Veći format, 25 x 18 cm Tvrd povez Kolor 320 strana na najkvalitetnijem papiru Knjiga je potpuno nova! BESPLATNA POŠTARINA (nakon uplate na račun), ili za plaćanje pouzećem poštarina je 150 din. _____________________________________________________ `Dvoje vrhunskih stručnjaka daju uporedna objašnjenja bioloških pojava i porekla života sa stanovišta teorije evolucije, odnosno teorije Božijeg stvaranja. Ova izuzetna studija suočava mišljenja u domenu molekularne biologije, embriologije i tumačenja fosila, postavljajući intrigantno pitanje o prirodi i poreklu biološke informacije i duha.`

Antologija sufijskih tekstova / Eva de Vitray Meyerovitch Zagreb 1988. Tvrd povez, 343 strane. Napomena: na 6-7 strana tragovi olovke (obeležena po rečenica ili njen deo); sitnija oštećenja na ivicama korica; knjiga je veoma dobro očuvana. Sadržaj: Sufizam / tasawwuf Čovjek dostojan Boga Božji poziv Put / tariqa 1. Nauk 2. Spoznaja / ma`rifa i zrenje / mušahada 3. Duhovno iskustvo 4. Božanska ljubav 5. Sufijski govor Duhovni život 1. Molitva 2. Spominjanje Boga / dikr 3. Duhovni sklad / sama 4. Posvemašnja srodnost 5. Životi i običaji sufija 6. Ljubav prema bićima Fizička smrt i mistička »smrt« / fana Jednost Boga / tawhid i jedinstvo bitka / wahdat al-wugud Simbolizam koprene Svijet — Božje zrcalo Savršeni čovjek

LEGENDA O VELIKOM INKVIZITORU V.V.Rozanov 1982 grafos Beograd. mek povez ,strana 223. stanje vrlo dobro.

ŠTA JE ČOVEK, TE GA SE OPOMINJEŠ: Biblija, nauka i filozofija življenja Nova knjiga prof. Tomislava Terzina 365 strana, format 20 x 17 cm, KOLOR BESPLATNA POŠTARINA (nakon uplate na račun), ili za plaćanje pouzećem poštarina je 150 din.

BIGZ - 1983 - 625 STRANA, TVRD POVEZ. OMOT KNJIGE JE MALO NAGUŽVAN U GORNJEM DELU, PO OBODU LISTOVA IMA PAR FLEKA (VIDI SE NA SLIKAMA).

Stanje kao na slikama.. Posveta na predlistu. Izdanje 1991 godine,262 strane

Knjiga je u besprekornom stanju. Dostupna su i druga izdanja iste edicije.

Dejvid Hjum - O merilu ukusa Izdavačka knjižarnica Zorana Stojanovića, Sremski Karlovci / Dobra vest, Novi Sad, 1991 119 str. meki povez stanje: vrlo dobro Obično se smatra da je Kant prvi veliki filozof modernog doba u čijoj misli estetička problematika ima važno i nedvosmisleno utvrđeno mesto, pa se i u tome vidi ponekad jedna od odlika koje suprotstavljaju kritičku filozofiju velikim sistemima racionalističke i empirističke tradicije. ... Slika se bitno menja kada napustimo velike filozofske sisteme 17. veka i Kanta uporedimo sa njegovim nešto starijim savremenikom Hjumom. Doduše, kao ni filozofi 17. veka, ni Hjum nije ostavio za sobom neki opsežniji spis koji bi prvenstveno raspravljao o estetičkim problemima i na taj način mogao predstavljati prirodan pandan Kritici moći suđenja; ali bilo bi sasvim pogrešno izvući odatle zaključak da u pogledu estetičke problematike Hjum nije isto tako odlučno kao Kant raskinuo sa filozofskom tradicijom 17. Veka. David Hume Prevod: Leon Koen

Žil Lipovecki : DOBA PRAZNINE - ogledi o savremenom individualizmu / [prevela Ana Moralić] Novi Sad : Književna zajednica Novog Sada, 1987 , Fizički opis 191 str. ; 22 cm Biblioteka Anthropos ; 18 Napomene Prevod dela: L`ère du vide / Gilles Lipovetsky Slika autora i beleška o autoru na presavitku korica. Članke i studije koje ovde objavljujemo povezuje to što svi oni, na različitim nivoima, postavljaju isti opšti problem: uzdrmanost društva, moralnog vladanja, kao i savremenog pojedinca iz doba masovne potrošnje, pomaljanje jednog novog načina socijalizacije i individualizacije, koji raskida s načinom ustanovljenim počev odXVII i XVIII veka. U ovim tekstovima nastojimo da razotkrijemo tu istorijsku promenu koja je i dalje na delu, smatrajući, u stvari, da su svet predmeta, slika, informacija i hedonističke, permisivne i psihološke vrednosti koje su za njega vezane, doneli, istovremeno s novim oblikom kontrolisanja ponašanja, neuporedivu diversifikaciju načina života, sistematsku destabilizaciju sfere privatnog života, verovanja i uloga, drugim rečima, da su začeli novu fazu u istoriji zapadnog individualizma. Naše vreme je uspelo da ukine revolucionarnu eshatologiju tek kroz sprovođenje jedne stalne revolucije svakodnevice i samog pojedinca: proširena privatizacija, erozija društvenih identiteta, ideološka i politička nezainteresovanost, ubrzana destabilizacija ličnosti – mi proživljavamo drugu individualističku revoluciju. Očuvanost 4.

