Kombinovana tehnika Retko Posveta umetnika 1987 Svetislav Feđa Pešić rođen je u Beogradu, 12. novembra 1936. godine, gde je i završio srednju školu i Akademiju primenjenih umetnosti. Diplomirao je 1967. godine. Kolektivno izlagao na raznim bijenalima i grupnim izložbama. Nema slikarske tehnika koja je Pešiću strana i nema konkretnog materijala koga on ne bi mogao pretvoriti u sliku. Za izložbu koja je pred nama odlučio se za reljefne kolaže u drvetu, akvarele, klasične kolaže i slike na platnu, kombiovana tehnika (ulje, pigment, gvaš, tempera). Od svega što ima mogao je izdvojiti samo jedan mali deo iz svoga imponzantnog zbira i izložiti u, po obimu, skromnom izložbenom prostoru. Izlažući tako malo, a radeći tako mnogo, skoro četrdeset godina, slikar ima osećaj da je daleko od pogleda javnosti pa kaže: „Radim za neka druga dolazeća umna bića iz kosmosa“. Očigledno je da ta „umna bića„ ne dolaze i slikar ih u svim svojim slikama traži i rekonstruiše, slično Diogenu koji je sa fenjerom tražio čoveka. Pešić traži čoveka iz slike u sliku kao da je najusamljeniji čovek na svetu. Konstrukcije su takvog oblika i sadržaja da se gledaocu može učiniti da ih autor ne stvara već da ih razara. I taj utisak ne bi morao biti pogrešan. Ali ruke, koje su prisutne i dominantne na većini njegovhi slika, odaju želju za kontaktom, a njihova bespomoćnost pokazuje da kontakta nema. Zato što nema ljudskog kontakta i istinskog razumevanja slikar kaže: „Ne mogu da naslikam sliku koja bi bila tako ružna koliko je sam život odvratan. U odnosu na život moje su slike beskrajno čedne“. Motivi ruku i krsta najčešće se prožimaju i ponavljaju, tako da se može reći da je tema raspeća glavna slikareva preokupacija. Ova tema je ključni izraz slikareve ambivalencije. To je istorijska tačka ukrštanja dobra i zla, kada se žrtvuje pravednik da bi se iskorenila nepravda. Slikar se ne miri sa činjenicom da se za pravdu moraju žrtvovati najbolji ljudi, iz prostog razloga što njih ima sve manje. Slikar kaže: „Ostali su samo lopovi, budale i podlaci“. Najveći broj Pešićevih likovnih figura koje se razlažu ili slažu, lebde u beskonačnom plavetnilu kao u nadzemaljskom kraljevstvu ili u sterilnoj belini koja, prema verovanju mnogih naroda, služi za teranje zlih duhova i nesreće. Upotrebom ovih protivrečnih boja slika, takodje, izražava svoja ambivalentna stanja. Dok belina cepa i razdvaja, plavetnilo izražava težnju za prijateljstvo, višim vrednostima i nadrealnom metafizikom. Tako se slikar i verbalno iskazuje tvrdeći da je „slika izraz moći i nemoći autora“, da je ona „slikareva lepota i muka“. A najveća muka ovog slikara je potraga za odgovorom na pitanje: „Kako naslikati misao?“ Drugim rečima, kako na likovni način prikazati nešto što nema lik, što je nevidljivo. A ovo je osnovno pitanje aktuelnog slikarstva uopšte. Pešić je, prema tome, moderan slikar, i pri tumačenju njegovih slika ne treba tražiti rešenje u vidljivom svetu već samo pomoću čiste refleksije. Zato je tumačenje ove vrste slikarstva teže i važnije od samih slika. One bez tumačenja ostaju zbunjujuće šarenolike površine, više neprijatne nego prijatne. One su i za samoga slikara tajna i zato ga najčešće bez naziva, a ako ga i ima to je pridodata slobodna asocijacija