Make: Electronika je donela preokret među vodičima za početnike, kroz koncept „učenja otkrivanjem“. Prvo izdanje prodato je, samo u SAD-u, u više od 200.000 primeraka. Ovo treće izdanje najbolju knjigu čini još boljom. Počevši od najosnovnijih koncepata, možete učiti iz sopstvenih praktičnih eksperimenata, koristeći pristupačne komponente i alate. Usput možete pregoreti osigurač, učiniti da relej zuji i spaliti diodu koja emituje svetlost. U Make: Electronika ne postoji takva stvar kao neuspeli eksperiment jer su svi eksperimenti vredan proces učenja. U roku od nekoliko sati, napravićete tester refleksa, protivprovalni alarm, igru kviza ili kombinovanu bravu — i modifikovaćete ih da urade još više. Nakon što naučite osnove napona, struje, otpora, kapacitivnosti i induktivnosti, otkrićete osnove logičkih čipova, radija, mikrokontrolera i elektromagnetizma. Svaki projekat se sklapa na jednu razvojnu ploču, a većina ne zahteva lemljenje. Svi eksperimenti koriste sigurne, niske napone, koji se uglavnom napajaju iz jedne baterije od 9 volti. Danas Make: Electronika privlači čitaoce svih uzrasta, od 10-godišnjaka do penzionera koji konačno imaju slobodnog vremena u kojem mogu da zadovolje svoju radoznalost o elektronici. „Ovo je učenje na najbolji način.“ — Hans Camenzind, pronalazač 555 tajmera, najrasprostranjenijeg integrisanog kola u istoriji. „Veličanstvena i nagrađivana knjiga... stručno ilustrovana fotografijama i jasnim dijagramima... Ovo je zaista najbolji način za učenje.“ — Kevin Kelly, Cool Tools Sadržaj Uvod: Kako da se zabavite uz ovu knjigu, vii Deo jedan: Osnove, 1 Eksperiment 1: Okusite napon!, 9 Eksperiment 2: Nek te ponese struja, 15 Eksperiment 3: Primena pritiska, 24 Eksperiment 4: Toplota i snaga, 33 Eksperiment 5: Hajde da napravimo bateriju, 39 Deo dva: Prekidači i prekidačka kola, 43 Eksperiment 6: Povezivanje, 53 Eksperiment 7: Proučavanje releja, 64 Eksperiment 8: Relejni oscilator, 69 Eksperiment 9: Vreme i kondenzatori, 82 Eksperiment 10: Tranzistor kao prekidač, 90 Eksperiment 11: Svetlo i zvuk, 101 Deo tri: Lemljenje, 115 Eksperiment 12: Spajanje dve žice, 124 Eksperiment 13: Spaljivanje LED diode, 133 Eksperiment 14: Ukrasni multivibrator, 135 Deo četiri: Čipovi, idemo!, 141 Eksperiment 15: Emitovanje impulsa, 146 Eksperiment 16: Izaberite svoj ton, 156 Eksperiment 17: Alarm(antna) ideja, 166 Eksperiment 18: Tester refleksa, 181 Eksperiment 19: Logika učenja, 192 Eksperiment 20: Unlocker, 203 Eksperiment 21: Blokator dugmeta, 213 Eksperiment 22: Preklapanje i varničenje, 220 Eksperiment 23: Lepa kocka, 224 Deo pet: Šta dalje?, 239 Eksperiment 24: Magnetizam, 247 Eksperiment 25: Stona proizvodnja energije, 251 Eksperiment 26: Uništavanje zvučnika, 258 Eksperiment 27: Reagovanje zavojnice, 262 Eksperiment 28: Jedan radio, bez lemljenja, bez napajanja, 265 Eksperiment 29: Tamo gde se hardver sreće sa softverom, 273 Eksperiment 30: Lepša kocka, 284 Poglavlje 31: Proces učenja, 294 Dodatak A: Specifikacije, 305 Dodatak B: Izvori, 317 Indeks, 327 O autoru Charles Platt je urednik časopisa Make: i bio je autor u časopisu Wired. Zaljubio se u elektroniku kada je sa 15 godina napravio sopstvenu telefonsku sekretaricu. Rekao je: „Ovo je knjiga koju bih voleo da sam mogao da pročitam kada sam bio tinejdžer.“ Naslov: MAKE: Elektronika, prevod 3. izdanja Izdavač: Mikro knjiga Strana: 346 (cb) Povez: meki Pismo: latinica Format: 16,8 x 23,5 cm Godina izdanja: 2022 ISBN: 978-86-7555-463-9 Naslov originala: Make: Electronics, 3E Izdavač originala: O'Reilly Naslov originala: Make: Electronics, 3E Izdavač originala: O'Reilly

VIŠE OD 40 PROJEKATA ZA ARDUINO, RASPBERRY PI I ESP32! U ovoj knjizi se govori o razvoju projekata pomoću senzora koji koriste Arduino Uno, ESP32 i Raspberry Pi razvojne sisteme mikrokontrolera. U različitim projektima iz knjige koriste se svi senzori iz kompleta senzora. U knjizi je na jednostavan način i uz pomoć testiranih i potpuno funkcionalnih primera projekata objašnjeno kako se koriste senzori koji se nalaze u kompletu senzora. Projekti koji su dati u knjizi obuhvataju sledeće: • Menjanje svetline LED-ova • RGB LED-ovi • Kreiranje duginih boja • Čarobni štapić • Tihi alarm za vrata • Tajna šifra • Modul Magic Light Cup • Merenje trajanja šoka • Ultrazvučno parkiranje unazad • Uključivanje/isključivanje svetla na pljesak ruku • Reprodukcija melodije • Merenje jačine magnetnog polja • Muzički instrument zasnovan na džojstiku • Praćenje linije • Prikazivanje temperature • Kontrola ON/OFF za temperaturu • Wi-Fi projekti zasnovani na mobilnom telefonu • Bluetooth projekti zasnovani na mobilnom telefonu • Slanje podataka u „oblak“ (Cloud) Kratak sadržaj Poglavlje 1 • Arduino Uno hardverski interfejs i razvoj projekta Poglavlje 2 • Raspberry Pi hardverski interfejs i razvoj projekta Poglavlje 3 • ESP32 hardverski interfejs i razvoj projekta Poglavlje 4 • Osnovni projekti senzora: Arduino - Raspberry Pi - ESP32 Poglavlje 5 • Projekti za infracrveni prijemnik/predajnik Poglavlje 6 • Projekti vibracija i šoka Poglavlje 7 • Projekti ultrazvučnih senzora Poglavlje 8 • Projekti zvučnih senzora Poglavlje 9 • Projekti senzora pasivnih piezo zujalica Poglavlje 10 • Projekti magnetnih senzora Poglavlje 11 • Projekti senzora plamena Poglavlje 12 • Projekti modula džojstika Poglavlje 13 • Projekti senzora za prepreke Poglavlje 14 • Projekti modula senzora za praćenje Poglavlje 15 • Projekti modula rotacionog enkodera Poglavlje 16 • Projekti modula senzora za merenje otkucaje srca Poglavlje 17 • Projekti senzora za temperaturu, vlagu i pritisak Poglavlje 18 • Wi-Fi i Bluetooth projekti zasnovani na senzorima - ESP32 Poglavlje 19 • Wi-Fi i Bluetooth projekti zasnovani na senzorima - Raspberry Pi Poglavlje 20 • Wi-Fi i Bluetooth projekti zasnovani na senzorima - Arduino Uno Dodatak A • Sadržaj kompleta senzora (JOY-iT Sensor-Kit X40) Dodatak B • Projekti i korišćeni moduli senzora Dodatak C • Moduli senzora koji se koriste u projektima Prof. dr DOGAN IBRAHIM ima diplomu inženjera elektronike, magistarsku titulu iz automatske kontrole procesa i doktorsku titulu iz digitalne obrade signala. Radio je u mnogim industrijskim organizacijama pre nego što se vratio na akademiju. Prof. Ibrahim je autor preko 60 tehničkih knjiga i preko 200 tehničkih članaka o mikrokontrolerima, mikroprocesorima i povezanim oblastima. On je ovlašćeni elektro inženjer i uvaženi član Instituta inženjerskih tehnologija.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Alfred Zidan - Prirucnik za popravku tvornickih radioprijemnika Alfred Zehden (* 15. studenog 1876. u Stettinu, † 29. studenog 1948. u Berlinu ) je bio njemački inženjer i izumitelj. Zehden se može smatrati izumiteljem maglev vlaka sa svojim dokumentom Električni transportni sustav koji koristi pokretni terenski motor, koji je patentirao Carski ured za patente 24. svibnja 1902. Alfred Zehden rođen je u Stettinu kao sin židovskog trgovca Maxa Zehdena i njegove supruge Regine, rođene Badt. Obitelj se kasnije preselila u Berlin-Charlottenburg. Nakon što je Alfred maturirao na Marienstiftsgymnasium u Stettinu, studirao je elektrotehniku ​​i opće strojarstvo na tehničkim sveučilištima u Hannoveru i Charlottenburgu. Nakon završetka studija, Zehden je radio kao inženjer sedam godina prije nego što je u listopadu 1907. upisao daljnji studij na Sveučilištu u Rostocku.[2] Ovaj dodatni tečaj završio je 25. svibnja 1908. polaganjem doktorskog ispita pred filozofskim fakultetom Sveučilišta u Rostocku. Zehden je izumitelj od ranih 1900-ih i prijavio se za brojne patente. Zbog njegovog patenta broj 140958 u Carskom uredu za patente od 24. svibnja 1902. `Električni transportni sustav koji koristi motor s pokretnim poljem`, može se opisati kao izumitelj magnetskog vlaka. Drugi Zehdenovi izumi su, na primjer, `Električna rasvjeta, grijanje ili ventilacija u vlakovima` (1900.) ili `Električni protuprovalni alarm` (1913.)...

Make: Electronika je donela preokret među vodičima za početnike, kroz koncept „učenja otkrivanjem“. Prvo izdanje prodato je, samo u SAD-u, u više od 200.000 primeraka. Ovo treće izdanje najbolju knjigu čini još boljom. Počevši od najosnovnijih koncepata, možete učiti iz sopstvenih praktičnih eksperimenata, koristeći pristupačne komponente i alate. Usput možete pregoreti osigurač, učiniti da relej zuji i spaliti diodu koja emituje svetlost. U Make: Electronika ne postoji takva stvar kao neuspeli eksperiment jer su svi eksperimenti vredan proces učenja. U roku od nekoliko sati, napravićete tester refleksa, protivprovalni alarm, igru kviza ili kombinovanu bravu — i modifikovaćete ih da urade još više. Nakon što naučite osnove napona, struje, otpora, kapacitivnosti i induktivnosti, otkrićete osnove logičkih čipova, radija, mikrokontrolera i elektromagnetizma. Svaki projekat se sklapa na jednu razvojnu ploču, a većina ne zahteva lemljenje. Svi eksperimenti koriste sigurne, niske napone, koji se uglavnom napajaju iz jedne baterije od 9 volti. Danas Make: Electronika privlači čitaoce svih uzrasta, od 10-godišnjaka do penzionera koji konačno imaju slobodnog vremena u kojem mogu da zadovolje svoju radoznalost o elektronici. Sadržaj: Uvod: Kako da se zabavite uz ovu knjigu, vii Deo jedan: Osnove, 1 Eksperiment 1: Okusite napon!, 9 Eksperiment 2: Nek te ponese struja, 15 Eksperiment 3: Primena pritiska, 24 Eksperiment 4: Toplota i snaga, 33 Eksperiment 5: Hajde da napravimo bateriju, 39 Deo dva: Prekidači i prekidačka kola, 43 Eksperiment 6: Povezivanje, 53 Eksperiment 7: Proučavanje releja, 64 Eksperiment 8: Relejni oscilator, 69 Eksperiment 9: Vreme i kondenzatori, 82 Eksperiment 10: Tranzistor kao prekidač, 90 Eksperiment 11: Svetlo i zvuk, 101 Deo tri: Lemljenje, 115 Eksperiment 12: Spajanje dve žice, 124 Eksperiment 13: Spaljivanje LED diode, 133 Eksperiment 14: Ukrasni multivibrator, 135 Deo četiri: Čipovi, idemo!, 141 Eksperiment 15: Emitovanje impulsa, 146 Eksperiment 16: Izaberite svoj ton, 156 Eksperiment 17: Alarm(antna) ideja, 166 Eksperiment 18: Tester refleksa, 181 Eksperiment 19: Logika učenja, 192 Eksperiment 20: Unlocker, 203 Eksperiment 21: Blokator dugmeta, 213 Eksperiment 22: Preklapanje i varničenje, 220 Eksperiment 23: Lepa kocka, 224 Deo pet: Šta dalje?, 239 Eksperiment 24: Magnetizam, 247 Eksperiment 25: Stona proizvodnja energije, 251 Eksperiment 26: Uništavanje zvučnika, 258 Eksperiment 27: Reagovanje zavojnice, 262 Eksperiment 28: Jedan radio, bez lemljenja, bez napajanja, 265 Eksperiment 29: Tamo gde se hardver sreće sa softverom, 273 Eksperiment 30: Lepša kocka, 284 Poglavlje 31: Proces učenja, 294

Jednako je lako misliti pozitivno i negativno, a često se ljudi fokusiraju na negativnosti jer nisu ovladali veštinom samokontrole, niti su svesni svoje moći. Veruju da im se misli dešavaju ne sluteći da će ako sami ne počnu da ih kontrolišu, one kontrolisati njih- ovako o snazi misli govori Robin Šarma u svojoj knjizi “Kaluđer koji je prodao svoj ferari” koja je prodata u nekoliko miliona primeraka. On napominje da kad kontrolisanjem misli počnemo kontrolisati svoj um, stičemo kontrolu nad svojim životom i zaključuje da kad jednom to dostigneš postaješ gospodar svoje sudbine. (iz knjige “Kaluđer koji je prodao svoj ferari” R.Šarma) Zamislite da vam je jedan od ličnih ciljeva da se budite i ustajete svakog jutra u 6 sati i trčite u parku iza kuće. Zima je i budi vas alarm iz okrepljujućeg sna. Prvi impuls je da pritisnete dugme na budilniku i nastavite da spavate. To se nastavlja i tokom narednih nekoliko dana dok zaključujete da ste prestari da menjate svoje navike, a da je fizičko vežbanje samo nerealni cilj…. Ali, hajde da zamislimo i drugi scenario! I dalje je oštra zima. Alarm se isključuje i razmišljaš o ostanku u krevetu. Ali, umesto da budete rob svojih navika izazivate ih sa mnogo jačim mislima. Počinjete da zamišljate na svom mentalnom ekranu kako biste izgledali, osećali se i radili na vrhuncu svoje fizičke forme. Tu je onda i mnoštvo komplimenata za vas tako vitke i doterane. Imate i više energije koju dobijate redovnim vežbanjem. Nema više večeri provedenih ispred televizora jer ste previše umorni da biste posle radnog dana radili bilo šta drugo. Dani su vam ispunjeni vitalnošću, entuzijazmom i smislom. Kako početi? …. Prvih nekoliko dana će biti teško i poželećete da se vratite u krevet. Jedan od večnih pricipa je „Dobro uvek pobeđuje“, pa će tako ako nastavite rat protiv slabih misli one možda shvatiti da su nepoželjne i otići poput posetilaca za koje znaju da nisu dobrodošli. Mentalno gospodarenje sobom počinje onda kad ste u stanju da kontrolišete svaku misao koja vam prođe kroz glavu. Kad razvijete sposobnost da odstranite sve slabe misli i usredsredite se na one pozitivne i dobre, uslediće pozitivna i dobra dešavanja. Privlačićete uskoro sve pozitivno i dobro u svoj život. Razvijanjem snage volje možete izbrisati naviku da brinete i dobiti mnogo više energije nego što ste ikada imali. Cena: 1099 din + troškovi dostave Knjigu možete poručiti i telefonom : 066 060820 ISPORUKA NA ADRESU, PLAĆANJE POUZEĆEM

U ovoj knjizi se govori o razvoju projekata pomoću senzora koji koriste Arduino Uno, ESP32 i Raspberry Pi razvojne sisteme mikrokontrolera. U različitim projektima iz knjige koriste se svi senzori iz kompleta senzora. U knjizi je na jednostavan način i uz pomoć testiranih i potpuno funkcionalnih primera projekata objašnjeno kako se koriste senzori koji se nalaze u kompletu senzora. Projekti koji su dati u knjizi obuhvataju sledeće: Menjanje svetline LED-ova RGB LED-ovi Kreiranje duginih boja Čarobni štapić Tihi alarm za vrata Tajna šifra Modul Magic Light Cup Merenje trajanja šoka Ultrazvučno parkiranje unazad Uključivanje/isključivanje svetla na pljesak ruku Reprodukcija melodije Merenje jačine magnetnog polja Muzički instrument zasnovan na džojstiku Praćenje linije Prikazivanje temperature Kontrola ON/OFF za temperaturu Wi-Fi projekti zasnovani na mobilnom telefonu Bluetooth projekti zasnovani na mobilnom telefonu Slanje podataka u „oblak“ (Cloud) Poglavlja Poglavlje 1 • Arduino Uno hardverski interfejs i razvoj projekta Poglavlje 2 • Raspberry Pi hardverski interfejs i razvoj projekta Poglavlje 3 • ESP32 hardverski interfejs i razvoj projekta Poglavlje 4 • Osnovni projekti senzora: Arduino - Raspberry Pi - ESP32 Poglavlje 5 • Projekti za infracrveni prijemnik/predajnik Poglavlje 6 • Projekti vibracija i šoka Poglavlje 7 • Projekti ultrazvučnih senzora Poglavlje 8 • Projekti zvučnih senzora Poglavlje 9 • Projekti senzora pasivnih piezo zujalica Poglavlje 10 • Projekti magnetnih senzora Poglavlje 11 • Projekti senzora plamena Poglavlje 12 • Projekti modula džojstika Poglavlje 13 • Projekti senzora za prepreke Poglavlje 14 • Projekti modula senzora za praćenje Poglavlje 15 • Projekti modula rotacionog enkodera Poglavlje 16 • Projekti modula senzora za merenje otkucaje srca Poglavlje 17 • Projekti senzora za temperaturu, vlagu i pritisak Poglavlje 18 • Wi-Fi i Bluetooth projekti zasnovani na senzorima - ESP32 Poglavlje 19 • Wi-Fi i Bluetooth projekti zasnovani na senzorima - Raspberry Pi Poglavlje 20 • Wi-Fi i Bluetooth projekti zasnovani na senzorima - Arduino Uno Dodatak A • Sadržaj kompleta senzora (JOY-iT Sensor-Kit X40) Dodatak B • Projekti i korišćeni moduli senzora Dodatak C • Moduli senzora koji se koriste u projektima O autoru Prof. dr Dogan Ibrahim ima diplomu inženjera elektronike, magistarsku titulu iz automatske kontrole procesa i doktorsku titulu iz digitalne obrade signala. Radio je u mnogim industrijskim organizacijama pre nego što se vratio na akademiju. Prof. Ibrahim je autor preko 60 tehničkih knjiga i preko 200 tehničkih članaka o mikrokontrolerima, mikroprocesorima i povezanim oblastima. On je ovlašćeni elektro inženjer i uvaženi član Instituta inženjerskih tehnologija Naslov: Kolekcija projekata sa senzorima: više od 40 projekata za Arduino, Raspberry Pi i ESP32, treće izdanje Izdavač: EHO Strana u boji: 328 Povez: meki Pismo: latinica Format: B5 Godina izdanja: 2020 ISBN: 978-86-80134-27-7

