Komplet.Na temu Crnog Petra.Prelepe i retke.

Metalna kutija od karamel bombona i slatkisa,sam pocetak 30ih godina prosloga veka.Bas lepo sacuvana unutra,takodje vrlo visoka kutija.Prvi put na nasim sajtovima retko

Pocetak 30ih,lepo sacuvana igra sa svojom kutijom.Deca bi ove cvetice(ima ih jos neiskoriscenih),lepila na ove razglednice,pa bi se dobijala cvetna slika.Prelepo i retko.

Dosta retka kartonska meta koja se kupovala u Beo Zoo vrtu 39ih godina, nevidjeno retka stvar, rekvizit za decu koji se kupovao u zoološkom vrtu

Nevidjeno retka predratna ambalaža od dečjeg sapuna, odlično sačuvana

Kraljevina Jugoslavije Mlin za Kafu A-1

Prelepo, period 1927/37 Kraljevina Jugoslavija, poznavanje prirode, pravopis, računica, zemljopis itd, zaista za muzej, nema šaranja niti mirisa kao novo, plus dve knjižice tada popularnih viceva iz 1934 te

Kraljevina Jugoslavija,uz ovu cokoladu se dobijala slicica za istoimeni album

EX YU ambalaza nekadasnje fabrike keksa i biskvita Karolina Emajlirana kutija koja potice iz perioda Kraljevine Jugoslavije, priblizno 1935. godine. Na prednjoj bočnoj strani se nalazi pregrada sa originalnim staklom u kojoj su bili izloženi proizvidi iz kutije. Dimenzije kutije su 24 x 24 x 12cm Karolina tvornica biskvita i keksa Osijek. Kraljevina Jugoslavija (Yugoslavia)

NEDOSTAJE SAMO 1 SLIČICA BR.9 SERIJA 43 `KLJUNOVI U TICA` UKUPNO 101 SLIČICA ZALEPLJENA OD 102 KOLIKO IMA U ALBUMU. IZDANJE GENERALNO ZASTUPNIŠTVO ZA KRALJEVINU JUGOSLAVIJU NESTLE & ANGLO - SWIS CONDESED MILK CO. ZAGREB NEMA RINKLU ALI SE SVE STRANICE POVEZOM DRŽE ZA ALBUM. U ALBUMU IMA 25 DVOSTRANICA SA OBJAŠNJENJIMA NA JEDNOJ I SLIČICAMA NA DRUGOJ STRANI. KAO NA FOTOGRAFIAJAMA

Nečitano, praktično novo. Nema posvete. Potraga za ukradenom istorijom - Vojislav M. Jovanović - Marambo Godina izdanja: 2011 Broj strana: 498 Povez: Mek Izveštaj o pljački srpskih istorijskih dokumenata od 1941-1944. godine i nastojanjima da se vrate Srbiji. Ukupan obim opljačkane arhivske građe iznosi oko četrdeset železničkih vagona.Autor knjige bio je diplomata Kraljevine jugoslavije, načelnik istorijskog odeljenja MID SFRJ do 1950. god., profesor književnosti i naučni savetnik SANU.

Stečajni zakon sa komentarom - Antun Verona Lokacija: Beograd - ostalo (Srbija, Beograd) Tema: Nije navedeno Specijalne karakteristike: Nije navedeno Povezi: Tvrde korice Godina štampanja: 1900-1949 Tekst oglasa Naslov: Stečajni zakon, zakon o prinudnom poravnanju i zakon o uvođenju u život tih zakona s komentarom, sudskim rješidbama i dodatkom sporednih pravnih propisa - knjiga VI - Zakoni Kraljevine Jugoslavije Autor(i): Dr. Antun Verona, Dr. Srećko Zuglia Izdavač: Jugoslovensko nakladno D.D. Obnova Mesto: Zagreb Godina: 1930 Povez: tvrd povez, platno impreg. sa zlatotiskom Strana: 628 Format: 19 cm Pismo:Latinica Stanje knjige: vrlo dobro očuvana (obzirom na godine odlično očuvna) - na provj strani ima potpis Uplata se može izvršiti pouzećem, a može i pre slanja uplatom na račun u Telenor banci. Troškove slanja plaća kupac. Lično preuzimanje podrazumeva dolazak na mesto gde se dogovorimo (Beograd - uglavnom centar, Muzej Istorije Jugoslavije, tj. Hajd Parka, Autokomanda, Dedinje) u tom slucaju i plaćanje lično.

