Tomaš Masarik(1850-1937) je bio prvi predsednik Čehoslovačke republike, ali i pored svog političkog i državničkog uspeha, ostvario je zapažene rezultate i kao filozof i politički teoretičar. Kao filozof bio je racionalista i humanista, religiozan, ali u isti mah i antiklerikalan, protivnik konzervativizma, marksizma, komunizma i Sovjetskog Saveza. U realnoj politici bio je pobornik anglosaksonske demokratije, tihog i marljivog rada i pasivnog političkog otpora. U vreme Aneksione krize, 1909. godine, „Otac Čehoslovačke“ je branio prava Srba i Hrvata, i najviše zahvaljujući njemu car Franja Josif je bio primoran da pomiluje i oslobodi okrivljene Srbe za izdaju Habzburške monarhije, u montiranom zagrebačkom procesu, za vreme kojeg su se čule i teške optužbe na račun Kraljevine Srbije. U ovom zavodovom izdanju, u prevodu dr Aleksandra Ilića, profesora beogradskog Filološkog fakulteta i nekdašnjeg ambasadora naše zemlje u Pragu, nalaze se tekstovi prvog čehoslovačkog predsednika, u kojima on pravovremeno kritikujući Marksa, Engelsa i Lenjina, zapravo prelazi na kritiku imperijalizma uopšte. Masarikov teorijski pogled i praktično političko iskustvo, upućivali su ga na zaključak da je demokratska nacionalna država do sada najbolji poznati oblik društvenog uređenja i relativno pouzdano sredstvo kako za razvoj demokratije u zemlji, tako i za odbranu identiteta i samostalnosti naročito malih naroda. U prethodnim decenijama, iz poznatih razloga, naša javnost je malo znala o političkim idejama i delu Tomaša Masarika, posebno o njegovoj kritici levog totalitarizma. One su nastale u bitno drugačijim okolnostima od današnjih, koje kao da je prevideo Aleksandar Solženjicin, takođe jedan od najznačajnijih boraca protiv staljinizma koji je pred kraj svog života rekao: Mislio sam da smo se borili protiv staljinizma, a izgleda da smo se borili protiv Rusije.

Tomaš Masarik(1850-1937) je bio prvi predsednik Čehoslovačke republike, ali i pored svog političkog i državničkog uspeha, ostvario je zapažene rezultate i kao filozof i politički teoretičar. Kao filozof bio je racionalista i humanista, religiozan, ali u isti mah i antiklerikalan, protivnik konzervativizma, marksizma, komunizma i Sovjetskog Saveza. U realnoj politici bio je pobornik anglosaksonske demokratije, tihog i marljivog rada i pasivnog političkog otpora. U vreme Aneksione krize, 1909. godine, „Otac Čehoslovačke“ je branio prava Srba i Hrvata, i najviše zahvaljujući njemu car Franja Josif je bio primoran da pomiluje i oslobodi okrivljene Srbe za izdaju Habzburške monarhije, u montiranom zagrebačkom procesu, za vreme kojeg su se čule i teške optužbe na račun Kraljevine Srbije. U ovom zavodovom izdanju, u prevodu dr Aleksandra Ilića, profesora beogradskog Filološkog fakulteta i nekdašnjeg ambasadora naše zemlje u Pragu, nalaze se tekstovi prvog čehoslovačkog predsednika, u kojima on pravovremeno kritikujući Marksa, Engelsa i Lenjina, zapravo prelazi na kritiku imperijalizma uopšte. Masarikov teorijski pogled i praktično političko iskustvo, upućivali su ga na zaključak da je demokratska nacionalna država do sada najbolji poznati oblik društvenog uređenja i relativno pouzdano sredstvo kako za razvoj demokratije u zemlji, tako i za odbranu identiteta i samostalnosti naročito malih naroda. U prethodnim decenijama, iz poznatih razloga, naša javnost je malo znala o političkim idejama i delu Tomaša Masarika, posebno o njegovoj kritici levog totalitarizma. One su nastale u bitno drugačijim okolnostima od današnjih, koje kao da je prevideo Aleksandar Solženjicin, takođe jedan od najznačajnijih boraca protiv staljinizma koji je pred kraj svog života rekao: Mislio sam da smo se borili protiv staljinizma, a izgleda da smo se borili protiv Rusije.

Tomaš Masarik(1850-1937) je bio prvi predsednik Čehoslovačke republike, ali i pored svog političkog i državničkog uspeha, ostvario je zapažene rezultate i kao filozof i politički teoretičar. Kao filozof bio je racionalista i humanista, religiozan, ali u isti mah i antiklerikalan, protivnik konzervativizma, marksizma, komunizma i Sovjetskog Saveza. U realnoj politici bio je pobornik anglosaksonske demokratije, tihog i marljivog rada i pasivnog političkog otpora. U vreme Aneksione krize, 1909. godine, „Otac Čehoslovačke“ je branio prava Srba i Hrvata, i najviše zahvaljujući njemu car Franja Josif je bio primoran da pomiluje i oslobodi okrivljene Srbe za izdaju Habzburške monarhije, u montiranom zagrebačkom procesu, za vreme kojeg su se čule i teške optužbe na račun Kraljevine Srbije. U ovom zavodom izdanju, u prevodu dr Aleksandra Ilića, profesora beogradskog Filološkog fakulteta i nekdašnjeg ambasadora naše zemlje u Pragu, nalaze se tekstovi prvog čehoslovačkog predsednika, u kojima on pravovremeno kritikujući Marksa, Engelsa i Lenjina, zapravo prelazi na kritiku imperijalizma uopšte. Masarikov teorijski pogled i praktično političko iskustvo, upućivali su ga na zaključak da je demokratska nacionalna država do sada najbolji poznati oblik društvenog uređenja i relativno pouzdano sredstvo kako za razvoj demokratije u zemlji, tako i za odbranu identiteta i samostalnosti naročito malih naroda. U prethodnim decenijama, iz poznatih razloga, naša javnost je malo znala o političkim idejama i delu Tomaša Masarika, posebno o njegovoj kritici levog totalitarizma. One su nastale u bitno drugačijim okolnostima od današnjih, koje kao da je prevideo Aleksandar Solženjicin, takođe jedan od najznačajnijih boraca protiv staljinizma koji je pred kraj svog života rekao: Mislio sam da smo se borili protiv staljinizma, a izgleda da smo borili protiv Rusije.

Tomaš Masarik(1850-1937) je bio prvi predsednik Čehoslovačke republike, ali i pored svog političkog i državničkog uspeha, ostvario je zapažene rezultate i kao filozof i politički teoretičar. Kao filozof bio je racionalista i humanista, religiozan, ali u isti mah i antiklerikalan, protivnik konzervativizma, marksizma, komunizma i Sovjetskog Saveza. U realnoj politici bio je pobornik anglosaksonske demokratije, tihog i marljivog rada i pasivnog političkog otpora. U vreme Aneksione krize, 1909. godine, „Otac Čehoslovačke“ je branio prava Srba i Hrvata, i najviše zahvaljujući njemu car Franja Josif je bio primoran da pomiluje i oslobodi okrivljene Srbe za izdaju Habzburške monarhije, u montiranom zagrebačkom procesu, za vreme kojeg su se čule i teške optužbe na račun Kraljevine Srbije. U ovom zavodovom izdanju, u prevodu dr Aleksandra Ilića, profesora beogradskog Filološkog fakulteta i nekdašnjeg ambasadora naše zemlje u Pragu, nalaze se tekstovi prvog čehoslovačkog predsednika, u kojima on pravovremeno kritikujući Marksa, Engelsa i Lenjina, zapravo prelazi na kritiku imperijalizma uopšte. Masarikov teorijski pogled i praktično političko iskustvo, upućivali su ga na zaključak da je demokratska nacionalna država do sada najbolji poznati oblik društvenog uređenja i relativno pouzdano sredstvo kako za razvoj demokratije u zemlji, tako i za odbranu identiteta i samostalnosti naročito malih naroda. U prethodnim decenijama, iz poznatih razloga, naša javnost je malo znala o političkim idejama i delu Tomaša Masarika, posebno o njegovoj kritici levog totalitarizma. One su nastale u bitno drugačijim okolnostima od današnjih, koje kao da je prevideo Aleksandar Solženjicin, takođe jedan od najznačajnijih boraca protiv staljinizma koji je pred kraj svog života rekao: Mislio sam da smo se borili protiv staljinizma, a izgleda da smo se borili protiv Rusije. Dodatne informacije ISBN 978-86-17-18449-8 Povez Broširan Godina izdanja 2014 Broj izdanja 1 Status izdanja Novo Stranica 199 Pismo Ćirilica Napišite Recenziju Please login or register to review

