Nakon što su vanzemaljske sile iznenada posetile planetu Zemlju i za sobom ostavile tragove, mesta posete, nazvana Zone, postaju prostor na kom se susreću ljudsko i vanzemaljsko, racionalno i volšebno. Zbog osobina koje se graniče sa magijom Zone postaju predmet interesovanja ne samo naučnih nego i političkih, vojnih i kriminalnih organizacija koje na različite načine pokušavaju da se domognu skrivenih artefakata. Zbog opasnih i okultnih sila kojima su Zone ispunjene jedini koji se upuštaju u potragu i istraživanje sada nepoznatog prostora jesu stalkeri – ljudi spremni ili primorani da žrtvuju svoje i živote svojih najbližih kako bi došli do ostvarenja najvećih želja. “Neverovatno… Vešto uobličavanje motiva odanosti i pohlepe, prijateljstva i ljubavi, očaja, frustracije i usamljenosti stvara zaista vrhunsku priču… Nećete je zaboraviti.” – Teodor Stardžen Prvi put objavljen 1972. godine, Piknik pored puta se i dalje smatra jednim od najvećih romana naučne fantastike.

BEOGRAD - 2017 - 182 STRANE, MEK POVEZ. U četvrtak 19. marta 2017. godine sa početkom u 19 časova u Klubu knjižari Magistrala (Dom kulture Studentski grad) biće održana promocija knjige Nova lektira I – Piknik za Irmu. Priređivači i urednici su Bojan Marković i Tamara Mitrović. O knjizi: Knjiga u kojoj smo, nakon što je sastavljena, ispostavlja se kao specifični imaginarijum dva odnosa prema književnosti iz mladosti. Ona je sastavni deo odrastanja, građa iz koje smo najpre sticali predstave o svetu, koje su bile stvarnim iskustvom prepravljane ili potvrđivane. Upravo pročitane u mladosti mnogima su omogućile da pamte ono što se nije dogodilo, ili ono što se dogodilo da pamte na svoj način, pa je život tada bio refleksija knjiga koje su čitane. (…) Iz mnogostrukih odnosa prema lektiri, onome što generacije pročitaju ili preskoče da pročitaju, čitajući dožive ili ne dožive, razumeju na ovaj ili onaj način, u sopstvenom iskustvu prepoznaju ili ne prepoznaju, u svojim odlukama uključuju kao vlastito (ili kao nepostojeće) iskustvo, nastaje neka treća – imaginarna škola. Priređivač Taj slobodni pristup najlepšim knjigama za decu doneo je svež podstrek za dalja čitanja. Nama, da li bi i deci? Naslućujem, posle ove avanture, da nije to pravi put. Ali nismo ni nameravali da krčimo puteve nego da saberemo važne doživljaje. Proživljene kroz čitanje i posle. Zadržane kao nepobitne činjenice našeg iskustva, u svetu koji nas stvara i postoji jednako stvarno kao što nam se isprečuje kamen na stazi.

Nakon što su vanzemaljske sile iznenada posetile planetu Zemlju i za sobom ostavile tragove, mesta posete, nazvana Zone, postaju prostor na kom se susreću ljudsko i vanzemaljsko, racionalno i volšebno. Zbog osobina koje se graniče sa magijom Zone postaju predmet interesovanja ne samo naučnih nego i političkih, vojnih i kriminalnih organizacija koje na različite načine pokušavaju da se domognu skrivenih artefakata. Zbog opasnih i okultnih sila kojima su Zone ispunjene jedini koji se upuštaju u potragu i istraživanje sada nepoznatog prostora jesu stalkeri – ljudi spremni ili primorani da žrtvuju svoje i živote svojih najbližih kako bi došli do ostvarenja najvećih želja. “Neverovatno… Vešto uobličavanje motiva odanosti i pohlepe, prijateljstva i ljubavi, očaja, frustracije i usamljenosti stvara zaista vrhunsku priču… Nećete je zaboraviti.” – Teodor Stardžen

Nova lektira I Dom kulture Studentski grad, Beograd, 2017. 16 x 21 cm, 182 strane. Kao nova knjiga. Priređivači i urednici su Bojan Marković i Tamara Mitrović. Knjiga u kojoj smo, nakon što je sastavljena, ispostavlja se kao specifični imaginarijum dva odnosa prema književnosti iz mladosti. Ona je sastavni deo odrastanja, građa iz koje smo najpre sticali predstave o svetu, koje su bile stvarnim iskustvom prepravljane ili potvrđivane. Upravo pročitane u mladosti mnogima su omogućile da pamte ono što se nije dogodilo, ili ono što se dogodilo da pamte na svoj način, pa je život tada bio refleksija knjiga koje su čitane. (…) Iz mnogostrukih odnosa prema lektiri, onome što generacije pročitaju ili preskoče da pročitaju, čitajući dožive ili ne dožive, razumeju na ovaj ili onaj način, u sopstvenom iskustvu prepoznaju ili ne prepoznaju, u svojim odlukama uključuju kao vlastito (ili kao nepostojeće) iskustvo, nastaje neka treća – imaginarna škola. Preporuke za čitanje Taj slobodni pristup najlepšim knjigama za decu doneo je svež podstrek za dalja čitanja. Nama, da li bi i deci? Naslućujem, posle ove avanture, da nije to pravi put. Ali nismo ni nameravali da krčimo puteve nego da saberemo važne doživljaje. Proživljene kroz čitanje i posle. Zadržane kao nepobitne činjenice našeg iskustva, u svetu koji nas stvara i postoji jednako stvarno kao što nam se isprečuje kamen na stazi. MG108

Iz recenzije : ’’ Što nam je, dakle, preostalo? Iskustvo o stotinu načina umi­ranja, nevoljkost odvajanja od svijeta u koji su nas jednom postavili, a nismo saznali u koju svrhu, možda neka mantra u ko­ju tvrdoglavo vjerujemo i nakon svih poništavanja i ponižava­nja, a koja glasi: „jaz sem človek-človek“,dokle god u meni iskri i plaminja žižak božanske svijesti. Ostao je otpor rasulu i ništavi­lu, programatski izražen: „NIKOLI SE NE VDAMO“. Ostao je osjećaj zibanja na murskoj ili dravskoj vodi, pod plahtama mjesečine, kao mistični povratak u zavičajnu kolijevku. Usuđujemo se reći: omotali smo oko zgloba spasonosno „uže čežnje“ kako bi rekla Kraljićeva „duhovna sestra“ Nelly Sachs, s kojom je uspostavio suptilnu korespondenciju u stihovima, a koje nam omogućuje da se još uvijek nadamo kako možemo izaći i iz najcrnjega ambi­sa propasti. Napisat ćemo pjesmu, u riječi ćemo opstati i preži­vje­ti, u nekom kaligramu, crtežu-s-riječima, poput ovih Kraljiće­­vih u knjizi, a koji su također dio literarnoga teksta i valja ih čita­ti kao nešifrirane poruke, osobito u slučaju iznenadna odla­ska nekamo. A koji se doista i mimo naše volje može dogoditi u svakom nesigurnom trenu, kao što svjedoče sveznajući nam, premda korumpirani i lažljivi mediji. O, da, da ne zaboravimo: i ironija je ostala, tako vrhunska, da pogađa kao stilet s dvostrukom oštricom: nemoguće ju je ne osjetiti u slici vrta zakrčena plastikom, čiji se polimeri, za razliku od ljudskih tijela, ni nakon milijun godina neće raspasti.’’ Božica Jelušić, književnica

Detalji predmeta Stanje Nekorišćeno Piknik pored puta - Arkadij i Boris Strugacki Plato, 2019 mek povez latinica broj strana 172 format 20 x 14 cm NOVA knjiga! Roman po kojem je Andrej Tarkovski snimio film Stalker, 1979. godine. Nakon što su vanzemaljske sile iznenada posetile planetu Zemlju i za sobom ostavile tragove, mesta posete, nazvana Zone, postaju prostor na kom se susreću ljudsko i vanzemaljsko, racionalno i volšebno. Zbog osobina koje se graniče sa magijom Zone postaju predmet interesovanja ne samo naučnih nego i političkih, vojnih i kriminalnih organizacija koje na različite načine pokušavaju da se domognu skrivenih artefakata. Zbog opasnih i okultnih sila kojima su Zone ispunjene jedini koji se upuštaju u potragu i istraživanje sada nepoznatog prostora jesu stalkeri – ljudi spremni ili primorani da žrtvuju svoje i živote svojih najbližih kako bi došli do ostvarenja najvećih želja. „Neverovatno… Vešto uobličavanje motiva odanosti i pohlepe, prijateljstva i ljubavi, očaja, frustracije i usamljenosti stvara zaista vrhunsku priču… Nećete je zaboraviti.“ – Teodor Stardžen Prvi put objavljen 1972. godine, Piknik pored puta se i dalje smatra jednim od najvećih romana naučne fantastike.

