Kao na slikama suvenira spomen na 1961 Vostok 2 SSSR ima malo iznosenosti

Vostok 1 suveniri iz 1961 - Jurij Gagarin - 12.4.1961 - SSSR . Vostok-1 (rus. Восток-1) je naziv prvog svemirskog broda sa ljudskom posadom, koji je u istoriju ušao 12. aprila 1961. zajedno sa kosmonautom Jurijem Gagarinom. Gagarin je tako postao poznat kao prvi čovek u svemiru. Prvi let čoveka u svemir predstavljao je veliku pobedu Sovjeta u svemirskoj trci.

Minijaturna figurica povezana sa prvim svemirskim letom koji je izveo Jurij Gagarin 12. aprila 1961. godine koristeći letelicu `Vostok 1`. Jurij Gagarin je postao prvi čovek koji je orbitirao oko Zemlje,Gagarin je za 108 minuta jednom obišao Zemlju, a njegov let je bio važan događaj u istoriji svemirskih istraživanja. Detalje vidite na slikama.

Središnjica Plan i Kombinacija Petr Romanovski Knjiga zaslužnog majstora sporta i zaslužnog trenera SSSR-a, Petra Romanovskog „Središnjica“ svestrano osvetljava pitanje teorije središnjeg dela igre – važnog stadijuma šahovske partije. Knjiga pomaže šahisti da ovlada majstorstvom sastavljanja i ostvarivanja plana u šahovskoj partiji. U predgovoru drugog ruskog izdanja piše: „Prošle su 3 decenije od prvog izdanja, ali ova knjiga i lekcije, odnosno teme, ideje, planovi itd., ostali su neprevaziđeni u toj relativno neobrađenoj oblasti , koja je posvećena teoriji značajne etape šahovske partije – sredini igre. Interesantno je da je novo izdanje ove knjige trebalo da se štampa u Lenjingradu, ali počeo je II svetski rat, grad je bio pod opsadom i izgubljeni su i slog i rukopis gotove knjige!! Trebalo je mnogo vremena i napora, da Romanovski „oživi svoje dete“, tako da je 1960. godine izašla knjiga „Plan, a 1961. godine knjiga „Kombinacije“, koje su skoro potpuno nove u odnosu na prvo izdanje. Ekskluzivno izdanje, tvrd povez, 328 stranica. Knjiga je namenjena kvalifikovanim šahistima, šahovskim trenerima i nastavnicima šahovskih sekcija i škola.

ROBERT SERVICE POVIJEST SUVREMENE RUSIJE - od carizma do 21. stoljeća Prevod - Marino Buble, Ana Bunčić i Nada Uglješić Izdavač - Sandorf, Zagreb Godina - 2014 548 strana 22 cm Edicija - ISBN - 978-953-7715-23-6 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja   SADRŽAJ: ZahvaleUvod1. A Rusija? (1900. -1914. )2. Pad Romanovih (1914. -1917. )3. Sukobi i krize (1917. )4. Oktobarska revolucija (1917. -1918. )5. Novi svijet, stari svijet6. Građanski ratovi (1918. -1921. )7. Nova ekonomska politika (1921. -1928. )8. Lenjinizam i nezadovoljstvo9. Prva petoljetka (1928. -1932. )10. Tvrđave u oluji: kultura, religija, nacija11. Teror na kvadrat (1934. -1938. )12. Nositi se s velikom braćom13. Drugi svjetski rat (1939. -1945. )14. Patnja i borba (1941. -1945. )15. Maljevi mira (1945. -1953. )16. Nasilnik i njegove maske17. Destaljinizacija (1953. -1961. )18. Neispunjena očekivanja (1961. -1964. )19. Stabilizacija (1964. -1970. )20. Razvijeni socijalizam (1970. -1982. )21. Povlastice i alijenacija22. Prema reformama (1982. -1985. )23. Glasnost i perestrojka (1986. -1988. )24. Carstvo koje se urušava (1989. )25. Pozdrav i oproštaj (1990. -1991. )26. Moć i tržište (1992. -1993. )27. Uspon (1994. -1999. )28. A Rusija? (od 2000. )Pogovor "Rusija je najveća slavenska zemlja, površinom i najveća svjetska država. Povremeno je Rusija značajno utjecala na odnose u cijelom svijetu. U nekim razdobljima osjetili su je samo u bližem susjedstvu, ali uvijek je imala mogućnost pretvoriti se u supersilu. Hrvatska povijest u posljednjem desetljeću Austro-Ugarske Monarhije ne može se razumjeti ukoliko se ne razumije poraz Rusije u ratu s Japanom 1905. godine. Reakcije Frane Supila na Londonski ugovor 1915. i nastojanje Italije da dođe na istočnu obalu Jadrana, ne mogu se shvatiti bez razumijevanja uloge Ruskog Carstva u Velikom ratu. Povijest monarhističke Jugoslavije ne može biti jasna ne shvati li se da je ta zemlja među posljednjima priznala SSSR. Za vrijeme Drugog svjetskog rata, jedinice Crvene armije ulaze i na prostor Jugoslavije, a Staljinove slike postaju svakodnevica. Tijekom Hladnog rata, kada je Sovjetski Savez jedna od dvije supersile, veliki dio naše povijesti nastao je u određenju, često negativnom, prema onom što se događalo u Trećem Rimu, Moskvi, koja je tada bila prijestolnica carstva boljševika. Spor Tita i Staljina 1948. , pa Hruščovljeva Canossa 1955. , među najvažnijim su događajima ukupne hladnoratovske povijesti. Strah od Rusije proizlazi iz nepoznavanja, a nepoznavanje ili podcjenjivanje Rusa može biti kobno. "   Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. The Penguin History of Modern Russia Povest Savremene Istorija

