Ernst Benc Duh i život pravoslavne crkveTvrdi povezDuh pravoslavne crkve je jedna od najboljih zapadnoevropskih studija o pravoslavlju. Sjajni znalac pravoslavlja, fasciniran njegovom autentičnošću učenja Benz kroz simbole pravoslavlja izlaže njegovu istoriju i filozofiju. Ova studija o pravoslavlju je istinski poduhvat i prilog proučavanju istorije religije. Na kraju studije Benz kliče: Pravoslavlje je sam Gorući Grm. Ta fascinacija govori o utemeljenosti njegovih istraživanja pravoslavlja. Zanimljivo je da Benz paralelno stražuje istoriju pravoslavlja u Vizantiji, Rusiji, Rumuniji, Grčkoj. Ogroman napor uložen u ovu studiju Benz je rezimirao i kratkom kritikom slabosti pravoslavlja.7/18

"Istorija civilizacije 1 - 12" - Vil Djurant Ovaj komplet Istorija civilizacije 1 - 12 predstavlja klasično remek-delo istorije civilizacije: drevne i moderne, istočne i zapadne! Namenjena je širokoj čitalačkoj publici. Naučna istraživanja pretočena su u enciklopedijske zanimljivosti, a svetska kulturna baština predstavljena je obiljem podataka, mudrih zaključaka, zanimljivih, dramatičnih, jednostavnih i duhovitih događaja i ličnosti. Ovaj komplet sadrži 12 luksuzno opremljenih tomova: 1. ISTOČNE CIVILIZACIJE 2. ŽIVOT GRČKE 3. CEZAR I HRIST 4. DOBA VERE - prvi deo 5. DOBA VERE - drugi deo 6. RENESANSA 7. REFORMACIJA 8. POČETAK DOBA RAZUMA 9. DOBA LUJA XIV 10.DOBA VOLTERA 11.RUSO I REVOLUCIJA 12.NAPOLEONOVO DOBA Istorija civilizacije Vil Djurant Istorija civlizacije autora Vila Djuranta je esencijalno delo svetske literature. Rezultati naučnih istraživanja su oblikovani u fascinantne enciklopedijske činjenice, dok je bogatstvo svetske kulturne baštine predstavljeno kroz mnoštvo podataka, mudrih zaključaka, dramatičnih, jednostavnih i duhovitih priča o događajima i ličnostima. Ovaj komplet se sastoji iz ovih 12 dela: Istočne civilizacije Dr. Djurant je posvetio svoje napore od 1927. do 1932. godine na stvaranju ove knjige, koja je treća potpuno dopunjena verzija. Ona osvetljava istoriju civilizacije u Egiptu i na Bliskom Istoku do Aleksandrove smrti, kao i u Indiji, Kini i Japanu od samih početaka do danas. Uvod o prirodi i osnovama civilizacije, podržan sa 86 ilustracija i mapa, predstavlja impresivan pregled ljudske prošlosti i kulture. Knjiga je monumentalno delo, koje se može uporediti sa velikim enciklopedijskim projektima francuskih mislilaca osamnaestog veka. U ovom delu, čitaoci će pronaći obilje informacija o različitim civilizacijama. Sumer je predstavljen kao kolevka prvih gradova i pisanih zakona, dok su Egipćani opisani kao tvorci monumentalne arhitekture, medicine i prakse mumifikacije pre 3500 godina. Vavilonci su bili pioniri u astronomiji, fizici i ostavili su nasleđe zapadne mitologije. Takođe se istražuje uloga Judejaca, kao i kralja Asurbanipala, koji je predstavljen kao pola čovek, pola čudovište. Knjiga detaljno opisuje otpor Judejaca svim pokušajima uništenja i očuvanje njihove kulture zabeležene u Starom zavetu. Život Grčke Vil Djurant je posvetio punih 50 godina pripremi ovog dela, a rezultat je životna sinteza grčke civilizacije, drugog toma Istorije civilizacije. Knjiga se ističe svojim izuzetnim stilom pisanja koji nas vraća u zlatno doba istorijske proze, pre nego što je usko specijalizovano proučavanje postalo dominantno. Kroz dinamičnu sintezu istorije sveta, autor istražuje večito fascinantan svet grčke civilizacije. Život Grčke, kako ga opisuje Djurant, pruža dubok uvid u život i kulturu ovog drevnog naroda, isto kao što bi to učinio i petovekovni Atinjanin, stalno žedan znanja i sa stalnom željom za otkrivanjem. Knjiga je velika ne samo u fizičkom smislu, već i u smislu dubine i obuhvata, čineći je nezaobilaznim delom za svakog istraživača ili ljubitelja istorije. Ovo remek-delo je nagrađeno Pulicerovom nagradom za istoriju, čime je potvrđena izuzetna vrednost i doprinos Vil Djuranta u proučavanju i razumevanju grčke civilizacije. Cezar i Hrist Treći tom Vil Djurantovog monumentalnog prikaza istorije sveta, nazvan "Cezar i Hrist", plod je dvadeset petogodišnjeg pripremanja i pet godina intenzivnog pisanja. Ova knjiga, poput prethodnih tomova, samostalno istražuje svoje teme, predstavljajući Djurantovu slavnu kulturnu istoriju u novom svetlu. "Cezar i Hrist" nije samo pregled prošlosti, već i suptilan komentar današnjice. U dubinama rimskih političkih intriga i društvenih borbi, Djurant pronalazi odjekujuće odraze savremenih događaja, od Francuske revolucije do današnjice. On nas podseća na univerzalne obrasce vlasti i manipulacije koji su se protezali kroz vekove. Otkriva nam da su mnogi problemi koji muče moderno društvo već postojali u starom Rimu: bankrotstva, socijalne pomoći, izborna korupcija, državni socijalizam i drugi. Knjiga nije samo istorijski dokument, već poziv na promišljanje sadašnjosti kroz prizmu prošlosti. Dok čitamo o Cezaru i Hristu, učimo i o sebi i o društvu u kom živimo. Doba vere - prvi i drugi deo Pregled srednjovekovne civilizacije – hrišćanske, islamske i judejske – od Konstantina do Dantea, od 325. do 1300. godine naše ere, predstavlja putovanje kroz doba vere, istražujući njegove dubine i širine kroz priče o dostignućima i kulturi tog perioda. Ovo delo, poput prethodnih tomova Istorije civilizacije, stoji samostalno, ali istovremeno se uklapa u širi narativ ljudske prošlosti. Čitamo o životima svetog Avgustina, Hipatije, Justinijana, Muhameda, Karla Velikog, Eleonore od Akvitanije, Ričarda Lavljeg Srca, Saladinu i mnogim drugim ličnostima koje su oblikovale srednjovekovnu epohu. Kroz njihove priče, otkrivamo složenu i fascinantnu istoriju tog doba, obeleženu sukobima između tri velike religije i unutrašnjim borbama između religijskih i svetovnih pogleda na život. Uzbudljive ljubavne priče, kao one o Eloizi i Abelaru ili o Danteu i Beatriče, pričaju se s dubokim razumevanjem i erudicijom. Kroz njihove sudbine, sagledavamo širinu i dubinu srednjovekovnog perioda, od ekonomije do umetnosti, od politike do religije. Doba vere je bilo vreme romantičnih priča, siromaštva, sjaja, pobožnosti, ali i feudalizma, monaštva, jeresi i sukoba. Ovo delo nam pruža uvid u bogatstvo i složenost srednjovekovne civilizacije, koja je ostavila neizbrisiv trag na ljudsku istoriju. Renesansa Istorija italijanske civilizacije od 1304. do 1576. godine oslikava jedan od najsjajnijih trenutaka italijanske prošlosti – renesansu, od vremena kada se rodio Petrarka 1304. do smrti Ticijana 1576. godine. Vil Djurant nas vodi kroz ovu fascinantnu epohu, istražujući ekonomske temelje, uspon bankarskih porodica poput Medičijevih i sukobe između rada i kapitala koji su obeležili ovo razdoblje. Pratimo procvat kulture od Firence do Milana, Venecije, Rima i drugih italijanskih gradova, svedočeći veličanstvenim paradama prinčeva, umetnika, filozofa i vojskovođa. Ovo je priča o razvoju industrije, obrazovanja, morala, umetnosti i nauke, kao i o sukobima, epidemijama i prirodnim katastrofama koje su obeležile ovo doba. Kroz žive portrete poznatih ličnosti poput Petrarke, Bokaca, Medicija, Fra Andelika, Donatela, Leonarda da Vinčija, Rafaela i mnogih drugih, Djurant nas vodi kroz stranice renesansne istorije. Dok priča dostiže dramatičan vrhunac sa pustošenjem Rima 1527. godine, pokazuje nam kako je čak i opadanje renesanse bilo plodno, zahvaljujući umetnicima poput Ticijana. Renesansa, obnavljajući klasičnu kulturu, zauvek je promenila tok evropske istorije, okončavajući hiljadugodišnju vladavinu orijentalnog duha. Ova knjiga nas priprema za sledeće epohe i titane misli koji su nasledili duh renesanse, koji i danas živi u srcima ljudi širom sveta. Reformacija U ovom tomu Istorije evropske civilizacije od Viklifa do Kalvina: 1300-1564, Vil Djurant istražuje dubine i širine reformacije, fokusirajući se na ljude, ideje i događaje koji su oblikovali ovu značajnu epohu moderne istorije. Ova studija predstavlja nezavisno istraživanje reformacije, koja je možda najvažniji događaj u savremenoj istoriji, a ujedno i nastavak Djurantovog monumentalnog rada. Dok oživljava dramu reformacije, Djurant nas vodi kroz česte revolucije tog doba, istražujući povezanost socijalnih i verskih promena koje su obeležile ovo razdoblje. On nas uvodi u svet religije i njenog uticaja na pojedinca i društvo, razmatrajući stanje i izazove Rimokatoličke crkve pre pojave Lutera. Engleska, Nemačka i Češka služe kao pozornica za prikaz ideja i sukoba luteranske reformacije, dok autor sa razumevanjem prati Erazmove napore za mirno samoreformisanje Crkve. Ova knjiga pruža dubok uvid u dinamiku reformacije i njenu duboku vezu sa socijalnim promenama toga doba, osvetljavajući ključne momente i ličnosti koje su oblikovale evropsku istoriju u ovom turbulentnom periodu. Početak doba razuma U ovoj knjizi nastavlja se istraživanje evropske civilizacije u doba Šekspira, Bejkona, Montenja, Rembranta, Galilea i Dekarta: 1558-1648. Kroz ovaj period, Djurantova sagovornička porodica nastavlja svoje putovanje kroz istoriju. Autori nas vode kroz razvoj nauke i procvat filozofije usred turbulentnih vojnih i verskih sukoba toga doba. Ovo je vreme koje je obeležilo pojavu velikih umova poput Keplera i Galileja, Bruna i Dekarta, te otkrića poput složenih mikroskopa, teleskopa, termometra i barometra. U isto vreme, doneseni su revolucionarni koncepti poput logaritamskog i decimalnog sistema, kao i otkrića planetarnih orbita i zakona. Kroz ova dostignuća, vidimo postepeno rađanje moderne Evrope, dok se društvo i nauka polako oblikuju pod uticajem novih ideja i tehnoloških inovacija koje će zauvek promeniti tok istorije. Doba Luja XIV U ovom tomu, Kralj Sunce je predstavljen u svojim različitim, ponekad kontrastnim, ali uvek fascinantnim aspektima - od najsjajnijih momenata do najtežih iskušenja i najhumanijih trenutaka. Pored toga, ova knjiga istražuje Englesku u doba Kromvela, pružajući uvid u likove poput Miltona i Čarlsa I, čija genijalnost često prelazi granice ljudske razumne, ali se suočava i sa sopstvenim demonima. Tu su i priče o drugim zemljama poput Švedske i Rusije u doba Petra Velikog, gde su se događale epske transformacije i izazovi. Kroz ove priče, čitaoci će doživeti raznolike aspekte ljudske prirode, od veličanstvenosti do ludila, i pratiti promene koje su oblikovale svet tog vremena. Knjiga se završava sumrakom Kralja Sunca, pružajući dubok uvid u kraj jedne ere i početak novih izazova koji su čekali Evropu. Doba Voltera U doba Voltera, Vil Djurant istražuje period Prosvećenosti, gdje je Volter igrao ključnu ulogu kao zagovornik procvata umjetnosti i nauke. Fokusirajući se na Francusku, Britaniju i Nemačku u periodu od 1715. do 1756. godine, ova knjiga pruža dubok uvid u dinamiku tog vremena. Prateći hronološki sled prethodnih tomova, ova knjiga može se čitati samostalno, prikazujući vladavinu Luja XV, englesku filozofsku misao u prvom delu 18. veka, kao i okruženje u kojem su nastajali Volterovi radovi. Posebna pažnja posvećena je Johanu Sebastianu Bahu, izuzetnom kompozitoru baroka, kao i filozofskoj klimi u tadašnjoj Europi, obuhvatajući radove poput Volterovih teza i enciklopedije Denija Didroa. Ruso i revolucija Ruso i revolucija – Istorija Civilizacije duboko se uranja u događaje u Francuskoj i ostatku Evrope tokom stvaranja Žan Žak Rusoa i tokom Francuske revolucije. Nastavljajući hronološki sled prethodnih tomova, ova knjiga može se čitati i samostalno, donoseći dragocen uvid u ključne trenutke tog perioda. Prvo poglavlje vodi nas kroz događaje Sedmogodišnjeg rata, dok se drugo fokusira na poređenje između dvojice savremenika, Voltera i Rusoa. Treće poglavlje istražuje kulturne i političke scene u Italiji, Španiji, Portugalu i Mocartovom Austriji, dok se četvrto bavi slovenskim narodima, osmanskom prisutnošću u toj regiji i vladavinom Katarine Velike u Rusiji. Peto poglavlje analizira protestantski sjever i Kantov filozofski doprinos, dok poslednja dva podnaslova knjige istražuju Džonsonovu Englesku i krah francuskog feudalizma. Ovaj tom Istorije Civilizacije, kao i ostala enciklopedijska izdanja Vila Djuranta, nagrađen je Pulicerovom nagradom 1968. godine. Napoleonovo doba Napoleonovo doba – Istorija Civilizacije detaljno istražuje period Francuske revolucije i vladavinu Napoleona, njegove vojne kampanje i osvajanja. Iako se hronološki nadovezuje na prethodne tomova, ova knjiga je samostalna i pruža uvid u ključne događaje toga doba. Pored analize političkih zbivanja u Francuskoj i Napoleonskih ratova, ovaj tom prati i kulturni i umetnički razvoj tadašnje Evrope, uključujući Betovenovo muzičko stvaralaštvo i književna dela Jezerskih pesnika Engleske. Poslednje poglavlje istražuje opsadu Moskve, bitku kod Vaterloa, konačni slom Napoleonove vojske i njegovu progonstvu na ostrvo Sveta Jelena, kao i događaje koji su usledili. Ova knjiga zatvara seriju enciklopedija Vila Djuranta, pružajući sveobuhvatan pregled ključnih istorijskih događaja tog perioda. Povez knjige : tvrd Strana : 10134 Format : 210mm x 290mm Pismo : ćirilica

Autor: Branko Golović i Vida Zimonjić Godina izdanja: 2007. Br. str.: 878 Povez: Tvrd Format: 25cm Pismo: Latinica Opis Leksikon srpsko-latinskih reči i izreka sa gramatikom/Serbicus-latinum lexicon – jedno je od retkih izdanja ovakve vrste. Cilj stvaranja knjige Leksikon srpsko-latinski je bio da pruži ne samo odrednice koje govore o latinskoj i grčkoj civilizaciji uopšte, već da se protumače i na latinski prevedu pojmovi iz različitih drugih oblasti. Iz oblasti filozofije, medicine, nauke, tehnike, astronomije, psihologije, sociologije, pojmovi iz religije, umetnosti i kulture uopšte. Kao i mnoge izreke moralne, etičke i poslovičke prirode. Posebna pažnja posvećuje se pojmovima iz istorije , tradicije, religije i prirodnog bogatstva srpskog naroda. U knjizi Leksikon srpsko-latinski ,radi lakšeg snalaženja prilikom eventualnog korišćenja građe na latinskom jeziku, uz ove odrednice, daju se osnovni gramatički oblici, brojne ustaljene fraze i misli filozofa i drugih istaknutih ličnosti rimske i grčke istorije, primeri građenja složenijih rečenica i izraza, a prevedene su i mnoge narodne poslovice i izreke naših velikana. Istom cilju, treba da posluži i gramatika srpsko – latinskog jezika koja se daje u prilogu.

U ovoj knjizi, Weiner nas vodi na neverovatno putovanje kroz vreme i intelektualnu istoriju, istražujući živote i misli velikih filozofa od antičke Grčke do Pariza 20. veka. Kroz svoja putovanja i susrete s raznim filozofskim školama i konceptima, Weiner nas podučava kako možemo primeniti ove filozofije u našem svakodnevnom životu. Od Sokrata, Marka Aurelija i Epikura do Roussoua, Thoreaua, Schopenhauera, Konfucija, Nietzschea i Simone de Beauvoir, Weiner istražuje različite perspektive i ideje koje su oblikovale našu filozofsku baštinu. Kroz zabavan i eruditski stil pisanja, on nam nudi uvide u naše postupke, odluke i način razmišljanja te nas potiče da razmišljamo dublje o životu, smislu i moralu. Ovo je knjiga ispunjena istorijskim anegdotama, duhovitim primerima i mudrim razmišljanjima, čineći je izvanrednim izvorom inspiracije i razmišljanja o životu i filozofiji. Spremni ste ukrcati se na “Sokrat-express” i krenuti na ovo neverovatno putovanje kroz umove velikih filozofa, primenjujući njihove misli u današnjem svetu.

Kada sa prijateljima odigramo partiju tenisa to nazivamo uživanjem u razonodi, čak i ako je meč bio težak. Ipak, profesionalni teniser trening ne doživljava kao hobi, jer za igranje dobija novac. No, da li je rad isto što i posao i da li radom možemo nazivati aktivnosti koje nam ne donose prihode, među mnogim su pitanjima na koje Laš Svensen nudi odgovore u ovoj knjizi. Od antičke Grčke i Aristotela - prema kome je naporan fizički rad rezervisan za robove, a slobodan čovek treba da razvija svoje umne sposobnosti - autor nas vodi kroz istoriju odnosa prema radu, sve do savremenog doba i čitavog žanra literature o menadžmentu i poslovanju. Na ovom putu, smenjuju se Svensenova razmišljanja o ličnom iskustvu kada je radio kao čistač u fabrici, o poslu filozofa, o kapitalizmu, novcu, o traženju smisla u izboru zanimanja. Filozofija rada potkrepljena je analizama mnogobrojnih istraživanja i istraživača fenomena rada i posla (Hesiod, Marks, Hana Arent) kao i odlomcima iz popularnih serija i pop pesama koje se bave ovom temom. U vremenu kada granica između radnog i slobodnog vremena bledi, kad laptop zamenjuje odlazak u kancelariju, a napredna tehnologija fabričkog radnika, ova lako razumljiva i neposredno napisana knjiga vešto formuliše sve nedoumice i misli sa kojima se savremeni čovek bori u pronalaženju svoje idealne profesije.

