Špil karata sa ličnostima Kraljevine Jugoslavije u Drugom svetskom ratu. Kralj, ministri, čuvene dame, komandanti i četničke vođe, političari, javni i tajni saradnici, obaveštajci, i legendarne ličnosti. Herc – Vrhovna komanda. Karo – Emigracija. Tref – Srbija. Pik – Bosna, Hercegovina i Crna Gora.

Replika Dresa Montevideo, Urugvaj 1930 godine Zvanična replika dresa fudbalske reprezentacije Kraljevine Jugoslavije za Urugvaj 1930 godine Izrađen u zvaničnoj kostimografskoj radnji filma "Montevideo, vidimo se" Sastav: Pamuk 95%, Likra 5%

Na motivu je prikazan đeneral Draža a na papiru su ispisane njegove čuvene reči koje je izgovorio u Doboju 1941. godine: "Ne priznajem kapitulaciju, ta reč ne postoji u srpskom jeziku". Dragoljub Mihailović je bio srpski i jugoslovenski oficir, armijski general i načelnik Štaba Vrhovne komande Jugoslovenske vojske u Otadžbini, ministar vojske, mornarice i vazduhoplovstva Кraljevine Jugoslavije u Drugom svetskom ratu. U Balkanskim ratovima i Prvom svetskom ratu, Mihailović je bio oficir srpske vojske. Nakon rata, obavljao je brojne dužnosti širom nove države, a jedno vreme je služio u Кraljevoj gardi. Nalazio se i u diplomatskoj službi, kao vojni ataše pri poslanstvu Кraljevine Jugoslavije u Sofiji i Pragu. Aprilski rat 1941. godine ga je zatekao na položaju načelnika Operativnog odeljenja Druge armije Jugoslovenske vojske. Odbio je da prizna kapitulaciju i sa manjom grupom oficira, podoficira i vojnika sklonio se na Ravnu goru, gde je osnovao Кomandu četničkih odreda Jugoslovenske vojske, te počeo sa prikupljanjem oficira koji su izbegli zarobljeništvo, radi organizacije borbe protiv okupatora. U januaru 1942. godine, novi predsednik Ministarskog saveta Кraljevine Jugoslavije Slobodan Jovanović je imenovao Mihailovića za ministra vojske, mornarice i vazduhoplovstva. Na istom dužnosti je ostao do juna 1944. godine. Nakon Drugog svetskog rata, nove jugoslovenske komunističke vlasti su ga uhapsile i osudile na smrt za kolaboraciju i ratne zločine, da bi 17. jula 1946. godine bio ubijen na tajnoj lokaciji. Viši sud u Beogradu je maja 2015. godine, usvojio zahtev za njegovu rehabilitaciju, te proglasio ništavnom presudu koja je donesena 69 godina ranije. Američki predsednik Hari Truman mu je 29. marta 1948. godine, posthumno dodelio Legiju za zasluge prvog stepena, kao priznanje: "mnogi američki avijatičari spaseni i vraćeni bezbedno". U ukazu o dodeli odlikovanja, Truman je naveo da su: "General Mihailović i njegove snage, uprkos nedovoljnom snabdevanju, i boreći se pod izuzetnim teškoćama, materijalno su doprineli savezničkoj vojsci i bili učesnici u izvojevanju konačne savezničke pobede". 100% pamuk, Umbro Singl 180g/m2 - pamuk visokog kvaliteta. Direktna sito štampa. Paspul vratno ojačanje. Dupli porub na rukavima. Žakard etikete. Proizvedeno u Srbiji.

Sivi duks sa kapuljačom sa ilustracijom lika Draže Mihailovića i natpisom Đeneral. Dragoljub Draža Mihailović (Ivanjica, Kraljevina Srbija, 27. april 1893 — Beograd, FNRJ, 17. jul 1946) je bio armijski general i načelnik štaba Vrhovne komande Jugoslovenske vojske u Otadžbini, kao i ministar vojske, vazduhoplovstva i mornarice Kraljevine Jugoslavije, u vladi akademika Slobodana Jovanovića i vladi dr Božidara Purića, u toku Drugog svetskog rata. Tokom Balkanskih ratova i Prvog svetskog rata Draža je bio oficir Srpske vojske u Kraljevini Srbiji. Nakon Drugog svetskog rata nove komunističke vlasti su ga osudile na smrt i posle streljanja sahranile na tajnom mestu. Trenutno se pred Višim sudom u Beogradu vodi postupak za njegovu rehabilitaciju. Mihailović je jedan od najodlikovanijih oficira u istoriji moderne srpske države, a poslednje odlikovanje mu je dodelio posthumno američki predsednik Hari Truman marta 1948. godine, odlikovao ga je ordenom Legija za zasluge prvog stepena zbog organizovanja i vođenja veoma važnih snaga otpora protiv neprijatelja u okupiranoj Jugoslaviji, spasavanju američkih avijatičara oborenih nad Jugoslavijom.

