Knjiga je u besprekornom stanju. Dostupna su i druga izdanja iste edicije.

Odlično očuvano! Autor - osoba Ristović, Ana, 1972- = Ristović, Ana, 1972- Naslov Zabava za dokone kćeri : pesme / Ana Ristović Vrsta građe poezija Jezik srpski Godina 1999 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Rad, 1999 (Beograd : Vojna štamparija) Fizički opis 81 str. : autorkina slika ; 20 cm Zbirka Znakovi pored puta Napomene Beleška o pesniku: str. 77. Ana Ristović (1972, Beograd), diplomirala je srpsku književnost i jezik s opštom književnošću na Filološkom fakultetu u Beogradu. Objavila je pesničke knjige: Snovidna voda (1994), Uže od peska (1997), Zabava za dokone kćeri (1999), Život na razglednici (2003), Oko nule (2006) , P. S. (izabrane pesme, 2009), Meteorski otpad (2013), Nešto svetli – izabrane i nove pesme (2014), Čistina (2015), Izabrane pesme (2019) i Ruke u rukama (2019), kao i knjigu poetskih proza Knjiga o nestajanju (2020). Dobitnica je Brankove nagrade, nagrada „Branko Miljković“ i „Milica Stojadinović Srpkinja“, nagrade sajma knjiga u Igalu, Disove nagrade, kao i nemačke nagrade „Hubert Burda“ za mlade evropske pesnike. Pesme su joj prevođene na brojne jezike i zastupljene u više domaćih i stranih antologija. Prevodi sa slovenačkog i engleskog jezika. Živi u Beogradu. MG140 (L)

Apostrof Beograd 1995g. 55str.

SV 11 61309) OSAM GRČKIH PESNIKA , Zadužbina Petar Kočić, Banja Luka ; Beograd 1996 izbor Ksenija Maricki Gađanski ; prevod Ksenija Maricki Gađanski, Eli Skopetea, Ivan Gađanski; autori : Konstantin Kavafi ; Jorgo Seferi ; Jani Rico ; Niko Engonopulo ; Odisej Eliti ; Milto Sahturi ; Manoli Aanagnostaki ; Tito Patrikije , predgovor : Grčki pesnički oktet - Nikola Koljević ; uporedno grčko srpski tekst , mek povez, format 14 x 20 cm , posveta na naslovnoj strani, ćirilica, 329 strana

24 cm, 280 str.