kao. „Njih dve ili njih dvoje izučavaju umetnost sladostrašća na sunčanoj strani“. I ovde, dakle, pri sklapanju naziva, slikar ostaje u dilemi. Razapet izmedju dva svoja bazična motiva, koji se isljučuju naš autor se vrti kao u začaranom krugu. Varira tehnike, materijale, formate, elemente i sklopove svojih figura, ali tema je uvek ista – raspeće. I čovek je uvek isti – zbir elemenata, a nikada-sinteza. Ako se nešto sintezira na Pešićevim slikama to je jedino - žensko telo. Samo ono ponekad, kao glatka i lepa površina, izroni iz buvljaka mehaničkih elemenata, ali sa glavom monstruma ili bez nje. A slikar u svojim pesmama, koje ponekad piše, kaže: „Ja sam čudo u ponoru strasti...ja sam samovanje, život iskona u kriku slobode, okovan vama, ja se gušim.“ Ove stihove navodimo zbog toga da bi pokazali da slikareva ambivalencija nije nikakva poza. Ona je činjenica koja je došla do izražaja u njegovim slikama kao i u pesmama koje je napisao, a dolazi do izraza i u svemu što o svojim slikama govori – njihovom značenju, porukama, njihovoj vrednosti, originalnosti, motivima i sličnom. I kritičari koji su analizovali Pešićeva dela, ne samo da ih vide različito već su često i neodlučni. Za njegova dela kažu da su „lavirint“ i da „izmiču interpretaciji“ (Miro Glavurtić, „komplikovana fenomenologija“, „tajanstvena“ (Djordje Kadijević), „zagonetni spletovi linija i oblika“ (Sreto Bošnjak), „provala bezglasnih krikova“ (Jovan Despotović). Unutarnji motivi Svetislava Fedje Pešića, sukobljeni na život ili smrt, stvaraju višeznačne i protivrečne simbole koji više skrivaju nego što otkrivaju. Bez tumačenja oni će ostati izvan interesa običnih gledalaca. Sa ovakvim slikama umetnik sam mora da izadje pred lice javnosti sa svojom poetikom. Ne treba da zazire od dekodiranja, od otkrivanja svojih poruka, dilema i motiva jer su oni (ovi poslednji), manje ili više u svima nama. Zato izjave slikara, navedene ovde, mogu da budu početak takve saradnje izmedju kritike, autora i publike. Pešićev stvaralački proces, sa malim stepenom sublimacije, iskazuje neposrednu projekciju negativnih naboja, skoro čistu eksternalizaciju dva sukobljena motiva. Eksternalizacija ove vrste, svakako prija autoru jer smanjuje tenzije, ali gledalac se oseća neprijatno i mučno. Sa više sublimacije likovna dela S. F. Pešića izgubila bi na žestini, ali bi dobila u stepenu privlačnosti i omogućila svestraniji i intimniji kontakt sa publikom. Jer umetnosti bez publike ostaje da čeka „umna bića iz kosmosa“ koja, možda, nikada neće ni doći. Iskorak iz začaranog kruga usamljenog i u sebe zagledanog čoveka, Pešić pravi sa najnovijom serijom slika reljefnih kolaža u drvetu. Na njima nema rastočenih i razapetih figura već se na svakoj od njih oseća „osmišljeni lirizam“ (Kosta Bogdanović) i čovekov stvaralački duh u celini. Gledajući samo njih mogao bi se napraviti pogrešan o uravnoteženosti sigurnosti civilizovanog i urbanizovanog ljudskog roda. Medjutim, ove slike treba gledati zajedno sa svim drugim radovima našeg autora, i tek tada možemo dobiti pravu meru racionalnosti i iracionalnosti savremenog čoveka i pravu vrednost iskrene i opominjujuće poruke Pešićevog stvaralačkog dela. 7. i 12. II 2001 Beograd Prof. dr. Vladislav Panić, psiholog Avangarda

