Supro KEELEY CUSTOM 10 combo lampaško pojačalo, 1X10 | 25-WATT | EFFECTS LOOP. Designed in collaboration with Robert Keeley of Keeley Electronics, the Keeley Custom 10 is built to seamlessly integrate your pedals into the heart of an all-tube Supro amplifier. The preamp and 2-band EQ section are voiced perfectly for running your gain pedals in front of the amp, while still maintaining Supro’s signature midrange heft and phenomenal touch dynamics. Meanwhile, a transparent effects loop provides the ideal point to inject your delay and reverb effects into the amplifier’s all-tube signal path, avoiding unwanted distortion on modulation effects. A master volume circuit allows you to control the sound pressure level coming from the speaker, while pouring on copious amounts of gain from the ECC83S-based tube preamp or your favorite dirt pedals. The Keeley Custom 10 offers 25 watts of Class A power in a convenient 1x10 format, featuring our custom CR10 speaker. CUSTOM CR10 SPEAKER Our custom 10-inch CR10 speaker provides deep bass response with perfectly voiced highs to give you unparalleled performance, all in a portable, 1×10 combo. CLASS A PREMIUM TONE A ECC83S-based tube preamp pours on the gain, while a Bruce Zinky-designed cathode-biased Class A power section loaded with premium Tung-Sol 6V6GT tubes achieves the instantly recognizable Supro sound. PREMIUM LOOK AND FEEL Custom Blue Rhino Hide tolex, our Supro Silver/Blue grill cloth, white piping, a dog bone handle, and engraved headplate co-branded with Supro and Keeley Electronics identities. Specifikacija: ELECTRONICS WATTAGE 25W SPEAKER BRAND Supro SPEAKER MODEL CR10 KNOB CONTROLS Volume, Treble, Bass, Master EFFECTS Effects Loop INPUTS 1 REMOTE SWITCH JACKS N/A OUTPUTS (LINE LEVEL) Send SPEAKER JACK 1x 8-ohm, 2x 4-ohm PREAMP TUBES 2x ECC83S POWER AMP TUBES 2x 6V6GT HARDWARE CABINET MATERIAL Poplar HANDLE Vinyl Dog Bone REMOTE N/A COVER VC10 TOLEX Blue Rhino Hide PIPING White COLORWAY Blue Rhino Hide GRILL CLOTH Supro Silver/Blue BODY CAB DIMS (IN.) 19 7/32” x 9 7/16” x 14” CAB DIMS (CM) 48 x 23 x 35.5 cm WEIGHT (LBS) 35 lbs WEIGHT (KG) 15.8 kg

Umetnička Slika - Kopija Freske Detalj freske Beli Anđeo (Mironosnice na grobu Hristovom) iz manastira Mileševa Naziv: Beli Anđeo Tehnika: Ulje na platnu (platno na blind ramu) Dimenzija: 70x50cm Godina izrade: 2020 URAMLJENO! (sa ramom 82x62cm) Autor: Darko Topalski Sertifikat-Potvrda autora o autentičnosti

MUZEJSKI PRIMERAK! !! Stari radio iz Kraljevine, napravljen u Subotici Kontath D. D. -SABA. Dosta dobro očuvan i kompletan. Napravljen 1928-29 godine. Nije testiran

u svakom slucaju mnogo bolje od mnogih izvikanih umetnika iz tog perioda a cena prava sitnica s obzirom na to da je bilo koje delo ove autorke esktremno retko u ponudi Gordana POPOVIC (1932), certifikat Enformel, 1970 kombinovana tehnika, ulje ili uljana boja na podlozi od udarcima deformisane ekstra debele, durabilne i tvrde aluminijumske folije, gotovo limene ploce, sve to postavljeno na dasci dimenzija cca. 42 x 42 cm, i ceka na uramljivanje, signirana, veoma retko nova umetnost sedme decenije, postmoderna, konceptualna umetnost, nova figuracija, pravci u savremenoj srpsko jugoslovenskoj umetnosti, muzej savremene umetnosti,

odlično očuvano dve knjige ukoričene zajedno s tim da fali naslovna strana i jedna stranica sa prenumerantima na kraju kao i pogreške u Pavle (Platon) Atanacković Ogledalo čovečnosti (Uslikan je i početak i kraj možete videti na slikama) digitalni oblik možete proveriti ovde i uporediti http://digital.bms.rs/ebiblioteka/pageFlip/reader/index.php?type=publications&id=2587&m=2#page/294/mode/2up Magaraševićeva knjiga je kompletna kao na slikama ekstremno retko štampano u Beču 1823. Georgije Magarašević (10/22. septembar 1793, Srem, tada Habzburška monarhija — 6/18. januar 1830, Novi Sad) je bio srpski kulturni radnik, istoričar, književnik, književni kritičar, profesor Gimnazije u Novom Sadu, pokretač i prvi urednik časopisa Serbska letopis koji je kasnije nazvan Letopis serbski i koji je vremenom postao časopis sa najdužim kontinuitetom izlaženja u srpskoj kulturi. Pohađao je Karlovačku gimnaziju koju je završio 1811. godine, a zatim je manje od godinu dana studirao filozofiju u Pešti. Za profesora Karlovačke gimnazije postavljen je 1813. godine. Posle skandala izazvanog jednom Magaraševićevom ljubavnom aferom, a zauzimanjem epikopa bačkog Gedeona Petrovića, nastavio je nastavnički rad u Novosadskoj gimnaziji. Na tom mestu ostao je sve do svoje smrti 1830. godine. Magarašević je bio čovek velike radne energije i spisateljskog dara, a najveći deo svog nevelikog opusa posvetio je istorijskim temama, mada njegov rad ima više populizatorski nego istoriografski značaj. Na osnovu relevantnih istoriografskih dela napisao je Istoriju najnoviji priključenija (1823) gde je dao prikaz najznačajnijih evropskih političkih događaja od 1809. do 1821. godine. Godine 1822. izdao je, ne navodeći izvornik, jedno Napoleonovo memoarsko delo. Popularno pisana Kratka vsemirna istorija (1831) izdata je tek nakon Magaraševićeve smrti. Bavio se i izdavanjem istorijskih izvora ali u toj delatnosti nije ostavio znatnijeg traga. Obrazovan u klasičarskoj školi Magarašević se u književnom pogledu nije zadržao na klasicizmu već je širio krug svojih saznanja pa je bio upoznat sa književnošću nemačkog i ruskog predromantizma pod čijim uticajima je stvarao. U oštroj književnoj polemici između Vuka Karadžića i Milovana Vidakovića Magarašević se nije direktno uključio već je prevodima iz književnoteorijskih dela hteo da ukaže na pozitivan značaj književne kritike u razvoju književnosti i na visoke kriterijume književnog stvaranja koje su po njegovom mišljenju trebali da prihvate i srpski književnici. Iako Magaraševićev opus nije obiman on je pokretanjem časopisa Srbska letopis (1825) ostavio veliki trag u razvoju srpske kulture. Časopis je pokrenuo sa namerom da prati dešavanja u slovenskoj i srpskoj književnosti. Kako bi se pomoglo izdavanje Letopisa osnovana je Matica srpska početkom 1826. godine. Iako je ovo sužilo Magaraševićeve uredničke kompetencije njegov urednički program je sve do kraja njegovog života i uredništva u velikoj meri obeležio Letopis. Pod uticajem sentimentalističke putopisne književnosti Magarašević je napisao Pisma Filoserba objavljena u Letopisu 1828. i 1829. godine što se smatra za njegovo najznačajnije originalno delo. Platon Atanacković (Sombor, 10. jul 1788. — Novi Sad, 21. april 1867.) je bio episkop budimski (1839 — 1851) i bački (1851 — 1867), pisac, politički radnik i veliki dobrotvor srpske prosvjete. Platon Atanacković Datum rođenja 10. jul 1788. Mesto rođenja Sombor Habzburška monarhija Datum smrti 21. april 1867. (78 god.) Mesto smrti Novi Sad Austrijsko carstvo Biografija Njegovo svetovno ime bilo je Pavle.[1] Otac Petar bio je somborski trgovac i građanin, a deda Atanacko se doselio iz Makedonije i na putu u Silbašu naprasno umro, gde je u porti pravoslvne crkve i sahranjen. Majka Marija rođena Stajić potiče takođe sa juga; njen deda se doselio iz Kožana, i zvali su ga zbog toga `starac Koža`. Koža je poklonio zvono Sv. Đurđevskoj crkvi u Somboru, koje se po njemu prozvalo `Kožno zvino`. Pavle je imao još tri brata i dve sestre.[2] Osnovnu školu je Pavle pohađao u rodnom mestu u Somboru. Jedan od prvih učitelja bio mu je Vasilije Milanović, koji je docnije postao paroh somborski. Gimnaziju i bogosloviju završio je u Karlovcima, zatim je položio učiteljski ispit, oženio se, i postao đakon i učitelj u Somboru 1809. godine. Njegova supruga bila je Katarina rođena Sotinčev, sa kojom je imao sina jedinca Vasilija (umro 1854). Uskoro se istakao kao dobar pedagog i postao prvi profesor prve srpske preparandije u Sentandreji kod Budima (od 1812. do 1815) Na tom položaju ostao je punih sedamnaest godina i kada je preparandija premještena u Sombor(1815—1829). Uz to je bio i paroh Sv. Đurđevske crkve u Somboru od 1810. godine. Objavio je 1823. godine knjigu prevedenih pripovetki sa nemačkog i francuskog jezika, pod naslovom `Ogledalo čovečnosti` Kada je 1824. godine ostao udovac, naumio je da se zakaluđeri. Predstavnici crkve zamjerali su mu, što je ranije pisao protiv monaštva i morao je duže vremena da provede kao isposnik u manastiru Krušedolu, gdje se i zakaluđerio 1829. godine i dobio novo ime Platon. Poslije toga ubrzo je postao iguman i arhimandrit, prvo u Šišatovcu, a kasnije u Bezdinu. Episkopsko zvanje Uredi Godine 1839. postavljen je za budimskog episkopa. Za vrijeme srpskog ustanka protiv Mađara 1848. godine došao je u vrlo nezgodan položaj. Ranije već ponuđeno mu mjesto načelnika za pravoslavnu crkvu u ugarskom Ministarstvu Prosvjete uspio je da odbije na zgodan način, ali je biva primoran da se primi uprave nad cijelom srpskom crkvom pod ugarskom vlašću, kada je patrijarh Rajačić, kao duhovni vođa pobunjenih Srba, proglašen izdajnikom. Ta okolnost, uz premještaj Atanackovića u bačku eparhiju silom državne vlasti, bila je povod kasnijeg dugotrajnog sukoba s patrijarhom, iako se Atanacković međutim pridružio srpskoj vojsci kod Sombora i s njom prešao u Srem. Taj spor podastakao je Atanackovića da napiše svoju apologiju i štampa je u Beču 1850, pod naslovom Analitika. Austrijski car ga aprila 1854. godine odlikuje za zasluge `komardernim krstom Leopold ordena`.[3] Atanackovića je postavio za bačkog episkopa austrijski car 1848. godine a on je primio eparhijsku upravu tek 1851. godine. Veliko rodoljublje Atanackovića ogleda se u njegovim darovima srpskim prosvjetnim ustanovama. On je dao (kuću vrednu) 40.000 forinti u Fond za osnivanje srpske pravne akademije u Novom Sadu. Dok se ista ne otvori, prihodi tog fonda su pripadali novosadskoj gimnaziji. Kupio je štampariju Dr. Medakovića i poklonio je srpskoj novosadskoj gimnaziji, (tzv. `Platonova štamparija`). Osnovao je u Somboru `blagodejanije`[1] (đački internat), nazvan Platoneum za stanovanje i ishranu - izdržavanje siromašnih učenika preparandije, pomagao je narodno pozorište i druge ustanove. A na aljmaškom groblju kod Novog Sada podigao je sebi crkvicu - kapelu (u kojoj se redovno služba odvijala nedeljom i praznikom) za grobnicu, i pored nje je ustanovio školu za decu iz okoline (periferije grada) sa stanom za učitelje, i osigurao im izdržavanje. Godine 1841. je svoju ličnu biblioteku od 787 knjiga poklonio Biblioteci Matice srpske,.[traži se izvor][4] Zaveštao je zdanja za Srpsku akademiju u kojima se sada nalazi Ogranak SANU u Novom Sadu.[5] Umro je posle dugog bolovanja vladika bački Platon na Cveti 9. aprila 1867. godine u Novom Sadu. Sahranjen je uz velike počasti u kapeli Sv. Apostola Petra i Pavla[6], koju je sam podigao (kao zadužbinu) na Almaškom groblju u Novom Sadu.[7] Naučni i književni rad Uredi Naslovna strana Ogledala čovečnosti (1823) Pavla (Platona) Atanackovića Politički rad Atanackovića vidi se naročito iz njegove knjige Dijetalne besjede (1845), u kojoj su štampani njegovi govori, koje je u interesu srpskoga naroda držao na madžarskim zemaljskim saborima od 1837. do 1844. godine. Atanacković je znatne zasluge stekao i za Maticu srpsku, čiji je predsjednik bio od njena prenosa u Novi Sad[8] pa do svoje smrti. Kao književni radnik bio je već od 1845. godine počasni član ruskog Obščestva istorji i drevnostej pri univerzitetu u Moskvi, češkog muzeja u Pragu i Društva srpske slovesnosti u Beogradu. Atanacković je poput više drugih pravoslavnih arhijereja (Stratimirovića) bio slobodni zidar.[9] Od književnih radova Atanackovića, kojih ima preko 40, najvažniji je Prinos rodoljubivih mislej na žertvenik narodnoga napretka, koji je je dvaput izdan (1856. i 1864), zatim Dijetalne besjede i Povijest rezidencije episkopata budimskago, a od časti i ovoga samog (1846); Pedagogika i metodika (1815) i dr. Uz to je Atanacković štampao nekoliko nadgrobnih i drugih prigodnih besjeda i poslanica. Godine 1857. izašla su čak tri njegova naslova.[10] Osobito mnogo je radio na školskoj književnosti i izdao je čitav niz udžbenika, iz nauke o vjeri, o jeziku srpskom i njemačkom, matematici, pedagogiji i katihetici. Osim toga, preveo i štampao veliki broj knjiga Sv. Pisma staroga i novoga zavjeta, kao i neke knjige stranih pisaca. Smatra se da je on bio prvi prevodilac pojedinih knjiga Starog zaveta na srpski jezik.[11] Tako je već pred kraj svoga života, kao sedamdesetsedmogodišnji starac preveo njemačko djelo J. F. Hilera Neotstupni vođa kroz vrleti i klance života, a za mladosti svoje 1823. i djelce L. Miterpachera Unterricht über Maulbaum – u. Seidenraupenzucht, što mu je iste godine donijelo i zvanje »svilodjelija profesora« u srpskom somborskom Pedagogijumu. U borbi oko pravopisa bio je na strani konzervativaca, te je i na godinu dana pred smrt štampao svoj Povtorni napjev nad azbukom, složen starcem Mirkom (1866). Georgije (Đorđe) Magarašević (Adaševci, 10. septembar 1793 — Novi Sad, 6. januar 1830) je bio profesor, književnik, osnivač Serbskog Letopisa u Budimu. Georgije Magarašević Georgije Magarašević 1.jpg Georgije Magarašević Datum rođenja 10. septembar 1793. Mesto rođenja Adaševci Habzburška monarhija Datum smrti 6. januar 1830. (36 god.) Mesto smrti Novi Sad Austrijsko carstvo Potpis Georgije Magarašević signature.jpg Biografija Uredi Osnovnu školu je završio u Adaševcima, gimnaziju u Sremskim Karlovcima a filozofiju u Pešti. Nakon tog je učio bogosloviju u Sremskim Karlovcima i tu je 1813. godine postao privremeni profesor na gimnaziji a 1817. godine je prešao u Novi Sad. U novosadskoj gimnaziji je predavao do smrti, predmet „krasnorečje”. Magarašević je bio književnik koji se nije bavio beletristikom i imao je smisao da zabeleži sve što je imalo značaja za istoriju Srba i ima karakter kulturno-istorijskog dokumenta. Preveo je i kompletirao knjige: „Nove istorijočeske pamjatodostojnosti života Napoleona Bonaparte“ (1822), „Istorija najvažnii politični Evropejski priključenija otvijenskoga mira“ (1823). 1831. godine, posle njegove smrti, izdala je Matica srpska njegovu „Kratku vsemirnu istoriju“ i dr. No njegova je najveće zasluga što je 1825. godine u Budimu pokrenuo Serbsku Letopis. Već krajem 1825. godine su nastale teškoće sa štampanjem, a da bi se Letopis održao osnovana je Matica srpska 4. februara 1826. Tako je Magarašević svojim Letopisom izazvao osnivanje Matice srpske. Magarašević je bio retko živa duha i humani čovek, čak i po pogledu na jezik i tako je branio i preporučivao narodni jezik, kao uslov za ulazak Srba u zajednicu prosvećenih naroda. Bio je oženjen Katarinom, sa kojom nije imao dece. Umro je o Bogojavljenju 1830. godine u Novom Sadu.[1] tags: istorija srpske knjizevnosti stare srpske knjige stara srpska knjiga devetnaesti vek xix veka 19. knjige štampane u beču antikvarne knjige ...

