U paralelnom svetu, daleko od očiju smrtnika, veštice, volšebnici, vampiri i reptilijanci se udružuju na nacionalnoj osnovi i obrazuju saveze. Okultni savezi predstavljaju paradržavne tvorevine koje međusobno ratuju i sklapaju mirovne ugovore. Ponekad, dolazi i do unutrašnjih sukoba, kao na primer u Okultnom savezu Srbije. Pre osamdeset godina babajage su svrgle vešticu Adalbertu sa pozicije starešine srpskih okultista. Adalberta se međutim, nikada nije pomirila sa porazom i namerava da se vrati na vlast u velikom stilu… Čitaj dalje

U mirnom i dekadentnom kraju Beograda, nadomak uzavrelog centra i ušuškane Botaničke bašte, sredovečni univerzitetski profesor Milan Pešić prijatno troši svoje dane već polako svodeći životne račune. Decu je skoro izveo na put, u poslu se ostvario, ima i dva odana prijatelja s kojima prošlost čuva od zaborava, a sadašnjost od kolotečine. Žene? Nakon neobjašnjive izdaje one jedne s kojom je zauvek trebalo da deli dobro i zlo, žene u Milanovom životu ne postoje. Iza nje su ostali gorčina i opreznost, ispred njega samo sitna uživanja, ukradeni trenuci onog spokojnog samozadovoljstva koje samo iskustvo može da donese. Sve dok mu, pukim slučajem, za oko nije zapao jedan ljubak prizor, bezazlena sličica iz gradskog života, jedna od mnogih koje pažljivom oku ulepšavaju dane... Čitaj dalje

Dnevnik događaja Beograd za ponavljače jeste suptilno i bezvremeno sećanje na ljude i događaje koji su menjali život, prostor i vreme. Ova serija feljtona iz „beogradskog života“ jeste, na više načina, nastavak knjige Beograd za početnike, čije ispisivanje datira u rane osamdesete godine. Na zadivljujući način ponovo putujemo kroz zamršene lavirinte jednog grada. Upozoravajući na moguće katastrofalne opasnosti koje nam predstoje, neke stvari treba sačuvati od ništavila i zaborava. Postoji hiljadu i jedan razlog da ponovo pročitate ovu knjigu: 1. Smejaćete se na svakoj stranici. 100. Zavolećete film i muziku. 998. Otkopaćete najskrivenije tajne bez kojih je život neostvariv. 999. Ako niste znali da opsujete bez zadrške, naučićete. 1000. Setićete se zaboravljenih stvari koje su bar u ovoj knjizi sačuvane od zaborava. 1001. Sve za Beograd, ali Beograd ni za šta. Oda jednom gradu u kome se živelo punim plućima i koji je pored svih promena ostao jedinstven i neponovljiv. Čudesno, magijsko putovanje, nepristojno i pristojno, predstavlja zadovoljstvo kome je nemoguće odoleti. Hronika vremena koje je neumitno prošlo, ali je ostavilo neizbrisiv trag u srcima i dušama svakog od nas. Čitaj dalje

Mala kutija je antologija najkraćih srpskih priča XX veka.

Kao pouzdan lek protiv nostalgije Kapor nudi više od stotinu njegovih kolumni objavljnih u Vestima. Ta pisma pod zajedničkim naslovom "Dragi naši", zajedno sa prepoznatljivim ilustracijama, pisana su pomalo nasmešeno i pomalo tužno i bave se životnim sitnicama i osećanjima na svima nama poznat i drag tipično kaporovski način. Čitaj dalje

Istorijski, roman “Đeneral” je pre svega tužna i tragična priča o našim večitim deobama, u ratu I u miru; priča o nama Srbijancima i Srbima jednom narodu a trima verama; priča o narodu kojem je “lakše izdati nego prekrstiti se”, a Paša Sokolović nam je tipičan primer koliko smo,”služeći drugom, uspevali visoko da doguramo i još bolji dokaz kako smo nesposobni darazlikujemo izdaju od junaštva, sebiĉnost od požrtvovanja, sluganstvo od ponosa”! Kordićev način pisanja je jednostavan, razumljiv, pregledan, svež, objektivan i osobit. Za romanse ne može reci da je dinamičan, ĉak naprotiv. Takođe, (istorijski) događaji koji slede poznati sukao i sam završetak priče ali svaka stranica ove knjige navodi nas na razmišljanje o sebi i odrugima. Njegove rečenice nas upućuju... "Uvijek se na početak vraćamo, a nikada se pameti dozvati ne možemo". Čitaj dalje

