Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Henderson je došao u Afriku na duhovni safari, u potrazi za istinom. Njegovi podvizi snage, njegova strast za životom i, što je najvažnije, njegov nenamerni uspeh u donošenju kiše učinili su ga bogolikim likom među plemenima. Sol Belou (engl. Saul Bellow; Montreal, 10. jun 1915 — Bruklin, 5. april 2005) bio je američki književnik, četvrto dete imigranata jevrejskog porekla, rođen blizu Montreala u Kvebeku i odrastao u Čikagu. Njegovi roditelji su se 1913. doselili iz Petrograda Rusija u Kanadu. Do svoje devete godine živeo je u siromašnom delu Montreala nastanjenom Rusima, Poljacima, Ukrajincima, Grcima i Italijanima. Još od detinjstva bio je pod uticajem jidiša i hebrejskog jezika, kasnije je bio i poznavalac francuskog. Njegova porodica preselila se u Čikago 1924. kada je imao devet godina; tamo je odrastao i završio koledž a zatim je nekoliko godina proveo u Njujorku da bi se ponovo vratio u Čikago kao profesor. Studirao je antropologiju i sociologiju na univerzitetima američkog srednjeg Zapada, a kasnije je i predavao na Prinstonu, Univerzitetu Čikago i Univerzitetu Njujork. Pored romana, pisao je i drame, kritičke članke i kraća prozna dela. Na početku karijere bio je pod uticajem Lava Trockog. Kasnije se bavio i proučavanjem kulture i tradicije rusko-jevrejskog nasleđa. Njegova dela su ga predstavila kao jevrejsko-američkog pisca, postala su veoma značajna u američkoj književnosti posle Drugog svetskog rata. Belou se bavi tematikom modernog urbanog čoveka, koga je društvo oštetilo, ali čija je duša ostala nedirnuta; njegova originalnost je delom u kulturnoj sofisticiranosti, a delom u uličnoj mudrosti. U književnom smislu, poštovao je Drajzera, Foknera i Hemingveja ali i Servantesa, Balzaka i Tolstoja. Kritičari su ga svrstavali među velike realističke pisce, sledbenike Drajzera i američke urbane naturalističke tradicije. Pažnju kritike skrenu je već prvim romanima „Čovek u očekivanju“ i „Žrtva“ a treći roman „Avanture Ogija Marča“ ga je već uvrstio među značajne pisce njegovog vremena. Šezdesete godine su bile era velikih političkih i društvenih promena u Americi koje su znatno uticale i na umetnost. To je decenija u kojoj se američki roman okreće fantastičkim činjenicama. Najznačajniji romani su mu: „Čovek u očekivanju“ (Dangling Man) (1944), „Žrtva“ (Victim) (1947), „Avanture Ogija Marča“ (The Adventures Augie March)(1953), za koji je dobio Nacionalnu nagradu za najbolji roman. „Ne propusti dan“ (Seize the Day)(1956), „Henderson, kralj kiše“ (Henderson the Rain King)(1959), „Hercog“ (Herzog)(1964), „Planeta gospodina Samlera“ (Mr. Sammler`s Planet)(1970), Nacionalna nagrada za najbolji roman. „Humboltov dar“ (Humboldt` Gift)(1975), za koji je dobio Pulicerovu nagradu. „Dinov decembar“ (The Dean`s December)(1982), „Više ih umire od tuge“ (More Die oh Heartbreak)(1987), „Krađa“ (A Theft)(1988) „Veza Belarosa“ (The Bellarosa Connection) (2002) „Revelštajn“ (2002) Godine 1975. dobio je Pulicerovu nagradu za roman „Humboltov dar“. „Za razumevanje ljudske prirode i za suptilne analize savremene kulture koje prožimaju njegovo celokupno delo“ Sol Belou je 1976. dobio Nobelovu nagradu za književnost.[1] Uz Vilijema Foknera smatra se najznačajnijim i „najtemeljnijim` romansijerom moderne američke književnosti 20. veka {{|činjenica}}. Tema gotovo svakog njegovog dela je „smrt kao izazov“ koju je još kao mlad „dva puta slučajno izbegao“. Njegovi opisi u delima često prolaze granice stvarnog, pa se sukobi pojedinaca ili grupa pretvaraju tada u simbole otuđenosti, sa teskobama u dušama i podsvesnim krivicama koje rasna mržnja često izaziva[traži se izvor]. U govoru nakon dobijanja Nobelove nagrade 12. decembra 1976.[2], rekao je: „Nobelova nagrada nije učinila srećnim ni jednog američkog dobitnika, naročito ne književnika. Sinkler Luis i Džon Stajnbek odmah su postali neverovatno sumorni, a što se tiče Ernesta Hemingveja, on je tada i prestao da piše“! Pored toga Belou je tada citirao Alena Rob-Grijea koji je rekao da roman likova u celini pripada prošlosti i postavio je pitanje mora li pisac nužno da prekine s ispitivanjem likova. Umetnost se, po Belou, nužno bavi središnjim čovekovim energijama a iz te borbe u središtu proizlazi velika, bolna želja za širim, fleksibilnijim, potpunijim, smislenijim, sveobuhvatnijim prikazom šta smo mi kao ljudska bića, ko smo i čemu služi ovaj život. U tom smislu, lik je fundamentalna komponenta koja omogućava piscu da se bavi onim što je u središtu opšteg zanimanja, a to je čovečanstvo koje pokušava da u neredu i tami ustanovi da li će da opstane ili propadne. Zbor tog razloga romanopisac se ne može da odrekne svih onih stvari koje čine čoveka - njegov karakter, čovečnost, istoričnost, potrebu za kulturom, shvatanje sveta, njegove činjeničnosti (materijalnosti) itd. Umro je 5. aprila 2005. u Bruklinu (Masačusets, SAD). Izabrana dela Sola Belou objavljena su u Sarajevu u 7 knjiga 1990. Izdavači su bili Veselin Masleša i Svjetlost...