filmski plakat 99x69cm

Originalni bioskopski (filmski) plakat : HANKA Dimenzije plakata oko 80 x 60 cm Autor: Alfred Lehner Hanka je jugoslovenski film iz 1955. godine. Režirao ga je Slavko Vorkapić, a scenario je pisao Isak Samokovlija. Godine 1956. je prikazan u konkurenciji Kanskog festivala. Režija: Slavko Vorkapić Uloge: Mira Stupica, Mihajlo Mrvaljević, Jovan Milićević, Vera Gregović, Safet Pašalić Kao na fotografijama

Pogledati fotografiju

Pogledati fotografiju

Pogledati fotografiju

Originalni bioskopski (filmski) plakat: KEJ ORFEVR / QUAI DES ORFEVRES Autor plakata: D.Ivanišević Quai des Orfèvres je francuski crno-bijeli film snimljen 1947. u režiji Henri-Georgesa Cluzota. Po žanru predstavlja kombinaciju drame i kriminalističkog filma te se temelji se na romanu Légitime défense belgijskog pisca Stanislas-Andrea Steemana. Protagonistica, koju je tumačila tadašnja Cluzotova životna partnerica Suzy Delaire je kabaretska pjevačica koja postaje predmetom pažnje pohotnog bogataša koga tumači Charles Dullin, a što izaziva ljubomoru njenog kolege i muža (koga tumači Bernard Blier). Radnja prikazuje kako muž odlazi u bogataševu kuću kako bi ga ubio, ali umjesto toga pronalazi njegov leš i postaje osumnjičeni u istrazi koju vodi inspektor Antoine (koga tumači Louis Jouvet). Quai des Orfèvres je Cluzotu predstavljao prvi film napravljen nakon Drugog svjetskog rata, odnosno nakon što mu je neko vrijeme bio zabranjen rad zbog kontroverzi vezanih uz prethodni film Le Corbeau i kolaboracije sa njemačkim okupatorom. Film je premijerno prikazan na venecijanskoj Mostri gdje je dobio nagradu za najbolju režiju. Nakon francuske premijere je doživio veliki komercijalni uspjeh i povoljne kritike, a danas se smatra jednim od najboljih filmskih ostvarenja svog doba. Režija: Henri-Georges Clouzot Uloge: Louis Jouvet, Simone Renant, Bernard Blier... Kao na fotografijama. Standardne dimenzije (oko 59 x 41 cm)

Originalni bioskopski (filmski) plakat velikih dimenzija (oko 100 x 70 cm) : NAJBOLJE GODINE NAŠEG ŽIVOTA / BEST YEARS OF OUR LIVES Autor plakata: D.Ivaniševič Najbolje godine naših života (poznat pod naslovima Slava pripada meni i Opet kod kuće) američki je dramski film snimljen 1946. godine u režiji Williama Wylera. Glavne uloge tumače Myrna Loy, Fredric March, Dana Andrews, Teresa Wright, Virginia Mayo, i Harold Russell. Film govori o tri američka vojnika koji pokušavaju da se uklope u civilni život nakon povratka kući iz Drugog svjetskog rata. Samuel Goldwyn je imao inspiraciju da napravi film o ratnim veteranima nakon što je u augustu 1944. godine pročitao članak u magazinu Time, koji govori o teškoćama kroz koje veterani prolaze pri povratku u civilni život. Goldwyn je zaposlio bivšeg ratnog dopisnika MacKinlaya Kantora da napiše scenarij. Njegov rad je prvi put objavljen kao roman pod naslovom Slava pripada meni, koji je Kantor napisao u stilu `praznog stiha` bez rimovanja. Robert Sherwood je zatim prilagodio roman za scenarij. Film je osvojio sedam Oskara 1946. godine, uključujući i Oscara za najbolji film, najbolju režiju (William Wyler), najboljeg glumca (Fredric March), najboljeg sporednog glumca (Harold Russell), najbolju montažu (Daniel Mendel), najbolji adaptirani scenarij (Robert Sherwood), i najbolju originalnu muziku (Hugo Friedhofer). Pored uspjeha kod kritičara, film je ubrzo postao veliki komercijalni uspjeh nakon puštanja na prikazivanje u kinima. Film je imao najveću zaradu i najviše publike kako u SAD-u tako i u Velikoj Britaniji, sa prodajom od oko 55 miliona karata u SAD-u što se nije desilo još od izlaska filma Prohujalo s vihorom. Film zauzima šestu poziciju sa najvećom posjetom publike svih vremena u Velikoj Britaniji, sa preko 20 miliona prodatih karata. Kao na fotografijama.

Prodajem kolekciju filmskog programa. Kolekcija sadrzi preko 420 programa. Svi programi su uredno sacuvani, bez vidljivih tragova koriscenja. Pored originala,posedujem jos 30tak duplikata.Zainteresovanim,saljem celu kolekciju na viber,whatc app,..Kolekcija se prodaje u kompletu.Pravi izazov za kolekcionare.Srecna kupovina!