24 cm, 280 str.

VESELIN MASLEŠA - 1975. godina - 449+503 strana - tvrd povez Stanje: korice (4), unutrašnjost (4+) (PN)

ARISTOFAN ŽABE 1978 matica srpska tvrd povez stanje vrlo dobro, bez nedostataka

Nolit, tvrd povez, vrlodobro stanje, prvih tridesetak strana podvlačene grafitnom olovkom, 406 strana, težina oko 580 gr

The Puffin Mahabharata Paperback by NAMITA GOKHALE (Author) Publisher: ‎ PUFFIN BOOKS (1 January 2015) Language: ‎ English Country of Origin: ‎ India „A long, long time ago, in the ancient lands of India, known in those days as Bharatvarsha, a family quarrel grew into a bloody war. There had been wars before, and there have been wars since, but that mighty battle between warring cousins of the Kuru clan has become a part of the mythology and history of India. Told and retold a million times, the story of the Mahabharata is about defeat as much as victory, about humility as much as courage. It is the greatest story ever told.“ Like a modern-day suta or storyteller, Namita Gokhale brings alive India’s richest literary treasure with disarming ease and simplicity. She retells this timeless tale of mortals and immortals and stories within stories, of valour, deceit, glory and despair, for today’s young reader in a clear, contemporary style. A brilliant series of evocative and thoughtful illustrations by painter and animator Suddhasattwa Basu brings the epic to life in a vibrant visual feast. Matchless in its content and presentation, The Puffin Mahabharata is a book that will be cherished by readers of all ages. About the Author Namita Gokhale is one of India’s best known and most loved authors. A prominent writer, festival director, and literary activist, she is the author of twenty three works of fiction and non-fiction. Her pioneering work has earned her great acclaim over the last few decades. The cult classic Paro: Dreams of Passion, first published in 1984, is a satire on the elite of Bombay and Delhi which created a furore due to its frank sexual humour. It has remained in print and been read and appreciated by successive generations over the last four decades. The new double edition Double Bill: Priya and Paro brings together Paro and Priya: Take Two in one classic volume. Gokhale later battled illness and personal loss to write memorable works including the Himalayan trilogy, which began with The Book of Shadows, includes A Himalayan Love Story, and continues with Things to Leave Behind, which brings to life the mixed legacy of the British Indian past and chronicles Nainital’s reluctant entry into modern India. Things to Leave Behind was awarded the Sahitya Akademi award for 2021 . It also won the the Best Fiction(English) Jury Award at the Valley of Words International Literature Festival 2017, the Sushila Devi Literary Award 2018 and was on the long list for the 2018 Dublin Literary Award. Gokhale is has also worked extensively with Indian myth through The Book of Shiva, an introduction to Shaivite philosophy. The Puffin Mahabharata is an illustrated retelling of the Indian epic for young readers. Lost in Time: Ghatotkacha and the Game of Illusions, also for young readers, examines a rare friendship, as well as the abiding puzzles of the past. The Goddess Trilogy includes the pathbreaking anthologies In Search of Sita – Revisiting Mythology, Finding Radha , The Quest for Love , and The Treasures of Lakshmi – The Goddess Who Gives (co-edited with Dr. Malashri Lal. ) Gokhale’s recent fiction includes the evocative Jaipur Journals , set against the backdrop of the vibrant Jaipur Literature Festival, and The Blind Matriarch which follows an extended Indian joint family through the travails of the pandemic. Gokhale has a passionate commitment to showcasing Indian writing . She is co-founder and co-director of the internationally renowned Jaipur Literature Festival and also helps curate its diverse international editions. She has conceived and curated Kitaabnama, India’s only multi-lingual book show for the national broadcaster Doordarshan. She has twice chaired the Dylan Thomas Prize . She is passionately committed to cross cultural dialogue and to showcasing writing across the spectrum of South Asian languages. Namita Gokhale was conferred the Centenary National Award for Literature by the Asam Sahitya Sabha in Guwahati in 2017 `for her literary contributions as well as her service to the nation in supporting and showcasing literary talents and creating a literary environment in the country`. Mahabharata (Devanagari महाभारत, fonetski Mahābhārata), nekad poznata jednostavno kao Bharata, je naziv za jedan od dva drevna sanskritska epa Indije - drugi ep je Ramajana. Predstavlja drugu po veličini epsku pesmu na svetu (prvi je tibetanski Ep o kralju Gesaru). Osim što predstavlja jedno od najvećih književnih dostignuća čovečanstva, Mahabharata takođe ima veliku versku i filozofsku važnost u Indiji,; to je pogotovo slučaj s Bhagavad Gitom, čije jedno od