dobro očuvano Published: 1951 Publisher: Matica hrvatska, Zagreb Translated by: Tin Ujević Autobiografija slavnog talijanskog kipara i zlatara - posljednjeg univerzalnog genija talijanske renesanse - koji je svoj buran, pustolovni život opisao živopisnim govorom rodne Firence, neposrednim pripovjedačkim stilom kao odrazom egocentrične i silovite naravi: od opisa mladosti u Firenci i putovanja, do počinjenih ubojstava, boravka u tamnici, bijega, ratničkih podviga i umjetničkog stvaralaštva koje doseže vrhunac u izradi čuvenog Perzejeva kipa. Zanimljiva su obilježja te reprezentativne autobiografije iskrenost i hvalisavost, praznovjerje i slobodoumnost, objektivnost i bujna mašta. Romantičari su u njoj vidjeli primjer umjetničke slobode i spontana stvaranja, a naše vrijeme sugestivno i potpuno svjedočanstvo o čovjeku renesanse. Benvenuto Čelini (ital. Benvenuto Cellini; Firenca, 1. novembar 1500 — Firenca, 13. februar 1571) bio je italijanski vajar, zlatar, pisac renesanse, muzičar i vojnik. Imao je veoma težak i buran život, koji je opisao u svojoj autobiografiji Moj život koja se smatra jednom od najvažnijih autobiografija renesanse. U Pariz se odselio 1538. godine gde je počeo da radi kod kralja. Bio je majstor svoga vremena za sitne zlatarske predmete za kraljevske i plemićke kuće. Radio je skulpture i reljefe velikih formata: „Persej sa glavom meduze“, „Kozimo Mediči“, „Nimfe iz Fotenbloa“, a napisao je još i „Traktat o zlatarstvu“ i „Traktat o vajarstvu“. Izradio je takođe i slanik „Salijera“, delo iz XVI veka koje je pronađeno u drvenom sanduku u šumi nedaleko od Firence. Zainteresovao se i za okultizam, posebno za evokativnu magiju i prizivanje duhova i demona. U svojoj autobiografiji „Moj život“ opisuje neka od iskustava sa magijom i evokacijama. Takođe je bio i dvorski zlatar porodice Mediči, rimskih papa i francuskog kralja Fransoa I. Mladost[uredi | uredi izvor] Benvenuto Čelini rođen je u Firenci, današnjoj Italiji. Roditelji su mu bili Đovani Čelini i Marija Izabela Granači. U braku su bili osamnaest godina pre nego što su dobili svoje prvo dete. Benvenuto je bio drugo dete u porodici. Sin muzičara i izrađivača muzičkih instrumenata, Čelini je usmeravan ka muzici, ali kada je napunio petnaest godina, otac nevoljno pristaje da ga pošalje kao šegrta, zlataru Antoniju di Sandru, zvanom Markone. Sa šesnaest godina, Benvenuto je skrenuo pažnju na sebe zbog tuče na javnom mestu zbog koje je na šest meseci proteran. Taj period provodi u Sijeni radeći za zlatara zvanog Frakastoro. Nakon Sijene odlazi u Bolonju gde usavršava zlatarski zanat i sviranje flaute. Nakon posete Pizi i dva perioda boravka u Firenci, sa devetnaest godina odlazi u Rim.[1] Rad u Rimu[uredi | uredi izvor] Persej sa glavom meduze Prvi radovi u Rimu su mu bili srebrni sanduk, srebrni svećnjak i vaza za biskupa od Salamanke, koji su mu osvojili odobrenje od pape Klimenta Sedmog. Još jedan proslavljeni rad je zlatni medaljon `Leda i labud` koji se danas nalazi u Nacionalnom muzeju Barđelo u Firenci.[2] Nastavio je da svira flautu i imenovan je za jednog od papinih dvorskih muzičara. U napadnu na Rim od strane Šarla III, vojvode od Burbona, Čelinijeva hrabrost je ukazala na njegovu službu Pontifu. Ako je verovati njegovim rečima, on lično je upucao i ranio Filiberta od Šalona, princa Oranskog.[3] (Navodno je Čelini ubio i Šarla III tokom pljačke i pustošenja Rima 1527 godine). Zahvaljujući svojim hrabrim delima, došlo je do pomirenja sa firentinskim sudijama za prekršaje,[4] i nedugo zatim se vratio u svoj rodni grad - Firencu. Posvetio se izradi medalja, od kojih je najpoznatija `Herkules i nemejski lav` izrađena u zlatu, `Atlas pridržava Sferu`, jureći zlato, na kraju pada u posed Fransoe I. Iz Firence odlazi na dvor vojvode od Mantove, a zatim nazad u Firencu. Tokom povratka u Rim, bio je angažovan u izradi nakita, privatnih medalja i papskih kovanica. Tokom 1529 godine, njegov brat ubija desetara rimske straže i biva ranjen od strane arkebuza strelca, od čijih povreda kasnije umire. Ubrzo nakon njegove smrti, Čelini ubija ubicu svoga brata zbog krvne osvete ali ne i zbog pravde jer je njegov brat priznao da je strelac pucao iz samoodbrane.[5] Čelini beži u Napulj kako bi se sakrio od posledica tuče sa javnim beležnikom, koga je ranio. Zahvaljujući uticaju nekoliko kardinala, Čelini je pomilovan. Dobio je naklonost novog pape, Pavla III, uprkos svežem ubistvu tokom trajanja međuvlade, tri dana nakon smrti pape Klimenta VII u septembru 1534 godine. Četvrta žrtva je bio konkurentski zlatar, Pompeo iz Milana.[6] Ferara i Francuska[uredi | uredi izvor] Zavera od strane Pjer Luiđija Farneza je dovela do Čelinijevog povlačenja iz Rima u Firencu i Veneciju, gde je za razliku od ranijih godina, sada dočekan sa mnogo većim počastima. Sa 37 godina, po povratku sa francuskog dvora, biva zatvoren po tužbi (očigledno lažnoj) da je proneverio dragulje sa papine krune tokom rata. Poslat je na izdržavanje kazne u zamak Svetog Anđela u Rimu, iz koga je pobegao ali je ponovo uhvaćen i ovaj put se suočio sa mnogo težom kaznom. Bio je u iščekivanju svakodnevne smrti ali je Pjer Luiđijeva žena posredovala, a naročito kardinal D`Este iz Sijene, i omogućeno mu je oslobađanje. U znak zahvalnosti Čelini je porodicu D`Este darovao izvrsnim peharom.[7] Nakon toga je radio na dvoru Fransoe Prvog u Fontenblou u Parizu. Međutim, smatrao je da se Vojvotkinja od Etana okrenula protiv njega i odbija da se pomiri sa kraljevom miljenicom. Svoje neprijatelje ovaj put nije bio u mogućnosti da ućutka mačem jer je to već ranije radio u Rimu. Kao rezultat, nakon pet godina uloženog rada ali i konstantne ljubomore i nasilja, Čelini se vraća u Firencu, gde nastavlja kao zlatar i postaje glavni rival Bartolomeu Bandineliju[8] koji umire nekoliko godina kasnije (1560 godina). Smrt u Firenci[uredi | uredi izvor] Tokom rata sa Sijenom, Čelini je bio zadužen da ojača zidine svog rodnog grada koje su bile dosta zapuštene od strane vladajućih vojvoda. Tokom rada je pridobio divljenje mnogih sugrađana za svoja dela. Takođe je postao član prestižne `Akademije umetnosti crtanja` u Firenci, osnovane od strane Kozima Medičija, trinaestog januara 1563 godine, pod uticajem arhitekte Đorđa Vazarija. Umro je u Firenci 13. februara 1571. godine i sa velikom pompom je sahranjen u crkvi Presvete Blagovesti. U Firenci je pomagao sestru koja je ostala udovica i njenih šest ćerki. Lični odnosi[uredi | uredi izvor] Statua Čelinija, Zgrada galerije Ufici, Firenca Za Čelinija je poznato da su mu neke od ženskih modela bile ljubavnice, i da je 1544 godine sa jednom od njih dobio vanbračnu ćerku dok je boravio u Firenci. Nazvana je Konstanca.[9] Nakon kratkog pokušaja da postane sveštenik, 1562 godine oženio se služavkom, Pjerom Pariđi, sa kojom tvrdi da je imao petoro dece od kojih su ga samo sin i dve ćerke nadživele. Pored svog braka, Čelini je zvanično bio optuživan za zločin sodomije jednom sa ženom i najmanje tri puta sa muškarcem, iskazujući svoju biseksualnost:[10][11] 14. januara 1523 je bio osuđen da plati 12 džakova brašna zbog veze sa dečakom koji se zvao Domeniko di ser Đulijano da Ripa.[12] Tokom boravka u Parizu, bivši model i ljubavnica ga je optužila da je koristio za sodomiju.[12] U Firenci, tokom 1548 godine, Čelini je optužen od strane Margerite zbog uspostavljanja prisnog odnosa sa njenim sinom, Vićencom.[13] 26. februara 1556 godine, šegrt Fernando di Đovani di Montepulkijano ga je optužio da ga je sodomizovao nebrojano puta.[14] Ovoga puta je kazna bila teška 50 zlatnih novčića, kao i 4 godine zatvora koje su preinačene u 4 godine kućnog pritvora zahvaljujući porodici Mediči.[12] Pred kraj svog života, tokom javne prepirke pred Vojvodom Kozimom, Bandineli mu je dobacio: Sta cheto, soddomitaccio! (Ućuti, ti prljavi sodomisto!) - Čelini je to opisao kao `užasnu uvredu`.[15] Umetnička dela[uredi | uredi izvor] Statue[uredi | uredi izvor] Pored radova u zlatu i srebru, Čelini je izrađivao skulpture (vajarstvo) grandioznih veličina. Jedan od glavnih projekata tokom boravka u Francuskoj je verovatno Zlatna Kapija za palatu Fontenblou. Samo bronzani timpanum njegovog nedovršenog rada, koji predstavlja Nimfu od Fontenbla (Pariz, Luvr), još uvek postoji, ali se ceo projekat može utvrditi pregledom arhive, pripremnih crteža i umanjenih gipsanih odlivaka.[16] Njegova najznačajnija skulptura je urađena u bronzi Persej sa glavom meduze, delo (predloženo od strane Vojvode Kozima I Medičija) koje se nalazi u Loggia dei Lanzi u Firenci, je njegov pokušaj da nadmaši Mikelanđelovog Davida i Donatelovog Judita i Holoferna. Livenje ovog dela je uzrokovalo Čeliniju dosta muka i strepnje, ali je odmah po završetku proglašeno remek delom. Originalni reljef iz podnožja postolja — Persej i Andromeda — nalazi se u Nacionalnom muzeju Barđelo, i zamenjen je gipsom. Do 1996 godine, vekovna izloženost zagađenjima životne sredine je prekrila i isprljala statuu. U decembru 1996 godine je statua odneta u muzej Ufici na čišćenje i restauraciju. Bio je to spor, dugogodišnji proces, sve dok statua u junu 2000 godine nije vraćena u svoj dom. Dekorativna umetnost i portretisanje[uredi | uredi izvor] Među njegovim umetničkim delima, od kojih su mnoga stradala, bio je kolosalni Mars za fontanu u Fontenblou, kao i bronze na vratima; kovanice za papsku i firentinsku državu; u prirodnoj veličini i izrađen od srebra Jupiter; i bronzana bista Bindo Altovitija. Radovi dekorativne umetnosti su rumenog stila. Salijera, procenjuje se da vredi 60 miliona dolara[17] Pored bronzane statue Perseja i medaljona koji su prethodno navedeni, jedno od umetničkih dela koje i dan danas postoji je medaljon sa likom Klimenta Sedmog, koji obeležava sklapanje mira među hrišćanskim prinčevima, 1530 godine. Sa jedne strane medaljona je izgraviran lik pape Klimenta VII, dok je sa druge strane figura Mira kako ispred hrama Janusa pali vatru nad gomilom oružja. Zatim medalja sa portretom Fransoe Prvog, medalja sa kardinalom Pjetrom Bembom, i čuvena Salijera - slanik izrađen od zlata, emajla i slonovače koji je bio namenjen Fransisu Prvom od francuske. Danas se nalazi u Umetničko-istorijskom muzeju u Beču. Slanik je napravljen između 1540-1543. godine, i čine ga nage figure muškarca i žene koji sede jedno preko puta drugog sa upletenim nogama, što simbolično predstavlja planetu Zemlju. Muškarac predstavlja Neptuna (Bog mora), a žena Cereru (Boginja žita). Za vreme rekonstrukcije muzeja, Salijera je ukradena 11. maja 2003. godine. Lopov se popeo preko skele, razbio prozor i ušao u muzej. Aktivirao se alarm ali na njega niko nije obratio pažnju misleći da je lažan usled rekonstrukcije koja je bila u toku. Tek je kasnije primećeno da je slanik nestao. Nakon tri godine, 21. januara 2006. godine, Salijeru je pronašla austrijska policija i vratila je nazad u muzej.[18][17] Jedno od najvažnijih dela iz Čelinijevog poznog stvaralaštva je `Raspeće` isklesano u mermeru u prirodnoj veličini. Prvobitno je planirano da Raspeće bude postavnjeno iznad njegove grobnice, ali je na kraju prodato porodici Mediči koja ga je dala Španiji. Danas se Raspeće nalazi u manastiru Eskorijal u blizini Madrida, gde je uglavnom izložen u izmenjenom obliku — manastir je dodao tkaninu preko udova i Trnovit venac na glavu. Čelini je bio angažovan u izradi papskih kovanica u Rimu za vreme vladavine Klimenta Sedmog i kasnije Pavla Trećeg. Bio je i u službi Aleksandra Medičija, prvog Vojvode od Firence, kome je 1535. godine izradio kovanicu od 40 soldi na kojoj se sa jedne strane nalazi lik vojvode Aleksandra a na drugoj likovi Svetih Kozima i Damijana. Neki poznavaoci mu pripisuju da je takođe izradio: `Jupiter drobi Divove`, `Borba Perseja i Fineja`, itd. Drugi radovi, poput pojedinih izgraviranih bisti se ne pripisuju lično njemu, već njegovoj radionici. Izgubljena dela[uredi | uredi izvor] Raspeće, Manastir Eskorijal Važna dela koja su izgubnjena poput nezavršenog pehara namenjenog papi Kliment VII, zlatni omot za molitvenu knjigu koji je bio poklon pape Pavla III za Karla Petog, cara Svetog rimskog carstva, opisana su u njegovoj autobiografiji; velike srebrne statue Jupitera, Vulkana i Marsa kovane za Fransou Prvog za vreme njegovog boravka u Parizu; bista Julija Cezara; i srebrni pehar za kardinala Ferare. Veličanstvena zlatna kopča, napravljena za plašt pape Kliment VII, koja je grafički opisana u njegovoj autobiografiji, izgleda da je žrtvovana od strane pape Pija Šestog, zajedno sa mnogim drugim vrednim primercima izrađenim od zlata, kako bi se prikupilo 30 miliona franaka koje je 1797. godine zahtevao Napoleon Prvi po okončanju vojne kampanje protiv papskih država. Sudeći po odredbama ugovora, papi je bilo dozvoljeno da 1/3 plati u nakitu. Autobiografija i ostala dela[uredi | uredi izvor] Autobiografiju je Benvenuto Čelini počeo da piše 1558. godine sa svojih 58 godina i naglo završio pred svoj poslednji odlazak u Pizu oko 1563. godine kada je imao oko 63 godine. Memoari detaljno opisuju njegovu karijeru kao samca, ali i njegove ljubavi, mržnje, strasti, zadovoljstva, pisana živahnim, direktnim i seksualno uzbuđenim stilom. Čak je pisao sa velikim zadovoljstvom kako je planirao svoja ubistva pred njihovu realizaciju. Ovo je napisao dok je boravio u Parizu: When certain decisions of the court were sent me by those lawyers, and I perceived that my cause had been unjustly lost, I had recourse for my defense to a great dagger I carried; for I have always taken pleasure in keeping fine weapons. The first man I attacked was a plaintiff who had sued me; and one evening I wounded him in the legs and arms so severely, taking care, however, not to kill him, that I deprived him of the use of both his legs. Then I sought out the other fellow who had brought the suit, and used him also such wise that he dropped it. – The Autobiography of Benvenuto Cellini, Ch. XXVIII, prevedeno od strane John Addington Symonds, Dolphin Books edition, 1961 Delovi njegove priče obuhvataju neke neobične događaje i pojave; kao što su priče o prizivanju legija đavola u Koloseumu, nakon što je jedna od njegovih ljubavnica udanjena od njega od strane njene majke; na prekrasnom oreolu svetlosti koji je primećivao da mu okružuje glavu tokom zore i sumraka a pojavio se nakon njegovog robijanja u Rimu, na svojim natprirodnim vizijama i anđeosku zaštitu koju je imao za vreme nedaća; i kako ga truju u dva navrata. Čelini je takođe napisao: „Traktat o zlatarstvu“, „Traktat o vajarstvu“ i „Traktat o dizajnu“. Benvenuto Čelini

Stevan Raičković GurijeMeki povezStevan Raičković smatra se jednim od najznačajnijih srpskih savremenih književnika. Bio je pesnik, prozaik, pisac za decu i prevodilac.Njegov pesnički svet čine priroda, usamljenost, tišina, harmonija. `Nekada sanjar, zanesen pred prirodom i tišinom, ispunjavao je pesme plavetnilom i prozračnošću.Pored poezije za odrasle, pisao je i priče i pesme za decu. Prva po redu knjiga namenjena deci bila je zbirka pripovedaka `Veliko dvorište`, a zatim zbirka pesama `Družina pod suncem` za koju je 1960. godine dobio nagradu `Neven`.Poema `Gurije` bila je njegova treća knjiga po redu namenjena deci.Stevan Raičković (5. jul 1928 — 6. maj 2007) bio je srpski pesnik i akademik.BiografijaGimnaziju je učio u Senti, Kruševcu, Smederevu i Subotici, gde je 1947. i maturirao. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a već sa 17 godina počeo je da objavljuje pesme u „Književnosti”, „Mladosti”, „Književnim novinama” i „Politici”. Od 1949. godine počinje da objavljuje pesme po beogradskim listovima i časopisima; iste godine postao je saradnik Literarne redakcije Radio Beograda, a na tom zaposlenju je ostao do 1959. godine, kada počinje da radi kao urednik u izdavačkoj kući „Prosveta”.[1]Raičković je bio urednik u „Prosveti” do 1980. godine. Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1972. godine, a za redovnog 1981.Objavio je više od dvadeset zbirki pesama, sedam knjiga za decu, nekoliko knjiga eseja. Prvu zbirku „Detinjstvo” objavio je 1950. godine, da bi već sledećom „Pesma tišine”, dve godine kasnije, bio primećen.Prevodio je ruske pesnike, Anu Ahmatovu, Marinu Cvetajevu, Josifa Brodskog, sačinio je izbor poezije Borisa Pasternaka. U prepevu „Sedam ruskih pesnika” i antologiji „Slovenske rime” predstavio je i moderne ruske pesnike. Preveo je i Šekspirove sonete i „Deset ljubavnih soneta” Frančeska Petrarke. Sabrana dela Stevana Raičkovića objavljena su 1998. godine.Raičkovićeva poezija objavljena je na ruskom, poljskom, češkom, slovačkom, mađarskom, bugarskom, rusinskom, albanskom, slovenačkom i makedonskom jeziku.Pesnik o poeziji„Zamislio sam bio kako jednoga jutra sve novine u svetu, pa naravno i kod nas, objavljuju na prvim stranicama, sitnim slovima, kratku, ali senzacionalnu informaciju — da od tog dana više neće biti pesnika i da poeziju više niko neće pisati!Zamislio sam bio i reakciju na sve ovo:Bila bi to jedna takva vest koju bi ljudi (čak i oni koji nikada nisu čitali poeziju, nikada videli živog pesnika) primili možda isprva i sa lakim smeškom, a već malo zatim — sa ogromnim iznenađenjem i nevericom, pa čak i sa neskrivenom jezom: kao neki zlokobni alarm da je u svetu, nešto nevidljivo, ali u samim njegovim temeljima, eto, zauvek puklo… (Kao da je naglo, preko noći, izumrla neka pitoma vrsta ili iščileo neki plemeniti plod, na koje je svet, otkada zna za sebe, bio navikao…)Sledeći ovu naivnu sliku-uobrazilju zamišljam da bi se u njoj možda mogao napipati i neki realniji smisao, neka bar simbolična poruka: poezija ima neki svoj tačno određeni povesni i civilizacijski značaj, pa i neko svoje bar kakvo-takvo mesto čak i u našoj ciničnoj savremenosti, inače, ruku na srce, ne bi ni postojala, niti bi se održala do naših dana. (A postoji, koliko se zna, u različitim oblicima, otkada se zna i o čoveku.) Druga je pak stvar ona ignorantska činjenica što se o njenom postojanju i prisustvu među nama ne razmišlja baš mnogo, pa da budem još konsekventniji: poezija se zapravo i ne opaža u svakodnevnom životu. Ali, ona se ne primećuje (naravno, u jednoj sasvim drugačijoj srazmeri) na onaj način kao što se ne opaža ni vazduh koji svakoga trena udišemo, niti se oseća sopstveno zdravlje sve dok ga još uveliko imamo…”[2]Iz književne kritike o pesnikovom deluRaičkovićeva poezija je autentična slika njegovog bića. Otmena i dostojanstvena, ona je izraz pesnikove otmenosti i dostojanstvenosti, jer, veli Tin Ujević, ko nema stila u životu, ne može da ga ima ni u literaturi, kako nema velikoga pesnika bez dostojna čoveka. Poezija sama bira svoga pesnika, a ne pesnik poeziju. U slučaju Stevana Raičkovića čini nam se da raskola nema: postignuta je potpuna ravnoteža između dva izuzetna bića, bića poezije i bića pesnika. (…) U čemu je tajna Raičkovićevog otkrića? Najverovatnije u doslednosti, asketskoj doslednosti, i svojoj opsesiji i svojoj viziji. Pre svega, u tome. Uspostavivši osnovicu i stožer svoje poezije, Raičković je odmah na početku odredio i svoj put. Sve je u njegovoj poeziji smireno, u ravnoteži, bez erupcije i bura, osenčeno blagom i bolnom rezignacijom. Sve što se događa, događa se iznutra, u samim suštinama. — Slobodan Rakitić[3]Element koji je zajednički velikom broju pesama Stevana Raičkovića je, svakako, to što je perspektiva iz koje se gleda na neku pojavu, neku stvar ili neko biće povezana sa duševnim stanjem samog lirskog subjekta, sa onim što se starinski nazivalo raspoloženje, pesnikova emocija. Zahvaljujući tome, u poeziji ovog pesnika ćemo sretati vrlo raznolike perspektive iz kojih se oblikuje lirski opis. — Radivoje Mikić, Motivacija pesme[4]Postavljanje pesme, poezije, na sâm vrh vrednosne lestvice, posvećenje pesmi i posvećenje pesme, htenje da se poeziji, njenoj estetskoj i smislodavnoj meri saobrazi život sâm, predstavlja temelj Raičkovićeve lirske pozicije. — Dragan Hamović, S očima što vide i ono čeg nema[4]U poeziji Stevana Raičkovića, jedan od najznačajnijih motiva je motiv pesme, odnosno, poezije. Smisao poezije, ali i života — jer su oni u neraskidivoj vezi — pesnik sagledava iz različitih pozicija i, gotovo uvek, u vezi sa drugim motivima svog pevanja poput kamena, trava, prolaznosti, smrti, detinjstva, tišine, usamljenosti ili Tise. — Jasmina Tonić, Dve Tise ili o smislu pevanja...12/2

