400 Politikinih zabavnika od broja 3308 do 3637 (nedostaje 30 brojeva) u odlicnom stanju i 129 Malih zabavnika od 1 do 214 (nedostaje 85 brojeva) takođe u odlicnom stanju.

19,5 x 5 x 5 cm dole (na stopalu) urezano DS (cirilicom) drvo (hrastovina iz kolubare), rucni rad naiva, brut art. folk art, primitive & outsider art samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Dragiša Stanisavljević (Jabučje, 1921 – 21. avgust 2012) bio je vajar, klasik naivne umetnosti Srbije. Rođen je 1921. godine u Jabučju kod Valjeva, Srbija. Skulpturom se bavio od 1958. Život na selu i vaspitanje u duhu patrijarhalnih načela, zavičajno okruženje stoletnim šumama podstakli su svakako njegov nagon za slobodom i oblikovanjem. Apsolutni je samouk, snažnog osećaja za stilizaciju forme. Umro je 2012. godine u Jabučju. Frontalnost i jednostavnost u izrazu, arhaično shvatanje forme, nesvesno su postignuti. Iz crnih, stoletnih debala umetnik oslobađa čistu formu, gladeći je do sjaja. Zaobljava je i ističe njenu organsku bit. Završava ono što je priroda davno započela. Sve je stilizovano gotovo do ogoljene, osnovne praforme, redukovano s izrazitim osećajem za meru, kakav su posedovali samo izvorni umetnici primitivnih kultura. Instiktivno stvaralaštvo ovog umetnika koje traje već više od pet decenija, ukazuje na snagu autentičnosti njegovih originalnih formi, na vezu između praiskonskog i modernog senzibiliteta likovnog izražavanja. Stoletna hrastovina koju vadi iz korita obližnje reke, nosi sama po sebi neki tajanstveni trag na svojoj materiji, vrstu patine. Sa izrazitim osećajem za harmoniju, bez gestova, sa interesovanjem za duhovnu podlogu svojih likova. Dragiša nesvesno shvata ulogu forme u postizanju univerzalnog. Reljefno shvatanje forme sa izraženim vertikalnim komponovanjem pomoćiće umetniku u njegovoj jednostavnosti izraza naročito kada za motiv bira filozofska razmišljanja o odnosima ljudi, njihovim sudbinama, skrivenim osobinama, njihovom grehu ili molitvi. Izlagao je samostalno i grupno počev od 1964. godine, u zemlji i inostranstvu, kao i na gotovo svim međunarodnim izložbama naivne i marginalne umetnosti (svetskim trijenalima u Bratislavi, počev od šezdesetih godina, tematskim izložbama u Martinjiju, Parizu, Pragu, Budimpešti itd.) Za svoje monumentalne skulpture, dobijao je više nagrada i priznanja, od kojih je najznačajnija Nagrada za ukupan umetnički rad na 10. Bijenalu naivne i marginalne umetnosti, 2001. godine u MNMU, Jagodina, Srbija. ------------------------------------- Dragiša Stanisavljević rođen je u selu Jabučju – Srbija 1921. godine, gde je proveo čitav svoj život i umro 2012. u svojoj 91. godini. Potiče iz skromne porodice ali, umetnički veoma obdarene. Za Dragišu i njegovog sina Milana akademik Ivan Tabaković tvrdio je da su: ,,…bili i ostali istinski nukleusi vajarske umetnosti…”. Umetnikova sestra Ranka Dinić sa uspehom piše poeziju, a u svet likovne umetnosti sa žarom i uverenjem Stanisavljevića upustila se i unuka Ivana. Vaspitavan u duhu patrijarhalnih načela, rano je naučio da nemanje zameni umećem. Radio je kao železnički radnik, obrađivao zemlju, a bio je vičan i mnogim zanatima i poslovima. Kuća, ograda, pokućstvo – delo su Dragišinih ruku. Zimske večeri prekraćivao je režući razne upotrebne i ukrasne predmete od drveta i prodavao ih, kako bi dodatno popravio svoje prihode. Tako se dogodilo da ovi predmeti dođu u ruke slikaru i profesoru Ivanu Tabakoviću, koji je sa velikom pažnjom pratio i štitio rad samoukih umetnika. Posetio je Dragišu u Jabučju. Među rezbarenim kutijama, koricama u drškama za noževe, sviralama i štapovima, primetio je i nekoliko zabačenih, prašnjavih figura. Dragiša mu je objasnio da su to nezavršeni radovi, i da slične ,,nezavršene” figure, radi i njegov sin Milan. Upravo ti, ,,nezavršeni” sumarno obrađeni kipovi imali su snagu neposrednosti i prizvuke originalnosti koje je profesor naslućivao i priželjkivao. Uticaj stručnjaka na pojedine naivne umetnike bio je od velikog značaj u formiranju njihove umetničke ličnosti. Ali treba imati u vidu da su, pri tom, uvek bili presudni talenat i lična predispozicija autora. Uz potsticaj i podršku Ivana Tabakovića, Dragiša i Milan izlagali su zajedno već 1964. godine u Beogradskom grafičkom kolektivu. Ako posmatramo skulpturu “Troglavog” 1962. možda je predstava tri objedinjene figure u čvrsti stub, začetak nove legende o umetničkoj porodici sa dubokim korenjem i dugačkim trajanjem, čiji je začetnik Dragiša Stanisavljević, produžava je i nadmašuje sin Milan, a umetničku nit sa uspehom nastavlja unuka Ivana. ------------------------------------------------ Trpe Nikolovski o Dragiši Dragiša Stanisavljević vajar – naivac iz Jabučja godinama dokazuje da je kultura kad se lepota