poglavlja (Bhishmaparva), predstavlja centralni sveti tekst hinduizma. Naziv se može prevesti kao „Velika Indija“ ili, preciznije, „Veliki spev dinastije Bharata“ (bharata znači potomstvo Bharate, kralja za koga se veruje da je osnovao indijsko kraljevstvo Bharatavarsha; „Bharat“ danas uživa status jednog od službenih imena za Indiju u svim indijskim državama i često se koristi u svakodnevnom govoru). Delo je deo hinduskih itihasas, doslovno „onog što se desilo“, zajedno s Puranama i Ramajanom. Potpuna verzija sadrži više od 100.000 stihova, čineći je dva puta dužom od Biblije i sedam puta dužom od Ilijade i Odiseje zajedno. Vreme nastanka dela E. V. Hopkins, poznati autoritet iz oblasti indijske književnosti, smatra da se počeci staroindijskog epskog pesništva mogu smestiti između 700. i 1700 godina p. n. e., ali o tome ne postoje pouzdani dokazi, tako da se može smatrati da počeci predanja o Bharatama sežu do razdoblja vedskih obrednih dela brahmana, kako je to utvrdio Albreht Veber. Predanja o Bharatama i Kurnima sakupljenim u epu Mahabharata su vrovatno sakupljena pre 400. p. n. e.. Predanja o Pandavama i polubožanstvu Krišni mogla bi da potiču iz razdoblja od 400. do 200. p. n. e. Prerada sa Krišnom kao sveobuhvatnim božanstvom i mnoštvom poučne građe mogla je da usledi između 200. i 100. Pretpostavlja se da su poslednje knjige i početak prve bile dodate između 200. i 400. godine. U istom razdoblju 13. knjiga je mogla da se izdvoji iz 12. knjige i da se dopuni poučnom građom. Posle tog razdoblja ono što je dodavano mogli su da budu samo pojedinačni dodaci, isti oni koji su uklonjeni iz najnovijeg kritičkog izdanja. U 5. veku se, naime, na nekim natpisima već spominje Mahabharata kao delo od sto hiljada stihova, dakle u opsegu koji danas poznajemo, a kako se u epu spominju Javane, izvorno Jonci, s kojima su se Indijci prvi put došli u kontakt u doba Aleksandra Velikog, tekst kakav danas imamo ne može biti stariji od 4. veka p. n. e. U svojoj knjizi o Ramajani, Dž. L. Brokington izložio je sličan pregled razvoja drugog velikog staroindijskog epa, smestivši početak u 5. vek p. n. e. Ramajana je sigurno dovršena pre Mahabharate ali je verovatno mlađa u začecima. Stoga se čini bliskom istini sud J. A. B. Bujtenena da se začeci Mahabharate mogu najverovatnije smestiti negde u 8. ili 9. veku p. n. e. O vremenu nastanka predmeta Mahabharate svakako još treba dodati da su arheolozi poput B. B. Lala i drugih otkopali naselja koja su identifikovali kao Hastinapuru, staru prestonicu Kurua, Ahićatru i Kampilju, gradove Panćala, i druge poznate lokalitete iz velikog epa. Oni pokazuju kulturu ranog gvozdenog doba, odlikuju se posebnim sivim slikanim grnčarstvom, a ispitivanje starosti nalaza pomoću ugljenika C14 pokazuje da potiču otprilike iz razdoblja oko 1000. p. n. e. To je verovatno i razdoblje kada su počele da se pevaju pesme o vladarima Kurua i Panćala u neprekidnom kontinuitetu, jer bi svaki privremeni prekid u usmenom prenošenju pesama kroz dugo razdoblje njihovog stvaranja, sabiranja i razvoja velike pesme o boju Bharata iz njih nužno izazvao i značajni gubitak dela ili čitavog tog predanja pre trenutka zapisivanja. No ta su predanja na svoj način još i danas živa, kao što još i danas postoji grad Mathura i još uvek je središte živog Krišninog kulta, ili kao što ime Indraprastha i danas označava deo Delhija oko Stare tvrđave. Sadržaj dela Jezgro Mahabharate čini priča o sukobu oko nasledstva između dve grane plemena Kuru oko prestola Hastinapura. 1. knjiga: Knjiga o početku Sinovi starijeg brata Dhrtaraštre žele da naslede kraljevstvo po ocu koji vlada u gradu Hastinapuri na Gangu. Suparnici su im sinovi mlađeg brata Pandua koji je prvi vladao Hastinapurom jer je Dhrtaraštra bio slep, ali je prvi i umro. Panduove sinove šalju u daleki dvor gde su braća želela da ih ubiju podmetnuvši požar, ali oni izbegavaju klopku. Neko vreme se skrivaju, a onda dolaze na dvor kralja susednog plemena Panćala, Drupade, u gradu Kampiliji na Gangu. Tamo osvajaju kraljevu kćer, na takmičenju, za ženu. Njome se – uz neobična objašnjenja ženi sve petoro braće. Pošto su oni tako stekli Drupadu za saveznika, Dhrtaraštra odlučuje da podeli kraljevstvo Kurua između svojih stotinu sinova na čelu sa najstarijim, Durjodanom, koji će ostati u Hastinapuri, i petorice Panduovih sinova na čelu sa najstarijim, Judišthirom, koji će dobiti područje oko Jamune, nasuprot Hastinapuri na Gangu. Tu Panduovi sinovi grade prestonicu Indraprasthu. Pomaže im Krišna, bratić Pandava, sinova Panduovih, i Kaurava, sinova Dhrtaraštrinih. On je iz trećeg plemena Jadava ili Vršnija koje je kralj Magadhe Đarasamdha isterao iz Mathure na Jamunu, nasuprot Kampiliji na Gangu, te su se preselili u Dvaraku na Katijavaru. U četvorouglu spomenutih prestonica postoje naslutljivi „geopolitički interesi“. Jedan od Pandava, Arđuna, dobija i Krišninu sestru Subhadru za ženu. 2. knjiga: Knjiga o sabornici Pošto Judišthira prima svečano kraljevsko posvećenje u Indraprasthi, pre kog su se Pandave morali iskazati ratničkim uspesima na sve četiri strane sveta i na podsticaj Krišne savlada Đarasamdhu u dvoboju, pozivaju ih bratići Kaurave u Hastinapur. Tu im priređuju kockarsko takmičenje pri kom Judišthira zbog prevare prokocka kraljevstvo i mora po dogovoru da ode sa braćom i ženom Draupadi, Draupadinom kćeri, u progonstvo u šumu na dvanaest godina, a trinaestu moraju provesti među ljudima, ali neprepoznati ako ne žele da ponove progonstvo. 