oki

isptavna, testirana, vestel

KUPUJTE BEZBEDNO I KUPUJTE PROVERENO! POGLEDAJTE MOJE OCENE! SALJEM POSTEKSPRESOM i BEX-om SIROM SRBIJE! MOGUCE LICNO PREUZIMANJE I TESTIRANJE U INDJIJI I NOVOM SADU! Medion 97P1RA2QA2 daljinski upravljac ORIGINAL za VCR i DVD rekordere. Model: 97P1RA2QA2 Original Geninue Magnum RW 97P1RA2QA2 VCR/DVD3600 remote control NE RIZIKUJTE! sa kineskim zamenskim kopijama loseg kvaliteta i kratkog veka trajanja kojima ne rade sve funkcije vec kupite originalni daljinac! Potpuno ispravan i testiran. Radna garancija 30 dana. Podrzani modeli: MEDION LIFE E70001 MD81664 97P1RA2QA2 DVD Recorder Original SEG 97P1RA2QA2, MD 81664 Magnum DVD-VCR3600 Medion MD-81664 - E70001 DVD VHS Recorder Tevion MD-81664 SEG DVR841 SEG DVR941 SEG DVR1051 DVD-VHS Kombi Model

nije putovala

ZA LED TV I DRUGE MODELE SAMSUNG. UE40J5100AW 6B

Espresso (moka) kuvalo za 6 šoljica kafe. Skuvajte svoj omiljeni espresso na pecanju, kampovanju, u prirodi, kući za svega par minuta uz pomoc ovog lonceta. Sve sto je potrebno je malo vode i vasa omiljena kafa je gotova. Veoma laka upotreba, aluminijumsko kuciste, jednostavno espresso, instant ili ness kafa. Ceo sistem se zasniva na kuvanju na pari i kondenzaciji kafe. U donjem delu se sipa voda, a u resetkastom delu kafa. Zagrevanjem voda isparava, para prolazi kroz filter i kafu i kondenzuje se u gornjem delu. Ceo proces traje 2-3 min. dok voda u donjem delu ne prokljuca. Ukus kafe je fantastican, kao pravi italijanski espresso. . . Kuvalo dobijate upakovano u fabricku kutiju. Kuvalo se može lično preuzeti u Beogradu, a po dogovoru šaljem i kurirskom službom, troškove poštarine snosi kupac.