Stevan Raičković GurijeMeki povezIzdavač ProsvetaStevan Raičković smatra se jednim od najznačajnijih srpskih savremenih književnika. Bio je pesnik, prozaik, pisac za decu i prevodilac.Njegov pesnički svet čine priroda, usamljenost, tišina, harmonija. `Nekada sanjar, zanesen pred prirodom i tišinom, ispunjavao je pesme plavetnilom i prozračnošću.Pored poezije za odrasle, pisao je i priče i pesme za decu. Prva po redu knjiga namenjena deci bila je zbirka pripovedaka `Veliko dvorište`, a zatim zbirka pesama `Družina pod suncem` za koju je 1960. godine dobio nagradu `Neven`.Poema `Gurije` bila je njegova treća knjiga po redu namenjena deci.Stevan Raičković (5. jul 1928 — 6. maj 2007) bio je srpski pesnik i akademik.BiografijaGimnaziju je učio u Senti, Kruševcu, Smederevu i Subotici, gde je 1947. i maturirao. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a već sa 17 godina počeo je da objavljuje pesme u „Književnosti”, „Mladosti”, „Književnim novinama” i „Politici”. Od 1949. godine počinje da objavljuje pesme po beogradskim listovima i časopisima; iste godine postao je saradnik Literarne redakcije Radio Beograda, a na tom zaposlenju je ostao do 1959. godine, kada počinje da radi kao urednik u izdavačkoj kući „Prosveta”.[1]Raičković je bio urednik u „Prosveti” do 1980. godine. Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1972. godine, a za redovnog 1981.Objavio je više od dvadeset zbirki pesama, sedam knjiga za decu, nekoliko knjiga eseja. Prvu zbirku „Detinjstvo” objavio je 1950. godine, da bi već sledećom „Pesma tišine”, dve godine kasnije, bio primećen.Prevodio je ruske pesnike, Anu Ahmatovu, Marinu Cvetajevu, Josifa Brodskog, sačinio je izbor poezije Borisa Pasternaka. U prepevu „Sedam ruskih pesnika” i antologiji „Slovenske rime” predstavio je i moderne ruske pesnike. Preveo je i Šekspirove sonete i „Deset ljubavnih soneta” Frančeska Petrarke. Sabrana dela Stevana Raičkovića objavljena su 1998. godine.Raičkovićeva poezija objavljena je na ruskom, poljskom, češkom, slovačkom, mađarskom, bugarskom, rusinskom, albanskom, slovenačkom i makedonskom jeziku.Pesnik o poeziji„Zamislio sam bio kako jednoga jutra sve novine u svetu, pa naravno i kod nas, objavljuju na prvim stranicama, sitnim slovima, kratku, ali senzacionalnu informaciju — da od tog dana više neće biti pesnika i da poeziju više niko neće pisati!Zamislio sam bio i reakciju na sve ovo:Bila bi to jedna takva vest koju bi ljudi (čak i oni koji nikada nisu čitali poeziju, nikada videli živog pesnika) primili možda isprva i sa lakim smeškom, a već malo zatim — sa ogromnim iznenađenjem i nevericom, pa čak i sa neskrivenom jezom: kao neki zlokobni alarm da je u svetu, nešto nevidljivo, ali u samim njegovim temeljima, eto, zauvek puklo… (Kao da je naglo, preko noći, izumrla neka pitoma vrsta ili iščileo neki plemeniti plod, na koje je svet, otkada zna za sebe, bio navikao…)Sledeći ovu naivnu sliku-uobrazilju zamišljam da bi se u njoj možda mogao napipati i neki realniji smisao, neka bar simbolična poruka: poezija ima neki svoj tačno određeni povesni i civilizacijski značaj, pa i neko svoje bar kakvo-takvo mesto čak i u našoj ciničnoj savremenosti, inače, ruku na srce, ne bi ni postojala, niti bi se održala do naših dana. (A postoji, koliko se zna, u različitim oblicima, otkada se zna i o čoveku.) Druga je pak stvar ona ignorantska činjenica što se o njenom postojanju i prisustvu među nama ne razmišlja baš mnogo, pa da budem još konsekventniji: poezija se zapravo i ne opaža u svakodnevnom životu. Ali, ona se ne primećuje (naravno, u jednoj sasvim drugačijoj srazmeri) na onaj način kao što se ne opaža ni vazduh koji svakoga trena udišemo, niti se oseća sopstveno zdravlje sve dok ga još uveliko imamo…”[2]Iz književne kritike o pesnikovom deluRaičkovićeva poezija je autentična slika njegovog bića. Otmena i dostojanstvena, ona je izraz pesnikove otmenosti i dostojanstvenosti, jer, veli Tin Ujević, ko nema stila u životu, ne može da ga ima ni u literaturi, kako nema velikoga pesnika bez dostojna čoveka. Poezija sama bira svoga pesnika, a ne pesnik poeziju. U slučaju Stevana Raičkovića čini nam se da raskola nema: postignuta je potpuna ravnoteža između dva izuzetna bića, bića poezije i bića pesnika. (…) U čemu je tajna Raičkovićevog otkrića? Najverovatnije u doslednosti, asketskoj doslednosti, i svojoj opsesiji i svojoj viziji. Pre svega, u tome. Uspostavivši osnovicu i stožer svoje poezije, Raičković je odmah na početku odredio i svoj put. Sve je u njegovoj poeziji smireno, u ravnoteži, bez erupcije i bura, osenčeno blagom i bolnom rezignacijom. Sve što se događa, događa se iznutra, u samim suštinama. — Slobodan Rakitić[3]Element koji je zajednički velikom broju pesama Stevana Raičkovića je, svakako, to što je perspektiva iz koje se gleda na neku pojavu, neku stvar ili neko biće povezana sa duševnim stanjem samog lirskog subjekta, sa onim što se starinski nazivalo raspoloženje, pesnikova emocija. Zahvaljujući tome, u poeziji ovog pesnika ćemo sretati vrlo raznolike perspektive iz kojih se oblikuje lirski opis. — Radivoje Mikić, Motivacija pesme[4]Postavljanje pesme, poezije, na sâm vrh vrednosne lestvice, posvećenje pesmi i posvećenje pesme, htenje da se poeziji, njenoj estetskoj i smislodavnoj meri saobrazi život sâm, predstavlja temelj Raičkovićeve lirske pozicije. — Dragan Hamović, S očima što vide i ono čeg nema[4]U poeziji Stevana Raičkovića, jedan od najznačajnijih motiva je motiv pesme, odnosno, poezije. Smisao poezije, ali i života — jer su oni u neraskidivoj vezi — pesnik sagledava iz različitih pozicija i, gotovo uvek, u vezi sa drugim motivima svog pevanja poput kamena, trava, prolaznosti, smrti, detinjstva, tišine, usamljenosti ili Tise. — Jasmina Tonić, Dve Tise ili o smislu pevanja...1/12

Stevan Raičković Gurije Meki povez Stevan Raičković smatra se jednim od najznačajnijih srpskih savremenih književnika. Bio je pesnik, prozaik, pisac za decu i prevodilac. Njegov pesnički svet čine priroda, usamljenost, tišina, harmonija. `Nekada sanjar, zanesen pred prirodom i tišinom, ispunjavao je pesme plavetnilom i prozračnošću. Pored poezije za odrasle, pisao je i priče i pesme za decu. Prva po redu knjiga namenjena deci bila je zbirka pripovedaka `Veliko dvorište`, a zatim zbirka pesama `Družina pod suncem` za koju je 1960. godine dobio nagradu `Neven`. Poema `Gurije` bila je njegova treća knjiga po redu namenjena deci. Stevan Raičković (5. jul 1928 — 6. maj 2007) bio je srpski pesnik i akademik. Biografija Gimnaziju je učio u Senti, Kruševcu, Smederevu i Subotici, gde je 1947. i maturirao. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a već sa 17 godina počeo je da objavljuje pesme u „Književnosti”, „Mladosti”, „Književnim novinama” i „Politici”. Od 1949. godine počinje da objavljuje pesme po beogradskim listovima i časopisima; iste godine postao je saradnik Literarne redakcije Radio Beograda, a na tom zaposlenju je ostao do 1959. godine, kada počinje da radi kao urednik u izdavačkoj kući „Prosveta”.[1] Raičković je bio urednik u „Prosveti” do 1980. godine. Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1972. godine, a za redovnog 1981. Objavio je više od dvadeset zbirki pesama, sedam knjiga za decu, nekoliko knjiga eseja. Prvu zbirku „Detinjstvo” objavio je 1950. godine, da bi već sledećom „Pesma tišine”, dve godine kasnije, bio primećen. Prevodio je ruske pesnike, Anu Ahmatovu, Marinu Cvetajevu, Josifa Brodskog, sačinio je izbor poezije Borisa Pasternaka. U prepevu „Sedam ruskih pesnika” i antologiji „Slovenske rime” predstavio je i moderne ruske pesnike. Preveo je i Šekspirove sonete i „Deset ljubavnih soneta” Frančeska Petrarke. Sabrana dela Stevana Raičkovića objavljena su 1998. godine. Raičkovićeva poezija objavljena je na ruskom, poljskom, češkom, slovačkom, mađarskom, bugarskom, rusinskom, albanskom, slovenačkom i makedonskom jeziku. Pesnik o poeziji „Zamislio sam bio kako jednoga jutra sve novine u svetu, pa naravno i kod nas, objavljuju na prvim stranicama, sitnim slovima, kratku, ali senzacionalnu informaciju — da od tog dana više neće biti pesnika i da poeziju više niko neće pisati! Zamislio sam bio i reakciju na sve ovo: Bila bi to jedna takva vest koju bi ljudi (čak i oni koji nikada nisu čitali poeziju, nikada videli živog pesnika) primili možda isprva i sa lakim smeškom, a već malo zatim — sa ogromnim iznenađenjem i nevericom, pa čak i sa neskrivenom jezom: kao neki zlokobni alarm da je u svetu, nešto nevidljivo, ali u samim njegovim temeljima, eto, zauvek puklo… (Kao da je naglo, preko noći, izumrla neka pitoma vrsta ili iščileo neki plemeniti plod, na koje je svet, otkada zna za sebe, bio navikao…) Sledeći ovu naivnu sliku-uobrazilju zamišljam da bi se u njoj možda mogao napipati i neki realniji smisao, neka bar simbolična poruka: poezija ima neki svoj tačno određeni povesni i civilizacijski značaj, pa i neko svoje bar kakvo-takvo mesto čak i u našoj ciničnoj savremenosti, inače, ruku na srce, ne bi ni postojala, niti bi se održala do naših dana. (A postoji, koliko se zna, u različitim oblicima, otkada se zna i o čoveku.) Druga je pak stvar ona ignorantska činjenica što se o njenom postojanju i prisustvu među nama ne razmišlja baš mnogo, pa da budem još konsekventniji: poezija se zapravo i ne opaža u svakodnevnom životu. Ali, ona se ne primećuje (naravno, u jednoj sasvim drugačijoj srazmeri) na onaj način kao što se ne opaža ni vazduh koji svakoga trena udišemo, niti se oseća sopstveno zdravlje sve dok ga još uveliko imamo…”[2] Iz književne kritike o pesnikovom delu Raičkovićeva poezija je autentična slika njegovog bića. Otmena i dostojanstvena, ona je izraz pesnikove otmenosti i dostojanstvenosti, jer, veli Tin Ujević, ko nema stila u životu, ne može da ga ima ni u literaturi, kako nema velikoga pesnika bez dostojna čoveka. Poezija sama bira svoga pesnika, a ne pesnik poeziju. U slučaju Stevana Raičkovića čini nam se da raskola nema: postignuta je potpuna ravnoteža između dva izuzetna bića, bića poezije i bića pesnika. (…) U čemu je tajna Raičkovićevog otkrića? Najverovatnije u doslednosti, asketskoj doslednosti, i svojoj opsesiji i svojoj viziji. Pre svega, u tome. Uspostavivši osnovicu i stožer svoje poezije, Raičković je odmah na početku odredio i svoj put. Sve je u njegovoj poeziji smireno, u ravnoteži, bez erupcije i bura, osenčeno blagom i bolnom rezignacijom. Sve što se događa, događa se iznutra, u samim suštinama. — Slobodan Rakitić[3] Element koji je zajednički velikom broju pesama Stevana Raičkovića je, svakako, to što je perspektiva iz koje se gleda na neku pojavu, neku stvar ili neko biće povezana sa duševnim stanjem samog lirskog subjekta, sa onim što se starinski nazivalo raspoloženje, pesnikova emocija. Zahvaljujući tome, u poeziji ovog pesnika ćemo sretati vrlo raznolike perspektive iz kojih se oblikuje lirski opis. — Radivoje Mikić, Motivacija pesme[4] Postavljanje pesme, poezije, na sâm vrh vrednosne lestvice, posvećenje pesmi i posvećenje pesme, htenje da se poeziji, njenoj estetskoj i smislodavnoj meri saobrazi život sâm, predstavlja temelj Raičkovićeve lirske pozicije. — Dragan Hamović, S očima što vide i ono čeg nema[4] U poeziji Stevana Raičkovića, jedan od najznačajnijih motiva je motiv pesme, odnosno, poezije. Smisao poezije, ali i života — jer su oni u neraskidivoj vezi — pesnik sagledava iz različitih pozicija i, gotovo uvek, u vezi sa drugim motivima svog pevanja poput kamena, trava, prolaznosti, smrti, detinjstva, tišine, usamljenosti ili Tise. — Jasmina Tonić, Dve Tise ili o smislu pevanja...

Arduino ploča je sada postala osnovna komponenta u zajednici proizvođača. Više ne predstavlja uvod u svet mikrokontrolera koji je čuvan samo za stručnjake. Međutim, kada je reč o proširenju mogućnosti osnovne Arduino ploče, pogramer je i dalje u velikoj meri sam. Ako zaista želite da izradite neke inovativne projekte, često je potrebno da pređete na komponentni nivo. To može stvoriti mnogo velikih problema za početnike. Upravo je u ovoj knjizi objašnjeno kako se može izraditi širok spektar praktičnih projekata pomoću elemenata koji se isporučuju u pojedinačnom kompletu zajedno sa Arduino pločom. Ovaj komplet, pod nazivom „RFID početni komplet za Arduino UNO“, nije ograničen samo na RFID aplikacije, već sadrži više od 30 komponenata, uređaja i modula koji pokrivaju sve oblasti moderne elektronike. Osim jednostavnijih komponenata, kao što su LED-ovi i otpornici, postoje složeniji i sofisticirani moduli u kojima se koriste sledeće najnovije tehnologije: · senzor vlažnosti · LED sa više boja · velika LED matrica sa 64 svetlosnih tačaka · 4-znakovni 7-segmentni LED ekran · infracrveni daljinski upravljač · kompletni modul LC displeja · servo · koračni motor i modul kontrolera · kompletni modul RFID čitača i sigurnosni kod Povrh toga moći ćete da izradite precizne digitalne termometre, higrometre, merače ekspozicije i različite alarmne sisteme. Takođe postoje praktični uređaji i aplikacije, kao što su potpuno automatski senzori za kišu, zvučno kontrolisani daljinski upravljač, višefunkcionalna meteorološka stanica i još mnogo toga. Svi projekti koji su opisani mogu da se izrade pomoću komponenata iz kompleta koji je dostupan za nabavku. Poglavlja 1 • Kratak uvod u hardver i softver 2 • Pokrenite Arduino – Projekti za početnike 3 • Displeji 4 • Merenje parametara okruženja 5 • Senzori 6 • Motori i servo kontrolišu svet 7 • Sklonite kablove: Kontrolišite bežično 8 • Eksperimentalni projekti za napredne korisnike 9 • Osnove Arduino programiranja 10 • Upotreba biblioteka 11 • Pronalaženje grešaka 12 • Komponente i moduli Sadržaj Uvod , 9 Poglavlje 1 • Kratak uvod u hardver i softver , 11 1.1 Prvi test funkcionalnosti, 14 1.2 Programiranje Arduina , 16 1.3 Otpornici - osnovni elementi elektronike , 19 1.4 Da li ste sve dobro povezali? - Kratkospojnici , 20 1.5 LED-ovi , 21 1.6 Baterijsko napajanje za Arduino , 22 Poglavlje 2 • Pokrenite Arduino – Projekti za početnike, 23 2.1 Simulator alarmnog sistema, 23 2.2 SOS poziv za pomoć , 23 2.3 Ambijentalna rasveta sa multikolor LED-om , 24 2.4 Odskakivanje prekidača, 26 2.5 Unos podataka pomoću numeričke tastature , 30 2.6 Signali upozorenja za svaku tačku , 34 2.7 Premalo pinova porta? Treba vam pomerački registar , 37 2.8 Binarni brojač , 38 2.9 Svetla za model avionske piste, 40 2.10 Serijski prenos podataka, 40 2.11 Merenje napona na nizu LED-ova , 42 Poglavlje 3 • Displeji , 46 3.1 LCD za Arduino , 46 3.2 Pažnja! Prikaz signala upozorenja , 49 3.3 Pokretanje sedmosegmentnog displeja , 50 3.4 Pomerački registar za uštedu pina, 55 3.5 Univerzalno rešenje: modul 4 x 7-segmentnog displeja, 57 3.6 Brojač, ali ne za male brojeve , 59 3.7 Biblioteka SevenSeg , 63 3.8 Digitalni sat , 64 3.9 Za brojeve, znakove i ikone: 8 x 8 matrični displej , 64 3.10 „Bežeća“ tačka svetla, 67 3.11 Svetleći smajliji i ikone , 68 3.12 Mini displej koji koristi matrični LED , 71 3.13 Tačka svetla kontrolisana pomoću džojstika, 74 Poglavlje 4 • Merenje parametara okruženja, 77 4.1 Isušite podrum: Higrometar koji prati vlažnost , 77 4.2 Meteorološka stanica sa LC displejem , 80 4.3 Da li je radno mesto dovoljno svetlo? Digitalni luksmetar , 82 Poglavlje 5 • Senzori , 86 5.1 Detektor plamena, 87 5.2 Alarmni sistem sa senzorom nagiba , 90 5.3 Precizno merenje temperature pomoću LM35 senzora, 92 5.4 Merenje niskih temperatura , 94 5.5 Vika ili šapat – merenje nivoa zvuka pomoću senzora zvuka, 95 5.6 Daljinsko upravljanje bez predajnika: Pametni prekidač na pljesak , 98 5.7 Kiša ili sunce? Senzor nivoa vode vas može upozoriti , 100 5.8 Upozorenje za kišu! – Alarm za kišu , 102 Poglavlje 6 • Motori i servo kontrolišu svet , 104 6.1 Koračni motor i modul pokretača motora, 105 6.2 Od obrtaja do pojedinačnih koraka , 107 6.3 Okretna ploča za prikaz nakita ili maketa , 109 6.4 Upotreba džojstika za kontrolu motora, 109 6.5 Servo kao univerzalni aktuator , 110 6.6 Kontrolisano napajanje motora: Servo , 110 6.7 Servo biblioteka, 113 6.8 Precizna kontrola servo motora, 113 Poglavlje 7 • Sklonite kablove: Kontrolišite bežično , 116 7.1 Radi pogodnosti: Daljinsko upravljanje pomoću IR prijemnika, 116 7.2 Daljinski kontrolisani LED, 119 7.3 Bežično čitanje podataka: RFID modul , 120 7.4 Beskontaktna kontrola ulaznih vrata, 124 7.5 Skladištenje podataka u RFID oznakama, 126 Poglavlje 8 • Eksperimentalni projekti za napredne korisnike , 129 8.1 Uvek pravo vreme: RTC modul , 129 8.2 Digitalni satovi i tajmeri za precizna merenja vremena, 134 8.3 Konvejeva „igra života“ , 137 8.4 Zdravo matrice!, 140 8.5 Pokretni tekst, 143 8.6 Uključivanje velike snage: Modul releja, 146 8.7 Daljinski kontrolisana halogenska lampa , 147 8.8 Numerička šifrirana brava , 148 Poglavlje 9 • Osnove Arduino programiranja, 152 Poglavlje 10 • Upotreba biblioteka , 160 Poglavlje 11 • Pronalaženje grešaka , 162 Poglavlje 12 • Komponente i moduli, 163 Poglavlje 13 • Literatura , 184 Poglavlje 14 • Listing slika , 185 Günter Spanner Autor ima više od 20 godina iskustva kao inženjer elektronike i radio je na rešavanju nekoliko velikih problema. Radi kao predavač, ali napisao je i više od 30 članaka i knjiga o elektronici, mikrokontrolerima i senzorskoj tehnologiji. Takođe je vodio uspešne kurseve i izradio je odgovarajuće strategije za učenje. On je ugledan specijalista u svojoj oblasti, a njegove prezentacije i vebinare posećuje mnogo publike. Naslov: Projekti kućne automatizacije za Arduino Izdavač: EHO Strana: 186 (cb) Povez: meki Pismo: latinica Format: B5 Godina izdanja: 2018 ISBN: 978-86-80134-19-2

