Ljubavne priče srpskih vladara Iza kulisa istorije i politike, iza maski sračunatog i surovog sveta, kakve su zaista bile ljubavi tog dugog niza slavnih parova? Kako su se granale, cvetale ili venule u njihovim sopstvenim srcima? Kroz barijere autoriteta i složenih obaveza, titula i protokola, dvorske zastore i izmaglice nad bojištima, jesu li uspevali da dopru do onog drugog i do sebe samih? Ubedljivo i uzbudljivo štivo, svedeno a duboko, puno vatre i unutarnjih vrtloga, tanano a okato.

Drevna je i duboka predstava o Beogradu kao mitskom gradu na svetim vodama. Iz nje su se, u svim vremenima, rojile čarobne priče, zagonetne legende od kojih je, kažu, taj grad i sazdan. Zašto je Beograd bio toliko važan Srbima i zašto su Srbi toliko važni Beogradu? Zašto su se tako dugo tražili, kroz milenijume i pokolenja, i šta se zapravo dogodilo kada su se najzad međusobno otkrili? Između istorije i književnosti, stvarnosti i sna, knjiga najlepših legendi o prestonici srpskog prostora, srpskog vremena i srpske sudbine.

Četiri priče: Pogled Demetriosa, Damasen i Damasena, Moli se u sebi da šejtan ne čuje i Oklop svetog Đorđa, u luksuznom izdanju sa ilustracijama same autorke, koja je inspiraciju crpela iz grčkih mitova i sopstvene lirski protkane dosanjanosti. Ova knjiga je dobila Nagradu za najbolje opremljenu knjigu na 54. Sajmu knjiga koju su dodeljivali ULUPUDS i Beogradski sajam 2009. godine.

Iz vrlo bogate i raznovrsne građe, u ovaj antologijski izbor uvrštena su vrhunska pripovedačka ostvarenja koja potpisuju najznačajnija imena savremene portugalske književnosti. Sve su to priče apsurda, mučnine, kroz koje provejava suštinski pesimizam, karakterističan ne samo za svekoliku portugalsku književnost već i za portugalski mentalitet uopšte. Priredila i prevela Jasmina Nešković

I ako kritika nije sasvim zapala u buncanje, a književnost nije postala sluškinja ideologije – nego je još uvek san i bekstvo, igra duha i igra fantazije, čin kulture par excellence – to dobrim delom treba da zahvalimo majstoru-čarobnjaku Vladimiru Nabokovu. Danilo Kiš Činjenica da sabrane priče Vladimira Nabokova dosad nisu izdate na našem jeziku ne govori baš ništa o njima, već isključivo kazuje nešto o nama. Mnoge nikada nisu ni bile prevedene na srpski. Neverovatna slava Lolite (koja je autoru obezbedila egzistenciju i mogućnost da se posveti isključivo pisanju) i Blede Vatre (romana koji neki kritičari slave kao spisateljski najuspeliji) kao da je bacila u senku njegove podjednako dobre priče, koje ga svrstavaju u red najvećih majstora ove književne forme: Tolstoja, Borhesa, Henrija Džejmsa, Kiša, Andrića... Sam poduhvat sabiranja Nabokovljevih priča vrednih objavljivanja bio je veliki i zahtevan čak i za urednički tim „Vintidža” (imprint „Rendom hausa”, prvo izdanje 1995), a pre svega za njegovog sina Dmitrija, koji je podneo najveći teret. Zajedno sa ocem na engleski je preveo priče napisane na ruskom, i pritom je Nabokov neke od njih dopisivao i redigovao ne bi li tako zadovoljile njegove stroge kriterijume. Ukupno ih ima 36 u prvom tomu i 31 u drugom. Zato je urađena redakcija nekih prevoda s ruskog na srpski, ne bismo li ih tako sravnili s konačnom, engleskom verzijom. U uredničkom smislu, bio je to delikatan proces, jer je trebalo pažljivo razgraničiti Nabokovljeve intervencije na starim, originalnim verzijama kojima je poboljšavao tekst, od onih uredničkih, kojima je hteo da anglosaksonskoj čitalačkoj publici približi određene ruske teme, pojmove i motive. U takvim situacijama trudili smo se da se držimo originalne verzije. Kada su u pitanju prevodi sa engleskog jezika, prevodilac i(li) redakcija pažljivo su pratili i ruski original.

