Knjiga Ptica u Suncu: osnovi kineske civilizacije, na poseban način uvodi čitaoce u temelje kineske civilizacijske matrice. Preko „plodova zemlje“ (kamen, bunar i pirinač), „darova“ (vazduh/dah/energija, pet kosmičkih usmerenja, čaj), „mitskih slika“ (voda i zmaj, vatra i feniks, šara i šaman), „veština i umeća“ (disanje, središta sobe, igre veići i borenja) i „knjiga“ (Klasična knjiga mena, Lao Ci, Konfucija injegovih Beseda), otvara se lepeza kineski tema oko kojih se plete sve što je osnova kineske duhovnosti. Tu se igra Vaseljeneispoljava kroz preplitanje jina i janga, koji virovito u svoj kovitlac uvlače sve. Neko to vidi kao svetlo, a neki kao tamu. Oni nešto skrivaju, a nešto i otkrivaju.

Велики, генијални Васа Пелагић (који је давно рекао да је боље да крст у цркви буде дрвен а не златан а да за те новце буде ископан бунар, колика је рАЗЛИКА ИЗМЕЂУ ДРВЕНОГ И ЗЛАТНОГ КРСТА, ГДЕ БИ СЕЛО ПИЛО ЗДРАВУ ВОДУ), ГОВОРИ У ОВОЈ КЊИЗИ о позадини великог Берлинског конгреса, за који смо ми, обични смртници, мислили да је био велики тријумф хришћанства и радости због ослобођених хриушћанских земаља из вековног ропства. Кад оно НЕЕЕЕЕЕ `Данас  кад  европске  дипломате, гоне  Србију и Румунију да признају Чивуте (Јевреје) и њиову  вјеру,  као  равноправне  са осталим  држављанима пред законом ова је књижица потпуно умјесна и цјелисходна.... Данас  кад  европске  дипломате, гоне  Србију и Румунију да признају Чивуте (Јевреје) и њиову  вјеру,  као  равноправне  са осталим  држављанима пред законом ова је књижица потпуно умјесна и цјелисходна.

OPŠTINA BAČ Dr Živan Bogdanović Geografska monografija VETROVI....podzemne vode...padavine. BUNARI...Ribnjak BAČ..poplave...BAČ...BAČKO NOVO SELO...Bođani...Vajska...Plavna...SELENČA..ŽIVA / Zečica/ BERAVA/ VAJIŠ..... PMF Novi Sad, Institu za geografiju 1985.god 24.cm....ILUSTROVANA..., 161. strana Knjiga je NOVA.....➡️ ➡️ ------------------------------ SREM

OPŠTINA ČOKA Geografska monografija mr Dragoljub Bugarski Opština Čoka - geografska monografija mr Dragoljub Bugarski Istorija gradova Položaj...granice POEREKLO stanovništva....Podzemne vode...IZVORI BUNARI...kanali...JEZERA...Močvare ..ČOKA....Padej...Ostojićevo....SANAD....Crna BARA.Vrbica.. ➡️ ➡️ Srpski, 1978 ILUSTROVANA... 17x24 cm, meki povez, 157 str. Knjiga je NOVA..... --------------------------- . ➡️ ➡️ SREM

Svetozar Marković, Beograd, 1971. Udžbenički format, tvrd povez (eko koža sa zlatotiskom), 1240 ilustrovanih strana. Veoma lepo očuvana, spolja neznatni tragovi stajanja u regalu. Beograd u Rimskoj imperiji, Rimski Singidunum, Avalski grad, Izgled Beograda 1567, 7.000 amama i 11.000 bunara i česama, Mitropolitov dvor, Nebojša kula, Beograd 1826, Karađorđevo ubistvo, Knez Miloš, Osnivanje srpske vojske, Prva pijaca, Krvoproliće u Narodnoj skupštini, Velegrad, Istorija grba...

Svetozar Marković, Beograd, 1971. Udžbenički format, tvrd povez (eko koža sa zlatotiskom), 1240 ilustrovanih strana, zaštitni providni omot koji je malo zacepljen. Očuvana, spolja neznatni tragovi trajanja. Beograd u Rimskoj imperiji, Rimski Singidunum, Avalski grad, Izgled Beograda 1567, 7.000 amama i 11.000 bunara i česama, Mitropolitov dvor, Nebojša kula, Beograd 1826, Karađorđevo ubistvo, Knez Miloš, Osnivanje srpske vojske, Prva pijaca, Krvoproliće u Narodnoj skupštini, Velegrad, Istorija grba... BEOGRAD Večiti grad SINGIDUNUM Marinko Paunović

Marinko Paunović BEOGRAD KROZ VEKOVE Autor: Marinko Paunović Izdavač: Svetozar Marković Beograd Godina izdanja: 1971 Broj strana: 1240 Format: 25 X 18cm Povez: Tvrdi povez sa zlatotiskom Opis i stanje: Ilustrovano, ćirilica, dobro očuvano Sadržaj : Beograd u Rimskoj imperiji Rimski Singidunum Grad najamnika Avalski grad Izgled Beograda 1567 Grad sa 7.000 amama i 11.000 bunara i česama Mitropolitov dvor Nebojša kula Beograd 1826 Karađorđevo ubistvo Knez Miloš Osnivanje srpske vojske Prva pijaca Tatari poštonoše Ubiše Kneža-živeo Knez Krvoproliće u Narodnoj skupštini Velegrad Istorija grba grada Beograda... 02.06.2023.