Široka `Vezenina` bluza sa dugačkim rukavima Proizvedeno: “Vezenina”, Bled, Slovenija Vreme nabavke: oko 1980. godine Materijal: meka tanka tkanina Boja: Podloga: Bež Kragna. Vezeni motiv u drap boji konca Prednjica u porupčićima: Visina: 26 cm, Širina 11 cm Dugmeta: 3 + 2 mala bež Veličina: 40 Dimenzije: Ukupna dužina: 67 cm Rukavi dužina: 55 cm, širina, obim: 56 cm Obim prsa ispod pazuha: 109 cm Obim ukupan po obodu: 120 cm Porub: 1 cm Detaljno stanje: Bluza je potpuno nova, bila je u original pakovanju do skora, tako da nema tragova protoka vremena. Opis: Bluza je širokog kroja, tako da je raskošna i u kroju bluze i rukava. Kragna je izvežena tzv “belim vezom”, u ovom slučaju “drap vezom”, jer je konac u nijansi boje cele bluze. Podloga je tanko, meko platno. Istorija: Tovarna “Vezenina” na Bledu postojala je još u Kraljevini Jugoslaviji (od 1924) i proizvodila čipke i vezene ženske odevne predmete. A u socijalističkoj Jugoslaviji “Vezenina” Bled je bila u vrhu jugoslovenske modne industrije. Prisutna na svakom Sajmu mode sa novim kolekcijama i sa svojim poznatim manekama nametnula svoj pečat jedinstvenosti i originalnosti ukupnoj modi toga vremena. Nažalost posle prve privatizacije 1992. godine, “Vezenina” je opstala do 2004. godine, kada je likvidirana, srušena fabrika i na njenom mestu podignut trgovački centar, kao svugde, kao i kod nas. Šta će proizvodnja, bitna je samo trgovina! – logika današnjice.

kao na slikama retko Bajka o vratima Danijel Dragojević Ilustracije: Boris Dogan Biblioteka: Zelena žirafa Izdavač: Naprijed, Zagreb God.izdanja: 1975. Uvez: tvrdi Danijel Dragojević (Vela Luka, 28. januar 1934 — Zagreb, 19. februar 2024[1]) bio je hrvatski književnik, scenarista i urednik na radiju.[2] Danijel Dragojević Lični podaci Datum rođenja 28. januar 1934. Mesto rođenja Vela Luka, Kraljevina Jugoslavija Datum smrti 19. februar 2024. (90 god.) Mesto smrti Zagreb, Hrvatska Književni rad Najvažnija dela Svjetiljka i spavač Nevrijeme i drugo Prirodopis Razdoblje karbona Oko nule Kasno ljeto Nagrade Zmajeva nagrada Nagrada Branko Miljković Vladimir Nazor Goranova nagrada Biografija uredi Rodio se 28. januara 1934. godine u Veloj Luci na ostrvu Korčuli. Bio je jedan od najvažnijih hrvatskih pisaca. Uticao je na generacije hrvatskih autora svojim tekstovima, pesmama, posebnim stilom i beskompromisnim držanjem. Dobitnik brojnih domaćih i međunarodnih književnih nagrada, između kojih: Goranove nagrade 2005. za knjigu Žamor, Nagrade Vladimir Nazor 1981. godine, Zmajeve nagrade 1981. za knjigu Razdoblje karbona, nagrade Branko Miljković za knjigu `Prirodopis` 1974. godine, i drugih.[3] Dragojević je ostao dosledan svom stavu da izbegava svaku vrstu publiciteta.[4] O poeziji uredi Danijel Dragojević pesnik je jednog smirujućeg, ali opet proaktivnog stava prema stvarima koje nas okružuju. On nije pesnik koji koketira s tugom, očajem, beznađem. Kod njega se apstraktno tretira kao konkretno. Dragojević je posmatrač očevidnog i očitog. Njegove pesme su mudre, on se, kao svaki veliki pesnik saživljuje s njima, ne radeći naprečac. Njegov najčešći motiv su nepokretne slike, a ne slike u pokretu. Upravo ti statični motivi upozoravaju čitatelja da se radnja pesme odigrava i događa u samom tekstu. Naglasak stavlja na sada, na realni život. On nije pesnik bunta i boli, odbacuje svaku mogućnost polemike s ideologijom da bi zasnovao poeziju, on propagira slobodu, kroz gestu slobode same.[5] Dela uredi Knjige uredi Kornjača i drugi predjeli (poezija), Matica hrvatska, Split, 1961; U tvom stvarnom tijelu (poezija), Naprijed, Zagreb, 1964; Svjetiljka i spavač (poezija), Naprijed, Zagreb, 1965; Nevrijeme i drugo (poezija), Razlog, Zagreb 1968; Bijeli znak cvijeta (poezija), izdanje autora, Zagreb 1969; O Veronici, Bezlebubu i kucanju na nezvjesna vrata (proza), Matica hrvatska, Zagreb, 1970, Bajka o vratima (proza), Zagreb 1972; Četvrta životinja (poezija), Naprijed, Zagreb, 1972, Prirodopis (poezija), Biblioteka Teka, Zagreb, 1974; Izmišljotine (proza), Naprijed, Zagreb 1976, Razdoblje karbona (poezija), Centar za kulturnu djelatnost omladine, Zagreb, Zagreb 1981; Rasuti teret (proza), Nolit, Beograd 1985, Zvjezdarnica (poezija), Hrvatska sveučilišna naklada, Zagreb 1994, Cvjetni trg (proza), Durieux, Zagreb 1994, Hodanje uz prugu (poezija), Matica hrvatska, Zagreb 1997. Žamor (poezija), Meandar, Zagreb, 2004 (Goranova nagrada za najbolju knjigu, 2005) Negdje (poezija), Fraktura, Zagreb 2013 Kasno ljeto (poezija), Fraktura, Zagreb 2018. Filmski scenariji uredi Jutro čistog tijela (1969), režiser: Bogdan Žižić Monografije uredi Kosta Angeli Radovani, Mala likovna biblioteka sv XIX, Naprijed, Zagreb, 1961. Članci i eseji (izbor) uredi Neki sebeznani nemir, Književna tribina, Zagreb, siječanj 1959. Postoji li kriza dalmatinske skulpture. Slobodna Dalmacija, Split 24.9. 1960. Kosta Angeli Radovani, Mediteran čistog ljudskog tijela, Oslobođenje, Sarajevo 24.11. 1963. Kosta Angeli Radovani – Materija i tijelo (Spektar), Telegram, Zagreb,28.11. 1969.