Tomaš Masarik(1850-1937) je bio prvi predsednik Čehoslovačke republike, ali i pored svog političkog i državničkog uspeha, ostvario je zapažene rezultate i kao filozof i politički teoretičar. Kao filozof bio je racionalista i humanista, religiozan, ali u isti mah i antiklerikalan, protivnik konzervativizma, marksizma, komunizma i Sovjetskog Saveza. U realnoj politici bio je pobornik anglosaksonske demokratije, tihog i marljivog rada i pasivnog političkog otpora. U vreme Aneksione krize, 1909. godine, „Otac Čehoslovačke“ je branio prava Srba i Hrvata, i najviše zahvaljujući njemu car Franja Josif je bio primoran da pomiluje i oslobodi okrivljene Srbe za izdaju Habzburške monarhije, u montiranom zagrebačkom procesu, za vreme kojeg su se čule i teške optužbe na račun Kraljevine Srbije. U ovom zavodovom izdanju, u prevodu dr Aleksandra Ilića, profesora beogradskog Filološkog fakulteta i nekdašnjeg ambasadora naše zemlje u Pragu, nalaze se tekstovi prvog čehoslovačkog predsednika, u kojima on pravovremeno kritikujući Marksa, Engelsa i Lenjina, zapravo prelazi na kritiku imperijalizma uopšte. Masarikov teorijski pogled i praktično političko iskustvo, upućivali su ga na zaključak da je demokratska nacionalna država do sada najbolji poznati oblik društvenog uređenja i relativno pouzdano sredstvo kako za razvoj demokratije u zemlji, tako i za odbranu identiteta i samostalnosti naročito malih naroda. U prethodnim decenijama, iz poznatih razloga, naša javnost je malo znala o političkim idejama i delu Tomaša Masarika, posebno o njegovoj kritici levog totalitarizma. One su nastale u bitno drugačijim okolnostima od današnjih, koje kao da je prevideo Aleksandar Solženjicin, takođe jedan od najznačajnijih boraca protiv staljinizma koji je pred kraj svog života rekao: Mislio sam da smo se borili protiv staljinizma, a izgleda da smo se borili protiv Rusije. Dodatne informacije ISBN 978-86-17-18449-8 Povez Broširan Godina izdanja 2014 Broj izdanja 1 Status izdanja Novo Stranica 199 Pismo Ćirilica Napišite Recenziju Please login or register to review

Tomaš Masarik(1850-1937) je bio prvi predsednik Čehoslovačke republike, ali i pored svog političkog i državničkog uspeha, ostvario je zapažene rezultate i kao filozof i politički teoretičar. Kao filozof bio je racionalista i humanista, religiozan, ali u isti mah i antiklerikalan, protivnik konzervativizma, marksizma, komunizma i Sovjetskog Saveza. U realnoj politici bio je pobornik anglosaksonske demokratije, tihog i marljivog rada i pasivnog političkog otpora. U vreme Aneksione krize, 1909. godine, „Otac Čehoslovačke“ je branio prava Srba i Hrvata, i najviše zahvaljujući njemu car Franja Josif je bio primoran da pomiluje i oslobodi okrivljene Srbe za izdaju Habzburške monarhije, u montiranom zagrebačkom procesu, za vreme kojeg su se čule i teške optužbe na račun Kraljevine Srbije. U ovom zavodovom izdanju, u prevodu dr Aleksandra Ilića, profesora beogradskog Filološkog fakulteta i nekdašnjeg ambasadora naše zemlje u Pragu, nalaze se tekstovi prvog čehoslovačkog predsednika, u kojima on pravovremeno kritikujući Marksa, Engelsa i Lenjina, zapravo prelazi na kritiku imperijalizma uopšte. Masarikov teorijski pogled i praktično političko iskustvo, upućivali su ga na zaključak da je demokratska nacionalna država do sada najbolji poznati oblik društvenog uređenja i relativno pouzdano sredstvo kako za razvoj demokratije u zemlji, tako i za odbranu identiteta i samostalnosti naročito malih naroda. U prethodnim decenijama, iz poznatih razloga, naša javnost je malo znala o političkim idejama i delu Tomaša Masarika, posebno o njegovoj kritici levog totalitarizma. One su nastale u bitno drugačijim okolnostima od današnjih, koje kao da je prevideo Aleksandar Solženjicin, takođe jedan od najznačajnijih boraca protiv staljinizma koji je pred kraj svog života rekao: Mislio sam da smo se borili protiv staljinizma, a izgleda da smo se borili protiv Rusije. Dodatne informacije ISBN 978-86-17-18449-8 Povez Broširan Godina izdanja 2014 Broj izdanja 1 Status izdanja Novo Stranica 199 Pismo Ćirilica Napišite Recenziju Please login or register to review

Brojevi: 511,545,550,555,567, 570,573,575,576,577, 578,580,583,584,58, 588,589,590,594,597, 640,644,646,653,673. period 2009-2016.god. iz sadržaja: -Paradoksi-Ko nam krade vreme? -Deda Mraz - najbolji biznismen -Kako se igra virusom ebole -Rusi nastavljaju Teslino delo -Proročanstva Aleksandra Solženjicina -Ko je kriv zbog poludele klime -Začeće moguće i bezgrešno -Ko su pravi pobednici olimpijskih igara - -zL0.2Majanska mudrost -Prokletstva se leče -Masoni skrojili današnju Srbiju -Zemlja se naginje -Tajne druida -Lek protiv raka se krije -Vizije indijanskih vračeva -Zbog čega je ubijen Nikola Tsla -2012. -Bil Gejts sponzor genocida -Podmlađivanje -Kako da postanemo nevidljivi -Mesec opasan za zemlju -Žig zveri -Kako da se obogatimo... zL0.2

Opis Sergeja Dovlatova je američki časopis Njujorker svrstao u 20 najvećih pisaca XX veka. Draž stalne popularnosti i čitanosti ovog pisca u svetu ogleda se u činjenici da su njegovi junaci veoma bliski stvarnom životu, čak postajući i “veći od života”.Tako i u Koferu pred čitaocima promiču plastični i čarobni prizori lenjingradskog života, u čijem okružju svoje mesto nalaze studenti, boemi, umetnici, šverceri, radnici, tragajući uz tragično komične sudare za svojim mestom pod suncem „Iskustvo prefinjenog i realističkog pisanja pomaže Dovlatovu da postane jedan od najproduktivnijih i najpopularnijih esejista emigracije. Njegovo ime postaje poznato ogromnom auditorijumu u otadžbini, zahvaljujući redovnim nastupima na radiju „Sloboda”. U anglojezičkom svetu, Dovlatov je ruski pisac koji, verovatno, po popularnosi sledi neposredno iza dobitnika Nobelove nagrade, Brodskog i Solženjicina.“ Dovlatov je čudo od pisca. Gotovo da nema primera takvog nezlobivog humora u svetskoj književnosti, kakav je prisutan u njegovom delu, humora koji nam uliva izuzetnu dozu vedrine koja nam je itekako potrebna. Zapravo, njegovu književnost čini njegov život, odnosno, koristeći svoj životni materijal na nečuven i nadasve zabavan način, opisao je istoriju svog života (porodice!), dotičući se usput i istorije svoje dve domovine: SSSR-a i SAD. Čaplinovska oštroumnost, čaplinovsko osećanje smešnog i žalosnog, čaplinovski lirizam i poetičnost osvojili su prvo mene, a potom i naše čitaoce.” – Dušan Patić

