Originalni  filmski (bioskopski) plakat iz vremena Jugoslavije. Ljubavi moja, tugo moja Ferhat ile Sirin My Love, My Sorrow 1978. Režija: Ajdar Ibrahimov - Agdar Ibragimov Dimenzije  68 x 47 cm Stanje vidlivo na slikama, ukoliko imate nedoumica, pre kupovine pitajte (kupindo) porukom.

Originalni  filmski (bioskopski) plakat iz vremena Jugoslavije. Ko to tamo peva 1980 Dizajn plakata: Mirko Ilić Dimenzije  67 x 47 cm Stanje vidlivo na slikama, ukoliko imate nedoumica, pre kupovine pitajte (kupindo) porukom.

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - II kolo" čini drugi deo kolekcije sabranih dela Vladete Jerotića. Ovo kolo obuhvata različite teme, uključujući razmatranje darova od rođaka, analizu psihoanalitičkih i filozofskih koncepta, kao i razmišljanja o jungovskim idejama, mističkim stanjima, vizijama i putovanjima. Vladeta Jerotić je bio poznat srpski lekar, profesor, filozof i pisac čija su dela duboko istraživala različite aspekte ljudske prirode, filozofije i religije. Kroz svoje knjige, on je čitaocima pružio duboka razmišljanja i analize o ovim temama, omogućavajući im dublje razumevanje složenih pitanja. Povratak ocima - Vladeta Jerotić 120 pitanja i 120 odgovora - Vladeta Jerotić Milan Rakić i religija - Vladeta Jerotić Prikazi i preporuke - Vladeta Jerotić Psihijatrija i religija - Vladeta Jerotić Savremenost ruske religiozne filosofije - Vladeta Jerotić Premudrosti Solomonove - Vladeta Jerotić