Sombor na dlanu : stručna monografija RETKA monografija ,bio je mali tiraz -A4 FORMAT -162 STRANICE -KVALITETAN MASNI PAPIR 2006 godina vrlo dobro ocuvana ,imaju samo pecati neke firme Sombor na dlanu : stručna monografija je knjiga o Somboru grupe autora Lazara Lazića, Milana Stepanovića, Jovana Romelića, Saše Kocošev, Jasne Jovanov, Vladimira Stojanovića, Dragoslava Pavića i Kristine Košić, objavljena 2006. godine u izdanju Prirodno-matematičkog fakulteta, Departmana za geografiju, turizam i hotelijerstvo iz Novog Sada.[1] [2][3] O knjizi Sombor na dlanu : stručna monografija je izdanje u ediciji `Vojvodina - kultura, turizam i održivi razvoj` Departmana za geografiju, turizam i hotelijerstvo PMF-a iz Novog Sada, koje je pored ove objavio u istoj ediciji još i Vojvodina - naučno-popularna monografija, Kulturna dobra u turističkoj ponudi Vojvodine, Zaštićena prirodna dobra i ekoturizma Vojvodine i Novi Sad na dlanu.[2] Knjiga ima karakter stručne monografije koja o Somboru daje, pored opštih, i informacije koje ističu specifičnosti i atraktivnosti grada. Knjiga je namenjena široj čitalačkoj publici, kako onima koji prvi put upoznaju ovaj grad, tako i onima koji ga dobro poznaju. Na jednom mestu se nalazi sveobuhvatni podsetnik sa aspekta geografske sredine, istorije, poznatih ličnosti, značajnih objekata i pojava koje su se vekovima stvarale u Somboru.[2] Knjigu čini devet poglavlja koje potpisuju različiti autori: Geografski položaj - Lazar Lazić Prirodne odlike - Lazar Lazić, Dragoslav Pavić i Vladimir Stojanović Istorija i razvoj - Milan Stepanović Stanovništvo - Saša Kicošev Staro gradsko jezgro - Milan Stepanović Ovo poglavlje donosi tekstove: Pašina kula, Crkva Svetog velikomučenika Georgija, Gradska kuća, Crkva Svetog trojstva, Franjevački samostan, Kapela Svetog Ivana Nepomuka, Krušperova kuća, Grašalkovićeva palata, Crkva Svetog Jovana Preteče, Županija, Turnerobva kuća, Hotel, Gradski muzej, Kuća Palanačkih,Somborska štedionica, Pozorište, Srpska čitaonica, Mađarska čitaonica, Gimnazija, Arterski bunar, Preparandija, Crkva Svetog Stjepana kralja i Karmelićanski manastir, Kronić-palata Škostvo - Milan Stepanović Sombor i njegovi umetnici -Jasna Jovanov Turizam - Kristina Košić (veliki beli ormar)

SV 4 07180) SELO GRGETEG fragmenti , Milica Gorjanović , Poeta Beograd 2011 , Autohtonog Grgetega više nema. On je gotovo u potpunosti razoren i spaljen tokom Drugog svetskog rata. Od starog Grgetega ostali su samo stari most i bunar na đeram. Danas ima samo dva đaka koja idu u školu u susedno selo. U njemu nema ni prodavnice ni kafane. Meštani u selu kažu da vise ima kaluđerica u manastiru nego stanovnika starosedelaca. Milica Gorjanović je rođena u tom selu i u njemu je živela do 1943. godine kada je kao dvanaestogodisnja devojčica zbog ulicnih borbi izmedju partizana i ustaša bežeći kroz kukuruze i vinograde morala da napusti selo. Pre nekoliko godina, njena prijateljica, Mira Pekić, prof. fakulteta, kojoj je mati Grgetezanka, u razgovoru o Grgetegu joj je rekla:“Napiši nešto, sve će otići.Grgeteg se u knjigama spominje samo uzgred, na marginama“ To je bio povod da Milica pocne da sakuplja podatke o ovom selu. Ona podatke o selu pronalazi u knjigama i arhivima, ali su joj važnije priče aktera i svedoka događaja. Više od tri godine ona putuje, trazi preživele stanovnike i njihove rodjake, razgovara sa njima. Ona pokusava da, u tim razgovorima, rasvetli bar deo istine o dogadjanjima u selu. Selo Grgeteg razvijalo se uz manastir Grgeteg, pa Milica odatle i počinje priču. Piše o nastanku manastira, pored njega i sela i o svim važnim istorijskim ličnostima i dogadjajima i njihovim odjecima u selu. Svi važni istorijski