Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Uvod u deklaraciju o duznostima prema ljudskom bicu I. Potrebe duše (Red, Sloboda, Poslušnost, Odgovornost, Jednakost, Hijerarhija, Čast, Kazna, Sloboda mišljenja, Sigurnost, Privatna svojina) II. Iskorenjivanje III. Ukorenjivanje... Simon Vej (franc. Simone Weil; 3. februar 1909 — 24. avgust 1943) bila je francuska filozofkinja, hrišćanski mistik i politička aktivistkinja.[1] Umrla je tokom Drugog svetskog rata od posledica neuhranjenosti i tuberkuloze nakon što je odbila da uzima hranu iz saosećanja prema Evropljanima pogođenim ratom.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Omot kod prve knjige malo ostecen, sve ostalo uredno! Simon de Bovoar (franc. Simone de Beauvoir;[1] Pariz, 9. januar 1908 — Pariz, 14. april 1986) bila je francuska književnica, filozofkinja egzistencijalizma, teoretičarka, politička aktivistkinja i feministkinja.[2] Bila je životna saputnica filozofa Žan-Pola Sartra. Od 1931. do 1941. bila je profesorka filozofije u Marseju, Ruanu i Parizu, a od 1943. se posvetila književnosti. Pisala je romane, drame, eseje i memoare. Neka od njenih poznatijih dela su romani egzistencijalističke tematike: „Gošća“, „Krv drugih“, „Svi su ljudi smrtni“ i „Mandarini“, drama „Nekorisna usta“ i memoari „Uspomene lepo vaspitane devojke“. Poznata je i po eseju „Drugi pol“ (franc. Le Deuxième Sexe), koji predstavlja detaljnu analizu ugroženog položaja žene i utemeljuje osnove feminizma. Simon de Bovoar je rođena u Parizu, 9. januara 1908. Njeni roditelji bili su Fransoa de Bovoar i Bertrand de Bovoar, a imala je i dve godine mlađu sestru Helen, koja je postala slikarka.[3] Budući da su izgubili puno materijalnih dobara tokom Prvog svetskog rata, porodica se borila da zadrži svoj buržoaski status. Ipak, Simon i Helen su se školovale u jednoj od najprestižnijih samostanskih škola. De Bovoar je bila veoma religiozna devojčica i nameravala je da postane častna sestra. Međutim, u svojim „tinejdžerskim” godinama, izgubila je svoju veru i ostala je ateista do kraja svog života

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Simon de Bovoar (franc. Simone de Beauvoir;[1] Pariz, 9. januar 1908 — Pariz, 14. april 1986) bila je francuska književnica, filozofkinja egzistencijalizma, teoretičarka, politička aktivistkinja i feministkinja.[2] Bila je životna saputnica filozofa Žan-Pola Sartra. Od 1931. do 1941. bila je profesorka filozofije u Marseju, Ruanu i Parizu, a od 1943. se posvetila književnosti. Pisala je romane, drame, eseje i memoare. Neka od njenih poznatijih dela su romani egzistencijalističke tematike: „Gošća“, „Krv drugih“, „Svi su ljudi smrtni“ i „Mandarini“, drama „Nekorisna usta“ i memoari „Uspomene lepo vaspitane devojke“. Poznata je i po eseju „Drugi pol“ (franc. Le Deuxième Sexe), koji predstavlja detaljnu analizu ugroženog položaja žene i utemeljuje osnove feminizma. Simon de Bovoar je rođena u Parizu, 9. januara 1908. Njeni roditelji bili su Fransoa de Bovoar i Bertrand de Bovoar, a imala je i dve godine mlađu sestru Helen, koja je postala slikarka.[3] Budući da su izgubili puno materijalnih dobara tokom Prvog svetskog rata, porodica se borila da zadrži svoj buržoaski status. Ipak, Simon i Helen su se školovale u jednoj od najprestižnijih samostanskih škola. De Bovoar je bila veoma religiozna devojčica i nameravala je da postane častna sestra. Međutim, u svojim „tinejdžerskim” godinama, izgubila je svoju veru i ostala je ateista do kraja svog života...

Osnovne informacije Proizvođač Aims Šifra proizvoda: AIM-48D006 Težina 0.02 kg Skala 1:48 Dodato je u katalog: 10.1.2024 Tagovi Junkers-188 Junkers Ju-188E-1/Ju-188F-1 collection '3E+HK' is a A-2 of II/KG 6 found abandoned at Melsbroek in Belgium. '1H+GT' is listed as an A-2 operated by the 9th Staffel III/KG 26, based at Bardufoss, Norway, early 1945. '8H+OH' is a D-1 of 1.(F)/Aufkl.Gr.33 based at St.Martin, France, 1944. D-2 of 4./ErgFAGr. E-1 flown by Hans Altrogge of the Pathfinder unit 1./KG 66 during 1943-44. A machine of Wekusta 1/Ob.dl. Feb 1945. '4N+FL' is an F-1 of 3.(F)/Aufkl.Gr.22 seen over the Leningrad sector in the spring of 1944. 'Z6+DM' is listed as an E-1 of II/KG 66 during early 1944. 'U5+BM' is a Ju 188 E-1 of II/KG 2 most probably based at Coulommiers in Northern France during late 1943. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač AML Šifra proizvoda: AMLD72035 Težina 0.01 kg Skala 1:72 Dodato je u katalog: 5.1.2021 Tagovi Focke-Wulf-Fw-190 FW 190 A-1, W.Nr.027, Staffelkapitan 6/JG 26, flown by Oberlautnant Walter Schneider, Autumn 1941, France FW 190 A-2, Oblt. Egon Mayer, Staffelkapitan of 7/JG 2, Théville, June 1942. FW 190 A-3, W.Nr. 432, 6/JG 2, Oblt. Erich Rudorffer, Airport Beaumont le Rodget, August 1942. FW 190 A-5, Hptm. Ditrich Wickop Gruppenkommandeur II./JG 1, May 1943. FW 190 A-5, W.Nr.7334, Staffelkapitän of 9./JG2, Oblt. Josef „Sepp“ Würmheller, France, July 1943. 5 decal versoins Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Kagero Šifra proizvoda: KAG-TC-15039-EN+PL Težina 0.10 kg Ean: 9788362878895 Dodato je u katalog: 11.3.2014 Tagovi Panther PzKpfw-II Sd-Kfz-222 Jagdpanzer-38-Hetzer English and Polish version miniTOPCOLORS 39 Captured Panzers. German Vehicles in Allied Service Marek Jaszczołt, Arkadiusz Wróbel Large Cartograf decal sheet with 1:72, 1:48 and 1:35 markings for 16 German military vehicles captured by the Allied forces and used against their previous owners. Their paintings are presented on excellent quality color profiles and are described in Polish and English in an 18-page booklet attached to the decal. The authors developed the following vehicles: - Pz.Kpfw. II Ausf. F of 1st Ranger Battalion, Tunisia, spring 1943, - Sd.Kfz. 222 from No. 2 ACC, North Africa, 1943, - Jagdpanzer 38 (t) ,, Chwat ", Warsaw, Poland, August 1944, - Pz.Kpfw. V Panther Ausf. A of 1er bataillon AS de l'Ain, Méximieux, France, September 1944, - 15cm Panzerwerfer 42 auf Selbstfahrlafette Sd.Kfz. 4/1 of 1er G.M.R., Saint-Nazaire area, France, October 1944, - Pz.Kpfw. V Panther Ausf. Gz 145th Regiment RAC, Italy, at the turn of 1944 and 1945, - Pz.Kpfw. V Panther Ausf. G of 4th Battalion Coldstream Guards, Netherlands, winter 1944-1945, - Pz.Kpfw. IV Ausf. H / J of l'Escadron Autonome de Chars Besnier, Saint-Nazaire area, France, February-March 1945, - Sd.Kfz. 251/8 Ausf. D of an unidentified U.S. unit Army, Germany, 1945, - Pz.Kpfw. V Panther Ausf. G of the 366th Self-Propelled Artillery Regiment, Hungary, March 1945. - Panzerbefehlswagen Panther Ausf. Gz l'Escadron Autonome de Chars Besnier, Saint-Nazaire District, France, March-May 1945, - Sd.Kfz. 251/7 Ausf. D of the 153rd Field Regiment RA, Guards Armored Division, Germany, 1945, - Sd.Kfz. 251/1 Ausf. D ,, Řevnice 5 ", near Prague, Czech Republic, May 1945, - Sd.Kfz. 250 Ausf. A, Prague, Czech Republic, May 1945, - Sturmgeschütz III Ausf. Gz of the 5th Independent Automobile Artillery Squadron of the 6th Infantry Division, Poland, May 1945, - Pz.Kpfw. IV Ausf. J from the 5th Independent Automobile Artillery Squadron of the 6th Infantry Division, Poland, May 1945. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Xtradecal Šifra proizvoda: XDL-48170 Težina 0.03 kg Skala 1:48 Dodato je u katalog: 7.8.2023 Tagovi Focke-Wulf-Fw-190 Focke-Wulf Fw-190 A/F/D in Stab markings (15 schemes) Fw-190A-2 Schlagter Stab/JG 26 France 1942 Fw-190A-3 I./JG 51 Op Barbarossa. Fw-190A-4 II/JG 51 Oblt Hans Mohr Netherlands 1943; Fw-190A-5 JG 54 Kommodore Anton Madler Estonia 1944; Fw-190A-5 Hptm Hans Frank II/Sch.G 1 Kiev-Sud 1943; Fw-190A-5 I/JG 54 Major Beam 1942/43; Fw-190A-6 II/JG 54 Kommandeur Naj Erich Rudorffer Finland 1944; Fw-190A-6 Stabsstaffel JG 51 Oblt Fritz Luddecke East Prussia 1944; Fw-190A-7 I/JG 1 Oblt Wilhelm Krebs Dortmund 1944; Fw-190A-8/R6 Stab JG 26 France 1944; Fw-190A-9 Adjutant I/JG 301 Leck 1945; Fw-190F-8 Stab. I/SG 2 Austria 1945; Fw-190F-8 Stab. I/SG 2 Austria 1945 alternative scheme; Fw-190D-9 I/JG 2 Fw Werner Hohenberg; Fw-190D-9 Jagdgeschwader JG 300 Kommodore Maj Gunther Rail Prague 1945. All different camouflage schemes and colours. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Print Scale Šifra proizvoda: PRI-48-032 Težina 0.01 kg Skala 1:48 Dodato je u katalog: 12.2.2021 Tagovi Junkers-87 1. Junkers Ju-87 R-2 T6+AP flown by Staffelkapitan of 6./St.G 2 “Immelmann”,Summer 1940. Standard splinter scheme of RLM70, 71 and RLM 65. 2.Junkers Ju-87 R-2, 6. St.G 1, 6G+KT, Mediterranean Theatre, early 1941. Apart from the unusual emblem on the nose, this aircraft featured the normal 70/71/65 scheme with a white fuselage band centred on the Balkenkreuz. 3. Junkers Ju-87 D-5,J9+AL of 2 Pulk Szturmovy, Royal Bulgarian Air Force. Anti-partisan operations, Summer 1944. RLM 70/71/65 finish. 4. Junkers Ju-87 B-1 of 6./St.G 1, France 1940.Finished in a standard 70/71/65 splinter scheme. 5. Junkers Ju-87 B-1,J9+AL of 1.(St.)/Tr.Gr.189, France, May 1940. RLM 70/71/65 finish. The type of exhaust stacks suggest that this machine is late production series. 6. Junkers Ju-87 D-3, 4./St.G 2, Stalingrad. September 1942/February 1943. Standard scheme 70/71/65. 7. Junkers Ju-87 D-5, I./Sg 2 “Immelmann”, Russian Front, Whinter 1943-1944. Standard scheme 70/71/65, covered atop with white stains. 8. Junkers Ju-87 A-1, 29 2 of Kampfgruppe 88, legion Condor, Spain 1938 9.Junkers Ju-87 B-2/trop, III/St.G 1, North Africa, 1941. This aircraft was captured by British troops in November 1941, before the Germans had finished applying the aircraft’s individual code letters - note the incomplite “H” after cross. 10. Junkers Ju-87 B-2 of 209 Squadriglia, 96 Gruppo, Libia, September 1941. The camouflage on this machine was the standard German 70/71/65 scheme but with appropriateRegia Aeronautika national insignia and the nose and the Squadriglia number 209 in white. A white band encircled the rear fuselage band, and the nose and spinner were in yellow. Greška u opisu? Prijavi problem

Autor - osoba Banville, John, 1945- = Banvil, Džon, 1945- Naslov Fragmenti vremena : Dablinske uspomene / Džon Banvil ; autor fotografija Pol Džojs ; prevela sa engleskog Ksenija Todorović Jedinstveni naslov Time pieces. srpski jezik Vrsta građe dokumentar.lit. URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 2021 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Clio, 2021 (Novi Sad : Artprint) Fizički opis 210 str. : fotogr. ; 20 cm Drugi autori - osoba Todorović, Ksenija, 1943- = Todorović, Ksenija, 1943- Joyce, Paul, 1944- = Džojs, Pol, 1944- Zbirka Klepsidra / Clio, Beograd (karton) Napomene Prevod dela: Time pieces / John Banville Napomene i bibliografske reference uz tekst. Predmetne odrednice Dablin -- U literaturi Iz pera Džona Banvila, autora romana More, za koji je dobio prestižnu Bukerovu nagradu, stižu živopisne uspomene na dablinske događaje, smeštene na međi faktografije i fikcije. Rođen u malom, od irske prestonice neznatno udaljenom gradu, junak ove priče se sa Dablinom prvi put upoznaje kao dete – sa iskrenim i nepatvorenim oduševljenjem. Premda mu je, kao punoletnom mladiću, konačno preseljenje u grad donelo i poneko razočaranje, opčinjenost njime ne jenjava. Vodeći čitaoca dablinskim ulicama, autor ovih pseudomemoara uživa u istoriji kulture, arhitekture, politike i društva. Protkane neposrednim i ličnim sećanjem na izvesna mesta i susrete, pripovedačeve uspomene su, istovremeno, omaž vremenu odrastanja i formiranja umetnika u mladosti. Čitaoca ili, bolje rečeno, putnika, očekuje priča o gradu i životu u njemu, puna slojevitih, posve neočekivanih emocija. Sadržaj: 1. O vremenu 2. Cicero, Viko i Ebi pozorište 3. Bagatonija 4. Na ulici 5. Pogled s Pizge na Palestinu 6. Devojka u vrtovima 7. Pronađeno Vreme Dodatak I Dodatak II Zahvalnica Legende ispod slika Džon Banvil: Irski pisac i scenarista. Na početku karijere radio je kao novinar, a zatim i urednik listova The Irish Press i The Irish Times. Danas piše književne kritike, scenarija za filmove i radio emisije, a za svoje romane dobija brojna priznanja i nagrade. Za roman More dobio je Bukerovu (2005) i nagradu Franc Kafka (2011). Dve godine kasnije dodeljena mu je nagrada irskog PEN centra kao i Austrijska nacionalna nagrada za evropsku književnost. Pod pseudonimom Bendžamin Blek napisao je detektivske romane Kristin Fals (2006), Srebrni labud (2007) i Lemur (2008) i doživeo veliki komercijalni uspeh. Njegova proza je bogata, umetnički vešto komponovana, s izraženom notom književnog eksperimentisanja. MG16

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Žan de Lafonten (franc. Jean de La Fontaine; Šato-Tijeri, 8. jul 1621 — Pariz, 13. april 1695), francuski pesnik i basnopisac. Lafonten je kršten (a verovatno i rođen) 8. jula 1621. godine u Šato-Tijeriju (franc. Château-Thierry) u Šampanji, kao prvo dete imućne i ugledne porodice, Šarla de Lafontena (franc. Charles de La Fontaine) i Fransoaz Pidu (franc. Françoise Pidoux). Njegov otac je bio kraljev ministar voda, šuma i lova. Do desetog razreda škole je živio u rodnom mestu, završio gimnaziju u Remsu, a potom se preselio u Pariz 1636. godine. Pet godina kasnije počeo je da studira teologiju i medicinu kod Oratorianskog reda što je napustio 1643. godine. Od 1645. do 1647. godine je studirao pravo a 1647. se je oženio 14-godišnjom devojkom Marijom Erikar (franc. Marie Héricart) u Šato-Tijeriju. Sa Marijom je dobio sina Šarla (franc. Charles) 1653. godine. Po ženidbi se preselio u Pariz gde je stupio u kontakt sa literarnim krugovima. U Parizu je odlučio da postane pisac gde je 1654. godine objavio svoje prvo delo, `Evnuha` (franc. L’Eunuque), koje je bilo prevod stare verzije pozorišnog komada Publija Terencija Afera, a zatim herojsku poemu `Adonis` 1658., inspirisan Ovidijem. Lafonten je `Adonisa` posvetio tadašnjem francuskom ministru finansija Nikoli Fukeu (franc. Nicolas Fouquet). Ovo vreme Lafonten zove