Monoflorni ruski fitočaj altajskih planina. Gljiva ČAGA u sebe nagomilava lekovite sastojke iz korena, stabla i grana breze, a sadrži veliki broj nutritivnih supstanci izuzetne vrednosti. LEKOVITA SVOJSTVA SIBIRSKE ČAGE Utvrđeno je da je sibirska čaga efikasna i pomaže kod: Gastritisa, čira i kolitisa Bolova u stomaku Heliko bakterije i kandide Protiv upala Kiselosti organizma Kožnih bolesti (psorijaza i ekscemi) Bolesti kostiju Onkoloških bolesti Poboljšanja apetita i sna Ublažavanja negativnih pojava hemoterapije Bolesti nervnog sistema (alchajmer,parkins,depresija) Skidanje lošeg holesterola Hroničnog umora Za jačanje imuniteta Reguliše nivo šećera u krvi Smanjivanje gihta Odličan izvor antioksidativnih enzima Reguliše krvni pritisak Reguliše rad srca Prirodni izvor melanina za lep izgled i zdravlje kože O SIBIRSKOJ ČAGI Čaga je parazitska gljiva, koja raste na ruskim brezama. Nazivaju je parazitom, jer upija sve što je sadržano u korenju, stablu i granama breze i sve te lekovite supstance daje ljudima. Raste na visini između 10-30 metara, što predstavlja izazov za specijalno obučene ljude, koji je sakupljaju. Obično raste u severnim krajevima Sibira u klimatskim zonama gde se temperatura spušta do -40° C. Ima izgled crne ispucale mase, nepravilnog oblika. Sibirska divlja čaga se „bere“ nakon određenog broja godina parazitiranja na drvetu breze, obično oko 25 godine, kada je najlekovitija. Tek tada količina lekovitih supstanci dolazi do visokog nivoa, toliko potrebnog za ugroženo zdravlje svih nas. Kroz taj dugi period „sazrevanja“, lekovite supstance iz Čage postale su izuzetno male molekularne strukture, što omogućuje brzu i celovitu apsorbciju u naš organizam. Ova izuzetna medicinska gljiva sadrži preko 200 nutritivnih supstanci. Čaga je bogata: je aminokiselinama, enzimima, mineralima u tragovima (bakar, selen, cink, mangan, gvožđe, germanijum), mineralima: magnezijum, kalcijum, kalijum, natrijum, fosforom, vitaminima B1, B2, B5, vitaminom K,vitaminom D2 ili ergosterolom, kojeg druge biljke inače nemaju. Nadalje, ona je moćan izvor više vrsta polisaharida, beta glukana, triterpena (među njima i lanosterol), sterola, saponina, inotodiola, trametenolične kiseline, SOD enzima i njenog glavnog sastojka betulinske kiseline. Svetski poznata ličnost, čuveni ruski disident i nobelovac Aleksandar Solženjicin, čovek koji je od komunističkog idealizma prešao trnovit put ka duhovnosti, uveo je Čagu u zapadni svet kroz svoj roman „Odeljenje za rak“, objavljen 1969. godine. U ovom dirljivom autobiografskom delu možemo pročitati mučnu potragu političkih disidenata, obolelih od raka, koji očajnički pokušavaju da pronađu lek. Lekar, koji im je davao klasičnu medicinsku terapiju u maloj bolnici, slučajno je uočio da seljaci iz obližnjeg sela nikada ne obolevaju od ove teške bolesti, a jedinu razliku u odnosu na druge ljude, pronašao je u tome, što seljani piju čaj od praha Čage, pošto nemaju novca da kupe pravi biljni čaj. Budući da nije bio siguran u rezultat lečenja, lekar je svojim pacijentima uz redovnu hemoterapiju uveo i čaj od praha Čage, što je Solženjicina izvuklo iz kandži najteže bolesti, iz poslednjeg stadijuma raka i izvelo u novi život, koji je trajao još 55 godina (1918-2008), što je pisac u knjizi detaljno napisao. O ovoj moćnoj gljivi pisali su i Sbitnjeva Evgenija, knjiga pod imenom „Čaga gljiva protiv 100 bolesti“, pisac Danilov Nikolaj Ilarionovič „Lekovita Čaga“, zatim knjiga o najnovijim naučnim istraživanjima i kliničkim ispitivanjima, pod naslovom „Čaga – gljiva senzacija“, čiji je autor najčuvenija doktorka fungi-terapeut Irina Filipova, inače autorka lepeze knjiga o lekovitim gljivama. Preparati od Čage danas se proizvode u različitim formama: ekstrakt u kapsulama i u suvom prahu, običnom mlevenom suvom čaju. Razlika je u tome, što je čaj obična osušena Čaga, a ekstrakt Čage koncentrat biološki aktivnih supstanci, izvučenih iz tela ploda Čage i ima jačinu nekoliko desetina puta veću u odnosu na običan čaj. Masa: 50g

U vreme globalnih promena i gotovo nezapamćene političke polarizacije, stavovi Džordan Piterson i njegova jasna poruka o važnosti lične odgovornosti i traganja za smislom života naišli su na ogroman broj pristalica širom sveta. On je trenutno jedan od najcenjenijih, najuticajnijih i najpoznatijih mislilaca na svetu čija predavanja na kanalu Jutjub imaju više od 35 miliona pregleda. Džordan Bernt Piterson (engl. Jordan Bernt Peterson; Edmonton, 12. jun 1962) kanadski je klinički psiholog, pisac, javni intelektualac i bivši univerzitetski profesor. Glavne oblasti njegovog istraživanja su patopsihologija, socijalna psihologija i psihologija ličnosti, sa posebnim interesovanjem za psihologiju verskih i ideoloških uverenja, kao i procena i unapređenje pojedinca i produktivnosti. Studirao je na univerzitetu u Alberti i univerzitetu Makgil. Ostaje na Makgilu, nakon post-doktorskih studija u periodu od 1991. do 1993. godine pre prelaska na Univerzitet Harvard, gde je bio pomoćnik, a zatim docent psihologije. Godine 1998. preselio se u Kanadu, na univerzitet u Torontu, gde je redovni profesor. Njegova prva knjiga Mape značenja: Arhitektura Vere je objavljena 1999. godine, rad koji je kroz nekoliko naučnih oblasti, opisao strukture sistema verovanja i mitova i njihovu ulogu u regulaciji emocija, stvaranje smisla i motivacije za genocid. Druga knjiga, 12 pravila života: antidot haosa, objavljena je januara 2018. godine. Godine 2016. Piterson je objavio niz video snimaka na Jutjub kanalu, u kojim je kritikovao političku korektnost i kanadsku vladu. Dobio je značajnu medijsku pažnju. Detinjstvo, mladost Odrastao je u Fervju, Alberta, malom gradu severno-zapadno od mesta svog rođenja, Edmontona, u Kanadi. Bio je najstariji od troje dece. Srednje ime Bernt dobio je po pradedi iz Norveške. Sa 13 godina, Piterson je otkrio dela Džordža Orvela, Oldusa Hakslija, Aleksandra Solženjicina i Ajn Rand zahvaljujući svojoj školskoj bibliotekarki Sendi Notli, majci Rejčel Notli, predsednici Nove demokratske partije Alberte i premijerke Alberte. Piterson je radio za Novu demokratsku partiju (NDP) tokom tinejdžerskih godina, ali je postao razočaran partijom zbog onoga što je Orvel u svom delu `Put za Vigan` nazvao preovlađivanje `intelektualnih socijalista srednje klase koji nose tvid` i koji `ne vole siromašne, oni samo mrze bogate`. Napustio je NDP u 18. godini. Obrazovanje Nakon što je završio srednju školu u Fervjuu 1979. godine, Piterson je upisao političke nauke i englesku književnost na Grand Preri Regionalnom Koledžu. Kasnije se prebacio na Univerzitet Alberte, gdje je završio osnovne akademske studije u oblasti političkih nauka 1982. godine. Nakon toga, uzeo je godinu pauze kako bi posetio Evropu. Tu je razvio interes za psihološke izvore Hladnog rata, naročito za totalitarne režime 20. veka, a često su ga pohodile i noćne more o eskalaciji trke u nuklearnom naoružavanju. Kao rezultat toga, postao je zabrinut zbog ljudskog kapaciteta za zlo i uništenje, pa je odgovore tražio u delima Karla Junga, Aleksandra Solženjicina i Fjodora Dostojevskog. Vratio se na Univerzitet Alberte, gdje je 1984. završio bečlor studije i u oblasti psihologije. 1985. preselio se u Montreal na Makgil Univerzitet gde je stekao doktorat u oblasti kliničke psihologije 1991. godine. Broj strana: 394 Povez: Mek Format: 23 cm Godina izdanja: 2018.

