Lepo očuvana. Sifra adp28.3

Retko

Irma Lang Dnevnicke zabeleske 1983-1993 Meke korice,vrlo dobro ocuvana,slike u boji 255 strana M-57

Izdavač: Galerija SANU, Beograd 1992. Mek povez, strana 365 Vrlo dobro stanje miodrag jovanović konstantin danil jovan popović pavle simić novak radonić đura jakšić katarina ivanović steva todorović aksentije marodić

Knjiga se bavi karijerom ovog umetnika, njegovom muzikom, verovanjima i idejama koje je čitav život zastupao. Autor knjige prvi je od biografa imao pristup ličnoj Cohenovoj korespondenciji. Beograd: Dereta, 2014. broširano, 180 strana.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tepisi su tekstilije, koje pokrivaju podove ili zidove. U prvobitnoj formi to su bili komadi ka kojim se prilagođava celokupna dekoracija, uzorak i konstrukcija. Od 50-ih godina se proizvodi tepih u proizvoljnoj dužini odnosno traka u raznim širinama čak do 6 m koja se seče po potrebi korisnika. Tepih iz Dvora kralja Milana, vuna, tkanje, opšivanje, 123×183 cm, 19. vek. Zbirka Muzeja rudničko-takovskog kraja iz Gornjeg Milanovca Prvi tepisi su se verovatno izrađivali u srednjoj Aziji pre 4–5 hiljada godina. Zasad najstariji nalaz je iz okoline Pasirika u jednoj dolini Altaja. Istorija Pazirški tepih, najstariji sačuvani tepih na svetu (Jermenija ili Persija, 5. vek pne) Čartoriski tepih sa grbom poljske porodice Miškovski,[1] napravljen sa pamučnom osnovom, svilenom potkom i metalno protkanim koncem (Iran, 17. vek) Čvorasti tepih sa hrpom verovatno potiče iz oblasti Kaspijskog mora (Severni Iran)[2] ili Jermenskog gorja.[3] Iako postoje dokazi o striženju koza i ovaca radi vune i dlake koja je bila predena i tkana još pre 7. milenijuma, najraniji sačuvani primerak je „tepih Pazirik“, koji datira iz 5. do 4. veka pnre. Otkrio ga je Sergej Ivanovič Rudenko 1949. godine u grobnici Pazirik u Altajskim planinama u Sibiru. Ovaj tepih bogate boje je 200 x 183 cm (6`6` x 6`0`) i uokviren je ivicom grifona.[4] Ovaj četvrtasti čupavi tepih, koji je gotovo savršeno netaknut, je pripisivan mnogim kulturama. Mnogi stručnjaci smatraju da je kavkaskog, specifično jermenskog poreklom. Prostirka je tkana koristeći jermenski dvostruki čvor, a boja crvenih niti izrađena je od jermenske kočinele.[5][6] Istaknuti autoritet na polju drevnih tepiha, Ulrih Šurman, napominje: „Iz svih dostupnih dokaza ubeđen sam da je Pazirik tepih bio pogrebni pribor i najverovatnije remek-delo jermenske izrade“.[7] Ganchorn se slaže sa ovom tezom. Na ruševinama Persepolisa u Iranu, gde su različite nacije prikazane kako odaju počasti, dizajn konja sa tepiha Pazirik isti je kao i reljef koji prikazuje deo jermenske delegacije.[3] Istoričar Herodot, koji je pisao u 5. veku pre nove ere, takođe navodi da su stanovnici Kavkaza tkali lepe prostirke sjajnih boja koje nikada ne izblede.