Nikolaj Šimić lepo očuvano kao na slikama izuzetno retka knjiga Іконостасъ славныхъ и храбрыхъ лицъ / Николаемъ Шимичь произведенъ Въ Будинѣ Градѣ : Писмены Кралевскаго Всеучилища Венгерскаго, 1807 138, [3] стр. ; 19 cm Садржај: Петръ Великїй ; Екатерина Вторая ; Станиславъ Аvгустъ ; Потемкинъ ; Суваровъ ; Косцїушко. Nikolaj Šimić je napisao prvu Logiku srpskog jezika. Znameniti filozofsko-prosvetiteljski pisac, direktor škola, senator i kapetan grada Sombora, Nikolaj Šimić, rođen je u Somboru 4. januara 1766. godine. U Somboru je završio osnovnu i latinsku gramatikalnu školu, gimnaziju u Segedinu, a dva tečaja filozofije (logiku i fiziku) i prava u Peštije položio i advokatski ispit. Po završetku studija otišao je u Rusiju, gde je jedno vreme bio ruski oficir kada se 1801. godine vratio iz Rusije, jedno vreme je radio kao advokat u Somboru, a posle kao senator grada Sombora i gradski kapetan. Posle penzionisanja Avrama Mrazovića 1811. godine postavljen je za direktora svih srpskih osnovnih škola u Ugarskoj. Njegova je posebna zasluga što se školska mreža proširila i na somborske salaše. Šimić je pisac mnogobrojnih knjiga, originalnih, prevedenih i prerađenih, kao što su: Logika (u dva dela), prvi sistematski priručnik logike u Srba, koji je 150 godina bio i jedina knjiga ove vrste kod nas, Ikonostas slavnih i hrabrih lic. (Biografije Petra Velikog, Katarine II, Stanislava Avgusta, Potemkina, Cyvopova i Tadeuša Košćuškog), Turčin Abdalah i Serbij Serboslava, naravoučitelenaja povest, Aristej i Acencira, egipatskaja naravoučitelnaja povijest i druge. Njegovi spisi, iako nisu originalni, izvršili su jednu određenu progresivnu kulturno-prosvetnu misiju. Znalac nekoliko jezika i široke kulture Nikolaj Šimić je jedan od najobrazovanijih i najznamenitijih Somboraca s kraja XVIII i početka XIX veka. Umro je u Somboru 1848. godine.

D'Angelico Premier Gramercy Iced tea burst ozvučena akustična gitara Music Box je ekskluzivni distributer D'Angelico gitara za teritoriju Srbije. D'Angelico Premier Gramercy donosi sladak, definisan i izbalansiran ton bez premca kako bez ozvuke, tako i sa njom. Nova lagana konstrukcija sa prednjom pločom od pune Smreke omogućava veliku rezonancu i jasnoću tona. Tanki vrat Gramerci-a u obliku slova C obezbedjuje maksimalan komfor i svirljivost. Idealan je podjednako za mlađe i iskusnije svirače. Specifikacije: Solid Spruce Top Known for bright articulation and smooth resonance, solid sitka spruce tops are incorporated across all standard Premier Series acoustics. Satin-Finished Mahogany Neck Now featured across all Premier Series acoustics, a satin-finished mahogany neck offers exceptional player comfort. Scalloped X-Bracing Scalloped X-bracing allows for resonant, airy tone to freely emanate from the body while preserving comfortable body weight. D'Angelico Preamp and Tuner Designed to translate and amplify each guitar's natural tone, all D'Angelico acoustics come equipped with a preamp featuring onboard EQ and LED tuner.

D'Angelico Premier Gramercy VINTAGE NATURAL ozvučena akustična gitara. Music Box je ekskluzivni distributer D'Angelico gitara za teritoriju Srbije. D'Angelico Premier Gramercy donosi sladak, definisan i izbalansiran ton bez premca kako bez ozvuke, tako i sa njom. Nova lagana konstrukcija sa prednjom pločom od pune Smreke omogućava veliku rezonancu i jasnoću tona. Tanki vrat Gramerci-a u obliku slova C obezbedjuje maksimalan komfor i svirljivost. Idealan je podjednako za mlađe i iskusnije svirače. Specifikacije: Solid Spruce Top Known for bright articulation and smooth resonance, solid sitka spruce tops are incorporated across all standard Premier Series acoustics. Satin-Finished Mahogany Neck Now featured across all Premier Series acoustics, a satin-finished mahogany neck offers exceptional player comfort. Scalloped X-Bracing Scalloped X-bracing allows for resonant, airy tone to freely emanate from the body while preserving comfortable body weight. D'Angelico Preamp and Tuner Designed to translate and amplify each guitar's natural tone, all D'Angelico acoustics come equipped with a preamp featuring onboard EQ and LED tuner.

D'Angelico Premier Bowery Vintage Natural Ozvučena akustična gitara Music Box je ekskluzivni distributer D'Angelico gitara za teritoriju Srbije. Ovo je vodeći model akustične gitare iz Premier serije. Opremljen D'Angelico studijski definisanim predpojačalom koji poseduje i ugrađeni štimer. Savršen za različite stilove, "vintage" akustičnog zvuka i estetike. Ove karakteristike D'Angelico Premier Bowery čine veoma pođželjnim instrumentom za profesionalce. Sada je dostupna u novoj Iced Tea Burst verziji. Specifikacija: Solid Spruce Top Known for bright articulation and smooth resonance, solid sitka spruce tops are incorporated across all standard Premier Series acoustics. Satin-Finished Mahogany Neck Now featured across all Premier Series acoustics, a satin-finished mahogany neck offers exceptional player comfort. Scalloped X-Bracing Scalloped X-bracing allows for resonant, airy tone to freely emanate from the body while preserving comfortable body weight. D'Angelico Preamp and Tuner Designed to translate and amplify each guitar's natural tone, all D'Angelico acoustics come equipped with a preamp featuring onboard EQ and LED tuner.

Nvclevs Catecheticvs : Continens Brevi Compendio Totam Doctrinam Fidei Ac Morvm E Diversis Avthoribvs Ervtvs (Nucleus Catecheticus: Continens Brevi Compendio Totam Doctrinam Fidei Ac Morum E Diversis Authoribus Erutus), Sacrae Scripturae locis, SS. Patrum Authoritatibus, nec non selectionibus Historiis illustratus Autor: Mercator, Bernardinus Mesto štampe: Coloniae Agrippinae (Keln) Godina izdanja: 1663. Izdavač: (Johann) Wilhelm Friesse Jezik: latinski Broj stranica: 327 numerisanih Predgovor: Georgio ab Eyschen (Georges Eyschen, Georg von Eyschen) PRVO IZDANJE FIRST EDITION Prvo i veoma retko izdanje koje smo zasad našli samo u Bayerische Staatsbibliothek u Minhenu. Format 32mo (90 x 140 mm), kartonske korice (originalne), stanje izuzetno. Na prednjoj korici i prva tri lista nekoliko rupica širine do 2 mm (ne narušavaju tekst). Na unutrašnjoj strani prednje korice otrt natpis mastilom. Na poslednja dva lista (neštampana) nalazi se zapis rukom, na latinskom. Knjiga ima sve stranice i sve su u originalnom povezu, osim naslovne stranice, koja je potkraćena i heftalicom pričvršćena, tako da na njoj nedostaje donji deo naslova i godina izdanja. Godina izdanja (1663) rukom je dopisana u gornjem, sačuvanom delu tog lista, a poređenjem sloga i oštećenja kod štamparskih odlivaka (pogledati u digitalnoj biblioteci Bayerische Staatsbibliothek) utvrđuje se da je nesporno reč o prvom izdanju. Obrez je takođe u izuzetnom stanju, požutelost stranica vrlo niska s obzirom na starost. Moderno izdanje iz 1999. koštalo je oko 50 evra.

u antologijskoj knjizi Srpska umetnost od XIX (19-og) do pocetka XX (20-og) veka, ciji je autor Slobodan Maldini Videti i primer procene cene rada slicnih dimenzija lista sa aukcije u prilogu. Marko MURAT Autoportret, rukopis (1933) mastilo na kartonu 9,3 x 14,2 cm signature, zapisi Marko Murat rođen je u Luki Šipanskoj 1864. godine. Umetničko obrazovanje stekao je na Akademiji u Minhenu. Godine 1898. učestvovao je u osnivanju Udruženja srpskih umetnika za plastične umetnosti i muziku u Beogradu. Bio je jedan od umetnika koji su 1900. predstavljali Srbiju na Svetskoj izložbi u Parizu. Bio je jedan od osnivača Lade 1904. i član istog društva do 1910. Do početka rata bio je član Medulića, društva srpsko-hrvatskih umetnika. U njegovom slikarskom opusu srećemo brojne pejzaže, među kojima dominiraju oni iz okoline Dubrovnika, zatim brojne portrete, ali je negovao i istorijsko slikarstvo. Марко Мурат Murat Marko.jpg Информације Датум рођења 30. децембар 1864. Место рођења Лука Шипанска (Аустроугарска) Датум смрти 14. октобар 1944. Место смрти Дубровник (Југославија) Дела Марко Мурат (Лука Шипанска поред Дубровника, 30. децембар 1864. – Дубровник, 14. октобар 1944) — српски сликар који је након студија у Минхену, радио у Београду, а затим се у Дубровнику посветио бризи о културним споменицима као конзерватор. Стварао је пејзаже (махом из околине Дубровника), портрете и историјске композиције. Његово најпознатије дело је велика историјска композиција „Улазак (Долазак) цара Душана у Дубровник“, за коју је добио бронзану плакету на светској изложби у Паризу 1900. године. Био је римокатоличке вероисповести Живот и дело „Долазак цара Душана у Дубровник“ „Дах дубровачког пролећа“ Основну школу и гимназију је 1883. године завршио у Дубровнику и после је три године студирао теологију у Задру. 1886. године је отишао на студиј у уметничкој академији у Минхену у Немачку и диплпмирао је 1893. године а затим путовао по Риму и Паризу. Од 1898. се настанио у Београду и ту предавао у Другој београдској гимназији и Уметничко-занатској школи, а једно време је био и предавач цртања краљевићу Александру Карађорђевићу. У склопу делегације која је представљала Краљевину Србију на Светској изложби у Паризу 1900. године, Марко Мурат се представио историјском композицијом „Улазак (Долазак) цара Душана у Дубровник“, за коју је награђен бронзаном плакетом. Поред њега, у делегацији је учествовао и Паја Јовановић са монументалном композицијом „Проглашење Душановог законика“, за коју је добио златну плакету. За време рата је био у Дубровнику и ту је хапшен и прогањан (као Србин, католичког верског опредељења) од аустријских власти. После рата је постао управник за надлештво уметности и споменике у Дубровнику. Био је један од првих импресиониста на словенском југу који је доследно радио у пленеру и тако израдио многе пејзаже из Дубровника и његове околине а радио је и историјске композиције као и портрете. Временом је његова палета постала затворенија и ликови пластичнији. Излагао је на свим значајнијим изложбама у Југославији у Београду и Загребу али и у иностранству у Софији, Минхену, Паризу, Риму, Бечу, Лондону итд.