The Puffin Mahabharata Paperback by NAMITA GOKHALE (Author) Publisher: ‎ PUFFIN BOOKS (1 January 2015) Language: ‎ English Country of Origin: ‎ India „A long, long time ago, in the ancient lands of India, known in those days as Bharatvarsha, a family quarrel grew into a bloody war. There had been wars before, and there have been wars since, but that mighty battle between warring cousins of the Kuru clan has become a part of the mythology and history of India. Told and retold a million times, the story of the Mahabharata is about defeat as much as victory, about humility as much as courage. It is the greatest story ever told.“ Like a modern-day suta or storyteller, Namita Gokhale brings alive India’s richest literary treasure with disarming ease and simplicity. She retells this timeless tale of mortals and immortals and stories within stories, of valour, deceit, glory and despair, for today’s young reader in a clear, contemporary style. A brilliant series of evocative and thoughtful illustrations by painter and animator Suddhasattwa Basu brings the epic to life in a vibrant visual feast. Matchless in its content and presentation, The Puffin Mahabharata is a book that will be cherished by readers of all ages. About the Author Namita Gokhale is one of India’s best known and most loved authors. A prominent writer, festival director, and literary activist, she is the author of twenty three works of fiction and non-fiction. Her pioneering work has earned her great acclaim over the last few decades. The cult classic Paro: Dreams of Passion, first published in 1984, is a satire on the elite of Bombay and Delhi which created a furore due to its frank sexual humour. It has remained in print and been read and appreciated by successive generations over the last four decades. The new double edition Double Bill: Priya and Paro brings together Paro and Priya: Take Two in one classic volume. Gokhale later battled illness and personal loss to write memorable works including the Himalayan trilogy, which began with The Book of Shadows, includes A Himalayan Love Story, and continues with Things to Leave Behind, which brings to life the mixed legacy of the British Indian past and chronicles Nainital’s reluctant entry into modern India. Things to Leave Behind was awarded the Sahitya Akademi award for 2021 . It also won the the Best Fiction(English) Jury Award at the Valley of Words International Literature Festival 2017, the Sushila Devi Literary Award 2018 and was on the long list for the 2018 Dublin Literary Award. Gokhale is has also worked extensively with Indian myth through The Book of Shiva, an introduction to Shaivite philosophy. The Puffin Mahabharata is an illustrated retelling of the Indian epic for young readers. Lost in Time: Ghatotkacha and the Game of Illusions, also for young readers, examines a rare friendship, as well as the abiding puzzles of the past. The Goddess Trilogy includes the pathbreaking anthologies In Search of Sita – Revisiting Mythology, Finding Radha , The Quest for Love , and The Treasures of Lakshmi – The Goddess Who Gives (co-edited with Dr. Malashri Lal. ) Gokhale’s recent fiction includes the evocative Jaipur Journals , set against the backdrop of the vibrant Jaipur Literature Festival, and The Blind Matriarch which follows an extended Indian joint family through the travails of the pandemic. Gokhale has a passionate commitment to showcasing Indian writing . She is co-founder and co-director of the internationally renowned Jaipur Literature Festival and also helps curate its diverse international editions. She has conceived and curated Kitaabnama, India’s only multi-lingual book show for the national broadcaster Doordarshan. She has twice chaired the Dylan Thomas Prize . She is passionately committed to cross cultural dialogue and to showcasing writing across the spectrum of South Asian languages. Namita Gokhale was conferred the Centenary National Award for Literature by the Asam Sahitya Sabha in Guwahati in 2017 `for her literary contributions as well as her service to the nation in supporting and showcasing literary talents and creating a literary environment in the country`. Mahabharata (Devanagari महाभारत, fonetski Mahābhārata), nekad poznata jednostavno kao Bharata, je naziv za jedan od dva drevna sanskritska epa Indije - drugi ep je Ramajana. Predstavlja drugu po veličini epsku pesmu na svetu (prvi je tibetanski Ep o kralju Gesaru). Osim što predstavlja jedno od najvećih književnih dostignuća čovečanstva, Mahabharata takođe ima veliku versku i filozofsku važnost u Indiji,; to je pogotovo slučaj s Bhagavad Gitom, čije jedno od poglavlja (Bhishmaparva), predstavlja centralni sveti tekst hinduizma. Naziv se može prevesti kao „Velika Indija“ ili, preciznije, „Veliki spev dinastije Bharata“ (bharata znači potomstvo Bharate, kralja za koga se veruje da je osnovao indijsko kraljevstvo