vreme poetske penzije kada je živeo na Pikeovom imanju Vo l` Vikomt (franc. Vaux-le-Vicomte) gde je imao priliku da sretne Peroa, Rasina i mnoge druge pisce i umetnike. Francuski kralj Luj XIV je uhapsio i zatvorio Fukea 1662. što je primoralo Lafontena da pobegne iz Pariza u Limož gde je završio i objavio svoju prvu knjigu stihova `Dogodovštine i vesti u stihu` (franc. Contes et nouvelles en vers) 1665. i 1666. godine. Ranije 1664. godine je objavio svoje prve dve bajke `Đokonda` (franc. Joconde) i `Rogonja i srećni` (franc. Le Cocu battu et content). U Parizu je ponovo od 1664. do 1672. godine gde živi u dvorcu Luksemburg (franc. Palais du Luxembourg) pod patronstvom Margarete de Loren (franc. Marguerite de Lorrain), udovice Gastona de Orleana (franc. Gaston d’Orlean). U Parizu Lafonten piše svoje glavno delo - basne. Svoje basne objavljuje u dva toma 1668. godine pod naslovom `Odabrane basne u stihovima od J. de Lafontena` (franc. Fables choisies, mises en vers par Ј. de La Fontaine). Od 1672. godine je gost udovice bankara Margarite de la Sabje (franc. Marguerite de la Sablière) na duže vreme. Ima mogo problema sa cenzurom a novo izdanje njegove knjige `Dogodovštine i vesti` je bilo zabranjeno. U periodu 1667-1669. godine piše i izdaje četvti i peti tom njegovih `Odabranih basni`. Godine 1684. postao je član Francuske akademije a Komedi Fransez (franc. Comédie Française) postavlja na svoj repertoar Lafontenov `Susret` (franc. Le Rendez-Vous) koji će biti izveden na sceni samo četiri puta. Lirsku tragediju `Astrea` (franc. Astrée) je napisao 1691. godine koja je izvedena na sceni samo šest puta. Godine 1692. izdaje revidirane i kompletne `Dogodovštine i vesti` a iste godine se i razboleo. Madam de la Sabje je umrla 1693. godine, a Lafonten se odrekao svojih `Dogodovština i vesti`. Do svoje smrti 1695. godine posvetio se isključivi religiji. Književni stil i interes Lafonten se nije ustručavao da slobodno pozajmljuje od drugih pisaca, antičkih i savremenih, ali je istovremeno stvorio svoj stil i poetski svet u isto vreme lični i univerzalan, specifičan i intiman, ali pristupan svima. Smatra se da je bio najveći lirski pesnik Francuske 17. veka. Iako je najviše bio poznat po svojim basnama, basne su ipak bile samo manji deo njegovog stvaralaštva. On je takođe napisao jedan broj lascivnih povesti u stihovima, pozorišnih komada, i romansi. Ogledao se i u žanru elegije i mašte, epigrama i komedije. Skoro sve što je napisao odražava njegove lične refleksije i elegantne ironije. Vladimir Kirin (Zagreb, 31. svibnja 1894. – Zagreb, 5. listopada 1963.) Rodio se kao drugo od šestero djece u obitelji Franje Kirin i Marije Kelemenec. Otac Franjo bijaše operetni pjevač i glumac Hrvatskoga zemaljskoga kazališta kojega je sam Freudenreich iz Samobora doveo u Zagreb i stipendirao tijekom školovanja. Majka Marija Kelemenec bila je lijepa glasa i odličnoga glazbenoga obrazovanja. Vladimir se rano susreo s umjetničkim miljeom ondašnjeg Zagreba. U kući Kirinovih su dolazili Nikola Mašić, Menci Klement Crnčić. Nikola Mašić je kumovao na kršenju budućem slikaru Vladimira. U Zagrebu je pohađao pučku školu i četiri razreda niže Realne gimnazije. Godine 1909. polazi srednju graditeljsku školu u Zagrebu. Na Građevinskoj stručnoj školi u Zagrebu su mu bili profesori: perspektive Ivan Tišov, prostoručnog risanja Oton Iveković i Ferdo Kovačević. S Kirinom na toj školi su tehničko znanje stjecali i budući slikari Marino Tartagia i Ernest Tomašević, kipar Frano Kršinić i arhitekt Alfred Albini. Prvi svjetski rat i mobilizacija prekidaju školovanje i odlazi u rat. Nakon završene časničke škole služio je u Šestome domobranskom artiljerijskom puku i tijekom dvije godine rata napredovao do natporučnika. Teško ranjen dobio je dužu poštedu i prekomandu u Pardubice. Uspijeva maturirati na Graditeljskoj školi 1919 i u jesen odlazi u London da studira grafiku. U Jesen 1924. odlazi u Beč i upisuje Akademiju likovnih umjetnosti – grafički odjel. Nekoliko se mjeseci usavršava kod Ferdinanda Schmutzera U Kirinovom domu na Prilazu 2, - koji je bio ispunjen kućnim ljubimcima, mačkama, papigama – u braku s Maksimilijanom Borošić živi sretno, te u siječnju 1932. dobiva kćerku Maju. Agodine 1936. kćer Nevu. Umjetnički rad Još u školi je Vladimir iskazivao izvanredan crtački dar. Njegove risanke su bile ispunjene crtežima – precrtavajući Mašićeve i Crnčićeve crteže. Za boravka u Pardubicama je uradio niz crteža, a u zagrebu kompletira mapu Iz češkog baroka. Vladimir Kirin:Motiv iz Pardubica 1918. Za vrijeme boravka u Londonu 1919. izabrao je glasoviti Waterloo Bridge koji radi suhom iglom i prvu litografiju London – na Temzi Kratko radi kod arhitekta Tannera-Voysa, zatim dobiva stalni angažman u časopisu The Studio, a dobiva i preporuku za Langham Studio. Radi kao ilustrator priča, crtač arhitektonskih spomenika, cjelina i gradskih veduta, kao karikaturist. Usporedo s radom posjećuje londonske muzeje i grafičke zbirke gdje proučava djela starih talijanskih i francuskih majstora. Zanimaju ga i moderniji grafičari kao Francuz Charles Meryon bakrorezac, a oduševljava ga Franck Brangwyn bakropisac velikog formata i Amerikanac Joseph Pennell koji je dva desetljeća boravio u Londonu. Za vrijeme božićnih blagdana 1919. i uskrsnih 1920. boravi u Zagrebu. Crta i akvarelira motive iz starog Zagreba. Ilustrira knjigu povjesničara i arhivista Josipa Matasović Iz galantnog stoljeća Vladimir Kirin:Stara zagrebačka katedrala s biskupskim dvorom, kulama i voćnjakom, 1919. 1921. dobiva narudžbu za ilustriranje knjige priča Oscara Wildea i Fantastične pripovijesti Edgara Allana Poea. U proljeće 1921. napušta London i kreće na putovanje po europskim kulturnim i umjetničkim središtima. Obilazi Amsterdam, Pariz, Veneciju i Firencu. Po povratku u Zagreb objavljuje prvu grafičku mapu Litografije s motivima Londona, pariza, Amsterdama, Venecije i Firence. Surađuje s engleskim časopisima The Architectural Review, The Studio, grafičkim revijama The Apple i Colour i njemačkim časopisom za umjetnost Die Kunst. Grafički oblikuje suvremenik i knjige izdanja Društva sv. Jeronima. Dobiva atelje u Zagrebu, Trg kralja Tomislava 21 u potkrovlju zgrade Društva sv. Jeronima. U proljeće 1922. dobiva poziv od općine grada Splita da načini seriju crteža i za mapu litografija s motivima Splita. Odmah i grad Trogir pokazuje zanimanje za portretiranje stare gradske jezgre. Slijedili su Šibenik i Hvar. Mnoge je crteže i akvarelirao. Krajem 1922. predstavljena je prva mapa Split (14 listova) s predgovorom Luje Vojnovića, zatim mapa Trogir (14 listova) s predgovorom Ivana Delalle i mapa Šibenik(12 listova) s predgovorom Ćirila Metoda Ivekovića gdje Iveković Kirina naziva pravom pjesničkom dušom. Napokon 1925. otisnuo je mapu Zagreb s 24 bakropisna lista. Kao prijatelj sina Ivane Brliž-Mažuranić dolazi u kontakt s spisateljicom. Tijekom 1922. Kirin radi na ilustriranju engleskog izdanja priča Ivane Brlić-Mažuranić Priče iz davnina. Englesko izdanje Priča iz davnina izlazi iz tiska u Londonu 1924., a treće hrvatsko izdanje u Zagrebu 1926. Definitivno treće hrvatsko izdanje Priča iz davnina doživljava svoj uspjeh. 