vrlo retko intervju lenona sa samim sobom. pita i odgovara. str. 54, kompletno stanje : LOŠE samo srbija ne saljem ovaj predmet u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Endi Vorhol (6. avgust, 1928. – 22. februar, 1987.) bio je američki umetnik, koji se smatra tipičnim predstavnikom pop arta. Bio je slikar, filmski reditelj, pisac i zvezda. Osnivač je časopisa Interview. Rođen je kao Andrew Warhola u Pittsburghu u Pennsylvaniji. Njegov otac Andrej Warhola (prezime se pisalo Varhola u Evropi, ali je promenjeno na Warhola kada je emigrirao u SAD) i majka Ulja Justina Zavacka bili su imigranti radničke klase, rusinkog porekla iz sela Mikó, Ugarska. (Danas Slovačka: Miková). Porodica je pripadala Rusinskoj katoličkoj crkvi istočnog obreda. U trećem razredu Worhol se razboleo od horeje, koja izaziva bezvoljne trzaje mišića. Ova bolest je dovela i do promena u pigmentaciji kože, a kasnije je razvio i hipohondriju i strah od lekara i bolnica. Pošto je bio vezan za krevet kao mali, bio je isključen od društva svojih vršnjaka i veoma je postao vezan za majku. Kada je bio u krevetu voleo je da crta, sluša radio i skuplja sličice filmskih zvezda, koje je lepio oko kreveta. Warhol je kasnije svoje bolešljivo detinjstvo opisao kao veoma važno za razvoj njegove ličnosti i njegovih sposobnosti. Rano je pokazao svoj talenat za umetnost i studirao je dizajn na Carnegie Mellon University u Pittsburghu. Godine 1949. preselio se u New York City i počeo je uspešnu karijeru u magazinu, baveći se ilustracijom i advertisingom. Postao je poznat po svojim neobaveznim potezima pri crtanju cipela. To je dovelo do njegove prve izložbe u New Yorku u galeriji Bodley. Tokom 1960-ih Warhol je od ilustratora postao jedan od najpoznatijih umetnika Amerike. Na mnogo načina su Warhol i krug ljudi okupljeni oko njega definisali ovu deceniju. Tokom ove decenije Warhol je počeo da slika poznate američke proizvode, kao što su Campbell’s Soup Cans i Coca-Cola, kao i poznate popularne ikone, kao Marilyn Monroe, Troy Donahue i Elizabeth Taylor. Godine 1963. osnovao je „The Factory“ na Midtown Manhattnu i oko sebe je skupio slikare, pisce, muzičare i poznate underground ličnosti. Počeo je da se bavi štampom na tkanini i slike je radio u serijama, postižući time ne samo da se bavi umetnošću masovne proizvodnje, već i da sama umetnost postaje masovni produkt. Izjavljujući da želi da bude mašina i umanjujući značaj svoje kreativnosti u produkovanju svoje umetnosti, Warhol je načinio revoluciju u umetnosti. Njegov rad veoma brzo postaje kontroverzan i popularan. Od ovog perioda njegov rad se kreće oko američke pop (popularne) kulture. Štampao je slike novčanica, zvezda, brendiranih proizvoda i slike iz novina. Teme njegove umetnosti bile su prepoznatljive i dostupne masi – ovaj aspekt ga je najviše interesovao. Na primer, Warhol komentariše dostupnost Coca-Cole: Odlična stvar u vezi sa ovom zemljom je to da je Amerika započela tradiciju u kojoj najbogatiji ljudi kupuju suštinski iste stvari kao i najsiromašniji. Možete da gledate TV i vidite Coca-Colu i znate da i predsednik pije Colu, Liz Taylor poje Colu i, zamislite, i vi možete da pijete Colu. Cola je Cola i ne postoje pare kojima možete kupiti bolju Colu od one koju pije propalica na uglu. Sve Cole su iste i sve Cole su dobre. Liz Taylor to zna, Predsednik to zna, propalica to zna i vi to znate. Tokom 1950-ih Warhol je, kao ilustrator, koristio asistente da bi povećao svoju produktivnost. Sarađivanje sa drugima će ostati prepoznatljiv (i kontroverzan) aspekt njegovog načina rada tokom cele karijere, a posebno tokom 1960-ih. Jedan od njegovih najvažnijih saradnika iz ovog perioda je Gerard Malanga, koji mu je pomagao u štampi, snimanju filmova, skulpturi i drugim radovima. Među drugima koji su činili njegovu grupu bili su i Freddie Herko, Ondine, Ronald Tavel, Mary Woronov, Brigid Berlin (od koje je dobio ideju da snima svoje telefonske razgovore). Tokom decenije Warhol je negovao boemsku ekscentričnost sa kojom je prezentovao svoje „Superstars“, među kojima su Edie Sedgwick, Viva, Nico, Candy Darling, Ultra Violet, Jackie Curtis, Holly Woodlawn i dr. Ovi ljudi su učestvovali u snimanju filmova u Factory-u i neki su, kao Berlin, ostali Warholovi prijatelji do njegove smrti. Vazne ličnosti iz njujorškog underground umetničkog i filmskog sveta (kao pisac John Giorno i reditelj Jack Smith) pojavljivale su se u njegovim filmovima, što ukazuje na Warholovu povezanost sa različitim umetničkim krugovima u tom periodu. Krajem decenije Warhol je već i sam bio zvezda i pojavljivao se često u štampi zajedno sa svojim Superstarovima iz Factory-a, kao što je Sedgwick. Valerie Solanas se 3. juna, 1968. pojavila u Factory-u i pucala u Warhola. Mario Amaya je takođe bio meta. Pre ovoga Solanas je bila marginalna ličnost u Factory-u. Osnovala je „grupu“ (ona je bila jedina članica) pod nazivom S.C.U.M. - Society for Cutting Up Men (Društvo za sečenje muškaraca) i napisala je S.C.U.M Manifest, radikalno feministički napad na patrijarhat. Solanas se pojavljuje u Warholovom filmu iz 1968. godine I, A Man. Nešto ranije tog dana Solana je tražila da joj vrate scenario koji je dala Factory-u, ali joj nisu vratili. Scenario je bio, zapravo, zaturen. Warhol je bio ozbiljno ranjen i jedna je preživeo (lekari su morali da mu otvore grudni koš i masirali su mu srce da bi ga stimulisali). Fizičke posledice je trpeo do kraja života (morao je, recimo, da nosi korset, koji mu je držao abdomen). Pokušaj ubistva je imao trajne posledice i na njegov život i umetnost. Solanas je uhapšena narednog dana. Tokom ispitivanja izjavila je: „Imao je preveliku kontrolu nad mojim životom.“ Posle pokušaja ubistva Factory je postao krući zbog kontrole i mera opreza. Ovo je za mnoge značio kraj Factory-a 60-ih. U poređenju sa uspehom i skandalima iz 1960-ih, nova decenija je bila mnogo mirnija. Warhol je sada počeo da okuplja nove, bogatije ličnosti, među kojima su Mick Jagger, Liza Minnelli, John Lennon, Diana Ross, Brigitte Bordot i Michael Jackson, koje je portretisao. Njegov čuveni portret Mao Zedonga napravljen je 1973. zajedno sa Malangom osniva magazin Interview i objavljuje knjigu The Philosophy of Andy Warhol (1975). U knjizi prezentuje ideje o prirodi umetnosti: Pravljenje para je umetnost i rad je umetnost i dobar biznis je najbolja umetnost. Warhol je izlazio u Serendipity 3, a kanije u Studio 54, poznate noćne klubove na Manhattanu. Opisan je kao povučen, stidljiv i kao posmatrač koji uviđa detalje. Umetnički kritičar Robert Hughes ga naziva „bela krtica Union Square-a“ Tokom 1980-ih Warhol je ponovo doživljavao uspeh kod kritičara i u finansijama, delom i zbog njegovih novih prijateljstava sa mladim umetnicima, među kojima su Jean-Michel Basquiat, Julian Schnabel, David Salle, kao i sa takozvanim neo-ekspresionistima: Francesco Clemente, Enzo Cucchi i članovima Transavanrguardia grupe, koji su tada postali uticajni. Warhol je, takođe, cenio intenzivan hollywoodski glamur. Jednom je rekao: „Volim Los Angeles. Volim Hollywood. Tako su lepi. Sve je plastično, ali ja volim plastiku. Želim da budem plastičan.“ Warhol je bio jedan od prvih vodećih gej američkih umetnika koji su bili otvoreni po pitanju svoje seksualnosti. Mnogi su o njemu mislili kao o aseksualnoj osobi ili tek voajeru. To je međutim odbačeno od strane njegovih biografa (kao što je Victor Bockris), kao i članova scene Factory-a, poput Boba Colacella (u njegovoj knjizi Holy Terror: Andy Warhol Up Close) i akademaca, poput istoričara umetnosti Richarda Meyera. Pitanje kako je njegova seksualnost uticala na njegovu umetnost i oblikovala njegov odnos prema umetničkom svetu je glavna tema istoričara umetnosti, kao i pitanje koje je Warhol sam postavljao u intervjuima, u razgovorima sa savremenicima i u publikacijama (na primer: Popism: The Warhol Sixties). Tokom karijere Warhol je pravio erotske fotografije i crteže golih muškaraca. Mnogi njegovi čuveni radovi (poput portreta gej ikona, kao što su Liza Minnelli, Judy Garland, Elizabeth Taylor i fimovi kao My Hustler, Blow Job i Lonesome Cowboys) crpe snagu iz gej kulture i/ili otvoreno ispituju složenost seksualnosti i seksualne želje. Mnogi njegovi filmovi su premijerno pokazani u gej porno bioskopima. Neke od najinteresantnijih priča o njegovom razvoju kao umetnika jesu u vezi sa preprekama koje je njegova seksualnost u početku predstavljala dok se trudio da pokrene svoju karijeru. Prvi radovi koje je podneo galeriji bili su homoerotski crteži koji su odbijeni jer su bili isuviše otvoreno gej[1]. U Popism-u Warhol se seća svog razgovora sa rediteljem Emile de Antoniom o teškoćama koje je imao da bude prihvaćen od umetnika, kao što su Jasper Johns i Robert Rauschenberg, koji su takođe bili gejevi, ali ne outovani u to vreme. De Antonio objašnjava da je Warhol bio isuviše „swich“ (da je lako bilo pretpostaviti da je gej) i da ih je to plašilo. Warhol odgovara: „Nisam ništa mogao da kažem na to. Bio je isuviše istinito. Samo sam odlučio da ne brinem, jer su sve to bile