RIČARD POPKIN ISTORIJA SKEPTICIZMA OD SAVONAROLE DO BEJLA Prevod - Predrag Milidrag Izdavač - Fedon, Beograd Godina - 2010 672 strana 24 cm Edicija - Daimon ISBN - 978-86-86525-29-1 Povez - Tvrd Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Predgovor Reči zahvalnosti Uvod 1. Intelektualna kriza reformacije 2. Oživljavanje grčkog skepticizma u šesnaestom veku 3. Mišel de Montenj i nouveaux pyrrhoniens 4. Uticaj novog pironizma 5. Libertins érudits 6. Protivnapad počinje 7. Konstruktivni ili umereni skepticizam 8. Herbert od Čerberija i Žan de Šijon 9. Dekart: Pokoritelj skepticizma 10. Dekart: Skeptique malgré lui 11. Neki duhovni i religijski odgovori na skepticizam i Dekarta - Henri Mor, Blez Paskal i kvijetisti 12. Politički i praktički odgovori na skepticizam - Tomas Hobs 13. Filozofi Kraljevskog društva - Vilkins, Bojl i Glenvil 14. Biblijska kritika i početak religijskog skepticizma 15. Spinozin skepticizam i antiskepticizam 16. Skepticizam i metafizika skraja sedamnaestog veka 17. Novi skeptici - Simon Fuše i Pjer-Danijel lj 18. Pjer Bejl - Superskepticizam i počeci prosvetiteljskog dogmatizma Literatura Objavljeni materijal Rukopisni materijal Dodaci I. Skeptično o Istoriji skepticizma Da li je bilo,,pironističke krize` u ranoj modernoj filozofiji? Kritička beleška o Ričardu H. Popkinu Literatura II. Čovek i filozofija Ričard Popkin - jedna lična zabeleška PREDRAG MILIDRAG - Eros vedrine Indeks `Ričard Popkin jedan je od najuticajnijih savremenih tumača skepticizma, a njegova knjiga prati istoriju skepticizma od Savonarole do Bejla (od 1450. do 1710. godine). Taj period nije izabran slučajno. U tih bezmalo 300 godina najpre je iznova otkriven grčki skepticizam, potom inkorporiran u iskustvo renesanse, zatim izložen novim tumačenjima i preobražajima, da bi i sam odigrao nezaobilaznu ulogu kod velikih filozofa poput Dekarta, Paskala, Spinoze, Hobsa, ili iznova propitan u teološkim raspravama tog perioda. Popkin pripada američkoj školi istoričara filozofije, što podrazumeva besprekorno poznavanje teme o kojoj piše, strogost u izlaganju i, uprkos tome što je reč o tekstu koji se prostire na gotovo 700 stranica, ekonomičnost izraza. Već u prvoj rečenici knjige Popkin precizira da je skepticizam filozofsko gledište a ne niz sumnji koji se vezuje za tradicionalna religijska verovanja, što znači da je ključni ulog svake skeptičke pozicije – istina. Ipak, Popkin ne suprotstavlja skepticizam i fideizam, skeptika i vernika, kako bi se moglo očekivati s obzirom na suprotstavljenost te dve pozicije. Nikada skepticizam, sugeriše autor, nije puko neverovanje, niti je fideizam slepo verovanje. Iako skeptik preporučuje suzdržavanje od suđenja koje počiva na verovanju, to ne znači da je verovanje irelevantno za ono do čega je skeptiku stalo – do nesumnjive istine. Upotrebljavajući pojam fideizma onako kako ga je oblikovala literatura na engleskom jeziku, Popkin, zapravo, nastoji da jasnije istakne skeptički element koji je, tvrdi on, uključen u fideističko gledište. Popkinov tekst nezaobilazan je u svakoj raspravi koja sumnju koristi kao način da se dođe do delotvorne istine.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Richard H. Popkin The History of Scepticism Agripa Od Neteshajma Hajnrih Kornelije Agrippa Von Nettesheim Henricus Cornelius Aristotel Aristotle Arkesilaj Iz Pitane Antoan Arno Antoine Arnauld Sveti Avgustin Augustine Fransis Bejkon Francis Bacon Pjer Bejl Pierre Bayle Džordž Berkli George Berkeley Tomas Bernet Thomas Burnett Anri Bison Henri Busson Robert Bojl Boyle Hari Breken Harry Bracken Gi De Brije Guy De Brues Đordano Bruno Giordano Pjer Burden Pierre Bourdin Ciceron Vilijam Čilingvort William Chillingworth Žilijen Ejmar D`anžer Julien Eymard D`angers Gabrijel Danijel Gabriel Daniel Rene Descartes Pjer Demezo Pierre Desmaizeaux Žak Di Bosk Jacques Du Bosc Eli Diodati Elie Diogen Laertije Žak Davi Diperon Jacques Davy Duperron Žan Diveržije De Oran Džon Djuri John Dury Johan Ek Johann Eck Erazmo Roterdamski Anri Etjen Henri Estienne Samjuel Fišer Samuel Fisher Lučano Floridi Luciano Saleški Franja Simon Fuše Foucher Galileo Galilej Galilei Fransoa Garas Francois Garasse Euđenio Garin Eugenio Pjer Gasendi Pierre Gassendi Džozef Glenvil Joseph Glanvill Žan Gonteri Jean Gonery Tulio Gregori Tullio Gregory Hugo Grocijus Grotius Anri Guije Henri Gouhier Mari De Gurne Marie Gournay Herbert Od Čerberija Herbert Cherbury Gentijan Hervet Gentianus Hervetus Dejvid Hjum David Hume Tomas Hobs Thomas Hobbes Abraham Ibn Ezra Pjer Danijel Ije Pierre Daniel Huet Menaše Ben Izrael Menasseh Israel Ralf Kadvort Ralph Cudworth Žan Kalvin Jean Calvin Žan Pjer Kami Jean Pierre Camus Tomazo Kampanela Tommaso Campanella Imanuel Kant Karnead Sebastijan Kastelio Seren Kjerkegor Soren Kierkegaard Kristofer Klavijus Christopher Clavius Aleksandar Koare Alexandre Koyre Luj Burbon De Konde Nikola Kopernik Nicolaus Copernicus Pol Oskar Kristeler Entoni Ešli Kuper Anthony Ashley Cooper Fransoa La Mot Le Aje Francois La Mothe Le Vayer Isak La Pejrer Isaac La Peyrere Elizabet Labrus Elisabeth Labrousse Gotrfird Vilhelm Fon Lajbnic Gottfried Wilhelm Leibniz Pjer Le Loajepierre Le Loyer Žan Leklerk Jean Le Clerc Rober Lenobl Lenoble Elejn Limbrik Džon Lok John Locke Luj Martin Luter Luther Hose Maja Neto Jose Maia Može Majmonid Moses Maimonides Nikola Malbranš Nicolas Malebranche Leonar De Marande Karl Marks Marx Žil Mazaren Jules Kozimo Di Mediči Cosimo Maren Mersen Marin Mersenne Džozef Mid Joseph Mede Migel De Molinos Miguel Mošel De Montenj Michel Montaigne Henri Mor Henry More Silvija Mur Sylvia Murr Đovani Nezi Giovanni Nesi Gabrijel Node Gabriel Naude Isak Njutn Isaac Newton Ezekijel Olaso Ezequiel Džon Oven John Owen Đani Paganini Gianni Paracelzus Blez Paskal Blaise Pascal Gi Paten Guy Patin Sveti Pavle Kristof Pfaf Christophe Pfaff Piko Dela Mirandola Đanfrančesko Pico Della Gianfracesco Giovanni Rene Pintar Pintard Piron Platon Plutarh Henrik Regijus Henry Regius Džon Herman Rendal Arman Žan Di Plesis Rišelje Jean Du Plessis Duc Richelieu Francisko Sančez Francisco Sanchez Đirolamo Savonarola Girolamo Rajmund Sebond Raimond Sekst Empirik Sextus Empiricus Sen Siran Saint Cyran Migel Servet Miguel Servetus Martin Shokus Martinus Schoockius Rišar Simon Richard Simon Sokrat Samuel Sorbjer Sorbiere Šarl Sorel Baruh Spinoza Leo Straus Fortunat Strovski Strowski Pjer Šaron Pierre Charron Žan De Šijon Jean Silhon Čarls Šmit Charles Schmitt Džon Tilotson John Tillotson Fransoa Veron Francois Đorđo Antonio Vespuči Giorgio Vespucci Pjer Vile Pierre Villey Džon Vilkins John Wilkins Gizbert Voetije Volter Džon Votkins John Watkins Ričard Votson Richard Watson Zenon Iz Eleje Isak Žaklo Isaac Jaquelot Etjen Žilson Etienne Gilson Pjer Žirje Pierre Jurieu

