Iz recenzije : ’’On je voli toliko da će se odreći svega, pa makar to značilo poniranje u bezdan i vječno prokletstvo, no ona voli drugog i tako u nekoliko inkarnacija, kratak je rezime romana “Stanzia Grande’ kontroverznog redatelja Damira Zlatara Freya. Nakon velikog uspjeha prvijenca “Kristalni kardinal”, Frey se odvažio na nešto sasvim drukčije: napetu ljubavnu sagu prepunu uzbudljivih dijaloga, strasti i magije smještenu u temeljito istražen povijesni kontekst koji slavi negdašnju moć Trsta i Istre krajem 19. stoljeća. “Istra je oda životu kojom je sam Bog opjevao svoje umijeće i sretan je onaj koji tu pjesmu čuje”, piše o Istri u “Stanziji”. Frey je čarobnu pjesmu istarske crvene zemlje, izgleda, itekako dobro čuo. Kako je u Terri magici sve moguće, protagonisti njegova romana čine najneobičniji ljubavni trokut hrvatske književnosti. U trokutu su crvenokosa ljepotica, Židov i jedan zaljubljeni goecijski demon, zapovjednik 79 paklenih legija. Njihova međusobna ljubav, mržnja i požuda, između ostalog, rezultirat će jednom od najbizarnijih erotskih scena ikad zabilježenih u hrvatskom romanu (spoiler: u analni seks mladog para umiješa se i demon). “Stanzia Grande” ispričana je u prvom licu kroz glas Asmodeja, nekad visoko tangiranog anđela koji se zbog ljubavi prema smrtnici odrekao svog božanskog statusa pa je prognan iz anđeoske hijerarhije i bačen u najdublji ponor bezdana. Predmet njegove ljubavi je Francesca, prelijepa kći tršćanskog brodovlasnika koja s njime komunicira od ranog djetinjstva. Međutim, ona se zaljubi u Marija Morpurga de Nilmu, bogatog trgovca židovskog podrijetla. Otac joj zabranjuje brak sa Židovom, pa njena veza s demonom jača, sve dok je Mario ne istrgne iz njegova zagrljaja. Nakon početnog žara, demon se ponovno umiješa u njihove živote pa njihov ljubavni zanos završi u vatrometu ljubomore, osvete i kletve, koja od tada progoni luksuznu vilu Stanzia Grande, koju su, na bogatstvu stečenom proizvodnjom svile, ponad Savudrije sagradili Francesca i Mario kao zavjet svoje ljubavi. Roman završava u Zagrebu 2016., kad nova Francesca s dečkom odlazi na studij glume u Zagreb, a demon Asmodej tamo ima pune ruke posla... Osim povijesnoga konteksta i veoma maštovite ljubavne priče koja propituje je li ljubav potekla od Boga ili vraga, Frey donosi jasnu, necenzuriranu kritiku trenutnog stanja u Lijepoj Našoj. Na tapetu su tako došle ideološke podjele, pljačkanje i uništavanje kulturnih dobara kroz sve sisteme, stanje u hrvatskom glumištu i poseljačivanje Zagreba, za koji piše da je “grad koji jede tuđe mladosti”. “Stanzia Grande” pisana je stilom kao da su se jednog sunčanog popodneva na pikniku u Istri slučajno sreli Jane Austen i dobro raspoloženi Nick Cave te zajedno odlučili napisati roman. Rezultat je romantična, fantazmagorična avantura na od sunca sprženoj istarskoj crvenici dostojna animirane ekranizacije Hayaoa Myazakija ili nekog drugog majstora japanske anime (jer u Hrvatskoj ne postoji redatelj koji bi znao ekranizirati ovako maštovit predložak). Iako se Frey potpuno uživio u stil pisanja karakterističan za velike romane 19. stoljeća, pa obiluje beskrajnim opisima interijera luksuznih kuća u kojima se radnja događa te povremeno davi nepotrebnom trivijom o povijesti Istre i Trsta poput kakva dosadnog turističkog vodiča, “Stanzia Grande” je duhom nevjerojatno bogato štivo pažljivo ispisano poetskim rečenicama i zapažanjima koja tjeraju na razmišljanje što ga čini, za hrvatske prilike, začudno kvalitetnim romanom vrijednim čitanja.’’ Mia Mitrović

