Informacije SKU 9788681306505 Kategorije FILOZOFIJA, KOMPLET, SAJAM 2023 Težina 2.65 kg Proizvođač Zadužbina Vladeta Jerotić Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Vladeta Jerotić Godina izdanja knjige 2023 Izdavač Zadužbina Vladeta Jerotić Jezik Srpski Tagovi Knjiga Knjizara Odabrana dela Vladeta Jerotić Vladeta Jerotić sabrana dela - vladeta jerotic

Informacije SKU 9788681306550 Kategorije FILOZOFIJA, KOMPLET, SAJAM 2023 Težina 2.5 kg Proizvođač Zadužbina Vladeta Jerotić Povez knjige tvrd Pismo ćirilica Pisac Vladeta Jerotić Godina izdanja knjige 2023 Izdavač Zadužbina Vladeta Jerotić Jezik Srpski Tagovi Knjiga Knjizara Odabrana dela Vladeta Jerotić Vladeta Jerotić sabrana dela - vladeta jerotic

ANTIČKA KNJIŽEVNOST ISTORIJA KOMPLET 1-10 RETKO Matica srpska Novi Sad, 1987. godine, tvrd kožni povez, zlatotisak, suvi žig, obeleživač za stranice, lux oprema, zaštitni omoti. Ćirilica. Knjige su izvanredno očuvane, krupan font, široke margine, moj je utisak da NISU ČITANE. Komplet sadrži sledeće naslove: 01. HERODOTOVA ISTORIJA I 02. HERODOTOVA ISTORIJA II 03. Marko Tulije Ciceron FILOZOFSKI SPISI 04. Ksenofont HELENSKA ISTORIJA 05. Aristofan ŽABE 06. Pseudo-Kalisten ŽIVOT I DJELA ALEKSANDRA MAKEDONSKOG 07. Plutarh SLAVNI LIKOVI ANTIKE I 08. Plutarh SLAVNI LIKOVI ANTIKE II 09. Lucije Anej Seneka PISMA PRIJATELJU 10. Gaj Julije Cezar GALSKI RAT * GRAĐANSKI RAT # 555