ZA LED SAMSUNG 32C4000. IMA 2 PUTA PO 50 DIODA NA ORIGINALNOM NOSACU. NA STAPU PISE SLED 2010SVS32 50 F60HZ REV1.2 6B

Dobro očuvano kao na slikama Retko u ponudi Olivija Mening Balkanska trilogija Olivia Mary Manning CBE (2 March 1908 – 23 July 1980) was a British novelist, poet, writer, and reviewer. Her fiction and non-fiction, frequently detailing journeys and personal odysseys, were principally set in the United Kingdom, Europe, and the Middle East. She often wrote from her personal experience, though her books also demonstrate strengths in imaginative writing. Her books are widely admired for her artistic eye and vivid descriptions of place. Olivia Manning CBE A young woman looks into the camera with a serious expression, her short, wavy hair topped by a hat with veiling. Born Olivia Mary Manning 2 March 1908 Portsmouth, Hampshire, England Died 23 July 1980 (aged 72) Ryde, Isle of Wight, England Resting place Billingham Manor, Chillerton, Isle of Wight, England Occupation Novelist and poet Subjects War, colonialism, imperialism, displacement, alienation, feminism Notable works Fortunes of War Years active 1929–1980 Spouse R. D. Smith ​(m. 1939)​ Manning`s youth was divided between Portsmouth and Ireland, giving her what she described as `the usual Anglo-Irish sense of belonging nowhere`. She attended art school and moved to London, where her first serious novel, The Wind Changes, was published in 1937. In August 1939 she married R. D. Smith (`Reggie`), a British Council lecturer posted in Bucharest, Romania, and subsequently lived in Greece, Egypt, and British Mandatory Palestine as the Nazis overran Eastern Europe. Her experiences formed the basis for her best-known work, the six novels making up The Balkan Trilogy and The Levant Trilogy, known collectively as Fortunes of War. Critics judged her overall output to be of uneven quality, but this series, published between 1960 and 1980, was described by Anthony Burgess as `the finest fictional record of the war produced by a British writer`.[1] Manning returned to London after the war and lived there until her death in 1980; she wrote poetry, short stories, novels, non-fiction, reviews, and drama for the British Broadcasting Corporation. Both Manning and her husband had affairs, but they never contemplated divorce. Her relationships with writers such as Stevie Smith and Iris Murdoch were difficult, as an insecure Manning was envious of their greater success. Her constant grumbling about all manner of subjects is reflected in her nickname, `Olivia Moaning`, but Smith never wavered in his role as his wife`s principal supporter and encourager, confident that her talent would ultimately be recognised. As she had feared, real fame only came after her death in 1980, when an adaptation of Fortunes of War was televised in 1987. Manning`s books have received limited critical attention; as during her life, opinions are divided, particularly about her characterisation and portrayal of other cultures. Her works tend to minimise issues of gender and are not easily classified as feminist literature. Nevertheless, recent scholarship has highlighted Manning`s importance as a woman writer of war fiction and of the British Empire in decline. Her works are critical of war and racism, and colonialism and imperialism; they examine themes of displacement and physical and emotional alienation. Early years Early career Odnos tradicije i modernizacije u oblastima priključenim Srbiji posle Berlinskog kongresa: Leskovac (1878-1941) Marriage and Romania Greece and Egypt Palestine Post-war England The Balkan Trilogy and other works Edit Between 1956 and 1964 Manning`s main project was The Balkan Trilogy, a sequence of three novels based on her experiences during the Second World War; as usual she was supported and encouraged by Smith.[134] The books describe the marriage of Harriet and Guy Pringle as they live and work in Romania and Greece, ending with their escape to Alexandria in 1941 just ahead of the Germans. Guy, a man at once admirable and unsatisfactory, and Harriet, a woman alternately proud and impatient, move from early passion to acceptance of difference. Manning described the books as long chapters of an autobiography, and early versions were written in the first person, though there was significant fictionalisation. While Manning had been 31 and Smith 25 at the outset of war, Manning`s alter ego Harriet Pringle was a mere 21, and her husband a year older. Manning was a writer by profession, while her creation was not.[135] Large public building fronted by sentry boxes and a near-empty square. King`s Palace, Bucharest, Romania, 1941 The first book in the trilogy, The Great Fortune, received mixed reviews, but subsequent volumes, The Spoilt City and Friends and Heroes were generally well-received; Anthony Burgess announced that Manning was `among the most accomplished of our women novelists` and comparisons were made to Lawrence Durrell, Graham Greene, Evelyn Waugh and Anthony Powell. There were a few unfavorable criticisms, and as usual, they ignited Manning`s ire.[136] Following the publication of the final volume of The Balkan Trilogy in 1965, Manning worked on her cat memoir and a collection of short stories, A Romantic Hero and Other Stories, both of which were published in 1967.[137] Another novel, The Play Room (published as The Camperlea Girls in the US), appeared in 1969. The book of short stories and The Play Room both contained homosexual themes, a topic which interested Manning. The latter was a less than successful exploration of the lives and interests of adolescents, though the reviews were generally encouraging.[138] A film version was proposed, and Ken Annakin asked her to write the script. The movie, with more explicit lesbian scenes than the book, was all but made before the money ran out; a second version, with a very different script, was also developed but came to nothing. `Everything fizzled out`, she said. `I wasted a lot of time and that is something which you cannot afford to do when you are sixty`; in keeping with her obfuscations about her age, she was actually sixty-two.[139] The Levant Trilogy Edit The 1970s brought a number of changes to the household: the couple moved to a smaller apartment following Smith`s early retirement from the BBC and 1972 appointment as a lecturer at the New University of Ulster in Coleraine. The couple subsequently lived apart for long periods, as Manning rejected the idea of moving to Ireland.[140] Manning was always a close observer of life, and gifted with a photographic memory.[32] She told her friend Kay Dick that, `I write out of experience, I have no fantasy. I don`t think anything I`ve experienced has ever been wasted.[80] Her 1974 novel The Rain Forest showed off her creative skills in her portrayal of a fictional island in the Indian Ocean and its inhabitants. Set in 1953, the novel`s central characters are a British couple; the book examines their personal experiences and tragedies against the background of a violent end to colonial British rule.[141] The book is one of Manning`s lesser-known books, and she was disappointed that it was not shortlisted for the Booker prize.[142] Early in 1975 Manning began The Danger Tree, which for a time she described as `The Fourth Part of the Balkan Trilogy`;[143] in the event, it became the first novel in The Levant Trilogy, continuing the story of the Pringles in the Middle East. The first book proved `a long struggle` to write, in part because of Manning`s lack of confidence in her powers of invention: the book juxtaposes the Desert War experiences of a young officer, Simon Boulderstone, with the securer lives of the Pringles and their circle.[144] Manning, fascinated by sibling relationships, and remembering the death of her own brother, also examined the relationship between Simon and his elder brother, Hugo. She felt inadequate in her ability to write about soldiers and military scenes; initial reviewers agreed, finding her writing unconvincing and improbable, though subsequent reviewers have been considerably kinder.[145] period photo of helmeted soldiers with rifles running through dust and smoke British soldiers at El Alamein during the Desert War While some parts of the book were inventions, she also made use of real-life incidents. The opening chapter of The Danger Tree describes the accidental death of the young son of Sir Desmond and Lady Hooper. The incident was based on fact: Sir Walter and Lady Amy Smart`s eight-year-old boy was killed when he picked up a stick bomb during a desert picnic in January 1943. Just as described in the novel, his grief-stricken parents had tried to feed the dead boy through a hole in his cheek.[73][76] Manning had long been resentful at the Smarts` failure to include her and Smith in their artistic circle in Cairo. The scene was considered in poor taste even by Manning`s friends, who were also outraged that the quiet and faithful Lady Smart was associated with Manning`s very different Lady Hooper.[76][77] Though both Sir Walter and his wife had died by the time of publication, Manning`s publisher received a solicitor`s letter written on behalf of the Smart family, objecting to the scene and requiring that there should be no further reference to the incident or to the couple in future volumes. Manning ignored both requests.[76] She based the character of Aidan Pratt on the actor, writer, and poet Stephen Haggard,[146] whom she had known in Jerusalem. Like Pratt, Haggard committed suicide on a train from Cairo to Palestine, but in Haggard`s case it followed the end of a relationship with a beautiful Egyptian woman, rather than unrequited homosexual love.[147] After years of complaints about her publisher Heinemann, Manning moved to Weidenfeld & Nicolson, and remained with them until the end of her life.[148] The Danger Tree was a considerable critical success, and though Manning was disappointed yet again that her novel was not shortlisted for the Booker prize, The Yorkshire Post selected it as their Best Novel of 1977.[149] This award followed her appointment as a Commander of the Order of the British Empire in the 1976 Birthday Honours.[3][150] With Field Marshal Montgomery`s Memoirs as her guide, Manning found battle scenes easier to write in the second volume of the trilogy, The Battle Lost and Won. After a slow start, Manning wrote with certainty and speed; the book was completed in a record seven months and published in 1978. The book follows the Pringles as Rommel and the Afrika Korps approach Alexandria, where Guy is teaching. Egypt remains a place of privilege and sexual exchange for the non-combatants and the Pringles` marriage slowly disintegrates.[151] Final years Edit Manning was deeply affected by the sudden death in 1977 of Jerry Slattery, her lover and confidant for more than a quarter of a century.[152] Manning`s last years were also made difficult by physical deterioration; arthritis increasingly affected her,[153] leading to hip replacements in 1976 and in 1979 and she suffered poor health related to amoebic dysentery caught in the Middle East.[154] Manning began work on the final novel in The Levant Trilogy, The Sum of Things, in which Harriet agrees to sail home to the UK, but having said goodbye to Guy, changes her mind. The novel describes Harriet`s travels in Syria, Lebanon and Palestine, observes Guy`s supposed widowerhood in Cairo after he hears of the sinking of Harriet`s ship, and follows Simon Boulderstone`s injury during the battle of El Alamein and recovery.[155] The Sum of Things was published posthumously, for on 4 July 1980 Manning suffered a severe stroke while visiting friends in the Isle of Wight. She died in hospital in Ryde on 23 July; somewhat typically, Smith, having been recalled from Ireland, was not present when she died.[3][156] He could not bear to see her `fade away` and had gone to London to keep himself busy. Manning had long predicted that the frequently tardy Smith would be late for her funeral, and he almost was. His mourning period, characterised by abrupt transitions from weeping to almost hysterical mirth, was precisely how Manning had imagined Guy Pringle`s reaction to Harriet`s supposed death in The Sum of Things. Manning was cremated and her ashes buried at Billingham Manor on the Isle of Wight.[3][157] Manning had long complained about the lack of recognition she had received as a writer and was not consoled when her husband and friends responded that her talent would be recognised, and her works read for years to come. `I want to be really famous now, Now`, she retorted.[9][158] As it happened, her renown and readership developed substantially after her death; a television serialisation of Fortunes of War starring Emma Thompson and Kenneth Branagh finally came to fruition in 1987, bringing her work to a wider audience.[9][159] Work Edit Reception Edit The posthumous popularity of Fortunes of War notwithstanding, most of Manning`s books are rarely read and have received little critical attention.[129][160] Of her books, only Fortunes of War, School for Love, The Doves of Venus, The Rain Forest and A Romantic Hero remain in print.[161] Some of her novels, most often Fortunes of War, have been translated into French, German, Finnish, Swedish, Danish, Spanish, Greek, Romanian and Hebrew.[41][162] As in her lifetime, opinions are divided; some assert that her books are `flawed by self-indulgence and a lack of self-judgment`,[163] and criticise portrayals of ethnic and religious groups as stereotyped and caricatured.[164][165][166] Others praise tight, perceptive and convincing narratives and excellent characterisation.[106][167][168] Her plots are often described as journeys, odysseys and quests in both literal and metaphorical senses.[165][169][170] Manning`s talent for `exquisite evocations of place`,[171] including physical, cultural and historical aspects have been widely admired,[41][165] and the critic Walter Allen complimented her `painter`s eye for the visible world`.[166] Fortunes of War Edit Manning`s best known works, the six books comprising Fortunes of War, have been described as `the most underrated novels of the twentieth century`[172] and the author as `among the greatest practitioners of 20th-century roman-fleuve`.[173] Written during the Cold War more than sixteen years after the period described, The Balkan Trilogy, set in Romania and Greece, is considered one of the most important literary treatments of the region in wartime, while criticised for the Cold War era images of Balkanism,[45][173] and for Manning`s inability to `conceal her antipathy towards all things Romanian`.[46] The Levant Trilogy, set in the Middle East, is praised for its detailed description of Simon Boulderstone`s desert war experience and the juxtaposition of the Pringles and their marriage with important world events.[3][174] Excerpts from the novels have been reprinted in collections of women`s war writing.[175][176] Theodore Steinberg argues for the Fortunes of War to be seen as an epic novel, noting its broad scope and the large cast of interesting characters set at a pivotal point of history. As with other epic novels, the books examine intertwined personal and national themes. There are frequent references to the Fall of Troy, including Guy Pringle`s production of Shakespeare`s Troilus and Cressida in which British expatriates play themselves while Romania and Europe mirror the doomed Troy.[172][177][178] In Steinberg`s perspective, the books also challenge the typically male genre conventions of the epic novel by viewing the war principally through the eyes of a female character `who frequently contrasts her perceptions with those of the men who surround her`.[177] In contrast, Adam Piette views the novel sequence as a failed epic, the product of a Cold War desire to repress change as illustrated by `Harriet`s self-pityingly dogged focus on their marriage` without dealing with the radicalism of the war, and fate of its victims as represented by Guy and his political engagement.[179] Other works Edit Manning`s other works have largely been described as precursors to the two trilogies.[165][166] Her pre-war novel, The Wind Changes (1937), set in Ireland, anticipates the future works in its `subtle exploration of relationships against a backdrop of war`.[171] Her post-war works, which are alternately set at home and abroad, are considered first, less than successful steps in clarifying her ideas about an expatriate war and how to write about it. Novels and stories set in England and Ireland are permeated by staleness and discontent, while those set abroad highlight the excitement and adventure of her later works.[180] Two books set in Jerusalem, The Artist Among the Missing (1949) and School for Love (1951), her first commercial and critical success, are also first steps in exploring themes such war, colonialism and British imperialism.[3][165] Manning wrote reviews, radio adaptations and scripts and several non-fiction books.[181] Her book The Remarkable Expedition (1947) about Emin Pasha and Henry Stanley was generally well reviewed,[102] and when reissued in 1985 was praised for its humour, story telling and fairness to both subjects.[101][182] Her travel book about Ireland, The Dreaming Shore (1950), received a mixed review even from her old friend Louis MacNeice,[183] but extracts from this and other of Manning`s Irish writing have subsequently been admired and anthologised.[184][185] Manning`s book Extraordinary cats (1967) proved to be chiefly about her own well-loved pets, and Stevie Smith`s review in the Sunday Times complained that the book was `more agitated than original`.[186] She also published two collections of short stories, the well-reviewed Growing Up (1946) and A Romantic Hero and Other Stories (1967); the latter included eight stories from the earlier volume, and is imbued with a sense of mortality.[187] Themes Edit War Edit In contrast to other women`s war fiction of the period, Manning`s works do not recount life on the home front. Instead, her Irish and Second World War fiction observe combatants and non-combatants at the front and behind the lines.[40][165][188] Wars, in Manning`s view, are battles for place and influence, and `with her range of images and illusions, Manning reminds us that wars over land have been a constant`.[189] Her books do not celebrate British heroism nor the innocence of civilians, emphasising instead that the causes and dangers of war come as much from within as from without, with the gravest threats coming from fellow Britons.[190][191] Military men are far from heroic, and official British responses are presented as farcical.[192][193] In the Fortunes of War, the conflict is viewed largely from the perspective of a civilian woman, an observer, though later books include Simon Boulderstone`s soldier`s view of battle.[40][165] Views differ on her success in the Fortunes of War battlescenes; initial reviews by Auberon Waugh and Hugh Massie criticised them as implausible and not fully realised,[194] but later commentators have describing her depiction of battle as vivid, poignant and largely convincing.[165][169][172] Her books serve as an indictment of war and its horrors; William Gerhardie noted in 1954 of Artist among the Missing that `it is war seen in a compass so narrowed down that the lens scorches and all but ignites the paper`.[189] There is a strong focus of the impermanence of life; death and mortality are a constant presence and preoccupation for civilian and soldier alike,[169] and repetition – of stories, events and deaths – used to give `the impression of lives trapped in an endless war` for which there is no end in sight.[195] Colonialism and imperialism Edit A major theme of Manning`s works is the British empire in decline.[166] Her fiction contrasts deterministic, imperialistic views of history with one that accepts the possibility of change for those displaced by colonialism.[166] Manning`s works take a strong stance against British imperialism,[165] and are harshly critical of racism, anti-Semitism and oppression at the end of the British colonial era.[196][197] `British imperialism is shown to be a corrupt and self-serving system, which not only deserves to be dismantled but which is actually on the verge of being dismantled`, writes Steinberg.[198] The British characters in Manning`s novels almost all assume the legitimacy of British superiority and imperialism and struggle with their position as oppressors who are unwelcome in countries they have been brought up to believe welcome their colonising influence.[173][199] In this view, Harriet`s character, marginalised as an exile and a woman, is both oppressor and oppressed,[200] while characters such as Guy, Prince Yakimov and Sophie seek to exert various forms of power and authority over others, reflecting in microcosm the national conflicts and imperialism of the British Empire.[40][201][202] Phyllis Lassner, who has written extensively on Manning`s writing from a colonial and post-colonial perspective, notes how even sympathetic characters are not excused their complicity as colonisers; the responses of the Pringles assert `the vexed relationship between their own status as colonial exiles and that of the colonised` and native Egyptians, though given very little direct voice in The Levant Trilogy, nevertheless assert subjectivity for their country.[203] In The Artist Among the Missing (1949), Manning illustrates the racial tensions that are created when imperialism and multiculturalism mix, and, as in her other war novels, evaluates the political bind in which the British seek to defeat racist Nazism while upholding British colonial exploitation.[204] The School for Love (1951) is the tale of an orphaned boy`s journey of disillusionment in a city that is home to Arabs, Jews and a repressive, colonial presence represented in the novel by the cold, self-righteous, and anti-Semitic character of Miss Bohun.[205] Manning explores these themes not only in her major novels set in Europe and the Middle East, but also in her Irish fiction, The Wind Changes (1937) and eight short stories which were mostly written early in her career.[166] In these works, colonialist attitudes are reproduced by Manning`s stereotyping of Catholic southerners as wild, primitive and undisciplined, while northerners live lives of well-ordered efficiency. Displaced principal characters struggle to find their place in social groups whose values they no longer accept.[166] Manning has also been noted for her direct and early focus on the impact of the end of colonial rule. The Rain Forest (1974) presents a later, highly pessimistic view, satirising British expatriate values on a fictional island. It also critiques those involved in the independence movement, expressing a disillusioned view of the island`s future post-independence prospects.[165] Displacement and `Otherness` Edit Displacement and alienation are regular themes in Manning`s books. Characters are often isolated, physically and emotionally removed from family and familiar contexts and seeking a place to belong.[166][189][206] This crisis of identity may reflect that of Manning herself as the daughter of an Irish mother and a British naval officer.[166][173] `I`m really confused about what I am, never really feeling that I belong in either place`, she told an interviewer in 1969.[166] In Manning`s war fiction, conflict creates additional anxiety, emotional displacement and distance, with characters unable to communicate with each other.[40][189][207] Eve Patten notes the `pervasive sense of liminality` and the recurrent figure of the refugee in Manning`s work. Early literary interest in displacement was reinforced by Manning`s own terrifying and disorientating experiences as a refugee during the war.[87] Her travels also brought her into direct contact with the far worse plight of other war refugees, including Jewish asylum-seekers who were leaving Romania aboard the Struma.[87] Exile had its rewards for literary refugees such as Manning, offering exposure to different cultures and `the sense of a greater, past civilisation`, as she described in her 1944 review of British poetry.[87][208] Her writing reflects her deep concern for the realities of most refugees, who are portrayed as `a degraded and demoralised Other`, challenging complacent Western notions of stability and nationality.[87] Manning has been classified as an Orientalist writer, whose depictions of cultures frequently emphasise exoticism and alien landscape.[87][170] This feature has been most closely examined in her novels set in Romania. In these, scholars note Manning`s positioning of Romania as an exotic `Other`, a legacy of the Ottoman Empire located at the limits of civilised Europe and on the frontier with the uncivilised Orient.[170][172] Her negative perceptions of Romanian `Otherness` include a childlike population living decadent lives, passive and immoral women, corruption, and a wild, untamed environment. These are contrasted with more positive reactions to Greece and Western Europe as the centre of civilising and orderly life in other books.[41][170] In keeping with colonial construction of exoticism in Western literature, `otherness` is increasingly domesticated as characters recognise, with greater exposure to the country, links to Western culture.[170] Her depiction of Romania led to Fortunes of War being restricted as seditious writing under Romania`s Communist government.[41] Gender and feminism Edit Manning`s books are not easily classified as a part of the feminist canon.[41][209] Manning supported the rights of women, particularly equal literary fees, but had no sympathy for the women`s movement, writing that `[t]hey make such an exhibition of themselves. None can be said to be beauties. Most have faces like porridge.`[210] In Manning`s books, the word `feminine` is used in a derogatory sense, and tends to be associated with female complacency, foolishness, artifice and deviousness,[41] and fulfilment for women comes in fairly conventional roles of wife, mother and the private domain.[190] Elizabeth Bowen remarked that Manning had `an almost masculine outfit in the way of experience` that influenced her writing about women and the war.[165] Manning viewed herself not as a female writer, but as a writer who happened to be a woman,[211] and early in her career she obscured her gender using a pseudonym and initials.[212] Manning found it easier to create male characters,[212] and in general her novels tend to minimise differences in gender, writing about people rather than women in particular.[209] Harriet Pringle, for example, moves through processes of self-discovery and empowerment as an individual rather than in feminist solidarity with her sex.[41] In Manning`s The Doves of Venus (1960), based on Manning`s friendship with Stevie Smith, female characters display `the 1950s anger more often associated ... with young men`.[165] Treglown comments on how Manning`s early books generally took a forthright approach to sex, often initiated by female characters. Her approach became more nuanced in later volumes, with a subtler depiction of sex, sensuality and sexual frustration in Fortunes of War.[41][165] The Jungian critic Richard Sugg interpreted Manning`s female characters as punishing themselves for breaching society`s gender norms, including for having erotic feelings.[213] In contrast, Treglown hypothesised that it reflected Manning`s ongoing grieving for her stillborn child.[165] Orijentalizam edvard said todorova imaginarni balkan postkolonijalizam roman xx veka