1923. godine Kirin pokreće časopis Grafička revija koji je neprekidno izlazio u Zagrebu, Ljubljani i Sarajevu sve do 1940. godine. O tisućoj obljetnici Hrvatskog kraljevstva od slobodnog i kraljevskog grada Zagreba dobiva narudžbu grefičke mape Zagreb. Grafički oblikuje Zbornik kralja tomislava, a uredništvo Matice hrvatske poziva ga da oblikuje poseban Zbornik Matice hrvatske posvećen 1000- godišnjici Hrvatskog kraljevstva. U Zagrebu bilježi promjene, a često na osnovu starih fotografija crtački i slikarski rekonstruira arhitektonske dijelove kojih više nije bilo. Nakana mu je bila perom i kistom snimiti povijesni biskupski Kaptol i svjetovni Grič i tako pred navalom nove i bezobzirne regulacije za naraštaje sačuva sliku zagreba kako je nekada izgledao. 1927. ilustrira Čitanku o zdravlju na stihove Ivane Brlić Mažuranić koja je izašla u nakladi Higijenskg zavoda. Bila je to prva slikovnica objavljena u Zagrebu s ilustracijama jednog hrvatskog autora. Grafičku uređuje knjigu austrijskog teoretičara Josefa Strzygowskog Starohrvatska umjetnost. Vladimir Kirin: Dolac, 1938. Godine 1928. imenovan je umjetničkim urednikom Hrvatske revije i Kola, dvaju mjesečnika Matice Hrvatske. Također je izabran, nakon natječaja, za ravnatelja Zaklade tiskare Narodnih novina gdje ostaje sve do 1940. godine. Odmah po stupanju na dužnost kupuje novi stroj za izradu litografija fotomehaničkim putem Hausleiterovim postupkom, te se pobrinuo za modernizaciju knjigotiskarstva. Sam je izradio nacrt novog tipa slova, te je proširio nakladnički program i unapredio hrvatski tiskarski zavod. U ljeto 1929. boravi u Istri i crta, na Hvaru gradi kuću na osnovu vlastitih nacrta. U Londonu je u proljeće priređena velika izložba jugoslavenskog kiparstva i slikarstva na kojoj je i Kirin izlagao. na toj izložbi je bio izložen trogirski motiv. U Beogradu učestvuje na izložbi s četiri litografije iz mapa Split, Trogir i Zagreb U povodu 500. obljetnice početka izgradnje šibenske katedrale, 1931., u Hrvatskoj reviji je objavljen članak Ljube Karamana s pet reprodukcija Kirinovih crteža. Ljeti 1933. na poziv Milutina Cihlara Nehajeva odlazi u Senj gdje crta i slika Uskočku ulicu, Nehaj kulu i druge znamenitosti Senja. Potom obilazi manje gradove Hrvatskog primorja: Vrbnik, Zrinski grad u Kraljevici, rapske zvonike, Zrinskog ulicu u Bakru te je litografirana i objavljena tek 1943. godine u nakladi Hrvatskog izdavačkog bibliografskog zavoda. Mapa sadržava 24 lista s motivima koji prikazuju, osim već spomenutih i Bribir, Bašku, Grižane, Krk, Omišalj i Novi,a predgovor je napisao Đuro Szabo. 1934. učestvuje na Prvoj izložbi zagrebačkih umjetnika. Izlaže crteže s motivima iz Hrvatskog primorja 1936. godine je poslao nekoliko svojih rješenja na pariški salon lijepe knjige u Petit Palaisu, a najveći uspjeh je postigao s Pričama iz davnina. Nakon pariškog salona uslijedila je izložba u Rimu – Vatikan koja je prezentirala onodobne radove iz „tiska“. Na izložbi Pola vijeka hrvatske umjetnosti zastupljen je sa jednim svojim radom – uljanom slikom Dolac. U siječnju 1941. dobiva zadatak, a na poziv Mate Ujevića, opremanje Hrvatske enciklopedije. Načinio je nacrt za naslovnicu i za hrbat. Vladimir Kirin: Nacrt za hrbat Hrvatske enciklopedije, 1941. Uspostavom NDH mijenja se Kirinov položaj u tiskari. Kirin biva poslan kao cenzor pošte u Suboticu. No zbog svoje stručnosti i iskustva u tiskarskim poslovima, izvanrednih organizacijskih sposobnosti i ugleda koji je imao u zagrebačkom kulturnom krugu nova ga vlast imenuje nadstojnikom umjetničkog odsjeka vlade NDH. Dodijeljen mu je zahtjevan posao u pripremi nastupa hrvatskih umjetnika na Venecijanskom bienalu u ljeto 1942. godine. Uz pomoć Ive Šrepela i Ljube Babića odabire umjetnička djela za tu izložbu. Uz bistu Ante Pavelića koju je uradio Antun Augustinčić, izbornički trojac odabire i djela Joze Kljakovića i Ivana Meštrovića. U siječnju 1943. postaje posebni vladin povjerenik za pripremu velikih izložbi hrvatske moderne umjetnosti u „kulturnim središtima Reicha“. Prvu izložbu je organizirao u berlinskoj Pruskoj akademiji umjetnosti već krajem siječnja, drugu u bečkom Umjetničkom paviljonu u travnju, a posljednja treća u Slovačkom muzeju u Bratislavi. Bečka Albertina je otkupila osam Kirinovih litografija za 100 Reichsmaraka za svaku. Vladimir Kirin: 1000 kuna iz 1943., desno uvečan avers s inicijalima V.K. U Jesen 1943. postaje redovitim profesorom Akademije likovnih umjetnosti u Zagrebu iz predmeta Primijenjeno crtanje i perspektiva. Istodobno izlaže na Trećoj izložbi hrvatskih umjetnika u Umjetničkom paviljonu. Izložio je dva ulja s pariškim motivima i Portret Vladimira Becića. Na Četvrtoj izložbi hrvatskih umjetnika Nezavisne Države Hrvatske izlaže Mrtvu prirodu. Tijekom ratnih godina dizajnirao je drugu i treću seriju novca Nezavisne države Hrvatske, a Hrvatsko numizmatičko društvo danas čuva skicu za nacrt zadnje novčanice najvećeg apoena. Na novčanicama iz 1943. godine javljaju se prvi put kod Kirina folklorni motivi. U povodu zagrebačke filatelističke izložbe 12. rujna 1943. puštena je u promet peigodna poštanska marka s reprodukcijom Kirinova ulja Dolac s pretiskom „Hrvatsko more – 8. IX. 1943.“ Poslije rata Kirin dobiva otkaz na Akademiji likovnih umjetnosti u Zagrebu, što je bila posljedica Tiljkovog suda časti.[1] U svom ateljeu radi na ilustraciji Cervantesova Don Quijotea i to u ulju, a knjiga izlazi u nakladi zagrebačke Prosvjete s 16 reprodikcija u boji s predgovorom Mate Ujevića. Tijekom 1950. godine, a u prigodi pedesete obljetnice utemeljenja Hrvatske franjevačke provincije sv. Ćirila i Metoda, slika za samostan na Kaptolu Prikazanje Bogorodice sv. Franji, a za samostan na Trsatu pet velikih uljanih slika na temu Gospe Trsatske i čudotvornog prijenosa svete kućice iz Nazareta . Slike su na Trsat postavljene 1953. godine u crkvi posvećenoj Gospi od Milosti. U ljeto 1953. vraća se crtanju i dalmatinskim motivima, te 1954. objavljuje litografsku mapu Zadar s predgovorom Vjekoslava Maštrovića Sredinom pedesetih godina dvadesetog stoljeća intezivno surađuje s izdavačkom kućom Naklada Naša djeca i tiskarskim zavodom „Ognjen Prica“. Publicirao je pet albuma reprodukcija Narodne nošnje i plesovi Jugoslavije i dva albuma razglednica. U Nakladi „Color“ izlazi nekoliko edukativnih slikovnica o voću, povrću, cvijeću i životinjama s tekstovima Zlate Kolarić-Kišur. Zatim radi crteže za knjigu Slavka Kolara „Petrica Kerempuh“. Najzahtjevniji višegodišnji rad je bio ilustriranje prizora za Andresenove priče I. i II. 1959. Za pjesmaricu Milana Sachsa Miško među životinjama naslikao je 21. ilustraciju. U Samoborskom muzeju 1956. godine je održana samostalna izložba Vladimira Kirina. Izložio je slike sa samoborskim motivima.