Roman Life lift u kojem glavni lik Agneza Ena, novinarka u "Montenegro Times-u", pokušava da napiše esej o ženama i moći kojim će konkurisati za prestižnu nagradu "European Online Journalism Award". Paralelno sa pisanjem eseja dešava se njena lična drama. Zagledana u svoj život polako otkriva da se na njemu odražavaju mnoge zakonitosti fenomena koje istražuje, naročito bračnih, ali i prijateljskih koji uključuju česte manipulacije bliskošću što postepeno vodi u izdaju. Montenegrinski kulturni obrazac otkriva visoku društvenu i bračnu hijerarhizovanost koja je sveprožimajuća, što zateže masku privida da je takav poredak stvari u redu. Stvarnost i esej polako se prepliću dok u jednom trenutku život protagonistkinje ne postane predložak za tekst eseja. To je istovremeno i kraj eseja. Maske se skidaju, prividi iščezavaju, likovi doživljavaju transformacije, dok obrazac ponašanja biva krupno uzdrman. Roman pokušava da kroz naraciju o četiri lika s dosta psihološkog poniranja ispriča potragu za jednim dostojanstvenijim životom vrijednim življenja kako ženskog tako i muškog. I njihovog zajedničkog. Čitaj dalje

Ovo je roman o ženi koja je ubila djevera! Na prvi pogled u pitanju je svakodnevna bizarna priča iz „crne hronike“, jedna od onih kakve srećemo u bulevarskoj štampi i kojima hranimo našu izopačenu radoznalost! Valja reći da su odmah na početku naša očekivanja iznevjerena. Bizarno porodično ubistvo koje će ona izvršiti kao odrasla žena u provincijskom sudu, u poretku vrijednosti i motiva na kojima su zasnovani postupci likova ovog romana, prirodno nam se ukazuje kao mogući neželjeni odjek ljudskog zla, poraza i poniženja koje je doživjela prisustvujući ubijanju i doslovnom masakriranju svoje porodice... Po tome ubistvo djevera u ovom romanu i nije prioritetno nego je više jedna moguća udaljena i iskrivljena posljedična mjera dramatičnih zbivanja kroz koja je još od najranijeg djetinjstva prolazila ova žena. Primarno učešće u svemu očito je imao u tom kraju dobro poznati događaj koji se odigrao 6. februara 1945. godine, kada su ustaše iz Dervente upale u obližnje selo Rapćani, zapalile ga i izvršile nezapamćeni pokolj srpskog civilnog stanovništva. Petra je kao dijete bila svjedok pokolja njene uže porodice i samo je igrom slučaja ostala živa. (iz predgovora dr Staniše Tutnjevića) Čitaj dalje

Arseniјe Kirila Njegovan, naslednik čuvenih Njegovana, kućevlasnik i rentiјer, strasni zaljubljenik u svoјe kuće mezimice, postao јe simbol čoveka kog je obuzela velika strast – strast posedništva. Glavni јunak romana upravo јu јe sam ovako opisao: "Između mene i moјe imovine važi odnos recipročnog vlasništva; mi smo dve strane јednog bivstva, bivstva posedništva". A upravo tom bivstvu podređen јe vasceli Arseniјev život do te mere da se sve što se posedu protivi shvata kao pretnja od koјe Arseniјe pokušava da spase ne samo svoјe kuće no na kraјu i samog sebe. Čitaj dalje

Šta biste vi radili kada bi vas neko probudio iz najslađeg sna u pola noći, samo zbog toga da biste bili sudija nekim mačkama koje su se posvađale na krovu? Da li biste pristali?