3. knjiga: Knjiga o šumi Braća doživljavaju neobične pustolovine u šumi, posebno veliki strelac Arđuna, snažni Bhima i mudri Judišthira. 4. knjiga: Knjiga o Virati Trinaestu godinu Pandave provode sa Draupadi prerušeni služeći kralja Matsja Viratu u njegovoj prestonici Upaplavji. Na isteku godine zaduže kralja junaštvom kojim su mu spasili stada od susednih Kurua i Trigarta. Time stiču novog saveznika, Viratina kći se udaje za Arđuninog sina sa Subhadrom - Abimunjua. 5. knjiga: Knjiga o pripremama Pandave u dogovoru sa saveznicima po isteku trinaeste godine zatraže od Kaurava svoju polovinu kraljevstva — ili bar pet sela. Kao posrednik zastupa ih u Hastinapuri Krišna. Durjodana, sada Dhrtaraštrin prestolonaslednik, odbija, međutim, da im išta ustupi. Obe strane skupljaju saveznike i kreću na bojno polje Kuruhšetru. 6–13. knjiga Od 6. do 10. knjige se opisuje tok velike bitke i slave se junaci koji su se borili i ginuli. Prve četiri se zovu po zapovednicima vojske Kaurava: Knjiga o Bhlšmi (6), Knjiga o Droni (7), Knjiga o Karni (8) i Knjiga o Šalji (9); svi su oni junački pali u borbi, a Pandave su ih, po Krišninim savetima, mada i sami veliki junaci, redom savladavali lukavstvom uz primetne moralne dileme, a na kraju je tako i Durjodanu savladao Bhima. Peta se zove po jezivom pokolju koji je izveo poslednji zapovednik Kaurova Asvataman s jedinom dvojicom svojih preostalih vitezova: Knjiga o noćnom prepadu (10). Nakon strašnih knjiga o bici sledi 11. knjiga: Knjiga o ženama, gde se opisuje naricanje žena i pogrebni obredi za pale junake. Dhrtaraštrina žena Ganhari tuguje nad palima u obema vojskama i proklinje Krišnino pleme, a Panduova udovica Kunti otkriva svojoj deci da im je silni protivnik Karna bio rođeni brat iz njenog predbračnog života. Jedini od vojskovođa koji je ostao u životu je stari Bhišma koji je ležao sve vreme na bojnom polju sav izboden Arđuninim strelama, jer je snagama svojih životnih odricanja i duhovne discipline stekao vlast nad časom smrti i čekao vreme kada će Sunce krenuti put severa jer je ono povoljno za oslobođenje od sveta. U 12. knjizi, Knjizi o smirenju, i 13. knjizi Knjizi o poukama, dolazi do njega s velikim poštovanjem pobjednik Judišthira, očajan zbog krvave pobede i pokolja rođaka, učitelja i prijatelja, i prima od mudrog samrtnika duge pouke o oslobođenju duše, ali i o vladanju i dužnostima kralja u svetu. Napokon, Bhišma umire i vrše se pogrebni obredi za njega. 14–20. knjiga Bitka Kurušetra 14. knjiga: Knjiga o konjskoj žrtvi: Judišthira se smiruje, posvećuju ga za kralja Hastinapure, a potom po Krišninom savetu prinosi veliku konjsku žrtvu koja kralja treba da očisti od greha i potvrdi njegovu neospornu vlast. knjiga: Knjiga o pustinjačkom stanu: Kralj Dhrtaraštra, kog su dotad Pandave petnaest godina pazili kao da im je otac jer je izgubio sve svoje sinove, odlučuje da napusti svetovni život i sa svojim najbližima odlazi kao pustinjak u šumu da se pripremi za smrt. knjiga: Knjiga o topuzima: Pandave saznaju da se Krišnino pleme zatrlo na nekoj pijanci u tuči topuzima i to usled Gandarine kletve, a braća Krišna i Balarama su se vratili na nebo. knjiga: Knjiga o velikom putu: I Pandave sa Draupadi napuštaju kraljevstvo ostavljajući Abimanjovog sina, a Arđuninog unuka Parikšita za naslednika. Kreću na veliko hodočašće na Himalaje na kom svi sem Judištire padaju od iznemoglosti, sve dok po njega kao poslednjeg, ne dođe sam Indra, kralj bogova, s Darmom, bogom pravde, da ga vodi na nebo. knjiga: Knjiga o usponu na nebo: Judišthira ne nalazi braću i ženu na nebu nego u paklu gde ispaštaju za svoje grehe i lukavstva u ratu, ali kada odlučuje da i on ostane tu uz njih jer ne želi da ide sam na nebo, dovršava se vreme ispaštanja i svi stižu na nebo i preobražavaju se u božanstva. Time se poslednja knjiga nadovezuje na početne priče u prvoj knjizi gde se i rođenje Pandava objašnjava božanskim poreklom Judištire od boga Darme, Bhime od boga vetra Vajna, Arđune od gromovnika Indre, a njegove braće Nakule i Sahadeve od bogova blizanaca Ašvina, dok Karna vuče poreklo od boga Sunca Surje, a u Bhišmi se otelovio bog neba Djaus. Razvoj Svakako je da sve priče Mahabharate ne potiču iz istog perioda, ali ovde radi sažetosti treba upozoriti makar samo na glavne smerove u kojima se ep u toku predaje širio. U junačku pesmu su se uklapale druge pesme iz repertoara pevača kao npr. verzija priče o Rami ili priča o kralju Nali, čije sudbine pričaju posetioci