posveta iz 1953 odlično očuvana

Pesme Biblioteka Ex libris 1-12 komplet Izdavač: Slovo ljubve, Beograd 1979; biblioteka Ex libris 1. Pesme Laze Kostića 2. Pesme Branka Radičevića 3. Poezije - France Prešeren 4. Izabrane pjesme - Silvije Str. Kranjčević 5. Pustinjak Cetinjski - Petar Petrović Njegoš 6. Pevanija Zmaj-Jovana Jovanovića 7. Pesme Đure Jakšića 8. Smrt Smail-age Čengića - Ivan Mažuranić 9.Pesme Jovan Dučić 10.Slovo LJubve Despot Stefan Lazarević 11.Srpske narodne pesme epske, Antologija 12.Suze sina razmetnoga, Dživo Gundulić Tvrd povez, zlatotisk, 18cm, Stanje:Vrlo dobro.

Kolja Mićević (prevod) Izdavač: Rad Naslov originala: La divina commedia / Dante Alighieri Čudesno je da se taj Danteov izabrani i upotrebljeni jezik ni do Raja, kao ni u samom Raju, ni najmanje, nije banalizirao, niti pretvorio u konvenciju. Naprotiv, slobode na stranicama Raja zadivljuju; one pripadaju, najviše, onome što bismo mogli nazvati izvorištem budućih pjesničkih pravaca, kolektivnih i pojedinačnih, koji su se javljali u Evropi, sve do danas. Radeći na cjelokupnom prijevodu Komedije, Kolja Mićević je očigledno bio svjestan značaja i značenja toga jezičkog izazova; i kao da je u njemu našao prvenstveni povod za svoj postupak i poduhvat, vodeći i dovodeći svoju zamisao do konačne točke. Može se reći da je Mićević sledio impuls koji bi se mogao definirati ovako: jezik doziva formu, forma doziva sadržaj. Koliki put do smisla! Predrag Matvejević Godina izdanja.2007

Stanje knjige - vidi se na slikama, stranice su stare i dosta njih je odvojeno, nema korice. Autor: Rade Drainac Godina izdanja: 1930. Knjižara svetlost Beograd 48 strana Dimenzija knjige: 20x25cm

MK 1 59086) DOŠLJACI pjesme Ali Binaka , Radovan Zogović, Izdanje piščevo 1958 ; (O `Došljacima` i njihovu postanku) Ciklus,,Došljaci` napisan je kao lirski dokumenat o patnjama šiptarskog stanovništva u bivšoj Jugoslaviji, kao ezopovski protest protiv velikosrpske politike obespravljivanja, tlačenja, razbaštinjavanja i istrebljivanja Šiptara u Metohiji i na Kosovu. Prije rata Šiptarima u Jugoslaviji bilo je zabranjeno njihovo ime, u školama i nadleštvima morali su da se služe srpskim jezikom, dacije i porezi koje su plaćali bili su veći nego igdje u državi. Planinski pašnjaci na koje su Šiptari iz Metohije ljeti izdizali proglašeni su za državnu svojinu, i ko je htio i dalje da izdiže, morao je plaćati velike travarine. Pri naseljavanju Crnogoraca i Srba u Metohiji Šiptarima su, najprije, oduzete sve ispaše, zabjeli, komunice iz kojih su se grijali, i oni su ubrzo bili primorani da krče naseljenicima šumovite parcele za korijenje koje će pri tome iskopati. Najzad su šestojanuarske vlade počele da oduzimaju Šiptarima čitave komplekse ziratne, često puta zasijane zemlje, i da ih dijele naseljenicima. Malo po malo, došlo je dotle, da po Kosmetu nije više bilo opstanka ni Šiptarima ni naseljenicima, stiješnjenima i međusobno zavađenima . Velikosrpski vlastodršci su i išli tome cilju: oni su htjeli da Šiptare ili natjeraju na iseljavanje ili u (u tu svrhu su tolerisali krvnu osvetu, sudski oslobađali naseljenike koji ubiju Šiptare, uskraćivali šiptarskom stanovništvu medicinsku pomoć protiv sifilisa i malarije, itd.), i da pri tome naseljenike krvno zavade s njima, kako bi bili potpuno zavisni od vlasti. Naslov `Došljaci pjesme Ali Binaka` takođe je pravljen kao šifra. On je trebalo da bude i nejasan za cenzuru, i jasan za čitaoce toliko da ih, preko svoja dva dijela, uvede u odnose ugnjetavanja, upozna s tim ko su njegove žrtve a ko izvršioci, i da tako učini jasnijima čak i neka nedorečena mjesta u poetskom tekstu. Ardhesit Kanget ali binakut , prvo izdanje , mek povez, očuvano, format 12 x 16,5 cm , ćirilica, 38 strana