Bharatavarsha; „Bharat“ danas uživa status jednog od službenih imena za Indiju u svim indijskim državama i često se koristi u svakodnevnom govoru). Delo je deo hinduskih itihasas, doslovno „onog što se desilo“, zajedno s Puranama i Ramajanom. Potpuna verzija sadrži više od 100.000 stihova, čineći je dva puta dužom od Biblije i sedam puta dužom od Ilijade i Odiseje zajedno. Vreme nastanka dela E. V. Hopkins, poznati autoritet iz oblasti indijske književnosti, smatra da se počeci staroindijskog epskog pesništva mogu smestiti između 700. i 1700 godina p. n. e., ali o tome ne postoje pouzdani dokazi, tako da se može smatrati da počeci predanja o Bharatama sežu do razdoblja vedskih obrednih dela brahmana, kako je to utvrdio Albreht Veber. Predanja o Bharatama i Kurnima sakupljenim u epu Mahabharata su vrovatno sakupljena pre 400. p. n. e.. Predanja o Pandavama i polubožanstvu Krišni mogla bi da potiču iz razdoblja od 400. do 200. p. n. e. Prerada sa Krišnom kao sveobuhvatnim božanstvom i mnoštvom poučne građe mogla je da usledi između 200. i 100. Pretpostavlja se da su poslednje knjige i početak prve bile dodate između 200. i 400. godine. U istom razdoblju 13. knjiga je mogla da se izdvoji iz 12. knjige i da se dopuni poučnom građom. Posle tog razdoblja ono što je dodavano mogli su da budu samo pojedinačni dodaci, isti oni koji su uklonjeni iz najnovijeg kritičkog izdanja. U 5. veku se, naime, na nekim natpisima već spominje Mahabharata kao delo od sto hiljada stihova, dakle u opsegu koji danas poznajemo, a kako se u epu spominju Javane, izvorno Jonci, s kojima su se Indijci prvi put došli u kontakt u doba Aleksandra Velikog, tekst kakav danas imamo ne može biti stariji od 4. veka p. n. e. U svojoj knjizi o Ramajani, Dž. L. Brokington izložio je sličan pregled razvoja drugog velikog staroindijskog epa, smestivši početak u 5. vek p. n. e. Ramajana je sigurno dovršena pre Mahabharate ali je verovatno mlađa u začecima. Stoga se čini bliskom istini sud J. A. B. Bujtenena da se začeci Mahabharate mogu najverovatnije smestiti negde u 8. ili 9. veku p. n. e. O vremenu nastanka predmeta Mahabharate svakako još treba dodati da su arheolozi poput B. B. Lala i drugih otkopali naselja koja su identifikovali kao Hastinapuru, staru prestonicu Kurua, Ahićatru i Kampilju, gradove Panćala, i druge poznate lokalitete iz velikog epa. Oni pokazuju kulturu ranog gvozdenog doba, odlikuju se posebnim sivim slikanim grnčarstvom, a ispitivanje starosti nalaza pomoću ugljenika C14 pokazuje da potiču otprilike iz razdoblja oko 1000. p. n. e. To je verovatno i razdoblje kada su počele da se pevaju pesme o vladarima Kurua i Panćala u neprekidnom kontinuitetu, jer bi svaki privremeni prekid u usmenom prenošenju pesama kroz dugo razdoblje njihovog stvaranja, sabiranja i razvoja velike pesme o boju Bharata iz njih nužno izazvao i značajni gubitak dela ili čitavog tog predanja pre trenutka zapisivanja. No ta su predanja na svoj način još i danas živa, kao što još i danas postoji grad Mathura i još uvek je središte živog Krišninog kulta, ili kao što ime Indraprastha i danas označava deo Delhija oko Stare tvrđave. Sadržaj dela Jezgro Mahabharate čini priča o sukobu oko nasledstva između dve grane plemena Kuru oko prestola Hastinapura. 1. knjiga: Knjiga o početku Sinovi starijeg brata Dhrtaraštre žele da naslede kraljevstvo po ocu koji vlada u gradu Hastinapuri na Gangu. Suparnici su im sinovi mlađeg brata Pandua koji je prvi vladao Hastinapurom jer je Dhrtaraštra bio slep, ali je prvi i umro. Panduove sinove šalju u daleki dvor gde su braća želela da ih ubiju podmetnuvši požar, ali oni izbegavaju klopku. Neko vreme se skrivaju, a onda dolaze na dvor kralja susednog plemena Panćala, Drupade, u gradu Kampiliji na Gangu. Tamo osvajaju kraljevu kćer, na takmičenju, za ženu. Njome se – uz neobična objašnjenja ženi sve petoro braće. Pošto su oni tako stekli Drupadu za saveznika, Dhrtaraštra odlučuje da podeli kraljevstvo Kurua između svojih stotinu sinova na čelu sa najstarijim, Durjodanom, koji će ostati u Hastinapuri, i petorice Panduovih sinova na čelu sa najstarijim, Judišthirom, koji će dobiti područje oko Jamune, nasuprot Hastinapuri na Gangu. Tu Panduovi sinovi grade prestonicu Indraprasthu. Pomaže im Krišna, bratić Pandava, sinova Panduovih, i Kaurava, sinova Dhrtaraštrinih. On je iz trećeg plemena Jadava ili Vršnija koje je kralj Magadhe Đarasamdha isterao iz Mathure na Jamunu, nasuprot Kampiliji na Gangu, te su se preselili u Dvaraku na Katijavaru. U četvorouglu spomenutih prestonica postoje naslutljivi „geopolitički interesi“. Jedan od Pandava, Arđuna, dobija i Krišninu sestru Subhadru za ženu. 2. knjiga: Knjiga o sabornici Pošto Judišthira prima svečano kraljevsko posvećenje u Indraprasthi, pre kog su se Pandave morali iskazati ratničkim uspesima na sve četiri strane sveta i na podsticaj Krišne savlada Đarasamdhu u dvoboju, pozivaju ih bratići Kaurave u Hastinapur. Tu im priređuju kockarsko takmičenje pri kom Judišthira zbog prevare prokocka kraljevstvo i mora po dogovoru da ode sa braćom i ženom Draupadi, Draupadinom kćeri, u progonstvo u šumu na dvanaest godina, a trinaestu moraju provesti među ljudima, ali neprepoznati ako ne žele da ponove progonstvo. 