Beograd 2009. Tvrd povez, ćirilica, 310 strana. Knjiga je, bukvalno, kao nova. V6 Ova knjiga dokumentuje najvažniji deo autorovog rada u Institutu za filozofiju Filozofskog fakulteta u Beogradu tokom poslednjih dvanaest godina [1985—1997]. Pogotovo onaj deo koji se tiče brige oko istraživačkih planova i projekata Instituta i koji je ostavio pisanog traga u zapisnicima sa sastanaka kolegijuma Instituta prilikom primanja završenih radova. Knjiga je sastavljena od većeg broja autorovih tekstova napisanih u razmaku od punih deset godina, a različitih kako po karakteru tako i po nameni. Zajedničko im je jedino to što svi oni pozivaju na otvoreno kritičko raspravljanje i što su upadljivo didaktičko-pedagoški obojeni. Naravno, pored toga što su svi oni uglavnom objavljeni u Filozofskom godišnjaku, ili su u njemu bar delimično prikazani njihovi najvažniji rezultati. Knjiga sadrži tri vrste autorovih radova, raspoređenih u tri relativno samostalne celine. Tu je najpre jedna duža rasprava o Petronijevićevim Načelima metafizike, koja je rađena u okviru potprojekta „Filozofija kod Srba“ i koja je prvi put objavljena 1989. godine u Novom Sadu. Zatim su tu autorove recenzije nekih važnijih radova koje su između 1986. i 1996. godine uspešno priveli kraju razni mlađi saradnici Instituta. Najzad, u knjigu su uvršteni i delovi jednog autorovog još nezavršenog rada pod naslovom „Filozofija u krizi našeg vremena“ (u okviru potprojekta „Filozofija duha“), kao i delovi jednog odavno završenog rada pod naslovom Putevi ka Ničeu (u okviru projekta „Savremena filozofija”), koji nisu ušli u konačnu verziju objavljene knjige. Na čelo ove treće grupe stavljen je kratak kritički prikaz rada Miloša N. Đurića na proučavanju istorije antičke filozofije (zajedno s autorovim prigodnim govorom u spomen na preminulog helenistu), kako bi se bar još jedan predstavnik starije generacije srpskih filozofa našao ovde pored Petronijevića, nasuprot brojnim predstavnicima najmlađe generacije. Sadržaj: Napomena uz desetu knjigu FILOZOFIJA U DIJASPORI:PETRONIJEVIĆEVA NAČELA METAFIZIKE Predgovor iz 1989. godine . 1. Pristup delu 2. Nedoumice oko pojma filozofije 3. Školsko shvatanje metafizike 4. Polazna tačka saznanja 5. Biće i ništa 6. Problem kretanja i promene 7. Matematičko utemeljenje metafizike 8. Neprikladnost „diskretne geometrije“ 9. Hipermetafizičko stanovište 10. Kasniji sažeci dela RECENZIJE IZ FILOZOFSKOG GODIŠNjAKA Vladan Perišić, „Platonizam i teologija“ Slobodan Žunjić, „Pojam jednog u Aristotelovoj metafizici” Miloš Arsenijević, „Prostor, vreme, Zenon“ Bogoljub Šijaković, „Mythos, Physis, Psyche“ Miroslav Milović, „Etika i diskurs“ Zoran Kinđić, „Hajdegerova kritika antropocentrizma“ . Dragan Lakićević, „Filozofski izvori modernih totalitarnih sistema“ Mladen Kozomara, „Subjektivnost i moć - o nekim aspektima Fukoove arheologije i genealogije znanja i moći“ Vladimir Milisavljević, „Dekonstrukcija i lingvistika“. RADOVI NA PROJEKTIMA INSTITUTA Miloš N. Đurić kao istoričar grčke filozofije Dodatak: Reč na komemoraciji Milošu N. Đuriću održanoj 19. 2. 1968. u Srpskoj književnoj zadruzi Dva Ničeova pozna spisa Mesto pisama u celini Ničeovog dela Ničeova pozna zaostavština Hajdegerovo „prebolevanje` filozofije Sećanje na Evropu Podaci o ranijem objavljivanju priloga u drugom i trećem delu ove knjige Popis imena

Isaija Berlin Četiri ogleda o slobodi Tvrdi povez Izdavač Libertas Ajzaja Berlin (u nekim tekstovima na srpskom Isaija, engl. Isaiah Berlin, IPA: aɪˈzaɪə,[1] 6. jun 1909 — 5. novembar 1997), britanski istoričar ideja i filozof.[2] Rođen je u Rigi u Letoniji a u Ujedinjeno Kraljevstvo je došao 1921.[3] Razvio je teoriju o obliku liberalnog kapitalizma koji se zasniva na njegovoj životnoj posvećenosti empiricizma i uticaju ideja mislilaca koji se suprostavljaju prosvetiteljstvu uključujući Vikoa (1668 — 1774), Herdera i Aleksandra Hercena (1812 — 1870). Osnov Berlinove filozofije je verovanje u moralni pluralizam odnosno uverenje da je sukob vrednosti sastavni deo ljudskih života. U svom najpoznatijem delu Četiri ogleda o slobodi (1958) vrednosti negativne slobode stavljao je iznad pozitivne slobode. Berlinova dela predstavljaju odbranu zapadnog liberalizma od totalitarizma.

Isaija Berlin Četiri ogleda o slobodiMeki povezIzdavač LibertasAjzaja Berlin (u nekim tekstovima na srpskom Isaija, engl. Isaiah Berlin, IPA: aɪˈzaɪə, [1] 6. jun 1909 — 5. novembar 1997), britanski istoričar ideja i filozof. [2] Rođen je u Rigi u Letoniji a u Ujedinjeno Kraljevstvo je došao 1921. [3] Razvio je teoriju o obliku liberalnog kapitalizma koji se zasniva na njegovoj životnoj posvećenosti empiricizma i uticaju ideja mislilaca koji se suprostavljaju prosvetiteljstvu uključujući Vikoa (1668 — 1774), Herdera i Aleksandra Hercena (1812 — 1870). Osnov Berlinove filozofije je verovanje u moralni pluralizam odnosno uverenje da je sukob vrednosti sastavni deo ljudskih života. U svom najpoznatijem delu Četiri ogleda o slobodi (1958) vrednosti negativne slobode stavljao je iznad pozitivne slobode. Berlinova dela predstavljaju odbranu zapadnog liberalizma od totalitarizma.4/28

Retko u ponudi Kao na slikama Ima pečat Ajzaja Berlin (u nekim tekstovima na srpskom Isaija, engl. Isaiah Berlin, IPA: aɪˈzaɪə,[1] 6. jun 1909 — 5. novembar 1997), britanski istoričar ideja i filozof.[2] Rođen je u Rigi u Letoniji a u Ujedinjeno Kraljevstvo je došao 1921.[3] Razvio je teoriju o obliku liberalnog kapitalizma koji se zasniva na njegovoj životnoj posvećenosti empiricizma i uticaju ideja mislilaca koji se suprostavljaju prosvetiteljstvu uključujući Vikoa (1668 — 1774), Herdera i Aleksandra Hercena (1812 — 1870). Osnov Berlinove filozofije je verovanje u moralni pluralizam odnosno uverenje da je sukob vrednosti sastavni deo ljudskih života. U svom najpoznatijem delu Četiri ogleda o slobodi (1958) vrednosti negativne slobode stavljao je iznad pozitivne slobode. Berlinova dela predstavljaju odbranu zapadnog liberalizma od totalitarizma. nolit sazvežđa

