Kao na slikama Retko Tags: Istorija srpskog prava Kraljevina Jugoslavija pravo u kraljevini jugoslaviji pravni casopisi

Zakonik o sudskom postupku u građanskim parnicama : (građanski parnični postupak). 1, Uvodni zakon : s komentarom i sudskim rješidbama / priredili Ante Verona i Srećko Zuglia Tisak Jugoslovenske štampe (kraljevina Jugoslavija) Tvrd povez,potpis,veoma očuvano,1028 strana vr175

Solidna!. Sifra adp27.5

Kraljevine SHS i Kraljevine Jugoslavije NOVA KNJIGA - Beograd 1988. tvrde korice veliki format, omotnica ( ćoše omotnice sa zadnje strane ojačana selotejpom 2 cm jedva vidljivo ) knjiga odlično očuvana, kao nova nekorišćena ZIM.20/8

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Nacrt predavanja o općem privatnom pravu od Ivana Maurovica Maurović, Ivan, hrvatski pravnik (Zagreb, 8. V. 1873 – Zagreb, 13. XII. 1952). Završio studij prava s doktoratom 1897. u Zagrebu. Specijalizirao se u privatnom pravu u Beču i Leipzigu. Na Pravnom fakultetu u Zagrebu predavao građansko pravo 1904–46., autorsko pravo 1904–05. i 1907–08. te rudno pravo 1906–07; bio je dekan 1914–15. Redoviti član JAZU (1938). Zauzimao se za reformu Građanskoga zakonika 1906–38. Glavna djela: Nacrt predavanja o općem privatnom pravu (I–VII, 1920–38), Izvještaj o predosnovi Građanskog zakonika za Kraljevinu Jugoslaviju (1934), Naše opće privatno pravo i nastojanja oko njegove reforme (1941).

Identitetski preobražaj Srbije: prilozi Projektu 2017 - kolektivna monografija / ur. Radmila Vasić, Bojana Čučković Beograd 2018. Mek povez, ćirilica, 481 strana. Knjiga je odlično očuvana. V4 Radovi objavljeni u seriji zbornika pod nazivom Identitetski preobražaj Srbije predstavljaju rezultate istraživanja sprovedenih u okviru strateškog projekta Pravnog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Kontinuiran proces koji podrazumeva promenu iz postojećeg u željeno stanje, preobražaj u pravnim, politikološkim, sociološkim, ekonomskim, istorijskim i drugim elementima identiteta Republike Srbije predstavlja predmet interesovanja stručne javnosti. Postojeći pravni okvir Republike Srbije, ali i planirani pravci njegovog reformisanja, mogu u praksi dovesti do drugačijih, često neprihvatljivih rezultata, a time i do negativnih tendencija u indentitetskom preobražaju Srbije. Stoga su istraživači angažovani na strateškom projektu Pravnog fakulteta Univerziteta u Beogradu nastojali da identifikuju faktore koji se nalaze izvan pozitivnog legislativnog okvira, ali koji poseduju sposobnost da na njega značajno utiču, kao i da se kritički osvrnu na važeća zakonska rešenja i ponude predloge za njihovo reformisanje sa ciljem da se postigne efikasnija pravna zaštita. Sveobuhvatna analiza normativnih, ali i praktičnih elemenata relevantnih odredbi zakonodavstva, uz poređenje sa uporednopravnim rešenjima država članica i država iz regiona, pruža smernice za dalje postupanje nadležnih organa, naročito u pronalaženju načina da se primeri loše prakse svedu na najmanju moguću meru. Poseban deo zbornika Identitetski preobražaj Srbije čine najuspešniji radovi studenata, koji su motivisani da unapređuju analitičko mišljenje i izgrađuju pravnu argumentaciju. Sadržaj: PREDGOVOR I. TRANZICIONE PROMENE U SRBIJI I PROCES GLOBALIZACIJE Aleksandra Jovanović: PROBLEM INSTITUCIONALNOG REDEFINISANjA U USLOVIMA GLOBALIZACIJE I NjENIH PROTIVREČNOSTI II. MEĐUNARODNI I EVROPSKI STANDARDI KAO OKVIR ZA PRAVNI PREOBRAŽAJ SRBIJE PRIVATNOPRAVNI I JAVNOPRAVNI ASPEKTI Vladimir Pavić: OBAVEZA PREDUJMLjIVANjA ARBITRAŽNIH TROŠKOVA Milena Đorđević: NAČELO PREVENCIJE ŠTETE KAO NAČIN OGRANIČENjA OBIMA NAKNADE ŠTETE ZBOG POVREDE UGOVORA O MEĐUNARODNOJ PRODAJI Maja Lukić Radović: PRESUDA U SLUČAJU PRINGL (2012): PRAVNO SREDSTVO NADMOĆI POLITIČKE NAD EKONOMSKOM PRIRODOM UNIJE Uroš Živković: INSTITUT RENVOI U MEĐUNARODNOM PRIVATNOM PRAVU SRBIJE - PROBLEMI PRIMENE I TUMAČENjA Bojana Todorović: VAGANjE IZMEĐU ZAŠTITE JAVNOG INTERESA I PRAVA NA ZAŠTITU PODATAKA O LIČNOSTI - PRIMENA EVROPSKIH STANDARDA U PRAVU REPUBLIKE SRBIJE Andrijana Mišović: UTICAJ INDIVIDUALNE ODGOVORNOSTI ZA MEĐUNARODNA KRIVIČNA DELA NA MEĐUNARODNU ODGOVORNOST DRŽAVE Andrea Nikolić: POSLEDICE NEMOGUĆNOSTI UTVRĐIVANjA SADRŽINE