Dobro očuvana knjiga,zanji listovi u ćošku imaju blagu fleku od vode. P1

U odličnom stanju Mađarska, istorija Paperback: 278 pages Publisher: Corvina; 1St Edition edition (1988) Language: English In this unique fusion of politics, society, and culture, scholars address such topics as the migration and settlement, the founding of the Hungarian state, the flourishing of the medieval Hungarian kingdom and its subsequent decline under the Ottoman conquest, and the periodic wars of independence to throw off Ottoman and Hapsburg dominion. Turning to the modern era, scholars address the social reform movement in the nineteenth century leading to the rise of the middle class and to the drive toward modernization, as well as the development from popular democracy to socialism in the aftermath of wars and revolution.

Izdavač:Liber, Zagreb Tvrd povez sa omotom(omot malo pocepan) 444 strane

Warren recounts his years as governor of California and as one of the most controversial Supreme Court Justices in US history. Among the issues he discusses are his decision on the Brown vs. Board of Education case and his heading of the commission that investigated the assassination of JFK. Earl Warren headed the Supreme Court during the turbulent years of the Civil Rights era, deciding on many landmark cases and contributing to the society in which we live today, including `Brown v. Board of Education,` `Mapp v. Ohio,` and `Miranda v. Arizona.` A Republican who eschewed the party line to support many centrist and liberal decisions, Warren`s views were often surprising and controversial, informed as they were by his personal sense of fairness rather than politics. In his Memoirs, Warren recounts his years as a district attorney and attorney general in San Francisco, and his three terms as California`s governor. Writing of his years as a Justice of the Supreme Court, Warren reveals Eisenhower`s anger at him for being soft on Communism during the McCarthy era, and a run-in with Attorney General John Mitchell and the Nixon Department of Justice, who attempted to discretely influence a Supreme Court decision.

Zapisnici sednica ministarskog saveta Srbije 1915-1918 Priredili Dragoslav Jankovic, Bogumil Hrabak Izdavac: Arhiv Srbije 1976 Tvrd povez, strana 593 Korice u stanju kao na fotografijama(ivice ostecene), unutrasnjost vrlo dobra / odlicna

Vreme bezumlja : dokumenti o bugarskim zločinima u Vranjskom kraju 1915-1918 AUTOR: Aleksandar Trajković IZDAVAČ: Ekonomska politika GODINA: 1981. POVEZ: Tvrdi, sa omotom STRANA: 239; + 24 nenumerisanih, ilustrovanih FORMAT: 24 cm TEŽINA: 0,6 kg STANJE: NOVO (omot malo oštećen)