Piknik pored puta - Arkadij i Boris Strugacki Plato, 2019 mek povez latinica broj strana 172 format 20 x 14 cm NOVA knjiga! Roman po kojem je Andrej Tarkovski snimio film Stalker, 1979. godine. Nakon što su vanzemaljske sile iznenada posetile planetu Zemlju i za sobom ostavile tragove, mesta posete, nazvana Zone, postaju prostor na kom se susreću ljudsko i vanzemaljsko, racionalno i volšebno. Zbog osobina koje se graniče sa magijom Zone postaju predmet interesovanja ne samo naučnih nego i političkih, vojnih i kriminalnih organizacija koje na različite načine pokušavaju da se domognu skrivenih artefakata. Zbog opasnih i okultnih sila kojima su Zone ispunjene jedini koji se upuštaju u potragu i istraživanje sada nepoznatog prostora jesu stalkeri – ljudi spremni ili primorani da žrtvuju svoje i živote svojih najbližih kako bi došli do ostvarenja najvećih želja. „Neverovatno… Vešto uobličavanje motiva odanosti i pohlepe, prijateljstva i ljubavi, očaja, frustracije i usamljenosti stvara zaista vrhunsku priču… Nećete je zaboraviti.“ – Teodor Stardžen Prvi put objavljen 1972. godine, Piknik pored puta se i dalje smatra jednim od najvećih romana naučne fantastike.

Zabavi se uz pet uzbudljivih društvenih igara, savršenih za igru u kući, napolju ili gde god poželiš! Ako želiš da jurcaš po trkačkoj stazi, letiš u svemiru, ideš na piknik sa medvedićima i igraš se klasičnih igara kao što su ne ljuti se, čoveče i zmije i merdevine, ovo je prava knjiga za tebe! Lepo ocuvana, nedostaju zetoni..

Zabavi se uz pet uzbudljivih društvenih igara, savršenih za igru u kući, napolju ili gde god poželiš! Ako želiš da jurcaš po trkačkoj stazi, letiš u svemiru, ideš na piknik sa medvedićima i igraš se klasičnih igara kao što su ne ljuti se, čoveče i zmije i merdevine, ovo je prava knjiga za tebe! Povez knjige : tvrd br. str.: 10 Format : 246 x 212 mm Pismo : latinica

Knjiga „Zmajko, budi svoj!" upoznaće mališane sa preslatkim novim drugarom, zmajem koji u životu želi samo jednu stvar – prijatelje. Ipak, i pored želje da se sa nekim zbliži, izgleda da njegova strašna pojava uvek uplaši sve oko njega. Hoće li uspeti da uveri druge životinje da nemaju čega da se boje? Obradujte mališane ovom predivno ilustrovanom pričom, čiji će im junaci prirasti za srce i pokazati im važnu poruku: uvek budite svoji jer se samo tako stiču pravi prijatelji. Sve što Zmajko želi jeste da stekne prijatelje, ali je to veoma teško kada njegove oštre kandže i dim koji mu izbija iz njuškice plaše sve životinje. Zbog toga je Zmajko došao na ideju da se preruši u medveda kako bi otišao na veliku piknik-zabavu u šumi. Da li će mu ovaj trik uspeti ili će shvatiti da je ipak dovoljno da bude ono što jeste kako bi stekao prijatelje?

Uživajte u opojnoj, strasnoj drami! Sandej ekspres Kina 1899. godine. Oslabljena dinastija bespomoćno posmatra kako joj zapadne sile nadiru u zemlju. Ali zbog suše i gladi, tajno društvo zove na pobunu. Jedna mlada Engleskinja, nesvesna onoga što se zakuvava oko nje, dolazi u grad Šišan. Za strance, život se sastoji od piknika i lova na tigrove, ali za Helen Fransis postoje i druga, opasnija uživanja. Međutim, Helen Fransis i drugi Zapadnjaci uskoro će se naći u velikoj opasnosti, jer se ustanici potajno okupljaju u šumama i brdima. A na kraju puta Palata rajskog zadovoljstva mami: mirisne sobe jednog bordela s pogledom na mesto za pogubljenja nude utočište – ali po cenu koju je malo ko spreman da plati... „Apsolutno predivno – čaroban roman!“ Peni Vićenci

Autor: Adam Vilijams Povez: broširan Br. strana: 397 Format: 13x20 `Uživajte u opojnoj, strasnoj drami!` - Sandej ekspres. Kina 1899. godine. Oslabljena dinastija bespomoćno posmatra kako joj zapadne sile nadiru u zemlju. Ali zbog suše i gladi, tajno društvo zove na pobunu.Jedna mlada Engleskinja, nesvesna onoga što se zakuvava oko nje, dolazi u grad Šišan. Za strance, život se sastoji od piknika i lova na tigrove, ali za Helen Fransis postoje i druga, opasnija uživanja.Međutim, Helen Fransis i drugi Zapadnjaci uskoro će se naći u velikoj opasnosti, jer se ustanici potajno okupljaju u šumama i brdima.A na kraju puta Palata rajskog zadovoljstva mami: mirisne sobe jednog bordela s pogledom na mesto za pogubljenja nude utočište – ali po cenu koju je malo ko spreman da plati... „Apsolutno predivno – čaroban roman!“ - Peni Vićenci.

Predivni predeli Italije, vila i književnost. Razvod, novi grad, nova zemlja, novi prijatelji, koji postaju porodica. Renoviranje vile stare više od dvesta godina, uređenje vinograda i ponovno počinjanje života i stvaranje toplog doma. Bestseler New York Timesa po kojem je snimljen istoimeni film. Ovi lepo napisani memoari o životu u Italiji, ljubavi prema kući i večnom zadovoljstvu u hrani bili bi savršen poklon za voljenu osobu. Ali toliko su neodoljivi da ćete ih prvo pročitati sami. USA Today Kupovina vile u spektakularnom toskanskom selu je divna fantazija, čak i kada treba renovirati sedamnaest soba, nekoliko dvorišta, prilaze i terase. Autorka je pesnikinja koja dobro dočarava atmosferu i opisuje mesto; kuvarica koja sakuplja ukusne zimske i letnje recepte; akademska poslenica koja svoj novi dom postavlja u rimski i etrurski kontekst. Iznad svega, Mejzova je puna poleta kad je posredi novi početak. ’Da li je dopušteno biti ovoliko srećan?’, pita ona. Naravno da jeste. Mail on Sunday Frensis Mejz je divna književnica. Izuzetno poetski i živo opisuje nesvakidašnju lepotu Toskane. Ona razume Toskanu kao osoba koja je rođena u njoj i tu živela čitav život. Lorenca de Mediči Ovo štivo posebnim čini neprekidna nota radosti; radovanje lepoti toskanskog sela, prizorima i zvucima svakodnevnog života, fizičkom radu neophodnom pri renoviranju te dvesta godina stare vile i dva hektara zemlje što ide uz nju. Sunday Times Ovo je knjiga koju biste ugurali u korpu za piknik po avgustovskom danu... ili još bolje, držite je pri ruci kad zagudi januar. New York Times Book Review

Nad ostrvima obavijenim maglom i neprohodnim zelenilom šuma, vanvremenska priča o hrabrosti i ljubavi stapa se sa čarobnom lepotom prirode. Valansi Sterling provela je svojih dvadeset i devet godina kao usedelica, plašljiva i stidljiva, predmet stalnog prezira i ponižavanja porodičnog klana zbog toga što nije pronašla valjanog muža. Nikada se nije zaljubila, nikada nije volela. Živi po pravilima koja joj je nametnula stroga, staromodna majka, pomirljivo prihvatajući izbore koje drugi prave za nju. Da bi umakla svoj monotonom postojanju, nesrećna Valansi se povremeno skloni u zamak svojih snova, zamišljajući sebe kao lepu damu koju svi mnogo vole i srećnu suprugu romantičnog viteza. I da to majsko jutro nije osvanulo kišno, život Valansi Sterling bi, izvesno, bio sasvim običan i dosadan. Otišla bi sa ostatkom klana na veridbeni piknik strine Velington, a doktor Trent bi otišao u Montreal. Međutim, kiša je padala i kakve je to posledice po nju imalo! Nakon šokantne vesti da joj je ostalo još godinu dana života, ona kreće u potragu za sopstvenim identitetom. Od tog dana, govori samo istinu, napušta kuću, pronalazi posao. U tom novom svetu, prepunom ljubavi i avantura koje prevazilaze i njene najsmelije tajne snove, ona je slobodna i srećna. Povez knjige : tvrd Strana : 256 Format knjige : 145x205 Pismo : latinica