Kada se neka knjiga u prvom izdanju štampa u 100.000 primeraka i kad je amazon.com proglasi za "hit meseca" – da li biste ikad rekli da ta knjiga ima bilo kakve veze s naukom? Jedna garancija za tako nešto jeste da je autor Oliver Saks, jedini lekar današnjice koji u najvažnijim stručnim časopisima objavljuje kratke priče i s izuzetnim literarnim darom svoje knjige ispunjava povestima osoba s najneobičnijim neurološkim simptomima: čoveka koji ne razlikuje predmete koje svakodnevno koristi, hirurga koji ima jake tikove sve vreme osim kad operiše, slikara koji u nesreći gubi mogućnost opažanja boja; zajednice osoba koje ne čuju govor ali su razvile sopstveni jezik, ili stanovnika malog pacifičkog ostrva koji uopšte ne raspoznaju boje; ponekad sebe samog, ne samo u formi memoara, već i nakon ozbiljne povrede nogu … Ni Saks, međutim, ne bi mogao da očekuje takvo interesovanje čitalaštva da njegova tema ovog puta nije povezanost muzike i mozga. Njegove priče pokazuju kako (ponekad i zašto) mozak čini da neko ima apsolutni sluh, a neko ne može da čuje melodiju već opaža samo izolovane tonove. Još upečatljivije, Saks detaljno opisuje kako muzika može makar na trenutak da probudi sećanja u osobama obolelim od Alchajmerove bolesti ili da unese red u život s Parkisonovom bolešću. Objašnjenje izuzetne moći muzike Saks prevodi na novi plan: izgleda da nema nijednog fenomena koji zahteva veću integraciju moždanih struktura i angažuje više moždanih procesa. U Muzikofiliji, životnih priča je više nego u ranijim Saksovim knjigama, pa može izgledati da je pristup površniji. Jedini razlog za to je čista zaljubljenost: Saks je od detinjstva obožavao Baha i očigledno je priče o muzici i mozgu skupljao celog života.

Predgovor napisao nobelovac Ivo Andrić. „Kad se poznati slikar i darovit, popularni karikaturista 'Politike' javio kao pisac, mnogi je čitalac bio iznenađen pojavom ovog umetnika koji ume 'u dvije brazde da ore'. Ja se, pravo da kažem, nisam tome mnogo začudio. On je rodom iz Konjica, mesta iznad kojeg se BH-zemlja naglo prelama u svoju drugu, mediteransku i, kako mnogi misle, bolju polovinu; dakle Hercegovac, a za Hercegovce je reč veliko iskušenje kome oni teško mogu da odole. U svakom od njih živi potencijalan pisac ili bar usmeni pripovedač. Tome iskušenju podlegao je verovatno i Z. Džumhur kad je osetio potrebu da od majstorskog crtačkog prikazivanja pređe na pismeno kazivanje. A time je, hteo ne hteo, primio i sve teškoće koje pisana reč neminovno nosi sa sobom, i sve rizike spisateljskog posla. (...) Ova proza je zaista epigramatična i bleskovita kao karikatura ili skica iz slikarevog putničkog bloka. Pa ipak, nailazimo u njoj i na druge osobine koje dolaze pravo od književnosti i književnih pravaca i manira prošlosti i sadašnjosti.“ Ivo Andrić

Najbolje priče pionira žanrovske literature i majstora kratke priče, mahom u novim prevodima. Tu je novi prevod i njegove najpoznatije pesme „Gavran“.