udruži sa istinom. Da vas upoznam sa pokojnim ocem..! Glosa: „Moj sin Milan, kad dovede prijatelje u našu kuću, koja je godinama već muzej naive, oronuo i dotrajao doduše, jer niko sem nas dvojice o njemu ne brine, pokazujući im skulpturu „Pokojnik”, a ja se odnegde pojavim na vratima, ima običaj da kaže: „E, sad, kad ste videli drvenog Dragišu, da vas upoznam i sa njenim autorom, mojim pokojnim ocem!” Piše Trpe Nikolovski Krevet je Dragiša napravio od tesanih dasaka hrastovine i ukrasio reljefnim predstavama Bogorodice sa Hristom, Arhanđela Mihajla, cara Lazara i carice Milice. Pored kreveta nalazi se masivni kovčeg sa ležećom figurom pokojnika sa šajkačom na glavi, šiljkanima na nogama, brič pantalonama, išaranim čarapama, vezenim jelekom, do grla zakopčanoj košulji, i rukama stisnutim uz telo. Sa strane kovčega izrezbarena je pogrebna povorka, utučenih ljudi, biće valjda, komšija i prijatelja. Više je nego očigledno da drveni „Pokojnik” ovde preuzima ulogu dvojnika samog umetnika. Zauzima Dragišino mesto na kovčegu sve dok on ne završi započete poslove u ovom životu. Izvajao ga je posle jedne preležane bolesti, da po narodnom običaju iznenadi smrt i preuzme zlo. – Kad dođe vreme, kad ja rešim – šali se, smejući se punim srcem Dragiša – ima da legnem na onaj krevet, pored ovog mog ispisnika, pa ujutro, ko se od nas dvojice probudi, taj će i da navabi živinu. A dotle, samo ću ovako da ga pokazujem ljudima. – Znate kako ga je radio, kako mu je uzimao meru – šali se sin Milan koji nas je krivudavim stazama i bogazama pored tamnavskih ugljenokopa, uz Kolubaru i dovezao do očevine u Jabučju, koju bi, kako reče, jer je zabita, dolazeći iz Beograda, teško mogli da nađemo . – Legao je na jednu dasku i rekao unuci da mu kredom povuće po dasci, baš tamo gde mu se završavaju šiljkani i šajkača, i obavezno ocrta i popola, gde je bio zategao pojas od pantalona. To su mu bile mere za skulpturu. Nije hteo da omane ni u milimetar, da ne napravi nekog drugog, nego sebe. – Bilo mi od tada nekoliko puta loše – nastavlja priču Dragiša – al’ zahvaljujući ovom mom dvojniku, dubleru, ja svanjivam svako jutro i idem za živinom, a ko zna da li bi tako bilo da se ovaj ovde nije opružio. No, ne uzima ni njega, biće da mu još nismo po volji, evo ga, leži, vidite ga… – smeje se šeretski naš domaćin. U sobi između kovčega i kreveta nalaze se skulpture „Molitva” i „Krilati anđeo”. Zidove sobe krase reljefni prikazi „Tajne večere”, „Skidanja s krsta” i mnoštvo ikona. Iz ove sobe proisteklo je Dragišino poimanje sveta i umetnosti sve što umetnik opaža i spoznaje u mirnom seoskom okruženju zelenih proplanaka oko Kolubare, ali i crnih ogromnih rupčaga tamnavskih ugljenokopa koji se neumitno približavaju prvim okućnicama rodnog mu Jabučja. – Ko smrt čeka – zagonetno će Dragiša – taj će otkriti sve što mu je na srcu. Ali, što više i što dublje saznaješ svoj život, tim manje veruješ da se on može uništi smrću. Za Dragišu je sve tema, pogotovo što je rano naučio da nemanje zameni umećem. Radio je kao železnički radnik i ratar, a bio je, i dandanji je, vičan i mnogim zanatima. Kuća, ograda, pokućstvo, sve je to delo Dragišinih ruku. Još kao dete, zimske večeri, prekraćivao je režući razne upotrebne i ukrasne predmete od drveta, poneke ih prodajući na beogradskim pijacama. I sve tako do 1964.godine, kada su njegove rukotvorine nekako došle u ruke slikaru i profesoru Ivanu Tabakoviću, koji je sa velikom pažnjom pratio i štitio rad samoukih slikara. Uz podsticaj, podršku i na nagovor profesora, Dragiša i sin mu Milan, izlagali su zajedno sa njim svoje rezbarije u drvetu. Bilo je to pre tačno četrdeset godina u Beogradskom grafičkom kolektivu, a novinari nisu mogli čudom da se načude; profesor Tabaković izlaže zajedno sa dva vajara – naivca. Saživljenost sa prirodom i ljudima ogleda se i u izboru materijala u kome on i sin danas rade. Kao što je njegov pogled okrenut ka veri i mitu, tako je odabrao i drvo koje i samo ima svoju istoriju i legendu: crna hrastovinu koju vade iz tresetišta pored Kolubare. Prastara je, otporna i jaka, toliko čvrsta, da ponekad i tri testere „štilovke” odu na remont dok se skulptura napravi. – Vreme, voda i zemlja tvorili su njenu građu baš kao i ljude koje od nje vajam i režem – kaže Dragiša, milujući jedno od tri stabla visoka nekih tri do pet metara, širine oko dva metara, izvađenih sa tamnavskih kopova. – U oba slučaja reč je o životu, stradanju i ponovnom rađanju – nastavlja Dragiša. – Kao što selišće na stablu menja, tako prolazi i ljudski rod. Odlaze jedni, dolaze drugi ljudi, al’ za njima, treba nešto lepo da ostane. Ja se trudim, i uspevam. Moj Milan me je nadmašio u svemu, on me je i naučio nekim savršenstvima u skulpturi, pa na onu njegovu pošalicu da