3. knjiga: Knjiga o šumi Braća doživljavaju neobične pustolovine u šumi, posebno veliki strelac Arđuna, snažni Bhima i mudri Judišthira. 4. knjiga: Knjiga o Virati Trinaestu godinu Pandave provode sa Draupadi prerušeni služeći kralja Matsja Viratu u njegovoj prestonici Upaplavji. Na isteku godine zaduže kralja junaštvom kojim su mu spasili stada od susednih Kurua i Trigarta. Time stiču novog saveznika, Viratina kći se udaje za Arđuninog sina sa Subhadrom - Abimunjua. 5. knjiga: Knjiga o pripremama Pandave u dogovoru sa saveznicima po isteku trinaeste godine zatraže od Kaurava svoju polovinu kraljevstva — ili bar pet sela. Kao posrednik zastupa ih u Hastinapuri Krišna. Durjodana, sada Dhrtaraštrin prestolonaslednik, odbija, međutim, da im išta ustupi. Obe strane skupljaju saveznike i kreću na bojno polje Kuruhšetru. 6–13. knjiga Od 6. do 10. knjige se opisuje tok velike bitke i slave se junaci koji su se borili i ginuli. Prve četiri se zovu po zapovednicima vojske Kaurava: Knjiga o Bhlšmi (6), Knjiga o Droni (7), Knjiga o Karni (8) i Knjiga o Šalji (9); svi su oni junački pali u borbi, a Pandave su ih, po Krišninim savetima, mada i sami veliki junaci, redom savladavali lukavstvom uz primetne moralne dileme, a na kraju je tako i Durjodanu savladao Bhima. Peta se zove po jezivom pokolju koji je izveo poslednji zapovednik Kaurova Asvataman s jedinom dvojicom svojih preostalih vitezova: Knjiga o noćnom prepadu (10). Nakon strašnih knjiga o bici sledi 11. knjiga: Knjiga o ženama, gde se opisuje naricanje žena i pogrebni obredi za pale junake. Dhrtaraštrina žena Ganhari tuguje nad palima u obema vojskama i proklinje Krišnino pleme, a Panduova udovica Kunti otkriva svojoj deci da im je silni protivnik Karna bio rođeni brat iz njenog predbračnog života. Jedini od vojskovođa koji je ostao u životu je stari Bhišma koji je ležao sve vreme na bojnom polju sav izboden Arđuninim strelama, jer je snagama svojih životnih odricanja i duhovne discipline stekao vlast nad časom smrti i čekao vreme kada će Sunce krenuti put severa jer je ono povoljno za oslobođenje od sveta. U 12. knjizi, Knjizi o smirenju, i 13. knjizi Knjizi o poukama, dolazi do njega s velikim poštovanjem pobjednik Judišthira, očajan zbog krvave pobede i pokolja rođaka, učitelja i prijatelja, i prima od mudrog samrtnika duge pouke o oslobođenju duše, ali i o vladanju i dužnostima kralja u svetu. Napokon, Bhišma umire i vrše se pogrebni obredi za njega. 14–20. knjiga Bitka Kurušetra 14. knjiga: Knjiga o konjskoj žrtvi: Judišthira se smiruje, posvećuju ga za kralja Hastinapure, a potom po Krišninom savetu prinosi veliku konjsku žrtvu koja kralja treba da očisti od greha i potvrdi njegovu neospornu vlast. knjiga: Knjiga o pustinjačkom stanu: Kralj Dhrtaraštra, kog su dotad Pandave petnaest godina pazili kao da im je otac jer je izgubio sve svoje sinove, odlučuje da napusti svetovni život i sa svojim najbližima odlazi kao pustinjak u šumu da se pripremi za smrt. knjiga: Knjiga o topuzima: Pandave saznaju da se Krišnino pleme zatrlo na nekoj pijanci u tuči topuzima i to usled Gandarine kletve, a braća Krišna i Balarama su se vratili na nebo. knjiga: Knjiga o velikom putu: I Pandave sa Draupadi napuštaju kraljevstvo ostavljajući Abimanjovog sina, a Arđuninog unuka Parikšita za naslednika. Kreću na veliko hodočašće na Himalaje na kom svi sem Judištire padaju od iznemoglosti, sve dok po njega kao poslednjeg, ne dođe sam Indra, kralj bogova, s Darmom, bogom pravde, da ga vodi na nebo. knjiga: Knjiga o usponu na nebo: Judišthira ne nalazi braću i ženu na nebu nego u paklu gde ispaštaju za svoje grehe i lukavstva u ratu, ali kada odlučuje da i on ostane tu uz njih jer ne želi da ide sam na nebo, dovršava se vreme ispaštanja i svi stižu na nebo i preobražavaju se u božanstva. Time se poslednja knjiga nadovezuje na početne priče u prvoj knjizi gde se i rođenje Pandava objašnjava božanskim poreklom Judištire od boga Darme, Bhime od boga vetra Vajna, Arđune od gromovnika Indre, a njegove braće Nakule i Sahadeve od bogova blizanaca Ašvina, dok Karna vuče poreklo od boga Sunca Surje, a u Bhišmi se otelovio bog neba Djaus. Razvoj Svakako je da sve priče Mahabharate ne potiču iz istog perioda, ali ovde radi sažetosti treba upozoriti makar samo na glavne smerove u kojima se ep u toku predaje širio. U junačku pesmu su se uklapale druge pesme iz repertoara pevača kao npr. verzija priče o Rami ili priča o kralju Nali, čije sudbine pričaju posetioci Pandavama za vreme dugog boravka u šumi jer podsećaju na sudbinu Pandava, ali su se završile srećno i time donose utehu. Kada su