Milun Perović - Putopisi života I i II , izdanje Draslar . Čovek i smisao življenja Korice sa minimalnim tragovima, unutra kao nove !

Komplet Nasim Nikolas Taleb 1-5 U online Knjižari Sigma dostupan je ekskluzivni komplet knjiga autora Nasima Nikolasa Taleba, koji obuhvata pet njegovih najznačajnijih dela: "Prokrustova postelja" - Talebova zbirka aforizama koja otkriva različite aspekte moderne civilizacije i njene zamke. "Crni labud" - Moderni klasik koji istražuje nepredvidljive događaje i njihov uticaj na svet. "Antikrhkost" - Knjiga koja izvrće naopako naše shvatanje nesigurnosti, predstavljajući je kao poželjnu i nužnu. "Koža u igri" - Provokativno delo o riziku, nesigurnosti i nasumičnosti, koje otkriva tradicionalne metode procene rizika. "Varljiva slučajnost" - Proučava važnost slučajnih događaja u našim životima, kroz priče o filozofima, finansijerima i mitološkim likovima. Ovaj komplet pruža čitaocima sveobuhvatan uvid u misli i ideje Nasima Nikolasa Taleba, nudeći im priliku da dublje razumeju svet oko sebe i nauče kako da se nose sa nesigurnošću i rizicima. Nabavite svoj primerak kompletne kolekcije i istražite različite koncepte koje je Taleb istraživao kroz svoja dela. Povez knjige :mek Format : 24 cm Pismo : latinica

ARISTOTEL dela u 4 knjige 1. Nikomahova etika 2. Politika 3. Metafizika 4. Fizika Izdavač: GLOBUS Zagreb Godina izdanja: 1988. Povez: tvrdi Pismo: latinica Stanje: vrlo dobro

Beograd 2004. Tvrd povez, 330 strana. Knjiga je odlično očuvana. R7 Da li je Evropska unija doista evropska? Da li ona verodostojno predstavlja osobenosti političkog bića evropskog čoveka? Znajući da odgovor na takva i slična pitanja iziskuje prethodno posedovanje saznanja o onom što je specifično evropsko u političkom domenu — Dragoš Kalajić je preduzeo jedinstvenu istraživačku pustolovinu. O težini tog spoznajnog zadatka dobro svedoči činjenica da pod okriljem Evropskog saveta već decenijama traje bezuspešna potraga za evropskim identitetom, obeležana i velikim naučnim skupovima, od početnog u Rimu 1953. godine, do poslednjeg, u Strazburu 2001 .godine. Sporno je i samo vreme rađanja Evrope i Evropljana. Da li su oni rođeni s Renesansom i Reformacijom, ili zahvaljujući neoimperijalnom poduhvatu Karla Velikog, ili u trouglu zračenja Atine, Rima i Jerusalima? Kalajić pak smatra da su koreni evropskog čoveka preistorijski i da je njegov politički identitet nagovešten već u najdrevnijim pisanim spomenicima indoevropskih kultura. Jedno je izvesno: Kalajićevo novo delo će imati osporavatelje i pobornike ali nikoga neće ostaviti ravnodušnim.

Dimitrije Nikolajević - Crvena poema Ovo delo našeg slavnog autora izašlo je godinu dana ranije!, pre nego što je izašla verzija Crvene poeme sa ilustracijom. JEDINI primerak dostupan u ponudi. Izuzetne vrednosti. Knjižica je većeg formata. Bez bilo kojih oštećenja, fleka, tačkica, tragova pisanja, kao i bez tragova požutelosti. Uzmite u obzir da je staro 52 godine! i još uvek u odličnom stanju. Dimitrije Nikolajevic (1935-2015) Pesnik izuzetnog pesničkog senzibiliteta živeo je, umetnički sazrevao i stvarao u Kragujevcu, inspirišući se kragujevačkom tragedijom ali i svakodnevicom i društvenim pojavama u gradu na Lepenici. Bio je rukovodilac izdavačke delatnosti Spomen-parka „21. oktobar“, autor je 29 zbirki poezije, priredio je zbornik „Put je krug“, a njegova „Crvena poema“ sa grafičkim ilustracijama Lazara Vujaklije (1971) predstavlja bibliofilsko izdanje. Zastupljen je u mnogim pesničkim antologijama i zbornicima savremene jugoslovenske i srpske poezije. Pesme su mu prevođene na više stranih jezika i dobitnik brojnih književnih nagrada i društvenih priznanja.

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - II kolo" čini drugi deo kolekcije sabranih dela Vladete Jerotića. Ovo kolo obuhvata različite teme, uključujući razmatranje darova od rođaka, analizu psihoanalitičkih i filozofskih koncepta, kao i razmišljanja o jungovskim idejama, mističkim stanjima, vizijama i putovanjima. Vladeta Jerotić je bio poznat srpski lekar, profesor, filozof i pisac čija su dela duboko istraživala različite aspekte ljudske prirode, filozofije i religije. Kroz svoje knjige, on je čitaocima pružio duboka razmišljanja i analize o ovim temama, omogućavajući im dublje razumevanje složenih pitanja. Povratak ocima - Vladeta Jerotić 120 pitanja i 120 odgovora - Vladeta Jerotić Milan Rakić i religija - Vladeta Jerotić Prikazi i preporuke - Vladeta Jerotić Psihijatrija i religija - Vladeta Jerotić Savremenost ruske religiozne filosofije - Vladeta Jerotić Premudrosti Solomonove - Vladeta Jerotić

