Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Florenski Andric Teolog Goriceva Bickov Bulgakov Vesna Krmpotic Eugen Verber Dusan Pajin .....

STANJE KAO NA SLICI.. IZDAVAC:`GRADSKI SEKRETARIJAT ZA NARODNU ODBRANU NOVI SAD`,1981 GODINE,118 STRANA

Odlicno ocuvana knjiga. Izdavac Tehnicka Knjiga. 307strana. Puno crteza,ilustracija...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ovo delo je serijal kratkih eseja o duhovnosti. Težiti duhovnosti kao individua nije jednostavnom ali treba biti istrajan poput planinskog vrha Everesta koji teži da dodirne nebo. Put ka samozadovoljstvu, samopouzdanju i ličnoj sreći je u potrazi za Bogom i svojom suštinom. Šri Činmoj (1931-2007) je bio savremeni duhovni Učitelj koji se posvetio tome da inspiriše i služi one koji traže dublji smisao života i da doprinese da se postigne sklad među ljudima raznih nacija, vera i kultura. Podučavajući meditaciji, držeći predavanja i pišući brojne knjige, kao i sopstvenim životom posvećenim služenju čovečanstvu, nastojao je da inspiriše druge da krenu unutrašnjim putem koji vodi miru i ispunjenju. Kratka biografija Rođen kao Činmoj Kumar Goš 1931. godine u seocetu Šakpura u Istočnom Bengalu (danas Bangladeš), Šri Činmoj je bio najmlađe od sedmoro dece. Posle smrti oba roditelja, 12-godišnji Činmoj je 1944.godine stupio u Šri Aurobindov ašram, duhovnu zajednicu u blizini Pondičerija. Njegov život intenzivne duhovne prakse sastojao se od meditacije i po 14 sati dnevno, uporedo sa pisanjem poezije, eseja, nesebičnim služenjem i bavljenjem atletikom. Još kao tinejdžer imao je niz dubokih duhovnih iskustava i postigao duhovno ostvarenje. Ostao je u ašramu dvadeset godina, produbljujući i proširujući svoje ostvarenje. Godine 1964. došao je u Njujork da bi svoje unutrašnje bogatstvo podelio sa iskrenim tragaocima. Tokom svog boravka na Zapadu, napisao je preko 1500 knjiga, komponovao oko 22000 muzičkih kompozicija i naslikao na stotine hiljada slika. Inspirisao je osnivanje najveće sportsko-humanitarne manifestacije posvećene skladu u svetu, Peace Run (Trka mira), 1987. godine. Na poziv tadašnjeg generalnog sekretara Ujedinjenih Nacija, U Tanta, Šri Činmoj je 1974. počeo da održava meditacije posvećene svetskom skladu u sedištu UN u Njujorku. Te meditacije je nastavio do kraja života. Njegovo učenje i primer i dan-danas nadahnjuju i uzdižu svest mnogih ljudi širom sveta. „Naš put, put srca, je i put prihvatanja. Moramo da prihvatimo svet. Ako odemo u pećine Himalaja ili sedimo na vrhu planine i vapimo za svojim ličnim dostignućem i zadovoljstvom, onda nećemo činiti ništa za svet. To je slično sledećem: ja ću da se najedemo do mile volje, a ostaviću moju braću i sestre nenahranjene i gladne. To nije dobro. Ako sam zaista ljudsko biće, onda moram da se postaram da i moja braća jedu sa mnom. Samo ako budemo zajedno jeli bićemo zaista zadovoljni.“

Milutin Cekic zacetnik moderne rezije u srpskom pozoristu Muzej pozorisne umetnosti srbije, 2012. Mek povez, format: 21x22 cm, 64 strane, ilustrovano, cirilica. Korice kao na slikama. Unutra odlicna. Nema tragova pisanja. Kompaktna. ktj-62 0607232

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Autori: Charles Ingrao, Thomas A. Emmert Format: 15,5x23,5 Povez: broširan Br. strana: 435 Izdavač: Biblioteka Memorija, Sarajevo Ova knjiga predstavlja rezultat međunarodne istraživačke inicijative od preko 300 vodećih istoričara, društvenih naučnika i pravnika i u jednom delu je prikupila ključne dokaze koje su prezentovali svi učesnici u nedavnim jugoslavenskim sukobima. Ona predstavlja direktan napad na jednostrane interpretacije koje su nacionalistički političari i mediji nametnuli na masovnu kulturu u svakom od bivših jugoslavenskih entiteta.

Vreme bezumlja : dokumenti o bugarskim zločinima u Vranjskom kraju 1915-1918 AUTOR: Aleksandar Trajković IZDAVAČ: Ekonomska politika GODINA: 1981. POVEZ: Tvrdi, sa omotom STRANA: 239; + 24 nenumerisanih, ilustrovanih FORMAT: 24 cm TEŽINA: 0,6 kg STANJE: NOVO (omot malo oštećen)

Spoljašnjost kao na fotografijama, na desetak mesta ima podvicenih recenica hem. olovkom, nista strasno! Sve ostalo uredno!