Sve priče u jednoj knjizi. Povodom 125. godišnjice rođenja. „Ponekad izgleda da čovečanstvo od prvog bleska svesti, kroz vekove priča samo sebi, u milion varijanata, uporedo sa dahom svojih pluća i ritmom svoga bila, stalno istu priču. A ta priča kao da želi, poput pričanja legendarne Šeherezade, da zavara krvnika, da odloži neminovnost tragičnog udesa koji nam preti, i produži iluziju života i trajanja.“ Ivo Andrić Od 1920. do kraja života, za više od pola veka svog plodnog stvaralačkog rada, Andrić je napisao više od sto priča koje se mogu uvrstiti u svaku antologiju svetske priče. Majstor kratke prozne forme, samo naizgled tradicionalan u naraciji i stilu pripovedanja, Andrić zapravo pripada onim velikanima savremene svetske priče koji se uvek čitaju sa novim uzbuđenjem, lako i u dahu. Štaviše, kako vreme prolazi, Andrić je sve moderniji. Bilo da pripoveda o bosanskim Muslimanima, Turcima ili Jevrejima, o ženama, gradovima ili fratrima, o neobičnim likovima koje je upoznao ili zamislio u Sarajevu, Višegradu ili Beogradu, Andrić sa neodoljivom ironijom, prepoznatljivim i jedinstvenim stilom uspeva u svojim pričama da čitaoca uvek iznova, kako je sam umeo da kaže, „iznenadi nečim poznatim“. U govoru pod nazivom „O priči i pričanju“, koji je održao prilikom primanja Nobelove nagrade u Stokholmu 1961. godine, Andrić će sam sublimirati svoj pripovedački kredo: „Pripovedač možda priča sam sebi svoju priču, kao dete koje peva u mraku da bi zavaralo svoj strah? Ili je cilj toga pričanja da nam osvetli, bar malo, tamne puteve na koje nas često život baca, i da nam o tom životu, koji živimo ali koji ne vidimo i ne razumemo uvek, kaže nešto više nego što mi, u svojoj slabosti, možemo da saznamo i shvatimo.“

Predgovor napisao nobelovac Ivo Andrić. „Kad se poznati slikar i darovit, popularni karikaturista 'Politike' javio kao pisac, mnogi je čitalac bio iznenađen pojavom ovog umetnika koji ume 'u dvije brazde da ore'. Ja se, pravo da kažem, nisam tome mnogo začudio. On je rodom iz Konjica, mesta iznad kojeg se BH-zemlja naglo prelama u svoju drugu, mediteransku i, kako mnogi misle, bolju polovinu; dakle Hercegovac, a za Hercegovce je reč veliko iskušenje kome oni teško mogu da odole. U svakom od njih živi potencijalan pisac ili bar usmeni pripovedač. Tome iskušenju podlegao je verovatno i Z. Džumhur kad je osetio potrebu da od majstorskog crtačkog prikazivanja pređe na pismeno kazivanje. A time je, hteo ne hteo, primio i sve teškoće koje pisana reč neminovno nosi sa sobom, i sve rizike spisateljskog posla. (...) Ova proza je zaista epigramatična i bleskovita kao karikatura ili skica iz slikarevog putničkog bloka. Pa ipak, nailazimo u njoj i na druge osobine koje dolaze pravo od književnosti i književnih pravaca i manira prošlosti i sadašnjosti.“ Ivo Andrić

