Originalni domaći filmski plakat. Dimenzije oko 50 x 70 cm. Blaže savijanje, rupice od kačenja, vrlo dobro stanje. Videti slike. ➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡

Dimenzije oko 50 x 70 cm. Sitne rupice od čioda - odlično očuvan. Videti slike. ➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡➡

Filmski plakat akcioni film UCJENA (RANSOM) 1996 glumci Mel Gibson Rene Russo dimenzija 68x48cm presavijan dvaputa dobro ocuvan.

Originalni bioskopski filmski plakat SF naucnofantasticni film GODZILA ( Godzilla ) iz 1998 glumci Matthew Broderick Jean Reno reziser Roland Emmerich poster je dimenzija 67x48cm presavijan dva puta dobro ocuvan.

Originalni jugoslovenski filmski plakat (69 x 48 cm) za film Posetioci (1993). Stanje kao na fotografijama. Les Visiteurs The Visitors Christian Clavier Jean Reno Valérie Lemercier Marie-Anne Chazel Christian Bujeau Isabelle Nanty Jugoslavija Ex Yu

Filmski plakat KRATKIH RUKAVA / GET SHORTY Godina: 1995 Dimenzije: 68 x 48 cm Stanje vrlo dobro, originalno dvaput presavijen, pogledajte oba fotosa. Poster je čak bolji nego što se slikama može dočarati. Ako imate bilo koje pitanje u vezi postera, slobodno pošaljite Limundo poruku. Kupcu poster šaljem preporučenom pošiljkom (128 dinara) bez dodatnog presavijanja od trenutnog, sa kartonom i folijom kao maksimalno obezbeđenje. About movie: A mobster travels to Hollywood to collect a debt, and discovers that the movie business is much the same as his current job. Director: Barry Sonnenfeld Writers: Elmore Leonard (novel), Scott Frank (screenplay) Stars: Gene Hackman, Rene Russo, Danny DeVito

Stelit i Reno Jedna strana oldtajmer - Stellite 1914. Sa druge strane oldtajmer - Renault 1911. Jako lep poster. Kada bi se uramio bilo bi lepo na svakom zidu. Dimenzije: 40 x 34 cm Auto, automobili, oldtajmeri... Nema vlage, ali se oseti malo na ustajalost. Ocena: 4+. Vidi slike. Skladište: DU gore na LP Težina: 10 grama NOVI CENOVNIK pošte za preporučenu tiskovinu od 01.04.2021. godine. 21-50 gr-85 dinara 51-100 gr - 92 dinara 101-250 gr - 102 dinara 251-500 gr – 133 dinara 501-1000gr - 144 dinara 1001-2000 gr - 175 dinara Za tiskovine mase preko 2000 g uz zaključen ugovor, na svakih 1000 g ili deo od 1000 g 15,00 +60,00 za celu pošiljku U SLUČAJU KUPOVINE VIŠE ARTIKLA MOGUĆ POPUST OD 10 DO 20 POSTO. DOGOVOR PUTEM PORUKE NA KUPINDO. Pogledajte ostale moje aukcije na Kupindo http://www.kupindo.com/Clan/Ljubab/SpisakPredmeta Pogledajte ostale moje aukcije na Limundo http://www.limundo.com/Clan/Ljubab/SpisakAukcija

Stanje kao na fotografijama/ 49cm x 69cm Footloose je američki glazbeni dramski film iz 1984. godine koji je režirao Herbert Ross. Priča priču o Renu McCormacku (Kevin Bacon), tinejdžeru iz Chicaga koji se preseljava u mali grad, gdje pokušava ukinuti zabranu plesa uspostavljenu naporima lokalnog ministra (John Lithgow). Unatoč nekim kritičkim kritikama, film je dobro prošao na kino blagajnama i tijekom godina stekao kult. Dobio je pohvale za svoju glazbu, s pjesmama `Footloose` i `Let`s hear it for the boy` nominiranim za Oscara za najbolju originalnu pjesmu. Directed by Herbert Ross Produced by Lewis J. Rachmil Craig Zadan Written by Dean Pitchford Starring Kevin Bacon Lori Singer Dianne Wiest John Lithgow Music by Tom Snow Jim Steinman Kenny Loggins Dean Pitchford Cinematography Ric Waite Edited by Paul Hirsch Production companies Phoenix Pictures IndieProd Company Productions Silver Screen Partners Distributed by Paramount Pictures Release date February 17, 1984 Running time 110 minutes[1] Country United States Language English Budget $8.2 million[2] Box office $80 million (domestic) Kevin Bacon as Ren McCormack Lori Singer as Ariel Moore Dianne Wiest as Vi Moore John Lithgow as Rev. Shaw Moore Chris Penn as Willard Hewitt Sarah Jessica Parker as Rusty John Laughlin as Woody Elizabeth Gorcey as Wendy Jo Frances Lee McCain as Ethel McCormack Jim Youngs as Chuck Cranston Timothy Scott as Andy Beamis Andrea Hays as Bar Patron Arthur Rosenberg as Wes Warnicker Dean Pitchford, nagrađivani Oskarom, autor teksta za naslovnu pjesmu filma Fame iz 1980., na ideju za Footloose došao je 1979. godine i udružio se s Melnickovim IndieProdom koji je 1981. postavio produkciju u 20th Century Foxu. [3] [ 4] Pitchford je napisao scenarij (njegov prvi), ali većinu tekstova Fox je preokrenuo. [4] Godine 1982, Paramount Pictures sklopili su ugovor o plaćanju ili igranju za film. [4] Kad su pregovori s Herbertom Rossom u početku zastali, Ron Howard je pristupio režiji filma, ali je odbio da umjesto njega režira Splash. [5] Michaela Cimina angažirao je Paramount da režira film, njegov prvi film od Nebeskih vrata. [4] Nakon mjesec dana rada na filmu, studio je otpustio Cimina, koji je postavljao ekstravagantne zahtjeve za produkcijom, uključujući i dodatnih 250.000 američkih dolara za svoj rad, te na kraju angažirao Rossa. [4] [6] Lijevanje Tom Cruise i Rob Lowe trebali su igrati glavnu ulogu. Direktori kastinga bili su impresionirani Cruiseom zbog poznate plesne sekvence donjeg rublja u Risky Businessu, ali on nije bio dostupan za tu ulogu jer je snimao All the Right Moves. Lowe je bio na audiciji tri puta i imao je plesne sposobnosti i `neutralni tinejdžerski` izgled koji je redatelj želio, ali ozljeda ga je spriječila da sudjeluje. [7] Christopher Atkins tvrdi da je gotovo dobio ulogu Ren, ali je izgubio ulogu. [8] [9] Baconu je ponuđena glavna uloga u filmu Stephena Kinga Christine u isto vrijeme kad je od njega zatraženo da napravi test filma za Footloose. Odlučio je uzeti kockanje na testu ekrana. Nakon što je pogledao svoj raniji film Diner, redatelj je nagovorio producente da odu s Baconom. U filmu također glumi Lori Singer kao neovisna kći velečasnog Moorea Ariel, uloga za koju je Madonna također bila na audiciji. Daryl Hannah odbila je ponudu da glumi Ariel kako bi glumila Madison u Splash-u. Elizabeth McGovern odbila je ulogu Deborah Gelly u filmu Bilo jednom u Americi. Melanie Griffith, Michelle Pfeiffer, Jamie Lee Curtis, Rosanna Arquette, Meg Tilly, Julia Louis-Dreyfus, Heather Locklear, Meg Ryan, Jennifer Jason Leigh, Jodie Foster, Phoebe Cates, Tatum O`Neal, Bridget Fonda, Lori Loughlin, Diane Laori Loughlin, Diane Larie Loughlin i Brooke Shields svi su smatrani za ulogu Ariel. Dianne Wiest pojavljuje se kao Vi, velečasna odana, ali sukobljena supruga. Tracy Nelson smatrana je ulogom Rusty. [10] U filmu se rano pojavila Sarah Jessica Parker kao Arielina prijateljica Rusty, za koju je dobila nominaciju za najbolju mladu sporednu glumicu u nominaciji filmskog mjuzikla, komedije, avanture ili drame na šestoj godišnjoj dodjeli nagrada za mlade u filmu. To je također bila rana uloga za Chrisa Penna kao Willarda Hewitta, kojeg njegov prijatelj Ren podučava plesu. Snimanje Film je sniman na raznim lokacijama u okrugu Utah u državi Utah. Scene srednje škole i traktora snimane su u Paysonu i Payson High School i oko njega. Crkvene scene snimane su u American Fork-u, a čeličana je bila Željezara u Vinogradu. Scene ulaska snimane su u Provu u tadašnjem restoranu `High Spot`. Restoran je zatvoren krajem 1980-ih, a sada postoji trgovina autodijelova smještena na 200 N 500 W. Konačni slijed snimljen je u Lehiju s Lehi Roller Mills prikazanim u posljednjem nizu. Za svoju plesnu scenu u skladištu, Bacon je rekao da je imao četiri stunt dvojnika: `Imao sam kaskader, plesni dvojnik [Peter Tramm] [11] i dva gimnastička dvojnika.` [12] Glavna fotografija održana je od 9. svibnja, 1983. do siječnja 1984. Filmska inspiracija Footloose je slobodno smješten u gradu Elmore Cityju u Oklahomi. Grad je zabranio ples od svog osnutka 1898. godine, pokušavajući smanjiti količinu jakog pića. Jedan od zagovornika zabrane plesanja bio je velečasni iz obližnjeg grada Hennepin, F.R. Johnson. Rekao je, `Nikad dobro nije proizašlo iz plesa. Ako imate ples, netko će ga srušiti i tražit će samo dvije stvari - žene i cugu. Kad se dječaci i djevojčice drže, seksualno se uzbude. Možete vjerovati u ono što želite, ali jedne stvari vode u druge. ` Zbog zabrane plesanja, grad nikada nije održavao maturalnu zabavu. U veljači 1980. godine, mlađi razred srednje škole Elmore City objavio je nacionalne vijesti kada su zatražili dozvolu za održavanje maturalne mature i to im je odobreno. Zahtjev za ukidanje zabrane radi održavanja maturalne zabave naišao je na odluku školskog odbora 2-2 kada je predsjednik školskog odbora Raymond Lee prekinuo vezu riječima: `Pustimo ih da plešu`. [13] 1981. Lynden, gradić u državi Washington, donio je uredbu kojom se zabranjuje plesanje na priredbama i mjestima na kojima će se služiti alkohol. Ovaj je incident dobio nacionalnu pozornost. A budući da se ovaj događaj dogodio samo nekoliko godina prije puštanja Footloosea, lokalni stanovnici vjeruju da ove dvije stvari nisu slučajnost. [14] [15] Soundtrack Glavni članak: Footloose (1984, soundtrack) Soundtrack je objavljen u kaseti, vrpci s 8 pjesama, vinilu i CD formatu t. Soundtrack je također objavljen na CD-u za 15. godišnjicu filma 1999. Ponovno izdanje uključuje četiri nove pjesme: `Bang Your Head (Metal Health)` Quiet Riota, `Hurts So Good` Johna Mellencampa, `Waiting for a Girl Like You` Foreignera, i produženi 12 `remix` Dancing in the Sheets `. Na albumu su `Footloose` i `Slobodan sam`, oboje Kennyja Logginsa, `Holding Out for a Hero` Bonnie Tyler, `Girl Gets Around` Sammyja Hagara, `Never` australskog rock sastava Moving Pictures, ` Čujmo za dječaka `Deniece Williams,„ Nečije oči `Karle Bonoff i„ Dancing In The Sheets `Shalamara, a romantična tema„ Gotovo raj `Mikea Renoa iz Loverboya i Ann Wilson iz Hearta. Neke pjesme skladali su Eric Carmen i Jim Steinman, a soundtrack se prodao u više od 9 milijuna primjeraka u SAD-u. Prve dvije pjesme pogodile su broj 1 na Billboard Hot 100 i dobile su 1985. nominacije za Oscara za najbolju glazbu (originalna pjesma). `Footloose` je također 1985. godine nominiran za nagradu Zlatni globus za najbolju originalnu pjesmu - film. Pokojni skladatelj filma Miles Goodman zaslužan je za adaptaciju i orkestriranje partiture filma. [16] [17] [18] [19] [20] [21] Pustili su glazbu sa soundtracka prije nego što je film izašao. Na taj je način glazba poslužila kao reklama za film. Autori filma također su smatrali da pjesme stvaraju snažniji emocionalni odgovor ako ste ih već upoznali, što je pojačalo iskustvo gledanja filma. Glazbeni video za pjesmu Footloose sadržavao je scene iz filma, a ne video pjevača. [22] Recepcija Kritični odgovor Film je dobio kritike kritika. Kritičar Chicaga Sun-Timesa Roger Ebert nazvao ga je `ozbiljno zbunjenim filmom koji pokušava napraviti tri stvari, a sve im ide loše. Želi ispričati priču o sukobu u gradu, želi predstaviti neke kričave tinejdžerske likove, a dio vremena želi biti glazbeni video. `[23] Dave Denby iz New Yorka ponovno je krstašio film` Schlockdance `, napisavši:` Footloose je možda hit, ali to je krma s visokom snagom za tinejdžersko tržište. .. Jedina osoba koja je bolje izašla iz filma je slanina s glatkim obrazima, mopsiranih nosova, koja izvodi drsku, ali simpatičnu predstavu gospodina Cool-a. `[24] Jane Lamacraft ponovno je procijenila film filma Sight and Sound `Zaboravljeni užici multipleksa` 2010. godine, napisavši `Gotovo tri desetljeća, Baconov ples u komadu odjeće u prsluku u mlinu za brašno izgleda osjetno 1980-ih, ali ostatak Rossove drame nosi njegova dob dobro, pravo pjesničko-plesno veselje za pret Glee generaciju. `[25] Originalni filmski plakat Zeta Film