Stranice sa strana dobile boju od starosti inače dobro očuvano kao na slikama 1989. Celokupna dela Kralj Nikola Prvi Nikola I Petrović Njegoš (Njeguši, 7/19. oktobar 1841 — Antib, 2. mart 1921) bio je knjaz Crne Gore u periodu 1860—1910. i kralj u periodu 1910—1918. iz dinastije Petrović Njegoš. Nikola I Petrović Njegoš Kralj Nikola I Petrović Njegoš Lični podaci Puno ime Nikola Mirkov Petrović Njegoš Datum rođenja 19. oktobar 1841. Mesto rođenja Njeguši, Crna Gora Datum smrti 2. mart 1921. (79 god.) Mesto smrti Antib, Francuska Grob Dvorska crkva na Ćipuru (od 1. oktobra 1989. godine)[a] Porodica Supružnik Milena Petrović Njegoš Potomstvo Jelena Savojska, Zorka Karađorđević, Milica Nikolajevna Romanov, Anastasija Stana Nikolajevna, Danilo Petrović Njegoš, Ana od Batenberga, Mirko Petrović Njegoš, Vjera Petrović Njegoš, Petar Petrović Njegoš, Ksenija Petrović Njegoš Roditelji Mirko Petrović Njegoš Anastasija Martinović [1] Dinastija Petrovići Njegoši Knjaz Crne Gore Period 13. avgust 1860 — 28. avgust 1910. Prethodnik Danilo Petrović Njegoš Kralj Crne Gore Period 28. avgust 1910 — 26. novembar 1918. (u egzilu do smrti 1921) Naslednik Danilo Petrović Njegoš Čin u vojsci Srbije: počasni general[2] Naslijedio je na crnogorskom prijestolu svog strica, knjaza Danila. Za vrijeme njegove vladavine Crna Gora je Berlinskim sporazumom 13. jula 1878, poslije Crnogorsko-turskog rata, dobila međunarodno priznanje i znatno teritorijalno proširenje. Dalja teritorijalna proširenja Crne Gore uslijedila su nakon balkanskih ratova (1912—1913). Nikola I je reformisao državnu upravu, ustanovio Ministarski savjet, osavremenio vojsku, Opštim imovinskim zakonikom udario temelj pravnom sistemu i otvorio vrata stranim investicijama. Godine 1905. je Nikola I oktroisao Ustav Knjaževine Crne Gore nakon čega je i sazvana Narodna skupština. Nikola je vladao autokratski, zbog čega je u Crnoj Gori stekao brojne neprijatelje. On je lično bio veliki pristalica srpstva i želeo je ujedinjenje Srba i drugih Južnih Slovena na čelu sa dinastijom Petrović Njegoš, zbog čega je bio u sukobu sa drugom srpskom dinastijom Karađorđević. Nakon Majskog prevrata iz 1903. godine i gašenja dinastije Obrenović, poznato je da je knjaz Nikola Petrović širio uticaj na političare iz Kraljevine Srbije. U tom periodu otvoreno je iskazivao pretenzije da bude kralj tzv. Kraljevine Srbije i Crne Gore. U borbi za presto između dinastija Petrovića Njegoša i Karađorđevića na kraju je pobedila dinastija Karađorđević. Pošto je 1918. godine stvorena Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca na čelu sa dinastijom Karađorđević i zvanično je prestalo suparništvo dve dinastije. U Prvom svjetskom ratu je objavio rat Austrougarskoj. Kraljevina Crna Gora je pružila otpor austrougarskoj invaziji, ali je morala kapitulirati januara 1916. Kralj Nikola se sa Vladom i Dvorom sklonio u Francusku, u egzil iz kojeg se nikada nije vratio. Poslije završetka rata zbačen je sa vlasti na Podgoričkoj skupštini. Uprkos vojnim (Božićna pobuna i crnogorski komiti koji je potrajao do 1929. godine) i pokušajima crnogorske diplomatije na Pariskoj konferenciji, Crna Gora nije uspjela povratiti svoj međunarodno-pravni suverenitet izgubljen krajem 1918. ujedinjenjem sa Kraljevinom Srbijom. Kralj Nikola I je umro izolovan u emigraciji, a sahranjen je u ruskoj crkvi u Sanremu, Italija. Njegovi posmrtni ostaci i ostaci njegove supruge kraljice Milene Petrović Njegoš su 1989, uz najviše državne počasti, vraćeni i sahranjeni na Cetinju, u Dvorskoj crkvi na Ćipuru. Kralj Nikola I ogledao se i u književnosti. Najpoznatiji radovi su mu pjesma Onamo, `namo! i drama Balkanska carica. Ukazom kralja Petra I Karađorđevića od 22. (10) avgusta 1910. godine, je imenovan za počasnog generala u srpskoj vojsci. Istim ukazom je njegovom sinu Danilo dat čin počasnog pešadijskog pukovnika, Mirko je imenovan za počasnog pešadijskog kapetana I klase, a Petar je postao počasni artiljerijski potporučnik. Danilo i Mirko su ostali u sastavu 9. pešadijskog puka Srbije `Knjaz Nikola I`, dok je Petar dodeljen timočkom poljskom artiljerijskom puku.[2] Biografija Posthumno uredi Posle njegove smrti na čelo Petrovića Njegoša je došao njegov najstariji sin Danilo, ali se on iz nepoznatih razloga posle samo 6 dana odrekao tog zvanja u korist svog 13-godišnjeg bratanca Mihaila. Na čelu Mihailovog namesništva je bila njegova strina kraljica Milena. Kada je Mihailo postao punoletan, priznao je vladavinu svog strica kralja Aleksandra Karađorđevića u Jugoslaviji. Tokom kasnije okupacije Jugoslavije za vreme Drugog svetskog rata je odbio ponudu da bude kralj Crne Gore. Supruga Milena je takođe u Antibu u Francuskoj preminula 2 godine posle njega sa 75 godina. Ćerka Vjera je ostala neudata i preminula je 1927, pet godina kasnije mu je od bolesti preminuo najmlađi sin princ Petar, a nepune 3 nedelje po izbijanju Drugog svetskog rata mu je u Austriji preminuo najstariji sin Danilo. Ni Danilo ni Petar nisu imali djece. Sahrana na Cetinju uredi Glavni članak: Sahrana kralja Nikole na Cetinju Zemni ostaci kralja Nikole, kraljice Milene, princeza Ksenije i Vjere su preneseni iz crkava u San Remu (Italija) i Kanu (Francuska)[62] i 1. oktobra 1989. godine sahranjeni u Dvorskoj crkvi na Cetinju, uz najviše počasti.[63] Titule uredi 19. februar 1840 - maj.1858: Njegovo Visočanstvo vojvoda Nikola Petrović Njegoš maj. 1858 - 13. avgust 1860: Njegovo Svetlo Visočanstvo Nikola Petrović Njegoš, veliki vojvoda Grahova 13. avgust 1860 - 28. avgust 1910: Njegovo Svetlo Veličanstvo knez Nikola Petrović Njegoš od Crne Gore 28. avgust 1910 - 26. novembar 1918: Njegovo Veličanstvo kralj Nikola I Petrović Njegoš od Crne Gore 2. mart 1921: Njegovo Veličanstvo kralj Nikola Petrović Njegoš u egzilu. Književni rad uredi Kovčezi kralja Nikole i kraljice Milene pokriveni srpskom trobojkom, po vlastitoj želji. U San Remu su počivali do 1989. godine kada bivaju vraćeni u otadžbinu. Spomenik kralju Nikoli u Podgorici Knjaz i kralj Nikola je uglavnom pisao rodoljubive pjesme, zatim epske spjevove i drame u stihu, među kojima je najpoznatija i najizvođenija Balkanska carica. Druge drame su mu bile Husein-beg Gradaščević i Knjaz Arvanit.[64][65] Bio je poznat i kao izuzetan besjednik. Pjesmu Onamo, `namo! ispjevao je 1866, neposredno poslije sklapanja saveza sa knezom Mihailom Obrenovićem za zajedničku borbu Srbije i Crne Gore za oslobođenje srpskog naroda od Turaka. Pjesma je zbog svojih oštrih riječi bila neprikladna za državnu himnu. Bila je narodna himna i himna nekih rodoljubivih društava. Umjesto nje, Crnogorska himna je postala pjesma Ubavoj nam Crnoj Gori, koju je napisao knežev sekretar Jovan Sundečić. Pjesmu Onamo, `namo! je Bogdan Popović unio u Antologiju novije srpske lirike (1911). Štampana je i u antologijama rodoljubive poezije Pesme domovini Trifuna Đukića (1938), kao i u drugim antologijama srpskog rodoljubivog pjesništva. Porodično stablo uredi 4. Stanko Petrović Njegoš 2. Mirko Petrović Njegoš 1. Nikola I Petrović Njegoš 3. Stana Martinović Porodica uredi Supružnik uredi ime slika datum rođenja datum smrti Milena Vukotić 4. maj 1847. 16. mart 1923. Deca uredi ime slika datum rođenja datum smrti supružnik Kneginja Zorka 23. decembar 1864. 16. mart 1890. kralj Petar I Velika kneginja Milica 26. jul 1866. 5. septembar 1951. Veliki knez Petar Nikolajevič Velika kneginja Anastasija 4. januar 1868. 15. novembar 1935. Georg fon Lojhtenberg; Veliki knez Nikolaj Nikolajevič Princeza Marija 29. mart 1869. 7. maj 1885. zvana Marica, umrla u mladosti Princ Danilo 29. jun 1871. 24. septembar 1939. Juta od Meklenburga Kraljica Jelena 8. januar 1873. 28. novembar 1952. Kralj Vitorio Emanuele III Princeza Ana 18. avgust 1874. 22. april 1971. Franc Jozef od Batenberga Princeza Sofija 2. maj 1876. 14. jun 1876. umrla u detinjstvu Princ Mirko 17. april 1879. 2. mart 1918. Natalija Konstantinović, brak razveden Princeza Ksenija 22. april 1881. 10. mart 1960. nije se udavala Princeza Vjera 22. februar 1887. 31. oktobar 1927. nije se udavala Princ Petar 10. oktobar 1889. 7. maj 1932. Violeta Vegner Zanimljivosti uredi Sa 12 bračnih djeca on i kraljica Milena drže rekord među srpskim dinastijama. Miloš Obrenović je imao 16 djeca, ali je od njih 8 bilo vanbračno. Takođe drži rekord po dužini vladavine, pošto je vladao 56 godina, od 1860. do 1918. Od njegova 3 sina, samo je princ Mirko imao potomstvo. Zbog toga što su mu ćerke bile udavane po raznim evropskim kraljevskim porodicama, imao je nadimak tast Evrope. Ćerka Jelena je bila udata za kralja Italije Vitorija Emanuelea III, Zorka za budućeg kralja Srbije Petra I, dok su ostale bile udate u raznim ruskim i njemačkim kućama. Nije bio jedini tast Evrope u svoje vrijeme, pošto je taj nadimak imao i danski kralj Kristijan IX. Bio je djed po majci kralju Jugoslavije Aleksandru i kralju Italije Umbertu II. Preko ćerke Zorke je bio rodbinski povezan sa Karađorđevićima, a preko žene svog sina Mirka je bio povezan sa Obrenovićima, pošto je Natalija Konstantinović praunuka Jevrema Obrenovića. Prvi je vladar Crne Gore koji je posjetio Srbiju, kada je za Vidovdan 1896. zvanično posjetio kralja Aleksandra Obrenovića. On je svoju posjetu uzvratio sledeće godine na Đurđevdan. U vojsci Kraljevine Srbije je bio počasni general, i imao je puk nazvan po sebi. Ukazom kralja Petra I Karađorđevića od 22. (10) avgusta 1910. godine, je imenovan za počasnog generala u srpskoj vojsci. Istim ukazom je njegovom sinu Danilo dat čin počasnog pešadijskog pukovnika, Mirko je imenovan za počasnog pešadijskog kapetana I klase, a Petar je postao počasni artiljerijski potporučnik. Danilo i Mirko su ostali u sastavu 9. pešadijskog puka Srbije `Knjaz Nikola I`, dok je Petar dodeljen timočkom poljskom artiljerijskom puku.[2] Lično je prisustvovao krunisanju ruskog cara Aleksandra III 1881. godine. Tokom 1864. je Rusija predlagala da knez Mihailo Obrenović usvoji kneza Nikolu i postavi ga za prestolonaslednika. U austrijskim i nemačkim novinama se 1864. pojavio podatak da, zbog toga što posle višegodišnjeg braka sa kneginjom Julijom nema naslednika, knez Mihailo želi da usvoji Petra Karađorđevića, u to vreme dvadesetogodišnjeg sina kneza Aleksandra Karađorđevića, i da ga postavi za prestolonaslednika. Među prvim objavama te namere je bila vest iz Tagespost-a od 24. (12) juna 1864, u kojoj je navedeno da je Mihailo 20. (8) juna izrazio nameru da izvede to usvajanje. Po toj vesti, osim Rusije nijedna velika evropska sila nije imala ništa protiv toga, ali da bi uz posredovanje Prusije to protivljenje moglo da se premosti.[66] Četiri dana kasnije je Linzer Abendbote (nem. Вечерњи курир Линца) preneo sličnu vest iz Kelnskih novina, uz navode da, pored toga što bi knez Mihailo rešio pitanje nasleđa, time bi bila i rešena zavada između Obrenovića i Karađorđevića, i time bi se praktično spojili. Prema tim vestima, Rusija je bila jedina evropska velika sila koja se protivila usvajanju Petra Karađorđevića, i umesto toga je predlagala da Mihailo usvoji tada 23-godišnjeg kneza Crne Gore Nikolu I Petrovića Njegoša. Petar Karađorđević je u to vreme pohađao Sen Sir u Parizu.[67] Naposletku su planovi propali između ostalog zbog protivljenja Francuske da se van nekog evropskog kongresa ovo, uz ostala pitanja, reši,[68] pa je knez Mihailo usvojio Milana Obrenovića, sina svog brata od strica Miloša.