elim da ustanem, da raširim ruke za beskrajni zagrljaj, da se velikim, blistavim rečima obratim nevidljivoj publici. Počeo bih ovako: – O bogovi duginih boja... Činjenica da sabrane priče Vladimira Nabokova dosad nisu izdate na našem jeziku ne govori baš ništa o njima, već isključivo kazuje nešto o nama. Mnoge nikada nisu ni bile prevedene na srpski. Neverovatna slava Lolite (koja je autoru obezbedi­la egzistenciju i mogućnost da se posveti isključivo pisanju) i Blede Vatre (romana koji neki kritičari slave kao spisateljski naj­uspeliji) kao da je bacila u senku njegove podjednako dobre pri­če, koje ga svrstavaju u red najvećih majstora ove književne for­me: Tolstoja, Borhesa, Henrija Džejmsa, Kiša, Andrića... Sam poduhvat sabiranja Nabokovljevih priča vrednih objavlji­vanja bio je veliki i zahtevan čak i za urednički tim „Vintidža” (imprint „Rendom hausa”, prvo izdanje 1995), a pre svega za nje­govog sina Dmitrija, koji je podneo najveći teret. Zajedno sa ocem na engleski je preveo priče napisane na ruskom, i pri­tom je Nabokov neke od njih dopisivao i redigovao ne bi li tako zadovoljile njegove stroge kriterijume. Ukupno ih ima 36 u prvom tomu i 31 u drugom. Zato je urađena redakcija ne­kih prevoda s ruskog na srpski, ne bismo li ih tako sravnili s ko­načnom, engleskom verzijom. U uredničkom smislu, bio je to delikatan proces, jer je trebalo pažljivo razgraničiti Naboko­v­ljeve intervencije na starim, originalnim verzijama kojima je po­boljšavao tekst, od onih uredničkih, kojima je hteo da anglosaksonskoj čitalačkoj publici približi određene ruske teme, poj­move i motive. U takvim situacijama trudili smo se da se drži­mo originalne verzije. Kada su u pitanju prevodi sa engle­skog jezika, prevodilac i(li) redakcija pažljivo su pratili i ruski original.

Svi odgovori svode se na isto: život ima smisao jedino kroz ljubav... Ljubav je opsesivno osećanje koje je presudno uticalo na čitavo delo kultnog pisca, nobelovca i autora velikih romana svetske književnosti: Igra đinđuvama, Sidarta i Stepski vuk. U ovoj knjizi, antologijskom i najobimnijem izboru ljubavnih priča Hermana Hesea, otkrivamo sasvim novo lice pisca koji je prikazao mnoge mračne ali i svetle strane ljudskih emocija. Ove priče su upravo posledica takvog putovanja do ljubavi i natrag, koje vodi kroz samo središte duše. ... što više volimo i što smo više sposobni za predavanje, time je smisleniji naš život. S verovanjem u to „što Sidarta naziva ljubav” može se živeti. Herman Hese