Knjiga je nova ТИМИСЛАВ КАРАЂОРЂЕВИЋ М Е М О А Р И ЗАДУЖБИНА КРАЉА ПЕТРА I ТОПОЛА - ОПЛЕНАЦ 1999 За штампу приредио МИЛЕ НЕДЕЉКОВИЋ Р е ф е р е н ц е 1. ПОНОВО НА ОПЛЕНЦУ 2. ДЕТИЊСТВО 3. ШКОЛОВАЊЕ У ЕНГЛЕСКОЈ 4. ГОДИНЕ РАТА 5. ЗБРИЊАВАЊЕ ПОРДЦЕ 6. ГОДИНЕ ПУТОВАЊА 7. ЦРКВЕНИ РАСКОЛ 8. ЈУГОСЛОВЕНСКИ ПОЛИТИЧАРИ 9. ОДБРАНА ИСТИНЕ О СРБИМА 1О. КА ЈЕДИНСТВУ И СЛОБОДИ 11. НА ОГЊИШТУ ПРЕДАКА 12. ОБИЧАЈИ - ЗНАК НАРОДНОСТИ 13. ПРАВОСЛАВЉЕ И СРПСКА ПРАВОСЛАВНА ЦРКВА 14. ОБНОВА ХИЛАНДАРА 15. МАНАСТИРИ 16. С ПУТА ПО ОТАЏБИНИ 17. СТВАРАЛАШТВО И СПОРТ 18. ПО РАТИШТИМА У ЗЕМЉИ 19. ДОМ КАРАЂОРЂЕВИЋА 2О. НАШЕ ЉУБАВИ 21. ИМОВИНА КАРАЂОРЂЕВИЋА 22. ЗАВРШАВАЈУЋИ МЕМОАРЕ ............................................................ Пажња !!! ПРВО ИЗДАЊЕ ФОТОГРАФИЈЕ ЦРНО-БЕЛЕ ИМЕНОСЛОВ ЗЕМЉОПИСНА НАЗВАЊА ЦРКВЕ И МАНАСТИРИ ТВРДЕ КОРИЦЕ ОМОТ ШИВЕН ПОВЕЗ ОБЕЛЕЖИВАЧ СТРАНА ТЕЖИНА КЊИГЕ 1,7 кг 797 СТРАНА Tomislav Karađorđević (Beograd, 19. januar 1928 — Topola, 12. jul 2000) bio je jugoslovenski kraljević, drugi sin kralja Aleksandra I Karađorđevića i kraljice Marije, brat poslednjeg jugoslovenskog kralja Petra II Karađorđevića. Biografija[uredi | uredi izvor] Rođen je 19. januara 1928. godine u Beogradu, na Bogojavljenje po julijanskom kalendaru, u 1 sat, kao drugi sin kralja tadašnje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca (kasnije Kraljevine Jugoslavije), Aleksandra I Karađorđevića Ujedinitelja (1888—1934) i kraljice Marije (1900—1961), druge ćerke rumunskog kralja Ferdinanda Hoencolerna (1865—1927) i rumunske kraljice Marije (1875—1938). Po želji svog oca, princ Tomislav je trebalo da se rodi u Zagrebu, međutim kako je te godine u Hrvatskoj bila jaka zima od tog puta se odustalo. Kršten je 25. januara u posebnom salonu Novog dvora. Njegovom krštenju prisustvovao je Stjepan Radić koji je predložio dva hrvatska imena Zvonimir i Tomislav jer je prvi kraljev sin Petar dobio srpsko ime. Kralj Aleksandar I se odlučio za ime Tomislav na šta je Radić poželeo da Karađorđevići žive sto godina. Krštenog kuma, britanskog kralja Đorđa VI zastupao je britanski ministar na Dvoru, Kenard, osveštanom vodom iz Vardara, Jadranskog mora i Dunava. Osnovno obrazovanje stekao je na dvoru u Beogradu. U periodu od 1937. do 1941, školovao se u Sandroyd School (Cobham, Engleska)[1], zatim u Oundle School od 1941-1946, i u Clare College Univerziteta u Kembridžu od 1946. do 1947, kada je napustio studije zbog sukoba sa jednim marksističkim profesorom. Tokom Drugog svetskog rata, postojale su inicijative od strane tadašnjeg SSSR prema jugoslovenskoj Vladi u izbeglištvu da kraljević Tomislav zauzme jugoslovenski presto umesto svog starijeg brata, kralja Petra II, što se, međutim, nije desilo. Pri kraju rata, početkom 1945. godine, kralj Petar II, pod pritiskom britanskog premijera Čerčila, preneo je svoja kraljevska ovlašćenja na Namesništvo pod kontrolom kasnijeg jugoslovenskog komunističkog predsednika, Josipa Broza Tita, pod čijom je vlašću Ustavotvorna skupština od 29. novembra 1945. ukinula monarhiju (dok je 8. marta 1947. godine svim članovima kraljevske porodice oduzeto državljanstvo i konfiskovana imovina). U vreme kada je Petar II Karađorđević preneo svoja kraljevska ovlašćenja na renegat koji je kontrolisao Josip Broz Tito, princ Tomislav je bio zakoniti naslednik Krune i prema tadašnjem Ustavu Jugoslavije, jedina osoba kojoj je kraljevska vlast mogla biti preneta. Posle Kembridža, kraljević