Priča o pravom narodnom kontroloru je prva knjiga fantastične trilogije Andreja Kurkova Geografija pojedinačnog hica. U sadržaju ovog romana javlja se mnoštvo historijskih i antihistorijskih junaka, u ovom romanu je puno događaja, crnog i bijelog humora, fantastike i zagonetki, koji će čitaoca rastužiti i nasmijati. Andrej Kurkov je rođen u Petrogradu 1961. Danas živi u Kijevu (Ukrajina). Sebe smatra ukrajinskim piscem, uprkos svom ruskom porijeklu. Autor je trinaest romana i pet knjiga za djecu. Pored toga što je romanopisac i scenarista, Andrej Kurkov je radio i kao novinar i filmski kamerman. Govori jedanaest jezika i talentovan je pijanista. Međunarodno priznanje stekao je 1996. godine crnohumornim romanom Piknik na ledu, koji je preveden na dvadeset šest jezika i ocjenjen kao „najautentičniji predstavnik novog talasa postsovjetske književnosti“. Majstor grotesknog humora, briljantni satiričar postkomunističke Rusije i Ukrajine, jedan od četvorice autora izvan engleskog govornog područja čiji su romani presudno uticali na razvoj žanra kriminalističkog romana u posljednjem desetljeću, visoka književnost u najboljoj tradiciji Dostojevskog, Gogolja, Bulgakova i Pintera, jedno od najuzbudljivijih otkrića na svjetskoj književnoj sceni…samo su neki od epiteta koji su Andreju Kurkovu i njegovim romanima dodjelili evropski književni kritičari. Uz pohvale književne kritike, Kurkov je svojim romanima postigao i zavidan komercijalni uspeh. Njegove su knjige prevedene na većinu evropskih jezika (kao i na japanski, kineski i hebrejski) i prodate u više od 4 miliona primjeraka, po čemu je Andrej Kurkov najuspješniji savremeni ukrajinski pisac te prvi i jedini autor s područja bivšeg Sovjetskog Saveza čiji je roman dospio na ljestvice 10 najprodavanijih knjiga u Europi.

ANDREJ KURKOV ISTINITA PRIČA O PRAVOM NARODNOM KONTROLORU Prevod - Žarko Milenić Izdavač - Zalihica, Sarajevo Godina - 2010 320 strana 21 cm Edicija - Biblioteka Svjetska književnost ISBN - 978-9958-787-55-3 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja `Priča o pravom narodnom kontroloru je prva knjiga fantastične trilogije Andreja Kurkova Geografija pojedinačnog hica. U sadržaju ovog romana javlja se mnoštvo historijskih i antihistorijskih junaka, u ovom romanu je puno događaja, crnog i bijelog humora, fantastike i zagonetki, koji će čitaoca rastužiti i nasmijati. Andrej Kurkov je rođen u Petrogradu 1961. Danas živi u Kijevu (Ukrajina). Sebe smatra ukrajinskim piscem, uprkos svom ruskom porijeklu. Autor je trinaest romana i pet knjiga za djecu. Pored toga što je romanopisac i scenarista, Andrej Kurkov je radio i kao novinar i filmski kamerman. Govori jedanaest jezika i talentovan je pijanista. Međunarodno priznanje stekao je 1996. godine crnohumornim romanom Piknik na ledu, koji je preveden na dvadeset šest jezika i ocjenjen kao „najautentičniji predstavnik novog talasa postsovjetske književnosti“. Majstor grotesknog humora, briljantni satiričar postkomunističke Rusije i Ukrajine, jedan od četvorice autora izvan engleskog govornog područja čiji su romani presudno uticali na razvoj žanra kriminalističkog romana u posljednjem desetljeću, visoka književnost u najboljoj tradiciji Dostojevskog, Gogolja, Bulgakova i Pintera, jedno od najuzbudljivijih otkrića na svjetskoj književnoj sceni…samo su neki od epiteta koji su Andreju Kurkovu i njegovim romanima dodjelili evropski književni kritičari. Uz pohvale književne kritike, Kurkov je svojim romanima postigao i zavidan komercijalni uspeh. Njegove su knjige prevedene na većinu evropskih jezika (kao i na japanski, kineski i hebrejski) i prodate u više od 4 miliona primjeraka, po čemu je Andrej Kurkov najuspješniji savremeni ukrajinski pisac te prvi i jedini autor s područja bivšeg Sovjetskog Saveza čiji je roman dospio na ljestvice 10 najprodavanijih knjiga u Europi.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku.

Izdavac : Laguna 2009 Knjiga 1 - 396 strana Kina 1899. godine. Oslabljena dinastija bespomoćno posmatra kako joj zapadne sile nadiru u zemlju. Ali zbog suše i gladi, tajno društvo zove na pobunu. Jedna mlada Engleskinja, nesvesna onoga što se zakuvava oko nje, dolazi u grad Šišan. Za strance, život se sastoji od piknika i lova na tigrove, ali za Helen Fransis postoje i druga, opasnija uživanja. Međutim, Helen Fransis i drugi Zapadnjaci uskoro će se naći u velikoj opasnosti, jer se ustanici potajno okupljaju u šumama i brdima. A na kraju puta Palata rajskog zadovoljstva mami: mirisne sobe jednog bordela s pogledom na mesto za pogubljenja nude utočište – ali po cenu koju je malo ko spreman da plati... Knjiga 2 - 444 strane edno drugo doba. Jedan drugi svet. Opčinjavajuća epska pripovest. Grupa Zapadnjaka zatiče uzburkanu atmosferu po dolasku u grad Šišan na severoistoku Kine početkom dvadesetog veka. Među njima je i Helen Franses, mlada Engleskinja, koja se zaljubljuje u Henrija Menersa. Politička situacija u zemlji je zamršena i u Kini se pojavljuju različite političke struje. Svim strancima u gradu preti opasnost a Helen i Henri su silom prilika razdvojeni. Jedan od stranaca, doktor Erton, sprijateljuje se sa mandarinom, glavnim mirovnim sudijom u Šišanu, koji drži apsolutnu vlast. Ertonova porodica i prijatelji nalaze se u centru ustanka protiv zapadnih sila, koji prerasta u zastrašujuću stvarnost. Ertonovi, skriveni u bordelu, posmatraju mesto za pogubljenja stranaca. Bekstvo iz grada je neminovno. Helen Franses je rečeno da je Henri Meners mrtav... Ovo je prelep roman prepun istorijskih i političkih detalja čiji strastveni junaci veruju u sebe. Pred vama je štivo puno ljubavi, gubitaka, srčanosti, krvoprolića i odvažnih dela Unutrasnjost odlicna,korice sasvim malo po krajevima iskrzane,videti slike.

Moja francuska porodica Samanta Veran(autor) Branislava Radević-Stojiljković(prevod) Izdavač: Laguna Naslov originala: How to Make a French Family / Samantha Vérant Priča o ljubavi, hrani i faux pas. „Iskrena, topla i povremeno dirljiva priča o tome s čim se boriš kad se usudiš da ostvariš svoje snove“ (Dženis Maklaud, autorka Pariskih pisama, Njujork tajmsovog bestselera) „Šarmantni i pronicljivi memoari o onome što se desilo posle srećnog kraja. A s obzirom na to da se Samantin trud da stvori novu porodicu odigrava u Francuskoj (i pun je recepata), sve je još mnogo ukusnije! (Dženifer Kobern, autorka knjige Zauvek ćemo imati Pariz) „Ljubav nema granica u iskrenoj i hrabroj knjizi Samante Veran, o tome kako je ostavila sve da bi se udala za Francuza. Moja francuska porod ica jeste svedočanstvo o njenom istrajnom trudu da se prilagodi novom životu u jugozapadnoj Francuskoj. Kao i u Sedam pisama iz Pariza, čitaoci će se smejati, plakati i bodriti Veranovu do poslednje stranice.“ (Suzan Blumberg-Kejson, autorka knjige Dobra kineska žena) „U knjizi Moja francuska porodica čitamo o usponima i padovima, o dobrim, lošim i smešnim trenucima početka novog života i nove porodice u Francuskoj, i autorka nam ne dozvoljava da zaboravimo da na kraju uvek pobedi ljubav.“ (Kristen Bedard, autorka knjige Bonjour Kale) „Samanta Veran nam je servirala zabavnu i nežnu knjigu Moja francuska porodica. Radnja je prava bajka, a moć bajke je u onome ’i onda su živeli srećno i zadovoljno do kraja života’. Priča Veranove je autentična, romantična, pokatkad dirljiva i, na kraju, divno zadovoljavajuća i bogata kao i francuska kuhinja, koja je detaljno izložena na njenim stranicama.“ (Mišel Gejbl, autorka Njujork tajmsovih bestselera Pariski stan i Vidimo se u Parizu) „Kao i njena autroka, nova knjiga Samante Veran je slatka i drska, ispričana iz srca. To je hrabra i ranjiva priča o stvaranju nove porodice i trudu da postaneš drugačija mama. Bajka o tome šta se desi kad tražimo ono najbolje u sebi i težimo boljem životu.“ (Elizabet Bard, autorka Njujork tajmsovih bestselera Ručak u Parizu i Piknik u Provansi) *3