odlično stanje kao na slikama mogu poslati dodatne slike na zahtev Branko Miljković Sabrana dela 1-4 komplet Gradina Niš 1972. Tvrd povez, zaštitni omot, ilustrovano, ćirilica Branko Miljković (Niš, 29. januar 1934 — Zagreb, 12. februar 1961) je bio jedan od najpoznatijih srpskih i jugoslovenskih pesnika druge polovine dvadesetog veka, esejista i prevodilac.[1] Branko Miljković Brankomiljkovic.jpg Branko Miljković, pesnik Datum rođenja 29. januar 1934. Mesto rođenja Niš Kraljevina Jugoslavija Datum smrti 12. februar 1961. (27 god.) Mesto smrti Zagreb FNR Jugoslavija Biografija Pesništvo Uredi Srpski pisac Branko Miljković (1934–1961). U anketi o iskušenju poezije, objavljenoj u književnom časopisu Delo, Branko Miljković je na pitanje `Vaš put do pesme` naveo sledeće:[11] „ Pesnik vidi više od drugih jer sluti ono što je drugima nepristupačno; s druge strane, on vidi neodređenije od drugih jer sluti i ono što je drugima očigledno. Pesnikovo geslo i treba da bude ono Elijarovo `uprkos svakoj očiglednosti`. To je taj put do pesme: borba na činjenicama koje ništa ne kazuju, borba protiv Svete Očiglednosti... ” Pišući o poeziji Alena Boskea, čiji je uticaj na pesnika nesumnjiv, Miljković je izrazio suštinu svog shvatanja pesništva, i poezije uopšte; da je „poezija pobeda nad pesnikom”, da je, u stvari, ona autonomna i nezavisna od realnosti i da ,,nije imenovanje postojećih stvari koje nas okružuju, ona je stvaranje”. U traganju za čistom poezijom i mogućnostima transpozicije stvarnosti u hram reči i simbola, po njemu ona ,,stvarnost pretvara u mogućnost”, a pesnika vidi kao ,,žrtvu” svoje poezije. O tome dalje kaže da ,,Pesma i pesnik vrlo brzo zamene svoje uloge. Pesnik umesto da kaže biva kazan. Da bi zadržao svoje pravo na reči, pesnik je prinuđen da postane objekat poezije. Umesto da pesnik piše poeziju, poezija piše pesnika.”8 U svojim kritičkim napisima i ogledima o poeziji uopšte i pesnicima, Miljković je, po mišljenju mnogih kritičara, pisao o suštini i dilemama sopstvene poetike, tražio odgovore na pitanja koja su proizilazila iz bića njegove pesme, želeći na određen način „da se stavi na mesto odakle bi mogao da posmatra sopstvenu poeziju nepristrasnije, kao svoj sopstveni kritičar, kao pesnički dvojnik koji bi mu osvetljavao put u tami“.[1] „ Čovek zagledan u svet ima pred sobom dve alternative: da oseti svoju ništavnost ili da se divi. Divljenje nas izjednačuje sa onim čime se divimo. Poeziju sam počeo da pišem iz straha... ” Njegove pesme su bile hermetične pesme, a on je o njima govorio: „ Ono što ne možemo da izrazimo, sve se više udaljava, ali i gubi pri tom svoj prvobitni smisao neizricivog i postaje nešto što se može razumeti, mada samo pod pretpostavkom, kao iznutra sažeto, naprilagođeno bilo čemu spolja. Tako nastaje hermetična pesma. Tamo gde prestaje, istinski započinje. To je tamo gde počinje zaborav ili zaboravljeno sećanje kako bi rekao Sipervjel. I njen sadržaj je svet, jedinstven i nikad drugi svet, ni kada duh izneveri ohološću i podelama. Ali sve svoje skorašnje hermetična pesma preuredi iznutra snagom zaborava, spajajući različito, razdvajajući jedno. ” Za Miljkovića je simbol bio „inkarnacija stvarnosti, kondenzovanje stvarnosti u prostoru i vremenu u ono što je esencijalno i bitno.