Osnovne informacije Proizvođač Print Scale Šifra proizvoda: PRI-144-002 Težina 0.10 kg Skala 1:144 Dodato je u katalog: 12.2.2021 Tagovi Junkers-87 1. Junkers Ju-87 A-1, 29 2 of Kampfgruppe 88, Legion Condor, Spain 1938 2. Junkers Ju-87 R-2 T6+AP flown by Staffelkapitan of 6./St.G 2 “Immelmann”,Summer 1940. Standard splinter scheme of RLM 70, 71 and RLM 65. 3. Junkers Ju-87 B-1 of 6./St.G 1, France 1940. Finished in a standard 70/71/65 splinter scheme. 4. Junkers Ju-87 B-1, S2+AC flown by the Kommandeur of II./St.G 77, Balkans 1941. This machine was finiched in a standard 70/71/65 splinter scheme. When the yellow campaign marking were applied, these caps were also painted yellow. 5. Junkers Ju-87 R-2, 6. St.G 1, 6G+KT, Mediterranean Theatre, early 1941. Apart from the unusual emblem on the nose, this aircraft featured the normal 70/71/65 scheme with a white fuselage band centred on the Balkenkreuz. 6. Junkers Ju-87 B-1,J9+AL of 1.(St.)/Tr.Gr.189, France, May 1940. RLM 70/71/65 finish. The type of exhaust stacks suggest that this machine is late production series. 7. Junkers Ju-87 B-1, 35+G12, of 2./St.G 163 “Immelmann”, Cottbus, February 1939. The aircraft in 70/71/65 RLM finish, spinner in RLM 71. 8. Junkers Ju-87 D-5, I./Sg 2 “Immelmann”, Russian Front, Whinter 1943-1944. Standard scheme 70/71/65, covered atop with white stains. 9. Junkers Ju-87 D-3, 4./St G 2, Stalingrad September 1942 February 1943. Standard scheme 70/71/65 10. Ju 87 R-2 of 6./St.G 2 “Immelmann”, Tmimi, Libia 1941.The aircraft finished RLM 79/78 and green camo, RLM 71. 11. Junkers Ju-87 B-2/trop, III/St.G 1, North Africa, 1941. This aircraft was captured by British troops in November 1941, before the Germans had finished applying the aircraft’s individual code letters - note the incomplite “H” after cross. 12. Junkers Ju-87 D-3, 2./NSG 2, Byelorussia. May 1944. Flown by Ofw. Toni Fink and Hans Nawroth on one of their last missions before transferring to Italy. Standard scheme 70/71/65 and yellow band. 13. Junkers Ju-87 G-2 of 10.(Pz)/SG 3, Lithuania, Autumn 1944. This anti-tank aircraft was camouflage in the scheme 70/71/65 with yellow wingtip undersides. The spinner white with a narrow black spiral. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Xtradecal Šifra proizvoda: XDL-72223 Težina 0.03 kg Skala 1:72 Dodato je u katalog: 12.8.2023 Tagovi Junkers-87 Junkers Ju-87 B-2 / R-2 'Stuka' (11 schemes) Ju-87 B-2 A5+HH 1/StG.3 Bulgaria 1941 with yellow nose and tail; J9+BL 9/StG 1 Oblt Otto Blumers France 1940; T6+KL 3/StG.2 Immelmann St Malo 1940; T6+MM 4/StG 2 Immelmann Libya 1941 RLM70/71/79/65; S1+GK 2/StG.3 Immelmann Nth Africa RLM79/78; S2+AC CO II/StG 77 RLM70/71/65 yellow nose and rudder Balkans 1941; 5B+ER NSGr/10 captured by Yugoslav Patisans 1945 with blue/white/red fin bands; J9 +1H 7/StG.1 Ostende 1941; 5688/237 237a Squadrigilia 96 Gruppo Regia Aeronautica Italy 1940; Ju-87 R-2 7060/239 239a Squadrigilia 97 Gruppo Regia Aeronautica Italy 1941 Both RLM70/71/65; B.6-02 Training Unit Maguar Legiero Hungary 1943 RLM61/62/63/65; Greška u opisu? Prijavi problem

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta Korice: M. Zlamalika / Matija Zlamalik Smještena u rane tridesete godine, ova izvrsna priča za dječake dolazi od autora koji je poznatiji kao dramatičar i bavi se eskapadama Corkyja i Ginger, dvojice iz grupe Pony Boysa koji su uposleni za dostavu lakih tereta - što je uobičajena pojava u Gradske ulice tih dana. U kasnijim poglavljima poriv vodi dječake da vide svijet i oni kreću u Liverpool s idejom da dobiju posao na koćarici. Napisana s humorom i razumijevanjem, knjiga je autentična, ali nikad staromodna. William John Francis Naughton ili Bill Naughton (12. jun 1910 – 9. januar 1992) bio je britanski književnik rodom iz Irske, najpoznatiji po drami Alfie koja je poslužila kao predložak za popularni istoimeni film iz 1966. godine. Naughton se u svom opusu uglavnom bavio prikazom života britanske radničke klase i nižih slojeva. Za svoj rad je dobio niz prestižnih nagrada. Matija ili Mate Zlamalik (Sarajevo, 2. februar 1905 — 3. oktobar 1965) je bio slikar, grafički radnik, ilustrator, dizajner poštanskih marki i novčanica, profesor na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu (1950—1965). Slikao je klasične i intimističke žanrove, u tradiciji evropskog modernizma. Biografija Rođen je 2. februara 1905. u Sarajevu, od majke Lucije (rođene Braher) iz Novske i oca Ivana, rodom iz Vrbanje u Slavoniji, a poreklom iz Moravska u istočnoj Češkoj, kao peto od šestoro dece u porodici.[1] Imao je četiri sestre i jednog brata.[2] U detinjsvu je leta provodio u Vrbanji i Travniku, u krugu šire porodice.[3] Godine 1917. umrla mu je jedna od sestara, a godinu dana kasnije i otac.[2] U Travniku je ostavši rano bez oca (1920) počeo da radi kod knjižara-štampara Franje Lipskog.[1] U štampariji je često crtao svoje kolege u pokretu i pravio karikature, ali je ove radove uništio, samokritički ih smatrajući amaterskim.[3] Nakon četiri godine rada u štampariji je postao tipograf.[1] Godine 1925. je prešao u Beograd. S obzirom da je u to vreme bio na snazi generalni štrajk štamparskih radnika, pridružio se štrajkačima i postao član Saveza grafičkih radnika.[1] Godine 1926. zaposlio se kao tipograf u Ministarstvu vojske i mornarice i doselio je porodicu u Beograd.[3] Naredne godine je otišao u Trebinje na odsluženje vojnog roka.[3] Pri kraju odsluženja vojnog roka, upisao se na pripremni tečaj Odeljenja čiste umetnosti na Umetničkoj školi u Beogradu (1928).[1] Prvu školsku godinu je završio sa odličnim uspehom. Naredne četiri godine je studirao Niži tečaj na Odeljenju za čistu umetnost,[3] pod nadzorom Ivana Radovića. Godine 1933. je stekao status slobodnog umetnika. Istakao se na izložbi završetka škole učenika Umetničke škole, koja je organizovana juna 1933. [3] Tokom prvih godinu i po dana školovanja je primao materijalnu pomoć za nezaposlene od kolega grafičara, dok se ostatak vremena izdržavao svirajući bendžo[1] i po potrebi i klavir u muzičkoj grupi „Džos”, nastupajući u noćnim kabareima.[3] Profesori su mu bili: Milan Milovanović, Ivan Radović, Beta Vukanović, Ljubomir Ivanović i Nikola Bešević.[1] Najjači utisak na njega je ostavio Ljubomir Ivanović, koji je kao vodič i profesor, svoje studente vodio po Staroj Srbiji, u manastire gde su kopirali stare freske i slikali pejzaže.[3] Školske 1934/35. je završio Viši akademski tečaj na Odeljenju čiste umetnosti, kao redovan učenik, a istovremeno je vanredno završavao i gimnaziju u Beogradu.[1] Nakon studija je o sopstvenom trošku putovao u Pariz. Obilazio je muzeje i pratio aktuelnosti.[4] Kao umetnik je primećen novembra 1935. godine na VIII jesenjoj izložbi prijatelja lepih umetnosti. Redovno je izlagao svoje radove sve do 1941. godine i dobijao je vrlo lepe kritike.[5] Pripadao je grupi pobunjenih od 37 „nezavisnih umetnika”, koji su bojkotovali izložbe u Paviljonu „Cvijeta Zuzorić”, zbog sve otežanijeg učešća i visokih cena za izlagače i publiku, priređujući u isto vreme svoju, samostalnu izložbu. Ova grupa naprednih slikara i vajara je činila novo stvaralačko jezgro, koja je delovalo vaninstitucionalno nekoliko godina pred Drugi svetski rat.[1] Autor je mnogih karikatura objavljenih u predratnom „Ošišanom ježu”,[5] sarađivao je u „Ediciji” ilustrujući udžbenike, izrađivao nacrte za ambalažu, plakate, učestvovao u opremanju sajmova, radio kao slikar u slikarnici Narodnog pozorišta i kao profesor crtanja u šegrtskoj školi,[1] u Jagićevoj ulici na Crvenom krstu u Beogradu.[4] Početkom Drugog svetskog rata je mobilisan. Uspeo je da pobegne iz zarobljeničkog voza, zajedno sa Laletom Stankovićem. Uz pomoć srpskih seljaka iz Mačve, zajedno se vratili u Beograd.[1] Tokom bombardovanja okupatora 1941, kao i za vreme savezničkog bombardovanja 1944. stradale su mnoge njegove slike i dokumanta. [6] Pošto je marta 1942, osvojio prvu i drugu nagradu za rešenje apoena od 100 dinara i 10 dinara, na anonimnom konkursu za izradu skica za novčanice, maja iste godine dobio je stalno zaposlenje u Zavodu za izradu novčanica.[1] Iste godine, takođe je bio uhapšen na ulici i proveo ceo dan u zatvoru, a atelje mu je pretresen, prilikom traženja Marka Nikezića.[2] U istom zavodu je 1943. napravio prvu porto marku (bez oznaka vrednosti) za Oslobođenu teritoriju.[1] Pred kraj 1944. je ušao u „Propagandno odeljenje Vrhovnog štaba NOB-a”.[1] Aktivno je sarađivao u osnivanju Doma armije vojske Jugoslavije.[1] Godine 1945. nastavio je da radi kao slikar u Zavodu za izradu novčanica. Napravo je nacrt marke u spomen oslobođenja Beograda, pod nazivom „20. oktobar”. Do 1963. je napravio je više od 120 realizovanih skica za markice. Takođe je radio na skicama prvih novčanica za Jugoslaviju, Rumuniju i Albaniju. Ukupno je u periodu 1942—1960. projektovao više od 25 idejnih rešenja za novčanice koje su se nalazile u opticaju.[1] Zbog nedovoljne angažovanosti odlučio je da napusti Zavod za izradu novčanica i vrati se na status slobodnog umetnika.[2] Oženio se Mirjanom, 1947, 1950. mu je umrla majka, 1951. nesrećnim slučajem jedini brat mu je izgubio život.[2] Autor je „hiljadarke“, novčanice koja se nalazila u prometu 1950-ih,[5] poznatoj ne samo po lepoti već i po velikoj kupovnoj moći.[3] Autor je grba Srbije koji je važio u periodu 1947—2004. [5] Godine 1944. izradio je prvi plakat o slomu fašizma, sa iscepanim kukastim krstom („27. mart 1941. - Bolje grob nego rok”), koji je bio veoma popularan u Beogradu. Isti plakat se pojavio i na Sremskom frontu.[1] U posleratnom periodu je bio jedan od glavnih aktera u umetnosti plakata[7] i napravio je veliki broj plakata, od kojih i prvi plakat bio za prvu izložbu Saveza udruženja likovnih umetnika Jugoslavije.[5] Januara 1950. je postao vanredni profesor na novoosnovanoj Akademiji za primenjene umetnosti, i u tom svojstvu je ostao do kraja bavljenja profesurom,[1] sve do penzionisanja 1964, zbog bolesti.[5] Leta 1951. organizovao je svoju prvu samostalnu izložbu, na kojoj je predstavio 66 uljanih slika, 22 tempere, 20 crteža tušem, 9 crteža olovkom, 25 ilustracija, što je predstavljalo samo mali deo njegovih radova.[1] Godine 1954. započeo je rad na izrade poštanskih markica iz serije „Flora i fauna Jugoslavije”. U izboru biljaka karakterističnih za naše podneblje mu je pomogao profesor Jovan Tucakov, a u izboru životinja profesor Stefan Đelineo. Markice su štampane u Švarcarskoj, u firmi „Kurvoazije” franc. Courvoisie. Njegova likovna rešenja za markice su ušla u fond najlepših markica sveta.[1] Juna 1962. doživeo je moždani udar, posle čega mu je desna strana tela oduzeta.[1] Uprkos zabrani lekara, nastavio je da slika. Oktobra 1964. usledio je novi moždani udar, posle čega je gubio ravnotežu i morao da koristi invalidska kolica. I posle toga je nastavio da slika, a započeo je da piše i dnevnik.[8] Aprila 1965. u galeriji ULUS na Terazijama, organizovana je njegova druga samostalna izložba sa 35 slika iz perioda pre i posle bolesti.[1] Nije prisustvovao otvaranju izložbe. [8] Umro je 23. oktobra 1965.