Jedinstveno, originalno, unikatno delo ulje na platnu, kajl ram 50x60, 2020 autor: Dragana Simić

Korg G1 Air BR Električni klavir Kupovinom bilo kog Korg električnog klavira ostvarujete garanciju od 5 godina! Korg G-1 Air donosi zvuk tri najpopularnija modela koncertnih klavira - nemački, austrijski i japanski, te zadovoljava gotovo sve potrebe različitih izvodjača. Zahvaljujući najsavremenijim metodama multi-semplinga moguće je postići krajnje realan dinamički osećaj sviranja kako finog pianisima, tako i moćnog fortisima, shodno zahtevima i potrebama. Dirke su izradjene po najnovijoj RH3 tehnologiji, te pružaju do sada najrealniji osećaj sviranja pravog klavira. Otežane su i shodno tome podeljene u 4 grupe, počev od najnižih tonova na kojima je osećaj težine najjači, pa penjući se ka višim tonovima gde težina postepeno opada. Takodje, osećaj dinamike je podesiv u 5 različitih nivoa - light, normal, heavy, stable, fixed. Poseduje mogućnost povezivanja sa tabletom ili drugim uredjajima te vrste preko bluetooth veze, što omogućava sviranje uz neke omiljene kompozicije ili jednostavno slušanje muzike preko kvalitetnih, ugradjenih zvučnika koje ovaj model poseduje. Takodje je moguće i snimati odvojeno levu i desnu stranu, kao i dodatno usnimiti traku na već postojeći snimak. Ima 32 različita zvuka koji mogu da se kombinuju istovremenim pritiskom na tastere za odabir željene grupe, kao i bazu sa 40 demo kompozicija koje mogu da se premotavaju i usporavaju za potrebe vežbanja. Dolazi u crnoj, beloj i braon boji, sa tri pedale veoma preciznih performansi. Specifikacija: Dostupne boje Crna, bela, braon Klavijatura 88 RH3 (Real Weighted Hammer Action 3) Podesavanje otpora dirke 5 nivoa Polifonija 120 nota Broj zvukova 32 Metronom Da Konekcije Linijski izlaz, MIDI, USB, Slušalice x2, Pedale, zvučnici, napajanje Pojacalo/zvucnici (20 W + 20 W) x 2 Dimenzije 1,346 mm x 384 mm x 822 mm Tezina 41 kg Ukljuceni dodaci Adapter za napajanje, stalak za note

Here's the perfect companion to your Vox AC30CH or AC15CH guitar amplifier heads. The Vox V212C is a 2 x 12" extension cabinet that's loaded with a pair of vintage-sounding Celestion G12M Greenback speakers. These speakers deliver the clarity the amps are known for with a warmth that is never shrill. And the V212C's open-back construction spreads your sound out for the unmistakable Vox midrange. If you're looking for a way to capture the classic AC tone from your Vox amp heads, the V212C extension cabinet is just what you need. Equipped with: 2 x 12" Celestion G12M Greenback loudspeakers (16 Ohm) Power rating: 50 W Dimensions (W x D x H): 705 x 266 x 571 mm Weight: 22.5 kg

11 knjiga ISTORIJA JEVREJA na nemačkom 1866- / Istorija jevrejskog naroda nemački jezik Graetz, H Geschichte der Juden vom Untergang des jüdischen Staates bis zum Abschluß des Talmud ... Geschichte der Israeliten ukoliko je potrebno mogu uslikati detaljnije RETKO U PONUDI! Heinrich Graetz (German: [ɡʁɛts]; 31 October 1817[1] – 7 September 1891) was amongst the first historians to write a comprehensive history of the Jewish people from a Jewish perspective. Born Tzvi Hirsh Graetz to a butcher family in Xions (now Książ Wielkopolski), Grand Duchy of Posen, in Prussia (now in Poland), he attended Breslau University, but since Jews at that time were barred from receiving Ph.D.s there, he obtained his doctorate from the University of Jena.[2] After 1845 he was principal of the Jewish Orthodox school of the Breslau community, and later taught history at the Jewish Theological Seminary in Breslau (now Wrocław, Poland). His magnum opus History of the Jews was quickly translated into other languages and ignited worldwide interest in Jewish history. In 1869 the University of Breslau (Wrocław) granted him the title of Honorary Professor. In 1888 he was appointed an Honorary Member of the Spanish Royal Academy of Sciences. Graetz received his first instruction at Zerkow, where his parents had relocated, and in 1831 was sent to Wollstein, where he attended the yeshivah up to 1836, acquiring secular knowledge by private study. The `Neunzehn Briefe von Ben Uziel` (see Samson Raphael Hirsch) made a powerful impression on him; and he resolved to prepare himself for academic studies in order to champion the cause of Orthodox Judaism. His first intention was to go to Prague, to which place he was attracted by the fame of its old yeshivah and the facilities afforded by the university. Being rejected by the immigration officers, he returned to Zerkov and wrote to Samson Raphael Hirsch, then rabbi of Oldenburg, intimating his desire. Hirsch offered him a home in his house. Graetz arrived there on May 8, 1837, and spent three years with his patron as a pupil, companion, and amanuensis. In 1840 he accepted a tutorship with a family at Ostrowo, and in October 1842 he entered the University of Breslau. At that time the controversy between Orthodoxy and Reform Judaism was at its height, and Graetz, true to the principles which he had imbibed from Hirsch, began his literary career by writing contributions to the `Orient`, edited by Julius Fürst, in which he severely criticized the Reform party, as well as Geiger`s text-book of the Mishnah (`Orient`, 1844). These contributions and his championship of the Conservative cause during the time of the rabbinical conferences made him popular with the Orthodox party. This was especially the case when he agitated for a vote of confidence to be given to Zecharias Frankel after he had left the Frankfurt conference because of the stand which the majority had taken on the question of the Hebrew language. After Graetz had obtained his degree of Ph.D. from the University of Jena (his dissertation being `De Auctoritate et Vi Quam Gnosis in Judaismum Habuerit,` 1845; published a year later under the title `Gnosticismus und Judenthum`), he was made principal of a religious school founded by the Conservatives in Breslau. In the same year he was invited to preach a trial sermon before the congregation of Gleiwitz, Silesia, but failed completely. He remained in Breslau until 1848, when, upon the advice of a friend, he went to Vienna, purposing to follow a journalistic career. On the way he stopped at Nikolsburg, where Hirsch was residing as Moravian chief rabbi. Hirsch, who then contemplated the establishment of a rabbinical seminary, employed Graetz temporarily as teacher at Nikolsburg, and afterward gave him a position as principal of the Jewish school in the neighboring city of Lundenburg (1850). In October 1850, Graetz married Marie Monasch, the daughter of the printer and publisher B. L. Monasch, of Krotoschin.[3] It seems that Hirsch`s departure from Nikolsburg had an influence on Graetz`s position; for in 1852 the latter left Lundenburg and went to Berlin, where he delivered a course of lectures on Jewish history before rabbinical students. They do not seem to have been successful. Meantime his advocacy of Frankel`s course had brought him into close contact with the latter, for whose magazine he frequently wrote articles; and accordingly in 1854 he was appointed a member of the teaching staff of the seminary at Breslau, over which Frankel presided. In this position he remained up to his death, teaching history and Bible exegesis, with a preparatory course on the Talmud. In 1869 the government conferred upon him the title of professor, and thenceforward he lectured at Breslau University. In 1872 Graetz went to Palestine in the company of his friend Gottschalck Levy of Berlin, for the purpose of studying the scenes of the earliest period of Jewish history, which he treated in volumes one and two of his history, published in 1874-76; these volumes brought that great work to a close. While in Palestine, he gave the first impetus to the foundation of an orphan asylum there. He also took a great interest in the progress of the Alliance Israélite Universelle, and participated as a delegate in the convention assembled at Paris in 1878 in the interest of the Romanian Jews. Graetz`s name was prominently mentioned in the anti-Semitic controversy, especially after Treitschke had published his `Ein Wort über Unser Judenthum` (1879–1880), in which the latter, referring to the eleventh volume of the history, accused Graetz of hatred of Christianity and of bias against the German people, quoting him as a proof that the Jews could never assimilate themselves to their surroundings. Graetz`s tomb in the Jewish Cemetery in Wrocław This arraignment of Graetz had a decided effect upon the public. Even friends of the Jews, like Mommsen, and advocates of Judaism within the Jewish fold expressed their condemnation of Graetz`s passionate language. It was due to this comparative unpopularity that Graetz was not invited to join the commission created by the union of German Jewish congregations (Deutsch-Israelitischer Gemeindebund) for the promotion of the study of the history of the Jews of Germany (1885). On the other hand, his fame spread to foreign countries; and the promoters of the Anglo-Jewish Exhibition invited him in 1887 to open the Exhibition with a lecture. His seventieth birthday was the occasion for his friends and disciples to bear testimony to the universal esteem in which he was held among them; and a volume of scientific essays was published in his honor (`Jubelschrift zum 70. Geburtstage des Prof. Dr. H. Graetz,` Breslau, 1887). A year later (27 October 1888) he was appointed an honorary member of the Spanish Academy, to which, as a token of his gratitude, he dedicated the third edition of the eighth volume of his history. As usual he spent the summer of 1891 in Carlsbad; but alarming symptoms of heart disease forced him to discontinue his use of the waters. He went to Munich to visit his son Leo, a professor at the university of that city, and died there after a brief illness. He was buried in Breslau. Besides Leo, Graetz left three sons and one daughter. Works[edit] History of the Jews[edit] Graetz is chiefly known as the Jewish historian, although he did considerable work in the field of exegesis also. His Geschichte der Juden superseded all former works of its kind, notably that of Jost, in its day a very remarkable production; and it has been translated into many languages. The fourth volume, beginning with the period following the destruction of Jerusalem, was published first. It appeared in 1853; but the publication was not a financial success, and the publisher refused to continue it. However, the publication society Institut zur Förderung der Israelitischen Litteratur, founded by Ludwig Philippson, had just come into existence, and it undertook the publication of the subsequent volumes, beginning with the third, which covered the period from the death of Judas Maccabeus to the destruction of the Temple of Jerusalem. This was published in 1856 and was followed by the fifth, after which the volumes appeared in regular succession up to the eleventh, which was published in 1870 and brought the history down to 1848, with which year the author closed, not wishing to include living persons. In spite of this reserve he gravely offended the Liberal party, which inferred, from articles that Graetz contributed to the Monatsschrift, that he would show little sympathy for the Reform element, and therefore refused to publish the volume unless the manuscript was submitted for examination. This Graetz refused to do; and the volume therefore appeared without the support of the publication society. Volumes I and II were published, as stated above, after Graetz had returned from Israel. These volumes, of which the second practically consisted of two, appeared in 1872-75, and completed the stupendous undertaking. For more popular purposes Graetz published later an abstract of his work under the title Volksthümliche Geschichte der Juden, in which he brought the history down to his own time. The fourth volume of the History of the Jews received a detailed review by Rabbi Samson Raphael Hirsch in a series of essays in Vols. II-IV (1855-8) of his monthly journal Jeschurun. In these essays, a 203-page masterpiece of objective critique, Hirsch proves beyond doubt that Graetz is guilty of the utmost sloppiness of scholarship: e.g., Graetz omitted the second halves of quotations which, if quoted in their entirety, flatly contradict his thesis. Graetz claims, on the basis of one or two quotations from certain Talmudic sages, that they `were wont to do` something - despite sources explicitly to the contrary - and goes on to develop these suppositions into theories affecting the entire Torah tradition. Graetz fabricates dates, rearranges generations, speaks of `most of these laws` when in fact his description applies, even by a charitable interpretation, to fewer than half, and in many other ways rewrites the Talmud to support his theses and facilitate the flow of his history. A translation into English was begun by S. Tuska, who in 1867 published in Cincinnati a translation of part of Vol. IX under the title `Influence of Judaism on the Protestant Reformation`. The fourth volume was translated by James K. Gutheim under the auspices of the American Jewish Publication Society, the title being `History of the Jews from the Down-fall of the Jewish State to the Conclusion of the Talmud` (New York, 1873). A five-volume English edition was published in London in 1891-92 as History of the Jews from the Earliest Times to the Present Day (5 vols.; edited and in part translated by Bella Löwy). According to a review in the January–April 1893 edition of Quarterly Review, it `was passing through the press in its English version, and had received the author`s final touches, when Graetz died in September 1891`.[4] In 1919, the Jordan Publishing Co. of New York published a two-volume `improved` edition, with a supplement of recent events by Dr. Max Raisin. Rabbi A. B. Rhine provided the English translation. Exegesis[edit] Graetz`s historical studies, extending back to Biblical times, naturally led him into the field of exegesis. As early as the fifties he had written in the Monatsschrift essays dealing with exegetical subjects, as `Fälschungen in dem Texte der LXX.` (1853) and `Die Grosse Versammlung: Keneset Hagedola` (1857); and with his translation of and commentaries on Ecclesiastes and Canticles (Breslau, 1871) he began the publication of separate exegetical works. A commentary and translation of the Psalms followed (ib. 1882-83). Toward the end of his life he planned an edition of the whole Hebrew Bible with his own textual emendations. A prospectus of this work appeared in 1891. Shortly before the author`s death, a part of it, Isaiah and Jeremiah, was issued in the form in which the author had intended to publish it; the rest contained only the textual notes, not the text itself. It was edited, under the title `Emendationes in Plerosque Sacræ Scripturæ Veteris Testamenti Libros,` by W. Bacher (Breslau, 1892–94). The most characteristic features of Graetz`s exegesis are his bold textual emendations, which often substitute something conjectural for the Masoretic text, although he always carefully consulted the ancient versions. He also determined with too much certainty the period of a Biblical book or a certain passage, when at best there could only be a probable hypothesis. Thus his hypothesis of the origin of Ecclesiastes at the time of Herod the Great, while brilliant in its presentation, is hardly tenable. His textual emendations display fine tact, and of late they have become more and more respected and adopted. Other literary work[edit] Graetz`s activity was not limited to his special field. He enriched other branches of Jewish science, and wrote here and there on general literature or on questions of the day. To the field of general literature belongs also his essay on `Shylock,` published in the Monatsschrift, 1880. In the early years of the anti-Semitic movement he wrote, besides the articles in which he defended himself against the accusations of Treitschke, an anonymous essay entitled `Briefwechsel einer Englischen Dame über Judenthum und Semitismus` (Stuttgart, 1883). To supplement his lectures on Jewish literature he published an anthology of neo-Hebraic poetry under the title `Leḳeṭ Shoshannim` (Breslau, 1862), in which he committed the mistake of reading the verses of a poem horizontally instead of vertically, which mistake Geiger mercilessly criticized (Jüdische Zeitschrift für Wissenschaft und Leben, 1, p. 68-75). A very meritorious work was his edition of the Jerusalem Talmud in one volume (Krotoschin, 1866). A bibliography of his works has been given by Israel Abrahams in The Jewish Quarterly Review (4, pp. 194-203). The Kompert Affair[edit] Graetz`s essay `Die Verjüngung des jüdischen Stammes`, in Wertheimer-Kompert`s Jahrbuch für Israeliten, Vol. X, Vienna, 1863 (reprinted with comments by Th. Zlocisti, in Jüdischer Volks-Kalender, p. 99, Brünn, 1903), caused a suit to be brought against him by the clerical anti-Semite Sebastian Brunner for libeling the Jewish religion. As Graetz was not an Austrian subject, the suit was nominally brought against Leopold Kompert as editor, and the latter was fined (30 December 1863). Graetz had interpreted Isaiah chapters 52 and 53 to refer not to the personal Messiah, but rather to the entire people Israel. Graetz and Kompert were brought to court in Vienna for publishing ideas that were heretical to the Catholic faith, in addition to contradicting Jewish tradition. Viennese rabbis Isaak Noah Mannheimer and Lazar Horowitz defended Graetz, and Azriel Hildesheimer criticized them for doing so; Isaac Hirsch Weiss published a pamphlet entitled Neẓaḥ Yisrael in support of their testimony. This case, known as the `Kompert Affair,` was important in defining the wedge between Orthodox Judaism and the nascent Conservative Judaism championed by the likes of Graetz and Zecharias Frankel. Thus, within the Jewish fold the lawsuit also had its consequences, as the Orthodox raised against Graetz the accusation of heresy because he had denied the personal character of the prophetic Messiah.[citation needed] Legacy[edit] Graetz`s history became very popular and influential in its time. The material for Jewish history being so varied, the sources so scattered in the literatures of all nations, and the chronological sequence so often interrupted, made the presentation of this history as a whole a very difficult undertaking; and it can not be denied that Graetz performed his task with consummate skill, that he mastered most of the details while not losing sight of the whole. Another reason for the popularity of the work is its sympathetic treatment and also Graetz has been credited with seeing a copying error in I Corinthians 1:12 which should have referred to a very early Christian teacher.[5] This history of the Jews is not written by a cool observer, but by a warm-hearted Jew. On the other hand, some of these commendable features are at the same time shortcomings.[according to whom?] Some characterize Graetz`s main elements of Jewish experience through the ages to be `suffering and spiritual scholarship`, while later Jewish scholarly works like Salo W. Baron`s 1937 A Social and Religious History of the Jews, opposed the view of Jewish history as being `all darkness and no light` and sought to restore balance, by writing a social history. Baron strove to integrate the religious dimension of Jewish history into a full picture of Jewish life and to integrate the history of Jews into the wider history of the eras and societies in which they lived. Baron brought very distinctive views to his scholarship. He inveighed against what he termed the `lachrymose conception of Jewish history,` sometimes identified with Heinrich Graetz. In a 1975 interview Baron said: `Suffering is part of the destiny [of the Jews], but so is repeated joy as well as ultimate redemption.` According to Arthur Hertzberg, Baron was writing social history, insisting that spiritual creativity and the political situation were all borne by a living society and its changing forms.[6] tags: Talmud Jevreji Hebrejski jezik istorija jevreja jevrejska država ...