GOLAĆ NA URVINI - Arkadij i Boris Strugacki Naslov originala: UPITKA NA SKLONE Izdavač: Jugoslavija, Beograd Biblioteka KENTAUR Godina izdanja: 1979 Format: 21 X 12 cm. Povez: Meki Pismo: Latinica Broj strana: 126 Slika na koricama: Darko Ranković PANDORA I Braca A. i B. Strugacki predstavljaju klasike savremen naucne fantastike. Vec dobro poznati citalackoj publici, oni su nizom svojih dela probili mnoge jezicke braijere širom sveta. Golac na urvini je jedno od takvih dela roman u svakom pogledu reprezentativan za svoje autore. U njemu kao da je zgusnuta srž teme i dilema,, karakteristicnih za prozu brace Strugacki. To su, sažeto receno, problemi covekove buducnosti, koji nosi svoje neminovno naslede. Golac na urvini je naucno fantasticni roman u istoj meri koliko je i gorko humorna alegorija, što se postepeno uoblicava u društvenu kritiku, u satiru ostvarenu sredstvima jedne cudne mešavine snovitog i realnog u istom u osnvi košmarnom kontekstu.Roman je oštro usmeren protiv opasnosti savremene tehnološke mašine, koja preti da ugrozi svaki smisao ljudskog postojanja. Tajne zla u ljudima i svemiru Braca Strugacki Prica kaže da su braca Arkadij (1925-1991) i Boris (1933) Natanovic Strugacki poceli da pišu naucnu fantastiku zbog opklade u flašu pica. Kako god bilo, njen rezultat ostavio je dubok trag u svetskoj naucnoj fantastici. Nekoliko prvih knjiga (romani “Zemlja purpurnih oblaka” iz 1958, “Put u Amalteju” iz 1960, “Stažeri” iz 1962. i zbirka “Šest šibica” iz 1960) slede obrazac Jefremovskog optimistickog puta ljudi u svemir i borbe sa nepovoljnim uslovima na novim planetama. Zbirka prica “Povratak” (u drugom izdanju njen naslov ce biti “Podne: dvadeset drugo stolece”) iz 1962, najavljuje teme kojima ce se autori nadalje baviti, kao i osnovni ton pripovedanja, a ovaj je poprilicno mracan. Na jednoj strani nalaze se dela u kojima se razmatra motiv prvog kontakta, zapocet pricom “Lutalice i putnici” i nastavljen romanima (pripovestima, kako ih braca nazivaju) “Druga invazija Marsovaca” iz 1968, “Hotel ’Kod izgubljenog alpiniste’” iz 1974. i “Piknik kraj puta” iz 1974. (po kojem je Tarkovski iz 1979. snimio remek-delo “Stalker”), te “Talasi smiruju vetar” iz 1985. godine. Vanzemaljci u ovim knjigama nipošto nisu standardno zli i agresivni, niti je ljudska civilizacija tako uspešna da se mora lomiti grubom silom: pre se može govoriti o nezainteresovanosti za ljude (kao u “Pikniku...” i “Vetru...” gde ljudi nalaze samo njihove tragove) ili, u boljoj varijanti, poigravanju sa njima (u “Drugoj invaziji...” i “Hotelu...”). Prvi korak ali na drugim planetama obraduje nekoliko romana (“Teško je biti bog” iz 1965, zatim “Nastanjeno ostrvo” iz 1971, u kome se pojavljuje i rasa Lutalica, vanzemaljaca cije artefakte astronauti nalaze na raznim planetama i u nekoliko knjiga, te “Mališan” iz 1973). U tim romanima izaslanici ljudi ne uspevaju da shvate ustrojstva civilizacija drugih bica. Konacno, braca Strugacki se u knjigama “Golac na urvini” iz 1968, “Ružni labudovi” iz 1968, “Momak iz pakla” iz 1975. i “Buba u mravinjaku” iz 1980, bave problemima totalitarnih društava i birokratije koji, u ime velikih težnji za opstankom države, uništavaju pojedinca. Strugacki nisu kriticari socijalizma-staljinizma ’na prvu loptu’ i nisu podlezali dnevno politickom imperativu (iako je državna kritika, po zadatku, u njihovim knjigama nalazila elemente osude kapitalistickog uredenja). NJihova vivisekcija lavirinta vlasti, uticaja i mizernog cinovnickog mentaliteta, puno duguje iskustvu velikana ruske literature, poput Gogolja, baš kao i Kafki ili Haksliju. Strugacki su u svoja dela, posebno romane “Ponedeljak pocinje u subotu” iz 1965, “Bajka o trojki” iz 1968. i “Milijardu godina do kraja sveta” iz 1976, upleli i tradiciju ruskih bajki, basni, folklornih mitova, gradeci fantazmagorijske parabole. Delo brace Strugacki uspešno izbegava žanrovske obrasce i, zahvaljujuci talentu i nadahnucu, prikljucuje naucnu fantastiku svekolikoj literarnoj tematici. ***Očuvano***

Autor - osoba Strugackij, Arkadij Natanovič, 1925-1991 = Strugackiй, Arkadiй Natanovič, 1925-1991 Strugackij, Boris Natanovič, 1933-2012 = Strugackiй, Boris Natanovič, 1933-2012 Naslov Golać na urvini / A. i B. Strugacki ; preveo Milan Čolić Jedinstveni naslov Ulitka na sklone. srpski jezik Vrsta građe roman Jezik srpski Godina 1979 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Jugoslavija, 1979 (Beograd : BIGZ) Fizički opis 126 str. ; 21 cm Drugi autori - osoba Čolić, Milan, 1934-2016 = Čolić, Milan, 1934-2016 Zbirka Kentaur : Naučna fantastika (Broš.) Napomene Prevod dela: Ulitka na sklone Tiraž 8.000. Braća A. i B. Strugacki predstavljaju danas klasike savremene sovjetske naučne fantastike. Već dobro poznati jugoslovenskoj čitalačkoj publici, oni su nizom svojih dela probili mnoge jezičke barijere širom sveta. Golać na urvini jedno je od takvih dela – roman u svakom pogledu reprezentativan za svoje autore. U njemu kao da je zgusnuta srž tema i dilema, karakterističnih za prozu braće Strugacki. To su, sažeto rečeno, problemi čoveka budućnosti, koji nosi svoje neminovno nasleđe... „Golać na urvini“ je naučno fantastični roman u istoj meri koliko je i gorko humorna alegorija, što se postepeno uobličava u društvenu kritiku, u satiru ostvarenu sredstvima jedne čudne mešavine snovitog i realnog u istom – u osnovi košmarnom kontekstu. Roman je oštro usmeren protiv opasnosti savremene tehnološke mašine, koja preti da ugrozi svaki smisao ljudskog postojanja. Vrhunac stvaralačkog genija Arkadija i Borisa Strugackog. Puž na padini dešava se u dva naporedna sveta. Jedan svet je Uprava, institucija koju vodi nadrealna, kafkijanska birokratija čiji je cilj da upravlja šumom nad kojom je sagrađena. Drugi je šuma, mesto puno straha, čudnih bića, primitivnih ljudi i nasilja. Perec radi u Upravi i žarko želi da poseti šumu. Kandid se srušio u šumi i pokušava da se vrati u Upravu. Njihova putovanja su neobična i prepuna iznenađenja, i ostavljaju čitaoce ispunjene čuđenjem pred tajnama ovog stranog sveta. Roman, isprva napisan daleke 1965. godine i odmah potom značajno prerađen, objavljen je u celosti tek 1972. Braća Strugacki su „Puža na padini” smatrali svojim „najsavršenijim i najznačajnijim delom”. Arkadij i Boris Strugacki nesumnjivo su najslavniji autori ruske naučne fantastike na svetu. Tokom decenija, i mnoštvom dela koja su napisali zajedno, razvili su autentičan glas koji ostaje jedinstven kako u ruskim, tako i u svetskim okvirima. Romani su im prevođeni na engleski, nemački, francuski, italijanski i druge jezike, a braća Strugacki su bila i ostala veoma popularna u mnogim zemljama, među kojima su i zemlje bivše Jugoslavije. Arkadij (1925–1991) je završio Vojni institut za strane jezike u Moskvi i postao prevodilac sa engleskog i japanskog. Sredinom pedesetih započinje karijeru urednika i pisca. Godine 1958. počeo je da piše s bratom Borisom i ta saradnja je potrajala do njegove smrti. Boris (1933–2012) je završio astronomiju i neko vreme je radio kao astronom i kompjuterski inženjer u opservatoriji, a od 1966. prelazi u profesionalne pisce. Posle bratovljeve smrti, objavio je dva romana pod pseudonimom. Tajne zla u ljudima i svemiru Braća Strugacki Priča kaže da su braća Arkadij (1925–1991) i Boris (1933) Natanovič Strugacki počeli da pišu naučnu fantastiku zbog opklade u flašu pića. Kako god bilo, njen rezultat ostavio je dubok trag u svetskoj naučnoj fantastici. Nekoliko prvih knjiga (romani „Zemlja purpurnih oblaka” iz 1958, „Put u Amalteju” iz 1960, „Stažeri” iz 1962. i zbirka „Šest šibica” iz 1960) slede obrazac Jefremovskog optimističkog puta ljudi u svemir i borbe sa nepovoljnim uslovima na novim planetama. Zbirka priča „Povratak” (u drugom izdanju njen naslov će biti „Podne: dvadeset drugo stoleće”) iz 1962, najavljuje teme kojima će se autori nadalje baviti, kao i osnovni ton pripovedanja, a ovaj je poprilično mračan. Na jednoj strani nalaze se dela u kojima se razmatra motiv prvog kontakta, započet pričom „Lutalice i putnici” i nastavljen romanima (pripovestima, kako ih braća nazivaju) „Druga invazija Marsovaca” iz 1968, „Hotel „Kod izgubljenog alpiniste“” iz 1974. i „Piknik kraj puta” iz 1974. (po kojem je Tarkovski iz 1979. snimio remek-delo „Stalker”), te „Talasi smiruju vetar” iz 1985. godine. Vanzemaljci u ovim knjigama nipošto nisu standardno zli i agresivni, niti je ljudska civilizacija tako uspešna da se mora lomiti grubom silom: pre se može govoriti o nezainteresovanosti za ljude (kao u „Pikniku...” i „Vetru...” gde ljudi nalaze samo njihove tragove) ili, u boljoj varijanti, poigravanju sa njima (u „Drugoj invaziji...” i „Hotelu...”). Prvi korak ali na drugim planetama obrađuje nekoliko romana („Teško je biti bog” iz 1965, zatim „Nastanjeno ostrvo” iz 1971, u kome se pojavljuje i rasa Lutalica, vanzemaljaca čije artefakte astronauti nalaze na raznim planetama i u nekoliko knjiga, te „Mališan” iz 1973). U tim romanima izaslanici ljudi ne uspevaju da shvate ustrojstva civilizacija drugih bića. Konačno, braća Strugacki se u knjigama „Golać na urvini” iz 1968, „Ružni labudovi” iz 1968, „Momak iz pakla” iz 1975. i „Buba u mravinjaku” iz 1980, bave problemima totalitarnih društava i birokratije koji, u ime velikih težnji za opstankom države, uništavaju pojedinca. Strugacki nisu kritičari socijalizma-staljinizma „na prvu loptu“ i nisu podlegali dnevno političkom imperativu (iako je državna kritika, po zadatku, u njihovim knjigama nalazila elemente osude kapitalističkog uređenja). Njihova vivisekcija lavirinta vlasti, uticaja i mizernog činovničkog mentaliteta, puno duguje iskustvu velikana ruske literature, poput Gogolja, baš kao i Kafki ili Haksliju. Strugacki su u svoja dela, posebno romane „Ponedeljak počinje u subotu” iz 1965, „Bajka o trojki” iz 1968. i „Milijardu godina do kraja sveta” iz 1976, upleli i tradiciju ruskih bajki, basni, folklornih mitova, gradeći fantazmagorijske parabole. Delo braće Strugacki uspešno izbegava žanrovske obrasce i, zahvaljujući talentu i nadahnuću, priključuje naučnu fantastiku svekolikoj literarnoj tematici.` (Ilija Bakić) MG117 (N)