ljude upoznaje s pokojnim ocem ja uzvraćam; e, tako ti je kod nas Stanisavljevića, „od sina je ostanulo ocu”. Milan je vrhunski suklptor. Na meni prihvatljiv način prenosio mi je savete učenog profesora Ivana Tabakovića, preuzevši na sebe ulogu čuvara mojih, kako jednom neko napisa, u crnoj kolubarskoj hrastovini neiskvareno oblikovanih osećanja. Dragišu produžava i nadmašuje sin Milan, a umetničku nit sa uspehom nastavlja i unuka Ivana, koja nosi ime pokojnog profesora Ivana Tabakovića. A da sudbinski božji prst bude čudovišniji, rođena je istog dana kada je velikan srpske umetnosti preminuo. ANTRFILE: Divili se Evropljani, al’ i Amerikanci Dragišine skulpture nalaze se voljom ljudi kojima su se dopale, u kolekcijama bogatih na svih pet kontinenata. Dve godine, njegove skulpture, zajedno sa radovima slikara i naivaca iz Jugoslavije, obišle su čitavu Ameriku od Vašingtona do Tenseija. Ljudi su kupovali, divili se i uživali. – Ja se ne mučim dok radim. Ne tražim i ne izmišljam rešenja, koj’ će mi… Kad ne znam ‘de je čovek popola, šta mu je nagore, a šta nadole, ja legnem na deblo, unuka mi kredom il’ noktom, zabeleži kraj glave, stopala, i tu gde mi je kaiš na pantalonama, da imam celu figuru, i eto ti čoveka. Koja, druga mera, mi treba. Nikoja. Tako rezbareći izradio sam sve svece i vladare srpskog roda i poroda, od slavske mi ikone Svetog Đorđija, do Lazareve subote, gde je sedam likova na ikoni, sa crnim gavranom zloslutnikom nad glavom. I sve je to ovde, u ovoj mojoj kući, koja bi da je volje i para valjevskih i drugih vlasti, mogla i muzej da bude, da ljudi dolaze, gledaju i uživaju. ANTRFILE: Da spustim skulpturu, tu na Terazije – Imam jedan san – kaže Dragiša – Da me neko odvede kod gradonačelnika Beograda Radmile Hrustanović da mogu da joj pokažem skice za skulpturu koju sam namenio Beogradu. Da onda tu skulpturu uradim, za to još imam snage, i da bude jedno pet metara visoka i dva široka, od crne kolubarske hrastovine, koja je na dnu reke u mulju ležala neki kažu 10.000 a neki i 100.000 godina. Da onda ovde u selo dođe helikopter, da vežu lancima to moje delo i da ga spuste na Terazije, gde bi posle vekovima podsećalo na Dragišu Stanisavljevića iz Jabučja. Jeste, to sanjam. I da znate, srećan je onaj ko ima snove koji ga uspavljuju. Naspavao se toliko da mu se više i ne mili živeti, nego radostnik samo sanja… ----------------------------------------------------- He was born in Jabučje near Valjevo in 1921. He began doing sculpture in 1958. The life in the country under patriarchal principles, with century-old forests of his homeland and the impulse for modelling were basic motivational preferences of Dragiša Stanisavljević. Frontal aspect, simplicity of expression and archaic approach to form are unconsciously achieved. The artist liberated the form, polished it to brightness, made it round and emphasised its organic essence, thus completing what the nature had begun. Everything was stylised nearly to the bare, basic primordial form, and reduced with the pronounced sense for measure, which was known only to authentic artists of primitive cultures. More than five-decade-long instinctive and creative work of this artist pointed to the force of his authentic and original forms and the connection between primordial and modern sensibility of artistic expression. Age-old oak trunks which he tooled from the bed of the Kolubara River had a secret trace in its very substance, a kind of patina. With a pronounced sense of harmony, without gestures, expressive movements, but with interest in the spiritual background of his figures, Dragiša Stanisavljević understood the role of a form with the sensibility of a contemporary artist. Relief-like concept of form with pronounced vertical composition helped the artist with the simplicity of expression, especially when the selected motif was philosophical contemplation on human relationships, destinies, hidden characteristics, sins or prayers. He received many awards and recognitions for his monumental sculptures, among which the Award for Entire Artistic Work at the Tenth Biennial of Naïve and Marginal Art in Jagodina, 2001 was the most significant. He is a world classic. References: Oto Bihalji-Merin, Snovi i traume u drvetu, Beograd,1962 M. Bošković; M.Maširević, Samouki likovni umetnici u Srbiji, Torino,1977 Oto Bihalji-Merin; Nebojša Bato Tomašević, Enciklopedija naivne umetnosti sveta, Beograd, 1984 N. Krstić, Naivna umetnost Srbije, SANU, Jagodina, 2003 N. Krstić, Naivna i marginalna umetnost Srbije, MNMU, Jagodina, 2007 Lj. Kojić, Dragutin Aleksić, monografija, MNMU, Jagodina, 2007 N. Krstić, Histoire de Voire, Dragiša Stanisavljević,katalog, Pariz, 2012. N. Krstić, Outsiders, katalog, MNMU, Jagodina, 2013.