Skz, 1977. 277 strana, tvrd povez. Korice kao na slici. Posveta autora. Požutela na bočnim stranama sa žutim flekama. Nema podvlačenja, zapisa... 1.ČOVEK I DELO Umetnost u nedostatku dokaza, Humanistička nesanica, Aragonova mačka, Mesečina, a meseca nema, Čista duša na plafonu 2.TRAGOM SINTEZE Estetika ekologije, Činjenica i sistem, Nauka kao umetnost, Promocija nekvalifikovanih, Razmena instrumenata, Muzika pred jezikom semiologije 3.MUZIKA S DRUGE STRANE Istorijski škripac srpske muzike, Slika i zvuk, Šulek, Brams, Roždestvenski, Rihter, Karajan 4.PISMA BEZ ADRESE Jovan Cvijić 5.BELEŠKE S PUTA

Polovna knjiga, izuzetno očuvana. Izdavač: SANU - Beograd, 1963. god. Broširan povez, 24 str. 43. str. Spomenica posvećena preminulom Akademiku Stevanu Jakovljeviću Govori održani na sahrani preminulog akademika Stevana Jakovljevića 4. novembra 1962. na Novom groblju u Beogradu Stevan Jakovljević (Knjaževac, 7. decembar 1890. - Beograd, 2. novembar 1962) je bio profesor Univerziteta u Beogradu i rektor od 1945. do 1950, biolog, književnik i redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti. Završio je studije biologije na Filozofskom fakultetu u Beogradu, gde je i doktorirao. Bio je profesor Farmaceutskog fakulteta. Kao oficir srpske vojske borio se u Prvom svetskom ratu, a u Drugom svetskom ratu je bio u italijanskim i nemačkim zarobljeničkim logorima. Književno ime i popularnost stekao je trilogijom romana pod nazivom „Srpska trilogija“ (1937), koju čine „Devetstočetrnaesta“ (1935), „Pod Krstom“ (1936) i „Kapija slobode“ (1937). Na osnovu `Srpske trilogije`, urađena je drama `Na leđima ježa` 1938[1]. Ostala dela obuhvataju: romani „Smena generacija“ (1939) o društvenom životu Beograda između dva svetska rata, „Velika zabuna“ (1952) ratna hronika Drugog svetskog rata i „Likovi u senci“ (1956) opis zarobljeničkog života u Italiji i Nemačkoj i dela iz botanike „Studije o biljnom svetu Prespanskog jezera“, „Makrofitska vegetacija Ohridskog jezera“ i „Sistematika lekovitog bilja“. Njegova sestra bila je književnica Milica Jakovljević Mirjam.

Stanje: Kao Novo - Nekorišćeno Naslov: O Mandukja upanišadi Autor: Gaudapada KARIKA Izdavač: Trikona Pismo: Latinica Povez: Mek Format: 21cm Str: 34 _____ Gaudapada je po predanju bio učitelj Govinde, Šankarinog učitelja. Smatra se da je živeo oko 550. god. n.e. Njegova Karika (strofe) na Mandukja upanišadu je najstarije poznato sistematsko izlaganje advaita vedante. Gaudapada pokazuje jasne znake srodnosti sa budističkom filozofijom, takođe njegov jezik i učenje bliski su budističkim izvorima. Neke njegove teze su identične s Nagarđuninim. To je navelo mnoge istraživače na pomisao da je Gaudapada bio najpre budista. Karika je komentar u stihovima na Mandukja upanišadu. Deli se na četiri dela: 1. Agama prakarana (Predaja ili dokazivanje izvornosti znanja) 2. Vaitathya (O iluziji) 3. Advaita (Nedvojstvo) 4. Alatašanti („Gašenje požara”) Prvi deo je kratko i sistematsko izlaganje teksta upanišade, koje sledi njeno razlikovanje četiri stanja svesti. Neki od najvažnijih indijskih komentatora tretiraju 29 strofa Agama prakarane kao originalni deo Mandukja upanišade. Drugi deo se kreće izvan teksta upanišade da bi ustanovio nerealnost objekata koji se javljaju u snovima i, uz pomoć analogije, objekata koji se javljaju u budnom stanju. Čista svest autentičnog Sopstva (atmana) transcendira oba ova stanja, koja nisu ništa drugo do maja, iluzija. Gaudapada izlaže suštinsko jedinstvo budnosti i sanjanja, dokazujući da je ispoljeni svet isto tako nerealan kao i svet snova. Šankara će isticati razliku između ta dva, da bi izbegao iluzorni subjektivizam. Advaitu u Kariki predstavlja jasna, pozitivna tvrdnja o nedvojstvu: samo atman-brahman je stvarnost, sve drugo je iluzija. Gaudapada izlaže ađata doktrinu, učenje o nenastajanju. Četvrti deo Karike izlaže sredstva za uklanjanje iluzije dualiteta. U suštini to je asparša joga, spomenuta u trećem delu. Ukazujući na relativnost svih iskustava koja imamo, i na javi i u snu, Gaudapada postavlja realnost nečega što nadilazi iskustvo i relativnost. To je atman-brahman, transcendentalni duh koji omogućava svako moguće iskustvo, svest, kao i sámo postojanje. Njegova spoznaja jedino je čovekovo spasenje. - Ivan Antić

Istorija radiofonije u tri epohe 1877-1906 1906-1948 dve knjige, solidno očuvane kutija1 Prva knjiga koja pokriva period od 1877. do 1906. izašla je jubilarno povodom 80 godina radiodifuzije i 75 godina radio drame u Srbiji i bavi se tehničkim počecima radija. Ako se ova, inače najtanja od tri knjige, svede na osnovnu dilemu, ona bi bila pitanje ko je otac radija. Jokić svodi ovo pitanje na narodnu dilemu – šta je starije, kokoš ili jaje, odnosno žabac ili princ, ali, iako pošteno navodi gotovo sve bitnije ljude koji su doprineli nastanku radija ( Tomas Edison, Emil Berlinerpatentira, Hajnrih Herc, Samjuel F. B. Morze, Aleksandar Bel, Mihajlo Pupin, Guljelmo Markoni ), Jokić očigledno navija za Nikolu Teslu, zaključujući na samom kraju knjige da ima dosta očeva radija, ali samo jedan deda, ovaj čiji citat stoji u zaglavlju Radara. Za ljude koji su nepismeni ili nezainteresovani za fiziku i tehnologiju ova prva knjiga može biti zamorna, posebno zato što se oglušuje o pravilo koje je patentirao Stiven Hoking, a to je da ako želiš pisati knjigu o nauci za širu publiku, treba da izbegavaš formule i grafikone, jer se Jokić školski bavi i teorijama o prostiranju zvuka, da bi postupno došao do toga kako je zapravo nastao radio. Ovu prvu knjigu nikako ne treba preskakati zato što autor s pravom insistira na činjenici da je radio, tokom cele svoje istorije bio dete tehnologije i umetnosti koji su se međusobno inspirisali i podsticali. O tome najbolje svedoči tzv. Magnetofonska revolucija u kojoj je upravo jedno tehnološko otkriće kao što je magnetofon zapravo i omogućilo nastanak savremene radio drame zasnovane na montaži i umetničkoj manipulaciji snimljenim materijalom. Sa druge strane, prva knjiga omogućava savremenom čitaocu da zaviri u prve nade i viđenja radija od strane pionira na ovom polju koji, kada se danas sagledaju, ulivaju sasvim i nenadano svežu krv obnavljajući oduševljenje za ovu, može se reći, tehnološki prevaziđenu, birokratski zarobljenu i kulturološki svarenu stvar kao što je radio i, unutar njega, radio drama. Tako nas oduševljavanje Tesle za tranzistor kao čudesnu stvar koju će svaki bogovetni stvor na planeti moći da nosi u džepu i prima čudesne talase odozgo, podseća na činjenicu da je ovo malo sokoćalo, koje uzimamo zdravo za gotovo, a koje je 60-ih godina bilo statusni simbol u našem gradu, zapravo pravo čudo! Čudo na koje smo se navikli. Takođe, u prvoj knjizi, Jokić se bavi pojmom radiofonije u njegovim začecima postavljajući ga u kontekst ostalih umetnosti poput filma sa kojim ga neretko poredi i sa kojim je, u svojoj istoriji, imao dosta dodirnih tačaka (recimo, braća Pate su svoj prvi kapital, kasnije uložen u film, zaradili valjajući fonografe po vašarima kao novo čudo tehnologije; kasnije, usavršavanjem radio drame, uostalom i drugih radijskih formi dolazi se do zaključka da umetnička komunikacija počiva na definisanju najmanje montažne jedinice koja nastaje snimanjem (kadra, odnosno zvučnog zapisa), te da su i filmski i radiofonijski jezik uslovljeni montažnim konstituisanjem najmanjih jedinica značenja – kadra i zvučnog zapisa). Ovakvo postupno traganje za počecima radija i u najzabitijim delovima sveta u vezi je sa Jokićevim insistiranjem na činjenici da je izumom radija promenjena logika kretanja čovekovog duha. Otuda, kako i sam kaže, bez radio-tehnike nemoguće je sagledati estetiku osme umetnosti. Takođe, vraćanjem u ove prenatalne dane radija, Jokić jasno ukazuje na jaku pupčanu vrpcu koja je od starta radio vezivala za institucije moći i kontrole, odnosno, na prvom mestu državu i vojsku. U prvim danima, za bilo kakve eksperimente koji bi ubrzali saznanja o radiju i njegovo usavršavanje bio je potreban novac, a samim tim i pokroviteljstvo države, a kasnije će se ova zavisnost usložniti, odnosno postati daleko perfidnija dovodeći radio u poslušnički položaj i čineći ga, u isto vreme, svedokom grubih promena u istorijskim tokovima na našim prostorima, zbog čega je Jokićevo delo u neku ruku i ogledno delo na polju domaće istorije u naznačenom periodu.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Vujica Rešin Tucić (Melenci, 17. jul 1941 — Novi Sad, 28. novembar 2009) bio je srpski književnik, vizuelni umetnik, urednik, esejista, jedan od najznačajnijih članova neoavangardnog pokreta u Jugoslaviji tokom šezdesetih i sedamdesetih godina 20. veka (Nova umetnička praksa).[1][2] Biografija Uređivao je časopise `Ulaznica` (Zrenjanin)[2], `Dalje` (Sarajevo)[2] i `Tisa` (Novi Bečej)[2]. 1977. pokrenuo je časopis „Adresa“, jedan od najznačajnijih neoavangardnih časopisa na ovim prostorima.[3] Radio je najpre u biblioteci Radija Novog Sada, a potom i kao dramaturg u dramskom programu iste medijske kuće. Zbog svoje umetničke aktivnosti i nekonformizma bio je marginalizovan i proganjan u vreme komunističke vlasti, koja ga je držala za anarhistu. Tokom 1972. i 1973. protiv njega su bila pokrenuta dva krivična procesa: „zbog prekršajnog dela vređanja socijalističko-patriotskih osećanja građana“ u Opštinskom sudu u Zrenjaninu i „za krivično delo neprijateljske propagande“ u Okružnom sudu u Novom Sadu. Po ovom drugom osnovu pretila mu je kazna do 12 godina strogog zatvora, ali je proces obustavljen na intervenciju Oskara Daviča. Marginalizacija u kulturnim institucijama se nastavlja i kasnije, tokom devedesetih, prećutkivanjem i ignorisanjem, kao i kod svih umetnika čija se praksa nije uklapala u vladajuću nacionalističku paradigmu.[1] Početkom devedesetih osnovao je i vodio književnu školu Tradicija avangarde (Beograd, 1993—95), iz koje je nastala umetnička grupa Magnet.[1][2] Njegovi radovi izlaze izvan okvira tradicionalne podele umetnosti, pa tako u izvođenje svojih pesama unosi elemente filma, glume i performansa, što je u ono vreme kod nas bila eksperimentalna i pionirska aktivnost. Otac je pesnika mlađe generacije Siniše Tucića.

