U dobrom stanju Radnički pokret u Jugoslaviji i nacionalno pitanje : 1918-1941. / Dušan Lukač Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1972 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Institut za savremenu istoriju, 1972 (Beograd : Vojna štamparija) Fizički opis 421 str. ; 21 cm Zbirka Studije i monografije / Institut za savremenu istoriju Registri Résumé. Predmetne odrednice Radnički pokret -- Jugoslavija -- 1918-1941 Jugoslavija -- Nacionalno pitanje -- 1918-1941 Lukač, Dušan, 1926-2000

U prihvatljivom stanju, primerak za čitanje. Pečati biblioteke, ima podvlačenja grafitnom. Hardcover Oxford University Press; 2nd edition (January 1, 1934) A Study of History is a 12-volume universal history by the British historian Arnold J. Toynbee, published from 1934 to 1961. It received enormous popular attention but according to historian Richard J. Evans, `enjoyed only a brief vogue before disappearing into the obscurity in which it has languished.` Toynbee`s goal was to trace the development and decay of 19 or 21 world civilizations in the historical record, applying his model to each of these civilizations, detailing the stages through which they all pass: genesis, growth, time of troubles, universal state, and disintegration. The 19 (or 21) major civilizations, as Toynbee sees them, are: Egyptian, Andean, Sumerian, Babylonic, Hittite, Minoan, Indic, Hindu, Syriac, Hellenic, Western, Orthodox Christian (having two branches: the main or Byzantine body and the Russian branch), Far Eastern (having two branches: the main or Chinese-Korean body and the Japanese branch), Islamic (having two branches which later merged: Arabic and Iranic), Mayan, Mexican and Yucatec. Moreover, there are three `abortive civilizations` (Abortive Far Western Christian, Abortive Far Eastern Christian, Abortive Scandinavian) and five `arrested civilizations` (Polynesian, Eskimo, Nomadic, Ottoman, Spartan), for a total of 27 or 29. tojnbi istraživanje istorije ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤ CONTENTS III. THE GROWTHS OF CIVILIZATIONS A. THE PROBLEM OF THE GROWTHS OF CIVILIZATIONS i The Arrested Civilizations ..... i The Esquimaux .......4 The Nomads .......7 The Osmanlis .......22 The Spartans .......50 The Reversion to Animalism .....79 Insect Societies and Human Utopias ....88 B.THE NATURE OF THE GROWTHS OF CIVILIZATIONS 112 C.THE PROCESS OF THE GROWTHS OF CIVILIZATIONS 128 I.THE CRITERION OF GROWTH .....128 (a) Increasing Command over the Human Environment ..128 (b) Increasing Command over the Physical Environment ..154 (c) ‘Etherialization’ .......174 (d) The Transference of the Field of Action ...192 II.AN ANALYSIS OF GROWTH ......217 (a) The Relation between Growing Civilizations and Individuals .217 (b) The Interaction between Individuals in Growing Civilizations .248 The Movement of Withdrawal-and-Return ... 248 Saint Paul .......263 A Pair of Saviours ......264 Saint Benedict .......265 Saint Gregory the Great ......267 Saint Ignatius Loyola ......270 The Buddha .......270 David ........272 Solon ........273 Philopoemen .......274 Caesar ........274 Leo Syrus .......274 Muhammad .. .....276 Peter the Great .......278 Lenin ........283 Garibaldi ........284 Hindenburg .......286 A Pleiad of Historians ......287 Thucydides 291 Xenophon .......292 1 Josephus 294 Ollivier .......296 Machiavelli .......299 Polybius ........310 Clarendon .......318 Ibn Khaldun .......321 Confucius ........328 Kant ........331 Dante ........331 Hamlet 33. Puberty ........332 Penalized Minorities ......333 Barbarian Rear-guards ......335 Athens in the Second Chapter of the Growth of the Hellenic Society 336 Ionia in the First Chapter of the Growth of the Hellenic Society .338 The Achaean Confederacy in the First Chapter of the Disintegration of the Hellenic Society ......339 Italy in the Second Chapter of the Growth of the Western Society .341 England in the Third Chapter of the Growth of the Western Society 350 What is to be Russia`s Role in our Western History? ..363 The Working of Withdrawal-and-Retum in the Histories of Civilizations .......365 III. DIFFERENTIATION THROUGH GROWTH ....377 III. A, Annex I: The ‘Conductivity’ of Nomadism as illustrated in the Diffusion of Languages ....391 Annex II: The Causes of the Occasional Eruptions of the Nomads out of their own Domain on the Steppes into the Adjoining Domains of the Sedentary Societies round about them ......395 Annex III: The Numerical Ratio between Subjects and Masters in the Ottoman Empire and in Laconia ...455 C I (a) Annex: Some Make-Weights against Social Retardation in the Geographical Expansion of the Western World 458 11 (b) Annex I: The Concept of the Second Coming in its Psychological Setting .....462 Annex II: The Political Career of Muhammad ...466 Annex III: The Relativity of Ibn Khaldun’s Historical Thought .473 Annex 1V: The Victory of the City-State Regime over the Kingdom- State Regime in the Hellenic World ...477 INDEX TO VOLUMES I-III .....401

Autorsko izdanje Tvrdi povez, ilustracije, ćirilica, 774 strane Ima posveta

Eva von Hase-Mihailk / Dooris Kreuzkamp Du kriegstauch einen schönen Wohnwagen Zwangslager für Sinti und Roma während des Nationalsozialismus in Frankfurt am Main Brandes & Apsel Frankfurt 1990 meke korice, ilustrovana 156 str kao nova Ева вон Хасе-Михаилк / Доорис Креузкамп Добијате и лепу приколицу Присилни камп за Синте и Роме током националсоцијализма у Франкфурту на Мајни Ниједан споменик не подсећа на „цигански камп“ постављен у Франкфурту-Риедервалд 1937. године под нацистичким режимом. Али патња и бол се настављају до данас. Поред историјских извештаја, ова документација садржи фотографије, документе и интервјуе са преживелима.