Nadahnuto putovanje kroz duhovnost, vizije, moći i pre svega mudrost indijskih učitelja, koji su autoru pomogli da spozna suštinsku vezu Hristovog gnostičkog nasleđa i jedinstva srži njegovog učenja sa spoznajama mistika azijskih predela. Još jedna knjiga srca koja briše granice između tradicija istoka i zapada, pokazujući da večna mudrost dolazi iz istog božanskog izvora, prelivajući se na sve strane sveta podjednako. odlično očuvana kao nova posveta na predlistu Ц

Svetovi, Novi Sad, 2005. Mali format, mek povez sa omotom, 270 strana. Knjiga ima oštećenje koje možete videti na naslovnoj slici i podvlačena je 30-ak strana. Iako se u dvadesetom veku estetika mrvi i ne može joj se dati koherentni oblik, ipak obimna produkcija estetičkih tekstova, može nas navesti i da dvadeseti vek definišemo kao `vek estetike`. Polazeći od četiri konceptualna polja - život, forma, znanje, delovanje, Perniola izdvaja isto toliko linija estetičke refleksije koje odatle proističu i ilustruje ih pozivajući se na različita dela: od Diltaja do Fukoa (estetika života), od Velflina do Makluana i Liotara (estetika forme), od Kročea do Gudmana (estetika i znanje), od Djuia do Bluma(estetika i delovanje). Njima se pridružuje peta linija koja seže u područje afektivnosti i emotivnosti: refleksija na temu osećanja (koja određuje teoretski rad samog Perniole) , a proizlazi u dvadesetom veku iz dela koja nisu direktno povezana sa estetikom, a ipak su ključna u formulisanju i preformulisavanju savremenog senzibiliteta, kao što su dela Frojda, Hajdegera, Vitgenštajna, Lakana, Gatarija. Čak i onima kojima estetika nije bliska, ovo delo može biti inspirativno : Perniola nudi obilje ideja, znanja, novog promišljanja i onoga što estetika jeste, baš kao i svega onoga što je oblikuje, menja i suštinski čini drugačijom od svih ostalih disciplina. s