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Rikna malo ostecena sve ostalo uredno i u dobrom stanju! Prvo izdanje! Korice i ilustracije: Radomir Stevic Ras Stevan Raičković smatra se jednim od najznačajnijih srpskih savremenih književnika. Bio je pesnik, prozaik, pisac za decu i prevodilac. Njegov pesnički svet čine priroda, usamljenost, tišina, harmonija. `Nekada sanjar, zanesen pred prirodom i tišinom, ispunjavao je pesme plavetnilom i prozračnošću. Pored poezije za odrasle, pisao je i priče i pesme za decu. Prva po redu knjiga namenjena deci bila je zbirka pripovedaka `Veliko dvorište`, a zatim zbirka pesama `Družina pod suncem` za koju je 1960. godine dobio nagradu `Neven`. Poema `Gurije` bila je njegova treća knjiga po redu namenjena deci. Stevan Raičković (5. jul 1928 — 6. maj 2007) bio je srpski pesnik i akademik. Biografija Gimnaziju je učio u Senti, Kruševcu, Smederevu i Subotici, gde je 1947. i maturirao. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a već sa 17 godina počeo je da objavljuje pesme u „Književnosti”, „Mladosti”, „Književnim novinama” i „Politici”. Od 1949. godine počinje da objavljuje pesme po beogradskim listovima i časopisima; iste godine postao je saradnik Literarne redakcije Radio Beograda, a na tom zaposlenju je ostao do 1959. godine, kada počinje da radi kao urednik u izdavačkoj kući „Prosveta”.[1] Raičković je bio urednik u „Prosveti” do 1980. godine. Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1972. godine, a za redovnog 1981. Objavio je više od dvadeset zbirki pesama, sedam knjiga za decu, nekoliko knjiga eseja. Prvu zbirku „Detinjstvo” objavio je 1950. godine, da bi već sledećom „Pesma tišine”, dve godine kasnije, bio primećen. Prevodio je ruske pesnike, Anu Ahmatovu, Marinu Cvetajevu, Josifa Brodskog, sačinio je izbor poezije Borisa Pasternaka. U prepevu „Sedam ruskih pesnika” i antologiji „Slovenske rime” predstavio je i moderne ruske pesnike. Preveo je i Šekspirove sonete i „Deset ljubavnih soneta” Frančeska Petrarke. Sabrana dela Stevana Raičkovića objavljena su 1998. godine. Raičkovićeva poezija objavljena je na ruskom, poljskom, češkom, slovačkom, mađarskom, bugarskom, rusinskom, albanskom, slovenačkom i makedonskom jeziku. Pesnik o poeziji „Zamislio sam bio kako jednoga jutra sve novine u svetu, pa naravno i kod nas, objavljuju na prvim stranicama, sitnim slovima, kratku, ali senzacionalnu informaciju — da od tog dana više neće biti pesnika i da poeziju više niko neće pisati! Zamislio sam bio i reakciju na sve ovo: Bila bi to jedna takva vest koju bi ljudi (čak i oni koji nikada nisu čitali poeziju, nikada videli živog pesnika) primili možda isprva i sa lakim smeškom, a već malo zatim — sa ogromnim iznenađenjem i nevericom, pa čak i sa neskrivenom jezom: kao neki zlokobni alarm da je u svetu, nešto nevidljivo, ali u samim njegovim temeljima, eto, zauvek puklo… (Kao da je naglo, preko noći, izumrla neka pitoma vrsta ili iščileo neki plemeniti plod, na koje je svet, otkada zna za sebe, bio navikao…) Sledeći ovu naivnu sliku-uobrazilju zamišljam da bi se u njoj možda mogao napipati i neki realniji smisao, neka bar simbolična poruka: poezija ima neki svoj tačno određeni povesni i civilizacijski značaj, pa i neko svoje bar kakvo-takvo mesto čak i u našoj ciničnoj savremenosti, inače, ruku na srce, ne bi ni postojala, niti bi se održala do naših dana. (A postoji, koliko se zna, u različitim oblicima, otkada se zna i o čoveku.) Druga je pak stvar ona ignorantska činjenica što se o njenom postojanju i prisustvu među nama ne razmišlja baš mnogo, pa da budem još konsekventniji: poezija se zapravo i ne opaža u svakodnevnom životu. Ali, ona se ne primećuje (naravno, u jednoj sasvim drugačijoj srazmeri) na onaj način kao što se ne opaža ni vazduh koji svakoga trena udišemo, niti se oseća sopstveno zdravlje sve dok ga još uveliko imamo…”[2] Iz književne kritike o pesnikovom delu Raičkovićeva poezija je autentična slika njegovog bića. Otmena i dostojanstvena, ona je izraz pesnikove otmenosti i dostojanstvenosti, jer, veli Tin Ujević, ko nema stila u životu, ne može da ga ima ni u literaturi, kako nema velikoga pesnika bez dostojna čoveka. Poezija sama bira svoga pesnika, a ne pesnik poeziju. U slučaju Stevana Raičkovića čini nam se da raskola nema: postignuta je potpuna ravnoteža između dva izuzetna bića, bića poezije i bića pesnika. (…) U čemu je tajna Raičkovićevog otkrića? Najverovatnije u doslednosti, asketskoj doslednosti, i svojoj opsesiji i svojoj viziji. Pre svega, u tome. Uspostavivši osnovicu i stožer svoje poezije, Raičković je odmah na početku odredio i svoj put. Sve je u njegovoj poeziji smireno, u ravnoteži, bez erupcije i bura, osenčeno blagom i bolnom rezignacijom. Sve što se događa, događa se iznutra, u samim suštinama. — Slobodan Rakitić[3] Element koji je zajednički velikom broju pesama Stevana Raičkovića je, svakako, to što je perspektiva iz koje se gleda na neku pojavu, neku stvar ili neko biće povezana sa duševnim stanjem samog lirskog subjekta, sa onim što se starinski nazivalo raspoloženje, pesnikova emocija. Zahvaljujući tome, u poeziji ovog pesnika ćemo sretati vrlo raznolike perspektive iz kojih se oblikuje lirski opis. — Radivoje Mikić, Motivacija pesme[4] Postavljanje pesme, poezije, na sâm vrh vrednosne lestvice, posvećenje pesmi i posvećenje pesme, htenje da se poeziji, njenoj estetskoj i smislodavnoj meri saobrazi život sâm, predstavlja temelj Raičkovićeve lirske pozicije. — Dragan Hamović, S očima što vide i ono čeg nema[4] U poeziji Stevana Raičkovića, jedan od najznačajnijih motiva je motiv pesme, odnosno, poezije. Smisao poezije, ali i života — jer su oni u neraskidivoj vezi — pesnik sagledava iz različitih pozicija i, gotovo uvek, u vezi sa drugim motivima svog pevanja poput kamena, trava, prolaznosti, smrti, detinjstva, tišine, usamljenosti ili Tise. — Jasmina Tonić, Dve Tise ili o smislu pevanja...

Sadržaj Spisak skraćenica Predgovor 1. Uvod 1.1 Šta su M2M komunikacije? 1.2 Odnosi M2M, WSNs, CPS i IoT 1.3 Primeri primene M2M komunikacija 1.4 Uticaj pojedinih aplikacija na komunikacionu mrežu 1.5 Druge organizacije, udruženja i interesne grupe koje se bave M2M 1.6 Dalji razvoj i izazovi u M2M komunikacijama 2. Arhitektura i standardi M2M komunikacija 2.1 Uvod 2.2 3GPP MTC arhitektura 2.3 ETSI arhitektura za M2M 2.4 Arhitektura EXALTED sistema 3. M2M saobraćaj i modeli 3.1 Uvod 3.2 Elementi za modelovanje M2M saobraćaja 3.3 Metodologija za modelovanje saobraćaja 3.3.1 Beleženje saobraćaja (trejsova) 3.3.2 Opšte o modelovanju saobraćaja 3.4 Modelovanje saobraćaja u M2M . 3.4.1 Modelovanje izvora saobraćaja 3.4.2 Modelovanje izvora pomoću semi-Markovljevih modela 3.4.3 Modelovanje združenog saobraćaja 3.4.4 Modelovanje izvora za koordinirani saobraćajem putem Markovski modulisanih Poasonovih procesa 3.5 Fitovanje modela prema zabeleženom (zapisanom) saobraćaju 3.6 Modelovanje M2M aplikacija 3.6.1 Auto-pilot scenario 3.6.2 Senzorski alarmi i detekcija događaja 3.6.3 Virtuelna trka 4. Sigurnost u M2M komunikacijama 4.1 Uvod 4.2. Pregled opštih pojmova . 4,2.1 Uticaj arhitekture sistema 4.2.2 Tipovim napada 4.2.3 Tipovi napadača 4.2.4 Napadi na pojedine nivoe . 4.3 Sigurnost u M2M sistemu 4.3.1 Poverenje (trust) u ekosistemima 4.3.2 Zaštita ovlašćenja u toku njihovog životnog veka u M2M sistemima 4.3.3 Uvođenje (bootstrap) sigurnosti u M2M sistem 4.3.4 M2M sigurnost u poslednjoj milji (od WAN do LAN) 4.3.5 Neki postojeći standardi i dalji trendovi 5. ZigBee standard 5.1 Uvod 5.2 Razvoj i pojam ZigBee-a 5.2.1 Veza između ZigBee-a i IEEE 802.15.4 standarda 5.2.2 Frekvencijski opsezi rada i brzine prenosa podataka 5.2.3 Klase i tipovi ZigBee uređaja 5.2.4 Formiranje ZigBee mreže 5.2.5 Mehanizmi pristupa kanalu 5.2.6 Metode prenosa podataka 5.2.7 Sigurnost 6. Bluetooth 6.1 Uvod 6.2 Klasični Bluetooth 6.2.1 Osnovne karakteristike 6.2.2 Radio i spektar 6.2.3 Topologije 6.2.4 Konekcije 6.2.5 Prenos podataka 6.2.6 Prenos glasa 6.2.7 Kontroler (Lower layer stack) 6.2.8 Host (Higher layer stack) 6.2.9 Transportni protokoli i profili 6.2.10 Potrošnja energije 6.3 Primeri primene Bluetooth tehnologije 6.4 Ostale verzije standarda 6.4.1 Bluetooth 3.0 6.4.2 Bluetooth 4.0 6.4.3 Bluetooth 4.1 6.4.4 Bluetooth 4.2 6.5 Bluetooth Low Energy 6.5.1 Primena Bluetooth Low Energy u brizi o zdravlju 7. 6LoWPAN 7.1 Uvod 7.2 IPv4 7.3 IPv6 7.3.1 Prefiksi 7.3.2 Zaglavlje paketa 7.4 Bežični ugnježdeni Internet 7.5 Uloga 6LoWPAN 7.6 Razvoj 6LoWPAN i standardizacija 7.7 Arhitektura 6LoWPAN 7.7.1 6LoWPAN protokol stek i druge karakteristike 6 7.8 Neke 6LoWPAN aplikacije 7.8.1 Upravljanje zgradama 8. Bežične tehnologije kratkog dometa 8.1 Uvod 8.1.1 Pametne (smart) kartice 8.1.2 RFID 8.1.3 Počeci NFC 8.2 NFC 8.2.1 Standardi i razvoj NFC mobilnih telefona 8.3 Mobilni uređaji sa NFC tehnologijom 8.3.1 Sigurnosni element 8.3.2 NFC interfejs 8.3.3 Host kontroleri HCI 8.4 Primena RFID i NFC tehnologija 8.4.1 Primena RFID tehnologije u zdravstvenim sistemima 8.4.2 Primena RFID tehnologije u lancima snabdevanja 8.4.3 Primena NFC tehnoligije 9. Upravljanje uređajima u M2M (OMA–DM, CoAP protokol) 9.1 Uvod 9.2 Upravljanje uređajima u M2M 9.3 OMA DM standard 9.3.1 Osnovi OMA-DM protokola 9.4 CoAP protokol 9.4.1 REST arhitektura 9.4.2 HTTP i REST arhitektura 9.4.3 Osnovi CoAP 9.4.4 Neke dodatne osobine CoAP 9.5 OMA LWM2M standard za upravljanje uređajima i aplikacijama 9.5.1 Osnovi OMA LWM2M standarda 9.5.2 Struktura OMA LWM2M protokola 10. M2M komunikacije za pametnu mrežu (smart grid) 10.1 Uvod 10.2 Osnovi pametnih mreža 10.3 Problemi M2M komunikacija u okviru pametne mreže 10.4 Bežićne komunikacione tehnologije za M2M komunikacije 10.5 Neki primeri M2M komunikacija u pametnoj mreži 11. Primena M2M komunikacija u okviru brige o zdravlju (ehealth) 11.1 Uvod 11.2 Mrežna arhitektura M2M komunikacija i ehealth 11.3 Kratak pregled bežičnih tehnologija 11.3.1 Standardi 11.3.2 Zaštićena (proprietary) rešenja 11.3.3 M2M pristupna komunikaciona mreža 11.4 Konektivnost i sigurnost u E2E rešenjima za M2M komunikacije 11.4.1 Integracija tehnologije za M2M komunikacije 11.4.2 Neki reprezentativni primeri E2E rešenja M2M za ehealth aplikacije 11.4.3 Pitanja sigurnosti i privatnosti 11.5 Postojeći projekti Indeks

Prvo izdanje. Posveta pesnika na predlistu, na najavnom listu podaci o promociji i potpis i ex libris bivšeg vlasnika knjige, inače odlično očuvano. Autor - osoba Raičković, Stevan Naslov Monolog o poeziji / Stevan Raičković Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2001 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Tiski cvet, 2001 (Novi Sad : LitoStudio) Fizički opis 79 str. : portret autora ; 22 cm Napomene Beleška o piscu: str. 77. Stevan Raičković (5. jul 1928 – 6. maj 2007) bio je srpski pesnik i akademik. Gimnaziju je učio u Senti, Kruševcu, Smederevu i Subotici, gde je 1947. i maturirao. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a već sa 17 godina počeo je da objavljuje pesme u „Književnosti”, „Mladosti”, „Književnim novinama” i „Politici”. Od 1949. godine počinje da objavljuje pesme po beogradskim listovima i časopisima; iste godine postao je saradnik Literarne redakcije Radio Beograda, a na tom zaposlenju je ostao do 1959. godine, kada počinje da radi kao urednik u izdavačkoj kući „Prosveta”. Raičković je bio urednik u „Prosveti” do 1980. godine. Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1972. godine, a za redovnog 1981. Objavio je više od dvadeset zbirki pesama, sedam knjiga za decu, nekoliko knjiga eseja. Prvu zbirku „Detinjstvo” objavio je 1950. godine, da bi već sledećom „Pesma tišine”, dve godine kasnije, bio primećen. Prevodio je ruske pesnike, Anu Ahmatovu, Marinu Cvetajevu, Josifa Brodskog, sačinio je izbor poezije Borisa Pasternaka. U prepevu „Sedam ruskih pesnika” i antologiji „Slovenske rime” predstavio je i moderne ruske pesnike. Preveo je i Šekspirove sonete i „Deset ljubavnih soneta” Frančeska Petrarke. Sabrana dela Stevana Raičkovića objavljena su 1998. godine. Raičkovićeva poezija objavljena je na ruskom, poljskom, češkom, slovačkom, mađarskom, bugarskom, rusinskom, albanskom, slovenačkom i makedonskom jeziku. Dela Knjige pesama Detinjstva (1950), Pesma tišine (1952), Balada o predvečerju (1955), Kasno leto (1958), Tisa (1961), Kamena uspavanka (1963), Stihovi (1964), Prolazi rekom lađa (1967), Varke (1967), Zapisi (1971). Zapisi o crnom Vladimiru (1971), Slučajni memoari (1978), Točak za mučenje (1981), Panonske ptice (1988), Monolog na Topoli (1988), Svet oko mene (1988), Stihovi iz dnevnika (1990) Fascikla 1999/2000 (2004) Poetski i prozni zapisi Čarolija o Herceg-Novom (1989), Suvišna pesma (1991) Kineska priča (1995) Proza Intimne mape (1978) Zlatna greda (1993) Esejistički i memoarski tekstovi Beleške o poeziji (1978), Portreti pesnika (1987), Dnevnik o poeziji (1990), Dnevnik o poeziji II (1997), Nulti ciklus (1998), U društvu pesnika (2000), Slova i besede (2000), Linija magle (2001) Monolog o poeziji (2001); Knjige za decu Veliko dvorište (1955), Družina pod suncem (1960), Gurije (1962) Krajcara i druge pesme (1971) Vetrenjača (1974) Male bajke (1974) Slike i prilike (1978) Selidba (1983) Poetski prepevi Šekspirovi soneti (1964) Šest ruskih pesnika (1970) zatim dopunjeno izdanje pod naslovom Sedam ruskih pesnika, Deset ljubavnih soneta Frančeska Petrarke posvećenih Lauri (1974) Slovenske rime (1976) Zlatna jesen – izbor iz poezije Borisa Pasternaka (1990) Autobiografija Jedan mogući život 2003 Pesnik o poeziji „Zamislio sam bio kako jednoga jutra sve novine u svetu, pa naravno i kod nas, objavljuju na prvim stranicama, sitnim slovima, kratku, ali senzacionalnu informaciju – da od tog dana više neće biti pesnika i da poeziju više niko neće pisati! Zamislio sam bio i reakciju na sve ovo: Bila bi to jedna takva vest koju bi ljudi (čak i oni koji nikada nisu čitali poeziju, nikada videli živog pesnika) primili možda isprva i sa lakim smeškom, a već malo zatim – sa ogromnim iznenađenjem i nevericom, pa čak i sa neskrivenom jezom: kao neki zlokobni alarm da je u svetu, nešto nevidljivo, ali u samim njegovim temeljima, eto, zauvek puklo… (Kao da je naglo, preko noći, izumrla neka pitoma vrsta ili iščileo neki plemeniti plod, na koje je svet, otkada zna za sebe, bio navikao…) Sledeći ovu naivnu sliku-uobrazilju zamišljam da bi se u njoj možda mogao napipati i neki realniji smisao, neka bar simbolična poruka: poezija ima neki svoj tačno određeni povesni i civilizacijski značaj, pa i neko svoje bar kakvo-takvo mesto čak i u našoj ciničnoj savremenosti, inače, ruku na srce, ne bi ni postojala, niti bi se održala do naših dana. (A postoji, koliko se zna, u različitim oblicima, otkada se zna i o čoveku.) Druga je pak stvar ona ignorantska činjenica što se o njenom postojanju i prisustvu među nama ne razmišlja baš mnogo, pa da budem još konsekventniji: poezija se zapravo i ne opaža u svakodnevnom životu. Ali, ona se ne primećuje (naravno, u jednoj sasvim drugačijoj srazmeri) na onaj način kao što se ne opaža ni vazduh koji svakoga trena udišemo, niti se oseća sopstveno zdravlje sve dok ga još uveliko imamo…” Iz književne kritike o pesnikovom delu Raičkovićeva poezija je autentična slika njegovog bića. Otmena i dostojanstvena, ona je izraz pesnikove otmenosti i dostojanstvenosti, jer, veli Tin Ujević, ko nema stila u životu, ne može da ga ima ni u literaturi, kako nema velikoga pesnika bez dostojna čoveka. Poezija sama bira svoga pesnika, a ne pesnik poeziju. U slučaju Stevana Raičkovića čini nam se da raskola nema: postignuta je potpuna ravnoteža između dva izuzetna bića, bića poezije i bića pesnika. (…) U čemu je tajna Raičkovićevog otkrića? Najverovatnije u doslednosti, asketskoj doslednosti, i svojoj opsesiji i svojoj viziji. Pre svega, u tome. Uspostavivši osnovicu i stožer svoje poezije, Raičković je odmah na početku odredio i svoj put. Sve je u njegovoj poeziji smireno, u ravnoteži, bez erupcije i bura, osenčeno blagom i bolnom rezignacijom. Sve što se događa, događa se iznutra, u samim suštinama. – Slobodan Rakitić Element koji je zajednički velikom broju pesama Stevana Raičkovića je, svakako, to što je perspektiva iz koje se gleda na neku pojavu, neku stvar ili neko biće povezana sa duševnim stanjem samog lirskog subjekta, sa onim što se starinski nazivalo raspoloženje, pesnikova emocija. Zahvaljujući tome, u poeziji ovog pesnika ćemo sretati vrlo raznolike perspektive iz kojih se oblikuje lirski opis. – Radivoje Mikić, Motivacija pesme Postavljanje pesme, poezije, na sâm vrh vrednosne lestvice, posvećenje pesmi i posvećenje pesme, htenje da se poeziji, njenoj estetskoj i smislodavnoj meri saobrazi život sâm, predstavlja temelj Raičkovićeve lirske pozicije. – Dragan Hamović, S očima što vide i ono čeg nema U poeziji Stevana Raičkovića, jedan od najznačajnijih motiva je motiv pesme, odnosno, poezije. Smisao poezije, ali i života – jer su oni u neraskidivoj vezi – pesnik sagledava iz različitih pozicija i, gotovo uvek, u vezi sa drugim motivima svog pevanja poput kamena, trava, prolaznosti, smrti, detinjstva, tišine, usamljenosti ili Tise. – Jasmina Tonić, Dve Tise ili o smislu pevanja Nagrade Dobitnik je najznačajnijih pesničkih nagrada – Zmajeve, Zmajevih dečjih igara, „Neven”, Njegoševe, Dučićeve, „Branko Miljković”, „Ljubiša Jocić”, „Goranov vijenac”, nagrade za prevodilaštvo „Miloš N. Đurić”, Vukove, „Desanka Maksimović”, „Vasko Popa“, „Dušan Vasiljev”, „Bogorodica Trojeručica”, „Meša Selimović” MG88 (N)