[8] Jermenija U Jermeniji su iskopani različiti fragmenti tepiha koji datiraju iz 7. veka pre nove ere ili ranije. Najstariji, i jedini preživeli čvorasti tepih koji postoji je tepih Pazirik, iskopan iz smrznute grobnice u Sibiru, datiran od 5. do 3. veka p. n. e, sada u muzeju Ermitaž u Sankt Peterburgu. Ovaj četvrtasti čupavi tepih, gotovo savršeno netaknut, mnogi stručnjaci smatraju da je kavkaskog, specifično jermenskog porekla. Ugledni autoritet starih tepiha, Ulrih Šurman, kaže za to: „Iz svih dostupnih dokaza ubeđen sam da je tepih Pazirik bio deo pogrebne opreme i najverovatnije remek-delo jermenskog zanatstva“.[9] Ganchorn se slaže sa ovom tezom. Na ruševinama Persepolisa u Iranu, gde su različite nacije prikazane kako odaju počast, dizajn konja sa tepiha Pazirik isti je kao i reljef koji prikazuje deo jermenske delegacije. Jermenski tepisi bili su poznati po strancima koji su putovali u Arcah; arapski geograf i istoričar Al-Masudi primetio je da, među ostalim umetničkim delima, nikada nije video takve tepihe bole gde drugde.[10] Istoričar umetnosti Hravard Hakobjan napominje da „arcaški tepisi zauzimaju posebno mesto u istoriji jermenske proizvodnje tepiha.“[11] Uobičajene teme i obrasci pronađeni na jermenskim tepisima bili su prikazi zmajeva i orlova. Oni su bili različitog stila, bogati bojama i ukrasnim motivima, te su čak bili i razdvojeni po kategorijama u zavisnosti od toga koje su životinje na njima prikazane, kao što su arcvagorgs (orlovski tepisi), višapagorgs (zmajevski tepisi) i ocagorgs (zmijski tepisi).[11] Tepih koji se pominje u natpisima Kaptavana sastoji se od tri luka, „prekrivena vegatativnim ukrasima”, i umetnički podseća na iluminirane rukopise proizvedene u Arcahu.[11] Umetnost tkanja tepiha je pored toga bila blisko povezana sa izradom zavesa, o čemu svedoči odlomak Kirakosa Gandžakecija, jermenskog istoričara iz 13. veka iz Arcaha, koji je pohvalio Arzu-Katun, suprugu regionalnog princa Vaktang Kačenacija, i njene ćerke za njihovu stručnost i umeće u tkanju.[12] Azerbejdžan Gultapinovo iskopavanje otkrilo je nekoliko alata za tkanje tepiha koji datiraju iz 4. do 3. milenijuma pre nove ere. Prema enciklopediji Iranika Onlajn „Glavna zona tkanja bila je u istočnom Zakavkazju južno od planina koje su presekle region po dijagonali, područje koje se sada nalazi u Azerbejdžanskoj SSR; to je domovina turskog stanovništva poznatog danas kao Azeri. Ostale etničke grupe takođe su se bavile tkanjem, neki od njih u drugim delovima Kavkaza, ali su imali manji značaj.”[13] Azerbejdžan je bio jedan od najvažnijih centara tkanja tepiha i kao rezultat toga razvilo se nekoliko različitih škola. Dok su škole tradicionalno podeljene na četiri glavne grane, svaka regija ima svoju verziju tepiha. Škole su podeljene u četiri glavne grane: Kuba-širvanska, Ganja-kazahstanska škola tkanja tepiha, Baku škola tepiha, karabaška škola tkanja tepiha.[14] Tkanje tepiha je porodična tradicija u Azerbejdžanu koja se prenosi verbalno i sa vežbanjem, a takođe je povezana sa svakodnevnim životom i običajima svog naroda. U Azerbejdžanu se proizvode različiti tipovi tepiha i prostirki, poput proizvoda od svile, vune, zlatnih i srebrnih niti, kao i, kilim, sumak, zili, verni, mafrashi i kurjun. Godine 2010, tradicionalna umetnost azerbejdžanskog tkanja tepiha dodata je na Reprezentativnu listu nematerijalnog kulturnog nasleđa čovečanstva Uneska.