Dodatne informacije Pisac DEN SIMONS Izdavač LAGUNA – BEOGRAD Izdanje 2016 Povez MEKI Strana 816 Stanje Dobro

Knjiga je dobro očuvana. ,,Posthumno objavljen, monumentalni roman Dan šesti poetička je suma književnog opusa i životnog iskustva Rastka Petrovića, od ratnog povlačenja preko Albanije do boravka u emigraciji u Americi. Gotovo da nema značajnijeg autorovog pripovedačkog, pesničkog, putopisnog ili esejističkog teksta koji svoj završni odjek nije dobio u ovom romanu u kome vrhuni Petrovićeva umetnička opsesija da izrazi totalitet ljudske sudbine spram razmera mitskog, istorijskog i kosmičkog trajanja. Poetički samosvesno lišen nacionalnog i patriotskog tona, Rastkov roman uspostavljen je na iskustvu avangardne umetnosti i pripovedačkim strategijama Džejmsa Džojsa, Virdžinije Vulf i Oldosa Hakslija. Dan šesti je, što se danas nedovoljno ističe, ostao naš najbolji roman o Prvom svetskom ratu koji je tragičnim dešavanjima nacionalne istorije dao univerzalni, svevremeni smisao. ``

oki

Sony Bravia RM-ED022 daljinski upravljač, polovan, solidno očuvan i provereno ispravan sa svim tasterima u funkciji, možda ne baš kao kad je bio nov ali svi rade, kako piše na net-u odgovara za više modela : `Sony Remote control RM-ED022 Compatible for these models: KDL-32BX400, KDL-32EX402, KDL-40BX400, KDL-22EX302, KDL-26EX302, KDL-32BX300, KDL-32EX302, KDL-32EX401, KDL-32NX500, KDL-37EX401, KDL-40EX401, KDL-40NX500, KDL-46EX401, kdl-40-nx-500, kdl32bx400, kdl26EX302, kdl-46ex401, rm-eo22, KDL-46EX402, KDL-37EX401E , KDL37EX402, KDL46EX402, KDL-37EX402, KDL32BX300, KDL-46EX400 , KDL-32BX300U2 , KDL22EX302, KDLEX700, kdl-32NX50, KDL40EX402, kdl32bx400, KDL-46EX402 , KDL-37EX402CEI , KDL-32BX400 , kdl46EX4, Kdl-26ex302, KDL-22BX200/W, RM-EDO22, KDL-40EX402, KDL-46EX402AEP, KDL46EX402AEP, KDL32EX402, KDL32EX302, KDL-46EX402AEP , KDL-46EX401CEI , KDL-40BX400 , KDL-37EX402 , KDL-37EX401 , KDL-32BX301CEI , KDL-32BX300 , kdl-32EX4020, kdl40bx400, KDL-37EX402, 26EX302, rmedo22, KDLEX700, KDL-32BX300U2, kdl37ex4 ... `, a kako nisam imao prilike da isprobam tačnost ove informacije na svim navedenim modelima, pre kupovine sami proverite na net-u da li odgovara Vašem modelu (!), prodaje se bez baterija, stanje kao na slikama ... Lično preuzimanje : KOD MENE KUĆI u BG na Senjaku ! Slanje : Post Express-om o trošku kupca ! ***** Pogledajte i ostalu moju prodaju na Kupindu, možda nađete nešto interesantno : http://www.kupindo.com/Clan/nin2/SpisakPredmeta

14 1/2 - Antologija savremene japanske naučnofantastične priče Izdavač: Tanesi, 2018 mek povez 337 strana latinica format 20 cm NOVA knjiga! U prethodne tri godine priredili smo vam dve antologije savremenih japanskih priča, 25 i 26, kao i Antologiju japanske horor priče 13. Ovom knjigom želimo da zatvorimo taj krug. Pred vama je Antologija savremene japanske naučnofantastične priče 141, u kojoj ćete naći petnaest naslova iz žanra fantastike i naučne fantastike. Kao i ranije, priče su poređane hronološki, po godinama rođenja pisaca, od kojih su neki već dobro poznati majstori žanra širom sveta, dok vam neke predstavljamo po prvi put. Kobo Abe Sakjo Komacu Rjo Hanmura Jasutaka Cucui Taku Majamura Jasaku Kitano Sajuri Ueda Hideo Furukava Satoši Ito (P. Itoh)