Trilogija „Vreme zla“, BIGZ, Beograd. Tvrd povez, stanje kao na slikama, bez pisanja, podvlačenja, pečata... 1. Grešnik 1985 2. Otpadnik 1986 3. Vernik 1990 Njegoševa nagrada Ne optuživati čoveka, ne opravdavati čoveka! Saznavati čoveka – strasno i razborito, na svetlosti i u tami, shvatiti mu i reč i ćutanje, delo i nedelo, u svemu potražiti pravu pobudu i stvarni smisao... Ispričati novu pripovest o ljudskoj sudbini u toj eposi, u vremenu između dva svetska rata, u vremenu zla. Crvenog Staljinovog i sivomaslinastog, Hitlerovog. O savremenim, u istoriji postavljenim zlim dusima ove epohe. – Dobrica Ćosić, u beleškama za roman Grešnik februara 1981. Ako umreš pre no što umreš, nećeš umreti kad umreš. Što je vera veća i dublja, veća su i čuda u koja se veruje. Veličina vere je u veličini čuda. Što je veći revolucionar, tim više veruje u utopiju. Revolucionar bez utopije nije revolucionar: bori se za postojeće tj. za vlast. – Dobrica Ćosić, u beleškama marta 1981. o liku Bogdana Dragovića Mi moramo iza svega javnog da tražimo: a šta je tajno? Jer tajno je istina. „Mi radimo najčasniji posao na ovom svetu: tragamo za pravim istinama i borimo se protiv zla koje jedino mi možemo uništiti“ – reći će Petar svakom novom agentu... Ljudi imaju najmanje mašte za dobro; svi su postupci u činjenju dobra prosti, obični, neposredni. A u svakom zlu stoji inovacija; veliko zlo je stvaralačko po metodu izvođenja. – Dobrica Ćosić u beleškama marta 1981. o liku Petra Bajevića Glavni junak prvog romana iz trilogije Ivan Katić „grešni“ je saputnik komunistâ koji doživljava životni sunovrat jer im se 1936. zamerio. Proglašen za buržuja i trockistu, biva odbačen od „drugova“ i posle rata, kada je dospeo na robiju, a na slobodi dolazi u sukob sa porodicom koja se raspada... „Ovo je roman o sukobu komunizma sa fašizmom u ljudskoj klanici u kojoj su jugoslovenska plemena dodala tom manihejskom sukobu dvostruku dimenziju paroksizma: Srbija je zaglibila u totalitarizam, osakaćena građanskim ratom koji će se po svoj prilici ponoviti, ne usuđujući se da se pogleda u ogledalu krvoprolića prošlog rata i nastupanja komunizma.“ (Žorž Niva) „Dok Ivan Katić neće da bude bedan dodatak na protoplazmi jedne ideološke laži – staljinizma – i tako postaje GREŠNIK, Bogdan Dragović neće da bude sitno mlivo staljinskih dušegupki i tako postaje OTPADNIK. U oštroumnostima Petra Bajevića, glavnog junaka poslednjeg dela trilogije, postoje `opasne` sklonosti ka budućim grešničkim i otpadničkim avanturama. Da nije pao kao plen gestapovaca, u nejasnim okolnostima, pitanje je gde bi i sam završio. Dobrica Ćosić pokazao je da jedan naš savremeni pisac, boreći se protiv vlastite prošlosti VERNIKA – zahvaljujući iskustvu GREŠNIKA i OTPADNIKA, koji su odstradali vizije i zanose mladosti, može ne samo da zaviri u taj pandemonijum što se zove svet staljinizma, nego da ga fiksira jezikom umetničke oštroumnosti…“ (Miroslav Egerić) „O tome se, dakle, radi: o tome kako se raspala ’stara Jugoslavija’, ostavivši nam do danas vjernike, otpadnike i grešnike... Pisac je, relativizirajući sliku povijesti, koju uvijek pišu pobjednici, svoje likove projektirao kao nosioce izuzetnih, čak ekstremnih ideja, koncentrirajući u njima svu silu etičkih dilema sa kojima trajno imamo posla i za protagoniste uzeo uglavnom ličnosti koje su pripadale predratnom revolucionarnom pokretu, koji je iz NOB izišao kao pobjednik.