This quotation, from the short story “The Bridge on the Žepa,” by the 1961 Nobel laureate Ivo Andrić, whose story, “Thirst,” is included in this collection, reflects the essence of the state of human relations in the Balkans. Here Andrić observes that while bridges are built to connect and not divide, human nature, as it is, can lead to discord and alienation. In fact, throughout its history Serbia was a point of convergence, and even more often, a place of confrontation. The stories in this anthology depict figuratively the banks on either side of the bridge in Serbia and the Balkans. On the one side there is respectfulness and coalescence, and on the other, turbulence and division among people along social, economic, ethnic, and religious lines. One of the best ways to get acquainted with foreign literature is to select an anthology in order to sample individual writers to get a sense of a nation’s literary culture. To that end, the purpose of this anthology of short stories is to enlighten the reader about Serbia and the Serbian people. This volume represents the quintessential anthology of Serbian short stories in the English language selected in terms of the diversity of topics, styles, and literary trends, covering both the nineteenth and twentieth centuries. The stories chosen for this anthology represent the best available selection presenting unique tales indigenous to Serbia. The nineteenth-century stories deal with life in rural Serbia, characterized by realistic descriptions, simplicity, and appealing characters. In contrast, Serbia’s twentieth-century authors are recognized for their courage and daring in confronting totalitarian communist norms, and later for literary innovations illustrating the environment, people, and values of democratic Serbia. These Serb writers rank among the masters of modern literature. The first short stories appearing in Serbia of literary value date from the middle of the nineteenth century. During that period, the Serbian literary milieu was impacted significantly by Western European and Russian cultures, due mostly to two developments: firstly, a number of Serbian students acquired higher education in Western European countries, and upon returning, exerted their influence on the Serbian literary scene, bringing with them new and progressive ideas. Through the influx of such foreign-educated Serb intellectuals, Serbia was able to establish at least a peripheral literary connection with Western Europe. Secondly, Russian literature of the nineteenth century with its two literary giants, Leo Tolstoy and Fedor Dostoyevsky, were accessible to Serbian intellectuals because of the similarity of the Serbian and Russian languages and the ability of Serbs to read some of the works in the original, as well as in translation. Other Russian authors, such as Ivan Turgenev and Anton Chekhov were not only popular but also influential. Turgenev, for example, was known for his writings about Russian peasantry, which inspired Serbian authors to write about rural society and the problems it faced accommodating to a changing world. On the other hand, Chekhov’s plays and short stories were greatly admired in Serbia and served as a model for them. However, even at that time, Eastern European literature, with its ethnic and cultural diversity, was by some considered a vehicle for connecting Western Europe with Europe’s East and beyond. This trend, in establishing a new East-West literary connection, became even more pronounced in the second half of the twentieth century. A case in point being the eminent Serbian writer Milorad Pavić with his great popularity, not only in Russia, but in China and Japan. As with Milorad Pavić’s “Glass Snail,” some of the twentieth-century stories in this collection, being complex masterpieces, also merit re-reading because of different possible interpretations and interwoven themes. These include Aleksandar Tišma’s “The World’s Top Expert,” and Milovan Vitezović’s “Sacred Love,” as well as some others. Initially Serbian short stories focused on the Serbs’ traditional patriarchal way of life. These stories belonged to the literary school of “Realism,” containing genuine, often sad elements whose main characters possessed an abundance of strong emotions, both positive and negative. The positive emotions of passionate love, courage, and sacrifice conflicted with negative feelings of unhappiness, shame, and jealousy. It is often said that the greatest predicament facing Serbia was its strategic location, being at the crossroads between East and West. Its geographic position forced it to endure the tenacious impact of three competing civilizations: Western Europe, the Russian Empire, and Ottoman Turkey. The Western European predominance was due to a large Serbian presence in the populations of the Military Frontier. This region of the former Austro-Hungarian Empire was on the northern border of the Kingdom of Serbia and those Serbs there were exposed to Western values, literature, and culture. The Russian influence was the result of the shared Slavic linguistic and Orthodox religious bonds expressed in the spiritual, educational, and religious spheres. Lastly, the Ottoman Empire left an indelible impact after four centuries of oppressive Turkish occupation of much of the territory of modern Serbia. While European and Russian influences were mostly cultural, educational, and literary, the remnants of the long Turkish presence were manifested in Serbia’s cultural heritage, architecture, and customs. One of the first writers of Serbian Realism was Stjepan Mitrov Ljubiša. According to literary historian, Jovan Deretić (1934- 2002), Mitrov Ljubiša was called “the Njegoš of prose,” because of the resemblance in his writings to that of the great Serbian poet, Prince Bishop Petar Petrović-Njegoš (1813-1851). Mitrov Ljubiša frequently rendered