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! U ovom klasičnom delu, Leo Štraus istražuje problem prirodnog prava i tvrdi da u stvarnosti postoji čvrst temelj za razliku između ispravnog i pogrešnog u etici i politici. Na stogodišnjicu Štrausovog rođenja i pedesetu godišnjicu Volgrin predavanja koja su iznedrila ovo delo, Prirodno pravo i istorija ostaju kontroverzni i suštinski kao i uvek. Leo Strauss (/straʊs/,[31] njemački: [ˈleːoː ʃtʁaʊs];[32][33] 20. rujna 1899. – 18. listopada 1973.) bio je njemačko-američki politički filozof i klasičar koji se specijalizirao za klasičnu političku filozofiju. Rođen u Njemačkoj od židovskih roditelja, Strauss je kasnije emigrirao iz Njemačke u Sjedinjene Države. Veći dio svoje karijere proveo je kao profesor političkih znanosti na Sveučilištu u Chicagu, gdje je predavao nekoliko generacija studenata i objavio petnaest knjiga.[34] Uvježban u neo-kantovskoj tradiciji s Ernstom Cassirerom i uronjen u rad fenomenologa Edmunda Husserla i Martina Heideggera, Strauss je svoju slavu stekao revolucionarnim knjigama o Spinozi i Hobbesu, zatim člancima o Maimonidu i Farabiju. Kasnih 1930-ih njegovo se istraživanje usredotočilo na ponovno otkrivanje ezoterijskog pisanja, čime je novo osvjetljavanje Platona i Aristotela, vraćajući se na njihovo tumačenje kroz srednjovjekovnu islamsku i židovsku filozofiju, te potičući primjenu tih ideja na suvremenu političku teoriju. Strauss je rođen 20. rujna 1899. u gradiću Kirchhain u Hesse-Nassauu, pokrajini Kraljevine Pruske (dio Njemačkog Carstva), od obitelji Huga Straussa i Jennie Strauss, rođene David. Prema nekrologu Allana Blooma iz 1974. u Političkoj teoriji, Strauss je `odgajan kao ortodoksni Židov`, ali čini se da obitelj nije u potpunosti prihvatila ortodoksnu praksu.[36] Sam Strauss je primijetio da potječe iz `konzervativnog, čak i ortodoksnog židovskog doma`, ali onog koji malo zna o židovstvu osim strogog pridržavanja ceremonijalnih zakona. Njegov otac i ujak vodili su farmu i stočarski posao koji su naslijedili od svog oca Meyera (1835.–1919.), vodećeg člana lokalne židovske zajednice.[37] Nakon pohađanja Kirchhain Volksschule i protestantske Rektoratsschule, Leo Strauss je 1912. godine upisan u Gymnasium Philippinum (povezan sa Sveučilištem u Marburgu) u obližnjem Marburgu (iz kojeg su također diplomirali Johannes Althusius i Carl J. Friedrich) 1912. godine, diplomirajući u He. ukrcao se kod marburškog kantora Straussa (bez srodstva), čija je rezidencija služila kao mjesto susreta sljedbenika neo-kantovskog filozofa Hermanna Cohena. Strauss je služio u njemačkoj vojsci od Prvog svjetskog rata od 5. srpnja 1917. do prosinca 1918. godine. Strauss se nakon toga upisao na Sveučilište u Hamburgu, gdje je 1921. doktorirao; njegovu tezu, O problemu znanja u filozofskoj doktrini F. H. Jacobija (Das Erkenntnisproblem in der philosophischen Lehre Fr. H. Jacobis), nadgledao je Ernst Cassirer. Također je pohađao tečajeve na sveučilištima u Freiburgu i Marburgu, uključujući neke koje su predavali Edmund Husserl i Martin Heidegger. Strauss se pridružio židovskom bratstvu i radio za njemački cionistički pokret, koji ga je upoznao s raznim njemačkim židovskim intelektualcima, kao što su Norbert Elias, Leo Löwenthal, Hannah Arendt i Walter Benjamin. Benjamin je bio i ostao obožavatelj Straussa i njegovog rada tijekom cijeloga života.[38][39][40] Straussov najbliži prijatelj bio je Jacob Klein, ali je također bio intelektualno angažiran s Gerhardom Krügerom—i Karlom Löwithom, Juliusom Guttmanom, Hans-Georgom Gadamerom i Franzom Rosenzweigom (kome je Strauss posvetio svoju prvu knjigu), kao i Gershomom Scholemom, Alexanderom Altmannom , te arabist Paul Kraus, koji se oženio Straussovom sestrom Bettinom (Strauss i njegova supruga kasnije su posvojili dijete Paula i Bettine Kraus kada su oba roditelja umrla na Bliskom istoku). S nekoliko od tih prijatelja, Strauss je kasnije u životu vodio energične epistolarne razmjene, od kojih su mnoge objavljeni u Gesammelte Schriften (Sabrani spisi), neki u prijevodu s njemačkog. Strauss je također bio uključen u diskurs s Carlom Schmittom. Međutim, nakon što je Strauss napustio Njemačku, prekinuo je diskurs kada Schmitt nije odgovorio na njegova pisma. Karijera Sveučilište u Chicagu, škola s kojom je Strauss najtješnje povezan Nakon što je 1932. dobio Rockefellerovu stipendiju, Strauss je napustio svoju poziciju na Višem institutu za židovske studije u Berlinu u Pariz. U Njemačku se vratio samo jednom, na nekoliko kratkih dana dvadeset godina kasnije. U Parizu se oženio Marie (Miriam) Bernsohn, udovicom s malim djetetom, koju je prije poznavao u Njemačkoj. Posvojio je sina svoje supruge, Thomasa, a kasnije i sestrino dijete, Jenny Strauss Clay, kasnije profesoricu klasike na Sveučilištu Virginia; on i Miriam nisu imali vlastite biološke djece. Nakon smrti, iza njega su ostali Thomas, kći Jenny Strauss Clay i troje unučadi. Strauss je postao doživotni prijatelj Alexandrea Kojèvea i bio je u prijateljskim odnosima s Raymondom Aronom, Alexandreom Koyréom i Étienneom Gilsonom. Zbog uspona nacista na vlast, odlučio se ne vratiti u svoju domovinu. Strauss je, nakon nekih peripetija, pronašao utočište u Engleskoj, gdje je 1935. dobio privremeno zaposlenje na Sveučilištu Cambridge, uz pomoć svog tasta, Davida Daubea, koji je bio povezan s Gonvilleom i Caius Collegeom. Dok je bio u Engleskoj, postao je blizak prijatelj R. H. Tawneyja, a bio je u manje prijateljskim odnosima s Isaiahom Berlinom.[24] U nemogućnosti da nađe stalni posao u Engleskoj, Strauss se 1937. preselio u Sjedinjene Države, pod pokroviteljstvom Harolda Laskog, koji mu je napravio upoznavanje i pomogao mu da dobije kratko predavanje. Nakon kratkog staža kao znanstveni suradnik na Odsjeku za povijest na Sveučilištu Columbia, Strauss je osigurao mjesto u The New School, gdje je između 1938. i 1948. radio na fakultetu političkih znanosti i također je preuzeo pomoćne poslove.[41] Godine 1939. kratko je radio kao gostujući profesor na Hamilton Collegeu. Postao je američki državljanin 1944., a 1949. postao je profesor političkih znanosti na Sveučilištu u Chicagu, držeći Robert Maynard Hutchins Distinguished Service Professorship do odlaska 1969. godine. Strauss je 1953. skovao frazu reductio ad Hitlerum, igru ​​reductio ad absurdum, sugerirajući da uspoređivanje argumenta s jednim od Hitlerovih, ili `igranje na nacističku kartu`, često je zabluda irelevantna.[42] Godine 1954. susreo se s Löwithom i Gadamerom u Heidelbergu i održao javni govor o Sokratu. Dobio je poziv za privremeni lektorat u Hamburgu 1965. (što je odbio iz zdravstvenih razloga) te je primio i prihvatio počasni doktorat sa Sveučilišta u Hamburgu i Bundesverdienstkreuza (Njemački orden za zasluge) preko njemačkog predstavnika u Chicagu. Godine 1969. Strauss se preselio na Claremont McKenna College (bivši Claremont Men`s College) u Kaliforniji na godinu dana, a zatim na St. John`s College, Annapolis 1970., gdje je bio Scott Buchanan Distinguished Scholar in Residence do svoje smrti od upale pluća 1973. godine. [43] Pokopan je na hebrejskom groblju u Annapolisu, sa suprugom Miriam Bernsohn Strauss, koja je umrla 1985. godine.[44][45] Psalam 114. pročitan je u sprovodu na zahtjev obitelji i prijatelja.[46] Filozofija Za Straussa su politika i filozofija bile nužno isprepletene. Suđenje i smrt Sokrata smatrao je trenutkom nastanka političke filozofije. Strauss je smatrao jednim od najvažnijih trenutaka u povijesti filozofije Sokratov argument da filozofi ne mogu proučavati prirodu bez razmatranja vlastite ljudske prirode,[47] koja je, prema riječima Aristotela, priroda `političke životinje.` 48] Međutim, također je smatrao da su ciljevi politike i filozofije inherentno nepomirljivi i nesvodivi jedni na druge.[49][50] Strauss je razlikovao `učenjake` od `velikih mislilaca`, identificirajući se kao učenjak. Napisao je da su većina filozofa koji se samoopisuju zapravo znanstvenici, oprezni i metodični. Veliki mislioci, nasuprot tome, hrabro i kreativno rješavaju velike probleme. Znanstvenici se bave ovim problemima samo neizravno razmišljajući o razlikama velikih mislilaca.[51] U Prirodnom pravu i povijesti Strauss počinje kritikom epistemologije Maxa Webera, nakratko se bavi relativizmom Martina Heideggera (koji ostaje neimenovan) i nastavlja raspravom o evoluciji prirodnih prava kroz analizu misli Thomasa Hobbesa i Johna Locke. Zaključuje kritiziranjem Jean-Jacquesa Rousseaua i Edmunda Burkea. U središtu knjige su ulomci iz Platona, Aristotela i Cicerona. Velik dio njegove filozofije je reakcija na Heideggerova djela. Doista, Strauss je napisao da se Heideggerovo razmišljanje mora razumjeti i suočiti s njim prije nego što je moguća bilo kakva potpuna formulacija moderne političke teorije, a to znači da se politička misao mora baviti pitanjima ontologije i povijesti metafizike.[52] Strauss je napisao da je Friedrich Nietzsche bio prvi filozof koji je ispravno razumio historicizam, ideju utemeljenu na općem prihvaćanju hegelovske filozofije povijesti. Heidegger je, prema Straussovom mišljenju, sanizirao i politizirao Nietzschea, dok je Nietzsche vjerovao da će `naši vlastiti principi, uključujući vjeru u napredak, postati jednako neuvjerljivi i strani kao što su se pokazali svi raniji principi (esencije)` i `jedini način izgleda... da se dragovoljno izabere životvorna zabluda umjesto smrtonosne istine, da se izmišlja mit`.[53] Heidegger je vjerovao da je tragični Nietzscheov nihilizam sam po sebi `mit` vođen defektnom zapadnom koncepcijom bića koju je Heidegger pratio do Platona. U svojoj objavljenoj korespondenciji s Alexandreom Kojèveom, Strauss je napisao da je Hegel bio u pravu kada je pretpostavio da kraj povijesti implicira kraj filozofije kako je shvaća klasična politička filozofija.[54] Na čitanju Straussovo proučavanje filozofije i političkih diskursa koje je proizvela islamska civilizacija, prije svega Al-Farabijeva i Maimonidesova, bila je ključna u razvoju njegove teorije čitanja. Krajem 1930-ih, Strauss je po prvi put pozvao na preispitivanje `razlike između egzoteričnog (ili javnog) i ezoteričnog (ili tajnog) učenja`.[55] Godine 1952. objavio je Persecution and the Art of Writing, tvrdeći da ozbiljni pisci pišu ezoterično, to jest s višestrukim ili slojevitim značenjima, često prikrivenim ironijom ili paradoksom, nejasnim referencama, čak i namjernim proturječjima. Ezoterično pisanje ima nekoliko svrha: štiti filozofa od osvete režima i štiti režim od korozije filozofije; privlači pravu vrstu čitatelja i odbija pogrešnu vrstu; a pronalaženje unutarnje poruke je samo po sebi vježba filozofskog rasuđivanja.[56][57][58] Polazeći od svoje studije o Maimonidu i Al Farabiju, i dalje upućujući na Platonovu raspravu o pisanju sadržanu u Fedru, Strauss je predložio da je klasična i srednjovjekovna umjetnost ezoterijskog pisanja pravi medij za filozofsko učenje: umjesto da prikazuje filozofe ` misli površno, klasični i srednjovjekovni filozofski tekstovi vode svoje čitatelje u razmišljanju i učenju neovisno o prenesenom znanju. Dakle, Strauss se slaže sa Sokrat iz Fedra, gdje grčki ukazuje na to da, ukoliko pisanje ne odgovara na pitanje, dobro pisanje izaziva pitanja kod čitatelja - pitanja koja čitatelja usmjeravaju prema razumijevanju problema o kojima je autor razmišljao s najvećom ozbiljnošću. Strauss tako, u Persecution and the Art of Writing, predstavlja Maimonidesa `kao skrivenog nevjernika koji zamagljuje svoju poruku iz političkih razloga.`[59] Straussov hermeneutički argument[3] – reartikuliran u njegovim kasnijim spisima (naročito u Gradu i čovjeku [1964.]) – je da su prije 19. stoljeća zapadni znanstvenici obično shvaćali da filozofsko pisanje nije kod kuće ni u jednoj državi, bez obzira na to kako liberalno. U mjeri u kojoj propituje konvencionalnu mudrost u njezinim korijenima, filozofija se mora čuvati posebno od onih čitatelja koji smatraju da su autoritativni, mudri i liberalni branitelji statusa quo. Preispitujući ustaljena mišljenja, ili istražujući načela morala, filozofi iz starog doba smatrali su potrebnim svoje poruke prenijeti na iskosan način. Njihova `umjetnost pisanja` bila je umjetnost ezoterične komunikacije. To je bilo osobito očito u srednjovjekovnim vremenima kada su heterodoksni politički mislioci pisali pod prijetnjom inkvizicije ili usporedivo tupih sudova. Straussov argument nije da su srednjovjekovni pisci koje proučava rezervirali jedno egzoterično značenje za mnoge (hoi polloi) i ezoterično, skriveno za nekolicinu (hoi aristoi), već da su ovi pisci, kroz retoričke strategije, uključujući proturječnost i hiperbole, uspjeli prenijeti njihovo pravo značenje u prešutno srce svojih spisa – srce ili poruku koja se nesvodi na `slovo` ili povijesnu dimenziju tekstova. Izričito slijedeći vodstvo Gottholda Ephraima Lessinga, Strauss ukazuje na to da su srednjovjekovni politički filozofi, ništa manje od svojih antičkih kolega, pažljivo prilagođavali svoje formulacije dominantnim moralnim stajalištima svog vremena, kako ne bi `mnogi` osudili njihove spise kao heretičke ili nepravedne. (koji nisu čitali), nego od onih `nekolicine` koje su mnogi smatrali najpravednijim čuvarima morala. Upravo bi te pravedne osobe bile najsklonije progonu/izopćenju svakoga tko se bavio razotkrivanjem plemenite ili velike laži na kojoj stoji ili pada vlast nekolicine nad mnogima.[60] Prema njegovim kritičarima, posebno Shadia Drury, Strauss pogrešno pretpostavlja razliku između `egzoteričnog` ili spasonosnog i `ezoteričnog` ili `istinskog` aspekta filozofije predmodernih političkih filozofa. Nadalje, Straussa se često optužuje da je sebe napisao ezoterično. Čini se da se optužba temelji na uvjerenju da u liberalnim društvima moderne ere, a posebno u Sjedinjenim Državama, filozofi nisu slobodni iznositi svoje filozofske stavove u javnosti, a da ih ne optuže za neprikladnost.[61] O politici Dio serije na Konzervativizam Plava zastava maše.svg Varijante Koncepti Mislioci JohnsonHumeBurkeVišeMaistreBonaldHallerChateaubriandColeridgeKaramzinCarlyleNewmanTocquevilleCortésDostoevskyTaineBellocChestertonStraussOakeshottBurnhamKuehnelt-LeddihnKirkBuckleyScrutonHitchensPeterson političari Organizacije Religijski konzervativizam Nacionalne varijante Povezane teme DodgerBlue flag waving.svg Portal za konzervativizam Glasačka kutija u boji.svg Politički portal vte Prema Strausu, moderna društvena znanost je manjkava jer pretpostavlja razliku između činjenica i vrijednosti, koncept koji je Strauss smatrao sumnjivim. Njegove je korijene u filozofiji prosvjetiteljstva pronašao do Maxa Webera, mislioca kojeg je Strauss opisao kao `ozbiljan i plemenit um`. Weber je želio odvojiti vrijednosti od znanosti, ali je, prema Straussu, zapravo bio derivativni mislilac, pod dubokim utjecajem Nietzscheovog relativizma.[62] Strauss je politiku tretirao kao nešto što se ne može proučavati izdaleka. Politolog koji je proučavao politiku znanstvenim okom bez vrijednosti, za Straussa se samozavaravao. Pozitivizam, nasljednik Augustea Comtea i Maxa Webera u potrazi za navodnim prosudbama bez vrijednosti, nije uspio opravdati vlastito postojanje, što bi zahtijevalo vrijednosni sud.[63] Dok je liberalizam modernog doba naglašavao težnju za slobodom pojedinca kao svoj najviši cilj, Strauss je smatrao da bi trebao postojati veći interes za problem ljudske izvrsnosti i političke vrline. Strauss je kroz svoje spise neprestano postavljao pitanje kako i u kojoj mjeri sloboda i izvrsnost mogu koegzistirati. Strauss se odbijao zadovoljiti bilo kakvim pojednostavljenim ili jednostranim rješenjima sokratskog pitanja: Što je dobro za grad i čovjeka?[64] Susreti s Carlom Schmittom i Alexandreom Kojèveom Dva značajna političko-filozofska dijaloga koje je Strauss vodio sa živim misliocima bili su oni koje je vodio s Carlom Schmittom i Alexandreom Kojèveom. Schmitt, koji će kasnije nakratko postati glavni pravnik nacističke Njemačke, bio je jedan od prvih važnih njemačkih akademika koji je pregledao Straussove raneork pozitivno. Schmittova pozitivna referenca i odobravanje Straussovog rada na Hobbesu bila je ključna u pridobivanju Straussa stipendije koja mu je omogućila da napusti Njemačku.[65] Straussova kritika i pojašnjenja Koncepta političkog naveli su Schmitta da u njegovom drugom izdanju napravi značajne izmjene. Pišući Schmittu 1932. godine, Strauss je sažeo Schmittovu političku teologiju da `budući da je čovjek po prirodi zao, njemu je stoga potrebna vlast. Ali vlast se može uspostaviti, to jest, ljudi se mogu ujediniti samo u jedinstvu protiv—protiv drugih ljudi. Svako udruženje ljudi nužno je odvajanje od drugih ljudi... političko tako shvaćeno nije konstitutivni princip države, poretka, već uvjet države.`[66] Strauss se, međutim, izravno suprotstavio Schmittovu stavu. Za Straussa, Schmitt i njegov povratak Thomasu Hobbesu od pomoći su razjasnili prirodu našeg političkog postojanja i našeg modernog samorazumijevanja. Schmittov je stav stoga bio simptomatičan za liberalno samorazumijevanje modernog doba. Strauss je smatrao da je takva analiza, kao u Hobbesovo vrijeme, poslužila kao korisna `pripremna akcija`, otkrivajući našu suvremenu orijentaciju prema vječnim problemima politike (društvene egzistencije). Međutim, Strauss je smatrao da Schmittova reifikacija našeg modernog samorazumijevanja problema politike u političku teologiju nije adekvatno rješenje. Strauss je umjesto toga zagovarao povratak širem klasičnom shvaćanju ljudske prirode i probni povratak političkoj filozofiji, u tradiciji antičkih filozofa.[67] S Kojèveom je Strauss imao blisko i doživotno filozofsko prijateljstvo. Prvi put su se sreli kao studenti u Berlinu. Dva su mislioca dijelila bezgranično filozofsko poštovanje jedno prema drugom. Kojève će kasnije napisati da, bez prijateljstva sa Straussom, `nikada ne bih znao... što je filozofija`.[68] Političko-filozofski spor između Kojèvea i Straussa usredotočio se na ulogu koju bi filozofija trebala i smije imati u politici. Kojève, viši državni službenik u francuskoj vladi, bio je ključan u stvaranju Europske ekonomske zajednice. Tvrdio je da bi filozofi trebali imati aktivnu ulogu u oblikovanju političkih događaja. Strauss je, naprotiv, vjerovao da bi filozofi trebali igrati ulogu u politici samo u onoj mjeri u kojoj mogu osigurati da filozofija, koju je smatrao najvišom djelatnošću čovječanstva, može biti slobodna od političke intervencije.[69] Liberalizam i nihilizam Strauss je poučavao da liberalizam u svom modernom obliku (koji je orijentiran na univerzalnu slobodu za razliku od `starog liberalizma` koji je orijentiran na ljudsku izvrsnost) sadrži unutarnju sklonost ekstremnom relativizmu, što je zauzvrat dovelo do dvije vrste nihilizma: [70] Prvi je bio `brutalni` nihilizam, izražen u nacističkim i boljševičkim režimima. U O tiraniji je napisao da su te ideologije, obje potomke prosvjetiteljske misli, pokušale uništiti sve tradicije, povijest, etiku i moralne standarde i zamijeniti ih silom pod kojom su priroda i čovječanstvo pokoreni i osvojeni.[71] Drugi tip - `nježni` nihilizam izražen u zapadnim liberalnim demokracijama - bio je neka vrsta besciljnosti bez vrijednosti i hedonistički `permisivni egalitarizam`, za koji je vidio da prožima tkivo suvremenog američkog društva.[72][73] U uvjerenju da su relativizam, scijentizam, historizam i nihilizam 20. stoljeća bili upleteni u propadanje modernog društva i filozofije, Strauss je nastojao otkriti filozofske puteve koji su doveli do ove situacije. Rezultirajuća studija navela ga je da zagovara probni povratak klasičnoj političkoj filozofiji kao polazišnoj točki za prosuđivanje političkog djelovanja.[74] Straussovo tumačenje Platonove Republike Prema Strausu, Platonova Republika nije `nacrt za reformu režima` (igra riječi iz Otvorenog društva i njegovih neprijatelja Karla Poppera, koja napada Republiku da je upravo to). Strauss citira Cicerona: `Republika ne iznosi na vidjelo najbolji mogući režim, nego prirodu političkih stvari - prirodu grada.`[75] Strauss je tvrdio da je grad-u-govor neprirodan, upravo zato što je `omogućen apstrakcijom od erosa`.[76] Iako je bio skeptičan prema `napretku`, Strauss je bio jednako skeptičan i prema političkim programima `povratka` - to jest, vraćanja unatrag umjesto naprijed. Zapravo, dosljedno je bio sumnjičav prema svemu što je tvrdilo da je rješenje starog političkog ili filozofskog problema. Govorio je o opasnosti u pokušaju da se konačno riješi rasprava između racionalizma i tradicionalizma u politici. Konkretno, zajedno s mnogima u njemačkoj desnici prije Drugoga svjetskog rata, bojao se ljudi koji pokušavaju natjerati svjetsku državu da nastane u budućnosti, misleći da će to neizbježno postati tiranija.[77] Stoga se držao podalje od dva totalitarizma koja je osudio u svom stoljeću, i fašisti i komunisti. Strauss i Karl Popper Strauss je aktivno odbacivao stavove Karla Poppera kao nelogične. Složio se s pismom odgovora na njegov zahtjev Erica Voegelina da ispita to pitanje. U odgovoru, Voegelin je napisao da je proučavanje Popperovih stavova gubljenje dragocjenog vremena i `smetanje`. Konkretno o Otvorenom društvu i njegovim neprijateljima i Popperovom razumijevanju Platonove Republike, nakon što je dao neke primjere, Voegelin je napisao: Popper je filozofski toliko nekulturan, toliko potpuno primitivan ideološki kavgadžija, da nije u stanju ni približno ispravno reproducirati sadržaj jedne Platonove stranice. Čitanje mu ne koristi; previše mu nedostaje znanja da bi razumio što autor kaže.[78] Strauss je nastavio pokazivati ​​ovo pismo Kurtu Riezleru, koji je iskoristio svoj utjecaj kako bi se suprotstavio Popperovu imenovanju na Sveučilište u Chicagu.[79] Drevni i moderni Strauss je stalno naglašavao važnost dviju dihotomija u političkoj filozofiji, a to su Atena i Jeruzalem (razum i objava) i antičko naspram modernog. `Drevni` su bili sokratovski filozofi i njihovi intelektualni nasljednici; `Moderni` počinju s Niccolò Machiavellijem. Smatralo se da je kontrast između drevnih i modernih vezan uz nerazrješivu napetost između Razuma i Otkrivenja. Sokratici su, reagirajući na prve grčke filozofe, vratili filozofiju na zemlju, a time i na tržište, čineći je političkim.[80] Moderni su reagirali na dominaciju objave u srednjovjekovnom društvu promicanjem mogućnosti Razuma. Protivili su se Akvinskom spajanju prirodnog prava i prirodne teologije, jer je prirodno pravo učinilo ranjivim na sporedne teološke sporove.[81] Thomas Hobbes, pod utjecajem Francisa Bacona, preusmjerio je političku misao na ono što je najčvršće, ali i najniže u čovjeku - njegove fizičke nade i strahove - postavljajući presedan za Johna Lockea i kasniji ekonomski pristup političkoj misli, kao u David Hume i Adam Smith.[82] Strauss i cionizam Kao mladić, Strauss je pripadao njemačkoj cionističkoj omladinskoj skupini, zajedno sa svojim prijateljima Gershomom Scholemom i Walterom Benjaminom. Obojica su bili Straussovi obožavatelji i nastavit će biti tijekom života.[83] Kada je imao 17 godina, kako je rekao, `pretvoren` je u politički cionizam kao sljedbenik Vladimira Jabotinskog. Napisao je nekoliko eseja o njezinim kontroverzama, ali je te aktivnosti ostavio iza svojih ranih dvadesetih.[84] Dok je Strauss zadržao simpatični interes za cionizam, kasnije je cionizam nazvao `problematičnim` i razočarao se u neke od njegovih ciljeva. Predavao je na Hebrejskom sveučilištu u Jeruzalemu tijekom akademske godine 1954–55. U svom pismu uredniku National Reviewa, Strauss je pitao zašto je Izrael jedan od njihovih pisaca nazvao rasističkom državom. Tvrdio je da autor nije pružio dovoljno dokaza za svoj argument. Svoj je esej završio sljedećom izjavom:[85] Politički cionizam je problematičan iz očitih razloga. Ali nikada ne mogu zaboraviti što je postigao kao moralna snaga u eri potpunog raspada. Pomoglo je zaustaviti plimu `progresivnog` izravnavanja poštovanih razlika predaka; ispunjavala je konzervativnu funkciju. Vjersko uvjerenje Iako je Strauss prihvatio korisnost religioznog uvjerenja, postoje neka pitanja o njegovim religijskim pogledima. Otvoreno je prezirao ateizam[86][potreban je bolji izvor] i nije odobravao suvremenu dogmatsku nevjeru, koju je smatrao neumjerenom i iracionalnom.[87] Međutim, poput Tome Akvinskog, smatrao je da objava mora biti predmet ispitivanja razumom.[88] Na kraju Grada i čovjeka, Strauss nas poziva da `budimo otvoreni za... pitanje quid sit deus [`Što je Bog?`]` (str. 241), a Edward Feser piše da: Strauss sam nije bio ortodoksni vjernik, niti je bio uvjereni ateist. Budući da je prihvaćanje ili ne prihvaćanje navodne božanske objave samo po sebi jedno od `trajnih` pitanja, ortodoksija uvijek mora ostati opcija jednako obranljiva kao i nevjera.[89] U Prirodnom pravu i povijesti Strauss razlikuje sokratsko (platonsko, ciceronovsko, aristotelovsko) od konvencionalnog (materijalističkog, epikurejskog) tumačenja božanstva, te tvrdi da je `pitanje religije` (što je religija?) neodvojivo od pitanja o tome što je religija? prirode civilnog društva i građanske vlasti. U cijelom se svesku zalaže za sokratsko tumačenje građanskog autoriteta i odbacuje konvencionalno tumačenje (čiji je ateizam bitna komponenta).[90] To je nespojivo s tumačenjima Shadie Drury i drugih znanstvenika koji tvrde da je Strauss na religiju gledao isključivo instrumentalno.[91][92] Odgovori na njegov rad Recepcija kod suvremenika Straussova djela čitali su i divili im se različiti mislioci poput filozofa Gershom Scholem, Walter Benjamin,[83] Hans-Georg Gadamer,[93] i Alexandre Kojève,[93] te psihoanalitičar Jacques Lacan.[93] Benjamin se upoznao Straussa kao studenta u Berlinu, te je tijekom svog života iskazivao divljenje Straussu.[38][39][40] Gadamer je izjavio da se `u velikoj mjeri slaže` sa Straussovim tumačenjima.[93] Kritički pogledi na Straussa Neki kritičari Straussa optužuju ga da je elitistički, neliberalistički i antidemokratski. Shadia Drury, u Leo Strauss and the American Right (1999.), tvrdila je da je Strauss usadio elitistički napon američkim političkim vođama povezan s imperijalističkim militarizmom, neokonzervativizmom i kršćanskim fundamentalizmom. Drury tvrdi da Strauss uči da je `trajna obmana građana od strane onih na vlasti kritična jer ih treba voditi, a potrebni su im jaki vladari koji će im reći što je dobro za njih.` Nicholas Xenos na sličan način tvrdi da je Strauss bio `antidemokrat u temeljnom smislu, pravi reakcionar`. Kako Xenos kaže, `Strauss je bio netko tko se želio vratiti u prethodnu, predliberalnu, predburžoasku eru krvi i crijeva, imperijalne dominacije, autoritarne vladavine, čistog fašizma.`[94] Straussa su također kritizirali neki konzervativci. Prema Claesu G. Rynu, Straussovo antihistoricističko razmišljanje stvara umjetni kontrast između moralne univerzalnosti i `konvencionalnog`, `prapredaka` i `povijesnog`. Strauss, tvrdi Ryn, pogrešno i reduktivno pretpostavlja da poštivanje tradicije mora potkopati razum i univerzalnost. Suprotno Straussovoj kritici Edmunda Burkea, povijesni smisao može biti neophodan za adekvatno shvaćanje univerzalnosti. Straussova apstraktna, ahistorijska koncepcija prirodnog prava iskrivljuje istinsku univerzalnost, tvrdi Ryn. Strauss ne razmatra mogućnost da stvarna univerzalnost postane poznata ljudskim bićima u konkretiziranom, posebnom obliku. Strauss i Straussians paradoksalno su poučili filozofski nesuđene američke konzervativce, ne samo rimokatoličke intelektualce, da odbace tradiciju u korist ahistorijskog teoretiziranja, pristranosti koja ide ususret središnjoj kršćanskoj ideji utjelovljenja, koja predstavlja sintezu univerzalnog i povijesni. Prema Rynu, propagiranje čisto apstraktne ideje univerzalnosti pridonijelo je neokonzervativnom zagovaranju navodno univerzalnih američkih principa, koje neokonzervativci vide kao opravdanje za američku intervenciju diljem svijeta – donoseći blagoslove `Zapada` zatucanim `počivanjima`. `. Straussovo antipovijesno razmišljanje povezuje njega i njegove sljedbenike s francuskim jakobincima, koji su također smatrali da je tradicija nespojiva s vrlinom i racionalnošću.[95] Ono što Ryn naziva `novim jakobinizmom` `neokonzervativne` filozofije je, piše Paul Edward Gottfried, također retorika Saint-Justa i Trockog, koju je filozofski osiromašena američka desnica preuzela s bezumnom oštroumnošću. Republikanski operateri i think tankovi očito vjeruju da mogu nositi biračko tijelo pozivajući se na jučerašnje ljevičarske klišeje.[96][97] Novinari poput Seymoura Hersha smatraju da je Strauss podržavao plemenite laži, `mitove koje koriste politički lideri koji žele održati kohezivno društvo.` za sve vlade. To uključuje uvjerenje da državna zemlja pripada njoj iako je možda stečena nelegitimno i da je državljanstvo ukorijenjeno u nečemu višem od nesreće rođenja.[100] Odgovor na kritiku U svojoj knjizi Straussophobia iz 2009., Peter Minowitz daje detaljnu kritiku Druryja, Xenosa i drugih Straussovih kritičara koje optužuje za `nevjerodostojnost i glupost.`[101] U svojoj recenziji knjige Čitanje Lea Straussa iz 2006., Stevena B. Smith, Robert Alter piše da Smith `uvjerljivo postavlja zapise o Straussovim političkim stavovima i o tome o čemu se zapravo radi u njegovom pisanju.` [102] Smith odbacuje vezu između Straussa i neokonzervativne misli, tvrdeći da Strauss nikada nije bio osobno aktivan u politici, nikada nije podržavao imperijalizam i dovodio u pitanje korisnost političke filozofije za prakticiranje politike. Strauss je posebno tvrdio da Platonov mit o kralju filozofu treba čitati kao reductio ad absurdum, te da bi filozofi trebali razumjeti politiku, ne da bi utjecali na politiku, već da bi osigurali autonomiju filozofije od politike.[103] Osim toga, Mark Lilla je tvrdio da pripisivanje Straussa neokonzervativnih stajališta proturječi pažljivom čitanju Straussovih stvarnih tekstova, posebice O tiraniji. Lilla sažima Straussa na sljedeći način: Filozofija uvijek mora biti svjesna opasnosti tiranije, kao prijetnje i političkoj pristojnosti i filozofskom životu. Mora razumjeti dovoljno o politici da brani svoju autonomiju, a da pritom ne padne u zabludu misleći da filozofija može oblikovati politički svijet u skladu sa svojim vlastitim svjetlima.[104] Konačno, odgovarajući na optužbe da su Straussova učenja potaknula neokonzervativnu vanjsku politiku Georgea W. Bushova administracija, kao što su `nerealne nade u širenje liberalne demokracije putem vojnih osvajanja`, profesor Nathan Tarcov, direktor Leo Strauss centra na Sveučilištu u Chicagu, u članku objavljenom u The American Interestu, tvrdi da Strauss kao politički filozof u biti nije bio politički. Nakon egzegeze vrlo ograničenih praktičnih političkih stajališta koja se mogu izvući iz Straussovih spisa, Tarcov zaključuje da nas `Strauss može podsjetiti na trajne probleme, ali smo sami krivi za svoja pogrešna rješenja za probleme današnjice.`[105] ] Isto tako Straussova kći, Jenny Strauss Clay, u članku New York Timesa branila je Straussa od optužbi da je on `glavni um iza neokonzervativnih ideologa koji kontroliraju vanjsku politiku Sjedinjenih Država`. `Bio je konzervativac`, kaže ona, `utoliko što nije mislio da je promjena nužno promjena na bolje.` Budući da je suvremena akademija `naginjala ulijevo`, sa svojom `neupitnom vjerom u napredak i znanost u kombinaciji s mukom u pogledu bilo kakvog moralnog suda`, Strauss je stajao izvan akademskog konsenzusa. Da je akademska zajednica naginjala udesno, i on bi to doveo u pitanje — au određenim je prilikama doveo u pitanje načela desnice.[106] strausijanizam Strausijanizam je naziv koji je dat `kako bi označio istraživačke metode, zajedničke koncepte, teorijske pretpostavke, središnja pitanja i pedagoški stil (nastavni stil[107]) karakterističan za veliki broj konzervativaca koji su bili pod utjecajem misli i učenja Lea Straussa .`[108] Iako je `posebno utjecajan među sveučilišnim profesorima povijesne političke teorije... također ponekad služi kao zajednički intelektualni okvir općenito među konzervativnim aktivistima, profesionalcima think tankova i javnim intelektualcima.`[108] disciplina političke teorije metoda poziva svoje praktičare da koriste `pomno čitanje` `Velikih knjiga` političke misli; oni nastoje razumjeti mislioca `kako je on sebe razumio`; ne zanimaju ih pitanja o povijesnom kontekstu ili povijesnih utjecaja na određenog autora`[108] i nastoje biti otvoreni za ideju da mogu pronaći nešto bezvremensko istinito u velikoj knjizi. Pristup `na važan način podsjeća na staru Novu kritiku u književnim studijama.`[108] Postoji određena kontroverza u pristupu oko toga što razlikuje veliku knjigu od manjih djela. Smatra se da su velike knjige napisane od strane autora/filozofa `takve suverene kritičke samospoznaje i intelektualne moći da se ni na koji način ne mogu svesti na opću misao svoga vremena i mjesta`,[108] s drugim djelima `shvaćenim kao epifenomenalan izvornim uvidima mislioca prvoga ranga.`[108] Ovaj pristup se smatra suprotnim `historicističkim pretpostavkama sredine dvadesetog stoljeća, koje čitaju povijest političke misli na progresistički način, s prošlošću filozofije zauvijek odsječene od nas u zamijenjenoj prošlosti.`[108] Strausijanizam iznosi mogućnost da su prošli mislioci možda `držali do istine - i da su noviji mislioci stoga u krivu.`[108] Harvey Mansfield je tvrdio da ne postoji takva stvar kao što je `strausijanizam`, ali postoje Straussians i škola Straussiansa. Mansfield opisuje školu kao `otvorenu za cijelu filozofiju` i bez ikakvih određenih doktrina za koje se mora vjerovati da joj pripadaju.[109] Gotovo cijeli Straussovi spisi prevedeni su na kineski; a u Kini čak postoji škola Straussovaca, a najistaknutiji je Liu Xiaofeng (Sveučilište Renmin). `Kineski Straussians` (koji su također često fascinirani Carlom Schmittom) predstavljaju izvanredan primjer hibridizacije zapadne političke teorije u nezapadnom kontekstu. Kako pišu urednici nedavnog sveska, `recepcija Schmitta i Straussa u kineskom govornom području (a posebno u Narodnoj Republici Kini) ne samo da govori mnogo o tome kako se Schmitt i Strauss danas mogu čitati, već također pruža važne tragove o dubljim proturječjima zapadne modernosti i dilemama neliberalnih društava u našem sve spornijem svijetu.`[110] Studenti Studenti koji su studirali kod Straussa ili su pohađali njegove tečajeve predavanja na Sveučilištu u Chicagu uključuju Georgea Anastaploa, Laurencea Bernsa, Hadley Arkesa, Setha Benardetea, Davida Bolotina, Christophera Bruella, Allana Blooma, Wernera Dannhausera, Murraya Drya, Charlesa Butterwortha, Williama Galstona , Victor Gourevitch, Harry V. Jaffa,[111] Roger Masters,[112] Clifford Orwin, Thomas Pangle, Stanley Rosen, Abram Shulsky (direktor Ureda za posebne planove),[98] Susan Sontag,[113] Warren Winiarski , i Paul Wolfowitz (koji je pohađao dva Straussova predavanja o Platonu i Montesquieuov Duh zakona na Sveučilištu u Chicagu). Harvey C. Mansfield, Steven B. Smith i Steven Berg, iako nikada nisu Straussovi studenti, su `Straussovci` (kao npr. e Straussovi sljedbenici se identificiraju). Richard Rorty opisao je Straussa kao poseban utjecaj u svojim ranim studijama na Sveučilištu u Chicagu, gdje je Rorty studirao `klasični kurikulum` pod Straussom.