Kao na slikama prvo izdanje prosveta 1960 Branko Miljković (Niš[1], 29. januar 1934 — Zagreb, 12. februar 1961) bio je srpski i jugoslovenski pesnik, esejista i prevodilac. Miljković je jedan od najpoznatijih srpskih pesnika druge polovine dvadesetog veka.[2] Biografija[uredi | uredi izvor] Brankov otac Gligorije (1907–1999) poreklom je iz Gadžinog Hana, a majka Marija (1908. rođena Brailo) iz sela Trbounja kod Drniša. Imao je i brata Dragišu (1939–1993) čijim zalaganjem je za života i posle pesnikove smrti sređena i sačuvana Brankova zaostavština. Miljkovićeva porodica vodi poreklo iz Zaplanja kod Niša, odakle su se njegovi roditelji doselili u Niš.[3] Miljković je detinjstvo provodio u periodu Drugog svetskog rata u porodičnoj kući na periferiji Niša u ulici Ljube Didića 9. Brankovo odrastanje u porobljenom Nišu, u kome je bio svedok svih strahote rata i nasilja, najverovatnije će kasnije u psihološkom smislu biti začetnik tema o smrti u njegovoj poeziji. Na Veliki petak 1944. godine, Branko posmatra kako savezničke bombe padaju na Sabornu crkvu, ali i na školu `Sveti Sava`. Video je svoju mladu komšinicu Ružu, svoju prvu ljubav, kako je u nesvesnom stanju odnose u bolnicu. Uzalud su se Brankova majka i druge žene molile za Ružu. Ona se više nikada nije probudila, a Branko će svoja dečačka osećanja prema njoj iskazati dosta godina kasnije, u svojoj pesmi Uzalud je budim.[4] Miljković je stekao srednje školsko obrazovanje u Prvoj niškoj gimnaziji „Stevan Sremac“ Od 1941. do 1945. pohađao je osnovnu školu. Prvi, drugi i treći razred završio je u osnovnoj školi „Vožd Karađorđe“ u Nišu, a četvrti, pred kraj rata, u očevom rodnom mestu Gadžinom Hanu.[3][5] Od 1949. do 1953. godine Miljković je bio učenik Prve niške gimnazije „Stevan Sremac“ u Nišu, gde je njegov pesnički dar otkriven u školskom književnom društvu „Njegoš“, u kome je, pored ostalih, bila i pesnikinja Gordana Todorović. U Nišu piše i pred svojim vršnjacima i profesorima čita svoje prve pesme sa trinaest godina. Prvu pesmu objavio je 1952. u beogradskom listu „Zapisi“, imao je tada osamnaest godina. U Nišu, pesme objavljuje u „Službenom glasniku“, „Glasu omladine“, „Našem putu“, „Gledištima“...[3] Tokom gimnazijskog školovanja veliki uticaj na pesnika imao je profesor književnosti Dragoljub Milosavljević i, naročito, profesor filozofije, Fridrih Troj. Oni su najviše doprineli da upiše studije filozofije(1953) i da nastavi da se bavi književnošću.[2] Godine 1953. iz Niša je otišao u Beograd na studije filozofije i na Filozofskom fakultetu diplomira 1957. Još kao student (1956) pripadao je grupi neosimbolista, čiji je idejni vođa bio prof. Dragan M. Jeremić, a koju su, pored Miljkovića, činili: Božidar Timotijević, Žika Lazić, Dragan Kolundžija, Milovan Danojlić, Petar Pajić, Kosta Dimitrijević, Vera Srbinović, Rajko Čukić... [6] Nastojeći da u poeziji sintetizuje pesničko iskustvo simbolista i nadrealista. Rukopisi Branka Miljkovića. Kada je došao u Beograd, Branko je pune tri godine, obilazio redakcije mnogih časopisa ali nije naišao na razumevanje.[7] Prve pesme u Beogradu mu objavljuje Oskar Davičo 1955. u časopisu „Delo“, i time mu otvara vrata ostalih izdavača i stranice brojnih časopisa. Ubrzo potom sledi njegova prva zbirka pesama „Uzalud je budim“ 1956, kojom postiže uspeh kod publike i kritičara, a potom i zbirke pesama: „Smrću protiv smrti“ (zajedno sa Blažom Šćepanovićem, 1959), „Poreklo nade“ (1960), „Vatra i ništa“ (1960), „Krv koja svetli“ (1961)... Književna kritika ga je vrlo brzo, bez obzira na njegovu mladost, svrstala u sam vrh srpske poezije. To je potvrdila dodela Branku jedne od, u to vreme, najprestižnijih nagrada – Oktobarske. Branko je potom počeo da vodi računa o svom oblačenju, mogao se videti kako ide preko Terazija u sivom odelu, u prsluku višnjeve boje, sa leptir-mašnom, šeširom velikog oboda... Od studenta boema – postao je gospodin.[8] Njegove rane pesme pokazuju uticaj francuskih simbolista Valerija i Malarmea, kao i Heraklitove filozofije. Najznačajnija je njegova zbirka „Vatra i ništa“ u čijoj se osnovi, pored antičkih mitova, nalaze nacionalni mitovi i legende koje je on utkao u sopstvenu poetiku, posebno u ciklusu „Utva zlatokrila“. Pismo Branka Miljkovića redakciji lista `Delo`, u vezi pesama Petra Pajića. Original se nalazi u Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju Adligat u Beogradu. Pored poezije, pisao je eseje i kritike i bavio se prevođenjem ruskih i francuskih pesnika. Po jednima usled ličnih nesporazuma sa jednim brojem pesnika i prijatelja, a po drugima (kako to u knjizi „Branko Miljković ili neukrotiva reč“, navodi Petar Džadžić) zbog problema „uzrokovanih ljubavnim jadom“, napušta Beograd, u jesen 1960, i odlazi za urednika Literarne redakcije zagrebačkog radija. U Zagrebu, najverovatnije nezadovoljan svojim životom, Branko se odaje alkoholu. Tragično je preminuo u Zagrebu u noći između 11. i 12. februara 1961. godine. Tom događaju prethodila su sledeća događanja. U januaru 1961. u zagrebačkoj pozorišnoj kafani koju su njeni gosti nazivali „Kavkaz“ prema svedočenjima Vladimira Bogdanovića on i Branko su jedne večeri privođeni u zagrebačku miliciju nakon jedne Brankove izjave u pijanom stanju: „ U jednom trenutku Branko je ustao, stao uz nisku ogradu i oslonjen rukama, malo nagnut, gledao dole. Pomislih namah da tamo nekoga traži, ili očekuje, ali se i uplaših da bi onako nagnut, a visok i već dobro podnapit, mogao da izgubi ravnotežu i padne dole. U jednom trenutku Branko je uzviknuo: „Zašto ubijaju pesnika u socijalizmu`? Pokušah da ga povučem, ali on podiže ruke i nanovo viknu još jače. Sala je, na tren, utihnula. Svi gledaju gore u nas. Neko je pozvao miliciju. Uspeh nekako da ga vratim do stola. Seo je i u jednom gutljaju ispraznio čašu. Ubrzo, na galeriju popeše se dva milicionera. Uzeše nam legitimacije i, gurajući nas niz spiralne stepenice, nimalo nežno, izvedoše do kola koja su bila parkirana do samog ulaza. ” Ubrzo nakon ovog događaja, 12. februara 1961, Branka nalaze obešenog o drvo na periferiji Zagreba. Njegova iznenadna i prerana smrt otvorila je Pandorinu kutiju raznih interpretacija i nagađanja. Ovaj događaj i dalje izaziva mnoge kontroverze. Tanasije Mladenović je smatrao, da Branko Miljković nije izvršio samoubistvo. Maleno drvo, o koje se Miljković, navodno, obesio, naprosto nije moglo da izdrži krupno telo srpskog pesnika, navodi Mladenović. U razgovoru za „Politiku”, Mladenović je 1995. godine, doslovce, rekao: „Na licu mesta, posle nekoliko dana po Miljkovićevoj sahrani, vrativši se tada sa puta po inostranstvu, utvrdio sam čitav niz činjenica koje jasno govore da je tadašnjim vlastodršcima, i u Zagrebu, i u Beogradu, bilo veoma stalo da se čitav „slučaj” prekrije velom zaborava. Kvarilo bi to, zaboga, naše idilično i za večna vremena projektovano – bratstvo i jedinstvo”.[9] Mada, uprkos navodima, do danas je najverovatnija verzija Brankove smrti – samoubistvo.[10] Posle tragične smrti Branka Miljkovića u Zagrebu 1961. godine, celokupna pesnikova posmrtna ostavina nalazila se u njegovoj roditeljskoj kući u Beogradu, na Voždovcu, u ul. Đorđa Kratovca 52.[2][11] Skromna porodična kuća, koju su pesnikovi roditelji kupili i kasnije se doselili iz Niša u Beograd 1954. godine, dozidana je sa još jednom prostorijom (radnom sobom) u kojoj je živeo i stvarao veliki pesnik, u ambijentu „pesničke laboratorije“ i bogate lične biblioteke. Pesnikova kuća bila je i duhovno stecište čitave jedne generacije pesnika i pisaca u usponu, pedesetih i šezdesetih godina 20. veka.[2] Pesništvo[uredi | uredi izvor] Srpski pisac Branko Miljković (1934–1961). U anketi o iskušenju poezije, objavljenoj u književnom časopisu Delo, Branko Miljković je na pitanje `Vaš put do pesme` naveo sledeće:[12] „ Pesnik vidi više od drugih jer sluti ono što je drugima nepristupačno; s druge strane, on vidi neodređenije od drugih jer sluti i ono što je drugima očigledno. Pesnikovo geslo i treba da bude ono Elijarovo `uprkos svakoj očiglednosti`. To je taj put do pesme: borba na činjenicama koje ništa ne kazuju, borba protiv Svete Očiglednosti... ” Pišući o poeziji Alena Boskea, čiji je uticaj na pesnika nesumnjiv, Miljković je izrazio suštinu svog shvatanja pesništva, i poezije uopšte; da je „poezija pobeda nad pesnikom”, da je, u stvari, ona autonomna i nezavisna od realnosti i da „nije imenovanje postojećih stvari koje nas okružuju, ona je stvaranje”. U traganju za čistom poezijom i mogućnostima transpozicije stvarnosti u hram reči i simbola, po njemu ona „stvarnost pretvara u mogućnost”, a pesnika vidi kao „žrtvu” svoje poezije. O tome dalje kaže da „Pesma i pesnik vrlo brzo zamene svoje uloge. Pesnik umesto da kaže biva kazan. Da bi zadržao svoje pravo na reči, pesnik je prinuđen da postane objekat poezije. Umesto da pesnik piše poeziju, poezija piše pesnika.”8 U svojim kritičkim napisima i ogledima o poeziji uopšte i pesnicima, Miljković je, po mišljenju mnogih kritičara, pisao o suštini i dilemama sopstvene poetike, tražio odgovore na pitanja koja su proizilazila iz bića njegove pesme, želeći na određen način „da se stavi na mesto odakle bi mogao da posmatra sopstvenu poeziju nepristrasnije, kao svoj sopstveni kritičar, kao pesnički dvojnik koji bi mu osvetljavao put u tami“.[2] „ Čovek zagledan u svet ima pred sobom dve alternative: da oseti svoju ništavnost ili da se divi. Divljenje nas izjednačuje sa onim čime se divimo. Poeziju sam počeo da pišem iz straha... ” Njegove pesme su bile hermetične pesme, a on je o njima govorio: „ Ono što ne možemo da izrazimo, sve se više udaljava, ali i gubi pri tom svoj prvobitni smisao neizrecivog i postaje nešto što se može razumeti, mada samo pod pretpostavkom, kao iznutra sažeto, neprilagođeno bilo čemu spolja. Tako nastaje hermetična pesma. Tamo gde prestaje, istinski započinje. To je tamo gde počinje zaborav ili zaboravljeno sećanje kako bi rekao Sipervjel. I njen sadržaj je svet, jedinstven i nikad drugi svet, ni kada duh izneveri ohološću i podelama. Ali sve svoje skorašnje hermetična pesma preuredi iznutra snagom zaborava, spajajući različito, razdvajajući jedno. ” Za Miljkovića je simbol bio „inkarnacija stvarnosti, kondenzovanje stvarnosti u prostoru i vremenu u ono što je esencijalno i bitno.