Dokument iz 1937. godine, sa potpisima oko 300 građana Podgorice, među kojima: - Nešo Šćepovič, gradonačelnik Podgorice - ing. Veliša Popović - ing. Blagota Radovic - Mióo Stijović - Jovan P. Vukćević, urednik `Zete` Nešo Šćepović bio je crnogorski biznismen i političar, koji je od 1925. do 1940. bio gradonačelnik Podgorice, tačnije 14 godina i sedam mjeseci, što govori o njegovoj popularnosti. Pričali su da je bio srdačan i energičan čovjek, posjedovao je trgovačke radnje, električnu centralu, hotel. Za njegovo vrijeme, napravljene su mnoge zgrade, doveo je struju Podgorici, do Skadarskog jezera sagradio željeznicu i uspostavio avionski saobraćaj sa Beogradom. Prvi avion je poletio 1938., što je narod komentarisao: “Avion Podgorica krstila ga Nešovica”. Bio je jedan od najbogatijih građana Podgorice i dobio je nadimak „Sirotinjska majka“ jer je često dijelio novac i hranu siromašnima. Kada su mu ljudi zahvaljivali na pomoći, njegov odgovor je bio “zahvaljujući vama ja sam gradonačelnik, vi ste me izabrali”. Kada je doveo struju Podgorici, jedan protivnik uvođenja električne energije je komentarisao: „Pošteni ljuđi dolazu doma za viđela, a skitači neka, tamo oni, lomu vratove“. Tags: Crna Gora, Podgorica Kao na fotografijama.

Vasko Popa potpis autograf autogram Svojeručni potpis pesnika Vaska Pope na naslovnoj strani knjige . Format lista 11,5 x 18,5 cm , Cena 6000 dinara

Atelje 212, program predstave KUĆEVLASNIK I PALIKUĆE iz sezone 1959/60, na kojem su potpisi / autogrami 15 učesnika predstave: - Maja Čučković - Stanko Buhanac - Sima Ilić - Ljuba Tadić - Brana Kravljanac - Radomir Popović - Slobodan Aligrudić - Bekim Fehmiu - Zaga Marjanović - Milutin Butković - Margita Predić-Nušić - Ljubomir Draškić - Stojan Dečermić - Radmilo Ćurčić Petnaesti potpis / autogram ne mogu da identifikujem. Kao na fotografijama.

Overena kopija na 83 strana sa 45 fotografija i sema (12X17cm.) i 4 priloga.