VELIKA KNJIGA O FOTOGRAFIJI - Kit van Tulleken Izdavač: PROSVJETA Zagreb Godina izdanja: 1980. Povez: tvrd Broj strana: 398 Pismo: latinica Stanje: dobro

Lepo očuvano Izlozba grafika, skulptura i slika 1990 Retko! Uvod Nađa Ivanji-Švab, Irina Subotić. Tiraž 400. Description: [24] str. : ilustr. ; 22 x 22 cm. Responsibility: urednik kataloga Gordana Kaljalović TV u ateljeu : izložba grafika, skulptura i slika : 25. januar - 10. februar 1990. g. Author: Gordana Kaljalović-Odanović; Nađa Ivanji-Švab; Irina Subotić Publisher: Beograd : Dom JNA, [1990]

Retko! 1995 Vilček Slobodan Willy Vučinić Ljubomir Jozef Klaćik Slobodan Knežević Slobodan Parežanin Višnja Petrović tags: Novosadska neoavangarda postmoderna umetnost u vojvodini mađarska avangarda u vojvodini katalin ladik konceptualna umrtnost judita salgo avangardni roman vizuelna poezija slavko matković bosch+bosch

TVR POVEZ 334 STRANA VELIKI FORMAT OBILUJE SA ILUSTRACIJAMA PRVA UVODNA STRANA CEPNUTA VIDI SE NA JEDNOJ OD SLIKA POGLEDAJTE SVE MOJE KNJIGE NA KUPINDU UVEK SU MOJE KNJIGE PO NAJPOVOLJNIJIM CENAMA MENJAM BILO KOJE KNJIGE IZ MOJIH OGLASA ZA STRIPOVE ILI STARE ALBUME SA SLICICAMA MOZE I SAMO SLICICE A MOZE I ZA OCUVANE GRAMOFONSKE PLOCE LP ROK, ,DJEZ, BLUZ,POP HEVI METAL I SLICNO

Stanje kao na slici. Ako niste sigurni da Vam odgovara, pitajte za dodatni opis knjige PRE kupovine, i bice Vam odgovoreno u najkracem roku. Naknadne reklamacije ne prihvatam. Robu šaljem nakon uplate. Troskove slanja snosi kupac. A 524

POZNAVANJE TEPIHA NA FRANCUSKOM Izdavač: Oficie du Livre Godina izdavanja: 1971 Broj strana: 441 Povez: Tvrdi Format: 26 x 25 cm

The Big I Am Ralph Steadman 1988. Engleski jezik Tvrd povez sa zastitnim omotm, strana 128 Zastitni omot losiji, ostalo odlicno ocuvano

Dodatne informacije Pisac LIDIJA MERENIK Izdavač GALERIJA MATICE SRPSKE – NOVI SAD Izdanje 2004 Povez TVRDI Strana 261 Stanje Odlično

Dodatne informacije Pisac MIODRAG JOVANOVIĆ Izdavač GALERIJA MATICE SRPSKE – NOVI SAD Izdanje 2005 Povez TVRDI Strana 264 Stanje Vrlo Dobro

Kamena rezbarena figura ptica sova skulptura dimenzija 10x5x4cm vrlo dobro ocuvana.