Neotpakovane u originalnoj zaštitnoj kutiji! Biblioteka LOGOS 1–7 (treće kolo, knjige XIV–XX) Povez: tvrdi Izdavač: Veselin Masleša, Sarajevo 1. Arnold Gehlen – ČOVJEK 2. Čedomil Veljačić – PJESME PROSJAKA I PROSJAKINJA 3. Teodor Adorno – TRI STUDIJE O HEGELU 4. Aleksandar Kožev – KAKO ČITATI HEGELA 5. Đerđ Lukač – TEORIJA ROMANA 6. Moris Merlo Ponti – FENOMENOLOGIJA PERCEPCIJE 7. Seren Kjerkegor – ILI-ILI Seren Kjerkegor (5. maj 1813 – 11. novembar 1855), bio je danski filozof, teolog i pjesnik. Njegova filozofija se smatra prvim oblikom egzistencijalističke filozofije. Kjerkegor je žestoko kritikovao hegelijanizam svoga vremena i ono što je on smatrao formalnostima hrišćanske crkve. Najveći deo njegovog dela, bavi se religijskim problemima kao što su priroda vere, problemima hrišćanske Crkve kao institucije, hrišćanskom etikom i uopšte teologijom, ali i emocijama i osećanjima ličnosti koja se afirmiše kroz različite odluke u životu. Svoje rano delo je pisao pod različitim pseudonimima kroz osobene poglede i kompleksnu dispoziciju dijaloga. Biografija Seren Obi Kjerkegor rodio se 5. maja 1813. godine u Kopenhagenu. Njegov lični život obeležili su događaji koje je dansko društvo smatralo skandaloznima, a tu spadaju: porodična mitologija, raskid veridbe s Reginom Olsen, napad satiričnog lista, , Gusar“ na Serena i istupi filozofa protiv Crkve. Serenov otac, Mikal, poticao je iz siromašne porodice. U mladosti je u neobično teškim uslovima čuvao ovce, i tako je prokleo Boga zbog svoga teškog života. To je osnov prvog porodičnog mita. Tumačeći svoj greh po Starom zavetu, otac je smatrao da će Bog zbog njegova prestupa kažnjavati celu porodicu, te je decu vaspitao u duhu verskog fanatizma. Poslat u Kopenhagen kada mu je bilo 12 godina otac budućeg filozofa se brzo osamostalio i obogatio. Mladi Seren je, međutim, gotovo celokupnu imovinu koju je nasledio od oca utrošio na štampanje knjiga, a poslednju paru namenio je za štampanje anticrkvenih letaka, koji su izlazili pod zajedničkim nazivom „Trenutak“. Osnov drugog porodičnog mita je to što je Serenova majka bila druga žena njegovog oca. Venčali su se godinu dana posle smrti njegove prve žene, a četiri meseca kasnije se rodilo njihovo prvo dete. Po religijskom moralu - zgrešili su. U drugom braku otac je imao sedmoro dece, od kojih je Seren bio najmlađi. Majka i petoro dece, od koji četvoro nisu čak ni dočekali 33 godine - Hristov vek, umrli su, iz čega je Kjerkegorov otac zaključio da je to božja kazna zbog počinjenog greha. Sumorna atmosfera u kući uzrok je što Seren nije u roku završio teološke studije, koje je započeo 1830. godine. Kao dvadesettrogodišnjak seli se iz kuće i vodi raspusan život, iako je otac više puta pokušavao da ga vrati sa grešnog puta. Iznenadna očeva smrt 1838. godine navela ga je da završi prekinute studije. Završne ispite polaže 1840. godine, a već sledeće godine završava disertaciju pod naslovom „O pojmu ironije“. Završetak njegovih studija se vremenski poklapa sa „Regininim slučajem“. Septembra 1840. godine Seren se verio s Reginom Olsen, a posle nepunih godinu dana raskida veridbu. Pojedinostima i uzrocima raskida posvetio je celo poglavlje knjige „Stadijumi na životnom putu“, pod naslovom „Kriv? Nekriv? Istorija patnje. Psihološki eksperiment“. Posle boravka u Berlinu, gde je slušao predavanja Šelinga, koja su ga brzo razočarala, počinje razdoblje stvaralačke euforije, koje traje od 1843. do 1846, odnosno do godine u kojoj je Kjerkegor očekivao svoju smrt. Najpre je objavio knjigu pod antihegelovskim naslovom „Ili-ili“, koja se pojavila pod pseudonimom Viktor Eremit. Knjiga prikazuje dva tipa života: estetski, slobodan od odgovornosti, i etički, u kome se čovek podređuje zahtevima društvenog života. Završni deo knjige sadrži i propoziciju religijskog tipa života. Između tih tipova života nema kompromisa. Postoji alternativa: ili, ili. Ubrzo potom pojavila se knjiga „Ponavljanje“, izdata pod pseudonimom Konstantin Konstantinus. Istovremeno pojavila se knjiga „Strah i drhtanje“, koju je objavio pod pseudonimom Johanes de Silencio. Obe knjige se dopunjavaju predstavljajući događaj u literaturi i filozofiji, a kroz obe knjige se takođe provlači i problem Regine i oca. Potom Kjerkegor piše „Filozofske mrvice“ i „Završni nenaučni postskriptum uz filozofske mrvice“. U filozofskom pogledu to su njegove najvažnije knjige. „Pojam strepnje“, naredna knjiga, sadrži psihološku interpretaciju bespredmetne strepnje, kao i njenu konfrontaciju sa dogmom prvog greha. Tokom devet godina koje su usledile posle datuma očekivane smrti napisao je jedva tri knjige. Na samrtnoj postelji je završio pisanje „Dnevnika“, koji je imao čak 2845 strana. Ovaj najveći danski filozof poslednje dane proveo je u bolnici u kojoj je umro 11. novembra 1855. godine. Na nadgrobnom spomeniku uklesan je, u skladu sa filozofovom željom, stih iz Brorsonove crkvene pesme: „-{Det er en liden tid, saa har jeg vunden...}-“ Kjerkegorov značaj za razvitak evropske filozofije uopšte postao je vidljiv tek početkom prošlog veka, a najveći je uticaj imao na razvitak egzistencijalističke misli dvadesetih i tridesetih godina, koji se održao sve do naših dana. Teodor Adorno (nem. Theodor W. Adorno, u stvari nem. Theodor Ludwig Wiesengrund; Frankfurt, 11. septembar 1903 — Vjež, 6. avgust 1969) je bio njemački filozof, mislilac društva, sociolog, muzikolog i kompozitor. Jedan od najvažnijih njemačkih intelektulaca u posljeratnom periodu, kao i jedan od začetnika Kritičke teorije i aktivni učesnik Frankfurtske škole. Sarađivao je u značajnom časopisu Zeitschrift für Sozialforschung, koji je izdavao Institut za socijalna istraživanja. Godine 1931. habilitirao je radom: Kjerkegor. Konstrukcija estetičkog. Godine 1934. emigrirao je iz nacističke Nemačke, prvo u Englesku i zatim u SAD. Godine 1949. vratio se u Frankfurt gde je obavljao dužnosti profesora filozofije i sociologije na Frankfurtskom univerzitetu i dužnost direktora Instituta za socijalno istraživanje. Šezdesetih godina 20. vijeka, Adorno žestoko kritikuje filozofiju nauke Karla Popera i filozofiju egzistencije Martina Hajdegera. Jedan od bitnih socijalnih filozofa poslije 1970, Jirgen Habermas, bio je Adornov student i asistent. Širok obim Adornovih uticaja počiva u interdisciplinarnom karakteru njegovih istraživanja, uticaju Frankfurtske škole kojoj je pripadao, kao i u potpunoj i detaljnoj analizi Zapadne filozofske tradicije, počev od Kanta pa naovamo i na kraju, njegove radikalne kritike savremenog Zapadnog društva. Igrao je odlučujuću ulogu u socijalnoj teoriji i bio jedan od vodećih lidera prve generacije teoretičara Kritičke teorije. Veoma značajna su njegova djela iz epistemologije, etike i socijalne filozofije, kao i ona iz estetike, muzikologije i teorije kulture, koja ostavljaju snažan uticaj na kasnije postmodernističke filozofe i teoretičare. Rođen 11. septembra, 1903. godine, kao Teodor Ludvig Vizengrund (Theodor Ludwig Wiesengrund), živio je u Frankfurtu na Majni prve tri i posljednje dvije decenije svog života. Bio je sin jedinac trgovca vina jevrejskog porijekla i muzičarke italijansko-rimokatoličkog porijekla. Adorno je studirao filozofiju kao štićenik kantovca Hansa Kornelijusa i muziku sa Albanom Bergom. Završava svoje djelo iz estetike, Habilitationsschrift on Kierkegaard, 1931. godine, pod tutorstvom hrišćanskog socijaliste Paula Tiliha. Poslije samo dvije godine, kao univerzitetski instruktor (Privatdozent), biva izbačen s posla od strane nacističkih vlasti, zajedno sa ostalim profesorima jevrejskog porijekla i političkim ljevičarima. Poslije nekoliko godina, uzima majčino prezime Adorno kao glavno, a očevo jevrejsko, koristi samo kao srednji inicijal. Napušta Njemačku u proljeće 1934. godine. Za vrijeme epohe nacizma, boravi u Oksfordu, Njujorku i južnoj Kaliforniji. U to vrijeme je napisao više knjiga po kojima kasnije postaje poznat: Dijalektika prosvjetiteljstva (zajedno sa Maks Horkhajmerom) 1947., Filozofija nove muzike 1949., Minima moralija 1951., Studije o Huserlu i filozofijskim antinomijama 1956., Uvod u sociologiju muzike 1962. Tri studije o Hegelu 1963., Negativna dijalektika 1966., Žargon autentičnosti 1964., Estetička teorija 1970.,i Autoritativna ličnost (projekat u saradnji), . Iz tog vremena su i njegove provokativne kritike masovne kulture i njene industrije. Vrativši se u Frankfurt 1949, da bi preuzeo poziciju na katedri filozofije, Adorno je ubrzo postao vodeći njemački intelektualac i centralna figura Instituta socijalnih istraživanja. U svojstvu javnog intelektualca, učestvovao je u mnogobrojnim radio i televizijskim programima na teme iz filozofije, društva, obrazovanja i umjetnosti. Kritička teorija Adorno je dao značajan doprinos razvoju kritičke teorije, dijalektičkog, istorijskog pristupa i razmišljanja i pisanja, koji je bezuslovno imao za cilj da otkrije greške (aporije) dominirajućih naučno-filozofskih, empiričkih i pozitivističkih tekućih metoda. Godine 1961. u Tibingenu, ušao je u takozvani „pozitivistički spor” sa, između ostalih, Karlom Poperom i Jirgenom Habermasom. Ono što je Adorno zastupao bio je tek nastavak njegove neprekidne dvostruke kritike, odnosno kritike redukcionističkog ili eliminativističkog metoda, s jedne, i pretjerano utemeljene ili isuviše sigurno utemeljene totalizirajuće metafizike, s druge strane. (Sa potonjim, obično je povezivao rad Hajdegera i poslijeratnih Hajdegerijanaca.) Njegov rad u estetičkoj teoriji odražavao je istovjetan, dvostruki kritički cilj. Projekti u saradnji Po temperamentu više blizak usamljenim misliocima i kompozitorima modernog doba, Adornovu misao su oblikovali pojmovi kao što su izgnanstvo i otuđenost. Uprkos tome, ne može ga se smatrati izolovanim i ezoteričnim misliocem, pošto je veći dio njegovog djela nastao u saradnji sa drugim kolegama, vrlo često kao projekat pod pokroviteljstovm javnih istraživačkih institucija. Kao jedan od vodećih članova frankfurtskog Instituta za socijalna istraživanja, sarađivao je sa njegovim osnivačem Maksom Horkhajmerom, ali i sa drugim članovima instituta kao što su Valter Benjamin i Leo Loventhal. Filozofija Zajedno sa Horkhajmerom, Adorno definiše filozofsku orijentaciju Frankfurtske škole, kao i njenih istraživačkih projekata u različitim oblastima društvenih nauka. Pošto je bio izuzetan pijanista i kompozitor, Adorno se na prvom mjestu koncentrisao na teoriju umjetnosti i kulture, radeći, kroz veliki broj eseja napisanih 1930-ih godina, na razvoju jedne materijalističke, (ali u isto vrijeme neredukcionističke), teorije muzike i umjetnosti. Pod uticajem Valtera Benjamina, Adorno je usmjerio svoju pažnju na razvoj jednog mikrološkog tretmana kulturnih proizvoda u kojem su isti posmatrani kao konstelacije istorijskih i društvenih sila. Pisao je na teme metafizike, epistemologije, političke filozofije, etike, istorije filozofije i filozofije istorije. Najpoznatiji je po tome što je pokušao da otkrije zamršeni istorijski i dijalektički odnos između filozofije, društva i umjetnosti, odnosno između filozofije, sociologije i estetičke teorije. Dijalektika prosvjetiteljstva Kako se razvijala njegova saradnja sa Horkhajmerom, Adorno se sve više interesovao za problem autodestruktivne dijalektike modernističkog razuma i slobode. Pod uticajem što je tada izgledalo kao neodloživa pobjeda nacizma u Evropi, ta analiza je usmjerena na „povezanost mita i razuma”. U Dijalektici prosvjetiteljstva (1941. godine), Adorno tvrdi da je instrumentalistički razum spreman da obeća autonomiju subjekta naspram sila prirode, jedino po cijenu njegovog ponovnog ropstva kroz vlastitu represiju impulsa i motivacije. Jedini način da se izbjegne ta vrsta autopodređivanja je preko „diferencijalne misli”, koja se nalazi u sjedinjujućim tendencijama jednog nereprezentativnog razuma. Ta autodestruktivna dijalektika je predstavljena preko upečatljive slike vezanog Odiseja na svom brodu, kako bi preživio susret sa sirenama. U početku, Adorno je vjerovao da jedna pozitivna analiza prosvjetiteljstva može spasiti tu vrstu genealogije modernističkog razuma, ali nikad nije stigao da razvije ideju. Umjesto toga, sve se više usmjeravao na jednu pesimističku analizu rastuće konkretizacije modernog života i mogućnosti jednog „u potpunosti administriranog društva”. Teorija estetike Adorno tvrdi da jedna „autonomna umjetnost” može slomiti uspostavljenu stvarnost i negirati iskustvo konkretizacije koja prevladava savremenim društvom. U Teoriji estetike (1970. godine), razvio je ideju jedne autonomne umjetnosti u okviru koncepta estetičke forme ili sposobnosti umjetnosti za unutrašnju organizaciju same sebe, kako bi se restrukturisali postojeći šabloni misli. Autentično umjetničko djelo stiče jednu vrstu „vrijednosne istine”, kroz svoju sposobnost da predoči našoj svijesti društvene kontradikcije i antinomije (protivrječnosti). Negativna dijalektika U Negativnoj dijalektici (1966. godine), Adorno nudi jedan generalni tretman socijalne kritike pod „fragmentarističkim” uslovima modernističke racionalizacije i dominacije. Ovaj i drugi slični eseji socijalne kritike, imali su jak uticaj na dalju kritiku kulture, naročito analiza popularne kulture i industrije kulture koju Adorno ovdje posmatra. Mjesto u istoriji filozofije Adorno je smješten u okviru Kontinentalne filozofske tradicije i smatran jednim od velikih intelektualaca i mislioca 20. vijeka. Njegova sabrana djela se sastoje iz 23 knjige. Adornova filozofija se obično smatra neprekidnim dijalogom sa tri prethodna njemačka filozofa: Hegelom, Marksom i Ničeom. Takođe, njegovo angažovanje u Institutu za socijalna istraživanja ima presudan uticaj u uobličavanju njegove filozofije. Institut za socijalna istraživanja je uspostavljen 1923. godine na Frankfurtskom univerzitetu. Institut, ili Frankfurtska škola kako je kasnije postao poznat, je bio interdisciplinarna institucija gdje su se okupljali stručnjaci iz ekonomije, političkih nauka, teorije prava, psihoanalize i studije kulturnih fenomena kao što su muzika, film, i masovna kultura. filozofija nove muzike frankfurtska skola tomas man doktor faustus esej o eseju... Moris Merlo-Ponti (franc. Maurice Merleau-Ponty; 