Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Zastitni omotac malo ostecen, sama knjiga u dobrom i urednom stanju! - Manoli Anagnostaki - Milto Sahturi - Ari Diktej - Taki Sinopulo - Taki Varvicioti - Niko Gaco - Odisej Eliti - Nikifor Vretak - Aleksandar Maca - Niko Engonopulo - Melisanti - Niko Kavadija - Jani Rico - Jorgo Sarandari - Dimitri Andoniju - Aleksandar Bara - Rita Bumi Papa - Niko Papa - Jorgo Vafopulo - Andrea Embiriko - Zoi Kareli - Jorgo Temeli - Jorgo Seferi - Kosta Kariotaki - Taki Papaconi - Kosta Urani - Kosta Varnali - Angelo Sikeljano - Niko Kazancaki - Kosta Palma - Konstantin Kavafi

Sasvim dobro očuvana. ZP

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Luko Paljetak (Dubrovnik, 19. 8. 1943) je hrvatski književnik akademik. Autor je brojnih zbirki pjesama, knjiga za djecu, znanstvenih studija, članaka, eseja i antologija. Rodio se i odrastao u Dubrovniku u kojem živi i radi. Studirao je hrvatski i engleski jezik na Filozofskom Fakultetu Sveučilišta u Zadru gdje je kasnije i radio kao asistent. Bio je redatelj i dramaturg Zadarskog kazališta lutaka te jedan od urednika Zadarske revije. Doktorirao je na Filozofskom fakultetu u Zagrebu obranom disertacije Književno djelo Ante Cettinea 1992. godine. Vrstan je prevoditelj s engleskog, francuskog i slovenskog jezika. Između ostalih preveo je i neka od djela Chaucera, Shakespeara, Byrona, Wildea, Joycea i Prešerna. Preveo je (zajedno sa Zlatkom Tomičićem) i zbirku pjesama makedonskog pjesnika Konstantina Miladinova [1] . Stalni je član HAZU-a i dopisni je član Slovenske akademije znanosti i umjetnosti (SAZU). Član je i brojnih književnih udruženja u Hrvatskoj i inozemstvu i dobitnik mnogih nagrada i priznanja. Urednik je časopisa Dubrovnik koji izdaje Matica Hrvatska ogranak Dubrovnik. Mnoge od njegovih pjesama su uglazbljene i postale su nezaobilazni dio dubrovačke i hrvatske pop-kulture (U svakom slučaju te volim, Na Stradunu, pjesme za dječji zbor Mali raspjevani Dubrovnik i druge)...