ZNAMENITI DOGADJAJI NOVIJE SRPSKE ISTORIJE Gerasim Georgijevic Sluzbeni glasnik, 2010 267 str. Tvrdi povez. Reprint. Odlicno ocuvana knjiga.

m5 Beograd u sećanjima 1930 - 1941

NAJDUŽI VEK IMPERIJE Ilber Ortajli ,novo➡️ ➡️ Ortayli, İlber Najduži vek imperije / Ilber Ortajli ; prevod s turskog i predgovor Mirjana Marinković Jedinstveni naslov İmparatorlugun En Uzun Yüzyili. srpski jezik Vrsta građe naučna monografija ; odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 2004 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Srpska književna zadruga, 2004 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis 254 str. ; 23 cm Prevod dela: İmparatorlugun En Uzun Yüzyili / Îlber Ortayli Tiraž 1.000 Najduži vek imperije - vek reformi u Osmanskom carstvu: str. [7]-11 Bibliografija: str. [233]-241 Registar. Predmetne odrednice Turska – Istorija – 19v Najduži vek imperije savremenog turskog istoričara Ilbera Ortajlija, predstavnika mlađe generacije turskih istoričara, poznatog i cenjenog i u inostranim naučnim krugovima, odnosi se na XIX vek u Turskoj i na početke njenih reformi, pod nazivom Tanzimat, na svim poljima društvenog, ekonomskog, političkog i kulturnog života, kao i na njeno postepeno približavanje Evropi i njenim oblicima organizovanja države i društva. To je i vreme nacionalnog oslobađanja balkanskih naroda od turske vlasti i rešavanja takozvanog Istočnog pitanja na Balkanu. U Ortajlijevoj knjizi najviše pažnje posvećeno je procesu modernizacije društva i novim oblicima državnih institucija koje su zamenjivale stare oblike organozovanja civilne i vojne vlasti. Vreme koje je zahvaćeno u knjizi odnosi se na ceo XIX vek, `najduži vek` u istoriji Osmanskog carstva, ali i na prve decenije XX veka, kada su konačno ostvarene prave reforme u Turskoj pod vođstvom Kemala Ataturka i njegovih pristalica. Za srpske čitaoce ova knjiga je posebno značajna zato što se u njoj govori i o vremenu nacionalnog oslobađanja srpskog naroda, i to iz pera pripadnika turske naučne strane. Vrednost knjige uvećava i činjenica da je to prvi prevod jednog turskog istoriografskog dela sa turskog na srpski jezik Delo je prevela i napisala i veoma instruktivan predgovor Mirjana Marinković, profesor Filozofskog fakulteta u Beogradu. Knjiga je NOVA..... ---------------------------- 0

Zivot u nevremenu / Ruza vetrova knjiga prva 1930-1990 Dragoljub Micunovic Izdavac: Arhipelag Beograd 2013 `Prva knjiga memoara Dragoljuba Mićunovića. Uzbudljiva slika istorijskih, političkih, ideoloških, društvenih i kulturnih prilika i neprilika, lomova i izazova u najvećem delu XX veka. Prva knjiga memoara obuhvata period od 1930. do decembra 1990. godine. Pričajući o događajima u kojima je bio svedok i učesnik, Mićunović rekonstruiše zbivanja od predratnog Skoplja, Drugog svetskog rata u unutrašnjosti Srbije i dolaska nove vlasti, 1948, hapšenja i Golog otoka, Kruševca pedesetih, preko Beograda pedesetih i šezdesetih godina, dramatičnih zbivanja 1968. i policijskih i političkih progona i pritisaka tokom sedamdesetih i osamdesetih godina, godina provedenih u Nemačkoj, sve do pada Berlinskog zida i obnove političkih stranaka i višepartijskog sistema. Stotine događaja, preko hiljadu ličnosti. Zanimljivi uvidi, utemeljena rekonstrukcija zbivanja, nova slika poznatih događaja, iskustvo minulog vremena. Izazov za savremenike, svedočanstvo protiv zaborava.` Mek povez, strana 428 Stanje kao na fotografijama, knjiga korscena, knjizni blok na nekim mestima blago zapraljan, unutrasnjost odlicno ocuvana, na predlistu posveta autora.

iz ostrovice omot kao na slici sama knjiga odlično očuvana im2

mek povez dobro ocuvano 502

Dobro očuvana knjiga,zanji listovi u ćošku imaju blagu fleku od vode. P1

Hitlerovi ratnici - Gvido Knop Očuvana

Odlično očuvana knjiga… K202

Masoni u Jugoslaviji (1764-1980 )- Zoran D. Nenezić Tvrdi povez sa omotom, 24cm, 745 strana, ilustrovano, izdavač: NARODNA KNJIGA - Beograd

BOKA 37 (2017) zbornik radova iz nauke, kulture i umetnosti Solidno očuvana Kutija9 Jasminka Gurevic, Slavica Lompar, Dragutin Radimir - Dveri Ratoševine ikonopisca Dimitrija Daskala Zorica Čubrović - O sakralnom prostoru - prilog proučavanju Bokokotorske ikonopisne škole Milica Križanac - Nalazi novca iz crkava Sv. Ane i Sv. Mihaila u Kotoru Zlata Marjanović - Od počasnice do žuđenja u ljubavi neke osobine paštrovskog pevačkog nasleđa Katarina Nikolić Krasan - Kula Trojica, Kotor - istraživanja i restauracija Dušan Tomanović - Kuće porodice Tomanović u 19. veku u Lepetanima - Boka Kotorska Marija Crnić Pejović - Narodni običaji i vlast Katarina Nikolić Krasan, Zoja Knežević - Prilog poznavanju crkve Sv. Nikole na Školju, Budva Sofija Hajrizaj - Stambena celina u gornjoj zoni Prčnja PRILOZI: Nebojša Rašo, Nekoliko podataka o krijumčarenju u Boki Kotorskoj Marija Mihaliček, Ostrvo Stradioti kod Tivta na nekim primercima kartografije iz 17. i 18. vijeka Marina Knežević, Konzervatorsko-restauratorski radovi na emporama katedrale Sv. Tripuna u Kotoru GRAĐA: Goran Komar, Zbirka topaljskog i savinskog poslanika Marka Mirkovića Mirjana Vukosavić, Nekoliko pisama porodice Visković iz Perasta Numizmatika, Paštrovići, Crna Gora, Kotor, Primirje, Istorija, arheologija, umetnost, istorija umetnosti, crkve

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Svi oni koji izučavaju pismo i istoriju starih Slovena ova knjiga poslužiće kao nezaobilazan priručnik. U ovom kapitalnom delu prvi put na srpskom jeziku data su pravila za čitanje i obrasci glagoljskih i ćiriličnih tekstova sa spomenika, kao i rečnik od 2.300 reci. Kad se zna da staroslovenski sadrži oko 10.000 reči, ovaj rečnik poslužiće onima koji žele sami da prevode stare tekstove na nas savremeni jezik.