Izdavač: Građevinska knjiga, Beograd Autor: Robert Venturi Prevod: Olga Popović Povez: broširan Broj strana: XII +120 Format: 28 x 22 cm Ilustrovano. Hrbat sitno zacepljen i na njemu je ispisan naslov knjige, sve ostalo veoma dobro. Venturijeva knjiga predstavlja svojevrstan paradoks: u čitavoj nepreglednoj poplavi tekstova o arhitekturi, to je jedno od retkih dela koje i stvarno govori o pitanjima i problemima arhitekture. Naime, knjiga ne pretenduje da nas uvede u svet arhitekturne prošlosti ili sadašnjosti slikovitim opisivanjem pojedinih građevina, njihovih arhitekata ili pak njihovih naručilaca. Takođe, nije reč o jednom iz nepreglednog mnoštva zapisa o sociološkim, tehnološkim, ekonomskim i svim ostalim teškoćama savremene arhitekture. Venturijeva knjiga predstavlja delo arhitekte koji gradi i koji o svom delu razmišlja. Ovo delo nam otkriva arhitekturu kao specifičan način mišljenja, kao „disciplinu“ sopstvenih zakonitosti, kao samostalnu granu umetnosti. S A D R Ž A J: 1. Konvencionalna arhitektura: Jedan nenametljiv manifest 2. Složenost i protivrečnost naspram uprošćavanja i slikovitosti 3. Dvojnost 4. Protivrečni nivoi: Fenomen „oboje“ u arhitekturi 5. Protivrečni nivoi nastavak: Dvostruko funkcionalan element 6. Prilagođavanje i ograničenje reda: Konvencionalni elementi 7. Prilagođena protivrečnost 8. Napramapostavljena protivrečnost 9. Unutrašnjost i spoljašnjost 10. Obaveza prema jedinstvu koje se teško ostvaruje 11. Radovi (K-35)

Izdavač: Manastir Žiča Biblioteka Bogoridičin perivoj, knjiga 4 Prevod: Marina Veljković Povez: broširan Broj strana: 390 Odlično očuvana. Sve navedeno u knjizi „Iz podvižničkog i isihastičkog svetogorskog predanja“ jesu dela (podvižnički podvizi i padovi) i praktično učenje Svetogoraca. Zapisana su da bi nas pokrenuli na pokajanje i podražavanje njihovog podvižničkog života ili nas učinili pažljivijim prema njihovima stradanjima. Knjiga je podeljena na sledeće delove: 1. DOGAĐAJI U ovom delu su sa didaktičkim ciljem zapisana čuda, javljanja Svetitelja ili demona, padovi i prelesti nekih monaha. 2. POUKE Prema grčkom alfabetu su navedena imena Staraca uz njihovo kratko učenje i podvige u vidu skraćenih pouka. Mnogi od njih su poznati, dok su o pojedinima napisane knjige, ali su pouke koje su navedenenepoznate i neizdate. Pouke su kratke ali u sebi imaju veliku snagu jer potiču iz svetogorske prakse i borbe i izražavaju stari duh. 3. POUKE I PRIČE STARCA PAJSIJA Starac Pajsije pripoveda o starčićima koje je upoznao i navodi različite događaje. Govori uopšteno o duhovnom životu a posebno o monaškom životu iznoseći različite savete i pouke. Veoma je vidno Starčevo poštovanje prema svetogorskom predanju, zainteresovanost za njegovo produženje, dok su njegove primedbe i saveti korisni saveti za monašku borbu. Zbog dužine materijala predstavlja posebnu jedinicu. 4. DUH STARIH SVETOGORACA On se vidi i u ostalim delovima knjige, ali je naglašen u petom delu u pričama otaca. (K-144)

Posveta priređivača na predlistu. Autor - osoba Vukićević, Dejan, 1965-2022 = Vukićević, Dejan, 1965-2022 Naslov Delo : (1955-1992) : bibliografija / Dejan Vukićević Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2007 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Institut za književnost i umetnost : Narodna biblioteka Srbije ; Novi Sad : Matica srpska, 2007 (Beograd : Čigoja štampa) Fizički opis 857 str. ; 25 cm Zbirka ǂSerija ǂIstorija srpske književne periodike / Matica srpska [i] Institut za književnost i umetnost [i] Narodna biblioteka Srbije ; 16 (karton) Napomene `Knjiga je neznatno izmenjen istoimeni mag. rad. odbranjen na Filol. fak. ...` --> prelim. str. Tiraž 500 Registri. Predmetne odrednice Delo (časopis) -- 1955-1992 -- Bibliografije U radu DELO (1955–1992). Bibliografija analitički su iscrpno obrađeni svi članci jednog od najznačajnijih srpskih književnih časopisa. Bibliografija Dela urađena je po ISBD (CR) standardu. Po obuhvatu građe je iscrpna jer su obrađeni svi članci uključujući i beleške na koricama, kao i beleške s nazivom Errata. Po vrsti obuhvaćenih publikacija ona je bibliografija sastavnih delova. Po obliku je samostalna, prema vrsti izvora primarna (rađena de visu). Po hronološkom kriterijumu retrospektivna, prema teritorijalnom deo je korpusa nacionalne bibliografije. Po načinu rasporeda bibliografskih jedinica je stručna, jer je razvrstana po sistemu Univerzalne decimalne klasifikacije. Po karakteru opisa bibliografija je anotirana i deskriptivna. Delo je jedan od najznačajnijih srpskih i jugoslovenskih književnih časopisa. Izlazio je jednom mesečno, od 1955. do 1992. godine. Prvi urednik bio je Antonije Isaković, a kasnije su se smenjivali neki od najpoznatijih srpskih književnika tog vremena: Oskar Davičo, Muharem Pervić, Milosav Buca Mirković, Jovica Aćin i Slobodan Blagojević. Bio je to avangardni časopis i u vreme socijalističkog režima u SFRJ često cenzurisan. Istorija Časopis Delo počeo je da izlazi 1955. godine, u atmosferi znatno liberalnijeg duha nego što bi se to moglo očekivati u tadašnjem socijalističkom režimu. Dah promena okrenut zapadu strujao je celom beogradskom umetničkom scenom, pa taj avangardni trend prati i Delo. Već prvi broj, koji otvara Vasko Popa ciklusom „Igre”, predstavlja sliku njegove buduće programske koncepcije okrenute mlađim autorima, sklonijim modernijem duhu. Uredništvo i saradnici Prvi je na mestu glavnog urednika Dela bio Antonije Isaković, a kasnije su se na mestu urednika smenjivali neki od najvećih srpskih pisaca tog vremena: od br. 1 (1961) Oskar Davičo, od br. 11 (1961) Muharem Pervić, od br. 5/6 (1980) Jovica Aćin i od br. 1 (1980) Slobodan Blagojević. Delo je imalo i impozantnu listu saradnika, a provokativnost je bila osnovna odlika svih njegovih urednika. Sadržaj časopisa U Delu se, pre svega, negovala beletristika. U vreme Antonija Isakovića, kao odgovornog urednika, primetan je primat proze, romana i pripovetke nad poezijom, dok je kasnije slučaj bio obrnut. Žanr koji je ovaj časopis posebno negovao je esej, a književna kritika bila je zastupljena u obliku tekuće i retrospektivne. Delo nije zanemarivalo ni ostale vidove stvaralaštva. U njemu se pisalo o pozorištu, filmu i likovnoj umetnosti, a dozirana pažnja posvećivana je i takozvanoj društvenoj sferi, često u polemičnom tonu. Poseban pečat Delu dala su njegova dva poslednja urednika, Jovica Aćin i Slobodan Blagojević. Univerzalne, a opet skrajnute teme, koje pokreću njih dvojica kod prvog su više težile erotskom, alternativnom i mističkom, dok su kod drugog sagledane kroz filozofski aspekt i naglašavanje marginalizovanih pojava, poput homoseksualnosti i ženskog pitanja.[2] Cenzura Časopis Delo često je bio na meti cenzora. Brojne sudske i personalne zabrane nisu bile slučajne. Najveća cenzura sprovedena nad ovim časopisom vezana je za 1968. godinu, u vreme kada je urednik bio Muharem Pervić. Veliki broj naručenih tekstova u vezi sa aktuelnim društvenim zbivanjima tada su potpisali autori poput Ljubomira Tadića, Simona Simonovića, Nikole Miloševića i drugih. Drugi slučaj zabrane odnosi se na „Leto moskovsko”, Mihajla Mihajlova, koji je zbog toga bio policijski isleđivan i na kraju zatvoren, dok je treći primer posebno zanimljiv, jer cenzuru broja izaziva kritički tekst na temu ondašnjeg društva, a napisao ga je Milorad Vučelić. MG114