“ Sa druge strane, nadrealistička načela su mu poslužila da otkrije i dosegne onostrano, da otkrije podsvest, san, i da od iracionalnih izvora bića otkrije novu realnost. „Nejasnost je njena prednost, a ne nedostatak.“ Težio je nadrealističkom oslobađanju čoveka kroz prizmu simbola, do potpunog prožimanja stvarnosti i suštinskog izraza. U ovoj sintezi nastajali su stihovi koji su zračili magijskom lepotom i dubinom i koji su često izmicali dekodiranju. Jedan od najzanimljivijih i značajnijih ciklusa u zbirci Uzalud je budim je drugi po redu cuklus Sedam mrtvih pesnika. Branko je u ovom ciklusu posvetio po jednu pesmu pesnicima koje je verovatno najviše cenio jer su mu veoma slični po tematici i motivima u svojim pesmama. To su: Branko Radičević, Petar Petrović Njegoš, Laza Kostić, Vladislav Petković Dis, Tin Ujević, Momčilo Nastasijević i pesnik Goran, Brankov prijatelj.[12] Ostali rad Uredi Uporedo sa pesničkim radom, Miljkovićevo stvaralaštvo obuhvata intenzivnu kritičko-esejističku delatnost, objavljivanjem oko šezdesetak priloga u listovima i časopisima širom Jugoslavije u periodu od 1955. do 1961. god. Prvu kritiku (prikaz) objavio je 1955. god. u beogradskom listu Vidici, povodom zbirke pesama Velimira Lukića, Leto. Sagledavajući njegov kritičarski opus, može se sa pravom reći da je Miljković bio svojevrsni hroničar književnih zbivanja na jugoslovenskom prostoru; nema praktično nijednog značajnijeg imena savremene jugoslovenske (i srpske) poezije o kojima nije pisao. Nesumnjivo je da je svojim kritičarskim tekstovima i prikazima znatno doprineo predstavljanju tzv. druge posleratne generacije pesnika, kojoj je i sam pripadao.[1] Branko Miljković ili Orfejev dvojnik Za pesnike simbolističke orijentacije, pesnike koji nastoje da “sve zamene rečima” posebno je važna sloboda u kombinovanju reči. Tragajući za tom slobodom, Branko Miljković se posebno u pesmama Poreklo nade, približio pojedinim elementima nadrealističke poetike. Za njega su posebno bili izazovni oni elementi nadrealističke poetike koji su insistirali na udaljavanju od realnih stvari i pojava, na ulozi sna i nesvesnog.[13] Mada nema sumnje, za Miljkovića su najizazovniji bili pokušaji nadrealista da izgrade jednu takvu tehniku gradnje verbalne jave koju je on gotovo divinizovao u pesmi Kritika metafore. Miljković je prihvatio i jedan groteskno-humorni ton (tako važan za nadrealiste) da bi mogao da relativizuje ono stanovište koje dominira u pesmama sadržanim u knjizi Vatra ili ništa. Jednostavno rečeno, stavljajući pesniku zadatak da u jeziku igradi posebnu realnost, paralelni svet, Branko Miljković je samu pesmu i njenu egzistenciju učinio paralelnom sa egzistencijom samog pesnika...[13]