“ Sa druge strane, nadrealistička načela su mu poslužila da otkrije i dosegne onostrano, da otkrije podsvest, san, i da od iracionalnih izvora bića otkrije novu realnost. „Nejasnost je njena prednost, a ne nedostatak.“ Težio je nadrealističkom oslobađanju čoveka kroz prizmu simbola, do potpunog prožimanja stvarnosti i suštinskog izraza. U ovoj sintezi nastajali su stihovi koji su zračili magijskom lepotom i dubinom i koji su često izmicali dekodiranju. Jedan od najzanimljivijih i značajnijih ciklusa u zbirci Uzalud je budim je drugi po redu ciklus Sedam mrtvih pesnika. Branko je u ovom ciklusu posvetio po jednu pesmu pesnicima koje je verovatno najviše cenio jer su mu veoma slični po tematici i motivima u svojim pesmama. To su: Branko Radičević, Petar Petrović Njegoš, Laza Kostić, Vladislav Petković Dis, Tin Ujević, Momčilo Nastasijević i pesnik Goran, Brankov prijatelj.[13] Ostali rad[uredi | uredi izvor] Uporedo sa pesničkim radom, Miljkovićevo stvaralaštvo obuhvata intenzivnu kritičko-esejističku delatnost, objavljivanjem oko šezdesetak priloga u listovima i časopisima širom Jugoslavije u periodu od 1955. do 1961. god. Prvu kritiku (prikaz) objavio je 1955. god. u beogradskom listu Vidici, povodom zbirke pesama Velimira Lukića, Leto. Sagledavajući njegov kritičarski opus, može se sa pravom reći da je Miljković bio svojevrsni hroničar književnih zbivanja na jugoslovenskom prostoru; nema praktično nijednog značajnijeg imena savremene jugoslovenske (i srpske) poezije o kojima nije pisao. Nesumnjivo je da je svojim kritičarskim tekstovima i prikazima znatno doprineo predstavljanju tzv. druge posleratne generacije pesnika, kojoj je i sam pripadao.[2] Branko Miljković ili Orfejev dvojnik Za pesnike simbolističke orijentacije, pesnike koji nastoje da “sve zamene rečima” posebno je važna sloboda u kombinovanju reči. Tragajući za tom slobodom, Branko Miljković se posebno u pesmama Poreklo nade, približio pojedinim elementima nadrealističke poetike. Za njega su posebno bili izazovni oni elementi nadrealističke poetike koji su insistirali na udaljavanju od realnih stvari i pojava, na ulozi sna i nesvesnog.[14] Mada nema sumnje, za Miljkovića su najizazovniji bili pokušaji nadrealista da izgrade jednu takvu tehniku gradnje verbalne jave koju je on gotovo divinizovao u pesmi Kritika metafore. Miljković je prihvatio i jedan groteskno-humorni ton (tako važan za nadrealiste) da bi mogao da relativizuje ono stanovište koje dominira u pesmama sadržanim u knjizi Vatra ili ništa. Jednostavno rečeno, stavljajući pesniku zadatak da u jeziku izgradi posebnu realnost, paralelni svet, Branko Miljković je samu pesmu i njenu egzistenciju učinio paralelnom sa egzistencijom samog pesnika...[14] Nagrade[uredi | uredi izvor] Oktobarska nagrada Beograda, 1960, za zbirku Vatra i ništa. Nasleđe[uredi | uredi izvor] Film o Branku Miljkoviću[uredi | uredi izvor] Vatra i ništa (igrano-dokumentarni film, Niš, 1995, proizvodnja: ПП Krug, uz materijalnu podršku Ministarstva kulture Republike Srbije i Skupštine grada Niša, scenario i režija: Marislav Radisavljević, direktor fotografije filma: Ivan Zdravković, snimatelj: Darko Ković, scenograf: Boris Čerškov, kostimograf: Jelka Ašanin, kompozitor: Blagoje Radojević, slikar dekora: Perica Donkov, glumci: Goran Milev, Slađana Vlajović. Postoji i dokumentarni film o Branku Miljkoviću, pod imenom Princ Poezije. Film je snimljen u Nišu i Beogradu, uz obilnu muzejsku građu, a Miki Stamenković je uspeo da preko svojih prijatelja iz Zagreba obezbedi potrebnu dokumentaciju. Snimatelj filma je Jovica Krstić, montažer Miljan Đurović, stihove u filmu govori Predrag Ejdus, tekst čita Žarko Obračević, a muziku je napisao Žarko Stanković. Spomen soba Branka Miljkovića[uredi | uredi izvor] U porodičnoj kući u Beogradu, u pesnikovoj sobi, 12. februara 1962. god, na prvu godišnjicu njegove smrti, otvorena je Miljkovićeva spomen-soba u autentičnom ambijentu, gde je bila izložena njegova zaostavština: nameštaj, lični predmeti, rukopisi, prepiska, fotografije, biblioteka...24 (kat. br. 100) Roditelji, i posebno, brat Dragiša, brižljivo su sačuvali sve što se zateklo u kući od pesnikove ostavštine.25 U Knjizi utisaka povodom predaje zaostavštine i otvaranja Spomen-sobe u niškom Muzeju 1971. god, porodica Miljković je zapisala:[2] „ Drage Nišlije, Branko nije stigao da vam se vrati, ali se vratilo njegovo delo i radna soba. Čuvajte i jedno i drugo, jer je od danas to vaše (majka Marija, otac Gligorije, brat Dragiša Miljković; 11. 2. 1971.) ” Književno-memorijalna postavka Stevan Sremac i Branko Miljković. Povodom desetogodišnjice smrti, pesnikovi roditelji Marija i Gligorije, 1971. god. ustupaju deo zaostavštine svoga sina gradu Nišu, odnosno Narodnom muzeju, uz svesrdno posredovanje predstavnika grada, Muzeja i poslenika iz kulturnog života. Osnovna namera bila je da se ustupanjem, prenosom i kasnijom muzejskom ekspozicijom fonda sačuva trajno uspomena na velikog pesnika, koji je duhovno i stvaralački stasao u svom rodnom gradu Nišu. Na dvadesetogodišnjicu pesnikove smrti 1981. god, njegovi roditelji poklanjaju Narodnom muzeju pesnikovu sobu iz beogradske kuće (sobe), jedan broj ličnih predmeta i prva izdanja pesnikovih zbirki pesama (Uzalud je budim i Vatra i ništa).[2] Narodni muzej u Nišu čuva celokupnu zaostavštinu pesnika Branka Miljkovića. Formiran je i fond istoimene muzejske zbirke. Godine 1971, povodom desetogodišnjice pesnikove smrti, njegovi roditelji, Marija i Gligorije i brat Dragiša, poklonili su muzeju u Nišu sačuvanu zaostavštinu: lične predmete, odeću, dokumenta, fotografije, rukopise, nameštaj iz roditeljske kuće u Nišu i Beogradu, prepisku, ličnu biblioteku sa oko 400 knjiga i časopisa i bogatu hemeroteku sa isečcima pesnikovih objavljenih radova i drugih tekstova iz novina i časopisa. Zaostavštini pripada 1649 predmeta.[15] Povodom 50 godina od smrti Branka Miljkovića 2011. godine organizovana je velika izložba njegovih ličnih stvari koju je posetilo oko 9 hiljada ljudi u Nišu i Beogradu.[16][17] Tom prilikom je planirano da se do 2014. izdaju njegova sabrana dela.[18] Sabrana dela bi imala 12 knjiga, ali njihovo izdavanje nije realizovano u planiranom roku.[17] Spomen soba Branka Miljkovića kao deo izložbe u Sinagogi u Nišu u povodu obeležavanja 50. godišnjice od njegove smrt (29. septembar 2011) O životu i tragičnoj smrti Branka Miljkovića Dejan Stojiljković je napisao roman „Zvezda nad prazninom”.[19] Dela[uredi | uredi izvor] Sabrana dela Branka Miljkovića[uredi | uredi izvor] Bista Branka Miljkovića u Nišu, ispred Narodnog pozorišta. Na osnovu Protokola o izdavanju sabranih dela Branka Miljkovića, iz 2015. godine, čiji su potpisnici Filozofski fakultet iz Niša, Niški kulturni centar, Narodna biblioteka i Narodni muzej iz Niša, konačno su se stekli uslovi (jer su obezbeđena materijalna sredstva iz budžeta Grada Niša), da se krene u realizaciju projekta koji je trebalo da bude započet do kraja 2014. Prema navedenom Protokolu, do kraja 2015. godine biće štampani prvi tomovi sabranih dela Branka Miljkovića (1934—1961), dok bi čitav projekat, od 6 knjiga, završen krajem 2018. godine.[20] Knjige pesama[uredi | uredi izvor] Za života je objavio pet knjiga pesama: Uzalud je budim (Mlado pokolenje, Beograd, 1957), Smrću protiv smrti (zbirka patriotskih pesama u koautorstvu sa Blažom Šćepanovićem, Mlado pokolenje, Beograd, 1959), Poreklo nade (Lykos, Zagreb, 1960), Vatra i ništa (Prosveta, Beograd, 1960). Za zbirku pesama Vatra i ništa dobio je 1960. god. prestižnu Oktobarsku nagradu grada Beograda za književnost. U izdanju „Zadužbine Ras“ izašla je njegova poslednja knjiga Krv koja svetli (1961), bibliofilsko izdanje odabranih pesama patriotske poezije iz knjige.[2] Uzalud je budim, Beograd, 1957, Smrću protiv smrti, (Zajedno sa Blažom Šćepanovićem), Beograd, 1959. Vatra i ništa, Beograd, 1960, Poreklo nade, Zagreb, 1960, Krv koja svetli, Beograd, 1961. Prevod Osip Mandeljtšajm: Šum vremena, (zajedno sa Milicom Nikolić) Knjige kritika o Miljkoviću i njegovom životu[uredi | uredi izvor] Petar Džadžić, Branko Miljković ili neukrotiva reč, Beograd 1965; Kritičari o Branku Miljkoviću, zbornik radova (prir. Sava Penčić), Niš 1973; Branko Miljković u sećanju savremenika, zbornik (prir. Vidosav Petrović), Niš 1973; Vidosav Petrović, Pesnikov uzlet – Sećanja na Branka Miljkovića, Niš 1988; Miodrag Petrović, Pesnički svet Branka Miljkovića, Niš 1991; Knjige kritika o Miljkoviću i njegovom životu. Poezija i poetika Branka Miljkovića, zbornik radova (ured. Novica Petković), Beograd 1996; Branko Miljković i savremena srpska poezija, zbornik radova (ured. Radivoje Mikić), Gadžin Han/Beograd, 1997; Radivoje M. Petković, Branko Miljković – školski dani, Niš 1999; Radivoje Mikić, Orfejev dvojnik – o poeziji i poetici Branka Miljkovića, Beograd 2002; Radovan Popović, Princ pesnika, životopis Branka Miljkovića, Niš 2002; Kosta Dimitrijević, Ubijeni pesnik, roman o Branku Miljkoviću, Beograd 2002; Kosta Lozanić, Slike iz života Miljkovića, (Roman o Branku Miljkoviću u 77 slika), Obrenovac 2003; Poezija Branka Miljkovića – nova tumačenja, Zbornik (prir. Radivoje Mikić), Niš 2003; Gojko M. Tešić, Bio-bibliografija Branka Miljkovića i radova o njemu (1951–1973), I–II, Književna istorija (Beograd), VII/ 25 i 26, (1974): 151–197, 343–396; Tematski broj časopisa „Gradina“ posvećen Branku Miljkoviću i Nagradi Branko Miljković, Gradina, Niš, Nova serija broj 4/2004, 2004. Dragica S. Ivanović, Osvešćeni zaborav: imanentna poetika Branka Miljkovića, Narodna biblioteka `Stefan Prvovenčani`, Kraljevo, 2010; Nedeljko Bogdanović, Reč i pesma (`Utva zlatokrila“ Branka Miljkovića), 2011; Marija Jeftimijević Mihajlović, Miljković između poezije i mita, Institut za srpsku kulturu Priština/Leposavić, Leposavić, 2012; Ljubisav Stanojević (1927—2005): Poezija i poetika Branka Miljkovića - orfejski iskaz i poetska sublimacija neizrecivog (doktorska disertacija, rukopis, 1973) Branko Miljković, prepiska, dokumenti, posvete, priredio Jovan Mladenović, Niš, 2012;[17]