dogadjaji imali su uticaja na selo i kroz ovu knjigu autorka piše o istoriji srpskog naroda kroz mikrosvet jednoga sela. Ona se dotiče Seobe Srba, kuge, revolucije 1848, Drugog svetskog rata. Piše o pojedinačnim sudbinama stanovnika, svim do kojih je mogla da dodje. Navodi imena stradalih jer većina imena nigde nije navedena. Ono što nije zabeleženo, ni ne postoji i Milica pokušava mnogo godina posle završetka rata da osvetli ono o čemu se nije pisalo. Težak život kmetova i seljaka bio je i pod turskom i austrougarskom vlašću a kulminirao je tokom Drugog svetskog rata kada je zverstvo dobilo svoju konačnu dimenziju. Ona želi da sudbina malog čoveka ne bude zaboravljena. Ova knjiga je kao putovanje vremeplovom. Putujući kroz istoriju sela i i njegovih meštana, putovaćete i kroz istoriju srpskog naroda. Emilija Gorjanović mek povez, format 17 x 24 cm , latinica, ilustrovano, 148 strana

PADINA Martin Širka Fragmenti iz života SLOVAKA u Padini Knjiga na SRPSKOM / SLOVAČKOM jeziku...problem VODE...Iseljavanje...posleratni razvoj sela...BANAT....... 1991.god...55.strana...ILUSTROVANA.. -------------------------- Selo Padina u opštini Kovačica poznato je po brojnim zelenim površinama, uređenim ulicama i vrednim ljudima koji se međusobno veoma uvažavaju i poštuju. Ovde 90 odsto stanovništva čine Slovaci, koji su se još 1806. godine naselili u ovo mesto iz Slovačke. Oduvek je život u Padini bio veoma težak. Ovde nema nijedne reke ni izvora i ljudi su da bi došli do pijaće vode morali da grade bunare. Припремио Горан Јовичић Zdenka Obšust, etnolog kaže da su oni zaštitni znak sela, a Šajbenov iz 1810. godine predstavlja turističku atrakciju zbog svog izgleda. `Specifičnost ovog bunara je što se voda vadila pomoću konjske i volovske zaprege, što je podsećalo na mlevenje žita i zato se govorilo da Padinci piju meljanu vosu`, kaže Zdenka Obšust. Udruženje žena iz Padine koje je osnovano 1923. godine čuva tradiciju i lepe običaje, a tradicionalnu manifestaciju `Njeno veličanstvo bundeva-hrana i lek` svakog prvog vikenda u novembru. Predsednica udruženja Elena Hanjik ističe da je njihov cilj i da edukuju žene u selu, a bave se i humanitarnim radom i raznim kulturnim maktivnostima. U Padini su ponosni i na svoju Etno kuću koja je karakteristična za jednu Slovačku porodicu, ali i na Etno muzej Pavela Petraša u kojem se nalazi više od sedam hiljada eksponata. Ovde se ne stide da kažu da su u vreme najveće krize 90-tih godina prošlog veka porodice opstajale zahavljujući vrednim ženama, koje su zarađivale spremajući kuće i stanove u Beogradu. Jedna od njih je i Zuzana Melih. `Kada su mi deca malo odrasla krenula sam da zarađujem spremajući kuće po Beogradu. Ide se svaki dan na posao i nije mi teško, jer uspevam da doprinesem poboljšanju kućnog budžeta i lepšem životu na selu`, kaže Melih. U lokalnoj samoupravi opštine Kovačica brinu o uređenju svih svojih naseljenih mesta, napominje Miroslav Krišan, predsednik opštine Kovačica. `Jedna smo od prvih opština koja je ugovorila javno-privatno partnerstvo sa austrijskom firmor Bartner koja se bavi iznošenjem smeća iz sela,a brine i o čistoći i zaštiti životne sredine`, kaže Kriša. Meštani iz drugih sela pomalo su i ljubomorni na Padince, jer su ljudi ovde veoma solidarni, čuvaju se između sebe i ispomažu kad god je potrebno. I to je jedan od uslova da bi jedno mesto bilo uređeno i lepo za život. Knjiga je NOVA..... --------------------------- . ➡️ ➡️ SREM