Kao na slikama prvo izdanje prosveta 1960 Branko Miljković (Niš[1], 29. januar 1934 — Zagreb, 12. februar 1961) bio je srpski i jugoslovenski pesnik, esejista i prevodilac. Miljković je jedan od najpoznatijih srpskih pesnika druge polovine dvadesetog veka.[2] Biografija[uredi | uredi izvor] Brankov otac Gligorije (1907–1999) poreklom je iz Gadžinog Hana, a majka Marija (1908. rođena Brailo) iz sela Trbounja kod Drniša. Imao je i brata Dragišu (1939–1993) čijim zalaganjem je za života i posle pesnikove smrti sređena i sačuvana Brankova zaostavština. Miljkovićeva porodica vodi poreklo iz Zaplanja kod Niša, odakle su se njegovi roditelji doselili u Niš.[3] Miljković je detinjstvo provodio u periodu Drugog svetskog rata u porodičnoj kući na periferiji Niša u ulici Ljube Didića 9. Brankovo odrastanje u porobljenom Nišu, u kome je bio svedok svih strahote rata i nasilja, najverovatnije će kasnije u psihološkom smislu biti začetnik tema o smrti u njegovoj poeziji. Na Veliki petak 1944. godine, Branko posmatra kako savezničke bombe padaju na Sabornu crkvu, ali i na školu `Sveti Sava`. Video je svoju mladu komšinicu Ružu, svoju prvu ljubav, kako je u nesvesnom stanju odnose u bolnicu. Uzalud su se Brankova majka i druge žene molile za Ružu. Ona se više nikada nije probudila, a Branko će svoja dečačka osećanja prema njoj iskazati dosta godina kasnije, u svojoj pesmi Uzalud je budim.[4] Miljković je stekao srednje školsko obrazovanje u Prvoj niškoj gimnaziji „Stevan Sremac“ Od 1941. do 1945. pohađao je osnovnu školu. Prvi, drugi i treći razred završio je u osnovnoj školi „Vožd Karađorđe“ u Nišu, a četvrti, pred kraj rata, u očevom rodnom mestu Gadžinom Hanu.[3][5] Od 1949. do 1953. godine Miljković je bio učenik Prve niške gimnazije „Stevan Sremac“ u Nišu, gde je njegov pesnički dar otkriven u školskom književnom društvu „Njegoš“, u kome je, pored ostalih, bila i pesnikinja Gordana Todorović. U Nišu piše i pred svojim vršnjacima i profesorima čita svoje prve pesme sa trinaest godina. Prvu pesmu objavio je 1952. u beogradskom listu „Zapisi“, imao je tada osamnaest godina. U Nišu, pesme objavljuje u „Službenom glasniku“, „Glasu omladine“, „Našem putu“, „Gledištima“...[3] Tokom gimnazijskog školovanja veliki uticaj na pesnika imao je profesor književnosti Dragoljub Milosavljević i, naročito, profesor filozofije, Fridrih Troj. Oni su najviše doprineli da upiše studije filozofije(1953) i da nastavi da se bavi književnošću.[2] Godine 1953. iz Niša je otišao u Beograd na studije filozofije i na Filozofskom fakultetu diplomira 1957. Još kao student (1956) pripadao je grupi neosimbolista, čiji je idejni vođa bio prof. Dragan M. Jeremić, a koju su, pored Miljkovića, činili: Božidar Timotijević, Žika Lazić, Dragan Kolundžija, Milovan Danojlić, Petar Pajić, Kosta Dimitrijević, Vera Srbinović, Rajko Čukić... [6] Nastojeći da u poeziji sintetizuje pesničko iskustvo simbolista i nadrealista. Rukopisi Branka Miljkovića. Kada je došao u Beograd, Branko je pune tri godine, obilazio redakcije mnogih časopisa ali nije naišao na razumevanje.[7] Prve pesme u Beogradu mu objavljuje Oskar Davičo 1955. u časopisu „Delo“, i time mu otvara vrata ostalih izdavača i stranice brojnih časopisa. Ubrzo potom sledi njegova prva zbirka pesama „Uzalud je budim“ 1956, kojom postiže uspeh kod publike i kritičara, a potom i zbirke pesama: „Smrću protiv smrti“ (zajedno sa Blažom Šćepanovićem, 1959), „Poreklo nade“ (1960), „Vatra i ništa“ (1960), „Krv koja svetli“ (1961)... Književna kritika ga je vrlo brzo, bez obzira na njegovu mladost, svrstala u sam vrh srpske poezije. To je potvrdila dodela Branku jedne od, u to vreme, najprestižnijih nagrada – Oktobarske. Branko je potom počeo da vodi računa o svom oblačenju, mogao se videti kako ide preko Terazija u sivom odelu, u prsluku višnjeve boje, sa leptir-mašnom, šeširom velikog oboda... Od studenta boema – postao je gospodin.[8] Njegove rane pesme pokazuju uticaj francuskih simbolista Valerija i Malarmea, kao i Heraklitove filozofije. Najznačajnija je njegova zbirka „Vatra i ništa“ u čijoj se osnovi, pored antičkih mitova, nalaze nacionalni mitovi i legende koje je on utkao u sopstvenu poetiku, posebno u ciklusu „Utva zlatokrila“. Pismo Branka Miljkovića redakciji lista `Delo`, u vezi pesama Petra Pajića. Original se nalazi u Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju Adligat u Beogradu. Pored poezije, pisao je eseje i kritike i bavio se prevođenjem ruskih i francuskih pesnika. Po jednima usled ličnih nesporazuma sa jednim brojem pesnika i prijatelja, a po drugima (kako to u knjizi „Branko Miljković ili neukrotiva reč“, navodi Petar Džadžić) zbog problema „uzrokovanih ljubavnim jadom“, napušta Beograd, u jesen 1960, i odlazi za urednika Literarne redakcije zagrebačkog radija. U Zagrebu, najverovatnije nezadovoljan svojim životom, Branko se odaje alkoholu. Tragično je preminuo u Zagrebu u noći između 11. i 12. februara 1961. godine. Tom događaju prethodila su sledeća događanja. U januaru 1961. u zagrebačkoj pozorišnoj kafani koju su njeni gosti nazivali „Kavkaz“ prema svedočenjima Vladimira Bogdanovića on i Branko su jedne večeri privođeni u zagrebačku miliciju nakon jedne Brankove izjave u pijanom stanju: „ U jednom trenutku Branko je ustao, stao uz nisku ogradu i oslonjen rukama, malo nagnut, gledao dole. Pomislih namah da tamo nekoga traži, ili očekuje, ali se i uplaših da bi onako nagnut, a visok i već dobro podnapit, mogao da izgubi ravnotežu i padne dole. U jednom trenutku Branko je uzviknuo: „Zašto ubijaju pesnika u socijalizmu`? Pokušah da ga povučem, ali on podiže ruke i nanovo viknu još jače. Sala je, na tren, utihnula. Svi gledaju gore u nas. Neko je pozvao miliciju. Uspeh nekako da ga vratim do stola. Seo je i u jednom gutljaju ispraznio čašu. Ubrzo, na galeriju popeše se dva milicionera. Uzeše nam legitimacije i, gurajući nas niz spiralne stepenice, nimalo nežno, izvedoše do kola koja su bila parkirana do samog ulaza. ” Ubrzo nakon ovog događaja, 12. februara 1961, Branka nalaze obešenog o drvo na periferiji Zagreba. Njegova iznenadna i prerana smrt otvorila je Pandorinu kutiju raznih interpretacija i nagađanja. Ovaj događaj i dalje izaziva mnoge kontroverze. Tanasije Mladenović je smatrao, da Branko Miljković nije izvršio samoubistvo. Maleno drvo, o koje se Miljković, navodno, obesio, naprosto nije moglo da izdrži krupno telo srpskog pesnika, navodi Mladenović. U razgovoru za „Politiku”, Mladenović je 1995. godine, doslovce, rekao: „Na licu mesta, posle nekoliko dana po Miljkovićevoj sahrani, vrativši se tada sa puta po inostranstvu, utvrdio sam čitav niz činjenica koje jasno govore da je tadašnjim vlastodršcima, i u Zagrebu, i u Beogradu, bilo veoma stalo da se čitav „slučaj” prekrije velom zaborava. Kvarilo bi to, zaboga, naše idilično i za večna vremena projektovano – bratstvo i jedinstvo”.[9] Mada, uprkos navodima, do danas je najverovatnija verzija Brankove smrti – samoubistvo.[10] Posle tragične smrti Branka Miljkovića u Zagrebu 1961. godine, celokupna pesnikova posmrtna ostavina nalazila se u njegovoj roditeljskoj kući u Beogradu, na Voždovcu, u ul. Đorđa Kratovca 52.[2][11] Skromna porodična kuća, koju su pesnikovi roditelji kupili i kasnije se doselili iz Niša u Beograd 1954. godine, dozidana je sa još jednom prostorijom (radnom sobom) u kojoj je živeo i stvarao veliki pesnik, u ambijentu „pesničke laboratorije“ i bogate lične biblioteke. Pesnikova kuća bila je i duhovno stecište čitave jedne generacije pesnika i pisaca u usponu, pedesetih i šezdesetih godina 20. veka.[2] Pesništvo[uredi | uredi izvor] Srpski pisac Branko Miljković (1934–1961). U anketi o iskušenju poezije, objavljenoj u književnom časopisu Delo, Branko Miljković je na pitanje `Vaš put do pesme` naveo sledeće:[12] „ Pesnik vidi više od drugih jer sluti ono što je drugima nepristupačno; s druge strane, on vidi neodređenije od drugih jer sluti i ono što je drugima očigledno. Pesnikovo geslo i treba da bude ono Elijarovo `uprkos svakoj očiglednosti`. To je taj put do pesme: borba na činjenicama koje ništa ne kazuju, borba protiv Svete Očiglednosti... ” Pišući o poeziji Alena Boskea, čiji je uticaj na pesnika nesumnjiv, Miljković je izrazio suštinu svog shvatanja pesništva, i poezije uopšte; da je „poezija pobeda nad pesnikom”, da je, u stvari, ona autonomna i nezavisna od realnosti i da „nije imenovanje postojećih stvari koje nas okružuju, ona je stvaranje”. U traganju za čistom poezijom i mogućnostima transpozicije stvarnosti u hram reči i simbola, po njemu ona „stvarnost pretvara u mogućnost”, a pesnika vidi kao „žrtvu” svoje poezije. O tome dalje kaže da „Pesma i pesnik vrlo brzo zamene svoje uloge. Pesnik umesto da kaže biva kazan. Da bi zadržao svoje pravo na reči, pesnik je prinuđen da postane objekat poezije. Umesto da pesnik piše poeziju, poezija piše pesnika.”8 U svojim kritičkim napisima i ogledima o poeziji uopšte i pesnicima, Miljković je, po mišljenju mnogih kritičara, pisao o suštini i dilemama sopstvene poetike, tražio odgovore na pitanja koja su proizilazila iz bića njegove pesme, želeći na određen način „da se stavi na mesto odakle bi mogao da posmatra sopstvenu poeziju nepristrasnije, kao svoj sopstveni kritičar, kao pesnički dvojnik koji bi mu osvetljavao put u tami“.[2] „ Čovek zagledan u svet ima pred sobom dve alternative: da oseti svoju ništavnost ili da se divi. Divljenje nas izjednačuje sa onim čime se divimo. Poeziju sam počeo da pišem iz straha... ” Njegove pesme su bile hermetične pesme, a on je o njima govorio: „ Ono što ne možemo da izrazimo, sve se više udaljava, ali i gubi pri tom svoj prvobitni smisao neizrecivog i postaje nešto što se može razumeti, mada samo pod pretpostavkom, kao iznutra sažeto, neprilagođeno bilo čemu spolja. Tako nastaje hermetična pesma. Tamo gde prestaje, istinski započinje. To je tamo gde počinje zaborav ili zaboravljeno sećanje kako bi rekao Sipervjel. I njen sadržaj je svet, jedinstven i nikad drugi svet, ni kada duh izneveri ohološću i podelama. Ali sve svoje skorašnje hermetična pesma preuredi iznutra snagom zaborava, spajajući različito, razdvajajući jedno. ” Za Miljkovića je simbol bio „inkarnacija stvarnosti, kondenzovanje stvarnosti u prostoru i vremenu u ono što je esencijalno i bitno.