Prvo izdanje, odlično očuvano, s posvetom Blaža Šćepanović. Izuzetno retko! Autor - osoba Šćepanović, Blažo Naslov Smrt pjesnikova / Blažo Šćepanović Vrsta građe poezija Jezik srpski Godina 1961 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Nolit, 1961 (Beograd : Prosveta) Fizički opis 107 str. ; 19 cm Zbirka Savremeni jugoslovenski pisci. Poezija Kako su se udavili pesnici Blažo Šćepanović i Lazar Vučković i kakvu ulogu je u tome imao Oskar Davičo, za Nova.rs otkriva pesnik Ljubiša Đidić, svedok tragičnog događaja. „Struške večeri poezije“ u Strugi na Ohridskom jezeru, jedan su od najstarijih i svakako jedan od najvažnijih pesničkih susreta u nekadašnjoj Jugoslaviji, koji se održava od 1962, a od 1966. i kao internacionalni festival poezije. Tamo se baš 1966, pre 55 godina, 26. avgusta dogodila jedna od najvećih tragedija za jugoslovensku književnost i pesništvo, udavila su se dvojica mladih pesnika, Blažo Šćepanović (32) i Lazar Vučković (29). Čamac u kojem su bili još i legendarni Oskar Davičo, pesnik iz Prištine Fahredin Gunga i novinar Milan Matić, od težine se prevrnuo, a Blažo i Lazar nisu isplivali. Iako je Šćepanović bio plivač, nije uspeo da se spase jer ga je Lazar, neplivač, u očajničkoj borbi za život uhvatio čvrsto za noge i tako su obojica stradali. – Bio je mali čamac koji je okupio pesnike oko Oskara Daviča, koji je tada bio ne samo sjajan pesnik, već je bio i član Centralnog komiteta. Oko njega se sve vrtelo. Bili su tu Blažo, Gunga, Lazar, Davičo i još neko. Otišli su malo dalje ka pučini i mali vetrić je bio dovoljan da se čamac zaljulja i prevrne. Ja sam tada sedeo sa prijateljima pesnicima na terasi i onda su se čule sirene hitne pomoći. Do nas je dotrčao makedonski pesnik Kotevski i javio nam da se desila tragedija – priseća se Đidić tragedije na Ohridskom jezeru. Ljubiša Đidić je učestvovao u spasavanju albanskog pesnika Fahredina Gunge koji se borio sa talasima. – Pritrčao sam do vode i spasio sam Gungu koji se uhvatio za nekakvu trsku i odvukao sam ga do obale. Davičo je isplivao, a neko se uhvatio za onu malu rešetku od čamca i sa njom doplivao. Ali ovu dvojicu niko nije mogao da spase, našli su ih na dnu. Bez obzira što je Blažo bio vrstan plivač, Lazar je bio apsolutni neplivač, a panika je panika. Naravno, na obali su posle pokušali oživljavanje, ali nije im bilo spasa – dodaje on. Zanimljivo je da nakon tragedije nije prekinuta pesnička manifestacija. To je bila godina kada su večeri postale internacionalne i bilo je dosta stranih pesnika. – Na završnoj večeri na mostu, kada se čitala poezija, narod je bio naokolo sa leve i desne strane izlazećeg Drima. Svečanost je održana, a ja sam bio taj koji je imao tu nesreću da u ime opraštanja od Lazara, čita njegovu pesmu. Sećam se da je to bila divna pesma o leptirima – kaže Đidić. Đidić se priseća da su pesnici posle međusobno komentarisali da je Davičo koji je bio najstariji i oko koga su se svi okupili, najodgovorniji za ovu nesreću, jer je morao da reaguje i ne dozvoli preveliki broj ljudi u malom čamcu. Pesnik Božidar Šuica, koji nije bio tada u Strugi, ali se dobro seća te tragedije, kaže za „Novu“ da je Blažo Šćepanović bio pošten i moralan čovek, i svim pesnicima je pomagao jer je radio u Maršalatu, a da je Lazar bio poznat po lepoti. – Oskar Davičo se nikad nije oporavio od toga. Uvek je bio sentimentalan prema Blaži i Lazaru. To je jedna od najvećih tragedija. Dva mlada i darovita čoveka – seća se Šuica. Blažo Šćepanović je rođen u Bijelom Polju, 7. aprila 1934, a diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Najpoznatiji je po zbirci pesama „Smrću protiv smrti” koju je napisao zajedno sa pesnikom Brankom Miljkovićem. Lazar Vučković je rođen u Gornjem Selu kod Prizrena 1937. Bio je novinar i reporter lista „Jedinstvo“ u Prištini. Jedan je od prvih srpskih posleratnih pesnika na Kosovu i Metohiji. Susreti „Lazar Vučković“ organizuju se na Kosovu još od 1970. godine i posvećene su rano preminulom pesniku. Takođe, na završnoj večeri uručuje se i nagrada „Lazar Vučković“. Poslednjih godina manifestacija se organizuje u Gračanici. Ogranak Biblioteke grada Beograda u Učiteljskom naselju nosi ime Blaža Šćepanovića, a o njegovom životu 2017. godine snimljen je dokumentarni film „Smrću protiv smrti Blaža Šćepanovića“. Blažo Šćepanović (Bijelo Polje, 7. april 1934 – Struga, 26. avgust 1966) bio je crnogorski i jugoslovenski pesnik. Najpoznatiji je po zbirci pesama „Smrću protiv smrti” koju je napisao zajedno sa srpskim pesnikom Brankom Miljkovićem. Blažo Šćepanović rođen je 1934. godine u bjelopoljskom naselju Livadice. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Radio je u Kulturno-prosvetnom veću SFRJ. Umro je na samom početku pesničke karijere, ali je uspeo da ostavi za sobom nekoliko zbirki poezije. Zajedno sa pesnikom Lazarom Vučkovićem utopio se u Ohridskom jezeru, tokom boravka na Struškim večerima poezije, jednoj od najznačajnijih kulturnih manifestacija u tadašnjoj Jugoslaviji. Priznanja Ogranak Biblioteke grada Beograda u Učiteljskom naselju nosi ime Blaža Šćepanovića. O životu Blaža Šćepanovića 2017. godine snimljen je dokumentarni film Smrću protiv smrti Blaža Šćepanovića. Film je premijerno prikazan u Mojkovcu, u okviru pratećeg programa 42. po redu filmskog festivala Mojkovačka filmska jesen 25. septembra 2017. Skupština opštine Bijelo Polje donela je oktobra 2013. godine odluku da se jedna ulica u ovom gradu nazove imenom Blaža Šćepanovića. Književni rad Književno stvaralaštvo Blaža Šćepanovića sakupljeno je u sedam zbirki pesama: Lobanja u travi (1957) Ivicom zemlje zmija (1958) Smrću protiv smrti (1959) – zajedno sa Brankom Miljkovićem Smrt pjesnikova (1961) Zlatna šuma (1966) Ljubavlju izmjereno vrijeme (1973) – objavljena posthumno Pjesnikov dvojnik (1976) – objavljena posthumno KC (L)