Polovna knjiga, korice blago pohabane, hrbat (rikna) oštećen, unutrašnjost odlično očuvana. Izdavač: Matica srpska - Novi Sad, 1958. god. Broširan povez, 20 cm. 97 str. 17. februara 1883. godine u Velikom Bečkereku rođen je pisac i književni i likovni kritičar Todor Manojlović. Sa majčine strane bio je potomak ugledne bečkerečke porodice Kupusarević. Gimnaziju je završio u rodnom gradu, nakon čega je studirao prava u Budimpešti i Nađvaradu. Za njegov književni razvoj od presudnog značaja bilo je studiranje u Nađvaradu, gde je sklopio poznanstvo sa čuvenim mađarskim pesnikom Endreom Adijem. Studije prava je napustio 1911, da bi otišao u Bazel, gde je studirao istoriju umetnosti. Početkom 1914, iz Bazela je otišao u Firencu, gde ga je zatekao Prvi svetski rat. Tu je ostao sve do 1916, kada je kao dobrovoljac otišao na Krf. Na Krfu je radio u komandi mesta kao prevodilac na francuski i italijanski jezik. Godine 1918. napustio je mesto prevodioca i prešao u Presbiro, gde je ostao do kraja rata kao saradnik u “Srpskim novinama” i “ Krfskom zabavniku”. Po završetku Prvog svetskog rata došao je u Beograd, gde je sa plejadom istaknutih pisaca međuratnog perioda (Miloš Crnjanski, Ivo Andrić, Sibe Miličić, Sima Pandurović, Stanislav Vinaver, Rastko Petrović itd) igrao zapaženu ulogu u stvaranju književnog izraza beogradske moderne. U međuratnom periodu obavljao je dužnosti sekretara Opere Narodnog pozorišta u Beogradu (1920-1924), sekretara Matice srpske u Novom Sadu i urednika Matičinog “Letopisa” (1931-1938), da bi 1938. bio postavljen za bibliotekara Senata Kraljevine Jugoslavije. Kada je godinu dana ranije ustanovljena Umetnička akademija, bio je imenovan za profesora istorije umetnosti i tu je ostao do izbijanja Drugog svetskog rata. Za vreme nemačke okupacije nastavio je da piše i objavljuje radove, zbog čega je po završetku rata imao problema sa vlastima. Manojlović se tada vratio u Zrenjanin, gde je nastavio da se bavi književnim radom, sarađujući u brojnim književnim časopisima. Početkom pedesetih godina vraća se u književne tokove u zemlji, pre svega zahvaljujući kolegama i poštovaocima. Penzionisan je 1953. godine. Manojlović je napisao na desetine članaka, studija, likovnih i književnih kritika, a prevodio je sa mađarskog, nemačkog, francuskog i italijanskog jezika. Najznačajnija dela su mu knjige pesama “Ritmovi” (1922), “Vatrometi i bajka o Akteonu” (1928) i “Pesme moga dvojnika” (1958), zatim, drame “Centrifugalni igrač” (1930), “Katinkini snovi” (1932), “Opčinjeni kralj” (1936) i “Nahod Simeon” (1940), te zbirke eseja “Ogledi o slikarima” (1943) i “Ogledi iz književnosti i umetnosti” (1944). Visoko obrazovan i svestran, veliki erudita, poliglota i kosmopolit, za života je stekao reputaciju “najvećeg Evropejca u srpskoj kulturi” i jednog od vodećih srpskih/jugoslovenskih pesnika, dramskih pisaca, likovnih i književnih kritičara i esejista. Bio je odlikovan od strane italijanskog kralja Vitoria Emanuelea III Ordenom italijanske krune (1938), a bio je član jugoslovenskog PEN kluba. Preminuo je u Zrenjaninu 27. maja 1968.