[15][14] Indija Indijski tepisi poznati su po velikoj gustini čvorova. Ručno izrađeni tepisi su specijalitet i veoma su traženi na Zapadu. Industrija tepiha u Indiji uspela je u uspostavljanju društvenih poslovnih modela koji pomažu ugroženim delovima društva. Značajni primeri poduhvata društvenog preduzetništva su Džejpurski tepisi[16] i maloprodajni lanac Fabindija.[17] Persija Iran Patern Drveta života Prodavac tepiha (Đulio Rosati) Iran je takođe najveći svetski proizvođač i izvoznik ručno izrađenih tepiha, koji proizvodi tri četvrtine ukupne svetske proizvodnje i ima udeo od 30% svetskih izvoznih tržišta.[18][19] Iran je takođe proizvođač najvećeg ručno izrađenog tepiha u istoriji, površine 60.546 kvadratnih metara (što je jednako preko 5600 kvadratnih metara).[20][21] Crteži na persijskim ćilimima predstavljaju scene iz svakodnevnog života, kulturno-istorijske spomenike, drvo života i druge simbole.[22] Turska Ušački tepih (kasni 19. vek) Turski tepisi (poznati i kao anadolijski), bilo da su ručno čvorovani ili ravno tkani, jedno su od najpoznatijih i etabliranih ručno izrađenih umetničkih dela u svetu.[23] Istorijski gledano: verski, kulturni, ekološki, društveno-politički i društveno-ekonomski uslovi stvorili su široko rasprostranjenu utilitarističku potrebu i pružili umetničku inspiraciju mnogim plemenskim narodima i etničkim grupama u centralnoj Aziji i Turskoj.[24] Najstariji zapisi o ravno tkanim ćilimima potiču iz neolitske keramike u Čatal Hojuku, iz perioda oko 7000 godina pre nove ere. Jedno od najstarijih naselja koja su ikada otkrivena, Čatal Hojuk se nalazi jugoistočno od Konije u sredini Anadolijske regije.[25] Dosadašnjim iskopavanjima (samo 3% grada) pronađena je karbonizovana tkanina, kao i fragmenti ćilima naslikani na zidovima pojedinih stanova. Većina njih predstavlja geometrijske i stilizovane oblike koji su slični ili identični drugim istorijskim i savremenim dizajnima.[26] Žene svoje veštine tkanja uče u ranom uzrastu, provodeći mesece ili čak godine na izradi lepih prostirki za upotrebu u svakodnevnom životu. Kao što je tačno u većini kultura tkanja, tradicionalno i gotovo isključivo, žene i devojke su zanatlije i tkalje.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Nikola Džafo Rođen 1950. u Novom Sadu. Diplomirao slikarstvo na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu 1978, magistrirao na istom fakultetu 1981. Član Udruženja likovnih umetnika Srbije i Vojvodine. Od 1990. pasivizira bavljenje slikarstvom i maksimalno je aktivan u borbi za društvene vrednosti i umetnički dignitet. Idejni tvorac i pokretač grupe LED ART (1993), s kojom kreira i realizuje više od trideset projekata. Suosnivač Centra za kulturnu dekontaminaciju u Beogradu (1995) i Multimedijalnog centra `Led art` u Novom Sadu (2000). Iste godine, u podrumu u ulici Grčkoškolska 5, pokreće Art kliniku, s utopijskom idejom da umetnost može da menja i leči svet. Živi i radi u Petrovaradinu.

