Gajenje PERNATE ŽIVINE D.GRUJIĆ,PRERADARSTVO J.Oberhofer 1928.g *2717-N1*2020 knjige 1* i 2* u zajedničkom tvrdom povezu, format: 21 x 15,5 cm, težina 620.grama 1* knjiga Gajenje PERNATE ŽIVINE Pouke iz celokupnog živinarstva za učenike poljoprivrednih ,domaćičkih i učiteljskih škola ,kao i za narod Dragomir J.Grujić Beograd 1928.g piščevo izdanje-I.prvo izdanje U tvrdom povezu,284.strane+ 8,str,reklamne table,ćirilica, ilustrovana sa 221. slikom crno belom, stanje: vrlo dobro očuvana, nema ispisivanja, iz sadržaja: poglavlja :-kompletan sadržaj na slikama. -Opšti deo: podela živinarstva,važniji organi,nasleže,selekcija,ukrštanje,parenje, osvežavanje krvi,odgajanje pilića,ishrana, nosilje,.... -Rase kokošaka 1*- pasmine Evropskog tipa, -2*-pasmine Kineskog tipa, -3*-pasmine Indijskog tipa, -Patuljasta perad:izbor pasmina, Kokošnjak, -Način uzgoja kokoši, Hranidba i priprema hrane pilića, -Hranidba i priprema hrane kokošaka -Gajenje Ćuraka-PURE- :poreklo,uzgoj, rase,.... -Gajenje Plovaka ili RACE : -Poreklo,- DOMAĆA, PEKINŠKA,ROUENSKA, AYLESBURU, JAPANSKA, orpington , patka trkačica, KHAKI CAMPBELL, Hranjenje, perje,... -Gajenje Gusaka : EMDEMSKA Guska,TULUŠKA Guska, POMERANSKA Guska, TALIJANSKA Guska,...Način uzgoja ,..priprema hrane ,... -Gajenje Biserke i Pauna -Uzgoj na proizvodnju peradi, -Bolesti Peradi,...Živine, Štetne navike i mane: ispijanje jaja, Čupanje perja -Izvanja oboljenja: -razne rane 2* knjiga PRERADARSTVO Julije Oberhofer sastavio Julije Oberhofer vlastita naklada Zagreb 1928.g. tiskara`Merkantile`GJ.Juriša i drugovi u Zagrebu U tvrdom povezu, 156.strana,+ umetnuto nenumerisane stranice 8.strana slike u boji.,6,strana reklamne table,.latinica,hrvatski jezik, ilustrovana sa 74. slikom cb,i 16.slika u boji, NAPOMENA...ima isečena slika br.9. u boji Između 80. i 81, strane na nenumerisanoj strani stanje: vrlo dobro očuvana, nema ispisivanja, isečena slika br,9. iz umetnutog tabaka-nenumerisanih strana u boji, na pola strane iste nalazi se slika br,10 iz sadržaja:-kompletan sadržaj na slikama. KOKOŠKE: Poreklo kokošaka, pasmine: evropskog tipa,kineskog tipa,indijskog tipa,-patuljasta perad,-izbor pasmine, -kokošnjak(kokošinjac),-hrana kokoški i pilića,: priprema -PURE( ĆURKE), -BISERKA, -GUSKE, -PATKE, -UZGOJ(ISHRANA) I PROIZVODNJA, -BOLESTI PERADI

Autor - osoba Momirovski, Jovan Šimić, Filip Naslov Pčelinja paša / Jovan Momirovski i Filip Šimić Vrsta građe knjiga Jezik hrvatski Godina 1953 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Poljoprivredni nakladni zavod, 1953 (Zagreb : Tipografija) Fizički opis 108 str., [1] presavijen list s geogr. kartom : ilustr. ; 20 cm Napomene Kalendar cvjetanja: str. 105-108 Bibliografija: str. [109]. Predmetne odrednice Medonosne biljke Pčele – Paša Mestimično uredno podvlačeno grafitnom olovkom, ne smeta čitanju, može se izbrisati. Predgovor 3 Uvod 5 I. Opći dio 7 Važnost poznavanja pčelinje paše 7 Biologija cvijeta 9 Izlučivanje nektara 12 Uvjeti izlučivanja nektara 13 Slatki biljni sokovi 16 О količini proizvodnje nektara kod biljaka 17 Polen 18 Propolis 20 Cvjetanje biljaka 21 Oprašivanje ratarskog bilja 24 Oprašivanje voćaka 25 Kako se pčele sporazumijevaju 27 Dresiranje pčela 29 Daljina leta kod pčela 30 II. Posebni dio 33 Voćke 33 Bagrem 35 Sofora 38 Lipe 41 Kesteni pitomi 44 Divlji ili konjski kesten 46 Javori 47 Vrbe 48 Fajasen, kiselo drvo 49 Dafina, srebrna vrba 51 Gledić, trnovac 51 Katalpa 51 Hrastovi 52 Bukva 54 Četinari 54 Glog 54 Lijeska 55 Šiblje 55 Biserak 55 Čivitnjača 56  Živi plot, živičnjak 57 Kupina, ostruga 57 Mahonija 58 Majčina dušica 59 Malina 59 Vrbolika ili kiprovina 60 Zlatošipka 61 Zeljaste biljke 61 Suncokret 61 Repica 62 Tikva, buča 63 Duhan 64 Heljda 64 Pamuk 65 Korijander 65 Povrtlarske biljke 65 Lucerna ili vi ja 65 Crvena djetelina 66 Esparzeta 68 Grahorica 68 Metvica 69 Livade i pašnjaci 71 Bijela djetelina 76 Švedska ili hibridna (barska) djetelina 78 Bijeli bosiljak ili staračac 79 Os jak ili palamida 80 Pčelarske biljke 81 Facelija 82 Svilenica, cigansko perje 82 Medonosno bilje jadranskog područja i krša 83 Ružmarin 83 Žalfija, kadulja ljekovita 85 Vrijesak mali, bresina 87 Vriština, vrišt 90 Levanda 91 Veliki vrij es 91 Drača, diraka 92 Planika obična, jagodnjak 93 Medljika 94 Medljika od cmogorice 96 III. Popravljanje pčelinje paše 99 IV. Kalendar cvjetanja 103 Literatura 109 MG103 (N)

Ilja Erenburg - Rat (April 1942-Mart 1943) FALI 1 list! Listovi ispadau iz knjige, ali su svi ostali tu. TVRDI POVEZ SADRŽAJ: NEMAC Opravdanje mržnje Ne treba da žive Ispraviće ih grob Lopovluk - nemački zanat Horda na Donu Skotovi Prokleto seme Pravičnost Treća godišnica Vavilon Fric filozof Fric Narcis Prefinjeni Fric Fric - biolog Jesenji Fricevi Grethen Neugasivi plamen Dželat u nastupu histerije Izmereno. Sračunato. Odmereno SUDBINA ŠAKALA Petlovo perje Mađarski petao Gad Tajna madridskog dvora Bersaljer Bizoni Sudbina šakala CENA IZDAJE Cena izdaje Bivši Francuz Anonimno društvo POŽAR Pariz 116 Odgovor Francuske Francuzi Plameni otsjaj Ernest Hemingvej O moralu Sudbina Evrope NA NAŠEM TLU Na našem tlu Tvoje gnezdo Reč majko Duboka Mokatiha Odesa Kijev U Vitepsku Pogani kalendar Sud brz i pravedan `Novi poredak` u Kursku Sudbina jedne porodice PUTEVIMA RATA Putevima rata `Kaštanka` Tako sazreva pobeda Ogorčenost Naša zvezda RUSIJA O patriotizmu Sudbina Rusije Kušanje vatrom Porodica Dedovih Veličina Lenjingrada Rusija Kavkaz Uzbeci Kazasi Jevreji Značaj Rusije TEŽAK PUT Sevastopolj Odbiđemo! Domovina u opasnosti Težak put Pretnja Zaustaviti! Na granici Sto i pobedi! Pamti! Vreme je! Mržnja i prezir Stalingrad Tući i tući! Napredovanje se nastavlja Sveta reč Na pragu Put Hajka Put je slobodan Epilog Harkov SVETLOST U BUNKERU Jun Ljudsko srce Jače od smrti Vreme Ruski Ante Kozak i Fricevi Za život! Živeti za jedno Veliko delo Četvoro Ruska majka Delo naših ruku Svetlost u bunkeru Lična stvar Vernost Poslednja noć Izdavač: Državni izdavački zavod Jugoslavije, Beograd Godina: 1945 Broj strana: 299 Tvrdi povez Biblioteka: Smrt nemačkim zavojevačima! Ocena: 3. Vidi slike. Skladište: 1531 Težina: 300 grama NOVI CENOVNIK pošte za preporučenu tiskovinu od 01.04.2021. godine. 21-50 gr-85 dinara 51-100 gr - 92 dinara 101-250 gr - 102 dinara 251-500 gr – 133 dinara 501-1000gr - 144 dinara 1001-2000 gr - 175 dinara Za tiskovine mase preko 2000 g uz zaključen ugovor, na svakih 1000 g ili deo od 1000 g 15,00 +60,00 za celu pošiljku U SLUČAJU KUPOVINE VIŠE ARTIKLA MOGUĆ POPUST OD 10 DO 20 POSTO. DOGOVOR PUTEM PORUKE NA KUPINDO. Pogledajte ostale moje aukcije na Kupindo http://www.kupindo.com/Clan/Ljubab/SpisakPredmeta Pogledajte ostale moje aukcije na Limundo http://www.limundo.com/Clan/Ljubab/SpisakAukcija

JAN SKACEL JESEN S MRTVIM JASTREBOM pesme (102) K O V VRŠAC 1 9 9 8 ATLAS VETROVA JAN SKACEL (1922-1989) češki pesnik, urednik književnog časopisa `Host do domu` (Gost u kući)... časopis ukinut 1969. godine, kao i mnogi drugi... došlo je doba zaBrana... sve do 1989. Prošlo je 20 godina, za to vreme Skacel nije objavljivao, ili retko... počinju da ga obJavljuju na Zapadu... Bio je apsolutni kandidat za Nobelovu nagradu, što je otkriveno tek 1989. Onda je došlo do neke istorijske pravde... Jan Skacel dobija 1989. tri evropske nagrade. Bavarske akademije za umetnost, Petrarkinu nagradu, i u Vilenici Srednjoevropsku nagradu za poeziju. Nijednu nije lično primio! A bio je u /s v i m/ gradovima gde su se nagrade dodeljivale. OtPutovao je, vratio se u Brno i umro. `Onako težak, ogroman, naMrgođen, skeptičan, kakav je uvek i bio`. Skacel je bio pesnik, liričar. Meditativni pesnik. Hermetični pesnik. Pesnik TIŠINE! Jedan od najZnačajnijih pesnika Tišine u ev/Ropskoj poeziji! Na nebu češke pozije JAN SKACEL je izuzeta figura ******** Pesnik TIŠINE, pesnik u TIŠINI ******* Ako ijednog pesnika treba čitati i slušati u tišini, onda je to JAN SKACEL ******** (Mihajlo Grušić) ............................................................... JESEN S MRTVIM JASTREBOM Pejzaž u magli Jesen iz sve snage hodala kamenom zlatnim a kraj pruge o telegrafske žice s krikom se obesio jastreb Na nebu sunce poput jame u daljine jure telegrafske žice kao prazna rukavica od perja mrtva pTica visi zaKačena o kandžu ........................................................... BISERKA RAJČIĆ, i z v r s a n prevod s češkog! TIRAŽ /S A M O/ 500 NA KLAPNI BIOGRAFIJA PESNIKA ĆIRILICA BROŠ 126 STRANICA Pažnja !!! ...Primerak knige u ODLIČNOM stanju, samo gde-gde podvlačeno lepom žutom bojom (marker), više u biografiji o pesniku, bez uticaja na kvalitet teksta. Kome je do čudesnih stihova JANA SKACELA, tog neverovatnog češkog pesnika, u briljantnom prevodu Biserke RAJČIĆ, to neće ni biti bitno! Za ostale nije ni važno !!! db 81