MERODAVNOG STRANOG PRAVA U SUDSKIM POSTUPCIMA SA ELEMENTOM INOSTRANOSTI LEGE LATA I LEGE FERENDA III. IZMENE SRPSKOG ZAKONSKOG OKVIRA Slobodan I. Panov: RAZVOD BRAKA: PRAVNO-SOCIOLOŠKI PROFIL U EVROPI I SRBIJI Dalibor Đukić: IZAZOVI REGULISANjA PRAVNOG POLOŽAJA VERSKIH ORGANIZACIJA TOKOM ZAMRZNUTIH KONFLIKATA Dragan Pavić: ZAKUP POSLOVNOG PROSTORA U SRPSKOM PRAVU Novak Vujičić: O PRERADI PRIMERKA AUTORSKOG DELA ARHITEKTURE Nikola Ilić: INDIKATORI VREDNOSTI PATENTA IV. KRIVIČNOPRAVNI I KRIMINOLOŠKI ASPEKTI IDENTITETSKOG PREOBRAŽAJA SRBIJE Natalija Lukić : KAZNENA POLITIKA PREMA ŽENAMA - TEORIJSKA ANALIZA I STANjE U SRBIJI Ivana Miljuš: TRAGANjE ZA ISTINOM U KRIVIČNOM POSTUPKU Bojana Stanković: NAČELO OPORTUNITETA KRIVIČNOG GONjENjA - NORMATIVNI I PRAKTIČNI ASPEKTI Nikola Vujičić: SAOBRAĆAJNI KRIMINALITET - KRIMINOLOŠKI ASPEKTI V. PRAVNO NASLEĐE I IDENTITETSKI PREOBRAŽAJ SRBIJE Mirjana Stefanovski: ZASNIVANjE KNEŽEVSKE VLASTI U SVETLU IZVORA IZ VREMENA PRVE VLADE KNEZA MILOŠA Andreja Katančević: STICANjE SVOJINE PREKO ZAJEDNIČKOG ROBA Dušan Rakitić: POUKE ZA UJEDINjENjE EVROPE IZ MEĐURATNOG PERIODA: BRIJANOV PROJEKAT FEDERALNE EVROPE I KRALjEVINA SRBA, HRVATA I SLOVENACA (KRALjEVINA JUGOSLAVIJA) VI. DOPRINOS TEORIJE I SOCIOLOGIJE PRAVA Valerija Dabetić: GALIGANOVA PERCEPCIJA HARTOVE TEORIJE DRUŠTVENIH PRAVILA VII. PREVODI Jadranka Mešić: DA LI SU RADNA PRAVA LjUDSKA PRAVA? VIII. STUDENTSKI RADOVI Aleksandar Grbić: SVOJINA U LOKOVOJ I HEGELOVOJ TEORIJI Luka Jurić: KELSENOVA TEORIJA PRAVNOG TUMAČENjA Nikolija Nedeljković: KONSTITUCIONALIZACIJA EUTANAZIJE - ARGUMENTUM PRO ET CONTRA

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dvadesetak recinica uredno podvuceno hem. olovkom, sve ostalo uredno! Udžbenik sudskog krivičnog postupka kraljevine Jugoslavije - Božidar Marković Božidar Marković (Solun, Grčka, 10. maj 1903 — Beograd, Srbija, 2002) bio je prevodilac sa engleskog i francuskog jezika na srpski, pravnik i profesor Pravnog fakulteta u Beogradu. Biografija Studirao u Francuskoj (1927–1930). Bavio se i naučnim radom iz oblasti prava i drugih društvenih nauka; autor je studija: Essai sur la notion de Justice et l’elaboration du Droit prive positif (Pariz, 1930), Pravo pobijanja izvan stečaja (1935), Načela demokratije (1937), Reforma našeg građanskog zakonodavstva (1939), kao i niza članaka iz opšte teorije prava i pravne filozofije (u pravnim i dr. časopisima od 1931. do 1941). Od posebnog su značaja neki članci o autorskopravnom položaju prevodilaca (Babel, 1960, 1963. i 1966). Jedan od osnivača Udruženja književnih prevodilaca Srbije. Bio je član brojnih prevodilačkih ustanova i foruma: pravni savetnik Saveza književnih prevodilaca Jugoslavije (1953–1963), potpredsednik Saveza (1956–1958), član Uprave Saveza (1956–1969), predstavnik Saveza u Jugoslovenskoj autorskoj agenciji (1953–1969) i dr.[1] Prevodilački rad Prevodio dela Čarlsa Dikensa (Oliver Tvist, 1953); Vilijama Foknera (Konjički gambit 1954. i Buka i bes 1961), Dž. B. Šoa (Mlada crnkinja u traganju za bogom, 1955), Gertrude Stajn (Melankta, 1956), Žerara de Nervala (Odabrana dela, Beograd, Nolit, 1956 – sa S. Vinaverom i Z. Mišićem), Džona Golsvortija (Konac dela, 1957), Žana-Pola Sartra (Putevi slobode, 1–3, 1958), Džonatana Svifta (Priča o buretu, 1958), Džordža Meredita (Egoist, 1962), Džeka Londona (Beli očnjak, 1962), Alfonsa Dodea (Tartaren Taraskonac, 1963), H. L. Borhesa (Maštarije, 1963), Roberta Luisa Stivensona (Ostrvo s blagom, 1964), Stendala (Kartuzijanski manastir u Parmi, 1964), Pjera Frankastela (Umetnost i tehnika u XIX i XX veku, 1964) itd.