✰Izdavač: Zaslon, 2007. ✰Povez: broširan, 320 strana, tiraž 500 ✰Par podvlačenja, ima posvetu, fotografije, težina 550 grama *

GORNJOJABLANIČANI POGINULI 1912-1999 GODINE-DOBROSAV TUROVIĆ.. SPOMEN KNJIGA Par podvlačenja i zapis na podlistu. Izdanje 2001 godine,191 strana. RETKO

Warren recounts his years as governor of California and as one of the most controversial Supreme Court Justices in US history. Among the issues he discusses are his decision on the Brown vs. Board of Education case and his heading of the commission that investigated the assassination of JFK. Earl Warren headed the Supreme Court during the turbulent years of the Civil Rights era, deciding on many landmark cases and contributing to the society in which we live today, including `Brown v. Board of Education,` `Mapp v. Ohio,` and `Miranda v. Arizona.` A Republican who eschewed the party line to support many centrist and liberal decisions, Warren`s views were often surprising and controversial, informed as they were by his personal sense of fairness rather than politics. In his Memoirs, Warren recounts his years as a district attorney and attorney general in San Francisco, and his three terms as California`s governor. Writing of his years as a Justice of the Supreme Court, Warren reveals Eisenhower`s anger at him for being soft on Communism during the McCarthy era, and a run-in with Attorney General John Mitchell and the Nixon Department of Justice, who attempted to discretely influence a Supreme Court decision.

Zapisnici sednica ministarskog saveta Srbije 1915-1918 Priredili Dragoslav Jankovic, Bogumil Hrabak Izdavac: Arhiv Srbije 1976 Tvrd povez, strana 593 Korice u stanju kao na fotografijama(ivice ostecene), unutrasnjost vrlo dobra / odlicna