GDE IZVIRE BESKRAJ SVE JE CELINA Iz helenske poezije MILENA JOVANOVIĆ ISTOČNIK BEOGRAD 2003 I S K O N I PRELOGAMENA ZA HELENSKU POEZIJU Pesnici: - Alkaj - Alkman - Anakreont - Arhilok - Bakhilid - Empedokle - Ibik - Kalin - Korina - Ksenofan - Mimnermo - Parmenid - Pindar - Sapfa - Semonid - Solon - Stesihor - Teognid - Hesiod - Hipoknat - Heronda: Učitelj ......................................................... ... Autorka naVodi da je /n a/ sastavljanje ove zbirke stihova starih helenskih pesnika naveo Sonet: `... Teška je sudbina mosta, primoran da obe strane doVeka drži gde dole i gore sLedi levo i desno, pred zoru, u suMrak, bolno, shvata da nebo nema mera. Gde izvire besKraj sve je celina...` Stih: `Gde izvire beskraj sve je celina!... `odjeknuo je`, kaže autorka, `kao što blista plavi krug`... Teško je naći u književnosti tako efektno poentiranje razloga za rad na nekom književnom tekstu... Čestitke !!! (Mihajlo Grušić) ...................................................... B a k h i l i d Vođo konjoRazigrača (Hijeronu Sirakuškom, čiji je trkački konj pobedio u Olimpiji) Hijerona hvali. I kao što široko nebo lepetavim sekući visoko krilima hitrim orao, glasnik Zevsa, sveVladaoca gromovnika, uzda se smeo u moć svoju i snagu, dok pTičice peva- čice šćućure se u strahu. Ne ustave ga ni vrsi goleme zemlje ni neUmornog mora burni talasi: on krili u prostoru besKrajnom sa lahorima zefira perja-nicom mekoPerom dobro znan ljudima - tako je i preda mnom bezBroj puteva da vrlinu vašu oPevam po volji modroKose Nike i Aresa u bronzanom oklopu. Deinomeneja div-na deco: o da ne naŠkodi dobri bog. Ferenika alat-grive kraj Alfeja kolovratna silne vode vihor-ždrepka viđe Zora bjeloLakta pobjednika. Lepo, da ne može lepše biti !!! ................................................................ UpoRedni tekst GRČKO-SRPSKI! - Registar - Ćirilica - OMOT - 318 str - O autoru ........................................... MILENA JOVANOVIĆ (1950-) Klasično obrazovanje, doktorska disertacija 1987. Filozofski fakultet u Beogradu, preDavala latinski, saRadnik StaroSlovenskog odseka Instituta za s/h jezik SANU...Prevodi sa klasičnog grčkog, latinskog i francuskog jezika! ... Prvi deo knjige upućuje čitaoca /u/ potrebu i razloge za čitanje starih grčkih pesnika, a onda autorka dodaje jednO vrsnO i zadivljujuće zapažanje, da sU u Engleskoj klasičnO obrazovanom čovekU otvorena /s v a/ vrata! Pazite - sva vrata !!!!!! Srbija je eonima vremena daleko od ovog kriterijuma. Budi poslušan, savitljiv/golicljiv i poprilično glup, e to je mera političkih stvari u Srbiji. Nažalost, tako je !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ... Drugi deo knjige čini /i z b o r/ stihova starih grčkih pesnika sa komentarima... ... Ova dama, /MJ/ služi na čast srpskoj prevodnoj klasičnoj književnosti! (Mihajlo Grušić) ..................................... POSVETA AUTORKE, što deluje bibliofilski onome ko želi da ima knjige sa /p o t p i s o m/ autora! Svečanije je... Bez podvlačenih stranica, Bez potpisa, Bez pečata, Č i s t o! Ilustracije Ovo je jedna od dragocenih knjiga koju morate imati u svojoj /l i č n o j/ biblioteci !!! ODLIČAN PRIMERAK Kondicija: 9

Autor - osoba Polikovskij, M. D. Teternik, D. M. Naslov Priručnik za veterinarske sanitare / M. D. Polikovskij, D. M. Teternik ; preveo sa ruskog jezika Georgije Sapegin Vrsta građe priručnik Jezik srpski Godina 1948 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Ministarstvo poljoprivrede NR Srbije, 1948 Fizički opis 180, V str. : ilustr. ; 25 cm Drugi autori - osoba Sapegin, Georgije Predmetne odrednice Veterinarska inspekcija Stanje: korice blago potamnele po rubovima od starosti, unutra odlično očuvano, bez pisanja, podvlačenja pečata S A D R Ž A J: Predgovor srpskom izdanju Uvodna reč I. Uredba o kolhoznim veterinarskim sanitarima II. Dužnosti veterinarskih sanitara III. Opšta osnovna pravila nege i držanja domaćih životinja Vazduh Vlažnost i temperatura vazduha Prašina Svetlost Zemljište Voda Napajanje životinja IV. Veterinarsko-sanitarni uslovi koji se postavljaju kod izgradnje prostorija za životinje Uređaj prostorija za životinje Đubrište Smeštaj životinja Prostorije za porođaj Karanten Izolator V. Nega životinja Čišćenje – timar Kupanje i pranje Nega kopita Prostirka i pravovremeno čišćenje poda Nega radnih životinja i njihovo pravilno iskorišćavaše Nega bremenitih životinja Držanje i nega podmlatka II Strana Osnovne mere za suzbijanje bolesti kod mladih životinja Držanje i ishrana životinja u štalama Pripremanje obroka Čuvanje hrane Pokvarena i loša hrana Otrovne biljke Način pravilnog hranjenja i napajanja životinja Prelaz od stajskog držanja životinja na paši Držanje životinja na paši VI. Način i red pregleda bolesnih životinja (dijagnostika) Prikupljanje podataka Pregled životinja Merenje temperature Ispitivanje disanja Ispitivanje pulsa Ispitivanje aparata za varenje Ispitivanje mokraćnih organa Laboratorijska ispitivanja Fiksiranje životinja i postupak sa njima VII. Osnovni zahvati kod pružanja prve pomoći oboleloj životinji Veterinarska apoteka Najvažniji oblici lekova i njihovo pripremanje Način davanja i upotrebe lekova Uslovi upotrebe lekova Primena lekova koji se najčešće upotrebljavaju u veterinarskoj praksi VIII. Nezarazne bolesti Prva pomoć kod spoljnih oboljenja Rane Udarci Naboji Flegmona Rane od dugog ležanja (Dekubitusi) Ekcem Opekotine Smrzotine Zverinjci Panaricium Šepavost konja Bolesti kopita Ukov Nagaz, rašavanje krune Žulj Reumatično zapaljenje kopita (Aseptični pododermatitis) Prelom kostiju Prelomi rogova Zavoji i njihovo stavljanje Unutrašnje nezarazne bolesti Zapaljenje usne šupljine (Stomatitis) Zapaljenje grla Zastajanje stranih tela u jednjaku Nadun Kolike Katar želuca i creva Oboljenje organa za disanje Bronhitis Zapaljenje pluća Zvizda Sipljivost (plućni emfizem) Traumatski psrikarditis (Zapaljenje srčane kese usled stranog tela) Oboljenja koja se pojavljuju kod steriliteta i posle porođaja (Predporođajna pareza) Ispadanje vagine Pobačaj Nepravilni i teški porođaji Zadržavanje posteljice (lože) Zapaljenje materice Ispadanje materice Koma mlečnih životinja (Posleporođajna pareza) Zapaljenje vimena (Mastitis) Oboljenje očiju (Konjuktivitis) Zapaljenje rožnjače (Keratitis) Zapaljenje dužice (Iritis) IX. Zarazne bolesti i borba protiv njih Putevi i načini širenja zaraznih bolesti Tok zaraznih bolesti Znaci zaraznih bolesti Pojam imuniteta (Otpornost prema zaraznim bolestima) Zaštitni uređaj organizma Profilaksa unošenja stočnih zaraza u gazdinstva Mere kod pojave zaraznih bolesti u gazdinstvu Crni prišt Šuštavac Slinavka i šap Besnilo Ovčije boginje Svinjska kuga Vrbanac svinja Ždrebećak Sakagija Zapaljenje moždanih opni konja Zarazna malokrvnost konja (Infekciozna anemija) Zarazno zapaljenje pluća goveda Bruceloza (Zarazni pobačaj) Tuberkuloza Zarazni pobačaj kobila Piroplazmoze Zarazne bolesti mladunčadi (Beli proliv teladi – Kolibaciloza) Paratifus teladi Paratifus prasadi Dizenterija jagnjadi Zapaljenje zglobova ždrebadi Bolesti živine Najvažnija zarazna oboljenja živine (Pastereloza ili kolera živine) Difterija ili boginje živine Bela griža pilića – Pulorum infekcija – Tifus kokošiju Tuberkuloza živine Kokcidioza živine Spirohetoza živine Nezarazna oboljenja živine (Avitaminoze) Zapaljenje želuca Kanibalizam – čupanje perja Gliste kod živine Zarazne bolesti kunića Zarazna kijavica Hemoragična septikemija Lišaj Kokcidioza Spirohetoza Kožne parazitarne bolesti Šuga Herpes Obadi i bolesti koje oni izazivaju kod životinja Vašljivost Helmintoze (Bolesti od glista) Metiljavost Plućni crvi Askaridoza Bobičavost Trihinoza X. Dezinfekcija Mehanično čišćenje Fizikalna dezinfekciona sredstva Dezinfekcija hemijskim sredstvima Opšta uputstva za upotrebu dezinfekcionih sredstva XI. Osnovna pravila veterinarskog nadzora kod klanja XII. Pravila i način transporta stoke XIII. Zaštita životinja od bojnih otrova XIV. Otpremanje materijala na laboratorijsko ispitivanje MG37 (N)

