Naučni i praktični komentar zakonika - Čubinski Lokacija: Beograd - ostalo (Srbija, Beograd) Tema: Nije navedeno Specijalne karakteristike: Nije navedeno Povezi: Tvrde korice Godina štampanja: 1900-1949 Tekst oglasa Naslov: Naučni i praktični komentar zakonika o sudskom krivičnom postupku Kraljevine Jugoslavije Autor(i): Mihailo P. Čubinski Izdavač: Izdavačka knjižarnica Gece Kona Mesto: Beograd Godina: 1933 Povez: tvrd Strana: 831 Format: 23 cm Pismo: ćirilica Stanje knjige: vrlo dobro očuvana - na provoj strani ima potpis Uplata se može izvršiti pouzećem, a može i pre slanja uplatom na račun u Telenor banci. Troškove slanja plaća kupac. Lično preuzimanje podrazumeva dolazak na mesto gde se dogovorimo (Beograd - uglavnom centar, Muzej Istorije Jugoslavije, tj. Hajd Parka, Autokomanda, Dedinje) u tom slucaju i plaćanje lično.

Opis Radeći godinama u Dokumentarnom programu RTS Dragan Kolarević je realizovao nekoliko veoma zanimljivih projekata. Susrećući se s raznolikim svedočenjima i izvorima, deo svojih istraživanja predočio je u književnom obliku. Njegov najnoviji rukopis bavi se temom koja je, makar delom, ponovo postala aktuelna pobuđujući najrazličitije, pa i kontroverzne pristupe i zaključke. Kolarević prati razvoj shvatanja o južnoslovenskom bratstvu i zajedništvu počev od Vukove opštesrpske ideje, potom ilirizma, sve do ranog jugoslovenstva i troimenog saplemeništva Srba, Hrvata i Slovenaca. Tu, naravno, razmatra i uloge Adama Čartorijskog i Františeka Zaha kao preteča i inspiratora Garašaninovog Načertanija. Uloga Mihaila Pupina, uključujući njegov uticaj na američkog predsednika Vudroa Vilsona, ali i značaj i udeo SAD u krojenju karte Evrope posle Velikog rata i pri nastanku Kraljevine SHS, temeljno su prikazani. Ono na šta mi se čini da vredi skrenuti posebnu pažnju su partije u kojima Kolarević nepretenciozno dopunjuje dosadašnja istraživanja naših istoričara. Razvijajući svoju temu i pristup podrazumeva se da je Dragan Kolarević, u skladu sa svojim istraživanjima i interesovanjima, prikaze niza događaja „protkao“ uporednim informacijama o aktivnostima srpskih masona. Naravno, često je reč i o njihovim naporima da stavove o „srpskom pitanju“ predoče i vodećim masonskim ložama u svetu. Ne bi se moglo reći da je ovaj paralelni „tok“ u Kolarevićevom istraživačkom pothvatu nalik pisanju nekakve „potajne istorije“. Reč je, svakako, o uticajnim ljudima koji su, osim u najširoj javnosti, i na taj način nastojali da deluju – ne kao zagriženi nacionalisti, već kao patriote, kao i zagovornici opšteljudskih vrednosti.

Svi romani u jednoj knjizi. Travnička hronika, Na Drini ćuprija, Gospođica, Prokleta avlija „Ja sam na putovanja trošio ne samo novac i vreme nego i snagu živaca i mašte, jer u putovanja treba uračunati i duge, uglavnom izlišne pripreme u mašti i u stvarnosti... A koliko sam se u tim putovanjima trošio, vidi se najbolje po tome što sam za vreme dva velika rata (1914–1918. i 1941–1944), kada sam bio prisiljen da sedim na jednom mestu, napisao gotovo najveći deo svojih radova.“ Ivo Andrić U mladu jugoslovensku književnost posle Prvog svetskog rata Ivo Andrić je ušao kao zapažena pesnička pojava zbirkama Ex Ponto i Nemiri, koje je uglavnom napisao tokom godina tamnovanja u šibenskom i mariborskom zatvoru 1914–1915, potom u vreme konfinacije u Zenici i Ovčarevu do 1917. i najzad tokom lečenja u zagrebačkoj Bolnici milosrdnih sestara do kraja rata i ujedinjenja južnoslovenskih naroda. Pošto je u periodu između dva rata, uglavnom putujući i seljakajući se po Evropi kao diplomata Kraljevine Jugoslavije, objavljivao samo pripovetke, tokom Drugog svetskog rata, u tišini svoje iznajmljene samačke sobe u Prizrenskoj ulici u Beogradu, napisao je svoja tri od ukupno četiri romana, Travničku hroniku (završen aprila 1942), Na Drini ćupriju (završen decembra 1943) i Gospođicu (decembra 1943 – oktobra 1944). Roman-novelu Prokleta avlija objavio je 1954. godine. Za svoj celokupni opus Andrić je 1961. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost, „za epsku snagu“, kako stoji u obrazloženju o dodeli nagrade, „kojom je oblikovao motive i sudbine iz istorije svoje zemlje.“ Osim što su složene i duboke književne studije različitih događaja i junaka sa balkanske istorijske pozornice od srednjeg veka do drugog svetskog rata, ova remek-dela srpske književnosti istovremeno su i trajni literarni spomenik gradovima Travniku, Višegradu, Beogradu i Istanbulu, koji su uglavnom bili žarišne tačke Andrićevog života i čitavog njegovog pripovednog dela.