…Neki do sada slabo poznati majstori i još manje poznata njihova dela svakako će, preko ove izložbe, ući u antologiju srpskog slikarstva HVIII veka… Zahvaljujući Matičinoj Galeriji i njenim ljudima, dobili smo ovaj neočekivani poklon, tek otkrivene i očišćene slike iz crkava i kuća naših predaka iz dalekih kolonija Hungarije HVIII veka. Sada još bolje vidimo koju su svoju posebnu umetnost imali naši paori, sveštenici, vojnici, majstori i purgeri i kako su oni uživali u njenoj lepoti. Zastajući pred njom, čini nam se da se još bolje otvorio pogled u onaj drugi, skriveniji svet unutrašnjeg života junaka i junakinja iz „Seoba“ Miloša Crnjanskog, svet koji izmiče reči i jedino pokazuje u slici. Ove misli o srpskom zografskom slikarstvu HVIII stoleća, baš onom nastalom vremenu nespokoja i seoba, napisao je istoričar umetnosti, profesor Svetozar Radojčić povodom izložbe Ikone srpskih crkava u Mađarskoj priređene u Galeriji Matice srpske ipotom u Narodnom muzeju u Beogradu, a objavio u „Politici“ 26. januara sada već davne 1974. godine. Na ovu izložbu Profesor je došao iz svog srednjeg veka kojemje,svojim naučnim poniranjem ali i plemenitom dušom,sav pripadao. Živeo je, dakle, okružen srednjovekovnim monumentalnim slikarstvom, ikonopisom, minijaturama ali i književnošću o čemu je razmišljao, predavao, pisao. A o svomprofesoru njegovi su neposrednisledbenici na katedri za istoriju umetnosti napisali i ovu rečenicu: „Svetozar Radojčić je… umeo da sagleda glavne tokove srednjovekovne srpske umetnosti i da o tome piše zanimljivo, upečatljivo“. Takav „sav srednjovekovac“ stajao je tada pred slikama njemu stranim, prvi put viđenim, pa je i o njimapisao poneseno, toplo i uzbudljivo, prelepim stilom. Istorijsku potkuje dobro poznavao, mislim tu našupost-seobnu epohu,o njoj supisali njegovinešto stariji savremenici Jovan Radonić, DušanJ. Popović, Vasa Stajić, Radoslav Grujić i drugi. Ipak, Profesor se nije oslonio samo na znanje već na isvojaviđenja prošlosti, na pretke u Hungariji i njihovu posebnu umetnost ali pri tome je u tim zografskim slikama tražio i onaj drugi, kako je rekao, skriveniji svet unutrašnjeg života, junaka i junakinja iz „Seoba“ Miloša Crnjanskog, koji su bili savremenici ikonopisaca srpskih seoba. Sada,posle toliko decenija proteklihod one izložbe i Profesorovog članka, koji sam sačuvao jer je tako uverljivo ali i čudesno njegovo povezivanje ikonopisnih likova zografskih ispisateljskihlikova Crnjanskovih.-On je ta dva sveta na svoj način sagledao i približio. Moju pažnju u Profesorovom članku privlači i ona misao da će neka, tada odista nedovoljno poznata slikarska dela, ući u antologiju srpskog slikarstva HVIII stoleća. - Posle višegodišnjeg bavljenja slikarstvom ove uzbudljive epohe reših da ostvarim amanet - da od nekoliko stotina ikona, koje se sada nalazeu Galeriji Matice srpske, u Muzeju Eparhije budimskeu Sentandreji, u Vladičanskom dvoru u Temišvaru, Mitropolijskom dvoru u Zagrebu sastavim narečenu antologiju. Naslov knjige Ikonopisci srpskih seoba podseća na tu epohu odista omeđenu seobama: prvom Velikom seobom Srba (1690), drugom seobom patrijarha Arsenija IV (1739) i trećom seobomu Malu Rusiju-Ukrajinu (1751-1760). To nestalno doba (od 1690.do 1760), odista označava zlatni period slikara-ikonopisaca, pa time i period koji je omeđen ovom knjigom

Odlično stanje kao na fotografiji. 28 kompletnih serija

odlivak aluminijski ofarbano u mesig 25 cm visine

MEDIVEST, NIS, 2007 TIRAZ: 500 KNJIGA JE BOGATO ILUSTROVANA I OPISUJE POSLERATNI PERIOD POSTOJANJA DZEZA U NASOJ NEKADASNJOJ ZEMLJI JUGOSLAVIJI.. KNJIGA JE NECITANA.. TVRD POVEZ, ZASTITNI OMOT 164 STRANICE RETKO!!!!!!!!!!!

Zanimljiva slika za ljubitelje moderne umetnosti. Radjena je tehnikom ulje na slikarskom platnu (blind ram), dimenzija 40 x 30 cm. Bočne strane su obojene tako da uramljivanje nije obavezno i slika je pripremljena za kačenje na zid. Slika je uzivo zivopisnija i lepsa. Slika se preuzima u Beogradu, po dogovoru šaljem kurirskom službom, troškove poštarine snosi kupac.