Porudžbinom od preko 3.000 RSD ostvarujete besplatnu dostavu! 1.499,00 RSD Original price was: 1.499,00 RSD.1.275,00 RSDCurrent price is: 1.275,00 RSD. Svetski bestseler, ovaj roman o matematici, papagajima, knjigama, mafiji, istovremeno je istorija i geografija. Pripovedanje puno napetosti dočarava nam čudesa i zagonetke sveta. Sve je ovde, od časa kad su izmišljeni brojevi i počela da se mere prostranstva Zemlje do danas, od stare Grčke, Bliskog i Dalekog Istoka do savremenih matematičkih pustolova, sa zapletom koji nas, s Parizom u središtu, prenosi od amazonske prašume do Tokija i Sicilije. Deni Geđ, i sam po profesiji matematičar, autor niza odličnih knjiga iz te oblasti, sad je sačinio remek-delo u žanru koji nam je poznat po romanu Justejna Gordera o istoriji filozofije „Sofijin svet“. Ono što je „Sofijin svet“ za filozofiju, „Papagajeva teorema“ je za matematiku. Istorija matematičkih otkrića i suština matematičkih problema odjednom bivaju bliske i dramatične. I zato ako hoćete da vam matematika bude kućna ljubimica, da je shvatite, da razumete ono što nikad niste razumeli, rešićete stvar tako što ćete čitati „Papagajevu teoremu“. Nećete samo naučiti matematiku, nego ćete je i zavoleti. A ako vam do tog nije stalo, mislite na decu. Vaše dete će postati tata-mata, čudo od deteta! Jer, matematika se ovde ne predaje nego se pripoveda. Ponekad roman ume da bude matematika, a sa ovom knjigom – matematika je postala roman. Budite obavešteni među prvima o našim specijalnim ponudama, akcijama, novim naslovima i dešavanjima! Adresa: Jurija Gagarina 102, 11070 Beograd PIB: 108202479 Matični broj: 20951729 Copyright © 2023 Kosmos knjižara. Sva prava zadržana. Developed by Digital Tribe.

ISTORIJA I APOKALIPSA - Bela Hamvaš Bela Hamvaš (mađ. Hamvas Béla, Eperješ (danas u Slovačkoj), 23. marta 1897. – Budimpešta, 7. novembra 1968) bio je mađarski pisac i esejista. Hamvašova dela su uglavnom objavljena nakon njegove smrti i svi rukopisi još nisu dostupni. Odrastao je u Bratislavi kao dete protestantskog sveštenika. Otac mu se bavio pisanjem i predavanjem mađarske i nemačke književnosti.[1] Godine 1915. Bela upisuje kadetsku školu, i ubrzo upoznaje strahote Prvog svetskog rata na ukrajinskom i italijanskom frontu – dva puta biva ranjen, doživljava nervni slom i odbija da primi odlikovanje. Posle rata porodica se seli u Budimpeštu gde Hamvaš od 1919. do 1923. studira nemački i mađarski. Isprva se izdržava novinarstvom radeći kao esejista i prevodilac. Radove objavljuje u periodici, a 1927. se zapošljava kao bibliotekar, gde ga zatiče Drugi svetski rat. Poslom pisca izdržavao se samo za kratko - pre rata Hamvaša nisu prihvatali reakcionari i klerikalni krugovi, a posle rata komunisti. Tokom rata tri puta biva mobilisan, 1942. je na ruskom frontu. Prilikom opsade Budimpešte 1945. dezertira, a jedna granata uništava njegov stan i u njemu sve rukopise i knjige koje je sakupljao godinama. Tu je bio veliki broj knjiga iz raznih oblasti ljudskog znanja - filozofije, prirodnih i društvenih nauka, teorije umetnosti, psihologije, kao i projekat „Stotinu knjiga“ svetske književnosti. Osim tekstova objavljenih u periodici i knjige „Nevidljivo zbivanje“ objavljene 1943, jedini, slučajno sačuvani rukopis iz ovog prvog perioda Hamvaševog rada je kapitalna Scientia sacra. Nakon rata, 1948. zajedno sa svojom ženom Katalinom Kemenj objavljuje knjigu Revolucija u umetnosti, apstrakcija i nadrealizam u Mađarskoj i ubrzo zbog svojih stavova koji se nisu uklapali u Lukačev model komunističkog kulturnog entuzijaste, gubi mesto bibliotekara dospevajući na crnu listu, čime mu je onemogućeno objavljivanje knjiga i dostojno zaposlenje. Nakon ovog poniženja, Hamvaš u položaju koji ga je zadesio vidi prednost za usavršavanje i ne obazire se na spoljašnje događaje. Između 1951. i 1964. godine radio je kao nekvalifikovani radnik u hidroelektranama na Tisi, Inoti i Bokodu, u teškim uslovima. Radi je i kao magacioner, ekonom, zemljoradnik, pomoćni fizički radnik, a istovremeno danonoćno je radio na svojim spisima. Kad god je imao slobodno vreme, prevodio je sa sanskrita, hebrejskog i grčkog i pisao o kabali, zenu i sufizmu. Između 1959. i 1966. završio je „Patmos“, svoj poslednji veliki rad. Njegov rad ostao je u rukopisima sve do njegove smrti. U novosadskom časopisu „Hid“ objavljena su dva njegova eseja, „Drveće“ i „Orfej“, a od 1976. i mađarski časopisi polako počinju da objavljuju Hamvaševe eseje, pa je 1987. u Pečuju objavljena zbirka njegovih eseja „Duh i egzistencija“. Sa 67 godina je konačno dobio penziju. Bela Hamvaš je umro od hemoragijskog moždanog udara 1968. godine. Sahranjen je u Sentendreu. Godine 1990. posthumno je dobio mađarsku nagradu Košut. Značajna dela Scientia sacra, duhovna baština drevnog čovečanstva (1988)[2] Patam I-III (1992–93) Karneval (1985) U određenom pogledu (1991) Naime (1991) Ogromno intelektualno znanje Bele Hamvaša nije ugušilo njegovo verodostojno stvaralačko vrelo iz kojeg je, gotovo u svakom svom eseju, izbijala nepogrešiva intuicija, da u problemu koga se dohvatao uoči ono što je u njemu od središnje vrednosti. Sječanja 1997 418 str

Fernan Brodel nas vodi kroz jedno čudno istorijsko putovanje Sredozemljem, opčinjen ostvarenjima neolitskih seljaka, razvojem nauke i umetnosti na Bliskom istoku, neumornim feničanskim moreplovcima i trgovcima, izuzetnim podvizima kao što je pronalazak pisma, jonska filozofija ili rimsko pravo. Kao istoričar modernog doba, on je uvek tražio nove početke koje smatra revolucijama: revoluciju trgovine, na primer, koja će večno trajati; ili izum feničanske azbuke, a povezan s trgovinom koju dalje usavršava. Druga promena koju smatra revolucionarnom je funkcionisanje atinske države koja je ustanovljena posle arhajskog razdoblja. Takođe mu je značajan i nastanak rimske republike. U isto vreme, suprotno tome, on predlaže drugačije tumačenje istorije, delimično skidanje mitskog vela s dva diva, Grčke i Rima, koje vidi kao one koji vešto koriste ranija ostvarenja. Brodel kao da ima tajnu simpatiju za narode koje je pregazio rimski valjak: Etrurce i Kartaginjane. Smatra da je tu potrebno novo tumačenje u kojem će biti uzet u obzir doprinos pobeđenih, a da bi se osporila neka ostvarenja koja se u istoriji uglavnom pripisuju pobednicima. U ovoj knjizi Brodela srećemo kao pisca, izvanrednog pripovedača koji zna kako da najbolje iskoristi dokumente, da postavi umesna pitanja, da detaljima posmatranim s neobične strane prida životnost, upoređujući naizgled sasvim različite situacije, udružujući suprotne strane problema, ili buneći se protiv očiglednih anahronizama. Zato je ova knjiga podsticajna. Ona nije delo nekog slučajnog posmatrača praistorijskog ili antičkog sveta, već starog zaljubljenika u Sredozemlje koji nam otkriva osnove, ali to sve obogaćuje svojim enciklopedijskim znanjem. Na njenim stranicama, dok čitamo o megalitima, piramidama, grčkim hramovima i bazilikama koji se ocrtavaju na azurnom nebu, pred nama oživljava prošlost koja i dalje živi. Naslov: Sredozemlje u starom veku - praistorija i antičko doba Izdavač: Akademska knjiga Strana: 430 (cb) Povez: tvrdi Pismo: latinica Format: 13.5x22.5 cm Godina izdanja: 2007 ISBN: 978-86-86611-04-8