Dr Nadezda Jovanovic - Zivot za slobodu bez straha Studija o zivotu i delu dr Dragoljuba Jovanovica Institut za noviju istoriju Srbije, Beograd, 2000. Tvrd povez, 708 strana. RETKO! Dr Dragoljub Jovanović (Pirot, 8. april 1895 — Beograd, 23. maj 1977) bio je srpski naučnik, univerzitetski profesor i političar. Dragoljub Jovanović Narodna seljačka stranka . Doktorirao je prava u Parizu. Zbog političkog delovanja više puta je osuđivan u Kraljevini Jugoslaviji, a zbog toga je i izbačen sa Pravnog fakulteta u Beogradu. Jedan je od osnivača Grupe za socijalnu i kulturnu akciju. Bio je član Saveza zemljoradnika, iz koga je 1940. godine izašao i formirao Narodnu seljačku stranku. Bio je član Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ (1946–1947), da bi 1947. bio osuđen na višegodišnju robiju i uklonjen sa Univerziteta.[1] Rođen je u selu Gnjilan pored Pirota 1895. godine. Školovao se na Sorboni, gde je odbranio dve doktorske disertacije. Posle studija 1923. godine došao je u Beograd gde je na poziv i po preporuci Slobodana Jovanovića postao je najpre docent, a zatim i vanredni profesor Pravnog fakulteta u Beogradu. Bio je jedan od prvih intelektualaca u Jugoslaviji svoga doba koji su od početka uočavali veliku opasnost od fašizma i nacizma. Kao veliki protivnik tih ideologija stalno je upozoravao u svojim delima i govorima na tu opasnost. Inicirao je stvaranje Narodnog fronta Jugoslavije za borbu protiv fašizma.[2] Narodni front je stvoren 1936. godine u njegovoj kući u Profesorskoj koloniji u Beogradu. Zbog protivljenja šestojanuarskoj diktaturi kralja Aleksandra i tadašnje političke i društvene situacije u Jugoslaviji gubi posao na Univerzitetu i biva hapšen i suđen, a potom boravi u zatvoru sve do 4. maja 1934. godine. Međutim, ubrzo je interniran na godinu dana u Tutin i Sjenicu, pri čemu je uspeo da se upiše u registar Advokatske komore u Beogradu iz želje da brani političke optuženike. Na po­ziv pred­sed­ni­ka vla­de Re­pu­bli­ke Španije Hu­a­na Ne­gri­na 1. fe­bru­a­ra 1938. go­di­ne, odlazi u ovu zemlju da bi podržao borbu tamošnjih snaga protiv fašističke najezde. Govorio je u Kortesu (Skupšini) gde je njegov nastup izazvao veliko oduševljenje. Više puta je biran za narodnog poslanika u Narodnoj skupštini Kraljevine Jugoslavije. Kao poslanik je uhapšen 1. oktobra 1938. godine, najverovatnije da ne bi učestvovao na decembarskim izborima iste godine. Stvarni razlog tog hapšenja i stroge sudske osude, bila je želja Milana Stojadinovića da iz izborne trke ukloni opasnog političkog protivnika. U aprilu 1939. je osuđen na godinu i dva meseca strogog zatvora i 1.200 din. novčane kazne, što mu je oprošteno u amnestiji sledećeg septembra.[3] Za vreme Aprilskog rata (1941) prijavio se kao dobrovoljac u vojsku, ali nije dobio nikakav vojni raspored. Nakon nemačke okupacije zemlje odbio je da potpiše Nedićev Apel intelektualaca srpskom narodu i opredelio se za saradnju sa partizanskim pokretom, pozvavši članove svoje Narodne seljačke stranke da se priključe Narodnooslobodilačkom pokretu. Rat je proveo krijući se po Beogradu i Srbiji. Na poziv Aleksandra Rankovića i Milentija Popovića, posle oslobođenja zemlje jedno vreme je sarađivao sa komunistima. Kooptiran je u ASNOS za poslanika u Saveznoj skupštini DFJ. Ali već početkom 1946. godine dolazi u sukob sa komunistima zbog otvorene kritike komunističke diktature i zalaganja za parlamentarnu demokratiju i višepartijski sistem. Tokom svog kratkotrajnog političkog i skupštinskog delovanja u FNRJ, od početka 1945. do sredine 1947. godine u Skupštini je istupao kao oštar opozicionar komunističkom režimu, istakavši se naročito u debatama o Ustavu FNRJ, agrarnoj reformi, zadrugama i o javnom tužilaštvu. Zbog toga je pao pod udar komunističkog režima. Njegova stranka je delovanjem UDBA-e razbijena, a on je 31. jula 1946. godine izbačen sa fakulteta, zbog njegovog političkog delovanja. Oduzet mu je poslanički imunitet i 13. maja 1947. godine je uhapšen, da bi 8. oktobra 1947. bio osuđen zbog navodne „veleizdaje“ na devet godina teške robije. Robiju je izdržao bez dana pomilovanja. Tokom boravka u zatvoru radio je na edukaciji robijaša i napisao na desetine hiljada stranica svojih političkih uspomena i tzv. medaljona o svojim savremenicima. Umro je u Beogradu, 23. maja 1977. godine.[4] Posthumno je 2010. godine sudski rehabilitovan, tako da je presuda kojom je osuđen proglašena ništavnom, jer je u postupku dokazano da je bila isključivo rezultat političkog progona.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Zastitni omotac malo pohaban, sama knjiga u dobrom i urednom stanju! - Franz Altheim - Gunter Anders - Erich Auerbach - Mihail Bahtin - Wayne C. Booth - Hermann Broch - R. S. Crane - David Daiches - Umberto Eco - Aleksandar Flaker - Edvard Moren Forster - Rene Girard - Zoran Glusevic - Lucien Goldmann - Kate Hamburger - Arnold Kettle - Wolfgang Kayser - Eberhard Lammert - Stanko Lasic - F. R. Leavis - Jurij M. Lotman - Georg Lukacs - Jose Ortega y Gasset - Gajo Peles - Jean Rousset - Jean Paul Sartre - Robert Scholes - Sklovski - Ivo Vidan Milivoj Solar (Koprivnica 8. 4. 1936.) je hrvatski teoretičar književnosti, akademik Doktorirao 1964. disertacijom o Franu Galoviću na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Redovni profesor Filozofskog fakulteta u Zagrebu, njegova knjiga Teorija književnosti. prvi put je izdana 1976., 20-ti put 2005. Od godine 1987. do 1990. bio je republički sekretar za kulturu SR Hrvatske. Akademik od 17. 6. 2008.. Djela Pitanja poetike, Školska knjiga, Zagreb, 1971. Ideja i priča, Liber, Zagreb, 1974. Književna kritika i filozofija književnosti, Školska knjiga, Zagreb, 1976. Teorija književnosti, Školska knjiga, Zagreb, 1976. Uvod u filozofiju književnosti, Teka, Zagreb, 1978. Smrt Sancha Panze, MH, Zagreb, 1981. Suvremena svjetska književnost, Školska knjiga, Zagreb, 1982. Mit o avangardi i mit o dekadenciji, Nolit, Beograd, 1985. Eseji o fragmentima, Prosveta, Beograd, 1985. Filozofija književnosti, Liber, Zagreb, 1985. Roman i mit, August Cesarec, Zagreb, 1988. Teorija proze, SNL, Zagreb, 1989. Laka i teška književnost, MH, Zagreb, 1995. Vježbe tumačenja. Interpretacije lirskih pjesama, MH, Zagreb, 1997. Edipova braća i sinovi, Naprijed, Zagreb, 1998. Granice znanosti o književnosti , Zagreb : Naklada Pavičić, 2000. Povijest svjetske književnosti: kratki pregled , Zagreb : Golden marketing, 2003. Predavanja o lošem ukusu: obrana estetičkog uma, Zagreb: Politička kultura, 2004. Ideja i priča (Izabrana djela 1), Zagreb: Golden marketing - tehnička knjiga, 2004. Uvod u filozofiju književnosti (Izabrana djela 2), Zagreb: Golden marketing - tehnička knjiga, 2004. Retorika postmoderne, Zagreb: MH, 2005.

Beograd 1997. Mek povez, 306 + 350 strana. Knjige su, bukvalno, kao nove. Francuski sociolog Serž Moskovisi (Serge Moskovici) rukovodilac je istraživanja na Visokoj školi društvenih nauka (Ecole des Hautes Etudes en Siences Sociales) u Parizu. Istakao se radovima iz oblasti istorije nauka, socijalne psihologije i političke psihologije. Objavio je i uredio veći broj knjiga, među njima Psihoanaliza, njena slika i njena publika (Psychanalyse, son image et son public, 1981), Ogled o ljudskoj istoriji prirode (Essai sur l`histoire humaine de la nature, 1984), Društvo protiv prirode (La societe contre nature, 1972), Psihologija aktivnih manjina (Psychologie des minorites actives, 1979), Socijalna psihologija (ur.) (Psychologie sociale, 1984). Njegovo kapitalno delo Doba gomile predstavlja kritičku analizu najvažnijih ostvarenja koja su mu prethodila u izuzetno važnoj, ali relativno zanemarenoj disciplini psihologije masa. Sadržaj: KNJIGA I NAPOMENA AUTORA UVOD Prvi deo: NAUKA O MASAMA I Pojedinac i masa II Pobuna masa III Šta da se radi pri pojavi masa? IV Istočnjački i zapadnjački despotizam Drugi deo : LE BON I STRAH OD GOMILA I Ko je bio Gistav Le Bon? II Makijaveli masovnih društava III Četiri razloga jednog ćutanja IV Otkriće gomila V Masovna hipnoza VI Duhovni život gomila Treći deo: GOMILE, ŽENE I LUDILO I Materija kolektiva: impulzivnost i kreativnost II Forma kolektiva: dogmatska i utopijska III Vođe gomile IV O prestižu V Strategije propagande i kolektivnog sugerisanja VI Zaključak Četvrti deo: PRINCIP VOĐE I Paradoks psihologije masa II Prirodne i veštačke gomile III Princip vođe KNJIGA II Peti deo : JAVNO MNJENJE I GOMILA I Sredstva informisanja su opijum naroda II Javno mnjenje, javnost i gomila III Zakon polarizacije prestiža IV Republika u Francuskoj: od demokratije masa do demokratije javnosti Šesti deo : NAJBOLJI UČENIK LE BONA I TARDA: SIGMUND FROJD I Crna mena doktora Frojda II Od klasične do revolucionarne psihologije masa III Tri pitanja psihologije masa. IV Gomile i libido V Poreklo afektivnih veza u društvu VI Eros i mimezis VII Kraj hipnoze Sedmi deo : PSIHOLOGIJA HARIZMATSKOG VOĐE I Prestiž i harizma II Postulat psihologije masa III Prvobitna tajna Osmi deo : HIPOTEZE O VELIKIM LJUDIMA I Čovek Mojsije II Porodični roman velikih ljudi III Izmišljanje naroda IV Mojsijevske i totemske vođe Deveti deo : PROFANE RELIGIJE I Tajna religije II Zabrana mišljenja III Kult oca PLANETARNO DOBA GOMILE

