Ilija Lalević, SINTAKSA SRPSKOGA JEZIKA ZA SREDNjE ŠKOLE, peto izdanje Izdanje Knjižarnice Rajkovića i Ćukovića, Beograd, 1921. 20 cm, 128 strana. Spolja kao na slikama, požutela, ima malo zapisa, podvlačenja i žutih flečica, sem toga očuvana.

Ljubo Karaman, STAROHRVATSKO GROBLJE NA `MAJDANU` KOD SOLINA, Split: Posebno izdanje `Bihaća` Hrvatskog društva za istraživanje domaće povijesti u Splitu, 1936, 36 str. + c/b tabli. VEOMA DOBRO OČUVANO!

NARODNA PROSVETA oko 1930. originalne meke korice odlično očuvana

Ljubo Babić UMJETNOST KOD HRVATA U XIX. STOLJEĆU Autor: Ljubo Babić Izdavač: Matica hrvatska, Zagreb Godina izdanja: 1934 Broj strana: 167 Format: 21,5 x 15,5cm Povez: Tvrdi povez Opis i stanje: Sardžaj na slici, ilustrovano, potpis bivšeg vlasnika, blage fleke na koricama, ostalo dobro očuvano Tags: Slikarstvo UMETNOST KOD HRVATA U XIX VEKU 20.04.2024.

Ocuvano

KOSMOS GECA KON 1935 tvrde korice dobro očuvana

Manuale Hoepli Shakespeare 1895 Dowden 1° EDIZIONE prirucnik o Sekspiru E.Dowden 1895 Lara.8

POZORIŠNA BIBLIOTEKA štampano u štampariji VREME 1923 korice ojačane papirnom trakom kompletna očuvana redak primerak

Ocuvano

Knjižara L.Hartmana St.Kugli knjiga izdata oko ( u preiodu između 1895 i 1905.) papirne korice blago krznute po obodu , unutra dobro očuvana PRO.20/6

Кавкаски ђаци, кратка проза, непознат аутор и година издања. Народна просвета, Београд, Ружичасте књиге за младеж. Одлично очувана, без оштећења.

DZEPNI SRPSKOHRVATSKO-NEMACKI RECNIK , 1931 GODINA.TVRD POVEZ.1002 strana.Nekolika stranica pri vrhu su bile presavijene, zbog starosti se nediraju jer ce se prelomiti. Izdavac-Izdavacka knjizarnica Rajkovica i Ćukovića Beograd Terazije 1931. Autor Svetomir Ristić i Jovan Kangrga. SERBOKROATISH-DEUTSHES TASCHENWORTERBUCH.

izd 1927g potrebno koričenje ček

Kao na slikama Originalni meki povez NAŠI LJUDI - Jefta Ugričić Izdavač: IZDAVAČKA KNJIŽARA GECE KONA Beograd Godina izdanja: 1925. Povez: tvrd Broj strana: 236 Pismo: ćirilica

H.C.Armstrong,Beograd,230x160mm,399str. Pomalo unutra zaprljana Tvrde korice,lepe ilustracije

Туђинац од Момчила Влајковића Стиба. Роман, са посветом аутора. Посвета из 1938. Издато у Београду, нема године издања. Очувана, комплетна књига.