“ (Igor Mandić) Trilogija „Vreme zla“ Dobrice Ćosića iznosi drukčije promišljanje prelomnih događaja koji su sredinom XX veka doveli do građanskog rata i rađanja socijalističke Jugoslavije iz pepela starog režima. Kada je u sto hiljada primeraka 1985. objavljen njen prvi deo, Grešnik, tadašnja kritika ocenila ga je kao „antikomunistički pamflet“. Romanima Otpadnik 1986. i Vernik 1990. nastavlja se saga Ćosićeva porodice Katić sa istorijskim ličnostima onoga vremena i uz otvorenu reviziju službene istoriografije. Dobricа Ćosić (1921–2014), pisаc, esejistа, političаr, jednа od nаjznаčаjnijih figurа srpske istorije i književnosti druge polovine 20. vekа. U književnost ulаzi 1951. godine sа svojim prvim romаnom Dаleko je sunce, prvim modernim romаnom o jugoslovenskoj revoluciji koji je predstаvljаo kritiku revolucionаrnog terorа. Romаn je preveden nа tridesetаk jezikа, а sаmo u SSSR-u štаmpаn u 1.600.000 primerаkа. Zаtim objаvljuje romаne: Koreni (1954), Deobe (1961), Bаjkа (1965), Vreme smrti (tetrаlogijа, 1972–79), Vreme zlа – trilogija Grešnik (1985), Otpаdnik (1986) i Vernik (1990), Vreme vlаsti I (1996) i Vreme vlasti II (2007). Dobitnik je Ninove nаgrаde dvа putа, zа romаne Koreni i Deobe. Udruženje književnikа Srbije dodelilo mu je 1986. Nаgrаdu UKS zа izuzetan značaj zа književno stvаrаlаštvo. Povelju Zаdužbine Jаkovа Ignjаtovićа iz Budimpešte dobio je 1989. godine. Njegoševа nаgrаdа uručenа mu je 1990. godine nа Cetinju zа troknjižje Vreme zlа. Dvа putа je dobio trаdicionаlnu godišnju nаgrаdu Nаrodne biblioteke Srbije zа nаjčitаniju domаću knjigu (1990. godine zа romаn Vernik i 1996. zа romаn Vreme vlаsti I; inаče, jedаn je od sаmo tri piscа, uz Slobodаnа Selenićа i Ljiljаnu Hаbjаnović Đurović, koji je ovu nаgrаdu dobio više putа). Povodom sedamdesetog rođendаnа dobio je 1991. godine specijаlnu Vukovu nаgrаdu. Junа 1993. dodeljenа mu je književnа nаgrаdа „Zlаtni krst knezа Lаzаrа“, dok je romаn Vreme vlаsti višestruko nаgrаđivаn (Kočićevo pero 1996, Nаgrаdа „Lаzа Kostić“ 1996, „Mešа Selimović“ 1997, „Petаr Kočić“ 1997, Kočićevа nаgrаdа 1998, nаgrаdа „Svetozаr Ćorović“ 1997, а ugledni švаjcаrski list Nuvo Kotidijen je, nа osnovu аnkete među čitаocimа u toj zemlji, početkom mаjа mesecа 1996. ovаj romаn proglаsio jednim od sedаm nаjboljih evropskih romаnа). Godine 1998. u Kruševаčkom pozorištu uručen mu je „Zlаtni krst despotа Stefаnа Lаzаrevićа“. U Moskvi je mаjа 2010. postаo prvi dobitnik nаgrаde „Puškin“ zа izuzetne zаsluge u književnosti, a u okviru Prvog slovenskog forumа umetnosti „Zlаtni vitez“ predsednik udruženjа pisаcа Rusije Vаlerij Gаničev uručio je Ćosiću i nаgrаdu „Zlаtni vitez“ zа književno stvаrаlаštvo. Delа Dobrice Ćosića prevedenа su nа tridesetаk jezikа, а svi romаni prevedeni su nа frаncuski gde su dobili nаjveće pohvаle. MG32 (N)

Djuro Zagorac - Stevo Zagonetka Ivan Krajacic Dosije, Beograd, 1997. Mek povez, 333 strane. EKSTREMNO RETKO! Ivan Stevo Krajačić (Poljane, kod Nove Gradiške, 29. avgust 1906 — Zagreb, 10. septembar 1986) je bio hrvatski komunist, prvi načelnik OZNE, predsjednik Sabora NR Hrvatske od 1963. do 1967. Učesnik Španskog građanskog rata i Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik SFRJ i narodni heroj Jugoslavije. Biografija Rođen je 29. avgusta 1906. godine u selu Poljane, kod Nove Gradiške. Potiče iz mnogočlane, siromašne seljačke porodice. Pošto nije imao sredstava za školovanje, 1925. godine se zaposlio u rudniku Lešljani. Krajem 1925. godine, završio je zanat alatnog mehaničara, a 1926. godine je položio ispit za ložača i rukovodioca stabilnih mašina. Tokom rada u rudniku i kasnije na zanatu, uključio se u omladinski radnički pokret. Godine 1927. je otišao odsluženje vojnog roka. Vojsku je služio u Glavnoj auto-komandi u Beogradu. Zbog čitanja opozicione štampe i širenja prokomunističkih ideja među vojnicima, bio je nekolko puta disciplinski kažnjavan. Posle odsluženja vojnog roka, 1928. godine, došao je u Zagreb, gde se zaposlio u radionici Jugoslovenskih državnih železnica (JDŽ). Iste godine upoznao je Josipa Broza Tita, tada političkog sekretara Mesnog komiteta KPJ za Zagreb. Godine 1931. primljen je u Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ). Početkom 1933. godine je uhapšen, ali je zbog nedostatka dokaza pušten posle dvadeset dana. Zbog dobrog držanja pred policijom, odmah posle izlaska iz zatvora primljen je u članstvo Komunističke partije jugoslavije (KPJ). Tada je dobio ilegalno ime Stevo, koje mu je ostalo nadimak do kraja života. Godine 1934. postao je član Mesnog komiteta KPJ za Zagreb, a 1935. član Pokrajinskog komiteta KPJ za Hrvatsku. Španski građanski rat Zbog velikih partijskih provala u Hrvatskoj 1936. godine Stevo je, po odluci PK KPJ za Hrvatsku, bio određen da ide na obuku u Sovjetski Savez. Ali zbog izbijanja Španskog građanskog rata, Krajačić umesto u SSSR odlazi u Španiju. Kao borac bataljona „Čapajev“, Trinaeste internacionalne brigade, ranjen je u bici kod Teruela, krajem 1936. godine. Imao je čin kapetana Španske republikanske armije. Neki smatraju da je bio član štaba tajne sovjetske policije NKVD u Španiji.[1] Zajedno sa Stevom, u Španiji se borio i njegov rođeni brat Marijan (kasnije ubijen u logoru Stara Gradiška). Posle sloma španske republike, 1939. godine, Stevo je sa ostalim jugoslovenskim dobrovoljcima, našao u francuskim logorima. U logoru je ostao oko mesec dana, kada, po partijskoj direktivi, s tuđim pasošem napušta logor i ilegalno došao u Jugoslaviju. Po dolasku u Zagreb, Stevo se ponovo zaposlio u radionici Jugoslovenskih državnih železnica i izabran je u članstvo Centralnog komiteta Komunističke partije Hrvatske. Narodnooslobodilački rat Okupacija Kraljevine Jugoslavije i proglašenje ustaške Nezavisne Države Hrvatske, aprila 1941. godine, zatekli su ga u Zagrebu. Jula 1941. godine odlazi u Zemun, gde organizuje diverzantske akcije, ali se po naređenju CK KPH, vraća se u okupirani Zagreb. Tokom 1942. godine Stevo se povezao sa pojedincima koji su zauzimali velike položaje u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj i organizovao je obaveštajnu mrežu, koja je tokom celog rata davala Vrhovnom štabu NOV i POJ dragocene podatke. Takođe se povezao i s ličnostima iz kulturnog i javnog života i uključuje ih u Narodnooslobodilački pokret Jugoslavije. U vreme svog ilegalnog boravka u Zagrebu, Stevo je postavljen za komandanta Druge (zagrebačke) operativne zone. Sredinom 1942. godine, zajedno s Ivom Lolom Ribarom, je organizovao prebacivanje dr Ivana Ribara na oslobođenu teritoriju, gde zajedno s njim i oni odlaze. Neposredno posle svog dolaska na oslobođenu teritoriju Josip Broz Tito ga ponovo šalje u Zagreb, da nastavi rad na obaveštajnoj službi. Početkom septembra 1943. godine, kada mu je zapretila opasnost od hapšenja, napušta Zagreb i odlazi u Otočac, gde se u to vreme nalazio ZAVNOH i predsednik AVNOJ-a dr Ivan Ribar. Neposredno posle Stevinog dolaska ustaše su napale Otočac. Stevo zajedno sa Jakovom Blaževićem organizuje uspešno odbranu ZAVNOH-a, u borbama na raskrsnici za Senj, gde je branjena odstupnica članovima ZAVNOH-a, teško je ranjen. Godine 1944. na poziv Centralnog komiteta Komunističke partije Jugoslavije, odlazi na ostrvo Vis, kao organizacioni sekretar CK KPH. Pri povratku s Visa, u blizini Vrginmosta, se srušio avion u kojem se nalazio zajedno sa Rendolfom Čerčilom (sinom Vinstona Čerčila) i sovjetskom vojnom misijom, tom prilikom je teže povređen. Bio je član AVNOJ, na Prvom, i član Predsedništva AVNOJ-a na Drugom zasedanju. Na Drugom zasedanju ZAVNOH-a izabran je u Predsedništvo, a u jesen 1942. godine postao je član Centralnog komiteta KPJ. Posleratna karijera Posle osnivanja Odeljenja za zaštitu naroda, 1944. godine, postavljen je za načelnika, a na toj dužnosti nalazio se i posle rata, do marta 1946. kada je, u činu general-pukovnika prebačen u rezervu i postavljen za ministra unutrašnjih poslova u Vladi Narodne Republike Hrvatske. Na toj dužnosti nalazio se do 1953. godine, od 1953. do 1963. bio je predsednik Izvršnog veća Sabora NR Hrvatske i član Saveznog izvršnog veća, i predsednik Saveza boraca NOR-a Hrvatske od 1959. do 1961. godine. Od 1963. do 1967. godine nalazio se na dužnosti predsednika Sabora Socijalističke Republike Hrvatske. Biran je za člana Centralnog komiteta SK Hrvatske i SK Jugoslavije. Bio je član Glavnog odbora SSRN Hrvatske i Saveznog odbora SSRN Jugoslavije. Godine 1968. dao je ostavku na članstvo u Centralnom komitetu Saveza komunista Hrvatske. Umro je 10. septembra 1986. godine u Zagrebu i sahranjen je na groblju Mirogoj. nkvd, kgb, spijunaza, rezident