Prvo izdanje iz 1908. Izuzetno retko u ponudi s originalnim mekim koricama, nedostaje zadnja korica. Spolja kao na fotografijama, unutra veoma dobro očuvano. Vinjeta na prednjoj korici Beta Vukanović. Izdato u Mostaru u okviru čuvene „Male biblioteke“ Štamparsko umjetničkog zavoda Pahera i Kisića. Autor - osoba Jovanović, Vojislav M. Naslov Naši sinovi : komad u četiri čina, sa epilogom / Vojislav M. Jovanović Vrsta građe drama Jezik srpski Godina 1907 Izdavanje i proizvodnja U Mostaru : Štamparsko-umjetnički zavod Pahera i Kisića, 1907 Fizički opis 184 str. ; 15 cm Zbirka Mala biblioteka ; ǂknj. ǂ28 ; ǂsv. ǂ139-140 Drama „Naši sinovi” je priča o sudaru svetova, tradicionalnog i modernog. O krizi autoriteta oca, o pobuni sina pesnika podjednako netrpeljivog, kako prema patrijarhalnim okvirima tako i prema bogatim skorojevićima, priča o čovekovoj zavisnosti od socijalne sredine, o degradirajućoj bedi. To je drama jarkih likova i situacija, žestokog humora, dokumentaristički natopljena životom. Život u njoj pulsira u smehu i očaju... Sve su to razlozi zbog kojih je rediteljka Tanja Mandić-Rigonat, kako je upravo navela, bez dvoumljenja odlučila da na sceni „Raša Plaović” Narodnog pozorišta u Beogradu postavi dramu Vojislava Jovanovića Maramboa: „Naši sinovi”. Premijera je u petak uveče, 24. januara, u 20.30 časova. Dramaturg je Slavko Milanović, scenograf Aleksandar Denić, kostimograf Olja Mrđenović. U brojnoj glumačkoj ekipi su: Miodrag Krivokapić, Olga Odanović, Nataša Ninković, Milutin Milošević, Nenad Stojmenović, Branko Vidaković, Predrag Vasić, Marko Janketić, Vjera Mujović, Branka Petrić, Zoran Ćosić, Bojana Bambić, Ljuma Penov i Jelena Blagojević. Marambo je dramu „Naši sinovi” pisao između 1905. i 1907. u Londonu. Priča se dešava u Beogradu, s početka 20. veka na Čuburi koja je tada bila van varoškog rejona, i u prostoru trgovačkog kraja Savamale, koji već tada naseljavaju bogati beogradski trgovci. Drama priča i o beogradskim miljeima, o tome kako oni koji su došli u Beograd putem braka udružuju svoje snage. Jedni znanje i ugled, drugi svoj imetak, da bi u novom modernom vremenu opstali i unapredili svoj socijalni, društveni i materijalni status. Nepravedno zapostavljeni Vojislav Jovanović Marambo renesansna ličnost, erudita, istoričar književnosti, dramski pisac, bibliofil, arhivista, na početku 20. veka ponašanjem i izgledom provocirao je sredinu. Zato su o njemu govorili kao o: „Belosvetskoj sakaludi što perja u džak po Kalimegdan”, jer je redengot sašio od materijala od kojeg se prave džakovi. Drama „Naši sinovi”, delimično zaboravljeni biser naše dramaturgije, imala je praizvedbu početkom 20. veka na sceni Narodnog pozorišta. Reditelj Miroslav Belović je postavio, 1966. godine, u Jugoslovenskom dramskom pozorištu, a Jagoš Marković 1995. godine u Zvezdara teatru. Vojislav Jovanović rođen je u Beogradu 12. oktobra 1884; gimnaziju završio u rodnom gradu 1903. Studirao književnost u Lozani, Ženevi i Londonu; doktorirao u Grenoblu 1911. Godine 1912. izabran je za docenta Beogradskog univerziteta za uporednu književnost. Tokom prvog svetskog rata bio je član ratnog Presbiroa srpske Vrhovne komande i šef Presbiroa srpske vlade u Londonu i Vašingtonu. Za vanrednog profesora izabran 1919. da bi samo godinu dana kasnije zauvek napustio univerzitetsku karijeru. Uređivao Srpski književni glasnik 1920 -1921. Godine 1924. postavljen je za načelnika istorijskog odeljenja Ministarstva inostranih dela i na tom je poslu, s kraćim prekidima, ostao do 1950. Od 1950-1962. radi u Srpskoj akademiji nauka kao naučni savetnik i naučni saradnik. Umro je u Beogradu 1968. Jovanovićev književni rad započinje 1903. godine saradnjom u Malom žurnalu gde pod pseudonimom Marambo objavljuje između ostalog i pozorišne kritike. Prvu dramu pod naslovom Tako reče Zaratustra napisao je te iste godine i poslao na anonimni konkurs Matice srpske (drama je odbijena uz obrazloženje da je `predmet koji se tu obrađuje vrlo neobičan i tugaljive prirode u moralnom pogledu`). Prema podacima koje daje sam Jovanović 1914. u `Napomeni` uz knjigu drama pod zajedničkim naslovom Karijera ostali pozorišni komadi nastali su sledećim redom: Naš zet 1905, Naši očevi 1905–1906, Naši sinovi 1906, Karijera 1907. Naši sinovi i Naši očevi dobili su drugu nagradu na konkursu Narodnog pozorišta 1906. Jedan deo Jovanovićevog tematski vrlo raznorodnog naučnog rada vezan je za proučavanje naše narodne književnosti. Najveći doprinos u toj oblasti predstavlja njegova doktorska disertacija „Gusle` Prospera Merimea, u kojoj je, služeći se obimnom dokumentacijom, rešio pitanje postanka i izvora ove poznate književne mistifikacije i tako prikazao i ulogu naše narodne poezije u evropskom romantizmu. Ovome treba dodati i čuvene antologije: Srpske narodne pesme (1922) i Srpske narodne pripovetke (1925). Jovanovićevo interesovanje za političku istoriju dalo je takođe dragocene rezultate: uredio je zbirku dokumenata o pitanjima granice s Albanijom, o Rapalskom ugovoru, o Londonskom paktu i knjigu o jugoslovenskim arhivima iz drugog svetskog rata. U tom poslu posebno važno mesto zauzima Engleska bibliografija o istočnom pitanju u Evropi (prvo izdanje iz 1908; drugo dopunjeno i ispravljeno izdanje, objavljeno 1978, priredila Marta Frajnd). Prevodio je Voltera i Ibzena. Beta Vukanović (1872–1972). Beta Vukanović, ili kako je njeno pravo ime, Babet Bahmajer, je rođena 18. aprila 1982. godine u Bambergu, Nemačka. Učila je slikarstvo u Minhenu i Parizu. Udala se za kolegu sa Akademije, Ristu Vukanovića i promenila ime u ono po kome je danas poznata u Srbiji. Ona je zaslužna za uvođenje u domaću umetnost mnogih likovnih vrsta, koje pre nje kod nas nisu postojale. Preselila se u Beograd i prvi put ovde izlagala 20. septembra 1898. godine. Izložbi je prethodilo svečano otvaranje, što je u to vreme bila prava retkost, kao i izlaganje u prostoru kao što je sala Narodne skupštine. Izložbi je prisustvovao i kralj Milan Obrenović i tom prilikom pozvao nju i drugih dvojicu izlagača (Rista Vukanović, Simeon Roksandić) da izlažu na Dvoru. Ona je uticala na tadašnje umetnike da izađu iz ateljea i stvaraju u prirodnom okruženju, otud termin „plain air“, koji se vezuje za njeno ime. Preminula je u Beogradu, nakon čitav vek duge životne priče, 31. oktobra 1972. godine. U trenutku kada su, aprila mjeseca 1899. godine Paher i Kisić dali prvu, temeljno pripremljenu objavu da pokreću „Malu Biblioteku”, oni su istovremeno bili u prilici da ponude petnaestak dotad objavljenih knjiga u vlastitom izdanju. Svoj izravni uzor izdavačka knjižarnica i štamparija Pahera i Kisića i izričito je naznačila u oglasu o pokretanju, objavljenom u posebnoj, nultoj svesci („sveska za prikaz”), gdje se kaže da će ova biblioteka „biti u srpskoj književnosti slična Reklamovoj `Univerzalnoj biblioteci` u Njemačkoj”. U dvanaestogodišnjem životu mostarske „Male Biblioteke” (1899–1910) objavljeno je ukupno 110 naslova, tj. djela, u 185 numerisanih sveski (neka djela izlazila su u više sveski), na kraju uvezanih u 36 knjiga. Iako treba imati na umu da se radi o malim sveskama, sa četiri do šest tabaka džepnog formata, u cjelini se može govoriti o zaista impozantnom izdavačkom poduhvatu za to vrijeme. Kada se govori o odnosu broja i kvaliteta knjiga, u kome je sadržana trajna potreba za usaglašavanjem umjetničke vrijednosti literarnih djela sa brojnošću čitalačke publike, a koju su osnivači i vlasnici „M. B.” nastojali da zadovolje na optimalan način, taj odnos doveden je u onaj omjer koji je omogućio dosta dug vijek edicije i njen opstanak na tržištu knjige u jednom reprezentativnom periodu srpske književnosti. To je podrazumijevalo da se biblioteka prvenstveno i u većoj mjeri morala oslanjati na kraće forme i lakše, zabavno štivo satirično-humorističkog karaktera, pa tek onda na poznata i provjerena djela i pisce domaće i strane književnosti. Iz istih razloga, a i zbog toga što je bila dominantna u tadašnjoj srpskoj književnosti, najviše je zastupljena pripovijetka, ali značajno mjesto imala je i dramska književnost, nešto više komadi humorističkog karaktera, mada je bilo dosta djela i sa melodramskim sadržajem i tragičnim ishodom, što je sve, opet, u vezi sa standardima i praktičnim kulturnim potrebama toga doba. Mnogo manje je poezije, a najmanje književnih studija, ali sama činjenica da ih je uopšte i bilo dovoljno svjedoči o potrebi da se zadovolje i neki ekskluzivniji zahtjevi književnog ukusa. Mada su, dakle, u većoj mjeri bili zastupljeni manje poznati pisci sa radovima više primijenjenog karaktera, bilo je i mnogo najpoznatijih pisaca tog vremena, a neki od njih su objavili i po nekoliko knjiga. Svetozar Ćorović i Branislav Nušić, na primjer, imali su po pet naslova, Simo Matavulj i Svetislav Stefanović po četiri, Stevan Sremac tri, Milan Begović dva, dok su po jednim naslovom bili zastupljeni nešto manje ili više značajni pisci kao što su Ilija Vukićević, Ivo Ćipiko, Mileta Jakšić, Milorad P. Šapčanin, Janko Veselinović, Čedomir Mijatović, Marko Car, Dragutin Ilić, Ksaver Šandor Đalski, Milan Budisavljević, Pera S. Taletov, Vojislav Jovanović, Milutin Uskoković, Jovan Skerlić, Sima Pandurović, Grigorije Božović, i drugi. Ranije je već rečeno da su češće objavljivana manje značajna djela poznatih pisaca, što je valjda i normalno, jer takvih djela je mnogo više nego onih drugih. Ali ni to ne umanjuje značaj ove edicije, jer su u njoj objavljena i neka važna djela srpske književnosti tog doba, kao što su: „Ženidba Pere Karantana“, „Stojan Mutikaša“ i zbirka priča „Moji poznanici“ Svetozara Ćorovića, drama „Knez od Semberije“ Branislava Nušić, „Pošljednji vitezovi“ i „Svrzimantija“ Sime Matavulja, „Sa jadranskih obala“ Ive Ćipika, „Moje simpatije“ i „Niz rodno Primorje“ Marka Cara, „Vitae fragmenta“ Milutina Uskokovića, prva zbirka poezije „Posmrtne počasti“ Sime Pandurovića, prva zbirka priča „Iz Stare Srbije“ Grigorija Božovića, kao i četiri knjige Svetislava Stefanovića, itd. Biblioteka je imala veliki ugled i kod najznačajnijih pisaca toga doba. A. G. Matoš koji u to vrijeme „kao vojni bjegunac živi u potkrovljima Pariza, traži da mu se „šalju izdanja `Male Biblioteke`“, a Bora Stanković „kaže da bi voleo da mu `Koštana` izađe u izdanjima `Male Biblioteke` više nego i u jednom preduzeću Beograda“. „Mala Biblioteka” ugasila se kada više nije mogla da opstane na tržištu knjige. U Bosanskoj vili 1909. godine uz obavijest da je obustavljen njen časopis Prijegled, data je i prognoza da će do kraja te godine morati da se „obustavi izlaženje same biblioteke”. Prema podacima sa tog mjesta u tom periodu do čitalaca je stizalo svega 329 primjeraka njenih knjiga, pri čemu je 115 primjeraka išlo po osnovu godišnje, 39 polugodišnje, a 4 tromjesečne pretplate, dok su 92 primjerka išla za razmjenu i saradnicima. Druga, veća polovina tiraža praktično je završavala kod neurednih platiša i tu se zapravo i krije razlog što je iduće 1910. godine biblioteka morala da se ugasi. Koliki je značaj i ugled imala „Mala Biblioteka” svjedoči i podatak da ju je „kupio Iso Đurđević, knjižar iz Sarajeva, i 1918. godine nastavio da štampa knjige od 186. sv. nadalje, a istovremeno da doštampa i brojeve od 1. do 185. sv., kako bi stvorio svoju, novu biblioteku”. Preuzetu biblioteku novi izdavač je izdavao do 1931. godine, ali kontinuitet od 1–185 sveske nije uspio popuniti svojim knjigama. Ideja „Male Biblioteke” ponovo je oživjela sedamdesetih godina ovog vijeka kada je Ihsan (Ico) Mutevelić u Mostaru osnovao Prvu književnu komunu, koja je bila inspirisana davnim Paher – Kisićevim izdavačkim poduhvatom. U okviru te kulturno veoma široko zasnovane izdavačko-knjižarske institucije, koja je umnogome podsjećala na „Štamparsko-umjetnički zavod Pahera i Kisića” bila je pokrenuta i jedna edicija pod imenom „Mala Biblioteka”, koja, međutim, nije dostigla značaj svog uzora i prethodnika KNJIGE OBJAVLJENE U „MALOJ BIBLIOTECI“ 1899. 0. Ljubav prema knjizi po Edmondu de Amicisu. Sa napomenama nekoliko srpskih književnika (sveska za prikaz); 1. Jovan Protić: Šareni šljunci. Humoristične crtice; 2. Damjan Đ. Omčikus: Disjekta. Slike, crtice i pripovijetke. I svezak; 3. Antun P. Čehov: Pripovetke. Preveo Velja Mirosavljević. I sveska; 4. Simo Matavulj: Tri pripovijetke; 5. Svetozar Ćorović: Dvije šaljive igre. I. Poremećen plan. II. Izdaje stan pod kiriju; 6–7. Od srpskih pripovjedača: Božićne priče. # zastupljeni: Jovan Maksimović, Ilija I. Vukićević, Svetozar Ćorović, Ivan Ivanić, Milan Budisavljević, Marko Car; 8. Ilija I. Vukićević: Arnautske slike; 1900. 9. Stevan Sremac: Dve pripovetke; 10. Ivo Ćipiko: Sa jadranskih obala. Kratke priče; 11–12. Jovan Protić: Seoske fotografije; 13. Damjan Đ. Omčikus: Disjekta. Slike, crtice i pripovijetke. II svezak; 14. Branislav Đ. Nušić: Knez od Semberije. Istoriska scena; 15. Mileta Jakšić: Priče; 16. Antun P. Čehov: Pripovetke. Preveo Velja Mirosavljević. II sveska; 1901. 17–18. Svetozar Ćorović: Crtice; 1902. 19. Od srpskih pisaca: Humoristikon. I sveska; # zastupljeni: Branislav Đ. Nušić, Milorad M. Petrović, Dr. Branislav Stojanović, Čiča Ilija Stanojević, Jovan Protić. 20. Jovan Protić: Pripovetka kako se pokojni Avram Nestorović svadio sa pokojnim Nestorom Avramovićem; 21–22. Dragomir Brzak: U komisiji. Svakojake slike i prilike iz mojeg beležnika, I sveska; 23–24. Nikolaj V. Gogolj: Ženidba. Sasvim neobičan događaj. Komedija u dva čina. Prevela Vukosava Ivanišević Ćuković; 25. Luka Grđić Bjelokosić: Stotina šaljivih priča. Iz srpskog narodnog života u Hercegovini; 26–27. Milan Budisavljević: Priče. Nova zbirka. „Bijedni ljudi”; 28–29. Milorad P. Šapčanin: Posljednje pripovetke. Predgovor Dimitrije Gligorić; 30. Jovan Fil. Ivanišević: Vragolije Vuka Zloćevića. Pripovijetke iz crnogorskog života; 31–32. Od srpskih pisaca: Humoristikon. Kozerije II–III sveska; # zastupljeni: Milovan Đ. Glišić, Stevan Sremac, Dragomir M. Janković, Jevta Ugričić, Radoje D. Domanović, Ilija I. Vukićević, S. H., O. 33–34. Dragomir Brzak: U komisiji. Svakojake slike i prilike iz mojeg beležnika, II sveska; 35. Nikolaj V. Gogolj: Šinjel. Preveo Ljubomir Miljković; 36. Vladoje S. Jugović: Sjene. Male pripovijesti; 37. Branislav Đ. Nušić: Šopenhauer. Humoreska u jednom činu; 38. Edgar Allan Poe (Edgar Alan Po): Dve pripovetke. S engleskog preveo Svetislav Stefanović; 39. Joanikije Pamučina: Šaljive srpske narodne pripovijetke. I sveska; 40. Dragomir Brzak: U komisiji. Svakojake slike i prilike iz mojeg beležnika. III sveska; 41–42. Wiliame Shakespeare (Viljem Šekspir): Julije Cezar. Tragedija. S engleskog preveo Dr. Svetislav Stefanović; 1903. 43. Simo Matavulj: Pošljednji vitezovi; 44. Jean Baptiste Racine (Žan Batist Rasin): Fedra. Tragedija u pet činova. S francuskog preveo Dr. Nikola Đorić. 45. Simo Matavulj: Svrzimantija; 46–47. Miloš P. Ćirković: Iz mojih uspomena; 48. Gyy de Maupassant (Gi de Mopasan): Orla. S francuskog preveo Veljko M. Milićević. Predgovor M. Milićević; 49. Jovan Đorđević: Čučuk-Stana. Biografijska crta; 50. Brankovinski (Đoka Nenadović): Pripovetke. I sveska; 51–52–53. Wiliame Shakespeare (Viljem Šekspir): Hamlet kraljević danski. S engleskog preveo Dr. Laza Kostić; 54–55. Dr. Jovan Subotić: Miloš Obilić. Tragedija u pet činova; 56. Maksim Gorki: Čelkaš. S ruskog preveo Nikola Nikolajević; 57–58–59. Janko M. Veselinović: Ciganče. Iz zbirke sitih i gladnih; 60. Ferenc Herceg: Šest pričica. S mađarskog preveo Jovan Grčić; 61–62. Wiliame Shakespeare (Viljem Šekspir): Magbet. S engleskog preveo Dr. Svetislav Stefanović; 63. Branislav Đ. Nušić: Malo Pozorište. I. Pod starost. II. Naša deca. I sveska; 64–65. Franz Grillparzer (Franc Grilparcer): Jevrejka Toleđanka. Istoriska žalosna igra u pet činova. S njemačkog preveo Jovan Grčić; 66. Stevan Sremac: Čiča-Jordan. Jedna slika; 1904. 67–68. Čeda Mijatović: Siromah Marko; 69. Matilda Serao – Enriko Kastelnuovo – Đovani Verga: Iz Italije. Pripovetke. S talijanskog preveo Svetolik A. Popović; 70. Dr. Svetislav Stefanović: Skice; 71–72–73. Wiliame Shakespeare (Viljem Šekspir): Ričard III. Tragedija u pet činova. S engleskog preveo Dr. Laza Kostić; 74. Marko Car: S bojnog i ljubavnog polja. Prigodne priče; 75. Luka Grđić Bjelokosić: Moje crtice; 76–77. I. E. Poricki: Naličje života. Skice iz anatomije. S njemačkog preveo Gerasim P. Ivezić; 78. Stevan Sremac: Jeksik-adžija. Pripovetka; 79–80. Camille Debans (Kamil Deban): Prepreka. S francuskog preveo Vladimir T. Spasojević; 81–82–83. Milan Pribićević: U mraku i magli; 84–85. Lav Nikolajević Tolstoj: Jutro jednog spahije. S ruskog preveo Nikola Nikolajević; 86–87. Svetislav Stefanović: Pesme. Originalne i prevedene. II knjiga; 88. Ivan Vazov: Kratke priče. S bugarskog preveo Svetolik A. Popović; 89. Jovan Protić: U Zavetrincima; 90. Evripid: Alkesta. Antička drama u tri čina sa prologom. Preradio Ž. Rivole. Preveo Risto J. Odavić; 1905. 91. Dragutin J. Ilijć: Pripovetke. I sveska; 92. Jeremije Obrad Karadžić: Srpske narodne pripovijetke; 93–95. Johann Wolfang Goethe (Johan Volfgang Gete): Stradanje mladoga Vertera. S nemačkog preveo Branko Mušicki; 96–97. Ksaver Šandor Đalski (Ljubomir Babić): Pripovijetke. I sveska;112 98–99. Vaclav Steh (Vaclav Šteh): Zvoni treći put. Vesela igra u tri čina. S češkog preveo Dr. Ilija Bajić; 100. Branislav Đ. Nušić: Malo pozorište. I. Greh za greh. II. Pod oblacima, II sveska; 101. Stevan Sremac: Skice; 102–103. Petar J. Odavić: Novele. I sveska; 104–105. Wiliame Shakespeare (Viljem Šekspir): Mletački trgovac. S engleskog preveo Dr. Svetislav Stefanović; 106. Nikola T. Janković: Pripovetke. I sveska; 107. Géza Gardonui (Geza Gardonji): Male priče. S mađarskog preveo Jovan Protić; 108. Milan Begović: Vojislav Ilijć. Studija; 109–110. Svetislav Stefanović: Pesme. Originalne i prevedene. III sveska; 111–112. Henrik Ibsen (Henrik Ipsen): Rosmersholm. Drama u četiri čina. Preveo Vojislav Jovanović; 113–114. Svetozar Ćorović: Ženidba Pere Karantana; 1906. 115. Simo Matavulj: Car Duklijan; 116–118. Milan Budisavljević: Tmurni dnevi. Pripovijesti; 119. Svetozar Hruban-Vajanski: Bura u zatišju. Novela. Sa slovačkoga preveo Jovan Vučerić. Predgovor od prevodioca; 120. Detlev Liliencron (Detlev Lilienkron): Ratne novele. S nemačkog Mirko Damnjanović; 121. Ž. M. Romanović: Psihodrame; 122–123. Wiliame Shakespeare (Viljem Šekspir): Mnogo vike ni oko šta. S engleskog Dr. Svetislav Stefanović; 124. Milan Begović: Meniet. Kaprisa u jednom činu; 125. Aleksandar Valentinovič Amfiteatrov: Stara vrlina. Dramska kaža u jednom činu. S. Ruskog preveo Risto J. Odavić; 126–132. Pera S. Taletov: Novac. Roman iz beogradskog života; 133. Edgar Allan Poe (Edgar Alan Po): Tri pripovetke. S engleskog preveo Dr. Dušan Rajičić; 134–135. Jovan Protić: Iz seoskog albuma; 1907. 