putovala 1901

nije putovala

oki

Spomenik knezu Mihailu u Beogradu, koji se nalazi na Trgu republike, podignut je 1882. godine, čini ga konjanička figura vladara i posvećen je knezu Mihailu Obrenoviću. Autor spomenika je italijanski skulptor Enriko Paci, dok su reljefi na spomeniku rađeni su prema crtežima arhitekte Konstantina Jovanovića. Spomenik predstavlja nepokretno kulturno dobro kao spomenik kulture od velikog značaja. Knez Mihailo Obrenović (1823.-1868.) je bio knez Srbije od 1839. do 1842. i od 1860. do 1868. godine. Prvi put je na kneževski presto stupio posle smrti starijeg brata Milana I Obrenovića i vladao do 1842. godine, kada je svrgnut u buni koju je predvodio Toma Vučić-Perišić. Knez Mihailo je došao po drugi put na presto posle smrti svoga oca, kneza Miloša, 1860. godine. Vladao je osam godina kao prosvećeni apsolutista, unapredivši Srbiju, sklapajući ugovore sa susednim zemljama za zajedničke akcije na Balkanu. Za vreme druge vladavine Turska vlast je iselila posade i predala poslednje gradove Beograd, Šabac, Smederevo, Soko, Užice i Kladovo na upravljanje Srbiji 1867. godine. Vlast Kneza Mihaila Obrenovića je prekinuta atentatom u Košutnjaku 1868. godine. Tokom druge polovine 19. veka, u Beogradu se podižu javni spomenici koji predstavljaju ugledne ličnosti iz kulturnog i političkog života Srbije. Tako je odlučeno da se nakon više polemika i konkursa podigne spomenik knezu Mihailu Obrenoviću, koji bi bio postavljen na tadašnjem Pozorišnom trgu ispred Narodnog pozorišta. Povodom ove odluke objavljen je međunarodni konkurs 1873. godine. Na konkursu je pristiglo 17 radova, uglavnom stranih umetnika. Za autora je izabran italijanski vajar Enriko Paci (Enrico Pazzi). Ovaj italijanski vajar je rođen u Firenci 1819. godine. Bio je učenik čuvenih vajara Sartija i Đovanija Diprea. Predstavnik je italijanskog verizma. Njegov umetnički pravac nalaže da se prikaže život onakav kakav jeste, sa svojim lepim i ružnim stranama. Paci se proslavio spomenikom italijanskom piscu Danteu. Spomenik Danteu podignut je 1865. godine ispred firentinske crkve Santa Kroče (Santa Croce). Predlog italijanskog umetnika je predstavljao novinu u srpskoj sredini, zbog prikaza vladara na konju. Rad na ovom spomeniku je započet 1874. godine, a nastavlja se 1878. godine, kada Srbija stiče državnu nezavisnost. U to vreme podizanje ovakvog spomenika pobedi i oslobođenju ponovo postaje aktuelna tema. Spomenik knezu Mihailu rađen je u duhu klasičnih italijanskih predstava vladara na konju, koje su imale uzor u antičkoj umetnosti i predstavlja prvi je monumentalni konjanički spomenik u Srbiji. Kao model za figuru konja kojeg jaše knez Mihailo Obrenović, poslužio je konj Vranac, kojeg je knez dobio vraćajući se sa svadbenog putovanja iz Rumunije 1867. godine. Knez Mihailo i Julija Hunjadi, zastali su u selu Bašahid, (danas Bašaid), gde je Dimitrije Birimac, tadašnji beležnik u selu, poklonio najlepšeg pastuva novopečenom paru. Spomenik je odliven u Minhenu 1879. godine u radionici Ferdinanda fon Milera (Ferdinand von Mueller). Nacrte za postament je uradio srpski arhitekta Konstantin Jovanović. Svečano otkrivanje spomenika upriličeno je 6. (18.) decembra 1882. godine, na Svetog Nikolu, Krsnu slavu Obrenovića. U to vreme konjanik bez kape je bio neobična pojava, pa je to javnost zapazila. Otkrivanja spomenika je predstavljalo veliki spektakl, povodom proglašenja Kraljevine Srbije. Postavljene su tribine i scenske kulise ukrašene cvećem, heraldičkim štitovima sa dvoglavim belim orlovima, zastavama i zelenilom. Tog dana je Enriko Paci primio Orden viteza takovskog reda drugog stepena, kao autor najznačajnijeg srpskog spomenika XIX veka. Svečanosti su prisustvovali najviši predstavnici države i crkve, kao i vojske, uz veliku podršku i prisustvo naroda. Spomenik je izveden u bronzi i sastoji se iz tri dela: postamenta, pijedestala i konjaničke statue. Bronzana figura kneza na konju, oslobodioca Srbije od Turaka, čija ispružena ruka pokazuje na još neoslobođene krajeve. Pijedestal je ovalnog tipa sa reljefnim frizom. Predstave prednjeg i zadnjeg friza su preuzete iz kruga dinastičke mitologije koja veliča drevnost i herojstvo srpskog naroda i njihovu obnovu pod Obrenovićima. Pijedestal je postavljen na drugi noseći postament, obložen mermernim pločama i profilisanim blokovima, sa ukrasima livenim u bronzi i bronzanim pločama sa imenima oslobođenih gradova 1867. godine Beograd, Smederevo, Kladovo, Soko, Užice i Šabac. Na zadnjoj, severnoj strani ispisan je tekst: `Knjazu Mihailu M. Obrenoviću III. blagorodna Srbija`. Spomenik je postavljen na Trgu Republike (nekad Pozorišni trg) u Beogradu, ispred zgrade Narodnog Muzeja i u neposrednoj blizini Narodnog pozorišta. Za vreme XIX veka trgovi u Beogradu i unutrašnjosti bili su mesta gde su se odvijale razne paradne manifestacije i ceremonijalne proslave vladara iz dinastije Obrenović. Javnost centralnog gradskog trga, usklađenog sa estetskim načelima formiranja i uređenja javnih gradskih prostora, definiše ga kao političko-estetski fokus grada. U simboličnoj topografiji grada važno mesto imaju javni spomenici, koji su u simbiozi sa trgom, kao manifestacionom pozornicom, iskazivali moć dvora i vladajuće klase. Ovaj beogradski trg za nekoliko decenija kasnije dobija još jednu impozantnu građevinu, zgradu Uprave fondova. Postavljanjem spomenika vladara u centar gradskog prostora, trg dobija ideološki značaj, postaje ikonološko polje i svojevrsna bina formirana prema principima arhitekture tadašnjih evropskih gradova baroknog stilskog koncepta i urbanizma. Tako glavni trg postaje reprezent grada, države i samog dvora, odnosno novih političkih i kulturnih promena, i na njemu se odigravaju privatna i javna reprezentacija vladajuće dinastije. Zbog svojih značajnih istorijskih i umetničkih vrednosti, Spomenik knezu Mihailu utvrđen je za kulturno dobro od velikog značaja (Odluka o utvrđivanju, Sl. glasnik SRS, br. 14/79). Konzervatorski radovi na spomeniku izvedeni su 1986. godine, čišćenje 1995. godine. Obnova spomenika bila je 2020. godine.

