Arhitektura i duh vremena Predugo posmatrana kao pasivan objekat artikulacije društvene stvarnosti, arhitektura se danas tretira kao ravnopravna projekcija duhovnog samoutemeljenja, političkog konstruisanja i retoričkog samoizražavanja jednog vremena. Empirijski se potvrdilo da i najoriginalnije stvaralačke ideje neminovno podležu uticaju opštih kulturno-istorijskih okolnosti, odnosno totalizujućem kontekstu koji je ključno određen pojmom duha vremena. Analizom dosadašnjih iskustava u poimanju ispoljavanja tog složenog fenomena u arhitekturi, kao i uvođenja novih elemenata u njegovu problematizaciju, u ovoj raspravi se analiziraju tri preovlađujuća shvatanja koja različito tretiraju njegov značaj – objektivističko, kritičko i skepticističko. Kombinovanjem teorijsko-kritičkog i istoriografskog pristupa, podstiču se buduća prosuđivanja uticaja duha vremena na minulo i tekuće arhitektonsko stvaralaštvo.