136–138. Svetislav Stefanović: Iz engleske književnosti. Eseji. I knjiga; 139–140. Vojislav Jovanović: Naši sinovi. Komad u četiri čina s epilogom; 141–147. Svetozar Ćorović: Stojan Mutikaša. Roman; 148–149. Maksim Gorki: Na dnu. Dramska slika u četiri čina. S ruskog prevela Maga Magazinović; 1908. 150. Aleksa Šantić: Pod maglom. Slika iz Gornje Hercegovine; 151–152. Grigorije Božović: Iz Stare Srbije. Pripovetke. I sveska; 153. Milutin Uskoković: Vitae fragmenta . Knjiga za umorne ljude; 154–155. Milutin Jovanović: Pjesme; 156. Jean Baptiste Moliere (Žan Batist Molijer): Smiješne precioze. Komedija. S francuskog preveo Dušan L. Đukić. Predgovor P. Popovića; 157. Jovan Skerlić: Francuski romantičari i srpska narodna poezija;114 158–160. Aleksandar Vasiljevič Družinjin: Paulina Sasovica. Pripovetka. S ruskog preveo Stojan Novaković; 161–162. Sima Pandurović: Posmrtne počasti; 1909. 163. Branislav Nušić: Danak u krvi. Dramski fragment u jednom činu; 164–165. Svetozar Ćorović: Moji poznanici; 166–168. Mađarski pripovjedači. Dvadeset pripovjedaka. S mađarskog preveo Slavko M. Kosić; #Zastupljeni: Đula Sini, Zoltan Turi, Đula Varteši, Geza Gardonji, Adi Endre, Ferenc Herceg, Lajoš Biro, Žigmond Seleši, Jene Heltai, Zoltan Ambruš, Šandor Brodi, Viktor Rakoši, Tomaš Kobor, Bela Tot, Ferenc Molnar, Đula Krudi, Marton Zoldi, Geza Lenđel, Ištvan Baršol, Kalman Miksat; 169–170. Jovan Protić: Perom i olovkom. Ćeretanja; 171–174. Johann Wolfang Goethe (Johan Volfgang Gete): Gvozdenšaka Gec od Berlihingena. Pozorišna igra u pet činova. S njemačkog originala od 1773 g. Preveo Ivan Vasin Popović; 175. Mita Dimitrijević: Priče; 176–177. Maksim Gorki: Konovalov. Pripovetka. S ruskog prevela Ljuba A. Marjanovića; 1910. 178–181. Andre Theuriet (Andre Terije): Žerarova ženidba. Roman. S francuskog preveo Mihailo S. Dojčinović; 182–185. Aleksa Šantić: Iz njemačke lirike. KC

Spolja kao na fotografijama, unutra dobro očuvano. Autor - osoba Kulenović, Skender, 1910-1978 = Kulenović, Skender, 1910-1978 Naslov Komedije / Skender Kulenović Vrsta građe drama Jezik srpski Godina 1947 Izdavanje i proizvodnja Sarajevo : Svjetlost, 1947 (Sarajevo : Oslobođenje) Fizički opis 236 str. ; 20 cm Zbirka Domaći pisci MG130 (N) 1. DJELIDBA 2. VEČERA 3. A ŠTA SAD… SKENDER KULENOVIĆ (Bosanski Petrovac, 02.09.1910 – Beograd, 25.01.1978) Kulenović je rođen 1910. u Bosanskom Petrovcu. U rodnom mjestu završio je osnovu školu, gimnaziju u Travniku, a prava je studirao na zagrebačkom Sveučilištu. Rano se opredijelio za napredni komunistički pokret: godine 1933. primljen je u SKOJ, a dvije godine kasnije u Komunističku partiju Jugoslavije. Učesnik je narodnooslobodilačke borbe od 1941. godine. Biran je i za člana AVNOJ-a. U toku narodnooslobodilačke borbe uređivao je partizanske listove, a po oslobođenju zemlje bavio se političkim radom i uređivanjem listova i časopisa („Pregled“, „Književne novine“, „Nova misao“). Bio je dopisni član Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu i redovni član Srpske akadmije nauka i umjetnosti. Umro je u Beogradu 1978. Svoj prvi književni rad, sonetni vijenac Ocvale primule Kulenović je objavio 1927. godine u srednjoškolskom almanahu „Hrvatska vila“, u Travniku. Kasnije objavljuje lirsku prozu u časopisu „Novi behar“ u Sarajevu, prvu pripovijetku Noć u vezirskom gradu u zagrebačkom časopisu „Putokaz“, koji uređuje Hasan Kikić, te pripovijetku Rakije u zagrebačkom časopisu „Izraz“, pod uredništvom Otokara Keršovanija. U tim drugim časopisima i listovima Kulenović, pored književnih radova, objavljuje i političke članke. Kao partizan, Kulenović se 1942. javlja prvom ratnom pjesmom Pismo Jove Stanivuka partizana crvenoarmejcu Nikolaju Ivanoviču Krilovu, objavljenom u listu „Krajiški partizan“, u selu Agiću kraj Banjaluke. Iste godine objavljeno je i najpoznatije djelo Skendera Kulenovića poema Stojanka majka Knežopoljka. Prvi put je štampana kao posebna knjiga 1945. godine, i odmah postala svojina čitavog naroda. Umjetničkim osobenostima – motivom, likom, jezikom i ritmikom – Stojanka majka Knežopoljka predstavlja jedinstvenu fresku o borbi i osveti u našoj literaturi sa temom narodnooslobodilačke borbe i revolucije. S pravom je književna kritika lik majke Stojanke Knežopoljke poredila sa legendarnim likom Majke Jugovića iz narodne poezije. Kulenović je, pored ostalih, objavio i djela: Komedije, Ševa (poema) Svjetlo na drugom spratu (drama), Poeme, Soneti i roman Ponornica (1977). U svojim zrelim godinama Kulenović je sve više iskazivao svoj intimni svijet. Posebno su zapaženi njegovi soneti, zgusnute misli i savršenog izraza. U njima je nastavljena ona nit sa kojom je ovaj pisac i ušao u literaturu. O Skenderu Kulenoviću pisali su: Milan Bogdanović, Eli Finci, Slavko Leovac, Božo Milačić, Stevan Raičković, Božo Bulatović i Novica Petković. Slobodan Kalezić & Miroslav Đurović | Čitanka za III razred srednje škole | 1980 STIH I JEZIK SKENDERA KULENOVIĆA Dovoljno su poznata svedočanstva mnogih pesnika, pa i svedočanstvo Skendera Kulenovića, čije reči ovde navodimo, da u početku poseduju „osnovni ton“ pesme, „njenu kompoziciju“, „pa čak nekoliko prvih stihova“ i „zvukove stihova koji treba da dođu“. Taj „osnovni ton“, „kompozicija“, „zvukovi stihova“ koje tek treba ispuniti konkretnom jezičkom materijom — pripadaju obliku pesme, obliku koji kao da u početku sam sobom znači i u izvesnom smislu ima samoniklu, neverbalnu egzistenciju. Reči tek potom dolaze. Ali sa dolaskom reči i započinje pravi tvorački čin, muka i radost konkretnoga verbalnog otelotvorenja: reči jesu i nisu „ton“ i „zvuk“, one prihvataju „kompoziciju“ i istovremeno joj se opiru. Jer svaka reč je pre svega, i možda iznad svega, dvostrana: znakovna čovekova tvorevina koja oblikom posreduje artikulacionoakustičku materiju dajući joj smisao, ukršta neposredno, materijalno sa isposredovanim, značenjskim. Svojom drugom, značenjskom stranom, izvodi pesnika i čitaoca u svet „onostranih“, označenih predmeta. Oblikovati u rečima znači oblikovati već oblikovano, znači oblikovati u materijalu koji je uvek i bitno dvostran i čije se dve strane nalaze u dinamičnoj ravnoteži. Zato je tek realizacija, jezičko utelovljenje „osnovnoga tona“, jedini i pravi ontički čin u pesništvu; tu je dat praktično osetan ali teorijski gotovo nepojaman koloplet zamišljenog oblika i njegovoga konkretnog sačinjanja u pesmi. I koliko god su u tom pogledu primamljivi i tajanstveni pesnici koji između jednoga i drugoga — između zamišljenog oblika i njegovoga konkretnojezičkog utelovljenja u stihu i celoj pesmi — uspevaju da postignu određeno ravnovesje, za teoriju i kritiku su ponekad čak i interesantniji oni kod kojih jedna strana preteže. Pretezanje oblika, oblikotvorne discipline, svedoči o ustaljenim, u izvesnom smislu kanonizovanim postupcima; pretezanje druge strane, nemoć da se ovlada materijalom, „sadržajem“, svedoči o traganju za novim „stilom“. Zato su skice, zabeleške, nedovršeno i odbačeno komađe teksta osobito dragoceni izučavaocu, ali su retko interesantni za ponekog (probranog) čitaoca. Na ove momente ukazujemo zato što Skender Kulenović sigurno nije pesnik koji lako i često postiže oblikovnu ravnotežu; on, slikovito rečeno, svaki gram sklada dušom plaća. Stoga, verovatno, ne greše kritičari koji ističu fragmentarnost njegove poezije u celini uzete, čak i ako se ne uzmu u obzir znatni periodi ćutanja i nedoumice pre i posle tzv. ratne poezije. Jer u njegovome pesništvu ne postoji ni približno jedinstven oblikovni fokus, nego više njih, pa se dobija utisak kako je pred nama stalno fermentiranje poetskih oblika, ne njihovo postupno i metodično kristalizovanje. U potpunijoj, ambicioznijoj analizi, lako bi se moglo da pokaže kako je Kulenović neprekidno menjao svoju oblikovnu tačku ili gledište, ali bi mnogo teže bilo ukazati na prave uzroke takve nestabilnosti. Teže zato što pesnik ne bira slobodno svoju oblikovnu tačku gledišta, što je njegov izbor oblikovnih postupaka uslovljen kontekstom koji se širi od individualne naklonosti i odluke – preko dinamične hijerarhije književnih konvencija i stilskih opredeljenja – do „duha vremena“ i „bila istorije“. Vremenskoistorijski kontekst neposredno se oseća u ratnim poemama, i o njemu se najpre i najradije govori, ali se pri tome ne dopire do unutarnje strukture Kulenovićevog stiha, nego se ističu spoljne veze, spoljni odnosi. Nesumnjivo je da ratni kontekst, kod nas izrazit ratnorevolucionarni, kad puca i društvena i kulturna hijerarhija, zahteva menjanje oblikovnog fokusa u poeziji. Ma koliko bio stabilan, iznutra organizovan, ma kakvu moć samorazvića posedovao, sistem književnostilskih konvencija uvek na neki način korelira sa širim kulturnim i društvenim sistemom. Izmene koje nastaju u navedenoj korelaciji predstavljaju pravi predmet književnoistorijskog istraživanja, a u takozvanoj ratnoj poeziji Skendera Kulenovića od posebnog su značaja za njeno svekoliko