bramani preuzeli predaju epa u svoje ruke, proširili su ga mnogobrojnim bramanskim mitovima i legendama — poput priče o vernoj ženi Savitri, indijskoj Alkestidi, ili o tome kako su bogovi stvorili Smrt itd. U predaju su se očito uključili i isposnici i pustinjaci koji su u epu ostavili traga mnogobrojnim poučnim izrekama, parabolama, basnama ili poučnim pričama – poput priče o bramanu Dađaliju i sitnom trgovcu Tuladhari koji veliča nenasilje. Ta uklapanja i proširenja sadržaja posebno su izmenila ep kada su, polazeći od pitanja nasledstva, koje je jedno od vrlo značajnih pitanja obredno-pravne nauke darmašastre, razvila oko originalnih paradoksa (na kojima se gradi višeslojno ustrojstvo priče) čitave pravne rasprave koje su Mahabharatu iz implicitne pretvarale u eksplicitnu darmašastru. Bhišma je sin kuruskog kralja Šantanua. Da bi otac mogao da dobije lepu Satjavati za ženu, on se odriče nasledstva u korist dece buduće očeve žene. Poštovanje roditelja i predaka uslov je prava na nasledstvo. A Bhišma toliko poštuje oca da to pravo gubi. Uz to je i prvorođeni sin, a pravo na nasledstvo ipak stiču Satjavatini sinovi. Napokon se događa da oba njena sina umru mladi bez potomstva, a Bhišma ostaje u životu, a zavetom se odrekao kraljevstva, pa čak i porodičnog života. Zbog svog zaveta ne može pomoći ni dvema udovicama pokojnog polubrata Vićitravirje da, prema običaju levirata, pokojnom mužu rode naslednika. No sad se otkriva da je i Satjavati pre braka sa Šantanuom imala predbračnog sina Vjasu, ali on je strašni isposnik. I sada umesto velikog ratnika Bhišme pravo levirata ostvaruje isposnik Vjasa. Time Vićitravirja stiče dva zakonita sina koji su deca Vjasina. Međutim, Dhrtaraštra koji je stariji rodio se slep, pa nasledstvo opet preko reda pripada mlađem Panduu, a on zbog neke kletve ne sme prići vlastitim ženama Kunti i Madri. Stoga one moraju prizvati bogove da im pomognu da mu rode zakonitu decu, petoricu Pandava. Kada dečaci Kaurave i Pandave odrastu do nasledstva, neće biti sporno ko na njega ima pravo. Ipak, ep često naglašava da je od svih najstariji Judištira pa bi po tome pravo bilo njegovo. No kasnije se saznaje da je odbačeni predbračni Kuntin sin Karna, kog je odgajio kočijaš Adirata pa ga svi smatraju nižim po rodu, zapravo bio najstariji od braće, a ona su ga ubila u boju. I kada Pandave napuštaju kraljevstvo, nasledstvo ostaje na unuku najmlađeg Kuntinog sina Arđune jer su deca svih drugih izginula u ratu. Ravi Varma Spominjući te paradokse J. A. B. Bujtenen navodi da se „veličanstveni nacrt priče čini delom zamišljen kao genealoška zagonetka“. Stoga nije čudno da Kaurave i Pandave probaju više puta da podele kraljevstvo. Prvi put možda već kada šalju Pandave u zapaljeni dvor. Drugi put kada im dodeljuju Indraprasthu. Treći put kada raspodelu kraljevstva prepuštaju kocki. A četvrti put ratnoj sreći kao božjem sudu. Iz pitanja o zakonitom prestolonasledniku razvija se i niz drugih pravnih i drugih pitanja u samoj radnji epa koja neretko deluju kao primeri pravnih dilema. One, međutim, dobijaju snažan pesnički izraz i postaju slika ljudske sudbine u svetu. No kada se u 12. i 13. knjizi uvrste opsežne pravne rasprave i Bhišmine pouke Judištiri, one nemaju pesničkog izraza ni snage i tu veliki poučni tekstovi sasvim menjaju narav epa u eksplicitnu darmašastru. Isto vredi i za kosmološke, geografske i ostale rasprave koje su Mahabharatu pretvarale u enciklopediju. S druge strane stoji najslavniji poučni deo Mahabharate, Bhagavadgita, uvrštena u 6. knjigu epa (23–40) okrunjena otkrovenjem Krišne koji se prijatelju i velikom strelcu Arđuni pokazuje prvo kao veliki učitelj joge, a zatim i kao sveobuhvatno božanstvo koje stvara sva bića i ponovno ih guta kao plamen vremena, i kojem se naprosto treba sasvim predati sa poverenjem i učestvovati u njegovom biću (bhakti). Ta „Gospodnja pesma“ daje čitavom zbivanju u epu novi smisao. Sve u njemu dobija božanski smisao, priča postaje sveta, a ep dobija ulogu i ugled verske knjige ili objave. Nije Bhagavadgita jedini tekst koji daje epu karakteristike verske knjige, ali je najznačajniji, i ne stoji samo izdvojeno u njemu, nego je široko uticala na svoj kontekst i svojom perspektivom prožela brojne epizode i pojedinačne odlomke u čitavom epu. Ipak mnogi drugi delovi priče ostali su tako stilizovani kao da ta božanska perspektiva i ne postoji pa, na primer, prikazuju Krišnu kao običnog čoveka sa svim ljudskim slabostima. Stoga se može pretpostaviti da ep prvobitno nije imao takav verski sadržaj već da ga je dobio kada njegov junački sadržaj više nije imao pevače koji bi ga održavali, nego se druga vrsta pevača poslužila omiljenim epom da u njegovom okviru širi i svoje svetovne ili verske ideje. I sama Mahabharata čuva svesnu uspomenu na svoje širenje kao i stilizovani prikaz svog razvoja. Ona, naime, sama tvrdi da je delo mudraca i isposnika Vjase koji u epu više