Stanje kao na fotografijma ! 50cm x 70cm Originalan filmski plakat Mission: Impossible je američki akcijski špijunski film iz 1996. [4] u režiji Briana De Palme, a producirao i glumio Tom Cruise. Nastavak izvorne istoimene televizijske serije i njezine oživljene serije nastavka (a koja se odvija šest godina nakon događaja u drugoj emisiji), to je prvi nastavak u seriji filmova Misija: Nemoguća. Radnja prati Ethana Hunta i njegovu misiju da otkrije `krticu` koja mu je podmetnula ubojstva većine njegovog tima Impossible Missions Force (IMF). Rad na scenariju započeo je rano s redateljem Sydneyjem Pollackom, prije nego što su dovedeni De Palma, Steven Zaillian, David Koepp i Robert Towne. Mission: Impossible ušao je u pretprodukciju bez scenarija za snimanje: De Palma je osmislio nekoliko akcijskih sekvenci , no Koepp i Towne bili su nezadovoljni pričom koja je dovela do tih događaja. Članovi U2 benda Larry Mullen Jr. i Adam Clayton producirali su plesnu izvedbu izvorne glazbene tematike, koja je postala hit deset najboljih u SAD-u (dobila zlatnu certifikaciju ploče) i šest drugih zemalja i bila nominirana za nagradu Grammy za najbolji pop Instrumentalna izvedba. Mission: Impossible doživio je komercijalni uspjeh, na kraju je postao treći film s najvećom zaradom iz 1996. godine i pobrao je uglavnom povoljan odziv kritičara. Njegov uspjeh iznjedrio je filmski serijal Mission: Impossible... Directed by Brian De Palma Screenplay by David Koepp Robert Towne Story by David Koepp Steven Zaillian Based on Mission: Impossible by Bruce Geller Produced by Tom Cruise Paula Wagner Starring Tom Cruise Jon Voight Henry Czerny Emmanuelle Béart Ving Rhames Kristin Scott Thomas Vanessa Redgrave Jean Reno Cinematography Stephen H. Burum Edited by Paul Hirsch Music by Danny Elfman Production company Cruise/Wagner Productions Distributed by Paramount Pictures[1] Release date May 22, 1996 Running time 110 minutes[2] Country United States Language English Budget $80 million[3] Box office $457.7 million Cast Tom Cruise as Ethan Hunt, an agent of the Impossible Missions Force (IMF) and protagonist of the film. Jon Voight as Jim Phelps, an IMF Agent. Emmanuelle Béart as Claire Phelps, wife of Phelps and an IMF agent who works alongside Ethan. Ving Rhames as Luther Stickell, a computer hacker who works for the IMF alongside Ethan Hunt. Vanessa Redgrave as Max, an arms dealer who looks for the NOC list. Henry Czerny as Eugene Kittridge, director of IMF. Jean Reno as Franz Krieger, a helicopter pilot who works for Phelps and assists Ethan at Langley Kristin Scott Thomas as Sarah Davies, an IMF agent works with Ethan at Prague. Emilio Estevez as Jack Harmon, an IMF agent who works with Ethan at Prague. Ingeborga Dapkūnaitė as Hannah Williams, an IMF agent who works with Ethan at Prague. Rolf Saxon as William Donloe, CIA analyst at Langley. Marcel Iureş as Alexander Golitsyn, a rogue IMF agent who steals the NOC List at Prague. Karel Dobrý as Max`s companion Andreas Wisniewski as Max`s companion Annabel Mullion as Flight attendant Olegar Fedoro as Kiev room agent Morgan Deare as Donald Hunt, Uncle of Ethan.