Autor - osoba Raičković, Stevan, 1928-2007 = Raičković, Stevan, 1928-2007 Naslov Jedan mogući život / Stevan Raičković ; priredio Miroslav Maksimović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1996 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Beogradski izdavačko-grafički zavod : Srpska književna zadruga, 1996 (Beograd : BIGZ) Fizički opis 438 str. : ilustr. ; 21 cm Drugi autori - osoba Maksimović, Miroslav Zbirka Biblioteka Razgovori s piscima Napomene Tiraž 1500 Hronologija: str. 423-426 Bibliografija: str. 427-434. Predmetne odrednice Raičković, Stevan, 1928- Stevan Raičković (5. jul 1928 – 6. maj 2007) bio je srpski pesnik i akademik. Gimnaziju je učio u Senti, Kruševcu, Smederevu i Subotici, gde je 1947. i maturirao. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a već sa 17 godina počeo je da objavljuje pesme u „Književnosti”, „Mladosti”, „Književnim novinama” i „Politici”. Od 1949. godine počinje da objavljuje pesme po beogradskim listovima i časopisima; iste godine postao je saradnik Literarne redakcije Radio Beograda, a na tom zaposlenju je ostao do 1959. godine, kada počinje da radi kao urednik u izdavačkoj kući „Prosveta”. Raičković je bio urednik u „Prosveti” do 1980. godine. Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1972. godine, a za redovnog 1981. Objavio je više od dvadeset zbirki pesama, sedam knjiga za decu, nekoliko knjiga eseja. Prvu zbirku „Detinjstvo” objavio je 1950. godine, da bi već sledećom „Pesma tišine”, dve godine kasnije, bio primećen. Prevodio je ruske pesnike, Anu Ahmatovu, Marinu Cvetajevu, Josifa Brodskog, sačinio je izbor poezije Borisa Pasternaka. U prepevu „Sedam ruskih pesnika” i antologiji „Slovenske rime” predstavio je i moderne ruske pesnike. Preveo je i Šekspirove sonete i „Deset ljubavnih soneta” Frančeska Petrarke. Sabrana dela Stevana Raičkovića objavljena su 1998. godine. Raičkovićeva poezija objavljena je na ruskom, poljskom, češkom, slovačkom, mađarskom, bugarskom, rusinskom, albanskom, slovenačkom i makedonskom jeziku. Dela Knjige pesama Detinjstva (1950), Pesma tišine (1952), Balada o predvečerju (1955), Kasno leto (1958), Tisa (1961), Kamena uspavanka (1963), Stihovi (1964), Prolazi rekom lađa (1967), Varke (1967), Zapisi (1971). Zapisi o crnom Vladimiru (1971), Slučajni memoari (1978), Točak za mučenje (1981), Panonske ptice (1988), Monolog na Topoli (1988), Svet oko mene (1988), Stihovi iz dnevnika (1990) Fascikla 1999/2000 (2004) Poetski i prozni zapisi Čarolija o Herceg-Novom (1989), Suvišna pesma (1991) Kineska priča (1995) Proza Intimne mape (1978) Zlatna greda (1993) Esejistički i memoarski tekstovi Beleške o poeziji (1978), Portreti pesnika (1987), Dnevnik o poeziji (1990), Dnevnik o poeziji II (1997), Nulti ciklus (1998), U društvu pesnika (2000), Slova i besede (2000), Linija magle (2001) Monolog o poeziji (2001); Knjige za decu Veliko dvorište (1955), Družina pod suncem (1960), Gurije (1962) Krajcara i druge pesme (1971) Vetrenjača (1974) Male bajke (1974) Slike i prilike (1978) Selidba (1983) Poetski prepevi Šekspirovi soneti (1964) Šest ruskih pesnika (1970) zatim dopunjeno izdanje pod naslovom Sedam ruskih pesnika, Deset ljubavnih soneta Frančeska Petrarke posvećenih Lauri (1974) Slovenske rime (1976) Zlatna jesen – izbor iz poezije Borisa Pasternaka (1990) Autobiografija Jedan mogući život 2003 Pesnik o poeziji „Zamislio sam bio kako jednoga jutra sve novine u svetu, pa naravno i kod nas, objavljuju na prvim stranicama, sitnim slovima, kratku, ali senzacionalnu informaciju – da od tog dana više neće biti pesnika i da poeziju više niko neće pisati! Zamislio sam bio i reakciju na sve ovo: Bila bi to jedna takva vest koju bi ljudi (čak i oni koji nikada nisu čitali poeziju, nikada videli živog pesnika) primili možda isprva i sa lakim smeškom, a već malo zatim – sa ogromnim iznenađenjem i nevericom, pa čak i sa neskrivenom jezom: kao neki zlokobni alarm da je u svetu, nešto nevidljivo, ali u samim njegovim temeljima, eto, zauvek puklo… (Kao da je naglo, preko noći, izumrla neka pitoma vrsta ili iščileo neki plemeniti plod, na koje je svet, otkada zna za sebe, bio navikao…) Sledeći ovu naivnu sliku-uobrazilju zamišljam da bi se u njoj možda mogao napipati i neki realniji smisao, neka bar simbolična poruka: poezija ima neki svoj tačno određeni povesni i civilizacijski značaj, pa i neko svoje bar kakvo-takvo mesto čak i u našoj ciničnoj savremenosti, inače, ruku na srce, ne bi ni postojala, niti bi se održala do naših dana. (A postoji, koliko se zna, u različitim oblicima, otkada se zna i o čoveku.) Druga je pak stvar ona ignorantska činjenica što se o njenom postojanju i prisustvu među nama ne razmišlja baš mnogo, pa da budem još konsekventniji: poezija se zapravo i ne opaža u svakodnevnom životu. Ali, ona se ne primećuje (naravno, u jednoj sasvim drugačijoj srazmeri) na onaj način kao što se ne opaža ni vazduh koji svakoga trena udišemo, niti se oseća sopstveno zdravlje sve dok ga još uveliko imamo…” Iz književne kritike o pesnikovom delu Raičkovićeva poezija je autentična slika njegovog bića. Otmena i dostojanstvena, ona je izraz pesnikove otmenosti i dostojanstvenosti, jer, veli Tin Ujević, ko nema stila u životu, ne može da ga ima ni u literaturi, kako nema velikoga pesnika bez dostojna čoveka. Poezija sama bira svoga pesnika, a ne pesnik poeziju. U slučaju Stevana Raičkovića čini nam se da raskola nema: postignuta je potpuna ravnoteža između dva izuzetna bića, bića poezije i bića pesnika. (…) U čemu je tajna Raičkovićevog otkrića? Najverovatnije u doslednosti, asketskoj doslednosti, i svojoj opsesiji i svojoj viziji. Pre svega, u tome. Uspostavivši osnovicu i stožer svoje poezije, Raičković je odmah na početku odredio i svoj put. Sve je u njegovoj poeziji smireno, u ravnoteži, bez erupcije i bura, osenčeno blagom i bolnom rezignacijom. Sve što se događa, događa se iznutra, u samim suštinama. – Slobodan Rakitić Element koji je zajednički velikom broju pesama Stevana Raičkovića je, svakako, to što je perspektiva iz koje se gleda na neku pojavu, neku stvar ili neko biće povezana sa duševnim stanjem samog lirskog subjekta, sa onim što se starinski nazivalo raspoloženje, pesnikova emocija. Zahvaljujući tome, u poeziji ovog pesnika ćemo sretati vrlo raznolike perspektive iz kojih se oblikuje lirski opis. – Radivoje Mikić, Motivacija pesme Postavljanje pesme, poezije, na sâm vrh vrednosne lestvice, posvećenje pesmi i posvećenje pesme, htenje da se poeziji, njenoj estetskoj i smislodavnoj meri saobrazi život sâm, predstavlja temelj Raičkovićeve lirske pozicije. – Dragan Hamović, S očima što vide i ono čeg nema U poeziji Stevana Raičkovića, jedan od najznačajnijih motiva je motiv pesme, odnosno, poezije. Smisao poezije, ali i života – jer su oni u neraskidivoj vezi – pesnik sagledava iz različitih pozicija i, gotovo uvek, u vezi sa drugim motivima svog pevanja poput kamena, trava, prolaznosti, smrti, detinjstva, tišine, usamljenosti ili Tise. – Jasmina Tonić, Dve Tise ili o smislu pevanja Nagrade Dobitnik je najznačajnijih pesničkih nagrada – Zmajeve, Zmajevih dečjih igara, „Neven”, Njegoševe, Dučićeve, „Branko Miljković”, „Ljubiša Jocić”, „Goranov vijenac”, nagrade za prevodilaštvo „Miloš N. Đurić”, Vukove, „Desanka Maksimović”, „Vasko Popa“, „Dušan Vasiljev”, „Bogorodica Trojeručica”, „Meša Selimović”. MG111

Autor - osoba Raičković, Stevan, 1928-2007 = Raičković, Stevan, 1928-2007 Naslov Fascikla, poslednja : prepiska sa Crnjanskim / Stevan Raičković ; priredio Miroslav Maksimović Vrsta građe pisma Jezik srpski Godina 2010 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Tiski cvet, 2010 (Novi Sad : Litostudio) Fizički opis 68 str. : ilustr. ; 22 cm Drugi autori - osoba Maksimović, Miroslav, 1946- = Maksimović, Miroslav, 1946- (broš.) Napomene Tiraž 200 Beleška priređivača: str. 57-68. Predmetne odrednice Raičković, Stevan, 1928-2007 -- Prepiska Crnjanski, Miloš, 1893-1977 – Prepiska Sećanje na pesnika Godine našeg drugovanja, tiho i spontano pretvorile su se u višedecenijsko prijateljstvo koje je iznedrilo ono najlepše... knjigu. Bilo je to davno, negde sredinom devedesetih, u njegovoj radnoj sobi kod Svetosavskog hrama. Stevan neočekivano priđe pedantno sređenoj biblioteci i bez traženja uze rukopis, stavi pred mene uz komentar: „Ima nečeg sudbinskog, ovaj rukopis naslovljen sa TISA već dugo čeka pripremljen za štampu, ali stalno nešto odlažem, i tada se evo pojavi izdavač sa tim prelepim nazivom Tiski cvet.“ Ubrzo iz štampe izlazi TISA (1997) u izdanju Izdavačke kuće Tiski cvet, Novi Sad, knjiga pesama i zapisa posvećena njegovom duhovnom i poetskom zavičaju, Senti i Tisi, kojem se često vraćao. Bilingvalno izdanje, u prevodu književnika Ferenca Fehera, doživelo je više izdanja i lep prijem kako kod naše, tako i kod mađarske čitalačke publike. Posle toga slede knjige: NULTI CIKLUS (1998), MONOLOG O POEZIJI (2001), nastale između mnogih zajedničkih gostovanja i našeg drugovanja u Senti, Adi, Sremskim Karlovcima, Sentandreji, Pešti, Novom Sadu, a posebno u Herceg Novom. Sada, kada ceo taj život postaje prošlost i važan samo pojedincu, odjednom je iz zaborava izronila FASCIKLA, POSLEDNJA, i na njoj diskretna naznaka Tiski cvet. Stevanov sin Miloš, nosilac autorskih prava počivšeg poete, prepoznao je poruku i nameru i eto, uvaženi čitaoče, pred tobom je poslednji njegov rukopis, kao sećanje na jedno vreme i jednog od naših najvećih pesnika, Stevana Raičkovića. Stevan Raičković (5. jul 1928 – 6. maj 2007) bio je srpski pesnik i akademik. Gimnaziju je učio u Senti, Kruševcu, Smederevu i Subotici, gde je 1947. i maturirao. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a već sa 17 godina počeo je da objavljuje pesme u „Književnosti”, „Mladosti”, „Književnim novinama” i „Politici”. Od 1949. godine počinje da objavljuje pesme po beogradskim listovima i časopisima; iste godine postao je saradnik Literarne redakcije Radio Beograda, a na tom zaposlenju je ostao do 1959. godine, kada počinje da radi kao urednik u izdavačkoj kući „Prosveta”. Raičković je bio urednik u „Prosveti” do 1980. godine. Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1972. godine, a za redovnog 1981. Objavio je više od dvadeset zbirki pesama, sedam knjiga za decu, nekoliko knjiga eseja. Prvu zbirku „Detinjstvo” objavio je 1950. godine, da bi već sledećom „Pesma tišine”, dve godine kasnije, bio primećen. Prevodio je ruske pesnike, Anu Ahmatovu, Marinu Cvetajevu, Josifa Brodskog, sačinio je izbor poezije Borisa Pasternaka. U prepevu „Sedam ruskih pesnika” i antologiji „Slovenske rime” predstavio je i moderne ruske pesnike. Preveo je i Šekspirove sonete i „Deset ljubavnih soneta” Frančeska Petrarke. Sabrana dela Stevana Raičkovića objavljena su 1998. godine. Raičkovićeva poezija objavljena je na ruskom, poljskom, češkom, slovačkom, mađarskom, bugarskom, rusinskom, albanskom, slovenačkom i makedonskom jeziku. Dela Knjige pesama Detinjstva (1950), Pesma tišine (1952), Balada o predvečerju (1955), Kasno leto (1958), Tisa (1961), Kamena uspavanka (1963), Stihovi (1964), Prolazi rekom lađa (1967), Varke (1967), Zapisi (1971). Zapisi o crnom Vladimiru (1971), Slučajni memoari (1978), Točak za mučenje (1981), Panonske ptice (1988), Monolog na Topoli (1988), Svet oko mene (1988), Stihovi iz dnevnika (1990) Fascikla 1999/2000 (2004) Poetski i prozni zapisi Čarolija o Herceg-Novom (1989), Suvišna pesma (1991) Kineska priča (1995) Proza Intimne mape (1978) Zlatna greda (1993) Esejistički i memoarski tekstovi Beleške o poeziji (1978), Portreti pesnika (1987), Dnevnik o poeziji (1990), Dnevnik o poeziji II (1997), Nulti ciklus (1998), U društvu pesnika (2000), Slova i besede (2000), Linija magle (2001) Monolog o poeziji (2001); Knjige za decu Veliko dvorište (1955), Družina pod suncem (1960), Gurije (1962) Krajcara i druge pesme (1971) Vetrenjača (1974) Male bajke (1974) Slike i prilike (1978) Selidba (1983) Poetski prepevi Šekspirovi soneti (1964) Šest ruskih pesnika (1970) zatim dopunjeno izdanje pod naslovom Sedam ruskih pesnika, Deset ljubavnih soneta Frančeska Petrarke posvećenih Lauri (1974) Slovenske rime (1976) Zlatna jesen – izbor iz poezije Borisa Pasternaka (1990) Autobiografija Jedan mogući život 2003 Pesnik o poeziji „Zamislio sam bio kako jednoga jutra sve novine u svetu, pa naravno i kod nas, objavljuju na prvim stranicama, sitnim slovima, kratku, ali senzacionalnu informaciju – da od tog dana više neće biti pesnika i da poeziju više niko neće pisati! Zamislio sam bio i reakciju na sve ovo: Bila bi to jedna takva vest koju bi ljudi (čak i oni koji nikada nisu čitali poeziju, nikada videli živog pesnika) primili možda isprva i sa lakim smeškom, a već malo zatim – sa ogromnim iznenađenjem i nevericom, pa čak i sa neskrivenom jezom: kao neki zlokobni alarm da je u svetu, nešto nevidljivo, ali u samim njegovim temeljima, eto, zauvek puklo… (Kao da je naglo, preko noći, izumrla neka pitoma vrsta ili iščileo neki plemeniti plod, na koje je svet, otkada zna za sebe, bio navikao…) Sledeći ovu naivnu sliku-uobrazilju zamišljam da bi se u njoj možda mogao napipati i neki realniji smisao, neka bar simbolična poruka: poezija ima neki svoj tačno određeni povesni i civilizacijski značaj, pa i neko svoje bar kakvo-takvo mesto čak i u našoj ciničnoj savremenosti, inače, ruku na srce, ne bi ni postojala, niti bi se održala do naših dana. (A postoji, koliko se zna, u različitim oblicima, otkada se zna i o čoveku.) Druga je pak stvar ona ignorantska činjenica što se o njenom postojanju i prisustvu među nama ne razmišlja baš mnogo, pa da budem još konsekventniji: poezija se zapravo i ne opaža u svakodnevnom životu. Ali, ona se ne primećuje (naravno, u jednoj sasvim drugačijoj srazmeri) na onaj način kao što se ne opaža ni vazduh koji svakoga trena udišemo, niti se oseća sopstveno zdravlje sve dok ga još uveliko imamo…” Iz književne kritike o pesnikovom delu Raičkovićeva poezija je autentična slika njegovog bića. Otmena i dostojanstvena, ona je izraz pesnikove otmenosti i dostojanstvenosti, jer, veli Tin Ujević, ko nema stila u životu, ne može da ga ima ni u literaturi, kako nema velikoga pesnika bez dostojna čoveka. Poezija sama bira svoga pesnika, a ne pesnik poeziju. U slučaju Stevana Raičkovića čini nam se da raskola nema: postignuta je potpuna ravnoteža između dva izuzetna bića, bića poezije i bića pesnika. (…) U čemu je tajna Raičkovićevog otkrića? Najverovatnije u doslednosti, asketskoj doslednosti, i svojoj opsesiji i svojoj viziji. Pre svega, u tome. Uspostavivši osnovicu i stožer svoje poezije, Raičković je odmah na početku odredio i svoj put. Sve je u njegovoj poeziji smireno, u ravnoteži, bez erupcije i bura, osenčeno blagom i bolnom rezignacijom. Sve što se događa, događa se iznutra, u samim suštinama. – Slobodan Rakitić Element koji je zajednički velikom broju pesama Stevana Raičkovića je, svakako, to što je perspektiva iz koje se gleda na neku pojavu, neku stvar ili neko biće povezana sa duševnim stanjem samog lirskog subjekta, sa onim što se starinski nazivalo raspoloženje, pesnikova emocija. Zahvaljujući tome, u poeziji ovog pesnika ćemo sretati vrlo raznolike perspektive iz kojih se oblikuje lirski opis. – Radivoje Mikić, Motivacija pesme Postavljanje pesme, poezije, na sâm vrh vrednosne lestvice, posvećenje pesmi i posvećenje pesme, htenje da se poeziji, njenoj estetskoj i smislodavnoj meri saobrazi život sâm, predstavlja temelj Raičkovićeve lirske pozicije. – Dragan Hamović, S očima što vide i ono čeg nema U poeziji Stevana Raičkovića, jedan od najznačajnijih motiva je motiv pesme, odnosno, poezije. Smisao poezije, ali i života – jer su oni u neraskidivoj vezi – pesnik sagledava iz različitih pozicija i, gotovo uvek, u vezi sa drugim motivima svog pevanja poput kamena, trava, prolaznosti, smrti, detinjstva, tišine, usamljenosti ili Tise. – Jasmina Tonić, Dve Tise ili o smislu pevanja Nagrade Dobitnik je najznačajnijih pesničkih nagrada – Zmajeve, Zmajevih dečjih igara, „Neven”, Njegoševe, Dučićeve, „Branko Miljković”, „Ljubiša Jocić”, „Goranov vijenac”, nagrade za prevodilaštvo „Miloš N. Đurić”, Vukove, „Desanka Maksimović”, „Vasko Popa“, „Dušan Vasiljev”, „Bogorodica Trojeručica”, „Meša Selimović” MG20