Sivi duks sa kapuljačom sa ilustracijom lika Draže Mihailovića i natpisom Đeneral. Dragoljub Draža Mihailović (Ivanjica, Kraljevina Srbija, 27. april 1893 — Beograd, FNRJ, 17. jul 1946) je bio armijski general i načelnik štaba Vrhovne komande Jugoslovenske vojske u Otadžbini, kao i ministar vojske, vazduhoplovstva i mornarice Kraljevine Jugoslavije, u vladi akademika Slobodana Jovanovića i vladi dr Božidara Purića, u toku Drugog svetskog rata. Tokom Balkanskih ratova i Prvog svetskog rata Draža je bio oficir Srpske vojske u Kraljevini Srbiji. Nakon Drugog svetskog rata nove komunističke vlasti su ga osudile na smrt i posle streljanja sahranile na tajnom mestu. Trenutno se pred Višim sudom u Beogradu vodi postupak za njegovu rehabilitaciju. Mihailović je jedan od najodlikovanijih oficira u istoriji moderne srpske države, a poslednje odlikovanje mu je dodelio posthumno američki predsednik Hari Truman marta 1948. godine, odlikovao ga je ordenom Legija za zasluge prvog stepena zbog organizovanja i vođenja veoma važnih snaga otpora protiv neprijatelja u okupiranoj Jugoslaviji, spasavanju američkih avijatičara oborenih nad Jugoslavijom.

Beli duks sa ilustracijom lika Draže Mihailovića i natpisom Đeneral. Dragoljub Draža Mihailović (Ivanjica, Kraljevina Srbija, 27. april 1893 — Beograd, FNRJ, 17. jul 1946) je bio armijski general i načelnik štaba Vrhovne komande Jugoslovenske vojske u Otadžbini, kao i ministar vojske, vazduhoplovstva i mornarice Kraljevine Jugoslavije, u vladi akademika Slobodana Jovanovića i vladi dr Božidara Purića, u toku Drugog svetskog rata. Tokom Balkanskih ratova i Prvog svetskog rata Draža je bio oficir Srpske vojske u Kraljevini Srbiji. Nakon Drugog svetskog rata nove komunističke vlasti su ga osudile na smrt i posle streljanja sahranile na tajnom mestu. Trenutno se pred Višim sudom u Beogradu vodi postupak za njegovu rehabilitaciju. Mihailović je jedan od najodlikovanijih oficira u istoriji moderne srpske države, a poslednje odlikovanje mu je dodelio posthumno američki predsednik Hari Truman marta 1948. godine, odlikovao ga je ordenom Legija za zasluge prvog stepena zbog organizovanja i vođenja veoma važnih snaga otpora protiv neprijatelja u okupiranoj Jugoslaviji, spasavanju američkih avijatičara oborenih nad Jugoslavijom.

Beli duks sa ilustracijom lika Draže Mihailovića i natpisom Đeneral. Dragoljub Draža Mihailović (Ivanjica, Kraljevina Srbija, 27. april 1893 — Beograd, FNRJ, 17. jul 1946) je bio armijski general i načelnik štaba Vrhovne komande Jugoslovenske vojske u Otadžbini, kao i ministar vojske, vazduhoplovstva i mornarice Kraljevine Jugoslavije, u vladi akademika Slobodana Jovanovića i vladi dr Božidara Purića, u toku Drugog svetskog rata. Tokom Balkanskih ratova i Prvog svetskog rata Draža je bio oficir Srpske vojske u Kraljevini Srbiji. Nakon Drugog svetskog rata nove komunističke vlasti su ga osudile na smrt i posle streljanja sahranile na tajnom mestu. Trenutno se pred Višim sudom u Beogradu vodi postupak za njegovu rehabilitaciju. Mihailović je jedan od najodlikovanijih oficira u istoriji moderne srpske države, a poslednje odlikovanje mu je dodelio posthumno američki predsednik Hari Truman marta 1948. godine, odlikovao ga je ordenom Legija za zasluge prvog stepena zbog organizovanja i vođenja veoma važnih snaga otpora protiv neprijatelja u okupiranoj Jugoslaviji, spasavanju američkih avijatičara oborenih nad Jugoslavijom.