puta savetuje Judištiru i Pandave ili im pripoveda priče. Vjasa je naučio sina Šuku i nekoliko učenika svoju pesmu, a jedan od učenika, Vaišampajana, ju je ispričao zmijskoj žrtvi koju je prinosio. Vjasa tu možda u svom liku otelovljuje službu porodičnog genealoga i panegiričara ili redaktora književnog predanja. No Mahabharata je predstavljena kao nečije pevanje pesme o tome kako ju je Ugrušravas, sin Šute Lomaharsane, koji ju je čuo od Vaiš na Đaninoj žrtvi, kazivao bramanima i isposnicima okupljenim na dugom dvanaestogodišnjem žrtvenom okupljanju obrednika Šaunake u šumi Naimiša. Ugrušravas je još uvek sin Šute, dvorskog pevača koji je često bio kraljevski kočijaš i opevao podvige gospodara, ali njegova publika su bili bramani i isposnici, nosioci svetovnih i duhovnih znanja, obrednih i verskih predanja, kakvima se vremenom proširivao tekst velikog epa. U epu se spominju njegove različite verzije: Đaja „Pesma o pobedi“ koja je imala svega 8.800 stihova. U epu je stilizovano prikazan i način na koji se kazivao u usmenoj predaji. Prvo bi se iznela kratka okosnica priče. Potom, ako bi slušaoci zamolili pevača da im je detaljnije ispriča, pevač bi uključio u priču detalje. I tada bi slušaoci mogli da prekidaju dodatnim molbama da nešto određenije ili još detaljnije ispriča. Tako se ep pričao u razgovoru između pripovedača i slušalaca, a prenosio u oblik sažetaka ili tema i tehnike pevanja ili formula kojom se iz okosnice gradila priča kakva se dopadala slušaocima. Stoga je pesma lako poprimala različit opseg, a velike svečanosti i dugi obredi na kojima se iznosila mogli su da podstiču njeno širenje. Teorije i izdanja Proučavaoci Mahabharate posvećivali su posebnu pažnju traženju različitih sadržajnih slojeva – hvalospeva Kurua, hvalospeva Pandava – koji su se nataložili u Mahabharati u toku njenog razvoja ili u traženju jedinstvene niti i nacrta čitavog dela kako je do nas došlo u pouci i darmi, pravu, nastojali su da otkriju odnos mitskog obrasca prema istorijskoj podlozi u mitskoj priči, npr. u priči o braku crne Draupadi sa petoricom Pandava kao braku crne Zemlje sa pet godišnjih doba ili da dopru do slike istorije velikog epa[10] Dugo su naučnici morali da se služe izdanjima samo pojedinih recenzija Mahabharate, i to često nekritičkim. M. Vinternic je tražio da se napravi kritičko izdavanje Mahabharate još 1897. u Parizu na XI. međunarodnom kongresu orijentalista. Napokon se pokazalo da taj poduhvat mogu da izvedu jedino Indijci. I tako je Bandarkar institut u Pooni konačno pod vođstvom V. S. Suktankara, S. K. Belvalkara i P. L. Vaidve pripremio između 1933. i 1966. kritičko izdanje Mahabharate, tj. zajedničkog predloška severnih (šaradsko-kašmirske, bengalsko-maitilsko-nepalske i devanagarske) i južnih (grantsko-teluške i malajalske) verzija Mahabharate, ne upuštajući se u spekulacije o ranijim oblicima Đaje, Bharate ili sl. jer njihovu rekonstrukciju sama rukopisna predaja ne omogućuje. Kritičko izdanje je, dakle, zajednički naziv severne i južne recenzije, ali je aparat uz njega prava riznica svih rukopisno potvrđenih varijanata i čitanja epa. U toku tog izdavanja i posebno posle njega ponovo su oživeli svi oni pristupi istraživanju Mahabharate koji su se javili u razdoblju pre kritičkog izdanja i potom u nedostatku takvog pomagala privremeno zamrli. O postanku i razvoju Mahabharate pisali su sam priređivač kritičkog izdanja Suktankar i P. V. Vaidva. Suktankar je pritom, međutim, bio bliži unitarnom shvatanju Mahabharate kao kod Dalmana, barem u pogledu jedinstvenosti zamisli epa, nego analitičkom pristupu Holcmana. Smatrao je da Mahabharata ima značenje pesme o podvizima svojih junaka, ali i značenje pouke o darmi i svete istorije ili krišnističke objave, a videli smo da su upravo ta dva druga značenja izrasla na podlozi prvog u toku razvoja epa. To samo znači da ep ne samo da je u osnovi svoje junačke radnje imao jasnu koncepciju u dugu suta koji su ga stvarali, nego da se i u proširenim preradama u rukama bramana, isposnika takođe razvijao prema promišljenim koncepcijama smera i smisla u kojem su želeli da prerade i prošire ep. Stoga u osnovi nema ni onoliko protivrečnosti između analitičkog i unitarnog pristupa epu koliko ga vidi Suktankar. Istorijska filološka kritika teksta ne mora da polazi od isključivog interesa za pra-Bharatu, nego može istraživati istoriju niza koncepcija sa kojim se ep u istoriji prerađivao. Prevodi Mahabharate na engleski jezik: K. M. Ganguli-P. C. Roy, Calcutta 1884–96. N. M. Dutt, Calcutta 1895–1905. na francuski jezik: H. Fauche, Paris 1863-70. (1–10. parvan) I oni koji su sledili: na engleski jezik: J. A. B. van Buitenen, Chicago-London, od 1973. (1–5. parvan) P. Lal, Calcutta, od 1967. na ruski jezik: V. I. Kaljanov, Moskva, od 1950, 1987. izašao je 3. parvan u prevodu J. V. Vasilkova i S. L. Neveleve. Verovatno su najpouzdaniji prevodi fan Bujtenena i Kaljanova. MG30