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1932 - 1933. godina Slobodan Jovanović (Novi Sad, Austrougarska, 21. novembar/3. decembar 1869 — London, Ujedinjeno Kraljevstvo, 12. decembar 1958) bio je srpski pravnik, istoričar, književnik i političar, potpredsednik Ministarskog saveta Kraljevine Jugoslavije (27. mart 1941 — 11. januar 1942), predsednik Ministarskog saveta Kraljevine Jugoslavije (11. januar 1942 — 26. jun 1943) u Londonu, profesor Beogradskog univerziteta (1897—1940), predsednik Srpske kraljevske akademije, rektor Beogradskog univerziteta, profesor javnog prava i dekan Pravnog fakulteta u Beogradu. Tokom oba balkanska rata 1912. i 1913. godine bio je šef Presbiroa pri Vrhovnoj komandi Srpske vojske. U ratnom presbirou je radio i od početka Prvog svetskog rata do 1917. kada mu je dodeljen rad u Ministarstvu inostranih dela. Ekspert na Konferenciji mira u Parizu 1919, teoretičar koji je između 1932. i 1936. objavio sabrana dela u sedamnaest tomova, predsednik Srpskog kulturnog kluba (1937—1941). Posle Drugog svetskog rata, Jovanovićeve knjige nisu štampane u Jugoslaviji do 1990. godine. Preminuo je u Londonu, u devedesetoj godini, kao apatrid. Jovanović je zvanično rehabilitovan 2007. godine. Rođen je 3. decembra 1869. u Novom Sadu, od oca Vladimira Jovanovića i majke Jelene, stanovali su u kući u Miletićevoj ulici broj 3. Od sredine 1872. njegova porodica živi u Beogradu. 1879. polazi u Prvu beogradsku gimnaziju, tada sedmorazrednu i smeštenu u levom krilu Kapetan-Mišinog zdanja. Godine 1886. završio je Prvu mušku gimnaziju u Beogradu. Posle boravka u Minhenu (1886/87.) i Cirihu od 1. aprila 1890. studirao je prava u Ženevi, Švajcarska, kao državni stipendista Kraljevine Srbije. Potom je studije nastavio 1891. godine na Slobodnoj školi političkih nauka u Parizu. Naredne godine, 1892., vraća se u Srbiju gde dobija prvu državnu službu, u sudu, a potom u Ministarstvu inostranih dela u Beogradu. Slobodan Jovanović je 1893. upućen za atašea u srpsko poslanstvo u Carigradu, Osmansko carstvo, gde ostaje do 1894. Na ovom položaju radio je na poboljšanju položaja Srba u Turskoj. U MIP-u je u Prosvetnom odeljenju koje se bavilo srpskom propagandom (školskim i crkvenim pitanjima) u Makedoniji. Slobodan Jovanović objavljuje 1895. godine studiju „O društvenom ugovoru“, kritiku Rusoove teorije društvenog ugovora. Nalazi se u grupi okupljenoj oko 1894. konzervativnog (u smislu Dizraelijevog konzervativnog parlamentarizma) lista „Red“, koja je naredne godine (1895) nastavila da sarađuje u „Srpskom pregledu“ Ljubomira Nedića, profesora filozofije na Velikoj školi. Objavljuje svoje radove u brojnim časopisima, uključujući i 1896. u mostarsku „Zoru“. Slobodan Jovanović u Beogradu, 1896. Godine 1897. je izabran za vanrednog profesora na Pravnom fakultetu Velike škole u Beogradu. Iste godine objavljuje svoje pristupno predavanje „O suverenosti“. Godine 1899. objavljuje delo pod nazivom „O dvodomnom sistemu“ u kojem se zalaže za dvodomni sistem kao neodvojivi deo parlamentarnog sistema prisutan u svim zemljama u kojima je uveden parlamentarizam osim u pojedinim zemljama Latinske Amerike i Balkana. U ovom delu kao glavni primer uzima Englesku, državu u kojoj je nastao savremen parlamentarizam. Iste godine objavljuje raspravu „Jovan Hadžić, srpski zakonopisac“ u izdanju Matice srpske. Profesor Godine 1900. na Pravnom fakultetu je izabran za redovnog profesora. Slobodan Jovanović bio je nastavnik Pravnog fakulteta u Beogradu pune 43 godine, sve do svoga penzionisanja 1940. godine. Profesor Jovanović je bio jedan od osnivača „Srpskog književnog glasnika“ 1901. godine. U ovom književnom časopisu nalazio se u uređivačkom odboru i važio je za jednog od najredovnijih saradnika. Slobodan naredni istraživački rad objavljuje 1902. pod nazivom „Engleski parlamentarizam“. Slobodan Jovanović u društvu pisaca oko 1905. (Sede: Svetozar Ćorović, Simo Matavulj, Aleksa Šantić i Janko Veselinović. Drugi red: Slobodan Jovanović (levo) i Milorad Mitrović (desno). Stoje: Mile Pavlović Krpa, Atanasije Šola, Radoje Domanović, Svetolik Jakšić, Ljubo Oborina, Risto Odavić i Jovan Skerlić.) Profesor Jovanović je 4. februara 1905. godine izabran za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije. Godine 1908. je izabran za redovnog člana Srpske kraljevske akademije. Profesor Jovanović je objavio veliku sintetičku studiju pod nazivom „Naše ustavno pitanje u XIX veku“ 1905. godine, a potom je drugi put štampao 1908. i treći 1932. Godine 1907. izdao je knjigu „Ustavno pravo“, koju će ponovo štampati 1924. Godine 1908. objavio je studiju pod nazivom „Utemeljenje građanskog zakonodavstva i ustavnosti u Srbiji“, koje će kasnije proširiti i objaviti 1931., i 1932. godine. Profesor Jovanović objavljivanjem knjige 1912. godine „Ustavobranitelji