Stanje kao na fotografijama. Preveden kao Skorpion Ubija 49cm x 69cm Prljavi Harry (eng: Dirty Harry) je američki kriminalistički triler redatelja i producenta Dona Siegela snimljen 1971.g. Clint Eastwood se pojavljuje u glavnoj ulozi kao inspektor policijske uprave u San Franciscu (SFPD) Harry Callahan ili `Prljavi Harry`. Film je postigao kritički i komercijalni uspjeh i potaknuo cijeli jedan pod-žanr policijskih filmova. Prvi je film u serijalu `Prljavi Harry` od pet filmova snimljenih između 1971. i 1988. od kojih je Eastwood režirao jednog: `Iznenadni udar` (eng: Sudden Impact) iz 1983.g. Harryjev lik je navodno temeljen prema stvarnom SFPD inspektoru po imenu Dave Toschi, koji je bio jedan od glavnih istražitelja u slučaju Zodiac. Prethodno je 1968.g. Steve McQueen u filmu Bullitt kopirao njegov jedinstveni način nošenja pištolja koji je omogućavao brzo izvlačenje oružja iz futrole pod pazuhom. Scenarist John Milius navodi utjecaj još jednog stvarnog policajca kojeg je poznavao: `...sa kriminalcima se odnosio `po kratkom postupku`, ali je bio iznimno nježan prema životinjama...` Iako nije bio prvi izbor za ulogu, prema vlastitim riječima, Eastwood ju je prihvatio jer lik kojeg tumači iskazuje opsesivnu brigu za prava žrtava ekstremnog nasilja, koja su po njemu, bila zasjenjena političkom atmosferom toga doba. Motiv filma o policajcu koji više brine o pravdi nego o pravilima posljedično je inspirirao mnoga filmska ostvarenja. Rečenica `Moj Bože, to je jedan veliki` koju spontano izgovara Škorpion kad Callahan skloni svoj pištolj, uzrokuje prasak smijeha cijele filmske ekipe zbog dvosmislenosti, scena se ponavlja, ali rečenica ostaje. Završna scena u kojoj Callahan baca svoju policijsku značku u vodu, zgađen birokracijom i policijskom neučinkovitišću je homage sličnoj sceni snimljenoj 1952. u westernu Točno u podne. Eastwoodov prikaz ciničnog, nekonvencionalnog i uvredljivo iskrenog detektiva u stalnom sukobu sa nesposobnim šefovima i gradskom birokracijom pobudio je simpatije američke i svjetske javnosti frustrirane rastućim urbanim nasiljem. Film je izazvao brojne kontroverze na temu moralne ispravnosti i policijske brutalnosti. Film je popularizirao i čuveni Smith & Wesson Model 29 revolver duge cijevi, sa snažnim .44 Magnum mecima (aproksimativno 10,9 mm u promjeru). Naslov izvornika Dirty Harry Redatelj Don Siegel Producent Don Siegel Scenarist Harry Julian Fink R.M. Fink Glavne uloge Clint Eastwood Harry Guardino Reni Santoni John Vernon Andy Robinson Glazba Lalo Schifrin Snimatelj Bruce Surtees Montaža Carl Pingitore Distributer Warner Bros. Godina izdanja 1972. Trajanje 102 min. Država Flag of the United States.svg SAD Jezik engleski Žanr kriminalistički triler Sljedeći Klopka za inspektora Callahana Clint Eastwood as Inspector Harry Callahan Andy Robinson as `Scorpio` Harry Guardino as Lieutenant Al Bressler Reni Santoni as Inspector Chico Gonzalez John Vernon as the Mayor of San Francisco John Larch as Chief of Police Paul Dacanelli John Mitchum as Inspector Frank DiGiorgio Woodrow Parfrey as Jaffe Josef Sommer as District Attorney William T. Rothko Mae Mercer as Mrs. Russell Albert Popwell as Bank Robber Lyn Edgington as Norma Gonzalez Ruth Kobart as Marcella Platt, school bus driver Lois Foraker as `Hot Mary` William Paterson as Judge Bannerman Debralee Scott as Ann Mary Deacon Originalan filmski plakat Vesna Film

Stanje kao na fotografijama! 49cm x 69cm Jinxed! (poznat i kao Jinxed na promotivnim medijima) američki je komični film iz 1982. godine u kojem glume Bette Midler, Rip Torn i Ken Wahl. U režiji Don Siegela, [3] veteran bi filmaš doživio srčani udar tijekom problematične produkcije. Ovo je bio posljednji Siegelov film. Directed by Don Siegel Produced by Herb Jaffe Screenplay by Frank D. Gilroy David Newman Story by Frank D. Gilroy Starring Bette Midler Ken Wahl Rip Torn Music by Bruce Roberts Miles Goodman Cinematography Vilmos Zsigmond Edited by Douglas Stewart Production companies Herb Jaffe Productions United Artists Distributed by Metro-Goldwyn-Mayer Release date October 22, 1982 Running time 103 minutes Country United States Language English Budget $13.4 million Box office $2,869,638 Bette Midler as Bonita Friml Ken Wahl as Willie Brodax Rip Torn as Harold Benson Val Avery as Milt Hawkins Jack Elam as Otto Benson Fong as Dr. Wing Jacqueline Scott as Woman Bettor F. William Parker as Art Ian Wolfe as Morley George Dickerson as Tahoe Casino Manager Kathryn Kates as Miss Nina Barry Michlin as Talent Booker (Max) Read Morgan as Reno Player Jim Nolan as Father Kathleen O`Malley as Mother Woodrow Parfrey as Insurance Agent Tom Pletts as Tahoe First Monitor Archie Lang as Tahoe Second Monitor Joan Freeman as Woman Agent Don Siegel as Adult Bookstore Owner Originalan filmski plakat Vesna Film

83 x 59 cm 3 x presavijen movie poster, AFFICHE de FILM ilustrovao : BOLE, 1970 Guns of the Magnificent Seven is a 1969 western, styled in the genre of a Zapata Western, the second sequel to the classic 1960 western action film, The Magnificent Seven, itself based on Akira Kurosawa`s Seven Samurai (1954). The film was directed by Paul Wendkos and produced by Vincent M. Fennelly. It stars George Kennedy as Chris Adams, the character Yul Brynner portrayed in the first two films. The additions to the cast to make up the `new` seven are Monte Markham, Bernie Casey, James Whitmore, Reni Santoni, Joe Don Baker and Scott Thomas. Each have their quirks and baggage. They band together to help free a Mexican revolutionary (Fernando Rey) and help fight the oppression of sadistic militarist Diego played by Michael Ansara. Elmer Bernstein once again provides the music. In late 19th-century Mexico, Federales capture Quintero (Fernando Rey), a revolutionary who attempts to rally those opposing the dictatorship of President Díaz. Before going to prison, Quintero gives his lieutenant, Maximiliano O`Leary (Reni Santoni), $600 (equivalent to $17,000 in 2019) with which to continue the cause. Bandit chief Carlos Lobero (Frank Silvera) demands that the money be used for guns and ammunition, but Max instead crosses the border in search of Chris Adams (George Kennedy): a legendary, American gunman whom his cousin had told him about. Max finally finds the laconic Chris, witnessing him free a man from a rigged trial, first by using his wits, then with the famed hair-trigger skill as a gunfighter. Chris agrees to mount a rescue of Quintero and uses $500 of Max`s money to recruit five highly trained combatants: Keno (Monte Markham), a horse thief and hand-to-hand combat expert (whom Chris saved from hanging); Cassie (Bernie Casey), a brawny but intelligent former slave, who can handle dynamite; Slater (Joe Don Baker), a one-armed, sideshow sharp-shootist; a tubercular wrangler called `P.J.` (Scott Thomas), and Levi Morgan (James Whitmore), an aging family man who is doubtful of his worth, despite his incredible knife-throwing skills. En route to Mexico, the motley band of Americans becomes less mercenary when observing the brutal treatment of the peasants. Their journey is marked by encounters with a political prisoner`s little boy, Emiliano Zapata (Tony Davis) and a pretty peasant girl, Tina (Wende Wagner), who falls in love with P.J. When Lobero learns that Max did not buy guns with the $600, he refuses to allow his men to take part in Quintero`s rescue. Realizing that he needs support, Chris frees a prison gang that includes Zapata`s father, then trains them in military tactics. Despite their superior fighting skills and strategy, Chris` men are outnumbered and their valiant effort to free Quintero appears doomed. At the last moment, 50 of Lobero`s bandits, having slain their leader for his lack of patriotism, thunder onto the prison grounds and turn the tide of battle. Of the original seven, only Chris, Max and Levi survive. Before riding home, Chris and Levi leave behind the $600 the peasants had collected.

Stanje kao na fotografijama, ima jednu mrlju kod slova `Š` ostalo u redu. 49cn x 69cm Waco je vestern američki Technicolor film iz 1966. u režiji R. G. Springsteena, a u glavnim ulogama su Howard Keel, Jane Russell, Brian Donlevy, Wendell Corey, Terry Moore i John Smith. Directed by R. G. Springsteen Produced by A. C. Lyles Written by Max Lamb Harry Sanford Screenplay by Steve Fisher Starring Howard Keel Jane Russell Brian Donlevy Wendell Corey Terry Moore John Smith Music by Jimmie Haskell Cinematography Robert Pittack Edited by Bernard Matis Production company A.C. Lyles Productions Distributed by Paramount Pictures Release date June 25, 1966 (Reno, Nevada) September 1, 1966 (United States) Running time 85 minutes Country United States Language English Howard Keel as Waco Jane Russell as Jill Stone Brian Donlevy as Ace Ross Wendell Corey as Preacher Sam Stone Terry Moore as Dolly John Smith as Joe Gore John Agar as George Gates Gene Evans as Deputy Sheriff Jim O`Neill Richard Arlen as Sheriff Billy Kelly Ben Cooper as Scotty Moore Tracy Olsen as Patricia West DeForest Kelley as Bill Rile Anne Seymour as Ma Jenner Robert Lowery as Mayor Ned West Willard Parker as Pete Jenner Jeff Richards as Kallen Regis Parton as Ike Jenner (as Reg Parton) Fuzzy Knight as Telegraph Operator Russ McCubbin as Drover Don White as Townsman King Johnson as Townsman Barbara Latell as Townswoman Boyd `Red` Morgan as Kallen`s Gunslinger Lorne Greene (sang title song) Originalan filmski plakat Zeta Film