Osnovne informacije Proizvođač Dynamo-Models Šifra proizvoda: DYM-48003 Težina 0.02 kg Skala 1:48 Dodato je u katalog: 12.7.2023 Tagovi French-World-War-II-Resistance The first organizations that belonged to the French Resistance, also known as the Resistance Movement for short (fr. La Resistance), began to emerge as early as 1940, and therefore very shortly after the defeat of France in the same year's campaign. Their main goal was to fight mainly the German, and to a lesser extent, the Italian occupier. Institutions of the Vichy collaborating with Germany also fought. Until 1944, there were many organizations of the Resistance Movement in France, including the French Hope, the Special Organization, and the Civil and Military Organization. However, there is also a clear trend for these scattered and often conflicting organizations to submit to the Committee of Free France, and in February 1944 they established the French Internal Forces (Friar Forces Francaises de l'Interieur), which was strictly military in nature and any political disputes have been set aside. The French Internal Forces included both communist and right-wing troops. The main activities of this organization were to directly or indirectly support the Allied invasion of Normandy, and later the Allied forces liberating France. It is worth adding that La Resistance in the fall of 1943 had a population of several thousand people. It did not take on a truly mass character until the summer of 1944. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Dynamo-Models Šifra proizvoda: DYM-48002 Težina 0.01 kg Skala 1:48 Dodato je u katalog: 12.7.2023 Tagovi French-World-War-II-Resistance The first organizations that belonged to the French Resistance, also known as the Resistance Movement for short (fr. La Resistance), began to emerge as early as 1940, and therefore very shortly after the defeat of France in the same year's campaign. Their main goal was to fight mainly the German, and to a lesser extent, the Italian occupier. Institutions of the Vichy collaborating with Germany also fought. Until 1944, there were many organizations of the Resistance Movement in France, including the French Hope, the Special Organization, and the Civil and Military Organization. However, there is also a clear trend for these scattered and often conflicting organizations to submit to the Committee of Free France, and in February 1944 they established the French Internal Forces (Friar Forces Francaises de l'Interieur), which was strictly military in nature and any political disputes have been set aside. The French Internal Forces included both communist and right-wing troops. The main activities of this organization were to directly or indirectly support the Allied invasion of Normandy, and later the Allied forces liberating France. It is worth adding that La Resistance in the fall of 1943 had a population of several thousand people. It did not take on a truly mass character until the summer of 1944. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Dynamo-Models Šifra proizvoda: DYM-72006 Težina 0.01 kg Skala 1:72 Dodato je u katalog: 12.7.2023 Tagovi French-World-War-II-Resistance The first organizations that belonged to the French Resistance, also known as the Resistance Movement for short (fr. La Resistance), began to emerge as early as 1940, and therefore very shortly after the defeat of France in the same year's campaign. Their main goal was to fight mainly the German, and to a lesser extent, the Italian occupier. Institutions of the Vichy collaborating with Germany also fought. Until 1944, there were many organizations of the Resistance Movement in France, including the French Hope, the Special Organization, and the Civil and Military Organization. However, there is also a clear trend for these scattered and often conflicting organizations to submit to the Committee of Free France, and in February 1944 they established the French Internal Forces (Friar Forces Francaises de l'Interieur), which was strictly military in nature and any political disputes have been set aside. The French Internal Forces included both communist and right-wing troops. The main activities of this organization were to directly or indirectly support the Allied invasion of Normandy, and later the Allied forces liberating France. It is worth adding that La Resistance in the fall of 1943 had a population of several thousand people. It did not take on a truly mass character until the summer of 1944. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Dynamo-Models Šifra proizvoda: DYM-72004 Težina 0.01 kg Skala 1:72 Dodato je u katalog: 12.7.2023 Tagovi French-World-War-II-Resistance The first organizations that belonged to the French Resistance, also known as the Resistance Movement for short (fr. La Resistance), began to emerge as early as 1940, and therefore very shortly after the defeat of France in the same year's campaign. Their main goal was to fight mainly the German, and to a lesser extent, the Italian occupier. Institutions of the Vichy collaborating with Germany also fought. Until 1944, there were many organizations of the Resistance Movement in France, including the French Hope, the Special Organization, and the Civil and Military Organization. However, there is also a clear trend for these scattered and often conflicting organizations to submit to the Committee of Free France, and in February 1944 they established the French Internal Forces (Friar Forces Francaises de l'Interieur), which was strictly military in nature and any political disputes have been set aside. The French Internal Forces included both communist and right-wing troops. The main activities of this organization were to directly or indirectly support the Allied invasion of Normandy, and later the Allied forces liberating France. It is worth adding that La Resistance in the fall of 1943 had a population of several thousand people. It did not take on a truly mass character until the summer of 1944. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Revell Šifra proizvoda: rev03232 Težina 0.10 kg Ean: 4009803032320 Skala 1:76 Farbanje 37, 88, 91, 362 Dodato je u katalog: 28.5.2009 Tagovi Jagdpanther The Jagdpanther was a German WWII tank destroyer. The first prototypes of the vehicle were created in 1943, and serial production continued in the period 1944-1945, ending with the production of 392 cars. The Jagdpanther was powered by a 700hp Maybach HL 230 P30 single engine. It was armed with 1 88mm PaK 43 L / 71 gun and 1 7.92mm MG34 machine gun. The Jagdpanther was created in response to the demand announced in August 1942 by the German army for a new tank destroyer. In response to this demand, the cooperating plants Krupp and Daimler-Benz developed a preliminary technical specification based on the chassis of the PzKpfw V Panther tank and models that were approved by the German army. The new tank destroyer had powerful armament, capable of destroying any enemy vehicle in the period 1944-1945, as well as well-profiled armor - especially at the front of the vehicle. The disadvantages were the complicated production process and high unit costs of the vehicle, which effectively slowed down serial production. Jagdpanther made his debut on the battlefield in the summer of 1944 in Normandy, then fought against the Western Allies in France and in the Ardennes operation at the turn of 1944-1945. It appeared on the Eastern Front in the fall of 1944, successfully fighting both the T-34 and the heavy IS-2. After World War II, Jagdpanther served in the French army until the 1960s! Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač The Bodi Miniatures Šifra proizvoda: TBM-35097 Težina 0.02 kg Skala 1:35 Dodato je u katalog: 13.11.2020 Tagovi British-World-War-II-Highlanders The tradition of forming regiments of Scotsmen living in the mountainous part of their country (called Highlanders) dates back to the 18th century. The regiments formed in this way were, of course, composed of volunteers, and one of the oldest such regiments was The Black Watch (Royal Highland Regiment). In the nineteenth century, others were also formed, including: The Highland Light Infantry or The Gordon Highlanders. At the outbreak of World War II, these regiments were most often assigned to individual infantry divisions, and their structure, equipment and most uniforms were the same as in regular British infantry units. The exception was the use of a beret with different tartan patterns. In many cases, these regiments underwent a long and glorious combat route in 1939-1945. An example is the unit Gordon Highlanders, whose subunits entered combat during the campaign in France in 1940 and from which they were evacuated during Operation Dynamo. Later, they served in North Africa, took part in the Battle of El-Alamein, in Sicily (1943), but also in Normandy (1944) and North-Western Europe (1944-1945). Another example would be a regiment Argyll and Sutherland Highlanders, whose 1st Battalion performed well during the campaigns in North Africa (1940-1943) and Italy (1943-1945), and the 2nd Battalion - as one of the few in the British army - did a great job in the course of the fighting in Malaya in the years 1941-1942. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Hauler Šifra proizvoda: HAU-R87116 Skala 1:87 Dodato je u katalog: 30.3.2023 Tagovi Jagdpanther photoetched set for Trident PANTHER The Jagdpanther was a German WWII tank destroyer. The first prototypes of the vehicle were created in 1943, and serial production continued in the period 1944-1945, ending with the production of 392 cars. The Jagdpanther was powered by a 700hp Maybach HL 230 P30 single engine. It was armed with 1 88mm PaK 43 L / 71 gun and 1 7.92mm MG34 machine gun. The Jagdpanther was created in response to the demand announced in August 1942 by the German army for a new tank destroyer. In response to this demand, the cooperating plants Krupp and Daimler-Benz developed a preliminary technical specification based on the chassis of the PzKpfw V Panther tank and models that were approved by the German army. The new tank destroyer had powerful armament, capable of destroying any enemy vehicle in the period 1944-1945, as well as well-profiled armor - especially at the front of the vehicle. The disadvantages were the complicated production process and high unit costs of the vehicle, which effectively slowed down serial production. Jagdpanther made his debut on the battlefield in the summer of 1944 in Normandy, then fought against the Western Allies in France and in the Ardennes operation at the turn of 1944-1945. It appeared on the Eastern Front in the fall of 1944, successfully fighting both the T-34 and the heavy IS-2. After World War II, Jagdpanther served in the French army until the 1960s! Greška u opisu? Prijavi problem