i njihova vlada“ započinje rad na velikom projektu pisanjem „Istorije Srbije 1838—1903“ koje će trajati pune dve decenije i predstavljaće središnje mesto u sveukupnom njegovom delu. Šef Presbiroa pri Vrhovnoj komandi Slobodan Jovanović u presbirou Vrhovne komande, sa Arčibaldom Rajsom 1915. g Tokom Prvog i Drugog balkanskog rata Slobodan je bio šef Presbiroa pri Vrhovnoj komandi[traži se izvor] Srpske vojske. Posle pobede Srpske vojske u Kumanovskoj bici prelazi sa Presbiroom i Vrhovnom komandom u Skoplje, gde boravi nekoliko meseci. Posle Drugog balkanskog rata, 1913. godine izabran je za rektora Beogradskog univerziteta. Međutim, 1914. godine izbija Prvi svetski rat a Slobodan je ponovo upućen na službu u Presbiro[traži se izvor]pri Vrhovnoj komandi Srpske vojske. U jesen 1915. austrougarske i nemačke oružane snage preduzele su veliku ofanzivu na Srbiju, istovremeno i bugarske snage prekidaju saobraćajnu komunikaciju dolinom Južne Morave i Vardara. Srpska vojska sa izbeglim narodom nalazila se u bezizlaznoj situaciji na Kosovu i Metohiji. Tada Vrhovna komanda odlučuje da se krene u povlačenje preko Albanije i Crne Gore na jadransku obalu u susret savezničkim snagama. Posle albanske golgote profesor Jovanović se našao na ostrvu Krf, gde su bile smeštene srpska vojska, izbeglice, narodna skupština, vlada i druge ustanove. Profesor Jovanović je pored obaveza u Presbirou nalazio vremena i za književni rad, koji mu je predstavljao duhovni mir u vremenu teškom po srpski narod. Na Krfu je 1917. napisao biografske oglede o Stojanu Novakoviću i Ljubomiru Nediću. Posle Prvog svetskog rata profesor Jovanović se nalazio među pravnim ekspertima pri jugoslovenskoj delegaciji na mirovnoj konferenciji u Parizu 1919. godine. Međuratni period Slobodan Jovanović zajedno s Bogdanom Popovićem obnavlja izlaženje „Srpskog književnog glasnika“. Profesor Jovanović je 1920. godine izdao čuvenu knjigu „Vođi Francuske revolucije“, sastavljenu od portreta Miraboa, Dimurjea, Dantona i Robespjera. Drugi put je ova knjiga štampana u okviru Jovanovićevih Sabranih dela 1932. kod izdavača Gece Kona. U okviru rada o nacionalnom pravu i istoriji profesor Jovanović 1923. štampa drugu knjigu pod nazivom „Druga vlada Miloša i Mihaila Obrenovića. Takođe, 1926. je objavio knjigu „Vlada Milana Obrenovića (I-II)“ koju je doštampao 1927. A 1929. godine izdaje knjigu pod nazivom „Vlada Aleksandra Obrenovića“ (I-II). Profesor Jovanović je 1927. godine izabran za dopisnog člana Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu. Između 1928. i 1930. godine nalazio se na mestu predsednika Srpske kraljevske akademije. Izdavanje Sabranih dela profesora Jovanovića je počelo kod Gece Kona 1932. godine. Profesor Jovanović je objavio knjigu 1934. pod nazivom „O državi“, koju čine teorijske formulacije sastavljene od elemenata, funkcija i ustanova savremene ljudske zajednice. Ovu knjigu je proširio studijom „Poratna država“ 1936, kojom obrađuje Italiju, Englesku, Francusku, Rusiju i Nemačku i u njoj tipološki klasifikuje odnos između pravne države i države fašizma i komunizma, odnosno nastanak novih država masa kao novog oblika totalitarizma. Slobodan Jovanović je bio osnivač i prvi predsednik Srpskog kulturnog kluba u periodu od 1937. do 1941. Slobodan je 1938. godine objavio monografiju „O Gledstonu“, vođi engleskih liberala u parlamentu i na čelu britanske vlade; prateći njegovo političko angažovanje, profesor Jovanović je u stvari pratio put reformisanja[traži se izvor]Britanske imperije. U broju od 4. decembra 1939. „Politika“ je preko čitave strane 9. i dva stupca strane 10. objavila pet članaka posvećenih Slobodanu Jovanoviću pod zajedničkim naslovom „Sedamdeset godina života g. Slobodana Jovanovića“. Godine 1939. objavio je veliko delo „Primeri iz političke sociologije“ - Engleska, Francuska, Nemačka 1815 — 1914. Iste godine objavio je studiju „O američkom federalizmu“. Godine 1940. Slobodan odlazi u penziju sa mesta redovnog profesora. Jovanović je bio protivnik sporazuma Cvetković-Maček, kojim je obrazovana Banovina Hrvatska. Zalagao se za federaciju sa jakom centralnom vlašću u vidu jugoslovenskog parlamenta, biranog opštim pravom glasa, koji bi se brinuo za zajedničke poslove.