“ Sa druge strane, nadrealistička načela su mu poslužila da otkrije i dosegne onostrano, da otkrije podsvest, san, i da od iracionalnih izvora bića otkrije novu realnost. „Nejasnost je njena prednost, a ne nedostatak.“ Težio je nadrealističkom oslobađanju čoveka kroz prizmu simbola, do potpunog prožimanja stvarnosti i suštinskog izraza. U ovoj sintezi nastajali su stihovi koji su zračili magijskom lepotom i dubinom i koji su često izmicali dekodiranju. Jedan od najzanimljivijih i značajnijih ciklusa u zbirci Uzalud je budim je drugi po redu ciklus Sedam mrtvih pesnika. Branko je u ovom ciklusu posvetio po jednu pesmu pesnicima koje je verovatno najviše cenio jer su mu veoma slični po tematici i motivima u svojim pesmama. To su: Branko Radičević, Petar Petrović Njegoš, Laza Kostić, Vladislav Petković Dis, Tin Ujević, Momčilo Nastasijević i pesnik Goran, Brankov prijatelj.[13] Ostali rad[uredi | uredi izvor] Uporedo sa pesničkim radom, Miljkovićevo stvaralaštvo obuhvata intenzivnu kritičko-esejističku delatnost, objavljivanjem oko šezdesetak priloga u listovima i časopisima širom Jugoslavije u periodu od 1955. do 1961. god. Prvu kritiku (prikaz) objavio je 1955. god. u beogradskom listu Vidici, povodom zbirke pesama Velimira Lukića, Leto. Sagledavajući njegov kritičarski opus, može se sa pravom reći da je Miljković bio svojevrsni hroničar književnih zbivanja na jugoslovenskom prostoru; nema praktično nijednog značajnijeg imena savremene jugoslovenske (i srpske) poezije o kojima nije pisao. Nesumnjivo je da je svojim kritičarskim tekstovima i prikazima znatno doprineo predstavljanju tzv. druge posleratne generacije pesnika, kojoj je i sam pripadao.[2] Branko Miljković ili Orfejev dvojnik Za pesnike simbolističke orijentacije, pesnike koji nastoje da “sve zamene rečima” posebno je važna sloboda u kombinovanju reči. Tragajući za tom slobodom, Branko Miljković se posebno u pesmama Poreklo nade, približio pojedinim elementima nadrealističke poetike. Za njega su posebno bili izazovni oni elementi nadrealističke poetike koji su insistirali na udaljavanju od realnih stvari i pojava, na ulozi sna i nesvesnog.[14] Mada nema sumnje, za Miljkovića su najizazovniji bili pokušaji nadrealista da izgrade jednu takvu tehniku gradnje verbalne jave koju je on gotovo divinizovao u pesmi Kritika metafore. Miljković je prihvatio i jedan groteskno-humorni ton (tako važan za nadrealiste) da bi mogao da relativizuje ono stanovište koje dominira u pesmama sadržanim u knjizi Vatra ili ništa. Jednostavno rečeno, stavljajući pesniku zadatak da u jeziku izgradi posebnu realnost, paralelni svet, Branko Miljković je samu pesmu i njenu egzistenciju učinio paralelnom sa egzistencijom samog pesnika...[14] Nagrade[uredi | uredi izvor] Oktobarska nagrada Beograda, 1960, za zbirku Vatra i ništa. Nasleđe[uredi | uredi izvor] Film o Branku Miljkoviću[uredi | uredi izvor] Vatra i ništa (igrano-dokumentarni film, Niš, 1995, proizvodnja: ПП Krug, uz materijalnu podršku Ministarstva kulture Republike Srbije i Skupštine grada Niša, scenario i režija: Marislav Radisavljević, direktor fotografije filma: Ivan Zdravković, snimatelj: Darko Ković, scenograf: Boris Čerškov, kostimograf: Jelka Ašanin, kompozitor: Blagoje Radojević, slikar dekora: Perica Donkov, glumci: Goran Milev, Slađana Vlajović. Postoji i dokumentarni film o Branku Miljkoviću, pod imenom Princ Poezije. Film je snimljen u Nišu i Beogradu, uz obilnu muzejsku građu, a Miki Stamenković je uspeo da preko svojih prijatelja iz Zagreba obezbedi potrebnu dokumentaciju. Snimatelj filma je Jovica Krstić, montažer Miljan Đurović, stihove u filmu govori Predrag Ejdus, tekst čita Žarko Obračević, a muziku je napisao Žarko Stanković. Spomen soba Branka Miljkovića[uredi | uredi izvor] U porodičnoj kući u Beogradu, u pesnikovoj sobi, 12. februara 1962. god, na prvu godišnjicu njegove smrti, otvorena je Miljkovićeva spomen-soba u autentičnom ambijentu, gde je bila izložena njegova zaostavština: nameštaj, lični predmeti, rukopisi, prepiska, fotografije, biblioteka...24 (kat. br. 100) Roditelji, i posebno, brat Dragiša, brižljivo su sačuvali sve što se zateklo u kući od pesnikove ostavštine.25 U Knjizi utisaka povodom predaje zaostavštine i otvaranja Spomen-sobe u niškom Muzeju 1971. god, porodica Miljković je zapisala:[2] „ Drage Nišlije, Branko nije stigao da vam se vrati, ali se vratilo njegovo delo i radna soba. Čuvajte i jedno i drugo, jer je od danas to vaše (majka Marija, otac Gligorije, brat Dragiša Miljković; 11. 2. 1971.) ” Književno-memorijalna postavka Stevan Sremac i Branko Miljković. Povodom desetogodišnjice smrti, pesnikovi roditelji Marija i Gligorije, 1971. god. ustupaju deo zaostavštine svoga sina gradu Nišu, odnosno Narodnom muzeju, uz svesrdno posredovanje predstavnika grada, Muzeja i poslenika iz kulturnog života. Osnovna namera bila je da se ustupanjem, prenosom i kasnijom muzejskom ekspozicijom fonda sačuva trajno uspomena na velikog pesnika, koji je duhovno i stvaralački stasao u svom rodnom gradu Nišu. Na dvadesetogodišnjicu pesnikove smrti 1981. god, njegovi roditelji poklanjaju Narodnom muzeju pesnikovu sobu iz beogradske kuće (sobe), jedan broj ličnih predmeta i prva izdanja pesnikovih zbirki pesama (Uzalud je budim i Vatra i ništa).