Originalno, rukom pisano i potpisano pismo Tihomira Ostojića, upućeno Jugoslovenskoj Akademiji, iz 1916. Dr Tihomir Ostojić (Potiski Sveti Nikola, 17. jul 1865 — Beč, 18. oktobar 1921) je bio profesor Srpske velike pravoslavne gimnazije u Novom Sadu, muzikolog, književni i pozorišni kritičar, istoričar književnosti, sekretar Matice srpske i dekan Filozofskog fakulteta u Skoplju. Već sa 11 meseci ostao je bez oca Rade. Odrastao je sa majkom Savetom (rođ. Firićaski), koja se preselila u Novi Sad, kako bi sinu obezbedila bolje obrazovanje. Osnovnu školu završio je u Potiskom Svetom Nikoli. Potom je pohađao gimnaziju u Novom Sadu, u kojoj će kasnije i predavati. Profesor mu je bio Jovan Grčić, koji ga je, prepoznavši njegov talenat za muziku, primio u svoju kuću, gde je ostao sve do mature. Tokom gimnazijskih dana bio je horovođa, čak je i komponovao, a od instrumenata je svirao klavir i violinu. Već kao gimnazijalac okušava se u književnom stvaranju. Preveo je krajem 1882. godine delo Hofnera - Svako je kovač svoje sreće. Kao pitomac Tekelijanuma studirao je filozofiju (germanistiku i slavistiku) u Budimpešti. Bio je vrlo aktivan u budimpeštanskom studentskom književnom društvu „Kolo mladih Srba”. Na redovnim sednicama društva čita svoje brojne pisane radove. Potpisuje se kao dopisnk Stražilova sa pseudonimom „Tih. Radova O.”. Iz studentskih dana potiču njegovi radovi iz srpske istorije i mali kritički ogledi. Profesorski ispit položio i doktorsku tezu o Dositeju Obradoviću (1894) odbranio je u Beču, kod čuvenog profesora Vatroslava Jagića. U Novosadskoj gimnaziji je radio od oktobra 1889. do 1911. godine kao profesor. Predavao je srpski, mađarski i nemački jezik, filozofiju, a povremeno i pevanje i gimnastiku. Kao svestran intelektualac, objavljuje niz knjiga o muzici, teoriji i izvođenju. Smatraju ga tada za profesora i „vrednog i zaslužnog muzičara” koji i dobro svira na klaviru. Po dolasku za katedru gimnazijsku u Novom Sad preuzeo je rukovođenje i dirigovanje gimnazijskim horom. Nižu se svake godine novi muzikalni naslovi: „Staro Karlovačko pjenije” za četiri glasa na note (1887. i 1890), „Srpsko narodno kolo” za glasovir (1891), „Srpski zvuci” pesme i igre za klavir (1892), te knjige o crkvenom notnom pevanju „Mala Katavasija... ”(1880. i 1894). Ostojić se tokom života najviše bavio Dositejem Obradovićem, a prvi u nizu radova o Dositeju javlja se 1894. godine. U matičinim „knjigama za narod” izdao je Dositejeve basne. Neumorni Tihomir je 1901. godine osnovao u Novom Sad prvo Sokolsko društvo, ali koje je radilo bez pisanih pravila. Rad se sastojao u telesnom vežbanju mladih dvaput nedeljno, a subotom su održani drugarski sastanci na kojima se razgovaralo o slovenskom zajedništvu. U Novosadskoj srpskoj čitaonici prof. Ostojić je bio potpredsednik. Na jednom od društvenih prela održanih u čitaonici on je marta 1902. godine održao predavanje pod nazivom: „Ima li Novi Sad uslova da postane središte ovostranih Srba?”. Godine 1905. on je potpredsednik Društva književnika, novinara i umetnika „Zmaj” u Sremskim Karlovcima. Jedna od društvenih aktivnosti bila je staranje o podizanju spomenika pesniku Jovanu Jovanoviću Zmaju. Bio je veliki i bliski prijatelj sa slikarom Urošem Predićem, kojeg je posetio u Orlovatu 1904. godine. Krajem 19. veka doktor filozofije Ostojić je okupio oko sebe grupu mlađih intelektualaca koji su tražili reforme u savremenom društvu. Oni su smatrali da promenu treba da inicira i predvodi Matica srpska. Reforme Matice srpske koje su se desile 1899-1900. godine njegovo su delo. Osnovao je časopis Pokret, koji je povremeno izlazio od 1899. do 