m10 Izdavač: Manastir Žiča Biblioteka Bogoridičin perivoj, knjiga 4 Prevod: Marina Veljković Povez: broširan Broj strana: 390 Sve navedeno u knjizi „Iz podvižničkog i isihastičkog svetogorskog predanja“ jesu dela (podvižnički podvizi i padovi) i praktično učenje Svetogoraca. Zapisana su da bi nas pokrenuli na pokajanje i podražavanje njihovog podvižničkog života ili nas učinili pažljivijim prema njihovima stradanjima. Knjiga je podeljena na sledeće delove: 1. DOGAĐAJI U ovom delu su sa didaktičkim ciljem zapisana čuda, javljanja Svetitelja ili demona, padovi i prelesti nekih monaha. 2. POUKE Prema grčkom alfabetu su navedena imena Staraca uz njihovo kratko učenje i podvige u vidu skraćenih pouka. Mnogi od njih su poznati, dok su o pojedinima napisane knjige, ali su pouke koje su navedenenepoznate i neizdate. Pouke su kratke ali u sebi imaju veliku snagu jer potiču iz svetogorske prakse i borbe i izražavaju stari duh. 3. POUKE I PRIČE STARCA PAJSIJA Starac Pajsije pripoveda o starčićima koje je upoznao i navodi različite događaje. Govori uopšteno o duhovnom životu a posebno o monaškom životu iznoseći različite savete i pouke. Veoma je vidno Starčevo poštovanje prema svetogorskom predanju, zainteresovanost za njegovo produženje, dok su njegove primedbe i saveti korisni saveti za monašku borbu. Zbog dužine materijala predstavlja posebnu jedinicu. 4. DUH STARIH SVETOGORACA

Autor - osoba Dušanić, Milena, 1944- = Dušanić, Milena, 1944- Naslov Geografsko-etnografski ekskursi u delu Amijana Marcelina / Milena Dušanić ; [prevod Borka Tomljenović] Ostali naslovi The geographic-ethnographic excursus in the work of Ammianus Marcellinus Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1986 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Filozofski fakultet, Institut za istoriju ; Beograd : Balkanološki institut SANU, 1986 (Beograd : „Radiša Timotić“) Fizički opis 131 str., 8 str. s tablama, [1] presavijen list : ilustr. ; 27 cm Drugi autori - osoba Tomljenović, Borka, 1917- = Tomljenović, Borka, 1917- Zbirka Posebna izdanja / Srpska akademija nauka i umetnosti, Balkanološki institut ; 27 (Broš.) Napomene Na spor. nasl. str.: The geographic-ethnographic excursus in the work of Ammianus Marcellinus Tiraž 1.000 Bibliografija: str. 105-114 Summary Registri. Predmetne odrednice Ammianus Marcellinus, 325?-400? Istoriografija, rimska Rimska država -- Istorija -- 4v Amijan Marcelin (lat: Ammianus Marcellinus, rođ. između 325–335. god. – umro oko 400. god.) bio je rimski oficir helenskog porekla i istoričar. Njegova Istorija (Res Gestae= bukvalno Istorijski podvizi), napisana na latinskom jeziku, iako samo delimično sačuvana, predstavlja najznamenitije delo rimske istoriografije posle Tacitovih, a ujedno je i poslednje veliko delo antičke istoriografije. Antiohijski aristokrata O životu Amijana Marcelina znamo gotovo isključivo zahvaljujući autobiografskim podacima iz njegove istorije. Rodio se najverovatniji u sirijskoj metropoli Antiohiji, negde između 325. i 335. godine. Može se samo pretpostaviti da je bio iz porodice koja je pripadala gradskoj aristokratiji - kurijalima (curiales), čije interese rečito zastupa u nekoliko slučajeva. Zahvaljujući društvenom položaju i porodičnom bogatstvu, Amijan se verovatno školovao u rodnom gradu koji je u to vreme bio čuven po svojim retorskim školama i tradicijama antičke paganske učenosti. Kasnije je izgleda bio korespodent sa učiteljem besedništva Libanijem, jednim od najčuvenijih paganskih intelektualaca 4. veka. Carski gardista Kao mladić Amijan je postao član elitnog gardijskog odreda protektora (protectores domestici), iz koga su regrutovani budući oficiri, pa i carevi (Dioklecijan i Jovijan). U sastavu jedinice Amijan je 353. god bio u pratnji Ursicina, zapovednika rimske konjice na Istoku (magister equitum Orientalis) čiji se štab nalazio u Nizibisu, važnoj tvrđavi isturenoj prema Persiji. Kada je 354. sumnjičavi Konstancije II uklonio cezara Gala, svog predstavnika na Istoku i sinovca, i Ursicin je pozvan u Milano da se opravda pred carem. Prateći svog komandanta, Amijan je krenuo put Italije, a zatim u Galiju gde je u Ursicinovoj pratnji učestvovao u atentatu na uzurpatora Silvana u Kelnu 355. godine. Ursicin je sada postao zapovednik galskih vojski, ali je komanda u leto 356. poverena novopostavljenom cezaru Julijanu, koji je svojom energijom, obrazovanjem i asketizmom stekao trajnu Amijanovu naklonost. Međutim, novi rat sa Persijom je otpočeo i Ursicin je sada poslat na Istok, a Amijan Marcelin je, kao jedan od mlađih članova garde, služio kao komandantov kurir. Pošto je zahvaljujući svojoj umešnosti spasao Ursicina i njegov štab od zarobljavalja u blizini Nizibisa, Amijan je sa svojim nadređenima poslat u utvrđenu Amidu (današnji Dijarbakir u Turskoj). Grad je ubrzo opsednut i posle teške opsade od 72 dana morao se predati persijskom kralju Šapuru II. Ursicin i nekolicina njegovih ljudi, uključujući i Amijana, uspeli su ipak da se spasu i sklone u bezbednu Antiohiju. Nakon pada važnog pograničnog grada, Ursicin je smenjen, a Amijan je izgleda ostao u službi pri štabu u rodnoj Antiohiji. Znamo još da je 363. učestvovao u zlosrećnom Julijanovom pohodu na Persiju, ali nam nije poznato u kakvom svojstvu. U nauci se atraktivno, ali nedovoljno osnovano predlagalo da je mogao biti zapovednik jednog odreda koji je opsluživao opsadne sprave. Posle Julijanove smrti, vratio se u Antiohiju i povukao iz vojne službe ili je možda bio otpušten po nalogu novog cara Valentinijana I 364. godine. Istoričar Šta se dalje dešavalo sa Amijanom, znamo samo u crticama. Izgleda da je u Antiohiji počeo da prikuplja materijal iz različitih oblasti ljudskog znanja i dopunjava beleške koje je možda vodio tokom svoje vojne službe. Posetio je Egipat gde se divio kulturnom središtu Aleksandrije, ali i drevnim spomenicima Tebe. Nešto posle velikog podvodnog zemljotresa 21. jula 366. godine obišao je i Peloponez. Vratio se zatim u Antiohiju i 371. bio prisutan na suđenjima lokalnoj aristokratiji, kojoj je i sam pripadao, a koja je optužena za bavljenje magijskim obredima. Moguće je da se i sam istoričar našao na širem spisku osumnjičenih. Najzad, nešto posle 378. otputovao je u Rim, prestonicu Carstva kojoj se, kao paganin i rimski tradicionalista, neizmerno divio. U Večni grad, u kome je želeo da završi i prezentuje svoju Istoriju, stigao je preko Trakije gde je posetio jednu od pozornica fatalne bitke kod Hadrijanopolja. Iako je kao bivši gardista uživao položaj člana konjaničkog staleža (perfectissiumus), koji je na rimskoj društvenoj lestvici bio odmah ispod senatorskog, Amijan nije naišao na otvorenu dobrodošlicu među rimskim patronima umetnika i učenjaka. Sa gorčinom i sarkazmom istoričar beleži da kada je 383. u Rimu zavladala nestašica žita, gradski prefekt naredio svim strancima da napuste Grad, ali je ipak dozvolio da preko 3000 plesačica i drugih zabavljača ostane pri prebogatim domaćinstvima aristokrata. Amijan je kasnije ipak uspeo da stekne naklonost i podršku rimskih patricija, a među njima su mogli biti paganski senator Simah Mlađi i Konstancijev šurak hrišćanin Ipatije. Njegovo delo je većim delom objavljeno i steklo je poštovanje pre nego što mu je sugrađanin iz Antiohije, Libanije uputio čestitku u pismu iz 392. godine. Amijan je izgleda svoje delo završio pre 397. i verovatno je nedugo zatim i umro. Istorija Po sopstvenim rečima Amijan je sastavio istoriju Rimskog carstva od Nerve (96.-98) do velikog rimskog poraza u bici kod Hadrijanopolja 378. godine. Istorija je međutim sačuvana samo delimično, tačnije sačuvan je njen drugi deo: od početne 31 knjige do nas su stigle knjige od 14. do 31. koje opisuju period od 353. do 378. godine. Pri izboru vladavine Nerve za početak svog dela, Amijan je izgleda želeo da se nadoveže na Tacitove Istorije (68–98). Tacit mu je bio uzor i po drugim merilima, ali se osećaju uticaji i Cicerona, Tukidida i Salustija. Izgubljene knjige su verovatno bile kompilativnog karaktera, ali bi nam danas svakako poslužile kao pouzdan izvor za događaje 3. i prve polovine 4. veka. Opis perioda u kome je sam autor živeo predstavljao je izgleda kvalitativnu i kvantitativnu polovinu Istorije. Amijan je bio vrlo posvećen idealu nepristrasnosti, ozbiljno je shvatao zadatak istoričara bez želje da sklizne u trivijalnost, vrlo je ubedljivo predstavljao dramatične trenutke poput opsade Amide kojoj je lično prisustvovao, kao i psihološke portrete vladara i drugih aktera događaja. Obično se Amijanova istorija jednostrano i uprošćeno ocenjuje kao panegirik Julijanu, što ona i jeste, ali neznatnim delom pošto i sam autor podvlači i one poteze i osobine koji nisu služili na čast poslednjem paganskom caru. Sa druge strane, Amijan je umetnuo u svoje delo i danas nama vrlo dragocene geografske-etnografske eskurse o raznim provincijama i krajevima Carstva (Istok, Trakija, Galija, Rim...) kao i o narodima koji žive na rimskim granicama (Persijanci, Huni, Alani...). Iako paganin, Amijan se u nekoliko navrata izjašnjavao vrlo povoljno i tolerantno prema hrišćanstvu, mada se, pre svega usred koncepcije dela, ne osvrće previše na prilike u hrišćanskoj crkvi i carskoj politici prema njoj. Poraz koji su Goti naneli Valensu kod Hadrijanopolja 378. godine, Amijan je izgleda smatrao upečatljivim krajem jedne epohe tako da se odlučio da sa tim događajem završi svoju istoriju. Iako Grk, Amijan je pisao svoju istoriju na latinskom, jeziku koji je dobro upoznao tokom retorskog školovanja u Antiohiji, kao i tokom službe u gardi pošto je latinski sve do početka 7. veka ostao zvanični jezik rimsko-vizantijske vojske. Izbor latinskog za jezik na kojem je pisao možda je bio diktiran Amijanovoj okrenutosti rimskoj veličini i tradicionalizmu. Amijanov latinski nije raskošan kao jezik klasične književnosti Avgustovog doba ali verovatno odražava govor period u kome je autor živeo. Što se izvora tiče, Amijan je, kao što je već spomenuto, tokom svoje vojne službe mogao voditi neku vrstu kratkog dnevnika. Docnije je, kao neobično savestan i temeljan istoričar, izgleda koristio raznoliku dokumentarnu građu, autentična carska pisma, pa čak i javne natpise. Dosta beleški napravio je zapisujući sećanja svedoka događaja od visokih dvorana, poput Julijanovog vernog komornika evnuha Euterija koga je sreo u Rimu, do anonimnih učesnika u velikim događajima, poput Valensovog gardiste koji je bio uz cara na samrti. Najzad, Amijan je dosta putovao, obilazio poprišta različitih događaja i možda o ponečemu diskutovao sa svojim savremenicima i poznanicima kao što su bili Libanije i Aurelije Viktor. Koristio je i neke danas izgubljene narativne izvore npr. zbirku carskih biografija nastalu sredinom 4. veka koja se u nauci naziva Kaisergeschichte. Amijanova Istorija donela je svom autoru slavu već za života. Međutim, izgleda da je već u 5. veku dobar deo uvodnih knjiga izgubljen, verovatno zbog svog kompilatornog karaktera. Početkom 6. veka pesnik i gramatičar Priscijan spominje poimence Amijana kao svoj izvor, a nešto kasnije ga je stilski i tematski sledio Kasiodor. Nakon toga, Amijanovo delo palo je u zaborav, ali je sačuvano zahvaljujući trudu i interesovanju srednjovekovnih kaluđera. Od ukupno 16 sačuvanih rukopisa, dva najstarija su nastala u 9. veku u nemačkim benediktinskim manastirima Hersfeld i Fulda, a ostali potiču iz 14. i 15. veka. Naučnoj, pa i široj javnosti, Amijana je otkrio humanista Pođo Bračolini (1380–1459), „pronalazač“ nekoliko Ciceronovih govora i Lukrecijevog spisa O prirodi stvari. Kako bi došao do fragmenata Amijanovog dela Bračolini je morao da potkupi jednog od monaha iz opatije Hersfeld. Danas, kada se period Pozne antike posmatra kao jedna od zanimljivijih oblasti u istoriografiji, čija se pojmovi i problemi stalno redefinišu i dopunjuju, Amijanovo delo uživa veliki ugled, pa i popularnost. Literatura Amijan Marcelin, Istorija, Predgovor, prevod i komentari Milena Milin, Beograd 1998. I UVOD 9 II O EKCKUPCU U ANTIČKOJ ISTORIOGRAFIJI 15 III GEOGRAFSKO-ETNOGRAFSKI EKSKURSI U RES GESTAE 25 1. Upadi Saracena i njihovi običaji (XIV 4) 25 2. Opis istočnik provincija (XIV 8) 26 3. Bodensko jezero (XV 4, 2–6) 31 4. Galija (XV 9–12) 32 5. Prevoj Suki (XXI 10,2) 40 6. Opis Trakije i Crnog mora, oblasti i naroda oko njega (XXII 8, 1–48) 42 7. Opis Egipta. O Nilu, krokodilu, ibisu i piramidama (XXII 15–16) 50 8. Opis osamnaest većih provincija Persijskog carstva i gradova svake od njih i narodnih običaja (XXIII 6) 59 9. Opis naroda i šest provincija Trakije i slavnih gradova svake od njih (XXVII 4) 75 10. O postojbini i običajima Huna, Alana i drugih plemena azijske Skitije (XXXI 2) 79 IV ISTORIOGRAFSKA PITANJA 87 1. Koncepcija i funkcija ekskursa u Res gestae 87 2. Ekskursi i glavno izlaganje: izbor podataka 91 3. Odnos prema izvorima 93 4. Grci, Rimljani, varvari 97 V ZAKLJUČAK 101 IZVORI 105 SKRABENICE 108 SPISAK LITERATURE 109 SUMMARY 115 INDEKS ANTIČKIH IMENA 125 INDEKS IMENA SAVREMENIH AUTORA 129 SPISAK KARATA 131 MG142 (N)