Redak originalni bioskopski plakat, za ono što u americi nazivaju `double feature`, odnosno dva prikazivanje dva filma po ceni jednog: - ZVEZDANA BRAĆA Film o podvigu sovjetskih kosmonauta Nikolajeva i Popovića. - OKLOPNI VOZ Oklopni voz je jugoslovenski crno-beli partizanski film snimljen 1962. godine u režiji Ota Deneša, koji je napisao i scenario. Nastao je u produkciji vojnog studija Zastava film i predstavlja rekonstrukciju istinitih događaja iz Drugog svetskog rata, odnosno prikaz kako su partizani uništili okupatorski oklopni voz. Režija: Oto Deneš Scenario: Oto Deneš Uloge: Dušan Janićijević, Ivan Jonaš, Mića Orlović, Nikola Popović Dimenzije standardne (oko 68 x 49) Odlicno ocuvan plakat. Pogledajte fotografije u visokoj rezoluciji

Lepo očuvano Likovno opremio Marko Pogačnik Edicija ZNAMENJA Marko Pogačnik[needs IPA] (born 11 August 1944) is a Slovenian artist and author. Marko Pogačnik (1969) Background Edit Relief by Pogačnik in Sankt Paul im Lavanttal Pogačnik studied at the Academy of Arts in Ljubljana, the capital of Slovenia, where he graduated in 1967. He was a co-founder of the neo-avantgarde artistic movement OHO,[1] members of which were also Tomaž Šalamun and Slavoj Žižek. From the 1980s, he embraced a holistic vision of art. He claims to have developed a method of earth healing similar to acupuncture by using pillars and positioning them on so called `lithopuncture` points of the landscape.[1] In 1991, he designed the official coat of arms of the newly constituted Republic of Slovenia. In the year 2006, he joined the Movement for Justice and Development led by Janez Drnovšek, the President of Slovenia at the time. In 1998, together with his daughter Ana, he founded the Lifenet movement, which has been described by scholars as a `typical New Age` group.[2] He lives and works in the village of Šempas in the lower Vipava Valley. In the last decade, the town of Nova Gorica, in which municipal territory he resides, has commissioned a number of public monuments from Pogačnik, most notably the monument to the 1000 years of the first mention of Gorica and Solkan, which stands in the town`s central public square. Since 2008, a group of his monuments and birch trees, titled the Hologram of Europe (Slovene: Hologram Evrope), stands at the crossroad of Tivoli Street (Tivolska cesta) and Slovene Street (Slovenska cesta) in Ljubljana.[1] Awards Edit In 1991, Marko Pogačnik received the Prešeren Fund Award for his work.[1] In 2008, he received the Jakopič Award, the central Slovenian fine arts award.[1] He was nominated two times for the Right Livelihood Award.[1] Publications Edit Nature Spirits and Elemental Beings - Working with the Intelligence in Nature (Findhorn Press, Scotland, 1996). Ifigenija Zagoričnik Simonović (born 24 March 1953) is a Slovene poet, essayist, writer, editor and potter.[1] Ifigenija Zagoričnik Simonović Ifigenija Simonović.jpg Born 24 March 1953 Kranj, Socialist Federal Republic of Yugoslavia (now in Slovenia) Occupation Poet, essayist, writer, editor and potter Notable works Kaj je v kamnu, Konci in kraji Notable awards Rožanc Award 2011 for Konci in kraji Zagoričnik was born in Kranj in 1953. She studied Comparative literature and Slavistics at the University of Ljubljana and from 1978 to 2003 lived in London where she attended Art school and worked as a potter and artist.[2] In 2009 she received the Rožanc Award for her collection of essays Konci in kraji (Bits and Places).[3] She also writes for children. Published works Edit for adults Postopna razbremenitev, poetry collection Te pesmi, poetry collection Drevesa so se takrat premikala in sem pomešala njihova imena, poetry collection Krogi in vprašanja, poetry collection Kaj je v kamnu, poetry collection Konci in kraji, collection of essays for children Kaj je kdo rekel in česa kdo ni, poetry Poljub za princesko Kvakico, fairy tale Punčka z grdimi lasmi, fairy tale Editorial work Pesmi iz zapora (Poems from Prison), collection of seven books, and Pesmi s »prostosti« (Poems from Freedom) by the Slovene writer Vitomil Zupan Tags: Grupa oho franci slovenačka neoavangarda Visual poetry avsntgarde art books Tags: Vizuelna konkretna concrete poetry eksperimentalna knjizevnost poezija umetnicki strip bosch+bosch Avangardni omotači Omoti Ovitak montaža kolaž avant-garde design Artists book zenit casopis zenitizam nadrealizam ljubomir micic konstruktivizam ruska avangarda flaker prva izdanja međuratna književnost Slavko Matković Bogdanović Balint Sombati Katalin Ladik Vladan Radovanović signalizam vokovizuel Bosch+Bosch Judita Šalgo neoavangarda Vojislav Despotov Vujica Rešin Tucić postmoderna srpska književnost xx veka avangardna poezija bit international dada dadaizam dragan aleksić uj symposion grupa OHO kod e-kod mixed media bora cosic casopis rok index Postmoderna lirika postmodernizam postmoderni roman