Prostor, vreme i stil oligarha i tajkuna, u postoktobarskom periodu Rusije i poslepetooktobarskom vremenu Srbije predstavlja osnovu Crnčevićeve priče o ljudskim naravima, ispričane na veoma maštovit, crnčevićevski vešt i duhovit način, uvek iz ugla običnog čoveka i građanina, uvek zagrcnut humorom i ironijom. Samo onaj ko je dešifrovao i razumeo princip „zemlje nadimaka” – sveta ludila i svakovrsne izopačenosti, dostojan je da ga smatraju klinički „normalnim”, izabranim čuvarem starih i zaboravljenih vrednosti. To je ona „uteha” koju nalazi čitalac ovog romana. Čitaj dalje

"Sedmi dan košave" u prepoznatljivom tematskom i literarno smisaonom krugu, u kome je Novi Beograd stalni okvir za jezovite senzacije njegovih junaka, za njihov lov na emociju, na komunikativnu rezonancu, otkriva autorovu lakoću u artikulaciji vlastitog senzibiliteta. Krećući se, još jednom, u organizaciji literarnog smisla iz perspektive biblioteke, on svog čitaoca dovodi u samu maticu vremena u kome živi. Čitaj dalje

Roman o mladosti i pesniku, prva knjiga detinjstva...

Ovaj izuzetno nadahnut ispis sećanja na Branka Miljkovića, možemo već sada pouzdano reći, dragocen je izvor podataka sadašnjim i budućim istraživačima i tumačima ličnosti i dela jednog od najznačajnijih pesnika naše novije književnosti. Autor knjige, Brankov prijatelj iz detinjstva i stalni sagovornik, prati naglo prekinutu životnu nit pesnikovu do njegovog odlaska u Beograd, pa i kasnije, na studijama, do njegovog odlaska u Zagreb. Sećanja teku i razvijaju se u nekoliko paralelnih, ali međusobno posredovanih tokova. Opisivanje je obavljeno po principu manje ili veće važnosti određenih biografskih elemenata iz raznih situacija i perioda pesnikovog života, kojim se prati i osvetljava životni i stvaralački uzlet Branka Miljkovića. Čitaj dalje

Nema knjiga Violete Jović je roman o duboko drhtavom, tajnama okovanom ćutanju usred velike pomahnitalosti i prokletstva, usred bolnog nerazumlja i kobnih strasti, usred teških olujnih vremena. Nema knjiga iz različitih pripovedačkih perspektiva, kroz lične ispovesti svakog od svojih junaka, ukazuje na zajedničku nesrećnu sudbinu, satkanu od pojedinačnog trpljenja, prigušenih suza i neostvarenih želja za koje niko ni u najbližoj okolini nema sluha. Negde u tesnom hodniku između tamnica u koje su junaci smestili svoje potrebe i čežnje, svoje pravo na radost i iskazanu muku, odvija se njihov žrtvenički život obeležen tišinom, složena usamljenost osuđena prostim neznanjem i sebičnošću drugih ljudi. Ćutanje je najveće kod onih koji imaju šta da kažu, beskrajno kod onih koji najviše osećaju. Takvo će se ćutanje u jednom trenutku odvojiti iz tamnog vrtloga porodičnih dešavanja i postati samom sebi fenjer ka izlazu. Nema knjiga ostaviće svoje čitaoce nemima, da bi ih kroz neminovno iskustvo empatije prema romanesknim junacima, podsetila na bogatstvo unutrašnjih sadržaja onih koji ne govore, a iz toga na poštovanje tuđih, nepodeljenih tišina. Čitaj dalje

Ðorđe Šagić je junak sa osam imena i sa osam biografija! Od Ugarske i Karlovačke bogoslovije koju napušta i propasti Karađorđeve Srbije iz koje odlazi u poslednjem trenutku, preko Nemačke koju je prokrstario pešice, do Amerike, u kojoj je promenio mnogo imena, zanimanja i gradova, i do Paname i Meksika. Od bekstva iz ropstva do najvećih počasti i istorijskih uloga. Čovek koji je odlučio sudbinu Teksasa. Jedinstvena sudbina, nesvakidašnja priča. Roman o čoveku koji je tragao za slobodom i sobom. Čitaj dalje