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Knjiga čaja (chá no běn, Cha no Hon) je dugačak esej o ulozi koju čaj igra u japanskom načinu života i kulturi. Napisao ga je Okakura Kakuzo, a objavljen je 1906. [1] Knjiga je napisana za zapadnu publiku. Prvobitno je napisana na engleskom jeziku. Okakura je u mladosti naučio da govori engleski i dobro je prenosio svoje misli zapadnjacima. U svojoj knjizi razmatra zen i taoizam, ali i sekularne (nereligiozne) aspekte čaja i japanskog života. U knjizi se ističe kako je teizam (umetnost čaja) mnogim stvarima podučavao Japance. Ono što je najvažnije, naučilo ih je jednostavnosti. Kakuzo kaže da je ta jednostavnost, inspirisana čajem, uticala na umetnost i arhitekturu. Esejistička knjiga koja se smatra najboljim delom koje čitaocu sa Zapada predočava istočnjački način razmišljanja. Kroz istoriju čaja i čajnu ceremoniju autor nam približava kulturu, umetnost i filosofiju Dalekog istoka. Iz sadržaja: Šoljica čovečnosti Škole čaja Taoizam i zen Čajna soba Poštovanje umetnosti Cveće Majstori čaja Okakura Tenšin (japanski: gāng cāng tiān xīn Okakura Tenšin) je japanski naučnik i pisac istorijskih romana i dokumentarnih filmova. Smatra se jednom od najznačajnijih i zagonetnijih ličnosti u japanskoj umetnosti i kulturi u periodu Meijia. Piše pod pseudonimom Kakuzo Okakura. Kakuzo Okakura rođen je 14. februara 1863. godine u Jokohami, Kanagava (tada provincija Musashi) u Japanu, u porodici samuraja, a kasnije je njegov otac postao bogat trgovac svilom. Odgajan je u tradicionalnim japanskim idealima i umerenim nacionalizmom. Sa 7 godina počeo je da studira engleski jezik u misionarskoj školi koju je vodio dr Curtis Hepburn, a 1873. ušao je u školu stranih jezika u Tokiju. Sa 15 godina upisao se u Tokijski carski univerzitet, gde je 1880. godine diplomirao englesku filologiju. Jedan od njegovih nastavnika bio je američki filozof Ernest Phenolosa, kome je kasnije postao prevodilac tokom svojih turneja po Japanu. Po završetku studija radio je u Ministarstvu prosvete. 1882. godine predavač je u Strukovnoj školi (danas Univerzitet Senshu). 1887. suosnivač je Tokijske škole likovnih umetnosti, kojoj je bio rektor 10 godina. Doprinosi veliko u organizaciji Japanske akademije umetnosti. 1889. godine postao je jedan od osnivača časopisa `Coca` posvećen umetnosti Istoka. Godine 1902., tokom putovanja u Indiju, upoznao je Rabindranath Tagore. Godine 1904. pozvao ga je Villiam Bigelov u Muzej likovnih umetnosti u Bostonu, a 1910. postao je prvi šef azijskog odeljenja za umetnost. Njegova najpoznatija dela su „Ideali istoka“, Japansko buđenje i „Čajna knjiga“, piše na engleskom jeziku, a u svojoj ikoničnoj knjizi čaja objašnjava poetično i zadivljujuće istoriju čaja i sve aspekte japanskog čaja. ceremonije, i za kulturu, istoriju i filozofiju Istoka. Dela pisca su pogodna za upoznavanje zapadnog sveta sa Japanom, mentalitetom istočnog čoveka. Njegova teorija umetnosti nosi duh Istoka, sa njegovom suptilnom poetskom intuicijom. Aktivni je pobornik očuvanja temelja tradicionalne japanske kulture i tradicionalnog japanskog slikanja nihonga. Kakuzo Okakura umro je 2. septembra 1913. u Mioku, Niigata, u Japanu. 1967. godine u Tokiju je otvoren memorijalni park nazvan po njemu, mesto tokijske škole likovnih umetnosti.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Omot: Janko Krajsek Ovom utjecajnom studijom francuski povjesničar Numa Denis Fustel de Coulanges započeo je novi pristup organizaciji grčkih i rimskih gradova. Remek-djelo Fustel de Coulangesa iz 1864., La Cité antique, oslanjalo se na fizičke dokaze kao i na drevne dokumente, a ne na uobičajene postklasične povijesti. Rezultat je svjež, točan i detaljan portret religioznog, obiteljskog i građanskog života Perikleove Atene i Rima za vrijeme Cicerona. Ovaj fascinantan sociološki prikaz otkriva značaj srodstva i kulta obiteljskog ognjišta i predaka za staru helensku i latinsku urbanu kulturu. Bilježi uspon poganskih sustava vjerovanja usmjerenih na obitelj, prateći njihov postupni pad do širenja kršćanstva. Fustel citira staroindijske i hebrejske tekstove kao i grčke i rimske izvore. Genijalnost njegovih interpretacija, zajedno s njegovim upečatljivim proznim stilom, nudi čitateljima vitalan i trajan povijesni pregled. Numa Denis Fustel de Coulanges (Pariz, 18. ožujka 1830. - Massy, ​​12. rujna 1889.) bio je francuski povjesničar. Njegovo je ime neraskidivo povezano s glavnim djelom La Cité antique Fustel je došao iz pariske porodice bretonskih korena. Otac, mornarički poručnik, umro je ubrzo po rođenju sina. Tada je deda primio Fustela i, zahvaljujući dobrim odnosima sa direktorom Liceja Karla Velikog u Parizu, smestio ga u ovu školu. Iako prilično prosečan student, primljen je nakon diplomiranja na Ecole Normale Superieure. Još kao srednjoškolac, sa entuzijazmom je čitao Gizoovu Civilizaciju u Francuskoj, knjigu zbog koje je odlučio da postane istoričar. Od 1853. Fustel je bio na Ecole francaise d`Athenes, u čije ime je nadgledao iskopavanja na Hiosu. Godine 1858. doktorirao je tezom o grčkom istoričaru Polibiju (Polibe, ou la Grece conkuise par les Romains) i drugom o kultu Vesta (Kuid Vestae cultus in institutis veterum privatis publiciskue valuerit). Čak su i ovi rani tekstovi pokazali njegovo duboko poznavanje drevnih jezika i prezir prema utvrđenim akademskim doktrinama. Vreme njegovog diplomiranja obeležilo je razmatranje teza o indoevropskoj jezičkoj porodici. Godine 1860. Fustel je postavljen za profesora istorije na Univerzitetu u Strazburu. Istovremeno, od 1860. do 1870. bio je direktor Liceja u Strazburu, koji je osnovao Luj KSIV 1685. godine i koji nosi njegovo ime od 1919. godine. Knjiga La Cite antikue, koja se pojavila 1864. godine, napisana je u prvim godinama u Strazburu. Profesorsku funkciju je zadržao do nemačke aneksije Alzas-Lorene 1870. Iste godine je postao maitre de conferences na Ecolenormal superieure, čiji je direktor postao 1880. godine. Godine 1878. postao je profesor srednjovekovne istorije na Sorboni. U to vreme promenio je oblast interesovanja: od antike - posebno od antičkog koncepta svojine - ka srednjem veku. Ova promena se delimično može objasniti prethodnim francusko-pruskim ratom: invazija Francuske skrenula je Fustelovu pažnju na germanske napade na staro Rimsko carstvo. Njegove teze su govorile da ti napadi nisu bili toliko krvavi i destruktivni kao što se ranije pretpostavljalo. Umesto toga, germansko osvajanje Galije bilo je spor proces. Osvajači su takođe već bili pod rimskom vlašću i političke institucije Merovinga su bile zasnovane više na rimskom pravu nego na sopstvenim običajima. Prema Fustelu, Galija nikada nije osvojena u konkretnom smislu te reči. Objavio je ove teze u Recherches sur kuelkues problemes d`histoire, prvom tomu Histoire des institution politikues de l`ancienne France, prvobitno serijala od četiri toma. Tek nakon njegove smrti pojavio se nastavak, Nouvelles recherches sur kuelkues problemes d`histoire (izd. Camille Julian, 1891). Pošto je knjiga bila masovno napadnuta i u Francuskoj i u Nemačkoj, Fustelovi spisi su od tada poprimili više apologetski karakter. Godine 1875. Fustel je postao član Academie des sciences morales et politikues. Nakon njegove smrti 1889, njegovi učenici, uključujući Kamil Džulijan, sukcesivno su objavljivali njegovo imanje. Fustel je imao značajan uticaj na istorijsku nauku, posebno na vrednovanje religije u njenoj ulozi u društvu. Njemu je sociolog Emil Dirkem posvetio svoju doktorsku tezu.