Tomislav Karađorđević Memoari,novo✔️ *4000-I* 09-2022 Izdavač: ZAVOD KRALJA PETRA i. Topola, Oplenac 1999. ISBN 86-80647-07-1 Tvrd šiven povez-omot,ćirilica,797.strana,ilustrovana cb.foto,format: 24,5 x 16,5 cm, težina 1700.grama stanje: novo-nekorišteno Pripremljen za štampu : MILE NEDELJKOVIĆ iz sadržaja: poglavlja R e f e r e n c e 1. PONOVO NA OPLENCI 2. DJETIJSTVO 3. OBRAZOVANJE U ENGLESKOJ 4. GODINE RATA 5. ODLAGANJE PORDCE 6. GODINE PUTOVANJA 7. CRKVA SPLIT 8. JUGOSLOVENSKI POLITIČARI 9. ODBRANA ISTINE O SRBIMA 1O. KA JEDINSTVO I SLOBODI 11. NA OGNJIŠTU PREDAKA 12. CARINA - ZNAK NACIONALNOSTI 13. PRAVOSLAVLJE I SRPSKA PRAVOSLAVNA CRKVA 14. OBNOVA HILANDARA 15. MANASTIRI 16. NA PUTU PO ZEMLJI 17. KREATIVNOST I SPORT 18. PO BORIŠTIMA U ZEMLJI 19. KUĆA KARAĐORĐEVIĆA 2O. NAŠA LJUBAV 21. IMOVINA KARAĐORĐEVIĆA 22. KRAJ SJEĆANJA Tomislav Karađorđević (Beograd, 19. januar 1928 — Topola, 12. jul 2000) bio je jugoslovenski princ, drugi sin kralja Aleksandra I Karađorđevića i kraljice Marije, brat poslednjeg jugoslovenskog kralja Petra II Karađorđevića. Grob: Crkva Svetog Đorđa na Oplencu Dinastija: Karađorđević Otac: Aleksandar I Karađorđević Majka: Marija Karađorđević Supružnik: Margarita od Badena Linda Karađorđević Potomstvo: Nikola T. Karađorđević, Katarina T. Karađorđević, Đorđe T. Karađorđević, Mihailo T. Karađorđević Tokom Drugog svetskog rata, postojale su inicijative od strane tadašnjeg SSSR prema jugoslovenskoj Vladi u izbeglištvu da kraljević Tomislav zauzme jugoslovenski presto umesto svog starijeg brata, kralja Petra II, što se, međutim, nije desilo. Princ Tomislav Pri kraju rata, početkom 1945. godine, kralj Petar II, pod pritiskom britanskog premijera Čerčila, preneo je svoja kraljevska ovlašćenja na Namesništvo pod kontrolom kasnijeg jugoslovenskog komunističkog predsednika, Josipa Broza Tita, pod čijom je vlašću Ustavotvorna skupština od 29. novembra 1945. ukinula monarhiju (dok je 8. marta 1947. godine svim članovima kraljevske porodice oduzeto državljanstvo i konfiskovana imovina). U vreme kada je Petar II Karađorđević preneo svoja kraljevska ovlašćenja na renegat koji je kontrolisao Josip Broz Tito, princ Tomislav je bio zakoniti naslednik Krune i prema tadašnjem Ustavu Jugoslavije, jedina osoba kojoj je kraljevska vlast mogla biti preneta. Posle razvoda 1982. godine, oženio se iste godine devojkom iz susedstva, Lindom Meri Boni, s kojom ima dva sina, Đorđa (1984) i Mihaila (1985). Kraljević Tomislav je bio veoma angažovan u životu srpske emigracije, organizujući brojne proslave i piknike na svom imanju i učestvujući u brojnim humanitarnim organizacijama i inicijativama. Bio je, između ostalog, predsednik Jugoslovenskog komiteta za ukazivanje pomoći starim ratnicima, zaštitnik crkve Lazarice u Birminghamu, i predsednik odbora za obnovu manastira Hilandar. Takođe je bio visoki zvaničnik britanskog ogranka humanitarnog Reda Vitezova Sv. Jovana. Tokom raskola u Srpskoj pravoslavnoj crkvi, tokom ` 60. godina pa sve do njegovog kraja, 1992, čvrsto je stajao uz Patrijaršiju u Beogradu, i davao joj javnu podršku širom srpske emigracije. Godine 1990. odbio je ponudu Demokratske stranke iz Beograda, da bude njen predsednički kandidat na prvim posleratnim izborima u decembru te godine Preminuo je 12. jula 2000. godine, na dan Sabora Svetih Apostola Petra i Pavla po julijanskom kalendaru, slavu porodične kripte na Oplencu, gde je i sahranjen, uz prisustvo više hiljada poštovalaca i članova porodice. Rehabilitovan je odlukom Višeg suda u Beogradu 16. decembra 2013. godine...