Evo šta o ovom delu kaže njegov prevodilac, Milan Miletić: "Česterton je, mora biti, bio čovek koji je suviše znao i umeo; veoma plodan pisac, esejista i pripovedač, obeležio je duh razmišljanja i književnosti engleskog jezika prvih decenija XX stoleća, i onda bezmalo pao u zaborav; po mnogo čemu, njegovi su spisi proročki, dijagnostifikovao je problem sa postmodernizmom pre no što je taj izraz uopšte bio skovan. Bio je neuporedivi bloger u današnjem značenju tog termina, na koji se pozivaju mnogi koji pišu na internetu. Ukratko, Česterton je znao da labavi moralni standardi mogu da pomognu dehumanizaciji čoveka." Čitaj dalje

Uvod u priče o nesanici počinje sećanjem na događaj koji se zbio sredinom XVIII veka u Drezdenu! Narušenog zdravlja, grof Kajzerling noću nije uspevao da namakne san na oči, ali je verovao da postoji muzika koja bi mogla da mu pomogne i odagna uznemirujuće misli. Da li je ona ličila na san, na život, ili na nešto treće, ukoliko za treće uopšte ima mesta? Više od dvesta pedeset godina kasnije, san je naučio junaka da se ne plaši spavanja, jer ga je naveo na srećnu pomisao da on možda i ne postoji. Lek za nesanicu slikar nalazi u putovanju, a arheolog u tome što drugima prepričava priče. Neobične pustolovine snenog slikara Slavka Krunića sada su pred budnim okom današnjeg, nesumnjivo umornog čitaoca. Zanimljivo je da su ove priče zabeležene rukom osobe koja pati od nesanice, ali uprkos tome beležnik je uveren da su snovi jednako uticajni kao i java. Stoga nagoveštava da ih je teško razlikovati od budnog stanja, baš kao što nije jednostavno zaključiti ko je "stvarna" ličnost, a ko lik iz priče. Osam pripovedaka izabrano je ne slučajno, već zbog toga što je u numerologiji i matematici (oborena) osmica simbol beskonačnosti i večnog kretanja. Ovim snoviđajnim pripovetkama defiluju, između ostalih, tvorac violina Stradivari, kompozitor Ðorđo Maineri, indijska boginja Sarasvati, lautista Edin Karamazov i beogradski novinar Velja Pavlović. Onaj kome to nije dovoljno ne ume budan sanjati, a ni usnuo putovati. Čitaj dalje

Jedan od najboljih savremenih pripovedača, dobitnik NIN-ove nagrade za roman godine, Danilo Nikolić u novom romanu sjedinjuje najbolje postupke iz pripovedaka sa dokumentarnim i autobiografskim efektima modernog romana. Da bi odgovorio na anketu gde je, u stvari živeo, kako bi mu se na tom mestu postavila spomen-ploča, pisac-narator pitkim kazivanjem prebira po osetljivim tačkama svoga života i pamćenja epohe. Čitaj dalje

Nastavak romana Vitez u doba zla i Poslednji despot! Uzbudljiva slika Srbije u XV veku data iz perspektive memoarskog sećanja Radiča Postupovića, čelnika srpske vojske u doba despota Stefana Lazarevića i despota Ðurđa Brankovića. Pošto se u poznim godinama zakaluđerio na Svetoj Gori, Radič Postupović, očajan zbog prilika u Srbiji, pokušava da u sećanjima na događaje u kojima je učestvovao, počev od Kosovskog boja, prepozna izlaz za svoju zemlju usred istorijskog vihora. Granični trenutak jedne epohe i jednog ljudskog života. Čitaj dalje