dobro stanje , 24 x 18 , 210 strana

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Branko Radičević (Slavonski Brod, 28. mart 1824 — Beč, 1. jul 1853) je bio srpski romantičarski pesnik. Radičević je uz Đuru Daničića bio najodaniji sledbenik Vukove reforme pravopisa srpskog jezika i uvođenja narodnog jezika u književnost. Napisao je svega pedeset četiri lirske i sedam epskih pesama, dva odlomka epskih pesama, dvadeset osam pisama i jedan odgovor na kritiku. Branko Radičević je pored Jovana Jovanovića Zmaja i Laze Kostića bio najznačajniji pesnik srpskog romantizma.[1] U spomen na pesničku zaostavštinu B. Radičevića svake jeseni na Stražilovu, u S. Karlovcima i Novom Sadu održava se manifestacija Brankovo kolo. Radičević je rođen u Brodu na Savi 28. marta 1824. godine u porodici Todora (Božidara[2]) i Ruže Radičević, kćerke bogatog Vukovarskog trgovca Janka Mihajlovića. Pošto je rođen dan uoči svetog Aleksija, po njemu je i dobio ime Aleksije[3]. Kršten je sutradan od strane kuma Janka Božića, građanina brodskog. Branko po ocu vodi poreklo (iz Boljevaca) starinom iz stare srpske Zete, pa se porodica zbog turskog nasilja selila preko Kotora i Budve, u Slavoniju.[4] Pred objavljivanje svoje prve knjige, svoje ime će promeniti u Branko (posrbljeno ime). Brankov otac Todor je bio carinski činovnik, ali se takođe bavio i književnošću i preveo je sa nemačkog jezika Šilerovog „Viljema Tela“. Branko je imao brata Stevana i sestru Amaliju, koja je umrla u drugoj godini života. Majka Ruža umrla je prerano od tuberkuloze, kada je Branko bio dete. Njegovo poreklo je bilo predmet sporova, a po jednom predanju preci su mu iz Zete [5]. Golub (novine) su takođe o tome pisale [6]. U rodnom gradu (danas nosi ime Slavonski Brod) po Branku su nosile naziv dve škole, današnji Strojarski (mašinski) fakultet (tada gimnazija) i osnovna škola Đure Pilara u Brodskom Vinogorju. Jedna ulica je nazvana po njemu, a imao je i dve spomen ploče, na rodnoj kući i starijoj gimnaziji, danas Mašinskom fakultetu. Pred rat devedesetih godina 20. veka (1991. godine) sve je to uklonjeno, a od nestanka je sačuvana samo jedna spomen ploča sa Mašinskog fakulteta koja se čuvala u depou gradskog muzeja. Ona je nastojanjima Srba iz Broda 2018. godine opet na javnom mestu. Postavljena je u porti pravoslavne crkve u izgradnji (nakon što je srušena 1991. godine). Osim nekih Srba koji su prisustvovali svečanosti ponovnog otkrivanja spomen ploče, svečanosti se nije odazvao niko od zvaničnih predstavnika grada i županije. Porodica mu se 1830. godine preselila u Zemun, gde je Branko završio pet razreda srpske (1830—1832) i nemačke (1832—1835) osnovne škole. U gimnaziju u Sremskim Karlovcima se upisao 1836. godine. Sremski Karlovci i obližnje Stražilovo su imali velik uticaj na Brankova kasnija dela, od kojih su najpoznatija „Đački rastanak“, u kojoj izražava svoju želju da tu bude i sahranjen. Nakon završenih šest razreda u Sremskim Karlovcima, sedmi i osmi razred je završio u Temišvaru, gde mu je otac bio premešten 1841. godine. U Temišvaru mu je preminuo brat Stevan. Statua Branka Radičevića na Stražilovu Godine 1843. je upisao studije prava u Beču, ali nakon tri godine studija odustaje od fakulteta. Staro prijateljstvo porodice Radičević sa Vukom Karadžićem bila je Branku najbolja preporuka za stupanje u krug Vukovih saradnika i prijatelja. Kada mu je preminuo brat Stevan, Branko se zbratimio sa drugim mladim Vukovim sledbenikom Đurom Daničićem. Branko Radičević je bio sledbenik ideja Vuka Karadžića. Svoju zbirku pod nazivom „Pesme“ napisao je na narodnom jeziku. Branko Radičević je bio vesele naravi i pisao je najpre ljubavne i rodoljubive pesme. Kada se razboleo, počeo je da piše tužne pesme (elegija). Prve stihove Branko je napisao još dok je pohađao Karlovačku gimnaziju, a oduševljen Vukovim reformama se intezivnije počeo baviti književnim radom. Prvu knjigu pesama je objavio u Beču 1847. godine, na čistom narodnom jeziku u duhu modernog evropskog romantičarskog pesništva. Iste godine su objavljeni i Vukov prevod Novog zaveta, Daničićev „Rat za srpski jezik i pravopis“ i Njegošev „Gorski vijenac“, tako da se ta godina smatra godinom nezvanične Vukove pobede. Zbog revolucije koja je zahvatila Habzburšku monarhiju, Radičević je napustio Beč i živeo je po raznim mestima u Sremu. Slava koju su mu donele prve pesme bila je velika i u Kneževini Srbiji, u koju je nekoliko puta dolazio. U strahu da njegovo prisustvo ne izazove nemire među velikoškolskom omladinom, vlasti su ga proterale iz Beograda. U to vreme je počeo da oboljeva od