Polovna knjiga, izuzetno očuvana, kao nova. Izdavač: Istorijski arhiv Grada Novog Sada - Novi Sad, 2018. god. Tvrd povez, 29 cm. 223 str. Kunstdruk, ilustrovano Silbaš, jedno od nastarijih naseljenih mesta u Vojvodini, u dokumentima se pominje pod različitim imenima, prvi put - pre oko sedam stotina godina. Već u 16. veku, kako je zabeleženo u turskim poreskim spisima, Silbaš čine tri džizijanske kuće koje plaćaju porez. Osim tih podataka, o Silbašu tog doba nema više sačuvanih tragova. Spomenik s kraja 17. veka na seoskom groblju svedoči da je naseljavanje počelo bar nekoliko decenija ranije nego što bi se moglo zaključiti iz spisa koji su dostupni. Početkom 20. veka snimljene su i prve fotografije ovog mesta u kojem vekovima, zajedno, žive Slovaci i Srbi. Hroničari beleže da su silbašku ravnicu naselili pre više od dve stotine godina. `Od toga perioda žive zajedničkim životom u svim oblastima, da li je to kultura, sport, komšijski život. Vezano, i nemoguće je odvojiti, posebno što su se vremenom Slovakinje vremenom udavale za Srbe, Srbi za Slovakinje i jako je puno mešanih brakova`, objašnjava Budimir Popadić, publicista. Prvi podaci o životu Slovaka potiču iz registra PIVNIČKE Slovačke evangeličke crkve, a iz 1828. godine postoje zapisi o broju poreskih obveznika . U Silbašu postoje dve crkve: srpska pravoslavna Svetog Jovana Zlatoustog i Hrišćanska evangelička crkva. I danas, selo slavi dve slave, jednu pravoslavnu i slovački Kirbaj. Prva pravoslavna crkva podignuta je 1690. godine na mestu današnjeg seoskog groblja. Zapisano je da nije imala zvono, ni zvonik. Stradala je zbog nadošlih podzemnih voda. Izgradnja sadašnjeg hrama počela je krajem 18. veka. Na istočnoj strani sela, i danas stoji kapela posvećena Prepodobnoj majci Paraskevi, na čijem ulazu je, pod tremom, čudotvorni bunar. Prema nekim zapisima, jednom prilikom je, prolazeći ovim drumom, iznemogli putnik-namernik, popio vodu sa ovog izvora i ozdravio, zbog čega meštani veruju da je voda lekovita. I danas se, za Bogojavljanje, voda iz ovog bunara nosi u crkvu. Iz zapisa silbaškog hroničara, tadašnjeg sveštenika Feliksa KUTLjAKA saznajemo da je crkvena evangelistička opština nastala početkom 19. veka, a crkva nekoliko decenija kasnije. Školstvo u Silbašu ima dugu tradiciju. Pri crkvenim opštinama, i Slovaci i Srbi imali su svoje škole koje 1919. godine prelaze u državnu upravu. U vreme kulturnog procvata, tridesetih godina 20.veka Silbaš je imao više od tri hiljade stanovnika. Tih godina u škole je upisano najviše prvaka, 123-je. Poređenja radi, početkom školske 2017/2018. godine u učionice seoskih škola ušlo je samo 18 osnovaca. Uz školu, danas postoji još jedno seoska biblioteka. Nekadašnji bogat kulturni život, književni i pozorišni, ostaje samo u zapisima hroničara. `Slovaci su imali svoje predstave pozorišne, Srbi su održavali svoje pozorišne predstave. Jedni su pozivali druge. Silbašani su prisustvovali i jednim predstavama i drugim. Glumci su bili Slovaci i Srbi u tim predstavama. Moram da kažem i to: I kada se žalovalo, kada umre komšija, žalili su isto tako i Slovaci kao i Srbi, kao da im je najrođeniji umro`, kaže Popadić. Tako su, sudbinu ovog područja delili i njegovi meštani. Silbašani čuvaju sećanje na zemljake koji su ratovali. `Po mom mišljenju, i ono što sam uspeo da dođem u ovim dokumentima, taj uticaj se nije mogao osetiti. Bilo je i na jednoj i na drugoj strani tadašnje države, da brane tadašnje države. Bilo je i na jednoj i na drugoj strani onih koji se nisu izjašnjavali a bilo je i onih koji su prilazili na stranu okupatora. Tako da tu se ne može mnogo govoriti o Srbima i Slovacima da su bili na različitoj strani`, podseća Budimir Popadić. Sve ovo, zabeležio je u monografiji posvećenoj ovom mestu, Budimir Popadić sa saradnicima. Silbaški spomenar je ujedno prvi zapis o istoriji mesta i, kako veruje autor, prvi korak u temljenom istraživanju njegove prošlosti.