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Knjiski blok ima staracke pegice, nista strasno! Ovim delom Jireček je doprineo pobedi kritičke škole u srpskoj istorijskoj nauci. Prihvatanjem ponude da napiše Istoriju Srba za kolekciju Allgemeine Staatengeschichte Jireček je dobio priliku da zaokruži svoje životno delo. Zbog skučenog prostora na koji ga je obavezao izdavač, Jireček se mimo svoje želje pretežno ograničio na političku istoriju. Zato je u delu Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji pisao o privredi, društvu i unutrašnjem uređenju. Zbog nagomilanih obaveza i bolesti rad na ovim delima se odužio. Prva knjiga istorije Srba pojavila se 1911. a prva knjiga Države i društva u srednjovekovnoj Srbiji u izdanju Bečke akademije nauka 1912. godine. Smrt je sprečila Jirečeka da završi rad na ovim sintezama. Delo Istorija Srba doveo je do 1537. godine, a delo Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji do 1459. godine, iako je hteo da obradi srpsku prošlost sve do novijih vremena. Konstantin Jozef Jireček (češ. Konstantin Josef Jireček; Beč, 24. jul 1854 — Beč, 10. januar 1918) bio je češki istoričar i univerzitetski profesor. Svoj rad je posvetio izučavanju do tada malo poznate prošlosti balkanskih država i naroda, naročito Bugara i Srba. Za poziv istoričara, prema porodičnoj tradiciji Jirečeka i Šafarika se opredelio i spremao još od rane mladosti. U nauku ga je uveo Đuro Daničić. Kao gimnazijalac i student je objavio niz prikaza iz književnosti južnoslovenskih naroda. U Pragu je studirao istoriju, geografiju i filologiju. Doktorskom disertacijom „Istorija bugarskog naroda” (1876), stekao je svetsku slavu. Posebno ga je zanimalo arhivsko istraživanje. Izučavao je i prikupljao izvornu građu u dalmatinskim arhivima, naročito Dubrovnika, na čije je bogatstvo prvi skrenuo pažnju, kao i po Kneževini Bugarskoj i Istočnoj Rumeliji. U periodu 1879—1884. unapredio je prosvetnu politiku u obnovljenoj Bugarskoj, obavljajući više dužnosti u Ministarstvu prosvete te zemlje. Na Univerzitetu u Pragu radio kao docent za geografiju i istoriju jugoistočne Evrope (1878—1879) i kao profesor opšte istorije, s osobitim obzirom na istoriju Slovena i istoriju Balkana (1884—1893). Na Univerzitetu u Beču, gde je na inicijativu Vatroslava Jagića vodio novoformiranu katedru za slovensku filologiju i nauku o starinama (1893–1918), između ostalih, studenti su mi bili poznati srpski istoričari Jovan Radonić, Stanoje Stanojević i Vladimir Ćorović. Njegovo životno delo „Istorija Srba”, o političkoj i kulturnoj prošlosti Srba do 1537, rezultat višedecenijskih istraživanja, započeo je 1901, ali zbog obaveza, bolesti i prerane smrti nije uspeo da završi i objedini. Na osnovu njegovih rukopisa i arhivskih ispisa, dovršili su ga i dopunili Vatroslav Jagić i Jovan Radonić. Rođen je 24. jula 1854. u Beču, od majke Božene, ćerke velikog slaviste i začetnika srpske književne istorije Pavla Josifa Šafarika i oca Josifa, istoričara književnosti. Stric Hermenegild mu je bio istoričar prava. Obe roditeljske porodice su pored širokih naučnih interesovanja bile i dubokih slovenskih osećanja, posebno su ih zanimali Južni Sloveni.[1] Još kao dečak, zbog velike brzine razmišljanja i znanja, važio je za „čudo od deteta”. Osnovnu školu i gimnaziju je završio privatno.[1] Kao slabunjavo, jedino muško dete u porodici, čuvan i zaklanjan, u detinjstvu je bio usamljen, povučen u sebe i okružen odraslima.[1] Još u ranoj mladosti se opredelio i spremao za budući poziv. Nije slučajno veoma rano pokazao interesovanje za malo poznatu prošlost balkanskih naroda i država. U tom pravcu usmeravala ga je porodična tradicija, a u nauku ga je uveo Đuro Daničić, čuveni srpski filolog, kod koga je učio osnovnu školu.[2] Kao đak starijih razreda gimnazije objavio je niz prikaza iz književnosti južnoslovenskih naroda, a 1872. je objavio „Bibliografiju moderne bugarske literature (1806—1870)”, i ako je te godine tek počeo da studira.[1] Na Univerzitetu u Pragu je studirao istoriju, geografiju i filologiju (1872—1875). Profesori na univerzitetu su imali slab uticaj na pravac i način njegovog rada, jer je on na studije došao kao već oformljena ličnost, sa tačno određenim planom rada. Tokom studija je izrađivao pregledne referate o delima iz južnoslovenske književnosti.[3] Kao student je izdao „Tipik svetog Save za manastir Studenicu” (1874). Iste godine je posetio majčinog brata od strica Janka Šafarika u Beogradu. Tom prilikom je obišao dobar deo Srbije, na osnovu čega je iduće godine objavio putopis, u listu „Osvĕta”, kome je ostao veran saradnik. Nakon obilaska Srbije, pokazao je veće interesovanje za bugarsku istoriju, koja je do tada bila manje proučavana od srpske Sa iznenađenjem i pohvalama primljena mu je doktorska disertacija „Istorija bugarskog naroda” (češ. Dejini naroda bulhareskeho), objavljena 1876, kada je imao samo 22 godine. Iste godine je disertaciju preveo i objavio na nemačkom jeziku, pod naslovom „Geschichte der Bulgarren”.[3] Drugo izdanje na ruskom jeziku je sam ispravio i dopunio. Istoriju bugarskog naroda je za srpski jezik priredio Milan Savić i objavio u listu „Zastava”, krajem 1876. i početkom 1877, a naredne godine i kao zasebnu knjigu pod naslovom „Istorija bugarskog naroda do propasti države mu”.[3] Obimnom habilitacionom studijom „Vojna cesta od Beograda za Carigrad i balkanski klanci” (nem. Die Hee1-strasse von Belgrad nach Constatinopel und die Ba1kanpässe), koju je izradio 1877.[4] je stekao zvanje docenta za geografiju i istoriju jugoistočne Evrope Univerziteta u Pragu. Predavanja je počeo da drži zimskog semestra 1878/79, ali nije bio zadovoljan atmosferom, zbog političkih polemika između Čeha i Nemaca, kao i oko autentičnosti Kraledvorskog rukopisa Jozefa Linda i Zelenogorskog rukopisa Vaclava Hanka, pa su mu putovanja i studije u dalmatinskim arhivima bila uteha.