oki

Spomen-kosturnica branilaca Beograda 1914—1918. (poznata i kao Srpska kosturnica branilaca Beograda) jedno je od najznačajnijih spomen-obeležja iz vremena Prvog svetskog rata u Beogradu. Zbog svog specifičnog položaja na Novom groblju, često je zaboravljen i retko dostupan široj javnosti. Za vreme Prvog svetskog rata Beograd je bio prva bombardovana prestonica, najviše rušen i branjen grad u Evropi. U kripti spomen-kosturnice počivaju kosti 3.529 znanih i 1.074 neznana junaka. U nju su preneti posmrtni ostaci srpskih vojnika sa vojnih parcela na Novom groblju, sa groblja na Dunavskom keju i manjih grobalja u okolini Beograda. Imena identifikovanih bila su zapisana u velikoj spomen-knjizi Nacionalnom jevanđelju koja je nekada stajala na posebnom postolju u centralnom delu „beogradskog Zejtinlika”. Godine 1931, trinaest godina nakon rata, kosti stradalih branilaca su iskopane i premeštene u spomen-kosturnicu podignutu na Novom groblju. U nju su preneti i posmrtni ostaci ratnika poginulih u vreme Balkanskih ratova. Spomenik i kosturnica su izgrađeni dobrovoljnim prilozima preživelih saboraca okupljenih u Udruženje rezervnih oficira i ratnika, najmoćnije veteransko udruženje u Kraljevini Jugoslaviji koje je svojim brojnim aktivnostima radilo na očuvanju sećanja na stradale borce, kao i poboljšanju položaja preživelih kao i Beogradske opštine, i to na mestu na kome se prethodno nalazilo Srpsko vojničko groblje. Na spomeniku stoji i natpis Braniocima Beograda Udruženje rezervnih oficira i ratnika 1931. Autor nacrta Spomenika i spomen kosturnice braniocima Beograda 1914—1918. bio je poznati arhitekta i skulptor, ruski emigrant, Roman Verhovski, dok su autori skulptura Verhovskoj i vajari Živojin Lukić i Vladimir Pavlović Zagorodnjuk, takođe Rus. Roman Verhovskoj je bio i sam učesnik Prvog svetskog rata, a došavši u Srbiju početkom treće decenije 20. veka radio je u Upravi dvora, Ministarstvu građevina i samostalno je projektovao. pomenik je smešten iznad kripte, na centralnom delu groblja, sa kojom čini kompleksnu građevinu. Visok je 19,40m, a centralni masiv je uzdignut na visinu od 10 metara. Podignut je nakon izgradnje kripte, u periodu od 1927. do 1931. godine, deceniju nakon donete odluke o njenom podizanju. Monumentalni spomenik do kog se prilazi stepeništem uzdiže se iznad kosturnice. Na kamenom monolitnom postamentu, čiji je autor Roman Verhovskoj, istaknuto je staro znamenje Kraljevine Srbije, što je jedini takav primer u Beogradu u međuratnom razdoblju . Isklesani srpski dvoglavi orao svedene je forme, bez obrade detalja. Na spomeniku dominira figura srpskog vojnika sa puškom u ruci, spremnog da brani svoju zemlju, koju simbolizuje zastava iznikla iz stene. Tri krsta koja se javljaju na spomeniku-krst na vrhu zastave, stav vojnika u obliku krsta, kao i krst na samom spomeniku univerzalni su simbol stradanja. U podnožju spomenika je ogromna figura smrtno ranjenog orla, sa uzdignutim kandžama i raširenim krilima. Orao personifikuje poraženog neprijatelja, koji leži na položenim-oborenim zastavama, takođe simbolom pobede nad neprijateljem. Pokidani lanci predstavljaju oslobođenje našeg naroda od ropstva. Izliven je od crne bronze kao dobar kontrast orlu izvedenom od svetlog kamena, koji je simbol mira, slobode i pravde, te zajedno predstavljaju pobedu dobra nad zlom. Još jedan zanimljiv dodatak spomeniku je originalni top, smešten negde na sredini kompozicije. Ova praksa-postavljanje pravog topa na spomenicima memorijalnog karaktera, bila je česta i u Grčkoj, Francuskoj i Bugarskoj u međuratnom periodu i na najneposredniji način simbolizuje ratništvo. I sam koncept spomenika u vidu „stene“ ili „planine“ bio je popularan u ikonografiji ovog vremena, te se u tom smislu Verhovskoj držao u svemu tradicionalnog koncepta memorijalnih spomenika[8]. Na spomeniku se nalazi natpis — 1914—1918 braniocima Beograda udruženje rezervnih oficira i ratnika 1931. Kripta se sastoji od uzanih hodnika, u kojima su postavljene metalne kasete sa urnama i koje okružuju centralni prostor velike podzemne odaje čiji se svod oslanja na stamene stubove. Sa njihovih kapitela na četiri strane podzemnog sveta motre kamena lica srpskih vitezova pod kacigama. Između njih reljefi mačeva ovenčanih lovorom i belih orlova sa srpskim krstom i ocilima. Na stubovima ploče sa imenima junaka čije su kosti pronađene izmešane na beogradskim bojištima od Ade Ciganlije do Dunavskog keja i nisu mogle da budu smeštene u posebene kasete i smešteni su u zasebnu kriptu u samoj kosturnici. U vreme podizanja Spomenika i spomen-kosturnice braniocima Beograda 1914—1918. bila je pokrenuta polemika u vezi sa njegovom lokacijom, te su se i autor spomenika Roman Verhovskoj, kao i brojni umetnici, među kojima i slikar, likovni kritičar, profesor i dekan Tehničkog fakulteta Univerziteta u Beogradu Branko Popović, protivili odluci da se ovaj spomenik podigne na groblju, umesto da dobije svoje mesto na nekom od prestoničkih trgova. Međutim, neslaganje javnosti sa ovom odlukom nije promenilo sudbinu spomenika i određenu mu lokaciju. Osvećenju Spomenika i spomen kosturnice braniocima Beograda 1914—1918. na dan Primirja u Prvom svetskom ratu 11. novembra 1931. godine prisustvovale su najznačajnije ličnosti države i društva kralj Aleksandar Karađorđević i kraljica Marija, članovi Vlade, patrijarh Varnava, savezničke diplomate, vojni predstavnici na čelu sa generalom Vojislavom Tomićem komandantom Beograda, kao i organizatori pomena predsednik Beogradske opštine Milan Nešić, potpredsednik i odbornici, te predsednik Udruženja rezervnih oficira i ratnika Milan Đ. Radosavljević koji je spomenik predao na čuvanje Opštini beogradskoj. -------------------------------------------- Beograd je jedan od prvih gradova koji su se u Prvom svetskom ratu našli na udaru velikih sila. Početak sukoba u ovom gradu krenuo je napadom Austrougarske. Nakon objavljena rata u noći između 28. i 29. jula 1914. godine, sa teritorije tadašnje Austrougarske otpočeo je napada na Beograd. Napadalo se sa više strana, iz pravca Zemuna, sa Bežanijske kosa, iz Borče, kao i sa čamaca koji su plovili Savom i Dunavom. Već nakon prvog napada, veliki broj objekata je srušen, a požari su bili duž čitavog grada. Iako su se jedinice austrougarske vojske nadale da branionici Beograda neće pružiti otpor, nekoliko dobrovoljačkih jedinica i bataljona sa puškama i bajonetima pružili su otpor i čekali neprijatelja na desnim obalama Save i Dunava. Grad je napadan tri puta dnevno, dosta urušen od topovskih granata, a austrougarski monitori zasipali su artiljerijskom vatrom i mtiraljeskim rafalima Kalemegdan i Dunavski kej. Neprijatelj je više puta pokušavao da se preko čamaca prebaci do savskog pristaništa, ali herojskom odbranom branioca Beograda, neprijateljske trupe su uglavnom završavale u rekama. Jedan od najpoznatijih napada na Beograd u ovom periodu odigran je na mostu preko reke Save, na mestu današnjeg Starog Železničkog mosta. Most koji je spajao Beograd i Zemun po naređenju Vrhovne komande 25.jula 1914. godine bio je miniran sa 600 kilograma eksploziva. U noći između 2. i 3. avgusta 1914. godine most je iz pravca Zemuna zasut topovskim granatama, dok su srpski vojnici uzvraćali i branili most. U rano jutro 3. avgusta neprijatelj je otpočeo napad na branionice mosta i na Topčidersko brdo. Žestokim napadom nagoveštavalo se da austrougarska vojska želi da pređe u Beograd. Od srpske strane stigla je naredba o dizanju mosta u vazduh, kako se ne bi rizikovao ulazak austrougarske vojske u grad. Od silne eksplozije veliki broj objekata na Senjaku je srušen i oštećen. Neprijateljske trupe su neposredno pre uništavanja mosta pokušavale da uđu u grad, a plan je bio da se iskracaju na savsko pristanište i odatle uđu u Beograd. Ka gradu su krenula tri parobroda sa nekoliko šlepova u kojima se nalazilo oko 4.000 vojnika. Prvi parobrod koji je prevozio vojnike imao je zadatak da se sa vojnicima iskrca blizu Starog Železničkog mosta. U trenutku ekplozije na mostu, među austrougarskom vojskom zavladala je panika, dok su srpski vojnici to iskoristili i osuli paljbu po parobrodu, koji se nasukao ispod porušenog Starog Železničkog mosta, a veliki broj austrougarskih vojnika je poginuo, dok su se neki u pokušavaju bekstva utopili u reci Savi. Zbog neuspeha u planu osvajanja Beograda i usled velikih gubitaka, austrougarska vojska privremeno se povukla u Zemun. Zbog konstantnog bombardovanja grada iz centra Beograda se privremeno iselio veliki broj građana, van dometa artiljerije, uglavnom na Topčidersko brdo i Čuburu, dok su neki građani odlazili u druge gradove. Vojska i žandarmerija je čuvala napuštene objekte u gradu koji je bio gotovo skroz napušten. U noći između 11. i 12. avgusta austrougarska 2. amrija i rečne flotile počele su napade duž obale reke Save na Beograd, Obrenovac i Šabac. Ponovni pokušaj prelaska austrougarske vojske završio se na štetu neprijatelja, jer su snage odbrane Beograda odbile napade. Iz grada su krajem jula 1914. godine povučene 2. armija i Dunavska divizija I poziva koja je učestvovala u bici na Ceru, a kasnije i u drugim bitkama. Za vreme Cerske bitke, u Beogradu ostali su samo 7. dunavski puk Dunavke divizije I i III poziva, koji su uspešno branili grad. Usled uspeha srpske vojske na reci Drini, i uspešnim odolevanjima napada na Beograd, srpski pešadijski pukovnik Milivoje Anđelković Kajafa, predložio je da se organizuje odbrana Beograda, koja je formirana 3. septembra 1914. godine, pod komandom Mihaila Živkovića. U sastav Odbrane Beograda ušle su dobrovoljačke i jedinice III poziva, a iz Dunavske divizije 7. dunavski puk, jedan divizion poljske artiljerije, jedna haubička baterija i jedno reflektorsko odeljenje koje je već bilo na položajima. U periodu od 6—12. septembra 1914. godine jedinice Odbrane Beograda su uspešno dejstovale na području Zemuna i Bežanijske kose, dok je u to vreme austrougarska vojska nastavljala sa razaranjem Beograda. Razaranje grada iznenada je prestalo 9. septembra 1914. godine kada je austrougarski ratni čamac sa belom zastavom izbacio pismo austrougarskog generala Ferdinanda fon Goglije, koje je bilo adresirano na generalala Mihaila Živkovića, a u pismu je pisalo: “Danas do šest časova popodne imate mi predati Beogradsku tvrđavu da je ne bih dalje rušio; u znak predaje, umesto srpske zastave, istaknite beo barjak. A Vi sa vašim štabom bićete primljeni na zemunskom pristaništu i u znak počasti ostaviću Vam sablju. General Goglija.” Pismo je primio komandant major Joksim Gajić, koji je odmah nakon čitanja naredio pripremu topova, kao i da se umesto jedne srpske zastave na bedemima beogradske tvrđave istaknu tri zastave. Nakon toga naređeno je da topovi dejstvuju po austrougarskim monitorima u zemunskom pristaništu, koji bivaju pogođeni i zapaljeni. Tek nakon toga, major Joksim Gajić obavestio je generala Mihaila Živkovića o celom događaju i ujedno zatražio odobrenje od Vrhovne komande da pokaže kako Srbi predaju svoj glavni grad. Jedinice Odbrane Beograda su u noći između 9. i 10. septembra prešle reku Savu kod Ostružnice i Ade Ciganlije i napale austrougarsku vojsku, koja je bila prinuđena da se povlači. Pri povlaćenju razbijena je trupa generala Ferdinanda fon Goglije i 10. septembra 1914. godine srpska vojska zauzela