Stanje kao na fotografijama! 49cm x 69cm L`Attentat (sh. Atentat) je francusko-italijansko-zapadnonjemački triler film snimljen 1972. godine u režiji Yvesa Boisseta. Film je bio inspiriran stvarnim događajima koji su zbili u Francuskoj nekoliko godina ranije, odnosno nikad razjašnjenim nestankom prognanog marokanskog ljevičarskog političara Mehdija Ben Barke. Radnja prikazuje kako je Sadiel (čiji lik tumači Gian Maria Volontè), vođa opozicije neimenovane magrepske zemlje na prevaru iz izgnanstva u Švicarskoj doveden u Francuskoj gdje je, uz sudjelovanje francuskih sigurnosnih službi, otet i predan režimskim agentima na čelu s ministrom unutrašnjih poslova pukovnikom Kassarom (čiji lik tumači Michel Piccoli) koji će ga mučiti i ubiti. Protagonist, koga tumači Jean-Louis Trintignant, je francuski intelektualac koji je bez svog znanja sudjelovao u klopci te koji, mučen grižnjom savjesti, odlučuje raskrinkati zavjeru, ne znajući da će i sam postati metom moćnika koji nastoje zataškati skandal. L`Attentat se svojim stilom i tematikom oslanjao na tada među evropskim filmašima izuzetno popularan trend politički angažiranog trilera gdje se, u pravilu sa ljevičarskih pozicija kritički prikazivala politika i rad sigurnosnih službi u vodećim zapadnim zemljama. L`Attentat, kome je svemu tome dodao naličje Hladnog rata u zemljama Trećeg svijeta, odnosno teme kao što su neokolonijalizam, korupcija i sistematsko kršenje ljudskih prava, se osim toga odlikovao i izuzetno impresivnom glumačkom postavom, uključujući Trintignanta i Volontea, koji su već tada postali svojevrsni specijalisti za uloge takvog tipa. Usprkos toga, na kritičare nije ostavio previše dobar dojam, a što se najčešće tumačilo previše didaktičnim scenarijem, odnosno protagonistom koji zavjeru sporije razumije od same publike. Atentant (francuski: L`Attentat, objavljen u SAD-u kao Francuska zavjera) francusko-talijanski je politički triler iz 1972. u režiji Yvesa Boisseta, nadahnut atentatom na Mehdija Bena Barku u Parizu. Uvršten je na 8. Moskovski međunarodni filmski festival gdje je osvojio Srebrnu nagradu. Directed by Yves Boisset Written by Ben Barzman Basilio Franchina Starring Jean-Louis Trintignant Music by Ennio Morricone Cinematography Ricardo Aronovich Release date 4 October 1972 (Italy) 11 October 1972 (France) Running time 120 minutes Countries France Italy Language French Jean-Louis Trintignant as François Darien - an unstable intellectual Michel Piccoli as Kassar The Colonel - the interior minister of a North African country Jean Seberg as Edith Lemoine - a leftist nurse Gian Maria Volonté as Sadiel - a leading Maghreb progressive Michel Bouquet as Maïtre Lempereur - a corrupt lawyer Bruno Cremer as Master Michel Vigneau - lawyer Sadiel Daniel Ivernel as Antoine Acconetti - a mobster Karin Schubert as Sabine Philippe Noiret as Pierre Garcin - the information officer at the ORTF Francois Perier as Commissioner Rene Rouannat - an honest cop Roy Scheider as Michael Howard - a correspondent for American TV Jacques François as Lestienne - the head of the French secret services Jean Bouise as a high-ranking French officer who covers the case Originalan filmski plkat Morava film

2 x presavijen oko 70 x 50 cm Rajko Grlic Nenad Burcar Stars: Predrag 'Miki' Manojlovic, Vladislava Milosavljevic, Mladen Budiscak Mi smo znali šta smo napravili i uradili smo odmah dve kopije filma “Samo jednom se ljubi”, to smo se dogovorili sa Sulejmanom Kapićem, direktorom "Jadran filma", a u knjigama laboratorije i svega je pisalo da postoji samo jedna kopija. Isto veče kada je prva kopija izašla, neko iz "Jadran filma" je to javio i isto veče su organizovali projekciju na koju su došli njih osmorica. To su bili šef policije Zagreba, šef Udbe za Hrvatsku, član Centralnog komiteta za sigurnost...uglavnom osam prvih policajaca. Oni su došli da odgledaju film u jednoj maloj dvorani. Mi smo sedeli pozadi, a oni napred. Išao je film i niko nije uzdahnuo, niko nije ispustio nikakav zvuk, ni veselja ni neveselja, apsolutno nemo su gledali. Kad se projekcija završila, upalila su se svetla, a najmlađi među njima koji je bio u nekom elegantnom odelu, fino podšišan mladi kadar, okrenuo se i rekao: "Da smo ovo naručili od ustaške emigracije, ne bismo ovo dobili." To je bila prva rečenica. Malo su nam se noge odsekle, a onda su oni počeli veoma dobronamerno, takvim tonom, nisu bili ljuti, nisu nešto pretili, već su nam govorili: "Pa možda ovu scenu biste mogli da izbacite. Ovo vam ne treba. Šta će vam ovo? Ovo zaista tu nekako nema svrhu... ". Mi smo posle računali da bi nam ostalo ukupno pet minuta filma da smo ih poslušali. To je bilo 1981. u februaru, martu. Drugu kopiju filma sam ja poslao sestri u Pariz i ona ju je dala u Kan, tako da smo tako ušli na festival sa filmom. Policija je odmah uzela i zaključala negativ, a mene i Kapića je šef zagrebačke policije, jedan divan, miran čovek sede kose, u finom odelu, potapšao i rekao: "Nemojte nigde da putujete, ostanite ovde da imamo priliku da porazgovaramo"... To je u stvari značilo: Ne mrdaj odavde! Ja sam tu noć sa suprugom sedeo uz čašu vina i razmišljao da li da ujutro u "reno 4”stavimo malu bebu, dva kofera i da krenemo... Film je mogao da bude prikazan u Kanu na dva načina - ili kao film koji je zabranjen u Jugoslaviji ili da ide pod jugoslovenskom zastavom. Da sam tada otišao u Kan, a da je film prikazan kao zabranjen, ja se više nikada ne bih vratio. Onda sam trgovao s Račanom na tu temu. Naime, glumica Semka Sokolović Bertok je bila članica CK Hrvatske i jednog dana sam je sreo na ulici kada mi je rekla da je čula da imam neke probleme sa filmom. “Imam velike probleme s filmom”, rekao sam, i pitao sam je da li hoće da dođe da ga pogleda jer je policija uzela negativ, ali pozitiv je ostao u "Jadran filmu". Ona je došla da pogleda film i njoj se to strašno svidelo pa je rekla da će ona nešto da uradi. Semka je bila prvak Hrvatske, mislim i Jugoslavije u bridžu, bila je internacionalni majstor u šahu, jedna vrlo zanimljiva žena i dobra glumica. Kod nje se igrao bridž, recimo utorkom uveče, i tu su dolazili Račan i pola Centralnog komiteta. Rekla mi je da pripremim oko deset uveče u nekoj maloj dvorani projekciju filma, a ona će na kraju partije pitati društvo da li hoće da pogledaju jedan film. Ako pristanu, ona će javiti da dolaze u dvoranu, pa da ja izađem i da sat i po vremena budem ispred te dvorane. Mislim da sam dvadeset puta obišao taj blok u Zagrebu. Rekla mi je da ako ona izađe iz dvorane, to znači da hoće da razgovaraju sa mnom, a ako vidim da ne izlazi, da se maknem. Imali smo spremne sve varijante. Ona je izašla iz dvorane, uvela me unutra, a tu u sedeli Račan i još neki ljudi i svi su bili sa suprugama. Kada sam video da sve žene plaču, da imaju suzne oči, tada sam sebi rekao: "Sad mi više niko ništa ne može. Sad će ih ubiti kod kuće ako nešto naprave filmu". Onda me uzeo Račan pod ruku i počeli smo opet da obilazimo taj blok i da se cenkamo. To je bilo cenkanje kao na pijaci. On je bio šef ideološke komisije CK i rekao mi je: "Ide ti film u Kan. Mi ćemo poslati ljude da vidimo kako je to prošlo i prema tome ćemo odlučiti da li film može da ide ovde ili ne može". Ja sam rekao da to nije nikakva trgovina, da ja tamo glumim da film postoji, a oni će razmisliti da li će ga pustiti. Rekao sam: "Petnaest dana bioskop ’Zagreb’, najveći bioskop je moj, bez obzira šta se dogodilo, film igra. Onda ja u Kanu glumim da je sve u redu. I ne bioskop na periferiji nego u centru...” Tako smo se cenkali i onda je on rekao jednu rečenicu koju ja uvek citiram: "U Puli nema nagrada." Što znači da su oni to sve potpuno kontrolisali i u Puli zaista nismo dobili ništa.