U dobrom stanju STAROST I-II SIMON DE BOVOAR Starost. / Simon de Bovoar ; prevela sa francuskog Mirjana Vukmirović Jedinstveni naslov La vieillesse. scc Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1986 Izdavanje i proizvodnja Beograd : BIGZ, 1986 (Beograd : BIGZ) Fizički opis 327+ 377 str. ; 22 cm Drugi autori - osoba Vukmirović, Mirjana Zbirka Biblioteka Meridijani Prevod dela: La vieillesse / Simone de Beauvoir Tiraž 5.000 Knj. 2, str. 365-378: Veče života i opomena / Mirjana Vukmirović Napomene i bibliografske reference uz tekst. Predmetne odrednice Starenje Stari lјudi Beauvoir, Simone de, 1908-1986 = Bovoar, Simon de, 1908-1986 Filozofija 1.Starost posmatrana spolja 2.Starost i biologija 3.Podaci etnologije 4.Starost u istorijskim i današnjim društvima 6.Ostvarivanje i prihvatanje starosti - životno iskustvo tela 7.Vreme, književnost, istorija 8.Starost i svakidašnji život 9.Primeri starosti, DODACI, Simon de Bovoar je rođena 1908. u Parizu, a umrla je u svom rodnom gradu 14. aprila 1986, kada je ova knjiga već bila u štampi. Ogledala se gotovo sa podjednakim uspehom u mnogim književnim i filozofskim rodovima, a zajedno sa Zan-Polom Sartrom obeležila čitavu jednu epohu. U delima Za moral dvosmislenosti i Pir i Kineja, dala je svoj doprinos francuskom egzistencijalizmu ateističkog usmerenja, a položaju žene u društvu, starosti i smrti, kao i mnogim književnim temama, uvek je pristupala sa stanovišta ovog filozofskog pravca. Napisala je niz romana: Gošća, Tuđa krv, Svi su ljudi smrtni, Mandarini (Gonkurova nagrada 1954), Lepe slike, Kada duhovno ima prednost. Potresne su duga pripovetka o majčinom umiranju Jedna veoma blaga smrt i zbirka novela Slomljena žena. Napisala je i pozorišni komad Suvišna usta. Mnogo je putovala i beležila: Amerika iz dana u dan, Dugi marš - ogled o Kini. Uspomene Simone de Bovoar su naišle na posebno topao prijem i kod publike i kod kritike i, pored Drugog pola i Starosti, njena su najpoznatija dela. Sabrane su u pet knjiga: Uspomene dobro odgojene devojke, Zrelo doba, Snaga stvari, Svođenje računa i Ceremonija oproštaja. Zajedno sa Sartrom osnovala je i uređivala časopis Moderna vremena.