Odlično očuvano! Autor - osoba Avramov, Lazar, 1921- = Avramov, Lazar, 1921- Naslov Vinogradarstvo / Lazar Avramov Vrsta građe priručnik Jezik srpski Godina 1991 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Nolit, 1991 (Subotica : Birografika) Fizički opis 640 str. : ilustr. ; 21 cm Zbirka Poljoprivredna literatura ISBN 86-19-01059-X (karton) Napomene Tiraž 3.000. Bibliografija: str. 595-597. Predmetne odrednice Vinogradarstvo -- Priručnik PREDGOVOR Dosada su štampana dva izdanja knjiga pod nazivom „Praktično vinogradarstvo“ i „Podizanje vinograda“. Brojni tiraž od nekoliko hiljada primeraka ovih knjiga je u relativno kratkom vremenskom periodu bio rasprodat. Izdanje knjige Savremeno gajenje vinove loze, koje je štampano u 2000. primeraka je takođe izuzetno brzo rasprodato i to već u toku jedne godine od njenog izdavanja. Brza prodaja prvog izdanja ove knjige pokazala je da se za ovakvom literaturom ispoljava veliki interes, jer je našla korisnike manje više u svim vinogradarskim područjima naše zemlje. Polazeći od ove činjenice, kao i od toga da postoji niz novih naučnih i tehničkih rešenja, pristupili smo izradi knjige pod nazivom „Vinogradarstvo“. Ovo izdanje knjige „Vinogradarstvo“, obuhvata u integrisanom obliku Opšte i Posebno vinogradarstvo. Međutim, u ovom izdanju obrađene su mnoge inovacije kao i rezultati najnovijih dostignuća u inostranoj i domaćoj vinogradarskoj nauci i praksi. U ovom izdanju posebna pažnja je posvećena obnovi crteža, šema, slika, dopuni tabela i dr. Da bi knjiga bila sa tekstom što pristupačnija korisnicima, povećan je i broj slika u crno-beloj i kolor tehnici. Izdanje knjige vinogradarstvo je po svojoj koncepciji i po svom sadržaju namenjeno: inženjerima agronomije voćarsko vinogradarskog i vinarskog smera, organizatorima i realizatorima proizvodnje vinskog i stonog grožđa, organizatorima i proizvođačima loznog sadnog materijala, projektantima novih zasada vinove loze, kao literatura naučnim radnicima na univerzitetima i u vanuniverzitetskim institucijama, zatim regulativi, studentima poljoprivrednih fakulteta, nastavnicima i učenicima poljoprivrednih škola, kao i neposrednim proizvođačima grožđa i vina na društvenom i individualnom sektoru proizvodnje grožđa i vina. Takođe je namenjena i amaterima proizvođačima grožđa i vina, u okviru okućničke proizvodnje grožđa i vina kao i svima ostalima koji se bave direktno ili indirektno vinogradarskom problematikom, ishranom, tržištem, prometom, i potrošnjom grožđa, vina i svih vrsta proizvoda od grožđa i vina. Posebno se zahvaljujem svima onima koji su pomogli štampanje ove knjige. Autor Prof. dr Lazar Avramov, redovni profesor Poljoprivrednog fakulteta Univerziteta u Beogradu, rođen je 1921.u Hajdučici, od oca Milana i majke Milke Todoran. Građansku i Zadružnovinarsku školu završio u Vršcu. Srednju poljoprivrednu školu završio je u Bukovu, kod Negotina. Diplomirao 1949. na Poljoprivrednom fakultetu u Zemunu. Na Fakultetu je biran u sva nastavnička zvanja, a 1967. godine za redovnog profesora za predmet Posebno vinogradarstvo. Doktorirao je 1955. godine na Poljoprivrednom fakultetu u Zemunu na temi: „Prilog izučavanju fertilnosti važnijih domaćih i nekih stranih sorti vinove loze u vinogorjima N.R. Srbije“. Naučno i stručno usavršavanje obavio je u SAD i SSSR. Predmete iz oblasti vinogradarstva predavao je na redovnim i postdiplomskim studijama i na Poljoprivrednim fakultetima u Novom Sadu, Prištini i Čačku, zatim u Zagrebu i Ljubljani. Bio je mentor i član komisija u brojnim doktorskim i magistarskim disertacijama. Govori engleski, nemački, ruski i mađarski. Služi se francuskim, italijanskim, rumunskim i slovačkim jezikom. Na Poljoprivrednom fakultetu u Zemunu bio je: šef Katedre za vinogradarstvo, direktor Instituta za hortikulturu, upravnik Centra za selekciju vinove loze i upravnik Centra za vinarstvo i vinogradarstvo, Voćarsko vinogradarske ogledne Stanice „Radmilovac» u Vinči. Dekan fakulteta bio je od 1961. do 1963. Sam i u koautorstvu objavio je u domaćim naučnim časopisima i zbornicima, 183 naučna rada, u inostranim naučnim časopisima i zbornicima 40 naučnih radova i 30 preglednih radova. Sam i u saradnji objavio je 19 stručnih knjiga, priručnika i udžbenika. Knjiga Vinogradarstvo nagrađena je specijalnom nagradom na XX Svetskom vinogradarskom i vinarskom kongresu u Madridu. Do 1998. sam i u saradnji obradio je preko 120 elaborata, predinvesticionih informacija, idejnih projekata, projekata, studija i metodika rada; publikovao je preko 200 stručnih i ostalih članaka; učestvovao je u stvaranju: 14 novih stonih sorti vinove loze raznih epoha sazrevanja, 4 nove crne i 2 nove bele vinske sorte za kvalitetna i vrhunska vina, 1 nova sorta za obojeni bezalkoholni sok od grožđa. Od brojnih dela ističu se i: a) Monografija “Description ampelographique officielle“, obrađeno po “Code“ sistemu 84 obeležja za 363 sorte vinove loze, (koautorsko delo), b) Rejonizacija vinogradarstva Srbije (koaut.delo u 6 tom.), c) Rejonizacija vinogradarstva Kosmeta (koaut. delo 1 tom), d) Projekti (samost. i koaut. dela) za zasnivanje vinograda i matičnjaka loznih podloga u Srbiji, Makedoniji, Hercegovini, Hrvatskoj i dr. i e) Elaborati (koaut. dela) za zaštitu geografskog porekla grožđa i vina. Bio je: Predsednik, potpredsednk i sekretar Jugoslovenskog naučnog društva vinogradara i vinara. Predsednik Zajednice naučno istraživačkih ustanova vinogradarstva SFRJ. Predsednik Grupacije za lozni sadni materijal SFRJ. Član Plenuma i predsednik Savezne potkomisije za priznavanje sorti voćaka i vinove loze Jugoslavije. Predsednik Međurepubličko-Pokrajinske komsije za rejonizaciju vinogradarstva i vinogradarski katastar SFRJ. Direktor Instituta za vinogradarstvo i vinarstvo SR Srbije. Sekretar Društva poljoprivrednih inženjera i tehničara SR Srbije. Član predsedništva Saveza poljoprivrednih inženjera i tehničara Jugoslavije (SPITJ) kao i Srbije (SPITS). Predsednik Sekcije za vinogradarstvo i vinarstvo SPITS-a. Predsednik komisije za banku gena u vinogradarstvu SFRJ. Bio je: Dopisni član Vinogradarsko vinarske akademije nauka Italije. Počasni doktor nauka Univerziteta za hortikulturu u Budimpešti. Član grupe eksperata Međunarodnog ureda za vinovu lozu i vino u Parizu. Član Komisije za Biljne resurse i Banku gena FAO u Rimu. Član Međunarodnog Saveta naučnog projekta za brdsko-planinsko vinogradarstvo u Aosti-Italija. Član Međunarodnog udruženja rasadničara vinove loze (CIP), Geisenheim – Nemačka. Član Američkog biografskog instituta (ABI). Član Međunarodnog društva za hortikulturu. Član uređivačkog saveta naučnog časopisa “Vignevini “ u Italiji. Dobitnik je preko 30 diploma, plaketa, priznanja i zahvalnica u Jugoslaviji, tri ordena i većeg broja međunarodnih priznanja. MG151 (N)

Retko u ponudi. Korica kao na slikama, unutra potpis na najavnom listu, očuvanobez pisanja, podvlačenja, pečata… Dizajn: Pavle Bihalji Pisac: ERIH MARIJA REMARK Izdavač: NOLIT – BEOGRAD Izdanje: 1929 Povez_ MEKI s omotom Stranica: 201 Prevod: J. S. Marić Erih Paul Remark (Erich Paul Remark) je rođen u Osnabriku u radničkoj porodici katoličke veroispovesti. Sa 18 godina odlazi na front u Prvom svetskom ratu gde je ubrzo i ranjen. Posle rata menja prezime „Remark“ u „Remarque“ koje je bilo i prvobitno prezime njegove porodice sve dok ga nije promenio Rermarkov deda. Da bi preživeo, radio je mnoge poslove, uključujući i posao bibliotekara, poslovnog čoveka, učitelja, novinara i izdavača. Godine 1929. Remark objavljuje roman „Na zapadu ništa novo“ (Im Westen nichts Neues) pod imenom Erih Marija Remark (srednje ime je promenio u znak sećanja na majku). U romanu se opisuje surovost rata posmatrana iz perspektive devetnaestogodišnjeg vojnika. Remarkova popularnost naglo počinje da raste a u on u svojim sledećim delima