Stariji i noviji brojevi Politikinog zabavnika Od 1000-1200, 109 komada Od 1200-1300, 98 komada Od 1300-1320, Od 1500-1600, 87 komada Od 1600-1700, 99 komada Od 1700-1800, 99 komada Od 1800-1900, 27 komada, i veliki broj primeraka od 1900 pa navise, odlicno ocuvani primerci

Autentičan afrički duborez u jako lepom stanju, delo afričkog umetnika — kupljen u Zambiji 1973. Dimenzije: 59cm x 25cm

Autentičan afrički duborez u jako lepom stanju, delo afričkog umetnika — kupljen u Zambiji 1973. Dimenzije: 60cm x 25cm

Jovan Soldatović (1920 - 2006) dolazi kao Djordje Balašević vajarskog sveta i drugi kapetan panonske ladje ... u njegovom opusu kao najreprezentativniji komad po kom je najvise poznat izdvaja se upravo ova graciozna Zlatna košuta, oko 1970 - primerak koji dobijate je fotografisan i nalazi se na snimku koji ste upravo videli materijal : bronza visina sa drvenim postoljem oko 36 cm u prilogu vidi se nekoliko primeraka slične skulpture u direkciji modne kuće Mona što je dokaz da ovaj motiv spada u sam vrh jugoslovenske vajarske / kulturne scene ...

Djordje STANIC Grad, 2018 ulje na platnu nije uramljeno 48 x 61 cm signirano i datirano ... stanić đorđe

Goran Mitrović Objekat 40cm /led light/ Publikovana i izlagana.

Delo bez naziva,publikovano u katalogu...

Set četiri uniatne keramičke figurine donete iz Pariza cca 1925. ORKESTAR DUHOVA predstavlja duhove zaštite doma u tradiciji Kambodžanskoj kulturi koji muzikom odagnavaju zle sile. Radi se o modernoj interpretaciji nepoznatog pariskog vajara iz treće decenije XX veka koji ih je stvorio inspirisan dalekoistočnom tradicijom. Svaka od figura je potpuno unikatna, izrađena ručno od keramike glazirane u boju sivo zelene patine. Figure su iznutra šuplje, osmišljeno da bi se mogle osvetliti iznutra i prosijavati kroz otvore. Dimenzije pojedinačnih figurina su cca 9x9x7 cm. Prodaju se isključivo kao komplet. Dogovor moguć, pitanja u inbox ili telefonom. Pogledajte i ostale moje oglase.