stvari koje ionako nisam želeo da menjam, za koje sam mislio da ne treba da menjam... Drugi ljudi mogu da menjaju svoj stav o meni[2]. Ispitujući njegovu biografiju, mnogi definišu ovaj period – kasne 1950-e i početak 1960-ih – kao ključni za razvoj njegove ličnosti. Neki tvrde da njegovo često odbijanje da komentariše svoj rad i da priča o sebi (odgovarajući na pitanja novinara u intervjuima sa „Uhm, Yes“ i „Uhm, No“ i dozvoljavajući drugima da pričaju o njemu), pa i razvoj njegovog pop stila mogu da se prate do godina kada je Warhol odbijen od strane unutrašnjih krugova njujorškog umetničkog sveta. Warhol je praktikovao Katoličanstvo istočnog obreda. Redovno je volontirao u skloništima za beskućnike i opisivao je sebe kao religioznu osobu. Mnogi njegovi kasniji radovi sadrže skrivene religijske teme. Redovno je posećivao liturgije, a sveštenik crkve Saint Vincent Ferrer na Manhattnu je rekao da je Warhol u crkvu odlazio gotovo svakog dana. Na njegov rad je uticala ikonografska tradicija istočnog Hrišćanstva. Warholov brat je rekao da je Warhol bio „istinski religiozan, ali da nije želeo da ljudi to znaju, jer je to bila privatna stvar“. Warhol umire relativno rano, u svojoj 58. godini, 22. februara, 1987. godine u 6:32 u New Yorku. Prema novinskim izveštajima, Warhol se dobro oporavljao posle rutinske operacije žučne kese u uglednoj New York Hospital pre nego što je umro u snu od iznenadnog infarkta. Bolničko osoblje nije dobro pratilo njegovo stanje i posle operacije su ga „napunili“ tečnošću, zbog čega je došlo do hiperhidratacije, zbog čega je Warholov advokat podneo tužbu. Warhol je sahranjen na grkokatoličkom groblju u Bethel Parku, predgrađu Pittsburgha. Među ljudima koji su održali posmrtni govor bila je i Yoko Ono. Bilo je toliko puno predmeta koje je Warhol posedovao da je Sotheby’s devet dana izlagao njegove stvari na aukciji. Aukcijom se prikupilo više od 20 miliona dolara. Do početka 1960-ih Warhol je bio uspešni reklamni ilustrator. Warhol je bio toliko uspešan kao komercijalni ilustrator, da ga niko nije shvatao kao umetnika. Koristeći istu tehniku koju je koristio u ilustracijama, Warhol je uradio seriju crteža i podneo ih galeriji, koja ga je odbila. Počeo je da promišlja odnos između komercijalne umetnosti i umetnosti i umesto da ih vidi kao suprotnosti (što je bio slučaj sa ostalim umetnicima) počeo je da ih spaja stvarajući pop art. Pop art je bila eksperimentalna forma koju je nekoliko umetnika nezavisno počelo da usvaja. Neki od njih, kao što je Roy Lichtenstein kasnije će postati sinonimi za ovaj pokret. Warhol koji će postati poznat kao „Papa popa“ („Pope of Pop“) prihvatio je ovaj stil. Njegove prve slike prikazuju likove iz crtanih filmova i reklama, koje je radio ručno. Kasnije, Warhol svoje teme traži u samim ikonama popa – brendovima, zvezdama i dolarima – i isključuje svaki trag „ruke“. Warhol je tražio svoje teme, koje bi ga razlikovale od drugih pop-artista. Prijatelji su mu rekli da slika stvari koje najviše voli. Na sebi svojstven način da stvari shvata bukvalno počeo je da slika svoje omiljene stvari. Za svoju prvu veliku izložbu slikao je konzerve Campbell’s Soup, koje je jeo za ručak tokom celog života. Warhol je voleo novac, pa je slikao novčanice. Voleo je zvezde, pa je slikao i njih. Od ovakvih početaka razvio je svoj kasniji stil. Umesto da bira teme po kojima će biti prepoznatljiv, birao je prepoznatljiv stil, iz koga je polako istiskivao ruku u procesu stvaranja. Slike je počeo da radi kao štampu na tkanini. Od slikara Warhol je postao dizajner slike. U vrhuncu svoje slave, Warhol je imao nekoliko asistenata koji su radili po njegovim instrukcijama. Warhol se bavio i komičnim i ozbiljnim temama, birajući predmete od konzerve supe do električne stolice. Koristio je istu tehniku – tekstilna štampa, serijska reprodukcija i upotreba svetlih boja – bez obzira na to da li slika glamurozne zvezde, predmete iz svakodnevnog života ili slike samoubistava, saobraćajnih nesreća i sl. Slike iz serije „Dead and Disaster“ (1962-1963), kao što su „Red Car Crach“, „Purple Jumping Man“, „Orange Disaster“, transformišu ličnu tragediju u javnu spektakl i opominje medije da stalno prikazivanje ovakvih slika u medijima otupljuje publiku. Jedinstveni element njegovog rada je njegov keatonski stil – potpuna bezizražajnost. Ovo se ogledalo i u njegovom ponašanju – često se „pravio glup“ u medijima i odbijao je da objašnjava svoj rad. Poznat je po tome što je rekao da sve što treba da se zna o njemu i njegovom radu je već tu – na površini. U takvoj površnosti, bez oznaka iskrenosti, posmatrač je ostavljen da se pita i otkriva šta „pravi Andy“ misli. Da li je Andy užasnut smrću ili mu je ona smešna? Da li su njegove konzerve supe cinična primedba o bezvredosti popularne kulture, ili su „homage“ jednostavne udobnosti doma? Bez želje da odgovara na ova pitanja, njegov rad postaje interesantniji – ostavlja publici da interpretiraju njegovo značenje. Warhol je radio u mnogim medijima – slikarstvo, fotografija, crtež i skulptura. Pored toga, pravio je i filmove. Između 1963. i 1968. snimio je preko 60 filmova. Jedan od najpoznatijih filmova, Sleep (1963.) prati šestočasovno spavanje pesnika Johna Giorna. Film Blow Job (1963.) 41 minut prati izraz lica Toma Bakera kome Willard Maas čini felacio (kamera, međutim, prikazuje samo Tomovo lice). Film Empire sastoji se od osmočasovnog snimanja zgrade Empire States Building u sumrak. Njegov najpopularniji film koji je dobio i najbolje kritike je Chelsea Girls (1966). Film prikazuje dva filma istovremeno, sa različitim pričama. Posle pokušaja ubistva Warhol, koji je sada živeo povučenije, odustao je od snimanja filmova. Njegov asistent, reditelj Paul Morrissay nastavio je da pravi filmove za Factory, usmeravajući filmsku produkciju sa warholovske na više mainstream i filmove sa narativom, kao što su Flesh, Trash, Heat. Ovi filmovi, uključujući i Andy Warhol’s Dracula i Andy Warhol’s Frankenstein bili su više mainstream od bilo čega što je Warhol režirao. U ovim filmovima pojavljivao se Joe Dallesandro, koji je bio više Morrisseyeva nego Warholova zvezda. Warhol je prihvatio bend Velvet Underground kao jedan od svojih projekata tokom 1960-ih, „producirajući“ njihov prvi album The Velvet Underground and Nico i praveći naslovne slike. Njegova „produkcija“ ovog albuma se sastojala samo u plaćanju vremena u studiju. Posle ovog albuma Warhol i Lou Reed su počeli da se sukobljavaju oko ideje u kom pravcu bend treba da se razvija i konačno su prekinuli kontakt. Warhol je dizajnirao omote za dva albuma The Rolling Stones: Sticky Fingers (1971) i Love You Live (1977). Godine 1975. Warhol je uradio nekoliko portreta Mick Jaggera. Godine 1990. Lou Reed snima album Sons for Drella (jedan od Warholovih nadimaka bio je Drella, kao kombinacija imena Drakula i Cinderella (Pepeljuga)) sa John Caleom. Na albumu Reed se izvinjava Warholu zbog sukoba. Warhol je bio prijatelj sa mnogim muzičarima, uključujući Bob Dylana i John Lennona. Warhol je dizajnirao omot za Lennonov album Menlove Avenue, koji je posthumno izdat 1986. godine. Warhol se pojavljuje kao barmen u spotu pesme „Hello Again“ grupe The Cars i u spotu za singl „Mistif“ grupe Curiosity Killed the Cat. Warhol je imao veoma veliki uticaj na new wave/punk rock bend Devo, kao i na David Bowiea, koji je snimio i pesmu pod nazivom „Andy Warhol“ za album Hunky Dory (1971). Andy Warhol Museum u Pittsbughu je najveći američki muzej posvećen samo jednom umetniku. Čuva zbirku sa više od 12.000 umetničkih predmeta. Warholov brat, John Warhol i Warhol Foundation iz New Yorka osnovali su 1992. Warholov porodični muzej moderne umetnosti u Slovačkoj u mestu Medzilaborce, pored koga su rođeni Warholovi roditelji. U filmu The Doors (1991) Olivera Stona Warhola glumi Crispin Glover. David Bowie ga je glumio u filmu Basquiat Juliana Schnabela. U filmu I Shot Andy Warhol (1996), rediteljke Mary Harron glumio ga je Jared Harris, a Sean Gregory Sullivan u filmu 54. Poslednji film u kome se pojavljuje lik Andy Warhola je Factory Girl (2007) u kome ga glumi Guy Pearce. In Novermber (?) 1974, John Lennon interviewed himself for Andy Warhol’s Interview Magazine. The interview, as the title in the pictures say, is conducted by/on John Lennon, and/or Dr Winston O’boogie. For those who don’t know, Dr Winston O’boogie is a pseudonym John used to use. Here, John talks about Walls And Bridges, seeing UFO’s in New York, producing other artists’ albums, Klein and how “he was unfaithful”,the other beatles, and sex with men… Andy Warhol`s Interview Magazine November 1974. CONTENTS VOL. IV No. 10 Bette Midler 4 John Lennon 10 Elsa Peretti 14 Bryan Pitts 16 Butterfly McQueen 18 Louis Malle 20 Aurore Clement 22 Tab Hunter 24 Bruce Lee 30 Yvette Mimieux 32 John Springer 34 Dina Merrill 37 Meet Your Maker 38 Carol Charming 41 Making Faces 43 Good News 45 Out .46 Smalltalk 49 I Cover The Waterfront 54 EDITORS: Andy Warhol Paul Morrissey Fred Hughes PUBLISHER: Peter M. Brant COVER PHOTO: Berry Berenson