[2] Drugi svetski rat Slobodan Jovanović levo od kralja Petra II Karađorđevića (Sednica vlade u Londonu 1942.) Posle vojnog puča 27. marta 1941. godine prihvatio je dužnost potpredsednika vlade u pučističkoj vladi generala Dušana Simovića. Izbeglištvo je počelo u Jerusalimu, a nastavljeno u Londonu (od jula 1941). Do Simovićeve smene došlo je početkom januara 1942. kada su svi ministri Simovićeve vlade u Londonu predali su kolektivnu ostavku, izjavljujući da general Simović nije sposoban za rukovođenje. Nakon toga je kralj Petar II je imenovao Jovanovića za predsednika vlade. Jovanović je preuzeo dužnost 11. januara 1942. Iako je po svojoj inteligenciji i obrazovanju bio vodeći član emigracije, Jovanović nije imao nikakvog iskustva u praktičnoj politici, a s obzirom na svoju starost nije se očekivalo da od prilagodi svoje stavove novim okolnostima ili da postane energičan vođa.[3] Srpski političari u emigraciji priznavali su Slobodana Jovanovića za neosporan autoritet.[4], ali nije bio dorastao velikim političkim iskušenjima.[5] Sedište Jugoslovenske vlade u Londonu nalazilo se u velikoj zgradi na Najtsbridžu, gde je bio smešten kabinet Slobodana Jovanovića. U Jovanovićevoj vladi su bile pristupljene sve političke stranke koje su bile i u Simovićevoj vladi.[6] Međutim, Jovanovićeva vlada je uvela dve novine u odnosu na Simovićevu vladu. Prvo je bilo imenovanje četničkog vođe Dragoljuba Mihailovića za ministra vojske, vazduhoplovstva i mornarice. Do kraja Jovanovićevog boravka na mestu predsednika izbegličke vlade Mihailović će biti prvo unapređen u divizijskog, pa u armijskog generala i načelnika Vrhovne komande. Imenovanje za ministra i unapređivanja su trebalo da ojačaju Mihailovićevu poziciju u Jugoslaviji i ubrza savezničku pomoć.[7][8] Druga novina je bilo obrazovanje Vojnog kabineta predsednika vlade na čije čelo je postavljen major Živan Knežević. Major Knežević i njegov rođeni brat ministar dvora Radoje Knežević, inače Mihailovićeve pristalice i vođe Lige majora, su činili sivu eminenciju koja je stajala iza Jovanovića.[9][5] Braća Kneževići, su takođe imali jak uticaj na kralja Petra, postavili su svog brata Nikolu za šefa vladinog Odseka za šifriranje i tako imali uvid nad porukama koje su odlazile i dolazile u vladu i koristili su Jovanovićevu nesklonost da se meša u sporove ministara svoje vlade.[9] Nova vlada je za ministra vojske umesto generala Bogoljuba Ilića imenovala generala Dragoljuba Mihailovića,[10][7][11][8], koji je vodio rojalistički pokret u Jugoslaviji, da bi se izbegla mešanje vojske u rad vlade i da se istovremeno iskoristi Mihailovićev ugled pri iznošenju zahteva Saveznicima. Posle Kairske afere i Simovićeve smene, vlade Slobodana Jovanovića zapravo su preko braće Radoja i Živana Kneževića bile u službi generala Dragoljuba Mihailovića [12][7] Imenovanje je trebalo da ojača Mihailovićevu poziciju u Jugoslaviji i ubrza savezničku pomoć.[7][8] Izbeglička vlada je podržala Mihailovićev suštinski pasivan stav[13], pošto je radije želeo da sačeka slabljenja okupatora pre vođenja aktivnog otpora, delom da bi se izbegle odmazde nad civilnim stanovništvom. Međutim, ovo je povećavalo rizik da pokret otpora okupljen oko komunista preuzme od Mihailovića vođstvo u pokretu otpora protiv sila Osovine.[11] Britanci su o Mihailoviću širili propagandu kao velikom vođi, iako je situacija u Jugoslaviji potpuno drugačija od pisanja britanske štampe[11]; kada je imenovan za ministra Mihailović nije imao vojsku pod svojom direktnom komandom nakon gušenja ustanka u Srbiji od strane Nemaca u jesenjoj ofanzivi. Mihailović je već tada stupio u kontakte sa kvislinškim i nemačkim vlastima i deo svoje vojske utopio u kvislinšku Srpsku državnu stražu. Sa druge strane, Jovanović i njegovi ministri nisu uspeli da ubede Saveznike da svojim ograničenim sredstvima pruže značajnu materijalnu pomoć Mihailoviću.