Znanje, 1971. Prevod Vera Vavrica Hrbat se na vrhu malo odvojio, sve ostalo dobro. Poznata znanstvenica i sveučilišna profesorica uhapšena je u velikoj Staljinovoj čistki 1937. godine. U zatvorima i sibirskim logorima provela je 17 godina. Sjećanja su ispisala ovu iznimno zanimljivu knjigu. Tema zla je ovjekovječena ženskim rukopisom - ženskim senzibilitetom. Ruskа spisateljicа, publicistkinja, učiteljica i novinarka, koja je prošla kroz strahote Staljinovih logora. Majka V.P Aksenova. Rođena u Moskvi. Njena knjiga „Kronika kulta ličnosti“, zajedno sa „Pričama sa Kolime“ V. Šalamova i „Jedan dan u životu Ivana Denisoviča“ A. I. Solženjicina, postala je jedan od glavnih dokaza o zločinima staljinističkog doba. Govoreći o piscima koji su govorili o užasima logora za političke zatvorenike, pre svega se po pravilu pominju imena Šalamova i Solženjicina, jer su upravo njihove priče i postale prva „umetnička studija strašne stvarnosti. ” Međutim, osim njih, u „samizdatu“ su distribuirani memoari drugih bivših zatvorenika, uključujući Evgeniju Semjonovnu Ginzburg.Normalan život za Evgeniju je prekinut 1. oktobra 1937. godine, kada su se za njom zatvorila vrata ćelije. Tamo, iza zatvorskih zidova, iza zveckanja zasuna i brava, ostalo je njihovo voljeno delo, knjige, prijatelji, porodica i, što je najvažnije, deca. Sve je ostalo iza crte.Ginzburg, ubeđena komunistkinja i žena velikog partijskog radnika, svoje hapšenje je doživljavala kao tragičnu grešku i očekivala je brzo puštanje na slobodu. Ali onda su nade ustupile mesto zbunjenosti i očaju. Kasnije je napisala: „Da li je ovo zaista zamislivo? Da li je sve ovo zaista ozbiljno? Možda mi je čuđenje pomoglo da izađem živ. Ispao sam ne samo žrtva, već i posmatrač...Goruće interesovanje za one aspekte života koji su mi se otvarali često mi je odvraćalo pažnju od sopstvene patnje. Pokušao sam da se setim svega u nadi da ću o tome ispričati onim dobrim ljudima, onim pravim komunistima koji hoće, sigurno će me jednog dana saslušati.” „Strmi put“ logora (kako se doslovno prevodi naslov njene knjige) dovela je ne samo do gubitka iluzija. Neljudski uslovi života i brutalna tortura tokom ispitivanja naterali su nas da iznova pogledamo obične ljudske odnose. Evgenija je mogla da se vrati normalnom životu tek nakon Staljinove smrti.Godine 1955. došla je iz Magadana, gde je bila nekoliko godina u izbeglištvu, u Moskvu da traži rehabilitaciju. Na Kirovskoj, u kući 41, nalazilo se Tužilaštvo SSSR-a, gde su prvo išli svi koji su se, nakon smrti „vođe i učitelja“, nadali da će povratiti svoje dobro ime. Masa „narodnih neprijatelja“ kretala se hodnicima ogromne zgrade sa uobičajenim pogledom na vojsku koja je jurila među gomilom sa papirima u rukama. „U predvorju tužilaštva bruji“, napisala je Evgenia Ginzburg u svojim memoarima, „kako? Ne, ne kao u košnici! Kao tranzit! Kao tranzitna žena iz Vladivostoka. Zatvorim oči na sekund. Da li mi je muka i muka od akutnog sećanja, od činjenice da se ivica vremena ponovo pomera?Evgenia Ginzburg je pouzdano prikazala kroz šta je morala da prođe u čuvenoj knjizi memoara „Strma ruta“. Ovo nisu samo memoari. Ovo je priča o osamnaest godina koje je autor proveo u zatvoru, logorima na Kolima i izbeglištvu. Ovo je dramatična priča o nemilosrdnoj eri kojoj nema mesta u ljudskoj istoriji. Ono šokira svojom nemilosrdnom istinitošću i izaziva najdublje poštovanje prema snazi ljudskog duha, koji nije bio slomljen strašnim iskušenjima. Prvi deo memoara napisan je 1967. godine, a drugi - zapravo pre njegove smrti. Knjiga je dugo bila na listama i distribuirana u samizdatu.

Gordana Kuić Roman u slikamaMeki povezIzdavač VulkanNakon dve knjige izvrsnih pripovedaka, Gordana Kuić se osmim romanom vraća u epicentar vlastitog romansijerskog kosmosa. Ponovo je potekao roman-reka, započet pre tri decenije, ponovo su postavljena, produbljena i preispitana mnoga pitanja, teme i dileme iz dosadašnjeg impozantnog opusa ove književnice, ponovo se zavrtela moćna i vitalna slika (su)života u kojem se poštuju razlike i cene osnovne ljudske vrednosti. Ovoga puta reč je o životu bitoljskih Jevreja i Roma, kao i Jevreja i Srba u Beogradu. Da nema nedvosmislene vremenske naznake na početku pripovesti (kraj treće decenije XX veka), čitalac bi spokojno uživao u mnoštvu autentičnih likova, vrcavim dijalozima, živopisnoj mešavini jezika, običaja, iskustava, mentaliteta. Ali, nad iskonskom životnom energijom, nacionalnom, porodičnom i individualnom, nadvija se mračan oblak najstrašnijeg zločina u istoriji čovečanstva – Holokausta. Holokaust je mnogim nevinim žrtvama obznanio ideju o nepostojanju Boga, ali i istinu o postojanju Pravednika među narodima, pojedinaca koji su spasavanjem progonjenog ljudskog bića po cenu vlastitog života spasavali svet i posustalu veru u ljudskost. Vešto preplićući drame junaka i junakinja čijim životom i smrću upravljaju pomamna lavina organizovanog zla, ali i herojske odluke pojedinaca da se tom zlu suprotstave, Gordana Kuić još jednom vaspostavlja za njeno delo oduvek karakterističnu, čudesnu viziju ravnoteže između dobra i zla, tame i svetlosti, apsurda i smisla. Podseća me na Imre Kertesa, na Varlaama Šalamova, na Solženjicina, pisce koji jesu svedočili o najmučnijim dobima ljudske istorije, ali tako da su se kritičari opredeljivali da s pravom govore o „ prostorima sreće“ u njihovom delu. Ljiljana Šop2/33

Gordana Kuić Roman u slikamaMeki povezIzdavač VulkanNakon dve knjige izvrsnih pripovedaka, Gordana Kuić se osmim romanom vraća u epicentar vlastitog romansijerskog kosmosa. Ponovo je potekao roman-reka, započet pre tri decenije, ponovo su postavljena, produbljena i preispitana mnoga pitanja, teme i dileme iz dosadašnjeg impozantnog opusa ove književnice, ponovo se zavrtela moćna i vitalna slika (su)života u kojem se poštuju razlike i cene osnovne ljudske vrednosti. Ovoga puta reč je o životu bitoljskih Jevreja i Roma, kao i Jevreja i Srba u Beogradu. Da nema nedvosmislene vremenske naznake na početku pripovesti (kraj treće decenije XX veka), čitalac bi spokojno uživao u mnoštvu autentičnih likova, vrcavim dijalozima, živopisnoj mešavini jezika, običaja, iskustava, mentaliteta. Ali, nad iskonskom životnom energijom, nacionalnom, porodičnom i individualnom, nadvija se mračan oblak najstrašnijeg zločina u istoriji čovečanstva – Holokausta. Holokaust je mnogim nevinim žrtvama obznanio ideju o nepostojanju Boga, ali i istinu o postojanju Pravednika među narodima, pojedinaca koji su spasavanjem progonjenog ljudskog bića po cenu vlastitog života spasavali svet i posustalu veru u ljudskost. Vešto preplićući drame junaka i junakinja čijim životom i smrću upravljaju pomamna lavina organizovanog zla, ali i herojske odluke pojedinaca da se tom zlu suprotstave, Gordana Kuić još jednom vaspostavlja za njeno delo oduvek karakterističnu, čudesnu viziju ravnoteže između dobra i zla, tame i svetlosti, apsurda i smisla. Podseća me na Imre Kertesa, na Varlaama Šalamova, na Solženjicina, pisce koji jesu svedočili o najmučnijim dobima ljudske istorije, ali tako da su se kritičari opredeljivali da s pravom govore o „ prostorima sreće“ u njihovom delu. Ljiljana Šop2/33