Visina: 23 cm Širina: 16 cm Težina: 1,35 kg Poznati ruski vajar, sa njegovim potpisom. Liven od silumina, legure silicijuma i aluminijuma.

za pisaci sto ili vitrinu pa da se posetioci, sagovornici najeze - izuzetno tezak rad, bronza, nekoliko kilograma - Cele Kula, autor (vajar) za sada nepoznat druga polovina XX veka bronza, drveno postolje visina h = 17,5 cm plus visina postolja 3,5 cm obim (12,5 x 12 cm) x 2 Obicna prasina vidi se na snimcima na drvenom postolju, pardon.

naiva,primitivna umetnost,outsider art skulptura od drveta dimenzije 34x9x6 cm,tezina 1,3kg potpis se nalazi na poledjini skulpture Dragiša Stanisavljević (Jabučje, 1921 – 21. avgust 2012) bio je vajar, klasik naivne umetnosti Srbije. Frontalnost i jednostavnost u izrazu, arhaično shvatanje forme, nesvesno su postignuti. Iz crnih, stoletnih debala umetnik oslobađa čistu formu, gladeći je do sjaja. Zaobljava je i ističe njenu organsku bit. Završava ono što je priroda davno započela. Sve je stilizovano gotovo do ogoljene, osnovne praforme, redukovano s izrazitim osećajem za meru, kakav su posedovali samo izvorni umetnici primitivnih kultura. Instiktivno stvaralaštvo ovog umetnika koje traje već više od pet decenija, ukazuje na snagu autentičnosti njegovih originalnih formi, na vezu između praiskonskog i modernog senzibiliteta likovnog izražavanja. Stoletna hrastovina koju vadi iz korita obližnje reke, nosi sama po sebi neki tajanstveni trag na svojoj materiji, vrstu patine. Sa izrazitim osećajem za harmoniju, bez gestova, sa interesovanjem za duhovnu podlogu svojih likova. Dragiša nesvesno shvata ulogu forme u postizanju univerzalnog. Reljefno shvatanje forme sa izraženim vertikalnim komponovanjem pomoćiće umetniku u njegovoj jednostavnosti izraza naročito kada za motiv bira filozofska razmišljanja o odnosima ljudi, njihovim sudbinama, skrivenim osobinama, njihovom grehu ili molitvi. Izlagao je samostalno i grupno počev od 1964. godine, u zemlji i inostranstvu, kao i na gotovo svim međunarodnim izložbama naivne i marginalne umetnosti (svetskim trijenalima u Bratislavi, počev od šezdesetih godina, tematskim izložbama u Martinjiju, Parizu, Pragu, Budimpešti itd.) [3] Za svoje monumentalne skulpture, dobijao je više nagrada i priznanja, od kojih je najznačajnija Nagrada za ukupan umetnički rad na 10. Bijenalu naivne i marginalne umetnosti, 2001. godine u MNMU, Jagodina, Srbija.

