Kao novo Izbor najvažnijih Manojlovićevih dela Todor `Todoš` Manojlović (Veliki Bečkerek, 17. februar 1883 — Zrenjanin, 27. maj 1968)[1] bio je srpski književnik, književni i likovni kritičar i teoretičar i dramski pisac koji je svojom prvom dramom „Centrifugalni igrač“ (1930. godine) postavio temelje moderne srpske drame. Jedan je od najvećih evropejaca srpske moderne kulture.[2] Todor Manojlović Datum rođenja 17. februar 1883. Mesto rođenja Veliki Bečkerek, Austrougarska Datum smrti 27. mart 1968. (85 god.) Mesto smrti Zrenjanin, SFR Jugoslavija Porodica Uredi Todor Manojlović kao dete Todor Potiče iz ugledne i bogate srpske bečkerečke porodice Manojlović, koja je stanovala u Pupinovoj ulici. Todorovi roditelji bili su: otac Nikola Niko Manojlović advokat i Sofija Manojlović rođ. Petrović. Smrt ih je uzela u isti mah, umrli su dan za danom, `od teške bolesti`, nakon 19 godina srećnog braka. Niko je umro 6. decembra, a Soka sutradan 7. decembra 1899. godine. Ostali su iznenada bez roditelja njihovi sinovi Todor i Ivan. Brigu o njima preuzeli su Sofijine sestre Linka Krsmanović i Olga Putić, te brat Joca Petrović. Školovanje Uredi Školovao se Toša kao stipendista `Avramovićeve zaklade`, jedne od 50 bogoslovskih stipendija pri srpskoj patrijaršiji u Sremskim Karlovcima. Počev od 1894. godine, kada je već bio gimnazist u Velikom Bečkereku. Stipendija je iznosila 300 f. godišnje, a on je bio čak šta više rođak zaveštačev.[3] Učio je najpre prava u varoši Nađvaradu, gde se družio sa nekoliko godina starijim mađarskim pesnikom Adi Endreom. Zajedno osnivaju grupu pisaca i umetnika nazvanu `Holnap` (Sutra). To je bila njegova `ulaznica` u književno-umetnički svet, koji će ga potpuno zaokupirati. Od 1910. godine U Minhenu studira istoriju umetnosti, i iz tog vremena je korespondencija sa bečkim književnikom Stefanom Cvajgom. Predstojeće predratne godine bezbrižno provodi u Temišvaru, Firenci, Rimu, Veneciji gde sa oduševljenjem proučava na licu mesta, staru umetnost i njene stvaraoce. Svoj prvi tekst na srpskom jeziku objavljuje 1913. godine u Letopisu Matice srpske. Reč je o prikazu prve knjige Isidore Sekulić: `Saputnici`, koji je napisao pod uplivom poznanika, pesnika Jovana Dučića.[4] Završio je Filozofski fakultet – odsek istorije umetnosti u Bazelu 1914. godine. Stvaralaštvo Uredi Prvi svetski rat ga je zatekao u Italiji. Godine 1916. odlazi na Krf kao dobrovoljac[1], sarađuje u Srpskim novinama i Zabavniku. Od 1920. do 1924. godine bio je sekretar Opere, zatim bibliotekar Senata i profesor beogradske Umetničke akademije. Bio je 1931. godine, kratko i burno, urednik Letopisa Matice srpske u Novom Sadu.[1] Sarađivao je sa mnogim književnim listovima i časopisima, uz veoma zapaženu prevodilačku aktivnost. Odlikovan je, između ostalih nagrada, Palmom Francuske akademije. Napisao je veliki broj pesama, eseja, članaka i kritika koje su obuhvatile sve oblasti umetničkog stvaralaštva. Od drama se izdvajaju: „Centrifugalni igrač“, Katinkini snovi, Nahod Simeon, Opčinjeni kralj, San zimske noći, Comedia dell arte. Između dva svetska rata živi u Beogradu, i učestvuje u javnom životu kao kulturni poslenik. Bio je sekretar Beogradske opere i sekretar Matice srpske i urednik njenog `Letopisa` u Novom Sadu. Bio je bibliotekar Senata od 1931. do 1941. godine. [1]Predavao je istoriju umetnosti na beogradskoj Umetničkoj akademiji.[5] Intenzivno je pratio umetničke događaje i pisao likovne kritike. Sudovi koje je u ovim tekstovima izrekao, povodom izložbi najznačajnijih jugoslovenskih slikara, poslužili su za današnju periodizaciju u likovnoj umetnosti 20. veka. Likovne kritike Todora Manojlovića objavljene su u redakciji Jasne Jovanov, u izdanju Gradske biblioteke Zrenjanin. U zavičaju Uredi Spomen-ploča na kući u Zrenjaninu u kojoj je Todor Manojlović živeo po povratku iz Beograda Stare dane, od 1945. godine taj `večiti neženja` provodi u rodnom Zrenjaninu. Stanuje zajedno sa neudatom polusestrom Verom Putić, u ulici Maksima Gorkog 31 (danas Ulica vojvode Petra Bojovića). Bio je član srpskog PEN kluba, a pod stare dane dobija niz književnih priznanja. Udruženje književnika Srbije mu dodeljuje nagradu za životno delo januara 1968. godine. Umro je ubrzo 27. marta 1968. godine, i sahranjen u porodičnoj grobnici na Tomaševačkom groblju u Zrenjaninu. Na kući gde je stanovao i umro postavljena je spomen-ploča.[6] Pesme drame kritika eseji pozoriste avangarda Međuratna književnost Srpska avangarda Srpski modernizam Moderna poezija Toša Miloš Crnjanski