18 x 24 cm Lepotica dana (franc. Belle de Jour) je francuski film iz 1967. u režiji Luisa Bunjuela, a u glavnim ulogama su Katrin Denev, Žan Sorel i Mišel Pikoli. Snimljen na osnovu istoimenog romana Žozefa Kesela, film govori o mladoj ženi koja odluči da popodneva provodi kao prostitutka dok joj je muž na poslu. Naslov filma je igra reči na francuskom. Fraza `belle de nuit` je najbolje prevedena engleskom frazom `dama noći`, odnosno prostitutka. Severin radi kao prostitutka u toku dana tako da je `belle de jour`. To takođe može biti referenca za francusko ime za cvet ljiljan, što znači lepota dana, cvet koji cveta samo tokom dana. Radi se o prvom Bunjuelovom filmu u koloru, koji je ujedno i njegov najuspešniji i najpoznatiji nadrealni `klasik`. Američki režiser Martin Skorseze je 1995. promovisao ograničeno ponovno puštanje u Americi i DVD izdanje 2002. Godine 2010. filmski časopis rangirao je Lepoticu dana na 56. mesto liste 100 najboljih filmova svetske kinematografije. Film je osvojio Zlatnog lava i nagradu Pasineti za najbolji film na Filmskom festivalu u Veneciji 1967. Mnoge od kostima koje Katrin Denev nosi u filmu dizajnirao je Iv Sen Loran. Severin Serizi, mlada i lepa domaćica nije u stanju da deli fizičku intimnost sa svojim suprugom, Dr. Pjerom Serizijom, uprkos njihovoj međusobnoj ljubavi. Njen seksualni život je ograničen na razradi fantazija koje uključuju dominaciju, sadomazohizam, i ropstvo. Iako frustriran frigidnošću njegove žene prema njemu, Pjer poštuje njene želje. Tokom posete skijaškom centru oni sreću dva prijatelja, Anrija Husona i Rene. Severin ne voli način na koji Huson gleda u nju. Nazad u Parizu, Severin se sastaje sa Renee i saznaje da zajednička prijateljica, Henrijeta, sada radi u bordelu. U svom domu, Severin dobija ruže od Husona i biva uznemirena tim gestom. Na teniskom terenu, ona sreće Husona i oni razgovaraju o Henrijeti i kući zadovoljstva. Huson pominje Severin visoko-klasni bordel na adresi 11 Cité Jean de Saumur. On joj takođe priznaje svoju želju za njom, ali Severin odbacuje njegove izjave. Progonjena sećanjima iz detinjstva koja uključuju njenog oca, Severin odlazi u visoko-klasni bordel, koji vodi madam Anajs. Tog popodneva Severin uslužuje njenog prvog klijenta. Oklevajući u početku, ona reaguje na čvrstu ruku madam Anajs, koja joj daje nadimak `lepotica dana`, i potom ima seks sa strancem. Nakon pauze od nedelju dana, Severin se vraća u bordel i počinje da radi od dva do pet sati svakog dana, vraćajući se svom mužu bezazleno u večernjim časovima. Jednog dana dolazi Huson da je poseti kod kuće, ali Severin odbija da ga vidi. Ipak ona fantazira o seksu sa njim u prisustvu njenog muža. Ironično, fizički odnos Severine sa njenim mužem se popravlja i ona počinje da spava s njim. Severin se udružuje sa maldim gangsterom Marselom koji joj nudi vrstu uzbuđenja od njenih fantazija. Kada Marsel postaje sve zahtevniji i ljubomoran, Severin odlučuje da napusti bordel, sa pristankom Madam Anajs. Severin je takođe zabrinuta zbog Husona koji zna za njen tajni život u bordelu. Jedan od Marselovih gangsterskih saradnika prati Severin do njenog doma, a uskoro je i sam Marsel posećuje i preti da će otkriti njen tajni život njenom mužu. Severin ga ubeđuje da napusti njen dom i nakon nekog vremena on to i čini. Marsel potom sačeka Pjera da se vrati kući i puca na njega tri puta pre bekstva. Ipak, policija ga na kraju prati i ubija. Pjer preživljava, ali ostaje u komi. Policija nije u stanju da pronađe motiv za pokušaj ubistva. Posle nekog vremena Severin vodi kućnu brigu o Pjeru koji je sada potpuno paralizovan i u invalidskim kolicima. Huson ga posećuje i kaže Pjeru istinu o tajnom životu njegove supruge; ona ne pokušava da ga zaustavi. Nakon toga, Severin sanja da je njen muž ponovo zdrav i oni su srećni. ----------------------------------- Belle de Jour is a 1967 drama film directed by Luis Buñuel, and starring Catherine Deneuve, Jean Sorel, and Michel Piccoli. Based on the 1928 novel Belle de jour by Joseph Kessel, the film is about a young woman who spends her midweek afternoons as a high-class prostitute, while her husband is at work.[3] The title of the film is a play on words on the French term belle de nuit (`beauty of the night`, i.e., a prostitute), as Séverine works during the day under the pseudonym `Belle de Jour`. Her nickname can also be interpreted as a reference to the French name of the daylily (Hemerocallis), meaning `beauty of [the] day`, a flower that blooms only during the day. Belle de Jour is one of Buñuel`s most successful and famous films. It won the Golden Lion and the Pasinetti Award for Best Film at the Venice Film Festival in 1967. Séverine Serizy (Catherine Deneuve), a young and beautiful housewife, is unable to share physical intimacy with her husband, Dr. Pierre Serizy (Jean Sorel), despite their love for each other. Her sexual life is restricted to elaborate fantasies involving domination, sadomasochism, and bondage. Although frustrated by his wife`s frigidity toward him, he respects her wishes. While visiting a ski resort, they meet two friends, Henri Husson (Michel Piccoli) and Renée (Macha Méril). Séverine does not like Husson`s manner and the way he looks at her. Back in Paris, Séverine meets up with Renée and learns that a common friend, Henriette, now works at a brothel. At her home, Séverine receives roses from Husson and is unsettled by the gesture. At the tennis courts, she meets Husson and they discuss Henriette and houses of pleasure. Husson mentions a high-class brothel to Séverine at 11 Cité Jean de Saumur. He also confesses his desire for her, but Séverine rejects his advances. Haunted by childhood memories, including one involving a man who appears to touch her inappropriately, Séverine goes to the high-class brothel, which is run by Madame Anaïs (Geneviève Page). That afternoon Séverine services her first client. Reluctant at first, she responds to the `firm hand` of Madame Anaïs, who names her `Belle de Jour,` and has sex with the stranger. After staying away for a week, Séverine returns to the brothel and begins working from two to five o`clock each day, returning to her unsuspecting husband in the evenings. One day, Husson comes to visit her at home, but Séverine refuses to see him. Still, she fantasizes about having sex with him in her husband`s presence. At the same time, Séverine`s physical relationship with her husband is improving and she begins having sex with him. Séverine becomes involved with a young criminal, Marcel (Pierre Clémenti), who offers her the kind of thrills and excitement of her fantasies. When Marcel becomes increasingly jealous and demanding, Séverine decides to leave the brothel, with Madame Anaïs`s agreement. Séverine is also concerned about Husson, who has discovered her secret life at the brothel. After one of Marcel`s associates follows Séverine to her home, Marcel visits her and threatens to reveal her secret to her husband. Séverine pleads with him to leave, which he does, referring to her husband as `the obstacle`. Marcel waits downstairs for Pierre to return home and shoots him three times. Marcel then flees but is shot dead by police. Séverine`s husband survives but is left in a coma. The police are unable to find a motive for the attempted murder. Sometime later Séverine is at home taking care of Pierre, who is now paralysed, blind and in a wheelchair. Husson visits Pierre to tell him the truth about his wife`s secret life; she does not try to stop him. Afterwards, Séverine, looking at Pierre, who is crying, begins to daydream that Pierre is suddenly in perfect health. He asks what she is thinking about. She replies, `About you, Pierre`.