Originalni bioskopski (filmski) plakat : Alphaville - pustolovine Lemmyja Cautiona Alphaville (fra. Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution) je francuski ZF film noir iz 1965. kojeg je režirao Jean-Luc Godard. Iako spada u ZF žanr, film nema nijednog specijalnog efekta. Radnja se vrti oko detektiva Lemmy Cautiona koji na planetu Alphaville traži jednog znanstvenika. Teme i analiza Jedna od glavnih tema priče je mehanizacija društva i odumiranje emocija (dehumanizacija). Uz to što je film snimljen na ulicama Pariza 1960-ih bez ikakvih specijalnih efekata ili futurističkih građevina, iako se odigrava u budućnosti, mogu se naznačiti poruke da bi ljudska budućnost mogla završiti kao njihova prošlost. Cijeli grad kontrolira kompjuter a svako slobodno razmišljanje ili emocija su zabranjeni, čime se simbolično govori o represiji i diktaturi. U jednoj sceni njihova Biblija se ispostavi kao običan rječnik. Glavni junak Caution se povremeno služi poetičnim jezikom, nečim što je izvan logike te što razumiju samo ljudi, a ne kompjuteri. Stoga to zbuni Alpha 60 koji ga ispituje u jednoj skevenci. Caution se služi intuicijom, što kompjuter ne može shvatiti, te ne odgovora pitanja samo s da ili ne, u binarnom sustavu. Uz to se nadovezuje i sam Godardov filmski stil, koji ne slijedi logiku ili pravila, nego teče intuitivno, apstraktno. Tu su i tragovi gnoseologije, te granice ljudskog i kompjuterskog znanja, ali i poruka da bi se čovjek trebao osloboditi razmišljanja poput robota. Režija: Jean-Luc Godard Producent: André Michelin Scenario: Jean-Luc Godard, Paul Eluard Uloge: Eddie Constantine, Anna Karina, Howard Vernon Kao na fotografijama. Standardne dimenzije (oko 69 x 49 cm)