1962 Krusevac Retko Najveći deo života proveo je u Kruševcu (vreme okupacije, posleratne godine, sve do smrti). Bio je upravnik Narodne biblioteke u Kruševcu (1955–1967) i jedan od osnivača Književnog kluba `Bagdala`. Od 1967. godine odlučio da bude slobodni književnik. Branislav L. Lazarević (Beograd, 2. XII 1910 – Kruševac, 23. II 1989), bio je jedan od najznamenitijih literarnih imena kruševačke čaršije. Osnovnu školu pohađao je u Trsteniku, Stopanji i Nišu (1917–1920), nižu gimnaziju u Sremskim Karlovcima, Kruševcu i Skoplju (1920–1925), a stručnu tehničku školu u Beogradu, Zagrebu i Sarajevu (1930–1937). Od 1939. do 1952. radio u Skoplju, Kruševcu, Kraljevu, Ovčar Banji, Užicu. Jedan je od osnivača Književnog kluba Bagdale. Od 15. aprila 1959. do kraja 1968. bio glavni urednik časopisa i Bagdaline edicije `Mala biblioteka`. Član srpskog PEN kluba, Udruženja književnika Srbije. U centru grada 1957. godine Branislav L. Lazarević sa ćerkom Glavno umetničko opredeljenje Lazareviću je poezija, mada je napisao i nekoliko novela i roman `Katarina` (u nastavcima objavljen u časopisu Bagdala, 1960). Uspešno se ogledao u književnosti za decu pa su neke njegove pesme dugo godina bile na spisku lektire za niže razrede osnovne škole. Zastupljen u više pesničkih antologija, prevođen na mnoge jezike. Objavljivao u gotovo svim jugoslovenskim listovima, časopisima i drugim publikacijama (od 1927. sve do smrti). Objavio 36 naslova knjiga, u vremenu od 1927. do 1987. godine. Brojni su prilozi i na stranim jezicima, kao i knjige. Nadrealizam bagdala poezija xx veka posleratna srpska

Staklena Murano vaza u dominantnoj crvenoj boji. Bez vidljive oznake proizvođača/autora, unikat, vaza skulpura. Retro, vintidž. Art glass Nedostaci: u unutrašnjem delu vaze, uz sam obod, jedan manji istačkan pojas u tamnijoj boji unutar stakla nastao isključivo pri izrade same vaze bez ikakvog osećaja nepravilnosti pod rukom. Stanje kao na fotografijama. Dimenzije približno: težina 575 gr, visina 28,5 cm, donji prečnik 7,7 cm, gornji prečnik 11,2 cm. Za sva dodatna pojašnjenja i fotografije predmeta pre eventualne kupovine slobodno me kontaktirajte putem kupindo/limundo poruke.

Neobična teglica THOMY iz 70-ih godina. Mislim da je u njoj pakovan majonez. Teglica je vrlo retka, a možda čak i unikatna. Za sve kolekcionare koji bi da uvećaju svoju zbirku starih predmeta jer ovakvih teglica odavno nema. Ali, i za sve one nostalgične osobe koji bi da se prisete nekih davnih vremena ili možda želite da Vaše domaće proizvode stavite u ovakvu teglicu. Stanje kao na slikama a za bolji pregled pogledajte uvećane slike. Ako imate bilo kakvih pitanja ili nedoumica u vezi predmeta pitajte pre kupovine kako biste se što bolje obavestili. Interesantan kolekcionarski primerak

visina sirina

Autor: Bogomir Mijatović Godina izdanja:: 2019. Broj strana: 191 Pismo: Ćirilica Format: 21 cm

3 čaše donji deo zlatnobakarna `pozlata` a gornji deo zelenkastosivoplavkasto staklo visina zapremina

Dekorativni držač za flašu sa cvetnim motivom, visine 11cm, prečnik 7,5cm u delu gde je dno flaše.