tuberkuloze. Vrativši se u Beč 1849. godine upisao je studije medicine,[8] pokušavajući da nađe sebi leka, ali je nastavio da se bavi književnošću i godine 1851. je objavio još jednu zbirku pesama. Po savremeniku Aci Popoviću Zubu, Branko je bio: lepuškast, okretan, prijatan, čist. Nije pio, nije bekrijao. On te vrste demokratije nije trpeo. Radičević je umro od tuberkuloze 1. jula 1853. godine u bečkoj bolnici, navodno na rukama Vukove žene Ane. Savremenik Lazar Zaharijević je to u svojim uspomenama negirao;[9] Branko je umro sam tokom noći. Imao je 29 godina, opojan je u grčkoj crkvi[10] a sahranjen je bečkom groblju Sv. Marka. Posthumno zbirku pesama je objavio njegov otac 1862. godine. Prenos posmrtnih ostataka pesnikovih na Stražilovo Branko Radičević je nakon prerane smrti bio donekle zaboravljen, a grob mu - nije održavan i negovan. Njegov `kult` je počeo da se stvara među Srbima nakon dve decenije. Kada je Stevan Popović Vacki 1877. godine pokrenuo srpski ilustrovani kalendar `Orao`, njegova glavna tema bio je Branko. `Čika Steva` je dakle prvi izneo u javnost ideju,[11] kojim bi se ispunio Brankov zavet, da njegove kosti budu prenete u Karlovce. Afirmaciji ideje je veoma doprineo i pesnik Jovan Jovanović Zmaj, sa svojom potresnom pesmom `Brankova želja`, koju su preneli skoro svi srpski listovi. Tada je krenula velika akcija skupljanja priloga za prenos njegovih kostiju, o dvadesetpetogodišnjici smrti. Ali Laza Kostić je `sve pokvario`, objavljujući svoj neprilični `odgovor` Zmaju, u pesmi `Prava Brankova želja`. Ta pesma u kojoj je preinačena poslednja volja Brankova, je odbila Zmaja, ali i druge Srbe poštovaoce Brankove, da nastave aktivnosti. I Karlovački odbor koji je činio praktične korake sa velikim uspehom, prestao je da deluje. Nastupilo je nekoliko godina neočekivanog muka. Srpska bečka omladina `Zora` je 1883. godine ipak ispunila pesnikovu želju, i prenela je njegove ostatke iz Beča na Stražilovo. Sve se to dogodilo za kratko vreme i na brzinu, jer je pretila opasnost da se tokom planiranog preseljenja Sanmarkovskog groblja, izgubi svaki trag pesnikov. Bečka srpska omladina pod predsedništvom Petra Despotovića je stvar pokrenula u Beču o Sv. Savi 1883. godine, a svečano preseljenje (prvo vozom, a zatim dunavskom lađom `Nimfom`) na Stražilovo, završeno je 10. jula te godine, na Brankovom visu kod Karlovaca.[12] Po njemu se zovu trgovi u Sremskim Karlovcima i Zemunu, osnovna škola u Vranju, kao i osnovna škola u Smederevu. Imao je podignut spomenik u Slavonskom Brodu 1984. godine [13] i dve škole u Slavonskom Brodu su bile po njemu nazvane. Dela Brankov grob na Stražilovu Sa Brankom Radičevićem su u nacionalnu književnost prvi put ušle pesme sa izrazito lirskim motivima i raspoloženjem. Te pesme su prvenstveno pevale o radosti i lepotama mladosti. Ipak, veći deo svojih pesama, kao što su „Kad mlidija` umreti“ ili Đački rastanak Radičević je pisao kao elegije (tužne pesme). U jeku Vukovih polemika sa protivnicama reforme srpskog jezika, Radičevića prva zbirka pesama je dokazala da se i na narodnom jeziku mogu ispevati umetničke pesme. Najpoznatije Radičevićevo delo je poema Đački rastanak, u kojoj je opevao Frušku goru, đačke igre i nestašluke. . Elegija „Kad mlidijah (razmišljah) umreti“, objavljena posle Radičevićeve smrti, je jedna od najlepših elegija u srpskoj književnosti, u kojoj je pesnik predosetio blisku smrt. Pored lirskih pesama, ljubav prema narodnoj poeziji uputila je Radičevića i na pisanje epskih pesama. Dve epske pesme izašle su 1851. godine kao druga zbirka pesama. Ostale neobjavljene pesme su izdane u zbirci iz 1862. godine Branko Radičević se prvenstveno ugledao na narodnu deseteračku pesmu i na Džordža Bajrona,[14] ali nije uspeo da stvori ozbiljnija umetnička dela, pa njegov rad nije doživeo slavu njegovih lirskih pesama. Kao pristalica Vukovih shvatanja, Radičević je napisao alegoričnu-satiričnu pesmu „Put“, uperenu protiv pseudoklasičarske poezije i starog književnog jezika. U prvom delu pesme Radičević ismeva najvećeg Vukovog protivnika Jovana Hadžića, a u drugom delu pesme se veličaju reforme Vuka Karadžića. Zbirke pesama Pesme I (1847). Pesme II (1851). Pesme III (1862, posthumno). Nagrade i ustanove nazvane po njemu Nagrada Branko Radičević Brankova nagrada Kulturno umetničko društvo `Branko Radičević` Zemun — osnovano 1921. godine OŠ „Branko Radičević“ — škole nazvane po njemu Biblioteka `Branko Radičević` u Lebanu Narodna biblioteka „Branko Radičević“ u Derventi Crkveni hor Branko (Leskovac) Gradski tamburaški orkestar „Branko Radičević” Ruma