Roman u slikama Nakon dve knjige izvrsnih pripovedaka, Gordana Kuić se osmim romanom vraća u epicentar vlastitog romansijerskog kosmosa. Ponovo je potekao roman-reka, započet pre tri decenije, ponovo su postavljena, produbljena i preispitana mnoga pitanja, teme i dileme iz dosadašnjeg impozantnog opusa ove književnice, ponovo se zavrtela moćna i vitalna slika (su)života u kojem se poštuju razlike i cene osnovne ljudske vrednosti. Ovoga puta reč je o životu bitoljskih Jevreja i Roma, kao i Jevreja i Srba u Beogradu. Da nema nedvosmislene vremenske naznake na početku pripovesti (kraj treće decenije XX veka), čitalac bi spokojno uživao u mnoštvu autentičnih likova, vrcavim dijalozima, živopisnoj mešavini jezika, običaja, iskustava, mentaliteta. Ali, nad iskonskom životnom energijom, nacionalnom, porodičnom i individualnom, nadvija se mračan oblak najstrašnijeg zločina u istoriji čovečanstva – Holokausta. Holokaust je mnogim nevinim žrtvama obznanio ideju o nepostojanju Boga, ali i istinu o postojanju Pravednika među narodima, pojedinaca koji su spasavanjem progonjenog ljudskog bića po cenu vlastitog života spasavali svet i posustalu veru u ljudskost. Vešto preplićući drame junaka i junakinja čijim životom i smrću upravljaju pomamna lavina organizovanog zla, ali i herojske odluke pojedinaca da se tom zlu suprotstave, Gordana Kuić još jednom vaspostavlja za njeno delo oduvek karakterističnu, čudesnu viziju ravnoteže između dobra i zla, tame i svetlosti, apsurda i smisla. Podseća me na Imre Kertesa, na Varlaama Šalamova, na Solženjicina, pisce koji jesu svedočili o najmučnijim dobima ljudske istorije, ali tako da su se kritičari opredeljivali da s pravom govore o „prostorima sreće“ u njihovom delu. Ljiljana Šop Prikaži više

Nakon dve knjige izvrsnih pripovedaka, Gordana Kuić se osmim romanom vraća u epicentar vlastitog romansijerskog kosmosa. Ponovo je potekao roman-reka, započet pre tri decenije, ponovo su postavljena, produbljena i preispitana mnoga pitanja, teme i dileme iz dosadašnjeg impozantnog opusa ove književnice, ponovo se zavrtela moćna i vitalna slika (su)života u kojem se poštuju razlike i cene osnovne ljudske vrednosti. Ovoga puta reč je o životu bitoljskih Jevreja i Roma, kao i Jevreja i Srba u Beogradu. Da nema nedvosmislene vremenske naznake na početku pripovesti (kraj treće decenije XX veka), čitalac bi spokojno uživao u mnoštvu autentičnih likova, vrcavim dijalozima, živopisnoj mešavini jezika, običaja, iskustava, mentaliteta. Ali, nad iskonskom životnom energijom, nacionalnom, porodičnom i individualnom, nadvija se mračan oblak najstrašnijeg zločina u istoriji čovečanstva – Holokausta. Holokaust je mnogim nevinim žrtvama obznanio ideju o nepostojanju Boga, ali i istinu o postojanju Pravednika među narodima, pojedinaca koji su spasavanjem progonjenog ljudskog bića po cenu vlastitog života spasavali svet i posustalu veru u ljudskost. Vešto preplićući drame junaka i junakinja čijim životom i smrću upravljaju pomamna lavina organizovanog zla, ali i herojske odluke pojedinaca da se tom zlu suprotstave, Gordana Kuić još jednom vaspostavlja za njeno delo oduvek karakterističnu, čudesnu viziju ravnoteže između dobra i zla, tame i svetlosti, apsurda i smisla. Podseća me na Imre Kertesa, na Varlaama Šalamova, na Solženjicina, pisce koji jesu svedočili o najmučnijim dobima ljudske istorije, ali tako da su se kritičari opredeljivali da s pravom govore o „prostorima sreće“ u njihovom delu. Ljiljana Šop

Gordana Kuić Roman u slikama Meki povez Izdavač Vulkan Nakon dve knjige izvrsnih pripovedaka, Gordana Kuić se osmim romanom vraća u epicentar vlastitog romansijerskog kosmosa. Ponovo je potekao roman-reka, započet pre tri decenije, ponovo su postavljena, produbljena i preispitana mnoga pitanja, teme i dileme iz dosadašnjeg impozantnog opusa ove književnice, ponovo se zavrtela moćna i vitalna slika (su)života u kojem se poštuju razlike i cene osnovne ljudske vrednosti. Ovoga puta reč je o životu bitoljskih Jevreja i Roma, kao i Jevreja i Srba u Beogradu. Da nema nedvosmislene vremenske naznake na početku pripovesti (kraj treće decenije XX veka), čitalac bi spokojno uživao u mnoštvu autentičnih likova, vrcavim dijalozima, živopisnoj mešavini jezika, običaja, iskustava, mentaliteta. Ali, nad iskonskom životnom energijom, nacionalnom, porodičnom i individualnom, nadvija se mračan oblak najstrašnijeg zločina u istoriji čovečanstva – Holokausta.Holokaust je mnogim nevinim žrtvama obznanio ideju o nepostojanju Boga, ali i istinu o postojanju Pravednika među narodima, pojedinaca koji su spasavanjem progonjenog ljudskog bića po cenu vlastitog života spasavali svet i posustalu veru u ljudskost.Vešto preplićući drame junaka i junakinja čijim životom i smrću upravljaju pomamna lavina organizovanog zla, ali i herojske odluke pojedinaca da se tom zlu suprotstave, Gordana Kuić još jednom vaspostavlja za njeno delo oduvek karakterističnu, čudesnu viziju ravnoteže između dobra i zla, tame i svetlosti, apsurda i smisla. Podseća me na Imre Kertesa, na Varlaama Šalamova, na Solženjicina, pisce koji jesu svedočili o najmučnijim dobima ljudske istorije, ali tako da su se kritičari opredeljivali da s pravom govore o „prostorima sreće“ u njihovom delu.Ljiljana Šop

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Smelo, bespoštedno, maštovito i promišljeno, D. M. Tomas u Belom hotelu prepliće istoriju slučaja Frojdove pacijentkinje, njene fantazmagorične vizije i košmarnu stvarnost, poeziju, istorijske događaje, fantastično i dokumentarno. Kroz istoriju slučaja Ane G. Tomas zalazi u tamne predele ljudske prirode u kojima buja seksualnost, žeđ za životom i opsesija smrću, prirode sposobne za bezočne laži, razornu istinu, žrtvu i neshvatljivu brutalnost. Poigravajući se izmišljenim događajima iz života istorijske ličnosti Sigmunda Frojda, Tomas stvara tragičan lik naučnika, bezbroj puta poraženog u pokušaju da sagleda i činjenicama objasni nestalnu, neuhvatljivu ljudsku psihu. Iznenadni prodor stvarnosti – bestrasno svedočanstvo o zbivanjima u Babjem Jaru, donosi obrt na svim nivoima percepcije romana, ali i mnogo više od toga: nezaboravno čitalačko iskustvo pred jednim od najpotresnijih književnih dela ikada napisanih. D. M. Tomas, britanski pisac, pesnik i prevodilac, rođen je u Kornvolu 1935. godine. Nakon školovanja u Engleskoj i Australiji, diplomirao je na Oksfordu. Predavao je na fakultetima u Britaniji i Americi, a zatim se povukao u rodni Kornvol i potpuno posvetio pisanju. Napisao je veći broj romana, između ostalog: Beli hotel (The White Hotel, 1981), The Flute Player (1982), Birthstone (1982), Ararat (Ararat, 1983), Swallow (1984), Sphinx (1986), Summit (1987), Lying Together (1990), Flying in to Love (1992), Slike sa izložbe (Pictures at an Exibition, 1993), Šarlot (Charlotte, 2000). Autor je autobiografskih Memoirs and Hallucinations (1988) i nekoliko zbirki pesama, među kojima su The Honeymoon Voyage, Dreaming in Bronze i najnovija Two Countries (2011). Poznat je i kao prevodilac dela ruskih pesnika, naročito Puškina i Ane Ahmatove, a napisao je i biografiju Aleksandra Solženjicina i, kako se sam izrazio, „izmišljene i fantastične intervjue sa Sigmundom Frojdom”. Dobitnik je više važnih nagrada.