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Konstantin Koča Popović (Beograd, 14. mart 1908 — Beograd, 20. oktobar 1992) bio je učesnik Španskog građanskog rata i Narodnooslobodilačke borbe, srpski i jugoslovenski komunista, filozof, pesnik nadrealista, general-pukovnik JNA, diplomata i društveno-politički radnik SFRJ, junak socijalističkog rada i narodni heroj Jugoslavije. U periodu od 1945. do 1953. obavljao je funkciju Načelnika Generalštaba JNA, od 1953. do 1965. funkciju Saveznog sekretara za inostrane poslove SFRJ, a od 1966. do 1967. funkciju Potpredsednika SFRJ. Biografija Detinjstvo, školovanje i rana mladost Rođen je 14. marta 1908. godine u Beogradu, od oca Aleksandra (1869—1932), bogatog industrijalca, i majke Ruže, rođene Zdravković (1875—1963). Njegov deda po majci je bio general Kraljevine Srbije i akademik Stevan Zdravković.[1] Imao je jednog brata, Nikolu, i pet sestara — Maru, Jelisavetu, Kseniju, Tatjanu i Oliveru.[2] Kao dečak jedno vreme je sa porodicom živeo u Švajcarskoj, od 1912. do 1921. godine, gde je stekao osnovno obrazovanje u školi jednog Dominikanskog samostana, u okolini Lozane. Tu je naučio francuski jezik, da svira klavir, a pevao je i u horu kao solista, i kao osnovac proputovao Švajcarsku pevajući solo arije na misama u crkvama.[3] Po povratku u novostvorenu Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca, Popović se upisao u beogradsku Treću mušku gimnaziju, u kojoj je maturirao 1926. godine, a kao odličan učenik bio je oslobođen polaganja usmenih ispita. U međuvremenu, sve aktivnije se bavi boksom i plivanjem. Po završetku gimnazije, otišao je na odsluženje vojnog roka. Završio je Školu rezervnih artiljerijskih oficira Vojske Kraljevine Jugoslavije u Sarajevu 1927. godine, a iste godine proizveden je u čin rezervnog artiljerijskog potporučnika.[4][5] Posle završetka služenja vojske, ponovo odlazi u Švajcarsku, pa zatim u Francusku, gde na pariskoj Sorboni studira najpre pravne nauke, a potom i filozofiju i diplomira 1931. godine. Tamo se priključuje nadrealističkim krugovima i postaje blizak prijatelj Andrea Bretona i Žana Koktoa.[6][7] Od tada pa do rata 1941. godine bavio se pisanjem poezije, književnom publicistikom i filmskom kritikom. U vreme studija, intenzivno je posećivao psihijatrijsku bolnicu „Sveta Ana” u Parizu, s obzirom da se dosta interesovao za psihoanalizu i delo Zigmunda Frojda. Tada je napisao i tekst „Zapisi iz ludnice”. Akademsku 1931/1932. godinu, Koča Popović proveo je u Nemačkoj, u Frankfurtu, na produženim studijama psihoanalize i filozofije.[8] Od svoje rane mladosti usvojio je marksistički pogled na svet i pružao podršku radničkom pokretu, iako je poticao iz bogate buržoaske porodice. U vojsci je zbog toga bio proganjan od strane monarhističkog režima. Tokom studija u Parizu, 1929/1930. godine, aktivno se uključio u studentski društveno-politički život i učestvovao u demonstracijama protiv fašističkih organizacija. U Komunističku partiju Jugoslavije (KPJ) primljen je 1933. godine, posle čega je još intenzivnije nastavio svoju revolucionarnu delatnost, zbog čega je stalno bio izložen progonima policije, a više puta je bio i hapšen.[9] Španski građanski rat Glavni članci: Španski građanski rat i Jugoslovenski Španci Od jula 1937. godine borio se u Španskom građanskom ratu, prvo kao borac, zatim kao načelnik Štaba, pa komandant artiljerijskog diviziona, kada je dobio čin poručnika Španske republikanske armije. Oko dve godine učestvovao je u svim borbama artiljerijskih jedinica Internacionalnih brigada, na svim bojištima republikanske Španije, do njene poslednje bitke — bitke za Madrid. Posle sloma Španske republikanske armije, Koča Popović, zajedno sa ostalim borcima Internacionalnih brigada, prelazi u Francusku. Zbog učešća u Španskom građanskom ratu interniran je, pa mart i april 1939. godine provodi u logoru Sen Siprijen (franc. Saint Cyprien). Jedno vreme radio je u Komitetu za španske borce u Parizu. Septembra 1939. preko partijskih veza vraća se iz Francuske u Jugoslaviju, gde je nastavio svoju revolucionarnu aktivnost, izvršavajući zadatke koje mu je postavljala Komunistička partija Jugoslavije. Narodnooslobodilačka borba Glavni članci: Narodnooslobodilačka borba naroda Jugoslavije i Ustanak u Srbiji 1941. Oružanu borbu protiv fašizma započetu u Španiji nastavlja u redovima Vojske Kraljevine Jugoslavije kao komandant trupe pukovske komore. Zarobljen je kod Ivanjice u aprilu 1941. godine, ali je odmah pobegao iz zarobljeništva. Učesnik je Narodnooslobodilačke borbe od jula 1941. godine. Bio je komandant Kosmajskog partizanskog odreda. Nakon toga je komandant Posavskog partizanskog odreda. Pod njegovom komandom ovi odredi su vodili brojne bitke i izvojevali mnoge uspehe u leto i jesen 1941. godine. Sa dužnosti komandanta Posavskog odreda postavljen je za komandanta grupe odreda u Šumadiji i zapadnoj Srbiji. Novembra 1941. komandovao je zaštitnicom koja je obezbeđivala povlačenje Vrhovnog štaba NOPOJ-a i glavnine partizanskih snaga prema Sandžaku, u vreme Prve neprijateljske ofanzive. Prilikom formiranja Prve proleterske udarne brigade, prve regularne jedinice NOV i POJ, u Rudom 21. decembra 1941. godine Koča Popović je postavljen za prvog komandanta. Za vreme čitavog rata brižljivo je vodio svoj dnevnik koji je izašao nakon rata pod imenom „Dnevnik o ratnom putu Prve proleterske brigade“. Pod njegovom komandom brigada je vodila borbe u istočnoj Bosni, izvršila čuveni Igmanski marš da bi izbegla uništenje. Pod njegovom komandom, brigada je izvršila pohod u Bosansku krajinu. Prvog novembra 1942. Koča Popović je postavljen za komandanta Prve proleterske divizije i na toj dužnosti je ostao do 5. oktobra 1943. godine. Divizija se naročito istakla u Četvrtoj neprijateljskoj ofanzivi: borbama koje je vodila na Ivan-planini; protivudarom Glave operativne grupe kod Gornjeg Vakufa i u zaštitnici Grupe i Centralne bolnice zatvarajući pravce: Bugojno–Prozor i Kupres–Šujica–Prozor. U ovoj ofanzivi mu je pala neprijatna uloga da bude jedan od partizanskih pregovarača sa Nemcima u Gornjem Vakufu o prekidu neprijateljstva i razmeni zarobljenika. Ovi Martovski pregovori su ostali zabeleženi i po tome što je jedino Koča pregovarao pod punim imenom i prezimenom, dok su Milovan Đilas i Vladimir Velebit koristili lažna imena. U Petoj neprijateljskoj ofanzivi 9. i 10. juna 1943. godine Prva proleterska divizija probila je obruč 369. nemačke divizije kod Bilanovaca, 12. juna na komunikaciji Foča-Kalinovik i 17. juna Prača-Renovica, čime je otvorila put operativnoj grupi divizija NOVJ na Sutjesci. Ali, ovakav manevar stajao je velikih ljudskih gubitaka. Posle proboja Koča je skoro stigao do vojnog suda, jer je proboj učinio samoinicijativno, izgubivši komunikaciju sa Vrhovnim štabom. Za momenat se to smatralo kukavičlukom, tj. proboj iz obruča je protumačen „kao bežanija“. Kada su 1. maja 1943. godine uvedeni prvi oficirski činovi u NOVJ, Koča Popović, Kosta Nađ i Peko Dapčević su tada postali general-majori, a 1. novembra, general-lajtnanti. Petog oktobra 1943. godine, Koča je postavljen za komandanta Prvog proleterskog korpusa i na toj dužnosti ostao je do kraja jula 1944. godine. Za to vreme Korpus se naročito istakao protiv nemačkog 15. brdskog armijskog korpusa u centralnoj Bosni; u prvoj banjalučkoj operaciji; drvarskoj operaciji i u drugim borbama. Jula 1944. godine postavljen za komandanta Glavnog štaba NOV i PO za Srbiju. To je bilo vreme kada se težište borbenih dejstava NOVJ i svih drugih zaraćenih strana, prenosilo na Srbiju, pred odlučujućim bitkama za njeno oslobođenje. Jedno vreme bio je komandant Južne grupe divizija, a januara 1945. godine postavljen je za komandanta Druge armije. U Štab Druge armije su ušli još i general-major Radovan Vukanović, kao pomoćnik generala Koče Popovića, pukovnik Blažo Lompar, kao politički komesar armije i general-major Ljubo Vučković, kao načelnik Štaba armije. Armija se istakla u završnim operacijama za oslobođenje Jugoslavije, svojim dejstvom u pravcu: Užice–Sarajevo–Banjaluka–Karlovac–Zagreb. Zajedno sa generalom Pekom Dapčevićem rukovodio je operacijom oslobođenja jugoslovenske prestonice Beograda oktobra 1944. godine. Za vreme Narodnooslobodilačkog rata (NOR), bio je član najviših političkih predstavništava Nove Jugoslavije. Bio je član AVNOJ-a od Prvog zasedanja (1942. godine), a Predsedništva AVNOJ-a od Drugog zasedanja, novembra 1943. godine...