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! - Fantazija o Geteu - Dostojevski - sa merom - Niceova filozofija u svetlu naseg iskustva - Josif i njegova braca Tomas Man (nem. Paul Thomas Mann; Libek, 6. jun 1875—Cirih, 12. avgust 1955), bio je nemački romanopisac i pripovedač, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1929. godine. Detinjstvo i školovanje Rođen je u nemačkom gradu Libeku 6.juna, u staroj i uglednoj trgovačkoj porodici. Bio je drugo od petoro dece trgovca Tomasa Johana Hajnrifa Mana i Julije de Silva Bruns, poreklom Južnoamerikanke. Njegov stariji brat Hajnrih, koji će i sam postati pisac, rođen je 1871. godine. Imao je i dva mlađa brata, Karla i Viktora i sestru Juliju.[1] Pohađao je gimnaziju `Katherineum` u Libeku, ali su ga mnogo više od škole interesovali muzika, čitanje i pisanje. Prve književne pokušaje, po ugledu na Hajnea na kojima se potpisao sa Paul Tomas, objavio je u gimnazijskom časopisu Der Frühlingssturm (Prolećna oluja) koji je sam uređivao.[2] U ranom detinjstvu živeo u dobrostojećoj porodici, ali se to menja posle očeve smrti 1891. godine. Porodica se seli u Minhen, dok je Tomas ostao da završi školu u Libeku. Pošto se pridružio porodici u Minhenu, tokom 1894. i 1895. na Visokoj tehničkoj školi u tom gradu sluša predavanja iz istorije umetnosti, istorije književnosti i ekonomije. U tom periodu objavljuje i prvu zapaženu novelu u časopisu Dvadeseti vek koji je uređivao njegov brat Hajnrih.[1] Porodica Godine 1905. oženio se sa Katjom Pringshajm, kćerkom minhenskog profesora matematike. Katja i Tomas će imati šestoro dece, od kojih će neka, kao Klaus, krenuti očevim stopama i poslati književnici. Pored Klausa, Manovi su imali i kćerke Eriku, Moniku i Elizabetu, i sinove Gotfrida i Mihaela. Odlazak iz Nemačke Tokom Prvog svetskog rata Tomas Man je zbog političkih stavova došao u sukob sa bratom Hajnrihom. Neposredan povod za netrpeljivost bilo je objavljivanje Manovog teksta Fridrih i velika koalicija (Friedrisch und die grosse Koalition) u kojem je branio nemačku politiku. Ipak, dve decenije kasnije, u vreme uspona Hitlera, Man uviđa opasnost od nacizma i drži 1929. godine govor koji je 1930. godine objavljen pod nazivom Apel razumu (Ein Appell an die Vernunft). Kada je tokom 1933. godine, zajedno sa suprugom putovao po Evropi i držao predavanja, sin Klaus i kćerka Erika mu šalju upozorenje da se više ne vraća. Kuća Manovih je konfiskovana; tada je i doneta odluka o deportaciji Manovih u logor Dahau.[1] Manovi se zadržavaju u Švajcarskoj, u malom mestu blizu Ciriha. Od 1934. Man putuje više puta u Ameriku gde drži predavanja, da bi konačno postao profesor na Prinstonu 1938. godine. U Americi je Man prihvaćen kao slavni evropski emigrant. Ubrzo se cela porodica okupila u Americi i potom preselila i Los Anđeles. Zvanično Man postaje američki državljanin 1944. godine. Tokom 40-ih drži više govora protiv nacizma, koji su objavljeni 1944. godine. Posle rata, godine 1952, prelazi ponovo u Švajcarsku. Do kraja života putuje i drži predavanja. Na putu za Holandiju 1955. se razboleo, te je hitno prebačen u bolnicu u Cirihu, gde je umro 12. avgusta. Počeci Man je u gimnaziji objavio svoje književne prvence (Vizija), a 1893. i 1894. prve novele: Posrnula (Die Gefallene) i Volja za sreću (Der Wille zum Glück). Ubrzo potom (1898) objavljena je i njegova prva zbirka novela Mali gospodin Frideman (Der kleine herr Friedemann). `Junaci ovih kratkih priča obično su ljudi nastranih ćudi, ljudi izdvojeni iz društva, zatvoreni u sebe i u svoju usamljenost (...)` [2] Na taj način Man je u svojim prvim radovima najavio i prvu veliku temu koja će obeležiti njegova najznačajnija dela: položaj umetnika u društvu. Romani i novele Već u ranoj mladosti započeo je rad na prvom zahtevnijem delu koje je u početku trebalo da bude obimnija novela - Budenbrokovi (Buddenbrooks, 1901) Ipak, delo je naraslo u veliki porodični roman autobiografskog karaktera, koji kroz nekoliko generacija prati sudbinu jedne libečke građanske porodice. Nobelova nagrada koju je dobio 1929. godine, kako je navedeno na povelji, dodeljena mu je upravo za ovaj roman.[3] Godine 1903. objavljena je druga Manova zbirka novela pod nazivom Tristan u kojoj se pojavila i novela Tonio Kreger. Tema Tristana je antagonizam između umetnosti i života, a ista problematika će činiti osnov novele Tonio Kreger: `Dok je u Tristanu taj antagonizam dobio komično-satirično rešenje, ovde je ono lirski sumorno (...) U Toniju Kregeru Man je prvi put svesno iskoristio muziku kao sredsvo jezičkog uobličavanja, primenio tehniku `lajtmotiva`, stilskog ponavljanja i variranja.`[4] Manov rani stvaralački period, obeležen pre svega novelističkim radom, završava se delom Smrt u Veneciji koje je objavljeno 1912. godine. U ovoj noveli ponovo se prikazuje odnos umetnosti i života, ali i `problematična priroda umetnikova`.[4] Zrelim periodom Manovog stvaralaštva dominira svakako veliki roman Čarobni breg koji je završen 1924. godine. Neposrednu inspiraciju za nastanak romana Man je doživeo kada je 1912. godine posetio svoju suprugu Katju koja se lečila u sanatrijumu u Davosu. Lično i intenzivno iskustvo boravka u izolovanom lečilištvu Man je inkorporao u svog junaka Hansa Kastorpa, tako gradeći složenu celinu u kojoj breg postaje simbol celokupne sudbine čoveka: `Čarobni breg predstavlja veliku kompoziciju ljudskih odnosa i ideja epohe, vaspitni roman vremena.