Pandavama za vreme dugog boravka u šumi jer podsećaju na sudbinu Pandava, ali su se završile srećno i time donose utehu. Kada su bramani preuzeli predaju epa u svoje ruke, proširili su ga mnogobrojnim bramanskim mitovima i legendama — poput priče o vernoj ženi Savitri, indijskoj Alkestidi, ili o tome kako su bogovi stvorili Smrt itd. U predaju su se očito uključili i isposnici i pustinjaci koji su u epu ostavili traga mnogobrojnim poučnim izrekama, parabolama, basnama ili poučnim pričama – poput priče o bramanu Dađaliju i sitnom trgovcu Tuladhari koji veliča nenasilje. Ta uklapanja i proširenja sadržaja posebno su izmenila ep kada su, polazeći od pitanja nasledstva, koje je jedno od vrlo značajnih pitanja obredno-pravne nauke darmašastre, razvila oko originalnih paradoksa (na kojima se gradi višeslojno ustrojstvo priče) čitave pravne rasprave koje su Mahabharatu iz implicitne pretvarale u eksplicitnu darmašastru. Bhišma je sin kuruskog kralja Šantanua. Da bi otac mogao da dobije lepu Satjavati za ženu, on se odriče nasledstva u korist dece buduće očeve žene. Poštovanje roditelja i predaka uslov je prava na nasledstvo. A Bhišma toliko poštuje oca da to pravo gubi. Uz to je i prvorođeni sin, a pravo na nasledstvo ipak stiču Satjavatini sinovi. Napokon se događa da oba njena sina umru mladi bez potomstva, a Bhišma ostaje u životu, a zavetom se odrekao kraljevstva, pa čak i porodičnog života. Zbog svog zaveta ne može pomoći ni dvema udovicama pokojnog polubrata Vićitravirje da, prema običaju levirata, pokojnom mužu rode naslednika. No sad se otkriva da je i Satjavati pre braka sa Šantanuom imala predbračnog sina Vjasu, ali on je strašni isposnik. I sada umesto velikog ratnika Bhišme pravo levirata ostvaruje isposnik Vjasa. Time Vićitravirja stiče dva zakonita sina koji su deca Vjasina. Međutim, Dhrtaraštra koji je stariji rodio se slep, pa nasledstvo opet preko reda pripada mlađem Panduu, a on zbog neke kletve ne sme prići vlastitim ženama Kunti i Madri. Stoga one moraju prizvati bogove da im pomognu da mu rode zakonitu decu, petoricu Pandava. Kada dečaci Kaurave i Pandave odrastu do nasledstva, neće biti sporno ko na njega ima pravo. Ipak, ep često naglašava da je od svih najstariji Judištira pa bi po tome pravo bilo njegovo. No kasnije se saznaje da je odbačeni predbračni Kuntin sin Karna, kog je odgajio kočijaš Adirata pa ga svi smatraju nižim po rodu, zapravo bio najstariji od braće, a ona su ga ubila u boju. I kada Pandave napuštaju kraljevstvo, nasledstvo ostaje na unuku najmlađeg Kuntinog sina Arđune jer su deca svih drugih izginula u ratu. Ravi Varma Spominjući te paradokse J. A. B. Bujtenen navodi da se „veličanstveni nacrt priče čini delom zamišljen kao genealoška zagonetka“. Stoga nije čudno da Kaurave i Pandave probaju više puta da podele kraljevstvo. Prvi put možda već kada šalju Pandave u zapaljeni dvor. Drugi put kada im dodeljuju Indraprasthu. Treći put kada raspodelu kraljevstva prepuštaju kocki. A četvrti put ratnoj sreći kao božjem sudu. Iz pitanja o zakonitom prestolonasledniku razvija se i niz drugih pravnih i drugih pitanja u samoj radnji epa koja neretko deluju kao primeri pravnih dilema. One, međutim, dobijaju snažan pesnički izraz i postaju slika ljudske sudbine u svetu. No kada se u 12. i 13. knjizi uvrste opsežne pravne rasprave i Bhišmine pouke Judištiri, one nemaju pesničkog izraza ni snage i tu veliki poučni tekstovi sasvim menjaju narav epa u eksplicitnu darmašastru. Isto vredi i za kosmološke, geografske i ostale rasprave koje su Mahabharatu pretvarale u enciklopediju. S druge strane stoji najslavniji poučni deo Mahabharate, Bhagavadgita, uvrštena u 6. knjigu epa (23–40) okrunjena otkrovenjem Krišne koji se prijatelju i velikom strelcu Arđuni pokazuje prvo kao veliki učitelj joge, a zatim i kao sveobuhvatno božanstvo koje stvara sva bića i ponovno ih guta kao plamen vremena, i kojem se naprosto treba sasvim predati sa poverenjem i učestvovati u njegovom biću (bhakti). Ta „Gospodnja pesma“ daje čitavom zbivanju u epu novi smisao. Sve u njemu dobija božanski smisao, priča postaje sveta, a ep dobija ulogu i ugled verske knjige ili objave. Nije Bhagavadgita jedini tekst koji daje epu karakteristike verske knjige, ali je najznačajniji, i ne stoji samo izdvojeno u njemu, nego je široko uticala na svoj kontekst i svojom perspektivom prožela brojne epizode i pojedinačne odlomke u čitavom epu. Ipak mnogi drugi delovi priče ostali su tako stilizovani kao da ta božanska perspektiva i ne postoji pa, na primer, prikazuju Krišnu kao običnog čoveka sa svim ljudskim slabostima. Stoga se može pretpostaviti da ep prvobitno nije imao takav verski sadržaj već da ga je dobio kada njegov junački sadržaj više nije imao pevače koji bi ga održavali, nego se druga vrsta pevača poslužila omiljenim epom da u njegovom okviru širi i svoje svetovne ili verske ideje. I sama Mahabharata čuva svesnu uspomenu na svoje širenje kao i stilizovani prikaz svog razvoja. Ona, naime, sama