66 x 47 cm urolan dizajn : Neda Todorovic muzej primenjene umetnosti, beograd 2003 Nadrealizam (franc. surréalisme) je književni i umetnički pokret koji nastaje u Francuskoj posle Prvog svetskog rata. Nastavlja dadaizam i njegov buntovnički duh, pobunu protiv tradicije, ustaljenih navika i običaja, prezir prema društvenim normama, ali za razliku od negatorskog duha dadaizma, ističe i svoju pozitivnu i konstruktivnu stranu i ima određeni program. I dadaizam i nadrealizam su pre svega avangardni pokreti. Oba pokreta su delila uverenje da društveni i politički radikalizam mora ići ruku pod ruku sa umetničkom inovativnošću. Iako je jedna od osnovnih odlika nadrealizma prekid sa tradicionalnom književnošću i umetnošću, nadrealizam ipak ima svoje prethodnike. To su pisci koji stvaraju atmosferu straha, tajanstvenu stranu ljudske prirode kao što su Markiz de Sad, Artur Rembo, Gijom Apoliner. Početak nadrealizma vezuje se za ime Andrea Bretona i objavu njegovog „Manifesta nadrealizma“ 1924. godine. Oko Bretona se zatim grupišu i pisci poput Aragona, Elijara, Perea i drugih. Pokretu je pripadao i slikar Salvador Dali. Glasilo nadrealizma bio je časopis „Littératuré“ („književnost“ na srpskom), koji su 1910. osnovali Breton, Argon i Supo. Ovaj časopis najpre je bio dadaistički, da bi od 1922. godine, nakon odvajanja Bretona i njegove grupe od Tristana Care, postao časopis nadrealista „La révolution surréaliste“ („nadrealistička revolucija“). Taj časopis je izdavao Breton od 1924. do 1929. godine. Breton je objavio tri manifesta nadrealizma, kao i više članaka i spisa, gde je izrazio glavnu koncepciju pokreta: „Manifest nadrealizma“ (1924), „Drugi Manifest nadrealizma“ (1930), „Politički položaj nadrealizma“ (1935), „Uvod u Treći manifest nadrealizma ili ne“ (1942). Svoja shvatanja je primenio u delima poput „Izgubljeni Koraci“ (1924), „Nađa“ (1928) i drugi. Automatsko pisanje postaje glavno tehničko sredstvo nadrealista. Breton u prvom manifestu preuzima Reverdijevu definiciju slike „povezivanja dveju manje ili više udaljenih realnosti“. Salvador Dali je razvio teoriju o „paranoično-kritičkom delirijumu“, što znači „ultrasvešću otkriti podsvest“. Od kraja 1925. godine nastaje nova etapa u razvoju nadrealizma koji se približava marksizmu. Početnim međašem u razvoju srpskog nadrealizma može se smatrati delovanje beogradskog časopisa „Svedočanstva“ koji je izlazio u Beogradu od novembra 1924. do marta 1925. godine. Na tragove kojima je nadrealizam bio nagovešten nailazi se i nešto ranije, u novoj seriji beogradskog časopisa „Putevi“ (1923, broj 1-2, sekretar i urednik Marko Ristić), mada je taj časopis bio revija sa izrazitim obeležjima ekspresionističkog stila. U prostoru delovanja jugoslovenskih književnosti nije postojao dadaizam, ali se u preduzimljivosti Dragana Aleksića i akcijama Moni Bulija nazirao dadaistički eksperiment. Srpski nadrealizam nastajao je oslonjen na francuski nadrealizam: Bretona, Aragona i druge i tekao je uporedo s njim. Nadrealizam je otkrivao podsvest, san, iracionalne izvore ljudskog bića kao novu realnost. „Činjenica da su nadrealisti izašli sa potpunom negacijom osveštanog, od logike do morala, i da su im se za to odricanje činila dopuštena sva sredstva do skandala, skandalizirala je sa svoje strane građanski mentalitet, i ovaj je svim sredstvima reagirao na te perverzne provokacije. Nadrealizam je vređao utvrđeni način mišljenja, i onda je na uvredu vređanjem reagirao. Nadrealističko insistiranje na nesvesnome, koje je nadrealiste uputilo na san i odvelo ih automatskom pisanju, ojačalo se i oplodilo u susretu sa psihoanalizom i frojdizmom. U toj neminovnosti treba, možda, gledati i razlog daljem razvoju nadrealizma, koji se iz, prvobitnog, individualističkog i idealističkog insistiranja u oblasti iracionalnoga samo radi otkrivanja iracionalnoga kao svrhe za sebe, postepeno preobratio u akciju koja teži da svoja iskustva kolektivno primeni i stavi u službu jednom određenome cilju. Prema tome, nadrealističko oslobođenje čoveka odgovaralo bi svemu socijalističkom oslobođenju društva: jedna paralelna i po istim principima revolucija, samo na dva razna plana, socijalni mikrokozmos i socijalni makrokozmos.“ Nadrealizam je pokušao da, oslonjen na psihoanalitička otkrića, učini razumljivijom ličnost modernog čoveka. Pomerao je iskustvenu predstavu o svetu. Prikazivao je nepouzdanost očigledne istine i logičkog zaključivanja, dovodeći u vezu, u svojim kolažima, na primer predmetnu pojavnost sa evokativnim siluetama iz prošlosti. Krug srpskih nadrealista u svojim traganjima, već u časopisu „Svedočanstva“ (1924/1925), preko tumačenja snova, ili obelodanjivanjem predstava sveta pomerenih ličnosti, „stvaranja“ umobolnih, gluvonemih, samoubica, lažljivaca, zločinaca, otkrivao je domaćoj literaturi do tada nepoznati „kontinent“. Nadrealisti veruju u snove, u njihove predskazivačke moći. Često naglašavaju primat snova nad sekundarnošću budnog stanja. Nadrealistička poezija podrazumeva oslobađanje ljudskog života, zato što omogućava bekstvo od robovanja umu i granicama koje se nameću realnošću. Iracionalizam koji je veličao nadrealizam može se shvatiti kao celovito prihvatanje sila koje deluju ispod glazure civilizacije. Nadrealistički poduhvat dvadesetih i tridesetih godina se razvio u krugu beogradskih intelektualaca. Godine 1930. u alamanahu „Nemoguće“, trinaest pisaca je pisalo proklamaciju o konstituisanju nadrealističkog pokreta. To su bili: Aleksandar Vučo, Oskar Davičo, Milan Dedinac, Mladen Dimitrijević, Vane Živadinović Bor, Radojica Živanović Noe, Đorđe Jovanović, Đorđe Kostić, Dušan Matić, Branko Milovanović, Koča Popović, Petar Petrović i Marko Ristić. Kao grupa oni nisu bili jedinstveni. Već u prvom zbirnom delu, posle „Nemogućeg“, „Pozicija nadrealizma“, 1931. godine, izostala su dvojica od trinaest nadrealista. Srpski nadrealizam dostiže najširu mogućnost uticaja u časopisu „Nadrealizam danas i ovde“ . Od naročitog značaja u tom časopisu bio je kritički osvrt na ekspresionizam u srpskoj književnosti. Najzad, u časopisu „Nadrealizam danas i ovde“ učinjene su umesne kritičke primedbe na skučenost literarnog koncepta „socijalna literatura“. To je bio kraj nadrealizma. Srpski nadrealizam u periodu svog delovanja, 1924-1932. uveo je srpsku književnost u vrh evropskog avangardizma. Mnogo kasnije, u intervalu 1952- 1956. godine pojedinačno su neki od bivših nadrealista (Oskar Davičo, Marko Ristić, Dušan Matić i Aleksandar Vučo) nastojali da ožive i aktuelizuju nadrealizam, ali to više nije bio nadrealizam već samo čežnja za njim. Prvi automatski tekst u srpskoj književnosti, „Primer” (1924) Marka Ristića, nastao odmah po objavljivanju Bretonovog prvog „Manifesta nadrealizma”, trebalo je da posluži kao očigledan dokaz o primenljivosti novog metoda pisanja. Sasvim u skladu sa Bretonovom postavkom, ta poetička inovacija je bila lišena bilo kakvih težnji ka estetizaciji jezika ili ka oblikovanju semantičkih struktura. Zato će Ristić, u kratkoj uvodnoj napomeni, reći da je dati tekst „primer nadrealističkog pisanja, bez ikakve težnje za lepim, za razumljivim, samo je jedan čist dokument o toku neprimenjene misli”. U toj kratkoj napomeni srpski nadrealista je istakao dve činjenice važne za razumevanje prave prirode automatskog teksta. S jedne strane, naglašava kako je dobijeni tekst jedinstven i nepromenjiv. Time je, reklo bi se, demonstrirao kako je moć kreativne mašte, tačnije automatskog pisanja, toliko iznad racionalne kontrole, da ova druga nije imala nikakvih mogućnosti da na dobijenom tekstu interveniše i bar malo ga izmeni. S druge strane, Ristić ističe kako je semantički učinak automatskog teksta moguće odrediti tek naknadno, u aktu čitanja, budući da ga u aktu stvaranja nije bilo, odnosno da autor ništa određeno i smisleno nije hteo da kaže. Ako nema intencionalnog značenja, onda ima, ili može da ima, receptivnog značenja. U automatskom tekstu kao „neprimenjenoj misli”, Ristić, očigledno, prepoznaje zanimljivo i neočekivano nizanje slika, tj. svedočanstvo“o njenoj igri slikama kojima se tek a posteriori može naći simbolički smisao i mogućnost poetske deformacije stvarnosti”. U poeziji, kao i u poetici Gijoma Apolinera i njegovih nadrealističkih naslednika, izražen je jedan oblik temporalnosti: reč je o oniričkom vremenu, koje vuče korene iz antičkog orfizma. Fenomen vremena, baš kao i fenomen sna, fundamentalan je i za apolinerovski i za nadrealistički simbolizam: susreću se u ideji privilegovanog trenutka, nazvanog kairos po