U dobrom stanju Juraj Križanić: Politika Izdavač i godina: Matica hrvatska, 1947. Broj stranica: 364 Uvez: tvrdi Format: 20 x 14,5 cm Križanić se smatra jednim od najranijih pristaša panslavenstva. Idejama o ekonomskoj i političkoj nezavisnosti, o ubitačnosti vjerskog razdora i zloupotrebe Crkve, kao i pogledima na rad, ekonomiju i državnu upravu Križanić je jedinstvena pojava unutar hrvatske književnosti u 17. stoljeću. U svojim političkim istupima otvoreno je propovijedao opravdanost buna i ustanaka protiv okrutnosti i tiranstva ruskog cara i njegove vlade. Naime, Križanić je želio moćnu, u smislu kasnijeg prosvijećenog apsolutizma, organiziranu rusku državu kao protutežu i branu Nijemcima koje je smatrao glavnim i najopasnijim neprijateljima svih Slavena. *** Juraj Križanić (lat. Georgius Crisanius, tal. Crisanio) rodio se 1617. ili 1618. u Obruhu u Hrvatskoj. Humanističke nauke uči kod isusovaca u Ljubljani, filozofiju studira u Grazu, a teologiju u Bologni.[1] U Rimu stupa u Grčki zavod sv. Atanazija gdje proučava grčki jezik, književnost i teološke kontroverze između grčke i latinske crkve. Proučavajući istočnu liturgiju, posebnu pažnju posvećuje crkvenom pjevanju.[2] Nakon doktorata iz teologije 1642. dolazi na mjesto župnika u Nedelišće blizu čuvene čakovečke knjižnice Nikole Zrinskog koja je bila bogata raznim ekonomskim, političkim, lingvističkim i književnim djelima na raznim jezicima te odbija pozive uglednika i visoko obrazovanih plemića: poziv na dvor palatina Ivana Draškovića koji mu nudi biskupsku stolicu, poziv na dvor Petra Zrinskog i karlovačkoga generala Vuka Frankopana.[3] U Varaždinu, kamo je iz Nedelišća bio promaknut za župnika, 1646. ga je zatekla odluka Zbora za širenje vjere da krene put Rusije pa tako odlazi u Smolensk, tzv. ključ Moskve (lat. clavis Moscuae), kod biskupa Petra Parczewaskog. U Moskvu konačno stiže 25. listopada i ostaje u njoj do 19. prosinca 1647. godine.[4] Nedugo nakon povratka iz Rusije pruža mu se prilika da boravi u Carigradu (15. siječnja – 13. ožujka 1651.) kao kapelan bečkoga poslanstva i kao osobni tajnik Johana Rudolfa Schmida zum Schwarzernhorna, vrsnoga poznavatelja turskoga jezika, turske kulture i turske politike.[5] Povratkom u Rim prevodi „Kirilovu knjigu“ te pobija bogoslovne pisce pravoslavlja, počevši od Focija do svoga vremena. Godine 1658. napušta Rim protivno Papinoj volji i odlazi opet u Moskvu gdje ostaje u Nježinu kao gost protopopa Maksima te u jednom svom spisu nagovara Ukrajince da kao Mala Rusija ostaju sjedinjeni s Moskvom.[6] Zapovjednik ruske vojske, knez Trubecki, i glavar A. S. Matvejev koji su gušili bunu Ukrajinaca, šalju s preporučenim pismima zaslužnoga Križanića sa stanovitim Vasilijem Bezobrzovom u Moskvu gdje stiže 17. rujna predstavljen kriptonimom Jurij Biliš Srbin te nudi svoje usluge tajniku Propagande Ignoliju: „pisati historiju Rusije, biti carski knjižničar, prevesti Bibliju i raditi na pravopisu i gramatici koja je jedina i prihvaćena od svih ponuđenih.“[7] Nije točno poznato zašto no biva prognan u Sibir gdje stiže 8. ožujka 1661. u glavni grad Tobolsk gdje nastavlja rad Juraj Krizanic2na pravopisu i leksikonu te prevodi za cara, tumači političke pisce i piše neka svoja djela.[8] Nakon petnaest godina sin cara koji ga je izgnao, Fedor Aleksejevič Romanov, pomilovao je Križanića pa se 5. ožujka 1676. vraća u Moskvu gdje nalazi A. S. Matvejeva kao ministra i Makisma kao episkopa.[9] Cara je zatražio da mu dopusti odlazak iz Rusije te mu zauzvrat ponudio prijevod Aristotelove „Politike“ pa 1677. godine odlazi u Vilnius, stupa u dominikanski red i uzima redovničko ime fra Augustin.[10] Opet kreće putem Rima sa svojim rukopisima koje ondje želi tiskati, no nikada tamo ne stiže jer se na putu pridružio vojsci Jana Sobieskog kojemu je posvetio svoje djelo „Historia de Sibiria“ te 1683. pogiba kod Beča.[11] Značajna djela koja je napisao za života su kronološki sljedeća: „Razgovori o vladateljstvu“ (Razgovori ob wladatelystwu), zbornik „Politika“, „Gramatički prikaz ruskog jezika“ (Gramatičko izkazanje ob Ruskom jeziku), „O promislu Božjem“ (De providentia Dei)[12], „O svetom krštenju“ (Ob svetom kršćenju), „Tumačenje povijesnih proroštva“ (Tolkovanie istoričeskih proročevstv), „O kineskoj trgovini“ (O kitajskom torgu)[13], „Opovrgnuće molbe Solovčana“ (Obličeine na soloveckuju čelobitnu)[14], „Besjda o praznovjerstvu“ (O preverstvu beseda) .[15]

Дух православне цркве је једна од најбољих западноевропских студија о православљу. Сјајни зналац православља, фасциниран његовом аутентичношћу учења Бенз кроз симболе православља излаже његову историју и филозофију. Ова студија о православљу је истински подухват и прилог проучавању историје религије. На крају студије Бенз кличе: Православље је сам Горући Грм. Та фасцинација говори о утемељености његових истраживања православља. Занимљиво је да Бенз паралелно стражује историју православља у Византији, Русији, Румунији, Грчкој. Огроман напор уложен у ову студију Бенз је резимирао и кратком критиком слабости православља. Naslov: Дух и живот православне цркве Izdavač: Čigoja štampa Strana: 214 (cb) Povez: tvrdi Pismo: latinica Format: 14x23 cm Godina izdanja: 2004 ISBN: 86-7558-271-4

Odlomak: PREDGOVOR Demokratija,kao jedan od načina političe organizacije, od starog veka do danas postoji kao pojam ili politička praksa i zbog različiog tumačenja nastajuteškoćedajojsedapravismisao. 1) Uprvobitnom,, originalnom značenju građaniinjihova tela imaju direktno pravo da donose političke odluke. Ovo je procedura je nazvana direktna demokratija i danas se u modernom svetu skoro i ne primenjuje. 2) U drugom značenju, to je oblik vladavine gde građani ostvaruju svoje pravo preko izabranih predstavnika koji su im odgovorni. To je poznato kao predstavnička demokratija. 3) U vladavini gde vlast većine, preko konstitutivnog ograničenja, garantuje manjini da može da uživa kolektivna i individualna prava, kao što je sloboda govora i versko opredeljenje; ovaj oblik je poznat kao liberalna ili konstitucionalna demokratija. Reč demokratija se često upotrebljava da karakteriše neki politički ili društveni sistem, bez obzira na to da li je to oblik demokratske vladavine u smislu jednog od prethodnih značenja i teži da umanji društvene i ekonomske razlike, posebno one koje proizilaze iz nejednake raspodele privatnog vlasništva. Antička Grčka je najočigledniji primer vladavine direktne demokratije. Ta demkratija je karakteristična za mnoga primitivna društva i moderni antropolozi je vezuju u glavnom za preistorijsko vreme. Platon i Aristotel su stvorili teoriju o političkoj demokratiji. Najbolju definiciju demokratije dao je Aristotel govoreći o državi. Po njemu demokratija je tamo gde su ljudi slobodni i siromašni i predstavljaju većinu u vlasti države. Ova definicija se u osnovi razlikuje od njene primene u modernom vremenu. Direktna demokratija, u kojoj svi građani učestvuju, bila je moguća zbog ograničene veličine tamošnjih država. U to vreme gradovi su bili mali i zajedno sa okruženjem nisu prelazili više od nekoliko hiljada stanovnika. Žene nisu imale pravo glasa kao ni brojni robovi. Ta demokratija je bila u saglasnosti sa poretkom gde su robovlasnici uživali sva prava. Ta se vlast nije kvalifikovala kao pravna i legislativna institucija. U antičkoj demokratiji svi građani učestvuju u zakonodavnoj skupštini i bili su da glasaju. Ovakvi sistemi nisu mogli da deluju u većim državama i njima se nije moglo rukovoditi na ispravan način. Ovaj tip demokratije je bio u staroj Grčkoj u petom veku pre naše ere. Politička istorija datog perioda odlikuje se borbom između dve države Atine i Sparte, jedna sa demokratskom a druga sa oligarhijskom organizacijom. Sukob se završio pobedom Sparte. Atinska demokatija se nikad nije povratila od ovog udara. Posle dugog perioda opadanja konačno je nestala sa nastankom Rima. Grčka demokratija je postojala u istoriji u kratkoj epizodi i nije imala većeg uticaja na moderne demokratske države. U poređenju sa grčkim gradom – državom, Rim je bio oligarhijska republika i postepeno je prerastao u autokratsku imperiju. Kasnije države su bile plemenske i feudalne, a u 16. i 17. veku bile su transformisane u apsolutne monarhije. Srednji vek uz to odlikuje postojanje više nezavisnih republika koje su bile oligarhijske i ne demokratske. To je bila situacija sve do Američke i Francuske revolucije. Današnje demokratske vlade su zakonodavne i sa legislativnim parlamentom. Njihova etička osnova počiva na tome da su svi ljudi jednaki a vlade postoje da sprovode prava i da zaštite svoje i interese građana. Do ovoga se došlo još u srednjem veku,kada su se nove osnovne demokratske premise pojavile i postepeno potvrđivale u vremenu. Jedna od najvažnijih novih ideja je moderna koncepcija konsititucije. Uopšte uzevši, starije generacije su gledale na zakon kao na oganičavanje u vršenju političke vlasti. Ali za naslednike kraljevstva kao i za mnoge primitivne narode, zakon je starodrevni običaj koji se teško menja. Kraljevi nisu propisivali zakone već su ih oni obavezivali isto kao i ostale subjekte. Ova ideja je osnažena konceptom prirodnih zakona koje su razvili stoici i hrišćanski mislioci krajem antike. Za hrišćanske teologe univerzum je kreacija svemoćnog Boga čija savršena i nepromenjena volja je obavezujuća za sva bića.. Moderan pogled o premoći konstitucionalnog zakona je nasleđen direktno iz srednjovekovbnog koncepta. Srednjovekovni politički poredak se dezintegrisao u 15. i 16. veku, pošto je vlast monarha porasla i omogućila ideju apsolutne suverenosti. Jedini značajan izuzetak bila je Engleska, gde je tradicija srednjoevekovnog parlamentarizma bila posebno snažna. Sredinom 17. veka izbio je sukob između religijskog i konstitucionalnog problema koji je vodio do otvorenog prekida između kralja i parlamenta; parlament je pobedio i umanjio upravni značaj kralja. Pobedonosnom revolucijom 1688. vlast engleske monarhije je konačno ograničena. Parlament je imao potpunu kontrolu u zakonodavstvu i finansijama. Najbolji način da se spreči zloupotreba vlade. je da se vlast podeli na legislativnu i izvršnu i da ona ne bude u istim rukama. Uticaj Džona Loka i njegove rasprave O Civilnoj vladi (1690) su bile prilagođene engleskom revolucionarnom pokretu, ali je to moglo da ima mnogo šire značenje. Lokova teorija o razdvajanju vlasti je postala popularna i na evropskom kontinentu. Monteskje je dvema vlastima, koje treba da su odvojene dodao i sudsku. Ta doktrina je bila prihvaćena od britanskih severnoameričkih kolonija i od američkog sistema vlasti. Ove teorije u praksi i primeni u 17. veku imale su veliki značaj u razvitku konstitucionalne demokratije. Balans vlasti u Engleskoj se pomerio od kralja ka parlamentu koji je ostao oligarhijski i kao takav bio nedemokrstski. Odsustvo neke značajnije promene nije dovelo do bitnije modifikacije sve do reformskog akta iz 1832. Pre Američke I Francuske revolucije, Žan Žak Ruso je bio na striktno demokratskoj poziciji. Sa tim stanovištem se predstavio u Društvenom ugovoru (1762). Zalagao se za direktnu demokratiju mada taj izraz nije nikad upotrebio. Konstitucionalno demokratija je bila uvedena kao posledica Američke revolucije. Ono što su Amerikanci želeli bila je ne samo konstitucionalna nego i demokratska vladavina kao krajnji cilj. Takođe, veliki značaj u istoriji moderne demokratije imala je Francuska revolucije. Još od 16. veka Francuska je bila apsolutna monarhija, izuzev nekoliko malih podrčja koja su zadržala provincijski status države I bilo je malo revolucinara koji su imali interes da to ožive. Njihova inspiracija je dolazila od filozofije prosvećenosi sa radikalnom novom koncecijom o pravima čoveka. Francuska revolucija je imala veliki i neobičan efekat na razvitak moderne demokratije. Bila je uspešna u podrivanju starog režima i pozitivno je delovala na ideal slobode, bratstva i jednakosti. Taj ideal je bio ovaploćen u nizu osnovnih reformi od Dekleracije o pravima čoveka do Napoleonovog zakonika koji je promenio lice Evrope. Većina revolucionara verovala je da su legalna i socijalna jednakost cilj koji je opravdavao upotrebu bilo kog političčkog sredstva. Ta ideja je bila jedna od najmoćnijih snaga Francuske revolucije. Glavni podstrek demokatiji u Evropi došao je od njenih ideja i raznih nacionalnih pokreta koji su se pojavili posle tog istorijskog događaja. Kada su oštrice revolucije otupele, išlo se za tim da se tradicija prilagodi sopstvenim potrebama. Britanske institucije su služile kao primer razvoja demokratije. Sve do Prvog svetskog rata monarhije su bile normalni oblik vladavine u većini država zapadne Evrope. Britanija je mogla da posluži kao primer da monarhija može da bude konstitucionalna i demokratska. Kad se Luj XVIII vratio u Francusku, prihvatio je ustav posle Napoleonovog pada. Taj dokument je bio izraz ličnog autoriteta i principa narodnog suvereniteta, što je bilo nešto više nego legalna funkcija. Glavna posledica je pretvaranje Francuske u konstitucionalnu monarhiju sa institucijama dosta sličnim savremenoj Britaniji. Takve osobine su imale i najveći broj drugih obnovljenih monarhija. Mada je razlika od zemlje do zemlje bila prisutna, njihovi sistemi su u osnovi bili slični britanskom i vodili su porastu demokratiije u Evropi. Apsolutna monarhija je postepeno zamenjena principom da je narod izvor ustavnog autoriteta. Pored toga, postojala je težnja ka opštem pravu glasa i da težište zakonske egzekucije dođe u ruke kabineta odgovornog kao narodno izvršno telo. Razvitak demokratije u pojedinim zemljama Evrope bio je nejednak u obliku i tempu. Postojeći osnovni zakon u Francuskoj je pred kraj devetnaestog veka ustanovio Treću republiku i konačno je u Francuskoj parlamentarna odgovornost bila uspostavljena u punoj meri kao i u nekim drugim zemljama (npr. Nemačka i Danska).. Dvadesetih godina dvadesetog veka ova nejednakost u razvitku se uveliko izgubila. Konstitucionalne države zapadne Evrope bile su sve demokratske, bilo da su monarhije ili republike i bile su uporedive sa sistemom u Velikoj Britaniji. Pisani su ustavi koji su do izvesne mere ograničavali vlast parlamentarnih većina. Sa druge strane, demokratski karakter parlamenta je bio garantovan periodičnim opštim izborima u kojima su svi odrasli građani, obično imali pravo glasa. To je bio standardni oblik moderne demokratije, koji je često uključivao žene u izboni proces. Uprkos sličnosti struktura vlada na kontinentu, u praksi je sistem bio različit od engleskog. Pre svega, drugačiji je bio sistem organizacije političkih partija. U Velikoj Britaniji postojao je dvopartijski sistem, a u Evropi rivalstvo je obično bilo između više od dve partije. Iskustvo u više evropskih zemalja je pokazivalo da su se teškoće višepartijskog sistema jedva premošćavale. U mnogome to je zavisilo od partijskh lidera i pristalica spremnih za saradnju. Kad je bilo moguće, dolazilo je do stabilne vlasti sa osiguranim demokratskim vođstvom. Za primer se mogu uzeti ustavne monarhije u Holandiji i skandinavskim zemljama u kojima su uspešno delovali multipartijski sistemi i postignuta je stabilnost demokratske vladavine. Demokratija je u drugoj polovini devetnaestog veka bila velika snaga u Evropi pod uticajem duha Francuske revolucije, karakterističnog po snažnim idejama i relativno slabim institucijama, To je odlikovalo mnoge partije u većini evropskih država. Kada glasači, nakon višepratijskih izbora, nisu bili zadovoljni rezultatima, okrenuli su se na drugu stranu tražeći zadovoljavajuće političko rešenje. Druga polovina devetnaestog i rani dvadeseti vek bili su vezani za konstitucionalizam. Tom idejom je bio zadojen i predsednik Sjedinjenih Američkih Država tvrdeći da je cilj stvaranje sveta sposobnog za demokratiju. U ime tog načela Amerika je učestvovala u Prvom svetskom ratu. Jedna od glavnih posledica toga rata je uspostavljanje komunističkog režima u Rusiji. Taj režim nije pretendovao da stvori liberalno društvo i stvarao je demokratiju sumnjivog karaktera. Nakon Drugog svetskog rata satelitske države Sovjetskog Saveza su nazvane “narodnim demokratijama.To su u stvari bile strogo regulisane države, ali se u prvo vreme gledalo na njih sa blagonaklonošću. Teorijska osnova ovakvog shvatanja demokratije imala je poreklo još u Francuskoj revoluciji, a ekonomska demokratija se pojavila kao sastavni deo revolucionarnog pokreta. Mada je glavna politička ideja bila legalnost jednakosti, manjina je smatrala da je i ekonomska jednakost takođe osnovno pravo čoveka. To nije bilo prevaziđeno ni u socijalizmu. Mnogi autori su podržavali ovakav stav što je odigralo značajnu ulogu i u revolucijama 1848. Ovo shvatanje imalo je velikog uticaja na Karla Marksa. Po ugledu na francuske revolucionarne tradicije razvio je socijalnu i ekonomsku teoriju. Verovao je da njegovo učenje treba da bude presudno za život nepovlašćenog stanovništva predstavljenog radničkom klasom. Sve dok postoji ekonomska nejednakost u vlasništvu, ne može se ostvariti besklasno društvo jer su sredstva proizvodnje u rukama kapitalista. Istorijski funkcija proletarijata je da zbaci građansku klasu i njenu državu. U najvećoj meri Marks je bio koncentrisan na novo društvo i nije imao interes da shvati probleme demokratije. U Zapadnoj Evropi, krajem devetnaestog i u dvadestom veku, veliki broj marksista se postepeno prilagođavao događajima da se u novom društvu ostvari demokratija putem parlamenta izabranog od naroda. Takvo shvatanje je prihvatila i većina radničke klase u industrijski razvijenim zemljama. Vreme je potvrđivalo i praktično opravdavalo poglede socijal-demokratskih partija u razvijenim državama Zapadne Evrope da se do socijalističkog poretka može doći i evolucijom. U Rusiji je revolucionarni marksizam tumačen na način da i manjina u datim okolnostima nedovoljno razvijenog proletarijata može da osvoji vlast. Tako je pod vođstvom Lenjina komunistička partija zagospodarila velikim delom ruske imperije. To je bila nova vrsta političkog sistema koji su njegovi zagovornici smatrali totalnom demokratijom. Jedna od najupadljivijih karakteristika 20. veka u Zapadnoj Evropi bio je nagli porast demokratije. Totalitarizam i konstitucionalizam su se u potpunosti razlikovali, ali već polovinom veka nije bilo vlade koja nije sebe smatrala demokratskom. Posle poraza totalitarizma i nacionalizma u zapadnoj hemisferi u Drugom svetskom ratu novo razdoblje se otvorilo u drugoj polovini dvadesetog veka. Pokret za nezavisnost u bivšim kolonijama u Africi i Aziji bio je nezaustavljiv i predstavljao novi period u razvitku sveta. Propast komunizma u Sovjetskom Savezu i satelitskim državama istočne Evrope bio je veliki preokret u istoriji ljudskog društva. Taj period je bio pun događaja u kojima se demokratija razvijala i postepeno postajala vladajuća ideja u svetskim razmerama. Autor

Život i mišljenja istaknutih filozofa autora Diogena Laertija predstavlja zanimljivo i neobično delo koje nas vodi kroz učenja i živote najpoznatijih filozofa antičke Grčke. Ova knjiga nije samo običan vodič kroz filozofsku istoriju; ona je šarmantna i intrigantna priča o velikim umovima i njihovim ličnim životima. Autor nas vodi kroz svet filozofije na način koji je pristupačan i razumljiv široj publici. Knjiga donosi priče o filozofima poput Sokrata, Platona, Aristotela i mnogih drugih, ne samo kao intelektualcima koji su oblikovali filozofsku misao, već i kao ljudima sa svojim vlastitim skandalima, anegdotama i čudnim ponašanjem. Otkrivamo detalje iz njihovih privatnih života, kao što su brakovi, prijateljstva, pa čak i tračevi. Pored toga, Diogen Laertije ne staje samo na pričama o filozofima dok su bili živi; on nam donosi i priče o njihovim smrtima, što dodaje dubinu njihovim životima i doprinosi razumevanju njihovih filozofskih postignuća. Posebno intrigantan je poglavlje o Diogenu Kiničaru, koji je, između ostalog, bavio falsifikovanjem novca, a ova knjiga nam otkriva zašto je to učinio. Takođe, knjiga se bavi i delfijskim proročištem, dodajući element misterije i duhovitosti celokupnom iskustvu čitanja. Iako se o samom autoru, Diogenu Laertiju, ne zna mnogo, njegovo delo ostaje važno i inspirativno. Život i mišljenja istaknutih filozofa nije samo izvor poznavanja antičke filozofije; on takođe služi kao podsticaj za razmišljanje i filozofiranje. Kroz ovu knjigu, čitaoci će možda pronaći inspiraciju da se dublje upuste u svet filozofije i razmišljaju o velikim pitanjima ljudskog postojanja. U vremenu kada humanističko obrazovanje može biti u defanzivi, ova knjiga i slična dela mogu da posluže kao temelj za očuvanje i promociju humanističkih vrednosti i znanja.