tvrdi da je delo mudraca i isposnika Vjase koji u epu više puta savetuje Judištiru i Pandave ili im pripoveda priče. Vjasa je naučio sina Šuku i nekoliko učenika svoju pesmu, a jedan od učenika, Vaišampajana, ju je ispričao zmijskoj žrtvi koju je prinosio. Vjasa tu možda u svom liku otelovljuje službu porodičnog genealoga i panegiričara ili redaktora književnog predanja. No Mahabharata je predstavljena kao nečije pevanje pesme o tome kako ju je Ugrušravas, sin Šute Lomaharsane, koji ju je čuo od Vaiš na Đaninoj žrtvi, kazivao bramanima i isposnicima okupljenim na dugom dvanaestogodišnjem žrtvenom okupljanju obrednika Šaunake u šumi Naimiša. Ugrušravas je još uvek sin Šute, dvorskog pevača koji je često bio kraljevski kočijaš i opevao podvige gospodara, ali njegova publika su bili bramani i isposnici, nosioci svetovnih i duhovnih znanja, obrednih i verskih predanja, kakvima se vremenom proširivao tekst velikog epa. U epu se spominju njegove različite verzije: Đaja „Pesma o pobedi“ koja je imala svega 8.800 stihova. U epu je stilizovano prikazan i način na koji se kazivao u usmenoj predaji. Prvo bi se iznela kratka okosnica priče. Potom, ako bi slušaoci zamolili pevača da im je detaljnije ispriča, pevač bi uključio u priču detalje. I tada bi slušaoci mogli da prekidaju dodatnim molbama da nešto određenije ili još detaljnije ispriča. Tako se ep pričao u razgovoru između pripovedača i slušalaca, a prenosio u oblik sažetaka ili tema i tehnike pevanja ili formula kojom se iz okosnice gradila priča kakva se dopadala slušaocima. Stoga je pesma lako poprimala različit opseg, a velike svečanosti i dugi obredi na kojima se iznosila mogli su da podstiču njeno širenje. Teorije i izdanja Proučavaoci Mahabharate posvećivali su posebnu pažnju traženju različitih sadržajnih slojeva – hvalospeva Kurua, hvalospeva Pandava – koji su se nataložili u Mahabharati u toku njenog razvoja ili u traženju jedinstvene niti i nacrta čitavog dela kako je do nas došlo u pouci i darmi, pravu, nastojali su da otkriju odnos mitskog obrasca prema istorijskoj podlozi u mitskoj priči, npr. u priči o braku crne Draupadi sa petoricom Pandava kao braku crne Zemlje sa pet godišnjih doba ili da dopru do slike istorije velikog epa[10] Dugo su naučnici morali da se služe izdanjima samo pojedinih recenzija Mahabharate, i to često nekritičkim. M. Vinternic je tražio da se napravi kritičko izdavanje Mahabharate još 1897. u Parizu na XI. međunarodnom kongresu orijentalista. Napokon se pokazalo da taj poduhvat mogu da izvedu jedino Indijci. I tako je Bandarkar institut u Pooni konačno pod vođstvom V. S. Suktankara, S. K. Belvalkara i P. L. Vaidve pripremio između 1933. i 1966. kritičko izdanje Mahabharate, tj. zajedničkog predloška severnih (šaradsko-kašmirske, bengalsko-maitilsko-nepalske i devanagarske) i južnih (grantsko-teluške i malajalske) verzija Mahabharate, ne upuštajući se u spekulacije o ranijim oblicima Đaje, Bharate ili sl. jer njihovu rekonstrukciju sama rukopisna predaja ne omogućuje. Kritičko izdanje je, dakle, zajednički naziv severne i južne recenzije, ali je aparat uz njega prava riznica svih rukopisno potvrđenih varijanata i čitanja epa. U toku tog izdavanja i posebno posle njega ponovo su oživeli svi oni pristupi istraživanju Mahabharate koji su se javili u razdoblju pre kritičkog izdanja i potom u nedostatku takvog pomagala privremeno zamrli. O postanku i razvoju Mahabharate pisali su sam priređivač kritičkog izdanja Suktankar i P. V. Vaidva. Suktankar je pritom, međutim, bio bliži unitarnom shvatanju Mahabharate kao kod Dalmana, barem u pogledu jedinstvenosti zamisli epa, nego analitičkom pristupu Holcmana. Smatrao je da Mahabharata ima značenje pesme o podvizima svojih junaka, ali i značenje pouke o darmi i svete istorije ili krišnističke objave, a videli smo da su upravo ta dva druga značenja izrasla na podlozi prvog u toku razvoja epa. To samo znači da ep ne samo da je u osnovi svoje junačke radnje imao jasnu koncepciju u dugu suta koji su ga stvarali, nego da se i u proširenim preradama u rukama bramana, isposnika takođe razvijao prema promišljenim koncepcijama smera i smisla u kojem su želeli da prerade i prošire ep. Stoga u osnovi nema ni onoliko protivrečnosti između analitičkog i unitarnog pristupa epu koliko ga vidi Suktankar. Istorijska filološka kritika teksta ne mora da polazi od isključivog interesa za pra-Bharatu, nego može istraživati istoriju niza koncepcija sa kojim se ep u istoriji prerađivao. Prevodi Mahabharate na engleski jezik: K. M. Ganguli-P. C. Roy, Calcutta 1884–96. N. M. Dutt, Calcutta 1895–1905. na francuski jezik: H. Fauche, Paris 1863-70. (1–10. parvan) I oni koji su sledili: na engleski jezik: J. A. B. van Buitenen, Chicago-London, od 1973. (1–5. parvan) P. Lal, Calcutta, od 1967. na ruski jezik: V. I. Kaljanov, Moskva, od 1950, 1987. izašao je 3. parvan u prevodu J. V. Vasilkova i S. L. Neveleve. Verovatno su najpouzdaniji prevodi fan Bujtenena i Kaljanova. MG30