Matrica za bioskopski plakat - tehnika duboke štampe Plakat je za film `Black Jack` iz 1927. godine. Dimenzije: oko 15,3 x 17 x 2 cm Težina: 860g Pogledajte fotografije. Mogu fotografisati i dodatno po zahtevu.

Originalni bioskopski (filmski) plakat velikih dimenzija (oko 100 x 70 cm) : LAWRENCE ARAPSKI Lorens od Arabije (engl. Lawrence of Arabia) je epski istorijski dramski film iz 1962. godine, koji je baziran na životu Tomasa Edvarda Lorensa. Film je režirao Dejvid Lin, dok je producent bio Sem Spigel, a film je distribuirao studio Columbia Pictures. U naslovnoj ulozi je Piter O‘Tul, dok Alek Ginis tumači ulogu princa Fejsala. U ostalim ulogama su Džek Hokins, Entoni Kvin, Omar Šarif, Entoni Kvejl, Klod Rejns i Artur Kenedi. Scenario su napisali Robert Bolt i Majkl Vilson. Film, rađen u britansko-američkoj ko-produkciji, prikazuje Lorensove doživljaje u provincijama Osmanskog carstva, Hedžaz i Velikoj Siriji, tokom Prvog svetskog rata, naročito napade na Akabu i Damask, kao i njegovu umešanost u Arapsko nacionalno veće. Teme filma uključuju Lorensove emocionalne borbe sa ličnim nasiljem u ratu, njegovim sopstvenim identitetom i njegova podvojena odanost između rodne Britanije sa svojom vojskom i njegovim novostečenim prijateljima u arapskim pustinjskim plemenima. Film je bio nominovan za deset Oskara, od kojih je osvojio sedam, među kojima su oni za najbolji film i najboljeg režisera. Takođe je osvojio Zlatni globus za najbolji igrani film (drama), uz nagrade BAFTA za najbolji film i izvanredan britanski film. U godinama kasnije, film je prepoznat kao jedan od najboljih i najuticajnijih ostvarenja u filmskoj istoriji. Dramatična muzika Morisa Žara i kinematografija Fredija Janga takođe su hvaljeni od strane kritičara. Godine 1991, Kongresna biblioteka je izabrala film za Nacionalni registar filmova, kao „kulturno, istorijski i estetski značajan”. Godine 1998, Američki filmski institut ga je postavio na peto mesto svoje liste „100 godina AFI-ja... 100 filmova”, liste najboljih američkih filmova, a pomeren je na sedmo mesto na ažuriranoj verziji liste iz 2007. godine. 1999. godine, Britanski filmski institut ga je imenovao kao treći najbolji britanski film ikada. 2004. godine, izglasan je kao najbolji britanski film ikada u anketi koju je sproveo Sunday Telegraph. Režija: Dejvid Lin Scenario: Robert Bolt, Majkl Vilson Producent: Sem Spigel Glavne uloge: Piter O`Tul, Omar Šarif, Alek Ginis, Entoni Kvin, Džek Hokins, Hoze Ferer Odlično očuvan plakat. Pogledajte fotografije.