Solidno očuvana knjiga. Rikna isrivljena. Na par mesta podvlačeno flomasterom. Stanje kao na slikama. NASTAVAK KNJIGE 12 PRAVILA ZA ŽIVOT NUDI DODATNE PUTOKAZE NA OPASNOM PUTU SAVREMENOG ŽIVOTA. U knjizi 12 pravila za život, Džordan B. Piterson, klinički psiholog i proslavljeni profesor sa Univerziteta Harvard i Univerziteta u Torontu, pomogao je milionima čitalaca da uvedu red u svoje haotične živote. U ovom odvažnom nastavku, Piterson predstavlja dvanaest dodatnih spasonosnih principa koji će nam pomoći da izbegnemo pogubne posledice svoje želje da uredimo svet. U doba kada ljudska volja pokušava da se nametne u svakoj sferi života – od naših društvenih struktura do naših emocionalnih stanja – Piterson nas upozorava da je preterana sigurnost zapravo opasna. Pored toga, nudi nam strategije za prevazilaženje kulturnih, naučnih i psiholoških sila koje nas guraju ka tiraniji, i uči nas kako da se oslonimo na svoje instinkte da bismo pronašli smisao i svrhu čak i kada se osećamo bespomoćno. Dok nam prekomerni haos preti nestabilnošću i strepnjom, prekomerni red nas može paralisati i dovesti u stanje potpune potčinjenosti. Knjiga Izvan reda govori o tome koliko je važno da se uspostavi ravnoteža između ova dva temeljna principa stvarnosti i vodi nas pravom i uskom stazom do njihove razmeđe. Džordan Bernt Piterson (engl. Jordan Bernt Peterson; Edmonton, 12. jun 1962) kanadski je klinički psiholog, intelektualac i profesor psihologije na univerzitetu u Torontu. Njegove glavne oblasti istraživanja su patopsihologija, socijalna psihologija i psihologija ličnosti, sa posebnim interesovanjem za psihologiju verskih i ideoloških uverenja,[1] kao i procena i unapređenje pojedinca i produktivnosti.[2] Piterson je studirao na univerzitetu u Alberti i univerzitetu Makgil. Ostaje na Makgilu, nakon post-doktorskih studija u periodu od 1991. do 1993. godine pre prelaska na Univerzitet Harvard, gde je bio pomoćnik, a zatim docent psihologije. Godine 1998. preselio se u Kanadu, na univerzitet u Torontu, gde je redovni profesor. Njegova prva knjiga Mape značenja: Arhitektura Vere je objavljena 1999. godine, rad koji je kroz nekoliko naučnih oblasti, opisao strukture sistema verovanja i mitova i njihovu ulogu u regulaciji emocija, stvaranje smisla i motivacije za genocid.[3][4][5] Njegova druga knjiga, 12 pravila života: antidot haosa, objavljena je januara 2018. godine.[6][7][8] Godine 2016. Piterson je objavio niz video snimaka na Jutjub kanalu, u kojim je kritikovao političku korektnost i kanadsku vladu. Kasnije je dobio značajnu medijsku pažnju. Detinjstvo, mladost Odrastao je u Fervju, Alberta, malom gradu severno-zapadno od mesta svog rođenja, Edmontona, u Kanadi. On je bio najstariji od troje dece. Dobio je srednje ime Bernt, po pradedi iz Norveške.[9][10] Kada je imao 13 godina, Piterson je otkrio dela Džordža Orvela, Oldusa Hakslija, Aleksandra Solženjicina i Ajn Rand zahvaljujući svojoj školskoj bibliotekarki Sendi Notli, majci Rejčel Notli, predsednici Nove demokratske partije Alberte i 17. premijerke Alberte[11]. Piterson je takođe radio za Novu demokratsku partiju (NDP) tokom tinejdžerskih godina, ali je postao razočaran partijom zbog onoga što je Orvel u svom delu `Put za Vigan` nazvao preovlađivanje `intelektualnih socijalista srednje klase koji nose tvid` i koji `ne vole siromašne, oni samo mrze bogate`[12][13]. Napustio je NDP u svojoj 18. godini[14]. Obrazovanje Nakon što je završio srednju školu u Fervjuu 1979. godine, Piterson je upisao političke nauke i englesku književnost na Grand Preri Regionalnom Koledžu[15]. Kasnije se prebacio na Unverzitet Alberte, gdje je završio osnovne akademske studije u oblasti političkih nauka 1982. godine. Nakon toga, uzeo je godinu pauze kako bi posetio Evropu. Tu je razvio interes za psihološke izvore Hladnog rata, naročito za totalitarne režime 20. veka[13][1], a često su ga pohodile i noćne more o eskalaciji trke u nuklernom naoružavanju. Kao rezultat toga, postao je zabrinut zbog ljudskog kapaciteta za zlo i uništenje, pa je odgovore tražio u delima Karla Junga, Aleksandra Solženjicina[16] i Fjodora Dostojevskog[17]. Vratio se na Univerzitet Alberte, gdje je 1984. završio bečlor studije i u oblasti psihologije[18]. 1985. preselio se u Montreal kako bi pohađao Makgil Univerzitet. Tu je stekao doktorat u oblasti kliničke psihologije, pod mentorstvom Roberta O. Fila 1991. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prednja korica malo presavijena, nista strasno. Sve ostalo uredno! NASTAVAK KNJIGE 12 PRAVILA ZA ŽIVOT NUDI DODATNE PUTOKAZE NA OPASNOM PUTU SAVREMENOG ŽIVOTA. U knjizi 12 pravila za život, Džordan B. Piterson, klinički psiholog i proslavljeni profesor sa Univerziteta Harvard i Univerziteta u Torontu, pomogao je milionima čitalaca da uvedu red u svoje haotične živote. U ovom odvažnom nastavku, Piterson predstavlja dvanaest dodatnih spasonosnih principa koji će nam pomoći da izbegnemo pogubne posledice svoje želje da uredimo svet. U doba kada ljudska volja pokušava da se nametne u svakoj sferi života – od naših društvenih struktura do naših emocionalnih stanja – Piterson nas upozorava da je preterana sigurnost zapravo opasna. Pored toga, nudi nam strategije za prevazilaženje kulturnih, naučnih i psiholoških sila koje nas guraju ka tiraniji, i uči nas kako da se oslonimo na svoje instinkte da bismo pronašli smisao i svrhu čak i kada se osećamo bespomoćno. Dok nam prekomerni haos preti nestabilnošću i strepnjom, prekomerni red nas može paralisati i dovesti u stanje potpune potčinjenosti. Knjiga Izvan reda govori o tome koliko je važno da se uspostavi ravnoteža između ova dva temeljna principa stvarnosti i vodi nas pravom i uskom stazom do njihove razmeđe. Džordan Bernt Piterson (engl. Jordan Bernt Peterson; Edmonton, 12. jun 1962) kanadski je klinički psiholog, intelektualac i profesor psihologije na univerzitetu u Torontu. Njegove glavne oblasti istraživanja su patopsihologija, socijalna psihologija i psihologija ličnosti, sa posebnim interesovanjem za psihologiju verskih i ideoloških uverenja,[1] kao i procena i unapređenje pojedinca i produktivnosti.[2] Piterson je studirao na univerzitetu u Alberti i univerzitetu Makgil. Ostaje na Makgilu, nakon post-doktorskih studija u periodu od 1991. do 1993. godine pre prelaska na Univerzitet Harvard, gde je bio pomoćnik, a zatim docent psihologije. Godine 1998. preselio se u Kanadu, na univerzitet u Torontu, gde je redovni profesor. Njegova prva knjiga Mape značenja: Arhitektura Vere je objavljena 1999. godine, rad koji je kroz nekoliko naučnih oblasti, opisao strukture sistema verovanja i mitova i njihovu ulogu u regulaciji emocija, stvaranje smisla i motivacije za genocid.[3][4][5] Njegova druga knjiga, 12 pravila života: antidot haosa, objavljena je januara 2018. godine.