najčešće opisuje ratne i poratne godine. Godine 1933. nacistički režim zabranjuje i spaljuje Remarkove knjige i pokreće propagandnu kampanju tvrdeći da Remark vuče poreklo od francuskih Jevreja i da je prezime Remark u stvari „Kramer“ čitano unazad. Uprkos tome što nikad nije dokazana, ova informacija se pojavljuje i u nekim novijim Remarkovim biografijama. Remark se 1931. preselio u Švajcarsku a 1939. emigrirao je u SAD sa svojom prvom ženom, Ilsom Žan Zambui da bi 1947. Remarkovi postali punopravni građani SAD. Par se vraća u Švajcarsku 1948. godine, potom se razvode, a Remark se 1958. ženi sa holivudskom glumicom Polet Godard. Erih Marija Remark je umro 1970. godine u 72. godini života. Romani Utočište mašta (Die Traumbude), 1920. Gem (Gam), 1924. Na zapadu ništa novo (Im Westen nichts Neues), 1929. Povratak (Der Weg zurück), 1931. Tri ratna druga (Drei Kameraden), 1936. Ljubi bližnjeg svog (Liebe deinen Nächsten), 1941. Trijumfalna kapija (Arc de Triomphe), 1946. Iskra života (Der Funke Leben), 1952. Vreme za život i vreme za smrt (Zeit zu leben und Zeit zu sterben), 1954. Crni obelisk (Der schwarze Obelisk), 1956. Nebo ne zna za miljenike (Der Himmel kennt keine Günstlinge), 1961. Noć u Lisabonu (Die Nacht von Lissabon), 1963. Senka u raju (Schatten im Paradies), izdato posle njegove smrti, 1971. Oprema Pavle Bihaly. Bihaly je radio i fotomontaže u časopisu Nova Literatura a 1928. godine je bratom Otom Merinom Bihalyem osnovao časopis Nova literatura i izdavačku kuću Nolit. Izdavali su knjige Jacka Londona, Maksima Gorkog, Remarqua, Heinricha Manna, Sinclaira Lewisa, Johna Steinbecka, Isaka Babelja… naslove koje je ondašnja cenzura često uzimala za provokativno levičarske i često zabranjivala. Pavle (Pal) Bihali (mađ. Bihali Pál; 1898 – 1941) je bio književnik, izdavač i prevodilac. Rođen je 8. avgusta 1889. godine u Zemunu. U svojim ranim dvadesetim godinama već je preuzeo očev privatni posao vezan za uređenje enterijera i moleraj. Iako se time bavio predano i širio je posao, Pavle se potajno zanimao za umetnost, naročito književnost i slikarstvo. Iz toga je proizašao 1928. godine časopis „Nova Literatura“, koji je bio pravo osveženje za siromašan kulturni život Beograda ali i regiona. Posle časopisa koji je gradio zajedno sa svojim bratom Otom, Pavle osniva danas već uveliko poznatu izdavačku kuću „Nolit“ i postiže veliki uspeh. Ne samo da je bio glavni i odgovorni urednik, već i grafički dizajner, prevodilac, pisac mnogobrojnih eseja, stvaralac legendarnih intervjua. Bio je član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) od 1920. Mladi tog vremena bili su fascinirani magazinima, knjigama, slikama i reportažama koje je Pavle donosio iz Evrope, a uz saradnju mnogih prijatelja iz sveta umetnosti. Ipak, to je sa sobom nosilo i breme vremena i netrpeljivost tadašnje vlasti koja nimalo nije bila naklonjena literalnim delima zapadnog sveta a naročito Austrije-Nemačke. Uz uticaj koji je imao na zapadu Pavle je napravio čvrsta prijateljstva i poslove sa nekim od najpoznatijih svetskih imena kao što su: DŽek London, Pablo Pikaso, Albert Ajnštajn, Bertolt Breht, Gustav Krklec, Teodor Drajzer, Maksim Gorki, Egon Ervin Kiš, Erih Marija Remark i mnogim drugima. Iako je bio jevrejsko-mađarskog porekla, Pavle je oženio rođenu Bečlijku i katolkinju Mariju Fingstl sa kojom 1938. godine dobio sina Ivana, koji je kršten pravoslavnoj crkvi. Posle okupacije Karljevine Jugoslavije i početka progona Jevreja, 1941. godine, sklonio se u Gornji Milanovac. Kao poznatog kulturnog radnika, ali i levičara i antifašistu, Gestapo ga je uhapsio 17. maja 1941. godine i odveo u Beograd. Streljan je 17. jula 1941. godine u Beogradu. ------------------------------ Oto Bihalji-Merin (Zemun, 3. januar 1904. – Beograd, 22. decembar 1993.), bio je jugoslavenski slikar, istoričar umetnosti, književnik i likovni kritičar iz Beograda. Oto Bihalji-Merin rođen je jevrejskoj porodici (otac mu je bio slikar), mladost je proveo u Zemunu, tada pograničnom austro-ugarskom gradu, na granici dveju država i kultura. Studije