Polovna knjiga, unutrašnjost, izuetno očuvana. Posveta autora na predlisu. Izdavač: Matica srpska - Novi Sad, 1958. god. Broširan povez, 20 cm. 97 str. 17. februara 1883. godine u Velikom Bečkereku rođen je pisac i književni i likovni kritičar Todor Manojlović. Sa majčine strane bio je potomak ugledne bečkerečke porodice Kupusarević. Gimnaziju je završio u rodnom gradu, nakon čega je studirao prava u Budimpešti i Nađvaradu. Za njegov književni razvoj od presudnog značaja bilo je studiranje u Nađvaradu, gde je sklopio poznanstvo sa čuvenim mađarskim pesnikom Endreom Adijem. Studije prava je napustio 1911, da bi otišao u Bazel, gde je studirao istoriju umetnosti. Početkom 1914, iz Bazela je otišao u Firencu, gde ga je zatekao Prvi svetski rat. Tu je ostao sve do 1916, kada je kao dobrovoljac otišao na Krf. Na Krfu je radio u komandi mesta kao prevodilac na francuski i italijanski jezik. Godine 1918. napustio je mesto prevodioca i prešao u Presbiro, gde je ostao do kraja rata kao saradnik u “ Srpskim novinama” i “ Krfskom zabavniku” . Po završetku Prvog svetskog rata došao je u Beograd, gde je sa plejadom istaknutih pisaca međuratnog perioda (Miloš Crnjanski, Ivo Andrić, Sibe Miličić, Sima Pandurović, Stanislav Vinaver, Rastko Petrović itd) igrao zapaženu ulogu u stvaranju književnog izraza beogradske moderne. U međuratnom periodu obavljao je dužnosti sekretara Opere Narodnog pozorišta u Beogradu (1920-1924), sekretara Matice srpske u Novom Sadu i urednika Matičinog “ Letopisa” (1931-1938), da bi 1938. bio postavljen za bibliotekara Senata Kraljevine Jugoslavije. Kada je godinu dana ranije ustanovljena Umetnička akademija, bio je imenovan za profesora istorije umetnosti i tu je ostao do izbijanja Drugog svetskog rata. Za vreme nemačke okupacije nastavio je da piše i objavljuje radove, zbog čega je po završetku rata imao problema sa vlastima. Manojlović se tada vratio u Zrenjanin, gde je nastavio da se bavi književnim radom, sarađujući u brojnim književnim časopisima. Početkom pedesetih godina vraća se u književne tokove u zemlji, pre svega zahvaljujući kolegama i poštovaocima. Penzionisan je 1953. godine. Manojlović je napisao na desetine članaka, studija, likovnih i književnih kritika, a prevodio je sa mađarskog, nemačkog, francuskog i italijanskog jezika. Najznačajnija dela su mu knjige pesama “ Ritmovi” (1922), “ Vatrometi i bajka o Akteonu” (1928) i “ Pesme moga dvojnika” (1958), zatim, drame “ Centrifugalni igrač” (1930), “ Katinkini snovi” (1932), “ Opčinjeni kralj” (1936) i “ Nahod Simeon” (1940), te zbirke eseja “ Ogledi o slikarima” (1943) i “ Ogledi iz književnosti i umetnosti” (1944). Visoko obrazovan i svestran, veliki erudita, poliglota i kosmopolit, za života je stekao reputaciju “ najvećeg Evropejca u srpskoj kulturi” i jednog od vodećih srpskih/jugoslovenskih pesnika, dramskih pisaca, likovnih i književnih kritičara i esejista. Bio je odlikovan od strane italijanskog kralja Vitoria Emanuelea III Ordenom italijanske krune (1938), a bio je član jugoslovenskog PEN kluba. Preminuo je u Zrenjaninu 27. maja 1968.