`[5] Man i Anica Savić Rebac U Univerzitetskoj biblioteci `Svetozar Marković` u Beogradu čuva se jedno dragoceno svedočanstvo o korespondenciji između Tomasa Mana i Anice Savić Rebac, klasičnog filologa, prevodioca i esejiste. Naime, Anica Savić je intenzivno prevodila dela modernih nemačkih autora, kao i značajne novele Tomasa Mana i odlomak Čarobnog brega. Pored toga objavila je više lucidnih eseja i kritičkih prikaza, približivši tako nemačkog romansijera srpskom čitalaštvu. Od posebne je važnosti činjenica da se Anica Savić dopisivala sa Manom, ali je sačuvano svega jedno pismo iz 1929. godine koje je Man uputio Anici dok je živela u Skoplju. U pismu se Man zahvaljuje na primercima njenih prevoda novela Tonio Kreger, Tristan i Smrt u Veneciji. Njihova korespondencija dovela je i do saradnje i međusobnog uticaja. Naime, Man je koristio neke teme iz Aničinog teksta `Kallistos` za roman Josif i njegova braća. Objavivši ovaj tekst u Wiener Studien, ona je 1937. godine poslala separat Manu koji ga je pažljivo iščitao, beležeći svoje komentare na marginama.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Sadržaj: Zdenko Lešić: NOVI ISTORICIZAM Zdenko Lešić: KULTURNI MATERIJALIZAM [I] NOVI ISTORICIZAM Stiven Grinblat: Kolanje društvene energije Luis A. Montrouz: Poetika i politika kulture [II] KULTURNI MATERIJALIZAM Džonatan Dolimur: Šekspir, kulturni materijalizam i novi istoricizam Alan Sinfield: Kulturna baština i tržište, regulacija i desublimacija Ketrin Belzi: Konstruisanje subjekta dekonstruisanje teksta Navedena dela Podaci o autorima Literatura (za dalje čitanje) Zdenko Lešić (2. januar 1934-18. maj 2018) bio je kritičar, esejist, prozajist. Diplomirao (1957) i doktorirao (1965), tezom o književnom djelu I. G. Kovačića, na Filozofskom fakultetu u Sarajevu, na kojem je bio profesor teorije književnosti do penzionisanja 2004. Redovni je član Akademije nauka i umjetnosti BiH od 2002. Njegov se naučni interes kretao od problema jezika u književnosti, teorije književne povijesti do teorije drame i književnosti avangarde. Pisao je i o hrvatskom pjesništvu, posebno o A. B. Šimiću, M. Krleži, T. Ujeviću i I. G. Kovačiću. Prevodio je s engleskoga za pozorište, a u novije doba i s korejskog jezika.[1] Biografija Zdenko Lešić rođen je 1934. na otoku Ugljanu kraj Zadra. Djetinstvo je proveo na dalmatinskim otocima (Ugljan, Brač, Vis). Godine 1940. s roditeljima je došao u Sarajevo gdje je završio osnovnu, učiteljsku i višu pedagošku školu. Od 1952. do 1954. radio je kao nastavnik u osnovnoj školi u Kreševu. Filozofski fakultet (Odsjek za historiju jugoslavenskih književnosti) završio je 1957. i bio odmah izabran za asistenta na predmetu Teorija književnosti. Godine 1965. odbranio je doktorsku disertaciju pod naslovom Književno djelo Ivana Gorana Kovačića. Iste godine izabran je za docenta na predmetu Teorija književnosti. Godine 1971. izabran je za vanrednog, a 1977. za redovnog profesora Filozofskog fakuleta Sarajevo. U međuvremenu je kao nastavnik gostovao u Školi za istočnoevropske i slavenske studije Londonskog Univerziteta (1967–1969), na Columbia University u New Yorku (1974) te na Indiana University Bloomington, SAD (1987–1988). Nakon dvije godine provedene u opkoljenom Sarajevu, krajem 1993. po pozivu Britanskog Savjeta prihvatio je da radi kao profesor na Londonskom Univerzitetu. U Londonu je ostao dvije godine, a zatim je odtišao u Seul (1996–1999.) na Korejski univerzitet za strane studije gdje je ostao tri godine. Godine 1999. vratio se u Sarajevo i bio ponovno izabran za redovnog profesora na predmetu Teorija književnosti na Filozofskom fakultetu. Penzionisan je 1. januara 2004. godine.[2] Lešićev naučni rad obuhvata široku oblast teorije književnosti i metodologije proučavanja književnosti (Jezik i književno djelo 1971, Moderna tumačenja književnosti, 1981; Književnost i njena istorija, 1985, Nova čitanja, 2003, Novi istoricizam i kulturni materijalizam 2003, Teorija književnosti, Sarajevo 2006, Beograd 2008; Suvremena tumačenja književnosti, 2007). Posebno je značajan njegov trotomni prikaz historije dramskih teorija pod naslovom Teorija drame kroz stoljeća (tom I 1977, tom II 1979; tom III 1990). Kao književni historičar bavio se raznim pojavama u južnoslovenskim književnostima, od književnog djela Ivana Gorana Kovačića (Polja svjetla i tamna, 1971), preko poezije najznačajnih srpskih i hrvatskih pjesnika iz 20-tih godina XX stoljeća (Klasici avangarde), do pripovijedne književnosti u Bosni i Hercegovini (Pripovjedači, 1988, Pripovjedačka Bosna, u dva toma, 1990). Lešić je autor 15 knjiga (od kojih su neke višetomne, a neke su doživjele više izdanja) te stotinjak naučnih i stručnih radova, objavljenih u različitim domaćim i stranim časopisima i zbornicima. Autor je i dva romana (Sarajevski tabloid, Split 2001; Knjiga o Tari, Sarajevo 2004; Novi Sad 2009). Objavio je i više prijevoda s engleskog jezika. Uz svoju naučnu, vršio je i neke društvene dužnosti, za što je odlikovan Ordenom zasluga za narod sa srebrenim zracima, a dobitnik je i Šestoaprilske nagrade grada Sarajeva te nagrade “Veselin Masleša” za naučni rad. Bio je član Savjeta Međunarodnog udruženja prevodilaca te osnivač i predsjednik PEN Centra BIH. Za dopisnog člana ANUBiH izabran 1987, a za redovnog člana 2002. godine. Lešić je preminuo 18. maja 2018. u Sarajevu, gdje je i sahranjen na gradskom groblju Bare.

