100% original 25 x 20 cm signature, autograph, signed photo Morin O`Hara (engl. Maureen O`Hara; 17. avgust 1920 — 24. oktobar 2015) bila je irska glumica i pevačica poznata po brojnim ulogama u vestern filmovima. Rođena je 17. avgusta 1920. godine u Reneli, Okrug Dablin (Republika Irska), a preminula u 95. godini 24. oktobra 2015. u Bojsiju u američkoj saveznoj državi Ajdaho.

Poljna je naselje u Srbiji u opštini Trstenik u Rasinskom okrugu. Prema popisu iz 2011. bilo je 1250 stanovnika (prema popisu iz 1991. bilo je 1400 stanovnika).ULTRA RETKO,SVEDOCENJE CLANA GRUPE 501 U BORBI PROTIV PARTIZANA 1943 U NASELJU POLJNA.NAJVEROVATNIJE NASTALO U EMIGRACIJI,KUCANO PISACOM MASINOM NA 28 STRANICA VELIKOG FORMATA, 5 KARATA RUCNO NAPISANIH,SPOMINJU SE POZNATE CETNICKE VOJVODE OD MAJORA KESEROVICA...NIKADA OBJAVLJENO..JEDINSTVENO

ULTRA RETKO,JEDINSTVENO,3 PISMA I PAR KOVERTI KOJE JE HRVATSKI KNJIZEVNIK GUSTAV KRKLEC PISAO SVOJOJ PRVOJ ZENI PERSIDI KARSNIJEVIC SA KOJOM JE BIO U BRAKU OD 1919 DO 1925 GODINE,PISMA SU ORIGINALNA