Sarajevo 1989, tvrd povez, očuvanost 5- , težina oko 1800 gr

Ograničena serija, svaki primerak numerisan, ovaj nosi broj 419 Autor: Solomon Prevod: Đura Jakšić Počasni urednik: Desanka Maksimović Ilustracije: Olja Ivanjicki 1. Solomonova pesma nad pesmama. 2. Da me hoće poljubiti poljupcem usta svojih! Jer je tvoja ljubav bolja od vina. 3. Mirisom su tvoja ulja prekrasna; ime ti je ulje razlito; zato te ljube devojke. 4. Vuci me, za tobom ćemo trčati, uvede me car u ložnicu svoju; radovaćemo se i veselićemo se tobom, spominjaćemo ljubav tvoju više nego vino; pravi ljube te....

Retko Novica Tadić (Smriječno kod Plužina, 17. jul 1949 — Beograd, 23. januar 2011) bio je srpski pesnik. Dobitnik je značajnih književnik nagrada, zastupljen je u mnogim antologijama srpske i svetske poezije. Novica Tadić Novica Tadić Datum rođenja 17. jul 1949. Mesto rođenja Smriječno kod Plužina FNR Jugoslavija Datum smrti 23. januar 2011. (61 god.) Mesto smrti Beograd Srbija Biografija Uredi Rođen je kod Plužina u Staroj Hercegovini. Gimnaziju je završio u Nikšiću, a na Filozofskom fakultetu u Beogradu studirao je filozofiju.[1] Bio je urednik časopisa Književna reč, Vidici i Književna kritika i glavni i odgovorni urednik u izdavačkom preduzeću Rad.[2] Od 2007. godine do smrti živeo je u statusu slobodnog umetnika. Njegov dar za jezik prate (uglavnom) mračne slike, mizantropija, ironija, preispitivanje sebe (pred kraj života i sebe u Bogu), anksioznost, podsmeh, smrt u stolici, crnilo, tamne stvari i strah. Njemu u čast je ustanovljena književna nagrada „Novica Tadić” koja se dodeljuje pod pokroviteljstvom Ministarstva kulture i informisanja Republike Srbije.[3][4] Nagrade Dela Uredi Prisustva (1974) Smrt u stolici (1975) Ždrelo (1981) Ognjena kokoš (1982) Pogani jezik (1984) Ruglo (1987) O bratu, sestri i oblaku (1989) Kobac (1990) Ulica (1990) Napast (1994) Potukač (1994) Nepotrebni saputnici (1999) Okrilje (2001) Tamne stvari (2003) Neznan (2006) Đavolov drug (2006) Lutajući oganj (2007) komplet sabrana dela

Tvrd povez u kutiji - 2 knjige DRAGANIĆ 2008 Kutija sa vidljivim znacima korišćenja Unutrašnjost knjiga dobro očuvana - bez pisanja i podvlačenja K1 1. Pesme; 2. Pesnički zbornici. Vasko Popa, možda naš najoriginalniji pesnik koji je stvorio poseban jezik moderne srpske književnosti. U prvoj knjizi se nalaze pesme objavljene za pesnikovog života, kao i pesme iz zaostavštine, zatim pesnikova biografija i bibliografija. U drugoj knjizi su zbornici koje je uredio Vasko Popa, pesnikovi zapisi, beleške, eseji o pesnicima, pogovor o pesništvu Vaska Pope i beleška o ovom izdanju. Obe knjige su ilustrovane crtežima i fotografijama.

Valjevo, 1993. 20 cm, 102 strane. Lepo očuvana, korice su iskrzane, na predlistu je posveta autora a na poslednjoj praznoj strani i mali zapis.