`Snovi` predatavlha poznato stvaralašto na nemačkom jeziku, autor Ginter Ajh. Za pištovaoce i poznavaoce svetske književnosti. Odlično očuvan primerak,na nemačkom jeziku.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Biblioteka Decja radost Naslovna: Radomir Perica Odiseja (grč. Οδύσσεια [Odýsseia]) je junački epski spev. Pretpostavlja se da je ovaj ep nastao u 8. veku p. n. e. u grčkim kolonijama u severozapadnoj Maloj Aziji. Današnji oblik dobio je u 6 veku pre. n. e. u Atini u vreme Pizistrata - vladao Atinom sa prekidima od 560. p.n.e. do 527. p.n.e. Pizistrat je ustanovio Panatinski praznik o kome su se recitovale Homerove pesme. U tu svrhu u atičkoj redakciji pripremljena su državna izdanja tih pesama. Autorstvo „Odiseje“ se pripisivalo Homeru, ali, nema nijednog pouzdanog podatka o životu Homera zbog čega se u njegovu istoričnost sumnja. U vezi s tim nastalo je u nauci homersko pitanje. Osnovni motiv „Odiseje“ je povratak glavnog junaka u svoju otadžbinu po završetku rata. Ovaj ep ima lančanu kompoziciju - dvanaest pevanja - epizode o lutanju Odiseja, koje se nastavljaju jedna na drugu. Homer je bio starogrčki pesnik, autor Ilijade i Odiseje, najstarijeg spomenika helenske književnosti. O Homeru, kao ličnosti ništa pouzdano nije poznato. Legende opisuju Homera kao slepog pesnika, koji recituje svoje pesme u velikoj vladarevoj dvorani svirajući liru, instrument sličan harfi. S obzirom na nedostatak izvora, neki akademici sumnjaju da su ova dela njegova. Na osnovu lingvističkih i istorijskih podataka koji su dostupni, pretpostavlja se da su epovi pisani na zapadnoj obali Male Azije, oko 9. veka p. n. e.[1] Možda su to na početku bila predanja koja su se generacijama prenosila usmenim putem i razrađivala dok nisu bili zapisani.[2] To je možda uradio jedan ili više „Homera“. Oni su preradili, oblikovali i izglačali te priče. Savršena epska tehnika, bujno umetničko izražavanje, veštački Homerov jezik, vrlo okretan stih, mnogobrojni ukrasni pridevi, tipični brojevi, česte formule, koje se u istim ili sličnim situacijama neprestano ponavljaju, žive i sveže poredbe i umetničko savršenstvo Homerovih pesama pokazuju da je kod Helena davno pre Homera cvetalo narodno epsko pesništvo.[6][7] Nije, naime, verovatno da bi se toliko savršenstvo javilo prvi put u Homerovim umetničkim epovima. Ali, kako o razdoblju epskoga pesništva, koje je cvetalo pre Homera, nemamo gotovo nikakvih pouzdanih podataka, moramo njegove tragove potražiti u Homerovim delima. U tome se nailazi na izvesnu razliku između Ilijade i Odiseje. Kad u Ilijadi IX, 185. p. n. e. dolaze ahejski poslanici ka Ahileju sa molbom da se pomiri sa Agamemnonom i da se vrati u boj, nalaze ga kako uz pratnju zvonke forminge peva slavna, herojska dela junaka (κλέα ἀνδρῶν). U Odiseji, naprotiv, pevaju κλέα ἀνδρῶν posebni pevači — ἀοιδοί — aedi. Penelopine prosce, koji se goste u Odisejevom domu, zabavlja pevač Femije pevajući im pesme uz svirku kitare. On peva proscima pesmu o tužnom povratku Ahejaca (Od. I, 325-327). Na dvoru feačkoga kralja Alkinoja vidimo slavnoga slepog pevača Demodoka koji uz pratnju forminge peva pored ostalih pesama i pesmu o propasti Ilija (Troje). I ta je pesma izmamila Odiseju potok suza, jer je pevač spomenuo i njega u pesmi. Iz citiranih mesta proizlazi da su i pre Homera postojale epske pesme, ali su bile kratke i obrađivale su priče o bogovima i herojima. Nadalje vidimo da jedne od tih pesama pevaju sami junaci, a druge umetnici kojima je pevanje zanimanje. Iz Homerova prikaza oba pevača — Femija i Demodoka — izlazi da su pevači nadahnuti od nekog boga ili Muze; da pevaju pesme na dvorovima vlastelina, a njihovo pevanje prate kitara i forminga. Umetnost epskoga pevača je poziv koji zahteva posebno znanje, iskustvo i talenat. Ti pevači ne pevaju samo svoje pesme, nego i one koje su čuli od drugih. Važnost aeda za razvoj epske poezije je vrlo velika, jer su oni svojim pevanjem prenosili pesme iz pokoljenja u pokoljenje i širili ih među široke narodne slojeve. Tako je put od kratke epske pesme do velikog umetničkog epa morao biti prilično dug. Kad su epske pesme postale veće i savršenije, njih više ne pevaju aedi nego ih recitovali rapsodi (`sašivači` pesama), koji s većom zalihom naučenih epskih pesama putuju po helenskim polisima. O takvim nam rapsodima govori i Herodot (V, 67). Oni rapsodi koji su se bavili samo recitovanjem Homerovih pesama zvali su se Homeridi.

izd 1909g dobro očuvana prednja korica tj list se odvojila od hrbata za omladinu priredio dačić knjige narodnih novina 6

RUDOLF STEINER SUPROTNOST ISTOKA I ZAPADA NAUKA I SOCIJALNO PITANJE SA STANOVIŠTA ANTROPOSOFIJE ANTROPOSOFSKA BIBLIOTEKA BEOGRAD 1937 STRANA 144 MEK POVEZ, BLAGA FLEKA NA PRVOJ STRANI I PO NEKA MALA NA KORICAMA, OTISAK VEZIVANJA NA PREDNJOJ KORICI, VIDI SE NA SLICI, OSTALO VEOMA DOBRO OČUVANO TAGS: ANTROPOSOFIJA TEOSOFIJA ESOTERIJA FILOSOFIJA ANTROPOZOFIJA TEOZOFIJA EZOTERIJA FILOZOFIJA Sadržaj: Antroposofija i nauka 1. Antroposofija i prirodna nauka 2. Antroposofija i psihologija 3. Antroposofija i istorija Istoka i Zapada 4. Antroposofija i razvoj čovječanstva sa geografskog stanovništva 5. Antroposofija i kosmologija. Antroposofija i sociologija 6. Sadašnjost i socijalne težnje 7. Sadašnjost i socijalne prilike (Atlantska i pacifička kultura) 8. Sadašnjost i socijalni nedostaci (Azija - Evropa) 9. Sadašnjost i socijalne nade (Evropa - Amerika) 10. Osnove socijalnog pitanja. 07.05.2022