[6][7][8] Godine 2016. Piterson je objavio niz video snimaka na Jutjub kanalu, u kojim je kritikovao političku korektnost i kanadsku vladu. Kasnije je dobio značajnu medijsku pažnju. Detinjstvo, mladost Odrastao je u Fervju, Alberta, malom gradu severno-zapadno od mesta svog rođenja, Edmontona, u Kanadi. On je bio najstariji od troje dece. Dobio je srednje ime Bernt, po pradedi iz Norveške.[9][10] Kada je imao 13 godina, Piterson je otkrio dela Džordža Orvela, Oldusa Hakslija, Aleksandra Solženjicina i Ajn Rand zahvaljujući svojoj školskoj bibliotekarki Sendi Notli, majci Rejčel Notli, predsednici Nove demokratske partije Alberte i 17. premijerke Alberte[11]. Piterson je takođe radio za Novu demokratsku partiju (NDP) tokom tinejdžerskih godina, ali je postao razočaran partijom zbog onoga što je Orvel u svom delu `Put za Vigan` nazvao preovlađivanje `intelektualnih socijalista srednje klase koji nose tvid` i koji `ne vole siromašne, oni samo mrze bogate`[12][13]. Napustio je NDP u svojoj 18. godini[14]. Obrazovanje Nakon što je završio srednju školu u Fervjuu 1979. godine, Piterson je upisao političke nauke i englesku književnost na Grand Preri Regionalnom Koledžu[15]. Kasnije se prebacio na Unverzitet Alberte, gdje je završio osnovne akademske studije u oblasti političkih nauka 1982. godine. Nakon toga, uzeo je godinu pauze kako bi posetio Evropu. Tu je razvio interes za psihološke izvore Hladnog rata, naročito za totalitarne režime 20. veka[13][1], a često su ga pohodile i noćne more o eskalaciji trke u nuklernom naoružavanju. Kao rezultat toga, postao je zabrinut zbog ljudskog kapaciteta za zlo i uništenje, pa je odgovore tražio u delima Karla Junga, Aleksandra Solženjicina[16] i Fjodora Dostojevskog[17]. Vratio se na Univerzitet Alberte, gdje je 1984. završio bečlor studije i u oblasti psihologije[18]. 1985. preselio se u Montreal kako bi pohađao Makgil Univerzitet. Tu je stekao doktorat u oblasti kliničke psihologije, pod mentorstvom Roberta O. Fila 1991. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ima skromno, uredno i blago podvucenih recenica obicnom olovkom, nista strasno, sve ostalo uredno! Pisma o dobrom i lepom Lihačov je napisao 1985, kratko pre nego što je navršio 80 godina. U njima veliki naučnik sabira svoje dugo životno iskustvo i u obliku pisama upućenim prijateljima, u svojevrsnom srdačnom dijalogu sa zamišljenim čitaocem, govori na jednostavan način o krupnim filozofskim, moralnim i estetičkim pitanjima svoga i svakog vremena. Ali tu su i nenametljivi saveti i sugestije o „običnim“ svakodnevnim pitanjima, reklo bi se svima poznatim, koji su upućeni pre svega mladim čitaocima. Međutim, i čitalac bilo kog uzrasta u njima će pronaći mnogo toga što će ga podsetiti, opomenuti, nad čim će se još jednom zamisliti. Dmitrij Sergejevič Lihačov (ruski: Dmítrij Sergéevič Lihačëv, također Dmitri Likhachev ili Likhachyov; 28. studenog [O.S. 15. studenog] 1906. - 30. rujna 1999.) bio je ruski medievist, lingvist i bivši zatvorenik Gulaga. Tijekom svog života, Likhachov se smatrao najvećim svjetskim proučavateljem staroruskog jezika i njegove književnosti. Bio je cijenjen kao `posljednji od starih Petrogradaca` i kao `čuvar nacionalne kulture`. Zbog njegovog visokog profila kao sovjetskog pisca disidenta, društvenog kritičara i aktivista tijekom njegova kasnijeg života, Likhachova su često nazivali `ruskom savješću`. Dmitrij Lihačov rođen je u Sankt Peterburgu. Od ranog djetinjstva gajio je strast prema književnosti, iako njegovi roditelji nisu odobravali to zanimanje. U intervjuu s Davidom Remnickom iz 1987., Likhachov se prisjetio kako je `sa svog prozora gledao Veljačku i Listopadsku revoluciju.` [1] Godine 1923., sa samo 16 godina, Likhachov je upisao Odsjek za lingvistiku i književnost Lenjingradskog državnog sveučilišta. Usporedo je pohađao rimsko-germanski i slavensko-ruski odsjek, položivši dvije diplome. Na sveučilištu je mladi Likhachov upoznao mnoge izvanredne znanstvenike i razvio vlastiti način razmišljanja. Likhachov je diplomirao 1928. na Lenjingradskom sveučilištu. Godine 1928., na kraju studija, Likhachov je uhićen i optužen da je bio član, kako je Remnick nazvao, `studentske književne skupine pod nazivom Kozmička akademija znanosti`, koja je `predstavljala jednako veliku prijetnju Kremlju kao i Harvard Lampoon radi Bijeloj kući.` [1] Za svoj izbor u `Kozmičku akademiju`, Likhachov je predstavio kratko izvješće, u kojem se rugao novim pravopisnim pravilima iz 1918. i pozvao da se ona `reformiraju` vraćanjem zabranjenog slova `Yat`. Nakon uhićenja, Likhachova je suočio s papirom istražitelj sovjetske tajne policije, koji je vrištao: `Što mislite pod jezičnom reformom? Možda u socijalizmu uopće nećemo imati jezik!`[1] Nakon devet mjeseci zatvora, mladi je znanstvenik nezakonito protjeran bez suđenja i proveo je pet godina u prvom koncentracijskom logoru u SSSR-u, smještenom na Soloveckim otocima u Bijelom moru. Deportiran u logor za posebne namjene Solovki, proveo je 5 godina proučavajući `zločinački folklor` (kako je to sam nazvao). Dmitrij Lihačov je u logoru napisao svoj prvi znanstveni članak `Kartaške igre kriminalaca`. Sam nije kartao, ali je bio oštroumni promatrač. Prikupio je i mnogo materijala o lopovskom jeziku te je kasnije objavio članke i knjigu o lopovskom žargonu i običajima. U logoru su naporan rad, loši životni uvjeti i bolest dramatično narušili Lihačovljevo zdravlje, ali je preživio. Na Soloveckim otocima susreo je i prognane ruske intelektualce i prave kriminalce, koji su mu slučajno spasili život. Kao što je mnogo godina kasnije rekao Dmitrij Lihačov: `Na Solovkima sam shvatio da je svaka osoba osoba.` Dok je bio na otocima, neko je vrijeme Dmitry Likhachov radio kao član Kriminološkog kabineta, organizirajući radnu koloniju za tinejdžere i spašavajući ih od smrti izazvane glađu, drogom i hladnoćom. U noći 28. listopada 1929. pozvan je iz posjeta roditeljima i naređeno mu je da se pridruži skupini od 300 zatvorenika koji su bili određeni za pogubljenje. Želeći roditelje poštedjeti traume, Lihačov im je rekao da je dobio poziv za noćni rad i da ga ne čekaju. Zatim se sakrio iza hrpe drva i slušao kako je tri stotine zarobljenika strijeljano i bačeno u masovnu grobnicu. Sljedećeg jutra Likhachov se vratio iz svog skrovišta kao potpuno drugi čovjek. U intervjuu s Davidom Remnickom iz 1987. Likhachov se prisjetio događaja te noći i zaključio: `Krvnik je stariji od mene, a još je živ.