Tomislav Karađorđević Memoari,novo✔️*4000-III*09-2022 Izdavač: ZAVOD KRALJA PETRA i.Topola, Oplenac 1999. ISBN 86-80647-07-1 Tvrd šiven povez-omot,ćirilica,797.strana,ilustrovana cb.foto,format: 24,5 x 16,5 cm, težina 1700.grama stanje: novo-nekorišteno Pripremljen za štampu : MILE NEDELJKOVIĆ iz sadržaja: poglavlja R e f e r e n c e 1. PONOVO NA OPLENCI 2. DJETIJSTVO 3. OBRAZOVANJE U ENGLESKOJ 4. GODINE RATA 5. ODLAGANJE PORDCE 6. GODINE PUTOVANJA 7. CRKVA SPLIT 8. JUGOSLOVENSKI POLITIČARI 9. ODBRANA ISTINE O SRBIMA 1O. KA JEDINSTVO I SLOBODI 11. NA OGNJIŠTU PREDAKA 12. CARINA - ZNAK NACIONALNOSTI 13. PRAVOSLAVLJE I SRPSKA PRAVOSLAVNA CRKVA 14. OBNOVA HILANDARA 15. MANASTIRI 16. NA PUTU PO ZEMLJI 17. KREATIVNOST I SPORT 18. PO BORIŠTIMA U ZEMLJI 19. KUĆA KARAĐORĐEVIĆA 2O. NAŠA LJUBAV 21. IMOVINA KARAĐORĐEVIĆA 22. KRAJ SJEĆANJA Tomislav Karađorđević (Beograd, 19. januar 1928 — Topola, 12. jul 2000) bio je jugoslovenski princ, drugi sin kralja Aleksandra I Karađorđevića i kraljice Marije, brat poslednjeg jugoslovenskog kralja Petra II Karađorđevića. Grob: Crkva Svetog Đorđa na Oplencu Dinastija: Karađorđević Otac: Aleksandar I Karađorđević Majka: Marija Karađorđević Supružnik: Margarita od Badena Linda Karađorđević Potomstvo: Nikola T. Karađorđević, Katarina T. Karađorđević, Đorđe T. Karađorđević, Mihailo T. Karađorđević Tokom Drugog svetskog rata, postojale su inicijative od strane tadašnjeg SSSR prema jugoslovenskoj Vladi u izbeglištvu da kraljević Tomislav zauzme jugoslovenski presto umesto svog starijeg brata, kralja Petra II, što se, međutim, nije desilo. Princ Tomislav Pri kraju rata, početkom 1945. godine, kralj Petar II, pod pritiskom britanskog premijera Čerčila, preneo je svoja kraljevska ovlašćenja na Namesništvo pod kontrolom kasnijeg jugoslovenskog komunističkog predsednika, Josipa Broza Tita, pod čijom je vlašću Ustavotvorna skupština od 29. novembra 1945. ukinula monarhiju (dok je 8. marta 1947. godine svim članovima kraljevske porodice oduzeto državljanstvo i konfiskovana imovina). U vreme kada je Petar II Karađorđević preneo svoja kraljevska ovlašćenja na renegat koji je kontrolisao Josip Broz Tito, princ Tomislav je bio zakoniti naslednik Krune i prema tadašnjem Ustavu Jugoslavije, jedina osoba kojoj je kraljevska vlast mogla biti preneta. Posle razvoda 1982. godine, oženio se iste godine devojkom iz susedstva, Lindom Meri Boni, s kojom ima dva sina, Đorđa (1984) i Mihaila (1985). Kraljević Tomislav je bio veoma angažovan u životu srpske emigracije, organizujući brojne proslave i piknike na svom imanju i učestvujući u brojnim humanitarnim organizacijama i inicijativama. Bio je, između ostalog, predsednik Jugoslovenskog komiteta za ukazivanje pomoći starim ratnicima, zaštitnik crkve Lazarice u Birminghamu, i predsednik odbora za obnovu manastira Hilandar. Takođe je bio visoki zvaničnik britanskog ogranka humanitarnog Reda Vitezova Sv. Jovana. Tokom raskola u Srpskoj pravoslavnoj crkvi, tokom ` 60. godina pa sve do njegovog kraja, 1992, čvrsto je stajao uz Patrijaršiju u Beogradu, i davao joj javnu podršku širom srpske emigracije. Godine 1990. odbio je ponudu Demokratske stranke iz Beograda, da bude njen predsednički kandidat na prvim posleratnim izborima u decembru te godine Preminuo je 12. jula 2000. godine, na dan Sabora Svetih Apostola Petra i Pavla po julijanskom kalendaru, slavu porodične kripte na Oplencu, gde je i sahranjen, uz prisustvo više hiljada poštovalaca i članova porodice. Rehabilitovan je odlukom Višeg suda u Beogradu 16. decembra 2013. godine...

Iz recenzije : ’’On je voli toliko da će se odreći svega, pa makar to značilo poniranje u bezdan i vječno prokletstvo, no ona voli drugog i tako u nekoliko inkarnacija, kratak je rezime romana “Stanzia Grande’ kontroverznog redatelja Damira Zlatara Freya. Nakon velikog uspjeha prvijenca “Kristalni kardinal”, Frey se odvažio na nešto sasvim drukčije: napetu ljubavnu sagu prepunu uzbudljivih dijaloga, strasti i magije smještenu u temeljito istražen povijesni kontekst koji slavi negdašnju moć Trsta i Istre krajem 19. stoljeća. “Istra je oda životu kojom je sam Bog opjevao svoje umijeće i sretan je onaj koji tu pjesmu čuje”, piše o Istri u “Stanziji”. Frey je čarobnu pjesmu istarske crvene zemlje, izgleda, itekako dobro čuo. Kako je u Terri magici sve moguće, protagonisti njegova romana čine najneobičniji ljubavni trokut hrvatske književnosti. U trokutu su crvenokosa ljepotica, Židov i jedan zaljubljeni goecijski demon, zapovjednik 79 paklenih legija. Njihova međusobna ljubav, mržnja i požuda, između ostalog, rezultirat će jednom od najbizarnijih erotskih scena ikad zabilježenih u hrvatskom romanu (spoiler: u analni seks mladog para umiješa se i demon). “Stanzia Grande” ispričana je u prvom licu kroz glas Asmodeja, nekad visoko tangiranog anđela koji se zbog ljubavi prema smrtnici odrekao svog božanskog statusa pa je prognan iz anđeoske hijerarhije i bačen u najdublji ponor bezdana. Predmet njegove ljubavi je Francesca, prelijepa kći tršćanskog brodovlasnika koja s njime komunicira od ranog djetinjstva. Međutim, ona se zaljubi u Marija Morpurga de Nilmu, bogatog trgovca židovskog podrijetla. Otac joj zabranjuje brak sa Židovom, pa njena veza s demonom jača, sve dok je Mario ne istrgne iz njegova zagrljaja. Nakon početnog žara, demon se ponovno umiješa u njihove živote pa njihov ljubavni zanos završi u vatrometu ljubomore, osvete i kletve, koja od tada progoni luksuznu vilu Stanzia Grande, koju su, na bogatstvu stečenom proizvodnjom svile, ponad Savudrije sagradili Francesca i Mario kao zavjet svoje ljubavi. Roman završava u Zagrebu 2016., kad nova Francesca s dečkom odlazi na studij glume u Zagreb, a demon Asmodej tamo ima pune ruke posla... Osim povijesnoga konteksta i veoma maštovite ljubavne priče koja propituje je li ljubav potekla od Boga ili vraga, Frey donosi jasnu, necenzuriranu kritiku trenutnog stanja u Lijepoj Našoj. Na tapetu su tako došle ideološke podjele, pljačkanje i uništavanje kulturnih dobara kroz sve sisteme, stanje u hrvatskom glumištu i poseljačivanje Zagreba, za koji piše da je “grad koji jede tuđe mladosti”. “Stanzia Grande” pisana je stilom kao da su se jednog sunčanog popodneva na pikniku u Istri slučajno sreli Jane Austen i dobro raspoloženi Nick Cave te zajedno odlučili napisati roman. Rezultat je romantična, fantazmagorična avantura na od sunca sprženoj istarskoj crvenici dostojna animirane ekranizacije Hayaoa Myazakija ili nekog drugog majstora japanske anime (jer u Hrvatskoj ne postoji redatelj koji bi znao ekranizirati ovako maštovit predložak). Iako se Frey potpuno uživio u stil pisanja karakterističan za velike romane 19. stoljeća, pa obiluje beskrajnim opisima interijera luksuznih kuća u kojima se radnja događa te povremeno davi nepotrebnom trivijom o povijesti Istre i Trsta poput kakva dosadnog turističkog vodiča, “Stanzia Grande” je duhom nevjerojatno bogato štivo pažljivo ispisano poetskim rečenicama i zapažanjima koja tjeraju na razmišljanje što ga čini, za hrvatske prilike, začudno kvalitetnim romanom vrijednim čitanja.’’ Mia Mitrović