[2] Narodni muzej u Nišu čuva celokupnu zaostavštinu pesnika Branka Miljkovića. Formiran je i fond istoimene muzejske zbirke. Godine 1971, povodom desetogodišnjice pesnikove smrti, njegovi roditelji, Marija i Gligorije i brat Dragiša, poklonili su muzeju u Nišu sačuvanu zaostavštinu: lične predmete, odeću, dokumenta, fotografije, rukopise, nameštaj iz roditeljske kuće u Nišu i Beogradu, prepisku, ličnu biblioteku sa oko 400 knjiga i časopisa i bogatu hemeroteku sa isečcima pesnikovih objavljenih radova i drugih tekstova iz novina i časopisa. Zaostavštini pripada 1649 predmeta.[15] Povodom 50 godina od smrti Branka Miljkovića 2011. godine organizovana je velika izložba njegovih ličnih stvari koju je posetilo oko 9 hiljada ljudi u Nišu i Beogradu.[16][17] Tom prilikom je planirano da se do 2014. izdaju njegova sabrana dela.[18] Sabrana dela bi imala 12 knjiga, ali njihovo izdavanje nije realizovano u planiranom roku.[17] Spomen soba Branka Miljkovića kao deo izložbe u Sinagogi u Nišu u povodu obeležavanja 50. godišnjice od njegove smrt (29. septembar 2011) O životu i tragičnoj smrti Branka Miljkovića Dejan Stojiljković je napisao roman „Zvezda nad prazninom”.[19] Dela[uredi | uredi izvor] Sabrana dela Branka Miljkovića[uredi | uredi izvor] Bista Branka Miljkovića u Nišu, ispred Narodnog pozorišta. Na osnovu Protokola o izdavanju sabranih dela Branka Miljkovića, iz 2015. godine, čiji su potpisnici Filozofski fakultet iz Niša, Niški kulturni centar, Narodna biblioteka i Narodni muzej iz Niša, konačno su se stekli uslovi (jer su obezbeđena materijalna sredstva iz budžeta Grada Niša), da se krene u realizaciju projekta koji je trebalo da bude započet do kraja 2014. Prema navedenom Protokolu, do kraja 2015. godine biće štampani prvi tomovi sabranih dela Branka Miljkovića (1934—1961), dok bi čitav projekat, od 6 knjiga, završen krajem 2018. godine.[20] Knjige pesama[uredi | uredi izvor] Za života je objavio pet knjiga pesama: Uzalud je budim (Mlado pokolenje, Beograd, 1957), Smrću protiv smrti (zbirka patriotskih pesama u koautorstvu sa Blažom Šćepanovićem, Mlado pokolenje, Beograd, 1959), Poreklo nade (Lykos, Zagreb, 1960), Vatra i ništa (Prosveta, Beograd, 1960). Za zbirku pesama Vatra i ništa dobio je 1960. god. prestižnu Oktobarsku nagradu grada Beograda za književnost. U izdanju „Zadužbine Ras“ izašla je njegova poslednja knjiga Krv koja svetli (1961), bibliofilsko izdanje odabranih pesama patriotske poezije iz knjige.[2] Uzalud je budim, Beograd, 1957, Smrću protiv smrti, (Zajedno sa Blažom Šćepanovićem), Beograd, 1959. Vatra i ništa, Beograd, 1960, Poreklo nade, Zagreb, 1960, Krv koja svetli, Beograd, 1961. Prevod Osip Mandeljtšajm: Šum vremena, (zajedno sa Milicom Nikolić) Knjige kritika o Miljkoviću i njegovom životu[uredi | uredi izvor] Petar Džadžić, Branko Miljković ili neukrotiva reč, Beograd 1965; Kritičari o Branku Miljkoviću, zbornik radova (prir. Sava Penčić), Niš 1973; Branko Miljković u sećanju savremenika, zbornik (prir. Vidosav Petrović), Niš 1973; Vidosav Petrović, Pesnikov uzlet – Sećanja na Branka Miljkovića, Niš 1988; Miodrag Petrović, Pesnički svet Branka Miljkovića, Niš 1991; Knjige kritika o Miljkoviću i njegovom životu. Poezija i poetika Branka Miljkovića, zbornik radova (ured. Novica Petković), Beograd 1996; Branko Miljković i savremena srpska poezija, zbornik radova (ured. Radivoje Mikić), Gadžin Han/Beograd, 1997; Radivoje M. Petković, Branko Miljković – školski dani, Niš 1999; Radivoje Mikić, Orfejev dvojnik – o poeziji i poetici Branka Miljkovića, Beograd 2002; Radovan Popović, Princ pesnika, životopis Branka Miljkovića, Niš 2002; Kosta Dimitrijević, Ubijeni pesnik, roman o Branku Miljkoviću, Beograd 2002; Kosta Lozanić, Slike iz života Miljkovića, (Roman o Branku Miljkoviću u 77 slika), Obrenovac 2003; Poezija Branka Miljkovića – nova tumačenja, Zbornik (prir. Radivoje Mikić), Niš 2003; Gojko M. Tešić, Bio-bibliografija Branka Miljkovića i radova o njemu (1951–1973), I–II, Književna istorija (Beograd), VII/ 25 i 26, (1974): 151–197, 343–396; Tematski broj časopisa „Gradina“ posvećen Branku Miljkoviću i Nagradi Branko Miljković, Gradina, Niš, Nova serija broj 4/2004, 2004. Dragica S. Ivanović, Osvešćeni zaborav: imanentna poetika Branka Miljkovića, Narodna biblioteka `Stefan Prvovenčani`, Kraljevo, 2010; Nedeljko Bogdanović, Reč i pesma (`Utva zlatokrila“ Branka Miljkovića), 2011; Marija Jeftimijević Mihajlović, Miljković između poezije i mita, Institut za srpsku kulturu Priština/Leposavić, Leposavić, 2012; Ljubisav Stanojević (1927—2005): Poezija i poetika Branka Miljkovića - orfejski iskaz i poetska sublimacija neizrecivog (doktorska disertacija, rukopis, 1973) Branko Miljković, prepiska, dokumenti, posvete, priredio Jovan Mladenović, Niš, 2012;[17]