Prelepa Vaza i činija kristal Vaza visina 12cm Činija kristal 8cm otvor 9cm na jedno mesto na vrhu blago okrznuće

sat meri 32 sekunde. spolja je mesing. ima predviđeno mesto za kačenje na kanap ili alku. dimenzije 7 x 1 cm.

Knjiga je dobro očuvana. Ima posvetu. 64 PESNIKA Predgovor Branimir Donat - Dragan Aleksić, Aljagrov, Luj Aragon, Marija D Areco, Selin Arno, Hans Arp, Johanes Bader, Hugo Bal, Žak Baron, Šandor Barta, Andre Breton, Moni De Buli, Marsel Dišan, Pol Elijar, Maks Ernst, Julius Evola, Hlebnjikov, Hofmajster, Pol Kle, Aleksej Kručonih, Ljubomir Micić, Branko Ve Poljanski, Risto Ratković...Latinica, Šiven povez, Omot, 213 strana Bratstvo i jedinstvo,Novi sad,1985.

Pionir Subotica - limena kutija od novogodisnjeg paketica iz 1990-te godine .

simpatično zvonce sa figurom kornjače težina 75 grama dimenzije 12 x 6 cm * K2

Lirika Sapfo Nolit, 1961. Mek povez, strana 116 Spolja kao na fotografijama, unutrasnjost vrlo dobra

Lajkonik je jedan od nezvaničnih simbola grada Кrakova u Poljskoj. Predstavlja se kao bradati čovek koji nalikuje Tataru u karakterističnom šiljastom šeširu, obučen u mongolsku odeću, sa drvenim konjem oko struka. To je tema festivala Lajkonik koji se svake godine održava prvog četvrtka nakon verskog praznika Tijela. dimenzije 25 x 17 cm težina 158 grama

jedrenjak USS Constitution maketa od drveta i platna dimenzije 22 x 21 x 6 cm težina 102 grama veoma lep ukras

ŠK 4 39 suvenir iz Egipta stari zidni tanjir bakar prečnik 16 cm težina 75 grama

Duzine 28 cm Visine 14 cm Redak primerak sacinjen od plastike Stanje sa slike OSTALI MOJI PREDMETI NA KUPINDU : https://www.kupindo.com/Clan/180001/SpisakPredmeta