je grad Zemun. Srpske snage su 12. septembra prešle preko Dunava i ušle u Ovču i Borču. austrougarska vojska je počela ofanzivu na reci Drini i reci Savi, a zbog promene situacije na frontu sve srpske snage povukle su se sa prostora Srema. Jedinice Odbrane Beograda povukle su svoje trupe iz Zemuna, a svoje trupe su rasporedili samo na Adi Ciganliji i jednom mostobranu naspram Ade Ciganlije. Sa povlačenjem srpskih snaga, povukao se i jedan broj sremaca, od kojih je formiran Sremski dobrovoljački odred, koji je ušao u sastav Odbrane Beograda. Austrougarski 32. puk napadao je jedinice Odbrane Beograda u periodu od 20. do 23. septembra u cilju zauzimanja Ade Ciganlije, ali je vrlo brzo poražen, odakle se povukao do Batajnice. Nakon pobede austrougarske vojske u bici na Mačkovom kamenu, da bi rasteretio srpske snage, general Mihailo Živković naredio je napad na Zemun, koji je ponovo zauzet 28. septembra od strane srpske vojske.Jedinice Odbrane Beograda zauzele su i Bežanijsku kosu i došle sve do Surčina. Zbog ogromnih napada austrougarske vojske koji su sprečili podizanje mosta na reci Savi kod Ade Ciganlije, jedinice Odbrane Beograda morale su da napuste osvojenu teritoriju. Srpska vojska povukla se na svoje početne položaje oko Beograda, na kojima su vodili borbe do kraja novembra 1914. godine, kada su se povukli na kosmajske položaje. Posle prekida napada, nakon ojačavanja austrougarske vojske, počeli su napadi na Beograd sa strane Banata. Neprijateljska vojska je dejstovala iz Starčeva, a između njega i ade Čakljanac postavljen je pontonski most, koje su postavile austrougarske trupe u cilju dokopavanja desne obale Dunava u pravcu ka Vinči. Artiljerija austrougarske vojske dejstvovala je po Adi Huji, Velikom Vračaru, Karaburmi i Višnjici. Malobrojni branioci su se uspešno branili od austrougarskih trupa i proterali neprijatelja na početne položaje na levoj obali Dunava. Austrougarske vojska je posle velikih borbi zauzela Valjevo, Lajkovac i većinu gradova u zapadnoj Srbiji, ali Beograd je još uvek odolevao napadima. Nakon velikih borbi u celoj zemlji, velikih gubitaka, komandant Mihailo Živković dobio je zapovest od Vrhovne komade koja je glasila: Kada bude naređeno, ili kada sami uvidite da morate napustiti Beograd, povućićete se najzgodnijim pravcem na položajna liniji Varovnica-Kosmaj-Sibnica…”. Nakon toga, Odbrana Beograda dobila je zadatak da štiti kosmajske položaje i da se povuku iz grada, 30. novembra 1914. godine. Povlačenjem vojnih trupa, povukle su se i građanske vlasti, ali i veliki broj stanovnika, a u gradu je ostalo tek 20.000 ljudi. Nikome se od branilaca Beograda nije svidelo takvo naređenje. Da bi podigao moral braniocima grada usled napuštanja borbenih položaja jedan od majora je rekao: “Podignite čela! Vi ste junački branili Beograd. Ali sad su se prilike malo promenile. Beograd smo prepustili neprijatelju da bismo spasli Srbiju. Beograd je voljno napušten, ali vas uveravam da će u najskorije vreme, možda već za koji dan, biti junački vraćen.” Nakon povlačenja srpske vojske, prestonica je ostala bez odbrane. Austrougarske vojska nije odmah smela da uđe u grad, pa su nekoliko dana nakon toga dejstovali po objektima i položajima gde se nekad nalazila srpska vojska oko grada. Tek 2. decembra, deo austrougarske vojske prešao je reku Savu, a narednog dana u 15 časova su glavne snage 5. armije austrougarske vojske ušle u Beograd. Beograd je tako zauzet bez borbe, a već 3. decembra 1914. godine po naređenu komandanta 5. austrougarske armije u gradu je održavana pobednička parada. Vest o padu grada odjeknula je čitavim svetom, što je predskazivalo propast Srbije. Nakon zauzimanja Beograda, austrougarska vojska je krenula sa prodorom ka kosmajskim položajima, odakle su je zaustavile jedinice Odbrane Beograda i nanele joj veliki poraz. Tokom borbe na kosmajkim položajima u toku noći između 8. i 9. decembra 1914. godine jedinice Odbrane Beograda su zarobile 41. oficira i oko 2.000 podoficira i vojnika austrougarske vojske. Srpskoj vojsci je nakon ovih pobeda omogućeno da izvrši protivofanizivu u pravcu Beograda. Velikim delom zaslužni za ishod Kolubarske bitke bile su i jedinice Odbrane Beograda koje su dejstovovale po kosmajskim položajima i značajno doprineli porazu austrougarske vojske. Ovim porazom slomljen je deo austrougarskih trupa, pa je omogućen povratak branilaca na obale reke Save i Dunava, a 15. decembra 1914. godine oslobođen je Beograd. Neprijatelj je bio poražen, a poraz nije bio samo vojnički, već i moralni i politički. Usled pobeda srpske vojske, zaborljen je veliki broj austrougarskih oficira i podoficira, a zaplenjene su velike količine municije i ratne opreme. I pored pobede Srbija se suočila sa velikim problemom siromaštva izazvanog ratom, velikim brojem ubijenih civila i epidemije pegavog tifusa. U jeku velikih borbi početkom 1915. godine Beogradu u vreme zatišja bio je ponovo meta artiljerijske vatre koja je razarala već uništen grad i ubijala njegove stanovnike. Srbija se ubrzo našla pred velikom opasnošću, jer je u Berlinu 4. aprila 1915. godine dogovoreno da Nemačka zajedno sa Austrougarskom i Bugarskom izvrši napada na srpsku vojsku koja joj je bila prepreka. Grupisanje za napad na Srbiju otpočelo je septembra 1915. godine. Srpska vojska organizovala je odbranu, dok je jedinica Odbrana Beograda bila raspoređena na frontovima od Ostružnice do Grocke. Ukupne jačine srpske vojske u odnosu na neprijatelja bile su dosta nepovoljne, a naričito na delu fronta kod Beograda. Na području Beograda delovali su 22. nemački i 8. austrougarski korpus, jačine 66. pešadijskih bataljona i 90 baterija sa preko 300 topova, kao i merzere kalibara 305 mm i 420 mm. Odbrana Beograda, raspoređena na obali reke Save i Dunava, od Ostružnice do Grocke posedovala je 20 bataljona I, II i III poziva, 2 konjička eskadrona, 13.360 ljudi sa 76 artiljerijskih oruđa. Napad neprijatelja započeo je 5. oktobra 1915. godine pobesno na frontu prema Beogradu. Sledećeg dana, 6. oktobra počeo je napad nemačkih i austrougarskih snaga na Beograd iz 390. artiljerijskih oruđa. Do kraja dana na područje Beograda bačeno je oko 30.000 artiljerijskih granata, a ceo grad je bio prekriven gustim dimom i pepelom, uništeno je veliki broj naselja i ubijeno mnogo civila. Posle cele noći bombardovanja, sledećeg dana 7. oktobra, pešadija austrougarskom 8 korpusa preko reke Save i Dunava otpočele su prelazak ka gradu na području Ade Ciganlije i u podnožju Kalemegdana. Veliki broj neprijateljske vojske stradao je od mitraljeske vatre i ručnih bombi branilaca Beograda, dok je deo pontona potpoljen nailaskom na mine. Nakon iskrcavanja neprijateljske vojske, počele su borbe prsa u prsa za svaki pedalj Ade Ciganlije. Borbe su trajale četiri dana na adama, bedimama grada i ulicama, kao i na visoravnima u okolini Beograda. U borbama za Beograd učestovovao je veliki broj civilnog stanovništva. Starci, žene pa i veliki broj dece uzimali su puške poginulih vojnika i borili se. Iako je neprijatelj bio višestruko nadmoćniji, Vrhovna komanda Odbrane Beograda naredila je svojim jedinicama da i dalje brane grad, a kao pojačanje poslala Timočku diviziju II poziva, iz Sopota i stavila je pod komandu Odbrane Beograda. Posle nekoliko juriša na neprijateljsku vojku neprijatelj je poteran uz obalu Dunava, ali su u tom trenutku stigla četiri austrougarska monitora koji su dejstvovali po srpskoj vojsci i zaustavili njene dalje juriše. Istovremeno je neprijateljska vojska neutralisala baterije srpske artiljerije na Kalemegdanu i Velikom Vračaru što je bio veliki gubitak jedinice Odbrana Beograda. Gubici su rasli, pojačanje nije stizalo, ali umesto da se povuku jedinice Odbrana Beograda su herojski preuzele protivnapad, kome je prethodila čuvena zapovest majora Dragutina Gavrilovića koja glasi: “Tačno u 15 časova neprijatelj se ima razbiti vašim silnim jurišem, razneti vašim bombama i bajonetima-obraz Beograda, naše prestonice ima da bude svetao. Vojnici, junaci! Vrhovna komanda izbrisala je naš puk iz svog brojnog stanja, naš puk je žrtvovan za čast otadžbine i Beograda. Vi nemate više da se brinete za vaše živote, koji više ne postoje, zato napred u slavu! Živeo kralj! Živeo Beograd!” Branioci Beograda su krenuli u novi juriš u kome je veliki broj njih izgubio živote, ali ipak nisu uspeli da poraze višestruko nadmoćnijeg neprijatelja. Borbe za grad su nastavljene i tokom noći, a neprijatrelj je i dalje prebacivao svoje trupe preko reke Save i Dunava, ali je pretrpeo ogromne gubitke. Sledećeg dana ujutru, 8. oktobra nemačke i austrougarske snage izvršile su velike napade, ali su jedinice Odbrane Beograda i dalje branile sve do noći istog dana. Tek nakon uništenja većine srpskih artiljerijskih oruđa u gradu, nakon više juriša neprijatelj je uspeo da zauzme Banovo brdo, Čukaricu i Topčidersko brdo i stvorio uslove za ulazak u centar grada. I nakon ulaska neprijateljske vojske u šire područje grada, jedinice Odbrane Beograda su vodile žestoke, ali su se ipak povukle 16. oktobra, kada ih je neprijatelj potisnuo i zauzeo Beograd. Tek posle desetodnevnih borbi sa mnogoljudnijom neprijateljskom vojskom, jedinice Odbrane Beograda su napustile grad. Gubici na obe strane su bili veliki, a najviše je stadalo civilno stanovništvo grada. Beograd je oslobođen 1. novembra 1918. godine pod komandom Petra Bojovića. Beograd je u Prvom svetskom ratu bio pod okupacijom u periodu od 1. do 15. decembra 1914. godine, a zatim i od oktobra 1915. do 1. novembra 1918. godine. Herojstvo branilaca Beograda bilo je ogromno, ipresionirali su i neprijateljsku vojsku, pa je maršal fon Makenzen nakon zauzimanja grada na Banovom brdu u znak herojstva i divljenja podigao spomenik herojima odbrane Beograda. Nakon završetka Prvog svetskog rata Beograd je odlikovan nacionalnim ordenom Legije časti i čehoslovačkim ratnim krstom. Prvo granatiranje grada bilo je 28.jula 1914. godine, a u prvim ratnim danim pogođeni su sledeći objekti : Saborna crkva, Srpska akademija nauka i umetnosti, Druga beogradska gimnazija, škola u Savamali, Devojački internat, Državna štamparija, Zgrada engleskog poslanstva i austrougarskog konzulata, kafana Šaran, hotel Grand, Grčka kraljica, Bristol, Kragujevac i hotel Srpska kruna. Među gađanim objektima bile su i banke Jugoslavija, Francusko-srpska banka, fabrike Duvana, Šibica i Godževčeva i fabrika Stolarskog akcionog društva, magacin soli i magacini na železničkoj stanici. Dana 9. avgusta 1914. godine oštećene su zgrade Uprave fondova, Prometne banke i Klasne industrije. U periodu između 12. i 24. avgusta 1914. godine pogođene su sledeće zgrade: Beli dvor, Zgrada Ministarstva vojske, Zgrada Vojne akademije, Zgrada Oficirske zadruge, Zgrada ruskog poslanstva, Velika škola, Zgrada Realke, OŠ „Kralj Petar Prvi“ Beograd, Narodni muzej, Narodno pozorište, Zgrada klasne lutrije, kao i hotel Hotel Moskva. Pogođeni su i Bajlonijev mlin, Električna centrala i vodovod, državna Bolnica Beograd. O zverskim napadima na Beograd postoji svedočanstvo kriminologa Arčibalda Rajsa. Dosta oskrnavljeni i pogođeni bili su i Vojni muzej, Crkva Ružica, a srušeni objekti su Fabrika kalupa i strugara i Fabrika šećera. U više navrata nakon zauzimanja srpske vojske, bombardovan je i Zemun, a tačan broj srušenih objekata u gradu nije poznat.