Opis "Smrt i besmrtnost u Platonovoj filozofiji - Irina Deretić" Filozofska priprema za smrt, neizvesnost smrti pretvara u izvesnost onoga što Platonovog filozofa čeka posle smrti. Čak iako duboko sumnjamo u to da duša odvojena od tela može nastaviti da postoji, ne moramo posumnjati u besmrtne tvorevine konačne i bremenite duše, osim ukoliko ne posumnjamo da išta trajno možemo ostaviti za sobom, zato što je sve porozno i podložno uništenju i nestajanju. A možda ne vidimo svrhu ni u beskonačnom životu, u životu čije ciljeve i puteve ne raspoznajemo. Onda se strah od smrti pretvara u strah od večnog života, zato što ne želimo samo da živimo, nego da živeći postanemo besmrtni ili barem da ostavimo besmrtne tragove. Irina Deretić je vanredni profesor antičke filozofije na Filozofskom fakultetu, Univerziteta u Beogradu. Rukovodilac je naučno-istraživačkog projekta: Istorija srpske filozofije. Кao gostujući profesor predavala je na nemačkom Univerzitetu u Jeni, u Švedskoj na Univerzitetu u Upsali, na ruskom Univerzitetu u Vladimiru, Univerzitetu u Buenos Ajresu i drugim naučnim i javnim ustanovama. Napisala je četiri knjige o antičkoj filozofiji, priredila šest tematskih zbornika, od kojih jedan izašao u izdavačkoj kući Peter Lang Verlag na engleskom jeziku. Objavila je više od sto radova na srpskom, engleskom, nemačkom, ruskom, grčkom i slovenačkom jeziku. Nosilac je kako domaćih tako i inostranih nagrada i stipendija. Njena područja naučnog-istraživanja su: antička filozofija (pre svega Platonova, Aristotelova i Plotinova filozofija), srpska filozofija, filozofskaherme-neugika, antička etika vrline, filozofija u književnosti i druge teme. Format: 14.5 X 20.5 cm Broj strana: 227 Pismo: Latinica Povez: Tvrd

Knjiga potpuno cista i savrseno kompaktna ,bez obelezavanja. ==================================== Istorija političkih i pravnih teorija I Od antike do početka XVII veka Radomir D. Lukić ====================================================================== 1. Prethodan pojam istorije političkih i pravnih teorija 2. O značenju izraza `teorija 3. Predmet politike 4. Politika kao nauka i kao veština 5. odnos istorije političkih i pravnih teorija prema drugim srodnim naukama 6. Metod izučavanja istorije političkih i pravnih teorija 7. Zavisnost teorija od ekonomske osnove društva 8. Specifičan razvoj teorija 9. Zavisnost političkih i pravnih teorija od klasnog sastava društva 10. Glavnija književnost za proučavanje istorije političkih i pravnih teorija Plan izlaganja DEO I POLITIČKE I PRAVNE TEORIJE ROBOVLASNIČKOG DOBA ()()sek 1: Opšta karakteristika robovlasničkih političkih i pravnih teorija 1. Opšti pogled na robovlasničke političke i pravne teorije 2. Ekonomska podloga antičkih teorija 3. Klasna podloga antičkih teorija 4. Politička podloga antičkih teorija - grad-država 5. Razvoj antičkih političkih i pravnih teorija Odsek II: Političke i pravne teorije: antičke: Grčke Glava I Opšti POGLED NA POLITIČKE i PRAVNE TEORIJE ANTIČKE GRČKE 1, Istorijski razvoj i značaj grčkih političkih i pravnih teorija 2. Ekonomska podloga grčkih teorija 3. Klasna podloga grčkih teorija 4. Politička podloga grčkih teorija Glava II PLATON 1. Platonovi prethodnici 2. Platonovo doba 3. Platonov život 4. Opšta karakteristika Platonove misli 5. Platonova Država POLITIČKE I PRAVNE TEORIJE FEUDALIZMA Glava I OPŠTI POGLED NA RAZVOJ HRIŠĆANSTVA I NJEGOVE POLITIČKE I PRAVNE TEORIJE - OPŠTI POGLED NA RAZVOJ HRIŠĆANSTVA I NJEGOVE POLITIČKE I PRAVNE TEORIJE - 7. Opšta karakteristika feudalnih političkih i pravnih teorija 8. Problem nastanka hrišćanstva 9. Propast Rima i širenje hrišćanstva 10. Uloga hrišćanstva 11. Razvoj hrišćanstva 12. Privreda i klasna struktura feudalnog društva 13. Politička struktura feudalizma 8. Razvoj feudalne političke i pravne teorije AVGUSTIN 1. Avgustinovo doba 2. Avgustinov život 3. Avgustinovo učenje Glava III OD AVGUSTINA DO TOME AKVINSKOG 11. Političke i pravne ideje u germanskim državmaa u doba feudalizma 12. Spor crkve i države oko prevlasti 3. DŽon od Salzberija Glava IV TOMA AKVINSKI 5. Doba Tome Akvinskog 6. Život i dela Tome Akvinskog - 7. Političko učenje Tome Akvinskog 8. Učenje o pravu Glava V POLITIČKE TEORIJE XIV I XV VEKA 14. Društveno-političke prilike ovog doba 15. Dante Aligijeri (1265-1321) 3. Viljem Okem (1270-1347) 13. Marsilije Padovanski (1278-1343) 14. nikola Kuzanac (1401-1464) 15. Demokratske ideje potlačenih masa DEO 111 POLITIČKE I PRAVNE TEORIJE NOVOG VEKA Odsek I: Opšte karakteristike političkih i pravnih teorija novo veka 9. Opšti pogled 10. Ekonomski uslovi 11. Klasni uslovi 12. Politički uslovi 13. Ideološki uslovi 14. Tri faze razvoja političkih i pravnih teorija novog veka Odsek II: Političke i pravne teorije apsolutizma OPŠTI POGLED NA RAZVOJ POLITIČKIH I PRAVNIH TEORIJA APSOLUTIZMA 5. Razvoj kapitalizma 6. Političke prilike doba apsolutizma 7. Razvoj političkih i pravnih apsolutizma MAKIJAVELI (1469-1527) 6. Makijavelijev život 7. Prilike u Italiji za vreme Makijavelija 8. Makijavelijeva dela 9. Razmatranja o prvih deset knjiza Tita Livija 5. Vladalac 6. Ocena Makijavelija 7. Stav prema Makijaveliju tokom istorije Glava V POLITIČKE TEORIJE REFORMACIJE 16. O reformaciji uopšte - 17. Reformacija u Nemačkoj 18. Martin Luter (1483-1546) 4. Toma Mincer (1490-1525) 5. Kalvin (1509-1564) Glava VI BODEN 16. Bodenovo doba 17. Bodenov život i dela 18. Republika 19. Bodenov značaj Glava VII TEORIJE O OGRANIČENJU VLADARSKE VLASTI 15. Opšti pogled na ove teorije 16. Teorije o ograničenju vladarske vlasti u Francuskoj 17. Teorija o ograničenju vladarske vlasti u Engleskoj i Škotskoj 18. Teorija narodne suverenosti u vezi s Holandskom revolucijom 19. Španske katoličke teorije o ograničenju vladarske vlasti 6. Toma Kampanela (1568-1639) Glava VIII PRIRODNO PRAVO 1. Hugo Grecijus (1583-1645) 2. Tomas Hobs (1588-1679) - 3. Blez Paskal (1623-1661) 4. Bosije (1627-1704) 5. Baruh de Spinoza (1632-1677) 6. DŽon Lok (1632-1704) 7. Gotfrid Lajbnic (1646-1716) 8. Fenelon (1651-1715) 8. Ruske teorije apsolutizma 9. Ivan Tihonovič Posoškov (1652-1726) 10. Teofan Prokopjevič (1681-1757) 11. Vasilije Tatiščev (1686-1750) 12. Šarl Monteskije (1689-1755) 14. Volter (1694-1788) ================================================= Istorija politickih teorija , politicke ideologije ,Aristotel,Platon,Antička misao o politici,Srednjovekovna misao ,Renesansa ,Makijaveli,Rimska politička misao ,Reformacija, Kalvinizam ,Nice i postmodernizam ,,Ciceron,Polibije,Avgustin,Akvinski ,Mor, Makijaveli, Renesansa i politicka misao ,Protestantizam,Kalvinizam ,Luter ,Vestfalski poredak ,Apsolutizam,Tiranija,Demokratija,Republikanizam ,Monarhija,Monteksje,Boden.Suverenost, Podela vlasti ,Reformacija,kalvin ,sekularizam,liberalizam,francuska revolucija,američka revolucija, Tokvil ,Dzon Stjuart Mil, Utilitarizam ,Edmund Berk ,Konzervativizam,Socijalizam,Industrijsko društvo,Hegel,Romantizyam,Kant,fihte,nemacki idealizam,Niče ,Nacizam , monteskje,Medjunarodni odnosi ,politicke ideologije , političke teorije,Maks Veber ,političke nauke ,pozitivizam,politička filozofija ,Sokrat ,Dzon Rols ,Teorija pravde ,Nozik ,Volzer,Sandel ,Carls Tejlor ,Komunitarizam ,istorija politickih i pravnih teorija, istorija politickih ideja, savremene politicke teorije ,ljudska prava ,legitimitet ,hajek ,Hjum ,Hajdeger,Kant korporativizam,fasizam,nacizam,neoliberalizam,nova desnica ,levica,socijaldemokratija, drzava blagosatanja,adams mit , sloboda ,Klasična i moderna ideja slobode, Prava čoveka, Granice državne vlasti, Sloboda versus vlasti, Plodnost konflikta, Antičke i moderne ideje demokratije, Liberalizam i demokratija, Individualizam i organicizam, Liberali i demokrati u XIX veku, Tiranija većine, Prestavnička demokratija Dzon Lok ,Ruso ,Tokvil ,Medison ,Aristotel, Polis ,Platon , Sumpeter , Dal Robert ,Dzon Stjuart Mil , Federalisticki spisi , Bentam,Utilitarizam ,Republikanizam ,makijaveli

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Zastitni omotac pohaban sama knjiga u dobrom i urednom stanju! Korice malo pozutele pod omotom, nista strasno. Miloš N. Đurić je bio jedan od najuglednijih svetskih helenista svog doba. Bio je akademik, sjajan prevodilac, filozof - profesor etike. Da je svom narodu ostavio samo prevode Homerovih epova: Ilijade i Odiseje, bilo bi to sasvim dovoljno da bude ugledan i slavljen. Pored znamenitih Homerovih epova, prevodio je i grčke tragičare, Platona i Aristotela, antičke mislioce, rimske pesnike i filozofe, ali i Tagoru, Adlera i Junga. Napisao je i tri kapitalne sinteze: Istorija helenske književnosti u vremenu političke samostalnosti; Platonova akademija i njen politički rad i Istorija helenske etike. Ovo izdanje Izabranih dela sastoji se od pet tomova iz bogatog i za srpsku književnost i kulturu toliko značajnog dela popularnog čika Miše Đurića. Njegovo etičko jedinstvo dela i svakodnevnog života, najočitije je u dve poznate anegdote koje se i danas rado pričaju na pomen imena Miloša N. Đurića. Jedna je vezana za doba nemačke okupacije i poznatu izjavu lojalnosti okupacionoj vlasti. Među samo troje onih koji su odbili ovu izjavu, pored Isidore Sekulić I Ive Andrića, bio je i Miloš N. Đurić. Na nagovoranje kolege sa Muzičke akademije da potpiše tu izjavu, jer će mu Nemci inače suprotno teško oprostiti, čika Miša je odgovorio čuvenim rečima: Tebi je lako, jer sviraš u diple. A ja studentima predajem etiku: Njegova kratka beseda prilikom rasprave o ukidanju pozorišta u Kragujevcu, iz 1961. godine, je briljantan primer efektnosti jedne od najkraćih beseda. Naime, na tom skupu posle posle više od 20 tak referata o potrebi da se ukine pozorište u Kragujevcu, reč je uzeo čika Miša: Kada bi u staroj Atini neko učinio mali delikt, zabranjivali su mu da tri meseca svira u diple. Ako bi, pak, napravio veći prekršaj, zabranjivali bi mu da šest meseci ide u pozorište. Pitam ovaj auditorijum, šta su Kragujevčani skrivili bogovima, da ostanu bez pozorišta. I posle tog govora, naravno, odmah se odustalo i od rasprave i same nakane. Ova Izabrana dela su sećanje na jednog upečatljivog velikana srpske kulture i spomen na njegov veliki rad, zahvaljujući kome su najveće vrednosti antičke književnosti i kulture trajno useljene u srpski jezik, književnost i kulturu. Miloš N. Đurić (Slavonski Benkovac, 14. januar 1892 — Beograd, 5. decembar 1967) je bio srpski klasični filolog, helenista, profesor, filozof, prevodilac i član Srpske akademije nauka i umetnosti. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu a doktorirao u Zagrebu 1929. godine. Akademsku karijeru je započeo kao učitelj i profesor, predavao je i u Drugoj muškoj gimnaziji u Beogradu. Od septembra 1928. godine Miloš N. Đurić počeo je da radi na Filozofskom fakultetu u Beogradu. U Odeljenju literture i jezika Srpske akademije nauka i umetnosti je postao dopisni član 14. juna 1955. a zatim redovni 20. decembra 1961. godine. Bio je predsednik Srpske književne zadruge i urednik časopisa „Živa antika“ od 1953. Objavio je blizo 400 bibliografskih jedinica, radova iz klasične književnosti i filozofije („Iz helenskih riznica“, „Istorija helenske književnosti“, „Istorija helenske etike“). Posle rata Đurić je nastavio da radi na Filozofskom fakultetu, gde je 1950. godine izabran u zvanje redovnog profesora na Katedri klasične filologije. Iako je bio penzionisan je 1962. godine, predavao je istoriju helenske književnosti do kraja svoga života. Dobitnik je Oktobarske nagrade grada Beograda za 1961. godinu. Udruženje književnih prevodilaca Srbije svake godine dodeljuje Nagradu „Miloš N. Đurić“. Sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju. Na Karaburmi (Ćalije) jedna uličica se zove po njemu Čika-Miše Đurića. Ratno vreme Miloš N. Đurić, bista na Kalemegdanu Tokom nemačke okupacije Beograda u Drugom svetskom ratu, 1941. godine, kvislinške vlasti zatražile su od svih viđenijih srpskih intelektualaca da potpišu Apel srpskom narodu kojim se zahtevao „red i poslušnost“ i „rodoljublje u borbi protiv komunista“. „Ne mogu da potpišem apel protiv partizana kada se među njima nalazi više od polovine mojih studenata. Šta će mi reći kada se ponovo sretnemo?”, rekao je profesor. Kada ga je jedan profesor muzike zaustavio, upozorio na moguće posledice i upitao zašto odbija da potpiše, profesor Đurić mu je odgovorio: „Lako je tebi. Ti u diple sviraš, a ja studentima etiku predajem!“. Ove reči postale su vremenom jedan od simbola doslednosti u etičkom stavu. Ipak, od trenutka izgovaranja ove moralne replike, počinju i najteže godine za prof. Miloša „Mišu“ Đurića. Usledilo je penzionisanje (1942), a potom i hapšenje i odvođenje u Banjički logor. Na samom kraju rata, 8. aprila 1945, u Slavoniji gine njegov sin jedinac Rastko, svršeni maturant, kome posthumno posvećuje praktično sve posleratno stvaralaštvo i najdraže prevode. Spisak prevoda sa starogrčkog jezika Ilijada, Homer Odiseja, Homer O pesničkoj umetnosti, Aristotel Pribeglice, Eshil Persijanci, Eshil Sedmorica protiv Tebe, Eshil Okovani Prometej, Eshil Orestija, Eshil Antigona, Sofokle Car Edip, Sofokle Medeja, Euripid Hipolit, Euripid Ifigenija na Tauridi, Euripid Dafnid i Hloja, Longo Gozba, Platon Ijon, Platon Odbrana Sokratova, Platon Fedar, Platon Fedon, Platon Kriton, Platon Uporedni životopisi, Plutarh (odabrane biografije) Priručnik Epiktetov, Arijan

Dobro očuvano 566 strana 675 grama Predmet knjige Mimesis je tumačenje stvarnosti u književnom prikazivanju ili „podražavanju“ u zapadnoj književnosti. Knjiga se sastoji iz dvadeset nezavisnih studija koje se bave tekstovima iz vremenskog perioda od preko tri milenijuma. Predstavlja istoriju realizma od Homera do Džemsa Džojsa i Virdžinije Vulf, zasnovanu na stilističkim analizama pojedinih odlomaka. Auerbah je termin mimesis preuzeo od Platona, kod kojeg je upotreba ovog termina ograničena na umetnost. Mimesis kao estetska kategorija preuzeta iz grčke filozofije označava podražavanje, reprodukciju i odnosi se na realizam u širem značenju te reči. Njegovo shvatanje pojma mimesis bliže je Aristotelovom tumačenju kao podražavanje biću stvari. Auerbah je značenje pojma realizam veoma proširio. Realizam kod njega nije više pojam književne istorije već poetike, važeći za sva vremena. Mimesis je imanentna osobina književnosti. Preko stilske analize odabranih tekstova pokazao je kako se shvatanje o podražavanju odnosno realnosti menjalo kroz vreme. U polje ispitivanja realizma uvodi i Džemsa Džojsa i Virdžiniju Vulf čime se približio shvatanjima francuskog marksističkog mislioca Rožea Garodija o „realizmu bez obala“. Po Auerbahu Homerov i starozavetni realizam konstitutivno su uticali na evropsku prezentaciju stvarnosti. Oba ova stila, Homerov i starozavetni, predstavljaju tačku od koje kreće u ispitivanju kako je stvarnost prikazivana u zapadnoj književnosti. Rene