Originalni bioskopski (filmski) plakat : 8 1/2 (OSAM I PO) Osam i po (originalno 8½, ital. Otto e mezzo) je italijanski film iz 1963. scenariste i reditelja Federika Felinija. Britanski filmski institut je ovaj film smestio na treće mesto među najznačajnijim filmovima ikada snimljenim. Film je snimljen u crno-beloj tehnici (direktor fotografije Đani di Venanco) dok je muziku za film komponovao Nino Rota. Naslov filma je aluzija na broj filmova koje je Felini do tada snimio (šest celovečernjih, dva kraća filma kao delove omnibusa, te tri filma u saradnji sa Albertom Latuadom, pri čemu se svaki film računa kao „polovina`). U filmu nastupaju Marčelo Mastrojani, Klaudija Kardinale, Anuk Eme i Sandra Milo. Rezija: Frederico Fellini Uloge: Marcello Mastroianni, Claudia Carrdinale, Anouk Aimee, Sandra Milo... Kao na fotografijama. Dimenzije standardne (oko 68 x 49 cm)

Pogledati fotografiju

Pogledati fotografiju

✿★✿ Posteri Alfonsa Muhe MUHA PLAKATY 10 kom. ✿★✿ Netaknuto. Nekorišćeno. Videti slike. 1980. MUHA PLAKATY Expert`s estimate € 250 - € 280 CATAWIKI ✿ Češki umetnik Alfons Muha najpoznatiji je po izradi postera. Na plakatima dominira Ženski Lik. # Alfons Mucha # plakati i paneli Zbog dimenzija preporučujem lično preuzimanje. Možda je i jedino tako moguće.

Pogledati fotos

Spoljašnjost kao na fotografijama Plakat: Kros takmicenje trudbenika N.P. Srbije Mart - April 1949 god. Veoma retko!!! Dimenzje: 70cm x 100cm Stampa: Ofsetstampa `Propaganda` Novi Sad Umetnik: Bogosav Živkovic Bogosav Živković (Leskovac kod Lazarevca, 3. mart 1920 – Beograd, 28. oktobar 2005), bio je vajar i slikar, svetski klasik naivne umetnosti. Rođen je 1920. godine u selu Leskovac kod Lazarevca. Kao mladić izučava kožarski zanat pa već rano upoznaje različite alate: dleta, šila, igle kojima radi kožuhe, krznene prsluke, ukrašavajući ih floralnim i geometrijskim ažuriranjem obruba.[1] Krznarski zanat napušta 1945. usled slabog zdravlja i odlazi u Beograd gde se zapošljava kao portir. Vajarstvom se bavio od 1957. godine, a samostalno je izlagao već od 1960. [2] Umro je 2005. u Beogradu. Stil Pokretački motiv bio mu je neobičan san, koji je usnio - ogromna zmija jurila je livadom ostavljajući za sobom vlažan trag a zatim sustigla i stegla svojim repom nepoznatog čoveka sa kaluđerskom kapom na glavi i u ogrtaču. Za svoje ideje Živković koristi prirodni oblik stabla, deblo sa granama, ili bez njih, zatim manje i tanje delove grana i grančica, koren bršljana. Prirodne izbočine, ulegnuća, raznovrsni čvorovi, sama masa materije podstiču umetnika u stvaranju najrazličitijih formi. [3] Njegovo dleto prati prirodnu konfiguraciju drveta te iz njega oslobađa, reže, teše, oblikuje antropomorfne i zoomorfne figure, ređe biljke i arhitektonske oblike. Izražava se uglavnom reljefom, kojim opervažuje monumentalne stubove. [4] Mekom modelacijom organskih formi, koje ne poznaju oštre uglove, poput jedinstvenih bestijarijuma briše granice između materijala i same forme, između stvarnog i nestvarnog stvarajući jedinstvenu atmosferu. Izložbe i nagrade Izlagao je širom sveta, samostalno i grupno. Njegove samostalne izložbe organizovane su u mnogim gradovima – u Beogradu, Novom Sadu, Jagodini, Zagrebu, Beču, Parizu, Bratislavi, Varšavi, Biselu, Stokholmu, Minhenu, Amsterdamu, u Meksiku, u Kalifoniji i u Južnoj Americi. Sa svojim delima je učestvovao na najznačajnijim međunarodnim izložbama. Više puta je nagrađivan u zemlji i inostranstvu. Između ostalog, dobitnik je Velike nagrade na Drugom bijenalu jugoslovenske naivne umetnosti 1983, kao i Nagrade za životno delo 1991, u MNMU, Jagodina. [5] Veliki broj njegovih monumentalnih skulptura nalazi se u galerijama i muzejima širom sveta. Njegove skulpture se nalaze u Hrvatskom muzeju naivne umetnosti, a veći broj dela je pohranjen u Muzeju naivne i marginalne umetnosti u Jagodini. O njemu su pisali Oto Bihalji-Merin, Mišel Tevo, Rodžer Kardinal i drugi. O njegovoj umetnosti ipak najbolje svedoči tzv. Začarani vrt - hram njegove umetnosti u njegovom zavičaju, koji obiluje skulpturama u kamenu i drvetu, reljefima izrezbarenih predmeta, oslikanim pomoćnim prostorijama itd. U Lazarevcu je podignut ambijentalna celina Kamengrad, autora Bogosava Živkovića i arhitekte Dragana Vukmirovića, u kojoj su predstavljeni elementi etno nasleđa mlinski kamenovi, žrvanj, ognjište, kamene klupe.