25 x 6 x 5 cm, tezina oko 1kg nedostaje postolje ne garantujem period (deluje dosta staro,mozda cak i 18 vek) samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo Kraljevstvo Benin bila je pretkolonijalna afrička monarhija na području današnje države Nigerije. Kraljevstvo nema nikakvih veza sa današnjom modernom državom Benin. Pre 7. veka naše ere, istorija crne Afrike je slabo poznata. Tokom evropskog srednjeg veka, razvijaju se velike kraljevine. Nalazile su se južno od Sahare, pored velikih reka. U 14. veku nijedno od ovih kraljevstava, ne uspeva da se odupre dominaciji Evrope. Narodi crne Afrike su trgovali sa Berberskim stanovništvom, koje živi u severnoj Africi. Roba kao na primer so, zlato, plod kole... prelazila je preko pustinje na leđima kamila. Između 5. i 11. veka Kraljevstvo Gana, zasniva svoju privredu na trgovini. Ali u 11. veku narodi sa severa, koji su prešli u islamsku veru, počinju sa osvajanjem ovog dela Afrike. Tako nastaju muslimanske države u crnoj Africi. Kraljevstvo Benin je ostalo po strani muslimanskih osvajanja. Nastalo je u 12. veku, a u 15. veku se proteže od oblasti Lagosa do reke Niger. U ovom periodu umetnost u Beninu, a posebno umetnost livenja bronze, dolazi do vrhunca. Grad Benin je raskošna prestonica, koja pokazuje moć carstva. Palata je bila pretrpana umetničkim delima, a posebno su bile poznate Obine glave, izlivene u bronzi. Šanac i dupli bedem od stabala, štitili su ovaj grad. Iza zida jednospratne kuće, obrazovale su ulice. Svaki deo grada je bio rezervisan za jedno zanimanje. Na primer vajari u slonovači, drvorezci, kožari, kovači, livci bronze... Vladar kraljevine Benin je bio oba. Smatralo se da je umetnost samo obina privilegija. Jedino je on smeo da nosi koralne ogrlice. Umetnici nisu smeli da liju bronzu, ili vajaju u slonovači bez njegove dozvole. Metal je simbolizovao monarhiju, a slonovača čistotu. U palati su se nalazile maske i figure od drveta, slonovače i bronze. U 14. veku jedan livac iz susednog grada Efe dolazi u Benin, da podučava svojoj tehnici livenja bronze, livce u Beninu. Njegova tehnika livenja bronze je izgledala ovako:prvo se oblikuje lice u glini, a zatim se prekriva tankim slijem voska, pa se ponovo prekriva glinom. Figura bi se ostavila da se peče. Kada se vosak istopi tokom pečenja, livac popunjava šupljinu gde se nalatio vosak tečnom bronzom. Nakon što se kalup ohladi, livac ga oprezno razbija, da ne bi oštetio bronzu. I na kraju kada se kalip razbije, pojavljujese bronzana glava. ----------------------------------------- Art of the Kingdom of Benin Benin art is the art from the Kingdom of Benin or Edo Empire (1440–1897), a pre-colonial African state located in what is now known as the South-South region of Nigeria. Primarily made of cast bronze and carved ivory, Benin art was produced mainly for the court of the Oba of Benin - a divine ruler for whom the craftsmen produced a range of ceremonially significant objects. The full complexity of these works can be appreciated only through the awareness and consideration of two complementary cultural perceptions of the art of Benin: the Western appreciation of them primarily as works of art, and their understanding in Benin as historical documents and as mnemonic devices to reconstruct history, or as ritual objects. This original significance is of great importance in Benin. The royal arts of the Benin Kingdom of south-central Nigeria affirm the centrality of the oba, or divine king, portraying his divine nature. While recording the kingdom`s significant historical events and the oba`s involvement with them, they also initiate the oba`s interactions with the supernatural and honor his deified ancestors, forging a continuity that is vital to the kingdom`s well-being. The materials used in Benin`s royal arts—primarily brass, ivory, and coral—are endowed with sacred power. The innate value of these materials within Benin and the time and skill that is invested in working them reflect the earthly and otherworldly influence of the oba and the great wealth of his kingdom. Benin`s royal arts belong to a tradition that favors convention even as it promotes creativity and innovation, especially as a reflection of royal prerogative. Through time, rulers have used the arts to interpret the history of the kingdom and to orient themselves with the past in an effort to support their own initiatives and define their images for posterity. Although only popularly known to Western audiences after the Benin Expedition of 1897, Benin art has been in existence since at least the 13th century. A newly installed oba is responsible for creating an altar dedicated to his father, commissioning the appropriate objects to adorn it and activating it on a regular basis with sacrifices of food or animal blood. The oba does the same for his mother if she attained the title of iyoba, or queenmother. While bells and rattle staffs are placed on all ancestral altars, ivory tusks and commemorative brass heads are made specifically for royal altars. Associated with trade, ivory and brass are durable and valuable, and their colors—white like sacred kaolin clay and red like fire and coral beads—relate to royal power. Before the British conquest, an oba`s courtyard was the focal point for rituals in his honor. British troops reported 18 altars dedicated to previous obas when they took possession of the palace in 1897. Today, all of the royal altars stand together in a single courtyard. One of the objects unique to Benin art is an Ikegobo, or `altar to the hand,` which celebrates the accomplishments of exceptional individuals. The hand is associated with action and productivity, and is considered the source of wealth, status, and success for all those who depend on manual skill and physical strength. Altars of this kind are commissioned in terracotta, wood, or brass, depending on the status of the patron. Private and public ceremonies mark many of the important moments in Benin`s yearly calendar. In the past, an elaborate series of rites were performed throughout the year to secure otherworldly support for the kingdom`s well-being and to celebrate decisive events in its history. For the sake of convenience, the current monarch, Oba Ewuare II, emphasizes the end-of-year festival called Igue, which is held during the winter holidays to allow the greatest number of people to attend. Igue includes a sequence of rituals that renew the oba`s supernatural powers and cleanse the kingdom`s unruly spirits. Benin`s other important ritual festivals include Ague, where the first budded yams are blessed in hopes of a successful harvest; Ugie Ivie, the Festival of Beads, in which the oba`s coral and red stone regalia is bathed in cow`s blood to reinvest it with spiritual force; Ugie Erha Oba, which honors the oba`s father and all paternal ancestors; Oduduwa, a masquerade that likewise honors the oba`s paternal ancestors; and Ugie Oro, celebrating Oba Esigie`s victory over the Idah Kingdom in the 16th century. Finely carved ivory double gongs are examples of art related to rituals at court. They are called “double” gongs because of second, smaller resonating cups at their front. Typically, the central image is the oba in coral regalia supported by the high priests osa and osuan, officials who tend the altars of the kingdom`s two patron gods. These gongs are still carried today by the oba during Emobo, the last of the empowering rites of the Igue festival. The oba gently taps the ivory instrument, creating a rhythmic sound to calm and dismiss unruly spirits from the kingdom. The oba is referred to metaphorically as “the leopard of the house,” and images of the beautiful, cunning, and immensely dangerous cat appear frequently in Benin`s royal arts. Before the British invasion in 1897, domesticated leopards were kept in the palace to demonstrate the oba`s mastery over the wilderness. Leopard imagery is also frequently linked to the oba`s military might. The oba`s divine right to rule is reiterated in his regalia. His coral crowns, shirts, aprons, necklaces, and accessories refer to those that Oba Ewuare is said to have stolen from Olokun, the god of the waters and prosperity. Coral and red stones such as jasper and agate are also filled with supernatural energy, or ase, as are elephant ivory and brass, two other valuable materials that the oba has historically controlled. Despite his divine status, the oba can not rule alone. He must rely on others to fulfill his destiny, a dependence that is physically expressed when he walks or sits with his arms supported at the elbows and wrists by attendants. They help him bear the weight of his regalia, a constant reminder of the burden of kingship. Brass casters (igun eronmwon) are the highest-ranking craft guild within the hierarchical structure of the Iwebo society, followed by blacksmiths (igun ematon) and ivory and wood carvers (igbesanwan). The origins of brass casting in Benin are debated. One popular story credits Oba Oguola (enthroned c. 1280) with sending for a master brass caster from Ile Ife, the capital city of the ancient Ife Kingdom to the northwest, and with later establishing a royal brass-casting guild. Others suggest brass casting developed independently in Benin and may have mutually benefited from exchange with Ile Ife. Casters in both regions used the lost wax method, in which a precisely detailed wax model is formed over a clay core. When the model is complete, clay is carefully applied over the wax. It is then heated, melting the wax, which exits from a narrow channel. Next, molten metal is poured into the mold. Once cool, the hardened clay is chipped away, leaving behind an image now cast in bronze. The decline of Benin art occurred at the end of the 19th century when the Benin Expedition of 1897 [6]by the British caused impairment in the creation of the arts. On February 18, 1897, the British arrived in Benin City to punish a massacre. The possessions of the oba and his court became spoils of war. The objects were rounded up with little regard for their associated meaning; no systematic record was kept of their grouping or placement. Many of these objects were sold in London to defray the cost of the expedition.