1912. godine. U njemu je najčešće napadao Maticu srpsku, zahtevajući promene u načinu na koji je vođena ova institucija. Fokus kritike je bio na Letopisu i Biblioteci Matice. Ostojić je kao urednik šest godišta, od 1903. godine radio na modernizaciji `Kalendara Matice srpske`. Tihomir Ostojić se rano vezao za Maticu; od 1898. godine je član njenog Književnog odeljenja. Ostojić je 1911. godine izabran za sekretara Matice srpske, sa zadatkom da obnovi Maticu i uključi je u pokret nacionalnog preporoda. Na toj poziciji se vodio do marta 1920. godine i taj rad mu je uzet u penzioni staž. U okviru reformi osnovao stručna tela, „zborove”, za prosvećivanje, umetnost, istoriju, antropogeografiju i etnologiju, kao i za srpski jezik. Predložio je izmene u stipendiranju studenata, radio je na širenju članstva i uspostavljanju mreže poverenika, unapređenju edicije Knjige za narod i izdavačke delatnosti.[4]Uređivao je i Letopis Matice srpske od 1912. do 1914. godine. U listu Pozorište povremeno je objavljivao pozorišne kritike, što ujedno predstavlja i njegov prvi konakt sa Srpskim narodnim pozorištem (SNP). Za člana Pozorišnog odseka Društva za SNP izabran je 1904. godine, a za predsednika 1907. godine. Kao i u slučaju Matice srpske zahtevao je korenite reforme i modernizaciju pozorišta. Po izbijanju Prvog svetskog rata našao se na udaru austrougarskih vlasti, kao i drugi istaknuti srpski intelektualci u Monarhiji. Zbog disciplinske istrage koja je povedena protiv njega u Matici, a na zahtev komesara, zbog objavljivanja slika srpske vojske u Balkanskom ratu u Matičinom kalendaru za 1914. podneo je ostavku. Ostao je bez primanja, zarađujući tako što je pisao za zagrebačke časopise i skupljao podatke za Hrvatski biografski leksikon. Interniran je zbog „širenja srpske propagande” septembra 1914. godine u logor u Baju, pa u Sekešfehervar, gde je 1916. godine oboleo od tuberkuloze. I za vreme internacije, koju je proveo bolestan i u oskudici, neumorno je pisao. Objavio je tokom rata studiju o Branku Radičeviću u Radu JAZU u Zagrebu. U Novi Sad se vraća maja 1917. teškog zdravstvenog stanja. Oporavlja se na Fruškoj gori, a potom se ukljujučuje u političke pripreme za oslobođenje Vojvodine. Još tokom ratnih meseci vraća se na mesto sekretara Matice. Pošto mu je aprila 1920. ponuđeno mesto profesora i dekana (maja 1920) novoosnovanog Filozofskog fakulteta u Skoplju Ostojić je prihvatio ovu dužnost i napustio Novi Sad. Ministar prosvete donosi maja 1920. godine odluku, da se redovnom profesoru Skopskog univerziteta Ostojiću uračunaju u penzioni staž, sve dotadašnje godine (1889—1920) kao predavača i profesora Novosadske gimnazije i sekretara Matice srpske. Na funkciji se kratko zadržao, zbog pogoršanog zdravstvenog stanja. Kao dekan u Skoplju dobio je Orden Sv. Save III stepena za prosvetni rad. U Skoplju je tokom te godine uspešnog rada osnovao „Naučno društvo”, kojim je predsedavao. Odlazi na lečenje u sanatorijum u Beču, gde je i umro 18. oktobra 1921. godine. „Jedan od najvećih Srba rodoljuba u Vojvodini, ozbiljni prosvetni i naučni radnik” sahranjen je 3. novembra 1921. godine na Novom groblju u Beogradu. Bio je dopisni član Srpske kraljevske akademije (od 1910) i dopisni član Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu. Održavao je tokom života jake veze sa rodnim Semiklušom, koji je u znak pijeteta 1947. promenio ime u Ostojićevo. Napisao je i monografiju svog sela. Ulica u Novom Sadu i nekim drugim mestima, nosi njegovo ime. Bio je oženjen Jelenom, upravnicom više ženskih internata. Ona je nakon njegove smrti, od 1931. godine vodila u Somboru svoj „Veliki devojački internat”.