Kao novo. Bez posvete. Velika Srbija - ilustrovana istorija Srba - Vladimir Ćorović Broj strana: 306 Povez: Tvrd Osnovna Ćorovićeva zamisao bila je da pokaže kako se od srpske državne ideje i misli o narodnom jedinstvu došlo do ujedinjenja Južnih Slovena. U Kneževini i Kraljevini Srbiji video je osnovnog nosioca te ideje, pa stoga pod naslovom knjige nije podrazumevao velikosrpski državnu organizaciju, već njenu veliku i nezamenljivu ulogu u stvaranju Jugoslavije....sudbina Srba kroz sve mene, toliko mnogobrojne i raznovrsne, i dodir i veze Srba sa ostalim državama i narodima na Balkanu....sudbina triju velikih sila, u tri perioda srpske prošlosti, vezana je za Srbe i srpski narod: Vizantije, Turske i Austrije; Mleci, Mađarska, Bugarska, Albanija imaju čitave vekove svoje istorije u dodiru sa nama...

cetverac sa gumom, peta se prodaje zasebno na kupindu ... Twentieth Anniversary of Martyr`s Death - General Mihailovitch IN MEMORIAM 1946 - 1966 4 marke post stamps Dragoljub Draža Mihailović (27.4. 1893. – 17.7. 1946.) bio je vođa četnika u drugom svjetskom ratu. Borio se prvo protiv okupatora, a potom protiv jugoslavenskih partizana u saradnji sa okupatorom.[1] Pukovnik Mihailović, predratni oficir Jugoslovenske vojske, nakon aprilskog rata izbegao je zarobljavanje i sa grupom oficira otišao u planinu. Po izbijanju ustanka u Srbiji 1941. godine, Mihailović je prišao borbama, ali se ubrzo ponudio Nemcima za borbu protiv partizana. No, Nemci su nakon obračuna sa partizanima, krenuli na Mihailovića. Gonjen od Nemaca, Mihailović je stekao saveznička priznanja i čin generala Jugoslovenske vojske u otadžbini. General Mihailović od proleća 1942. godine boravi u Crnoj Gori, gde se njegovi četnici pod komandom Italijana bore protiv partizanskog ustanka. Naoružani od okupatora, četnici vrše pokolje muslimana Sandžaka i istočne Bosne, dok istovremeno Mihailović dobija de Golovo odlikovanje za junački otpor okupatoru. Početkom 1943. godine, Mihailović pod komandom fašističke Italije učestvuje u osovinskoj operaciji Vajs protiv jugoslovenskih partizana, tokom koje su četnici poraženi na Neretvi. Istodobno, očekujući iskrcavanje Saveznika na Jadranu, Nemci zahtevaju od Italijana da odbace Mihailovićeve četnike. U nemačkoj operacija Švarc četnici su hapšeni, ali se Mihailović izvukao. Po povratku u Srbiju sredinom 1943. godine, Nemci ponovo raspisuju poternicu za Dražom Mihailovićem. Istovremeno, Saveznici bivaju sve nezadovoljniji njegovih delovanjem. Mihailović u jesen 1943. pokreće ofanzivu u istočnoj Bosni, ali se saveznici na teheranskoj konferenciji ipak okreću vojno jačim partizanima. Nakon gubitka engleske podrške, Mihailović tajno uspostavlja saradnju sa Nemcima protiv partizana. On istovremeno pomaže evakuaciju savezničkih avijatičara, nadajući se američkoj pomoći. Leta 1944. godine general Mihailović otkazuje poslušnost kralju Petru II Karađorđeviću, koji ga je razrešio dužnosti Načelnika generalštaba i pozvao četnike pod komandu NOVJ. Tokom Bitka za Srbiju 1944. godine, Mihailović se borio na strani Wehrmachta. Nakon poraza u Srbiji, Mihailovićeva grupacija sa Nemcima prelazi u Bosnu, gde nastavlja borbu protiv Jugoslovenske armije sve do kapitulacije Nemačke, nakon čega biva razbijena na Zelengori. Po završetku rata Mihailović se još neko vreme krio. Draža Mihailović je 1946. godine uhvaćen od strane novih jugoslavenskih vlasti te osuđen na beogradskom procesu i pogubljen zbog kolaboracije s okupatorom i ratnih zločina. Tokom raspada SFRJ i ratova 1990-ih, Mihailovićeva ideologija antikomunizma, velikosrpstva i etničkog čišćenja postala je veoma rasprostranjena. Draži se dižu spomenici, a dospeo je i na ikone pravoslavne crkve. Godine 2006. u Srbiji je započet sudski proces rehabilitacije Dragoljuba Mihailovića, koji još traje. Sadržaj/Садржај 1 Biografija 1.1 Rani život i karijera 1.2 Drugi svjetski rat 1.2.1 Ustanak u Srbiji 1941. 