putovala 1910

-Za televizore i radio prijemnike sa koaksijalnim ulazom -Napajanje: 12 V i 220 V -Dužina koaksijalnog kabla: 1 m -FM frekvencija: 87,5 – 108 MHz -Frekventni opseg: 30 – 950 MHz -Dužina strujnog kabla: 1.2 m -Maksimalno pojačanje: 36 dB -Dimenzije: 310mm x 120mm x 225mm Opis -Za televizore i radio prijemnike sa koaksijalnim ulazom -Napajanje: 12 V i 220 V -Dužina koaksijalnog kabla: 1 m -FM frekvencija: 87,5 – 108 MHz -Frekventni opseg: 30 – 950 MHz -Dužina strujnog kabla: 1.2 m -Maksimalno pojačanje: 36 dB -Dimenzije: 310mm x 120mm x 225mm

Nemacko izdanje

Predratna razglednica Ljube Davidovića. Ljubomir Davidović (24. 12. 1940., Beograd) je bio srpski i jugoslovenski političar, državnik i osnivač Demokratske stranke. Školovao se u Beogradu. Završio je prirodni odsek na Filozofskom fakultetu Velike škole i bio je profesor gimnazije u unutrašnjosti Srbije. Bio je čak i profesor prestolonasledniku Aleksandru Karađorđeviću, sa kojim je u vreme njegove vladavine, iako oštro suprotstavljen, naročito njegovoj ličnoj diktaturi iz 1929, do njegove pogibije, ostao u dobrim ličnim odnosima. Bio je u Narodnoj radikalnoj stranci i 1901. godine je bio u krilu koje se izdvojilo. Godine 1912. postaje vođa Samostalne radikalne stranke (od 1919. se objedinjuje u Demokratsku stranku). Bio je ministar prosvete (1904.), predsednik Opštine Beogradske (1909), predsednik Narodne skupštine (1909) pa ministar prosvete (1904.). Tokom srpske golgote bio je zadužen za smeštaj i obrazovanje izbegličke dece na grčkom ostrvu Krfu. Zahvaljujući njemu su na Krfu izlazile i srpske novine. Nakon Prvog svetskog rata i stvaranja Demokratske stranke, sastavljao je ispred svoje stranke Vladu tri puta (dva puta 1919. i jednom 1924), ali je na njoj ostao razmerno kratko, svega 289 dana. Predsednik je Demokratske stranke od osnivanja 1919. godine do 1940. godine. Na mestu predsednika Demokratske stranke ga je nasledio Milan Grol. Kao na fotografijama