Prvo izdanje, posveta na predlistu, inače odlično očuvano, sa zaštitnim plastičnim omotom! Naslovna ilustracija i crteži u knjizi Mira Mareš. Autor - osoba Raičković, Stevan, 1928-2007 = Raičković, Stevan, 1928-2007 Naslov Male bajke / Stevan Raičković ; [crteži i vinjete Mira Mareš] Vrsta građe bajke Jezik srpski Godina 1974 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Srpska književna zadruga, 1974 (Beograd : Kultura) Fizički opis 111 str. : ilustr. ; 21 cm Drugi autori - osoba Mareš, Mira Rakitić, Slobodan, 1940-2013 = Rakitić, Slobodan, 1940-2013 Zbirka Knjiga za decu i odrasle ; 2 ISBN (Karton sa omotom) Napomene Autorova slika Str. 101-107: Iz istog poetskog jezgra / Slobodan Rakitić Str. 109: Beleška o autoru / S. Rakitić. Predmetne odrednice Raičković, Stevan, 1928-2007 Knjiga „Male bajke“ sastoji se od 20 kraćih bajki za decu, ali mogu ih čitati i odrasli. Nekoliko bajki namenjeno je isključivo deci, to su: „Bajka o skitnici i mravima“, „Bajka o kovaču i lancu“, „Bajka o hrastu“, „Bajka o belom konju“, „Bajka o galebu“, „Bajka o livadi i skakavcima“ i „Bajka o vetriću“. Bajke namenjene odraslima i deci u kojima se posredstvom prirode predstavljaju životna shvatanja su: „Bajka o cvetovima i dugi“, „Bajka o stabaocu“, „Bajka o čoveku koji je obišao Zemljinu kuglu“, „Bajka o Tadiji“ i „Bajka o Orašku“. Glavni akteri nekih bajki su životinje (npr. u „Bajci o belom konju“). Stevan Raičković (5. jul 1928 – 6. maj 2007) bio je srpski pesnik i akademik. Gimnaziju je učio u Senti, Kruševcu, Smederevu i Subotici, gde je 1947. i maturirao. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a već sa 17 godina počeo je da objavljuje pesme u „Književnosti”, „Mladosti”, „Književnim novinama” i „Politici”. Od 1949. godine počinje da objavljuje pesme po beogradskim listovima i časopisima; iste godine postao je saradnik Literarne redakcije Radio Beograda, a na tom zaposlenju je ostao do 1959. godine, kada počinje da radi kao urednik u izdavačkoj kući „Prosveta”. Raičković je bio urednik u „Prosveti” do 1980. godine. Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1972. godine, a za redovnog 1981. Objavio je više od dvadeset zbirki pesama, sedam knjiga za decu, nekoliko knjiga eseja. Prvu zbirku „Detinjstvo” objavio je 1950. godine, da bi već sledećom „Pesma tišine”, dve godine kasnije, bio primećen. Prevodio je ruske pesnike, Anu Ahmatovu, Marinu Cvetajevu, Josifa Brodskog, sačinio je izbor poezije Borisa Pasternaka. U prepevu „Sedam ruskih pesnika” i antologiji „Slovenske rime” predstavio je i moderne ruske pesnike. Preveo je i Šekspirove sonete i „Deset ljubavnih soneta” Frančeska Petrarke. Sabrana dela Stevana Raičkovića objavljena su 1998. godine. Raičkovićeva poezija objavljena je na ruskom, poljskom, češkom, slovačkom, mađarskom, bugarskom, rusinskom, albanskom, slovenačkom i makedonskom jeziku. Dela Knjige pesama Detinjstva (1950), Pesma tišine (1952), Balada o predvečerju (1955), Kasno leto (1958), Tisa (1961), Kamena uspavanka (1963), Stihovi (1964), Prolazi rekom lađa (1967), Varke (1967), Zapisi (1971). Zapisi o crnom Vladimiru (1971), Slučajni memoari (1978), Točak za mučenje (1981), Panonske ptice (1988), Monolog na Topoli (1988), Svet oko mene (1988), Stihovi iz dnevnika (1990) Fascikla 1999/2000 (2004) Poetski i prozni zapisi Čarolija o Herceg-Novom (1989), Suvišna pesma (1991) Kineska priča (1995) Proza Intimne mape (1978) Zlatna greda (1993) Esejistički i memoarski tekstovi Beleške o poeziji (1978), Portreti pesnika (1987), Dnevnik o poeziji (1990), Dnevnik o poeziji II (1997), Nulti ciklus (1998), U društvu pesnika (2000), Slova i besede (2000), Linija magle (2001) Monolog o poeziji (2001); Knjige za decu Veliko dvorište (1955), Družina pod suncem (1960), Gurije (1962) Krajcara i druge pesme (1971) Vetrenjača (1974) Male bajke (1974) Slike i prilike (1978) Selidba (1983) Poetski prepevi Šekspirovi soneti (1964) Šest ruskih pesnika (1970) zatim dopunjeno izdanje pod naslovom Sedam ruskih pesnika, Deset ljubavnih soneta Frančeska Petrarke posvećenih Lauri (1974) Slovenske rime (1976) Zlatna jesen – izbor iz poezije Borisa Pasternaka (1990) Autobiografija Jedan mogući život 2003 Pesnik o poeziji „Zamislio sam bio kako jednoga jutra sve novine u svetu, pa naravno i kod nas, objavljuju na prvim stranicama, sitnim slovima, kratku, ali senzacionalnu informaciju – da od tog dana više neće biti pesnika i da poeziju više niko neće pisati! Zamislio sam bio i reakciju na sve ovo: Bila bi to jedna takva vest koju bi ljudi (čak i oni koji nikada nisu čitali poeziju, nikada videli živog pesnika) primili možda isprva i sa lakim smeškom, a već malo zatim – sa ogromnim iznenađenjem i nevericom, pa čak i sa neskrivenom jezom: kao neki zlokobni alarm da je u svetu, nešto nevidljivo, ali u samim njegovim temeljima, eto, zauvek puklo… (Kao da je naglo, preko noći, izumrla neka pitoma vrsta ili iščileo neki plemeniti plod, na koje je svet, otkada zna za sebe, bio navikao…) Sledeći ovu naivnu sliku-uobrazilju zamišljam da bi se u njoj možda mogao napipati i neki realniji smisao, neka bar simbolična poruka: poezija ima neki svoj tačno određeni povesni i civilizacijski značaj, pa i neko svoje bar kakvo-takvo mesto čak i u našoj ciničnoj savremenosti, inače, ruku na srce, ne bi ni postojala, niti bi se održala do naših dana. (A postoji, koliko se zna, u različitim oblicima, otkada se zna i o čoveku.) Druga je pak stvar ona ignorantska činjenica što se o njenom postojanju i prisustvu među nama ne razmišlja baš mnogo, pa da budem još konsekventniji: poezija se zapravo i ne opaža u svakodnevnom životu. Ali, ona se ne primećuje (naravno, u jednoj sasvim drugačijoj srazmeri) na onaj način kao što se ne opaža ni vazduh koji svakoga trena udišemo, niti se oseća sopstveno zdravlje sve dok ga još uveliko imamo…” Iz književne kritike o pesnikovom delu Raičkovićeva poezija je autentična slika njegovog bića. Otmena i dostojanstvena, ona je izraz pesnikove otmenosti i dostojanstvenosti, jer, veli Tin Ujević, ko nema stila u životu, ne može da ga ima ni u literaturi, kako nema velikoga pesnika bez dostojna čoveka. Poezija sama bira svoga pesnika, a ne pesnik poeziju. U slučaju Stevana Raičkovića čini nam se da raskola nema: postignuta je potpuna ravnoteža između dva izuzetna bića, bića poezije i bića pesnika. (…) U čemu je tajna Raičkovićevog otkrića? Najverovatnije u doslednosti, asketskoj doslednosti, i svojoj opsesiji i svojoj viziji. Pre svega, u tome. Uspostavivši osnovicu i stožer svoje poezije, Raičković je odmah na početku odredio i svoj put. Sve je u njegovoj poeziji smireno, u ravnoteži, bez erupcije i bura, osenčeno blagom i bolnom rezignacijom. Sve što se događa, događa se iznutra, u samim suštinama. – Slobodan Rakitić Element koji je zajednički velikom broju pesama Stevana Raičkovića je, svakako, to što je perspektiva iz koje se gleda na neku pojavu, neku stvar ili neko biće povezana sa duševnim stanjem samog lirskog subjekta, sa onim što se starinski nazivalo raspoloženje, pesnikova emocija. Zahvaljujući tome, u poeziji ovog pesnika ćemo sretati vrlo raznolike perspektive iz kojih se oblikuje lirski opis. – Radivoje Mikić, Motivacija pesme Postavljanje pesme, poezije, na sâm vrh vrednosne lestvice, posvećenje pesmi i posvećenje pesme, htenje da se poeziji, njenoj estetskoj i smislodavnoj meri saobrazi život sâm, predstavlja temelj Raičkovićeve lirske pozicije. – Dragan Hamović, S očima što vide i ono čeg nema U poeziji Stevana Raičkovića, jedan od najznačajnijih motiva je motiv pesme, odnosno, poezije. Smisao poezije, ali i života – jer su oni u neraskidivoj vezi – pesnik sagledava iz različitih pozicija i, gotovo uvek, u vezi sa drugim motivima svog pevanja poput kamena, trava, prolaznosti, smrti, detinjstva, tišine, usamljenosti ili Tise. – Jasmina Tonić, Dve Tise ili o smislu pevanja Nagrade Dobitnik je najznačajnijih pesničkih nagrada – Zmajeve, Zmajevih dečjih igara, „Neven”, Njegoševe, Dučićeve, „Branko Miljković”, „Ljubiša Jocić”, „Goranov vijenac”, nagrade za prevodilaštvo „Miloš N. Đurić”, Vukove, nagrade „Desanka Maksimović” Vasko Popa „Dušan Vasiljev”, „Bogorodica Trojeručica”, „Meša Selimović”, MIRA MAREŠ, Crteži su svakako težište stvaralaštva Mire Mareš. Do njih vodi put preko ulja na platnu, prigušenih boja, sa snažnim emotivnim nabojem koji (posebno u slikama drveća-šuma) uspeva da potčini figurativnost. Dva panoa, jedan sa vinjetama nagrađenim 1964. g. „ Zlatnim perom Beograda“ , i drugi na kome su likovi fantastičnih životinja i bića (što je možda i nesvesni omaž Borhesovom „ Priručniku fantastične zoologije“ ), uvod su u velike crteže koji su differentia specifica dela Mire Mareš. Na njima belinu hartije zaposedaju mreže tananih linija čudnovatog sveta koji, svojom zbunjujućom bliskošću, vezuje pažnju gledaoca jer pred njim, u vrtoglavom plesu, titraju oblici koji su spore i semenke biljaka, krhki izdanci mahovine, grane korala, tučci i prašnici; ali u tom kolopletu su i ćelije, njihova jedra, treplje, pseudonožice, baš kao i alveole, krvni kapilari, grudvice masti sopstvene, nikad viđene utrobe. Otuda taj snažni deja vu, u tom otkrivanju onoga šta jeste i što jesmo iznutra. Zar kugle na dugim peteljkama, kroz koje izbija svetlo, nisu neuroni u kojima je bljesnula misao? Ili su to prvi treptaji života u primarnoj masi zgusnutog praha zvezda, od koga smo i sada sazdani? Dešava li se na crtežima velika tajna pretakanja makro u mikro kosmos i naše, iznenadno, zaumno prepoznavanje tog trena? MG88 (N)

Autor - osoba Raičković, Stevan, 1928-2007 = Raičković, Stevan, 1928-2007 Naslov Portreti pesnika / Stevan Raičković Vrsta građe dr.knjiž.oblici Jezik srpski Godina 1987 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Beogradski izdavačko-grafički zavod, 1987 (Beograd : BIGZ) Fizički opis 223 str. ; 22 cm Zbirka Nove knjige domaćih pisaca. Posebna izdanja (broš. sa omotom) Predmetne odrednice Rakić, Milan, 1876-1938 Crnjanski, Miloš, 1893-1977 Maksimović, Desanka, 1898- Drainac, Rade, 1899-1943 Cesarić, Dobriša, 1902-1980 Kulenović, Skender, 1910-1978 Sarajlić, Izet, 1930-2002 Srpska poezija -- 20. v. Devet eseja Stevana Raičkovića pod naslovom „Portreti pesnika“, nastalih u periodu od 1967. do 1984. godine govori o pesnicima Milanu Rakiću, Milošu Crnjanskom, Desanki Maksimović (dva teksta), Radu Draincu, Dobriši Cesariću, Skenderu Kulenoviću (dva teksta) i Izetu Sarajliću. Osnovne Raičkovićeve ideje o tim pesnicima možemo, i ovako, izdvojiti: Rakić kao usamljena ličnost u srpskoj poeziji („sto godina samoće Milana Rakića“ – tekst je pisan o stogodišnjici pesnikovog rođenja); Crnjanski, bez pretka u poeziji srpskog jezika, nalazio se u samom vrhu naše (međuratne) avangarde, ali je svojim delom obesmislio priču o tradicionalizmu i modernizmu; Desanka Maksimović kao apsolutni pesnik – za nju se ne postavlja pitanje „kojim literarnim oblikom saopštiti određeni sadržaj?“; Drainac je počeo kao pesnik trenutka i završio kao takav, u svoju poetsku avanturu ovaj pesnik je ušao bez sećanja; autentičnost i spontanost kao snaga lirike Dobriše Cesarića koja je, lirika, „u drugoj liniji samo jedne faze“; pesnički put Skendera Kulenovića „neodoljivo liči na ponornicu (ogromne pauze između izbijanja poezije na površinu)“ sa samoniklim poetskim osobinama; humanistički duh poezije Izeta Sarajlića, suzdržanog od osećanja tragizma. Kao što često biva kad pesnik, iz vlastitog pesničkog iskustva, piše o drugom pesniku, takvi zapisi su dvostruko dragoceni: pogled napolje, na drugi pesnički svet, krenuo je iznutra, iz pesničke radionice. Takvi tekstovi, dakle, govore o svojoj temi, ali i o svom autoru. Nije li Raičković, kada, na primer, kaže za Crnjanskog da je kao pripadnik samog vrha naše (međuratne) avangarde obesmislio priču o tradicionalizmu i modernizmu, rekao nešto i o sebi, tj. o svojoj ulozi u našoj (posleratnoj) avangardi? Ne bi se moglo ustvrditi da o poeziji najbolje pišu pesnici, ali se svakako može reći da nauka o književnosti i teorijski utemeljena kritika književnosti, jedan deo svoje inspiracije duguju i iskustvu ekspliciranom u pesničkim razmišljanjima o poeziji. Bila ili ne bila tačna takva tvrdnja, ovu ćemo knjigu svakako sa zanimanjem čitati jer je učinila dostupnim, u celini, dragocena autorska razmatranja jednog živog pesnika, od najznačajnijih srpskih, o drugim pesnicima i poeziji. (Iz recenzije Miroslava Maksimovića) Stevan Raičković (5. jul 1928 – 6. maj 2007) bio je srpski pesnik i akademik. Gimnaziju je učio u Senti, Kruševcu, Smederevu i Subotici, gde je 1947. i maturirao. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a već sa 17 godina počeo je da objavljuje pesme u „Književnosti”, „Mladosti”, „Književnim novinama” i „Politici”. Od 1949. godine počinje da objavljuje pesme po beogradskim listovima i časopisima; iste godine postao je saradnik Literarne redakcije Radio Beograda, a na tom zaposlenju je ostao do 1959. godine, kada počinje da radi kao urednik u izdavačkoj kući „Prosveta”. Raičković je bio urednik u „Prosveti” do 1980. godine. Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1972. godine, a za redovnog 1981. Objavio je više od dvadeset zbirki pesama, sedam knjiga za decu, nekoliko knjiga eseja. Prvu zbirku „Detinjstvo” objavio je 1950. godine, da bi već sledećom „Pesma tišine”, dve godine kasnije, bio primećen. Prevodio je ruske pesnike, Anu Ahmatovu, Marinu Cvetajevu, Josifa Brodskog, sačinio je izbor poezije Borisa Pasternaka. U prepevu „Sedam ruskih pesnika” i antologiji „Slovenske rime” predstavio je i moderne ruske pesnike. Preveo je i Šekspirove sonete i „Deset ljubavnih soneta” Frančeska Petrarke. Sabrana dela Stevana Raičkovića objavljena su 1998. godine. Raičkovićeva poezija objavljena je na ruskom, poljskom, češkom, slovačkom, mađarskom, bugarskom, rusinskom, albanskom, slovenačkom i makedonskom jeziku. Dela Knjige pesama Detinjstva (1950), Pesma tišine (1952), Balada o predvečerju (1955), Kasno leto (1958), Tisa (1961), Kamena uspavanka (1963), Stihovi (1964), Prolazi rekom lađa (1967), Varke (1967), Zapisi (1971). Zapisi o crnom Vladimiru (1971), Slučajni memoari (1978), Točak za mučenje (1981), Panonske ptice (1988), Monolog na Topoli (1988), Svet oko mene (1988), Stihovi iz dnevnika (1990) Fascikla 1999/2000 (2004) Poetski i prozni zapisi Čarolija o Herceg-Novom (1989), Suvišna pesma (1991) Kineska priča (1995) Proza Intimne mape (1978) Zlatna greda (1993) Esejistički i memoarski tekstovi Beleške o poeziji (1978), Portreti pesnika (1987), Dnevnik o poeziji (1990), Dnevnik o poeziji II (1997), Nulti ciklus (1998), U društvu pesnika (2000), Slova i besede (2000), Linija magle (2001) Monolog o poeziji (2001); Knjige za decu Veliko dvorište (1955), Družina pod suncem (1960), Gurije (1962) Krajcara i druge pesme (1971) Vetrenjača (1974) Male bajke (1974) Slike i prilike (1978) Selidba (1983) Poetski prepevi Šekspirovi soneti (1964) Šest ruskih pesnika (1970) zatim dopunjeno izdanje pod naslovom Sedam ruskih pesnika, Deset ljubavnih soneta Frančeska Petrarke posvećenih Lauri (1974) Slovenske rime (1976) Zlatna jesen – izbor iz poezije Borisa Pasternaka (1990) Autobiografija Jedan mogući život 2003 Pesnik o poeziji „Zamislio sam bio kako jednoga jutra sve novine u svetu, pa naravno i kod nas, objavljuju na prvim stranicama, sitnim slovima, kratku, ali senzacionalnu informaciju – da od tog dana više neće biti pesnika i da poeziju više niko neće pisati! Zamislio sam bio i reakciju na sve ovo: Bila bi to jedna takva vest koju bi ljudi (čak i oni koji nikada nisu čitali poeziju, nikada videli živog pesnika) primili možda isprva i sa lakim smeškom, a već malo zatim – sa ogromnim iznenađenjem i nevericom, pa čak i sa neskrivenom jezom: kao neki zlokobni alarm da je u svetu, nešto nevidljivo, ali u samim njegovim temeljima, eto, zauvek puklo… (Kao da je naglo, preko noći, izumrla neka pitoma vrsta ili iščileo neki plemeniti plod, na koje je svet, otkada zna za sebe, bio navikao…) Sledeći ovu naivnu sliku-uobrazilju zamišljam da bi se u njoj možda mogao napipati i neki realniji smisao, neka bar simbolična poruka: poezija ima neki svoj tačno određeni povesni i civilizacijski značaj, pa i neko svoje bar kakvo-takvo mesto čak i u našoj ciničnoj savremenosti, inače, ruku na srce, ne bi ni postojala, niti bi se održala do naših dana. (A postoji, koliko se zna, u različitim oblicima, otkada se zna i o čoveku.) Druga je pak stvar ona ignorantska činjenica što se o njenom postojanju i prisustvu među nama ne razmišlja baš mnogo, pa da budem još konsekventniji: poezija se zapravo i ne opaža u svakodnevnom životu. Ali, ona se ne primećuje (naravno, u jednoj sasvim drugačijoj srazmeri) na onaj način kao što se ne opaža ni vazduh koji svakoga trena udišemo, niti se oseća sopstveno zdravlje sve dok ga još uveliko imamo…” Iz književne kritike o pesnikovom delu Raičkovićeva poezija je autentična slika njegovog bića. Otmena i dostojanstvena, ona je izraz pesnikove otmenosti i dostojanstvenosti, jer, veli Tin Ujević, ko nema stila u životu, ne može da ga ima ni u literaturi, kako nema velikoga pesnika bez dostojna čoveka. Poezija sama bira svoga pesnika, a ne pesnik poeziju. U slučaju Stevana Raičkovića čini nam se da raskola nema: postignuta je potpuna ravnoteža između dva izuzetna bića, bića poezije i bića pesnika. (…) U čemu je tajna Raičkovićevog otkrića? Najverovatnije u doslednosti, asketskoj doslednosti, i svojoj opsesiji i svojoj viziji. Pre svega, u tome. Uspostavivši osnovicu i stožer svoje poezije, Raičković je odmah na početku odredio i svoj put. Sve je u njegovoj poeziji smireno, u ravnoteži, bez erupcije i bura, osenčeno blagom i bolnom rezignacijom. Sve što se događa, događa se iznutra, u samim suštinama. – Slobodan Rakitić Element koji je zajednički velikom broju pesama Stevana Raičkovića je, svakako, to što je perspektiva iz koje se gleda na neku pojavu, neku stvar ili neko biće povezana sa duševnim stanjem samog lirskog subjekta, sa onim što se starinski nazivalo raspoloženje, pesnikova emocija. Zahvaljujući tome, u poeziji ovog pesnika ćemo sretati vrlo raznolike perspektive iz kojih se oblikuje lirski opis. – Radivoje Mikić, Motivacija pesme Postavljanje pesme, poezije, na sâm vrh vrednosne lestvice, posvećenje pesmi i posvećenje pesme, htenje da se poeziji, njenoj estetskoj i smislodavnoj meri saobrazi život sâm, predstavlja temelj Raičkovićeve lirske pozicije. – Dragan Hamović, S očima što vide i ono čeg nema U poeziji Stevana Raičkovića, jedan od najznačajnijih motiva je motiv pesme, odnosno, poezije. Smisao poezije, ali i života – jer su oni u neraskidivoj vezi – pesnik sagledava iz različitih pozicija i, gotovo uvek, u vezi sa drugim motivima svog pevanja poput kamena, trava, prolaznosti, smrti, detinjstva, tišine, usamljenosti ili Tise. – Jasmina Tonić, Dve Tise ili o smislu pevanja Nagrade Dobitnik je najznačajnijih pesničkih nagrada – Zmajeve, Zmajevih dečjih igara, „Neven”, Njegoševe, Dučićeve, „Branko Miljković”, „Ljubiša Jocić”, „Goranov vijenac”, nagrade za prevodilaštvo „Miloš N. Đurić”, Vukove, „Desanka Maksimović”, „Vasko Popa“, „Dušan Vasiljev”, „Bogorodica Trojeručica”, „Meša Selimović”. MG95