1.2.2 Ponuda Nemcima 1.2.3 Napad na partizane 1.2.4 Operacija Mihailović 1.2.5 Prelazak u Crnu Goru 1942. 1.2.6 Pripreme za operaciju Vajs 1.2.7 Pokolj muslimana Sandžaka i istočne Bosne 1.2.8 Francusko odlikovanje 1.2.9 Bitka na Neretvi 1.2.10 Operacija Švarc 1.2.11 Povratak u Srbiju 1943. 1.2.12 Ofanziva u istočnoj Bosni 1.2.13 Gubitak savezničke podrške 1.2.14 Saradnja sa Nemcima u Srbiji 1.2.15 Operacija Vazdušni most 1.2.16 Bitka za Srbiju 1944. 1.2.17 Povlačenje u Bosnu 1.3 Posleratno hvatanje 1.4 Suđenje i pogubljenje 2 Politička ideologija 2.1 Antikomunizam 2.2 Etničko čišćenje 2.3 Neopiranje okupatoru 2.4 Dočekati pobedu na strani saveznika 3 Posthumna reputacija 3.1 Američka Legije zasluga 3.2 Proces rehabilitacije 4 Lik Draže Mihailovića u fikciji 5 Reference 6 Literatura 7 Vidi još 8 Vanjske veze Biografija Rani život i karijera Dragoljub Mihailović se rodio u gradiću Ivanjica u Srbiji, u porodici sreskog pisara Mihaila Mihailovića. Zajedno sa svojom sestrom Jelicom i Milicom je rano ostao bez roditelja, pa se preselio u Beograd gdje je živio pod skrbništvom strica Vladimira Mihailovića, veterinarskog majora tadašnje srpske kraljevske vojske. Godine 1910. se upisao u Nižu školu Vojne akademije u Beogradu. Mihailović je kao pitomac Akademije u septembru 1912. poslan u prvi balkanski rat, te se istakao hrabrošću u Kumanovskoj bitci. U ljeto 1913. je sudjelovao u drugom balkanskom ratu i dobio Zlatnu medalju za hrabrost. Nakon toga je vraćen u Beograd radi nastavka školovanja na Vojnoj akademiji. Njegovo dalje školovanje je prekinulo izbijanje prvog svjetskog rata. Mihailović, sada potporučnik, je sudjelovao u Cerskoj bitci, Kolubarskoj bitci, a nakon invazije Centralnih sila na Srbiju 1915. godine i u povlačenju srpske vojske kroz Crnu Goru i Albaniju. Godine 1916. je zajedno sa srpskom vojskom bio smješten na otoku Krf, a kasnije je poslan na Solunski front. Tamo je 11.9. 1916. teško ranjen, ali se nekoliko mjeseci kasnije vratio u službu. Rat je završio u redovima Jugoslovenske divizije gdje je unaprijeđen u čin poručnika, a u septembru 1918. je sudjelovao u proboju Solunskog fronta. Po završetku rata poručnik Mihailović je služio u Skoplju, a kraće vrijeme u Kraljevoj gardi, odakle je izbačen zbog disciplinskog prekršaja. Godine 1920. se oženio za Jelicu Branković s kojom će imati sinove Branka, Ljubivoja i Vojislava, te kći Gordanu. Tih je godina nastavio napredovanje u službi te je od 1926. godine služio u Generalštabu. Godine 1930. je Mihailović, tada u činu potpukovnika, poslan na dodatnu naobrazbu u Pariz gdje se sreo i sprijateljio s budućim francuskim vojskovođom i državnikom Charlesom de Gaulleom. Mihailović je nakon toga služio kao jugoslavenski vojni ataše u Sofiji, odakle je protjeran navodno zbog neprimjerenih kontakata s bugarskim oficirima, te u Čehoslovačkoj. Od 1937. je ponovno na službi u Ljubljani, gdje je bio načelnik štaba Dravske divizijske oblasti, a od 1940. godine je nastavnik na Vojnoj akademiji u Beogradu. Zbog javnog iznošenja stavova protiv Sila Osovine je disciplinski kažnjen od strane svog pretpostavljenog, generala Milana Nedića, te poslan u Mostar. Drugi svjetski rat Glavni članak: Drugi svjetski rat u Jugoslaviji Okupaciona podela Jugoslavije, 1941. godine Pukovnik Mihailović je, kao i relativno veliki broj oficira i vojnika bivše kraljevske vojske, uspio izbjeći zarobljavanje u aprilskom ratu. Dio njih, pogotovo onih u nepristupačnijim krajevima, ili nije bio upoznat ili nije htio prihvatiti kapitulaciju potpisanu 17.4. 