Sorte Jabuka Rafael Gliha Izdanje Sveučilista Zagreb 1978g./250 str. Tvrd povez,veci format,dosta ilustracija,veoma očuvano. vrste jabuka i izbor za uzgajanje opisi vr449

Izdavač Dereta Meki povez 395 stranica B3

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Clio Retko se dešava da jedna knjiga ima tri ili više izdanja. To je pouzdan znak interesovanja čitalaca i kvaliteta. Veština prodaje i reklama je pisana sa željom da se objasne principi i instrumenti savremene trgovine i reklame i da se prenesu u našu savremenu praksu. Detaljno proučavajući suštinu procesa prodaje uz reklamu, autor je jednostavnim, jasnim i preciznim jezikom, odredio sve ono što danas leži u osnovi instrumentarijuma kojeg nazivamo marketing. Stavio je kupca u prvi plan, ukazujući čime se trgovac mora rukovoditi. Knjiga i posle šest decenija, pred novovremenim čitaocima u sasvim izmenjenim društvenim okolnostima, živi kao „evergrin“, kao uvek dovoljno aktuelno štivo. Zbog vremenske distance ona je još privlačnija jer i danas može poslužiti kao ključ za lakše razumevanje suštine jedne profesije koja se tada tek rađala. Dr Slavko Stanić je bio profesor prodaje na Trgovačkoj akademiji. Jedan je od rodonačelnika marketinga u našoj praksi. Važan je i zato što je postavio temelje savremenom istraživanju tržišta i poslovne komunikacije. Prvo izdanje knjige Veština prodaje i reklama pojavilo se 1936. godine, a drugo dopunjeno 1939. u Novom Sadu.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta! Dušan Pajin (Beograd, 1942) srpski je filozof i estetičar, profesor univerziteta. U svom naučnom radu bavi se prevashodno umetnošću, filozofijom i kulturom dalekog Istoka. Diplomirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu 1968, a doktorirao u Sarajevu 1978. godine. Prve tekstove počeo da objavljuje 1963. u Studentu (likovne kritike i eseje). Od tada objavio više od 500 bibliografskih jedinica — studije, članke, kritike i prikaze — u našim i stranim časopisima (Engleska, SAD, Kina, Francuska itd), kao i dvanaest knjiga iz oblasti istorije kulture i filozofije umetnosti, kao i zbirku poezije na kineskom. Priredio je 12 knjiga, uključujući „Antologiju jugoslovenske poezije“ - 1950-95 (objavljena kineskom – 1997, Tajpej, 1998, Peking). Bavi se i slikarstvom.[2] Radio je kao urednik u „Nolitu“, u više biblioteka (Filozofska, Psihološka, Sve o svemu) (1978-1994). Bio je i glavni urednik časopisa Kulture Istoka (1983-1992). Od 1994. je vanredni profesor a u periodu 1999-2009, redovni profesor Fakulteta likovnih umetnosti u Beogradu za predmet Filozofija umetnosti. Od 2009. godine je u penziji. Kao gostujući profesor predavao je na Filozofskom fakultetu u Nišu i Sarajevu (1980-1983) i na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu (1992-2001). Od 2003. do 2009. na engleskom predavao izborni kurs „Evropska kultura - prošlost, sadašnjost, budućnost” na međunarodnim postdiplomskim studijama pri Univerzitetu umetnosti u Beogradu. Učestvovao je na Svetskim kongresima estetike sa referatima (Notingem 1988, Lahti - Finska, 1995, Tokio 2001) kao i u brojnim drugim konferencijama u Srbiji i inostranstvu (Nju Delhi, Hamburg, Beč, Sere, Tajpej, Hong-Kong, London - Oksford, Sijetl, Ralej itd). Redovan je gost kulturnih programa na radiju i televiziji. Predavač na javnim tribinama u Beogradu i drugim gradovima, a sarađivao je i u dnevnoj štampi. Član je Estetičkog društva Srbije. Govori, čita i piše na engleskom, a pohađao je i tečajeve kineskog i sanskrta. Živi u Beogradu. Bibliografija Objavio je sledeće knjige: Druga znanja: eseji o indijskoj meditativnoj tradiciji (Beograd, 1975), Ishodišta Istoka i Zapada (Beograd, 1979), Filozofija upanišada (Beograd, 1980, 1990), Tantrizam i joga (Beograd, 1986), Okeansko osećanje (Beograd, 1990), Vrednost neopipljivog (Beograd, 1990), Wen-hsing ti pien-yuan (Tajpej, 1992, Peking, 1993), Otelovljenje i iskupljenje (Beograd, 1995), Unutrašnja svetlost: filozofija indijske umetnosti (Novi Sad, 1997), Filozofija umetnosti Kine i Japana : druga zemlja drugo nebo (Beograd, 1998), Pajin, Dušan i Aleksandar Marinković, Put zmaja: rečnik taoizma (Beograd, 2004), Lepo i uzvišeno: filozofija umetnosti i estetika — od renesanse do romantizma (Beograd, 2005), Stvaranje i isijavanje: filozofija umetnosti u antici, helenizmu i srednjem veku (Beograd, 2006), Zen: učenje, praksa, tradicija, savremeni uticaji (Beograd, 2012), Za bolji svet: dela