[5] U Dubrovačkom arhivu U skladu za zahtevima predmeta koji je izučavao, Jireček je nastavio istorijsko-geografska istraživanja, ali u njegovom radu nastala prekretnica kada je počeo da izučava izvornu građu u arhivima primorskih gradova, naročito Dubrovnika. Prvi je skrenuo pažnju na bogastvo Dubrovačkog arhiva.[4] Pored proučavanja odluka veća, pisama i uputstava on je sistematski ispisivao građu serija nastalih iz poslovnih odnosa. Studija iz 1879. „Trgovački putevi i rudnici Srbije i Bosne u srednjem veku” (nem. Die Handelstrassen und Bergwerke van Serbien und Bosnien wiihrellld des MittelaIters) bila je prvi značajni plod rada u Dubrovačkom arhivu. Jedno od značajnijih otkrića u Dubrovačkom arhivu bio je ugovor koji je Stefan Prvovenčani sklopio s Dubrovnikom (1215—1219).[5] Građa iz arhiva poslužila mu je i za iscrpnu raspravu „Srpski car Uroš, kralj Vukašin i Dubrovčani”, kojom je neposredno doprineo pobedi kritičkog pravca u srpskoj istoriografiji. Rad u Bugarskoj Rad na Univerzitetu u Pragu prekinuo je odlaskom u Bugarsku, gde je na inicijativu Marina Drinova pozvan da pomogne u postavljanju temelja prosvetne politike zemlje.[5] Postavljen je za generalnog sekretara Ministarstva prosvete (1879—1881), zatim ministra prosvete (1881—1882) i predsednika Prosvetnog saveta do 1884.[2] Mada je kasnije svoj život i rad u Bugarskoj smatrao izgubljenim vremenom, ipak je uspeo da proširi svoja znanja o Balkanskom poluostrvu, koja su mu koristila u daljem naučnom radu. Osim toga, svojim radom je doprineo podizanju bugarske prosvete, posebno podizanjem i otvaranjem osnovnih i srednjih škola, po planovima koje je on izradio.[6] Mada je došlo do kratkog zastoja u njegovim arhivskim istraživanjima, za vreme godišnjih odmora je putovao po Kneževini Bugarskoj i Istočnoj Rumeliji, proučavao starine i prikupljao građu.[2] Iz ovog doba je njegov „Dnevnik”, koji danas ima izvornu vrednost. Izvornu vrednost imaju i njegovi putopisi „Cesty po Bulharsku” (1888). Bojeći se da će potpuno zapustiti arhivski rad, jer je izgubio vezu sa društvenim i naučnim životom u Evropi, a osećajući se nelagodno i zbog stava Bugara prema strancima u državnoj službi, ali i zbog političke nesigurnosti, posebno zbog sukoba oko Istočne Rumelije, odlučio je da napusti Bugarsku.[7] Profesor u Pragu i Beču Univerzitetsku karijeru nastavio je 1884. u Pragu, kao profesor za opštu istoriju, s osobitim obzirom na istoriju Slovena i istoriju Balkana.[2] Međutim, ponovo se nije dobro osećao na ovom mestu, posebno zbog rasprava oko Kraledvorskog, Zelenogorskog rukopisa, gde su veliki udarci padali upravo po njegovom ocu, koji je 1888. umro. Nije bio zadovoljan ni đacima, koji nisu pokazivali interesovanje za njegova predavanja iz istorije, pa je utehu nalazio u kabinetskim istraživanjima i putovanjima, te obrađivanju i objavljivanju radova na osnovu građe koju je doneo iz Bugarskoj, a zatim se vratio ispitivanju zapadnog Balkana, te istoriji Srba i Dubrovnika. [8] Na poziv Vatroslava Jagića je prešao na Univerzitetu u Beču, gde je prihvatio novoformiranu katedru za slovensku filologiju i nauku o starinama,[2] Predavanja je počeo da drži od letnjeg semestra 1893.[9] Kod njega su se školovali poznati istoričari Jovan Radonić, Stanoje Stanojević i Vladimir Ćorović. Dalji naučni rad Jirečeku je, međutim, više odgovarao istraživački i arhivski rad. U Dubrovačkom arhivu sistematski je sakupljao građu za okolne zemlje, ali se odužio i ovom gradu. Pisao je o dubrovačkoj književnosti, dubrovačkoj kancelariji, granicama,[2] a krcata je podacima i njegova akademska beseda „Važnost Dubrovnika u trgovačkoj istoriji srednjeg veka” (1899). Istraživanjem u arhivama primorskih gradova priredio je i zbirku dokumenata pod nazivom „Spomenici srpski” (1890), kojom je dopunio izdanja Franca Miklošiča i Mede Pucića. Pojava drugog izdanja Dušanovog zakonika koje je priredio Stojan Novaković podstakla je Jirečeka da napiše studiju „Das Gesetzbuch des serbischen Caren Stefan Dušan” (1900). Velike serije Dubrovačkog arhiva su posle pada Dubrovačke republike pod austrijsku vlast prenete u državni arhiv u Beču. Na njegov predlog, veći deo građe je 1895. vraćen u Dubrovnik.[10][a] Iz ovog svakako najplodnijeg perioda njegovog stvaralaštva izdvajaju se dela o daljoj prošlosti Balkana: Hrišćanski element u topografskoj nomenklaturi balkanskih zemalja i Romani u gradovima Dalmacije tokom srednjeg veka. U vreme stvaranja albanske države objavio je nekoliko radova o gradovima Draču, Skadru i Valoni, a u pregledu „Albanija u prošlosti” (1914) obradio je period turske vlasti na toj teritoriji. Zajedno sa Milanom Šuflajem i Lajošem Talocijem priredio je izdanje „Acta et diplomata res Albaniae mediae aetatis illustrantia I-II” izdatog 1913. Istorija Srba Dugogodišnji rad i raznovrsne studije omogućile su Jirečeku da sintetički obradi dalju prošlost Srba. Prihvatajući 1901. poziv da za kolekciju „Opšta istorija država” (nem. Allgemeine Staatengeschichte) napiše „Istoriju Srba” (nem. Geschichte der Serbe), Jireček je dobio priliku da zaokruži svoj višedecenijski rad i životno delo. Prva knjiga, koja opisuje period do Maričke bitke pojavila se tek 1911. Drugu knjigu, period do 1537. nije uspeo da dovrši. Uporedo na delu „Istorija Srba”, radio je na delu „Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji” (nem. Staat und GeselllSchaft im mittelalterlichen Serbien). Zbog mnogobrojnih obaveza, bolesti i prerane smrti ni ovaj poduhvat nije uspeo da privede kraju. Na osnovu njegovih rukopisa i arhivskih ispisa, oba dela su završili Vatroslav Jagić i Jovan Radonić.[2] „Istoriju Srba” je odmah preveo Jovan Radonić, uz nekoliko manjih dopuna i ispravki u odnosu na nemački original.