`It`s you who are the dogs...` What makes us happy? For over 800 years the Cynic philosophers of ancient Greece and Rome argued that the answer lay in a simple, self-sufficient life. KAO NOVO

Nove knjige tvrd povez 144 + 88 str Moze i pojedinacna kupovina

Mek povez - 395 strana VRNJCI - PARIS 2008 Unutrašnjost dobro očuvana - bez pisanja i podvlačenja Stanje kao na fotografijama BEP

Ova knjiga nema ambiciju da bude opšti uvod u filosofske sisteme koji su se formirali tokom ljudske istorije. Ona nema istorijski karakter i ne iscrpljuje sva ona filosofska gledišta i teorije koje su formulisane u vezi sa temama kojih se dotičemo na njenim stranicama. Drugim rečima, metod knjige nije istorijski, to jest uporedno-analitički, nego je deduktivno-sintetički. Hristo Janaras je jedan od najkreativnijih teologa i filosofa u Grčkoj danas. Ovaj proročki religijski mislilac je rođen u Atini 1935., studirao je u Grčkoj, Bonu i Parizu, a doktorirao u Solunu i na Sorboni. Danas je profesor emiritus na Univerzitetu Pantion u Atinu. Počasni je doktor Univerziteta u Beogradu. 370 str.

Meki povez, 584 str. Kultna knjiga Margot Adler o savremenim neopaganskim pokretima. Stranice malo požutele, inače bez oštećenja.