Jako lepo očuvano

Retko Lepo očuvano ilustrovano poezija osuđenika iz Lepoglave Lepoglava : Kazneno popravni dom, 1978 prir. Буђановац, Анђела | Ердец, Јосип tags: poezija zatvorenika književnost margine pesme ilustracije žerar žene kriminalci kao pisci robijaši književnici

Dodatne informacije Pisac NIKOLO MAKIJAVELI Izdavač GLOBUS – ZAGREB Izdanje 1985 Povez TVRDI Stanje Vrlo Dobro

Dodatne informacije Pisac ARTUR ŠOPENHAUER Izdavač MATICA SRPSKA – NOVI SAD Izdanje 1986 Povez TVRDI Stanje Vrlo Dobro

ABDULAH SIDRAN - SAHBAZA Kalibar 70, 1970 38 str. Meki povez. Vrlo dobro ocuvana knjiga.

Informacije SKU 9788681306543 Kategorije FILOZOFIJA, KOMPLET, SAJAM 2023 Težina 2.65 kg Proizvođač Zadužbina Vladeta Jerotić Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Vladeta Jerotić Godina izdanja knjige 2023 Izdavač Zadužbina Vladeta Jerotić Jezik Srpski Tagovi Knjiga Knjizara Odabrana dela Vladeta Jerotić Vladeta Jerotić sabrana dela - vladeta jerotic

Informacije SKU 9788681306505 Kategorije FILOZOFIJA, KOMPLET, SAJAM 2023 Težina 2.65 kg Proizvođač Zadužbina Vladeta Jerotić Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Vladeta Jerotić Godina izdanja knjige 2023 Izdavač Zadužbina Vladeta Jerotić Jezik Srpski Tagovi Knjiga Knjizara Odabrana dela Vladeta Jerotić Vladeta Jerotić sabrana dela - vladeta jerotic

Informacije SKU 9788681306550 Kategorije FILOZOFIJA, KOMPLET, SAJAM 2023 Težina 2.5 kg Proizvođač Zadužbina Vladeta Jerotić Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Vladeta Jerotić Godina izdanja knjige 2023 Izdavač Zadužbina Vladeta Jerotić Jezik Srpski Tagovi Knjiga Knjizara Odabrana dela Vladeta Jerotić Vladeta Jerotić sabrana dela - vladeta jerotic

ANTIČKA KNJIŽEVNOST ISTORIJA KOMPLET 1-10 RETKO Matica srpska Novi Sad, 1987. godine, tvrd kožni povez, zlatotisak, suvi žig, obeleživač za stranice, lux oprema, zaštitni omoti. Ćirilica. Knjige su izvanredno očuvane, krupan font, široke margine, moj je utisak da NISU ČITANE. Komplet sadrži sledeće naslove: 01. HERODOTOVA ISTORIJA I 02. HERODOTOVA ISTORIJA II 03. Marko Tulije Ciceron FILOZOFSKI SPISI 04. Ksenofont HELENSKA ISTORIJA 05. Aristofan ŽABE 06. Pseudo-Kalisten ŽIVOT I DJELA ALEKSANDRA MAKEDONSKOG 07. Plutarh SLAVNI LIKOVI ANTIKE I 08. Plutarh SLAVNI LIKOVI ANTIKE II 09. Lucije Anej Seneka PISMA PRIJATELJU 10. Gaj Julije Cezar GALSKI RAT * GRAĐANSKI RAT # 555

odlično stanje kao na slikama RETKO!!! RARE!!! Zbierka poézie, ktorá reflektuje na morálnu tvár vtedajšieho systému. Súčasťou knižky je aj pôvodne priložený grafický list od Vincenta Hložníka. Ručná sadzba Samuel Stanko. Vydavateľ: Matica slovenská, Martin Rok vydania: 1969 Edícia: Bibliofílie - 1. zväzok Vydanie: prvé Ilustrátor: Vincent Hložník (grafický list) Básnická zbierka básnika a dramatika Jozefa Mokoša. Bibliofilické vydanie je doplnené grafický list od Vincenta Hložníka, typografická úprava Igor Imro, ručná sadzba Samuel Stanko. Edícia Bibliofília Vincent Hložník (* 22. október 1919, Svederník – † 10. december 1997, Bratislava) bol slovenský maliar, grafik, ilustrátor, sochár a pedagóg, predstaviteľ expresionizmu. Patrí medzi najvýznamnejších predstaviteľov slovenského výtvarného umenia, generácie umelcov druhej svetovej vojny, mladej avantgardy. Ilustroval vyše sto diel svetovej i národnej literatúry. Vo svojej tvorbe reagoval najmä na udalosti druhej svetovej vojny a hovorí o nej v dokumentárnom filme Vincent Hložník z cyklu Profily, ktorý realizovala Slovenská televízia Bratislava v roku 1994 (scenár Tatiana Syneková, réžia Fedor Bartko).[1] Po maturite na strednej škole v Ružomberku (1958) študoval v roku 1958-1962 bábkoherectvo a dramaturgiu bábkového divadla na Akadémii múzických umení v Prahe. V roku 1962-1971 bol členom, 1971-1973 dramaturgom, 1973-1978 umeleckým šéfom, 1978-1981 riaditeľom Krajského bábkového divadla v Banskej Bystrici, 1981-1992 dramaturgom poetického súboru Novej scény a umeleckým vedúcim Štátneho bábkového divadla, od 1992 je pedagógom na VŠMU v Bratislave. Debutoval básnickou poémou Praskanie krvi (1962), ktorá reflektuje pocity vtedajšej mladej generácie. Zbierka Jesenné litánie (1969) je poetickým protestom proti morálnej dvojtvárnosti vládnuceho systému i ľudí v ňom. Výrazne sa prejavil v tvorbe pre deti a mládež. Autor bábkových hier, adaptácií a prekladov pre súbory, v ktorých pôsobil, ako i mnohých zhudobnených textov s jasne formulovaným morálnym akcentom. Výber z tejto časti tvorby Hry ako hry alebo Zahrajte sa s nami (1982) obsahuje 16 bábkových hier a viacero básnických textov. Detským čitateľom je venovaná aj Vkladná knižka rozprávok a básní (2000). slovačka knjizevnost poezija grafika slikarstvo avangarda neoavangarda ilustrovane zbirke poezije tipografija vizuelna poezija ...