Dimenzije rama su 70x53cm. Zaštićeno pleksiglasom. Reprodukcija Bruna Cerutti Felugo.

LIKOVNA KOLONIJA - ART COLONY PIGMALION 2018 Jezik srpski, engleski Izdavac: Pigmalion Tamjanica Cvrst povez 239 str. Dimenzije 22 x 30,5 cm Sadrzaj: Maja Zivanovic - Rec selektora Gorazd Cuk - Rec organizatora Danica Masnikovic - Art animals Goran Mitrovic Katharina Sofie Baumgartner Peter Gric - Umetnost Petera Grica Reinhard Schmid - Lutalica medju svetovima Zoran Krulj - Izmedju meda i ale Momcilo Mocanovic Ljubomir Popadic Miomir Miso Vemic - Hopotenzija Andrej Pavlic - Jedini Kriterijum je vreme Boban Mitrovic - Izmedju Svetla i Tame Marko Tubic Sasa Montiljo Zeljko Djurovic

Dimenzije sa ramom 60x48cm,a bez rama 48x34 cm.

* Autor Nenad Čonkić, beogradski akademski slikar i multimedijalni umetnik * Gvaš na papiru * 41x29.5cm

Slika upija poglede. Vrhunska, profi oslikana, delo likovne umetnice Sandre Živković.Oslikana na profi lanenom platnu i zategnuta na profi blind ramu, dimenzija 20x25 cm.Slika je nova, nekorišćena kao i lep drveni ram, čije su spoljne dimenzije 295x345 mm.

Photo - BT - art Autorska umetnička fotografija Aleksandar Trajković (r. 1972.) Snimljeno u selu Rsovci (Stara planina), maj 2021. Dimenzija fotografije 18 x 24 cm. Dimenzija rama 23,5 x 32 cm.

Photo - BT - art Autorska umetnička fotografija Aleksandar Trajković (r. 1972.) Snimljeno u Nišu 2008. godine. Dimenzija fotografije 18 x 24 cm Dimenzija rama 23,5 x 32 cm.

Photo - BT - art Autorska umetnička fotografija Aleksandar Trajković (r. 1972.) Snimljeno u selu Brlog (Stara planina), crkva Sv. Petke, maj 2021. Dimenzija fotografije 18 x 24 cm. Dimenzija rama 23,5 x 32 cm.