[8] Od 26. juna do 10. avgusta 1943. nalazio se na dužnosti potpredsednika vlade u kabinetu Miloša Trifunovića. Kada je kralj Petar II pod pritiskom britanskog premijera Vinstona Čerčila doneo odluku da smeni predsednika vlade Božidara Purića i da na njegovo mesto dovede Ivana Šubašića, profesor Jovanović se suprotstavio ovoj odluci. Novi predsednik vlade Ivan Šubašić je ubrzo sklopio sporazum s Titom tokom leta 1944. Posle Drugog svetskog rata, Slobodan Jovanović ostao je da živi u Londonu. U Londonu je stanovao od 1945. do 1958. nedaleko od Kensingtona Gardensa u ondašnjem skromnom i malom hotelu Tjudor Kort (Tudor Court Hotel, 48 — 52 Crowell Road, London SW7). Godine 1946. na procesu generalu Dragoljubu Mihailoviću i grupi od 23 lica u Beogradu Slobodan Jovanović je osuđen od strane Vojnog veća „na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od dvadeset godina, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od deset godina, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva“. Na osnovu ove presude u Jugoslaviji je praktično uvedena zabrana na njegova dela. Emigracija Posle rata, nekadašnji članovi jugoslovenske vlade u Londonu nisu bili kvalifikovani za britansku državnu socijalnu pomoć. Većina značajnih jugoslovenskih odnosno srpskih emigranata našla se na rubu egzistencijalnog opstanka. Međutim, srpski brodovlasnik Vane Ivanović osnovao je „Dobrotvorno udruženje slobodnih građana Jugoslavije“, čijim je donacijama spasao bede veliki broj uglednih intelektualaca emigranata. Slobodan Jovanović je bio inicijator osnivanja 1951. godine Udruženja srpskih pisaca u izgnanstvu i na osnivačkoj skupštini izabran je za počasnog predsednika, Miloš Crnjanski za predsednika, Miodrag Stajić za potpredsednika, za sekretara dr Miodrag Purković i za člana Uprave Kosta Pavlović. U tom Udruženju, koje je priređivalo mesečna predavanja, Jovanović je govorio iz oblasti srpske istorije i književnosti. Vikizvornik ima izvorni tekst povezan sa člankom Poruka broj 7 profesora Slobodana Jovanovića iz 1952.. Rehabilitacija Plato Slobodana Jovanovića ispred Pravnog fakulteta u Beogradu Preminuo je u petak 12. decembra 1958. u 6.30 č. izjutra, u svojoj devedesetoj godini, u Londonu. Opelo nad zemnim ostacima Slobodana Jovanovića izvršeno je 20. decembra 1958. pre podne, u srpskoj pravoslavnoj crkvi Sv. Sava u Londonu. Opelu je prisustvovala kraljica Marija Karađorđević. Kao izaslanik kralja Petra II bio je Bogoljub Jevtić. Kao izaslanik kraljevića Tomislava i princeze Margarite bio je major Đorđe Dimitrijević. Od porodice opelu su prisustvovali Kosta St. Pavlović sa suprugom i sinom. Opelu su prisustvovali svi članovi Jugoslovenskog narodnog odbora, kome je Jovanović bio osnivač i predsednik od njegovog osnivanja, predstavnici Udruženja srpskih pisaca u izgnanstvu, kome je Jovanović bio počasni predsednik, predstavnici veterana JVUO iz Organizacije srpskih četnika i Organizacije srpskih četnika Ravna Gora. Kovčeg je bio prekriven zastavom Kraljevine Jugoslavije. Slobodan Jovanović je posle opela sahranjen na groblju Kensal grin, u severozapadnom delu Londona. Sahranjen je u pravoslavnom delu groblja, na kome se uglavnom nalaze grobovi Srba koji su u emigraciju otišli 1945. Godine 1965. je Udruženje srpskih pisaca u izgnanstvu podiglo spomen-ploču Slobodanu Jovanoviću u hotelu Kort u Londonu, gde je živeo od 1945. pa sve do svoje smrti 1958. Razglednica iz Dubrovnika koju je Miloš Crnjanski poslao Slobodanu Jovanoviću, deo kolekcije Adligata Na novčanici od 5000 dinara Bista ispred Pravnog fakulteta u Beogradu Njegovi posmrtni ostaci su 1. decembra 2011. godine ekshumirani, i preneti u hram Svetog Save u Londonu, gde je 5. decembra održan parastos. Dana 8. decembra su preneti u Srbiju, gde su 10. decembra sahranjeni u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu. Uređivački odbor biblioteke „Srpska književnost u sto knjiga“ uvrstio je njegovu knjigu „Portreti iz istorije i književnosti“ kao 60. u kompletu. No, samo u prvom izdanju, štampanom u malom broju primeraka. U drugom izdanju ova knjiga, sastavljena od eseja Slobodana Jovanovića, nije bila ni štampana, zbog intervencije Saveza komunista Jugoslavije. Godine 2007. Slobodan Jovanović je rehabilitovan odlukom Okružnog suda u Beogradu, a presuda kojom je osuđen na robiju i gubitak časti je proglašena ništavnom. Srpska akademija nauka i umetnosti je u novembru 2019. povodom 150 godina od rođenja Slobodana Jovanovića organizovala izložbu i naučni skup....