BARANOVKA, SSSR - Velika tacna za šoljicu `Malva` `Malva` je latinsko ime za biljku slez. Dimenzije Prečnik: 19,5 cm Visina: 3 cm Težina: 340 g Crna tačka nepoznatog porekla na dnu tacne. Nekoliko bledo tamnijih mesta u unutrašnjosti. Crvena boja je zagrebana na par mesta. Žig na dnu: (Inicijal) Б (za „Baranovka“, pored crteža jele na obali reke) „Baranovsku fabriku porcelana“ (укр. Баранівський фарфоровий завод) osnovali su Francuzi, braća Mihail i Francis Mezer (Михаил и Франциск Мезеры) na periferiji ukrajinskog grada Baranovke, u Žitomirskoj oblasti 1802. godine. Koristili je kaolin iz nalazišta otkrivenog na obalama reke Sluč, u blizini grada. Međutim, ubrzo je otkriveno da u obližnjem gradu Butirin postoje nalazišta iznenađujuće čiste gline, čiji kvalitet može da se takmiči sa češkim i saksonskim kaolinom. Njenom upotrebom, proizvedena roba - posuđe u jedinstvenom stilu jarkih boja - dostigla je najviši kvalitet. 1825. godine, ruski car Aleksandar I, dobivši na poklon nekoliko proizvoda iz ove fabrike, dao je dozvolu za korišćenje državnog grba u žigu fabrike - to je bila najviša ocena rada u to vreme. Do 1845. preduzeće je steklo reputaciju najboljeg u ovoj oblasti. Njegove vaze, garniture, setovi za dezert pokazali su odličan kvalitet i bili su poznati po virtuoznom oslikavanju. Međutim, do sredine XIX veka, kada su potomci braće Mezer dali fabriku u zakup, kvalitet proizvoda je opao, što je dovelo do smanjenja proizvodnje i obima prodaje, smanjenja broja zaposlenih na svega 16 i propadanja preduzeća. U tom periodu carska kuća je zabranila stavljanje žiga na proizvode fabrike. Period opadanja završen je požarom koji je 1895. godine skoro u potpunosti uništio zgrade i opremu preduzeća. Iste godine trgovac iz Odese P. N. Gripari (П. Н. Грипари) je kupio kompaniju i udahnuo joj novi život. Da bi moderne tehnologije i iskustvo stranih majstora uneo u proizvodnju, poslao je svog sina Petra u Francusku na školovanje, u Limož u jednu od najprosperitetnijih i najpoznatijih fabrika porcelana, a istovremeno je odande doveo nekoliko talentovanih stručnjaka i umetnika. Modernizacija proizvodnje omogućila je fabrici da vrati nekadašnju slavu i čak uspešno učestvuje na nekoliko međunarodnih izložbi - u Veneciji, Rimu, Barseloni, Londonu. Proizvodi fabrike ponovo su postali cenjeni na carskom dvoru. 1917. godine, uoči Revolucije u Rusiji, Gripari je emigrirao, ponevši sa sobom ne samo svoju porodicu i nakit, već i svu opremu i fabričke kalupe, kao i većinu gotovih proizvoda. 1920. prazna i beživotna fabrika je nacionalizovana, ali je brzo onovljena i pušten u rad. Tokom godina sovjetske vlasti, koncept proizvodnje umetničkog porcelana se promenio - dobio je propagandnu svrhu. Obavezni dekori porcelana postali su petokraka zvezda, srp i čekić, crveni baneri i drugi tipični sovjetski atributi i simboli. Prvi servis sa elementima revolucionarne tematike proizveden je u Ukrajini u fabrici porcelana Baranovka 1922. godine pod rukovodstvom samoukog majstora Musija Romanjuka. Predstavljen je kao poklon Lenjinu, a od 1928. godine fabrika nosi i njegovo ime (Барановский завод имени В. И. Ленина). U borbama tokom II Svetskog rata i za vreme nemačke okupacije fabrika porcelana je oštećena, ali je po završetku rata obnovljena, u skladu sa četvrtim petogodišnjim planom restauracije i razvoja nacionalne privrede SSSR-a. Od početka 1978. godine fabrika je bila jedno od najvećih i najmodernijih preduzeća industrije porcelana i fajansa na teritoriji Ukrajinske SSR. Svi proizvodni procesi su bili mehanizovani, glavni proizvodi su bili porcelan (pre svega pribori za čaj, kafu i drugi stoni pribor), izrađivali su se i figurice i drugi umetnički proizvodi. Proizvodi fabrike su se izvozili, umetnički proizvodi nekoliko majstora fabrike su izlagani na međunarodnim izložbama. Nakon proglašenja nezavisnosti Ukrajine, državni pogon je transformisan u društvo sa ograničenom odgovornošću. Međutim, lep, ali skup evropski porcelan se masovno uvozio u Ukrajinu, s jedne strane, a s druge strane i relativno jeftin kineski porcelan. Fabrika nije mogla da izdrži konkurenciju na tržištu ispunjenom neobičnim i originalnim stranim proizvodima. U junu 2006. godine fabrika je bila prinuđena da smanji proizvodnju, pošto je korišćenje tri od pet peći postalo neisplativo nakon povećanja cena energenata. Ipak, 2006. godine fabrika je proizvela preko 20% svih proizvoda od porcelana proizvedenih u Ukrajini. 2007. godine fabriku je preuzeo češki proizvođač porcelana „Manufaktura Pirkenhammer“. Zbog povećanja uvoza gotovih porcelanskih proizvoda kao i ekonomske krize koja je počela 2008. godine proizvodnja je potpuno zaustavljena 2009. godine, posle čega je počela prodaja proizvodne opreme. U maju 2012. godine Penzijski fond Ukrajine podneo je tužbu protiv fabrike zbog nagomilanog duga. U toku sudskog postupka utvrđeno je da je sva imovina fabrike prodata privatnim advokatskim kancelarijama, koje su potom preregistrovale imovinu preduzeća na različita treća lica. 2013. godine, odlukom privrednog suda Žitomirske oblasti, proglašen je konačni bankrot fabrike. Prodaje se bez držača za tanjir. (118/4-39/124-kp/1185)

Mala ,mesingana ,teska figurica u obliku lista.

zapremina do vrHA 3 DL visina 10.5 PRECNIK 8.5-5.5

Stara kartonska kutijica od pudera francuske proizvodnje, pre WW2...7cm...

Stara metalna inventarska pločica `METALPROGRES`Zrenjanin Jugoslavija,iz 70-tih ili 80-tih godina,u dobrom je stanju.

K4 stari suvenir iz Italije, nesvakidašnji Venecija Canal Grande mala porcelanska šaljiva wc šolja sa strane natpis `Gli amici sono come i fagioli parlano di dietro` (prijatelji su kao pasulj pričaju otpozadi) dimenzije 10 x 8 x 6 cm težina 188 grama

prečnik