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Filmovi Andreja Tarkovskog: vizuelna fuga / Vida T. Džonson, Grejem Petri Banja Luka / Beograd 2007. Mek povez, 351 strana. Filmovi Andreja Tarkovskog daju novo viđenje jednog od najvećih - i naimanje shvaćenih filmskih autora u poslednje četiri decenije. Džonson i Pitri opisuju svaki film Tarkovskog, tumačeći ga u okviru biografskog i istorijskog okvira. Prvi deo istražuje život Tarkovskog, njegove metode rada, estetske teorije, i njegovo mesto unutar spektra Sovjetske kinematografije. Drugi deo daje kritičke analize sedam glavnih filmova Tarkovskog i detaljni sadržaj svakog filma. Poslednji deo ispituje glavna stitlistička sredstva, slikovne obrasce koji se ponavljaju, i teme koje sačinjavaju `poetski svet` Tarkovskog. Tekst je obogaćen sa više od šesdeset slajdova kvadrata iz filma. Ova studija skida naslage mita i dezinformacija koje pokrivaju kreativni rad i život ovog velikog filmskog autora, i daje bogatu i detaljnu analizu njegovih filmova. Andrej Tarkovski je nesumnjivo najveći Ruski filmski stvaralac posle Ezeištaina. Njegov vizionarski pristup filmskoj priči i prostoru kao i njegova poetična posvećenost filmu svakako je bitno uticala na razvoj moderne filmske umetnosti. B. B. Grulović VIDA T. JOHNSON, Vanredni Profesor i Direktor programa za ruski jezik na univerzitetu Tafts, zajedno sa Grejemom Pitrijem bila je koautor poglavlja o Andreju Tarkovskom knjizi Five Filmmakers (Pet filmskih stvaralaca, čiji je urednik Danijel Goulding). GREJEM PETRI, Profesor drame i engleskog jezika na univerzitetu Mekmaster i autor Bioskop Fransoa Trifoa; Istorija mora odgovoriti čoveku: Savremeni mađarski film; i Holivudske sudbine: Evropski režiseri u Americi, 1921- 1931. Andrej Arsenijevič Tarkovski (rus. Андре́й Арсе́ньевич Тарко́вский; Zavražje, 4. april 1932 — Pariz, 28. decembar 1986) je bio ruski filmski i operski režiser, scenarista, pisac, teoretičar filma i pozorišta, glumac i estetičar.[1] Mnogi ga smatraju jednim od najznačajnijih i najuticajnijih ruskih filmskih umetnika i najvećim režiserom u istoriji svetske kinematografije.[2][3] Njegov filmski izražaj karakterišu dugi kadrovi, dramatična struktura, upotreba poezije i sna, nehronološko izlaganje radnje i poetske slike prožete metafizičkim temama. Detinjstvo i mladost Njegov otac Arsenij Tarkovski bio je pesnik koji je zarađivao za život kao prevodilac, dok je njegova majka, Marija Ivanovna, po profesiji glumica provela život radeći kao urednik za prvu državnu izdavačku kuću u Moskvi. Uoči njegovog rođenja roditelji su mu se preselili na selo, ali su se nedugo zatim i razveli. Uporedo sa gimnazijom pohađao je muzičku školu i tri godine učio slikarstvo. Studije Tokom 1952. godine upisao je Fakultet za orijentalne jezike, gde je učio arapski jezik i književnost, ali posle dve godine školovanja napustio je fakultet i otišao u Sibir da radi i studira geologiju. Učenik filmske škole Krajem 1954. godine napustio je dotadašnji posao i u Moskvi upisao Filmsku akademiju u klasi profesora Mihajla Iliča Roma. Filmsku akademiju završio je 1960. godine, diplomirajući kratkim filmom „Parni valjak i violina“. Tada se oženio svojom prvom ženom, Irmom Ruš. Rano doba Hruščova nudilo je dobre mogućnosti mladim filmskim rediteljima. Pre 1953. godišnja filmska produkcija bila je niska i većinu filmova režirali su veterani reditelji. Posle 1953. godine proizvedeno je više filmova, i to od strane mladih reditelja. Hruščovska otopina je malo ublažila sovjetska socijalna ograničenja i dozvolila ograničen priliv evropske i severnoameričke književnosti, filmova i muzike. To je Tarkovskom omogućilo da vidi filmove italijanskih neorealista, francuskog novog talasa i reditelja poput Kurosave, Bunjuela, Bergmana, Bresona, Andžeja Vajde (čiji su film Pepeo i dijamanti uticali na Tarkovskog) i Mizogučija. Rad u SSSR Prvi film Tarkovskog bilo je `Ivanovo detinjstvo` iz 1962. godine. Film je nasledio od režisera Eduarda Abalova, koji je morao da odustane od projekta. Film je zaslužio međunarodno priznanje Tarkovskog i osvojio nagradu Zlatni lav na Filmskom festivalu u Veneciji 1962. Iste godine, 30. septembra, rođen mu je prvi sin Arsenije (zvan Senka u dnevnicima Tarkovskog) Tarkovski. Godine 1965. režirao je film `Andrej Rubljov` o životu Andreja Rubljova, ruskog slikara ikona iz petnaestog veka. Andrej Rubljov nije, osim jedne projekcije u Moskvi 1966, odmah pušten nakon završetka zbog problema sa sovjetskim vlastima. Tarkovski je morao nekoliko puta da preseče film, što je rezultiralo nekoliko različitih verzija različite dužine. Film je široko objavljen u Sovjetskom Savezu u rezanoj verziji 1971. Ipak, film je imao budžet veći od milion rubalja - značajna suma za taj period.[4] Od svoje supruge Irme Ruš razveo se u junu 1970. Iste godine oženio se Larisom Kizilovom, koja je bila asistent produkcije filma `Andrej Rubljov` (zajedno su živeli od 1965). Sa njom je dobio i drugog sina. 1972. završio je Solaris, adaptaciju romana `Solaris` Stanislava Lema. Na ovome je radio zajedno sa scenaristom Fridrihom Gorenštajnom od 1968. Film je predstavljen na Filmskom festivalu u Kanu, osvojio je Grand Prix Spécial du Jury i nagradu FIPRESCI i nominovan za Zlatnu palmu. Spomenik Andreju Tarkovskom na ulazu u Institut za kinematografiju `Gerasimov` Od 1973. do 1974. godine snimao je film `Ogledalo`, autobiografski i nekonvencionalno strukturiran film koji opisuje njegovo detinjstvo i uključuje neke očeve pesme. U ovom filmu Tarkovski je prikazao nevolje detinjstava pogođenih ratom. Tarkovski je na scenariju za ovaj film radio od 1967. godine. Od početka, film nije bio dobro prihvaćen od sovjetskih vlasti zbog svog sadržaja i elitističke prirode. Sovjetske vlasti svrstale su film u „treću kategoriju“, strogo ograničenu distribuciju, i dozvolile su prikazivanje samo u trećerazrednim bioskopima i radničkim klubovima. Poslednji film Tarkovskog završen u Sovjetskom Savezu bio je `Stalker`, inspirisan romanom `Piknik pored puta` braće Arkadije i Borisa Strugatskog. Tarkovski je braću prvi put upoznao 1971. godine i bio je u kontaktu s njima do svoje smrti 1986. godine. Proizvodnja je zaglibila u nevolje; nepravilan razvoj negativa uništio je sve spoljne snimke. Odnos Tarkovskog sa snimateljem Georgijem Rerbergom pogoršao se do te mere da je Aleksandra Knjažinskog zaposlio kao novog prvog snimatelja. Tarkovski je pretrpeo srčani udar u aprilu 1978. godine, što je rezultiralo daljim odlaganjem. Film je završen 1979. godine i dobio je nagradu ekumenskog žirija na Filmskom festivalu u Kanu. U emigraciji Slika Andreja Tarkovskog u Latina izbegličkom kampu Latina (Italija) 1985. godine Početkom 1980. godine Tarkovski, je napustio Sovjetski Savez i nekoliko preostalih godina života proveo je u stalnoj borbi sa sovjetskim vlastima da dozvole njegovoj porodici, a naročito mlađem sinu, da mu se pridruže. Njegova filmska karijera je ponovo počela u Italiji gde je radio dokumentarac „Putovanje u vremenu“ (1983), a za film „Nostalgija“ scenario je napisao u saradnji sa scenaristom Toninom Guerom. Veći deo 1984. proveo je pripremajući film `Žrtvovanje`. Na konferenciji za štampu u Milanu 10. jula 1984, on je najavio da se nikada neće vratiti u Sovjetski Savez i da će ostati u Evropi. U to vreme, njegov sin Andrej mlađi još je bio u Sovjetskom Savezu i nije mu bilo dozvoljeno da napusti zemlju. 28. avgusta 1985. Tarkovski je stigao u izbeglički kamp Latina u Latini,[5] gde je bio registrovan sa serijskim brojem 13225/379.[6] `Žrtvovanje` je bio poslednji film Tarkovskog, posvećen njegovom sinu Andreju mlađem. Režija Andreja Tarkovskog, koji dokumentuje nastanak Žrtvovanja, objavljen je nakon smrti režisera 1986. U posebno potresnoj sceni, pisac / režiser Mihail Lezczilovski prati Tarkovskog u šetnji dok izražava svoja osećanja prema smrti - tvrdi da je besmrtan i da se ne plaši smrti. Smrt Tokom 1985. godine u Švedskoj je snimio film `Žrtvovanje`. Na kraju godine dijagnostikovan mu je terminalni rak pluća. U januaru 1986. godine započeo je lečenje u Parizu, a tamo mu se pridružio njegov sin kojem je konačno dozvoljeno da napusti Sovjetski Savez. Žrtva je predstavljena na Filmskom festivalu u Kanu i dobila je Grand Prix Spécial du Jury, nagradu FIPRESCI i nagradu ekumenskog žirija. Kako Tarkovski zbog bolesti nije mogao da prisustvuje, nagrade je prikupio njegov sin Andrej Mlađi. U poslednjem zapisu Tarkovskog u svom dnevniku (15. decembra 1986.), napisao je: „Ali sada više nemam snage - u tome je problem“. Dnevnici su ponekad poznati i kao Martirolog i objavljeni su posthumno 1989. i na engleskom 1991. godine. Tarkovski je umro 28. decembra 1986. godine u Parizu (Francuska). Sahranjen je na groblju ruskih emigranata Sent-Ženevjev-di-Bua u Parizu. Teorija zavere pojavila se u Rusiji početkom devedesetih kada se tvrdilo da Tarkovski nije umro prirodnom smrću, već da ga je ubio KGB. Dokazi za ovu hipotezu uključuju svedočenja bivših agenata KGB-a koji tvrde da je Viktor Čebrikov izdao naredbu da se Tarkovski ubije, da bi se umanjilo ono što su sovjetska vlada i KGB videli kao antisovjetsku propagandu Tarkovskog. Kao i kod Tarkovskog, i njegova supruga Larisa Tarkovskaja i glumac Anatolij Solonjicin umrli su od iste vrste raka pluća. Vladimir Šarun, dizajner zvuka u filmu`Stalker`, uveren je da ih je sve otrovala hemijska fabrika u kojoj su snimali film....