14. mart 1908. – 3. maj 1961) bio je francuski fenomenološki filozof, pod snažnim uticajem Edmunda Huserla i Martina Hajdegera. Najviše ga je zanimala proizvodnja značenja u ljudskom iskustvu i pisao je mnogo o percepciji, umetnosti i politici. Bio je u uredničkom odboru levičarskog magazina Les Temps Modernes, koji je 1945. osnovao Žan-Pol Sartr. U srcu Merlo-Pontijeve filozofije je argument o fundamentalnoj ulozi koju percepcija ima u razumevanju sveta, kao i u odnošenju prema svetu. Kao i drugi fenomenolozi, Merlo-Ponti je izrazio svoja filozofska stanovišta pišući o umetnosti, literaturi, lingvistici i politici. Bio je jedini značajni fenomenolog prve polovine dvadesetog veka koji se u velikoj meri bavio i naukama, posebno deskriptivnom psihologijom. Kroz ovaj angažman je njegovo pisanje postalo uticajno i značajno za skorašnji projekat naturalizacije fenomenologije, u kom fenomenolozi koriste rezultate iz psihologije i kognitivnih nauka. Merlo-Ponti je naglasio značaj tela kao primarnog mesta saznanja sveta, što je predstavljalo korektiv dugoj filozofskoj tradiciji označavanja svesti kao izvora znanja. Takođe je značajan i njegov uvid da telo i opažaji ne mogu biti zasebno posmatrani. Artikulacija primarnosti telesnosti odvela ga je od fenomenologije ka onome što je nazvao „indirektnom ontologijom“ ili ontologijom „mesa sveta“ (la chair du monde), koju pominje u svom poslednjem nezavršenom delu Vidljivo i nevidljivo, i u svom poslednjem objavljenom eseju „Oko i um“. Merlo-Ponti je rođen 1908. u Rošfor-sir-Meru, u Primorskom Šarantu, u Francuskoj. Njegov otac je umro 1913. godine, kad je Merlo-Ponti imao pet godina. Nakon gimnazije „Luj Veliki“ u Parizu, Moris Merlo-Ponti je upisao prestižni Ekol Normal Superior, gde je studirao zajedno sa Sartrom, Simon de Bovoar i Simon Vej. Diplomirao je filozofiju 1930. godine. Merlo-Ponti je najpre predavao u Šartru, pa je postao tutor u Ekol Normal Superior, gde je odbranio doktorat zasnovan na dve značajne knjige: Struktura ponašanja (1942) i Fenomenologija percepcije (1945). Nakon profesure na Univerzitetu u Lionu između 1945. i 1948, Merlo-Ponti je predavao dečiju psihologiju i obrazovanje na Sorboni od 1949. do 1952. godine. Bio je dekan na Filozofskom fakultetu na Kolež de Fransu od 1952. do svoje smrti 1961, i bio je najmlađa osoba koja je izabrana za dekana. Pored predavanja, Merlo-Ponti je takođe bio politički urednik u časopisu Les Temps modernes od njegovog osnivanja u oktobru 1945. do decembra 1952. godine. U mladosti je čitao Marksa, a Sartr je čak tvrdio da ga je Merlo-Ponti preobratio u marksizam. Njihovo prijateljstvo se završilo nakon sporenja, jer je Merlo-Ponti izgubio iluzije o komunizmu, dok je Sartr nastavio da ih podržava. Merlo-Ponti je iznenada umro od šloga 1961, sa 53 godine, navodno dok je pripremao predavanje o Dekartu. Sahranjen je na groblju Per Lašez u Parizu. Svest U svojoj Fenomenologiji percepcije (prvo objavljenoj na francuskom 1945), Merlo-Ponti je razvio koncept tela-subjekta kao alternativu kartezijanskom „kogitu“. Ova distinkcija je posebno značajna jer Merlo-Ponti shvata suštinu sveta egzistencijalno. Svest, svet i ljudsko telo kao spoznajna stvar su zamršeno povezane i međusobno „angažovane“. Fenomenalna stvar nije nepromenjivi objekat prirodnih nauka, već je u uzajamnoj vezi sa našim telom i njegovim senzorno-motornim funkcijama. Zauzimanje i „bivanje-sa“ (communing with, Merlo-Pontijeva fraza) senzibilnim kvalitetima na koje nailazi, telo kao ovaploćena subjektivnost intencionalno elaborira stvari u okviru uvek prisutnog okvira sveta, koristeći svoje unapred svesno, prepredikativno razumevanje sastava sveta. Elaboracija je „neiscrpna“ (žig svake percepcije prema Merlo-Pontiju). Stvari su ono što telo može da obuzme, dok je to obuzimanje po sebi funkcija naše konaturalnosti sa stvarima sveta. Svet i osećaj sopstva su pojavni fenomeni u nezavršenom procesu „postajanja“. Esencijalna parcijalnost našeg viđenja stvari, njihova datost samo u određenoj perspektivi i u određenom momentu u vremenu ne sputava njihovu realnost, već ih upravo suprotno uspostavlja, jer ne postoji drugi način da stvari zajedno budu prisutne sa nama i sa drugim stvarima do „Abschattungen“ (skice, blede konture). Stvar nadmašuje naše viđenje, ali se manifestuje tačno kroz prezentovanje sebe nizu mogućih viđenja. Objekat percepcije je imanentno vezan za svoju pozadinu sponom smislenih odnosa među objektima u svetu. Zbog toga što je objekat neodvojivo u svetu smislenih odnosa, svaki objekat reflektuje drugi (u stilu Lajbnicovih monada). Kroz učešće u svetu - bivanje-u-svetu - onaj koji spoznaje prećutno doživljava sve perspektive tog objekta koje dolaze iz stvari koje ga okružuju u nekoj sredini, kao i potencijalne perspektive koje taj objekat ima na bića oko njega. Svaki objekat je „ogledalo svih stvari“. Naša percepcija objekta kroz sve perspektive nije propozicionalna, ili jasno razgraničena percepcija. To je pre dvosmislena percepcija zasnovana na telesnom primordijalnom učešću i razumevanju sveta i značenja koja konstituišu perceptualnu celinu. Tek nakon što smo integrisani u okruženje kako bismo mogli da spoznamo objekte po sebi, možemo da usmerimo pažnju ka pojedinačnom objektu u tom pejzažu kako bismo ga definisali jasnije. (Ova pažnja, međutim, ne operiše tako što razjašnjava ono što je već viđeno, već kroz konstruisanje novih celina (geštalt) orijentisanih prema pojedinačnom objektu). Zbog toga što je naša telesna povezanost sa stvarima uvek privremena i neodređena, nailazimo na smislene stvari u jedinstvenoj misli o večno otvorenom svetu. Primarnost percepcije Od vremena pisanja Strukture ponašanja i Fenomenologije percepcije, Merlo-Ponti je želeo da pokaže da nasuprot ideji koja je vodila tradiciju počevši sa Džonom Lokom, da percepcija nije uzročni proizvod atomskih senzacija. Atomističko-uzročna koncepcija je ovekovečena u određenim psihološkim strujama tog vremena, posebno u bihejviorizmu. Prema Merlo-Pontiju, percepcija ima aktivnu dimenziju, tako što je ona primordijalna otvorenost ka svetu (ka „Lebenswelt-u“). Ova primordijalna otvorenost je u srcu njegove teze o primarnosti percepcije. Slogan fenomenologije Ednunda Huserla je „sva svest je svest o nečemu“, što implicira razliku između „činova misli“ (noesis) i „intencionalnih objekata misli“ (noema). Tako odnos između noesisa i noeme postaje prvi korak u konstituciji analize svesti. Međutim, studirajući Huserlove neobjavljene rukopise, Merlo-Ponti je primetio da Huserlov rad kroz njegovu evoluciju osvetljava fenomene koji nisu u skladu sa noesis-noema odnosom. Ovo je posebno slučaj sa fenomenima telesnosti (istovremeno telo-subjekt i telo-objekt), subjektivnim vremenom (svest o vremenu nije ni svestan čin, ni objekat misli) i drugim (prvo razmatranje drugosti je kod Huserla vodilo do solipsizma). Razlika između noesisa i noema dakle ne deluje kao da konstituiše nesvodiv teren. Radije se ispostavlja kao viši nivo analize. Tako Merlo-Ponti ne postulira da je „sva svest svest o nečemu“, koja pretpostavlja noetičko-moematički teren. Umesto toga, on razvija tezu prema kojoj je „sva svest perceptualna svest“. Pri tome, on ostvaruje značajan preokret u razvoju fenomenologije, ukazujući na to da konceptualizacija treba da se bude ponovo ispitana u svetlu primarnosti percepcije, imajući na umu filozofske posledice ove teze. Korporealnost Polazeći od studije o percepciji, Merlo-Ponti zaključuje da sopstveno telo (le corps propre) nije samo stvar, mogući objekat proučavanja nauke, već i trajno stanje iskustva, sastavni deo perceptualne otvorenosti svetu. On naglašava činjenicu da postoji pripadanje svesti i tela koje analiza percepcije treba da uzme u obzir. Primarnost percepcije označava primarnost iskustva, tako što percepcija postaje aktivna i konstitutivna dimenzija. Merlo-Ponti objašnjava korporealnost svesti kao intencionalnost tela, i tako stoji u kontrastu sa dualističkom ontologijom uma i tela Renea Dekarta, filozofa kom se Merlo-Ponti stalno vraćao, uprkos značajnim razlikama koje su ih delile. U Fenomenologiji percepcije Merlo-Ponti je napisao: „Dok god imam šake, stopala, telo, održavam oko sebe namere koje nisu zavisne od mojih odluka i koje utiču na moje okruženje na način na koji ja ne biram“ (1962. pp. 440). Pitanje koje se tiče korporealnosti povezuje takođe Merlo-Pontijeve refleksije o prostoru (l“espace) i primarnost dimenzije dubine (la profondeur) što je implicirano u pojmu bivanja u svetu (être au monde, odjek Hajdegerovog In-der-Welt-sein) i u sopstvenom telu (le corps propre). Jezik Naglašavanje činjenice da korporealnost intrinistički ima dimenziju ekspresivnosti koja se ispostavlja kao fundamentalna za konstituciju ega je jedan od zaključaka „Strukture ponašanja“ koji se konstantno provlači kroz Merlo-Pontijeva kasnija dela. Prateći temu ekspresivnosti, on istražuje kako je ovaploćeni subjekt u poziciji da preduzima akcije koje prevazilaze organski nivo tela, kao što su intelektualne operacije i proizvodi nečijeg kulturnog života. Pažljivo razmatra jezik kao srž kulture, istražujući veze između razvoja misli i smisla - obogaćujući svoju perspektivu ne samo analizom sticanja jezika i ekspresivnosti tela, već uzimajući u obzir patologije jezika, slikanja, kinematografije, literature, poezije i pesme. Ovaj rad se najviše bavi jezikom, počevši sa refleksijama o umetničkoj ekspresiji u Strukturi ponašanja, koja sadrži pasus o El Greku koji sadrži opaske koje je razvio u „Sezanovoj Sumnji“ (1945) i praćen je diskusijom u Fenomenologiji percepcije. Rad koji je počeo dok je bio dekan departmana za dečiju psihologiju i pedagogiju na Univerzitetu u Sorboni, ne predstavlja napuštanje njegovog filozofskog i fenomenološkog rada, već značajan nastavak u razvoju njegove misli. Kao što objašnjenja kursa njegovih predavanja na Sorboni objašnjavaju, za vreme ovog perioda on nastavlja dijalog između fenomenologije i raznovrsnog rada u okviru psihologije, sve kako bi se vratio studiji sticanja jezika kod dece, kao i uticaja koji je Ferdinand de Sosir imao na lingvistiku, i kako bi radio na pojmu strukture kroz diskusije u radu u psihologiji, lingvistici i socijalnoj antropologiji. Umetnost Važno je pojasniti i naglasiti da se pažnja koju Merlo-Ponti obraća na različite oblike umetnosti (vizuelne, plastične, literaturne, poetske, i sl.) ne treba pripisati razmišljanju o lepoti po sebi. Takođe njegov rad nije pokušaj da se elaboriraju normativni kriterijumi za „umetnost“. Njegov rad ne predstavlja teorijski pokušaj da se razlikuje ono što konstituiše značajan rad ili umetničko delo, ili čak rukotvorinu. Korisno je spomenuti da, dok ne postavlja nikakve normativne kriterijume za umetnost kao takvu, u njegovom radu je prevalentna razlika između primarnih i sekundarnih načina izražavanja. Ova razlika se pojavljuje u Fenomenologiji percepcije, i ponavlja se ponekad u terminima izgovorenog jezika i govornog jezika (le langage parle i le langage parlant) („Proza sveta“). Izgovoreni jezik (le langage parle) ili sekundarna ekspresija se vraća na naš lingvistički teret, na kulturno nasledstvo koje smo stekli, kao i na odnos između znakova i označavanja. Govorni jezik, ili primarna ekspresija, je jezik u proizvođenju smisla, jezik pojave misli, u momentu kad postaje pojava smisla. Govorni jezik i primarna ekspresija interesuju Merlo-Pontija i drže njegovu pažnju kroz njegovo tretiranje prirode produkcije i recepcije ekspresije, teme koja takođe prožima analizu akcije, intencionalnost, percepciju kao i vezu između slobode i spoljašnjih uslova. Pojam stila okupira važno mesto u „Indirektnom jeziku i glasovima tišine“. Uprkos određenim sličnostima sa Andreom Malroom, Merlo-Ponti razlikuje sebe od Malroa u odnosu na tri koncepcije stila, od kojih je poslednja prisutna u Malroovim „Glasovima tišine“. Merlo-Ponti primećuje da u svom radu Malro ponekad koristi „stil“ u visoko subjektivnom smislu, kao projekciju umetnikove individualnosti. Ponekad se koristi suprotno, u vrlo metafizičkom smislu (prema Merlo-Pontijevom mišljenju, u mističnom smislu), u kom je stil povezan sa koncepcijom „über-umetnika“ izražavajući „Duh slike“. Konačno, ponekad je redukovano da jednostavno označi kategorizaciju umetničke škole ili pokreta. Za Merlo-Pontija, ova korišćenja pojma stila vode Malroa da postulira rascep između objektivnosti italijanskog renesansnog slikarstva i subjektivnosti slikarstva njegovog vremena, što je zaključak koji Merlo-Ponti osporava. Prema Merlo-Pontiju, važno je uzeti u obzir srž ove problematike kroz prepoznavanje da je stil pre svega zahtev primarnosti percepcije, što takođe uzima u obzir dimenziju istoričnosti i intersubjektivnosti. (Međutim, Merlo-Pontijevo čitanje Malroa je dovedeno u pitanje u skorašnjoj velikoj studiji Malroove teorije umetnosti koja pretpostavlja da je Merlo-Ponti ozbiljno pogrešno razumeo Malroa). Nauka U svom eseju „Sezanova sumnja“, u kom identifikuje Sezanovu impresionističku teoriju slikarstva kao analognu sa njegovim konceptom radikalne refleksije, pokušajem povratka i refleksije na, prereflektivne svesnosti, Merlo-Ponti identifikuje nauku kao suprotnost umetnosti. Prema njegovom mišljenju, dok je umetnost pokušaj da se uhvati individualna percepcija, nauka je anti-individualistička. U predgovoru „Fenomenologije percepcije“, Merlo-Ponti predstavlja fenomenološki prigovor pozitivizmu: da nam on ne govori ništa o ljudskoj subjektivnosti. Sve što naučni tekstovi mogu da objasne je pojedinačno individualno iskustvo tog naučnika, koje se ne može prevazići. Za Merlo-Pontija, nauka zapostavlja dubinu fenomena koji pokušava da objasni. Merlo-Ponti razume nauku kao ex post facto apstrakciju. Uzročni i fiziološki aspekti percepcije, na primer, objašnjavaju percepciju u terminima do kojih se stiže tek nakon apstrakcije iz samog fenomena. Merlo-Ponti je kritikovao nauku zato što se smatra poljem u kom se kompletan račun prirode može dati. Subjektivna dubina fenomena ne može se objasniti naukom ovakva kakva je. To karakteriše Merlo-Pontijev pokušaj da zasnuje nauku na fenomenološkoj objektivnosti i, u suštini, da zasnuje „povratak fenomenima“. MG (Ć)