Ciganska poezija - Rade Uhlik, Branko Radičević Vuk Karadžić Beograd 1982.strana 301. Tvrd povez, Veći format, Stanje Vrlo dobro.

nova ilustrovana

ODLICNO OCUVANA KNJIGA i SINGL PLOCA koja ide uz knjigu - prodaje se u stanju kao na slikama p.s. ovo je izdanje iz 1975. godine

27181) SAN I POMRAČENJE , Georg Trakl , Prosveta Beograd 1973 , Georg Trakl (1887-1914), austrijski pesnik, jedno od najšire poznatih imena moderne poezije pisane na nemačkom jeziku. Njegovo pesničko delo nalazi se negde izmedu kasnog simbolizma i ekspresionizma, izvanredno je privlačno i sugestivno, i daje povoda raznovrsnim filozofsko-literarnim interpretacijama. Ovaj prvi prevod Traklove poezije u nas, delo je našeg vodećeg prevodioca poezije sa nemačkog Branimira Živojinovića. GENIJE - UKLETI PESNIK, 1887-1914, Umro/ubio se u 27. godini života, Nervni slom, Kokain, Dvojezično Nemačko-srpski tekst -Ozarena jesen, U stari spomenar, San zla, Psalm, Pesma o satima, Sonja, Usput, Jesen usamljenika, Zimsko veče, Preobraženje zla, tvrd povez, format 12,5 x 19,5 cm , zaštitni omot sa manjim zecepljenjima saniranim selotejpom , unutrašnjost knjige očuvana , latinica, ilustrovano slikom pisca, 213 strana , Biblioteka savremena svetska poezija.