MEMOARI-Tomislav Karađorđević, posveta Autora Autor: Tomislav Karađorđević Izdavač: Zdužbina kralja Petra I, Topola-Oplenac Godina izdanja: 1999. Broj strana: 799 Pismo: ćirilica Povez: tvrd sa zaštitnim omotom Format: 25x16 Bogato ilustrovano. Stanje kao na slici, Odlično očuvana. Prvo izdanje izuzetnih memoara princa Tomislava koji spadaju u prvorazredne istorijske izvore i mogu se nazvati životopisom Karađorđevića. Bogato ilustrovano crno-belim fotografijama, odlično izdanje za ljubitelje istorije srbije i kolekcionare. Iz sadržaja: 1. PONOVO NA OPLENCU 2. DETINJSTVO 3. ŠKOLOVANJE U ENGLESKOJ 4. GODINE RATA 5. ZBRINJAVANJE PORDCE 6. GODINE PUTOVANJA 7. CRKVENI RASKOL 8. JUGOSLOVENSKI POLITIČARI 9. ODBRANA ISTINE O SRBIMA 1O. KA JEDINSTVU I SLOBODI 11. NA OGNJIŠTU PREDAKA 12. OBIČAJI - ZNAK NARODNOSTI 13. PRAVOSLAVLJE I SRPSKA PRAVOSLAVNA CRKVA 14. OBNOVA HILANDARA 15. MANASTIRI 16. S PUTA PO OTADŽBINI 17. STVARALAŠTVO I SPORT 18. PO RATIŠTIMA U ZEMLJI 19. DOM KARAĐORĐEVIĆA 2O. NAŠE LJUBAVI 21. IMOVINA KARAĐORĐEVIĆA 22. ZAVRŠAVAJUĆI MEMOARE BIOGRAFIJA: Tomislav Karađorđević (Beograd, 19. januar 1928 — Topola, 12. jul 2000) je bio jugoslovenski princ, drugi sin kralja Aleksandra I Karađorđevića i kraljice Marije, brat poslednjeg jugoslovenskog kralja Petra II Karađorđevića. Rođen je 19. januara, 1928. godine u Beogradu, na Bogojavljenje po julijanskom kalendaru, u 1 sat, kao drugi sin kralja tadašnje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca (kasnije Kraljevine Jugoslavije), Aleksandra I Karađorđevića Ujedinitelja (1888—1934) i kraljice Marije (1900—1961), druge ćerke rumunskog kralja Ferdinanda Hoencolerna (1865—1927) i rumunske kraljice Marije (1875—1938). Po želji svog oca, princ Tomislav je trebalo da se rodi u Zagrebu, međutim kako je te godine u Hrvatskoj bila jaka zima od tog puta se odustalo. Kršten je 25. januara u posebnom salonu Novog dvora. Njegovom krštenju pristvovao je Stjepan Radić koji je predložio dva hrvatska imena Zvonimir i Tomislav jer je prvi kraljev sin Petar dobio srpsko ime. Kralj Aleksandar I se odlučio za ime Tomislav na šta je Radić poželeo da Karađorđevići žive sto godina. Krštenog kuma, britanskog kralja Đorđa VI zastupao je britanski ministar na Dvoru, Kenard, osveštanom vodom iz Vardara, Jadranskog mora i Dunava. Osnovno obrazovanje stekao je na dvoru u Beogradu. U periodu od 1937. do 1941, školovao se u Sandroyd School (Cobham, Engleska)[1], zatim u Oundle School od 1941-1946, i u Clare College Univerziteta u Kembridžu od 1946. do 1947, kada je napustio studije zbog sukoba sa jednim marksističkim profesorom. Tokom Drugog svetskog rata, postojale su inicijative od strane tadašnjeg SSSR prema jugoslovenskoj Vladi u izbeglištvu da kraljević Tomislav zauzme jugoslovenski presto umesto svog starijeg brata, kralja Petra II, što se, međutim, nije desilo. Pri kraju rata, početkom 1945. godine, kralj Petar II, pod pritiskom britanskog premijera Čerčila, preneo je svoja kraljevska ovlašćenja na Namesništvo pod kontrolom kasnijeg jugoslovenskog komunističkog predsednika, Josipa Broza Tita, pod čijom je vlašću Ustavotvorna skupština od 29. novembra 1945. ukinula monarhiju (dok je 8. marta 1947. godine svim članovima kraljevske porodice oduzeto državljanstvo i konfiskovana imovina). U vreme kada je Petar II Karađorđević preneo svoja kraljevska ovlašćenja na renegat koji je kontrolisao Josip Broz Tito, princ Tomislav je bio zakoniti naslednik Krune i prema tadašnjem Ustavu Jugoslavije, jedina osoba kojoj je kraljevska vlast mogla biti preneta. Posle Kembridža, kraljević Tomislav rešio je da se posveti voćarstvu. Dok je pohađao poljoprivrednu školu, radio je kao običan nadničar u jednom voćnjaku u pokrajini Kent. Godine 1950. kupuje imanje u pokrajini West Sussex. Najviše se bavio uzgojem jabuka, na imanju od 80 hektara, koje je u jednom trenutku imalo 17.000 stabala. Oženio se 7. juna 1957. u Zalemu (Baden, Zapadna Nemačka), princezom Margaritom od Badena, sa kojom je dobio sina Nikolu (1958) i ćerku Katarinu (1959). Posle razvoda 1982. godine, oženio se iste godine devojkom iz susedstva, Lindom Meri Boni, s kojom ima dva sina, Đorđa (1984) i Mihaila (1985). Kraljević Tomislav je bio veoma angažovan u životu srpske emigracije, organizujući brojne proslave i piknike na svom imanju i učestvujući u brojnim humanitarnim organizacijama i inicijativama. Bio je, između ostalog, predsednik Jugoslovenskog komiteta za ukazivanje pomoći starim ratnicima, zaštitnik crkve Lazarice u Birminghamu, i predsednik odbora za obnovu manastira Hilandar. Takođe je bio visoki zvaničnik britanskog ogranka humanitarnog Reda Vitezova Sv. Jovana. Tokom raskola u Srpskoj pravoslavnoj crkvi, tokom ` 60. godina pa sve do njegovog kraja, 1992, čvrsto je stajao uz Patrijaršiju u Beogradu, i davao joj javnu podršku širom srpske emigracije. Godine 1990. odbio je ponudu Demokratske stranke iz Beograda, da bude njen predsednički kandidat na prvim posleratnim izborima u decembru te godine. Prvi je član kraljevske porodice koji se trajno vratio u Srbiju, početkom 1992. godine, kada se nastanio u Zadužbini kralja Petra I Karađorđevića na Oplencu, koji je ubrzo postao Meka za sve one koji su hteli da lično sretnu poslednjeg živog sina kralja Aleksandra I. Ubrzo je postao veoma popularan u narodu, pogotovu zbog svojih čestih obilazaka srpskih boraca u Republici Srpskoj i Republici Srpskoj Krajini, i pomoći koju je, zajedno sa suprugom, princezom Lindom, donosio. Postojale su i inicijative da se imenuje za Kneza srpskog dela Bosne i Hercegovine, što tamošnje političko rukovodstvo nije prihvatilo. Posle javne prozivke predsednika Srbije Slobodana Miloševića, da je „izdao“ Republiku Srpsku Krajinu nakon njenog pada, početkom avgusta 1995. godine, njegovo medijsko prisustvo se drastično smanjuje. Poslednjih 5 godina života borio se sa teškom bolešću, ali je odbio ponude da se leči i podvrgne hirurškom tretmanu u inostranstvu u trenutku kada su NATO snage započele bombardovanje Jugoslavije 24. marta, 1999. godine. Umesto toga, obilazio je bombardovana mesta i, iako teško bolestan, podelio sudbinu naroda. Preminuo je 12. jula 2000. godine, na dan Sabora Svetih Apostola Petra i Pavla po julijanskom kalendaru, slavu porodične kripte na Opencu, gde je i sahranjen, uz prisustvo više hiljada poštovalaca i članova porodice. Rehabilitovan je odlukom Višeg suda u Beogradu 16. decembra 2013. godine.