Mek povez - 395 strana VRNJCI - PARIS 2008 Unutrašnjost dobro očuvana - bez pisanja i podvlačenja Stanje kao na fotografijama BEP

Izabrana djela 2 - Mak Dizdar Kameni spavac - Osvojena tajna Izdavac: Svjetlost - Sarajevo Cvrst povez 243 str. Knjiga je pecatiranavise puta i jedna pesma je podvucena hemijskom olovkom. Manji tragovi uprljanosti na koricama knjige.

Meki povez, 584 str. Kultna knjiga Margot Adler o savremenim neopaganskim pokretima. Stranice malo požutele, inače bez oštećenja.

K029

A GORA Prof.dr Kirijakos Markides Opis Sveta Gora Knjiga „Sveta Gora“ je jedna vrsta nagovještaja osavremenjavanja religije, prije svega hrišćanskog pravoslavlja. Iz usta jednog od najistaknutijih monaha Svete Gore, u knjizi oca Maksimosa, je dat unutarnji portret monaštva Svete Gore, diskretno i majstorski osvetljen autorovom strategijom razgovora i neizrečenim opservacijama. Jer, danas je crkva toliko zatvorena i zatočena u prošlosti da razgovor van njene doktrine nije moguć, ili nije za javno objavljivanje. S druge strane, unutrašnja snaga drevne vjere i njen moral su toliko veliki, a danas toliko marginalizovani. Nagoveštaj osavremenjavanja i otvaranja nije vidljiv samo kroz knjigu nego i iz priloga u Izdavačkom dodatku u kome donosimo osvrt na predavanje našeg Arhiepiskopa Jovana, čiji se stavovi u potpunosti poklapaju sa stavovima iznesenim u knjizi „Sveta Gora“. Knjiga donosi i obilje hrišćanske i monaške mudrosti. 333.STRANE..... Knjiga je NOVA..... --------------------------- . ➡️ ➡️ 0

Jerotej Vlahos Izdavač: Svetigora mek povez, strana 170 Vrlo dobro stanje

Rub prednje korice i pocetnih listova malo uflekani. F

IZDAVAČ: FACTUM IZDAVAŠTVO, BEOGRAD GODINA IZDANJA: 2020 JEZIK: SRPSKI, LATINICA FORMAT: 19 CM BROJ STRANA: 139 POVEZ: TVRD, TIRAŽ 500 STANJE KNJIGE: KASO NOVO PREPEVAO I BELEŠKE NAPISAO: NIKOLA BERTOLINO GUILLAUME ALBERT VLADIMIR ALEXANDRE APOLLINAIRE DE KOSTROWITZKY, POZNAT POD IMENOM GUILLAUME APOLLINAIRE, FRANCUSKI JE PESNIK, PISAC, KRITIČAR I TEORETIČAR UMETNOSTI. ROĐEN JE U RIMU 26. AVGUSTA 1880. GODINE, A UMRO JE U PARIZU 9. NOVEMBRA 1918. OD ŠPANSKE GROZNICE. PONEGDE PIŠE DA JE UMRO ZA FRANCUSKU, JER JE UČESTVOVAO U PRVOM SVETSKOM RATU. SMATRA SE JEDNIM OD NAJVEĆIH FRANCUSKIH PESNIKA XX VEKA. NAPISAO JE PESME ZONA, PESMA LOŠE VOLJENOG, MOST MIRABO, KOJE SU DOŽIVELE I MNOGE MUZIČKE OBRADE. OSTAVIO JE I EROTSKI DEO SVOG STVARALAŠTVA, PRE SVEGA DVA ROMANA (TREĆI JE IZGUBLJEN). NEKO JE VREME PRAKTIKOVAO KALIGRAM (IZRAZ KOJI JE SAM SKOVAO, IAKO SAM NIJE BIO TVORAC TOG ŽANRA, A KOJI OZNAČAVA PESME PISANE U OBLIKU CRTEŽA). BIO JE ZAGOVORNIK MNOGIH UMETNIČKIH AVANGARDNIH POKRETA SVOGA DOBA KAO ŠTO SU KUBIZAM I ORFIZAM. PRETEČA JE I NADREALIZMA KOJI JE PRVI NAZVAO TIM IMENOM U JEDNOJ SVOJOJ DRAMI IZ 1917. GODINE.

Odlično očuvana knjiga, dobijate je u futroli. Sifra adp6.5

Mek povez Hilandarski prevodi Kao nova

Zagreb 1987g. 220str. Luis pisac Narnija

Nolit 1998 343 strane odlična očuvanost

Polovna knjiga, izuzetno očuvana, kao nova. Izdavač: Esdea - Zagreb, 2012. god. Broširan povez, 20 cm. 355 str. Kroz proučavanje ove knjige koristit ćemo se sa dva osnovna pojma da bismo naglasili razliku između dvije potpuno različite vrste pobožnosti. Čitajući biblijske citate uvidjet ćemo da Biblija upravo govori o razlici između ove dvije različite pobožnosti. A što dalje budemo čitali i dublje razumijevali ovu knjigu - to će nam jasnija biti i suštinska razlika između ova dva pojma (duhovnost i religioznost). Kao i razlika između Bogu prihvatljive pobožnosti i one koja Njemu nije prihvatljiva. Želim Vam Božji blagoslov u istraživanju dubine Božje riječi.