Spoljašnjost kao na fotografijama, na desetak mesta ima podvicenih recenica hem. olovkom, nista strasno! Sve ostalo uredno!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Knjiga čaja (chá no běn, Cha no Hon) je dugačak esej o ulozi koju čaj igra u japanskom načinu života i kulturi. Napisao ga je Okakura Kakuzo, a objavljen je 1906. [1] Knjiga je napisana za zapadnu publiku. Prvobitno je napisana na engleskom jeziku. Okakura je u mladosti naučio da govori engleski i dobro je prenosio svoje misli zapadnjacima. U svojoj knjizi razmatra zen i taoizam, ali i sekularne (nereligiozne) aspekte čaja i japanskog života. U knjizi se ističe kako je teizam (umetnost čaja) mnogim stvarima podučavao Japance. Ono što je najvažnije, naučilo ih je jednostavnosti. Kakuzo kaže da je ta jednostavnost, inspirisana čajem, uticala na umetnost i arhitekturu. Esejistička knjiga koja se smatra najboljim delom koje čitaocu sa Zapada predočava istočnjački način razmišljanja. Kroz istoriju čaja i čajnu ceremoniju autor nam približava kulturu, umetnost i filosofiju Dalekog istoka. Iz sadržaja: Šoljica čovečnosti Škole čaja Taoizam i zen Čajna soba Poštovanje umetnosti Cveće Majstori čaja Okakura Tenšin (japanski: gāng cāng tiān xīn Okakura Tenšin) je japanski naučnik i pisac istorijskih romana i dokumentarnih filmova. Smatra se jednom od najznačajnijih i zagonetnijih ličnosti u japanskoj umetnosti i kulturi u periodu Meijia. Piše pod pseudonimom Kakuzo Okakura. Kakuzo Okakura rođen je 14. februara 1863. godine u Jokohami, Kanagava (tada provincija Musashi) u Japanu, u porodici samuraja, a kasnije je njegov otac postao bogat trgovac svilom. Odgajan je u tradicionalnim japanskim idealima i umerenim nacionalizmom. Sa 7 godina počeo je da studira engleski jezik u misionarskoj školi koju je vodio dr Curtis Hepburn, a 1873. ušao je u školu stranih jezika u Tokiju. Sa 15 godina upisao se u Tokijski carski univerzitet, gde je 1880. godine diplomirao englesku filologiju. Jedan od njegovih nastavnika bio je američki filozof Ernest Phenolosa, kome je kasnije postao prevodilac tokom svojih turneja po Japanu. Po završetku studija radio je u Ministarstvu prosvete. 1882. godine predavač je u Strukovnoj školi (danas Univerzitet Senshu). 1887. suosnivač je Tokijske škole likovnih umetnosti, kojoj je bio rektor 10 godina. Doprinosi veliko u organizaciji Japanske akademije umetnosti. 1889. godine postao je jedan od osnivača časopisa `Coca` posvećen umetnosti Istoka. Godine 1902., tokom putovanja u Indiju, upoznao je Rabindranath Tagore. Godine 1904. pozvao ga je Villiam Bigelov u Muzej likovnih umetnosti u Bostonu, a 1910. postao je prvi šef azijskog odeljenja za umetnost. Njegova najpoznatija dela su „Ideali istoka“, Japansko buđenje i „Čajna knjiga“, piše na engleskom jeziku, a u svojoj ikoničnoj knjizi čaja objašnjava poetično i zadivljujuće istoriju čaja i sve aspekte japanskog čaja. ceremonije, i za kulturu, istoriju i filozofiju Istoka. Dela pisca su pogodna za upoznavanje zapadnog sveta sa Japanom, mentalitetom istočnog čoveka. Njegova teorija umetnosti nosi duh Istoka, sa njegovom suptilnom poetskom intuicijom. Aktivni je pobornik očuvanja temelja tradicionalne japanske kulture i tradicionalnog japanskog slikanja nihonga. Kakuzo Okakura umro je 2. septembra 1913. u Mioku, Niigata, u Japanu. 1967. godine u Tokiju je otvoren memorijalni park nazvan po njemu, mesto tokijske škole likovnih umetnosti.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Knjiski blok ima staracke pegice, nista strasno! Ovim delom Jireček je doprineo pobedi kritičke škole u srpskoj istorijskoj nauci. Prihvatanjem ponude da napiše Istoriju Srba za kolekciju Allgemeine Staatengeschichte Jireček je dobio priliku da zaokruži svoje životno delo. Zbog skučenog prostora na koji ga je obavezao izdavač, Jireček se mimo svoje želje pretežno ograničio na političku istoriju. Zato je u delu Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji pisao o privredi, društvu i unutrašnjem uređenju. Zbog nagomilanih obaveza i bolesti rad na ovim delima se odužio. Prva knjiga istorije Srba pojavila se 1911. a prva knjiga Države i društva u srednjovekovnoj Srbiji u izdanju Bečke akademije nauka 1912. godine. Smrt je sprečila Jirečeka da završi rad na ovim sintezama. Delo Istorija Srba doveo je do 1537. godine, a delo Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji do 1459. godine, iako je hteo da obradi srpsku prošlost sve do novijih vremena. Konstantin Jozef Jireček (češ. Konstantin Josef Jireček; Beč, 24. jul 1854 — Beč, 10. januar 1918) bio je češki istoričar i univerzitetski profesor. Svoj rad je posvetio izučavanju do tada malo poznate prošlosti balkanskih država i naroda, naročito Bugara i Srba. Za poziv istoričara, prema porodičnoj tradiciji Jirečeka i Šafarika se opredelio i spremao još od rane mladosti. U nauku ga je uveo Đuro Daničić. Kao gimnazijalac i student je objavio niz prikaza iz književnosti južnoslovenskih naroda. U Pragu je studirao istoriju, geografiju i filologiju. Doktorskom disertacijom „Istorija bugarskog naroda” (1876), stekao je svetsku slavu. Posebno ga je zanimalo arhivsko istraživanje. Izučavao je i prikupljao izvornu građu u dalmatinskim arhivima, naročito Dubrovnika, na čije je bogatstvo prvi skrenuo pažnju, kao i po Kneževini Bugarskoj i Istočnoj Rumeliji. U periodu 1879—1884. unapredio je prosvetnu politiku u obnovljenoj Bugarskoj, obavljajući više dužnosti u Ministarstvu prosvete te zemlje. Na Univerzitetu u Pragu radio kao docent za geografiju i istoriju jugoistočne Evrope (1878—1879) i kao profesor opšte istorije, s osobitim obzirom na istoriju Slovena i istoriju Balkana (1884—1893). Na Univerzitetu u Beču, gde je na inicijativu Vatroslava Jagića vodio novoformiranu katedru za slovensku filologiju i nauku o starinama (1893–1918), između ostalih, studenti su mi bili poznati srpski istoričari Jovan Radonić, Stanoje Stanojević i Vladimir Ćorović. Njegovo životno delo „Istorija Srba”, o političkoj i kulturnoj prošlosti Srba do 1537, rezultat višedecenijskih istraživanja, započeo je 1901, ali zbog obaveza, bolesti i prerane smrti nije uspeo da završi i objedini. Na osnovu njegovih rukopisa i arhivskih ispisa, dovršili su ga i dopunili Vatroslav Jagić i Jovan Radonić. Rođen je 24. jula 1854. u Beču, od majke Božene, ćerke velikog slaviste i začetnika srpske književne istorije Pavla Josifa Šafarika i oca Josifa, istoričara književnosti. Stric Hermenegild mu je bio istoričar prava. Obe roditeljske porodice su pored širokih naučnih interesovanja bile i dubokih slovenskih osećanja, posebno su ih zanimali Južni Sloveni.[1] Još kao dečak, zbog velike brzine razmišljanja i znanja, važio je za „čudo od deteta”. Osnovnu školu i gimnaziju je završio privatno.[1] Kao slabunjavo, jedino muško dete u porodici, čuvan i zaklanjan, u detinjstvu je bio usamljen, povučen u sebe i okružen odraslima.[1] Još u ranoj mladosti se opredelio i spremao za budući poziv. Nije slučajno veoma rano pokazao interesovanje za malo poznatu prošlost balkanskih naroda i država. U tom pravcu usmeravala ga je porodična tradicija, a u nauku ga je uveo Đuro Daničić, čuveni srpski filolog, kod koga je učio osnovnu školu.[2] Kao đak starijih razreda gimnazije objavio je niz prikaza iz književnosti južnoslovenskih naroda, a 1872. je objavio „Bibliografiju moderne bugarske literature (1806—1870)”, i ako je te godine tek počeo da studira.[1] Na Univerzitetu u Pragu je studirao istoriju, geografiju i filologiju (1872—1875). Profesori na univerzitetu su imali slab uticaj na pravac i način njegovog rada, jer je on na studije došao kao već oformljena ličnost, sa tačno određenim planom rada. Tokom studija je izrađivao pregledne referate o delima iz južnoslovenske književnosti.[3] Kao student je izdao „Tipik svetog Save za manastir Studenicu” (1874). Iste godine je posetio majčinog brata od strica Janka Šafarika u Beogradu. Tom prilikom je obišao dobar deo Srbije, na osnovu čega je iduće godine objavio putopis, u listu „Osvĕta”, kome je ostao veran saradnik. Nakon obilaska Srbije, pokazao je veće interesovanje za bugarsku istoriju, koja je do tada bila manje proučavana od srpske Sa iznenađenjem i pohvalama primljena mu je doktorska disertacija „Istorija bugarskog naroda” (češ. Dejini naroda bulhareskeho), objavljena 1876, kada je imao samo 22 godine. Iste godine je disertaciju preveo i objavio na nemačkom jeziku, pod naslovom „Geschichte der Bulgarren”.[3] Drugo izdanje na ruskom jeziku je sam ispravio i dopunio. Istoriju bugarskog naroda je za srpski jezik priredio Milan Savić i objavio u listu „Zastava”, krajem 1876. i početkom 1877, a naredne godine i kao zasebnu knjigu pod naslovom „Istorija bugarskog naroda do propasti države mu”.[3] Obimnom habilitacionom studijom „Vojna cesta od Beograda za Carigrad i balkanski klanci” (nem. Die Hee1-strasse von Belgrad nach Constatinopel und die Ba1kanpässe), koju je izradio 1877.[4] je stekao zvanje docenta za geografiju i istoriju jugoistočne Evrope Univerziteta u Pragu. Predavanja je počeo da drži zimskog semestra 1878/79, ali nije bio zadovoljan atmosferom, zbog političkih polemika između Čeha i Nemaca, kao i oko autentičnosti Kraledvorskog rukopisa Jozefa Linda i Zelenogorskog rukopisa Vaclava Hanka, pa su mu putovanja i studije u dalmatinskim arhivima bila uteha.[5] U Dubrovačkom arhivu U skladu za zahtevima predmeta koji je izučavao, Jireček je nastavio istorijsko-geografska istraživanja, ali u njegovom radu nastala prekretnica kada je počeo da izučava izvornu građu u arhivima primorskih gradova, naročito Dubrovnika. Prvi je skrenuo pažnju na bogastvo Dubrovačkog arhiva.[4] Pored proučavanja odluka veća, pisama i uputstava on je sistematski ispisivao građu serija nastalih iz poslovnih odnosa. Studija iz 1879. „Trgovački putevi i rudnici Srbije i Bosne u srednjem veku” (nem. Die Handelstrassen und Bergwerke van Serbien und Bosnien wiihrellld des MittelaIters) bila je prvi značajni plod rada u Dubrovačkom arhivu. Jedno od značajnijih otkrića u Dubrovačkom arhivu bio je ugovor koji je Stefan Prvovenčani sklopio s Dubrovnikom (1215—1219).[5] Građa iz arhiva poslužila mu je i za iscrpnu raspravu „Srpski car Uroš, kralj Vukašin i Dubrovčani”, kojom je neposredno doprineo pobedi kritičkog pravca u srpskoj istoriografiji. Rad u Bugarskoj Rad na Univerzitetu u Pragu prekinuo je odlaskom u Bugarsku, gde je na inicijativu Marina Drinova pozvan da pomogne u postavljanju temelja prosvetne politike zemlje.[5] Postavljen je za generalnog sekretara Ministarstva prosvete (1879—1881), zatim ministra prosvete (1881—1882) i predsednika Prosvetnog saveta do 1884.[2] Mada je kasnije svoj život i rad u Bugarskoj smatrao izgubljenim vremenom, ipak je uspeo da proširi svoja znanja o Balkanskom poluostrvu, koja su mu koristila u daljem naučnom radu. Osim toga, svojim radom je doprineo podizanju bugarske prosvete, posebno podizanjem i otvaranjem osnovnih i srednjih škola, po planovima koje je on izradio.[6] Mada je došlo do kratkog zastoja u njegovim arhivskim istraživanjima, za vreme godišnjih odmora je putovao po Kneževini Bugarskoj i Istočnoj Rumeliji, proučavao starine i prikupljao građu.