the national historical background and significant personalities from his region of Peštrovići, the southern part of Montenegro, using local forms of oral tradition and expressiveness, as in his famous story “Kanjoš Macedonović.” In the second half of the nineteenth century, a unique literary development occurred. A significant number of writers focused on the place and treatment of women in a strictly patriarchal society such as Serbia was at that time. Milovan Glišić emphasized the pivotal role of women in rural society due to the frequent loss of their husbands in regional wars, which required them to assume what were customarily male duties in addition to running the household and bringing up their children. Lazar (Laza) Lazarević, in his story “The First Matins with My Father,” described the father of the boy, the main character, as a cold and dominating personality, while the boy’s mother appears as intellectually and morally superior to her husband. Svetozar Ćorović illustrates in his short story, “Hodja Saleek,” the power of a woman portrayed through her beauty and self-confidence, while Borisav Stanković’s story, “In the Night,” presents the ill-treatment of women in a society strongly affected by old customs and traditions, as they existed in villages or small agrarian communities. The development of the Serbian short story in the twentieth century can be divided, roughly speaking, into three periods. The first period spanned from the early nineteen hundreds to the end of the Second World War (1900-1945). The second period is from the end of the war in 1945 to 1980, the year in which Communist dictator, Josip Broz Tito, died. The third period lasted from Tito’s death in 1980 up to the overthrow of the rule of Slobodan Milošević during the “October revolt” in 2003. Serbia’s literary activity at the beginning of the first half of the twentieth century was interrupted by the First World War (1914- 1918). This period was dominated by new trends known as “Moderna,” marked by the vague influence of a variety of Western European literary movements, more so among Serbian poets than prose writers. The second period after 1944 originated with the introduction of Communist rule under Josef Broz “Tito” (1892-1980) accompanied by the initiation of strict political and artistic limitations, akin to Joseph Stalin’s (1878-1953) totalitarian policies. In the Soviet Union and other communist countries, including Yugoslavia, officially promoted literature was known as “proletarian literature,” later defined as “Socialist Realism.” The main topics of this literary direction were the industrial and agricultural transformation of the country and the creation of a new man and woman with ideal personal qualities and dedication to the Communist cause. After 1970, with an era of somewhat loosened communist restrictions, Serbian writers returned to the themes of human destiny, spirituality, and also diversity. Among the significant writers of the Communist period were Branko Ćopić and Dobrica Ćosić. Ćopić’s “Cruel Heart” displays a peasant partisan, who, behind his harsh rhetoric, hides his loving and caring feelings for his mother. Ćosić’s“Ashes” presents a gloomy picture of loneliness and inevitable collapse. Both Ćopić and Ćosić were partisan fighters and ardent communists in the early stages of their lives. Both gradually became disillusioned with Communist ideology, and, as a result, Ćopić committed suicide, while Ćosić became one of the leading political dissidents. Upon Tito’s death, Yugoslavia disintegrated into seven separate states with the populations enduring ethnic divisions and a civil war. That war, which gradually engulfed most of the republics of former Yugoslavia, lasted from 1991-2001. Literature during the war period centered mainly on issues linked to the conflict, but also addressed a variety of other topics. The new wave of writers embraced original and traditional values, responding to the general public’s literary preference. The authors’ writings during this third period of the twentieth century demonstrated an exceptional thematic and stylistic diversity that struck a chord with readers. Evidence of this can be found in the large number of Serbian authors that were translated into English and other languages, reaching a very wide audience. The positive reception of the Serbian and international reading public reflects the strong creative impulses that came out of Serbia at that time and still resonates strongly today. During the Yugoslav civil wars in the 1990s, stories linked to war and conflict again emerged and became prevalent, as in “The Story about the Bash” by Miroslav Josić Višnjić. This story depicts the ultimate in human suffering during wartime. Postwar consequences, as another example, are detailed in Aleksandar Gatalica’s “Self Portraits,” embodying the tortured life of an immigrant. During this period writers tried to make sense of the events of the war by contributing to a better understanding of relations among the various ethnic and religious groups. Works of post-conflict literature also offered insight into what the issues were and justifications or regrets about the conflicts, reflecting on all the destruction and misery. The perspective of the ordinary citizen also gives these stories an ironic tone, as characters struggle against the overpowering wheels of fate. A subsequent development was the surge of Serbian women writers in the final years of the twentieth century, emerging as a powerful voice of Serbian literature. These women were writers of novels, plays, satires, poetry, and some short stories, as represented here by Ivana Dimić’s “Christmas Wishes.” In spite of the wars and resulting devastation, Serbian writers’ predominant interests were contemporary, utilizing authentic themes which brought them recognition and praise. Branko Mikasinovich