Tomislav rešio je da se posveti voćarstvu. Dok je pohađao poljoprivrednu školu, radio je kao običan nadničar u jednom voćnjaku u pokrajini Kent. Godine 1950. kupuje imanje u pokrajini West Sussex. Najviše se bavio uzgojem jabuka, na imanju od 80 hektara, koje je u jednom trenutku imalo 17.000 stabala. Tokom rata u BiH (Bihać, 1994) Oženio se 7. juna 1957. u Zalemu (Baden, Zapadna Nemačka), princezom Margaritom od Badena, sa kojom je dobio sina Nikolu (1958) i ćerku Katarinu (1959). Posle razvoda 1982. godine, oženio se iste godine devojkom iz susedstva, Lindom Meri Boni, s kojom ima dva sina, Đorđa (1984) i Mihaila (1985). Kraljević Tomislav je bio veoma angažovan u životu srpske emigracije, organizujući brojne proslave i piknike na svom imanju i učestvujući u brojnim humanitarnim organizacijama i inicijativama. Bio je, između ostalog, predsednik Jugoslovenskog komiteta za ukazivanje pomoći starim ratnicima, zaštitnik crkve Lazarice u Birminghamu, i predsednik odbora za obnovu manastira Hilandar. Takođe je bio visoki zvaničnik britanskog ogranka humanitarnog Reda Vitezova Sv. Jovana. Tokom raskola u Srpskoj pravoslavnoj crkvi, tokom ` 60. godina pa sve do njegovog kraja, 1992, čvrsto je stajao uz Patrijaršiju u Beogradu, i davao joj javnu podršku širom srpske emigracije. Godine 1990. odbio je ponudu Demokratske stranke iz Beograda, da bude njen predsednički kandidat na prvim posleratnim izborima u decembru te godine. Prvi je član kraljevske porodice koji se trajno vratio u Srbiju, početkom 1992. godine, kada se nastanio u Zadužbini kralja Petra I Karađorđevića na Oplencu, koji je ubrzo postao Meka za sve one koji su hteli da lično sretnu poslednjeg živog sina kralja Aleksandra I. Ubrzo je postao veoma popularan u narodu, pogotovu zbog svojih čestih obilazaka srpskih boraca u Republici Srpskoj i Republici Srpskoj Krajini, i pomoći koju je, zajedno sa suprugom, princezom Lindom, donosio. Postojale su i inicijative da se imenuje za Kneza srpskog dela Bosne i Hercegovine, što tamošnje političko rukovodstvo nije prihvatilo. Posle javne prozivke predsednika Srbije Slobodana Miloševića, da je „izdao“ Republiku Srpsku Krajinu nakon njenog pada, početkom avgusta 1995. godine, njegovo medijsko prisustvo se drastično smanjuje. Poslednjih 5 godina života borio se sa teškom bolešću, ali je odbio ponude da se leči i podvrgne hirurškom tretmanu u inostranstvu u trenutku kada su NATO snage započele bombardovanje Jugoslavije 24. marta, 1999. godine. Umesto toga, obilazio je bombardovana mesta i, iako teško bolestan, podelio sudbinu naroda. Preminuo je 12. jula 2000. godine, na dan Sabora Svetih Apostola Petra i Pavla po julijanskom kalendaru, slavu porodične kripte na Oplencu, gde je i sahranjen, uz prisustvo više hiljada poštovalaca i članova porodice. Rehabilitovan je odlukom Višeg suda u Beogradu 16. decembra 2013. godine.[2] Titule i priznanja[uredi | uredi izvor] 19. januar 1928 - 9. oktobar 1934: Njegovo Kraljevsko Visočanstvo princ Tomislav Karađorđević od Jugoslavije 9. oktobar 1934 - 17. jul 1945: Njegovo Kraljevsko Visočanstvo princ-naslednik Tomislav Karađorđević od Jugoslavije 17. jul 1945 - 3. novembar 1970: Njegovo Kraljevsko Visočanstvo kraljević Tomislav Karađorđević od Jugoslavije 3. novembar 1970 - 5. februar 1980: Njegovo Kraljevsko Visočanstvo princ-naslednik Tomislav Karađorđević od Jugoslavije 5. februar 1980 - 12. jul 2000: Njegovo Kraljevsko Visočanstvo kraljević Tomislav Karađorđević od Jugoslavije