NAUČNO OPRAVDANJE RELIGIJE 1: APOLOGETIKA - Lazar Milin Izdavač: PATRIJARŠIJA SPC Beograd Godina izdanja: 1976. Povez: broš Broj strana: 249 Pismo: ćirilica Stanje: dobro

IZDAVAČ: Prosveta GODINA: 1961. POVEZ: mek, manji format PISMO: ćirilica STRANA: 66 STANJE: dobro očuvana, ocena 3

O blagodatnim darovima muškarca i žene u hrišćanstvu Izdavač: Svetigora, Cetinje Biblioteka Sveti Petar Cetinjski Kolo: Pravoslavna baština, knjiga 2 Prevod: Biljana Vićentić Povez: broširan Broj strana: 288 Veoma dobro očuvana. U bogoslužbenim tekstovima se govori o Anđelima koje se dive pred licem velikih događaja našeg spasenja. I čovek može da proživljava “filosofsko čuđenje”, koje je početak mudroljublja po Platonu, da bi postepeno pronicao u tajne kraja. Ovde, međutim, uopšte neće biti reči o potpunom rešenju sudbine žene. Ako tajna eksplicitno otkriva svoju dubinu, to znači da ona i nije bila prava tajna. Ali, pri pravilnom, liturgijskom pristupu, svaka tajna prosvećuje: svetlost koju ona izliva omogućuje da se pročita knjiga ljudskog bitovanja. Ne osvetljuje znanje tajnu, već tajna osvetljuje znanje – mi saznajemo samo zahvaljujući stvarima koje nikada nećemo znati. „Teško radoznalosti koja lukavo i krišom pogleda na tajne Božije“ – kaže Sv. Grigorije Bogoslov... S A D R Ž A J: HRIŠĆANSKA ANTROPOLOGIJA - Sastav čoveka - Obraz Božiji i podobije Božije - Početak i kraj stvari - Askeza, mističko iskustvo i viđenje Boga u svetlosti - Carsko sveštenstvo - Crkva u svetu i eshatologija BIBLIJSKA EVA I ŽENA U ISTORIJI - Matrijarhat - Patrijarhat - Istina i laž feminizma ARHETIPOVI SPASENJA - „Svjat, svjat, svjat“ - Arhetipovi spasenja - Arhetip ženskog načela: Presveta Bogorodica - Arhetip muškog načela: Sv. Jovan Krstitelj - Harizme (blagodatni darovi) muškarca i žene - Mysterium Crucis PAVLE N. EVDOKIMOV - KRATAK ŽIVOTOPIS (K-71)

Bašo Buson Issa Šiki majstori haikua solidno očuvana kutija8 Lepota prirode, zagonetke života, sve u tri stiha – to je haiku Pisanje poezije u Japanu ima milenijumsku tradiciju. Prvo su je pisali samo obrazovani i ugledni, na carskom dvoru, onda je postala način izražavanja samuraja, dok je moderno doba donelo sveobuhvatni razmah poezije, koju je bukvalno svako mogao da piše. Haiku, najkraća pesnička forma, sada se piše i van Japana, čineći popularnost ove poezije planetarnom. Ali, neke stvari ostaće zauvek, kažu poznavaoci, jer su u zlatno doba haikua zapisana imena četiri majstora, za koje se osnovano misli da nikada neće biti prevaziđeni. Macuo Bašo, Buson Josa, Issa Kobajaši i Šiki Masaoka četiri su velika japanska majstora kratke forme haiku, koji kod nas nikada do sada nisu bili zastupljeni u jednoj knjizi. Svaki haiku ispisan je u originalu, na japanskom, ćirilicom ispisano kako se to izgovara, i onda napisan i prevod na srpski. Odlična prilika da čujete kako pesme zvuče u japanskom originalu i osetite njihovu pravu draž.

Buddhismus Geschichte-Lehre-Glaube-Weltbild Budizam je započeo kao indijsko učenje o samoiskupljenju sa ciljem sagledavanja sveta u njegovom kontekstu patnje i prevazilaženja kroz buđenje. U svojim etičkim zahtevima i svojim dubokim mudrim učenjima, posebno u kombinaciji filozofskih pitanja i duhovno-religijskog iskustva, sa nezavisnom kosmologijom i rajskom idejom Budinih zemalja, razvio se u višestruku religiju: Ovako putevi hinajane monaha pokazuju, mahajanu univerzalnog spasenja za sva živa bića, vadžrajanu tantričkih mistika, tibetanskih lama i japanskih zen majstora, veliku raznolikost vekovnih učenja, praksi i tradicija u traganje za spasenjem za sva živa bića. veliki format tvrdokoričena bogato ilustrovana NOVA

Odlično očuvano. Autor : Čarls Skvajer Izdavač: Esotheria Godina izdanja: 2005. (Prvo izdanje) Broj strana: 348 Pismo: Latinica Povez: Mek Format: 17 cm Stanje: vrlo dobro, bez ikakvih podvlačenja. Mitovi i legende Kelta su uticali na kulturu i umetnost evropskih naroda, a njihova religija danas doživljava preporod i bujanje širom sveta, uklopivši se u sveopštu obnovu paganizma i kultova prirode. Ovo je najsveobuhvatnija zbirka keltskih mitova, poezije i legendi ikada sakupljena i predstavlja očaravajuću panoramu tradicija galskih i britanskih Kelta. Izložene su priče svih glavnih protagonista keltskih mitova: uzdizanje boga Sunca; galski Argonauti; galski bogovi i džinovi koje su pobedili; kako su smrtnici pokorili bogove; heroji velike ”irske Ilijade”; bogovi i heroji drevnih Britanaca, uz velika dela Kralja Artura i Vitezova Okruglog Stola. Tu su legendarne figure čiji su veliki životi prepuni moći i magije uticali na stvaralaštvo takvih autora kao što su Jejts, Tolkin i mnogih drugih, i na pisanje nekih od najboljih svetskih poema, priča i romana.