Glas omladine zajednički broj omladinskih listova Vojvodine u čast polaska štafete 23.III.1980.,u dobrom je stanju.

Poljoprivredno Dobro `Zrenjanin` u sastavu IPK `Servo Mihalj`,list radnog kolektiva broj 24 izašao maja 1980 godine,u dobrom je stanju.

Originalni rukopis na vizit karti. Upućeno Leni Pavlović, tetki Kraljice Drage Obrenović, kćerci Nikole Milićevića Lunjevice. Mileva Vukomanović, udata Alimpić (Srezojevci, 1833 – 1914) bila je ćerka Petra Vukomanović, brata kneginje Ljubice, i Vasilije Vukomanović. Nakon Petrove smrti, kneginja Ljubica je preuzela brigu o Milevi, što je kao posledicu imalo to da ona bude vaspitana u dvorskim uslovima. Za generala Ranka Alimpića udala se 1852. godine. Nisu imali dece. Godine 1904. podigla je novu, zidanu pripratu crkve Svetog Save na Savincu, u kojoj se nalaze zemni ostaci članova porodice Vukomanović. Okupila je majstore, prepravila staru drvenu crkvu, obnovila stare spomen ploče porodice Obrenović i Vukomanović iz Srezojevaca, i pritom ih sve sahranila u dozidanom delu crkve. Mileva Vukomanović je takođe zaslužna za proučavanje istorijata porodice Vukomanović sa obzirom na to da je svojim beleškama sačuvala od zaborava podatke o njihovom poreklu (Metohija, Nikšić, Stragari, Srezojevci). O suprugu Ranku objavila je posmrtnu građu pod naslovom „Život i rad generala Ranka Alimpića – u vezi s događajima iz novije srpske istorije” 1892. godine. Tokom vremena vlasti Aleksandra Karađorđevića, njihov stan u Beogradu bio je središte okupljanja obrenovićevaca. Pored knjige o suprugu, objavila je i biografski tekst o kneginji Ljubici (Srpska crkva, kalendar za redovnu 1910. godinu), kao i rad o ubistvu Petrije Pljakić, ljubavnice kneza Miloša, koji se čuva u Arhivu SANU. Pored toga, sarađivala je u Malim novinama, Večernjim novostima i Štampi. Pod oznakom „književnik”, Mileva Vukomanović dobila je posebnu odrednicu i u najnovijoj Srpskoj enciklopediji (2010). Kao na fotografijama.

Специјална новогодишња честитка Председника ПредседништваСФРЈ Б. Јовићаза Нову 1991. годину, са својеручним , руком написаним (не штампаним) потписом председника СФРЈ. Израђена и жигосана као максимум карта са преклопом. На првој страни је грб СФРЈ у златотиску. Реткост.

Monografija `NAFTA-GAS` Novi Sad,OOUR `Građevinski Radovi` Zrenjanin Jugoslavija,izdata povodom 25 godina postojanja 1985 godine,u dobrom je stanju.

U dosta dobrom stanju, prva polovina 20tih godina proslog veka. . Pogledajte pa procenite sami. .

PEKO DAPCEVIC - ORIGINALNI POTPIS 1963 [D] Stanje : kao na slikama Godina : 1963

ODBOR ZA PROSLAVU 80TOG RODJENDANA - NIKOLA PASIC printovana fotografija sa pecatom odbora i dokument Dimenzije fotografije : 29,5 x 20,5 cm Stanje : kao na slikama Godina : 1926

Prednja leva viljuška/rame 810437-K - Toyota Yaris. Godište: 03-05. Lokacija: prednja.

Glavčina točka 1006500014 - Audi. Bez ležaja točka i materijala za pričvršćivanje. Prečnik kružne rupe: 112 mm. Spoljašnji prečnik: 131 mm.

Glavčina točka 2146453887 - Fiat. Sa integrisanim ležajem točka i bez materijala za pričvršćivanje. Prečnik kružne rupe: 98 mm. Unutrašnji prečnik: 30 mm. Spoljašnji prečnik: 117 mm. Br. zubaca ABS prstena: 44.

Potisni ležaj S31-037 - Renault Laguna 01-07.

ABS senzor Volvo S80. Letnik: 98-08. Kraj vgradnje Sprednja os levo, Dolzina vodnika 980 mm.

Glavčina točka 2147603485 - Fiat. Za vozila bez ABSa. Sa integrisanim ležajem točka i bez materijala za pričvršćivanje. Pozicija: zadnja osovina Prečnik kružne rupe 98 mm. Spoljni prečnik 117 mm.

Glavčina točka 485308 - Opel.

Glavčina točka 485905 - Citroën, Peugeot.

Kućište ležaja točka (prednje) ZW-MA002L - Mazda 3. Godište: 03-09. Levi deo.

stara

Sajla kvačila Chevrolet Spark. Godište: 10-. Dužina: 927 mm.

Sajla kvačila Chevrolet Spark. Godište: 05-10.