helenističkom božanstvu. U kairosu, psihička transcedencija postaje imanencija pesme – onirička stvarnost, fantazmagorična stvarnost, stvarnost u kojoj želje ukidaju linearno vreme i empirijski prostor. U relativno kratkom periodu, od kraja 1924. do 1926. godine, izgrađena su dva modela nadrealističkog automatskog teksta. Primarna poetička intencija nadrealističkog automatskog pisanja bila je, neosporno, usmerena ka razotkrivanju novih mogućnosti samog jezičkog izraza kao osnovnog vida oslobađanja modernog čoveka. Neobično je, međutim, to što pisci srpskog automatskog teksta u velikoj meri poštuju sintaksu sopstvenog jezika. Sintaksa je, naime, najočigledniji prostor u kome se očitava delovanje logike, misli i smisaonog poretka uopšte. U svakom slučaju, bez obzira kako razotkrivali unutrašnje finese automatskog teksta, jasno je da njegov efekat ne treba primarno da bude meren estetskim vrednostima: njegova svrha, konačno, nije ni bila da izgradi relevantnu književnu praksu nego da, pre svega probudi skrivene kreativne potencijale čoveka modernog doba. Ako je srpska književnost u dugom vremenskom nizu stekla stvaraoce poput Vaska Pope, Miodraga Pavlovića, Branka Miljkovića, Borislava Radovića, Milorada Pavića, Aleka Vukadinovića, Milutina Petrovića, Vujice Rešina Tucića, Branka Aleksića, Nebojše Vasovića, Lasla Blaškovića i drugih, koji su prepoznali i reaktuelizovali nadrealističko nasleđe, pa posredno i postupak automatskog pisanja, kao i čitav niz raznovrsnih tipova diskursa, uključujući i diskurs ludila, onda možemo ustanoviti postojanje dovoljne vremenske i kreativne distance da se u svim segmentima nadrealističkog nasleđa može distinktivno govoriti. U časopisu „Stožer“ 1931. godine počela je diskusija između socijalnih pisaca i beogradskih nadrealista. Dodirne tačke u društvenim stavovima ističe Janko Đonović : „Sve Vaše šibe koje se odnose na prošlost, na društvo i duh oko nas dijelim. Sve što postoji u Vašem rušenju postoji i u mojemu. Znači, mi smo ipak danas najbliži jedni drugima.“ Pre svega, zajednička im je bila ocena društvenog poretka, njegova nepodnošljivost i neodrživost. I jedni i drugi su u svojim polaznim pozicijama naglašavali da prihvataju dijelektički materijalizam kao metod, a marksizam kao svoju osnovnu društveno-idejnu platformu. Civilizaciju u kojoj su nastali nadrealisti su negirali kao celovitost zbog njene bremenitosti protivurečnostima, a svoj položaj i sebe, kao intelektualce formirane u društvu koje negiraju, sagledavali su kao izraz propadanja jedne društvene strukture. Svest o svome društvu i svoju sudbinu intelektualaca nadrealisti su otkrivali usvajajući metodološke tekovine Frojdove psihoanalize i povezujući ih sa dijalektičkim materijalizmom. Zadržavajući se na nadrealističkom shvatanju oslobađanja podsvesti i njenom uključivanju u službu dijalektike, Hanifa Kapidžić-Osmanagić kaže da beogradski nadrealisti „zahtijevaju da dijalektički metod, koji je dotad bio izučavan samo u domenu svijesti, bude proširen na istorijsku, afektivnu, iracionalnu dijalektiku.“ Taj novi domen ljudske stvarnosti nadrealisti su zahvatili da bi pokazali složenost problematike etičkih merila i relativnost normi koje su ustaljene u društvu, kao i nedovoljnost tih merila da budu izraz stvarnog morala u njegovoj heterogenosti. Suštinu morala, prema mišljenju nadrealista, sačinjavaju tako različiti, a bliski elementi kao što su nagon, želje i stvarnost. U tome oni daju primat čovekovom htenju, jer je, u stvari, htenje, želja ljudska, ono što pokreće, stvara i ruši svetove, ona je revolucionarni faktor. Nadrealisti umetnost poistovećuju sa moralnim činom, jer ona u svojoj suštini nosi zahtev za promenom. Uporedo sa diskusijom u „Stožeru“, delimično i njoj kao prilog, počela je autokritika nadrealizma. Smisao autokritike je proizilazio iz nastojanja da se usavrši nadrealistički spoj metoda psihoanalize i dijalektičkog materijalizma, i na osnovu analize i otkrića prevazilaze se ranija gledišta. U vreme monarhističke diktature u Jugoslaviji, a naročito poslednjih godina nadrealističkog pokreta (1932-1933), beogradski nadrealisti su kao pojedinci zauzimali stavove koji su značili njihovo opredeljivanje za praktičnu akciju u aktuelnim društvenim pojavama svoje sredine. Neki su se uključili u revolucionarni pokret i bili članovi Komunističke partije Jugoslavije. Zbog svoje društvene aktivnosti bili su 1932. uhapšeni Oskar Davičo, Đorđe Kostić, Koča Popović, Đorđe Jovanović, Dušan Matić i Aleksandar Vučo. Oskar Davičo, pa onda i Đorđe Jovanović su osuđeni na robiju. Tako se pokret nadrealizma polako ugasio. U idejnom, kreativnom i praktičnom odnosu prema životnoj stvarnosti začeće se klica neslaganja među nadrealistima, što će prouzrokovati krah pokreta. Pokretu socijalne književnosti prišli su: Đorđe Jovanović, Koča Popović, Aleksandar Vučo i Dušan Matić. Marko Ristić se nasuprot njima zalagao za umetničke principe bliske nadrealizmu i borio se protiv vulgarizacije književnosti. Oskar Davičo i Milan Dedinac se posebno izdvajaju i čine most između dva krila bivših pripadnika beogradske nadrealističke škole. Oni su se društveno aktivirali, čak i sarađivali u publikacijama koje su uređivali socijalistički pisci, ali su u svojim poetičkim ostvarenjima zadržali nadrealističke prizvuke. Petar Popović, Đorđe Kostić i Vane Živadinović Bor posle 1932. više ne učestvuju aktivno u društvenom i umetničkom životu. Razlaz na literarnom planu znači i kraj delovanja beogradskog kruga nadrealista. Nadrealizam, sa svoje strane, počiva na veri u višu realnost određenih formi asocijacija koje su bile pritisnute, kao i na veri u moći sna i slobodnoj igri reči. Upravo susret dalekih, logički zapravo nespojivih realnosti, koje Breton u svom manifestu navodi kao bitnu karakteristiku nadrealističke poetike, predstavlja osnovni sistem na kojem počiva nadrealistički i imaginarni svet. U njemu je projektovano nastojanje da se u potpunosti literarno dovrši rehabilitacija iracionalnog. To što se obično postiže preko snova, halucinacije, ili u automatskom pisanju, i što treba da bude nadrealno, zapravo je podsvesno. Prvi zajednički nastup nadrealista bio je almanah „Nemoguće – L’Impossible” (1930), koji izlazi u Beogradu sa manifestom pokreta koji potpisuju trinaestorica članova grupe: Aleksandar Vučo, Oskar Davičo, Milan Dedinac, Mladen Dimitrijević, Stevan Živadinović - Vane Bor, Radojica Živanović Noe, Đorđe Jovanović, Đorđe Kostić, Dušan Matić, Branko Milovanović, Koča Popović, Petar Popović i Marko Ristić. Nakon manifesta sledi anketa „Čeljust dijalektike”, a zatim i stihovi i prozni tekstovi, kritika, izjave umetnika, i drugi sadržaji, praćeni vizuelnim materijalom i likovnim prilozima članova grupe. U almanahu, osim beogradskih nadrealista, sarađuju i francuski nadrealisti Andre Breton, Pol Elijar, Benžamin Pere, Luj Aragon, Rene Šar i Andre Tirion. Prvi broj časopisa francuskih nadrealista „Le surréalisme au service de la révolution” (Nadrealizam u službi revolucije) donosi tekst posvećen osnivanju grupe srpskih nadrealista i njihovom manifestu. Nakon almanaha „Nemoguće”, usledilo je više publikacija nazvanih „nadrealistička izdanja“. Između ostalih to su Pozicija nadrealizma (1931), „Nadrealizam danas i ovde” (1931-1932), „Nacrt za jednu fenomenologiju iracionalnog” (1931) Koče Popovića i Marka Ristića, „Položaj nadrealizma u društvenom procesu” (1932) Oskara Daviča, Đorđa Kostića i Dušana Matića, „Anti-zid” (1932) Vana Živadinovića Bora i Marka Ristića i „Jedan nadrealistički odgovor` koji potpisuje više autora. U drugoj značajnoj nadrealističkoj publikaciji, časopisu „Nadrealizam danas i ovde”, osim beogradskih nadrealista (Vučo, Davičo, Vane Bor, Živanović Noe, Ristić, Matić, Kostić, K. Popović, P. Popović), priloge i tekstove objavljuju i nadrealisti iz Francuske, Dali, Breton, Šar, Krevel, Elijar, Ernst, Tangi i Cara. Likovne priloge objavljuju i Alberto Đakometi i Huan Miro. Časopis prestaje da izlazi nakon tri objavljena broja. Srpski nadrealisti sarađuju i u publikacijama francuske grupe, kao na primer u 3. broju časopisa „Le surréalisme au service de la révolution” („Nadrealizam u službi revolucije”), gde objavljuju „Poziciju nadrealizma” pod naslovom „Belgrade, 23 décembre 1930”. Potpisnici su Davičo, Dedinac, Vane Bor, Živanović Noe, Jovanović, Kostić, Matić, Koča i Petar Popović, Marko Ristić i Aleksandar Vučo. Godine 1932., u Umetničkom paviljonu Cvijeta Zuzorić u Beogradu, izložbu nadrealističkih slika sa nadrealističkim izdanjima priređuje Radojica Živanović