` [2] Od 1931. godine Lihačov je bio radnik na izgradnji Staljinovog Bijelomorsko-Baltičkog kanala sve do puštanja na slobodu. Lihačov se vratio u Lenjingrad i započeo svoju znanstvenu karijeru u Puškinovom domu (kako je poznat Ruski književni institut), koja je trajala više od 60 godina i doživjela objavljivanje više od 500 znanstvenih radova. Likhachov nije prestao s radom ni tijekom opsade Lenjingrada. Vjerovao je da je Rusija sastavni i nedjeljivi dio europske civilizacije, suprotno `euroazijskim` pogledima na Rusiju popularnim kod Lava Gumileva, Borisa Ribakova i mnogih drugih suvremenika. Likhachov je pet godina radio kao lektor u izdavačkoj kući Akademije znanosti SSSR-a. Godine 1936., zahvaljujući peticiji predsjednika Akademije znanosti, Aleksandra Karpinskog, Dmitrij Lihačov je očišćen od kaznenog dosjea. Godine 1938. talentiranog znanstvenika primijetio je [tko?] i pozvao ga u Odjel za starorusku književnost Instituta za rusku književnost (poznatog kao Puškinov dom). Dmitrij Lihačov je ovdje radio do kraja života. Staroruska književnost, kojoj se u to vrijeme nije posvećivala velika akademska pozornost, postala je glavnim znanstvenim interesom Dmitrija Lihačova, koji je početkom 1940-ih bio jedan od najistaknutijih stručnjaka u ovom području. Godine 1941. Likhachov je predstavio svoju tezu `Novgorodski analistički korpus 12. stoljeća`. Drugi svjetski rat donio je nova iskušenja. Lihačov je zajedno sa suprugom i kćerima blizankama preživio strahote opsade Lenjingrada (1941.-1944.). Svoje iskustvo opisao je u priči punoj surovih detalja, razotkrivajući različite tipove ljudi i njihovo herojsko ili užasno ponašanje suočeno s glađu i smrću. 1942. potpuno iscrpljen od h Ljut i hladan, Dmitrij Lihačov počeo je prikupljati materijale o srednjovjekovnoj poeziji i ubrzo objavio knjigu Obrana staroruskih gradova. Godine 1943. Likhachov i njegova cijela obitelj protjerani su u Kazanj, navodno zbog `povezanosti s logorom Solovecki`. Ali do kraja rata vratili su se u Lenjingrad. Godine 1947. Dmitrij Lihačov doktorirao je filologiju, predstavivši svoju tezu `Ogledi o povijesti analističkih književnih oblika 11.–16. stoljeća`. Tri godine kasnije postao je profesor na Lenjingradskom državnom sveučilištu. Od 1953. bio je dopisni član - a od 1970. član Akademije znanosti SSSR-a. 1950. obilježilo je objavljivanje Likhachovljevog dvotomnog izdanja koje sadrži jedinstvena, važna književna djela prevedena na suvremeni ruski jezik: Primarnu kroniku, povijest Kijevske Rusije od 9. do 12. stoljeća, i Slov o vojsci Igorevoj, prikaz temeljen na neuspjelom pohodu kneza Igora Svjatoslaviča od Novgorod-Severska protiv Kumana 1185. Dmitrij Lihačov nije bio znanstvenik odvojen od svakodnevnog života. Od 1950-ih započeo je kampanju za spas drvenih hramova ruskog sjevera i očuvanje povijesnog izgleda ruskih gradova. Pomogao je u osnivanju muzeja Dostojevskog, Puškina i Pasternaka. Godine 1953. Likhachov je primljen u Sovjetsku akademiju znanosti kao dopisni član. Branio je Andreja Saharova, Aleksandra Solženjicina i druge disidente tijekom njihova progona od strane sovjetskih vlasti. U 1960-ima Likhachov je bio jedan od pokretača pokreta za zaštitu povijesnih spomenika, knjižnica i arhiva. Zahvaljujući Lihačovu spašeni su mnogi spomenici, uključujući stan Marine Cvetajeve u Moskvi, Nevski prospekt u Lenjingradu (koji je trebao biti pretvoren u trgovačku ulicu) i Aleksandrov vrt. U 1980-ima je bio na čelu Sovjetskog (kasnije preimenovanog u Ruski) Kulturnog fonda, podupirući proces povrata pravoslavne crkve nad njezinim hramovima, koje je prethodno prisvojila sovjetska vlada. Znanstvenik je također sudjelovao u očuvanju nacionalnih manjina u opasnosti od izumiranja, a pomagao je povratak u Rusiju emigrantskih javnih i kulturnih djelatnika. Godine 1980. Likhachov je bio jedan od članova Akademije znanosti koji je odbio potpisati pismo kojim se traži izbacivanje poznatog znanstvenika Andreja Saharova iz Akademije zbog Saharovljevog javnog neodobravanja slanja sovjetskih trupa u Afganistan 1979. godine. Unatoč užurbanom društvenom životu, Likhachov je i dalje puno vremena provodio na znanstvenom radu. Usredotočujući se na starorusku književnost, razvio je koncept umjetničkog vremena i prostora. Godine 1969. istraživač je nagrađen Državnom nagradom SSSR-a za svoj rad `Poetika staroruske književnosti`. [potreban citat] Dmitrij Lihačov stekao je svjetsku afirmaciju kao teoretičar kulture i kao publicist. U 1980-ima razvio je koncept koji je razmatrao probleme humanizacije i preorijentacije obrazovnih ciljeva i ideja. Znanstvenik je kulturu promatrao kao povijesno sjećanje i kao proces akumulacije, a ne samo uzastopne promjene. Ovo je stajalište također bilo teorijska osnova za Likhachovljevu pozornost prema antičkim spomenicima, osobito u arhitekturi. Inspiriran djelima Vladimira Vernadskog, Dmitrij Lihačov predložio je ideju `homosfere` - ljudske sfere Zemlje. Njegov izvorni doprinos općoj znanosti bio je i razvoj nove discipline nazvane ekologija kulture, koja je definirana kao bitna sfera ljudskog života. Jedna od ideja Lihačovljevog koncepta bila je korelacija kulture i prirode. U njegovoj knjizi Poetika vrtova (1982.) perivojna i perivojna umjetnost prvi je put razmatrana kao semiotički odraz velikih kulturnih i umjetničkih stilova i njima pripadajućih ideologija. U Moskvi i St. Petersburgu 1986. godine stvorio je Međunarodnu udrugu intelektualaca i kreativaca `Myr Culture`, s piscem Nicolajem Sanvelianom, talijanskim ekonomistom i piscem Giancarlom Pallavicinijem i drugim vodećim piscima, umjetnicima i znanstvenicima, bio je inspirativan i predsjednik dugi niz godina.[3] Godine 1986. izabran je za prvog predsjednika Ruskog kulturnog fonda. U svojim 1980-ima i 1990-ima postao je više javna osoba, služeći kao neformalni savjetnik gradonačelnika Sankt Peterburga Anatolija Sobčaka i ruskog predsjednika Borisa Jeljcina. U listopadu 1993. potpisao je Pismo od četrdeset i dva.[4] Iste godine postao je prva osoba koja je proglašena počasnim građaninom Sankt Peterburga. Također je predsjedao komisijom osnovanom za pripremu dvjestote obljetnice Aleksandra Puškina. Lihačov je svoj životni put doživljavao kao vertikalno kretanje, prema nebeskom domu. Refleksije njegova iskustva kao osobe zapisane su u knjizi “Reminiscencije” (1995.). Tijekom prvog posjeta Rimu Gorbačov, Myr Culture je službeno predao, u ime intelektualno-kreative in the world, kulturni program, nazvan `Manifest troje` od strane potpisnika osnivača udruge, ruski glasnogovornik Zagladin predstavio je svjetski tisak na Foro Italico, 1998., kao primjer kulturne slobode za Rusiju i za svijeta, potpisali Dmitry Likhachov, Nicolaj Sanvelian i Giancarlo Pallavicini.[5] Posljednja djela Dmitrija Lihačova sakupila su njegove opće ideje o rodnoj zemlji. Knjiga Misli o Rusiji, dovršena 1999. godine, nekoliko dana prije autorove smrti, posvećena je mjestu Rusije u svjetskoj povijesti, njezinim mitovima i najkarakterističnijim crtama. Edicija Ruska kultura objavljena je posthumno 2000. godine. Kao veliki znanstvenik Lihačov je bio inozemni član akademija znanosti Bugarske, Mađarske i Srbije te dopisni član austrijske, američke, britanske, talijanske i göttingenske akademije. Godine 1984. mali planet 2877 nazvan je po Likhachovu. Godinu dana prije smrti, Likhachov je postao prvi dobitnik vraćenog Ordena svetog Andrije. Dmitrij Lihačov preminuo je 30. rujna 1999. Godine 2001. Likhachovljeva kći i George Soros osnovali su Likhachovljev filantropski fond