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - V kolo" obuhvata raznovrsne teme i radove Vladete Jerotića. Ovi naslovi uključuju "Povratak ocima", "120 pitanja i 120 odgovora", "Milan Rakić i religija", "Prikazi i preporuke", "Psihijatrija i religija", "Savremenost ruske religiozne filosofije" i "Premudrosti Solomonove". Ovi tekstovi se bave različitim aspektima religije, filozofije, psihijatrije i kulturnih pitanja. Vladeta Jerotić je autor koji je proučavao i analizirao širok spektar tema i nudio duboke uvide u ljudsku prirodu i društvo kroz svoja dela. Povratak ocima - Vladeta Jerotić 120 pitanja i 120 odgovora - Vladeta Jerotić Milan Rakić i religija - Vladeta Jerotić Prikazi i preporuke - Vladeta Jerotić Psihijatrija i religija - Vladeta Jerotić Savremenost ruske religiozne filosofije - Vladeta Jerotić Premudrosti Solomonove - Vladeta Jerotić

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - V kolo" obuhvata raznovrsne teme i radove Vladete Jerotića. Ovi naslovi uključuju "Povratak ocima", "120 pitanja i 120 odgovora", "Milan Rakić i religija", "Prikazi i preporuke", "Psihijatrija i religija", "Savremenost ruske religiozne filosofije" i "Premudrosti Solomonove". Ovi tekstovi se bave različitim aspektima religije, filozofije, psihijatrije i kulturnih pitanja. Vladeta Jerotić je autor koji je proučavao i analizirao širok spektar tema i nudio duboke uvide u ljudsku prirodu i društvo kroz svoja dela. Povratak ocima - Vladeta Jerotić 120 pitanja i 120 odgovora - Vladeta Jerotić Milan Rakić i religija - Vladeta Jerotić Prikazi i preporuke - Vladeta Jerotić Psihijatrija i religija - Vladeta Jerotić Savremenost ruske religiozne filosofije - Vladeta Jerotić Premudrosti Solomonove - Vladeta Jerotić