[11] Drugo izdanje (1952) Jovan Radonić je dopunio novijom bibliografijom. I u kasnijim mnogobrojnim izdanjima unošene su izvesne prepravke i popravke. Ovim delom Jireček je doprineo pobedi kritičke škole u srpskoj istorijskoj nauci. Zbog skučenog prostora na koji ga je obavezao izdavač, Jireček se mimo svoje želje pretežno ograničio na političku istoriju. Zato je u delu „Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji” pisao o privredi, društvu i unutrašnjem uređenju. Zbog nagomilanih obaveza i bolesti rad na ovim delima se odužio. Prva knjiga istorije Srba pojavila se 1911. a prva knjiga Države i društva u srednjovekovnoj Srbiji u izdanju Bečke akademije nauka 1912. godine. Smrt je sprečila Jirečeka da završi rad na ovim sintezama. Delo „Istorija Srba” doveo je do 1537. godine, a delo „Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji” do 1459. godine, iako je hteo da obradi srpsku prošlost sve do novijih vremena. Kao najbolji poznavalac srednjovekovne prošlosti balkanskih naroda, Jireček je srpsku istoriju stavio u kontekst međunarodnih zbivanja. Svi balkanski narodi i države dobili su odgovarajući prostor u „Istoriji Srba”. Za prelomne trenutke srpske prošlosti uzeo je Maričku bitku (1371) i smrt Pavla Bakića (1537), poslednjeg srpskog titularnog despota u južnoj Ugarskoj. Maričku bitku kao prelomnu tačku nije prihvatio Vladimir Ćorović, ali je ona opšte prihvaćena u savremenoj istoriografiji. Maričkom bitkom završava se prvi tom „Istorije srpskog naroda ”u izdanju Srpske književne zadruge. Smrt Pavla Bakića je hronološka odrednica formalne a ne suštinske prirode, čak kada se uzme u obzir da je nakon pada Budima 1541. teritorija srpske države ostala vek i po u dubokoj unutrašnjosti evropskog dela Osmanskog carstva. Jovan Radonić je 1952. priredio drugo izdanje podelivši istoriju Srba na dve knjige: političku istoriju do 1537. i kulturnu istoriju do iste godine. Prema tome, kao druga knjiga „Istorije Srba” objavljeno je delo „Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji”. Radonićeve dopune označene su uglastim zagradama. „Istorija Srba” sastoji se od pet većih celina: Predslovensko doba; Sloveni naseljavaju Ilirik; Srbi u ranijem Srednjem veku; Srbija velika sila na Balkanu poluostrvu pod potomcima Stefana Nemanje; Srednjovekovna Srbija u borbi protiv Turaka (1371—1459) U drugom sintetičkom delu „Država i društvo u srednjovekovnoj Srbiji” ne drži se hronološke, već tematske podele: Period Nemanjića (1171—1371) Unutrašnje prilike u doba despota oko 1389-1459 Prevod Jovana Radonića ima izvornu vrednost originala. Po odobrenju Jirečeka Radonić je knjigu prevodio u toku štampanja sa tek otisnutih tabaka. Jireček je ne samo pregledao srpski prevod, nego ga je i poredio rečenicu po rečenicu sa originalom. U predgovoru „Istorije Srba” Jireček ističe nekoliko saznanja. Od doseljenja Srbi su bili i ostali znatan narod na Balkanskom poluostrvu. Njihova prošlost povezana je sa Vizantijom i Osmanlijama. Kao verne pristalice pravoslavne crkve i njen najistureniji deo na severozapadu, Srbi su se graničili sa rimskom crkvom i patarenskom sektom u Bosni. Propast srpske države imao je za posledicu i etničke promene. Seobe na sever i severozapad znatno su oslabile srpski element u unutrašnjosti poluostrva, u današnjoj Staroj Srbiji. Jovan Radonić (Mol, 9. februar 1873 — Beograd, 25. novembar 1956) je bio srpski istoričar, akademik , učenik Aleksandra Sandića i češkog istoričara Konstantina Jirečeka. Biografija Osnovnu školu pohađao je u rodnom mestu. Gimnaziju je završio 1891. u Novom Sadu. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beču gde je 1896. godine stekao doktorat iz filozofije. Godinu dana služio je u dobrovoljačkoj vojsci u Dalmaciji a potom odlazi u Rusiju gde je u Petrogradu i Moskvi izučavao rusko-srpske odnose u 16. i 17. veku. U srpskoj gimnaziji u Carigradu radio je godinu dana a u jesen 1899. postao je bibliotekar Matice srpske u Novom Sadu. Odmah po osnivanju postao je vanredni profesor opšte istorije srednjeg veka na Beogradskom univerzitetu. Učestvovao je u Balkanskim i Prvom svetskom ratu. Godine 1919. postao je redovni profesor na Beogradskom univerzitetu. Ubrzo je postao i redovni član Srpske kraljevske akademije. Bio je spoljni član Češke akademije u Pragu, dopisni član JAZU u Zagrebu i rumunske akademije u Bukureštu kao i član književnog odeljenja Matice srpske u Novom Sadu. Za sekretara akademije biran je 1937. i 1940. godine. a 1923. i 1925. za poslanika u Narodnoj skupštini. Za senatora grada beograda imenovan je krajem 1939. godine. Aktivno političko delovanje nije ga sprečilo da posle rata u novim političkim uslovima nastavi svoj plodni naučno-istraživački rad. Velika je njegova zasluga za osnivanje Istorijskog odeljenja SAN čiji je član ostao sve do duboke starosti. Istoriografski rad Nastavio je nastojanja Aleksandra Sandića i Ilariona Ruvarca na uvođenju kritičkog pravca u srpskoj istoriografiji. Izučavao je nacionalnu srpsku istoriju i smeštao srpsku istoriju u širi evropski kontekst. Njegovo kapitalno delo o ovoj tematici je Zapadna Evropa i balkanski narodi prema Turcima u prvoj polovini XV veka (1902). Njemu pripada zasluga za povezivanje nacionalne i opšte istorije. U njegovim prvim radovima vidi se težnja da se razume delovanje Srbima susednih država, pre svega Vizantije. Širio je krug svog interesovanja sa proučavanja uloge Viuzantije na proučavanje uloge država koje su u pojedinim istorijskim razdobljima imale veliki politički uticaj na dešavanja u Srbiji. Drugu osobenost njegovog istoriografskog rada predstavlja pokušaj plastičnog prikazivanja pojedinih ličnosti i smeštanje njihovog delovanja u širi istorijski kontekst. Prvi ovakav rad je njegova doktorska disertacija O velikom vojvodi bosanskom Sandalju Hraniću Kosači. Drugi ovakav rad je monografija Grof Đorđe Branković i njegovo vreme. Bavio se i izučavanjem istorije Srba u Vojvodini. O ovoj temi najznačajnije je delo Srbi u Ugarskoj. Dok je bio u izbeglištvu napisao je veći broj naučnih radova sa namerom da odbrani srpske interese u Vojvodini[1] Godine 1902. napisao je detaljan pregled svih studija o srpskoj istoriji objavljenih te godine što predstavlja krunu njegovog rada kao bibliotekara u Matici srpskoj. Ovo delo i do sada je neprevaziđen primer bibliografije na srpskom jeziku. Značajan je i njegov prevodilački rad. Prevodio je sa nemačkog a kasnije i sa češkog i rumunskog jezika. Raniji prevodi uglavnom su iz oblasti književne istorije a kasniji iz oblasti istorije. Na prvom mestu je prevod Jirečekove Istorije Srba i njegovih studija o srednjovekovnoj Srbiji. Ove prevode je i dopunjavao novim rezultatima. Radio je i na objavljivanju arhivske građe iz Dubrovačkog arhiva. Hronološki njegovo interesovanje obuhvata gotovo celu srpsku istoriju—od izučavanja plemena koja su pre Slovena živela na Balkanskom poluostrvu pa do burnih dešavanja iz 1848. godine i događaja bliskih njegovom vremenu. Njegovi radovi takođe se odlikuju i velikom tematskom raznovrsnošću: od izdavanja istorijskih izvora, naučne kritike pa do stvaranja sintetičkih pregleda prošlosti kao krune rada jednog istoričara....