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - V kolo" obuhvata raznovrsne teme i radove Vladete Jerotića. Ovi naslovi uključuju "Povratak ocima", "120 pitanja i 120 odgovora", "Milan Rakić i religija", "Prikazi i preporuke", "Psihijatrija i religija", "Savremenost ruske religiozne filosofije" i "Premudrosti Solomonove". Ovi tekstovi se bave različitim aspektima religije, filozofije, psihijatrije i kulturnih pitanja. Vladeta Jerotić je autor koji je proučavao i analizirao širok spektar tema i nudio duboke uvide u ljudsku prirodu i društvo kroz svoja dela. Povratak ocima - Vladeta Jerotić 120 pitanja i 120 odgovora - Vladeta Jerotić Milan Rakić i religija - Vladeta Jerotić Prikazi i preporuke - Vladeta Jerotić Psihijatrija i religija - Vladeta Jerotić Savremenost ruske religiozne filosofije - Vladeta Jerotić Premudrosti Solomonove - Vladeta Jerotić

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - V kolo" obuhvata raznovrsne teme i radove Vladete Jerotića. Ovi naslovi uključuju "Povratak ocima", "120 pitanja i 120 odgovora", "Milan Rakić i religija", "Prikazi i preporuke", "Psihijatrija i religija", "Savremenost ruske religiozne filosofije" i "Premudrosti Solomonove". Ovi tekstovi se bave različitim aspektima religije, filozofije, psihijatrije i kulturnih pitanja. Vladeta Jerotić je autor koji je proučavao i analizirao širok spektar tema i nudio duboke uvide u ljudsku prirodu i društvo kroz svoja dela. Povratak ocima - Vladeta Jerotić 120 pitanja i 120 odgovora - Vladeta Jerotić Milan Rakić i religija - Vladeta Jerotić Prikazi i preporuke - Vladeta Jerotić Psihijatrija i religija - Vladeta Jerotić Savremenost ruske religiozne filosofije - Vladeta Jerotić Premudrosti Solomonove - Vladeta Jerotić

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - I kolo" čini deo kolekcije sabranih dela Vladete Jerotića. Ova knjiga obuhvata različite teme, uključujući analizu autoriteta i slobode, razmatranje ljudskog identiteta, proučavanje ličnosti narkomana i neurotične pojave u savremenom društvu, razmišljanja o bolesti i stvaranju, kao i psihoanalizu i njen odnos prema kulturi i psihoterapiji neuroza. Vladeta Jerotić bio je poznat srpski lekar, profesor, filozof i pisac čija su dela istraživala duboka pitanja ljudske prirode, psihe i društva. Kroz svoje knjige, Jerotić je pružio duboka razmišljanja i analize o ovim temama, pomažući čitaocima da bolje razumeju složene aspekte ljudske egzistencije. Između autoriteta i slobode - Vladeta Jerotić Čovek i njegov identitet - Vladeta Jerotić Ličnost narkomana - Vladeta Jerotić Neurotične pojave našeg vremena - Vladeta Jerotić Bolest i stvaranje - Vladeta Jerotić Neuroza kao izazov - Vladeta Jerotić Psihoanaliza i kultura - Vladeta Jerotić Psihodinamika i psihoterapija neuroza

FEDERALISTIČKI SPISI Hamilton; Medison; Džej Str 463 Povez tvrd

Tvrdi povez sa omotom. Omot je oblepljen zastitnikom za omote, tako da je zasticen i ne moze da se skida. Na rikni dve nalepnoce biblioteke i na najavnoj strani nalepnica biblioteke. Van toga, knjiga deluje necitano. 1090 strana. Malo redje u ponudi. Das Passagen-Werk or Arcades Project was an unfinished project of German philosopher and cultural critic Walter Benjamin, written between 1927 and his death in 1940. An enormous collection of writings on the city life of Paris in the 19th century, it was especially concerned with Paris` iron-and-glass covered `arcades` (known in French as the passages couverts de Paris). Benjamin`s Project, which many scholars[1] believe might have become one of the great texts of 20th-century cultural criticism, was never completed due to his suicide on the French-Spanish border in 1940. The Arcades Project has been posthumously edited and published in many languages as a collection of unfinished reflections. The work is mainly written in German, yet also contains French-language passages, mainly quotes. Parisian arcades began to be constructed around the beginning of the nineteenth century and were sometimes destroyed as a result of Baron Haussmann`s renovation of Paris during the Second French Empire (ca. 1850–1870). Benjamin linked them to the city`s distinctive street life and saw them as providing one of the habitats of the flâneur (i.e., a person strolling in a locale to experience it).[2] Benjamin first mentioned the Arcades Project in a 1927 letter to his friend Gershom Scholem, describing it as his attempt to use collage techniques in literature.[3] Initially, Benjamin saw the Arcades as a small article he would finish within a few weeks.[4] However, Benjamin`s vision of the Arcades Project grew increasingly ambitious in scope until he perceived it as representing his most important creative accomplishment. On several occasions Benjamin altered his overall scheme of the Arcades Project, due in part to the influence of Theodor Adorno, who gave Benjamin a stipend and who expected Benjamin to make the Arcades project more explicitly political and Marxist in its analysis.[3] It contains sections (convolutes) on arcades, fashion, catacombs, iron constructions, exhibitions, advertising, interior design, Baudelaire, The streets of Paris, panoramas and dioramas, mirrors, painting, modes of lighting, railroads, Charles Fourier, Marx, photography, mannequins, social movements, Daumier`s caricatures, literary history, the stock exchange, lithography, and the Paris Commune. It influenced Marshal McLuhan`s studies in media theory.[5] The notes and manuscript for the Arcades Project and much of Benjamin`s correspondence had been entrusted to Benjamin`s friend Georges Bataille before Benjamin fled Paris under Nazi occupation. Bataille, who worked as a librarian at the Bibliothèque Nationale, hid the manuscript in a closed archive at the library where it was eventually discovered after the war.[8] The full text of Benjamin`s unfinished magnum opus was published in English translation by Harvard University Press in 1999 after years of difficult editorial work undertaken by Rolf Tiedemann [de], the editor of the landmark 1982 German edition. The publication of the Arcades Project has given rise to controversy over the methods employed by the editors and their decisions involving the ordering of the fragments. Critics argue that this reconstruction makes the book akin to a multi-layered palimpsest.[9] The Arcades Project, as it stands, is often claimed to be a forerunner to postmodernism.[10]