Naučni i praktični komentar zakonika - Čubinski Lokacija: Beograd - ostalo (Srbija, Beograd) Tema: Nije navedeno Specijalne karakteristike: Nije navedeno Povezi: Tvrde korice Godina štampanja: 1900-1949 Tekst oglasa Naslov: Naučni i praktični komentar zakonika o sudskom krivičnom postupku Kraljevine Jugoslavije Autor(i): Mihailo P. Čubinski Izdavač: Izdavačka knjižarnica Gece Kona Mesto: Beograd Godina: 1933 Povez: tvrd Strana: 831 Format: 23 cm Pismo: ćirilica Stanje knjige: vrlo dobro očuvana - na provoj strani ima potpis Uplata se može izvršiti pouzećem, a može i pre slanja uplatom na račun u Telenor banci. Troškove slanja plaća kupac. Lično preuzimanje podrazumeva dolazak na mesto gde se dogovorimo (Beograd - uglavnom centar, Muzej Istorije Jugoslavije, tj. Hajd Parka, Autokomanda, Dedinje) u tom slucaju i plaćanje lično.

Opis Radeći godinama u Dokumentarnom programu RTS Dragan Kolarević je realizovao nekoliko veoma zanimljivih projekata. Susrećući se s raznolikim svedočenjima i izvorima, deo svojih istraživanja predočio je u književnom obliku. Njegov najnoviji rukopis bavi se temom koja je, makar delom, ponovo postala aktuelna pobuđujući najrazličitije, pa i kontroverzne pristupe i zaključke. Kolarević prati razvoj shvatanja o južnoslovenskom bratstvu i zajedništvu počev od Vukove opštesrpske ideje, potom ilirizma, sve do ranog jugoslovenstva i troimenog saplemeništva Srba, Hrvata i Slovenaca. Tu, naravno, razmatra i uloge Adama Čartorijskog i Františeka Zaha kao preteča i inspiratora Garašaninovog Načertanija. Uloga Mihaila Pupina, uključujući njegov uticaj na američkog predsednika Vudroa Vilsona, ali i značaj i udeo SAD u krojenju karte Evrope posle Velikog rata i pri nastanku Kraljevine SHS, temeljno su prikazani. Ono na šta mi se čini da vredi skrenuti posebnu pažnju su partije u kojima Kolarević nepretenciozno dopunjuje dosadašnja istraživanja naših istoričara. Razvijajući svoju temu i pristup podrazumeva se da je Dragan Kolarević, u skladu sa svojim istraživanjima i interesovanjima, prikaze niza događaja „protkao“ uporednim informacijama o aktivnostima srpskih masona. Naravno, često je reč i o njihovim naporima da stavove o „srpskom pitanju“ predoče i vodećim masonskim ložama u svetu. Ne bi se moglo reći da je ovaj paralelni „tok“ u Kolarevićevom istraživačkom pothvatu nalik pisanju nekakve „potajne istorije“. Reč je, svakako, o uticajnim ljudima koji su, osim u najširoj javnosti, i na taj način nastojali da deluju – ne kao zagriženi nacionalisti, već kao patriote, kao i zagovornici opšteljudskih vrednosti.

Svi romani u jednoj knjizi. Travnička hronika, Na Drini ćuprija, Gospođica, Prokleta avlija „Ja sam na putovanja trošio ne samo novac i vreme nego i snagu živaca i mašte, jer u putovanja treba uračunati i duge, uglavnom izlišne pripreme u mašti i u stvarnosti... A koliko sam se u tim putovanjima trošio, vidi se najbolje po tome što sam za vreme dva velika rata (1914–1918. i 1941–1944), kada sam bio prisiljen da sedim na jednom mestu, napisao gotovo najveći deo svojih radova.“ Ivo Andrić U mladu jugoslovensku književnost posle Prvog svetskog rata Ivo Andrić je ušao kao zapažena pesnička pojava zbirkama Ex Ponto i Nemiri, koje je uglavnom napisao tokom godina tamnovanja u šibenskom i mariborskom zatvoru 1914–1915, potom u vreme konfinacije u Zenici i Ovčarevu do 1917. i najzad tokom lečenja u zagrebačkoj Bolnici milosrdnih sestara do kraja rata i ujedinjenja južnoslovenskih naroda. Pošto je u periodu između dva rata, uglavnom putujući i seljakajući se po Evropi kao diplomata Kraljevine Jugoslavije, objavljivao samo pripovetke, tokom Drugog svetskog rata, u tišini svoje iznajmljene samačke sobe u Prizrenskoj ulici u Beogradu, napisao je svoja tri od ukupno četiri romana, Travničku hroniku (završen aprila 1942), Na Drini ćupriju (završen decembra 1943) i Gospođicu (decembra 1943 – oktobra 1944). Roman-novelu Prokleta avlija objavio je 1954. godine. Za svoj celokupni opus Andrić je 1961. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost, „za epsku snagu“, kako stoji u obrazloženju o dodeli nagrade, „kojom je oblikovao motive i sudbine iz istorije svoje zemlje.“ Osim što su složene i duboke književne studije različitih događaja i junaka sa balkanske istorijske pozornice od srednjeg veka do drugog svetskog rata, ova remek-dela srpske književnosti istovremeno su i trajni literarni spomenik gradovima Travniku, Višegradu, Beogradu i Istanbulu, koji su uglavnom bili žarišne tačke Andrićevog života i čitavog njegovog pripovednog dela.