Originalni dokument Narodne Odbrane od 3.VII 1936 godine, u kome se istaknuti nacionalni radnik Aleksa Jovanović Kodža obaveštava da je izabran za člana Nadzornog odbora Narodne odbrane. Dokument je svojeručno potpisao vojvoda Ilija Trifunović-Birčanin. Ilija Trifunović-Birčanin, (Topola, 1877 — Split, 3. februar 1943) je bio srpski četnički vojvoda. Četničkom pokretu se pridružio godine 1906. kada je s vojvodom Petkom otišao u Makedoniju, tada pod otomanskom vlašću te vodio gerilske akcije po Skospskoj Crnoj Gori kao komita, a zatim sa vojvodom Vukom četovao po Kumanovu i tamo ostao do prvog balkanskog rata 1912. Učestvovao je u oba balkanska rata, kao i u Prvom svetskom ratu. Borio se zajedno u odredima vojvode Vuka i ujesen 1916. na Sivoj Steni pogođen je u ruku, koja je morala biti amputirana. Tada je i vojvoda Vuk poginuo, a Birčanin je dobio zvanje četničkog vojvode. U periodu između dva rata, vojvoda Birčanin je vršio važne uloge u četničkoj organizaciji. Godine 1929. je postao predsjednik `Udruženja srpskih četnika Petar Mrkonjić za kralja i otadžbinu`, a od 1932. je predsjednik organizacije Srpska Narodna Odbrana (SNO). 1934. je predsjednik Udruženja starih četnika. U vrijeme drugog svjetskog rata je sudjelovao u puču 27. marta 1941. kojim je oborena pro-osovinska Cvetkovićeva vlada. Nakon aprilskog rata je izbjegao u selo Lipovo kod Kolašina. Izveštaj četničkog generalštabnog oficira Ivaniševića iz Splita o Birčaninovoj kolaboraciji sa Italijanima. U septembru 1941. Trifunović je došao u Split, koji se u to vrijeme nalazio pod vlašću fašističke Italije. Uz pomoć Dobroslava Jevđevića je počeo okupljati antikomunistički, velikosrpski i jugounitaristički raspoložene građane u pokret koji je trebao predstavljati alternativu kako hrvatskim nacionalistima okupljenim oko NDH, tako i partizanima pod vodstvom komunista. Te su aktivnosti vođene uz podršku italijanskih vlasti, koje su u četničkom pokretu vidjele korisnog saveznika. Ilija Trifunović Birčanin je stanovao u okupiranom Splitu, sastajao se i javno družio sa italijanskim visokim oficirima. Birčaninu su stražu držali karabinijeri. Biračnin je govorio da se »u prvom redu mora voditi borba protiv komunizma«, budući da su upravo »komunisti krivi zbog terora, koji okupatori provode nad narodom, jer komunisti stvaraju nemire«. Trifunović će, povezujući Dobrosava Jevđevića i Petra Baćovića u Hercegovini, Uroša Drenovića, Manu Rokvića i Branu Bogunovića u zapadnoj Bosni, Momčila Đujića u sjevernoj Dalmaciji i Stevu Rađenovića i Pajicu Omčikusa u južnoj Lici uspostavljati jedinstvenu vojnu komandu koja će uskoro djelovati kao štab četničkih odreda za Hercegovinu, Dalmaciju, zapadnu Bosnu i Liku. U martu 1942. Trifunović je dobio pismene ovlasti od Draže Mihailovića, vođe JVuO, da bude njen predstavnik, odnosno komandant Dalmacije, Like, Korduna i Primorja. Vojvoda Birčanin je preko svojih prijatelja i članova Narodne Odbrane također organizirao i četničke formacije u Sloveniji poznate pod nazivom Plava garda. S Mihailovićem se prvi put sastao u maju 1942. u selu Pustopolju kod Gacka u Hercegovini. Nakon toga, jedna britanska podmornica je na Korčulu za Birčanina donijela radio stanicu, tehnički materijal i novčana sredstva. Birčanin je izvođenje ove misije poverio vojvodi Momčilu Đujiću. Tada je unapredio generala Mihailovića u čin četničkog nadvojvode. Mihailović je tom prilikom predao listu od 25 oficira JVuO koje je stari Birčanin proglasio četničkim vojvodama. Početkom jula 1942. godine, nakon poraza partizana u Hercegovini je izvršena smotra četnika po srezovima. Ilija Birčanin je tada obišao četničke jedinice u nevesinjskom, gatačkom i bilećkom srezu. Pratili su ga italijanski general Alesandro Luzana, Dobrosav Jevđević i četnički komandanti iz pomenutih srezova. Četnicima u Bileći održao je sledeći govor: „Zahvaljujem vam se junaci, što ste u ovim krajevima slomili komunizam i uništili te krvave bande. Pozivam vas, da se pokoravate zakonima i ne nasjedate lažnim vijestima, te da se i dalje borite protiv komunizma, jer su boljševičke armije već na umoru. Danas je glavna borba uperena protiv komunizma, u kojoj se osim ostalih naroda Evrope bore i svi južni Sloveni, jednako Srbi, Hrvati i Slovenci, a iz koje će borbe izići nova Evropa, gdje nas očekuje novi život, koji će sigurno biti bolji, te ćemo u miru moći podizati svoje razrušene domove i orati naša polja.“ Birčanin je, uz pomoć Dobroslava Jevđevića svoje pristaše u organizirao u paravojnu formaciju pod nazivom `Odred Vojvode Birčanina`, a kasnije je formirana i Splitsko-šibenička brigada, kasnije poznata kao `Svilena brigada`. Te su formacije zajedno s Dinarskom Četničkom Divizijom činile Dalmatinsku Vojsku. Do kraja 1942. ostvario je legalizaciju četničkih postrojbi kod talijanskih okupacijskih vlasti te njihovu redovitu opskrbu borbenim, materijalnim i novčanim sredstvima na temelju zajedničke borbe protiv partizana. Teško se razbolio u Splitu. Umro je u Splitu 3. februara 1943. Posmrtno je odlikovan od generala Mihailovića i Londonske vlade Karađorđevom zvezdom sa mačevima III reda. Kao na fotografijama.