NAPOMENA: Korice imaju blaga oštećenja od stajanja u magacinu dok je knjižni blok u savršenom stanju. knjiga I – ISTOČNE CIVILIZACIJE Istorija civilizacije u Egiptu i na Bliskom istoku do Aleksandrove smrti, i u Indiji, Kini i Japanu od samih početaka do našnjih dana sa uvodom o prirodi i osnovama civilizacije i 86 ilustracija i mapa. Na ovoj knjizi dr Djurant radio je od 1927. do 1932. godine i knjiga predstavlja treću kompletno dopunjenu verziju. Knjiga se može porediti sa velikim delima francuskih enciklopedista osamnaestog veka jer predstavlja najsveobuhvatniji pokušaj našeg doba da se obuhvati ogromna panorama ljudske istorije i kulture. U njoj ćete naći sve o Sumeru kao kolevci prvih gradova i pisanih zakona, Egipćanima koji su usavršili monumentalnu arhitekturu, medicinu i mumifikaciju pre 3500 godina, Vaviloncima koji su razvili astronomiju i fiziku i posadili seme zapadne mitologije, Judejce, bičeve božje Bliskog istoka i njihovog kralja Asurbanipala, koji je na skulpturama prikazan kao pola čovek, pola čudovište, Judejce koji su odoleli svim pokušajima da ih zatru i zauvek sačuvali svoju kulturu u besmrtnom Starom zavetu. knjiga II – ŽIVOT GRČKE Istorija grčke civilizacije od početaka i istorija Bliskog istoka od smrti Aleksandra do rimskog osvajanja sa uvodom o preistorijskoj kulturi Krita. Tokom dinamične sinteze istorije sveta, u ovom tomu Vil Djurant se bavi večito fascinirajućim problemom grčke civilizacije. Život Grčke, drugi tom Istorije civilizacije, velika je knjiga čiji stil podseća na zlatno doba pisanja o istoriji, pre nego što je usko stručno proučavanje istorije okupiralo tu oblast.Vil Djurant je u potpunosti sagledao životni put Grčke – isto onako kao što je i jedan kultivisan petovekovni Atinjanin, sa svojim željnim znanja, stalno tragajućim umom gledao u divnu panoramu Periklove Atine. Ovo delo Vil Djurant je pripremao punih 50 godina i dobio Pulicerovu nagradu. knjiga III – CEZAR I HRIST Cezar i Hrist, treći tom Vil Djurantovog monumentalnog prikaza istorije sveta predstavlja rezultat dvadeset pet godina priprema i pet godina pisanja. Kao i prethodni tomovi, Cezar i Hrist je nezavistan samostalan deo Istorije civilizacije, Djurantove proslavljene kulturne istorije. Cezar i Hrist sadrži puno paralela sa savremenom istorijom, a doktor Djurant ih prikazuje veoma stručno. On veruje da čitanje događaja iz prošlosti treba da rasvetli sadašnjost. U klasnim borbama i manevrisanju za vlast koje simbolišu rimsku istoriju od braće Grah do Cezara, on nalazi analogiju sa razvojem Evrope i Amerike od Francuske revolucije do danas. On nas podseća da su diktatori uvek koristili iste metode. Kazuje nam da se socijalna pomoć koristila više od jednog veka pre Hrista i da je prvi rimski sindikat ustanovljen oko 600 godina pre Hrista. Saznajemo za bankrotstva banaka, „svinjsku burad“ (dotacije iz federalne državne blagajne za javne radove u rejonu nekog kongresmena ili senatora), depresije, vladine projekte i propise, državni socijalizam, prioritetne planove u doba rata, izbornu korupciju, trgovačka udruženja i druge fenomene starog Rima koji bi lako mogli da se uklope u današnje naslove naslovnih strana. knjiga IV – DOBA VERE deo I i knjiga V – DOBA VERE deo II Istorija srednjovekovne civilizacije – hrišcanske, islamske i judejske – od Konstantina do Dantea: od 325. do 1300. godine naše ere. Doba vere sadrži prikaz srednjevekovnih dostignuća i govori o tome kakav značaj za naše doba imaju hrišćanski, islamski i judejski život i kultura Srednjeg veka. Kao drugi tomovi Istorije civilizacije, ovo je zasebno delo koje se istovremeno uklapa u opštu istoriju čovečanstva. Ono sadrži uzbudljive priče o svetom Avgustinu, Hipatiji, Justinijanu, Muhamedu, Harunu al-Rašidu, Karlu Velikom, Vilijamu Osvajaču, Eleonori od Akvitanije, Ričardu Lavljeg Srca, Saladinu, Majmonidu, svetom Franji, svetom Tomi Akvinskom, Rodžeru Bejkonu i mnogim drugim – i sve je to dato kroz perspektivu integralne istorije. Najčuvenije ljubavne priče u istoriji književnosti – o Eloizi i Abelaru, o Danteu i Beatriče – ovde su ispričane sa uzbudljivom erudicijom. U tom duhu, Doba vere obuhvata ekonomiju, politiku, pravo, vlast, religiju, moral, ponašanje, obrazovanje, književnost, nauku, filozofiju i umetnost Hrišćana, Muslimana i Jevreja u toku jedne epohe koja je bila svedok sudbinskih borbi između tri velike religije, kao i borbe između religioznog i svetovnog pogleda na ljudski život. Jedna fascinantna priča spaja romantiku, siromaštvo, sjaj, pobožnost i poročnost, feudalizam i monaštvo, jeresi i inkvizicije, katedrale i univerzitete, trubadure i minezingere jednog živopisnog milenijuma. knjiga VI – RENESANSA Istorija italijanske civilizacije 1304-1576.Ovaj tom sadrži portret jednog sveta na njegovom slavnom vrhuncu – portret fascinantne i raskošne Italije u doba renesanse, od Petrarkinog rodenja 1304. do Ticijanove smrti 1576. godine .Vil Djurant u Renesansi izlaže uvodnu studiju ekonomske podloge koja obuhvata razvoj industrije, rast bankarskih porodica kao što su Medičijevi, kao i sukobe rada i kapitala. Na taj nacin on objašnjava razloge zbog kojih je Italija bila prva država, a Firenca prvi grad u Italiji koji ce doživeti budenje modernog doba. On prati procvat kulture od Firence do Milana, Mantove, Ferare, Verone i Venecije Padove i Parme, Bolonje, Riminija, Urbina, Perude, Sijene i Napulja, a povest dovodi do vrhunca u Rimu, gradu velikih papa renesansne epohe.U svakom gradu Italije, svedoci smo blistave parade princeva, kraljica, vojvoda ili duždeva; pesnika, istoricara, naucnika i filozofa; slikara, vajara, gravera, iluminatora, grncara i arhitekata; prisustvujemo razvitku industrije, obrazovanja, ponašanja, morala, kriminala i mode; pred nama se redaju žene, ljubavi i vencanja; epidemije, gladi, zemljotresi i pogibije. Pred nama je covecanstvo koje se smelo krece od konacnog sveta ka svetu beskonacnosti.To je i povest o narodu pod vedrom jutarnjom svetlošcu renesanse, kada su bronzana vrata krstionice u Firenci postala simbol pravih rajskih dveri. U takvom ambijentu, sa Pikom dela Mirandolom saznajemo kako je covek razmišljao, sa Makijavelijem kako je vladao, sa Kastiljoneom kako je živeo, sa Savonarolom kako je umirao.Na gotovo svakom koraku, Vil Djurant crta žive vinjete – Petrarke, Bokaca, Kozima, Medicija, Fra Andelika, Donatela, Lorenca Velicanstvenog, Boticelija, Andreje del Sarta, Lodovika Mora, Beatrice i Izabele d `Este, Leonarda da Vincija, Bramantea, Pjera dela Franceske, Sinjorelija, Perudina, Mantenje, Ariosta, Đovanija Belinija, Đorodonea, Aldusa Manucijusa, Koreda, Aleksandra VI, ezara i Lukreciju Bordžije, Julija II, Lava X, Rafaela, Mikelandela, Klementa VII.Djurant dovodi pricu do dramaticnog vrhunca sa rumenilom sutona Firence i Venecije posle strašnog pustošenja Rima 1527, ali pokazuje kako je cak i opadanje renesanse (1527-1576) bilo plodno zahvaljujuci Ticijanu, Aretinu, Veronezeu, Celiniju, i, možemo reci, novom Mikelandelovom životu. Djurant pokazuje kako je renesansa, oživljavajuci klasicnu kulturu, okoncala hiljadugodišnju vladavinu orijentalnog duha u Evropi. Na kraju nas priprema za Erazma, Bejkona i Dekarta, za Spinozu, Voltera, Gibona, Getea, kao i za titane našeg doba u kojima još živi duh renesanse: „Danas, u Evropi i Americi, svugde ima ljudi prefinjenog i snažnog duha – koji druguju u carstvu uma – koji svoju snagu crpe iz baštine duhovne slobode, estetskog senzibiliteta, prijateljskog i saosecajnog razumevanja; hrane se nasledem opraštanja životu za njegove tragedije, prihvatanja njegovih radosti cula, uma i duše; i hrane se time što u srcima, usred himni mržnje, uprkos grmljavini topova, uvek cuju carsku pesmu renesanse.“ knjiga VII – REFORMACIJA Istorija evropske civilizacije od Viklifa do Kalvina: 1300-1564. U ovom tomu Istorije civilizacije, Vil Djurant se bavi izučavanjem ljudi i ideja, verovanja i važnih događaja u doba reformacije. To je zasebna i nezavisna studija reformacije verovatno najznačajnijeg događaja moderne istorije i u isto vreme nastavak monumentalnog istoriografskog rada dr Djuranta. U ovom tomu, Vil Djurant oživljava i osvetljava snažnu dramu jedne epohe koju su, baš kao i našu, uznemiravale česte revolucije. On otkriva da socijalna revolucija prati versku revoluciju u gotovo svakoj fazi reformacije, i ova je knjiga napisana upravo sa tog nekonvencionalnog stanovišta dveju konvergentnih drama. Na početku autor razmišlja o religiji uopšte, o njenom delovanju na pojedinca i na grupu, kao i o stanju i problemima Rimokatoličke crkve u toku dva veka pre Lutera. On se bavi Engleskom, Nemačkom i Češkom, prikazujući ideje i sukobe luteranske reformacije, te sa simpatijama razmatra Erazmove napore usmerene na mirno samoreformisanje Crkve. Knjiga VIII – POČETAK DOBA RAZUMA Istorija evropske civilizacije u doba Šekspira, Bejkona, Montenja, Rembranta, Galilea i Dekarta: 1558-1648. Ovom knjigom nastavlja se rad na nečemu što se sada može zvati Djurantova porodica. Autori nam prikazuju razvoj nauke i vaskrsenje filozofije usred tih vojnih i verskih sukoba. To je takođe bilo doba Keplera i Galileja, Bruna i Dekarta, pronalaska složenog mikroskopa, teleskopa, termometra, i barometra, logaritamskog i decimalnog sistema, otkrića planetarnih orbita i zakona. Postepeno su se rađali moderna Evropa i moderni um… knjiga IX – DOBA LUJA XIV Kralj Sunce predstavljen je u ovom tomu u svom najboljem, najgorem i najviše ljudskom izdanju. Engleska i Kromvel, Milton, Čarls I, Džonatan Svift, od genijalnosti do ludila… Švedska, Rusija u doba Petra Velikog… Knjiga se završava sumrakom Kralja Sunca. knjiga X – DOBA VOLTERA Doba Voltera – Istorija Civilizacije predstavlja doba Prosvećenosti a najveći zalagač za procvat umetnosti i nauke bio je, svakako, Volter. U ovoj knjizi se Vil Djurant fokusirao na istoriju i dešavanja Francuskoj, Britaniji i Nemačkoj u periodu od 1715. pa do 1756. godine. Sam početak se hronološki nastavlja na prethodne tomove, ali se kao i ostale knjige iz edicije Istorija Civilizacije može čitati zasebno. Prvo poglavlje se bavi vladavinom Luja XV, drugo poglavlje se bavi engleskom filozofskom misli u prvoj polovini XVIII veka, treće najviše govori o Volterovom radu i tadašnjem okruženju u kom su njegovi tekstovi nastajali. Četvrto poglavlje govori najviše o Johanu Sebastijanu Bahu, jednom od najvećih kompozitora kako baroka, tako muzičke umetnosti uopšte. Peto poglavlje nastavlja sa mislima i tezama Voltera, kao i enciklopediji Denija Didroa i filosofskoj klimi tadašnje Evrope. knjiga XI – RUSO I RENESANSA Ruso i revolucija – Istorija Civilizacije bazira se na dežavanjima u Francuskoj i u ostatku Evrope u periodu stvaranja Žan Žak Rusoa i tokom Francuske revolucije. Sam početak se hronološki nastavlja na prethodne tomove, ali se kao i ostale knjige iz edicije Istorija Civilizacije može čitati zasebno. Ovaj tom enciklopedijskih izdanja Vila Djuranta Istorija Civilizacije dobio je i Pulicerovu nagradu 1968. godine. Prvo poglavlje nas upoznaje sa događajima iz Sedmogodišnjeg rata, dok se drugo poglavlje bazira na razlikama i sličnostima dvojice savremenika: Voltera i Rusoa. Treće poglavlje: Katolički jug govori o kulturnim i političkim dešavanjima u tadašnjoj Italiji, Španiji i Portugalu, ali i o austrijskom vunderkindu – Mocartu. Četvrto poglavlje se bavi Slovenskim narodima i prisutnosti Osmanlija u tom delu Evrope, kao i o vladavini Katarine Velike u Rusiji. Peto poglavlje je posvećeno protestanskom severu kao i Kantovom filozofskom radu. Džonsonova Engleska kao i krah francuskog feudalizma predstavljaju teme iz poslednja dva podnaslova knjige. knjiga XII – NAPOLEONOVO DOBA Napoleonovo doba – Istorija Civilizacije prati dešavanja iz perioda Francuske revolucije, kao i vladavinu Napoleona, njegova osvajanja i ratove. Sam početak se hronološki nastavlja na prethodne tomove, ali se kao i ostale knjige iz edicije Istorija Civilizacije može čitati zasebno. Osim što je u samom fokusu Francuska i Bonapartin uspon, ovaj tom knjige prati i kulturno-umetnička dešavanja i razvoj tadašnje Evrope, poput muzičkog komponovanja Betovena i književnih dela takozvanih Jezerskih pesnika Engleske. Poslednje poglavlje obrađuje opsadu Moskve, Vaterlo bitku, potpun krah Napoleonove vojske i njegov egzil na ostrvo Sveta Jelena, kao i dešavanja neposredno posle toga. Ovo je poslednja knjiga u seriji enciklopedija Vila Djuranta.

Zaljubljeni Sokrat: Sokratova i Alkibijadova priča bavi se najsjajnijim periodom atinske istorije i kulture i dvema figurama koje se uzdižu iznad svih ostalih na kulturnom i političkom planu tadašnje Atine – Sokratom i Alkibijadom. Ovaj divljenja vredan rukopis rezultat je višegodišnjih interesovanja i istraživanja prof. dr Marijane Ricl o atinskom mudracu Sokratu, njegovom životu i njegovoj misli i načinima kako je ona predstavljena kod njegovih neposrednih učenika i potonjih poštovalaca i tumača. S obzirom na svu zanimljivost i značaj prezentiranog izvornog materijala i visok kvalitet njegove obrade i stručnog komantara, knjiga o Sokratu i Alkibijadu znatno doprinosi razrešenju nekih škakljivih i provokativnih pitanja kojima se naučnici i filozofi bave već vekovima, ali takođe i boljem razumevanju antičke grčke kulture i misli uopšte. Zato će, nema sumnje, biti korisna kako stručnjacima, tako i široj publici zainteresovanoj za staru istoriju i filozofiju. Ukratko, knjiga za 21. vek koja svedoči o jednom prijateljstvu skovanom, slavljenom i osuđivanom još u 5. veku pre naše ere!

Opis proizvoda Zaljubljeni Sokrat: Sokratova i Alkibijadova priča bavi se najsjajnijim periodom atinske istorije i kulture i dvema figurama koje se uzdižu iznad svih ostalih na kulturnom i političkom planu tadašnje Atine – Sokratom i Alkibijadom. Ovaj divljenja vredan rukopis rezultat je višegodišnjih interesovanja i istraživanja prof. dr Marijane Ricl o atinskom mudracu Sokratu, njegovom životu i njegovoj misli i načinima kako je ona predstavljena kod njegovih neposrednih učenika i potonjih poštovalaca i tumača. S obzirom na svu zanimljivost i značaj prezentiranog izvornog materijala i visok kvalitet njegove obrade i stručnog komantara, knjiga o Sokratu i Alkibijadu znatno doprinosi razrešenju nekih škakljivih i provokativnih pitanja kojima se naučnici i filozofi bave već vekovima, ali takođe i boljem razumevanju antičke grčke kulture i misli uopšte. Zato će, nema sumnje, biti korisna kako stručnjacima, tako i široj publici zainteresovanoj za staru istoriju i filozofiju. Ukratko, knjiga za 21. vek koja svedoči o jednom prijateljstvu skovanom, slavljenom i osuđivanom još u 5. veku pre naše ere!