1941. Neki od njih, uključujući Mihailovića, su bili odlučni nastaviti makar simboličnu oružanu borbu. Grupa s pukovnikom Mihailovićem koja je brojala 7 oficira i 24 vojnika je 8.5. stigla na Ravnu Goru u Srbiji, a 14.6. se proglasila Četničkim odredima Jugoslovenske vojske kojima je cilj bilo oslobođenje teritorija Kraljevine Jugoslavije od okupatora. Ustanak u Srbiji 1941. Glavni članci: Ustanak u Srbiji 1941. i Saradnja četnika sa Nedićevom vladom Procena situacije u Srbiji: Po mišljenju komandanta Srbije, a u suprotnosti sa iznetim za Hrvatsku, nemiri se u prvom redu i gotovo isključivo imaju pripisati komunističkom uticaju. Četnici... izgleda da će u potpunosti izbegavati prepade na posadne trupe.[2] – Operacioni dnevnik načelnika Štaba komandanta Srbije od 11. avgusta 1941. Uz Mihailovićevu grupu, za nekoliko mjeseci je stvoreno još nekoliko ustaničkih grupa i paravojnih formacija, dio kojih je, poput onih pod vodstvom Koste Pećanca u Srbiji bio vođen četničkom tradicijom. Svim tim grupama su snažan poticaj dale represalije protiv srpskog stanovništva na okupiranim teritorijima, pogotovo na području novostvorene NDH, a još više njemački napad na SSSR koji je kod mnogih stvorio dojam da bi Sile Osovine ipak mogle izgubiti rat. Podstaknuti delimičnim uspešno vođenim borbama od strane komunista, nacionalni Srbi organizovali su takođe borbene formacije protiv Nemaca.[3] – Obaveštenje Komandnog štaba nemačkog Komandanta Srbije od 16. septembra 1941. o razvoju oružanog ustanka Četnici i partizani, zajedno, sprovode zarobljene nemačke vojnike u Užicu 1941. Mihailovićev četnički pokret, koji je okupljao gotovo isključivo Srbe, je već u ljeto 1941. godine formulirao strategiju koja je isključivala otvorene oružane sukobe s okupatorskim formacijama, u svrhu izbjegavanja represalija i očuvanja četničke organizacije radi preuzimanja vlasti u Jugoslaviji nakon poraza Sila Osovine. Toj strategiji je u prilog išla kako praksa italijanskog okupatora koji je srpske ustanike i četničke formacije u svojoj okupacionoj zoni ne samo tolerirao, nego i oružano potpomagao pod uvjetom da se uzdrže od ustaničkih akcija. Mihailović se nadao da bi sličan aranžman mogao postići u njemačkoj okupacionoj zoni, pa je već u ljeto 1941. stupio u kontakt sa kvislinškim režimom Milana Aćimovića[4], potom sa Nedićevom kvislinškom vladom, a preko nje i s predstavnicima njemačkih vlasti. Zahvaljujući relativno dobrim vezama s diplomatskim zborom u Beogradu, Mihailović i njegova grupa su, za razliku od ostalih, relativno brzo ostvarili kontakte s britanskom obavještajnom službom, odnosno s izbjegličkom vladom Dušana Simovića u Londonu. Temeljem toga se Mihailović nametnuo kao vođa svih onih paravojnih formacija u bivšoj Jugoslaviji kojima je cilj bio ne samo završetak okupacije, nego i obnova predratnog ustavnog poretka temeljenog na unitarnoj monarhiji na čelu s dinastijom Karađorđević. Mihailović je takođe planirao da tokom okupacije radi na stvaranju