Nova,nekorištena knjiga. U specijalnom belom omotu (vidi sliku 4). Izdanje Interpres Beograd i Filozofski fakultet Nikšić 2007. Tvrdi povez,format 33 cm,72 strane,ćirilica. Knjiga je ilustrovana slikama čuvene slikarke Olje Ivanjicki. Tekst u knjizi je dat na srpskom,ruskom,italijanskom,francuskom, nemačkom,engleskom,španskom i kineskom. Idealna kao lep poklon voljenoj osobi

Dosta dobro očuvano vidi slike... Retko kao Komplet !!! Tvrd povez sa zaštitnim omotom 3.6 Kg 1. Milan Rakić - Pesme 156 strana 270 grama 2. Laza Kostić - Pesme 403 strane 460 grama 3. Đura Jakšić - Pesme 223 strane 300 grama 4. Branko Radičević - Pesme 337 strana 380grama 5. Vojislav Ilić - Pesme 302 strane 360 grama 6. Jovan Jovanović Zmaj - Pesme 397 strana 450 grama 7. Vladislav Petković Dis - Pesme 239 strana 305 grama 8. Mileta Jakšić - Pesme 215 strana 335 grama 9. Jovan Dučić - Pesme 351 strana 400 grama 10. Aleksa Šantić - Pesme 246 strana 305 grama RL1

Desanka Maksimović 6 knjiga iz Sabranih dela Izdavač: Nolit, Beograd Godina izdavanja: 1969 Pismo: ćirilica Format: 19 x 18 Povez: Tvrd,sa zaštitnim omotom Knjiga 1. Pesnik i zavičaj, pesme, 351 str. Knjiga 2. Miris zemlje, pesme, 277 str. Knjiga 3. Kako oni žive, pripovetke, 307 str. Knjiga 4. Buntovan razred, roman, 302 str. Knjiga 5. Pisma iz šume, bajke, 364 str. Knjiga 6. Ptice na česmi, pesme za decu, 393 str. Stanje veoma dobro.

Odlično stanje Posveta autora Slovenački original Prvo izdanje 1. edition Odisej 87 pages Published 1963 by Cankarjeva založba Edition language Slovenian Tags: Slovenačka knjizevnost poezija druge polovine xx veka veno taufer tomaz salamun franci zagoricnik neoavangarda avangarda lirika

Lepo očuvano Retko u ponudi Sadrži i vizuelne eksperimente sa tekstom karakteristične za slovenačku neoavangardu VISOKI OGNJI pesniška zbirka Državna založba Slovenije Ljubljana 1971 Tags: grupa oho marko pogacnik franci zagoricnik andrej medved tomaz šalamun slavko matkovic katalin ladik mixed media neoavangarda avant-garde visual concrete poetry neoavantgarde yugoslavian slovenian slovenacka knjizevnost poezija ...

Stanje: odlično Dimenzije: 13,5 x 19,8 cm Izdavač: NIŠRO `Oslobođenje`, Sarajevo Godina: 1989. Pismo: latinica Povez: tvrd

Čarls Bukovski pesme 1-4 2007 lom mek povez u knjizi prvoj ispisana posveta, u knjizi II na zadnje tri strane ispisan tekst ... stanje vrlo dobro bez drugih nedostataka PESME 1 PESME II (1984-1994) KNJIGA PRVA, Beograd 2006 PESME 3 PESME 4