život među torerima i krlajevima franciusko goja tvrd povez izd 1943 g zagreb odlično očuvana im2

srpska književna zadruga izdanje 1898 godine odlično očuvana

OBVEZNO PRAVO - MIHAJLO VUKOVIC - 1956 [TA-4] Stanje : kao na slikama ( ostecena prva strana ) Godina : 1956 Zagreb Broj strana : 350

Izdavac matica hrvatska 1919 brosiran povez na 176 strana dobro ocuvana

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Vasa Stajić (Mokrin, 10. februar 1878 — Novi Sad, 10. februar 1947) bio je srpski filozof i pisac. Niz njegovih dela smatra se ključnim za poznavanje istorije Novog Sada. Biografija Gimnaziju učio u Velikoj Kikindi, Sremskim Karlovcima i Senju. Kao učenik bio je zbog socijalističke agitacije isključen i karlovačke gimnazije. Studirao je prava, a potom filozofiju u Budimpešti, Parizu i Lajpcigu, a diplomirao je 1902. godine u Budimpešti. Započeo rad kao učitelj u banatskim selima, potom je bio profesor u Pakracu, pa u Učiteljskoj školi u Somboru. Došavši iz Pakraca školske 1904—1905. godine počeo je sa radom kao profesor i suplent u Pljevaljskoj gimnaziji, gde je u istom periodu radio profesor i istoričar Gligorije Elezović. Godine 1938. objavljen je prigodni zbornik radova posvećen njegovom 60. rođendanu. U toj `Spomenici`[1] se ističe: Život profesor Stajića je bio uvek budna radinost i sveža delotvornost. Sadržinski se njegov život deli na dva perioda. U prvom, ranijem periodu on je revolucionar koji vrši veliki uticaj na omladinu. Delovao je u cilju oslobođenja i ujedinjenja jugoslovenskih naroda, koje se ostvarilo nakon završetka Prvog svetskog rata. Nastupa u novoj državi, u novim okolnostima njegove preusmerenje ka istorijskoj nauci, kada on ispisuje brojna istoriografska dela. Propagirao je Stajić ideje profesora Sandića i predvodio je Reformistički srpski nacionalni pokret mlade vojvođanske inteligencije. Kao poverenik Srpske narodne omladine propagirao je ujedinjenje svih Srba u državu Južnih Slovena.[2] Izdavačka delatnost Izdavao je predratne časopise Novi Srbin i „Srpska Prosveta”. Zbog svojih ideja bio je često proganjan i osuđivan, i za vreme Prvog svetskog rata a i u miru. Nakon rata pokrenuo je opet list, sada je to `Nova Vojvodina` u kojem iznosi vojvođanske probleme. Sarađivao je pišući za mnogo listova. Bio je jedno vreme sekretar Matice srpske i urednik „Letopisa” (1921. i 1936). Bio je i sekretar Matice srpske, ali je 1944. godine, na poziv svojih đaka prešao u Srem i pridružio se partizanima.[3] Napisao je preko 20 knjiga od kojih su mu najpoznatije „Novosadske biografije” u šest tomova, „Velikokikindski distrikt” i druge. Posebno se istakao studijama o Svetozaru Miletiću (1926, prepravljeno i doterano 1938), kao i Jovanu Jovanoviću Zmaju (1933). Napisao je preko 100 naučno-stručnih rasprava. Posle Drugog svetskog rata izabran je za doživotnog predsednika Matice srpske. Njegova kapitalna dela o istoriji Novog Sada ”Privreda Novog Sada”, ”Novosadske biografije”, ”Građa za kulturnu istoriju Novog Sada”, ”Građa za političku istoriju Novog Sada” su kapitalna dela na temu istorije grada.[4] Zaslužan je za pokret planinarstva i izletništva u Vojvodini. Godine 1923. aktivno učestvuje u organizovanju Novosadske podružnice Srpskog planinarskog društva, koja 1924. godine postaje Planinarsko društvo Fruška gora. Jedna osnovna škola u Novom Sadu i osnovna škola u Mokrinu nose njegovo ime