"Sabrana dela - Vladeta Jerotić - I kolo" čini deo kolekcije sabranih dela Vladete Jerotića. Ova knjiga obuhvata različite teme, uključujući analizu autoriteta i slobode, razmatranje ljudskog identiteta, proučavanje ličnosti narkomana i neurotične pojave u savremenom društvu, razmišljanja o bolesti i stvaranju, kao i psihoanalizu i njen odnos prema kulturi i psihoterapiji neuroza. Vladeta Jerotić bio je poznat srpski lekar, profesor, filozof i pisac čija su dela istraživala duboka pitanja ljudske prirode, psihe i društva. Kroz svoje knjige, Jerotić je pružio duboka razmišljanja i analize o ovim temama, pomažući čitaocima da bolje razumeju složene aspekte ljudske egzistencije. Između autoriteta i slobode - Vladeta Jerotić Čovek i njegov identitet - Vladeta Jerotić Ličnost narkomana - Vladeta Jerotić Neurotične pojave našeg vremena - Vladeta Jerotić Bolest i stvaranje - Vladeta Jerotić Neuroza kao izazov - Vladeta Jerotić Psihoanaliza i kultura - Vladeta Jerotić Psihodinamika i psihoterapija neuroza

FEDERALISTIČKI SPISI Hamilton; Medison; Džej Str 463 Povez tvrd

Sa posvetom, na nekoliko strana tragovi hemijske- podvlačeno. Lepo očuvana. Sifra adp11.1