[2] Iz ovog doba je njegov „Dnevnik”, koji danas ima izvornu vrednost. Izvornu vrednost imaju i njegovi putopisi „Cesty po Bulharsku” (1888). Bojeći se da će potpuno zapustiti arhivski rad, jer je izgubio vezu sa društvenim i naučnim životom u Evropi, a osećajući se nelagodno i zbog stava Bugara prema strancima u državnoj službi, ali i zbog političke nesigurnosti, posebno zbog sukoba oko Istočne Rumelije, odlučio je da napusti Bugarsku.[7] Profesor u Pragu i Beču Univerzitetsku karijeru nastavio je 1884. u Pragu, kao profesor za opštu istoriju, s osobitim obzirom na istoriju Slovena i istoriju Balkana.[2] Međutim, ponovo se nije dobro osećao na ovom mestu, posebno zbog rasprava oko Kraledvorskog, Zelenogorskog rukopisa, gde su veliki udarci padali upravo po njegovom ocu, koji je 1888. umro. Nije bio zadovoljan ni đacima, koji nisu pokazivali interesovanje za njegova predavanja iz istorije, pa je utehu nalazio u kabinetskim istraživanjima i putovanjima, te obrađivanju i objavljivanju radova na osnovu građe koju je doneo iz Bugarskoj, a zatim se vratio ispitivanju zapadnog Balkana, te istoriji Srba i Dubrovnika. [8] Na poziv Vatroslava Jagića je prešao na Univerzitetu u Beču, gde je prihvatio novoformiranu katedru za slovensku filologiju i nauku o starinama,[2] Predavanja je počeo da drži od letnjeg semestra 1893.[9] Kod njega su se školovali poznati istoričari Jovan Radonić, Stanoje Stanojević i Vladimir Ćorović. Dalji naučni rad Jirečeku je, međutim, više odgovarao istraživački i arhivski rad. U Dubrovačkom arhivu sistematski je sakupljao građu za okolne zemlje, ali se odužio i ovom gradu. Pisao je o dubrovačkoj književnosti, dubrovačkoj kancelariji, granicama,[2] a krcata je podacima i njegova akademska beseda „Važnost Dubrovnika u trgovačkoj istoriji srednjeg veka” (1899). Istraživanjem u arhivama primorskih gradova priredio je i zbirku dokumenata pod nazivom „Spomenici srpski” (1890), kojom je dopunio izdanja Franca Miklošiča i Mede Pucića. Pojava drugog izdanja Dušanovog zakonika koje je priredio Stojan Novaković podstakla je Jirečeka da napiše studiju „Das Gesetzbuch des serbischen Caren Stefan Dušan” (1900). Velike serije Dubrovačkog arhiva su posle pada Dubrovačke republike pod austrijsku vlast prenete u državni arhiv u Beču. Na njegov predlog, veći deo građe je 1895. vraćen u Dubrovnik.[10][a] Iz ovog svakako najplodnijeg perioda njegovog stvaralaštva izdvajaju se dela o daljoj prošlosti Balkana: Hrišćanski element u topografskoj nomenklaturi balkanskih zemalja i Romani u gradovima Dalmacije tokom srednjeg veka. U vreme stvaranja albanske države objavio je nekoliko radova o gradovima Draču, Skadru i Valoni, a u pregledu „Albanija u prošlosti” (1914) obradio je period turske vlasti na toj teritoriji. Zajedno sa Milanom Šuflajem i Lajošem Talocijem priredio je izdanje „Acta et diplomata res Albaniae mediae aetatis illustrantia I-II” izdatog 1913. Istorija Srba Dugogodišnji rad i raznovrsne studije omogućile su Jirečeku da sintetički obradi dalju prošlost Srba. Prihvatajući 1901. poziv da za kolekciju „Opšta istorija država” (nem. Allgemeine Staatengeschichte) napiše „Istoriju Srba” (nem. Geschichte der Serbe), Jireček je dobio priliku da zaokruži svoj višedecenijski rad i životno delo. Prva knjiga, koja opisuje period do Maričke bitke pojavila se tek 1911. Drugu knjigu, period do 1537. nije uspeo da dovrši. Uporedo na delu „Istorija Srba”, radio je na delu „Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji” (nem. Staat und GeselllSchaft im mittelalterlichen Serbien). Zbog mnogobrojnih obaveza, bolesti i prerane smrti ni ovaj poduhvat nije uspeo da privede kraju. Na osnovu njegovih rukopisa i arhivskih ispisa, oba dela su završili Vatroslav Jagić i Jovan Radonić.[2] „Istoriju Srba” je odmah preveo Jovan Radonić, uz nekoliko manjih dopuna i ispravki u odnosu na nemački original.[11] Drugo izdanje (1952) Jovan Radonić je dopunio novijom bibliografijom. I u kasnijim mnogobrojnim izdanjima unošene su izvesne prepravke i popravke. Ovim delom Jireček je doprineo pobedi kritičke škole u srpskoj istorijskoj nauci. Zbog skučenog prostora na koji ga je obavezao izdavač, Jireček se mimo svoje želje pretežno ograničio na političku istoriju. Zato je u delu „Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji” pisao o privredi, društvu i unutrašnjem uređenju. Zbog nagomilanih obaveza i bolesti rad na ovim delima se odužio. Prva knjiga istorije Srba pojavila se 1911. a prva knjiga Države i društva u srednjovekovnoj Srbiji u izdanju Bečke akademije nauka 1912. godine. Smrt je sprečila Jirečeka da završi rad na ovim sintezama. Delo „Istorija Srba” doveo je do 1537. godine, a delo „Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji” do 1459. godine, iako je hteo da obradi srpsku prošlost sve do novijih vremena. Kao najbolji poznavalac srednjovekovne prošlosti balkanskih naroda, Jireček je srpsku istoriju stavio u kontekst međunarodnih zbivanja. Svi balkanski narodi i države dobili su odgovarajući prostor u „Istoriji Srba”. Za prelomne trenutke srpske prošlosti uzeo je Maričku bitku (1371) i smrt Pavla Bakića (1537), poslednjeg srpskog titularnog despota u južnoj Ugarskoj. Maričku bitku kao prelomnu tačku nije prihvatio Vladimir Ćorović, ali je ona opšte prihvaćena u savremenoj istoriografiji. Maričkom bitkom završava se prvi tom „Istorije srpskog naroda ”u izdanju Srpske književne zadruge. Smrt Pavla Bakića je hronološka odrednica formalne a ne suštinske prirode, čak kada