str. 47, kompletno stanje : LOŠE samo srbija ne saljem ovaj predmet u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Endi Vorhol (6. avgust, 1928. – 22. februar, 1987.) bio je američki umetnik, koji se smatra tipičnim predstavnikom pop arta. Bio je slikar, filmski reditelj, pisac i zvezda. Osnivač je časopisa Interview. Rođen je kao Andrew Warhola u Pittsburghu u Pennsylvaniji. Njegov otac Andrej Warhola (prezime se pisalo Varhola u Evropi, ali je promenjeno na Warhola kada je emigrirao u SAD) i majka Ulja Justina Zavacka bili su imigranti radničke klase, rusinkog porekla iz sela Mikó, Ugarska. (Danas Slovačka: Miková). Porodica je pripadala Rusinskoj katoličkoj crkvi istočnog obreda. U trećem razredu Worhol se razboleo od horeje, koja izaziva bezvoljne trzaje mišića. Ova bolest je dovela i do promena u pigmentaciji kože, a kasnije je razvio i hipohondriju i strah od lekara i bolnica. Pošto je bio vezan za krevet kao mali, bio je isključen od društva svojih vršnjaka i veoma je postao vezan za majku. Kada je bio u krevetu voleo je da crta, sluša radio i skuplja sličice filmskih zvezda, koje je lepio oko kreveta. Warhol je kasnije svoje bolešljivo detinjstvo opisao kao veoma važno za razvoj njegove ličnosti i njegovih sposobnosti. Rano je pokazao svoj talenat za umetnost i studirao je dizajn na Carnegie Mellon University u Pittsburghu. Godine 1949. preselio se u New York City i počeo je uspešnu karijeru u magazinu, baveći se ilustracijom i advertisingom. Postao je poznat po svojim neobaveznim potezima pri crtanju cipela. To je dovelo do njegove prve izložbe u New Yorku u galeriji Bodley. Tokom 1960-ih Warhol je od ilustratora postao jedan od najpoznatijih umetnika Amerike. Na mnogo načina su Warhol i krug ljudi okupljeni oko njega definisali ovu deceniju. Tokom ove decenije Warhol je počeo da slika poznate američke proizvode, kao što su Campbell’s Soup Cans i Coca-Cola, kao i poznate popularne ikone, kao Marilyn Monroe, Troy Donahue i Elizabeth Taylor. Godine 1963. osnovao je „The Factory“ na Midtown Manhattnu i oko sebe je skupio slikare, pisce, muzičare i poznate underground ličnosti. Počeo je da se bavi štampom na tkanini i slike je radio u serijama, postižući time ne samo da se bavi umetnošću masovne proizvodnje, već i da sama umetnost postaje masovni produkt. Izjavljujući da želi da bude mašina i umanjujući značaj svoje kreativnosti u produkovanju svoje umetnosti, Warhol je načinio revoluciju u umetnosti. Njegov rad veoma brzo postaje kontroverzan i popularan. Od ovog perioda njegov rad se kreće oko američke pop (popularne) kulture. Štampao je slike novčanica, zvezda, brendiranih proizvoda i slike iz novina. Teme njegove umetnosti bile su prepoznatljive i dostupne masi – ovaj aspekt ga je najviše interesovao. Na primer, Warhol komentariše dostupnost Coca-Cole: Odlična stvar u vezi sa ovom zemljom je to da je Amerika započela tradiciju u kojoj najbogatiji ljudi kupuju suštinski iste stvari kao i najsiromašniji. Možete da gledate TV i vidite Coca-Colu i znate da i predsednik pije Colu, Liz Taylor poje Colu i, zamislite, i vi možete da pijete Colu. Cola je Cola i ne postoje pare kojima možete kupiti bolju Colu od one koju pije propalica na uglu. Sve Cole su iste i sve Cole su dobre. Liz Taylor to zna, Predsednik to zna, propalica to zna i vi to znate. Tokom 1950-ih Warhol je, kao ilustrator, koristio asistente da bi povećao svoju produktivnost. Sarađivanje sa drugima će ostati prepoznatljiv (i kontroverzan) aspekt njegovog načina rada tokom cele karijere, a posebno tokom 1960-ih. Jedan od njegovih najvažnijih saradnika iz ovog perioda je Gerard Malanga, koji mu je pomagao u štampi, snimanju filmova, skulpturi i drugim radovima. Među drugima koji su činili njegovu grupu bili su i Freddie Herko, Ondine, Ronald Tavel, Mary Woronov, Brigid Berlin (od koje je dobio ideju da snima svoje telefonske razgovore). Tokom decenije Warhol je negovao boemsku ekscentričnost sa kojom je prezentovao svoje „Superstars“, među kojima su Edie Sedgwick, Viva, Nico, Candy Darling, Ultra Violet, Jackie Curtis, Holly Woodlawn i dr. Ovi ljudi su učestvovali u snimanju filmova u Factory-u i neki su, kao Berlin, ostali Warholovi prijatelji do njegove smrti. Vazne ličnosti iz njujorškog underground umetničkog i filmskog sveta (kao pisac John Giorno i reditelj Jack Smith) pojavljivale su se u njegovim filmovima, što ukazuje na Warholovu povezanost sa različitim umetničkim krugovima u tom periodu. Krajem decenije Warhol je već i sam bio zvezda i pojavljivao se često u štampi zajedno sa svojim Superstarovima iz Factory-a, kao što je Sedgwick. Valerie Solanas se 3. juna, 1968. pojavila u Factory-u i pucala u Warhola. Mario Amaya je takođe bio meta. Pre ovoga Solanas je bila marginalna ličnost u Factory-u. Osnovala je „grupu“ (ona je bila jedina članica) pod nazivom S.C.U.M. - Society for Cutting Up Men (Društvo za sečenje muškaraca) i napisala je S.C.U.M Manifest, radikalno feministički napad na patrijarhat. Solanas se pojavljuje u Warholovom filmu iz 1968. godine I, A Man. Nešto ranije tog dana Solana je tražila da joj vrate scenario koji je dala Factory-u, ali joj nisu vratili. Scenario je bio, zapravo, zaturen. Warhol je bio ozbiljno ranjen i jedna je preživeo (lekari su morali da mu otvore grudni koš i masirali su mu srce da bi ga stimulisali). Fizičke posledice je trpeo do kraja života (morao je, recimo, da nosi korset, koji mu je držao abdomen). Pokušaj ubistva je imao trajne posledice i na njegov život i umetnost. Solanas je uhapšena narednog dana. Tokom ispitivanja izjavila je: „Imao je preveliku kontrolu nad mojim životom.“ Posle pokušaja ubistva Factory je postao krući zbog kontrole i mera opreza. Ovo je za mnoge značio kraj Factory-a 60-ih. U poređenju sa uspehom i skandalima iz 1960-ih, nova decenija je bila mnogo mirnija. Warhol je sada počeo da okuplja nove, bogatije ličnosti, među kojima su Mick Jagger, Liza Minnelli, John Lennon, Diana Ross, Brigitte Bordot i Michael Jackson, koje je portretisao. Njegov čuveni portret Mao Zedonga napravljen je 1973. zajedno sa Malangom osniva magazin Interview i objavljuje knjigu The Philosophy of Andy Warhol (1975). U knjizi prezentuje ideje o prirodi umetnosti: Pravljenje para je umetnost i rad je umetnost i dobar biznis je najbolja umetnost. Warhol je izlazio u Serendipity 3, a kanije u Studio 54, poznate noćne klubove na Manhattanu. Opisan je kao povučen, stidljiv i kao posmatrač koji uviđa detalje. Umetnički kritičar Robert Hughes ga naziva „bela krtica Union Square-a“ Tokom 1980-ih Warhol je ponovo doživljavao uspeh kod kritičara i u finansijama, delom i zbog njegovih novih prijateljstava sa mladim umetnicima, među kojima su Jean-Michel Basquiat, Julian Schnabel, David Salle, kao i sa takozvanim neo-ekspresionistima: Francesco Clemente, Enzo Cucchi i članovima Transavanrguardia grupe, koji su tada postali uticajni. Warhol je, takođe, cenio intenzivan hollywoodski glamur. Jednom je rekao: „Volim Los Angeles. Volim Hollywood. Tako su lepi. Sve je plastično, ali ja volim plastiku. Želim da budem plastičan.“ Warhol je bio jedan od prvih vodećih gej američkih umetnika koji su bili otvoreni po pitanju svoje seksualnosti. Mnogi su o njemu mislili kao o aseksualnoj osobi ili tek voajeru. To je međutim odbačeno od strane njegovih biografa (kao što je Victor Bockris), kao i članova scene Factory-a, poput Boba Colacella (u njegovoj knjizi Holy Terror: Andy Warhol Up Close) i akademaca, poput istoričara umetnosti Richarda Meyera. Pitanje kako je njegova seksualnost uticala na njegovu umetnost i oblikovala njegov odnos prema umetničkom svetu je glavna tema istoričara umetnosti, kao i pitanje koje je Warhol sam postavljao u intervjuima, u razgovorima sa savremenicima i u publikacijama (na primer: Popism: The Warhol Sixties). Tokom karijere Warhol je pravio erotske fotografije i crteže golih muškaraca. Mnogi njegovi čuveni radovi (poput portreta gej ikona, kao što su Liza Minnelli, Judy Garland, Elizabeth Taylor i fimovi kao My Hustler, Blow Job i Lonesome Cowboys) crpe snagu iz gej kulture i/ili otvoreno ispituju složenost seksualnosti i seksualne želje. Mnogi njegovi filmovi su premijerno pokazani u gej porno bioskopima. Neke od najinteresantnijih priča o njegovom razvoju kao umetnika jesu u vezi sa preprekama koje je njegova seksualnost u početku predstavljala dok se trudio da pokrene svoju karijeru. Prvi radovi koje je podneo galeriji bili su homoerotski crteži koji su odbijeni jer su bili isuviše otvoreno gej[1]. U Popism-u Warhol se seća svog razgovora sa rediteljem Emile de Antoniom o teškoćama koje je imao da bude prihvaćen od umetnika, kao što su Jasper Johns i Robert Rauschenberg, koji su takođe bili gejevi, ali ne outovani u to vreme. De Antonio objašnjava da je Warhol bio isuviše „swich“ (da je lako bilo pretpostaviti da je gej) i da ih je to plašilo. Warhol odgovara: „Nisam ništa mogao da kažem na to. Bio je isuviše istinito. Samo sam odlučio da ne brinem, jer su sve to bile stvari koje ionako nisam želeo da menjam, za koje sam mislio da ne treba da menjam... Drugi ljudi mogu da menjaju svoj stav o meni[2]. Ispitujući njegovu biografiju, mnogi definišu ovaj period – kasne 1950-e i početak 1960-ih – kao ključni za razvoj njegove ličnosti. Neki tvrde da njegovo često odbijanje da komentariše svoj rad i da priča o sebi (odgovarajući na pitanja novinara u intervjuima sa „Uhm, Yes“ i „Uhm, No“ i dozvoljavajući drugima da pričaju o njemu), pa i razvoj njegovog pop stila mogu da se prate do godina kada je Warhol odbijen od strane unutrašnjih krugova njujorškog umetničkog sveta. Warhol je praktikovao Katoličanstvo istočnog obreda. Redovno je volontirao u skloništima za beskućnike i opisivao je sebe kao religioznu osobu. Mnogi njegovi kasniji radovi sadrže skrivene religijske teme. Redovno je posećivao liturgije, a sveštenik crkve Saint Vincent Ferrer na Manhattnu je rekao da je Warhol u crkvu odlazio gotovo svakog dana. Na njegov rad je uticala ikonografska tradicija istočnog Hrišćanstva. Warholov brat je rekao da je Warhol bio „istinski religiozan, ali da nije želeo da ljudi to znaju, jer je to bila privatna stvar“. Warhol umire relativno rano, u svojoj 58. godini, 22. februara, 1987. godine u 6:32 u New Yorku. Prema novinskim izveštajima, Warhol se dobro oporavljao posle rutinske operacije žučne kese u uglednoj New York Hospital pre nego što je umro u snu od iznenadnog infarkta. Bolničko osoblje nije dobro pratilo njegovo stanje i posle operacije su ga „napunili“ tečnošću, zbog čega je došlo do hiperhidratacije, zbog čega je Warholov advokat podneo tužbu. Warhol je sahranjen na grkokatoličkom groblju u Bethel Parku, predgrađu Pittsburgha. Među ljudima koji su održali posmrtni govor bila je i Yoko Ono. Bilo je toliko puno predmeta koje je Warhol posedovao da je Sotheby’s devet dana izlagao njegove stvari na aukciji. Aukcijom se prikupilo više od 20 miliona dolara. Do početka 1960-ih Warhol je bio uspešni reklamni ilustrator. Warhol je bio toliko uspešan kao komercijalni ilustrator, da ga niko nije shvatao kao umetnika. Koristeći istu tehniku koju je koristio u ilustracijama, Warhol je uradio seriju crteža i podneo ih galeriji, koja ga je odbila. Počeo je da promišlja odnos između komercijalne umetnosti i umetnosti i umesto da ih vidi kao suprotnosti (što je bio slučaj sa ostalim umetnicima) počeo je da ih spaja stvarajući pop art. Pop art je bila eksperimentalna forma koju je nekoliko umetnika nezavisno počelo da usvaja. Neki od njih, kao što je Roy Lichtenstein kasnije će postati sinonimi za ovaj pokret. Warhol koji će postati poznat kao „Papa popa“ („Pope of Pop“) prihvatio je ovaj stil. Njegove prve slike prikazuju likove iz crtanih filmova i reklama, koje je radio ručno. Kasnije, Warhol svoje teme traži u samim ikonama popa – brendovima, zvezdama i dolarima – i isključuje svaki trag „ruke“. Warhol je tražio svoje teme, koje bi ga razlikovale od drugih pop-artista. Prijatelji su mu rekli da slika stvari koje najviše voli. Na sebi svojstven način da stvari shvata bukvalno počeo je da slika svoje omiljene stvari. Za svoju prvu veliku izložbu slikao je konzerve Campbell’s Soup, koje je jeo za ručak tokom celog života. Warhol je voleo novac, pa je slikao novčanice. Voleo je zvezde, pa je slikao i njih. Od ovakvih početaka razvio je svoj kasniji stil. Umesto da bira teme po kojima će biti prepoznatljiv, birao je prepoznatljiv stil, iz koga je polako istiskivao ruku u procesu stvaranja. Slike je počeo da radi kao štampu na tkanini. Od slikara Warhol je postao dizajner slike. U vrhuncu svoje slave, Warhol je imao nekoliko asistenata koji su radili po njegovim instrukcijama. Warhol se bavio i komičnim i ozbiljnim temama, birajući predmete od konzerve supe do električne stolice. Koristio je istu tehniku – tekstilna štampa, serijska reprodukcija i upotreba svetlih boja – bez obzira na to da li slika glamurozne zvezde, predmete iz svakodnevnog života ili slike samoubistava, saobraćajnih nesreća i sl. Slike iz serije „Dead and Disaster“ (1962-1963), kao što su „Red Car Crach“, „Purple Jumping Man“, „Orange Disaster“, transformišu ličnu tragediju u javnu spektakl i opominje medije da stalno prikazivanje ovakvih slika u medijima otupljuje publiku. Jedinstveni element njegovog rada je njegov keatonski stil – potpuna bezizražajnost. Ovo se ogledalo i u njegovom ponašanju – često se „pravio glup“ u medijima i odbijao je da objašnjava svoj rad. Poznat je po tome što je rekao da sve što treba da se zna o njemu i njegovom radu je već tu – na površini. U takvoj površnosti, bez oznaka iskrenosti, posmatrač je ostavljen da se pita i otkriva šta „pravi Andy“ misli. Da li je Andy užasnut smrću ili mu je ona smešna? Da li su njegove konzerve supe cinična primedba o bezvredosti popularne kulture, ili su „homage“ jednostavne udobnosti doma? Bez želje da odgovara na ova pitanja, njegov rad postaje interesantniji – ostavlja publici da interpretiraju njegovo značenje. Warhol je radio u mnogim medijima – slikarstvo, fotografija, crtež i skulptura. Pored toga, pravio je i filmove. Između 1963. i 1968. snimio je preko 60 filmova. Jedan od najpoznatijih filmova, Sleep (1963.) prati šestočasovno spavanje pesnika Johna Giorna. Film Blow Job (1963.) 41 minut prati izraz lica Toma Bakera kome Willard Maas čini felacio (kamera, međutim, prikazuje samo Tomovo lice). Film Empire sastoji se od osmočasovnog snimanja zgrade Empire States Building u sumrak. Njegov najpopularniji film koji je dobio i najbolje kritike je Chelsea Girls (1966). Film prikazuje dva filma istovremeno, sa različitim pričama. Posle pokušaja ubistva Warhol, koji je sada živeo povučenije, odustao je od snimanja filmova. Njegov asistent, reditelj Paul Morrissay nastavio je da pravi filmove za Factory, usmeravajući filmsku produkciju sa warholovske na više mainstream i filmove sa narativom, kao što su Flesh, Trash, Heat. Ovi filmovi, uključujući i Andy Warhol’s Dracula i Andy Warhol’s Frankenstein bili su više mainstream od bilo čega što je Warhol režirao. U ovim filmovima pojavljivao se Joe Dallesandro, koji je bio više Morrisseyeva nego Warholova zvezda. Warhol je prihvatio bend Velvet Underground kao jedan od svojih projekata tokom 1960-ih, „producirajući“ njihov prvi album The Velvet Underground and Nico i praveći naslovne slike. Njegova „produkcija“ ovog albuma se sastojala samo u plaćanju vremena u studiju. Posle ovog albuma Warhol i Lou Reed su počeli da se sukobljavaju oko ideje u kom pravcu bend treba da se razvija i konačno su prekinuli kontakt. Warhol je dizajnirao omote za dva albuma The Rolling Stones: Sticky Fingers (1971) i Love You Live (1977). Godine 1975. Warhol je uradio nekoliko portreta Mick Jaggera. Godine 1990. Lou Reed snima album Sons for Drella (jedan od Warholovih nadimaka bio je Drella, kao kombinacija imena Drakula i Cinderella (Pepeljuga)) sa John Caleom. Na albumu Reed se izvinjava Warholu zbog sukoba. Warhol je bio prijatelj sa mnogim muzičarima, uključujući Bob Dylana i John Lennona. Warhol je dizajnirao omot za Lennonov album Menlove Avenue, koji je posthumno izdat 1986. godine. Warhol se pojavljuje kao barmen u spotu pesme „Hello Again“ grupe The Cars i u spotu za singl „Mistif“ grupe Curiosity Killed the Cat. Warhol je imao veoma veliki uticaj na new wave/punk rock bend Devo, kao i na David Bowiea, koji je snimio i pesmu pod nazivom „Andy Warhol“ za album Hunky Dory (1971). Andy Warhol Museum u Pittsbughu je najveći američki muzej posvećen samo jednom umetniku. Čuva zbirku sa više od 12.000 umetničkih predmeta. Warholov brat, John Warhol i Warhol Foundation iz New Yorka osnovali su 1992. Warholov porodični muzej moderne umetnosti u Slovačkoj u mestu Medzilaborce, pored koga su rođeni Warholovi roditelji. U filmu The Doors (1991) Olivera Stona Warhola glumi Crispin Glover. David Bowie ga je glumio u filmu Basquiat Juliana Schnabela. U filmu I Shot Andy Warhol (1996), rediteljke Mary Harron glumio ga je Jared Harris, a Sean Gregory Sullivan u filmu 54. Poslednji film u kome se pojavljuje lik Andy Warhola je Factory Girl (2007) u kome ga glumi Guy Pearce. fellini, man ray, josephina baker, mick jager, david bowie ... Rare Vintage Andy Warhol`s INTERVIEW Magazine, June 1973, featuringFellini by Andy Warhol & Pat HackettUschiTommy NutterCharles LudlumJosephine BakerRobert Aldrich`Fabulous Fruits`Lots of photos by ScavulloMAN RAY: Many full page photos!Antonio, fashion illustrator with several full page illustrations Hollywood Headstones Fran Lebowitz (`THE BEST OF THE WORST` column) Bad movies Patti Labelle Jonathan Richmond with funny photo booth photo series!Johnny Nash Mati, the painter DAVID BOWIE AND MICK JAGGER AND LOU REED kissing each other in party picsFull page Warhol color ad for Pioneer Stereo.