Nova, tvrd povez sa omotom, šiveno. Zora svega – nova povijest čovječanstva Autori David Graeber, David Wengrow Opis Naši su daleki predci iz naraštaja u naraštaj prikazivani kao primitivni i djetinjasti – ili slobodni i podjednako nevini ili nasilni i ratoborni. Govori nam se da se civilizacija može postići samo žrtvovanjem tih izvornih sloboda ili kroćenjem naših nižih instinkta. David Graeber i David Wengrow pokazuju kako su takve teorije prvi put nastale u 18. stoljeću kao konzervativna reakcija na moćne kritike europskog društva koje su postavili izvorni promatrači i intelektualci. Ponovno razmatranje te dijalektike ima zapanjujuće implikacije za naš način razumijevanja ljudske povijesti danas uključujući podrijetlo poljoprivrede, vlasništva, gradova, demokracije, ropstva i same civilizacije. Oslanjajući se na revolucionarna istraživanja arheologije i antropologije, autori ilustriraju kako povijest postaje znatno zanimljivije mjesto kad naučimo kako se osloboditi vlastitih konceptualnih okova i postanemo svjesni stvarnosti. Ako ljudi nisu proveli 95 posto svoje evolucije u malim skupinama lovaca i skupljača, što su radili tijekom cijelog tog razdoblja? Ako poljoprivreda i gradovi nisu značili uranjanje u hijerarhiju i dominaciju, do kakve su ih vrste društvenih i ekonomskih organizacija doveli? Odgovori su često neočekivani i sugeriraju da se tijek ljudske povijesti može smatrati manje nepokolebljivim i otvorenim za igru, nadu i mogućnosti nego što obično pretpostavljamo. Zora svega temeljito preinačuje naše razumijevanje ljudske prošlosti i potiče nas da zamislimo nove oblike slobode, nove načine organiziranja društva. Ovo je monumentalna knjiga s impresivnim intelektualnim rasponom, napisana zahvaljujući znatiželji, moralnim uvjerenjima i vjeri u snagu izravne akcije. O autorima: DAVID GRAEBER bio je profesor antropologije na London School of Economics i autor knjiga Debt: The First 5,000 Years i Bullshit Jobs: A Theory te surađivao s časopisima Harper’s Magazine, The Guardian i The Baffler. Bio je nadaleko poznati i priznati mislilac i aktivist, a njegovi rani napori u Parku Zuccotti uči¬nili su Occupy Wall Street pokretom koji je definirao jedno razdoblje. Preminuo je 2. rujna 2020. godine. DAVID WENGROW profesor je komparativne arheologije na Institutu za arheologiju Sveučilišnog koledža London te je bio gostujući profesor na New York Universityju. Autor je nekoliko knjiga, uključujući What Makes Civilization?, a provodi arheološka istraživanja na različitim područjima Afrike i Bliskog istoka. „Fascinantno istraživanje koje nas navodi da ponovno razmislimo o prirodi ljudskih sposobnosti te o ponosnim trenutcima vlastite povijesti i našim interakcijama s kulturama i zaboravljenim intelektualcima autohtonih društava. Izazovno djelo koje prosvjetljuje!” - Noam Chomsky S engleskoga preveli: Katarina i Ivan Ott Šifra 062316 Izdavač Školska knjiga Uvez tvrdi Broj stranica 608 Godina izdanja 2023 ISBN 978-953-0-62316-3 Format 15.5 x 23.5

Tvrdi povez sa omotom. Omot je oblepljen zastitnikom za omote, tako da je zasticen i ne moze da se skida. Na rikni dve nalepnoce biblioteke i na najavnoj strani nalepnica biblioteke. Van toga, knjiga deluje necitano. 1090 strana. Malo redje u ponudi. Das Passagen-Werk or Arcades Project was an unfinished project of German philosopher and cultural critic Walter Benjamin, written between 1927 and his death in 1940. An enormous collection of writings on the city life of Paris in the 19th century, it was especially concerned with Paris` iron-and-glass covered `arcades` (known in French as the passages couverts de Paris). Benjamin`s Project, which many scholars[1] believe might have become one of the great texts of 20th-century cultural criticism, was never completed due to his suicide on the French-Spanish border in 1940. The Arcades Project has been posthumously edited and published in many languages as a collection of unfinished reflections. The work is mainly written in German, yet also contains French-language passages, mainly quotes. Parisian arcades began to be constructed around the beginning of the nineteenth century and were sometimes destroyed as a result of Baron Haussmann`s renovation of Paris during the Second French Empire (ca. 1850–1870). Benjamin linked them to the city`s distinctive street life and saw them as providing one of the habitats of the flâneur (i.e., a person strolling in a locale to experience it).[2] Benjamin first mentioned the Arcades Project in a 1927 letter to his friend Gershom Scholem, describing it as his attempt to use collage techniques in literature.[3] Initially, Benjamin saw the Arcades as a small article he would finish within a few weeks.[4] However, Benjamin`s vision of the Arcades Project grew increasingly ambitious in scope until he perceived it as representing his most important creative accomplishment. On several occasions Benjamin altered his overall scheme of the Arcades Project, due in part to the influence of Theodor Adorno, who gave Benjamin a stipend and who expected Benjamin to make the Arcades project more explicitly political and Marxist in its analysis.[3] It contains sections (convolutes) on arcades, fashion, catacombs, iron constructions, exhibitions, advertising, interior design, Baudelaire, The streets of Paris, panoramas and dioramas, mirrors, painting, modes of lighting, railroads, Charles Fourier, Marx, photography, mannequins, social movements, Daumier`s caricatures, literary history, the stock exchange, lithography, and the Paris Commune. It influenced Marshal McLuhan`s studies in media theory.[5] The notes and manuscript for the Arcades Project and much of Benjamin`s correspondence had been entrusted to Benjamin`s friend Georges Bataille before Benjamin fled Paris under Nazi occupation. Bataille, who worked as a librarian at the Bibliothèque Nationale, hid the manuscript in a closed archive at the library where it was eventually discovered after the war.[8] The full text of Benjamin`s unfinished magnum opus was published in English translation by Harvard University Press in 1999 after years of difficult editorial work undertaken by Rolf Tiedemann [de], the editor of the landmark 1982 German edition. The publication of the Arcades Project has given rise to controversy over the methods employed by the editors and their decisions involving the ordering of the fragments. Critics argue that this reconstruction makes the book akin to a multi-layered palimpsest.[9] The Arcades Project, as it stands, is often claimed to be a forerunner to postmodernism.[10]

Nema narocitih znakova koriscenja; kao na slici, mozda neki znaci malog udaranja. Malo redje u ponudi. This book collects together works by four `writers` on the fringes of the Dada movement in 1920`s Paris. These four took the nihilism of the movement to its ultimate conclusion, their works are remnants of lives lived to the limit and then cast aside with nonchalance and abandon: Vache died of a drug overdose, Rigaut shot himself, Cravan and Torma simply vanished, their fates still a mystery. Yet their fragmentary works - to which they attached so little importancestill exert a powerful allure and were a vital inspiration for the literary movements that followed them. Vache`s bitter humour, Cravan`s energetic invective, Rigaut`s dandyfied introspection, and Torma`s imperturbable asperity: all had their influence. This collection contains biographical introductions to each author as well as personal recollections by their contemporaries. It is said of Cravan, the self-proclaimed poet and boxer, that he `put all of his genius into his life.` All four of the writers here were, in a way, performance artists, with their art being their lives?complete with dramatic finale. Rigaut shot himself in the heart. Vache overdosed on opium, and both Cravan and Torma vanished without a trace. Which isn`t to say their lives didn`t influence Dada, the short-lived, professionally disruptive approach or the Surrealists who followed. None of the writers here was prolific: a result, no doubt, of short lives, wartime interruptions, the time and energy needed create personae and the difficulty involved in writing to suit a philosophy devoted to destroying art and literature. By and large, the choppy prose reveals the preoccupation with word games, undermining poetic norms and epater le bourgeois and is most valuable for the window it gives on the movement and its anti-art, freedom-at-all-costs inspiration. The works show a quirky, egocentric, tongue-in-cheek style, the kind that, by the sheer force of its outrage, created a new way of looking at the world and defined a literary era. Copyright 1995 Reed Business Information, In