buzdovan, topuz 5,6 x 1,3 cm bronza samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Prošle izložbe (Muzej Africke umetnosti) 16. februar 2011. - 20. avgust 2011. AUTOR IZLOŽBE I KATALOGA Marija Ličina, kustos MAU Na izložbi je prikazano više od 500 tegova za merenje zlatnog praha iz zbirke Muzeja afričke umetnosti, preko 200 tegova iz zbirke Slovenskog etnografskog muzeja u Ljubljani, primeri iz privatnih kolekcija. Pored tegova, izložba uključuje i prateće predmete kao što su vage, kutije i kašike za zlatni prah. Tegovi naroda Akan jedinstveni su u svetu po svojim oblicima - predstavljaju ljude (ratnike, vračeve, lovce...), životinje (ptice,krokodili, antilope...), biljke (kikiriki, cvetove palmi, patlidžane...), predmete (bubnjeve, sandale, topove...), i brojne druge figurativne i geometrijske motive. Koliko privlače svojim oblicima, kao umetničke forme u bronzi, dimenzija od tek nekoliko santimentara, akanski tegovi jednako su značajni kao svedočanstva o prirodnom bogatstvu zlata u Zapadnoj Africi. Njima je meren zlatni prah, koji je imao ulogu novca u Gani i Obali Slonovače kod naroda Akan od 15. sve do kraja 19. veka, u svakodnevnim aktivnostima - na tržnicama, u kraljevskim trezorima zlata i za naplate državnih taksi i poreza. Izložba „Tegovi za merenje zlatnog praha naroda Akan“, autorke Marije Ličine, predstavila je značaj koji su u globalnoj istoriji imali bogata nalazišta zlata, trgovinski i kulturni kontakti na prostoru Zapadne Afrike. Kroz izložbu, posetioci uče o prometu zlata od afričke obale Mediterana do Gvinejskog zaliva (u periodu od 10. do 19. veka), pustinjskim karavanima i evropskim flotama u pohodu ka akanskim zlatonosnim poljima, o običajima cenkanja do „poslednjeg zrna zlata“, boji plamena za tegove-skulpture u bronzi i drugim temama vezanim za istoriju i kulturu naroda Akan. Izuzetnost zbirke tegova Muzeja afričke umetnosti u Beogradu, sa više od 500 originalnih predmeta, kao i zbirka Slovenskog etnografskog muzeja sa više od 200 tegova koji su po prvi put biti predstavljeni javnosti, poslužili su kao polazište za obradu nekoliko temata: AFRIČKO ZLATO U STAROM SVETU transsaharska trgovina zlatom, od 10. do 16. veka ZLATNI PRAH KAO NOVAC I JEDINICE TEŽINE: proizvodnja i promet zlata u „zlatnim kraljevstvima“ Gane, od 15. do 19. veka; kulturni kontakti i razmena između afričkih, arapskih i evropskih civilizacija AMBLEMI TRADICIJE I DRUŠTVENIH VREDNOSTI motivi tegova kao ilustracije poslovica i izreka POUKE NA TEGOVIMA ZA MERENJE ZLATNOG PRAHA Kao i oblici, i značenja koja su tegovi-skulpture imali različita su: mnogi asociraju mudre pouke iz poslovica i narodnih priča, čuvaju sećanja na bitke, mitove i legende, ili predstavljaju određene simbole. Navodimo neke od akanskih poslovica: Lud je onaj ko puši i nosi bačvu sa barutom na glavi! Između ključa i brave, jedan je stariji - mora postojati vođa, čak i među jednakima. Ne treba ti veliki štap da slomiješ petlu vrat - kaže se za moćnog čoveka koji nepotrebno zlostavlja siromašnog i nezaštićenog. Snaga palmovog drveta je u njegovim granama - kraljeva moć leži u broju njegovih podanika. ---- ovaj teg nije bio na izlozbi u MAU ----- ---------------------------------------- Akan goldweights, (locally known as mrammou), are weights made of brass used as a measuring system by the Akan people of West Africa, particularly for wei and fair-trade arrangements with one another. The status of a man increased significantly if he owned a complete set of weights. Complete small sets of weights were gifts to newly wedded men. This insured that he would be able to enter the merchant trade respectably and successfully. Beyond their practical application, the weights are miniature representations of West African culture items such as adinkra symbols, plants, animals and people. Stylistic studies of goldweights can provide relative dates into the two broad early and late periods. The Early period is thought to have been from about 1400–1720 AD, with some overlap with the Late period, 1700-1900 AD. There is a distinct difference between the Early and Late periods. Geometric weights are the oldest forms, dating from 1400 AD onwards while figurative weights, those made in the image of people, animals, building etc., first appear around 1600 AD. Radiocarbon dating, a standard and accurate method in many disciplines, cannot be used to date the weights, as it is an inorganic material. The base components of inorganic materials, such as metals, formed long before the manufacturing of the artifact.The copper and zinc used to make the alloy are exponentially older than the artifact itself. Studies on the quality or origins of the base metals in brass are not very useful due to the broad distribution and recycling of the material. Studying the weight`s cultural background or provenance is an accurate method of dating the weights. Historical records accompanying the weight describing the people to whom it belonged to, as well as a comparative study of the weights and oral and artistic traditions of neighbouring communities should be part of studying the background and provenance of the weights. Scholars use