se uzme u obzir da je nakon pada Budima 1541. teritorija srpske države ostala vek i po u dubokoj unutrašnjosti evropskog dela Osmanskog carstva. Jovan Radonić je 1952. priredio drugo izdanje podelivši istoriju Srba na dve knjige: političku istoriju do 1537. i kulturnu istoriju do iste godine. Prema tome, kao druga knjiga „Istorije Srba” objavljeno je delo „Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji”. Radonićeve dopune označene su uglastim zagradama. „Istorija Srba” sastoji se od pet većih celina: Predslovensko doba; Sloveni naseljavaju Ilirik; Srbi u ranijem Srednjem veku; Srbija velika sila na Balkanu poluostrvu pod potomcima Stefana Nemanje; Srednjovekovna Srbija u borbi protiv Turaka (1371—1459) U drugom sintetičkom delu „Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji” ne drži se hronološke, već tematske podele: Period Nemanjića (1171—1371) Unutrašnje prilike u doba despota oko 1389-1459 Prevod Jovana Radonića ima izvornu vrednost originala. Po odobrenju Jirečeka Radonić je knjigu prevodio u toku štampanja sa tek otisnutih tabaka. Jireček je ne samo pregledao srpski prevod, nego ga je i poredio rečenicu po rečenicu sa originalom. U predgovoru „Istorije Srba” Jireček ističe nekoliko saznanja. Od doseljenja Srbi su bili i ostali znatan narod na Balkanskom poluostrvu. Njihova prošlost povezana je sa Vizantijom i Osmanlijama. Kao verne pristalice pravoslavne crkve i njen najistureniji deo na severozapadu, Srbi su se graničili sa rimskom crkvom i patarenskom sektom u Bosni. Propast srpske države imao je za posledicu i etničke promene. Seobe na sever i severozapad znatno su oslabile srpski element u unutrašnjosti poluostrva, u današnjoj Staroj Srbiji. Jovan Radonić (Mol, 9. februar 1873 — Beograd, 25. novembar 1956) je bio srpski istoričar, akademik , učenik Aleksandra Sandića i češkog istoričara Konstantina Jirečeka. Biografija Osnovnu školu pohađao je u rodnom mestu. Gimnaziju je završio 1891. u Novom Sadu. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beču gde je 1896. godine stekao doktorat iz filozofije. Godinu dana služio je u dobrovoljačkoj vojsci u Dalmaciji a potom odlazi u Rusiju gde je u Petrogradu i Moskvi izučavao rusko-srpske odnose u 16. i 17. veku. U srpskoj gimnaziji u Carigradu radio je godinu dana a u jesen 1899. postao je bibliotekar Matice srpske u Novom Sadu. Odmah po osnivanju postao je vanredni profesor opšte istorije srednjeg veka na Beogradskom univerzitetu. Učestvovao je u Balkanskim i Prvom svetskom ratu. Godine 1919. postao je redovni profesor na Beogradskom univerzitetu. Ubrzo je postao i redovni član Srpske kraljevske akademije. Bio je spoljni član Češke akademije u Pragu, dopisni član JAZU u Zagrebu i rumunske akademije u Bukureštu kao i član književnog odeljenja Matice srpske u Novom Sadu. Za sekretara akademije biran je 1937. i 1940. godine. a 1923. i 1925. za poslanika u Narodnoj skupštini. Za senatora grada beograda imenovan je krajem 1939. godine. Aktivno političko delovanje nije ga sprečilo da posle rata u novim političkim uslovima nastavi svoj plodni naučno-istraživački rad. Velika je njegova zasluga za osnivanje Istorijskog odeljenja SAN čiji je član ostao sve do duboke starosti. Istoriografski rad Nastavio je nastojanja Aleksandra Sandića i Ilariona Ruvarca na uvođenju kritičkog pravca u srpskoj istoriografiji. Izučavao je nacionalnu srpsku istoriju i smeštao srpsku istoriju u širi evropski kontekst. Njegovo kapitalno delo o ovoj tematici je Zapadna Evropa i balkanski narodi prema Turcima u prvoj polovini XV veka (1902). Njemu pripada zasluga za povezivanje nacionalne i opšte istorije. U njegovim prvim radovima vidi se težnja da se razume delovanje Srbima susednih država, pre svega Vizantije. Širio je krug svog interesovanja sa proučavanja uloge Viuzantije na proučavanje uloge država koje su u pojedinim istorijskim razdobljima imale veliki politički uticaj na dešavanja u Srbiji. Drugu osobenost njegovog istoriografskog rada predstavlja pokušaj plastičnog prikazivanja pojedinih ličnosti i smeštanje njihovog delovanja u širi istorijski kontekst. Prvi ovakav rad je njegova doktorska disertacija O velikom vojvodi bosanskom Sandalju Hraniću Kosači. Drugi ovakav rad je monografija Grof Đorđe Branković i njegovo vreme. Bavio se i izučavanjem istorije Srba u Vojvodini. O ovoj temi najznačajnije je delo Srbi u Ugarskoj. Dok je bio u izbeglištvu napisao je veći broj naučnih radova sa namerom da odbrani srpske interese u Vojvodini[1] Godine 1902. napisao je detaljan pregled svih studija o srpskoj istoriji objavljenih te godine što predstavlja krunu njegovog rada kao bibliotekara u Matici srpskoj. Ovo delo i do sada je neprevaziđen primer bibliografije na srpskom jeziku. Značajan je i njegov prevodilački rad. Prevodio je sa nemačkog a kasnije i sa češkog i rumunskog jezika. Raniji prevodi uglavnom su iz oblasti književne istorije a kasniji iz oblasti istorije. Na prvom mestu je prevod Jirečekove Istorije Srba i njegovih studija o srednjovekovnoj Srbiji. Ove prevode je i dopunjavao novim rezultatima. Radio je i na objavljivanju arhivske građe iz Dubrovačkog arhiva. Hronološki njegovo interesovanje obuhvata gotovo celu srpsku istoriju—od izučavanja plemena koja su pre Slovena živela na Balkanskom poluostrvu pa do burnih dešavanja iz 1848. godine i događaja bliskih njegovom vremenu. Njegovi radovi takođe se odlikuju i velikom tematskom raznovrsnošću: od izdavanja istorijskih izvora, naučne kritike pa do stvaranja sintetičkih pregleda prošlosti kao krune rada jednog istoričara....