Beograd 1989. Tvrd povez, ćirilica, ilustrovano, 285 strana + strane sa fotografijama + mape. Napomena: na predlistu posveta; ako se to izuzme, knjiga je odlično očuvana. U ovoj monografiji prikazan je ratni put 5. kosovsko-metohijske brigade od njenog formiranja 24. septembra 1944, pa do završetka rata. Knjiga je priča o ljudima, o običnim borcima i starešinama, o patnjama i stradanjima, ali i o veri u budućnost i u pobedu, nad okupatorom i domaćim izdajnicima. Dokumentovana je brojnim fotografijama iz rata, faksimilima dokumenata, skicama. U prilogu sadrži spiskove starešinskog sastava i boraca koji su prošli kroz brigade i tako dali značajan doprinos u pobedonosnom pohodu brigade ka slobodi i konačnom oslobođenju zemlje. Sadržaj: PREDGOVOR REČ AUTORA UVOD Aprilski slom Kraljevine Jugoslavije 1941. godine i njegove posledice — Pripreme za ustanak na Kosovu i Metohiji — Vojno-politička situacija u vreme formiranja brigade PRIPREMA ZA FORMIRANjE BRIGADE — Formiranje Brigade BORBENA DEJSTVA BRIGADE PROTIV OSTATAKA ČETNIKA DRAŽE MIHAILOVIĆA U KOSANICI BORBE PROTIV NEMAČKOG OKUPATORA I NjEGOVIH SLUGU ZA OSLOBOĐENjE KOSOVA I METOHIJE — Sadejstvo sa jedinicama Bugarske narodne armije i njihovo ponašanje — Osvajanje Dražnja Čuke i dejstvo prema Prištini — Boravak u Prištini i ponovni odlazak u lapski srez BORBENA DEJSTVA BRIGADE PROTIV POBUNE NA KOSOVU I METOHIJI 1944. i 1945. godine — Napad na Gnjilane . — Povratak u rejon Malog Kosova i Podujeva — Borbena dejstva brigade u ugušivanju pobune u Drenci — Likvidacija kontrarevolucionarnih ostataka PARTIJSKO-POLITIČKI RAD U BRIGADI PRILOZI - SEĆANjA BORACA I RUKOVODILACA 1. Božidar Vešković Sveto, O NASTANKU I BORAČKOM SASTAVU BRIGADE 2. Marko Sakić, PRVA BORBA I PRVA POBEDA 3. Branko Jovović Faljko, NEKE AKCIJE OBAVEŠTAJNE AKTIVNOSTI U BRIGADI 4. Milo Ljumović Kaplap IZ PRVIH BORBENIH LINIJA NA PRVI KONGRES USAOS-a 5. Čedomir Savić, BELE SVINjE MOJE MAJKE 6. Danilo Tepavčević, AGITACIONO-PROPAGANDNI I KULTURNO-ZABAVNI RAD U BRIGADI 7. Vojislav Nikčević, KAD ČU SESTRA ZA BRATOVU POGIBIJU CIKNU KAO GUJA 8. Slavomir Bukić Aco, POGIBE NAŠ PERO 9. Savo Miladinović, PESMA NAS JE ODRŽALA 10. Radivoje Cvetković, JEDNOVREMENI PUCANj 11. Svetislav Deljanin, PRVI ZAROBLjENI BALISTI ŠABANA POLUŽE 12. Blažo Strugar, ZAŠTO NIJE UPOTREBLjENA NAŠA ARTILjERIJA 13. Mirko Popović, VLAŽNA MUNICIJA NE MOŽE DA PALI 14. Emin Malić Malići, ZA NEDOKUVANIM PASULjOM ŽALIM I DANAS 15. Drago Popić, STUPANjE U 5. KOSOVSKO-METOHIJSKU BRIGADU I PRIJEM U SKOJ 16. Branko Jovović Faljko, NOĆ U RUDNIKU STARI TRG 17. Mile Bukilić, U OSINjAKU KONTRAREVOLUCIJE 18. Čedomir Cvetković, NEBUDNOST I SPAS U BELOJ PELERINI 19. Pavle Jocić, NAJLAKŠE JE UBITI RANjENOG I VEZANOG 20. Nada Popović, NAJTEŽI DAN U MOM ŽIVOTU 21. Radman Jelić, IZDAJA »PARTIZANSKE STRAŽE« U SELU GORNjE PREKAZE 22. Boko Kovačević, TREĆA ČETA 4. BATALjONA U BORBI U SELU PREKAZE 23. Jovo Mandić, RANE NA RANE 24. Panto Dondić, KAMION RANjENIKA KROZ BALISTIČKU ZASEDU 25. Uglješa Pavlović, MLADI SU UVEK BILI U PRVIM BORBENIM REDOVIMA 26. Bazim Šabani, NE POJEDE KOSOVSKU POGAČU MOJ SESTRIĆ AZEM 27. Branko Jovović Foko, DOLAZI BRZO, ODGRIZE MI UVO 28. Jovan Lepović, BORBA PROTIV NEPRIJATELjEVE PROPAGANDE BILA JE VRLO TEŠKA 29. Milan Ivanišević, SAMOKRITIKA I KRITIKA MENjAJU ODLUKU 30. Branko Jovović Faljko, NISMO SE BORILI SAMO S PUŠKOM U RUCI 31. Jusuf Balje, NAPAD NA BUNKER U ŠUMI 32. Džemšit Mehmedi, DIM I PRAŠINA POKRILA SU POLOŽAJ BALISTA 33. Sali Vehati, UHVATISMO BALISTU NA SPAVANjU 34. Bahtijar Bahtijari, BUNAR - SKROVIŠTE MUNICIJE I BOMBI 35. Ramo Zuraku, ZALUTAH KAO ČETNI KURIR 36. Arif Hodža, IZ »BOŠČE« SE PROSUŠE MUNICIJA I BOMBE 37. Arif Hodža, ARIFOV RANjENI »BALISTA« NE GOVORI VEĆ MUČE 38. Slavomir Bukić Aco, I TAKO SMO DODELjIVALI ODEĆU I OBUĆU 39. Slavomir Bukić Aco, DOGODOVŠTINE SA ČIKA DUŠKOM PRILOZI: Pregled brojnog stanja brigade (nacionalni i socijalni sastav) Spisak boraca i rukovodilaca brigade Spisak poginulih, boraca i rukovodilaca brigade Spisak ranjenih i promrzlih boraca i rukovodilaca brigade