Spoljašnjost kao na fotografijama Retko u ponudi! Dimenzije: 70cm x 100cm Štafeta mladosti je palica koja je išla kroz celu SFR Jugoslaviju i svakog 25. maja dodeljivana je tadašnjem jugoslovenskom predsedniku Josipu Brozu Titu. Taj datum proglašen je za njegov službeni datum rođenja, iako je Tito bio rođen 7. maja. Takođe, ovaj praznik se zvao „Dan mladosti“. Štafeta mladosti je uvedena 1945. godine, na predlog omladine Kragujevca, kao „Titova štafeta“. U prvoj Titovoj štafeti, učestvovalo je 12500 omladinaca, koji su pretrčavši trasu dugu 9000 kilometara, Titu predali prvih devet štafetnih palica i Plavu knjigu sa 15000 potpisa omladine Šumadije. Te prve štafete predate su mu u Zagrebu, dok je narednih godina, sve do 1956. Tito lično primao poslednje nosioce štafete pred Belim dvorom u Beogradu, čemu je prethodio svečani doček na Trgu Republike. Godine 1957, na Titovu inicijativu, taj događaj proglašen je za „Dan mladosti“. Do Titove smrti 1980. godine, štafeta se dodeljivala lično njemu na Stadionu JNA u Beogradu. Štafeta mladosti 1980. godine, koja se u susret osamdeset i osmom Titovom rođendanu, na dan njegove smrti 4. maja zatekla na putu po Hrvatskoj, prekinula je svoj put i položena je na odar predsednika u Skupštini SFRJ. Štafeta mladosti nastavlja svoj život i posle smrti Josipa Broza i postaje simbol ljubavi i odanosti njegovom delu. Sa zakletvom Jugoslovena da će i ubuduće biti čvrsti i nepokolebljivi na Titovom putu, predaje se ispod portreta Josipa Broza, predsedniku Saveza socijalističke omladine Jugoslavije (SSOJ). 1987. godine, u Jugoslaviji je izbio skandal kada je u Sloveniji objavljeno idejno rešenje ljubljanskog dizajnerskog ateljea „Novi kolektivizam“, u stvari je bio prepravljeni nemački nacistički plakat, kopija dela „Treći rajh“ Riharda Klajna. Čak i rešenje koje je na kraju usvojeno, razlikovalo se od prethodnih štafeta. Urađena je od pleksiglasa, sa osam kapi krvi koje, gledano iz današnje perspektive, mogu nagoveštavati početak prolivanja krvi na ovim prostorima. Sledeće godine, 1988, poslednji put je na beogradskom stadionu održana priredba povodom Dana mladosti. 1989. godine SSOJ je ukinuo ovu, nekada popularnu, priredbu. Nazivi ove manifestacije: „Titova štafeta“ (1945-1957) „Dan mladosti“ (1957-1980) „I posle Tita-Tito“ (1980-1988) Nosioci štafete mladosti (1957-1987) 1957 - Miko Tripalo, predsednik Centralnog komiteta Narodne omladine Jugoslavije 1958 - Mića Prelić, član Štaba omladinskih radnih brigada na izgradnji auto-puta Ljubljana-Zagreb 1959 - Stanka Gorišek, Radnica iz Celja 1960 - Mile Gavritov, radnik iz Štipa 1961 - Slobodan Jovanović, radnik iz Titovog Užica 1962 - Fuada Midžić, studentkinja iz Sarajeva 1963 - Momčilo Knežević, učenik iz Pljevalja 1964 - Josip Harcet, radnik iz Zagreba 1965 - Miroslav Cerar, jugoslovenski reprezentativac u gimnastici 1966 - Mirko Anžel, potporučnik JNA 1967 - Miodrag Strunjaš učenik iz Pljevalja 1968 - Edvard Franković auto-mehaničar iz Pazina 1969 - Katica Stefanović, studentkinja iz Niša 1970 - Ljiljana Žežova, učenica iz Skoplja 1971 - Nazmija Jenjeva, radnica iz Prištine 1972 - Branko Mandić, radnik iz Bihaća 1973 - Milan Ivetić, radnik iz Kikinde 1974 - Vojko Mahnič, radnik iz Izole 1975 - Vjera Begović , studentkinja iz Titograda 1976 - Miša Maričić, zemljoradnik iz sela Selevac, kod Smedereva 1977 - Marica Lojen, učenica iz Kumrovca 1978 - Čede Đorđevski, student iz Skoplja 1979 - Sanija Hiseni, studentkinja iz Prištine 1987 - Senada Omerović, radnica iz Zavidovića

Spoljašnjost kao na fotografijama, vide se dve flekice od boje na desnoj ivici plakata. Plakat: Izlozba lokalne industrije i zanatstva APV 23. VI. - 6. VII. 1949 Novi Sad, Sajmiste Stampa: Ofsetstampa `Propaganda` Novi Sad Retko u ponudi!!! Dimenzije: 70cm x 100cm

Spoljašnjost kao na fotografijama Veoma retko!!! Plakat: Vojvodina Palic Crtao: Pavel Ružička Period: Izmedju 1940 i 1950. godine Dimezije: 70cm x 100cm Pavel Ružička 1888 - 1973 Pavle-Pavel RUZICKA(1888-1965) – novosadski slikar; školovani majstor iz Petrovaradina, jedan od poslednjih domaćih predstavnika dekorativne umetnosti, prvenstveno crkvenog i fresko slikarstva. U Gradskoj kući u Novom Sadu u svečanoj Sali oslikao je čuvene medaljone u kojima su predstavljeni simboli poljoprivrednog, zanatskog I trgovačkog staleža Vojvodine.

Originalan plakat Dimenzije 70x100 Malkice ostecen u donjem levom cosku i po levoj ivici, sve ostalo u dobrom i urednom stanju! Odlican dizajn plakata. Zagrebački velesajam je kompleks izložbenih paviljona u Zagrebu. Ovim kompleksom upravlja preduzeće koje organizuje priredbe i sajamske svečanosti, prvobitno sastavljeno od dva Velesajma: prolećnjeg i jesenjeg.[1][2][3] Istorija Josip Broz Tito i Jovanka Broz na otvaranju 51. velesajma 1956. godine. Zagrebački velesajam predstavlja naslednika Zagrebačkog zbora, koji je ukinut 22. februara 1946. po odluci Gradskog narodnog odbora. Tada je organizovan i prvi posleratni sajam. Godine 1947. (od 31. maja do 9. jula) održana je prva posleratna izložba u Savskoj ulici, na mestu bivše kasarne za vreme Drugog svetskog rata. Tu su bili brojni izlagači i države, među kojima SSSR, Poljska, Bugarska, Albanija, Mađarska, Francuska, Švajcarska, Holandija, Italija, SAD, Belgija i Egipat. Godine 1953. tadašnji gradonačelnik Zagreba Većeslav Holjevac doneo je odluku o premeštanju sajma na današnju lokaciju. Godine 1956. Jesenji velesajam održan je na novoj lokaciji kao i na staroj. Tada je prvi put bio televizijski prenos, a sajam je otvorio doživotni predsednik SFRJ Josip Broz Tito.

Spoljašnjost kao na fotografijama! Ima u coskovima rupice i na jednom mestu u donjem delu malo zacepljen plakat, ima takodje malu rupicu i na jednom delu gde se plakat presavija i ima jednu mrlju izmedju PUT i SLAVI crvene boje, ostalo sve u dobrom stanju! Plakat je iz perioda izmedju 1947 - 1952 god. Veoma retko !!! Odlican dizajn plakata! Dimenzije: 70cm x 100cm