Nema narocitih znakova koriscenja; kao na slici, mozda neki znaci malog udaranja. Malo redje u ponudi. This book collects together works by four `writers` on the fringes of the Dada movement in 1920`s Paris. These four took the nihilism of the movement to its ultimate conclusion, their works are remnants of lives lived to the limit and then cast aside with nonchalance and abandon: Vache died of a drug overdose, Rigaut shot himself, Cravan and Torma simply vanished, their fates still a mystery. Yet their fragmentary works - to which they attached so little importancestill exert a powerful allure and were a vital inspiration for the literary movements that followed them. Vache`s bitter humour, Cravan`s energetic invective, Rigaut`s dandyfied introspection, and Torma`s imperturbable asperity: all had their influence. This collection contains biographical introductions to each author as well as personal recollections by their contemporaries. It is said of Cravan, the self-proclaimed poet and boxer, that he `put all of his genius into his life.` All four of the writers here were, in a way, performance artists, with their art being their lives?complete with dramatic finale. Rigaut shot himself in the heart. Vache overdosed on opium, and both Cravan and Torma vanished without a trace. Which isn`t to say their lives didn`t influence Dada, the short-lived, professionally disruptive approach or the Surrealists who followed. None of the writers here was prolific: a result, no doubt, of short lives, wartime interruptions, the time and energy needed create personae and the difficulty involved in writing to suit a philosophy devoted to destroying art and literature. By and large, the choppy prose reveals the preoccupation with word games, undermining poetic norms and epater le bourgeois and is most valuable for the window it gives on the movement and its anti-art, freedom-at-all-costs inspiration. The works show a quirky, egocentric, tongue-in-cheek style, the kind that, by the sheer force of its outrage, created a new way of looking at the world and defined a literary era. Copyright 1995 Reed Business Information, In

Nekoriscena kao nova. Zozef de Mestr - Dijalozi u Sankt Petesburgu 448 strana Malo redje u ponudi Written and set on the banks of the Neva, St Petersburg Dialogues is a startlingly relevant analysis of the human prospect in the twenty-first century. As the literary critic George Steiner has remarked, `the age of the Gulag and of Auschwitz, of famine and ubiquitous torture ... nuclear threat, the ecological laying waste of our planet, the leap of endemic, possibly pandemic, illness out of the very matrix of libertarian progress` is exactly what Joseph de Maistre foretold. In the Dialogues Maistre addressed a number of topics that are discussed briefly or not at all in his other works already available in English. These include an apologetic for traditional Christian beliefs about providence, reflections on the social role of the public executioner and the `divinity` of war, a critique of John Locke`s sensationalist psychology, meditations on prayer and sacrifice, and a mini-course on `illuminism.` The literary form is that of the `philosophical conversation` – one that allowed Maistre to be deliberately provocative and to indulge his taste for paradox, a `methodical extravagance` that he judged particularly appropriate for the eighteenth-century salon. Translator and editor Richard Lebrun provides a full scholarly edition of this classic work, complete with an introduction, chronology, critical bibliography, and generous explanatory notes. The Dialogues will be of interest to scholars of literary history as well as the history of ideas. Publisher ‎McGill-Queen`s University Press; 2nd ed. edition (March 9, 1993) Language ‎English Hardcover ‎448 pages ISBN-10 ‎0773509828 ISBN-13 ‎978-0773509825 Item Weight ‎1.77 pounds Dimensions

Na najavnoj strani posveta hemiskom olovkom. Van toga kao necitana. Malo redje u ponudi. Prvo izdanje. Tvrdi povez; 1088 strana. Fernando Pesoa - Biografija FINALIST: 2022 PULITZER PRIZE IN BIOGRAPHY A NEW STATESMAN AND SPECTATOR BOOK OF THE YEAR 2021 `A revelation. Such a revolutionary literary discovery seems unlikely to be on offer again. It`s that good` Sunday Times `A masterpiece of literary biography. Zenith has produced a work in some ways as astonishing as those of Pessoa himself` John Gray, New Statesman For many thousands of readers Fernando Pessoa`s The Book of Disquiet is almost a way of life. Ironic, haunting and melancholy, this completely unclassifiable work is the masterpiece of one of the twentieth century`s most enigmatic writers. Richard Zenith`s Pessoa at last allows us to understand this extraordinary figure. Some eighty-five years after his premature death in Lisbon, where he left over 25,000 manuscript sheets in a wooden trunk, Fernando Pessoa (1888-1935) can now be celebrated as one of the great modern poets. Setting the story of his life against the nationalistic currents of European history, Zenith charts the heights of Pessoa`s explosive imagination and literary genius. Much of Pessoa`s charm and strangeness came from his writing under a variety of names that he used not only to conceal his identity but also to write in wildly varied styles with different imagined personalities. Zenith traces the back stories of virtually all of these invented others, called `heteronyms`, demonstrating how they were projections, spin-offs or metamorphoses of Pessoa himself. Zenith`s monumental work confirms the power of Pessoa`s words to speak prophetically to the disconnectedness of modern life. It is also a wonderful book about Lisbon, the city which Pessoa reinvented and through which his different selves wandered. `Definitive and sublime` New York Times `Completely superb and magisterial. Finally, this extraordinary poet gets the great biography he deserves. Unsurpassable` William Boyd Publisher ‎Allen Lane (29 July 2021) Language ‎English Hardcover ‎1088 pages