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Miloš D. Radojčin - Tovariševo iz prošlosti sela i stanovništva Novi Sad 1991. godine Mek povez. 439 strana Tovariševo se kao naseljeno mesto po prvi put spominje 1650. godine,[1] pod imenom Stovarili[2], iz kojeg će nekoliko decenije kasnije nastati današnji naziv sela. Postoji nekoliko verzija: lat. Tovarisova, Tovarissova ili Tovarisseva, nem. i mađ. Tovarischevo i Tovariszova. Pojedini istoričari kao osnovu za nastanak imena sela uzimaju slovensku reč tovar (blago ili imetak), ali po pričama starosedeoca i činjenici da se selo pominje pre Velike seobe Srba (1690.), naselje najverovatnije dobija ime od reči `Stovarište`, a po narodnom `Tovarište`, po mestu gde je istovarano drvo prilikom krčenja okolnih šuma. Od 1894. godine pa do 1894. godine, kao i za vreme Drugog svetskog rata selo nosi službeni naziv Bačtovaroš (Bácstóváros). Međutim, znatno ranije, još od 13. veka u okolini današnjeg Tovariševa postojala su naseljena mesta. Najstarija mesta za koja se zna bila su: Banča ili Nađbanča, Dobra, Mindsent, Kapolč, Mačal ili Mašal, Seplak ili Siplak, Šapin – Šapinac i Suljkovača – Suljkovac, Bariš-Bareš.[3] [4] Period u Hazburškoj monarhiji Pravoslavna crkva Prvi pisani podaci o selu (1715.) pokazuju da je naselje imalo organizovanu mesnu vlast, a prvi sudac-knez opštinske vlasti u Tovariševu bio je Mirčeta Korpolar (Kaplar)[5]. Već od 1753. godine datiraju pisani podaci da u selu postoji srpska škola, a 1788. godine i školska zgrada. U dokumentima je ostalo zabeleženo da od 1792. godine u selu postojala protivpožarna oprema. Rimokatolička škola sagrađena je 1853. godine. Sa rastom broja nemačkog življa, koji u razmaku od 70 godina postepeno dolazi u selo, prekoputa pravoslavne crkve Svetog Grigorija Bogoslova, 1882. godine završena je izgradnja rimokatoličke crkve Svetog Karla Bormijskog. Još od 1810. godine radi Vatrogasno društvo, a prvi stalni lekar nalazi se u selu od 1910. godine. Prva srpska zemljoradnička zadruga za međusobno pomaganje i štednju osnovana je 12. marta 1905. godine, a imala je i sopstvenu biblioteku sa više od 2.000 knjiga. Iste godine kroz Tovariševo je urađena i makadamska kalrdma Bačka Palanka-Odžaci, a tri godine kasnije kroz selo je prošao prvi voz na relaciji Nova Palanka–Karavukovo. Te godine sagrađen je i prvi tvdi put do železničke stanice. Oko 1911. godine Marina Bugarski je iskopala prvi arteški bunar i prodavala vodu.[6] Period u jugoslovenskoj državi Tokom Prvog svetskog rata mobilisani su skoro svi odrasli mušarci. Oko 250 njih je učestvuje u bitkama na raznim frontovima, a poginulo ih je ili umro oko 20. Veliki broj mobilisanih Tovarišana (oko 50) dezertirao je iz Austrougarske vojske, prebegao u rusko zarobljeništvo i prijavio se u dobrovoljce. Desetak meštana Tovariševa učestvovalo je u Oktobarskoj revoluciji. Tokom rata u selu je prihvaćeno 161 dete iz Bosne, Hercegovine i Dalmacije. Pored ratnih nedaća i Tovariševo je zahvatila španska groznica, od koje je umrlo više od 100 stanovnika.[6] Jedna četa na čelu sa poručniko Jevremom Mladenovićem ulazi u Tovariševo 11. novembra 1918. godine, a ubrzo prestaje i Austrougarske politička vlast. Posle Prvog svetskog rata Tovariševo pripada Bačkoj oblasti, a od 1929. Dunavskoj banovini i Bačkopalanačkom srezu. Posle rata, 1924. godine počinje elektrifikacija naselja. Četiri godina kasnije uvedena je i ulična rasveta. Aktivno radi Dobrovoljno vatrogasno društvo, a u to vreme u sele postoji Crveni krst, koji broji preko 110 članova.[6] Odmah posle rata u selu su po prvi put odigrane pozorišne prestave, prikazane prve filmske projekcije, aktivno je radio hor i tamburaški orkestar, formiran fudbalski klub. Posle 1930. godine u selu rade tri fabrike kudelje. Posle Aprilskog rata 1941. godine, u koje su poginula trojica Tovarišana, 13. aprila u selo ulazi mađarska vojska. Ubrzo su iz sela proterano oko 50 porodica dobrovoljaca iz Prvog svetskog rata. U krvavoj raciji u Južnoj Bačkoj početkom 1942. godine stradala su i trojica Tovarišana. Pojedini radno sposobni muškarci (u pojedinim periodima taj broj je dostizao i 200) su slati na prinudni rad. U Tovariševu je sve vreme rata bilo nekoliko partizanskih baza (baza `Višnja` na Radonićevom salašu, baza kod Krivokućinih-`baza broj dva`), gde su se krili partizani i ilegalci i odakle su se smišljale akcije.