the weights, and the oral traditions behind the weights, to understand aspects of Akan culture that otherwise may have been lost. The weights represent stories, riddles, and code of conducts that helped guide Akan peoples in the ways they live their lives. Central to Akan culture is the concern for equality and justice; it is rich in oral histories on this subject. Many weights symbolize significant and well-known stories. The weights were part of the Akan`s cultural reinforcement, expressing personal behaviour codes, beliefs, and values in a medium that was assembled by many people. Anthony Appiah describes[2] how his mother, who collected goldweights, was visited by Muslim Hausa traders from the north. The goldweights they brought were `sold by people who had no use for them any more, now that paper and coin had replaced gold-dust as currency. And as she collected them, she heard more and more of the folklore that went with them; the proverbs that every figurative gold-weight elicited; the folk-tales, Ananseasem, that the proverbs evoked.` Appiah also heard these Ananseasem, Anansi stories, from his father, and writes: `Between his stories and the cultural messages that came with the gold-weights, we gathered the sort of sense of a cultural tradition that comes from growing up in it. For us it was not Asante tradition but the webwork of our lives.` There are a number of parallels between Akan goldweights and the seals used in Harappa. Both artifacts stabilized and secured regional and local trade between peoples, while they took on further meaning beyond their practical uses. Shields are symbols of bravery, stamina, or a glorious deed, though not necessarily in battle. Double-edged swords symbolize a joint rule between female and male, rather than implying violence or rule with fear. The naming of the weights is incredibly complex, as a complete list of Akan weights had more than sixty values, and each set had a local name that varied regionally. There are, from studies done by Garrard, twelve weight-name lists from Ghana and the Ivory Coast. Some estimate that there are 3 million goldweights in existence. Simon Fraser University has a small collection, consisting mostly of geometric style weights, with a number of human figurative weights. Both types are pictured here and come from the SFU Museum of Archaeology and Ethnography. Many of the largest museums of in the US and Europe have sizable collections of goldweights. The National Museum of Ghana, the Musée des Civilisations de Côte d`Ivoire in Abidjan, Derby Museum and smaller museums in Mali all have collections of weights with a range of dates. Private collections have amassed a wide range of weights as well. In the past, each weight was meticulously carved, then cast using the ancient technique of lost wax. As the Akan culture moved away from using gold as the basis of their economy, the weights lost their cultural day-to-day use and some of their significance. Their popularity with tourists has created a market that the locals fill with mass-produced weights. These modern reproductions of the weights have become a tourist favorite. Rather than the simple but artistic facial features of the anthropomorphic weights or the clean, smooth lines of the geomorphic weights, modern weights are unrefined and mass-produced look. The strong oral tradition of the Akan is not included in the creation of the weights; however, this does not seem to lessen their popularity. The skill involved in casting weights was enormous; as most weights were less than 2½ ounces and their exact mass was meticulously measured. They were a standard of measure to be used in trade, and had to be accurate. The goldsmith, or adwumfo, would make adjustments if the casting weighed too much or too little. Even the most beautiful, figurative weights had limbs and horns removed, or edges filed down until it met the closest weight equivalent. Weights that were not heavy enough would have small lead rings or glass beads attached to bring up the weight to the desired standard. There are far more weights without modifications than not, speaking to the talent of the goldsmiths. Most weights were within 3% of their theoretical value; this variance is similar to those of European nest weights from the same time. Early weights display bold, but simple, artistic designs. Later weights developed into beautiful works of art with fine details. However, by the 1890s (Late Period) the quality of both design and material was very poor, and the abandonment of the weights quickly followed. Tim Garrard (April 28, 1943 – May 17, 2007) studied the Akan gold culture. His research was centered on goldweights and their cultural significances and purposes. He was also interested in the gold trade, the creation of the weight measurements, and how Akan trade networks operated with other networks. His works and those that use his work as a base are very informative about broader Akan culture. The weights pictured here are part of the collection at the SFU museum. Donated to the museum in the late 1970s, they are part of a wide collection of African cultural pieces.