Слободіяда : епійскій спěвЪ у десетЪ пěсама : посмртный остатакЪ владике црногорскогЪ Петра Петровића Нěгоша / (Издао [и приредио] Л.П. НенадовићЪ). - у Земуну : печатано кнЬигопечатнЬомЪ І.К. Сопрона, 1854. Lj.P. Nenadović Epski spev u deset pesama Штампарија Игњата К. Сопрона, Zemun, 1854. Tvrd povez (naknadno koričenje), 215 strana + spisak prenumeranata. Spoljašnjost je kao na slikama, potpis prethodnog vlasnika i pečat knjižare i antikvarnice Tihomira D. Mladenovića, Beograd, Cvetni trg. Na 15 strana nešto poput potpisa crvenom drvenom bojicom što se vidi na jednoj od slika (najdrastičniji primer), u gornjem delu malo obgorela (što takođe možete videti na slikama), pokoji list sa žutim flečicama; sem toga očuvana.

Jos jedan klasik iz Trepce, za muzeje i kolekcije, 17cm , i nesto preko kilogram tezine, epitaksija kalcita na kvarcu.

Kawai CN-29 BK električni klavir je najnoviji dodatak Kawai liniji električnih klavira. Poseduje Responsive Hammer Compact III mehaniku. Zvuk klavira potiče od Shigeru Kawai SK-EX i EX koncertnih klavira. Responsive Hammer Compact III klavijatura je dizajnirana sa ciljem da oponaša jedinstveni osećaj sviranja akustičnog koncertnog klavira. Detalji u zvuku i izradi ovog instrumenta izdvajaju ga od konkurencije u ovom cenovnom rangu. Kawai poslednja CN serija električnih klavira obezbeđuje realističnu klavijaturu pune veličine (88 dirki), prelepi zvuk koncertnog klavira unutar kompaktnog i elegantnog kućišta. Poseduje mogućnost Bluetooth MIDI wireless povezivanja kao i ugrađene lekcije i ulaz za slušalice koji omogućava tiho vežbanje u bilo kom trenutku. Specifikacija: Klavijatura: 88 otežanih klavirskih dirki, Responsive Hammer III mehanika sa 3 senzora Tonovi: 19 tonova, Shigeru Kawai SK-EX i EX zvuk klavira Ivory Touch key površina dirki Maksimalna polifonija: 192 note Progressive Harmonic Imaging (PHI); 88-key stereo sampling 12 cm x 2 - Onkyo full-range speakers Zvučnici: 40 W (2x 20 W) Funkcije: Virtual Technician, Virtual Technican Smart Mode , Dual, 4 ruke, Split, Ugrađene lekcije, Metronom, Transpose Display 128 x 128 pixel OLED Konekcije: MIDI IN, MIDI OUT, Bluetooth MIDI, ulaz za slušalice, USB host Pesme: 19 demo pesama, Concert Magic: 40 pesama Snimač: 3 pesame, oko 10.000 nota Pedale - 3 pedale: Damper (with half-pedal support), Soft, Sostenuto Težina: 43 kg Boja: Premium Satin Black

Milena Jeftic Niceva Kostic Kastelski bor, 1994 akvarel 36 x 49 cm plus dimenzije rama potpisan na poledjini zastitnog kartona a moguce i na poledjini samog rada (posto jos nije vadjen iz rama). Milena Jeftić Ničeva Kostić

Ako tražite klavir za celu porodicu,Roland RP-701 je savršen izbor. Kvalitet zvuka i osećaj sviranja(dirke) su dva najvažnija faktora prilikom učenja i sviranja.Ovaj pristupačni instrument nudi svetle,bogate tonove Roland- ove SuperNATURAL Piano tehnologije i izuzetno svirljivu PHA-4 Standard klavijaturu koja pruža autentičan osećaj akustičnog klavira. RP-701 je napravljen tako da bude jednostavan za upotrebu kako bi se i početnici koji se prvi put susreću sa ovakvim instrumentom jednostavno uklopili. Tasteri na panelu su pregledni i lako čitljivi. Fokusiraju korisnika prvenstveno na sviranje i uživanje,a ne na čitanje korisnickog uputstva. Ugradjeni Bluetooth za strimovanje muzike sa telefona i tableta i pristup raznim aplikacijama uciniće vaše učenje jos zabavnijim. Obogatite sobu muzikom preko moćnih zvučnika klavira ili vežbajte pomoću slušalica preko Phones izlaza koji ima 3D Ambience efekt koji daje osećaj klavira iz koncertne dvorane. Bez obzira na to da li bi ste želeli da vasa deca uče ili se vi vracate sviranju klavira,RP-701 ima zvuk,osećaj i izgled u kome će uživati cela porodica. Bogat izraz Roland-ove SuperNATURAL Piano tehnologije Osećaj sviranja i dodir kao kod akustičnog klavira obezbedjuje PHA-4 Standard dirka i Progressive Damper Action pedala Klasičan dizajn sa elegantnim prednjim nogama i sofisticiranim oblinama Izlaz za slušalice sa 3D Ambience efektom za impresivni i realistični osećaj prilikom vežbanja na slusalicama Intuitivni ekran sa ikonama jednostavnim za upotrebu,koje su skrivene kada se ne koriste Povežite klavir sa pametnim telefonom ili tabletom preko Bluetooth audio veze i pustajte svoje omiljene pesme Kompatibilan je sa Roland-ovom Piano Every Day aplikacijom koja podstiče pijaniste koji uče na svakodnevno vežbanje Specifikacija: PHA-4 standard keyboard with 88 keys, pressure point and synthetic Ivory surface SuperNatural piano sound Sounds: 324 Effects: Ambience, Brilliance Damper resonance String resonance Key off Headphones 3 D ambience effect 256 Voice polyphony Dual Split and twin piano function Graphic OLED display 1-Track song recorder Storage format: Standard MIDI File (Format 0) 377 Internal songs Audio files (WAV format) 3 Pedals 1 Stereo input mini jack 2 Headphone connections (1x 6.3 mm, 1x 3.5 mm) USB to host USB to device Bluetooth audio + midi Speaker: 2x 12W Dimensions with music stand (W x D x H): 1366 x 463 x 1027 mm Weight: 48.41 kg Colour: Rosewood Includes power supply Roland PSB 7U, power cord, headphone hook and music stand Further Information Design Rosewood Finish Matt Wooden Keys No Ivory Feel Keyboard Yes Arranger No Polyphony 256 Sounds 324 Storage Medium USB to Device

Produktinformation Since its appearance, the RK-100S keytar has been a hit for its uniquely ergonomic styling, powerful sound engine, and standout looks. Now by popular demand, the RK-100S returns in a big way. The artisanal wooden body inherited from the original RK-100 is a hallmark of the 100S, which is now available in a finish that accentuates its wood grain. Numerous sounds ideal for solo performance have been added, making the RK-100S fit instantly into any musician’s stage performance. The RK-100S returns. * Clear finish shows the beautiful woodgrain. * New programs that emanate powerful presence when soloing * 37-note slim keyboard for easy playability * Two ribbon controllers to broaden your performance potential * Battery operation allows long operation time * Vocoder function lets you accent your staging

Produktinformation Since its appearance, the RK-100S keytar has been a hit for its uniquely ergonomic styling, powerful sound engine, and standout looks. Now by popular demand, the RK-100S returns in a big way. The artisanal wooden body inherited from the original RK-100 is a hallmark of the 100S, which is now available in a finish that accentuates its wood grain. Numerous sounds ideal for solo performance have been added, making the RK-100S fit instantly into any musician’s stage performance. The RK-100S returns. * Clear finish shows the beautiful woodgrain. * New programs that emanate powerful presence when soloing * 37-note slim keyboard for easy playability * Two ribbon controllers to broaden your performance potential * Battery operation allows long operation time * Vocoder function lets you accent your staging