tumačenje. Jer je tu u Kulenovićevom stihu „osnovni ton“, odnosno „kompozicija“ poeme, otelotvoren u jezičkim komponentama i slojevima koje je osoben istorijski trenutak istakao u prvi plan. Ratni vihor koji je pokrenuo one donje, elementarne narodne slojeve, primordijalne snage narodnoga bića, gde se na neponovljiv način i pati i likuje, povukao je za sobom i elementarne, iskonske i predajne slojeve jezika: Stojanka majka Knežopoljka sva je sačinjena od njih i u njima. Ovde je reč uzimana sa samog izvora, u onome obliku u kome se neposredno izgovara, u kome u narodu živi. Ali, da bi se bar donekle i letimično razjasnio ovaj drugačiji izbor reči, ovo posezanje za narodnom reči sa narodnih usana, za živom reči koja se ne izdvaja iz konteksta konkretne govorne upotrebe, koja se često preliva u bogatim dijalekatskim, ali isto tako i frazeološkim, katkada predajnim i mitskim bojama — neophodna su nekolika uopštenija objašnjenja. Jer, svako opredeljenje za određeni oblik jezičke građe podrazumeva prihvatanje jedne mogućnosti i odbacivanje drugih koje pruža dati sistem postojećih književnih konvencija. Taj je sistem književnih konvencija hijerarhijski organizovan i korelira sa kulturnim i društvenim. Izvesno je, naime, da ono što danas nazivamo prirodnim jezikom u sebi sadrži skup različitih upotreba toga jezika. Praktično se nikada ne komunicira na nekome prirodnome jeziku uopšte, nego uvek na nekome njegovom obliku, na nekome jezičkome stilu, odnosno na potkodu u okviru opšteg jezičkog koda. U svakome prirodnom jeziku, pa i u srpskome, postoji cela hijerarhija takvih potkodova. Književnost, u principu, upotrebljava jezik u celome njegovom dijapazonu, ali se njegova upotreba u prozi i u stihu po mnogo čemu bitnom razlikuje. Za razliku od proze, koja može da uključi i uključuje različite jezičke potkodove, stih poseduje ceo niz manje ili više strogih restrikcija i njegova mera ostaje u granicama jezičke jedinice ne dosežući do različitih sfera njene upotrebe. Donekle pojednostavljeno rečeno, proza instrumentira celokupnom hijerarhijom jezičkih potkodova, jer širi, sižejni razvoj njene strukture to dozvoljava; stih se, međutim, razvija i realizuje u razmaku koji se uspostavlja između stilskostihovnih uslovnosti i jezika. Zato je tzv. pesnički jezik oduvek težio da se izdvoji u poseban potkod; zato je stepen tradicionalne poetičnosti uvek bio u direktnom proporcionalnom odnosu sa selekcijom leksike i sa nastojanjem da se formira i osvešta poetski leksikon. U stihu se neprekidno oseća onaj „osnovni ton“, izabrani, nekako unapred dati oblik, koji je sadržan i utelovljen u raslojavanju jezičkih jedinica (od foneme do intonacije, od morfološke do sintaksičke strukture), izdvajanju određenih slojeva u jezičkim jedinicama. Ostvareni oblik i nije ništa drugo do stepen uređenja tih izdvojenih sastavaka jezičkih jedinica na različitim nivoima. Izbor drugih sastavaka i drugi stepen njihovoga uređenja ima dalekosežne ritmičke i semantičke posledice, uvek predstavlja prelazak na nov stil, obeležje je novog književnog pravca. Zato se i dešava da se opšta i konvencionalizovana stihovna forma ne menja a stih ipak zvuči različito. Ukratko, u prozi je reč celovita, jer u principu ovde jezik funkcioniše u svoj svojoj komunikacionosocijalnoj hijerarhiji. Stvar je stila i postupka šta će iz te hijerarhije biti izabrano, ali se uvek bira iz cele hijerarhije. U stihu je reč raslojena, jer se ovde strože uređuju samo određene komponente u govornome nizu, dok se druge zapostavljaju. Taj novi poredak nosilac je poetskog stila i osobenog „zvučanja“ stiha. Za stilsko diferenciranje od izuzetnog je značaja sama selekcija određenih komponenata, ali isto tako i napon koji postoji između zadatoga stihovnog oblika i verbalnoga materijala u kome se on utelovljuje. Na ovome nivou analize mogla bi da se izdvoje dva slučaja: a. kad se u okviru konvencionalizovane stihovne forme otkrivaju nove oblikovne mogućnosti; b. kad se već otkrivene mogućnosti jednostavno primenjuju. U prvom slučaju je u pitanju pesnik koji u vlastitoj književnoj tradiciji začinje novu stilsku formaciju; u drugom — sledbenik, bez obzira na stvarnu vrednost i snagu koju njegova lirika može imati. Skender Kulenović je u svojim izuzetno ranim sonetima bio nesumnjivi sledbenik. Možda je suvišno još jednom ustvrditi da su Ocvale primule (1927) sledbenička lirika; međutim, nije suvišno ako pokušamo da ukažemo na neke momente koji će, možda, baciti izvesno svetlo na pesnikovo unutarnje kolebanje u potrazi za autentičnim, vlastitim stihovnim izrazom. Ono što današnjeg čitaoca i poznavaoca Kulenovićeve poezije može prijatno da iznenadi u Ocvalim primulama jeste dosta strogo i skladno izveden sonetni oblik. Ono pak što ga posebno može da zainteresuje jeste činjenica da pesnik više nikada nije hteo ili nije mogao, svejedno, da posegne za idealom tako stroge, skladne i ritmičnozvučne forme kao u svojoj sedamnaestoj godini. Posebno je interesantno što se Kulenović, nakon sveg svog poetskog iskustva, opet vratio sonetu, ali je ideal uravnoteženoga glasovnomelodijskosintaksičkoritmičkoga oblika ostao po strani. Kad bismo, na primer, nove Kulenovićeve sonete uporedili u tom smislu jedino sa sonetima Stevana Raičkovića — recimo sa izrazitim sonetom „Kamena uspavanka“ — bilo bi posve jasno koliko je naš pesnik krenuo sasvim drugim putem. Raičković ovde vrlo strogo uređuje sintaksičkointonacione momente, čak bi se idući od stiha do stiha i od strofe do strofe moglo da pokaže kako je ritmičko talasanje dovedeno do svoga klimaksa u trećoj strofi i na početku četvrte, gde je primenjen postupak tzv. kadenciranja. To je doista melodioznomuzikalna tvorevina, ali se cena te muzikalnosti isto tako dobro oseća: reči su uveliko izgubile u svojoj samostalnosti, osobito semantičkoj. U Kulenovićevim najboljim sonetima, naprotiv, naglašeno je uranjanje u same reči: težina pojedinačnih reči, težina njihovih neprenesenih i prenesenih značenja, njihovih sintagmatskih i sintaksičkih veza, pa čak i njihovih samostalnih akcenata i glasovnih sastava – sve je to ovde gotovo opipljivo i onemogućava opšti ritmičkointonacioni polet strofe i celoga soneta. To, međutim, ne može da bude slučajno, i stoga se još jednom moramo da vratimo Ocvalim primulama u potrazi za odgovorom. S jedne strane je razumljivo što je u njima, dvadesetih godina, spoljna forma soneta strože, klasičnije izvedena, jer je tada u čitaočevom očekivanju skup formalnih obeležja soneta bio strože određen. Ali, s druge strane, tamo je unutarnje diferenciranje komponenata u govornome nizu odlučnije izvedeno: stroža selekcija leksike, izvesno potiranje konkretnih leksičkih značenja, njihovo ujednačavanje na osnovu zajedničke funkcije reči u stihu, stalno osećanje ritmičkointonacione linije, koja objedinjuje, ujednačava i time nužno stilizuje samostalne leksičke jedinice. Opšte i neodređeno značenje do izvesne mere potiskuje pojedinačna, jasno određena, u jeziku već fiksirana. Ne zalazeći u određivanje stvarne poetske mere Ocvalih primula, nas ovde interesuje sam unutarnji oblikovni mehanizam koji dejstvuje u skladu sa zamišlju da se ostvari stroža i ritmičkozvučna sonetna tvorevina: svaka reč se upotrebljava u donekle prenesenom značenju, a svaki trop se, sa svoje strane, ponaša kao da je u pitanju neprenesena upotreba. To ujednačavanje dislocira i olakšava leksičke jedinice uvodeći ih u uravnoteženo ritmičkointonaciono kretanje; stvara osećaj da je pred nama ona poetska tvorevina koja ne samo time što ima dva katrena, dva terceta i određeni sistem rimovanja, nego još i time što po dovoljnoj meri usaglašenosti jezički datoga materijala i konvencionalno zadate poetske forme ide u susret čitaočevom očekivanju strogog, skladnog, zvučnog oblika. Pojedini nazivi koji se pokatkada daju sonetu, kao nemačko Klinggedicht ili naše saglasnica, zvonjelica (A. B. Šimić, na primer, hotimično upotrebljava ovaj poslednji naziv kad želi da istakne savršeniju ritmičkozvučnu stranu matoševskog soneta), na dosta izrazit način pokazuju šta čitalac po ustaljenoj tradiciji može da očekuje od ove stihovne forme i, prema tome, na koji je način percipira. A čitalačko očekivanje stalno prisustvuje i u samome procesu autorovog stvaranja; odnos između stvaranja i čitanja pesme može se, po mnogim momentima, analoški posmatrati kao odnos između fonacije i audicije u govornome aktu. Ali isto onako kao što u različitim književnostima i u različitim stilskoevolutivnim epohama jedne iste književnosti ne postoji jednak skup formalnih obeležja koja čitaocu signalizuju da je u pitanju sonet, tako isto se od samog signala da je neka pesma sonet očekuje različit stepen i različita vrsta strogog, skladnog i zvučnog uređenja jezičkoga materijala. Ono što bi, međutim, mogla da bude neka vrsta konstante jeste: očekivanje strožeg uređenja uopšte, osetnije uravnoteženosti između samostalne