Opis proizvoda Svi romani u jednoj knjizi. Travnička hronika, Na Drini ćuprija, Gospođica, Prokleta avlija „Ja sam na putovanja trošio ne samo novac i vreme nego i snagu živaca i mašte, jer u putovanja treba uračunati i duge, uglavnom izlišne pripreme u mašti i u stvarnosti... A koliko sam se u tim putovanjima trošio, vidi se najbolje po tome što sam za vreme dva velika rata (1914–1918. i 1941–1944), kada sam bio prisiljen da sedim na jednom mestu, napisao gotovo najveći deo svojih radova.“ Ivo Andrić U mladu jugoslovensku književnost posle Prvog svetskog rata Ivo Andrić je ušao kao zapažena pesnička pojava zbirkama Ex Ponto i Nemiri, koje je uglavnom napisao tokom godina tamnovanja u šibenskom i mariborskom zatvoru 1914–1915, potom u vreme konfinacije u Zenici i Ovčarevu do 1917. i najzad tokom lečenja u zagrebačkoj Bolnici milosrdnih sestara do kraja rata i ujedinjenja južnoslovenskih naroda. Pošto je u periodu između dva rata, uglavnom putujući i seljakajući se po Evropi kao diplomata Kraljevine Jugoslavije, objavljivao samo pripovetke, tokom Drugog svetskog rata, u tišini svoje iznajmljene samačke sobe u Prizrenskoj ulici u Beogradu, napisao je svoja tri od ukupno četiri romana, Travničku hroniku (završen aprila 1942), Na Drini ćupriju (završen decembra 1943) i Gospođicu (decembra 1943 – oktobra 1944). Roman-novelu Prokleta avlija objavio je 1954. godine. Za svoj celokupni opus Andrić je 1961. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost, „za epsku snagu“, kako stoji u obrazloženju o dodeli nagrade, „kojom je oblikovao motive i sudbine iz istorije svoje zemlje.“ Osim što su složene i duboke književne studije različitih događaja i junaka sa balkanske istorijske pozornice od srednjeg veka do drugog svetskog rata, ova remek-dela srpske književnosti istovremeno su i trajni literarni spomenik gradovima Travniku, Višegradu, Beogradu i Istanbulu, koji su uglavnom bili žarišne tačke Andrićevog života i čitavog njegovog pripovednog dela. Format: 17,5x24,5 cm Broj strana: 776 Pismo: Latinica Povez: Tvrd Godina izdanja: 8. jul 2014. ISBN: 978-86-521-1509-9

Radeći godinama u Dokumentarnom programu RTS Dragan Kolarević je realizovao nekoliko veoma zanimljivih projekata. Susrećući se s raznolikim svedočenjima i izvorima, deo svojih istraživanja predočio je u književnom obliku. Njegov najnoviji rukopis bavi se temom koja je, makar delom, ponovo postala aktuelna pobuđujući najrazličitije, pa i kontroverzne pristupe i zaključke. Kolarević prati razvoj shvatanja o južnoslovenskom bratstvu i zajedništvu počev od Vukove opštesrpske ideje, potom ilirizma, sve do ranog jugoslovenstva i troimenog saplemeništva Srba, Hrvata i Slovenaca. Tu, naravno, razmatra i uloge Adama Čartorijskog i Františeka Zaha kao preteča i inspiratora Garašaninovog Načertanija. Uloga Mihaila Pupina, uključujući njegov uticaj na američkog predsednika Vudroa Vilsona, ali i značaj i udeo SAD u krojenju karte Evrope posle Velikog rata i pri nastanku Kraljevine SHS, temeljno su prikazani. Ono na šta mi se čini da vredi skrenuti posebnu pažnju su partije u kojima Kolarević nepretenciozno dopunjuje dosadašnja istraživanja naših istoričara. Razvijajući svoju temu i pristup podrazumeva se da je Dragan Kolarević, u skladu sa svojim istraživanjima i interesovanjima, prikaze niza događaja „protkao“ uporednim informacijama o aktivnostima srpskih masona. Naravno, često je reč i o njihovim naporima da stavove o „srpskom pitanju“ predoče i vodećim masonskim ložama u svetu. Ne bi se moglo reći da je ovaj paralelni „tok“ u Kolarevićevom istraživačkom pothvatu nalik pisanju nekakve „potajne istorije“. Reč je, svakako, o uticajnim ljudima koji su, osim u najširoj javnosti, i na taj način nastojali da deluju – ne kao zagriženi nacionalisti, već kao patriote, kao i zagovornici opšteljudskih vrednosti.