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta! Ernst Hajnrih Herman Grotefend (rođen 18. januara 1845. u Hanoveru, † 26. maj 1931. u Šverinu) je bio nemački arhivista i istoričar, koji je posebno poznat po svojim standardnim radovima o kalendaru nemačkog srednjeg veka i modernog doba. Herman Grotefend je bio unuk orijentaliste i lingviste Georga Fridriha Grotefenda i sin istoričara i arhiviste Karla Ludviga Grotefenda (1807-1874). Njegova majka bila je Matilda Grotefend (1811-1851), ćerka zakupca domena Jakoba Luterota i Johane Jakobine Sofi Borneman. Od letnjeg semestra 1864. studirao je medicinu na Univerzitetu u Getingenu, a zatim od letnjeg semestra 1867. istoriju. Na početku studija postao je član bratstva Brunsviga 1864. godine.[1] 1869/1870. studirao je kao deo privremenog kursa u Berlinu. Njegovi najvažniji akademski nastavnici bili su Philipp Jaffe i Georg Vaitz. 15. marta 1870. doktorirao je studijom o srednjovekovnom istoričaru Otu fon Frajsingu. Po završetku studija, radio je od aprila 1870. kao ambiciozni arhivista u Kraljevskom državnom arhivu u Breslauu, gde ga je Kolmar Grinhagen uveo u praktični arhivski rad. 1. januara 1872. Grotefend je postavljen za arhivskog sekretara. Oktobra 1874. prelazi u Državni arhiv Auricha kao privremeni direktor, a dve godine kasnije u februaru 1876. u Gradski arhiv u Frankfurtu na Majni. Tamo je organizovao spajanje raznovrsnog i razbacanog fonda arhivske građe o istoriji grada u novu zgradu arhiva koja je već u izgradnji. Od 1. oktobra 1887. postavljen je za šefa Tajnog i Glavnog arhiva u Šverinu na preporuku Johana Albrehta fon Meklenburga, gde je radio do penzionisanja 1. jula 1921. u svojoj 76. godini. 9. aprila 1899. dobio je zvanje tajnog savetnika za arhiv, a godinu dana pre penzionisanja postavljen je za direktora Arhiva. Grotefend je dao poseban doprinos organizaciji, jednostavnosti korišćenja i organizaciji potrebnih prostorija. Od 1887. do 1921. bio je prvi sekretar Udruženja za istoriju i arheologiju Meklenburga. Herman Grotefend je bio oženjen dva puta, od 1872. do njene smrti 1904. godine za Alis Ulrih, a od 1910. za Hedvig Brandis, rođenu Unger, koja je umrla 1919. godine. Iz prvog braka imao je tri sina i dve ćerke. Sin Oto (1873-1945) je takođe postao arhivista i istoričar, drugi sin po imenu Georg (1877-1914) je poginuo u Prvom svetskom ratu. Ćerka se udala za predsednika Oberpostdirektion Schverin, Karla Hajnriha Melera, u čijoj je kući Grotefend živeo poslednjih godina svog života. Računanje vremena nemačkog srednjeg veka i modernog doba Godine 1872. Grotefend je objavio „Priručnik za istorijsku hronologiju nemačkog srednjeg i modernog doba“, koji je imao za cilj da pomogne istoričarima da se bave srednjovekovnim i savremenim proračunima vremena. U godinama koje su usledile, on je proširio materijale sadržane u njemu kako bi uključio nova istraživanja i svoja dalja istraživanja. Od 1891. do 1898. u Hanovoj knjižari u Hanoveru objavljeno je u dva toma obimno delo „Proračun nemačkog srednjeg veka i modernog doba”. Prvi tom (1891) sadrži rečnik na više od dve stotine stranica o terminima istorijske hronologije kao i razne tabele za izračunavanje i konverziju datuma iz različitih sistema računanja vremena. Drugi tom, koji se pojavio u dva odeljka (1892. i 1898.), navodi izuzetno različite kalendare svetaca koji su bili u upotrebi u eparhijama i verskim redovima na nemačkom govornom području, a sadrži i spisak svetitelja kojima se klanja, navodeći bogomolje i dotični sveti praznici. Pošto je ovaj novi rad na kraju bio previše obiman „da bi [...] služio istraživačima u njihovoj svakodnevnoj upotrebi i da bi učenicima pružio pouzdan uvod u hronološke stvari“,[2] Grotefend je objavio „Priručnik za računanje vremena nemačkog srednjeg veka i moderna vremena“ 1898. U njemu je izostavio dubinske rasprave o pojedinačnim pitanjima i fokusirao se na potrebe istoričarevog praktičnog rada. Posle sistematskog uvoda, „meki povez” sadrži azbučni indeks praznika i hronološke oznake, razne liste lenjira i tabele za računanje datuma. I dvotomno izdanje i skraćena verzija postali su standardna dela u pomoćnim naukama. Posebno je „Priručnik za računanje vremena“ i danas nezamenljiv alat za pretvaranje istorijskih datuma u ​​moderne (npr. iz kalendara francuske revolucije, iz srednjovekovnih kalendara praznika ili iz rimskog kalendara). Nova izdanja su obično išla ruku pod ruku sa dopunama ili revizijama o kojima se pobrinuo njegov sin Oto Grotefend nakon smrti Hermana Grotefenda 1931. godine. Nakon njegove smrti, 1948. godine objavljeno je neizmenjeno reprint poslednjeg izdanja kako bi se u posleratnom periodu brzo obezbedio naučni radni materijal. Državni arhiv Donje Saksonije je 1950. godine postao zvanična kontakt adresa za sugestije za poboljšanja i dopune rada, što je rezultiralo objavljivanjem revidiranih 10. i 11. izdanja od strane savetnika Državne arhive Teodora Ulriha 1960. i 1971. godine, a u 12. izdanje koje je ažurirao Jurgen Asch 1982. Godine 2007. izašlo je 14. i do sada poslednje izdanje „Priručnika za računanje vremena“. Horst Rut je 2004. godine učinio prethodnicu u dva toma, „Proračuni nemačkog srednjeg veka i moderne ere“, dostupnim na mreži u HTML verziji sa funkcijama pretraživanja i algoritmima za proračun.[3] Ostale publikacije Pored hronoloških publikacija, Herman Grotefend je 1869. i 1875. objavio pomoćne naučne spise, svaki sa kratkim uvodima u teoriju pečata (sfragistika). Kao genealog ispitivao je, između ostalog, šleske dinastije (1875), plemićku porodicu Oejnhauzen (1889) i sopstvenu porodicu Grotefend (1890-1909 i 1901). U funkciji gradskog arhivista u Frankfurtu na Majni, počeo je da objavljuje tamošnje inventare arhiva, čiji je prvi tom završio 1888. po odlasku u Šverin. Istraživanja istorije i istoriografije Svetog rimskog carstva, kojima se Grotefend bavio u svojoj doktorskoj tezi iz 1870. godine, bila su od malog značaja u njegovom daljem istraživanju. Umesto toga, novi fokus njegovog rada bila je regionalna i državna istorija, koja se ogleda u raznim publikacijama, posebno o istoriji grada Frankfurta na Majni i države Meklenburg. Pored sopstvenih spisa, to su bila redakcija značajnih časopisa, u Frankfurtu „Saopštenja Udruženja za istoriju i arheologiju u Frankfurtu na Majni” (1879-1885) i „Arhiva za frankfurtsku istoriju i umetnost” (1881-1884). ), u Šverinu „Godišnjaci Udruženja za istoriju i arheologiju Meklenburga“ (1888-1919). Pored toga, učestvovao je u reviziji „Istorije Frankfurta na Majni” Antona Horna za drugo izdanje (1882) i objavio seriju „Izvori za frankfurtsku istoriju” (1884-1888) (iako samo dva toma) kao i značajne delovi „Meklenburške knjige dokumenata” (1890-1907)....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Karl-Heinz Janßen (* 17. studenog 1930. u Carolinensielu; † 26. ožujka 2013. u Hamburgu)je bio njemački novinar i od 1963. do 1998. urednik tjednika Die Zeit. Radio je kao povjesničar na suvremenoj njemačkoj povijesti.