velikana kulture u 20. veku (Banja Luka, 2013), Joga — duh i telo: tradicija i prakse u 21. veku (Beograd, 2014), Za svečovečansku zajednicu: Dimitrije Mitrinović (1887–1953) (Beograd, 2016)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Svi mi možemo postati deo rešenja, umesto da budemo deo problema. Na početku svoje karijere, Mark Alen nije išao na poslovni kurs; jednostavno se dao, kako sam kaže „u nasumično, neorganizovano, tromo i intuitivno istraživanje knjiga o zapadnoj magiji”. U njima je pronašao alate koji su ga od siromašnog čoveka pretvorili u multimilionera i pomogli mu da stvori jednu od najuspešnijih nezavisnih izdavačkih kuća u zemlji. U knjizi Magični put čitaocima predstavlja te alate - efikasne, lako primenljive, uključujući afirmacije, vizualizaciju i vođenu meditaciju - koji na čudesni način, mogu promeniti tok života čitalaca, kao što su uticali i na njegov život. Zbog toga što su ti alati tako jednostavni i moćni, Alen ih naziva magijom. Nimalo ezoterični, ti alati su nešto što svako može iskoristiti kako bi ostvario svoje snove i ciljeve.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Radovan Ršumović, Miroslav Milojević, Mišo Lazarević SANU 1991 XII + 288 strana : ilustrovano Zlatibor je planina i park prirode[1] u Srbiji koja se prostire na površini od oko 1.000 km², dugačka je 55 km, a široka i do 20 km. Pruža se pravcem sjeverozapad–jugoistok. Najviši vrh je Tornik (1.496 m). Zlatibor se prostire između 43° 31` N i 43° 51` N, i između 19° 28` E i 19° 56` E. Poznato je ljetovalište i zimovalište, kao i klimatsko lječilište. Zlatibor se nalazi na sjeverom dijelu oblasti Stari Vlah, granične oblasti između Raške, Hercegovine i Polimlja. Obuhvata predjele tri opštine Republike Srbije: Čajetinu i jedan deo opštine Užice (Kremanska oblast) severni Zlatibor i jedan manji deo opštine Nove Varoši (Murtenička oblast) južni Zlatibor. Administrativni centar Zlatibora je varošica Čajetina. Južna i istočna granica Zlatibora su rijeke Uvac i Veliki Rzav. Na zapadu se Zlatibor graniči sa Bosnom i Hercegovinom, selima Mokrom Gorom, Semegnjevom i Jablanicom. Zlatibor je oduvijek imao veliki pogranični značaj. Na brdu Cigli kod Jablanice i danas se raspoznaje granica Srbije sa dvjema carevinama – Austrougarskom i Turskom. Zlatibor se nalazi na pola puta od Beograda do Crnogorskog i Dubrovačkog primorja. Preko njega prelaze mnogi značajni magistralni putevi i pruge, među kojima je i pruga Beograd—Bar. Najbliži veći grad je Užice. Poreklo imena Glavni članak: Zlatibor (poreklo imena) Postoji više pretpostavki kojima se objašnjava poreklo imena Zlatibor. U srednjem vijeku, ovaj kraj se nalazio u okviru župe Rujno, administrativne oblasti Raške, pa je i cijeli Zlatibor nosio takvo ime. Ono potiče od kržljave biljke ruja koja se koristila za bojenje (štavljenje) kože i izvozila se u Dubrovnik, a danas raste po selima Semegnjevu, Stublu i Uvcu. Od 18. vijeka, sve više se koristi naziv Zlatibor, a i 1855. godine je, prilikom nove administrativne podjele Srbije, Rujanski srez podijeljen na Ariljski i Zlatiborski, pa ime Zlatibor dospijeva i u zvanična dokumenta. Prve pisane tragove o nazivu Zlatibor imamo u izveštajima koje su u toku Prvog srpskog ustanka odavde slali ustanici. Takođe je izvesno da ga pisci tih izveštaja nisu izmislili već je on neko vreme i pre toga bio u opticaju, ali ne zna se koliko dugo. Slobodna je pretpostavka da je to od druge polovine 18. veka.[2] Postoje tri predanja o postanku imena Zlatibora. Izvjesno je da je to ime nastalo od riječi zlato, odnosno zlatni i bor, ali ne zna se na koji način. Jedno kaže da je ime Zlatibora nastalo od zlatne boje njegovih pašnjaka, što nije sasvim vjerovatno, jer zlatiborski pašnjaci nisu toliko stari, i ovo predanje ne objašnjava otkud riječ bor u imenu Zlatibora; drugo predanje kaže da su se doseljenici iz Crne Gore i Hercegovine na Zlatibor hvalili bogatstvom borove šume, govoreći: „Zlatan je to bor!`; a treće predanje, vjerovatno najtačnije, kaže da je to ime postalo od jedne veoma rijetke vrste bijelog bora, tzv. zlatnog bora, čije je naučno ime Pinus Silvestris Variegata Zlatiborica, po sarajevskom inžinjeru Salihu Omanoviću. Zlatnog bora još samo ima u selu Negbini i stavljen je pod zaštitu države.