[7] Kako se bližio kraj rata u noći između 11. i 13. oktobra 1944. godine Tovariški Nemaci su u zaprežnim kolima zauvek napustili selo. 16. oktobra 1944. godine oko 16 sati u selo iz pravca Paraga ulazi jedan vod Bačkopalanačkog partizanskog odreda i oslobađa ga. Posle oduševljenja meštana i velikog slavlja u centru, već sutra dan u selo iz pravca Obrovca upada velika grupa fašista. Partizani su se bez otpora povukli, a fašisti su počeli da ubijaju i pale selo. Meštani masovno beže u atar i na salaše. Tada je ubijen 21 Tovarišan i zapaljeno je 48 kuća. Izgorela je i seoska škola, deo opštinske zgrade i stan pravoslavnog sveštenika. Tovariševo je ponovo oslobođeno 21. oktobra i tada je formiran Mesni narodnooslobodilački odbor.[8] Posle odlaska i proterivanja Nemaca, u selo se doseljavaju kolonisti iz Bosne, te se znatno se menja struktura stanovništa. 1955. godine urađena je potpuna elektrifikacija i rekonstrukcija cele električne mreže i sagrađen je Dom kulture. Vodovod je građen u etapama, od 1965. do 1971. godine. Ambulanta, kao deo Doma zdravlja u Bačkoj Palanci završena je 1964. godine. Sportska hala sagrađena je 1996. godine, kanalizaciona mreža 2008. godine, a u toku su radovi na kapeli na seoskom groblju. U selu je sredinom sedamdesetih podignut spomenik i postavljen avion u znak sećanja na Tovarišana Miletu Protića, pilota i sve nastaradale u Drugom svetskom rata. Spomenik nastradalim u periodu od 1912-1920. godine, postavljen je u centru sela 2002. godine. Tokom ratova na prostoru bivše Jugoslavije u selo se doseljava nekoliko desetina porodica iz Bosne i Hrvatske.

TOVARIŠEVO iz prošlosti sela i stanovništva Miloš D. Radojčin - Tovariševo iz prošlosti sela i stanovništva Novi Sad 1991. godine Mek povez. 439 strana Tovariševo se kao naseljeno mesto po prvi put spominje 1650. godine,[1] pod imenom Stovarili[2], iz kojeg će nekoliko decenije kasnije nastati današnji naziv sela. Postoji nekoliko verzija: lat. Tovarisova, Tovarissova ili Tovarisseva, nem. i mađ. Tovarischevo i Tovariszova. Pojedini istoričari kao osnovu za nastanak imena sela uzimaju slovensku reč tovar (blago ili imetak), ali po pričama starosedeoca i činjenici da se selo pominje pre Velike seobe Srba (1690.), naselje najverovatnije dobija ime od reči `Stovarište`, a po narodnom `Tovarište`, po mestu gde je istovarano drvo prilikom krčenja okolnih šuma. Od 1894. godine pa do 1894. godine, kao i za vreme Drugog svetskog rata selo nosi službeni naziv Bačtovaroš (Bácstóváros). Međutim, znatno ranije, još od 13. veka u okolini današnjeg Tovariševa postojala su naseljena mesta. Najstarija mesta za koja se zna bila su: Banča ili Nađbanča, Dobra, Mindsent, Kapolč, Mačal ili Mašal, Seplak ili Siplak, Šapin – Šapinac i Suljkovača – Suljkovac, Bariš-Bareš.[3] [4] Period u Hazburškoj monarhiji Pravoslavna crkva Prvi pisani podaci o selu (1715.) pokazuju da je naselje imalo organizovanu mesnu vlast, a prvi sudac-knez opštinske vlasti u Tovariševu bio je Mirčeta Korpolar (Kaplar)[5]. Već od 1753. godine datiraju pisani podaci da u selu postoji srpska škola, a 1788. godine i školska zgrada. U dokumentima je ostalo zabeleženo da od 1792. godine u selu postojala protivpožarna oprema. Rimokatolička škola sagrađena je 1853. godine. Sa rastom broja nemačkog življa, koji u razmaku od 70 godina postepeno dolazi u selo, prekoputa pravoslavne crkve Svetog Grigorija Bogoslova, 1882. godine završena je izgradnja rimokatoličke crkve Svetog Karla Bormijskog. Još od 1810. godine radi Vatrogasno društvo, a prvi stalni lekar nalazi se u selu od 1910. godine. Prva srpska zemljoradnička zadruga za međusobno pomaganje i štednju osnovana je 12. marta 1905. godine, a imala je i sopstvenu biblioteku sa više od 2.000 knjiga. Iste godine kroz Tovariševo je urađena i makadamska kalrdma Bačka Palanka-Odžaci, a tri godine kasnije kroz selo je prošao prvi voz na relaciji Nova Palanka–Karavukovo. Te godine sagrađen je i prvi tvdi put do železničke stanice. Oko 1911. godine Marina Bugarski je iskopala prvi arteški bunar i prodavala vodu.