100% original 18 x 13 cm signature, autograph, signed photo Džoun Kraford (engl. Joan Crawford) je bila američka glumica rođena 23. marta 1904. godine u San Antoniju (Teksas), a preminula 10. maja 1977. godine u Njujorku. Počevši kao plesačica u putujućim pozorišnim kompanijama pre nego što je debitovala na Brodveju, Krofordova je potpisala filmski ugovor sa Metro-Goldvin-Mejerom 1925. U početku frustrirana veličinom i kvalitetom svojih uloga, Krofordova je započela kampanju samo-publiciteta i postala je nacionalno poznata kao flaperka do kraja 1920-ih. Tridesetih godina prošlog veka, Krofordova slava je konkurirala koleginicama iz MGM-a Normi Širer i Greti Garbo. Krofordova se udavala četiri puta. Njena prva tri braka završila su se razvodom; poslednji se završio smrću muža Al Stila. Usvojila je petoro dece, od kojih je jedno povratila njegova biološka majka. Krofordovi odnosi sa njenoh dvoje starije dece, Kristinom i Kristoferom, bili su ogorčeni. Krofordova ih je ostavila bez nasledstva i, nakon smrti Krofordove, Kristina je napisala memoare „ispričati sve” pod nazivom Mommie Dearest. Rođena Lusil Fej Lesuer, francusko-hugenotskog, engleskog, holandskog i irskog porekla u San Antoniju, Teksas, bila je drugo, mlađe dete Tomas E. Lesuera, rođenog u Tenesiju (2. januara 1867.-1. januar 1938), građevinskog radnika, i Ane Bel Džonson rođene u Teksasu (29. novembar 1884-15. avgust 1958), a kasnije i gospođa Ana Kasin. Prema popisnim podacima, moguće je da je ona bila starija. Očigledno je imala manje od 20 godina kada je njenih prvih dvoje dece rođeno. Krofordova je imala jednu polusestru, Dejzi Makonel (1901 - 1904), iz prvog braka svoje majke sa novinarkom K. Edgar Makonelom (1873 - 1902), i brata Hala Lesuera. Tomas Lesuer napustio je porodicu kada je Lusil imala deset meseci, na kraju se preselivši u Abilin, Teksas, radeći kao građevinski radnik. Njena majka se udala za Henrija J. Kasina, međutim, brak je u popisnim podacima naveden kao njen prvi. Oni su živeli su u Lotonu, Oklahoma, gde je Kasin vodio Remzi opersku kuću; on je uspevao da rezerviše raznovrsne i zapažene izvođače poput Ane Pavlove i Ive Tangej. Kao dete, Krofordova je više volela nadimak „Bili“ i uživala je gledajući izvođenja vodviljskih dela na sceni pozorišta svog očuha. U to vreme, Krofordova zapravo nije bila svesna da Kasin, koga je nazvala „tata“, nije njen biološki otac sve dok joj brat Hal nije rekao istinu. Kasin je navodno počeo da je seksualno zlostavlja kada je imala jedanaest godina, i nastavio je sve dok je nisu poslali u Akademiju St. Agnes, katoličku žensku školu. Počev od detinjstva, njena ambicija je bila da postane plesač. Jednog dana, u pokušaju da pobegne sa časova klavira, skočila je sa prednjeg trema svoje kuće i teško posekla stopalo na slomljenoj flaši za mleko. Kao rezultat toga, prošla je kroz tri operacije kako bi se popravila štetu. Nije mogla da pohađa osnovnu školu, niti da nastavi sa časovima plesa tokom 18 meseci. U junu 1917. porodica se preselila u Kanzas Siti, Misuri, nakon što je Kasin optužen za proneveru; iako je oslobođen, bio je na crnoj listi u Latonu. Nakon njihovog preseljenja, Kasin, katolik, upisao je Krofordovu na Akademiju St. Agnes u Kansas Sitiju. Kada su se njena majka i očuh razdvojili, ostala je u školi kao studentkinja, gde je mnogo više vremena provodila radeći, pre svega kuvajući i čisteći, nego učeći. Kasnije je pohađala Rokingamsku Akademiju, takođe kao student. Dok je bila tamo, počela je da se zabavlja i imala je prvu ozbiljnu vezu sa trubačem po imenu Raj Sterling, koji ju je navodno inspirisao da se ozbiljnije posveti akademskim aktivnostima. Godine 1922, registrovala se na Stivens koledžu u Kolambiji, Misuri, navodeći svoju godinu rođenja kao 1906. Pohađala je Stivens samo nekoliko meseci pre nego što se povukla shvativši da nije spremna za koledž. Nestabilnost njene porodice negativno je uticala na Krofordovu i njeno školovanje nikada nije formalno napredovalo dalje od osnovnog obrazovanja.

56382) Dunavska konferencija Beograd 1948 god zbornik dokumenata na ruskom i francuskom jeziku Дунайская конференция : Белград 1948 : сборник документов Conference danubienne : Beograd 1948 : recueil des documents Белград : Издание Министерства иностранныих дел ФНРЮ, 1949 Konferencija o reci Dunav 1948. održana je u Beogradu (Jugoslavija), da bi se razvio novi međunarodni režim za razvoj i kontrolu Dunava nakon Drugog svetskog rata. To je bila prva posleratna konferencija na kojoj su se susreli predstavnici saveznika Zapada, Sovjetskog Saveza i njegovih savezničkih država Istočne Evrope, u kojima su poslednji imali većinu. Konferencija je više nego uobičajeno bila deo pažnje zemalja istoka i zapada. Glavni rezultat konferencije bio je izbacivanje nedunavskih sila iz međunarodnih agencija koje su decenijama kontrolisale Dunav. Tvrd povez, platneni povez, format 24 x 34 cm , odlično očuvano, dvojezično – upotredni tekst na ruskom i francuskom jeziku ; 401 strana ,