BEOGRAD - 2016 - 357 STRANA, TVRD POVEZ. 2022-11 Knjiga “Habermasova odbrana moderne” je unekoliko skraćena ali sadržinski neizmenjena verzija teze odbranjene na Filozofskom fakultetu u Beogradu, u kojoj se problematizuje verovatno centralna tema Habermasovog učenja – njegovo shvatanje moderne, u kojem dolazi do izražaja i njegov stav prema osnovnim društveno-teorijskim temama XX veka, kao i najvažnijim misliocima koji su se prethodno bavili ovim pitanjima. Prvi deo rada na početku markira osnovne konture Habermasove pozicije i određuje njen odnos spram marksističke i kritičkoteorijske tradicije, zatim sledi sažet prikaz istorijata teme diskursa moderne, i naposletku ukratko izlaže Habermasova “defanzivna” koncepcija društvene realnosti. Drugi deo se bavi Habermasovim shvatanjem odnosa čoveka i društva, dok je treći posvećen nekim od najinteresantnijih diskusija koje je tokom tridesetak godina vodio sa istaknutim predstavnicima i orijentacijama u savremenoj filozofiji (Gadamer, Apel, postmodernisti…)

K029

A GORA Prof.dr Kirijakos Markides Opis Sveta Gora Knjiga „Sveta Gora“ je jedna vrsta nagovještaja osavremenjavanja religije, prije svega hrišćanskog pravoslavlja. Iz usta jednog od najistaknutijih monaha Svete Gore, u knjizi oca Maksimosa, je dat unutarnji portret monaštva Svete Gore, diskretno i majstorski osvetljen autorovom strategijom razgovora i neizrečenim opservacijama. Jer, danas je crkva toliko zatvorena i zatočena u prošlosti da razgovor van njene doktrine nije moguć, ili nije za javno objavljivanje. S druge strane, unutrašnja snaga drevne vjere i njen moral su toliko veliki, a danas toliko marginalizovani. Nagoveštaj osavremenjavanja i otvaranja nije vidljiv samo kroz knjigu nego i iz priloga u Izdavačkom dodatku u kome donosimo osvrt na predavanje našeg Arhiepiskopa Jovana, čiji se stavovi u potpunosti poklapaju sa stavovima iznesenim u knjizi „Sveta Gora“. Knjiga donosi i obilje hrišćanske i monaške mudrosti. 333.STRANE..... Knjiga je NOVA..... --------------------------- . ➡️ ➡️ 0

Nova, nekorišćena HELIOPOLIS Ernst Jinger Izdavač: Službeni glasnik Broj strana: 348 Pismo: Ćirilica Povez: Mek Format: 13,5x20 cm Opis Činjenica da je Ernst Jinger predvideo planetarnu vladavinu tehnologije (u knjizi Radnik, 1932) i ujedinjenje Evrope kao zajednice budućnosti, svrstava ga u najznačajnije evropske mislioce. Heliopolis je jedno od najznačajnijih Jingerovih dela, roman koji govori o odnosu vremena (tradicija) i trenutka u kome se svet danas nalazi (savremenost), i o sukobu ta dva vremena. Jinger zastupa mišljenje da što se svet više razvija (doba tehnologije), čovek sve više postaje rob svoga rada i svojih ideja. Ovo je knjiga o potrebi modernog čovečanstva da se pobuni kako se ne bi postvarilo i izgubilo u preobilju. x2

Uvod u filozofsko misljenje - Karl Hajnc Folkman Sluk veoma retka knjiga ,mali tiraz - 2001; Broširani povez; ćirilica; 21 cm; 180 stranica Miloš Todorović (prevod) Izdavač: Plato vrlo dobro ocuvana ,ima podvlacenja teksta drvenim bojicom ,plavom i crvenom o celoj knjizi Ova knjiga je napisana sa namerom da se, zajedno sa onima kojima je stalo do filozofije, pronade put na kome mogu da se sagledaju osnovna filozofska pitanja, i da se kroci njime. Takav pokušaj je upucen na spremnost citaoca na slobodno zajednicko mišljenje (mala donja ladnica ,bela u sobi)

SV5 62082) Tao Te Čing , Lao Ce , Zagreb 1979 , Knjiga Tao Te jedan je od najstarijih i najčuvenih spisa čovečanstva, s neizmernim uticajem na dalji razvoj filozofije Istoka. Lao Ce, najveći filozof Kine, polumitska ličnost, živeo je u VI veku pre naše ere (rođen je 601. god), i, po jednoj legendi, otišao je negde oko 550 god. pre n. e. u Indiju, gde je postao Budin učitelj. I zaista, budizam, najrasprostranjenija religija u Aziji, veoma je sličan taoizmu, učenju Lao Cea, sadržanom u spisu Knjiga Tao Te, koji se često prevodi kao Knjiga Puta i Vrline. Tao je „izvor Neba i Zemlje“, prvobitna suština svega što postoji, pa i ljudskog bića, koje, vođeno željama i slobodnom voljom, unosi nemir u svoj duh i remeti prirodni sklad koji je dobio rođenjem, pa je cilj taoističkog učenja da ga vrati u stanje vu vei (oslobođeno želja, zasnovano na nečinjenju i spontanosti) i dovede ga do prosvetljenja. U Japanu, učenje Zena, ima identičan cilj. I čuveni grčki filozof Heraklit (koji je takođe živeo u VI veku pre. n. e) po mnogo čemu je u svojim izrekama blizak stavovima Lao Cea. Drugi deo knjige, praktična primena Taoa, često u sferi politike, nalik je načelima anarhizma u njegovom najhumanijem vidu, što je davno uočio Petar Kropotkin. pripremio Rade Sibila , mek povez, format 11,5 x 19,5 cm , latinica, 138 strana