Japanska umetnost po periodima Izdavač: Liber, Beograd Edicija Kokoro - Duh Istoka Prevod: Sonja Zidverc-Lekić, Sonja Višnjić Žižović Povez: broširan Broj strana: 408 Ilustrovano. Manje oštećenje na prednjoj korici i prva dva lista, inače knjiga je veoma dobro očuvana. Ernest Francisko Fenoloza (1853-1908) je bio američki profesor filosofije i političke ekonomije na Tokijskom Carskom Univerzitetu. Bio je značajan predavač u periodu Meiđi, kada je Japan prolazio kroz modernizaciju. Tokom svog boravka u Japanu, Fenoloza je sastavio prvi inventar japanskog nacionalnog blaga što je dovelo do otkrivanja kineskih svitaka koje su u Japan doneli japanski monasi vekovima ranije, i spasavanja mnogih budističkih dela koja bi inače bila uništena pod pokretom Haibucu kišaku. Za ova dostignuća, japanski car Meiđi dodelio mu je Orden Izlazećeg sunca i Orden svetog blaga. Pred čitaocem je kapitalno delo u kojem autor stručno i detaljno obrađuje japansku umetnost (skulpturu, slike, panele, svitke, grafike...) po periodima – od 6. veka i budističke umetnosti do 19. veka i građanske umetnosti. Pored umetničkih stilova i dela, autor opisuje i društvene prilike u okviru kojih su ovi stilovi nastajali, razvijali se, menjali i nestajali, što ovo delo čini privlačnim na samo ljubiteljima umetnosti, već Japana uopšte. S A D R Ž A J: 1. Rana korejska i japanska budistička umetnost. Kineski uticaj, bronzane skulpture 2. Grčko-budistička umetnost u Japanu (kulminacija skulpture perioda Nara) 3. Mistična budistička umetnost perioda Fuđivara 4. Feudalna umetnost Japana (period Kamakura - škola Tosa) 5. Idealistička umetnost u Japanu ( Ašikaga) 6. Idealistička umetnost u Japanu (rani Kano) 7. Moderna aristokratska umetnost u Japanu (kasni Kano i škola Korin) 8. Moderna plebejska umetnost u Kjotu (škola Šiđo) 9. Moderna plebejska umetnost u Edu (Ukijo-e, grafike - ilustracije - žanrovske slike) (K-93)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ako bi posledice duhovnog nasilja bilo moguće posmatrati kao i posledice telesnog nasilja, onda bismo ubrzo ustanovili da u svetu živi neuoporedivo više duhovnih nego telesnih bogalja. Ozlede duše dublje su od povreda tela. Mnogi danas istražuju posledice zagađivanja prirodne sredine, retko se ko seti da istražuje posledice zagađivanja duhovne sredine. Sadržaj: Predgovor - buđenje svesti o duhovnom ugnjetavanju Uvod - najgore nas savijaju nevidljive ruke Deo I: POJMOVI, PRETPOSTAVKE, SAZNANJA Metodolo§ke napomene - pojmovno tkanje Pretpostavke i saznanja - podsvesno, predsvesno, svesno Deo II: STRUKTURA POJMA Manipulator - zavodnik sa plamenim jezikom Poruka - paukova mreža satkana od reči Masa - republika pokornih divova Uslovi oni mute bistre vode Prenosnici poruke - zatvori bez zidova Problem - sve svesti ne trepere u skladu Nema saglasnosti - ko nije sa mnom, taj Motivacija beda se venčava sa idealom Posledice - obaranje vrednosti svim vrednostima Deo III: OBLAST I PRIMENE Osobine građanskog dru§tva teranje šege s istinom Reklama - obnovljeni jezik nagona Propaganda - oligarhija u svetu duha Indoktrinacija - generacije po narudžbi Industrija zabave - varanje čula kao uživanje Religiozne propovedi - sada u meni pleše bog Deo IV: GRANICE I KRITIKA Granice manipulacije - nisu svi od meke gline Kritika manipulacije sa stanovišta humanizma - čoveče, seti se da si čovek! Đuro Šušnjić (Rudopolje, 2. maj 1934) je filozof i sociolog, rođen u Rudopolju, Lika. Doktorirao je na Katedri za sociologiju, Filozofskog fakulteta u Beogradu, 1965. godine. Biografija i školovanje Rođen je 2. maja 1934. godine u Rudopolju (Lika). Gimnaziju je završio u Vinkovcima, a Filozofski fakultet u Zagrebu 1959. godine. Doktorirao je na katedri za sociologiju Filozofskog fakulteta u Beogradu 1965. godine. Radio je na Institutu društvenih nauka, kao profesor Univerziteta u Beogradu, Nišu , Novom Sadu, Zadru i Zagrebu.[1] Školsku godinu 1965/66. proveo je u SAD-u kao stipendista Fordove donacije(uglavnom na Kolumbija univerzitetu u Njujorku). Predavao je Uvod u metodologiju društvenih nauka i sociologiju ideja i verovanja. Književna dela i dostignuća Od mnogobrojnih odabranih dela (u izdanju „Čigoja Štampe“) izdvajaju se sledeći naslovi: Ribari ljudskih duša (6 izdanja), Otpori kritičkom mišljenju (3 izdanja), Metodologija-kritika nauke (3 izdanja), Religija 1, 2, Drama razumevanja, Žetva značenja i Sokrat-život za istinu. Pored devet knjiga, objavio je i u domaćim i u stranim časopisima više od 100 članaka, ogleda, osvrta, prikaza, hronika, polemika i intervjua (za neke radove dobio je prve i specijalne nagrade na anonimnim konkursima). Radovi su prevedeni na više stranih jezika, a nekim knjigama posvećeni su tematski brojevi časopisa „Gledišta“ i „Srpska politička misao“, gde su o njemu pisali ugledni akademici i profesori univerziteta. Učestvovao je na brojnim domaćim i međunarodnim skupovima, održao je niz predavanja na javnim tribinama(dobitnik je Povelje za predavačku delatnost na Kolarčevom narodnom univezitetu u Beogradu), a veoma često predavao na postdiplomskim studijama u Zagrebu, Novom Sadu, Beogradu, Nikšiću i Podgorici.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Istorija srpske književne kritike 1768-2007, tom 1 i 2 Autor Predrag Palavestra Predrag Palavestra (Sarajevo, 14. jun 1930 — 19. avgust 2014) bio je srpski književnik, istoričar književnosti i redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti[1] i Akademije nauka i umetnosti Bosne i Hercegovine. Biografija Rođen je u Sarajevu 1930. godine. U Beogradu je završio Filološki fakultet na kome je doktorirao 1964.[1] Kao književni kritičar je pisao za list Politiku, bio je urednik „Književnih novina“ i časopisa „Savremenik“.[1] Radio je kao direktor Instituta za književnost i umetnost u Beogradu.[1] Dva puta je izabran za predsednika Međunarodnog PEN centra Srbije. Član je Krunskog saveta i Upravnog odbora Fonda Kraljevskog Doma Karađorđevića. U članstvo Srpske akademije nauka i umetnosti je primljen 7. maja 1981, kada je izabran za dopisnog člana.[1] Za redovnog člana je izabran 15. decembra 1988. Na mjesto sekretara Odeljenja jezika i književnosti SANU je prvi put izabran 26. aprila 1994, a ponono izabran 28. maja 1998. i 23. aprila 2002.[1] Njegova knjiga „Posleratna srpska književnost 1945—1970“ je prećutno zabranjena i jednim delom tiraža i zapaljena.[2] Preminuo je u Beogradu 19. avgusta 2014. godine, u 84. godini života.

Istorija helenske književnosti u vremenu političke samostalnosti Izdavač: Naučna knjiga, Beograd Povez: broširan Broj strana: 745 Ilustrovano. Spolja kao na slikama, unutra (uz par flekica na marginama) veoma dobro očuvana. Delo istaknutog heleniste o epskom pesništvu, aleksandrijskom i rimskom veku helenske književnosti. Besednici, filozofi, komediografi, tragičari... Književna ostavština stare Helade, nepresušno je vrelo za pravo književno obrazovanje. Knjiga je podeljena na šest tematskih celina: 1. Epsko pesništvo 2. Lirsko pesništvo 3. Dramsko pesništvo 4. Pripovedna književnost. Istoriografija 5. Filosofska književnost 6. Besednička književnost (K-101)

1. Bernard Montgomeri. `Od El Alamejna do Baltičkog mora / [sa engleskog preveli Zdenko Alјančić i Nikola Stojanović].` Beograd: Vojno delo, 1951. 464 str., [4] presavijena lista s tablama : ilustr. ; 21 cm. 2. Rudolf Blum. `Mao Ce Tung i kineska revolucija.` Beograd: Rad, 1956. 241, [8] str. s tablama : fotogr. ; 20 cm. 3. `Mala politička enciklopedija / [redakcioni odbor Đorđević Jovan ... i dr.].` Beograd: Savremena administracija, 1966. XIX, 1531 str. ; 25 cm. 4. Georgij Konstantinovič Žukov. `Uspomene i razmišljanja / G. K. Žukov ; [prevela s ruskog Danica Jakšić].` Beograd: Prosveta, 1969. XXVI, 780 str., [96] str. s tablama ; 21 cm + [1] višestruko presavijen list s geogr. kartama. 5. Vladimir Dedijer. `Izgublјena bitka J. V. Stalјina.` Beograd: Prosveta, 1969. 455 str., [24] str. s tablama : ilustr. ; 21 cm. 6. Roj Medvedev. `Putin : povratak Rusije.` Beograd: Kompanija Novosti, 2007. 2. dopunjeno izd. 355 str. : fotografije ; 21 cm. Ukupno 5,6kg

Marko Celebonovic Tekst Ivana Jankovic Rima, Kragujevac, 2009. Mek povez, 20 strana. REDAK KATALOG! Marko Čelebonović (Beograd, 21. novembar 1902 — Sen Trope, 23. jul 1986) bio je srpski slikar. Biografija Čelebonovićev portret Milana Jovanovića Stojimirovića Osnovnu školu je završio u Beogradu, a srednju u Cirihu i Lozani tokom Prvog svetskog rata. Studije je započeo 1919. u Oksfordu, a diplomirao prava 1922. u Parizu. Godine 1922. došao je u vajarski studio Antoana Burdela u Parizu sa namerom da se posveti vajarstvu, ali je od 1923. počeo da slika. Maja 1925. po prvi put je izlagao svoja dela u Salonu Tiljerije (Salon des Tuilleries), a u junu iste godine je otišao u Sen Trope. Tu je radio uz Vijara, Sinjaka i druge. Pre Drugog svetskog rata živeo je u Sen Tropeu. Godine 1937. imao je prvu samostalnu izložbu u Beogradu, dok je 1938. izlagao sa grupom „Dvanaestorica“. Tih godina povremeno je posećivao Jugoslaviju; Beograd, crnogorsko primorje i srednjovekovne manastire. Iako je živeo u Francuskoj, ostao je blizak sa jugoslovenskim slikarima koji su povremeno posećivali Francusku (Sreten Stojanović, Marino Tartalja, Petar Lubarda).[1] Za vreme rata pripadao je francuskom pokretu otpora. U periodu 1948—1960, bio je profesor na Akademiji umetnosti u Beogradu. Često je izlagao u Parizu, Beogradu, Cirihu, Ženevi, Sarajevu, Skoplju i Nišu. Izlagao je i na kolektivnim izložbama jugoslovenske umetnosti u Francuskoj, Engleskoj, Belgiji, Italiji, Holandiji i Brazilu.[2][3] Lik u ogledalu VI (1972), Narodni muzej Kraljevo Čelebonovićevo delo je u stilu generacije francuskih umetnika iz 1930-ih. Ipak, njegova dela pokazuju balkanske i orijentalne karakteristike, naročito u žestini upotrebe boje, uzdržanim gestovima i masama ljudskih figura.[4][5]