Opis proizvoda Svi romani u jednoj knjizi. Travnička hronika, Na Drini ćuprija, Gospođica, Prokleta avlija „Ja sam na putovanja trošio ne samo novac i vreme nego i snagu živaca i mašte, jer u putovanja treba uračunati i duge, uglavnom izlišne pripreme u mašti i u stvarnosti... A koliko sam se u tim putovanjima trošio, vidi se najbolje po tome što sam za vreme dva velika rata (1914–1918. i 1941–1944), kada sam bio prisiljen da sedim na jednom mestu, napisao gotovo najveći deo svojih radova.“ Ivo Andrić U mladu jugoslovensku književnost posle Prvog svetskog rata Ivo Andrić je ušao kao zapažena pesnička pojava zbirkama Ex Ponto i Nemiri, koje je uglavnom napisao tokom godina tamnovanja u šibenskom i mariborskom zatvoru 1914–1915, potom u vreme konfinacije u Zenici i Ovčarevu do 1917. i najzad tokom lečenja u zagrebačkoj Bolnici milosrdnih sestara do kraja rata i ujedinjenja južnoslovenskih naroda. Pošto je u periodu između dva rata, uglavnom putujući i seljakajući se po Evropi kao diplomata Kraljevine Jugoslavije, objavljivao samo pripovetke, tokom Drugog svetskog rata, u tišini svoje iznajmljene samačke sobe u Prizrenskoj ulici u Beogradu, napisao je svoja tri od ukupno četiri romana, Travničku hroniku (završen aprila 1942), Na Drini ćupriju (završen decembra 1943) i Gospođicu (decembra 1943 – oktobra 1944). Roman-novelu Prokleta avlija objavio je 1954. godine. Za svoj celokupni opus Andrić je 1961. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost, „za epsku snagu“, kako stoji u obrazloženju o dodeli nagrade, „kojom je oblikovao motive i sudbine iz istorije svoje zemlje.“ Osim što su složene i duboke književne studije različitih događaja i junaka sa balkanske istorijske pozornice od srednjeg veka do drugog svetskog rata, ova remek-dela srpske književnosti istovremeno su i trajni literarni spomenik gradovima Travniku, Višegradu, Beogradu i Istanbulu, koji su uglavnom bili žarišne tačke Andrićevog života i čitavog njegovog pripovednog dela. Format: 17,5x24,5 cm Broj strana: 776 Pismo: Latinica Povez: Tvrd Godina izdanja: 8. jul 2014. ISBN: 978-86-521-1509-9

Radeći godinama u Dokumentarnom programu RTS Dragan Kolarević je realizovao nekoliko veoma zanimljivih projekata. Susrećući se s raznolikim svedočenjima i izvorima, deo svojih istraživanja predočio je u književnom obliku. Njegov najnoviji rukopis bavi se temom koja je, makar delom, ponovo postala aktuelna pobuđujući najrazličitije, pa i kontroverzne pristupe i zaključke. Kolarević prati razvoj shvatanja o južnoslovenskom bratstvu i zajedništvu počev od Vukove opštesrpske ideje, potom ilirizma, sve do ranog jugoslovenstva i troimenog saplemeništva Srba, Hrvata i Slovenaca. Tu, naravno, razmatra i uloge Adama Čartorijskog i Františeka Zaha kao preteča i inspiratora Garašaninovog Načertanija. Uloga Mihaila Pupina, uključujući njegov uticaj na američkog predsednika Vudroa Vilsona, ali i značaj i udeo SAD u krojenju karte Evrope posle Velikog rata i pri nastanku Kraljevine SHS, temeljno su prikazani. Ono na šta mi se čini da vredi skrenuti posebnu pažnju su partije u kojima Kolarević nepretenciozno dopunjuje dosadašnja istraživanja naših istoričara. Razvijajući svoju temu i pristup podrazumeva se da je Dragan Kolarević, u skladu sa svojim istraživanjima i interesovanjima, prikaze niza događaja „protkao“ uporednim informacijama o aktivnostima srpskih masona. Naravno, često je reč i o njihovim naporima da stavove o „srpskom pitanju“ predoče i vodećim masonskim ložama u svetu. Ne bi se moglo reći da je ovaj paralelni „tok“ u Kolarevićevom istraživačkom pothvatu nalik pisanju nekakve „potajne istorije“. Reč je, svakako, o uticajnim ljudima koji su, osim u najširoj javnosti, i na taj način nastojali da deluju – ne kao zagriženi nacionalisti, već kao patriote, kao i zagovornici opšteljudskih vrednosti.