[3] Treba praviti razliku između imena planine i naziva nekadašnje administrativno-teritorijalne jedinice Srez zlatiborski čije se teritorije nisu morale u potpunosti podudarati. Sadašnji Zlatiborski okrug obuhvata znatno širu oblast od teritorije planine Zlatibor. Malu zabunu unosi i turističko mesto Zlatibor koje ima isti naziv kao i planina. Zlatibor je bio naseljen još u praistorijsko doba. Male grupe praistorijskih ljudi nalazile su svoja staništa u pećinama i gustim šumama. Prvi poznati stanovnici Zlatibora bili su Iliri, odnosno njihova plemena Partini i Autarijati. Po čitavom Zlatiboru ostavili su svoja groblja, za koja u narodu postoji predanje da su grčka. U skoro svim zlatiborskim selima nalaze se ostaci ilirskih grobalja. Najočuvaniji su u Kremnima, nedaleko od Misailovića kuća, na jednom širem terenu od Ljubiša do Mušveta, i preko čitavog Braneškog polja. Osim grobalja, na Zlatiboru postoje i ostaci praistorijskih naselja, tzv. gradina. To su Čajetinska, Krivorječka i Šljivovačka gradina. Istorija Zlatibora Praistorija Rimljani Srednji vek Prvi srpski ustanak Drugi srpski ustanak Prvi svetski rat Drugi svetski rat pru Čajetinska gradina imala je veliki značaj u doba Rimljana. Krivorječka gradina je prilično niska, a prilaz vidljivim temeljima nekadašnjih bedema je veoma nepristupačan. Utvrđenje, velikih razmjera i oblika nepravilnog kruga, zidano je slaganjem sitnog kamena. Na Šljivovačkoj gradini nalazilo se ilirsko utvrđenje locirano na ovom usamljenom kupastom brdu čija je visina tek 900 metara. Zbog svoje nepristupačnosti, odličnog pregleda, dobre vode i plodnog Braneškog polja, to je bilo idealno mjesto za izgradnju utvrđenja. Manja citadela na samom vrhu gradine, sada samo u ostacima, građena je od lomljenog kamena, a cijeli okolni prostor od podnožja do vrha utvrđen je sa tri suva kamena prstenasta zida koji okružuju gradinu. Takođe, vjeruje se da i neki geografski nazivi ovog kraja potiču od Ilira, kao što su Čigota, Negbina i Murtenica. U IV i III vijeku prije nove ere, današnju Srbiju i okolne oblasti naselila su keltska plemena iz Galije. Ona su se pomiješala sa Ilirima i stvorila ilirsko-keltska plemena. Međutim, do danas nije pronađen nijedan arheološki podatak koji bi potvrdio boravak Kelta na Zlatiboru. Zlatibor u doba Rimljana Glavni članak: Zlatibor u doba Rimljana Rimljani su se umiješali u odnose na istočnoj obali Jadranskog mora nakon Prvog punskog rata, da bi zaštitili grčke kolonije od velikog pritiska ilirsko-keltskih plemena. Osvojene zemlje su pripojene Rimskom carstvu, i ušle su u sastav provincije Ilirije, koju je kasnije zamijenila Dalmacija. Rimljani su se sukobili sa Ilirima i na Zlatiboru. Tokom tih borbi, ovdje su uništene mnoge znamenitosti tog vremena. Ipak, nova kultura koja je ubrzo nikla na ovim prostorima bila je na daleko višem stupnju od prethodne. Rimljani su podigli nova utvrđenja i popravili većinu starih ilirskih gradina. Čajetinsku gradinu, naslijedivši je od prethodnih plemena, prilagodili su svojim potrebama. Oko stare citadele kvadratnog oblika, dužine i širine po oko sedam metara, raspoznaju se temelji bedema vješto prilagođenih terenu. Čajetinska gradina je u doba Rimljana služila kao isključivo vojno utvrđenje. Njegova posada je štitila put prokopan pored istočne strane gradine, koji i danas služi za kolski saobraćaj. Preko čitavog Zlatibora Rimljani su podigli mrežu novih puteva i izvršili popravku starih. Svi putevi su vodili u – Malaviko. Malaviko je bio jedan od važnijih centara rimske provincije Dalmacije, a nalazio se na području sela Visibabe, u bližoj okolini Zlatibora. Rimljani su u ovom kraju ostavili priličan broj nadgrobnih spomenika, koji većinom datiraju iz II i III vijeka. Najveći broj spomenika nalazi se u selu Kremnima. Zlatibor u Srednjem vijeku Glavni članak: Zlatibor u srednjem veku Rani Srednji vijek Po novoj administrativnoj podjeli Vizantije, koja je izvršena u IX vijeku, nestalo je Dalmacije, a dijelovi njene teritorije oko Tare, Pive, Lima, Ibra i Zapadne Morave činili su srpsku državu Rašku, u okviru koje se nalazio i Zlatibor, mada nije bilo poznato kako se nazivao. Došavši u ovaj kraj, i Sloveni su, poput svojih prethodnika, počeli da podižu tvrđave. Vjeruje se da se Dresnik, grad koji vizantijski car Konstantin Porfirogenit pominje u Raškoj, nalazio na mjestu današnjeg sela Drežnika. U ovom selu, koje se nalazi na istočnoj granici Zlatibora, nađena je slovenska keramika i jedan srednjovjekovni ključ. Sloveni su naselili i stara utvrđenja ovog kraja, pa su tako obnovili Čajetinsku i Šljivovačku gradinu....