SERBIAN SOUL, BRE! - Ivan Grlić Izdavač: Beograd Godina izdanja: 2011. Povez: tvrd Broj strana: 69 Pismo: latinica Stanje: dobro

lepo očuvana knjiga

Dobro očuvano,1949 godina ,fali zadnja korica , mek povez 111 strana 140 grama FP4

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jezik: Slovenacki Janez Bernik, slovenački slikar, akademik, 6. septembar 1933, Gunclje kod Ljubljane,† 15. jul 2016, Prebold[6] Po završetku Zanatske škole, Janez Bernik se 1951. upisao na Akademiju likovnih umetnosti u Ljubljani, gde je 1955. diplomirao i slikarstvo kod profesora Maksima Sedeja. Od 1955. do 1957. pohađao je dvogodišnji specijalni kurs slikarstva kod profesora Sedeja, a od 1956. do 1958. godine dvogodišnji specijalni kurs grafike kod profesora Božidara Jakca i Rika Debenjaka. Godine 1959. dobio je stipendiju francuske vlade za školovanje u grafičkom ateljeu Džonija Fridlendera u Parizu. Znanja je sticao i na studijskim putovanjima (Italija, Francuska...). 1958-69 radio je kao slobodni umetnik. Od 1970. godine počinje da predaje crtanje i slikanje na Akademiji likovnih umetnosti u Ljubljani, od 1979. kao redovni profesor. Bio je i šef slikarskog odseka (1976-81. i od 1985. do 1996. godine, kada je otišao u penziju). Bio je član Grupe 69 i učestvovao je na svim njenim izložbama. 1989. godine postaje dopisnik ili vanredni član Slovenačke akademije nauka i umetnosti u Ljubljani, a 1993. godine izabran je za redovnog člana. Od 1992. bio je i spoljni dopisni član Accademiae Nazionale di San Luca u Rimu, a od 1996. redovni član Evropske akademije nauka i umetnosti (Academia Scientiarum et Artium Europaea) u Salcburgu. Janez Bernik je svestrani umetnik i postigao je odlične rezultate u slikarstvu, vajanju, vajanju, grafici, ilustraciji, tapiseriji, opremanju knjiga i poeziji. Njegovi grafički listovi nalaze se u mnogim poznatim svetskim galerijama i zbirkama. Imao je više od 60 samostalnih izložbi u Sloveniji i širom sveta, uključujući i sve glavne galerije bivše Jugoslavije, u Klagenfurtu, Milanu, Rimu, Parizu, Berlinu, Njujorku... Više puta je izlagao i na Bijenalu u Veneciji. , i učestvovao je na mnogim grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Objavio četiri samostalne grafičke fascikle, mdr. Katharsis ad infinitum sa 19 sitotisaka (MGC, LJ. 1997) i Solitude (2002). Pesme je objavio u dve zbirke, prvu u monografiji Črte (1977), drugu pod naslovom Triptih u katalogu izložbe 1985. i u Novoj reviji. Objavio je monumentalni Noćni dnevnik 1959-2009 (2010), podjednako obimnu crtežnu knjigu najnovijih, isključivo linearnih crteža Hvala, mama (2011, još nedostupno javnosti) i zbirke poezije Črte: risbe in pešmi (1977). ) i Nikogar nik večeji (2008), u dopunjenom izdanju pod naslovom Kako velik je dan (2010).[7] Dobitnik je brojnih domaćih i međunarodnih nagrada za svoj rad. Među domaćim nagradama najznačajnije su Nagrada Prešernove fondacije za slikarstvo i grafiku (1963), Jakopičeva nagrada za slikarstvo (1971) i Prešernova nagrada (1981), dok među međunarodnim nagradama spadaju mnoge počasne nagrade i zlatne medalje za slikarstvo ili grafike i Herderove nagrade (Beč, 2001). Univerzitet u Ljubljani dodelio mu je zlatnu plaketu (1996), a po odlasku u penziju i zvanje profesora emeritusa (1998). Odlikovan je i Zlatnom medaljom slobode Republike Slovenije (2003). Njegove slike čuvaju slovenačke galerije u Ljubljani, Mariboru, Ajdovščini i Idriji, kao i galerije i muzeji u većini velikih evropskih gradova (London, Beč, Prag, Zagreb, Varšava, Pariz, Rim, Amsterdam...). Mnoga njegova dela čuvaju i galerije u Severnoj i Južnoj Americi (San Francisko, Vašington, Njujork, Buenos Ajres, Rio de Žaneiro), pa čak i u Japanu (Tokio). Bernik je bio suprug grafičarke i slikarke Adrijane Maraž i brat istoričara književnosti i akademika Fransa Bernika....

Izdavač:-SRPSKA KNJIŽEVNA ZADRUGA-.Tvrd povez u zlatotisku sa providnim plastičnim omotom.izd.1967.Dim.17x23.Tež.1325grama.Str.638+20 strana sa reprodukcijama.Štampano na posebnom(`masnom`) papiru.-NEKORIŠĆENO-KNJIGA JE KAO NOVA!!!

Knjiga Federika Felinija o sebi, filmu... Izdanje Instituta za film. Nekorišćena.

problemi valorizacije spomenika kulture vavedenje lipljan smederevska tvrđava dubrovnik bosna u izveštaju atanasia iz 1626 godine tehnika konzevracije zidnog živopisa kod italijana stari kameni mostovi arheološka iskopavanja ,,, ima podvučnih rečenica povez kao na slici

lepo očuvana

Poetizacija nagosti-Art u slikarstvu Petra Dobrovica.Izdavac Muzej savremene umetnosti-Beograd,2012 godine.Uporedo srpski tekst i engleski prevod.Mek povez,132 str.Veoma dobro ocuvana.