Biblioteka`C`-`Epoha`-Zagreb.-Tvrd povez sa zaštitnim omotom.1966.str.296.---odrednica:---invazija na Normandiju---čuveni`Dan D`---zapadni saveznici-----nemački otpor----.KNJIGA ODLIČNO OČUVANA-OMOT SKORO ODLIČAN!!!!

Čačak i Čačani nekad Mihailo Simić Čačak 2002g./196 str. Zanimljivosti iz istorije Čačka Mek povez,odlicno ocuvana vr440**

Set nozeva za bacanje od 3 komada . Cena je za set . Novo !

Devet hrastova Izdavac - Muzej SANU, Beograd RHMZ Srbije Godina - 1998. Meteorologija, Istorija srpske meteorologije Knjiga je blago deformisana,bez ostecenja,bez podvlacenja,sa potpisom prethodnog vlasnika na prvoj strani,sa zapisivanjima na poslednjoj strani,mek povez,ilustracije,format 28 cm,476 str. (55)

Јованка Орлеанка : студија / Десанка Максимовић фототипско издање - Београд : Мисао, 1929. 80 стр. ; 21 cm меки повез Gotovo nepoznata knjiga, roman i studija o heroini i svetici iz burne francuske istorije 15. veka – napisala je Desanka uzbudljivo – kao da opisuje svoj zavičaj i svoje detinjstvo. Velika pesnikinja koristi istorijska znanja i izvore, a knjiga je više poezija i legenda nego istorija. U Beogradu 1920. godine počinje da izlazi književno-politički časopis `Misao`. Početkom godine urednici, Sima Pandurović i Velimir Živojinović, objavljuju prvu Desankinu pesmu `Jedna smrt i pitanje`. Kasnije je Desanka postala stalni saradnik časopisa. Mnogi su još tada Desanku smatrali pesnikom ljubavi, mladosti i vedrine.

IZDAVAC REPUBLICKI ZAVOD ZA ZASTITU SPOMENIKA KULTURE,BEOGRAD,2006,130 STR,TVRD POVEZ,VECI FORMAT,ILUSTROVANA KNJIGA JE ODLICNO OCUVANA

ROBIJA 1-2 LJUBIŠA RISTOVIĆ i SAVO KRŽAVAC Izdavač: REPUBLIKA ZAGREB Stanje: Vrlo dobro SVJEDOČANSTVA/ Knjiga 1-2, Predgovor Edvard KARDELJ, Pokrovitelj monografije Josip Broz TITO 1.Stvaranje komunističke partije 2.Komunisti i individualni teror 3.Sudski procesi 4.Šestojanuarska diktatura 5.Kraljevska policija ubija 6.Beogradska glavnjača 7.Susreti s Josipom Brozom i Mošom Pijade 8.Frakcije 9.`Crveni univerzitet`... Slike, Ilustracije, 1200 str, L.1.O.7.P.2.