Odlično Rumunska književnost Poezija Geo Bogza (Romanian pronunciation: [ˈd͡ʒe.o ˈboɡza]; born Gheorghe Bogza; February 6, 1908 – September 14, 1993) was a Romanian avant-garde theorist, poet, and journalist, known for his left-wing and communist political convictions. As a young man in the interwar period, he was known as a rebel and was one of the most influential Romanian Surrealists. Several of his controversial poems twice led to his imprisonment on grounds of obscenity, and saw him partake in the conflict between young and old Romanian writers, as well as in the confrontation between the avant-garde and the far right. At a later stage, Bogza won acclaim for his many and accomplished reportage pieces, being one of the first to cultivate the genre in Romanian literature, and using it as a venue for social criticism. After the establishment of Communist Romania, Bogza adapted his style to Socialist realism, and became one of the most important literary figures to have serviced the government. With time, he became a subtle critic of the regime, especially under the rule of Nicolae Ceaușescu, when he adopted a dissident position. Beginning in the late 1960s, he publicized his uncomfortable attitudes as subtext to apparently innocent articles and essays. An editor for Viața Românească and România Literară magazines, Geo Bogza was one of the leaders of the Romanian Writers` Union and a member of the Romanian Academy. He was the older brother of Radu Tudoran, himself a known writer, whose political choices were in stark contrast with those of Geo Bogza, and made Tudoran the object of communist persecution. Bogza had lifelong contacts with some representatives of the Romanian avant-garde, among them Victor Brauner, Max Blecher, Sesto Pals, Sașa Pană, and Paul Păun, and was friends with, among others, the essayist and theologian Nicolae Steinhardt, the dissident Gheorghe Ursu, and the filmmaker Mircea Săucan. Biography[edit] Early years and the avant-garde[edit] Geo Bogza was born in Blejoi, Prahova County. At one point during the late 1930s, Bogza was irritated after reading an article authored by one of his fascist adversaries, Alexandru Hodoș (later a member of the Iron Guard). Hodoș implied that Bogza was not an ethnic Romanian, which prompted the latter to elaborate on his origins and his name.[1][2] Bogza refuted the allegation by indicating that his father was originally from the village of Bogzești, in Secuieni, Neamț County, and that his mother (née Georgescu) was the daughter of a Romanian Transylvanian activist who had fled from Austria-Hungary to the Kingdom of Romania.[1][2] The lineage was confirmed by literary critic George Călinescu as part of a short biographical essay.[3] Geo Bogza, who indicated that he was baptized Romanian Orthodox, also stressed that his given name, Gheorghe, had been turned into the hypocoristic Geo while he was still a child, and that he had come to prefer the shortened form.[1][2] During the early stages of his career, he is known to have signed writings with the name George Bogza (George being a variant of Gheorghe).[1][2] Bogza attended school in Ploiești and trained as a sailor at the Naval Academy in Constanța, but never sought employment in the Romanian Naval Forces.[1] Until the age of 28, he made part of his income as a sailor on a commercial vessel.[3] He returned to his native Prahova County, lived in Buștenari, and eventually settled in Bucharest. In 1927, he made his debut in poetry, writing for the Prahova-based modernist magazine Câmpina, which was edited by poet Alexandru Tudor-Miu.[1][2] The following year, he contributed to Sașa Pană`s avant-garde magazine unu (also known as Unu), edited a short-lived Surrealist and anti-bourgeois magazine that drew inspiration from Urmuz (and was titled after that writer),[1][2][4] and published in Tudor Arghezi`s Bilete de Papagal.[1][2][5] Arghezi admired the younger writer, and he is credited with having suggested the name Urmuz for the magazine.[1] During that period, Geo Bogza became one of the most recognizable young rebellious authors, a category that also included, among others, Marcel Avramescu, Gherasim Luca, Paul Păun, Constantin Nisipeanu, and Sesto Pals.[6][7] In time, he became a noted contributor to the leftist and socialist press, and one of the most respected Romanian authors of reportage prose. One of his articles-manifestos read: `I always had the uncomfortable impression that any beauty may enter the consciousness of a bourgeois only on all fours [italics in the original].`[1][2] Writing for Urmuz, he condemned convention as `a false sun` and `intellectual acrobatics`, depicting his magazine as `a lash that whips the mind`.[4] Winning the praise of his fellow young authors Stephan Roll and Ilarie Voronca,[8] he was criticized by prominent literary figure George Călinescu, who accused him of `priapism`,[3][8] based on Bogza`s irreverent tone and erotic imagery. It was also during the late 1920s that Bogza began touring the Prahova Valley, becoming a close observer of local life in the shadow of the oil industry.[1] He had a conflict with Tudor-Miu in August 1928, after the latter modified a poem Bogza sent to be published in Câmpina—the two reconciled later in the year, and later wrote a special poem for its one-year anniversary.[1] His collaboration with Pană, Roll, Ion Vinea, Simion Stolnicu, and others led to the ad hoc establishment of a literary group, which was defined by writer and critic Camil Petrescu as `the revolutionaries from Câmpina` (after the town where Bogza spend much of his time).[1] Among other writers who joined Bogza in publishing the five issues of Urmuz were Voronca and the Dadaist Tristan Tzara.[4] He also established a friendship and collaboration with the photographer Iosif Bernea[9] and the painter Victor Brauner,[4] and was close to the writer and future Orthodox hermit Nicolae Steinhardt.[10] After 1930, he was involved in polemics with traditionalist young authors, including poet Otilia Cazimir (whom he accused of writing with `hypocrisy`) and members of the eclectic grouping known as Criterion (who, he claimed, were guilty of `ridicule and opportunism`).[1] His relations with Arghezi also grew more distant, after Bogza expressed disapproval for Arghezi`s 1930 decision to collaborate with the Romanian Radio—Geo Bogza drew attention to his older colleague`s previous public statements, in which he had criticized the national station on various grounds.[1] Early in his youth, while in Buștenari, Geo Bogza met and fell in love with Elisabeta (also known as Bunty), whom he married soon after.[3][8] Their love affair was celebrated by Bogza`s friend Nicolae Tzone, who also stated that she `lived simply and without any sort of commotion in his shadow`.[8] Initially, the couple lived in Sașa Pană`s Bucharest house, and, for a while afterwards, at the headquarters of unu.[1] In old age, he spoke of one of these lodgings as `an unsanitary loft, where one would either suffocate from the heat or starve with cold.`[11] Trials and jail terms[edit] Bogza`s work was at the center of scandals in the 1930s: he was first arrested on charges of having produced pornography in 1930, for his Sex Diary, and was temporarily held in Văcărești Prison, until being acquitted.[1][2][6][8] At the time, he responded to the hostile atmosphere by publishing an article in unu which included the words `ACADEMICIANS, SHAVE YOUR BRAINS! [capitals in the original]`[1][2][6][8] (also rendered as `disinfect your brains!`).[4] In reference to his trial, the magazine unu wrote: `Bogza will be tried and receive punishment for having the imprudence of not letting himself be macerated by «proper behavior», for having dunked his arms down to the feces, for having raised them up to his nose, smelling them and then spattering all those who were dabbling with their nostrils unperceptive of his exasperated nature.`[1][2] Other positive reactions to his writings notably included that of teachers at a high school in Ploiești, who invited him to attend a celebration marking the start of the school year.[1] Reportedly, Bogza asked to be defended by Ionel Teodoreanu, a known writer who had training in law, but he was ultimately represented by Ionel Jianu.[6] After his success in court, he issued business cards reading: `GEO BOGZA/ACQUITTED/NOVEMBER 28, 1932 [capitals in the original]`.[6] Late in 1933, he edited a new magazine, titled Viața Imediată (`The Immediate Life`), of which only one issue was ever published.[12] Its cover photograph showed a group of derelict workers (it was titled Melacolia celor șezând pe lângă ziduri, `The Melancholy of Those Sitting by the Walls`).[12] The same year, he was taken into custody for a second time, after publishing his Offensive Poem—which depicted his sexual encounter with a servant girl[13]—and was sentenced to six days in jail; in 1937, at the same time as H. Bonciu, Bogza again served time for Offensive Poem,[6][8][14] after the matter was brought up by Ioan Alexandru Brătescu-Voinești on behalf of the Romanian Academy.[8][14] Similar demands for punishment were voiced by historian Nicolae Iorga and by the poet and fascist politician Octavian Goga.[8] Bogza was frequently attacked by Iorga`s nationalist magazine Cuget Clar.[15] During the same period, his friends and fellow Surrealists Luca and Pals were also jailed on similar charges, after they were denounced by Iorga.[6][7][16] Other young authors imprisoned on such grounds included Păun, Aurel Baranga, and Jules Perahim.[6] Writing for Azi, a review edited by Zaharia Stancu, Bogza dismissed the accusation as a cover-up for an increase in authoritarianism as King Carol II was attempting to compete with the fascist Iron Guard.[17] The latter`s press welcomed the move, and, using strong antisemitic language, instigated the authorities to intervene in similar cases of alleged obscenity—which it viewed as characteristic of both Surrealism and the Jewish-Romanian authors who were associated with Bogza.[18] In 1934, while visiting Brașov in the company of his wife, Bogza met Max Blecher, a young man who was beddriden by Pott`s disease and had started work on the novel later known as Întâmplări din irealitatea imediată (`Events in Immediate Unreality`).[19] The three were to become good friends, and Bogza encouraged him to continue writing.[19] Adoption of communism and official status[edit] His growing sympathy for communism and his connections with the outlawed Romanian Communist Party (PCR) made Bogza a target of the authorities` surveillance. Siguranța Statului, the country`s secret service, kept a file on him, which contained regular reports by unknown informers.[20] One of them claims: `given that he was a communist, [Bogza] covered the puberty of his writing in the cape of social revolt.`[20] Late in 1937, Geo Bogza traveled to Spain as a war correspondent in the Civil War, supporting the Republican side.[2][13][20][21] His position of the time drew comparisons with those of other leftist intellectuals who campaigned against or fought Nationalist forces, including W. H. Auden and George Orwell.[21] He was accompanied on this journey by Constantin Lucreția Vâlceanu, who had ambitions of becoming a writer, and whom Bogza asked to contribute to a never-completed novel inspired by the war.[20] Soon after their return, in what was a surprising gesture, Vâlceanu split with the leftist camp and rallied with the Iron Guard.[20] The writer had grown close to the PCR, but their relations soured c. 1940, when Bogza was confronted with news that the Soviet Union and Nazi Germany had signed a non-aggression pact.[20] Physician G. Brătescu, who maintained contacts with Sașa Pană and other figures in the Romanian avant-garde and, like him, was then a Communist Party militant, recorded that, by 1943, there was a hint of tension between Pană and Bogza.[12] Bogza did not however cut off links with Surrealism, and was one of the few to be acquainted with the literature of his friend Sesto Pals, which he later helped promote at home and abroad.[16] After World War II and the establishment of a communist regime, the writer adopted and included in his works the themes of Socialist realism,[22] and was awarded several honors.[23] During the 1950s, he traveled extensively to the Soviet Union[24] and Latin America, writing several works on topics such as Decolonization.[25] In 1955, Bogza became a full member of the Romanian Academy. Historian Vladimir Tismăneanu indicated that he was one of the few genuine left-wing intellectuals associated with the regime during the 1950s—alongside Anatol E. Baconsky, Ovid Crohmălniceanu, Geo Dumitrescu, Petru Dumitriu, Paul Georgescu, Gheorghe Haupt, Eugen Jebeleanu, Mihail Petroveanu, and Nicolae Tertulian.[26] According to Tismăneanu, this group was able to interpret the cultural policies endorsed by Romania`s leader Gheorghe Gheorghiu-Dej after the Hungarian Revolution of 1956 threatened to disrupt communism in neighboring countries, when the regime turned against advocates of liberalization such as Miron Constantinescu, Mihail Davidoglu, Alexandru Jar, and Ion Vitner.[26] Commenting on this, Tismăneanu noted that Geo Bogza and all others failed to distance himself from the new repressive mood, and that the group`s silence indirectly helped chief ideologist Leonte Răutu and his subordinate Mihai Beniuc to restore effective control over the Romanian Writers` Union.[26] Bogza was, however, skeptical about the goals of the PCR, and his support for it was much reduced in time. Literary historian Eugen Simion discussed the writer`s effort to tone down the scale of cultural repression, and included him among the `decent men` to have done so.[27] Bogza`s brother Radu Tudoran, an anti-communist who had risked a prison sentence in the late 1940s after attempting to flee the country, was condemned by the communist press, and lived in relative obscurity.[28] In 1958, Geo Bogza himself was exposed to official criticism in the official Communist Party paper, Scînteia, which claimed that he and other writers had been exposed to `bourgeois tendencies` and `cosmopolitanism`, no longer caring about `the desires of the Romanian people`.[29] This subject drew attention in the Socialist Federal Republic of Yugoslavia, a country which, under Josip Broz Tito, had engaged on an independent path and was criticizing the Eastern Bloc countries for their commitment to Stalinism (see Titoism). In an article he contributed to Borba, Yugoslav writer Marko Ristić, who spoke of the Romanian as `my friend [...], the nostalgic, gifted and loyal Geo Bogza`, took the Scînteia campaign as proof that the Gheorghiu-Dej regime was still reminiscent of Joseph Stalin`s.[29] Ristić, who feared the purpose and effect such attacks had on Romanian culture, noted that Bogza had `in vain, done his utmost, by trying to adapt himself to the circumstances, not to betray himself, even in the period when Stalin alone [...] was solving esthetic problems, appraising artistic works and giving the tone in his well-known method.`[29] In February 1965, as Gheorghiu-Dej was succumbing to cancer, the Writers` Union Conference facilitated an unprecedented attack on Socialist Realism.[30] This dispute saw writers attacking Union president Beniuc, who was identified with Stalinism—as a result of the confrontation, in what was an early sign of liberalization, Beniuc was dismissed from his post, and replaced with Zaharia Stancu.[30][31] According to literary historian Valeriu Râpeanu, Bogza, who attended the Conference, went so far as to demand that Beniuc`s chair be burned.[31] In opposition to Ceaușescu[edit] A member of the Writers` Union leadership board after 1965, he was editor of the influential literary magazine Viața Românească.[32] Despite his official status, Bogza himself was critical of the adoption of nationalist themes in official discourse after the ascendancy of Nicolae Ceaușescu in the 1960s.[33] The new doctrine, eventually consecrated in Ceaușescu`s July Theses, saw him taking the opposing side: during the early 1970s, Bogza published pieces in which he voiced covert criticism of the new policies.[34] Tismăneanu cited him among the most important intellectuals of various backgrounds to have done so, in a class also comprising members of the Oniric group, as well as the cultural figures Jebeleanu, Ion Caraion, Ștefan Augustin Doinaș, Dan Hăulică, Nicolae Manolescu, Alexandru Paleologu, and Mircea Zaciu.[34] His nonconformist stance drew comparisons with that assumed by his generation colleague, the ethnic Hungarian poet and prominent Writers` Union member József Méliusz.[32] In 1976, Bogza discussed the issue of disappointment, stating: `Life is not like a tournament, but like an outage. From the first to the last day.`[35] In reference to such an attitude, which believed was related the political context, literary critic and novelist B. Elvin, himself a former leftist and dissident, saw in Bogza a symbol of `verticality, refusal, contempt`.[35] Bogza was nonetheless often ambiguous in his relations with the authorities, while his public statements oscillated between covert satire and open praise.[5] Between 1966 and 1973, he was a contributor to Contemporanul magazine, and was well known in Romania for regularly publishing short essays in that magazine[5][32] (some of them were also read on national radio).[5] Bogza also had a permanent column in the influential magazine România Literară.[36] His gestures of defiance include his display of support for Lucian Pintilie, a director whose work was being censored. In 1968, having just seen Pintilie`s subversive film The Reenactment shortly before it was banned, Bogza scribbled in the snow set on the director`s car the words: `Long live Pintilie! The humble Geo Bogza`; the statement was recorded with alarm by agents of Romania`s secret police, the Securitate, who had witnessed the incident.[37] In the 1970s, Bogza and several of his Writers` Union colleagues became involved in a bitter conflict with the nationalist Săptămâna magazine, which was led by novelist Eugen Barbu (who was also one of the persons overseeing censorship in Communist Romania). In 1979, România Literară published evidence that, in his writings, Barbu had plagiarized works of Russian literature. Rumors spread that Geo Bogza had orchestrated the scandal, after he had been confronted with an initiative to transform the Union into a `Union of Communist Writers`.[38] The latter initiative was recorded by the Securitate, who, in a report of 1978, attributed it to Barbu and poet Adrian Păunescu.[38] According to various speculations made ever since, Bogza contacted one of Barbu`s former protegés, who admitted that he had earlier copied texts by various authors to be selectively included in Eugen Barbu`s novels.[38] In autumn 1980, the Securitate, was alarmed of his alleged intention to condemn the country`s officials for allowing antisemitism to be expressed in the press. This came after nationalist poet Corneliu Vadim Tudor signed an article in Săptămâna, which outraged representatives of the Jewish community. Romania`s Chief Rabbi, Moses Rosen, was quoted saying that Tudor`s piece was evidence of `fascism` and the prosecutable offense of `instigations to racial hatred`.[39] A Securitate note, published by Ziua journal in 2004, claimed that Rosen was preparing to bring up for debate the issue of antisemitism in Romanian society, and depicted Bogza, alongside Jebeleanu and Dan Deșliu, as `exercising influence` over the Rabbi in order to have him `publicly demand the unmasking of «antisemitism» in the S[ocialist] R[epublic] of Romania`.[39] End of communism and final years[edit] Bogza was also close to the outspoken dissident Gheorghe Ursu (who, in 1985, was beaten to death on orders from the Securitate), as well as to filmmaker Mircea Săucan, himself an adversary of the communist regime.[40] One theory attributes Ursu`s violent death to him having refused to incriminate his writer friends during interrogations—among those whose activities may have interested the investigators were Bogza, Nina Cassian, and Iordan Chimet.[41] In late March 1989, ten months before the Romanian Revolution overthrew communism, Bogza, together with Paleologu, Doinaș, Hăulică, Octavian Paler, Mihail Șora, and Andrei Pleșu, signed the Letter of the Seven, addressed to Dumitru Radu Popescu (head of the Writers` Union) in protest over poet Mircea Dinescu`s house arrest by the Securitate.[42][43] Yosef Govrin, who served as Israel`s Ambassador to Romania during the era, commented on the document, which was sent to members of the diplomatic corps and to other circles: `Despite its restrained style, the letter sharply accused the Writers` Union for not having defended its members and for the alienation rife between Romanian culture and its themes.`[42] During the final stages of his life, Geo Bogza granted a series of interviews to journalist Diana Turconi, who published them as Eu sunt ținta (`I Am the Target`).