Wilhelm Buch Album Humoristischer hausschatz HARBEKE WERLAG 1975 tvrdi kožni, šiveni povez, 30x23cm 405 strana, kao nova - odlično očuvana Izvanredna knjiga humorističkog sadržaja, Wilhelm Busch je jedan od preteča stripa, izvanredan slikar i karikaturista, duhoviti pesnik i aforističar.

Zagreb 2009. Mek povez sa klapnama, bogato ilustrovano, format 23,3 cm, 112 strana. Knjiga je odlično očuvana (kao nova) Sadržaj: Kratak život, malobrojna djela i dugo trajanje slikara Račića I. Dječaštvo genija II. O crnilu i ”crnilu”, ”hrvatskoj školi”, čežnji za svijetlom i istinom III. Egzistencijalna tjeskoba u djelu Josipa Račića Ljetopis

Autori : Josip ANDREIS ; Dragotin CVETKO ; Stana ĐURIĆ-KLAJN Izdavač : Školska knjiga - Zagreb ; 1962.god. Stanje : Veoma dobro(4)

Pun naziv knjige: FILMOLOŠKI BREVIJAR Prilozi za nauku o filmu kao umetnosti Izdavač: SAMOSTALNO AUTORSKO IZDANJE BIBLIOTEKA DRAMSKIH UMETNOSTI 79 str. ; 14 x 20 cm - Latinica / Mek povez

Naučna knjiga/Prosveta - Niš 1989, tvrd povez sa plastificiranim omotom, nekorišćena, blago talasaste ivice listova, 30 cm, 463 strane, težina oko 1800 gr

1996g 144 strane ima podvlačenja grafitnom, nalepnica uklonjena sa naslovnog lista ali je ostao trag

Veliki format,mastan papir,40 crteza

Velika mala knjiga Jugoslav Vlahović(autor) Izdavač: Cicero Knjgia ilustaracija i karikatura Jugoslava Vlahovića, kolor, 160 str. 24 cm Godina : 2005 Stanje knjige : Lepo ocuvana ,cista unutrasnjost, odlicna za citanje