AUTOR: Gaj Julije Cezar NASLOV: Galski rat-građanski rat IZDAVAC: Matica srpska GODINA: 1980. POVEZ: tvrd (KB:170)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Zograf Marko Lopušina (Raška, 1951) srpski je novinar, istraživač i istoričar, poznat po nizu knjiga o novijoj srpskoj istoriji, dijaspori, kao i tajnim službama i njihovoj ulozi u savremenoj srpskoj politici.[1] Bibliografija Štampane knjige Najzagonetnije jugoslovenske ubice, “Vladimir Avramović”, Kragujevac, 1987. Svi Srbi sveta, sa dr Vladom Grečićem, izdavač “Princip”, Beograd, 1994. Ubij bližnjeg svog 1, /o jugoslovenskoj tajnoj policiji/, “Narodna knjiga”, Beograd, 1996, 1997, 1999. Ubij bližnjeg svog 2, /o stranim špijunima u SFRJ i SRJ/, “Narodna knjiga”, Beograd, 1997, 1999. Ubij bližnjeg svog 3, /o jugoslovenskom podzemlju od 1945. do 2000. godine/, “Narodna knjiga”, Beograd, 1998, 2000. CIA protiv Jugoslavije, “Knjiga komerc”, Beograd, 1997, 2000, 2003. Svi Srbi sveta — vodič kroz dijasporu, “Legenda” Čačak, 1998. Tajne službe sveta, “Narodna knjiga”, Beograd, 1999. OVK-UČK protiv Jugoslavije, “Legenda”, Čačak, 1999, 2001. Sigurimi protiv Jugoslavije, “Legenda”, Čačak, 1999. Balkanska smrt — šiptarska narkomafija, “Narodna knjiga”, Beograd, 1999, 2000. Najbogatiji Srbi sveta, “Legenda”, Čačak, 1999, 2000, 2003. Sve mafije sveta, ”Knjiga komerc”, Beograd, 2000. Unutrašnji terorizam, sa Brusom Hofmanom, “Narodna knjiga”, Beograd, 2000. Lov na Miloševića, “Knjiga komerc”, Beograd, 2000, 2001. KGB protiv Jugoslavije, “Evro”, Beograd, 2000, 2001. Ko je ko u YU podzemlju, “Zograf”, Niš, 2000, 2001. Srbi u Americi, “Evro”, Beograd, 2000, 2001. Komandant Arkan, “Legenda”, Čačak, dvadeset izdanja 2000-2020. Tajne srpske policije, “Evro”, Beograd, 2001, 2003. Svetska enciklopedija podzemlja, “Knjiga komerc”, Beograd, 2001. Sačekuša – Krvavo srce Beograda, “Narodna knjiga”, Beograd, 2001. Radovan Karadžić — najtraženija srpska glava, “Zograf”, Niš, 2002. Ubij bližnjeg svog 4: Jugoslovenska tajna policija 1945-2002, “Narodna knjiga”, Beograd, 2002. Tajni ratnici eks Jugoslavije, “Evro”, Beograd, 2003. Srpska mafija, “Zograf”, Niš, 2003. FBI i Srbi, “Narodna knjiga”, Beograd, 2003. Crnogorski klan, “Narodna knjiga”, Beograd, 2003. Enciklopedija špijunaže, “Zograf”, Niš, 2003. Srpska bratska pomoć u SAD i Kanadi, Srpska bratska pomoć, Čikago, 2003. Ceca — između ljubavi i mržnje, “Evro”, Beograd, 2003, 2004. Fudbal jači od života, privatno izdanje, 2003. Albanska mafija, “Narodna knjiga”, Beograd, 2004. Srbi u dijaspori — adresar, “Legenda”, Čačak, 2004. Legija i Zemunski klan, “Knjiga komerc”, Beograd, tri izdanja od 2004. KOS — tajne vojne službe bezbednosti, “Evro”, Beograd, 2004. Milo — jedna evropska priča, “Zograf”, Niš, 2005. Tajne službe sveta, “Knjiga komerc”, Beograd, 2005. Mafije sveta, “Knjiga komerc”, Beograd, 2005. Srpske sačekuše, “Narodna knjiga”, Beograd, 2005. Srbi haraju svetom, “Evro”, Beograd, 2006. Tajne službe Srbije I–III, “Narodna knjiga”, Beograd, 2006. Lovci na Ratka Mladića, “Zograf”, Niš, 2006. Ilustrovana istorija srpske dijaspore, “Evro”, Beograd, 2006. Teroristi sveta, “Knjiga komerc”, Beograd, 2006. Hotel Moskva, štamparija “Dragić”, Zrenjanin, 2007. Srbi u SAD od 1815. do 2010., “Prometej”, Novi Sad, 2009. Masoni u Srbiji, “Knjiga komerc”, Beograd, 2010. CIA u Srbiji, “Knjiga komerc”, Beograd, 2010. Britanska prevara: MI6 u Srbiji, “Knjiga komerc”, Beograd, 2011. Srbi u Australiji, “Prometej”, Novi Sad, 2012. Srbi u Skandinaviji, “Prometej”, Novi Sad, 2012. Srbi u Istočnoj Evropi, “Prometej”, Novi Sad, 2013. Ubice u ime države, “Prometej”, Novi Sad, 2013. Špijuni majke Srbije, “Prometej”, Novi Sad, 2013. Cenzura u Srbiji, “Prometej”, Novi Sad, 2014. Teslin narod, scenario za film i knjiga, 2014. Arkan, scenario za film, 2014. Bratstvo svetog Jovana, “Prometej”, Novi Sad, 2014. Enciklopedija srpske dijaspore, “Službeni glasnik”, Beograd, 2015. Tajna društva Srbije, “Prometej”, Novi Sad, 2015. Princ Čarls i Srbi, “Prometej”, Novi Sad, 2016. Stakleni mir, “Prometej”, Novi Sad, 2017. Srbi u Nemačkoj, “Prometej”, Novi Sad, 2018. Tapi, privatno izdanje masona, 2018. Vitezovi templari Srbije, privatno izdanje templara, 2019. Tajni čuvari hrišćanstva, “Prometej”, Novi Sad, 2019. Srbi u Austriji, koautor Svetlana Matić, “Prometej”, Novi Sad, 2019.[2] Srpski inferno, Štamparija IP, Beograd, 2019. Srbi u Berlinu, “Prometej”, Novi Sad, 2020.[3] Holivudski doktor, 2020. Pupinov narod, scenario za dokumentarni film, 2020.