Unikatan poklon savrsen za sve prilike, posrebrena orhideja na grani sa takodje posrebrenom vazom u kvalitetnoj kutiji sa garantnim listom hologramom i serijskim br. Besplatna isporuka na teritoriji Srbije. Saljemo širom sveta. U ponudi takodje i zlatna orhideja u mojim oglasima.

U mitologiji Srba JAROVID (Jarovit, Jarilo, Gerovit) je bog rata, Sunca i donosilac plodnosti. Poznat kao zaštitnik nejakih i nemoćnih bio je borac za pravdu, mir i slogu među ljudima. Zato je često prizivan da zaštiti ljude, stoku i useve od gradonosnih oblaka, ali i da donese kišu u vreme suša, i zemlji podari plodnost i novi život. Praznik koji danas slavimo kao Đurđevdan u davna vremena pripadao je ovom božanstvu i proslavljao se na gotovo isti način. I tada su vernici od ranog jutra donosili zeleno granje, lišće i cveće, pa su kitili kuće, kapije i torove. Venci od poljskog cveća bi se bacali u reku ili potok, da bi ovce, krave i koze dale toliko mleka koliko vode protekne pod njima. Takođe, momci su pravili lutku od slame i zelenog granja, koja je predstvaljala Gerovita i bacali u vodu nadajući se da će to omogućiti rodnu godinu. U svom ratničkom aspektu, predstavljen je kao snažni vitez sa sedam glava i osam mačeva, poprsja pokrivenog gvozdenim mrežastim oklopom, sa velikim odbrambenim i bleštavim štitom, obloženim zlatnim pločicama sa slikom belog dvoglavog orla, koji se kao sveta relikvija čuvao u hramu i iznosio pred narod koji mu se klanjao dodirujući čelom zemlju. Ovaj prikaz Jarila u hrastovom drvetu je autorski rad vajara Jovana Petronijevića. Uz njega dobijate i sertifikat o autentičnosti. Prečnik je 30cm i spreman je da se postavi na zid. Dostupan je i jedan od 40cm, njegova cena je 26200,00 Pogledajte celokupnu našu ponudu inspirisanu srpskom, slovenskom (i pomalo vikinškom i keltskom) mitologijom https://www.kupindo.com/Clan/ROD-suveniri/SpisakPredmeta