Osnovne informacije Proizvođač Print Scale Šifra proizvoda: PRI-144-020 Težina 0.10 kg Skala 1:144 Dodato je u katalog: 12.2.2021 Tagovi Messerschmitt-Me-109 1. Me 109 F-4 tropic 5/JG27 Libya in 1942. Pilot: sergeant Hans Niederhoferr. 2. Me 109 F-4Z Tropic JG 27 Martooba (Libya), november 1942. Pilot: hauptmann (Captain) Werner Schroer. 3. Me 109F-4 'Yellow 4' flown by Oberfeldwebel Eberhard von Boremski, 9./JG 3 'Udet', May 1942. 4. Me 109F-4 8/JG Herzas (Ace of hearts). Russian front in 1941 was. 5. Me 109F-4B Stab / JG 52.Tiraspol October 1941. Pilot: Hans Trubenbach. 6. Me 109F-4 9/JG Poland July 3 1941. Pilot: Victor Bauer. 7. Me 109F-4 (Wk-Nr 7558) 'Black Chevron and Bars' flown by Major Walter Oesau, Geschwaderkommodore JG 2 'Richthofen', Autumn 1941. 8. Me 109F-4 'Black 5' flown by Oberleutnant Anton Hackl, Staffelkapitan 5./JG 77, September 1942. 9. Me 109F-4 'White 1' flown by Oberleutnant Wolfdieter Huy, Staffelkapitan 7./JG 77, August 1941. 10. Me 109F-4 II / JG 51 August 1941 Russian Front pilot Josef Fozo. 11. Me 109F-4 / B 10/JG France 26 May 1942. Pilot: Oswald Fischer. 12. Me 109F-4 15. Span. / JG 51 (Escuadron Azul) was Russian Front in 1942. Pilot: Andres Robles. 13. Me 109F-4 Trop ll / JG 27 North Africa 1942. 14. Me 109 F 4 Trop. 7/JG 27. North Africa 1942. 15. Me 109F-4 III / JG 54 Russian Front, winter 1942. 16. Me 109F-4 Magyar Kiralyi Legiero Russian Front in 1942. 17. Me 109F-4 364 Squadron, 150 Gruppo Caccia Terrestre Regia Aeronautica. Libya 1943. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač L'Arsenal 2.0 Šifra proizvoda: LAR-AC70008 Skala 1:700 Dodato je u katalog: 29.6.2022 Tagovi Curtiss-SB2C-4-Helldiver The Curtiss SB2C Helldiver was an American low-wing dive bomber from the Second World War. The flight of the prototype took place in 1940, and serial production was carried out in the period 1943-1945. The drive - in the SB2C-4 version - was provided by a single 1900 HP Wright R-2600-20 engine. The length of the aircraft was 11.18 meters with a wingspan of 15.17 meters. The maximum speed was up to 475 km / h. The deck armament consisted of two 20mm AN / M2 cannons and two 7.62mm Browning machine guns. The machine could also carry a bomb load of up to 1,400 kilograms or a Mark 13-2 torpedo. The Curtiss SB2C Helldiver was developed and put on the line as the successor to the successful Douglas SBD Dauntless aircraft. The machine, compared to its predecessor, was clearly larger, heavier, but also had a shorter range and was much more demanding than the pilot. However, it was compensated by a very high - for this class of machines - maximum speed and climb. Over time, the Curtiss SB2C Helldiver gained a very good reputation among the crews flying it. Several versions of this aircraft were developed in the course of production, including: SB2C-1 (first production version armed with 4 12.7 mm MGs and one 7.62 mm MG), SB2C-3 (version with new engine and propeller), SB2C-4 (version with higher capacity) or SB2C-5 (version with increased capacity of fuel tanks). Machines of this type were used very intensively during the Pacific War of 1943-1945. They took part, for example, during the Battle of the Philippine Sea (1944) or during the Battle of Leyte Bay (1944), but also during the struggles on Iwo-Jima and Okinawa (1945). After the end of World War II, many aircraft of this type were handed over to, for example, Greece, France or Italy. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Master Box Šifra proizvoda: mbx3551 Težina 0.08 kg Ean: 4820113080081 Skala 1:35 Dodato je u katalog: 27.2.2009 Tagovi Maquis French-World-War-II-Resistance Maquis (also: maquisards) is a collective term for members of the French resistance movement (French Resistance) fighting the German occupation in 1940-1944 in mainly rural areas. Originally, the Maquis units were composed of people - both women and men - who fled to the countryside or to the mountains, thus protecting themselves against conscription to the STO organization in the Vichy state, but also against forced labor for the German occupier in French territories. or before deportation to forced labor to the Third Reich. Over time, volunteers also joined the Maquis, seeking armed struggle with the Germans. The Maquis units conducted typical guerrilla warfare, committing acts of sabotage or fighting and organizing ambushes on small German units. Units of this type fought especially intensively in Brittany, southern France and the area called Limousin. It is worth adding that the Maquis also helped to escape to Great Britain or hid Allied airmen and Jews from the occupiers. The Maquis troops played a role in the Operation Overlord and Dragon operations, that is, in the Western Allied landings in northern and southern France. The first organizations that belonged to the French Resistance, also known as the Resistance Movement for short (fr. La Resistance), began to emerge as early as 1940, and therefore very shortly after the defeat of France in the same year's campaign. Their main goal was to fight mainly the German, and to a lesser extent, the Italian occupier. Institutions of the Vichy collaborating with Germany also fought. Until 1944, there were many organizations of the Resistance Movement in France, including the French Hope, the Special Organization, and the Civil and Military Organization. However, there is also a clear trend for these scattered and often conflicting organizations to submit to the Committee of Free France, and in February 1944 they established the French Internal Forces (Friar Forces Francaises de l'Interieur), which was strictly military in nature and any political disputes have been set aside. The French Internal Forces included both communist and right-wing troops. The main activities of this organization were to directly or indirectly support the Allied invasion of Normandy, and later the Allied forces liberating France. It is worth adding that La Resistance in the fall of 1943 had a population of several thousand people. It did not take on a truly mass character until the summer of 1944. Greška u opisu? Prijavi problem

Osnovne informacije Proizvođač Strelets-R Šifra proizvoda: SRRM151 Težina 0.08 kg Skala 1:72 Dodato je u katalog: 1.9.2023 Tagovi French-World-War-II-Infantry Kit includes: 52 figures Goumier (fr. Les Goumiers Marocains) is the collective name of Moroccan soldiers - mostly infantry - serving in the structure of the French army from 1908 to 1956. Formally their highest superior was the Sultan of Morocco, but in practice they were subordinate to French officers and were treated as part of the French armed forces. Initially Goumier was used primarily as a unit that kept peace and French interests in Morocco. Interestingly, they were not used on a larger scale on the Western Front during World War I. However, they took an active part in the next world war alongside the Allies. It is assumed that all Goumier's regiments numbered around 12,000 at their peak. In 1940-1942, they were used primarily as subversive forces behind the Axis forces in Libya. In the period 1942-1943, Goumier units were already fighting in Tunisia. The remainder of World War II, most of Goumier's units were spent primarily on carrying out tasks in the area of the Apennine, where they served until 1945. Moroccan soldiers became famous during the Italian campaign as experts in fighting in the mountains and as very brave and brave soldiers. It is worth adding that in the course of the Italian campaign (1943-1945), Moroccan Goumiers were sometimes accused of war crimes - in particular rape. Some of Goumier's units also fought in France (1944-1945) and in Germany (1945). Greška u opisu? Prijavi problem