Marko MURAT Vizit karta, rukopis (1928) mastilo na kartonu signature, zapisi Marko Murat rođen je u Luki Šipanskoj 1864. godine. Umetničko obrazovanje stekao je na Akademiji u Minhenu. Godine 1898. učestvovao je u osnivanju Udruženja srpskih umetnika za plastične umetnosti i muziku u Beogradu. Bio je jedan od umetnika koji su 1900. predstavljali Srbiju na Svetskoj izložbi u Parizu. Bio je jedan od osnivača Lade 1904. i član istog društva do 1910. Do početka rata bio je član Medulića, društva srpsko-hrvatskih umetnika. U njegovom slikarskom opusu srećemo brojne pejzaže, među kojima dominiraju oni iz okoline Dubrovnika, zatim brojne portrete, ali je negovao i istorijsko slikarstvo. Марко Мурат Из Википедије, слободне енциклопедије Марко Мурат Murat Marko.jpg Информације Датум рођења 30. децембар 1864. Место рођења Лука Шипанска (Аустроугарска) Датум смрти 14. октобар 1944. Место смрти Дубровник (Југославија) Дела Марко Мурат (Лука Шипанска поред Дубровника, 30. децембар 1864. – Дубровник, 14. октобар 1944) — српски сликар који је након студија у Минхену, радио у Београду, а затим се у Дубровнику посветио бризи о културним споменицима као конзерватор. Стварао је пејзаже (махом из околине Дубровника), портрете и историјске композиције. Његово најпознатије дело је велика историјска композиција „Улазак (Долазак) цара Душана у Дубровник“, за коју је добио бронзану плакету на светској изложби у Паризу 1900. године. Био је римокатоличке вероисповести[1]. Садржај 1 Живот и дело 2 Види још 3 Референце 4 Литература 5 Спољашње везе Живот и дело „Долазак цара Душана у Дубровник“ „Дах дубровачког пролећа“ Основну школу и гимназију је 1883. године завршио у Дубровнику и после је три године студирао теологију у Задру. 1886. године је отишао на студиј у уметничкој академији у Минхену у Немачку и диплпмирао је 1893. године а затим путовао по Риму и Паризу. Од 1898. се настанио у Београду и ту предавао у Другој београдској гимназији и Уметничко-занатској школи, а једно време је био и предавач цртања краљевићу Александру Карађорђевићу. У склопу делегације која је представљала Краљевину Србију на Светској изложби у Паризу 1900. године, Марко Мурат се представио историјском композицијом „Улазак (Долазак) цара Душана у Дубровник“, за коју је награђен бронзаном плакетом. Поред њега, у делегацији је учествовао и Паја Јовановић са монументалном композицијом „Проглашење Душановог законика“, за коју је добио златну плакету. За време рата је био у Дубровнику и ту је хапшен и прогањан (као Србин, католичког верског опредељења) од аустријских власти. После рата је постао управник за надлештво уметности и споменике у Дубровнику. Био је један од првих импресиониста на словенском југу који је доследно радио у пленеру и тако израдио многе пејзаже из Дубровника и његове околине а радио је и историјске композиције као и портрете. Временом је његова палета постала затворенија и ликови пластичнији. Излагао је на свим значајнијим изложбама у Југославији у Београду и Загребу али и у иностранству у Софији, Минхену, Паризу, Риму, Бечу, Лондону итд.