vrednosti i težine jezičke materije i strogih restrikcija poetskog oblika. Ovo očekivanje kod autora postoji kao zadatak, a kod čitaoca kao ostvarenje toga zadatka. Taj je zadatak dovoljno razgovetan u Ocvalim primulama, a kao minimalna ilustracija može poslužiti prvi katren prvog soneta: To su tople kćerke vlažnih zavjetrina. Skrivene i nježne, za suncem se žute. Bez mirisa, na dnu žutih krvi slute skora iščeznuća s dolaskom vrelina. I u ovoj i u svim ostalim strofama pesnik manjeviše spretno utkiva niz tananih zapažanja o jagorčikama u opštu impresiju, atmosferu koju utelovljuje i sam uravnoteženi ritam. Preovladavanje žute boje, vlažnotoplog, nežnog, fragilnog itd. predstavlja samo jedan postupak da se niz konkretnih pejsažnih pojedinosti, opisnih detalja, podvede pod nekoliko dominantnih momenata, da se dođe do simbolotvornog uopštavanja, da se odabrane pojedinosti u prirodnome pejsažu prevedu na izvesna duhovnoduševna znamenja. I dalje, u sižejnome razvoju ovih soneta stalno se oseća preplitanje dvaju načela; između ostalog, u jednom trenutku se kao nosilac suprotnoga načela pojavljuje sused kukurek, koji „gizdav stiže“. I ove, nimalo slučajno navedene pojedinosti, i ceo niz drugih neposredno vezuju Ocvale primule za Matoševe naširoko poznate pejsažesonete. Da se samo prisetimo dveju strofa iz „Maćuhice“: 1. Crna kao ponoć, zlatna kao dan, Maćuhica ćuti ispod rosne vaze, U kadifi bajne boje joj se maze, Misliš: usred jave procvjetao san! 2. Kao samrt tamna, kao život sjajna Maćuhica cvate ali ne miriše – Ko ni njezin susjed, kicoš tulipan. Ona unutarnja ravnoteža, pored relativno disciplinovano izvedene spoljne sonetne forme, onaj dosegnut sklad između konkretnojezičkog i ritmičkostihovnog koji se oseća u Ocvalim primulama, ono ujednačavanje, uopštavanje i simbolizacija konkretnih jezičkih značenja, slika i glasovnoga kvaliteta — sve je to uglavnom nastalo primenom već poznatih poetskih postupaka. Selekcija jezičkih jedinica i selekcija određenih slojeva u njima izvršena je u okviru jedne stilske formacije u hrvatskoj književnosti sa početka veka, koja je svog prvog, najznačajnijeg epigona dala u pesničkome liku Ljube Viznera. A. B. Šimić u tekstu „Ekspresionizam i svečovječanstvo“ svedoči o znatnoj ekspanziji ove stilske formacije u drugoj deceniji veka, ali i o sebi kao šesnaestogodišnjem matoševcu, pa čak i viznerovcu. Kulenović je, dakle, kao sedamnaestogodišnjak „osnovni ton“ pesme, „njenu kompoziciju“, pa i postupke njihovoga utelovljenja, jednostavno preuzeo sa linije Matoš“ Vizner. Ali su ti postupci već pokazali svoju pravu meru, na neki način su se iscrpli u Matoševim sonetima i delimice se epigonski kanonizovali kod Viznera, pa je Kulenović nakon svog ranog prvenca i nakon radikalnih stilskih lomova i vrenja posle prvog svetskog rata u hrvatskoj i srpskoj književnosti morao da traga za drugačijim, vlastitim „tonom“ i „glasom“, ili da zaćuti. Hijerarhija književnih konvencija i stilskih opredeljenja bitno se izmenila tokom dvadesetih godina, i pejsažsonet matoševskog tipa već je bio pomeren prema periferiji književnih zbivanja. Upravo je ta nova hijerarhija sigurno vrednovala Ocvale primule u očima samog autora, i ukoliko su gimnazijski dani više odmicali, sve nemilosrdnije. S druge strane, bilo bi isto tako interesantno da se podrobnije ispita koliko je autorovo delimice publicističko, delimice književno saučestvovanje u grupi levo orijentisanih književnika i intelektualaca, kao i saradnja u socijalno angažovanim časopisima, uticalo na kritičko distanciranje od artističnoga i, uzmimo, artističnomeditativnoga lirskog oblika. Kao što je poznato, ovde je vrednosna lestvica bila sasvim drugačija i momenat čisto poetske, čisto umetničke koherencije bilo kog estetskog predmeta nije u njoj dobijao nimalo visoko mesto. Imajući sve to u vidu, možda i ne bi bilo tako teško da se odgovori zašto je pesnik Skender Kulenović tako dugo ćutao i zašto je tek u vreme korenitih socijalnih, narodnonacionalnih i svekolikih drugih pomeranja ponovo progovorio, i to na posve nov, samonikli, neponovljivi način. U vreme svih ovih pomeranja kao da je u samome osnovu pukla društvena, kulturna, pa i stilskoknjiževna i jezička čak piramida: sam se njen narodni, onaj večno delotvorni a često zapretani osnov, obelodanio. Skender Kulenović je neposredno sa tog izvora zahvatio celovitu reč, bez naknadnih književnih, književnostilskih, pa i standardnojezičkih i svekolikih drugih stilizacija. Ona je zato toliko jedra, silovita; Kulenović joj često beleži i akcenat zato što je živa, neposredno izgovorena i neotuđiva od sveukupnog svog zvučnog tkiva; ona ne prihvata nikakvu naknadnu meru, nego u okviru neposrednoga iskaza u kome živi tvori celinu koju nameće kao stihovnu celinu. Kad se pomnije osmotri stihovna razdeoba u Stojanki majci Knežopoljki, onda se vidi kako ovde postoje samo izgovorna jedinstva i kako je merilo dato u samome izgovornom dahu. Ovde oblikovnu meru diktuje sam glas, glas koji reč izgovara da bi se čula, a ne samo pojmila. Stih nije konvencionalna mera, nego glasnojezički gest. Stojanka majka Knežopoljka nije poema koja se čita, nego se uvek govori, i to glasno. Ona bi se čak morala u više glasova da izgovara, bez obzira na to što je u pitanju jedna ličnost. To potencijalno glasovno orkestriranje pripremaju već sami redovistihovi, u kojima se reči često grupišu na osnovu glasovne srodnosti, ali ne kao u artističnome stihu, nego kao u narodnim govornim obrtima, frazeološkim skupovima, izrekama, uzrečicama, poslovicama. Jezik se ovde ne odvaja od naroda, koji voli — kako nam o tome svedoče mnoge njegove umotvorine — da tvori jezičke oblike i katkada osetno uživa u samoj toj oblikotvornoj delatnosti. Kulenović kao da je hotimice hteo da se vrati toj oblikotvornoj jezičkoj delatnosti i da je reaktivira u Stojanki, u Pismima Jove Stanivuka i, na poseban način, u Ševi. Otud i navire ono jezičko obilje koje su kritičari toliko puta već isticali. Ali ovakva, celovita i neposredna reč, ne samo što je nerazdvojno data sa glasom koji je izgovara, nego isto tako podrazumeva i uho koje je sluša. Ona tka između usana i uha, pa je istovremeno i saopštenje i pitanje i odgovor. To mešanje različitih planova, taj neprekinuti dijalog i udvajanje, to jezičko menjanje perspektive oseća se i u sledećim stihovima. Stojanka, prvo, slikovito karakteriše svoje sinove iz dvostrane perspektive, iz mitskonacionalne i iskonskomajčinske: Joooj, tri goda srpska u mom vijeku, tri Obilića u mom mlijeku. Onda ih u naredna tri stiha zaziva i u polumetafori poistovećuje sa praznicima pomoću kojih se u narodu i vreme i život meri: joj, Srđane Đurđevdane, joj, Mrđane Mitrovdane, joj, Mlađene Ilindane. U naredna dva stiha daje se paralelizam – poređenje u kome se sama Stojanka pojavljuje kao da je neko potajno oko sa strane vidi: Kozara izvila tri bora pod oblak, Stojanka podigla tri sina pod barjak! Sve te perspektive sažima, u sebi sadrži dinamična, živa reč u razgovoru, u sporenju sa drugima i sa samim sobom, sa vlastitim nedoumicama. Ona još nije uhvaćena u knjišku linearnost, pogotovu ne u mengele neumoljivoga sonetnog stiha. Ko je imao prilike da čita pisma ljudi nedovoljno vičnih pismenome izlaganju lako je mogao da primeti kako se reč u njima, slikovito rečeno, osvrće na sve strane: ne pristaje na postepeno izlaganje i linearno ulančavanje, nego neprekidno prelazi iz pitanja u odgovor, pa je i pitanje i odgovor u isto vreme; iz saopštenja prelazi u specifično kićenje, kad se reči ulančavaju po glasovnoj srodnosti, pa se pisma ne pišu, nego se kite; iz umiljatog jezičkog dodvoravanja promeće se u ljutito odsecanje itd. A sve to nalazimo, kako bi Šklovski rekao, kao ogoljeni postupak u Pismima Jove Stanivuka (mogli bismo ovde gotovo u celini da ih citiramo kao čistu ilustraciju) i u manjoj meri u Stojanki majci Knežopoljki. Takvu, nedovoljno disciplinovanu i, da tako kažem, razbokorelu reč, nalazimo i u poemi Ševa. Iz razbokorele reči izašla je sva ratna poezija Kulenovićeva, i u tome je i njena osobena vrednost i svi njeni nedostaci. Nedostaci pre svega zato što se lako i brzo prelaze granice koje stih kao osobeni oblik postavlja: u njemu se reči podvode pod višu jedinicu, usmerene su u jednom zajedničkom pravcu. Stih im daje izvesno zajedničko značenje utoliko one gube svoja samostalna; stih ih uvodi u izvestan zajednički ritam i čak tempo – utoliko one gube svoj samostalni ritam; stih im daje izvesnu zajedničku intonacionu konturu — utoliko one gube svoju samostalnu sintagmatskosintaksičku intonaciju itd. U tom paralelizmu, suprotstavljanju i naponu između dvaju poredaka praktično i postoji stih kao specifična književna i istovremeno jezička jedinica. On uvek egzistira na dva plana istovremeno, između kojih se kolebamo sve dok je živ, sve dok ne pređe u kliše ili se ne ospe: stih je svojevrsna metafora. Ratne poeme