Autor: Marijana RiclZaljubljeni Sokrat: Sokratova i Alkibijadova priča bavi se najsjajnijim periodom atinske istorije i kulture i dvema figurama koje se uzdižu iznad svih ostalih na kulturnom i političkom planu tadašnje Atine – Sokratom i Alkibijadom.Ovaj divljenja vredan rukopis rezultat je višegodišnjih interesovanja i istraživanja prof. dr Marijane Ricl o atinskom mudracu Sokratu, njegovom životu i njegovoj misli i načinima kako je ona predstavljena kod njegovih neposrednih učenika i potonjih poštovalaca i tumača.S obzirom na svu zanimljivost i značaj prezentiranog izvornog materijala i visok kvalitet njegove obrade i stručnog komantara, knjiga o Sokratu i Alkibijadu znatno doprinosi razrešenju nekih škakljivih i provokativnih pitanja kojima se naučnici i filozofi bave već vekovima, ali takođe i boljem razumevanju antičke grčke kulture i misli uopšte. Zato će, nema sumnje, biti korisna kako stručnjacima, tako i široj publici zainteresovanoj za staru istoriju i filozofiju. Ukratko, knjiga za 21. vek koja svedoči o jednom prijateljstvu skovanom, slavljenom i osuđivanom još u 5. veku pre naše ere!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pecat! U želji da našim čitaocima predstavimo širi izbor tekstova iz Plinijevog dela Historiae Naturalis, opredelili smo se da za osnovu ove knjige uzmemo „Pingvinovo” izdanje Pliny the Elder – Natural History: A Selection, objavljeno u poznatoj biblioteci „Penguin Classics“, koje potpisuje prof. Džon Hili (John Healy). Pored obilja fusnota prof. Hilija, dodali smo bar još toliko napomena i komentara naše redakcije, pa se tako broj intervencija penje do ukupno oko hiljadu objašnjenja, komentara i dopuna. Takođe, iz drugih prevoda Plinija, na pojedinim mestima smo dodali još neke delove, prevedene, šta s latinskog, šta s engleskog jezika, koji se nisu nalazili u Hilijevom izboru. Ovo izdanje je namenjeno kako stručnjacima iz oblasti istorije prirodnih nauka, istorije društva, antropolozima, arheolozima, sociolozima, tako i ostalim radoznalim ljudima – a radoznalost, kao preduslov za razumevanje sveta oko nas, jeste osobina koja možda najpreciznije definiše i samog autora. Broj strana 516 Format 16x24 Gaj Plinije Sekund Stariji, poznatiji kao Plinije Stariji (lat. Gaius Plinius Secundus Maior, 23.–79. n. e.) je bio rimski pisac i naučnik - prirodnjak koji je napisao delo Poznavanje prirode (Naturalis historia). Plinije Stariji je poreklom pripadao viteškom staležu, rođen u gradiću Komum (današnji Komo) u severnoj Italiji, dok je obrazovanje verovatno stekao u gradu Rimu. Biografija Pre 35. godine (Naturalis historia. XXXVII, 81) Plinija je otac odveo u Rim gde se školovao pod nadzorom očevog prijatelja, pesnika i vojnog zapovednika Pomponija Sekunda, koji mu je usadio ljubav prema učenju i nauci. Dva veka nakon smrti braće Tiberija i Gaja Graha, Plinije je video neke od njihovih rukopisa u knjižari svoga učitelja (XIII, 83), te je nakon toga napisao učiteljevu životopis. Plinije spominje gramatičare i govornike, od kojih su Remije Palemon i Arelije Fusk (XIV, 4; XXXIII, 152) mogli biti njegovi učitelji. U Rimu je studirao botaniku u topiariju (vrtu) vremešnog Antonija Kastora (XXV, 9), te je u tlu video naročito stara stabla lotusa koja su nekoć pripadala Marku Krasu (XVII, 5). Takođe je video i ogromnu građevinu koju je podigao Kaligula (XXXVI, III) i verovatno je svedočio Klaudijevoj pobedi nad Britanijom 44. godine (III, 119). Pod uticajem Seneke Mlađeg postao je strastven student filozofije i retorike, pa se počeo uvežbati za advokata. Vojnu službu je služio pod rimskim vojskovođom Gnejem Domicijem Korbulonom u Donjoj Germaniji 47. godine, učestvujući u rimskom osvajanju germanskih plemena i gradnji kanala između reka Rajne i Mas (XVI, 2 i 5). Kao mladi zapovednik konjice (praefectus alae) napisao je u svom zimskom boravištu delo o upotrebi koplja na konju (de iaculatione equestri) u kojima razmatra i osobine dobrog konja (VIII, 162). U Galiji i Hispaniji je naučio značenja mnogih keltskih reči (XXX, 40). Zabeležio je mesta povezana s rimskom invazijom Germanije, a usred scena Druzovih pobeda sanjao je san u kojem ga pobednik podstiče da prenese njegove poduhvate potomcima (Plinije Mlađi, Epistulae, III, 5, 4). San je podstaknuo Plinija da napiše povest svih ratova između Rimljana i Germana. Plinije je verovatno pratio očevog prijatelja Pomponija na vojnom pohodu protiv germanskog plemena Hata (50. n. e.), te je posetio Germaniju po treći put (50-ih godina) kao prijatelj budućeg cara Tita Flavija Vespazijana (Praef. 3). Za vreme Nerona je uglavnom živeo u Rimu, kada i spominje kartu Jermenije i kraja uz Kaspijsko jezero, koju je u Rim poslao Korbulonov štab 58. godine (VI, 40). Nakon velikog požara u Rimu 64. godine video je izgradnju Neronove „zlatne kuće“ (domus aurea, XXXVI, 111). U međuvremenu je dovršavao dvadeset knjiga svoje Istorije germanskih ratova, jedini istorijski izvor koji se citira u prvih šest knjiga Tacitovih „Anala“ (I, 69), a verovatno i jedan od najvažnijih izvora kojima se Tacit služio prilikom sastavljanja svoje Germanije. Nju su potisnuli Tacitovi zapisi, a Simah je u ranom 5. veku bezuspešno tragao za primerkom Plinijevog spisa (Epistulae, XIV, 8). Plinije je takođe posvetio mnogo vremena sastavljanju spisa iz oblasti gramatike i retorike. Detaljnome delu o retorici, naslovljenom Studiosus, sledilo je osam knjiga Dubii sermonis, napisanih 67. godine. Pod svojim prijateljem Vespazijanom, Plinije se vratio u državnu službu služivši kao prokurator u provinciji Narbonskoj Galiji (70) i Tarakonskoj Hispaniji (73), a takođe je posetio i Belgijsku Galiju (74.). Tokom svojega boravka u Hispaniji upoznao se s poljoprivredom i rudnicima u zemlji, a osim toga posetio je i Afriku (VII, 37). Na svoj povratku u Italiju prihvatio je službu pod Vespazijanom. Njega je posećivao pre svitanja radi uputa pre nastavljanja svojih službenih dužnosti, a nakon kojih je ostatak svoga vremena posvetio učenju (Plinije Mlađi, Epistulae, III, 5, 9). Dovršio je u trideset i jednoj knjizi Povest svojega vremena, verovatno obuhvatajući razdoblje od Neronove do Vespazijanove vladavine. Plinije ju je razborito sačuvao za objavljivanje nakon svoje smrti (Naturalis historia, Praef. 20). Nju navodi Tacit (Annales, XIII, 20; XV, 53; Historiae, III, 29), a jedan je od izvora koji su koristili Svetonije i Plutarh. Plinije je praktično završio i svoje veliko delo, Naturalis historia, enciklopediju u kojoj je sakupio većinu znanja svog vremena. Delo je planirano pod Neronovom vladavinom, a materijali skupljeni u tu svrhu ispunili su nešto manje od 160 svesaka. To je delo 23. godine Larcije Licini, pretorijanski legat Tarakonske Hispanije, bezuspešno pokušao otkupiti za cenu koja je i za današnje prilike ogromna. Svoje delo posvetio je Vespazijanu 77. godine. Vezuv Erupcija Vezuva 79. godine Ubrzo nakon toga Vespazijana ga je imenovao prefektom rimske mornarice u Mizenu. U Mizenu je Plinije bio stacioniran u vreme velike erupcije vulkana Vezuva (24. avgusta 79), koja je uništila Pompeje i Herkulaneum. Želja za direktnim posmatranjem pojave, a ujedno i za spašavanjem nekih svojih prijatelja iz pogibeljnog položaja na obali Napuljskoga zaliva, podstakla ga je da pokrene svoje galije i pređe zaliv do Stabije. Iako je verovao da će Stabiji biti na sigurnoj udaljenosti od erupcije, nije uzeo u obzir mogućnost da vulkan ispusti otrovne gasove. Posledica toga bila je da se Plinije ugušio zbog nedostatka kiseonika. Plinije je još uvek poznat u vulkanologiji u kojoj se termin plinijski (ili plinijev) odnosi na vrlo silovitu erupciju vulkana koji je dugo vremena bio uspavan. Termin ultraplinijski je namenjen najsilovitijim plinijskim erupcijama kao što je uništenje Krakataua 1883. godine. Priča o Plinijevim poslednjim satima života opisana je u zanimljivom pismu koje je dvadeset sedam godina nakon samog događaja Plinije Mlađi, nećak Plinija Starijeg i njegov naslednik, uputio Tacitu (Plinije Mlađi, Epistulae, VI, 16). Plinije Mlađi takođe šalje drugom dopisniku izveštaj o rukopisima svojega ujaka i njegovim životnim navikama (III, 5): `Započeo bi s radom vrlo rano pre zore... Ništa ne bi pročitao a da ne napravi zabeleške; običavao je čak govoriti da ne postoji knjiga koja je toliko loša da ne sadrži nešto vredno. Za boravka na selu jedino vreme koje je bilo oslobođeno od učenja bilo je u stvari kada se kupao. Dok je putovao, oslobođen od svih drugih briga, posvetio bi se učenju u osami. Ukratko, smatrao je sve vreme u kojem se nije bavio učenjem uzaludno potrošenim.` Njegov jedini rukopis koji je sačuvan do današnjih vremena jeste Naturalis historia. Kroz sledeća veka veliki broj naučnika ju je koristio za izvor svojega rada. Filozofski pogledi Plinije je bio sledbenik stoičke filozofije kao i mnoge druge poznate ličnosti za vreme ranog carstva. On je bio upoznat s njihovim najvećim predstavnikom, Trazejom Petom, a takođe je bio i pod uticajem Seneke Mlađega. Stoici su bili odani proučavanju prirode, ali njihovo je moralno učenje bilo saglasno s onime koji je u svojem literarnom radu bio nesebično nestrpljiv u potpomaganju i podučavanju svojih savremenika (Praef. 16, XXVIII, 2; XXIX, I). Plinije je bio i pod uticajem epikurejske filozofije, platonovske Akademije i oživljenih pitagorejskih škola. Njegov pogled prema prirodi i bogu bili su u biti stiočki. Plinije izjavljuje da je jedina slabost čovečanstva to što je utjelovila božje biće u mnogim ljudskim oblicima koja su posedovala ljudske mane i nedostatke (II, 148). Bog je uistinu bio jedan; bio je duša večnog sveta, pokazujući svoje dobročinstvo na zemlji, kao i na suncu i na zvezdama (II, 12 seq., 154 seq.). Postojanje božanske providnosti je nesigurno (II, 19), ali vera u njeno postojanje i u kaznu zbog greha je korisno (II, 26). Nagrada kreposti sastojala se u uzdizanju prema božjoj naravi onih koji su sličili bogu u činjenju dobroga prema čoveku (II, 18, Deus est mortali iuvare mortalem, et haec ad aeternam gloriam via ). Ispitivanje budućnosti smatrao je krivim kao i nasilno delovanje prema prirodi uz upotrebu magije (II, 114; XXX, 3) Ipak nije poricao značenje čuda i predosećaja (II, 92, 199, 232). Plinijev pogled na život je sumoran. On smatra da čovečanstvo ide ka propasti i bedi (II, 24; VII, 130). Preteranu rakoš i moralnu iskvarenost napada u mnogim deklamacijama, koje su toliko česte (kao i kod Seneke) da na kraju gube privlačnost i počinju zamarati �. Njegovi retorički izrazi protiv praktično korisnih otkrića (kao što je umeće navigacije) takođe oskudevaju u zdravom razumu i dobrom ukusu (XIX, 6). S ponosnim rimskim nacionalnim duhom on sjedinjuje divljenje vrlinama po kojima je republika postigla svoju veličinu (XVI, 14, XXVII, 3, XXXVII, 201). On ne skriva istorijske činjenice nepovoljne po Rim (XXXIV, 139), a dok slavi ugledne članove slavnih rimskih rodova, slobodan je od Livijeve prekomerne pristranosti prema aristokratiji. Plinije smatra da su poljoprivredni slojevi i stari zemljoposednici iz viteškog staleža (Cincinat, Kurije Dentat, i Katon Stariji) stupovi države. On ogorčeno žali zbog propadanja poljoprivede u Italiji (XVIII, 21 i 35, latifundia perdidere Italiam = `latifundije upropastiše Italiju`). U skladu s time, za najraniju povest Rima on daje prednost onima koji slede pisce iz razdoblja pre Oktavijana Avgusta, ali ipak gleda na carsku moć kao nužnu (štaviše, preko potrebnu) u državi, te pozdravlja „spasonosnu pojavu Vespazijana“ (salutaris exortus Vespasian, XXXIII, 51). Naturalis historia Jedino Plinijevo delo koje je sačuvano jeste Poznavanje prirode (Naturalis historia), u 37 knjiga, posvećeno caru Titu 77. godine, a objavljeno posthumno. U uvodu (Praefatio) Plinije kaže da se delo sastoji od 20.000 važnih podataka prikupljenih od stotinu autora, ali su ti brojevi u stvari mnogo viši. Knjiga 1 daje sadržaj celog dela i popis svih pisaca kojima se autor služio; knjiga 2 je o fizici univerzuma i delovima od kojih se sastoji; knjige 3–6 obrađuju etnografiju Evrope, Azije i Afrike; knjiga 7 je o fiziologiji ljudi; knjige 8–11 bave se zoologijom (kopnenim i morskim životinjama, pticama, insektima); knjige 12–19 obrađuju botaniku; knjige 20–27 su o lekovitom dejstvu različitih biljaka; knjige 28–32 su o lekovima koji podstiču od životinja; knjige 33–37 obrađuju metale i stenje, uključujući upotrebu minerala u medicini, umetnosti i arhitekturi, s ekskursom o istorije umetnosti. Na završetku svojih književnih radova, kao jedini Rimljanin koji je, pored Lukrecija, ikada uzeo za temu celo područje prirode, moli se za blagoslov sveopće majke svojem završenome delu. U književnosti pridaje najviše mesto Homeru, Ciceronu (XVII, 37 seq.) i Vergiliju. Na njega su uticala dela numidskog kralja Jube II kojega naziva „moj učitelj“. Strastveno se zanima za prirodu i prirodne nauci učeći ih na način koji je bio nov u Rimu. Ipak, slabo poštovanje nauci te vrste u Rimu ne odvraća ga od nastojanja da bude od kosristi svojim zemljacima (XXII, 15). Veliki rad koji je sebi zavrtao bio je ogroman i opsežan, jer predstavlja pravu enciklopediju nauci i umetnosti koji su na bilo koji način povezani s prirodom ili prirodnim materijalima. Pripremajući se za ovaj poduhvat, Plinije je izučavao mnoge autore koji su pisali o svakom predmetu koji on obrađuje u svojoj enciklopediji, te je bio marljiv u pravljenju izvadaka iz njihovih stranica. Njegovi indeksi autora (indices auctorum) u nekim su slučajevima autori koje je on u stvari koristio kao izvore za svoje delo, a u drugim slučajevima oni predstavljaju izvorne autore koji su o nekom predmetu pisali, a koje je sam Plinije koristio iz druge ruke, tj. preko citata drugih autora. Plinije otvoreno daje priznanje svim svojim prethodnicima govoreći da se „treba osetiti sramotnim pred onima (autorima) koje se upotrebio“ (plenum ingeni pudoris fateri per quos profeceris, Praef. 21,). Plinije nije imao ni temperament za neko novo i jedinstveno istraživanje niti slobodnog vremena koje bi to iziskivalo. Očigledno je da onaj koji je potrošio sve svoje vreme na čitanje, pisanje i na pravljenje izvadaka iz dela svojih prethodnika nije imao vremena za zrelo i nezavisno promišljenje ili za strpljivo eksperimentalno posmatranje prirodnih pojava. Ipak se ne sme zaboraviti da je upravo njegova izvorna naučna znatiželja prema pojavi erupcije Vezuva bila ono što je njegov život neumornog učenja dovelo preranom kraju, te da je ikakvo kritikovanje njegovih pogrešaka u Poznavanju prirode ublaženo iskrenošću u priznanju koje daje u predgovoru: „I ne sumnjam da sam i ja mnogo toga propustio: ipak sam čovek i to zaposlen državnim obavezama“ (nec dubitamus multa esse quae et nos praeterierint; homines enim sumus et occupati officiis). Uprkos mnogim pogreškama, nebrižljivosti, lakovernosti, površnosti, nenaučnom rasporedu građe i dosadi koju izazva suhoparna kataloška nabrajanja, Poznavanje prirode predstavlja izvanredno delo zbog ogromnog truda koji je u njega uložen te zbog neiznjerne radoznalosti autora čiji je delo produkt. Delo sadrži mnogo i zanimljiih i zabavnih podataka iz umetnosti, nauci i civilizacije autorovog doba. Ono je puno priča, kao što je ona o kosturu čudovišta koje je mučilo |Andromedu a koji je donet iz Jafe i izložen u Rimu (IX, 11; Jafa je takođe zarađivala na toj legendi, jer su istovremeno tamo bili izloženi lanci kojima je Andromeda bila svezana, V, 69); priča o trikovima kojima su učili slonove (VIII, 4–8); anegdota o Lisandru koji je dozvolio Sofoklov pogreb (VII, 109); opasnosti s kojima se susreću oni koji vade sunđer iz mora (IX, 151–153); pojava prvih berberina u Italiji (VII, 211). Rimski život prikazuju takvi odlomci kao što su oni o raznim vrstama odeće koja se koristi (VIII, 190-193); ceni kuvara (IX, 67); nakitu neke otmene Rimljanke (IX, 117-118). Naročito su zanimljivi odlomci o istorije slikarstva u 35. knjizi i vajarstva u 36. knjizi, gde saznajemo mnogo toga o grčkim slikarima Zeuksisu, Paraziju i Apelu, te o vajarima Fidiji, Praksitelu i Skopasu. Plinijev stil odaje Senekin uticaj. On cilja manje na jasnoću i živopisnost koliko na epigramatsku misao. Njegov stil ne obiluje samo antitezama, nego i pitanjima i usklicima, tropima i metaforama, te ostalim osobitostima razdoblja novog stila. Ritmični i umetnički oblik rečenica je žrtvovan zarad strasti ka naglašavanju pojedinih reči koja oduševljuje u odgađanju poante misli do samog kraja rečenice. Struktura rečenice je takođe pomalo slobodna i razvučena. Primećuje se veoma česta upotreba apsolutnog ablativa, koji je često vrlo nejasno vezan za ostatak rečenice (npr. XXXV, 80). Uticaj Plinijevog dela Oko sredine 3. veka Solinije je napravio izvadak iz geografskih delova Plinijevog rada, a u ranom 4. veku medicinski odlomci su skupljeni u Medicina Plinii. U ranom 8. veku saznajemo da Beda poseduje izvrstan rukopis celoga dela. U 9. veku Alkuin šalje Karlu Velikom prepis ranijih knjiga (Alkuin, Epistulae, 103, Jaffé), dok Dikuil sakuplja izvatke iz Plinijevih stranica za svoje vlastito delo „Veličina sveta“ (Mensura orbis terrae, (oko 825). Plinijev rad je visoko poštovan u srednjem veku. Broj postojećih rukopisa danas iznosi oko 200, međutim najbolji od mnogih antičkih rukopisa je onaj u Bambergu koji sadrži samo knjige XXXII-XXXVII. Robert od Kriklejda, prior manastira Svete Fridesvede u Oksfordu, posvetio je Henriju II delo Defloratio, koje se sastoji od devet knjiga odabira uzetog iz jednog od rukopisa tog sloja, koji je donedavno bio jedini koji nam je pružao ponekad jedini dokaz vernoga teksta. Među kasnijim rukopisima najznačajniji je codex Vesontinus, koji se nekada nalazio u Besansonu (11. vek), a danas je podeljen u tri dela od kojih je jedan u Rimu, drugi u Parizu, a treći u Lajdenu, gde se nalazi i prepis celoga rukopisa. Posebna važnost pridaje se Plinijevom opisu proizvodnje papirusa (XIII, 68-38), te različitim vrstama grimizne boje (IX, 130).

Naziv: Athens-Attica Autor: Irini Frangiadaki Godina izdanje: 2004 Izdavač: Grčka nacionalna turistička organizacija Povez: Mek Pismo: Latinica Stanje kao na slikama. Odlično očuvano. Unutrašnjost je nekorišćena. Sadržaj videti na slikama. Pun kolor. Opis: Atina je istorijska prestonica Evrope. Atina ima dugu istoriju, koja datira od prvog naseljavanja u neolitskom dobu. U 5. veku pre nove ere („Zlatno Periklovo doba“) – vrhunac duge, fascinantne istorije Atine – vrednosti i civilizacija grada stekle su univerzalni značaj. Politička misao, pozorište, umetnost, filozofija, nauka, arhitektura, između ostalih oblika intelektualne misli, dostigli su epski zenit, u periodu intelektualnog dovršetka jedinstvenog u svetskoj istoriji. Atina je bila maternica zapadne civilizacije. Mnoštvo grčkih reči i ideja, kao što su demokratija, harmonija, muzika, matematika, umetnost, gastronomija, arhitektura, logika, eros, euforija, između ostalog, obogatile su mnoštvo jezika i inspirisale civilizacije. Tokom godina, mnoštvo osvajača okupiralo je Atinu i podiglo jedinstvene, sjajne spomenike - retki istorijski palimpsest. 1834. Atina je postala prestonica moderne grčke države. Izbor je bio zasnovan na simboličkom značaju klasične istorije Atine. Za dva veka otkako je Atina postala atraktivna moderna metropola sa šarmom bez premca. Atina nudi posetiocima jedinstveno iskustvo. „Putovanje“ u njegovoj 6.000-godišnjoj istoriji, uključujući priliku da se vide renomirani spomenici i remek-dela umetnosti antike i srednjeg veka, kao i arhitektonsko nasleđe 19. i 20. veka. Dobijate uzbudljiv osećaj udobnosti u blistavoj svetlosti potkrovlja, posmatrajući šarmantni pejzaž u okolini grada (razvedena obala, plaže i planine), i uživajući u modernoj infrastrukturi grada i jedinstvenom poletu Atinjana . Posetioci tokom cele godine su fascinirani atrakcijama Atine.

Od dobitnice Vitalove nagrade. Za antičke Grke ljubav je bolest koja se leči seksom svaki put kada se pojavi. Opis ljubavi, stanja čežnje, vrlo je sličan opisu simptoma gripa. Atina 1974. On je pomalo prezreo sovjetski glumac koji je došao u Grčku kako bi napisao referat o pozorištu. Ona je mlada Jugoslovenka na magistarskim studijama iz klasične filologije. Jedne večeri, negde između Agore i Akropolja, ona će njemu pokvariti plan da izvrši samoubistvo. A on njoj sabotirati odluku da se u njega ne zaljubi. Dok se oko njih ruši vojna diktatura, oni će krenuti na put kako bi kroz lekcije iz istorije, književnosti, politike, filozofije i popularne kulture spoznali ljubav i pronašli način da ostanu zajedno.