Veselin Masleša 1976 522 strane očuvanost 5-

Priredio: Slobodan Samardžić Prevod: Danilo N. Basta Beograd 2001. Tvrd povez, XXX + 385 strana Napomena: na 7 strana, u predgovoru, tragovi olovke (obeležena rečenica ili njen deo); ako se to izuzme, knjiga je odlično očuvana. J7 Sadržaj: Slobodan Samardžić, PREDGOVOR Karl Šmit, POJAM POLITIČKOGA PREDGOVOR Izazov Pokušaj odgovora Nastavljanje odgovora POJAM POLITIČKOGA (tekst iz 1932) POGOVOR ZA IZDANJE IZ 1932. PREDGOVOR IZ 1971. ZA ITALIJANDKO IZDANJE DOBA NEUTRALIZACIJA I DEPOLITIZACIJA 1. Sled stupnjeva promenljivih centranih područja 2. Stupnjevi neutralizacije i depolitizacije Leo štraus, NAPOMENE UZ »POJAM POLITIČKOGA« KARLA ŠMITA Karl Šmit, POLITIČKA TEOLOGIJA - četiri poglavlja o teoriji suverenosti PRETHODNA NAPOMENA UZ DRUGO IZDANJE I DEFINICIJA SUVERENOSTI II PROBLEM SUVERENOSTI KAO PROBLEM PRAVNE FORME I ODLUKE III POLITIČKA TEOLOGIJA IV O FILOZOFIJI DRŽAVE KONTRAREVOLUCIJE (De Mastr, Bonal, Donozo Kortes) Karl Levit, POLITIČKI DECIZIONIZAM Karl Šmit, DUHOVNO-POVESNI POLOŽAJ DANAŠNJEG PARLAMENTARIZMA PRETHODNA NAPOMENA (o suprotnostima parlamentarizma i demokratije) UVOD I DEMOKRATIJA I PARLAMENTARIZAM II PRINCIPI PARLAMENTARIZMA III DIKTATURA U MARKSISTIČKOM MIŠLJENJU IV IRACIONALISTIČKE TEORIJE NEPOSREDNE PRIMENE SILE Rihard Toma, O IDEOLOGIJI PARLAMENTARIZMA I DIKTATURE Karl Šmit, ČUVAR USTAVA Hans Kelzen, KO TREBA DA BUDE ČUVAR USTAVA? I PROBLEM USTAVNE GARANTIJE U USTAVNOJ MONARHIJI II OBNOVA KONSTANOVE IDEOLOGIJE O „POUVOIR NEUTRE” III USTAVNA GARANTIJA PUTEM SUDOVA IV SUDSTVO I „POLITIČKA” FUNKCIJA V SUŠTINA SUDSTVA VI STVARANJE PRAVA I PRIMENA PRAVA VII TZV. PRAVOSUDNOST VIII „PLURALIZAM” I „TOTALNA DRŽAVA” IX DISKVALIFIKACIJA USTAVNOG SUDSTVA POMOĆU KATEGORIJA „PLURALIZMA” I „TOTALNE DRŽAVE” X POGLAVAR DRŽAVE KAO ČUVAR USTAVA XI „ČUVAR USTAVA” ILI „PROTIVTEŽA PARLAMENTU” XII TEORIJA DRŽAVNOG PRAVA ILI MITOLOGIJA? ZAKLJUČAK: NAUKA I POLITIKA Karl Šmit, LEGALNOST I LEGITIMNOST UVOD. Sistem legalnosti države zakonodavstva u odnosu prema drugim vrstama države (državama juristdikcije, vlade i uprave) I SISTEM LEGALNOSTI PARLAMENTARNE DRŽAVE ZAKONODAVSTVA 1. Država zakonodavstva i pojam zakona 2. Legalnost i podjednaka šansa osvajanja političke vlasti II TRI VANREDNA ZAKONODAVCA VAJMARSKOG USTAVA 1. Vanredni zakonodavac ratione materie; drugi glavni deo Vajmarskog ustava kao drugi ustav 2. Vanredni zakonodavac ratione supremitatis. Pravo značenje: plebiscitarna legitimnost umesto legalnosti države zakonodavstva 3. Vanredni zakonodavac ratione necessitatis. Pravo značenje: mera države uprave potiskuje zakon parlamentarne države zakonodavstva ZAKLJUČAK Oto Kirhajmer, NAPOMENE O LEGALNOSTI I »LEGITIMNOSTI« KARLA ŠMITA

Nekoriscena kao nova. Zozef de Mestr - Dijalozi u Sankt Petesburgu 448 strana Malo redje u ponudi Written and set on the banks of the Neva, St Petersburg Dialogues is a startlingly relevant analysis of the human prospect in the twenty-first century. As the literary critic George Steiner has remarked, `the age of the Gulag and of Auschwitz, of famine and ubiquitous torture ... nuclear threat, the ecological laying waste of our planet, the leap of endemic, possibly pandemic, illness out of the very matrix of libertarian progress` is exactly what Joseph de Maistre foretold. In the Dialogues Maistre addressed a number of topics that are discussed briefly or not at all in his other works already available in English. These include an apologetic for traditional Christian beliefs about providence, reflections on the social role of the public executioner and the `divinity` of war, a critique of John Locke`s sensationalist psychology, meditations on prayer and sacrifice, and a mini-course on `illuminism.` The literary form is that of the `philosophical conversation` – one that allowed Maistre to be deliberately provocative and to indulge his taste for paradox, a `methodical extravagance` that he judged particularly appropriate for the eighteenth-century salon. Translator and editor Richard Lebrun provides a full scholarly edition of this classic work, complete with an introduction, chronology, critical bibliography, and generous explanatory notes. The Dialogues will be of interest to scholars of literary history as well as the history of ideas. Publisher ‎McGill-Queen`s University Press; 2nd ed. edition (March 9, 1993) Language ‎English Hardcover ‎448 pages ISBN-10 ‎0773509828 ISBN-13 ‎978-0773509825 Item Weight ‎1.77 pounds Dimensions

Na najavnoj strani posveta hemiskom olovkom. Van toga kao necitana. Malo redje u ponudi. Prvo izdanje. Tvrdi povez; 1088 strana. Fernando Pesoa - Biografija FINALIST: 2022 PULITZER PRIZE IN BIOGRAPHY A NEW STATESMAN AND SPECTATOR BOOK OF THE YEAR 2021 `A revelation. Such a revolutionary literary discovery seems unlikely to be on offer again. It`s that good` Sunday Times `A masterpiece of literary biography. Zenith has produced a work in some ways as astonishing as those of Pessoa himself` John Gray, New Statesman For many thousands of readers Fernando Pessoa`s The Book of Disquiet is almost a way of life. Ironic, haunting and melancholy, this completely unclassifiable work is the masterpiece of one of the twentieth century`s most enigmatic writers. Richard Zenith`s Pessoa at last allows us to understand this extraordinary figure. Some eighty-five years after his premature death in Lisbon, where he left over 25,000 manuscript sheets in a wooden trunk, Fernando Pessoa (1888-1935) can now be celebrated as one of the great modern poets. Setting the story of his life against the nationalistic currents of European history, Zenith charts the heights of Pessoa`s explosive imagination and literary genius. Much of Pessoa`s charm and strangeness came from his writing under a variety of names that he used not only to conceal his identity but also to write in wildly varied styles with different imagined personalities. Zenith traces the back stories of virtually all of these invented others, called `heteronyms`, demonstrating how they were projections, spin-offs or metamorphoses of Pessoa himself. Zenith`s monumental work confirms the power of Pessoa`s words to speak prophetically to the disconnectedness of modern life. It is also a wonderful book about Lisbon, the city which Pessoa reinvented and through which his different selves wandered. `Definitive and sublime` New York Times `Completely superb and magisterial. Finally, this extraordinary poet gets the great biography he deserves. Unsurpassable` William Boyd Publisher ‎Allen Lane (29 July 2021) Language ‎English Hardcover ‎1088 pages

TAJNA DOKTIRNA 1-2 - Helena Petrovna Blavacka Kapitalno delo hermetičkog učenja, na približno 2000 strana izlaže ideju: 1. KOSMOGENEZA – o nastajanju i nestajanju svetova, o kosmičkoj evoluciji i duhovnim zakonima koji upravljaju svetom 2. ANTROPOGENEZA – o duhovnoj evoluciji rasa i pojedinaca. МЕТАPHYSICA Beograd 2006. tvrd povez, 1940 strana knjige su vrlo dobro očuvane Jedan od največih umova XX veka, Albert Ajnštajn, izuzetno je cenio ovo delo i smatrao ga Svetim gralom savremene nauke!