Priče iz zbirke Iz života Hrišćana u Turskoj nastale su između 1865. i 1876. u Turskoj, gde je Konstantin Leontjev (1830–1890) proveo deset i po godina u dilomatskoj službi. Odmah po objavljivanju privukle su pažnju i čitalaca i kritičara. Štaviše, ako je Konstantin Leontjev, koji je čitavog života maštao o književnoj slavi, ikada osetio njen dah, to je bilo u vreme kada su se u periodičnim izdanjima pojavljivala njegova dela iz istočnjačkog ciklusa – Pemba, Hrizo, Dete duše, Aspazija Lampridis, Odisej Polihronijades i druga. "Njegove istočnjačke pripovesti su divne. Retko mi se dešavalo da nešto čitam s takvim zadovoljstvom" – rekao je Lav Tolstoj o pričama Konstantina Leontjeva uvrštenim u zbirku Iz života Hrišćana u Turskoj. "Da se delo poput Odiseja Polihronijadesa pojavilo u Zapadnoj Evropi, o njemu bi se mnogo govorilo i pisalo, ono bi odmah doživelo nekoliko izdanja, bilo bi prevedeno na mnoge jezike, a njegov značaj i njegove vrednosti bili bi visoko ocenjeni" – smatrao je Vsevolod Solovjov. Leontjev je bio opčinjen estetikom Istoka i bogatstvom različitosti koje je zatekao na njemu. I on sam i njegovi junaci žele da služe lepoti. A lepota je iznad pojedinačnih sudbina, iznad morala i iznad zakona. "Estetika je, kao kriterijum, primenjiva na sve – od minerala do čoveka. Prema tome, primenjiva je i na pojedina ljudska društva i na sociološke i istorijske zadatke" – pisao je Leontjev. On je na Istoku našao lepotu o kojoj je maštao i koju je slavio u svojim delima. Našao je i strasti i snagu osećanja koje su u sredini iz koje je dolazio već uveliko bile potisnute u korist razuma, tehnološkog razvoja i prosperiteta. I našao je svoj književni izraz. Izraz oslobođen patetike, izveštačenosti i laži, osobina od kojih je, po njegovom mišljenju, patila celokupna ruska književnost. Današnji čitalac će biti iznenađen modernošću Leontjevljevog književnog postupka, ali i univerzalnošću ljudskog koda, koji je Leontjev izvrsno razumeo i umetnički razložio. Iako je u njima reč o prošlosti, ništa nas u ovim pričama neće navesti na pomisao da ono što je u njima opisano nema veze s nama, s našim vremenom i našim doživljajem sveta. Prikazani onako kako je to Leontjev želeo, junaci ovih priča nisu ništa manje savremeni od ljudi s kojima smo svakodnevno u kontaktu. Leontjev je uspeo da svoje delo učini vanvremenim i trajno aktuelnim. To je rezultat kojim se mogu pohvaliti tek malobrojni veliki pisci. Čitaocu prevoda na srpski Leontjevljev istočni ciklus može biti zanimljiv i zbog toga što je u njemu reč o našim neposrednim susedima, s kojima smo dugo delili svakodnevicu i iskustvo života pod turskom vlašću.

NAJOBIMNIJI IZBOR LJUBANIH PRIČA VELIKOG UMETNIKA SVETSKE KNJIZEVNOSTI HERMANA HESEA. SMISAO ZIVOTA SE MOZE PRONAĆI JEDINO U LJUBAVI... Očigledno je da je ljubav opsesivno osećanje koje je presudno uticalo na čitavo delo kultnog pisca mnogih generacija, nobelovca i autoravelikih romana svetske knjizevnosti: Igra đinđuvama, Sidarta i Stepski vuk... U ovoj knjizi antolohijskom i najobimnijem izboru ljubavnih priča Hermana Hesea, otkrivamo sasvim novo lice pisca koji je otvorio mnoge tamne lagume ljudske duše, ali i otkrio nova obasjanja. Ove priče su upravo posledicatakvog putovanja, do ljubavi i nazad, putovanja koje vodi kroz samo središte duše.