ULTRA RETKO,OD BROJA 1 IZ 1952 GODINE DO BROJA 417 KOJI JE ZADNJI BROJ U 1959 GODINI,MEDJU NEKIM PRVIM BROJEVIMA IMA LEPLJENO SELOTEPOM,CEPNUTO I NEDOSTAJE PAR DELOVA SA STRANICA,NEKI LISTOVI ISPADAJU,KAO NA SLICI,I BROJ 366 NEMA PRVU STRANICU,OSTALI ODLICNO OCUVANI,CENA SPUSTENA

ODLICNO OCUVANA,PRIRODNA VELICINA,OVAKVI MODELI SE PRODAJU OD 1500 DO 2000 EVRA,POSEDUJE JEDNU POLOVINU MOZGA

Prodajem Politikine Zabavnike od broja 2575 (15.06.2001. ) do 3157 (10.08.2012. ) Svi brojevi su tu tako da je niz kompletan, nisu koričeni niti vađeni iz kompleta. Poklanjam još tridesetak primeraka (ranije godine) pa je na gomili 600+ komada. Sve je odlično očuvano, bez cepanja, selotejpa i žvrljanja. Delimičan popis stripova/junaka: Gospodari rata Crne marame Brod koji su ubili Iznogud: 56 epizoda Izgubljena slika Modesti Blejz: 10 epizoda Džeremaja: 16 epizoda Adler: 2 epizode Kalokagarti: 3 epizode Marina: Zakletva iz crne kule Tri musketara Vremeplov Ratnik duge Tintin: 17 epizoda Dante Pretnja s juga Dekalog: Kletva je bačena Mrša i Trba: Igra Bogova Džentlmeni: Prepad u Barseloni Škorpija: 9 epizoda Talični Tom: 2 epizode Vinsent i Van Gog: 2 epizode Doktor Misterija: 2 epizode Fantom: 4 epizode Dikan: 2 epizode Srca i duše Rip Kirbi: Muzika za pljačkaše Porodica Zubić: 4 epizode Tajni izbavitelj Ulica Bejker: 11 epizoda Maks Debris: Ispovest pravog krivotvoritelja Plašt i očnjaci: 10 epizoda Čovek iz Tanganjike Hogar Strašni Oblaci Vekovnici: Rekvijem Afrika Tragom Drakule: Vlad Cepeš W-E-S-T: 5 epizoda Vejn Šelton: 8 epizoda Džon Roner: 7 epizoda Kuća Muza: 4 epizode Barselona Divlji Bil je mrtav Tajna Samsare: 2 epizode Bernard Prins: Pretnja na reci Bleksad: 4 epizode Đavo sa sedam mora: 2 epizode Spiru i Fantazio: 5 epizoda Noć punog meseca Boa-Mori: Nebesko oko Nažalost, nema mesta za potpuni popis sadržaja ovih sjajnih časopisa. Zbog ukupne težine najbolje bi bilo lično pruzimanje mada i slanje poštom nije isključeno

Skulptura naivna umetnost naivni umetnik Bogosav Živković 1920-2005 rezbarena u drvetu dimenzija 26x10cm potpisana vrlo dobro ocuvana.

Skulptura naivna umetnost naivni umetnik Bogosav Živković 1920-2005 rezbarena u drvetu dimenzija 26x4cm potpisana vrlo dobro ocuvana.

Skulptura naivna umetnost naivni umetnik Bogosav Živković 1920-2005 rezbarena u drvetu dimenzija 22x3cm potpisana vrlo dobro ocuvana.

Skulptura naivna umetnost naivni umetnik Bogosav Živković 1920-2005 rezbarena u drvetu dimenzija 26x5cm potpisana vrlo dobro ocuvana.

Skulptura naivna umetnost naivni umetnik Bogosav Živković 1920-2005 rezbarena u drvetu dimenzija 32,5x6,5cm potpisana vrlo dobro ocuvana.

Skulptura naivna umetnost naivni umetnik Bogosav Živković 1920-2005 rezbarena u drvetu dimenzija 28x9cm potpisana vrlo dobro ocuvana.