Kratak izveštaj o stanju rasejanoga mnogobrojnoga ilirskoga naroda, knjiga je u odličnom stanju. Izdanje:Beograd Povez:tvrd Broj strana:120 Težina:370g k-57P

U dobrom stanju Veliki vek Dubrovnika / Radovan Samardžić Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1962 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Prosveta, 1962 (Beograd : Beogradski grafički zavod) Fizički opis 541 str., [12] listova s tablama : ilustr. ; 21 cm Istoriska biblioteka / Društvo istoričara NR Srbije ; kolo 1, knj. 4 Predmetne odrednice Dubrovnik (repulika) -- Istorija -- 17v Autor - osoba Samardžić, Radovan, 1922-1994 = Samardžić, Radovan, 1922-1994

Izdavač: Izdanje autora, Beograd Povez: broširan Broj strana: 401 Ilustrovano. Sadržaj priložen na slikama. Donji sastavi listova malo dokačeni vodom, obrisi tečnosti primetni samo na koricama i par listova. Ako se ovo zanemari knjiga je veoma dobro očuvana. Knjiga je podeljena na jedanaest tematskih celina: 1. Opšta razmatranja o antičkom Balkanu i crnogorskom etničkom prostoru 2. Etnički prostori Crne Gore u eri migracija antičkih naroda 3. Podgorica je antička Troja i Duklja 4. Život antičkih naroda na geografskom i etničkom prostoru Crne Gore pre Trojanskog rata 5. Ratovi protiv antičke Troje u zetskoj ravnici 6. Migracije vojski posle rata i rušenje Troje sa trojanskog (zetskog) ratišta 7. Antička Kadmeja i Teba - narod i država na teritoriji današnje Crne Gore 8. Slavne antičke ličnosti koje su rođene u Kadmeji (Tebi ili Budvi) 9. Poreklo naroda, geografskih mesta i objekata u Crnoj Gori 10. Migracije antičkih naroda sa i na prostoru današnje Crne Gore 11. Imena, prezimena i nazivi objekata i mesta koji su preneti u doseljavanju Slovena u Crnu Goru sa teritorije Nemačke (K-159)

`Šapat krša i sjenka snova- Zapis o dalmatinskom selu Kožlovcu`. - Srboljub Zorica Kožlovac Knjiga je izišla iz štampe 2011 godine i nosi naziv: `Šapat krša i sjena snova- Zapis o dalmatinskom selu Kožlovcu`. Radi se o jednom zaista vrednom djelu i autor zaslužuje mnoge pohvale. Mi ćemo kroz ovih nekoliko slika iz same knjige, pokušati bar malo predstaviti ili približiti knjigu našim čitaocima. Beograd 2011 350 str. ilustracije L.1.O.7.P.2

Izdavač:Književne novine, Beograd Tvrd povez sa omotom 260 strana

Stanje: Kao novo - Nekorišćeno Naslov: Prometejska stijena izgnanstva Autor: Jovan Opačić Izdavač: Srpsko kulturno društvo mek povez, ćirilica, 24 cm 240 str 400 g. _____ ПРВИ ДИО: КРВАВА ГОЗБА ВЕЛИКОГ ИНКВИЗИТОРА Небески народ и ничији људи ..... Фрагмент против хапке суланије ..... „На Кордуну гроб до гроба...` Светост завичаја и борба за повратак Ја сам грађанин Републике Хрватске ..... Прогон из Црвеног крста Разговор са њемачким амбасадором.. А зашто си ти дошао...? ..... Избјеглица без избјегличког статуса. У потрази за запослењем ..... Јесење кише над Панонијом ..... Писмо папи Ивану Павлу Другом.. Моја пожаревачка судбина ..... У аудијенцији код патријарха Павла. Сарадња са Хелсиншким одбором ДРУГИ ДИО: АНАТОМИЈА ТУБМАНОВЕ „ДЕМОКРАТИЈЕ` Ноћ великих нада и нечујних сијенки страха ..... Распета душа завичаја ..... „Оче мој, оче мој, зашто си ме оставио?` Стравична ноћ у Плавну ..... Вапај у снијежној олуји ..... Хајка се наставља ..... ТРЕЋИ ДИО: ПРОЛЕГОМЕНА ЗА ЈЕДНУ МОГУЋУ ФИЛОЗОФИЈУ ИСТОРИЈЕ Слобода као људски и есхатолошки чин ..... Аксиолошка двозначност вјере: вјера у бога и вјера у идоле ЧЕТВРТИ ДИО: СВЈЕТЛОСТИ И СИЈЕНКЕ ПРОМЕТЕЈСКЕ ЧЕЖЊЕ ЗА СЛОБОДОМ (документарни записи и свједочанства) Говори, писма, коментари ..... Фотографски записи ..... Ријеч на крају књиге ..... Биљешка о писцу

Srpska pravoslavna crkva u Nezavisnoj državi Hrvatskoj Veljko Đurić Mišina Str 192 Povez mek Stanje knjige dobro O knjizi Srpska pravoslavna crkva u Nezavisnoj državi Hrvatskoj 1941–1945. godine