30,8 x 21 cm tuš na papiru potpis na poledjini posvećeno SALVADORU DALIJU 1930 godine mišljenje Nikole Kusovca samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Radojica Živanović Noe (Beograd, 1903 — Beograd, 1944) bio je slikar i grafičar perioda nadrealizma. Ostavio nevelik broj kompozicija, mrtvih priroda, pejzaža i crteža. Najznačajniji period Živanovićevog umetničkog stvaranja je doba njegove pripadnosti nadrealističkom pokretu (1930-33). bio je jedan od trinaest potpisnika Manifesta nadrealizma i jedini profesionalni slikar u grupi umetnika koji su pokrenuli Beogradski nadrealizam. Nadrealističke radove je objavljivao u časopisima Nemoguće i Nadrealizam danas i ovde. On je prvi i najdosledniji nadrealista u jugoslovenskom slikarstvu. Nadrealističku fazu smenjuje slikanjem mrtvih priroda na način Pola Sezana, pejzaža iz Srbije pod uticajem klasičnog impresionizma i realističkih portreta. Kao član grupe Život zalaže se za socijalnu umetnost, više teoretski nego praktično. Vodio je polemike i pisao likovne kritike. Neko je vreme bio likovni kritičar u Politici. Radovi mu se nalaze u Narodnom muzeju i Muzeju savremene umetnosti u Beogradu, u Umetničkoj galeriji u Sarajevu i u više privatnih zbirki. Radojica Živanović Noe rođen je u Beogradu kao vanbračno dete. Majka mu je bila pralja, a ime oca nije poznato. U krugu beogradskih nadrealista se govorilo da je, navodno, trebalo da odigra ulogu prestolonaslednika, lažnog kraljevskog novorođenčeta, sina Drage i Aleksandra Obrenovića. Posle ratom isprekidanog školovanja, završio je Trgovačku akademiju, a zatim proveo tri godine (do 1929) na Kraljevskoj umetničkoj školi u Beogradu. Radojica Živanović Noe bio je jedan od trinaest potpisnika Manifesta nadrealizma u almanahu Nemoguće 1930. godine. Bio je jedini profesionalni slikar u grupi umetnika koji su pokrenuli Beogradski nadrealizam. Od 1031. do 1932. intenzivno je sarađivao u magazinu Nadrealizam danas i ovde, u kome je publikovan najveći broj njegovih radova. Godine 1934. Sa Mirkom Kujačićem, Đorđem Andrejevićem Kunom, Đurđem Teodorovićem i drugim umetnicima osnovao je grupu Život. Od 1935. do 1937. pisao je redovno likovne kritike za list Politika, a ponekad je objavljivao priloge i u časopisu Naša stvarnost. Godine 1932. Izlagao je ciklus nadrealističkih slika u Umetničkom paviljonu „Cvijeta Zuzorić” u Beogradu, a od 1936. do 1940. na više grupnih umetničkih izložbi. Godine tokom Drugog svetskog rata proveo je na periferiji Beograda. Poginuo je pred kraj rata, 1944. godine, na Dorćolu. Kada je čuo da su partizani i ruski tenkovi prodrli u ulicu, izleteo je iz nekog skloništa u blizini Bajlonijeve pijace i ušao u borbu protiv Nemaca. Zatečen naoružan od oslobodilačkih snaga nije navodno pristao da se razoruža i zbog tragičnog nesporazuma izgubio je život. ---------------------------------------------- Nadrealizam (franc. surréalisme) je književni i umetnički pokret koji nastaje u Francuskoj posle Prvog svetskog rata. Nastavlja dadaizam i njegov buntovnički duh, pobunu protiv tradicije, ustaljenih navika i običaja, prezir prema društvenim normama, ali za razliku od negatorskog duha dadaizma, ističe i svoju pozitivnu i konstruktivnu stranu i ima određeni program. I dadaizam i nadrealizam su pre svega avangardni pokreti. Oba pokreta su delila uverenje da društveni i politički radikalizam mora ići ruku pod ruku sa umetničkom inovativnošću. Iako je jedna od osnovnih odlika nadrealizma prekid sa tradicionalnom književnošću i umetnošću, nadrealizam ipak ima svoje prethodnike. To su pisci koji stvaraju atmosferu straha, tajanstvenu stranu ljudske prirode kao što su Markiz de Sad, Artur Rembo, Gijom Apoliner. Početak nadrealizma vezuje se za ime Andrea Bretona i objavu njegovog „Manifesta nadrealizma“ 1924. godine. Oko Bretona se zatim grupišu i pisci poput Aragona, Elijara, Perea i drugih. Pokretu je pripadao i slikar Salvador Dali. Glasilo nadrealizma bio je časopis „Littératuré“ („književnost“ na srpskom), koji su 1910. osnovali Breton, Argon i Supo. Ovaj časopis najpre je bio dadaistički, da bi od 1922. godine, nakon odvajanja Bretona i njegove grupe od Tristana Care, postao časopis nadrealista „La révolution surréaliste“ („nadrealistička revolucija“). Taj časopis je izdavao Breton od 1924. do 1929. godine. Breton je objavio tri manifesta nadrealizma, kao i više članaka i spisa, gde je izrazio glavnu koncepciju pokreta: „Manifest nadrealizma“ (1924), „Drugi Manifest nadrealizma“ (1930), „Politički položaj nadrealizma“ (1935), „Uvod u Treći manifest nadrealizma ili ne“ (1942). Svoja shvatanja je primenio u delima poput „Izgubljeni Koraci“ (1924), „Nađa“ (1928) i drugi. Automatsko pisanje postaje glavno tehničko sredstvo nadrealista. Breton u prvom manifestu preuzima Reverdijevu definiciju slike „povezivanja dveju manje ili više udaljenih realnosti“. Salvador Dali je razvio teoriju o „paranoično-kritičkom delirijumu“, što znači „ultrasvešću otkriti podsvest“. Od kraja 1925. godine nastaje nova etapa u razvoju nadrealizma koji se približava marksizmu. Početnim međašem u razvoju srpskog nadrealizma može se smatrati delovanje beogradskog časopisa „Svedočanstva“ koji je izlazio u Beogradu od novembra 1924. do marta 1925. godine. Na tragove kojima je nadrealizam bio nagovešten nailazi se i nešto ranije, u novoj seriji beogradskog časopisa „Putevi“ (1923, broj 1-2, sekretar i urednik Marko Ristić), mada je taj časopis bio revija sa izrazitim obeležjima ekspresionističkog stila. U prostoru delovanja jugoslovenskih književnosti nije postojao dadaizam, ali se u preduzimljivosti Dragana Aleksića i akcijama Moni Bulija nazirao dadaistički eksperiment. Srpski nadrealizam nastajao je oslonjen na francuski nadrealizam: Bretona, Aragona i druge i tekao je uporedo s njim. Nadrealizam je otkrivao podsvest, san, iracionalne izvore ljudskog bića kao novu realnost. „Činjenica da su nadrealisti izašli sa potpunom negacijom osveštanog, od logike do morala, i da su im se za to odricanje činila dopuštena sva sredstva do skandala, skandalizirala je sa svoje strane građanski mentalitet, i ovaj je svim sredstvima reagirao na te perverzne provokacije. Nadrealizam je vređao utvrđeni način mišljenja, i onda je na uvredu vređanjem reagirao. Nadrealističko insistiranje na nesvesnome, koje je nadrealiste uputilo na san i odvelo ih automatskom pisanju, ojačalo se i oplodilo u susretu sa psihoanalizom i frojdizmom. U toj neminovnosti treba, možda, gledati i razlog daljem razvoju nadrealizma, koji se iz, prvobitnog, individualističkog i idealističkog insistiranja u oblasti iracionalnoga samo radi otkrivanja iracionalnoga kao svrhe za sebe, postepeno preobratio u akciju koja teži da svoja iskustva kolektivno primeni i stavi u službu jednom određenome cilju. Prema tome, nadrealističko oslobođenje čoveka odgovaralo bi svemu socijalističkom oslobođenju društva: jedna paralelna i po istim principima revolucija, samo na dva razna plana, socijalni mikrokozmos i socijalni makrokozmos.“ Nadrealizam je pokušao da, oslonjen na psihoanalitička otkrića, učini razumljivijom ličnost modernog čoveka. Pomerao je iskustvenu predstavu o svetu. Prikazivao je nepouzdanost očigledne istine i logičkog zaključivanja, dovodeći u vezu, u svojim kolažima, na primer predmetnu pojavnost sa evokativnim siluetama iz prošlosti. Krug srpskih nadrealista u svojim traganjima, već u časopisu „Svedočanstva“ (1924/1925), preko tumačenja snova, ili obelodanjivanjem predstava sveta pomerenih ličnosti, „stvaranja“ umobolnih, gluvonemih, samoubica, lažljivaca, zločinaca, otkrivao je domaćoj literaturi do tada nepoznati „kontinent“. Nadrealisti veruju u snove, u njihove predskazivačke moći. Često naglašavaju primat snova nad sekundarnošću budnog stanja. Nadrealistička poezija podrazumeva oslobađanje ljudskog života, zato što omogućava bekstvo od robovanja umu i granicama koje se nameću realnošću. Iracionalizam koji je veličao nadrealizam može se shvatiti kao celovito prihvatanje sila koje deluju ispod glazure civilizacije. Nadrealistički poduhvat dvadesetih i tridesetih godina se razvio u krugu beogradskih intelektualaca. Godine 1930. u alamanahu „Nemoguće“, trinaest pisaca je pisalo proklamaciju o konstituisanju nadrealističkog pokreta. To su bili: Aleksandar Vučo, Oskar Davičo, Milan Dedinac, Mladen Dimitrijević, Vane Živadinović Bor, Radojica Živanović Noe, Đorđe Jovanović, Đorđe Kostić, Dušan Matić, Branko Milovanović, Koča Popović, Petar Petrović i Marko Ristić. Kao grupa oni nisu bili jedinstveni. Već u prvom zbirnom delu, posle „Nemogućeg“, „Pozicija nadrealizma“, 1931. godine, izostala su dvojica od trinaest nadrealista. Srpski nadrealizam dostiže najširu mogućnost uticaja u časopisu „Nadrealizam danas i ovde“ . Od naročitog značaja u tom časopisu bio je kritički osvrt na ekspresionizam u srpskoj književnosti. Najzad, u časopisu „Nadrealizam danas i ovde“ učinjene su umesne kritičke primedbe na skučenost literarnog koncepta „socijalna literatura“. To je bio kraj nadrealizma. Srpski nadrealizam u periodu svog delovanja, 1924-1932. uveo je srpsku književnost u vrh evropskog avangardizma. Mnogo kasnije, u intervalu 1952- 1956. godine pojedinačno su neki od bivših nadrealista (Oskar Davičo, Marko Ristić, Dušan Matić i Aleksandar Vučo) nastojali da ožive i aktuelizuju nadrealizam, ali to više nije bio nadrealizam već samo čežnja za njim. Prvi automatski tekst u srpskoj književnosti, „Primer” (1924) Marka Ristića, nastao odmah po objavljivanju Bretonovog prvog „Manifesta nadrealizma”, trebalo je da posluži kao očigledan dokaz o primenljivosti novog metoda pisanja. Sasvim u skladu sa Bretonovom postavkom, ta poetička inovacija je bila lišena bilo kakvih težnji ka estetizaciji jezika ili ka oblikovanju semantičkih struktura. Zato će Ristić, u kratkoj uvodnoj napomeni, reći da je dati tekst „primer nadrealističkog pisanja, bez ikakve težnje za lepim, za razumljivim, samo je jedan čist dokument o toku neprimenjene misli”. U toj kratkoj napomeni srpski nadrealista je istakao dve činjenice važne za razumevanje prave prirode automatskog teksta. S jedne strane, naglašava kako je dobijeni tekst jedinstven i nepromenjiv. Time je, reklo bi se, demonstrirao kako je moć kreativne mašte, tačnije automatskog pisanja, toliko iznad racionalne kontrole, da ova druga nije imala nikakvih mogućnosti da na dobijenom tekstu interveniše i bar malo ga izmeni. S druge strane, Ristić ističe kako je semantički učinak automatskog teksta moguće odrediti tek naknadno, u aktu čitanja, budući da ga u aktu stvaranja nije bilo, odnosno da autor ništa određeno i smisleno nije hteo da kaže. Ako nema intencionalnog značenja, onda ima, ili može da ima, receptivnog značenja. U automatskom tekstu kao „neprimenjenoj misli”, Ristić, očigledno, prepoznaje zanimljivo i neočekivano nizanje slika, tj. svedočanstvo“o njenoj igri slikama kojima se tek a posteriori može naći simbolički smisao i mogućnost poetske deformacije stvarnosti”. U poeziji, kao i u poetici Gijoma Apolinera i njegovih nadrealističkih naslednika, izražen je jedan oblik temporalnosti: reč je o oniričkom vremenu, koje vuče korene iz antičkog orfizma. Fenomen vremena, baš kao i fenomen sna, fundamentalan je i za apolinerovski i za nadrealistički simbolizam: susreću se u ideji privilegovanog trenutka, nazvanog kairos po helenističkom božanstvu. U kairosu, psihička transcedencija postaje imanencija pesme – onirička stvarnost, fantazmagorična stvarnost, stvarnost u kojoj želje ukidaju linearno vreme i empirijski prostor. U relativno kratkom periodu, od kraja 1924. do 1926. godine, izgrađena su dva modela nadrealističkog automatskog teksta. Primarna poetička intencija nadrealističkog automatskog pisanja bila je, neosporno, usmerena ka razotkrivanju novih mogućnosti samog jezičkog izraza kao osnovnog vida oslobađanja modernog čoveka. Neobično je, međutim, to što pisci srpskog automatskog teksta u velikoj meri poštuju sintaksu sopstvenog jezika. Sintaksa je, naime, najočigledniji prostor u kome se očitava delovanje logike, misli i smisaonog poretka uopšte. U svakom slučaju, bez obzira kako razotkrivali unutrašnje finese automatskog teksta, jasno je da njegov efekat ne treba primarno da bude meren estetskim vrednostima: njegova svrha, konačno, nije ni bila da izgradi relevantnu književnu praksu nego da, pre svega probudi skrivene kreativne potencijale čoveka modernog doba. Ako je srpska književnost u dugom vremenskom nizu stekla stvaraoce poput Vaska Pope, Miodraga Pavlovića, Branka Miljkovića, Borislava Radovića, Milorada Pavića, Aleka Vukadinovića, Milutina Petrovića, Vujice Rešina Tucića, Branka Aleksića, Nebojše Vasovića, Lasla Blaškovića i drugih, koji su prepoznali i reaktuelizovali nadrealističko nasleđe, pa posredno i postupak automatskog pisanja, kao i čitav niz raznovrsnih tipova diskursa, uključujući i diskurs ludila, onda možemo ustanoviti postojanje dovoljne vremenske i kreativne distance da se u svim segmentima nadrealističkog nasleđa može distinktivno govoriti. U časopisu „Stožer“ 1931. godine počela je diskusija između socijalnih pisaca i beogradskih nadrealista. Dodirne tačke u društvenim stavovima ističe Janko Đonović : „Sve Vaše šibe koje se odnose na prošlost, na društvo i duh oko nas dijelim. Sve što postoji u Vašem rušenju postoji i u mojemu. Znači, mi smo ipak danas najbliži jedni drugima.“ Pre svega, zajednička im je bila ocena društvenog poretka, njegova nepodnošljivost i neodrživost. I jedni i drugi su u svojim polaznim pozicijama naglašavali da prihvataju dijelektički materijalizam kao metod, a marksizam kao svoju osnovnu društveno-idejnu platformu. Civilizaciju u kojoj su nastali nadrealisti su negirali kao celovitost zbog njene bremenitosti protivurečnostima, a svoj položaj i sebe, kao intelektualce formirane u društvu koje negiraju, sagledavali su kao izraz propadanja jedne društvene strukture. Svest o svome društvu i svoju sudbinu intelektualaca nadrealisti su otkrivali usvajajući metodološke tekovine Frojdove psihoanalize i povezujući ih sa dijalektičkim materijalizmom. Zadržavajući se na nadrealističkom shvatanju oslobađanja podsvesti i njenom uključivanju u službu dijalektike, Hanifa Kapidžić-Osmanagić kaže da beogradski nadrealisti „zahtijevaju da dijalektički metod, koji je dotad bio izučavan samo u domenu svijesti, bude proširen na istorijsku, afektivnu, iracionalnu dijalektiku.“ Taj novi domen ljudske stvarnosti nadrealisti su zahvatili da bi pokazali složenost problematike etičkih merila i relativnost normi koje su ustaljene u društvu, kao i nedovoljnost tih merila da budu izraz stvarnog morala u njegovoj heterogenosti. Suštinu morala, prema mišljenju nadrealista, sačinjavaju tako različiti, a bliski elementi kao što su nagon, želje i stvarnost. U tome oni daju primat čovekovom htenju, jer je, u stvari, htenje, želja ljudska, ono što pokreće, stvara i ruši svetove, ona je revolucionarni faktor. Nadrealisti umetnost poistovećuju sa moralnim činom, jer ona u svojoj suštini nosi zahtev za promenom. Uporedo sa diskusijom u „Stožeru“, delimično i njoj kao prilog, počela je autokritika nadrealizma. Smisao autokritike je proizilazio iz nastojanja da se usavrši nadrealistički spoj metoda psihoanalize i dijalektičkog materijalizma, i na osnovu analize i otkrića prevazilaze se ranija gledišta. U vreme monarhističke diktature u Jugoslaviji, a naročito poslednjih godina nadrealističkog pokreta (1932-1933), beogradski nadrealisti su kao pojedinci zauzimali stavove koji su značili njihovo opredeljivanje za praktičnu akciju u aktuelnim društvenim pojavama svoje sredine. Neki su se uključili u revolucionarni pokret i bili članovi Komunističke partije Jugoslavije. Zbog svoje društvene aktivnosti bili su 1932. uhapšeni Oskar Davičo, Đorđe Kostić, Koča Popović, Đorđe Jovanović, Dušan Matić i Aleksandar Vučo. Oskar Davičo, pa onda i Đorđe Jovanović su osuđeni na robiju. Tako se pokret nadrealizma polako ugasio. U idejnom, kreativnom i praktičnom odnosu prema životnoj stvarnosti začeće se klica neslaganja među nadrealistima, što će prouzrokovati krah pokreta. Pokretu socijalne književnosti prišli su: Đorđe Jovanović, Koča Popović, Aleksandar Vučo i Dušan Matić. Marko Ristić se nasuprot njima zalagao za umetničke principe bliske nadrealizmu i borio se protiv vulgarizacije književnosti. Oskar Davičo i Milan Dedinac se posebno izdvajaju i čine most između dva krila bivših pripadnika beogradske nadrealističke škole. Oni su se društveno aktivirali, čak i sarađivali u publikacijama koje su uređivali socijalistički pisci, ali su u svojim poetičkim ostvarenjima zadržali nadrealističke prizvuke. Petar Popović, Đorđe Kostić i Vane Živadinović Bor posle 1932. više ne učestvuju aktivno u društvenom i umetničkom životu. Razlaz na literarnom planu znači i kraj delovanja beogradskog kruga nadrealista. Nadrealizam, sa svoje strane, počiva na veri u višu realnost određenih formi asocijacija koje su bile pritisnute, kao i na veri u moći sna i slobodnoj igri reči. Upravo susret dalekih, logički zapravo nespojivih realnosti, koje Breton u svom manifestu navodi kao bitnu karakteristiku nadrealističke poetike, predstavlja osnovni sistem na kojem počiva nadrealistički i imaginarni svet. U njemu je projektovano nastojanje da se u potpunosti literarno dovrši rehabilitacija iracionalnog. To što se obično postiže preko snova, halucinacije, ili u automatskom pisanju, i što treba da bude nadrealno, zapravo je podsvesno. Prvi zajednički nastup nadrealista bio je almanah „Nemoguće – L’Impossible” (1930), koji izlazi u Beogradu sa manifestom pokreta koji potpisuju trinaestorica članova grupe: Aleksandar Vučo, Oskar Davičo, Milan Dedinac, Mladen Dimitrijević, Stevan Živadinović - Vane Bor, Radojica Živanović Noe, Đorđe Jovanović, Đorđe Kostić, Dušan Matić, Branko Milovanović, Koča Popović, Petar Popović i Marko Ristić. Nakon manifesta sledi anketa „Čeljust dijalektike”, a zatim i stihovi i prozni tekstovi, kritika, izjave umetnika, i drugi sadržaji, praćeni vizuelnim materijalom i likovnim prilozima članova grupe. U almanahu, osim beogradskih nadrealista, sarađuju i francuski nadrealisti Andre Breton, Pol Elijar, Benžamin Pere, Luj Aragon, Rene Šar i Andre Tirion. Prvi broj časopisa francuskih nadrealista „Le surréalisme au service de la révolution” (Nadrealizam u službi revolucije) donosi tekst posvećen osnivanju grupe srpskih nadrealista i njihovom manifestu. Nakon almanaha „Nemoguće”, usledilo je više publikacija nazvanih „nadrealistička izdanja“. Između ostalih to su Pozicija nadrealizma (1931), „Nadrealizam danas i ovde” (1931-1932), „Nacrt za jednu fenomenologiju iracionalnog” (1931) Koče Popovića i Marka Ristića, „Položaj nadrealizma u društvenom procesu” (1932) Oskara Daviča, Đorđa Kostića i Dušana Matića, „Anti-zid” (1932) Vana Živadinovića Bora i Marka Ristića i „Jedan nadrealistički odgovor` koji potpisuje više autora. U drugoj značajnoj nadrealističkoj publikaciji, časopisu „Nadrealizam danas i ovde”, osim beogradskih nadrealista (Vučo, Davičo, Vane Bor, Živanović Noe, Ristić, Matić, Kostić, K. Popović, P. Popović), priloge i tekstove objavljuju i nadrealisti iz Francuske, Dali, Breton, Šar, Krevel, Elijar, Ernst, Tangi i Cara. Likovne priloge objavljuju i Alberto Đakometi i Huan Miro. Časopis prestaje da izlazi nakon tri objavljena broja. Srpski nadrealisti sarađuju i u publikacijama francuske grupe, kao na primer u 3. broju časopisa „Le surréalisme au service de la révolution” („Nadrealizam u službi revolucije”), gde objavljuju „Poziciju nadrealizma” pod naslovom „Belgrade, 23 décembre 1930”. Potpisnici su Davičo, Dedinac, Vane Bor, Živanović Noe, Jovanović, Kostić, Matić, Koča i Petar Popović, Marko Ristić i Aleksandar Vučo. Godine 1932., u Umetničkom paviljonu Cvijeta Zuzorić u Beogradu, izložbu nadrealističkih slika sa nadrealističkim izdanjima priređuje Radojica Živanović Noe. Iste godine, zbog revolucionarnih i nadrealističkih aktivnosti, Oskar Davičo je uhapšen u Bihaću, a Đorđe Jovanović i Koča Popović u Beogradu. Kazne izdržavaju u Sremskoj Mitrovici, gde neki ostaju i više godina. Rene Krevel, francuski nadrealistički pesnik, objavljuje tim povodom članak u šestom broju glasila francuskog nadrealističkog pokreta „Le surréalisme au service de la révolution” („Nadrealizam u službi revolucije”), pod nazivom „Des surréalistes yougoslaves sont au bagne” („Jugoslovenski nadrealisti na robiji”). Salmon Moni de Buli (Salmon Monny de Boully) Oskar Davičo Oskar Davičo (1909-1989) nadmašio je sve ostale snagom talenta, plodnošću i širinom uticaja. Kao pesnik se pojavio rano. Prvu pesmu objavio je kao gimnazijalac (1925). Među nadrealističkim izdanjima nalaze se dve njegove knjižice pesama i poetskih tekstova: „Tragovi” (1928) i „Četiri strane sveta i tako dalje” (1930), pesma u prozi „Anatomija” (1930) i brošura „Položaj nadrealizma u društvenom procesu” (1930), koju je napisao zajedno s Dušanom Matićem i Đorđem Kostićem. U njegovoj najranijoj poeziji sve je podređeno eksperimentu, istraživanju mogućnosti pesničkog izraza, primeni načela automatskog pisanja. Najpotpuniji izraz Davičo je dostigao u socijalnoj fazi, kada je nadrealistička pesnička iskustva stavio u službu revolucionarne angažovanosti. „Davičo je sišao sa Olimpa nadrealizma u socijalnu poeziju”, napisao je jedan kritičar s levice povodom izlaska njegove knjige Pesme (1938). Bila je to, međutim, sasvim osobena socijalna poezija, puna maštovitih slika, verbalnog humora, igre rečima, erotike. Iako s neutralnim naslovom, ova zbirka je, kao i sve naredne, tematski kompaktna. Davičo se kao prozni pisac razvio u ratu i nakon rata. Objavio je najpre ratni dnevnik „Među Markosovim partizanima” (1947), a zatim više knjiga putopisne, esejističke i polemičke proze, deset romana i zbirku pripovetka „Nežne priče” (1984). [14] Rođen je u Šapcu, u jevrejskoj činovničkoj porodici. Studirao je u Parizu, a diplomirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Jedno vreme radio je i kao profesor u Prvoj muškoj gimnaziji u Beogradu. Umro je u Beogradu 1989. godine. Milan Dedinac (1902-1966) najizrazitiji je lirik među nadrealistima. Slično Crnjanskom, iako na drugi način, on je sledbenik tvorca srpske lirske pesme Branka Radičevića. Nije pisao mnogo, skoro čitav njegov pesnički rad sabran je u knjizi „Od nemila do nedraga” (1957). Bavio se i pozorišnom kritikom. Već posle prvih pesama koje je Dedinac objavio kritika je istakla lirizam, neposrednost i muzikalnost kao njegova osnovna obeležja. U svom pesničkom razvoju išao je obrnutim putem od onog koji su prošli Crnjanski i drugi ekspresionisti. Zaokret od apstraktnog lirizma ranih pesama k poeziji stvarnosti počinje s poemom „Jedan čovek na prozoru” (1937). Osnovna je situacija simbolična: pesnik je na prozoru, tačnije iza zatvorenog prozora, i posmatra oluju što besni po gradu. On kao da se s mukom odvaja od zatvorenog i bezbednog sveta u kojem je do tada živeo, okreće se svetu izvan sebe, uranja u spoljna zbivanja, žudi za susretima i davanjem. Dok je u ovoj poemi data situacija čoveka koji posmatra nepogodu, u narednoj zbirci, „Pesme iz dnevnika zarobljenika broj 60211” (1947), imamo situaciju čoveka u nevremenu, dramu čovekovog pada u stvarnost. Rođen je u Kragujevcu, a umro u Opatiji. Bio je u braku sa Radmilom Bunuševac. Pohađao je Treću mušku gimnaziju. U jednom trenutku svoje karijere bio je glavni urednik dnevnog lista „Politika”. Takođe, jedno vreme je bio umetnički direktor Jugoslovenskog dramskog pozorišta u Beogradu. Mladen Dimitrijević (Dimitrije Dedinac) Ljubiša Jocić Đorđe Jovanović (pesnik) Đorđe Kostić Slobodan Kušić Dušan Matić Dušan Matić (1898-1980), pesnik i mislilac, s intelektualnim i filozofskim težnjama. Kao stvaralac, on nije najviše dao u mladosti, nego u zrelom dobu. Do rata se javljao u časopisima (od 1923), a u zasebnim izdanjima samo kao koautor. Prvu samostalnu knjigu, zbirku eseja „Jedan vid francuske književnosti” (1952), objavio je u pedeset i četvrtoj, a prvu pesničku knjigu, „Bagdala” (1954), u pedeset i šestoj godini života. Od tada do smrti bio je veoma plodan u obe oblasti, i poeziji i esejistici. Kao i dugi nadrealisti, prošao je kroz sve faze, od nadrealističke preko socijalno-aktivističke do neomodernističke. Iako Matić kao misaoni pesnik proizlazi više iz evropske nego iz domaće tradicije, opet se nameće poređenje između njega i drugih naših pesnika intelektualaca, pre svih Sterije i Rakića. Matićeva esejistika pripada takođe najvećim delom poznom periodu njegovog stvaranja. Od posebnih knjiga tu se izdvajaju: „Anina balska haljina” (1956), „Na tapet dana” (1963), „Proplanak i um” (1969) i dr. U njima je razvio prepoznatljiv stil. On piše lako, lepršavo, skačući slobodno s predmeta na predmet, rečenicom uvek jasnom i preciznom, bez ičeg suvišnog, kitnjastog. U njegovim esejima, obično malim po obimu, nalazimo tipičnu francusku ležernost, ali i dosta površnosti i neobaveznosti, umesto teorijskih uopštavanja. Rođen je u građanskoj porodici u Ćupriji. Studirao je u Parizu, na Filološkom fakultetu. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Neko vreme je radio kao profesor filozofije u gimnaziji. Posle dva politička hapšenja, penzionisan je bez osude. Umro je u Beogradu. Branislav Branko Milovanović Rastko Petrović Koča Popović Petar Popović Risto Ratković Marko Ristić Marko Ristić (1902-1984), kao i drugi nadrealisti, pisao je poeziju („Od sreće i od sna” (1925); Nox microcosmica (1956)), ali mu je pesnički rad ostao u senci obimne esejistike i književne kritike. Zahvaljujući njima, a ne poeziji, on zauzima jedno od veoma istaknutih mesta u našoj književnosti 20. veka. Od njegovih mnogobrojnih knjiga iz tih oblasti izdvajaju se: „Književna politika” (1952) i „Istorija i poezija” (1962). U obema su uglavnom sadržani radovi iz međuratnog perioda, u prvoj književne kritike, a u drugoj eseji o načelnim pitanjima. U čitavom svom radu, i onom iz doba nadrealizma i onom kasnijem, Ristić je ostao privržen osnovnim nadrealističkim stavovima o prirodi i funkciji književnosti i umetnosti. Njih je zastupao s više strasti i istrajnosti nego ijedan drugi predstavnik ovog pokreta. Rođen je u staroj i uglednoj porodici akademika Jovana Ristića. Školovao se u Srbiji i Švajcarskoj. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Bio je oženjen Ševom Živadinović sa kojom je imao ćerku Maru, a zanimljivo je to da su im kumovi bili Aleksandar Vučo i njegova supruga Lula. Upoznao je Bretona i francuske nadrealiste za vreme boravka u Parizu, gde je nastao i ciklus kolaža La vie mobile. Zajedno sa Ševom kupio je sliku Maksa Ernsta Sova (Ptica u kavezu), koja se danas nalazi u kolekciji Muzeja savremene umetnosti, Beograd. Jelica Živadinović - Ševa Ristić Dušan Duda Timotijević Aleksandar Vučo Aleksandar Vučo (1897-1985) kao pisac se veoma razlikuje i od Matića i od drugih nadrealista. Javio se u ranim 20-im godinama pesmama koje lirskom mekoćom i melodioznošću podsećaju na Crnjanskog. U doba nadrealističkog pokreta objavio je tri poeme: „Humor Zaspalo” (1930), „Nemenikuće” (1932) i „Ćirilo i Metodije” (1932). U njima je raskid s konvencijama tradicionalnog pesničkog jezika doveden do krajnosti. One su pune verbalnih dosetki, igri rečima, kalambura, smelih improvizacija, bizarnih i vibrantnih spojeva reči, „izvan protektorata razuma”, kako je primetio pesnik. Poema „Humor Zaspalo” vrhunac je te poezije apsurda i alogičnosti, najozloglašenije naše moderno pesničko delo, neka vrsta „Kralja Ibija” srpske poezije. Građena je na humorno-burlesknim sintagmatskim spojevima, na zvučnim podudaranjima bez smisla, nasuprot smislu ili čak u inat smislu, na neobičnim rimovanjima, ponekad bliskim načinu na koji dete doživljava svet. Posle ovih dela izašla je poema za decu „Podvizi družine `Pet petlića`”(1933), Vučovo, možda, najuspešnije pesničko ostvarenje. Od svih nadrealista Vučo se najranije okrenuo romanu. Njegov prvi roman „Koren vida” (1928) izrazio je lirsko delo satkano od autobiografske građe postupkom prilagođenim logici sna.