slikarstva započeo je u Beogradu 1924 i nastavio u Berlinu, tamo je počeo sarađivati kao likovni kritičar i novinar u časopisu Illustrierten Neuen Welt i Die Linkskurve (Levi zavoj) koji je okupljao leve intelektualce, saradnik tog časopisa bio je i György Lukács. Taj krug odveo ga je i do Nemačke komunističke partije čiji je postao član. U Beograd se vratio 1928. i postao pilot Ratne avijacije Kraljevine Jugoslavije. Tad je sa bratom Pavlom Bihaljijem osnovao časopis Nova literatura i izdavačku kuću Nolit. Izdavali su knjige Jacka Londona, Maksima Gorkog, Remarqua, Heinricha Manna, Sinclaira Lewisa, Johna Steinbecka, Isaka Babelja... naslove koje je ondašnja cenzura često uzimala za provokativno levičarske i često zabranjivala. Otpušten je zbog urođene srčane mane, nakon tog se vratio u Berlin. Nastavio je raditi kao novinar i publicist, ali je tad na svoje oči vidio rađanje nemačkog nacizma, i osetio potrebu da se odupre svim svojim snagama. Oto Bihalji se družio i sarađivao sa vodećim tadašnje Evrope Brechtom, Thomasom i Heinrichom Mannom, Malrauxom, Sartrom, Gorkim, Hemingwayom, Faulknerom, Picassom i mnogim drugima, a sve u cilju borbe protiv rastućeg fašizma u Italiji i nacional-socijalizma u Nemačkoj. Kad se stanje pogoršalo - 1933 napustio je Berlin i otišao u Pariz, tu je sa Arthur Koestlerom i Manèsom Sperberom osnovao Institut za borbu protiv fašizma. Istovremeno je i nadalje objavljivao u Nemačkoj ali pod raznim pseudonimima (najčešće kao Pierre Merin ili Peter Thoene) do 1936 živi na relaciji Francuska – Švajcarska. Bihalji je 1936. otišao u Španiju, gde se na strani republikanaca borio protiv snaga generala Franka. Nakon poraza republikanaca vratio u Kraljevinu Jugoslaviju i nakon kratkotrajnog aprilskog rata pao u zarobljeništvo kao oficir Kraljevske jugoslavenske vojske. Dobro poznavanje njemačkog i brojni pseudonimi pod kojima je objavljivao, spasili su mu život - jer ga niko nije povezao sa njegovim stvarnim imenom, za razliku od njega brat Pavle mu je streljan već prvih dana okupacije. Nakon Drugog svetskog rata, Bihalji se vratio u Beograd i sve do smrti 1993. živio u istom predratnom skromnom stanu u Nemanjinoj ulici, i pored velikih prihoda koje je imao od prodaje knjiga po svetu (najviše Nemačkoj). Oto Bihalji - Merin napisao je na desetine knjiga, uglavnom o umetnosti i to većinom na nemačkom. Za njega je Thomas Mann rekao da je jedan od najboljih stilista nemačkog jezika. Potaknut nacističkim progonom modernih umetnika, napisao je prvu istoriju moderne umetnosti u Nemačkoj, koju je 1938. godine objavio Penguin Books s predgovorom Herberta Reada. Neposedno nakon rata, kada je umetnost Jugoslavije bila pod uticajem socijalističkog realizma SSSR-a, stao je na stranu moderne, ali i naivne umetnosti. To što se tadašnja Jugoslavija relativno brzo odvojila od sovjetskog modela populističke, politički obojene umetnosti i slikarstva, dobrim je delom i njegova zasluga. Oto Bihalji ostao je intimno vezan i veran međuratnom nemačkom ekspresionizmu - izopačenoj umetnosti - kako su je zvali nacisti, za koji je slovio kao ekspert. Nakon rata radio je na promociji jugoslavenske kulturne baštine - stećci, naivna umetnost (Ivan Generalić, Bogosav Živković) ali i apstraktnih slikara Vangel Naumovski. Kao jedan od članova Međunarodne stručne komisije zadužene za veliku izložbu Fifty Years of Modern Art, bio je zaslužan za to što je jugoslavenska umetnost dobila značajnu promociju na Svetskoj izložbi u Brislu 1958. godine. Vrlo rano počeo je pisati kako teorija relativiteta, psihoanaliza, fotografija i nove tehničke mogućnosti gledanja mikro i makro sveta proširuju pojam realnosti, i na taj način menjaju zor umetnika ali i ulogu umetnosti. Pred kraj života počeo je pisati autobiografiju - Moj lepi život u paklu, ali je nije dovršio zbog smrti. tags: avangarda konstruktivizam nadrealizam zenit časopis međuratni dizajn avangardni kaveri omotači korice knjiga p. bihaly srpska avangarda... Bihaly omotnice omoti Nolit avangarda tridesete stara knjiga antikvarna dizajn omota omotnice KC (K)