SJAJ U OKU ZVEZDE je romаn o snаzi vere! O stvаrаlаštvu i žrtvi! O dаrovimа Duhа Svetogа! O nevidljivoj svetlosti ikonа! O ženаmа koje su menjаle istoriju slаvnog Vizаntijskog cаrstvа i istoriju hrišćаnstvа.. O pobedi prаvoslаvljа. Glаvne junаkinje romаnа SJAJ U OKU ZVEZDE su tri izuzetne žene. Živele su u dobа kаdа crkve nisu bile domovi Božji, već su ličile nа povrtnjаke i ptičаrnike. Kаdа je, po zаpovesti cаrevа i pаtrijаrаhа, ikonoljublje proglаšeno zа jeres. Kаdа su ikone skrnаvljene i jаvno uništаvаne, а svi koji ih poštuju progаnjаni. Irinа i Teodorа bile su vizаntijske cаrice. Volele su ikone i borile su se zа povrаtаk ikonopoštovаnjа, svаkа po svojoj moći i po svojoj prirodi. Lilijа je bilа ikonopisаc. Nije se odreklа svoje uzvišene umetnosti ni kаdа su mnogi slikаri odbаcili dаr Božji dа bi primili dаrove cаrske. Ni kаdа je ikonopisаnje zаbrаnjeno. Znаlа je dа "čoveku ne vredi dа zаdobije čitаv svet аko duši svojoj nаudi". Ostаlа je vernа, i svojа, zаgledаnа u sjаj u oku Zvezde nezаlаzne. Čitaj dalje

Dvadeset godina posle smrti Milan Milišić nam se obraća izvanrednim, do sada nepoznatim književnim delom – romanom Oficirova kći! Tako žanrovski zaokružuje svoj višestruki talenat: posle temeljnog, priznatog pesnika i sjajnog esejiste, u Milišiću smo dobili i elegičnog romanopisca. "Oficirova kći je počast jeziku, pripovest o odrastanju i nerazumevanju u nekada postojećoj domovini. Sisak, Šabac, Dubrovnik... Jugoslavija pre više od pola veka ogrnuta svečanim i setnim. Roman – elegija. Pred nama je uzvišena tuga Milana Milišića." - Vladislav Bajac "Na ovoj pozornici kreću se, spojeni isprepletanim porodičnim i društvenim vezama, gubitnici preko kojih je prešla svom nemilosrdnom težinom istorija, oficiri raznih vojski, seljaci, ribari, propali dubrovački gospari, policajci, dečaci i devojčice, sluškinje, gazdarice, popovi i komesari. Porodica Milišićeve junakinje, devojčice Katice, takva je kakvu je mogao da sklopi samo ovaj prostor i njegove nestalnosti: "Majka se posredstvom tete Nicolette dogovara sa ilegalcem u Zagrebu, otac za to vrijeme u vojsci NDH, none simpatizer Italije, djed Dragomir folksdojčer, njegov sin u njemačkoj vojsci, baka Dara pomaže četnike i komuniste i sve ostale koji naiđu, dundo Damir šverca u Dubrovniku – luda kuća!" Oni su kao oni putnici sabijeni u teskobu starog dubrovačkog tramvaja, čija će se poslednja vožnja završiti na (ne)očekivan način, koji je i metafora zajedničke sudbine i grubog kraja detinjstva; surovog, ali ipak potrebnog, otrežnjenja. Milan Milišić je ostavio čitaocima ovaj rukopis kao deo svog dragocenog književnog zaveštanja, ugradivši u njega istančano poznavanje i razumevanje svog mediteranskog sveta, istovremeno otvorenog ka moru i prostranstvu, ali često skučenog i zagušenog jakim emocijama, naslagama tradicije i provincijalnošću..." - Milan Ristović Čitaj dalje

Gospođa Olga, peti roman iz Beli Markovićevog Valjevskog ciklusa (Knez Miškin u Belom Valjevu; Devet belih oblaka; Orkestar na pedale; Kavaljeri starog primera) o prikladnosti i ništavilu, metafizičkoj praznini i sveprožimajućoj dosadi, nosi sve odlike belimarkovićevske poetike i sasvim apartnog stila. Reč je o tamnom, posve belimarkovićevskom jezičkom pletivu u kome autor traga za nesmirenom dušom upokojene valjevske čudakinje, gospođe Olge, kroz zavodljivu igru živih ljudi i utvara, a sve u pretećem zasenku Drugog svetskog rata, zapravo - u poslednjim danima prividnog mira... Čitaj dalje