Odlično očuvana knjiga. Nema pisanja. 567 strana, tvrd povez. Aleksandar Goldstajn Sinisa Triva Aleksandar Goldštajn (pravo ime Simon Šandor Goldstein;[1] Vinkovci, 15. srpnja 1912. – Zagreb, 20. listopada 2010.), ugledni jugoslavenski i hrvatski akademik, sveučilišni profesor, pravni znanstvenik, pisac, glavni osnivač privrednog sudstva u FNR Jugoslaviji, prvi predsjednik Vrhovnog privrednog suda FNR Jugoslavije i sudac Ustavnog suda SR Hrvatske Podrijetlo, školovanje i sudjelovanje u NOB-u Prof. dr. Aleksandar Goldštajn je rođen 15. 7. 1912 u Vinkovcima u židovskoj obitelji Armina i Roze Goldstein.[1][3][4][5] Otac mu je bio staklarski obrtnik koji se u Vinkovce doselio 1907 godine iz Velike Kikinde za vrijeme Austro-Ugarske Monarhije.[1] Prof. Goldštajn je Vinkovcima pohađao i završio pučku školu, te gimnaziju 1930 godine. Nakon srednje školi preselio se u Zagreb gdje je studirao pravo na Pravnom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu. Doktorirao je 1938 na istom fakultetu. Nakon doktorata počeo je raditi u Osijeku kao pripravnik i odvjetnik.[6] Nakon okupacije Kraljevine Jugoslavije tj. dolaskom ustaša na vlast prof. Goldštajn je prebjegao na Hrvatsko primorje gdje je bio u talijanskom zarobljeništvu u Koncentracijskom logoru Kraljevica. Početkom juna 1943 odveden je u Koncentracijski logor Rab. U logoru na Rabu bio je član ilegalnog logorsokg Izvršnog Narodnooslobodilačkog odbora (NOO). Nakon kapitulacije Italije, 1943 godine, i oslobođenja iz zarobljenštva prof. Goldštajn se pridružio Narodnooslobodilačkoj vojsci Jugoslavije (NOVJ). U NOVJ-u je organizirao civilno sudstvo. Bio je član Komisije za zbrinjavanje židovskih izbjeglica sa Raba u Liku, Kordun i Baniju koju je formiralo Zemaljsko antifašističko vijeće narodnog oslobođenja Hrvatske (ZAVNOH). Kasnije je bio sekretar Sreskog narodnog suda u Glini, potpredsjednik Okružnog NOO Banije, a od 1945 je radio pri ZAVNOH-u kao načelnik povjereništva za pravosuđe i u vladi NR Hrvatske na zakonodavnim poslovima.[4][6] Prof. Goldštajn je za vrijeme Holokausta izgubio roditelje i brata Vilima koji su 1942 odvedeni u koncentracijski logogor Jasenovac, te ostale mnogobrojne daljnje članove porodice Goldstein.[1] Karijera Nakon rata preselio se je u Beograd gdje je radio slične poslove u Saveznom izvršnom vijeću. U Beogradu mu se iz braka sa Zlatom Goldštajn rodio sin jedinac Milivoj (poznati zagrebački poduzetnik i bankar). Prof. Goldštajn je bio glavni osnivač privrednog sudstva u SFR Jugoslaviji i branitelj načela zakonitosti. 1954 bio je imenovan prvim predsjednikom Vrhovnog privrednog suda SFR Jugoslavije u Beogradu, na toj poziciji je ostao do 1959 godine. Prof. Goldštajn se 1959 vratio u Zagreb gdje je bio izabran za redovitog profesora na Pravnom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu na katedri Trgovačkog prava (kasnije Privredno pravo) na kojoj je predavao do 1982. 1968 u nastavu je uveo predmet `Pravo međunarodne trgovine`. Bio je na brojnim međunarodnim pravnim specijalizacijama u Engleskoj, Francuskoj, Švicarskoj, Americi i Njemačkoj. Uz znanstveni i nastavni rad na fakultetu, prof. Goldštajn je bio sudac Ustavnog suda SR Hrvatske od 1967 do 1973 godine. U međuvremenu je bio angažiran i u međunarodnim pravnim sudovima i arbitražnim institucijama. Prof. Goldštajn je bio član Arbritražnog suda međunarodne trgovačke komore u Parizu (1958), Internacionalnog centra za plaćanje i investicije u Washingtonu (1974), Stalnog tribunala za arbitražu u Haagu (1982) i dr. Znanstveni interes mu je bio na području privrednog prava, međunarodnog trgovačko ugovornog i arbitražnog prava kao i problema pravnog sustava u Jugoslaviji. Objavio je niz knjiga, udžbenika, monografija i stručnih pravnih rasprava u periodičkim publikacijama Ekonomskog instituta u Zagrebu i Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti (JAZU), te drugim domaćim i inozemnim publikacijama iz Londona i Züricha. Prof. Goldštajn je bio izvandredni član JAZU-a od 1979, te redoviti član od 1991 (od te godine nazvana Hrvatska akademija znanosti i umjetnosti - HAZU). Prof. Goldštajn je bio vrlo aktivan na Pravnom fakultetu i u HAZU-u do 2006 godine.