Kulenovićeve, međutim, izrastaju iz potpuno osamostaljene reči, pa je Stojanka majka Knežopoljka izuzetno čedo jednog izuzetnog vremena. A već u Pismima Jove Stanivuka osećamo kako se stihovi razgrađuju, kako se u prozu osipaju, ili se možda iz proznoga medija nisu nikada ni mogli da izdvoje. Skender Kulenović će nakon objavljivanja ratne poezije opet zaćutati u potrazi za novim oblikovnim postupcima. Prvu knjigu soneta objavljuje tek 1968, a drugu 1974. Vraćanje sonetnom obliku kao da je bio svojevrsni produžetak Ocvalih primula; u stvari, prihvatanje sonetnog oblika sada predstavlja pokušaj da se samostalna, višestrana i dinamična reč podvede pod imanentne zakonitosti stihovnoga retka. Nije nimalo slučajno što se unošenje u stih tzv. dijaloške reči uvek karakteriše kao prozaizacija, kao što, s druge strane, nije slučajno što se isticanje samo jednog sloja u rečima i stroža organizacija govornoga niza samo na osnovu toga izdvojenog sloja isto tako redovito karakteriše kao poetizacija proznog tkiva. U ovom su tekstu ta dva principa različite organizacije govornoga niza prosleđena u granicama unutarnje, oblikovne mikrodrame koju naslućujemo u razvoju Kulenovićeve poezije. Poslednji „čin“ te drame, iza koga je već ostalo nekoliko najznačajnijih Kulenovićevih sonetapesama, pokušao sam da interpretiram i donekle kritički procenim kada se 1968. pojavila prva Kulenovićeva knjiga Soneti. Stoga ovaj tekst predstavlja svojevrsni odgovor na neka prećutana pitanja u ranijoj kritici (v. N. Petković, Artikulacije pesme II, Sarajevo, 1972). Novica Petković (1976) „Slovenske pčele u Gračanici“ Izabrani eseji, članci i razgovori Priredio Dragan Hamović ZVONKI DRAGULJI JEZIKA „Badava sve, bez boli bi tek život bio tužan“, veli mladi Skender Kulenović u svojim „Jesenskim vodama“, lirskoj prozi napisanoj godinu dana posle „Ocvalih primula“, buketa od pet soneta razbokorenih u adolescentskim godinama u travničkoj gimnaziji. Tu se već na neverovatno zreo način začeo veliki pesnik remboovske mladosti i siline. „U drugom gimnazije javila se u meni žlijezda pisanja“, ispoveda se Skender i dodaje, „da ne prestane nikad poslije“. Skender Kulenović je poeta vates i poeta doctus, u isti mah, pesnik nadahnuća i učenosti, prekognitivan i racionalan, a uza sve, evo, i po darovima koje sipa po nama živim pesnicima, poeta laureatus. U bitnom i obimnom eseju pod naslovom „Apsolutni Krajišnik Skender Kulenović“ (1980), Radomir Konstantinović je eksplicitno i precizno postavio stvari na svoje mesto. Da – poezija uvek i nezaustavljivo crpi sokove iz fantazmagoričnih slika detinjstva. Svako naglašeno bežanje od zavičaja redovno vodi u pomodni osip jezika. Skender je to i te kako znao. Otuda njegova udivljenost ranim godinama života, prvim senzacijama i čudesima: I otac i mati jesu su važno Skenderovo žarište lirike. Naturalistički snažno, Skender kiti svoje pesme ruhom slikâ koje demistifikuju u šećer salivenu predstavu kućnog praga. U poemi „Na pravi sam ti put, majko, izišo“, bez zazora, istinito peva: „Pred svitanja,/ prigušiv dah i lampu,/ uz mrtvi sokak/ batrgav mu je korak osluškivala./ Pjanom,/ kundure mu ubljuvane odvezivala./ Stranca,/ pitomošću srne zalud ga je prodobrivala./ Voskom podova i mirisom mivene puti,/ svjetlinom odaja i grla,/ kajmakom na kahvi,/ cimetom jela i tijela,/ zalud ga je, zalud dočekivala:/ Sljepoočice nikad joj ne dirnu/ dlanovima dragosti, / već je istrga kliještima požude“. Istorijske turbulencije posle Prvog svetskog rata napravile su od Skenderove bogate porodice sirotinjsku raju: „Pijavica gladi/ tjemena nam je nesvjesticom sisala“. Skender je znao je da zavičajnost nosi arhetipski amblem univerzalnog, da nema lokalne reči, da svaka dotiče iskon, da takva reč doliva zvučnu boju tek podignutoj skeli pesme. Zato njegovo delo zrcali u ponornim strujama maternjeg jezika, u milinama korenske leksike, uvek otvoreno za novu koordinatu pogleda i uvida, a za nepatvoren i silan doživljaj. U jednom intervjuu, Skender veli: „Sve je moje iz Bosne... ovo što sada pišem takođe je vezano za Bosnu, za moj Petrovac, za moju Krajinu“. Čuvena poema „Stojanka majka Knežopoljka“, hipersenzibilna tvorevina napisana za jednu noć na Kozari, uz izlapelu baterijsku lampu, a pročitana narodu klonulom od stravične nesreće, sutradan, 21. avgusta 1942. godine na Paležu, već u prvom stihu donosi reč kakva se pre Skendera nije pojavila u srpskoj poeziji: „Svatri ste mi na sisi ćapćala... Joooj,/ tri goda srpska u mom vijeku,/ tri Obilića u mom mlijeku“. Glagol „ćapćati“ idealan je primer poklapanja fonične i značenjske aure reči, zvučna slika koja ima inicijacijsku moć da prene i pokrene, da duh podoji i osvetli. Poema je ispisana čistom srpskom potkozarskom leksikom: vamilija umesto familija, rsak, a ne hrsak, uka od huka, ršum, a ne hršum, ambar od hambar, alapljivo spram halapljivo, i tako dalje. „Kao suza suzu, stih stiže stih, jedan pišem, drugi već šapćem“, priseća se Skender božanskog nadahnuća te čudesne noći, „pišem i Boga molim da se nastavi“. Majstor soneta raznovrsnog metra i stope, raskošno ozvučenih rimarijuma, Skender je izrana, prestar za svoje godine, tokom celog veka pokazivao umeće za prinčevsko gazdovanje ovom nepotrošivom formom. Široki rasponi tema i motiva čine svaki sonet malim romanom, lirskom pričom sa glavom i repom. U eseju „Pjesničko iskustvo“, Skender manifestno kaže: „Ja ne umijem da pišem prozu bez poezije. Neke svoje pjesme mogao sam napisati i kao pripovjetke, a neke pripovjetke i kao pjesme“. Možda se zato jedan njegov sonet i zove „Ponornica“, baš kao i sjajni, dosad čudom prećutkivan, roman, svojevremeno proglašen, a potom preko noći, lišen „Ninove nagrade“. I kad je misaon, Skenderov sonet je prošaran jarkom emocijom. A kad je naglašeno čulan, stih mu je stegnut snagom uma. U filozofskom kvintumu soneta „Baruh Benediktus de Spinoza brusač“ zasjaju zvučne slike poput distiha: „Zvonki dragulj žudnje pod brusom slavuja/ I pčela žednica nektara i bruja“. Metapoetska mesta, na primer, u sonetu „Pjesma od dva ruba“, nedre moćnu predstavu o poeziji i beskraju: „Gle mojih stihova — stubovi betona,/ gle, dug ili kratak — kraj mu vasiona“. Skender je pesnik koji poseduje redak talenat za talenat, sposobnost za artikulaciju urođenog dara, ultrasvest o pesmi u činu nastajanja i, potom, zanat koji podrazumeva podvižničko bdenje i samodisciplinu. On se neprestano preispitivao i rvao sa preostalim značenjima jedne jedine reči, tražio joj kontekst gde će da legne kao dete u pelene, u slatki san. Skenderov kontakt sa rečima taktilne je prirode, neka vrsta vidovitog erosa. Znao je šta je „strnjika riječi“ spram njene „zvjezdane mliječi“. Esej „Iz humusa (geneza jedne pjesme)“, o ojkačkoj pevaniji u starom kozarskom kolu na Paležu na kojem se pesnik našao nakon dvadeset pet godina, predstavlja najblistavije trenutke Skenderovog, u svim pravcima razmahanog, dara. Neviđene slike zemaljskog raja u vekovnoj „visoko zavitlanoj pjesmi koju pri predahu jednih odmah produžuju drugi“! Tu se jezik uposlio i poistovetio sa čudom koje prikazuje pa se ne zna ko je kome pastorak: „Kud tijelo, tud nek i jezik — bobu bob, popu pop, kolovođe u sirovom distihu, počnu da grizu kruške ispod ženskih košulja i da ismijavaju prisustvo ženskih gaća, a udovice, pa s njima i djevojke, ne ostaju im dužne, odgovore im za mjeru sirovije, kobilom i kobiljim repom, te nastane raspusno natpjevavanje“. Tako Skender, kao svaki veliki pesnik — čisto i jasno, bez puritanskog sablažnjavanja. U poemi „Pokrivanje kuće“, neka mi bude dopušteno, na dva mesta sam ugradio po rečenicu iz toga Skenderovog eseja koji je, dalo se odmah videti, čista poezija. To su sad u mojoj poemi ovi stihovi: „A pjesnik na Paležu onomad reče:/ Nekoliko djevojaka sučelice kolovođama, zapjevima sa usamljenog pletiva,/ sa jastuka nesanice,/ sa bistrog perila,/ prožmaraju kolo mutnim ljubavnim trepetom“. Zatim: „A pjesnik sa Paleža kaže:/ Pokreti se kližu/ kao na zejtinu u zglobovima,/ nadlaktice se traže i nalaze sa dojkama,/ djevojke i mlade udovice/ zaostaju lijevom nogom/ pa se kao tobož stoga iskošavaju/ muškarcima iza sebe – / kao da im se podmještaju.“ U poemi „Pismo preko mora“, jednoj od sedam, iz ciklusa „Pisma Jove Stanivuka“, Skender se laća i deseteračkog narodnog dvostiha: „Što me nisi, orlovačo goro, /uzgojila da ti budem or’o... Oj , zekuljo, slobodna ti paša,/ da je tvoje varenike čaša“. A onda: „O, sunčeva iz talasâ zvijezdo,/ da sam vjetar pa da jezdim jezdom“. Mag jezika, Skender je rašljar-otkrivalac lekovitih zdenaca u rudači narodne leksike, u kojima bridi sačuvana reč, ona koja će živnuti ceo poetski habitus i dati mu zamajac za nove dosege. Skender vešto uobručuje reč u „rasprs grla“, cedi i pirka do usijanja – da zablista poput dijamanta. To se naročito očituje u sjajnoj poemi „Ševa“. Tu je reč „vruća rana“, „rasprh perja“, tu jezik klija, kipi, rađa... MG130 (N)