Beograd 1972, mek povez, očuvana, posveta na predlistu, 64 strane, težina oko 170 gr

Tvrd povez sa omotom - 181 strana NEOPRESS BEOGRAD 2017 Unutrašnjost dobro očuvana - bez pisanja i podvlačenja Stanje kao na fotografijama 2 - 5

Tvrd povez sa omotom - 172 strana NEOPRESS BEOGRAD 2016 Unutrašnjost dobro očuvana - bez pisanja i podvlačenja Stanje kao na fotografijama 2 - 5

tvrd pvoez nova velok2bel

55,140

IZDAVAC ; BAGDALA - KRUZEVAC 1987 GOD . 55 STR, MEKI POVEZ , VECI FORMAT , DOBRO OCUVANO , RETKO U PONUDI

1986 Ilustracije: Borivoj Dovniković – Bordo Odlično stanje Borivoj Dovniković Bordo (Osijek, 12. decembar 1930) filmski je reditelj, animator, stripar, karikaturist, ilustrator i grafički dizajner srpskog porijekla. Živi u Zagrebu. Borivoj Dovniković Borivoj Dovniković Bordo 2017.jpg Datum rođenja 1930. (90/91 god.) Mesto rođenja Osijek  Kraljevina Jugoslavija Veza do IMDb-a Biografija Uredi Borivoj Dovniković rođen je 12. decembra 1930. godine u Osijeku. Drugi svjetski rat je proveo sa porodicom u izbjeglištvu u Beogradu, jer je njegov rodni kraj bio dio Nezavisne države Hrvatske. Odlazi u Zagreb 1949. godine gdje upisuje Akademiju likovnih umjetnosti, te počinje raditi kao ilustrator i karikaturista u novinama. Napušta akademiju 1950. i odlazi u zagrebačku redakciju lista Kerempuh. S grupom karikaturista sa koje je vodio Valter Nojgebauer, Dovniković započinje izradu prvog jugoslovenskog umjetničkog i satiričnog animiranog filma `Veliki miting`. Nešto kasnije postaje suosnivač `Duga filma`, tvrtke specijalizovane za proizvodnju animiranog filma. Animirao je na filmovima braće Nojgebauer, između ostalog i`Veliki miting`. Nakon što je odslužio vojni rok 1957. pridružuje se Vukotiću, Kristlu, Kostelcu, Grgiću, Nojgebauerima, Marksu, Boureku i drugima u tadašnjem Zagreb filmu. 1961. godine počinje raditi na svom autorskom filmu `Lutkica`, na kojem je većinom sve sam osmislio i animirao. Od tada sve do danas potpisuje brojne nagrađivane autorske filmove. Knjigu `Škola crtanog filma` objavljuje 1983. godine. Od samog početka je u organizaciji Animafesta, bio je predsjednik programskog odbora, a u razdoblju od 1985. do 1991. festivalski direktor. Od 1977. do 1982. je član izvršnog odbora ASIFA-e, međunarodnog udruženja animiranog filma. Nagrade Uredi Među brojnim nagradama dobio je nagradu za životno djelo na području animacije u Trevizu (Italija), nagradu povodom stogodišnjice svjetske kinematografije u Birmingemu (Alabama, SAD), nagradu festivala Balkanima u Beogradu. Izabran je za gostujućeg profesora i savjetnika za razvoj animiranog filma u kineskoj pokrajini Jilin, na Sveučilištu umjetnosti u Čangčunu (Kina), 2006. godine. Retrospektive su mu održali gradovi Pariz (Cinematheque Francaise), Luka, Moskva, Jerevan, Varna, Barselona, Prag, Bratislava, Tampera, Otava, Montreal (Cinematheque quebecoise), Kijeva, Njujork (Museum of Modern Art)... Filmografija Uredi SLUČAJ KOKOŠKE KOJA NIJE MOGLA SNIJETI JAJE (SERIJA SLUČAJEVA), 1960, animator LUTKICA, 1961, režija, scenarij, animator