Noe. Iste godine, zbog revolucionarnih i nadrealističkih aktivnosti, Oskar Davičo je uhapšen u Bihaću, a Đorđe Jovanović i Koča Popović u Beogradu. Kazne izdržavaju u Sremskoj Mitrovici, gde neki ostaju i više godina. Rene Krevel, francuski nadrealistički pesnik, objavljuje tim povodom članak u šestom broju glasila francuskog nadrealističkog pokreta „Le surréalisme au service de la révolution” („Nadrealizam u službi revolucije”), pod nazivom „Des surréalistes yougoslaves sont au bagne” („Jugoslovenski nadrealisti na robiji”). Salmon Moni de Buli (Salmon Monny de Boully) Oskar Davičo Oskar Davičo (1909-1989) nadmašio je sve ostale snagom talenta, plodnošću i širinom uticaja. Kao pesnik se pojavio rano. Prvu pesmu objavio je kao gimnazijalac (1925). Među nadrealističkim izdanjima nalaze se dve njegove knjižice pesama i poetskih tekstova: „Tragovi” (1928) i „Četiri strane sveta i tako dalje” (1930), pesma u prozi „Anatomija” (1930) i brošura „Položaj nadrealizma u društvenom procesu” (1930), koju je napisao zajedno s Dušanom Matićem i Đorđem Kostićem. U njegovoj najranijoj poeziji sve je podređeno eksperimentu, istraživanju mogućnosti pesničkog izraza, primeni načela automatskog pisanja. Najpotpuniji izraz Davičo je dostigao u socijalnoj fazi, kada je nadrealistička pesnička iskustva stavio u službu revolucionarne angažovanosti. „Davičo je sišao sa Olimpa nadrealizma u socijalnu poeziju”, napisao je jedan kritičar s levice povodom izlaska njegove knjige Pesme (1938). Bila je to, međutim, sasvim osobena socijalna poezija, puna maštovitih slika, verbalnog humora, igre rečima, erotike. Iako s neutralnim naslovom, ova zbirka je, kao i sve naredne, tematski kompaktna. Davičo se kao prozni pisac razvio u ratu i nakon rata. Objavio je najpre ratni dnevnik „Među Markosovim partizanima” (1947), a zatim više knjiga putopisne, esejističke i polemičke proze, deset romana i zbirku pripovetka „Nežne priče” (1984). [14] Rođen je u Šapcu, u jevrejskoj činovničkoj porodici. Studirao je u Parizu, a diplomirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Jedno vreme radio je i kao profesor u Prvoj muškoj gimnaziji u Beogradu. Umro je u Beogradu 1989. godine. Milan Dedinac (1902-1966) najizrazitiji je lirik među nadrealistima. Slično Crnjanskom, iako na drugi način, on je sledbenik tvorca srpske lirske pesme Branka Radičevića. Nije pisao mnogo, skoro čitav njegov pesnički rad sabran je u knjizi „Od nemila do nedraga” (1957). Bavio se i pozorišnom kritikom. Već posle prvih pesama koje je Dedinac objavio kritika je istakla lirizam, neposrednost i muzikalnost kao njegova osnovna obeležja. U svom pesničkom razvoju išao je obrnutim putem od onog koji su prošli Crnjanski i drugi ekspresionisti. Zaokret od apstraktnog lirizma ranih pesama k poeziji stvarnosti počinje s poemom „Jedan čovek na prozoru” (1937). Osnovna je situacija simbolična: pesnik je na prozoru, tačnije iza zatvorenog prozora, i posmatra oluju što besni po gradu. On kao da se s mukom odvaja od zatvorenog i bezbednog sveta u kojem je do tada živeo, okreće se svetu izvan sebe, uranja u spoljna zbivanja, žudi za susretima i davanjem. Dok je u ovoj poemi data situacija čoveka koji posmatra nepogodu, u narednoj zbirci, „Pesme iz dnevnika zarobljenika broj 60211” (1947), imamo situaciju čoveka u nevremenu, dramu čovekovog pada u stvarnost. Rođen je u Kragujevcu, a umro u Opatiji. Bio je u braku sa Radmilom Bunuševac. Pohađao je Treću mušku gimnaziju. U jednom trenutku svoje karijere bio je glavni urednik dnevnog lista „Politika”. Takođe, jedno vreme je bio umetnički direktor Jugoslovenskog dramskog pozorišta u Beogradu. Mladen Dimitrijević (Dimitrije Dedinac) Ljubiša Jocić Đorđe Jovanović (pesnik) Đorđe Kostić Slobodan Kušić Dušan Matić Dušan Matić (1898-1980), pesnik i mislilac, s intelektualnim i filozofskim težnjama. Kao stvaralac, on nije najviše dao u mladosti, nego u zrelom dobu. Do rata se javljao u časopisima (od 1923), a u zasebnim izdanjima samo kao koautor. Prvu samostalnu knjigu, zbirku eseja „Jedan vid francuske književnosti” (1952), objavio je u pedeset i četvrtoj, a prvu pesničku knjigu, „Bagdala” (1954), u pedeset i šestoj godini života. Od tada do smrti bio je veoma plodan u obe oblasti, i poeziji i esejistici. Kao i dugi nadrealisti, prošao je kroz sve faze, od nadrealističke preko socijalno-aktivističke do neomodernističke. Iako Matić kao misaoni pesnik proizlazi više iz evropske nego iz domaće tradicije, opet se nameće poređenje između njega i drugih naših pesnika intelektualaca, pre svih Sterije i Rakića. Matićeva esejistika pripada takođe najvećim delom poznom periodu njegovog stvaranja. Od posebnih knjiga tu se izdvajaju: „Anina balska haljina” (1956), „Na tapet dana” (1963), „Proplanak i um” (1969) i dr. U njima je razvio prepoznatljiv stil. On piše lako, lepršavo, skačući slobodno s predmeta na predmet, rečenicom uvek jasnom i preciznom, bez ičeg suvišnog, kitnjastog. U njegovim esejima, obično malim po obimu, nalazimo tipičnu francusku ležernost, ali i dosta površnosti i neobaveznosti, umesto teorijskih uopštavanja. Rođen je u građanskoj porodici u Ćupriji. Studirao je u Parizu, na Filološkom fakultetu. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Neko vreme je radio kao profesor filozofije u gimnaziji. Posle dva politička hapšenja, penzionisan je bez osude. Umro je u Beogradu. Branislav Branko Milovanović Rastko Petrović Koča Popović Petar Popović Risto Ratković Marko Ristić Marko Ristić (1902-1984), kao i drugi nadrealisti, pisao je poeziju („Od sreće i od sna” (1925); Nox microcosmica (1956)), ali mu je pesnički rad ostao u senci obimne esejistike i književne kritike. Zahvaljujući njima, a ne poeziji, on zauzima jedno od veoma istaknutih mesta u našoj književnosti 20. veka. Od njegovih mnogobrojnih knjiga iz tih oblasti izdvajaju se: „Književna politika” (1952) i „Istorija i poezija” (1962). U obema su uglavnom sadržani radovi iz međuratnog perioda, u prvoj književne kritike, a u drugoj eseji o načelnim pitanjima. U čitavom svom radu, i onom iz doba nadrealizma i onom kasnijem, Ristić je ostao privržen osnovnim nadrealističkim stavovima o prirodi i funkciji književnosti i umetnosti. Njih je zastupao s više strasti i istrajnosti nego ijedan drugi predstavnik ovog pokreta. Rođen je u staroj i uglednoj porodici akademika Jovana Ristića. Školovao se u Srbiji i Švajcarskoj. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Bio je oženjen Ševom Živadinović sa kojom je imao ćerku Maru, a zanimljivo je to da su im kumovi bili Aleksandar Vučo i njegova supruga Lula. Upoznao je Bretona i francuske nadrealiste za vreme boravka u Parizu, gde je nastao i ciklus kolaža La vie mobile. Zajedno sa Ševom kupio je sliku Maksa Ernsta Sova (Ptica u kavezu), koja se danas nalazi u kolekciji Muzeja savremene umetnosti, Beograd. Jelica Živadinović - Ševa Ristić Dušan Duda Timotijević Aleksandar Vučo Aleksandar Vučo (1897-1985) kao pisac se veoma razlikuje i od Matića i od drugih nadrealista. Javio se u ranim 20-im godinama pesmama koje lirskom mekoćom i melodioznošću podsećaju na Crnjanskog. U doba nadrealističkog pokreta objavio je tri poeme: „Humor Zaspalo” (1930), „Nemenikuće” (1932) i „Ćirilo i Metodije” (1932). U njima je raskid s konvencijama tradicionalnog pesničkog jezika doveden do krajnosti. One su pune verbalnih dosetki, igri rečima, kalambura, smelih improvizacija, bizarnih i vibrantnih spojeva reči, „izvan protektorata razuma”, kako je primetio pesnik. Poema „Humor Zaspalo” vrhunac je te poezije apsurda i alogičnosti, najozloglašenije naše moderno pesničko delo, neka vrsta „Kralja Ibija” srpske poezije. Građena je na humorno-burlesknim sintagmatskim spojevima, na zvučnim podudaranjima bez smisla, nasuprot smislu ili čak u inat smislu, na neobičnim rimovanjima, ponekad bliskim načinu na koji dete doživljava svet. Posle ovih dela izašla je poema za decu „Podvizi družine `Pet petlića`”(1933), Vučovo, možda, najuspešnije pesničko ostvarenje. Od svih nadrealista Vučo se najranije okrenuo romanu. Njegov prvi roman „Koren vida” (1928) izrazio je lirsko delo satkano od autobiografske građe postupkom prilagođenim logici sna.[14] Rođen je u trgovačkoj porodici. Završio je gimnaziju u Nici i upisao pravni fakultet u Parizu. Venčao se sa Julkom Simeonović u Parizu, sa kojom je dobio dva sina, Đorđa i Jovana. Radio je i kao upravnik filmskog preduzeća Jugoslavija, a kasnije i kao direktor Zvezda filma, i Avala filma. Julijana Lula Vučo Nikola Vučo Stevan Živadinović - Vane Bor Radojica Živanović Noe