Dodatne informacije Pisac NIKOLO MAKIJAVELI Izdavač GLOBUS – ZAGREB Izdanje 1985 Povez TVRDI Stanje Vrlo Dobro

Dodatne informacije Pisac ARTUR ŠOPENHAUER Izdavač MATICA SRPSKA – NOVI SAD Izdanje 1986 Povez TVRDI Stanje Vrlo Dobro

Stari ribolovacki plakat kalendar 2015 godina ribe Srbije katalog ribljih vrsta u nasim vodama grabljivice ciprinidi lovostaj mrest dozvoljene mere i zabrane. Poster je dimenzija sa ramom 73x52cm ram je sirine 3cm vrlo dobro ocuvano zbog velicine i stakla pozeljno je samo licno preuzimanje.

Made in Yugosdlavia Šaljem najbolje kao CC paket. . Sve slikam neposredno pred postavljanje pa stanje bukvalno odgovara fotografijama. . Nakon dogovora uplata je na račun u OTP Banci, UPLATA JE PRE SLANJA, OPCIJA SLANJA POUZEĆEM NIJE DOSTUPNA! Šaljem postexpresom nakon uplate ili još bolej kao CC paket ne šaljem u inostranstvo, osim ako nemate nekoga u srbiji da pošaljem na njegovu adresu, nakon uplate na moj račun ili vaše uplate Western unionom na ime i podatke!

diploma odlicnom kvalitetu

Ultra retkostttt kada su gostovali u Jugoslaviji,ne postoji na internetu.. Made in Yugoslavia Ima zacepljenje pri vrhu od par cm,slikao sam.. Sve slikam neposredno pred postavljanje pa stanje bukvalno odgovara fotografijama. . Nakon dogovora uplata je na račun u OTP Banci Šaljem postexpresom nakon uplate ili kao CC paket postexpresa NE Šaljem u inostranstvo jedino i osim ako imate nekoga u srbiji da pošaljem na njegovu adresu, nakon uplate na moj račun ili vaše uplate Western unionom na ime i podatke!