mek povez dobro ocuvano KOLEKCIONARSKI PRIMERAK 413

Kao na slikama Retko u ponudi Sjajne vizuelne pesme mađarskih neoavangardista iz Vojvodine Oto Tolnai (Ottó Tolnai) je rođen je u Kanjiži 1940. godine. Pesnik, pripovedač, dramski pisac, esejista. Prevođen je na srpski, nemački, poljski, engleski, holandski, slovački, francuski, italijanski jezik. Oto Tolnai je najplodniji i najsvestraniji stvaralac u književnosti vojvođanskih Mađara. Okušao se u svim mogućim umetničkim formama živeći večno u metamorfozama, od pesme do eseja, od eksperimentalnog romana do drame. Studirao mađarski jezik i književnost u Novom Sadu i filozofiju u Zagrebu. Dobitnik svih najznačajnijih književnih nagrada u bivšoj Jugoslaviji – dva puta Hidove nagrade (1974, 1978), Sirmaijeve nagrade (1988), nagrade Todor Manojlović (2007) i u Mađarskoj – nagrade Attila József (1991), Endre Ady (1995), Tibor Déry (1995) Milan Füst (1997), Sándor Weöres (1999), Miklós Radnóti (2000). Za člana Mađarske akademije književnosti i umetnosti izabran je 1998. godine. Najveće mađarsko državno priznanje, Košutovu nagradu, dobio je 2007. godine. Zbirke pesama: Homorú versek (Konkavne pesme), 1963; Sirálymellcsont (Galebova grudnjača), 1967; Valóban mi lesz velünk? (Zaista šta će biti sa nama, sa Ištvanom Domonkošem), 1968; MAO-POE, sa Ištvanom Domonkošem, 1968; Szeplötelen kis gépek, csöpp fejedelmi jelvények (Bezgrešne male mašine, sićušne kneževske insignacije), 1968; Agyonvert csipke (Prebijena čipka), 1969; Legyek karfiol (Da budem karfiol), 1973; Versek (Pesme), 1973; Világpor (Prah sveta), 1980; Vidéki Orfeusz (Provincijski Orfej), izabrane pesme, 1983; Gyökerrágó (Zderač korenja), 1986; Versek könyve (Knjiga pesama), 1992; Wilhelm-dalok (Vilhelmove pesme), 1992; Árvacsáth (Sirotančat), 1992; Balkáni babér (Balkalnski lovor), 2001; Szög a nadirban (Ekser u nadiru), 2005; Ómama egy rotterdami gengszterfilmben (Baka u jednom roterdamskom gangsterskom filmu, roman od pesama), 2006. Zbirke pesama za decu: Elefántpuszi (Slonovska pusa), 1982; Rokoko (Rokoko), 1986. Romani: Rovarház (Kuća insekata), 1969; A tengeri kagyló (Morska školjka), 2011. Zbirke novela: Gogol halála (Gogoljeva smrt), 1972; Virág utca 3 (Cvećarska broj 3), 1983; Prózák konyve (Knjiga proza), 1987; Kékitögolyó (Plavilo), 1994; A pompeji szerelmesek (Ljubavnici iz Pompeja) 2007; Grenadírmas (Grenadirmarš), 2008; Világítótorony eladó (Svetionik na prodaju), 2010. Knjige eseja o likovnim umetnostima: Sáfrány Imre (Imre Šafranj), monografija, 1978; Meztelen bohóc (Goli klovn), 1992; Rothadt márvány (Truli mermer), 1997. Izvedene su mu drame: Végeladás (Rasprodaja), 1979; Вауеr-aspirin (Bajerov aspirin), 1982; Briliáns (Brilijant), 1985, 1991; Paripacitrom (Konjska fuškija), 1991; na sceni budimpeštanskog Jurta Színháza Mamuttemetö (Groblje mamuta), 1988; zbirka dramskih tekstova Végel(ö)adás (Rasprodaja – Poslednja predstava), 1997. Na srpskom jeziku: Gerilske pesme (pesme, 1967); ZOO (pesme, dvojezično, 1969); Kuća insekata (roman, 1976); Priče iz robne kuće (novele, 1986); Krik ruže (pesme, 1988); Rusma ili minijum možda (pesme, 1990); Krvoločna zečica (kratke proze, 2006); Pesnik od svinjske masti (roman-intervju, 2009) i Morska školjka (roman, 2011) Tags: Mađarska avangarda balint szombathy slavko matkovic katalin ladik ... visual concrete avant-garde poetry hungarian poets bosch+bosch collage kolaz typewrite art

Autor:Dusko Trifunovic. Izdavac:Prometej-Novi sad. Ukupno jedanaest knjiga.Mali format,tvrde korice,dobro kao na slici. Na jednoj knjizi ima posveta. Knjige nisu išarane. Naslovi:slobodni pad,dunavski zmaj,mic po mic micimetar,zlokotlokrp,odosmos u kosmos,mandragola i halogeni elementi, tempo sekondo,šegrt u majstoratu, antički poremećaj, kazneni prostor, vlasnik restorana radost.

Srpski pesnici Matica srpska 1-10 komplet Tvrdi povez sa zaštitnim omotom Izdavač Matica Srpska, 1989 1. Milan Rakic - Pesme 2. Laza Kostic - Pesme 3. Djura Jaksic - Pesme 4. Branko Radicevic - Pesme 5. Vojislav Ilic - Pesme 6. Jovan Jovanovic Zmaj - Pesme 7. Vladislav Petkovic Dis - Pesme 8. Mileta Jaksic - Pesme 9. Jovan Ducic - Pesme 10. Aleksa Santic - Pesme Stanje Veoma dobro, kao novo!