U zbirci pripovedaka inspirisanih ratom i ratnim dešavanjima Dragiša Vasić nije posegao za direktnim opisivanjem rata već moralnih posledica do kojih on dovodi. U gostima, Resimić, dobošar, Rekonvalescenti, U praznom oltaru pripovetke su koje jasno pokazuju da je moralno posrnuće čoveka odraz delovanja spoljašnjih prilika i uticaja... Čitaj dalje

The work which most obviously spans the categories of fact and fiction, history and legend is the Conversation with Goya (1935). Here, the author’s identification with his subject is complete. The ideas attributed to Goya are in fact Andrić's own reflections on the nature of art, provoked by an affinity with the painter's work. Had Andrić been interrogated as Ćamil was, he would have had to reply: "I am he". The form of this piece, which has been used by other modern writers, brings it closer to a work of art than an essay. Goya's physical appearence is described briefly with particular attention to his hands, the bridge between the painter's physical existence and the world of his imagination. The "conversation", like so many of Andrić's works, is set in a frame with two dimension: the timelessness of a small French café, and the reference to a circus being set up outside it. The fact that the café is near Bordeaux rather than in Spain suggests the insignifiance of man-made geographical divisions. The main idea presented in the essay is that the situation of the artist described as ambiguous and often painful. He is resented as suspect, concealed behind a number of masks. The artist's destiny "insincerity and contradiction, uncertanity and a constant vain endeavour to bring together things which cannot be joined". Signs Along the Road: The collection of these notes entitled "Znakovi pored puta"/ "Signs by the roadside" as well as "Sveske"/"Notebooks", published after Andrić’s death, can be best described as the writer's intellectual diaries. As may be imagined of a man who recoiled so consistently from any exposure of his private life and thoughts, Andrić was equally consistent in his dislike of the diary as a genre, seeing it as a misguided search for permanence. *** Dvojezično, srpsko-englesko, izdanje tri dela našeg proslavljenog nobelovca, Ive Andrića, u izvrsnom prevodu Silvije Hoksvort. Razgovor s Gojom (1936) predstavlja zamišljen dijalog sa velikim umetnikom, jednim od najznačajnijih predstavnika španskog i evropskog romantizma u slikarstvu. Andrić nam ovde otkriva svoje kompleksno shvatanje umetnosti, govoreći o njenoj dvostrukoj prirodi, božanskoj i demonskoj, kao i o prosvetiteljskoj luči koja odabrane osvetljava iznutra, a oni to svetlo prenose običnim ljudima. To je poziv koji donosi mnoga zadovoljstva i mnoga stradanja, teret koji je u isto vreme prokletstvo i blagoslov. U Mostovima Andrić piše o najznačajnijem simbolu svog celokupnog dela. Mostovi su otelovljenje vremena i trajanja, sile i snage, žrtve i njene nepokolebljivosti. Oni ne povezuju samo obale, već i epohe, ljude, žive i mrtve, narode, države. Oni predstavljaju jednu od najkorenitijih čovekovih težnji, da pređe na drugu obalu, težnje koja mostom postaje cilj i smisao, i tako uvede red u naše postojanje. Tom težnjom čovek prevladava smrt, makar i simbolično, te razbuktava plamen nade bez kojeg se ljudska egzistencija pretvara u puko vegetiranje, jer, kako kaže sam Andrić, „... sva je naša nada s one strane”. Znakovi pored puta, posthumno objavljeni, predstavljaju jedan od vrhunaca meditativne proze na srpskom jeziku. Ovde je uvršten izbor najinteresantnijih delova koji nam je priredila Silvija Hoksvort. To je duhovni dnevnik velikog pisca koji je pisao godinama, bez posebne namere da od toga stvori veliku knjigu, ali je na kraju svakako to i učinio. Upravo nepretencioznošću kojom Andrić tretira duboka metafizička i egzistencijalna pitanja čitalac je privučen i uvučen u magični svet znakova-krajputaša na kojima traži svoje unutrašnje smerove. Čitaj dalje