[1] He died in Bucharest, after a period during which he was interned at the local Elias Hospital. Work[edit] Avant-garde aesthetics[edit] Geo Bogza`s lifelong but uneven involvement with Surrealism has endured as a topic of interest, and was considered by many to have resulted in some of his best writings. Bogza was defined by art critic S. A. Mansbach as `the most scandalous of Romania`s avant-garde poets and editor of and contributor to a plethora of its radical publications`, while Sex Diary was argued to be `the touchstone of Romania`s emerging Surrealist avant-garde`.[4] In 1992, the American avant-garde magazine Exquisite Corpse accompanied some of his early poems with the observation `It is the younger Bogza we love.`[13] Much of Bogza`s work is related to social criticism, reflecting his political convictions. This was the case in many of his reportage and satirical pieces. In reference to this trait, Mihuleac commented that the 20-year-old Bogza was in some ways a predecessor of later generations of protesters, such as the American Beatniks and the United Kingdom`s `angry young men`.[5] In 1932, Bogza stated: `We write not because we wish to become writers, but because we are doomed to write, just as we would be condemned to insanity, to suicide.`[1] The young Bogza made obscenity an aesthetic credo. Shortly after his acquittal, he wrote: `In order to reach a new form of nobility, one is required, beforehand, to vaccinate one`s soul with mud.`[2] He elaborated: `The word must be stripped of the unctuous senses that have come to depose themselves on it. Cleansed of ash. The flame inside kindled, for the introduction of words, like that of women, is [currently] a privilege reserved for the great landowners.`[1][2] Geo Bogza`s spoke in defense of taboo words such as căcat (`shit`) and țâță (`tit`), arguing that the original frankness of Romanian profanity had been corrupted by modern society.[1] One of his usual and highly controversial poems of the period read: Adunați pe întâiul meridian al sexului proxeneții continentelor au hotărât să aleagă marele Mongol al vaginurilor Pentru cele mai frumoase fete ale popoarelor ziarele continentale au întocmit elogii pe mii de coloane Pentru bijuteria vaginului premiat miliardarii continentelor își ascut în umbră phalusul lor de aur.[1][2] Gathered on the first meridian of sex the pimps of the continents have decided to elect a great mogul of the vaginae For the most beautiful girls of the peoples the continental newspapers have composed eulogies on thousands of columns For the jewel of the prized vagina the billionaires of the continents sharpen their golden phallus in the shadows. As a youth, he extended his protest to the cultural establishment as a whole—while visiting the high school in Ploieşti, where he was supposed to address the staff, he attacked local educational institutions for `taking care to castrate [...] the glands of any outright affirmation`, and for resembling `the Bastille`.[1][2] In his early prose poems, Bogza addressed workers in the oil industry in his native Prahova, claiming to define himself in relation to their work (while still appealing to the imagery of filth). The series has been defined by critic Constantin Stănescu as poems `rehabilitating, among other things, the compromised «genre» of the social poem`.[2] One such piece, published in 1929 and titled Poem cu erou (`Poem with a Hero`), documented the unusual death of a roughneck named Nicolae Ilie, who burned after his clothes caught fire.[1][2] The incident was discussed in the press of his day, and the poet is credited with having personally aided in publicizing it.[1] Bogza allegorically spoke of feeling `the țuică and pumpkin-like` smell of Nicolae Ilie`s feces `every time I raise a loaf of bread or a mug of milk to my mouth`.[2] He wrote: Mă rog de tine, Nicolae Ilie, mântuiește-mă de cumplita duhoare putrezește mai curând topește-te în pământ și rămâi numai oase albe cum se cuvine unui martir.[2] I pray of thee, Nicolae Ilie, deliver me from the awful stench putrefy quicker melt in the earth and remain just white bones as is befitting of a martyr. He extended an appeal to the oil industry workers, in which he identify oil with foulness and with himself: Eu, care sunt mârșav și violent, și care asemeni dealurilor petrolifere am mocnit întotdeauna ceva groaznic în măruntaiele mele eu, care pângăresc tot ce ating eu, care asemeni petrolului sunt cum nu se poate mai pătimaș și izbucnesc din mine și nu-mi pasă de prăpădul pe care îl aduc în lume. Eu, acesta, vă voi vorbi despre petrol și crimele lui.[2] I, who am black and ugly, who, like the oil-bearing hills, have always had something horrible smoldering in my innards, I, who soil and destroy everything I touch, who am as foul, fervent and ignorant as oil and, like it, explode without caring about the calamity my words bring into the world. That`s me. Now I will tell you about oil and its crimes.[4] In another one of his earliest poetry works (Destrămări la ore fixe, `Unravellings at Pre-Convened Hours`), Geo Bogza elaborated on the theme of melancholy and loss: Mari, ca și mici, ne paște același program; un clopoțel suna atunci la ora de geografie; azi clopotele catedralei în aer se destram se tânguiesc chemând, la ora de melancolie. Mă doare caietul pe care m-ai iscălit tu în el am vrut să conturez un suflet nebulos – dacă vei bate la ușe – eu am să strig: NU! fiindcă m-ai găsi împrăștiat, în țăndări, pe jos.[1] Big and small alike, we are destined to the same program; a school bell was sounding the geography class; nowadays the cathedral bells decompose in the air they bewail calling, to the melancholy class. My notebook that you signed hurts me presently in it, I wished to contour a nebulous soul —if you should knock on the door—I will shout: NO! because you would find me scattered, splintered, on the ground. Reportage and agitprop[edit] One of the first and most acclaimed authors of reportage in Romanian literature, Bogza was credited by journalist Cătălin Mihuleac with establishing and `ennobling` the genre.[5] He is occasionally cited alongside his contemporary F. Brunea-Fox, whose equally famous reportages were less artistic and had more to do with investigative journalism.[44] Mihuleac, who noted that Bogza was `unnervingly talented`, also argued that: `Romanian journalism is indebted to Geo Bogza more than to anyone else.`[5] Also according to Mihuleac, Bogza went through a radical change around 1935, when his writing turned professional and his subjects turned from `himself` to `the multitudes`.[5] This writings were eventually structured into two main series: Cartea Oltului (`The Book of the Olt River`), and Țări de piatră, de foc, de pământ (`Lands of Stone, Fire, Earth`).[5][45] The writer traveled the land in search of subjects, and the results of these investigations were acclaimed for their power of suggestion and observation.[5][45] One of his reportages of the period notably discussed the widespread poverty he had encountered during his travels to the eastern province of Bessarabia, and was titled Basarabia: Țară de pământ (`Bessarabia: Land of Soil`).[46] In it, the writer spoke of how most tailors were almost always commissioned by locals not to produce new clothes, but to mend old ones (at a time when the larger part of family incomes in the region were spent on food and clothing).[46] He toured the impoverished areas of Bucharest, recording activities around the city landfill and the lives of dog catchers who gassed their victims and turned them into cheap soap.[5] George Călinescu proposed that, `although written in the most normal of syntaxes`, his pieces were still connected with avant-garde styles such as Surrealism and Dada, and answered to a call issued by unu`s Paul Sterian to seek life at its purest.[3] In parallel, Călinescu contended, Bogza`s path mirrored those of Italian Futurists such as Ardengo Soffici and Filippo Tommaso Marinetti and that of the French Hussards leader Paul Morand.[3] A reportage authored after Bogza visited the town of Mizil was also a study in experimental literature.[47] Titled 175 de minute la Mizil (`175 Minutes in Mizil`), it has been summarized as `the adventure of the banal`, and, together with a satirical sketch by his predecessor Ion Luca Caragiale, credited with having helped impress on the public Mizil`s image as a place where nothing important ever happens.[47] Similarly, his travels in Bessarabia saw him depicting Hotin as the epitome of desert places and Bălți as the source of `a pestilent stench`.[48] In one of his satirical pieces, Bogza mocked the Romanian Post seemingly excessive regulations to have writing utensils made available for the public, but secured in place with a string: `A million penholders stolen in Romania would almost be an act of culture. And one would [consequently] forget the degrading spectacle of people writing with chained penholders. Of what importance would any loss be, compared with the beauty of penholders having been set free?`[5] The next stage in Bogza`s literary career was described by Mihuleac as `embarrassing`.[5] This was in reference to his assimilation of communist tenets, and his willingness to offer praise to the official heroes of Communist Party history such as Vasile Roaită (a participant in the Grivița Strike of 1933).[5] In one such article, Bogza claimed to have witnessed the sight of proletarians who were living in `new and white-painted houses` and had manufactured business cards for themselves, proudly advertising their qualifications in the field of work and positions in the state-run factory.[5] More controversial still was his agitprop piece of 1950, Începutul epopeii (`The Start of the Epic`). The text praised the regime for designing and ordering work to begin on the Danube–Black Sea Canal, which, in reality, was to prove one of the harshest sites for penal labor, where thousands of political prisoners were to be killed.[49] Historian Adrian Cioroianu cited the reportage, alongside Petru Dumitriu`s Drum fără pulbere and other writings of the time, as an example of `mobilizing-deferential literature`.[49] He summarized the content of such texts as claiming to depict a `final battle, of mythological proportions, between the old and new Romania—offering [...] a clear prognostic in respect to who would win.`[49] Subtle dissent[edit] During the Ceaușescu years, Bogza developed a unique style, which, under the cover of apparently insignificant and docile metaphors, hid subversive messages.[5] According to Mihuleac, the writer was critical of his own position in relation to the Communist Party and explained it as a compromise—he believed this message to be evident in Bogza`s poem Treceam (`I Was Passing`): Treceam printre tigri Și le aruncam garoafe Treceam printre leoparzi Și le aruncam crizanteme Treceam printre gheparzi Și le aruncam trandafiri Iar ei, cuprinși de perplexitate Mă lăsau să trec mai departe.[5] I was passing among tigers And was throwing them carnations I was passing among leopards And was throwing them chrysanthemums I was passing among cheetahs And was throwing them roses And they, taken over by perplexity Allowed me to move on. He thus wrote a piece entitled Bau Bau (Romanian for `Bogeyman`), telling of how his parents encouraged him to fear things watching him from outside his window as a means of ensuring he behaved himself while they were absent—the subtext was interpreted by journalist Victor Frunză as an allegory of Ceaușescu`s anti-Soviet policies (which attempted to prevent opposition by, among other things, alluding to the threat of Soviet intervention).[50] At some point during the second half of 1969, instead of his usual column, Geo Bogza sent for publication a drawing of three poplars, with a caption which read: `The line of poplars above is meant to suggest not just the beauty of this autumn, but also my sympathy towards all things having a certain height and a verticality.`[5] The poplar metaphor was one of Bogza`s favorite: he had first used it in reference to himself, as early as 1931, in an interview with Sașa Pană.[1] Facing a jail term for his scandalous poetry, he spoke of the tree as a symbol of both aloofness and his own fate.[1] His subtle technique, like similar ones developed by other România Literară contributors, was at times detected by the regime. Thus, a secret Securitate report of 1984, made available ten years later, read: `The present line-up of România Literară magazine is characterized by a gap between the political content of its editorials (perfectly in line [and] in which declarations of adherence are being made in respect to the state and party policies) and the content of the magazine which, of course, is different; [...] the criticism of content which is discussed on [România Literară`s] front page grows aesthetizing through the rest of the magazine.`[51] Legacy[edit] Bogza on a 2018 stamp of Romania In literature[edit] A central figure in Romanian literature for much of his life, Bogza took special interest in the works of other writers, and contributed to establishing their reputation. During his early period at Urmuz, he actively encouraged various avant-garde trends, and his eclectic interests, as well as his calls to intellectual rebellion played an important role in shaping the work and activity of both Constructivists and Surrealists.[4] Among the most noted writers whom he aided to express themselves freely were his co-contributors Tristan Tzara, Stephan Roll and Ilarie Voronca,[4] and he was also noted for being the first to publish Urmuz`s Fuchsiada (a few years after its author committed suicide).[1] Max Blecher also expressed gratitude to Geo and Ecaterina Bogza for helping him complete and publish Întâmplări din irealitatea imediată.[19] His role as critic, patron and promoter of art continued under the communist regime, and he kept a vivid interest in reviewing literature of all kinds. After the 1960s, he was involved in recuperating the Romanian avant-garde, and, together with Paul Păun and Marcel Avramescu, helped introduce the previously unpublished works of Sesto Pals to an international audience.[7][16] In 1978, he also republished his earliest poems for Urmuz, as part of the new volume Orion.[1][2] His position also allowed him to extend a degree of protection to literary figures persecuted by the authorities. According to Eugen Simion, during the 1950s, a common initiative of Bogza and philosopher Tudor Vianu attempted to rescue the academic and essayist D. D. Panaitescu from Communist imprisonment.[27] Antonie Plămădeală, a political prisoner of the communist regime and future Romanian Orthodox Metropolitan of Transylvania, credited Bogza and the writer and theologian Gala Galaction with having insured recognition for his debut novel in spite of political obstacles.[52] The relevancy of Bogza`s dissidence, like the similar attitudes of Eugen Jebeleanu, Marin Preda and others, was nonetheless debated by author Gheorghe Grigurcu, who described it as a `coffee-house opposition`.[53] Grigurcu, who placed stress on the closeness between these writers and dissenting but high-ranking Communist Party activists such as Gheorghe Rădulescu and George Macovescu, called attention to the fact that Bogza had refused to sign his name to an appeal for radical change, drafted by novelist Paul Goma in 1977.[53] Reportedly, when confronted with Goma`s grassroots movement, Geo Bogza had asked: `Who is this Goma person?`[53] Bogza often credited real-life events and persons in his poetry. Alongside Nicolae Ilie and his death, his early poems make direct references to Alexandru Tudor-Miu, to the poets Simion Stolnicu and Virgil Gheorghiu, and to Voronca`s wife, Colomba.[1] During the same stage of his career, Geo Bogza dedicated a short piece to the 19th century writer Mihai Eminescu, to whose sad poems he attributed his own momentary adolescent urge to commit suicide[1]—as an old man, he would depose flowers at Eminescu`s statue in front of the Romanian Athenaeum each January 15 (the poet`s birthday).[11] A short essay he authored late in life, titled Ogarii (`The Borzois`), drew a comparison between the breed, seen as an example of elegance, and the eccentric Symbolist author Mateiu Caragiale.[5] The innovative reportages he authored later in life were credited with setting guidelines and opening the road for a series of notable authors, among whom were Paul Anghel...Te Deum la Grivita, Traian T. Coșovei, Ioan Grigorescu and Ilie Purcaru.[44] Cornel Nistorescu, himself a columnist and author of reportage, is also seen as one of Bogza and F. Brunea-Fox`s disciples.[54] Critics have noted the potential impact his early poetry has or may have on Postmodern literature in Romania.[2][55][56] Several commentators, including Nicolae Manolescu, have traced a connection between his poems of the 1920s and 1930s and many of those authored by Florian Iaru between 1982 and the early 2000s.[55][56] In contrast to both his status as a former political prisoner and his new-found Christian faith, Nicolae Steinhardt continued to value Bogza`s contributions, and, in 1981, authored an essay dedicated to his work and their friendship.[10][57] Titled Geo Bogza – un poet al Efectelor, Exaltării, Grandiosului, Solemnității, Exuberanței și Patetismului (`Geo Bogza – a Poet of Impressions, Exaltation, Grandeur, Solemnity, Exuberance and Pathetism`) and edited by writer Mircea Sântimbreanu,[57] it was characterized by literary critic Ion Bogdan Lefter as a `eulogy [...] to their shared youth, seen as a paradise of liberty`.[10] G. Brătescu, who was himself involved in editing and claims to have aided in publishing Steinhardt`s volume, recalled being `fascinated` by both Bogza`s `impertuosity`, as well as by Steihardt`s `art of evidencing such an impertuousity.`[12] Sesto Pals also authored Epitaf pentru Geo Bogza (`Epitaph for Geo Bogza`), first published by Nicolae Tzone in 2001.[16] The writer was also the subject for one of B. Elvin`s essays, collected as Datoria de a ezita (`The Duty to Hesitate`) and first published in 2003.[35] In the same year, his correspondence with various Transylvanian writers was published as Rânduri către tinerii scriitori ardeleni (`Letters to the Young Transylvanian Writers`).[1] The relation between Bogza and Mircea Săucan served as the basis for a short work of fiction, which the latter authored and dictated as part of a 2007 book of interviews.[40] Other tributes[edit] Memorial plaque in Bucharest Bogza was the subject of a portrait painted by his friend Victor Brauner, which was itself the topic of scandal.[4] The piece, defined by S. A. Mansbach as one of Brauner`s `most fully realized Surrealist canvases of [the early 1930s]`, depicted the subject nude, with a severed head and elongated sex organs (symbols which probably alluded to elements present in Bogza`s own texts).[4] Bogza`s novella, Sfârșitul lui Iacob Onisia (`The End of Iacob Onisia`), has served as the basis for a 1988 film, Iacob (translated into English as Jacob, or, in full, The Miseries of a Gold Miner – Jacob).[58][59] A story of violent workers leading miserable lives and tempted to steal for their livelihood, it was adapted for the screen and directed by Mircea Danieliuc, and starred Dorel Vișan in the title role (other actors credited include Cecilia Bîrbora, Ion Fiscuteanu and Dinu Apetrei).[58][59] Writing for The New York Times, American critic Vincent Canby described the production as `uncharacterized and murky`.[58] Nevertheless, Romanian critics saw Danieliuc`s production as an accomplished piece of subversiveness, arguing that the director had used a Socialist realist pretext to comment on the conflict between the Ceauşescu regime and the Jiu Valley miners (see Jiu Valley miners` strike of 1977).[59] Bogza`s trial has been the subject of an episode in the series București, strict secret (`Bucharest, Top Secret`), produced by writer and political scientist Stelian Tănase and aired by Realitatea TV in 2007.[60] A school in Bucharest and one in Bălan were named in Bogza`s honor, as were a culture house and a street in Câmpina. A memorial plaque was raised on downtown Bucharest`s Știrbei Vodă Street, at a house where he lived between 1977 and 1993.[61] Câmpina also hosts the annual Geo Bogza Theater Festival. Selected works[edit] Collected poems[edit] Jurnal de sex (`Sex Diary`), 1929 Poemul invectivă (`Offensive Poem` or `Contemptuous Poem`), 1933 Ioana Maria: 17 poeme (`Ioana Maria: 17 Poems`), 1937 Cântec de revoltă, de dragoste și de moarte (`Song of Revolt, Love and Death`), 1947 Orion, 1978 Collected journalism[edit] Cartea Oltului (`The Book of the Olt`), 1945 Țări de piatră, de foc, de pământ (`Lands of Stone, Fire, Earth`), 1939 Oameni și carbuni în Valea Jiului (`Men and Coal in the Jiu Valley`), 1947 Trei călătorii în inima țării (`Three Journeys into the Heart of the Land`), 1951 Tablou Geografic (`Geographical Survey`), 1954 Years of Darkness, 1955 Meridiane sovietice (`Soviet Meridians`), 1956 Azi, ín România: carte radiofonică de reportaj (`Today, in Romania: a Radio Reportage Book`), 1972 Statui în lună (`Statues on the Moon`), 1977 Other[edit] Sfârșitul lui Iacob Onisia (`The End of Iacob Onisia`), 1949; novella Eu sunt ținta: Geo Bogza în dialog cu Diana Turconi (`I Am the Target: Geo Bogza Interviewed by Diana Turconi`), 1994 Rânduri către tinerii scriitori ardeleni (`Letters to the Young Transylvanian Writers`), 2003 rumunska avangarda