SLUČAJ OPAKOG MIŠA (SERIJA SLUČAJEVA), 1961, režija SVE O NAFTI, 1961, animator OTETI KONj (SERIJA: INSPEKTOR MASKA ), 1962, animator ASTROMATI, 1963, animator OLE TORERO (SERIJA: INSPEKTOR MASKA), 1963, režija, animator BEZ NASLOVA, 1964, režija, scenarij, animator CEREMONIJA, 1965, režija, scenarij, animator KOSTIMIRANI RANDEZ-VOUS, 1965, režija, animator, scenarij MUZIKALNO PRASE, 1965, scenarij ZNATIŽELjA, 1966, režija, animator, scenarij ČOVJEK I NjEGOV SVIJET, 1967, režija, scenarij, animator IZUMITELj CIPELA PROF. BALTAZAR, SERIJA 1, 1967, scenarij KREK, 1967, režija, scenarij, animator ČUDNA PTICA, 1969, režija, scenarij ORATOR (MINI), 1969, scenarij, režija LIBERATOR (MINI), 1971, režija, scenarij, animator LjUBITELjI CVIJEĆA, 1971, režija, scenarij, animator MANEVRI, 1971, režija, scenarij ŠPICA ANIMAFEST ZAGREB 1972, 1972, režija, scenarij PUTNIK DRUGOG RAZREDA, 1973, režija, scenarij, animator N. N., 1977, režija, scenarij, animator ŠKOLA HODANjA, 1978, režija, scenarij, animator DANI KULTURE (ŠPICA), 1980, režija, scenarij BIJELA PRIČA, 1981, režija, scenarij, animator DVA MIŠA, 1981, režija, scenarij, animator TVRDOGLAVO MAČE, 1981, režija, scenarij, animator JEDAN DAN ŽIVOTA, 1982, režija, scenarij, animator DVA ŽIVOTA, 1988, režija, scenarij, animator UZBUDLjIVA LjUBAVNA PRIČA, 1989, režija, scenarij, animator SPAS U ZADNjI ČAS, 1995, režija, scenarij, animator LEVITA - PINO ( SPOT ), 1996, režija, scenarij ŠPICA : ANIMAFEST ZAGREB 2004, 2004, režija, scenarij TIŠINA, 2009, režija, scenarij, animator Priznanja (sekcija pod izradom) Uredi Zvanje Vitez od duha i humora (Gašin sabor, 2018), dodeljuju Centar za umetnost stripa Beograd pri Udruženju stripskih umetnika Srbije i Dečji kulturni centar Beograd[1] Enes Kišević (Bosanska Krupa, 1. V. 1947.), jugoslavenski i bosanskohercegovački pjesnik i dramatičar. Kišević je osnovnu školu i gimnaziju završio u Ključu. 1971. diplomirao je na Akademiji kazališne i filmske umjetnosti u Zagrebu. Glumačku karijeru započeo je u Narodnom pozorištu Bosanske krajine u Banja Luci. Igrao je u više kazališnih, filmskih i televizijskih drama. Dobitnik je značajnih književnih nagrada. Kiševićeve pjesme su prevedene na mnoge jezike, između ostalih na engleski, njemački, francuski, slovenski, talijanski, turski, mađarski, arapski. Autor je dvadesetak knjiga poezije. Izvod iz bibliografije Uredi Mladić nosi svoje prve pjesme na ogled (1976.), Sve mirim te svijete (1976.), I ništa te kao ne boli (1980.), Mačak u trapericama (igra za djecu 1979.), Na ogledalu lice umij (igra za djecu 1979.), Due Pozzi Verdi (izbor pjesama na italijanskom 1987.), Erosa sjeme (1986.), Lampa u prozoru (1987.), Sijeda djeca (1992.), Snijeg u očima (1993.), Havino preklinjanje (1995.), Dever ćuprija (1996.), Svjetlost je Tvoja sjena (2002.) 101 vino od vina (2007.) Voda je moja mati (2008.) Zelene piramide (2008.) Odabrane pjesme Uredi Prisutan kao svjetlost bez glasa Filmografija Uredi U raljama života (1984.) Nepokoreni grad, TV serija (1981.) Balada o jednoj zastavi (1976.)