[6] Period u jugoslovenskoj državi Tokom Prvog svetskog rata mobilisani su skoro svi odrasli mušarci. Oko 250 njih je učestvuje u bitkama na raznim frontovima, a poginulo ih je ili umro oko 20. Veliki broj mobilisanih Tovarišana (oko 50) dezertirao je iz Austrougarske vojske, prebegao u rusko zarobljeništvo i prijavio se u dobrovoljce. Desetak meštana Tovariševa učestvovalo je u Oktobarskoj revoluciji. Tokom rata u selu je prihvaćeno 161 dete iz Bosne, Hercegovine i Dalmacije. Pored ratnih nedaća i Tovariševo je zahvatila španska groznica, od koje je umrlo više od 100 stanovnika.[6] Jedna četa na čelu sa poručniko Jevremom Mladenovićem ulazi u Tovariševo 11. novembra 1918. godine, a ubrzo prestaje i Austrougarske politička vlast. Posle Prvog svetskog rata Tovariševo pripada Bačkoj oblasti, a od 1929. Dunavskoj banovini i Bačkopalanačkom srezu. Posle rata, 1924. godine počinje elektrifikacija naselja. Četiri godina kasnije uvedena je i ulična rasveta. Aktivno radi Dobrovoljno vatrogasno društvo, a u to vreme u sele postoji Crveni krst, koji broji preko 110 članova.[6] Odmah posle rata u selu su po prvi put odigrane pozorišne prestave, prikazane prve filmske projekcije, aktivno je radio hor i tamburaški orkestar, formiran fudbalski klub. Posle 1930. godine u selu rade tri fabrike kudelje. Posle Aprilskog rata 1941. godine, u koje su poginula trojica Tovarišana, 13. aprila u selo ulazi mađarska vojska. Ubrzo su iz sela proterano oko 50 porodica dobrovoljaca iz Prvog svetskog rata. U krvavoj raciji u Južnoj Bačkoj početkom 1942. godine stradala su i trojica Tovarišana. Pojedini radno sposobni muškarci (u pojedinim periodima taj broj je dostizao i 200) su slati na prinudni rad. U Tovariševu je sve vreme rata bilo nekoliko partizanskih baza (baza `Višnja` na Radonićevom salašu, baza kod Krivokućinih-`baza broj dva`), gde su se krili partizani i ilegalci i odakle su se smišljale akcije.[7] Kako se bližio kraj rata u noći između 11. i 13. oktobra 1944. godine Tovariški Nemaci su u zaprežnim kolima zauvek napustili selo. 16. oktobra 1944. godine oko 16 sati u selo iz pravca Paraga ulazi jedan vod Bačkopalanačkog partizanskog odreda i oslobađa ga. Posle oduševljenja meštana i velikog slavlja u centru, već sutra dan u selo iz pravca Obrovca upada velika grupa fašista. Partizani su se bez otpora povukli, a fašisti su počeli da ubijaju i pale selo. Meštani masovno beže u atar i na salaše. Tada je ubijen 21 Tovarišan i zapaljeno je 48 kuća. Izgorela je i seoska škola, deo opštinske zgrade i stan pravoslavnog sveštenika. Tovariševo je ponovo oslobođeno 21. oktobra i tada je formiran Mesni narodnooslobodilački odbor.[8] Posle odlaska i proterivanja Nemaca, u selo se doseljavaju kolonisti iz Bosne, te se znatno se menja struktura stanovništa. 1955. godine urađena je potpuna elektrifikacija i rekonstrukcija cele električne mreže i sagrađen je Dom kulture. Vodovod je građen u etapama, od 1965. do 1971. godine. Ambulanta, kao deo Doma zdravlja u Bačkoj Palanci završena je 1964. godine. Sportska hala sagrađena je 1996. godine, kanalizaciona mreža 2008. godine, a u toku su radovi na kapeli na seoskom groblju. U selu je sredinom sedamdesetih podignut spomenik i postavljen avion u znak sećanja na Tovarišana Miletu Protića, pilota i sve nastaradale u Drugom svetskom rata. Spomenik nastradalim u periodu od 1912-1920. godine, postavljen je u centru sela 2002. godine. Tokom ratova na prostoru bivše Jugoslavije u selo se doseljava nekoliko desetina porodica iz Bosne i Hrvatske. Knjiga u PERFEKTNOM stanju..... -------------------------------- SREM