[14] Rođen je u trgovačkoj porodici. Završio je gimnaziju u Nici i upisao pravni fakultet u Parizu. Venčao se sa Julkom Simeonović u Parizu, sa kojom je dobio dva sina, Đorđa i Jovana. Radio je i kao upravnik filmskog preduzeća Jugoslavija, a kasnije i kao direktor Zvezda filma, i Avala filma. Julijana Lula Vučo Nikola Vučo Stevan Živadinović - Vane Bor Radojica Živanović Noe ---------------------------------------------- Salvador Felipe Hasinto Dali, 1. markiz od Pubola (kat. Salvador Felip Jacint Dalí Domènech, šp. Salvador Felipe Jacinto Dalí Domènech; Figeras, 11. maj 1904 — Figeras, 23. januar 1989) bio je katalonski i španski nadrealistički umetnik, jedan od najznačajnijih umetnika 20. veka. Bavio se slikanjem, pisanjem, vajanjem, scenografijom i glumom. On je jedan od najznačajnijih umetnika 20. veka, a često ga nazivaju i velikim majstorom nadrealizma. Njegova umetnička dela pokazala su da je on jedan od najkreativnijih slikara svog vremena. Dalijeva česta tematika je svet prostora, pijanstva, groznice i religije. Ovaj slavni slikar je čitavog svog života verovao u svoju posebnost. Jedni su ga smatrali genijem, dok su drugi govorili o njemu kao poremećenom egocentriku, čija dela nemaju nikakvu vrednost. Mada su ga španski likovni kritičari uvek smatrali za nadobudnog i netalentovanog šarlatana, popularnost i prodajna cena njegovih dela neprestano su rasli. Danas, svetski kolekcionari plaćaju milione dolara kako bi u svojoj kolekciji imali bar jednu Dalijevu sliku. Salvador Dali je rođen 11. maja 1904. godine u katalonskom gradu Figerasu, a umro je 23. januara 1989. u istom mestu. Odrastao je u porodici srednje klase. Otac, Salvador Dali (šp. Salvador Dalí i Cusí), bio je ugledni notar, veoma strog prema svom sinu, dok je majka, Felipa Feres (šp. Felipa Domenech Ferrés), bila domaćica i pružala veliku podršku u zamisli svoga sina da se okrene umetnosti. Ime Salvador je najpre bilo dato njegovom bratu, koji je devet meseci pre Salvadorovog rođenja umro.[1] Pored pokojnog brata, Dali je imao i sestru, Ana Mariju (šp. Ana María), tri godine mlađu od njega. Ona je 1949. godine napisala knjigu o svom bratu pod nazivom Dali viđen od strane svoje sestre (šp. „Dalí visto por su hermana”). U februaru 1921. godine, Dalijeva majka umire od raka dojke, kada je njemu bilo samo 16 godina. Njegov otac se nakon smrti supruge oženio njenom sestrom. Dali je voleo i poštovao svoju tetku i nije imao ništa protiv tog braka. Prvu javnu izložbu ovaj slavni umetnik održao je 1919. godine u pozorištu u Figerasu, koje je danas njegov muzej (šp. Teatro-Museo Dalí). A 1929. godine otvorena mu je i prva izložba u Parizu na kojoj nije prisustvovao jer se dva dana pre izložbe, vratio sa Galom u Španiju.[2] Godine 1982, kralj Huan Karlos I imenuje ga markizom od Pubola. Zbog ove ukazane časti, Dali je kralju poklonio sliku „Glava Evrope”, koju mu je predao kada ga je ovaj posetio u samrtnoj postelji. Dana 10. juna 1982. godine ovozemaljski svet napustila je jedina osoba koju je Salvador Dali voleo. Njegova žena Gala je umrla u snu. Desilo se upravo ono što on nije želeo da se dogodi, a to je da ona ode prva, a on ostane sam. Zbog ovog tragičnog gubitka, Dali je izgubio volju za životom, povukao se u sebe, a od dana kada je ona umrla prestao je da pije vodu dok nije dehidrirao i završio u bolnici što su mnogi protumačili kao njegov pokušaj samoubistva. Iste godine preselio se u dvorac Pubol, da bi ga podsećao na Galinu smrt. Sve što je radio, radio je zbog toga što nije mogao da podnese činjenicu što je njegova draga umrla pre njega. Pod nerazjašnjenim okolnostima 1984. godine Pubol se zapalio, a Dalija je sigurne smrti spasilo njegovo osoblje. I ova nezgoda okarakterisana je kao njegov pokušaj samoubistva. Ipak, na nagovor prijatelja vratio se da živi u muzeju Teatro koji je sam sagradio. Posle četiri godine teške depresije, njegovo srce prilično je oslabilo, pa je u decembru 1988. godine hospitalizovan. Dok je ležao u bolnici, u posetu mu je došao španski kralj Huan Karlos koji je priznao da je oduvek bio ljubitelj njegovih dela. Nažalost, 2. januara 1989. godine, za vreme trajanja njegove omiljene predstave Tristan i Izolda, u 84. godini života, prestalo je da kuca srce Salvadora Dalija. Sahranjen je u svom muzeju u Figerasu, a nakon smrti sva svoja dela i bogatsvo ostavlja Španiji. Ono što Dalija izdvaja od ostalih umetnika i što ga čini posebnim, jeste njegova neobična ličnost. Salvador je bio genije na granici ludila. Njegove karakterne osobine, egocentričnost, depresivnost i mazohizam, jasno se vide u njegovim delima. Osim što se bavio slikarstvom, scenografijom, dizajnom, vajarstvom i filmom bio je i pisac. Napisao je nekoliko veoma važnih i čitanih dela. Jedno od najvažnijh je svakako Tajni život Salvadora Dalija (1942), a treba napomenuti i Skrivena lica i Dnevnik Genija. Roman Skrivena lica (šp. „Los rostros ocultos”) napisao je 1943. godine na francuskom jeziku, za svega četiri meseca. Objavljen je 1944. i odmah preveden na engleski jezik. Delo ima 325 stranica i govori o životu jedne grupe ekscentričnih aristokrata koji žive u dekadentnom i zavidnom društvu između 1934. i 1943. godine u vreme uspona fašizma i razornog rata. Ispod lica glavnih likova ovog dela se, kako sam Salvador kaže, kriju perverzna iskustva njegove adolescencije. U predgovoru, autor kaže da je knjigu napisao zato što savremena istorija nudi izvanrednu građu za roman o nastajanju i sukobima velikih ljudskih strasti. Jedan od najzaslužnijih za nastanak ovog dela jeste Federiko Garsija Lorka koji je Salvdora Dalija, osim što mu je bio veliki prijatelj, podstakao da se bavi i pisanjem. Dali piše ovaj roman koji je upravo posvećen Lorki. Drugo veliko delo jeste Dnevnik genija. Delo koje je pisano između 1952. i 1963. godine. Salvador kroz ovo delo želi da prikaže da se nakon Francuske revolucije svetom počeo širiti pogrešan, zaglupljujući pravac, koji na svaki način nastoji svakoga uveriti da su geniji (bez obzira na njegova dela) samo ljudska bića u većoj ili manjoj meri slična svim ostalim smrtnicima. Da to nije tačno, Dali potvrđuje rečima: Gledaj mene, a ja sam u našem vremenu genije najsvestranije duhovnosti, istinski moderan genije, ako to nije dovoljno gledaj genije koji se ubrajaju u sam vrh renesanse kao što je, na primer, gotovo božanski genije Rafaelo. Tako on pokušava da dokaže da geniji (umetnici) nisu ni malo slični običnim smrtnicima i da se jako razlikuju od njih. Ova knjiga će dokazati da se svakodnevno življenje genija, njegovo spavanje, njegovo varenje, njegova zanesenost, njegovi nokti, njegova krv, njegov život i njegova smrt, bitno razlikuje od življenja svega ostalog u čovečanstvu. Dakle, ova jedinstvena knjiga je prvi dnevnik koji je napisao genije. To su jedini, ali i savršeno uverljivi razlozi na temelju kojih će sve što sledi, od početka do kraja, biti genijalno na jedan neprekidan i neizbežan način, ali i zbog toga što je reč o istinitom Dnevniku vašeg vernog i skromnog sluge. I kao poslednje, a najvažnije i najzanimljivije delo javlja se Tajni život Salvadora Dalija (šp. La vida secreta de Salvador Dali). Ovo je jedno od onih dela koje prosto ne može da vas ostavi ravnodušnim. Čitajući ga promenićete hiljadu raspoloženja, osećanja i mišljenja, ali na kraju morate shvatiti da bez obriza na sve on nije običan čovek i da je sa razlogom jedan od najvećih umetnika 20. veka. Na samom početku, on kaže: Pretpostavljam da se moji čitaoci uopšte ne sećaju, ili se veoma maglovito sećaju, onog tako značajnog perioda svoje egzistencije koji prethodi dolasku na svet, a protiče u majčinoj utrobi. Međutim, ja se sećam, i to kao da je bilo danas. Zato hoću i da počnem ovu knjigu od pravog početka: dragocenim i jasnim sećanjem na moj život u majčinoj utrobi. To će bez sumnje biti prva sećanja ove vrste od početka istorije književnosti sveta. Siguran sam da ću na ovaj način izazvati pojavu sličnih sećanja kod mojih čitalaca, ili da ću bar lokalizovati u njihovoj svesti čitav niz osećanja, neizrecivih i neopisivih utisaka i slika stanja duše i tela, koje će oni uključiti u neku vrstu predosećanja onoga što se događalo dok su bili u majčinoj utrobi. U stvari, ako biste me upitali šta sam osećao, odmah bih vam odgovorio: „Bilo je božanstveno, pravi raj”. Ali, kako je izgledao taj raj? Dozvolite mi da počnem jednim kratkim, uopštenim opisom: raj majčine utrobe obojen je bojama paklenog ognja: crvenom, narandžastom, žutom i plavičastom. Taj raj je mek, nepomičan, topao, simetričan, dvostruk i i lepljiv. Već tada, sve zadovoljstvo, sva magija sveta našla je svoje utočište u mojim očima. U svom tajnom dnevniku, odnosno svojoj autobiografiji, govori o svom životu tako realno i tako strastveno. Seća se svog detinjstva, odrastanja, školovanja, trenutaka samoće koji su ga očaravali i koje je obožavao, slikarske akademije, upoznavanja sa Galom i drugim bitnim stvarima. Govori nam kako se plaši skakavaca, kako ne voli da jede spanać, stidi se devojaka, kako ceni umetnike poput Rafaela. Govori o svojim prvim slikarskim poduhvatima i želji da slikarstvo nadjača muziku. Svoju slikarsku karijeru Dali je započeo već sa 10 godina, pohađajući časove slikarstva, a nekoliko godina kasnije upisao je slikarsku Akademiju u Madridu sa koje je izbačen neposredno pred diplomski, izjavivši da na fakultetu niko nije dovoljno kompetentan da ga oceni. „ Svako jutro kada se probudim osećam neopisivo zadovoljstvo što sam Salvador Dali i pitam se kakve ću predivne stvari danas napraviti. ” Bio je jedan od vodećih umetnika nadrealizma, pa je, kao i njegovi savremenici, sledio teorije Sigmunda Frojda i psihoanalize, i usredsredio se na prikaz snova i ispitivanje podsvesnog u čoveku. Tako je kombinacijom nespojivih elemenata iz prirode, sa primesama fantastike, svoju imaginaciju doveo do irealnosti, učinivši da njegova dela deluju bizarno, neuobičajeno i uznemiravajuće. Njegova prva dela slikana su isključivo uljem, a lajtmotiv istih je Ampurdanska dolina, kao i prizori katalonske obale koji se nalaze u pozadini velikog broja dela (Akt u pejzažu, Devojka kraj prozora). Godine 1919, nakon izložbe grafika uljem održanoj u njegovoj porodičnoj kući, održao je svoju prvu javnu izložbu u Okružnom pozorištu u Figerasu. Svoje uzore pronašao je u Velaskezu i Vermeru, ali nimalo ne zaostaje ni Pikasov uticaj na njega. Naime, upoznavši ga 1926. godine, naslikao je delo pod nazivom „Venera i kupidoni” i to je samo jedan od primera njegovog kubističkog, pikasovskog perioda. Do 1929. godine eksperimentisao je sa raznim tehnikama, koje su određivale njegov stil. `Igrao` se sa svim pomodnim trendovima. Istraživao je, pored kubizma, i impresionizam, poentilizam, futurizam, fovizam, ali se okretao i delima italijanskih metafizičkih slikara kao što je Đorđo de Kiriko. Kasnije Dalijeve slike su na religioznoj osnovi i klasičnijeg stila, kao npr. „Raspeće” i „Sakrament Tajne večere”. Takođe, on inspiraciju nije pronalazio samo u podsvesti, već i u svojoj ženi Gali. Godina upoznavanja sa njom bila je izuzetno uspešna za Dalija, jer je u tom periodu naslikao mnoštvo slika, ispoljavajući i oslobađajući sve svoje frustracije, nagomilane strahove, seksualne nagone, psihoze i fantazije. Pored slika sa napomenutom tematikom, Dali je naslikao i veliki broj portreta svoje drage, koja je bila njegova saputnica tokom celog života. Godine 1929. pridružuje se nadrealističkoj školi, čiji su članovi bili veoma uznemireni zbog rasta popularnosti Dalijevog avangardnog predstavljanja stvarnosti, jer je počinjao da se smatra jedinim pravim predstavnikom ovog pokreta. Čak je jednom prilikom izjavio da se „nadrealizam već računa na vreme pre i posle Dalija”. Njegova ideja je bila `dalinizacija sveta`, a s obzirom da njegovo ime na španskom jeziku znači spasitelj, smatrao je da je baš on predodređen da bude “spasitelj slikarstva” koje je bilo „u smrtnoj opasnosti od apstraktne umetnosti, akademskog nadrealizma, dadaizma i uopšte tih ‘izama’” Dalijev posleratni slikarski period obeležen je tehničkim virtuozitetom i velikim zanimanjem za optičke iluzije, nauku i religiju. Dali, koji je bio pod velikim šokom nakon bombardovanja Hirošime, ponovo je oživeo religioznost i ovaj period je nazvao „Nuklearni misticizam”. U slikama „Madona iz Port Ligata” i „Raspeće”, Dali kombinuje hrišćansku ikonografiju sa dezintegracijom inspirisanom nuklearnom fizikom. Osim ove dve, u ovaj period spadaju i slike „Železnička stanica u Perpignanu” (1965) i „Halucinogeni toreador” (1968—1970). Međutim, omiljena Dalijeva tema bila je relativnost vremena i prostora, kojom se, podstaknut modernim naučnim istraživanjima, bavio na nekoliko svojih slika, među kojima je i jedna od najpoznatijih- „Upornost sećanja” (1931). Ideju da verno prikaže neuhvatljivost vremena, simbolično predstavljenu topljenjem časovnika, dobio je tokom jela, gledajući sir koji se topi u njegovom tanjiru. Takođe, njegovo neosporivo umeće se ogleda i u tome što je, igrajući se oblicima i bojama, učino da slika može da se posmatra iako se okrene za 180°, a najbolji primer za to je slika „Slonovi koji se ogledaju u labudovima”. Salvador Dali je bio inzvaredan umetnik, o čemu svedoče i dela koja su od neprocenjljive vrednosti, a ni danas ne prestaju fascinirati. Za svog života Dali je proizveo impresivnu zbirku skulptura. Neki od ovih radova su izuzetno mali, a drugi stoje kao primeri njegovih najvećih dela. Kao i njegove slike i crteži, ove skulpture su našle svoj dom u mnogim od najboljih svetskih muzeja i privatnih kolekcija. Međutim, za razliku od slika i crteža, njegove najveće skulpture ulepšavaju i ukrašavaju gradske trgove, obale reka i parkove. One postaju deo pejzaža i deo zemlje u kojoj se nalaze. One postaju deo grada i zajednice. Dalijeve skulpture su način da se istraži nevidljivi deo njegovih slika i radova. Dali je privukao pažnju svojim remek-delima kao što su, „Upornost sećanja”, „Sveti Đorđe i zmaj” i „Fioke sećanja”, i stvorio je njihove trodimenzionalne verzije. On je svoje čuvene ikone, kao što su topljenje satova, „Alisa u zemlji čuda”, „Venera” i „Puževi”, napravio u više verzija, malih i velikih, ali u svakom slučaju fascinantnih. I dan danas njegove skulpture su veoma tražene od strane kolekcionara širom sveta. Salvador Dali jedan je od retkih kome su za života sagradili dva muzeja. Prvi je „Muzej Salvadora Dalija”(engl. Salvador Dalí Museum) u Sankt Peterburgu na Floridi, koji je 1971. godine osnovao kolekcionar Dalijevih dela A. Rejnold Morz sa svojom ženom Elenor. Kolekcija je prvo bila izložena u jednoj zgradi u blizini Morzeove rezidencije u Klivlendu, u Ohaju, da bi se 1982. godine muzej preselio na Floridu. Drugi značajni muzej se nalazi u Figerasu, u kome je Dali proveo najveći deo svog života, i stoga je u njegovu čast 1974. godine sagrađen muzej „Teatro”(šp. Teatro-Museo Dalí). Zgrada je, kako joj i naziv kaže, najpre bila pozorište koje je izgrađeno 1893. godine. Nažalost 1939. godine, tokom Španskog građanskog rata, ono je u potpunosti izgorelo. Šezdesetih godina XX veka, prihvata predlog direktora pozorišta i veoma bliskog prijatelja, Antonija Pićota (šp. Antoni Pitxot), koji mu predlaže da iskoristi uništenu zgradu i pretvori je u muzej. Već 1970. godine počela je izgradnja ovog unikatnog objekta čiji je idejni tvorac bio sam Salvador Dali. Želeo je da njegov „muzej bude kao lavirint, divan, nadrealistički objekat. Ljudi koji ga budu posećivali odlaziće sa osećanjem da su imali teatralni san.” Zgrada je 1984. godine proširena kulom Gorgot, a galerija Dali-nakit je priključena 2001. godine. U muzeju se prvobitno nalazilo oko 4000 dela, ali se danas, iz sigurnosnih razloga, ovaj broj sveo na čitavih 1500. U muzeju se nalazi najpoznatije delo hologramske umetnosti- „Naga Gala gleda na more/Abraham Linkoln”, koje je izloženo na samom centru kupole. Osim ovog dela, poznata su i „Nasmejana Venera”, „Prvi dan proleća”, „Galarina”, „Devojka iz Figerasa”, „Pikasov portret u 21. veku”, „Samoća”, i dr. Danas ovim muzejem rukovodi fondacija Gala-Dali. U Španiji su od sredine devedesetih godina još dva muzeja dostupna javnosti. To su zamak Pubol, koji je pripadao njegovoj ženi Gali od 1970. godine (1930. Salvador joj je obećao da će jedan dvorac urediti samo za nju) i u kome je živeo dve godine nakon njene smrti, i „Salvador Dali kuća-muzej” u Port Ligatu (šp. Port Lligat), malom ribarskom selu blizu špansko-francuske granice, koju je kupio 1930. godine. Takođe, postoji muzej „Espas Dali” (šp. Espace Dalí) u Parizu, koji sadrži oko 300 originalnih dela ovog umetnika. Ovog čuvenog umetnika i grafičkog dizajnera 1969. godine angažovao je vlasnik fabrike slatkiša „Proizvodi Bernat” (engl. Product Bernat), da napravi zaštitni znak njegovog najpoznatijeg proizvoda. Dali je za samo sat vremena osmislio žuti logo u obliku bele rade sa crvenim slovima koji do danas gotovo da nije promenjen. Pored toga, predložio je da logo ne bude sa strane, nego na vrhu lizalice, što se ispostavilo kao odličan marketinški tik. Prva reklama koja je pratila Dalijev logo imala je slogan „Okrugla je i dugo traje, Čupa-Čups” (kat. „És rodó i dura molt, Chupa-Chups”). Godine 1936, dizajnirao je nadrealne ženske usne u obliku sofe. Inspirisan je bio usnama slavne filmske glumice Mej Vest. Učestvovao je u reklamnom spotu za francusku čokoladu „Lan vin”, a za „Eurosong” 1969. godine u Madridu osmislio je reklamnu kampanju i napravio veliku metalnu skulpturu koja se nalazila na bini. Sarađivao je i sa dobro poznatom španskom modnom kreatorkom Elzom Skjapareli. Osmišljavao je dezene uključujući i šešir u obliku cipele i ružičasti kaiš sa kopčom u obliku usne. On je takođe učestvovao u dizajniranju boca za parfeme. Godine 1950, je sa Kristijanom Diorom dizajnirao specijalan „kostim za 2045. godinu”. Dalijevi politički afiniteti su imali veliku ulogu u njegovom umetničkom uzdizanju. Tokom svoje mladosti Dali je prihvatio anarhizam i komunizam. Njegove beleške sadrže mnoge anegdote u kojima on priča kako je ogovarao politički radikalne parole više kako bi šokirao slušaoce nego iz nekog dubokog uverenja, što je opet bilo u skladu sa Dalijevom privrženošću dadaističkom pokretu. Kako je postajao stariji i zreliji, menjali su se njegovi politički pogledi, naročito sa radikalnim promenama unutar nadrealističnog pokreta, koji je predvodio Andre Breton. Iako je većina nadrealista postojala sve više vezana uz levičarske partije, Dali je zadržao nejasan stav na polju odnosa umetnosti i politike. Sam Andre Breton je optužio Dalija da brani „novo i iracionalno u fenomenu Hitlera”, ali je Dali ubrzo odgovorio da nije hitlerovac ni u činjenicama ni u namerama. Dali je insistirao da nadrealizam može da postoji u apolitičkom kontekstu i odbijao je da jasno osudi fašizam. Ovo ga je, uz druge činjenice, dovelo do nevolja sa njegovim kolegama. Godine 1934, Dali je doveden na suđenje, na kom je i zvanično izbačen iz nadrealističke grupe. Na ovo Dali je izjavio: „Nadrealizam, to sam ja”. Kada je izbio Španski građanski rat, Dali je pobegao da bi izbegao ratovanje i nije se pridružio nijednoj grupi. Ista situacija je bila i kada je izbio Drugi svetski rat, kada Dali beži iz Pariza. Nakon što se završio Drugi svetski rat, Dali je postao bliskiji Frankovom režimu. Neke njegove izjave davale su potporu Franku, a ujedno mu je i čestitao što je `očistio Španiju od destruktivnih sila`. Dali, koji je u to vreme ušao u fazu izrazite religioznosti, verovatno je mislio na komuniste, socijaliste i anarhiste koji su ubili više od 700 hiljada sveštenika tokom građanskog rata. Tokom ovog perioda Dali je slao telegrame Franku u kojima ga je hvalio jer je potpisivao smrtne kazne za zarobljenike. Dali je Franka i lično poznavao, a 1974. Godine napravio je veliki, realistični portret Frankove unuke kako sedi na nadrealističnom konju. Dali je godinama želeo da upozna Frojda. Govorio je da nikom ne duguje toliko koliko Frojdu, koji je otkrio i nesvesno otvorio vrata njegovom stvaralaštvu. Prilika za taj susret ukazala se usred pometnje i haosa koje je izazvao nacizam i početak Drugog svetskog rata. Ostareli Frojd je, nakon što je Hitlerov Treći rajh anektirao Austriju, morao da napusti Beč i emigrira u London. Tamo je boravio i Štefan Cvajg, koji je dobrovoljno proteran, nakon što su njegove knjige, zajedno sa Frojdovim, spaljene u fašističkim lomačama u Berlinu. U Londonu se zatekao i Salvador Dali, na prolaznoj stanici na putu za Ameriku. Retrospektivnu izložbu Salvadora Dalija u pariskom kulturnom centru Bobur svakog dana obiđe blizu 6000 posetilaca. Povod toga je to da se prisetimo neobičnog susreta Dalija i Sigmunda Frojda. Pre 33 godine, za Dalijevog života, bilo je isto kao i ovih dana: retrospektiva Dalijevih dela krajem decembra 1979. je privukla rekordnih 840.000 posetilaca. U velikoj galeriji poznatog pariskog kulturnog centra, predstavljeno je sve što je Dali stvarao i što se pretvorilo u svojevrsnu slikarsku legendu. Ne zanemarujući druge aspekte njegovog stvaralaštva pre 1929. godine kada je izjavio da je nadrealista, ni posle Drugog svetskog rata, kad mu je rodonačelnik nadrealizma, Breton, rekao da je izdao taj pokret i postao korumpirani umetnik, priređivači su ipak akcenat stavili na taj kratki period, kad je Dali lansirao svoje fantastične slike nadrealizma koje su referenca avangardnih tokova u slikarstvu XX veku. Posetilac je u prilici da vidi njegove, sad već legendarne slike: one na kojima su pejzaži vanzemaljskih prostora, a vreme se meri časovnicima, mekanim i rastegljivim kao testo („To niko nije pre mene stvorio”, rekao je Dali). Gotovo da nije izostala ni jedna slika koja sačinjava Dalijevu vanvremensku nadrealističku antologiju. Među njima je jedna koja odudara od njegovih fantazija: „Portret Sigmunda Frojda”, tvorca psihoanalize, uhvaćenog u poslednjim godinama života. Usred Dalijevih fantazija, čiji ishod možemo tražiti samo u podsvesti, ovaj običan eksponat formira jednu priču. O Dalijevm buntovnom karakteru svedoči i činjenica da je nakon smrti svoje majke, pošto je bio primljen na Akademiju umetnosti San Fernando u Madridu, počeo da kritikuje predavanja i ometa nastavu na Akademiji, i zato biva udaljen sa nastave na godinu dana. U oktobru 1926. godine je konačno izbačen sa Akademije, zato što je organizovao proteste studenata zbog prijema jednog osrednjeg umetnika za profesora. Nakon ovog nemilog događaja, 1927. godine odlazi u vojsku. Često se sukobljavao sa ocem, a razlog za jednu od najvećih prepirki je bila Gala, koju je Dali zaveo 1929. godine, tokom leta u Kadakesu. U istom mestu je, nekoliko godina ranije, proveo raspust sa Lorkom, koji mu je bio jako blizak prijatelj, ali su, takođe, kružile priče da Dalija i njega veže nešto više od prijateljstva, mada to nikada nije bilo utvrđeno. Godinu dana kasnije, kupio je ribarsku kolibu u Port Ligatu, gde je provodio mnogo vremena sa svojom muzom. Tek 1934. godine sklapaju građanski brak (nadaleko je poznata Dalijeva izjava da je bio devica kada je upoznao Galu). Još jedan razlog sukoba između Dalija i oca bilo je i Dalijevo bogohuljenje, skrnavljenje uspomene na njegovu majku, kada je preko slike napisao „Ponekad iz zabave pljujem po portretu svoje majke”. Otac mu nikada nije oprostio ovaj sraman čin. Dali je bio izuzetno darežljiv prema Gali. U prilog tome govori i činjenica da ju je obasipao pažnjom i poklonima, a jedan od najdragocenijih bio je i Dvorac Pubol koji je, kao što je već pomenuto, specijalno dizajnirao za nju. Jedan od najtežih trenutaka u Dalijevom životu svakako je bila Galina smrt, 10. juna 1982. godine, nakon čega je pokušao dva puta da okonča sebi život. Dalijevo interesovanje za film bilo je veliko, i od rane mladosti gotovo svake nedelje posećivao je bioskop. Bio je aktivan i iza i ispred kamere. Kada Dali bude definitivno izbačen sa Akademije, Bunjuel, španski reditelj i filmski stvaralac će mu predložiti da zajedno snime film. Film se prvobitno zvao „Ne naginjati se unutra” (1928). Onda su se setili prijatelja iz Andaluzije, čije su pesme počeli da smatraju previše tradicionalnim, i tako su film nazvali „Andaluzijski pas”, u kojem je Dali i sam glumio. Ovaj film je pobrao nezapamćen uspeh. Podigao je toliku prašinu za sobom upravo zbog svoje ekstravagantnosti, te zbog uvodne scene u kojoj se vidi kako jedan glumac mladoj devojci reže oko britvom. Ta scena ušla je u istoriju kao jedna od najšokantnijih scena u istoriji. Poneti tim uspehom, Bunjuel i Dali prelaze na novi film. Njegovo ime je „Zlatno doba”. Godine 1945, Dali na jednoj večeri kod čuvenog holivudskog glumca upoznaje Volta Diznija. Ispostavilo se da imaju dosta toga zajedničkog, a na Dalijevu radost, i Dizni se divio njegovom radu. Vrlo brzo nastaje ideja o saradnji. Volt Dizni je bio poznat kao osoba koja podržava mlade umetnike i ume da prepozna kvalitet. Krajem te iste 1945. godine, počela je saradnja Dalija sa Diznijevim studijom. Baza ove priče je balada koju je nepisao meksički kompozitor Armando Domingez. Dizni je o ovom projektu govorio kao o maloj ljubavnoj priči Hronosa, starogrčkog boga vremena, zaljubljenog u jednu smrtnicu. Dizni za Dalijevog saradnika bira Džona Henča, i posle osam meseci rada oni dolaze do izvanrednih rezultata. Njihovi radovi su postali toliko slični, da je do svoje smrti 2004. godine Henč bio jedina osoba koja je mogla da prepozna šta je čiji crtež. Pa ipak, zbog teških posleratnih godina i sumnje da ovaj projekat može biti uspešan, odustaje se od objavljivanja ovog kratkog filma. Materijal je sačuvan i 1999. godine otkrio ga je nećak Volta Diznija, Roj E. Dizni. Odlučeno je da ovaj film konačno zaživi i nastavljen je rad kako bi se posao priveo kraju. Kao pomoć su koristili dnevnike Dalijeve žene i muze Gale Dali, ali i savete Džona Henča. Kako je Roj Dizni rekao, bilo je veoma teško sklopiti delove ovog filma jer nije postojao originalni scenario, ali baš uz pomoć savremene tehnologije, kojom bi Dali verovatno bio oduševljen, uspeli su da dočaraju davnu zamisao. Uspešnoj saradnji dvojice genija doprinela je sposobnost da sanjaju i dopuste unutrašnjem optimizmu da ispliva i stvori nešto veličanstveno što će i danas, više od 60 godina kasnije, i dalje očaravati publiku. Godine 2003, godine „Sudbina” je konačno dočekala svoju premijeru na jednom festivalu u Francuskoj. Na području filma Dali je sarađivao i sa slavnim Alfredom Hičkokom na filmu „Začarana” iz 1945. godine za koji je napravio slavnu scenu sna. U pozorištu sarađivao je sa velikanima kao što su Piter Bruk i Lukino Viskonti.