Umetnost i njena uloga u istoriji:između trajnosti i prolaznih-izama, knjiga je u vrlo dobrom stanju. Izdanje:Kosovska Mitrovica Povez:tvrd Broj strana:800 Težina:2,2kg OP

KLASIČNA KULTURA ISLAMA I i II Nerkez Smailagić I Teologija, filozofija, znanost II Zajednica, država, pravo, književnost, umjetnost Zagreb 1973. godine, 595 + 478 strana, tvrd povez, veći leksikonski format, zaštitni omoti koji su iskrzani, kao što se vidi na slikama. Knjige su odlično očuvane, unutrašnjost izvanredna. Kapitalno izdanje koje se nije ponovilo, tiraž rasprodat odavno. # 555

Krilo vrata; Krilo debljine 82 mm od čeličnog lima 1,2 mm - MDF Panel d = 10 mm Čelična ploča u krilu debljine 1.2mm Čelična koistrukcija AMT Sistem Mineralna vuna d = 5 cm MDF Panel d = 10 mm Širokougaona špijunka Štok vrata; Debljina štoka d=13cm. Štok od čeličnog lima 1,2 mm pojačan, pervajz unutra d=5cm, spolja d=8cm Izdržljiva konstrukcija za funkcionalnost i trajnost. Diht guma na štoku Dvostruki prag visine 30 mm. Sistem brave; Dvosistemska monoblok brava HOK 15.12 - 1. klasa, sa po tri tačke zaključavanja Statični protivprovalni šipovi 6 komada, ukupno 12 tačaka. Cilindar sa leptirom. Jednostavno koriščenje Težina vrata 80 kg. Završna obrada; Spoljašnja dekoracija Panel od medijapana debljne 10 mm obložen Laminox folijom. Unutrašnja dekoracija; Panel od medijapana debljne 10 mm obložen Laminox folijom. Farbanje metala. Plastifikacija trajnim praškastim polimernim premazom. Opšte informacije; Regulator zatvaranja Savremeni okov pokriven kvalitetnom galvanizacijom, otpornom na habanje. Udobna estetska ručka sa produženim radnim vekom. Šarke 3 komada - lako otvaranje čak i za najteže konstrukciju.

Izdavač: Demetra Zagreb 2003. Tvrd povez, zaštitni omot, XIV + 751 strana. Knjige su nekorišćene (nove). Grupa od 100 autora radila je na ovoj enciklopediji Urednik David Miller Vodič kroz glavne ideje i doktrine koje su izvršile utjecaj na suvremeni svijet, a namijenjena je svakome tko izučava političku misao, bilo studentima, bilo profesionalcima. Prikazani su glavni politički teoretičari iz prošlosti i sadašnjosti, kao i način na koji se razmišljanje o politici razvijalo tijekom povijesti. Tags Istorija politickih teorija, politicke ideologije, Aristotel, Platon, antička misao o politici, srednjovekovna misao, Renesansa, Makijaveli, Rimska politička misao, Ciceron, Polibije, Avgustin, Akvinski, Mor, Makijaveli, Renesansa i politicka misao, protestantizam, kalvinizam, Martin Luter, Vestfalski poredak, apsolutizam, tiranija, demokratija, republikanizam, Monarhija, Monteksje, Boden, suverenost, podela vlasti, Reformacija, Kalvin, sekularizam, liberalizam, francuska revolucija, američka revolucija, Tokvil , Džon Stjuart Mil, utilitarizam, Edmund Berk, konzervativizam, socijalizam, industrijsko društvo, Hegel, romantizam, Kant, Fihte,nemacki idealizam, Niče , nacizam, Monteskje, međunarodni odnosi, politicke ideologije, političke teorije, Maks Veber, političke nauke, pozitivizam, politička filozofija, Sokrat, Džon Rols, Teorija pravde, Nozik, Volzer, Sandel, Čarls Tejlor, Komunitarizam, istorija političkih i pravnih teorija, istorija političkih ideja, savremene političke teorije, ljudska prava, legitimitet, Hajek ,Hjum , Hajdeger, Kant korporativizam, fašizam, nacizam, neoliberalizam, nova desnica , levica, socijaldemokratija, država blagosatanja, Adam Smit, sloboda, klasična i moderna ideja slobode, prava čoveka, granice državne vlasti, sloboda versus vlasti, plodnost konflikta, antičke i moderne ideje demokratije, liberalizam i demokratija, individualizam i organicizam, liberali i demokrati u XIX veku, tiranija većine, prestavnička demokratija, Spinoza, Monteskje, Fridirh Niče, Hegel, Džon Stujart Mil, Federalistički spisi , Tomas Pejn, Žan Žak Ruso, protestantizam, Kalvin, Žan Boden, suverenost, Džon Lok, Tokvil, Medison, Aristotel, polis, Platon, Šumpeter, Robert Dal, Bentam, utilitarizam

Libri politici 1-2 / Marcus Tullius Cicero Svezak prvi: Država (De Re Publica) Svezak drugi: Zakoni (De Legibus) Izdavač: Demetra Zagreb 1995./1996. Tvrd povez, zaštitni omot, bilingvalno izdanje (uz prevod, latinski original), X + 260 + X + 210 strana. Knjige su, bukvalno, kao nove. Marko Tulije Ciceron, lat. Marcus Tullius Cicero (106-43 pr.n.e.) bio je rimski govornik, filozof i političar. Obavljao je visoke državne funkcije, nastupao je kao branitelj u civilnim procesima, kao konzul otkrio je Katalininu urotu. Stradao je kao žrtva proskripcija (političkih osuda na smrt, progonstvo ili konfiskaciju imovine). Dao ga je, naime, ubiti Marko Antonije. Velika je Ciceronova zasluga za prenošenje i popularizaciju grčke kulture na rimskom tlu. Ciceronovi govori smatranju se uzorom klasične rimske proze. Ciceron je držao vrlinu jedinim uvjetom blaženstva, a ćudorednost je smatrao najvišim dobrom. Humanistički ideal, kojem su utrli put rani stoici, Ciceron je izgradio kao etički i pedagoški princip. Bio je najistaknutiji zastupnik rimskog eklekticizma posljednjeg stoljeća prije nove ere. Njegovo je filozofsko stajalište mješavina akademske skepse i stoičko-peripatetičkih shvaćanja. Od preko 100 Ciceronovih govora ostalo je sačuvano njih 58, a sačuvana su i 774 Ciceronova pisma.

Novo u kutiji, više komada ! Uređaj koji koriste SMART HOME ( pametne kuće ). Više informacija pronadjite na internetu. Cene su im desetostruko veće od ove oglašene.

- Elektronski sef - Spoljašne dimenzije: 400x400x200mm - Unutrašnje dimenzije: 390x340x190mm - U slucaju tri pogrešna unošenja šifre automatski se zakljucava. POGLEDAJTE I MOJE DRUGE PREDMETE NA LIMUNDU I KUPINDU SIFRA: XMR2

Model: NVR-P5132QT 32CH 32CH 5MP/8MP NVR, H.265, Hi3536C Chipset, Onvif P2P, iCloud Support 2* SATA HDD (Max 6TB), DC12V 3A Aplikacija: XMEYE ili XMEYE PRO Model: NVR-P5132QT 32CH 32CH 5MP/8MP NVR, H.265, Hi3536C Chipset, Onvif P2P, iCloud Support 2* SATA HDD (Max 6TB), DC12V 3A Aplikacija: XMEYE ili XMEYE PRO