Informacije SKU 9788681306543 Kategorije FILOZOFIJA, KOMPLET, SAJAM 2023 Težina 2.65 kg Proizvođač Zadužbina Vladeta Jerotić Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Vladeta Jerotić Godina izdanja knjige 2023 Izdavač Zadužbina Vladeta Jerotić Jezik Srpski Tagovi Knjiga Knjizara Odabrana dela Vladeta Jerotić Vladeta Jerotić sabrana dela - vladeta jerotic

Informacije SKU 9788681306550 Kategorije FILOZOFIJA, KOMPLET, SAJAM 2023 Težina 2.5 kg Proizvođač Zadužbina Vladeta Jerotić Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Vladeta Jerotić Godina izdanja knjige 2023 Izdavač Zadužbina Vladeta Jerotić Jezik Srpski Tagovi Knjiga Knjizara Odabrana dela Vladeta Jerotić Vladeta Jerotić sabrana dela - vladeta jerotic

ANTIČKA KNJIŽEVNOST ISTORIJA KOMPLET 1-10 RETKO Matica srpska Novi Sad, 1987. godine, tvrd kožni povez, zlatotisak, suvi žig, obeleživač za stranice, lux oprema, zaštitni omoti. Ćirilica. Knjige su izvanredno očuvane, krupan font, široke margine, moj je utisak da NISU ČITANE. Komplet sadrži sledeće naslove: 01. HERODOTOVA ISTORIJA I 02. HERODOTOVA ISTORIJA II 03. Marko Tulije Ciceron FILOZOFSKI SPISI 04. Ksenofont HELENSKA ISTORIJA 05. Aristofan ŽABE 06. Pseudo-Kalisten ŽIVOT I DJELA ALEKSANDRA MAKEDONSKOG 07. Plutarh SLAVNI LIKOVI ANTIKE I 08. Plutarh SLAVNI LIKOVI ANTIKE II 09. Lucije Anej Seneka PISMA PRIJATELJU 10. Gaj Julije Cezar GALSKI RAT * GRAĐANSKI RAT # 555

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - V kolo" obuhvata raznovrsne teme i radove Vladete Jerotića. Ovi naslovi uključuju "Povratak ocima", "120 pitanja i 120 odgovora", "Milan Rakić i religija", "Prikazi i preporuke", "Psihijatrija i religija", "Savremenost ruske religiozne filosofije" i "Premudrosti Solomonove". Ovi tekstovi se bave različitim aspektima religije, filozofije, psihijatrije i kulturnih pitanja. Vladeta Jerotić je autor koji je proučavao i analizirao širok spektar tema i nudio duboke uvide u ljudsku prirodu i društvo kroz svoja dela. Povratak ocima - Vladeta Jerotić 120 pitanja i 120 odgovora - Vladeta Jerotić Milan Rakić i religija - Vladeta Jerotić Prikazi i preporuke - Vladeta Jerotić Psihijatrija i religija - Vladeta Jerotić Savremenost ruske religiozne filosofije - Vladeta Jerotić Premudrosti Solomonove - Vladeta Jerotić

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - V kolo" obuhvata raznovrsne teme i radove Vladete Jerotića. Ovi naslovi uključuju "Povratak ocima", "120 pitanja i 120 odgovora", "Milan Rakić i religija", "Prikazi i preporuke", "Psihijatrija i religija", "Savremenost ruske religiozne filosofije" i "Premudrosti Solomonove". Ovi tekstovi se bave različitim aspektima religije, filozofije, psihijatrije i kulturnih pitanja. Vladeta Jerotić je autor koji je proučavao i analizirao širok spektar tema i nudio duboke uvide u ljudsku prirodu i društvo kroz svoja dela. Povratak ocima - Vladeta Jerotić 120 pitanja i 120 odgovora - Vladeta Jerotić Milan Rakić i religija - Vladeta Jerotić Prikazi i preporuke - Vladeta Jerotić Psihijatrija i religija - Vladeta Jerotić Savremenost ruske religiozne filosofije - Vladeta Jerotić Premudrosti Solomonove - Vladeta Jerotić

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - I kolo" čini deo kolekcije sabranih dela Vladete Jerotića. Ova knjiga obuhvata različite teme, uključujući analizu autoriteta i slobode, razmatranje ljudskog identiteta, proučavanje ličnosti narkomana i neurotične pojave u savremenom društvu, razmišljanja o bolesti i stvaranju, kao i psihoanalizu i njen odnos prema kulturi i psihoterapiji neuroza. Vladeta Jerotić bio je poznat srpski lekar, profesor, filozof i pisac čija su dela istraživala duboka pitanja ljudske prirode, psihe i društva. Kroz svoje knjige, Jerotić je pružio duboka razmišljanja i analize o ovim temama, pomažući čitaocima da bolje razumeju složene aspekte ljudske egzistencije. Između autoriteta i slobode - Vladeta Jerotić Čovek i njegov identitet - Vladeta Jerotić Ličnost narkomana - Vladeta Jerotić Neurotične pojave našeg vremena - Vladeta Jerotić Bolest i stvaranje - Vladeta Jerotić Neuroza kao izazov - Vladeta Jerotić Psihoanaliza i kultura - Vladeta Jerotić Psihodinamika i psihoterapija neuroza

FEDERALISTIČKI SPISI Hamilton; Medison; Džej Str 463 Povez tvrd

Sa posvetom, na nekoliko strana tragovi hemijske- podvlačeno. Lepo očuvana. Sifra adp11.1

Tvrdi povez sa omotom. Omot je oblepljen zastitnikom za omote, tako da je zasticen i ne moze da se skida. Na rikni dve nalepnoce biblioteke i na najavnoj strani nalepnica biblioteke. Van toga, knjiga deluje necitano. 1090 strana. Malo redje u ponudi. Das Passagen-Werk or Arcades Project was an unfinished project of German philosopher and cultural critic Walter Benjamin, written between 1927 and his death in 1940. An enormous collection of writings on the city life of Paris in the 19th century, it was especially concerned with Paris` iron-and-glass covered `arcades` (known in French as the passages couverts de Paris). Benjamin`s Project, which many scholars[1] believe might have become one of the great texts of 20th-century cultural criticism, was never completed due to his suicide on the French-Spanish border in 1940. The Arcades Project has been posthumously edited and published in many languages as a collection of unfinished reflections. The work is mainly written in German, yet also contains French-language passages, mainly quotes. Parisian arcades began to be constructed around the beginning of the nineteenth century and were sometimes destroyed as a result of Baron Haussmann`s renovation of Paris during the Second French Empire (ca. 1850–1870). Benjamin linked them to the city`s distinctive street life and saw them as providing one of the habitats of the flâneur (i.e., a person strolling in a locale to experience it).[2] Benjamin first mentioned the Arcades Project in a 1927 letter to his friend Gershom Scholem, describing it as his attempt to use collage techniques in literature.[3] Initially, Benjamin saw the Arcades as a small article he would finish within a few weeks.[4] However, Benjamin`s vision of the Arcades Project grew increasingly ambitious in scope until he perceived it as representing his most important creative accomplishment. On several occasions Benjamin altered his overall scheme of the Arcades Project, due in part to the influence of Theodor Adorno, who gave Benjamin a stipend and who expected Benjamin to make the Arcades project more explicitly political and Marxist in its analysis.[3] It contains sections (convolutes) on arcades, fashion, catacombs, iron constructions, exhibitions, advertising, interior design, Baudelaire, The streets of Paris, panoramas and dioramas, mirrors, painting, modes of lighting, railroads, Charles Fourier, Marx, photography, mannequins, social movements, Daumier`s caricatures, literary history, the stock exchange, lithography, and the Paris Commune. It influenced Marshal McLuhan`s studies in media theory.[5] The notes and manuscript for the Arcades Project and much of Benjamin`s correspondence had been entrusted to Benjamin`s friend Georges Bataille before Benjamin fled Paris under Nazi occupation. Bataille, who worked as a librarian at the Bibliothèque Nationale, hid the manuscript in a closed archive at the library where it was eventually discovered after the war.[8] The full text of Benjamin`s unfinished magnum opus was published in English translation by Harvard University Press in 1999 after years of difficult editorial work undertaken by Rolf Tiedemann [de], the editor of the landmark 1982 German edition. The publication of the Arcades Project has given rise to controversy over the methods employed by the editors and their decisions involving the ordering of the fragments. Critics argue that this reconstruction makes the book akin to a multi-layered palimpsest.[9] The Arcades Project, as it stands, is often claimed to be a forerunner to postmodernism.[10]