Saborna crkva Svetog arhanđela Mihaila u Beogradu nalazi se na raskršću ulica kneza Sime Markovića i kralja Petra. Na mestu današnje crkve nalazila se starija, posvećena Svetom arhanđelu Mihailu. Saborna crkva kao nepokretno kulturno dobro ima status spomenika kulture od izuzetnog značaja, odlukom iz 1979. godine. Svojom arhitekturom, umetničkim delima i bogatom riznicom predstavlja izuzetan spomenik kulture. Ona je neprocenjiva istorijska baština vezana za sudbinu srpskog Beograda prve polovine 19. veka, koji se upravo formirao na prostoru oko Saborne crkve, postavši njegov crkveni, upravni i kulturni centar. U vreme kada postepeno nastupaju nove društvene i političke prilike u Srbiji, Saborna crkva je postala stožer u borbi za osamostaljivanje od turskog centralizma sve do konačnog oslobođenja od vekovnog ropstva. Današnja Saborna crkva je podignuta na temeljima stare crkve, hrama Svetih Arhistratiga, koja se pominje u vreme austrijske vladavine Beogradom od 1717. do 1739. godine. O izgledu ove crkve svedoči protestantski sveštenik i putopisac Stefan Gerlah u svom opisu putovanja carskih poslanstava u Carigrad 1573-1578. godine. Stara crkva je bila izgrađena od kamena, s velikim kubetom, bez krsta. Iako prostrana, nije mogla da primi brojno hrišćansko življe beogradske varoši. Kasnije podatke o postojanju ove crkve sačuvali su uglavnom putopisci iz 17. i 18. veka, koji o njoj izveštavaju. Crkva je bila razrušena tokom tursko- austrijskih sukoba. Beogradskim mirom, zaključenim 1739. godine, Turci su ponovo dobili Beograd. Nakon predaje grada, crkva je bila toliko uništena, da je 1728.. godine morala biti srušena. Austrijska vlast je bila izričita u naredbi da se ne smeju obnavljati porušeni srpski hramovi, pa je, tadašnji mitropolit Mojsije Petrović, očekivao podršku ruskog cara Petra Velikog. Kako car u međuvremenu umire, mitorpolit je samostalno pristupio obnovi crkve iz temelja, ukrasivši je i novim ikonostasom. Teške istorijske okolnosti ponovo su se odrazile i na život crkve, tako da ovo nije bila njena poslednja obnova. Beogradskim mirom zaključenim 1739. godine, Turci su, između ostalog, ponovo dobili Beograd i „čim uđoše u varoš i ovom prilikom pokazaše svoj bes i prema Srbima i prema srpskim svetinjama“. Srušena je velelepna rezidencija srpske mitropolije, a crkvu „opleniše i svodove joj oboriše“. Nekoliko decenija kasnije, početkom 1798. godine, crkva je ponovo stradala, ovog puta u požaru. Do početka 1813. godine bila je osposobljena za bogosluženje, kada su je, posle sloma Prvog srpskog ustanka, Turci skrnavili i opljačkali. Nakon Drugog srpskog ustanka izvedene su neophodne prepravke. Objavljivanjem Hatišerifa 1830. godine, na dan Sv. Andrije Prozvanog, kojim je dobijena i sloboda bogosluženja, po naredbi kneza Miloša, „pored stare crkve, podignuta je drvena zvonara“, u koju su bila postavljena zvona. Radi livenja zvona bila je založena velika vatra koja je goreli tri dana. Pored nje su prolazili ljudi i u kalop sa bronzom koja se topila, ubacivali različite predmete od srebra, kako bi zvona imala `srebrniji zvuk`. Ondašnji Beograđani su ovaj događaj „priželjkivali kao nešto veliko i nedokučivo. Za njih zvuk zvona nije značio samo jedan običan verski obred, zvona su bila simbol vekovima očekivane pobede“. Turci su na ovu odluku kneza Miloša gledali sa nevericom i pretnjom. Do danas je sačuvana anegdota kada se beogradski vezir Husein – paša Gavanoz Oglu (1827. god. -1833. god.) obratio vojvodi Petru Cukiću zaduženom za podizanje zvona, preteći da će biti kažnjen zbog toga. Hrabri vojvoda je odgovorio kako zna da će `poginuti od turske ruke` ako podigne zvono, ali i da će `poginuti od ruke svog gospodara` ako zvono ne podigne. Birao je ovo prvo. Danas se u zvoniku Vaznesenjske crkve (1863. god.) među pet zvona različite veličine i porekla nalazi i zvono stare Saborne crkve, koje se 15. februara 1830. godine oglasilo prvi put, kada je Kneževina Srbija dobila autonomiju. Rušena i opravljana, stara crkva se borila sa zlim vremenima sve do 22. juna 1836. godine, kada je nakon brojnih diskusija knez Miloš Obrenović izdao naredbu o njenom konačnom rušenju i izgradnji novog hrama. Gradnja nove Saborne crkve započeta je 28. aprila 1837. godine. Osvećenje temelja ove „katedralne beogradske crkve“, 15. jula 1837. godine, savremenik je opisao kao izuzetan događaj kojem su prisustvovali mitropolit Petar Jovanović, najviši crkveni velikodostojnici, knjeginja Ljubica i naslednici Milan i Mihailo, kmetovi, deca i „narod oboje pola“. Gruvali su topovi a narod je „u crkvu blagosiljao sretno i presrećno vreme ovo“. Na dan hramovne slave, Sv. arhanđela Mihaila, 8. novembra 1845. godine, mitropolit Petar Jovanović je izvršio osvećenje gotove crkve i odslužio u njoj prvu liturgiju. Pitanje autorstva arhitektonskih planova izgradnje dugo je bilo sporno, međutim, izvesno je da su crkvu gradili majstori iz Pančeva, po projektu Fridriha Adama Kverfelda. Crkva je podignuta na uzvišenom mestu, blizu bedema, gde je vidljiva sa svih strana. Saborna crkva je građena od 1837. do 1840. godine, a opremanje i dekorisanje unutrašnjosti izvedeno je između 1841. i 1845. godine. Ikone na ikonostasu, pevnicama, tronovima i predikaonici, kao i kompozicije na zidovima i svodovima je izveo Dimitrije Avramović, jedan od najznačajnijih srpskih slikara 19. veka, formiran pod uticajem bečke umetničke Akademije i nazarenskih shvatanja u crkvenom slikarstvu, dok je ikonostas izradio vajar Dimitrije Petrović. Hram je rekonstruisan 1934-37, da bi bio `dostojan pandan` novoj zgradi patrijaršije. Prvo bdenije nakon opravke održano je 20. novembra 1937. U čin igumana proizveden je 1949. godine u Sabornoj crkvi Tadej Štrbulović. Proizvodstvo je obavio vikar Njegove Svetosti Patrijarha episkop Visarion, budući episkop banatski. Saborna crkva u Beogradu spada među najveće crkvene građevine podignute u Kneževini Srbiji i, posle crkve Sv. Petra i Pavla u Topčideru (1832/34. god.), najstarija crkva u Beogradu. Osnova ima oblik izdužene pravougaone osnove sa pripratom i visokim zvonikom na zapadnom delu i prostranim naosom i polukružnom oltarskom apsidom na istočnoj strani. Gabaritne razmere crkve su dužine 45 metara i širine 19,6 metara. U pogledu konstrukcije u njoj se razlikuju tri celine: Zidana priprata, (dužine 10 metara i širine 19,6 metara) ispod koje je kripta, sa sklopom masovnih zidova, stubaca i svodova, na koje se oslanja konstrukcija zvonika. Tu se nalaze krstionica i stepenište za zvonik. Naos, (dužina 27 metara i širina 19,6 metara) koji čine četiri kompartimenta sa sistemom nosećih lukova između kojih su razapeti bačvasti svodovi sa obimnim zidovima. Površina naosa Saborne crkve iznosi oko 252 kvadratna metra, a prima između 650 do 850 vernika. Oltarski prostor sa polukružnom apsidom, čiji je spoljni radijus 9 metara. Za razliku od severne i južne fasade, istovetnih i jednostavno oblikovanih, zapadna – glavna fasada istaknuta je reprezentativnim portalom i širokim stepenišnim prilazom. Po svom sklopu i finim proporcijama, arhitektura Saborne crkve je neposredno prihvatila uzore neoklasicističkih crkava s prepoznatljivim baroknim tornjem, koje su se u istoj epohi gradile po Austriji, a u koje se ubraja i nešto starija Saborna crkva u Sremskim Karlovcima (1758), koja je bila mogući uzor. Ovaj tip crkava biće veoma rasprostranjen u Srbiji tokom Miloševe vladavine. Arhitektonsko-dekorativni sistem fasada i arhitektonskih elemenata na unutrašnjim površinama zidova, kao i arhitektonska oprema celokupnog enterijera, uključujući ikonostas, pevnice, tronove i slikarske dekoracije u stilu klasicizma. Zidovi crkve su zidani opekom sa krečnim malterom. Beogradska crkvena opština je angažovala vajara, drvorezbara i livca Dimitrija Petrovića (1799–1852), školovanog na akademiji u Beču, na izradi nacrta za ikonostas i pevnice. Nažalost, zbog izvesnih nesuglasica sa opštinom, Dimitrije Petrović nakon izrade arhitektonskog dela ikonostasa i njegovog montiranja u crkvi 1842. godine, zauvek napušta Beograd. Raskošno oblikovan, sa izvesnim eklektičkim dekorativnim elementima, ikonostas Saborne crkve u Beogradu svakako je najreprezentativniji klasicistički ikonostas u Srbiji. Visina ikonostasa do krsta iznosi 46, a širina oko 14 metara. Rađen je u raskošnoj drvorezbarskoj dekoraciji sa pozlatom, po nacrtu vajara Dimitrija Petrovića. Pozlaćena duborezna dekoracija je raspoređena na određenim arhitektonskim elementima: na dverima iznad okvira ikona, na bočnim arhivoltima i uz ovale gornje zone. To su stilizovani biljni motivi, isprepletane lozice, vitice, girlandi, mestimično postavljenog lista akantusa i rozeta. Pevnice, propovedaonicu i tronove izradio je, prema ranije usvojenim nacrtima Dimitrija Petrovića, iskusni majstor Georgije Davić. Površina svih oslikanih zidova i svodova ukupno iznosi preko 628 m2. Dimitrije Avramović je u periodu od 1841. do 1845. godine, naslikao ukupno osamnaest velikih zidnih kompozicija i približno pedeset ikona za ikonostas. Umetnik je bio pod uticajem bečke istorijske škole i nemačkih nazarena, ali se njegov izrazit osećaj za dramatični kolorit i plastični – smeli ritam spojio u originalni slikarski rukopis. Na zidnim površinama Saborne crkve ostvario je jedinstvene monumentalne kompozicije religijskog sadržaja, visoko vrednovane u novijem srpskom slikarstvu. Pored slikarskih i duborezačkih radova na ikonostasu, pevnicama i predikaonici, zidnih slika, posebnu vrednost u crkvi predstavlja riznica u kojoj se čuvaju predmeti primenjene umetnosti – zlatarska dela iz 18. i 19. veka, odežde, krstovi, pojedinačne ikone iz druge polovine 19. veka i drugi predmeti od kulturno istorijskog značaja. U leto 1899. godine izvršeno je oslikavanje donje zone zidova u oltarskom prostoru. Ovaj posao poveren je živopiscu Anastasu Stefanoviću. On je u oltarskom prostoru uradio čišćenje, odnosno jednu vrstu restauracije dveju Avramovićevih zidnih kompozicija, a i naslikao 21 stojeću figuru svetitelja gotovo u prirodnoj veličini. Slikarska dela koja ukrašavaju Sabornu crkvu spolja treba istaći tri ikone velikih dimezija koje se nalaze na zapadnoj fasadi. Nastale su verovatno oko 1885.-1886. godine, ikone Svete Trojice, Sveti Arhanđel Mihailo i Sveti Arhanđel Gavrilo. Ova dela bi se mogla pripisati poznatom slikaru, Nikoli Markoviću. U novije vreme, tačnije 1961. godine, slikar Živko Stojisavljević izradio je nacrte za vitraže kojima su ukrašeni prozori Saborne crkve. Na središnjem apsidnom prozoru u oltaru prvobitno je bila predstavljena stojeća figura Gospoda Isusa Hrista na oblacima, okruženog heruvimima i anđelima, ali zbog velikih oštećenja, na zahtev Uprave Saborne crkve, slikar-konzervator Dušan Martinović je 1995. godine naslikao Vaznesenje Hristovo. Na severnom apsidnom prozoru predstavljena je stojeća figura Bogorodice, a na južnom apsidnom prozoru Sv. Arhanđel Mihailo. U blizini crkve, tačnije na mestu gde se danas protežu Zadarska ulica, deo ulice Kralja Petra i Kosančićev venac, nalazilo se staro srpsko groblje. Njegovo postepeno širenje nastavilo se i u porti Saborne crkve, koja je prvih decenija 19. veka bila neograđena i služila kao groblje za viđenije ličnosti Srbije. Lobanja vožda Karađorđa je do 1837. godine bila sahranjena u južnom delu porte, kada je po želji i naređenju kneginje Ljubice izvađena i prenesena u Topolu. Tu su sahranjeni: Hadži Ruvim (1754—1804), knez Sima Marković (1768 - 1817), vojvoda Petar Nikolajević Moler (1755—1816). U Sabornoj Crkvi danas se čuvaju mošti: Svetog i pravednog kneza Stefana Štiljanovića, deo moštiju Svetog kneza Lazara i čestice moštiju Svetog Jovana Šangajskog i Sanfranciskanskog. U Sabornoj crkvi su sahranjeni knez Miloš Obrenović (1780—1860), knez Mihailo Obrenović (1823—1868), Mitropolit Mihailo (1826—1898), Mitropolit Inokentije (1898—1905), Patrijarh Gavrilo (1938—1950), Patrijarh Vikentije (1950—1958). Grobovi Vuka Stefanovića Karadžića (1787—1864) i Dositeja Obradovića (1744—1811) nalaze se spolja, u crkvenoj porti, ispred glavnog portala. Riznica Saborne crkve, onakva kakva je danas sačuvana, na svojstven način odražava viševekovnu prošlost ovog hrama. I pored mnogih ratnih razaranja, pljački i požara, uspeli su se sačuvati vredni obredni predmeti, ikone i drugi umetnički predmeti koji su dobijeni od vladara, episkopa i drugih darodavaca. Zajedno sa retkim starim crkvenim knjigama nasleđenim iz ranijih epoha, sve to čini danas jedinstvenu celinu, značajnu za proučavanje duhovnih, kulturnih i umetničkih prilika u kojima je Saborna crkva igrala značajnu ulogu. Konzervatorsko-restauratorski radovi na zidnom slikarstvu i ikonostasu izvedeni su 1993–1996. Restauracija fasada urađena je 1996—1997, sanacija krova, restauracija ograde i ulazne kapije 2006. godine. Pri Sabornoj crkvi 1853. godine osnovano je Prvo beogradsko pevačko društvo, koje je i danas aktivno. Ovim horom dirigovali su značajni kompozitori srpske muzike, poput Josifa Marinkovića, Stevana Mokranjca, Kornelija Stankovića i drugih.

ispravno