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Sreten Stojanović (Prijedor, 2. februar 1898 — Beograd, 29. oktobar 1960) bio je srpski akademski vajar, crtač, akvarelista, teoretičar, likovni kritičar i univerzitetski profesor. Stojanović je bio dekan Likovne akademije u Beogradu. Biografija Stojanovići su Jakšići iz Nevesinjskog polja. Odatle su se pokrenuli pod vođstvom kneza Vukovoja Jakšića i zaustavili na Kozari u selima više Prijedora. Po sinovima Vukovojevim, Stojanu, postali su Stojanovići, a po knezu Milanu Kneževići. U krajiškoj porodici Stojanovića bile su tri generacije sveštenika. Ilija, Gavro i Simo, otac Sretena Stojanovića[1] i još njegovih sedmoro braće i sestara. Odrastao je u pravoslavnoj srpskoj porodici. Majka Jovanka, djevojački Vujasinović iz svešteničke pravoslavne porodice iz Kozarske Dubice i otac Simo Stojanović pravoslavni sveštenik. Slava Stojanovića je Sveti Đorđe. Sve učenje iz porodice je upućivalo da je najveći domet svakog nacionalizma ipak samo i jedino čovjek. Svi Stojanovići su bili dobro i lijepo vaspitana djeca. Osnovnu školu pohađao je u Prijedoru, a bila je na svega nekoliko metara od njihove porodične kuće na mjestu današnjeg Doma za penzionere i stara lica. Počeo je da pohađa srednju školu u Banjoj Luci ali je kao nacionalistički revolucionar isteran iz gimnazije. Za vreme rata je bio zatvoren. Kao pripadnik Mlade Bosne robijao je u zatvoru u Zenici, gde rezbari i ukrašava kutije za duvan od lipovog drveta.[2] Sa njim je robijao njegov brat dr Mladen Stojanović potonji narodni heroj.[3] Studirao je u Beču, pod pokroviteljstvom potpredsednice Društva „Cvijeta Zuzorić“ Kriste i profesora Medicinskog Fakulteta Đurice Đorđevića, kod majstora Franca Celeznog (Franz Zelezny), a izradu biste kod poljskog vajara Stanislava Romana Levandovskog (Stanisław Roman Lewandowski), koji je neko vreme proveo u ateljeu Ogista Rodena.[2] U Pariz je došao krajem oktobra 1919. gde upisuje privatnu školu Grande Chaumiére, u kojoj je klasu vodio Emila Burdela. Tokom studija družio se sa drugim srpskim umetnicima kao što su Sava Šumanović, Milo Milunović, Risto Stijović, Dušan Jovanović Đukin. Od 1922. se naseljava u Beograd. Tokom života u Beogradu, čest je gost svojih prijatelja i mecena Kriste i Đurice Đorđevića, koji su nakon preseljenja iz Zagreba u Beograd svoj stan u ulici Strahinjića Bana pretvorili u mesto okupljanja umetnika.[2] Za njihov stan Stijović izrađuje 36 reljefa u hrastovini, dok je Milo Milunović radio molitvenu fresku u stanu a arhitekta Zloković projektovao hol. Njihov stan zajedno sa radovima Stojanovića i drugih umetnika uništen je u Aprilskom bombardovanju Beograda.[2] U periodu između dva svetska rata radio je fasadnu plastiku, u saradnji sa arhitektama Milanom Zlokovićem, Dragišom Brašovanom, Milanom Sekulićem i Prokom Bajićem.[2] Njegovi radovi mogu se videti na zgradi Trgovačke komore u ulici Modene u Novom Sadu, na kući Đorđa Dragutinovića u Zmaj Jovinoj ulici broj 31 u Zemunu, palati Asikuracioni Đenerali u beogradskom bulevaru Kralja Aleksandra, stambeno-poslovnom objektu podignutom na uglu Bulevara kralja Aleksandra 17 i Resavske ulice, zgradi u ulici Tadeuša Košćuška 20, zgradi Industrijske komore u Makedonskoj 25 u Beogradu i dvojnoj kuće sa ateljeom Sretena Stojanovića i Mladena Josića.[2] Deo njegovih rada smatra se izuzetnim primerima ar deko reljefa. Nakon 1932. Stojanović više nije radio fasadnu plastiku.[2] Godine 1931. Stojanović je na izložbi sa Kostom Hakmanom prikazao reljefe u drvetu: Igra, Kolo, Pod punim jedrima i Domaća Muzika.[2] Stojanović je jedan od prvih profesora na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu. Bio je član Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU), izabran 1950. godine za dopisnog, a od 1959. godine za redovnog člana. Govorio je da mu je uvek imponovala monumentalnost naših istorijskih ličnosti i istorijskih zbivanja.[4] Osećaj za monumentalnost iskazuje na spomenicima Karađorđu, Njegošu, Filipu Višnjiću, Mladenu Stojanoviću, a naročito na spomenicima izvedenim posle Drugog svetskog rata na Iriškom vencu (spomenik Sloboda iz 1951) i u Bosanskom Grahovu. Izlagao je još na izložbama nezavisnih umetnika u Parizu 1921. godine. Njegova dela izložena su u više galerija, pored ostalih i u Spomen-zbirci Pavla Beljanskog. Umro je 29. oktobra 1960. godine i sahranjen je na Novom groblju u Beogradu. U junu 2013. godine u Galeriji RTS je otvorena izložba njegovih skulptura i slika.[5] Prema Lazaru Trifunoviću tri umetnička perioda u Stojanovićevom radu su:[2] Period stilizacije, 1919–1928, Period realizma, 1929–1944, Period romantike, 1945-1960. Uz Tomu Rosandića, Petra Palavičinija i Ristu Stijovića ubraja se u protagoniste srpske savremene skulpture.[2] Srpsko-holandski vajar Slavomir Miletić je kritikovao njegov Spomenik Karađorđu rečima da mu nije jasno šta on radi na njemu, i da mu izgleda kao da se poštapa sabljom. To mu je i lično saopštio jednom prilikom.