Nema narocitih znakova koriscenja; kao na slici, mozda neki znaci malog udaranja. Malo redje u ponudi. This book collects together works by four `writers` on the fringes of the Dada movement in 1920`s Paris. These four took the nihilism of the movement to its ultimate conclusion, their works are remnants of lives lived to the limit and then cast aside with nonchalance and abandon: Vache died of a drug overdose, Rigaut shot himself, Cravan and Torma simply vanished, their fates still a mystery. Yet their fragmentary works - to which they attached so little importancestill exert a powerful allure and were a vital inspiration for the literary movements that followed them. Vache`s bitter humour, Cravan`s energetic invective, Rigaut`s dandyfied introspection, and Torma`s imperturbable asperity: all had their influence. This collection contains biographical introductions to each author as well as personal recollections by their contemporaries. It is said of Cravan, the self-proclaimed poet and boxer, that he `put all of his genius into his life.` All four of the writers here were, in a way, performance artists, with their art being their lives?complete with dramatic finale. Rigaut shot himself in the heart. Vache overdosed on opium, and both Cravan and Torma vanished without a trace. Which isn`t to say their lives didn`t influence Dada, the short-lived, professionally disruptive approach or the Surrealists who followed. None of the writers here was prolific: a result, no doubt, of short lives, wartime interruptions, the time and energy needed create personae and the difficulty involved in writing to suit a philosophy devoted to destroying art and literature. By and large, the choppy prose reveals the preoccupation with word games, undermining poetic norms and epater le bourgeois and is most valuable for the window it gives on the movement and its anti-art, freedom-at-all-costs inspiration. The works show a quirky, egocentric, tongue-in-cheek style, the kind that, by the sheer force of its outrage, created a new way of looking at the world and defined a literary era. Copyright 1995 Reed Business Information, In

Nekoriscena kao nova. Zozef de Mestr - Dijalozi u Sankt Petesburgu 448 strana Malo redje u ponudi Written and set on the banks of the Neva, St Petersburg Dialogues is a startlingly relevant analysis of the human prospect in the twenty-first century. As the literary critic George Steiner has remarked, `the age of the Gulag and of Auschwitz, of famine and ubiquitous torture ... nuclear threat, the ecological laying waste of our planet, the leap of endemic, possibly pandemic, illness out of the very matrix of libertarian progress` is exactly what Joseph de Maistre foretold. In the Dialogues Maistre addressed a number of topics that are discussed briefly or not at all in his other works already available in English. These include an apologetic for traditional Christian beliefs about providence, reflections on the social role of the public executioner and the `divinity` of war, a critique of John Locke`s sensationalist psychology, meditations on prayer and sacrifice, and a mini-course on `illuminism.` The literary form is that of the `philosophical conversation` – one that allowed Maistre to be deliberately provocative and to indulge his taste for paradox, a `methodical extravagance` that he judged particularly appropriate for the eighteenth-century salon. Translator and editor Richard Lebrun provides a full scholarly edition of this classic work, complete with an introduction, chronology, critical bibliography, and generous explanatory notes. The Dialogues will be of interest to scholars of literary history as well as the history of ideas. Publisher ‎McGill-Queen`s University Press; 2nd ed. edition (March 9, 1993) Language ‎English Hardcover ‎448 pages ISBN-10 ‎0773509828 ISBN-13 ‎978-0773509825 Item Weight ‎1.77 pounds Dimensions

Na najavnoj strani posveta hemiskom olovkom. Van toga kao necitana. Malo redje u ponudi. Prvo izdanje. Tvrdi povez; 1088 strana. Fernando Pesoa - Biografija FINALIST: 2022 PULITZER PRIZE IN BIOGRAPHY A NEW STATESMAN AND SPECTATOR BOOK OF THE YEAR 2021 `A revelation. Such a revolutionary literary discovery seems unlikely to be on offer again. It`s that good` Sunday Times `A masterpiece of literary biography. Zenith has produced a work in some ways as astonishing as those of Pessoa himself` John Gray, New Statesman For many thousands of readers Fernando Pessoa`s The Book of Disquiet is almost a way of life. Ironic, haunting and melancholy, this completely unclassifiable work is the masterpiece of one of the twentieth century`s most enigmatic writers. Richard Zenith`s Pessoa at last allows us to understand this extraordinary figure. Some eighty-five years after his premature death in Lisbon, where he left over 25,000 manuscript sheets in a wooden trunk, Fernando Pessoa (1888-1935) can now be celebrated as one of the great modern poets. Setting the story of his life against the nationalistic currents of European history, Zenith charts the heights of Pessoa`s explosive imagination and literary genius. Much of Pessoa`s charm and strangeness came from his writing under a variety of names that he used not only to conceal his identity but also to write in wildly varied styles with different imagined personalities. Zenith traces the back stories of virtually all of these invented others, called `heteronyms`, demonstrating how they were projections, spin-offs or metamorphoses of Pessoa himself. Zenith`s monumental work confirms the power of Pessoa`s words to speak prophetically to the disconnectedness of modern life. It is also a wonderful book about Lisbon, the city which Pessoa reinvented and through which his different selves wandered. `Definitive and sublime` New York Times `Completely superb and magisterial. Finally, this extraordinary poet gets the great biography he deserves. Unsurpassable` William Boyd Publisher ‎Allen Lane (29 July 2021) Language ‎English Hardcover ‎1088 pages

U dobrom stanju, presavijan x2, ivice ostecene

Originalni bioskopski (filmski) plakat : DOBAR, RUŽAN, RĐAV Dobar, loš, zao (engl. The Good, the Bad and the Ugly; ital. Il buono, il brutto, il cattivo) je italijanski vestern iz 1966. koji je režirao Serđo Leone, sa Klintom Istvudom, Ilajom Volakom i Lijem Van Klifom u glavnim ulogama. Scenario su napisali Ađe i Skarpeli (Ađenore Inkroči i Furio Skarpeli), Lučano Vinčenconi i sam Leone, dok je muziku za film komponovao Enio Morikone. Ovo je treći dio Leoneove trilogije o Čovjeku bez imena, kojeg, kao i u prva dva filma (Za šaku dolara i Za dolar više) glumi Klint Istvud. Film govori o trojici revolveraša koji tragaju za zakopanim zlatom vojske Konfederacije u haosu obračuna, vješanja, Građanskog rata i zatvoreničkog logora. U Italiji je premijerno prikazan 23. decembra 1966, a u SAD 29. decembra 1967. Film je u SAD zaradio oko 25 miliona dolara. Dobar, loš, zao je u evropskim bioskopima najavljivan ka najbolji predstavnik vestern žanra, a Kventin Tarantino je za film rekao da je „najbolje režirani film svih vremena“. Režija: Sergio Leone Uloge: Eli Wallach, Clint Eastwood, Lee Van Cleef, Aldo Giuffrè Kao na fotografijama. Nekoliko zacepljenja uz ivice plakata, koja su sanirana. Standardne dimenzije (oko 69 x 49 cm)