The microKORG S synthesizer/vocoder is loaded with a built-in speaker system, a great new look, and 64 additional sounds. And it delivers the same quality sounds and features that have made the microKORG a legend for 15 years! A powerful dual-oscillator synthesis engine offers a wide selection of waveforms for you to play with. Exclusive DWGS waveforms from Korg's classic DW-8000 reproduce a broad collection of imitative sounds that are traditionally difficult to reproduce on an analog synthesizer. An 8-band vocoder yields all kinds of crazy vocal effects. The uber-portable microKORG S synthesizer/vocoder can run from a power supply or six AA batteries. Korg microKORG S 37-key Synthesizer/Vocoder at a Glance: Updated features for the coolest microKORG yet 8-band vocoder offers cool vocal effects Flexible presets and audio inputs Updated features for the coolest microKORG yet The microKORG S's built-in 2.1 speaker system delivers top-notch sound without unsightly speaker holes. These speakers take the microKORG S to a whole new level of portability, with no speakers, monitors, or other connections required. Just pop in six AA batteries, and you're good to go! Korg updated this synthesizer/vocoder with a white panel and light wood ends for a killer new look. And the number of banks has doubled since the last iteration of the microKORG, from two to four, with an additional 64 sounds. 8-band vocoder offers cool vocal effects The microKORG S also includes an 8-band vocoder with many advanced features. You can capture and freeze the formants of your voice, and then play it across the keyboard, or shift the formant frequency to make your voice sound male, female, like a child, or just plain wacky! Best of all, the microKORG S comes with its own microphone, so you can start having fun right away. Combine all of this with four filter modes, three types of modulation effects (chorus/flanger, phaser, ensemble), three types of delay effects (stereo, cross, L/R), and a 2-band EQ, and you have all the tools you need to make driving leads that cut through your mix or lush pads that take your audience to synthesis heaven. Flexible presets and audio inputs To get you started, Korg has included 192 great-sounding presets covering a wide range of musical styles. Two external audio input jacks are provided so you can run other instruments, pre-recorded music, and more through the microKORG S's filter and effects for even more creative possibilities. Korg microKORG S 37-key Synthesizer/Vocoder Features: 37-key analog modeling synthesizer Built-in 2.1 speaker system delivers top-notch sound Expressive velocity-sensitive mini keys Powerful dual-oscillator synthesis engine offers a wide selection of waveforms 8-band vocoder yields all kinds of crazy vocal effects 192 great-sounding presets to get you started 4 filter modes, 3 modulation effects, 3 delay effects, and a 2-band EQ 2 external audio input jacks pass instruments, pre-recorded music, and more through the filter and effects Attractive white panel with light wood ends The microKORG S synthesizer/vocoder is the coolest microKORG yet!