Dokumenta i fotografije bivšeg fudbalera Ratka Čolića

RADOVAN KARADZIC - ORIGINALNI POTPIS NA RAZGLEDNICI [D] Stanje : Kao na slikama

Dimitrije Ružić MITA - ORIGINALNI POTPIS [D] Stanje : kao na slikama Godina : 1892 Srpski pozorisni glumac, reditelj i dugogodisnji upravnik Srpskog narodnog pozorista u Novom Sadu, svrstava se medju najvece dramske glumce u istoriji srpskog pozorista.

MILUTIN MILANKOVIC - ORIGINALNI POTPIS 1929 [D] Stanje : kao na slikama - prijava za diplomski ispit - univerzitet u Beogradu, 1929

KOCA POPOVIC - ORIGINALNI POTPIS 1955 [D] Stanje : kao na slikama Godina : 1955

MOSA PIJADE i ALEKSANDAR RANKOVIC - ORIGINALNI POTPISI 1949 [D] Stanje : kao na slikama Godina : 1949

DRZAVNA TAJNA - ORIGINALNI POTPIS - ALEKSANDAR RANKOVIC [D] Stanje : kao na slikama Godina : 1953

DEZURNI ADJUTANT JOVANOVIC - NIKOLI PASICU 1908 [D] Godina : 1908 Stanje : kao na slikama Dimenzije : 22 x 14 cm

Pomoćni valjak kvačila Seat Alhambra. Godište: 96-10.

Zadnji zavorni diski - Citroen C4. Letnik: 04-10. Lastnosti: Stevilo lukenj 4, s pokrovom, z ABS senzorskim obrocem, s kompletom lezajev koles, za st. izdelka R1005PCA, Premer centriranja 52,3 mm, Debelina zavornega diska 8 mm, Vrsta ploscnih (kolutnih )zavor Poln, Visina 80,6 mm, Kontrolna oznaka ... Pročitaj više

Glavčina točka 0147520000 - Mercedes-Benz (Pričvršćivanje u 4 tačke). Sa integrisanim ležajem točka i pričvrsnim materijalom. Prečnik kružne rupe: 112 mm. Spoljašnji prečnik: 141 mm.

Glavčina točka 1006500004 - Volkswagen. Sa ležajem i pričvrsnim materijalom. Prečnik kružne rupe: 120 mm. Spoljašnji prečnik: 85 mm. Unutrašnji prečnik: 30 mm.

Glavčina točka KK-12019 - Toyota. Spoljni prečnik 79 mm. Unutrašnji prečnik: 27,7 mm. br. otvora za pričvršćivanje: 5. 59 mm udaljenost rupe za pričvršćivanje.

Glavčina točka 37-147520007 - Hyundai (Pričvršćivanje u 4 tačke). Sa integrisanim ABS senzorom, integrisanim ležajem točka, vijakom i bez materijala za pričvršćivanje. Pozicija: zadnja osovina. Prečnik kružne rupe: 114,3 mm. Spoljašnji prečnik: 139,2 mm.

Prednje zavorne klešče 130716 - Fiat Punto. Letnik: 93-12. Lastnosti: Vrtina 48 mm, Izvedba sedla kolutne zavore Ojacana celjust, brez drzala, Obnovljen del, parna stevilka izdelka RX489851A0.

Zadnji športni amortizer 24-016025 -Renault 19. Letnik: 88-96. Lastnosti: Kraj vgradnje: zadaj. Model: B6.

Zadnji amortizer 102887 - Ford Cougar. Letnik: 98-. Kraj vgradnje Zadnja prema.

Zadnji zavorni diski BS0986479242 - Toyota Avensis. Letnik: 03-08. Lastnosti: Premer 279,9 mm, Debelina zavornega diska 10 mm, okrogla luknja 100 mm, Vrsta ploscnih (kolutnih) zavor Poln, Stevilo lukenj 5, naoljen.

Zadnji zavorni diski BS0986479457 - Audi A6. Letnik: 04-11.