Muzej naivne i marginalne umetnosti, Jagodina, 2009. 90 strana, A4 format.

Јованка Орлеанка : студија / Десанка Максимовић фототипско издање - Београд : Мисао, 1929. 80 стр. ; 21 cm меки повез Gotovo nepoznata knjiga, roman i studija o heroini i svetici iz burne francuske istorije 15. veka – napisala je Desanka uzbudljivo – kao da opisuje svoj zavičaj i svoje detinjstvo. Velika pesnikinja koristi istorijska znanja i izvore, a knjiga je više poezija i legenda nego istorija. U Beogradu 1920. godine počinje da izlazi književno-politički časopis `Misao`. Početkom godine urednici, Sima Pandurović i Velimir Živojinović, objavljuju prvu Desankinu pesmu `Jedna smrt i pitanje`. Kasnije je Desanka postala stalni saradnik časopisa. Mnogi su još tada Desanku smatrali pesnikom ljubavi, mladosti i vedrine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Superpriroda: naučni pogled na natprirodno Najpoznatija knjiga čuvenog engleskog antropologa i biologa. Votson se proslavio svojim laboratorijskim eksperimentima u kojima je ispitivao tehnike afričkih vračeva, astrološka predviđanja i druge ljudske delatnosti na granici nauke. Rezultati su bili neverovatni.

Igre opazanja - Emil Kamenov - Metodicki prirucnik sa zbirkom igara - Nova prosveta Beograd - 1991 godina - 211 strana . Pisano na prvoj najavnoj strani .

ROBIJA 1-2 LJUBIŠA RISTOVIĆ i SAVO KRŽAVAC Izdavač: REPUBLIKA ZAGREB Stanje: Vrlo dobro SVJEDOČANSTVA/ Knjiga 1-2, Predgovor Edvard KARDELJ, Pokrovitelj monografije Josip Broz TITO 1.Stvaranje komunističke partije 2.Komunisti i individualni teror 3.Sudski procesi 4.Šestojanuarska diktatura 5.Kraljevska policija ubija 6.Beogradska glavnjača 7.Susreti s Josipom Brozom i Mošom Pijade 8.Frakcije 9.`Crveni univerzitet`... Slike, Ilustracije, 1200 str, L.1.O.7.P.2.

nova im3 kulturna istorija svrljiga etnologija svrljiški običaji

Patrijarh srpski Pavle - Besmrtnost duse i smisao vere u zagrobni zivot manji format, odlicno ocuvana POLICA 28