MISLA Skoplje 1980 tvrde korice, t+zlatotisak odlično očuvana

Set za zamenu ulja Villager Sadržaj: Levak Špric 100 ml Mikrofiber peškir 30 × 30 cm

Uložak sa strunom 4m za trimere Einhell Dužina strune: 4m Prečnik strune: 1,6mm Uložak sa strunom namenjen za sledeće Bosch električne trimere: ART 23 SL, ART 26 SL

Kofa pocinkovana 12 litara

Alen Ginzberg Hidrogenski dzuboks cuveni americki pesnik zbirka poezije iz 1983.godod- Knjiga u odlicnom stanju Biblioteka Alpha Lyrie

Valerij Brjusov-Duhovi vatre Gradina,Nis,1989 85 strana 20 cm Mek povez

Odlično očuvano. Autor - osoba Mandić, Božidar, 1952- = Mandić, Božidar, 1952- Naslov Dok isparava jutro : pesme / Božidar Mandić Vrsta građe poezija odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1986 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Nolit, 1986 (Subotica : Birografika) Fizički opis 64 str. ; 20 cm (broš.) Napomene Tiraž 1.000 Na unutr. str. kor. lista autorova slika i beleška o njemu. Božidar Mandić, pesnik koji je „osetio zov zemlje i divljine“, i stoga, napustivši grad, otišao da živi na selu, našao je u zbirci „Dok isparava jutro“ dobro pogođenu formulu i meru izražajne jednostavnosti, potrebnu da bi se postigla sugestivna poetska transpozicija ove vrste životnog iskustva. Za ovu poeziju su karakteristični sažetost i „filmski“, odnosno „fotografski“, „dokumentarni“ način trenutnog percipiranja stvarnosti. Videći u tim trenutnim snimcima „parčad istine“ koja se „sastoji iz mozaika“, pesnik veruje da pomoću tih fragmenata svakodnevnice (jer njegovo „bekstvo na selo“ je u stvari poetsko bekstvo u svakodnevicu) može da otkrije jedan dublji smisao koji se u tom mozaiku nazire kao integralna istina. On stoga gradi viziju sakralizovane i apsolutizovane sadašnjosti u kojoj je vreme takoreći ukinuto: njegov svet je svet u kome „već dve hiljade godina nema ništa novo“. Ova nas poezija vraća nekim izvorima, nekim skoro zaboravljenim elementarnim vrednostima, jednostavnoj mudrosti, a ipak, apsolutizujući sadašnjost, ne može i ne pokušava da prenebregne ono što pripada sadašnjem civilizacijskom stadijumu, te stoga ne pada u folklorno ili arhaično. Božidar Mandić (Novi Sad, 1952) književnik, osnivač Porodice bistrih potoka 1977. godine. Svoje umetničko delovanje je započeo kao jedan od protagonista novosadske konceptualne scene. Sredinom sedamdesetih godina 20. veka, počeo je da se zanima za drugačiji oblik stvaranja. Dotadašnje sprovođenje sve intimnijih akcija i neizlagačkih koncepata unutar grupe KOD (Miroslav Mandić, Slobodan Tišma, Marko Radojičić i Slavko Bogdanović) i grupe „Januar-Februar-Mart“, doprineli su želji za svakodnevnim ostvarivanjem sličnih iskustava, čija je realizacija jedino bila moguća u prirodi. Slično onome što je u isto vreme započela slovenačka grupa OHO (David Nez, Andraš Šalamun, Marko Pogačnik...) u selu Šempas (u Vipavskoj dolini). Godine 1977. iz Novog Sada se seli i nastanjuje u selu Brezovica, podno Rudnika gde je utemeljio prvu srpsku ekološko-umetničku komunu `Porodica bistrih potoka. Objavio je petnaest knjiga, realizovao dvanaest samostalnih izložbi i teatarskih predstava. Saradnik je Dečje redakcije Radio Beograda i Radio Televizije Srbije i kolumnista dnevnog lista Danas. Porodica bistrih potoka, Miroslav Mandić, avangarda, neoavangarda, Novi Sad, tribina mladih, postmoderna... MG106

Rad Narodna knjiga Beograd 1977g. 50str.