Lepo očuvano za svoju starost DILLA SVETIH MUCSENIKAH ... Po Ivanu Marevichu 1800 Osijek RUINART, TEODERIK (1800) Dilla/ svetih/ mucsenikah/ nehimbena i izabrana/ s trudom i pomnjom/ O. P. Teoderika Ruinarta/ reda s. Benedikta Misnika/ sakuppita, razabrana i na svitlost dana/ a po/ Ivanu Marevichu/ stolne/ Pecsuiske cerkve kanoni-/ ku, svete bogoslovice naucsitelju, xup-/ niku nimetskomu i okolisha istoga/ imena vice-arkidiakonu/ za korist duhovnu svega illiricskoga naroda iz/ latinskoga jezika na illiricski prineshena i u tri dila/ razdilita. Dio pervi. S Dopushtenjem stareshinah/ U Osiku/ slovih Ivana Martina Divalt, priv./ knjigotisca 1800. Dio Pervi. 44 nepag. + 303 str. Dio trechi. 10 nepag. + 364 str. + 3 l. (M S O) Format 18 cm Dilla svetih mucsenikah nehimbena i izabrana / s-trudom i pomnjom o. p. Teodorika Ruinarta reda s. Benedika misnika skuppita, razabrana i na svitlost dana ; a po Ivanu Marevichu ... za korist duhovnu svega illiricskoga naroda iz latinskoga jezika na illiricski prineshena i u tri dila razdilita Ruinart Thierry Marević Ivan [prevoditelj] Izdanje s dopushtenjem stareshinah Nakladnik U Osiku : Slovih Ivana Martina Divalt, privil. knjigotiisca, 1800 Dom Thierry Ruinart (also Theodore, Theodoricus) (1657–1709) was a French Benedictine monk and scholar. He was a Maurist, and a disciple of Jean Mabillon. Of his many works, the one now cited is his Acta sincera, a martyrology, written in Latin (French translation 1732 by Drouet de Maupertuy). His work is one of the main sources of Alphonsus Liguori`s `Victories of the Martyrs`. He was also interested in oenology. In 1729 his nephew Nicolas Ruinart founded the champagne house of Ruinart, which operates to this day (2007). Works Acta primorum martyrum sincera et selecta (1689), often cited in the 1859 edition Tags: Dela svetih mučenika Antikvarne knjige Stare religijske katoličke knjige 19. vek Izdanja iz XIX Antikvarna knjiga na prodaju Hrvatski jezik 18. i prve polovine 19. veka katolicka crkva istorija katolicke crkve