VJEČNOST NA DLANU - Jovan Radojević NIR RAZVIGOR Beograd 1974. mek povez, 44 strane knjiga je dobro očuvana

Komplet sadrzi 1 THE HARD HOURS 2 OBBLIGATI ESSAYS IN CRITICISM 3 FLIGHT AMONG THE TOMBS 4 COLLECTED ERLIER POEMS 5 THE TRANSPARENT MAN 6 MILLIONS OF STRANGE SHADOWS POTPIS I POSVETA PISCA Lepo ocuvane Early years edit Hecht was born in New York City to German-Jewish parents. He was educated at various schools in the city – he was a classmate of Jack Kerouac at Horace Mann School – but showed no great academic ability, something he would later refer to as `conspicuous`. However, as a freshman English student at Bard College in New York he discovered the works of Wallace Stevens, W. H. Auden, T. S. Eliot, and Dylan Thomas.[2] It was at this point that he decided he would become a poet. Hecht`s parents were not happy at his plans and tried to discourage them, even getting family friend Ted Geisel, better known as Dr. Seuss, to attempt to dissuade him.[citation needed] In 1944, upon completing his final year at Bard, Hecht was drafted into the 97th Infantry Division and was sent to the battlefields in Europe.[3] He saw combat in Germany in the `Ruhr Pocket`[4] and in Cheb in Czechoslovakia. However, his most significant experience occurred on April 23, 1945, when Hecht`s division helped liberate Flossenbürg concentration camp. Hecht was ordered to interview French prisoners in the hope of gathering evidence on the camp`s commanders. Years later, Hecht said of this experience, `The place, the suffering, the prisoners` accounts were beyond comprehension. For years after I would wake shrieking.`[2] Career edit After the war ended, Hecht was sent to occupied Japan, where he became a staff writer with Stars and Stripes.[5] He returned to the US in March 1946 and immediately took advantage of the G.I. Bill to study under the poet–critic John Crowe Ransom at Kenyon College, Ohio. Here he came into contact with fellow poets such as Randall Jarrell, Elizabeth Bishop, and Allen Tate. He later received his master`s degree from Columbia University. In 1947 Hecht attended the University of Iowa and taught in the Iowa Writers` Workshop, together with writer Robie Macauley, with whom Hecht had served during World War II,[6] but, suffering from post-traumatic stress disorder after his war service, gave it up swiftly to enter psychoanalysis.[7][8] Hecht`s grave at Bard College Cemetery in Annandale-on-Hudson, New York In spring, 1947, he taught at Kenyon. His first poems, `Once Removed` and `To a Soldier Killed in Germany`, were published in The Kenyon Review. Later that year, he suffered a nervous breakdown and returned to his parents` home in New York City and entered psychoanalysis. In 1948, his poems begin to appear in The Hudson Review, Poetry, and Furioso. He later won the Furioso Poetry Award and enrolled at Columbia University as a candidate for a master`s degree in English literature.[9] Hecht released his first collection, A Summoning of Stones, in 1954. Even at this stage Hecht`s poetry was often compared with that of W. H. Auden, with whom Hecht had become friends in 1951 during a holiday on the Italian island of Ischia, where Auden spent each summer. In 1993 Hecht published The Hidden Law, a critical reading of Auden`s body of work. In his second book, The Hard Hours, Hecht first addressed his own experiences of World War II – memories that had caused him to have a nervous breakdown in 1959.[10] Hecht spent three months in hospital following his breakdown, although he was spared electric shock therapy, unlike Sylvia Plath, whom he had encountered while teaching at Smith College. Hecht`s main source of income was as a teacher of poetry, most notably at the University of Rochester, where he taught from 1967 to 1985. He also spent varying lengths of time teaching at other notable institutions such as Smith, Bard, Harvard, Georgetown, and Yale.[11] Between 1982 and 1984, he held the esteemed position of Poet Laureate Consultant in Poetry to the Library of Congress. Hecht won a number of literary awards including: the 1968 Pulitzer Prize for Poetry (for The Hard Hours), the 1983 Bollingen Prize, the 1988 Ruth Lilly Poetry Prize, the 1989 Aiken Taylor Award for Modern American Poetry, the 1997 Wallace Stevens Award, the 1999/2000 Frost Medal, and the Tanning Prize.[12] Hecht died on October 20, 2004, at his home in Washington, D.C.;[1] he is buried at the cemetery at Bard College. One month later, on November 17, Hecht was awarded the National Medal of Arts, accepted on his behalf by his wife, Helen Hecht.[13] The Anthony Hecht Poetry Prize is awarded annually by the Waywiser Press.[14] Literary style, inspirations, and themes edit Hecht was known for his masterful use of traditional forms and linguistic control. Extraordinarily erudite, his verse often features allusions to French literature, Greek myth, and tragedy, and English poets and poetry stretching from Wallace Stevens to John Donne. He was often described as a `traditionalist`. In The Hard Hours (1967), Hecht drew upon his experiences as a soldier in Europe during World War II.[15]