[6] Porodica i smrt Prof. Goldštajn je 1934 oženio Zlatu Glied iz Osijeka sa kojom je imao kćer Ruth i sina Milivoja (uglednog ekonomista i bankara).[1] Prof. dr. Aleksandar Goldštajn je preminuo u Zagrebu 20. 10. 2010 godine. Sahranjen je na židovskom djelu zagrebačkog groblja Mirogoj. Siniša Triva (Šibenik, 10. studenog 1919. – Zagreb, 5. prosinca 2004.) je bio istaknuti hrvatski pravnik, redoviti profesor u miru, professor emeritus, prodekan i dekan Pravnog fakulteta Sveučilišta u Zagrebu, redoviti član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti. Počasni član Društva hrvatskih sudaca. Postumno je dobitnik Zlatne kune Hrvatske gospodarske komore kao nagradu za životno djelo za doprinos razvitku hrvatskog gospodarstva na području arbitražne prakse. Njegovo glavno djelo Građansko parnično procesno pravo osiguralo mu je autoritet vodećeg hrvatskog civilnog procesualiste. Životopis Siniša Triva rodio se 10. studenog 1919. u Šibeniku. Maturirao je 1938. na gimnaziji u Šibeniku. Pravo je studirao u Beogradu od 1938. do 1941. i u Zagrebu od 1945. do 1947. godine. Doktorat pravnih znanosti stekao je 1956. na Sveučilištu u Zagrebu. Naslovni docent postao je 1958. Na postdiplomskom studiju u Strasbourgu obranio je 1959. diplomsku radnju. Godine 1961. bio je na studijskom boravku na Sveučilištu Harvard u Bostonu. Radio je u pravosudnim tijelima kao tajnik suda, referent u Ministarstvu pravosudja NRH i sudac. Od 1953. pa do umirovljenja koncem 1990. radio je na Katedri za građansko procesno pravo Pravnog fakulteta u Zagrebu, kao asistent (1953.), docent (1959.), izvanredni profesor (1961.) i redovni profesor (1965.). Predstojnik Katedre bio je od 1959. do 1991. Školske godine 1966/67. bio je prodekan, a 1967/68. i 1968/69. dekan Pravnog fakulteta u Zagrebu. Godine 1980. izabran je za člana suradnika razreda za društvene znanosti JAZU; od 1990. izvanredni je član JAZU, a od 1991. redoviti član HAZU. Uz akademika Eugena Pusića bio je koordinator Radne grupe Razreda za društvene znanosti HAZU za izradu Rječnika hrvatskog pravnog i upravnog nazivlja. Triva djelovao je kao mentor u stjecanju naslova magistra i doktora pravnih znanosti do kraja 1990. niza istaknutih suvremenih civilnih procesualista, medju njima su i svi nastavnici gradjanskog procesnog prava na pravnim fakultetima u Zagrebu, Splitu, Rijeci, Osijeku i Ljubljani. Građansko parnično procesno pravo, sistemsko djelo zasnovano na izučavanju suvremene sudske prakse, osiguralo mu je autoritet vodećeg civilnog procesualiste. Za peto izdanje dobio je 1985. republičku nagradu Sabora Republike Hrvatske Božidar Adžija za istaknuto znanstveno djelo. Triva je koordinirao rad savezne stručne komisije za izradu novog, drugog Zakona o parničnom postupku iz 1976. godine. Bio je tijekom deset godina član stručne komisije Jadranskog instituta JAZU za izradu nacrta Zakona o pomorskoj i unutrašnjoj plovidbi iz 1977. godine. U njegovoj redakciji, i uz njegov autorski doprinos, objavljen je 1981. veliki komentar tog zakona. Uz suradnju članova Katedre Belajca i Dike, Triva je napisao knjigu Sudsko izvršno pravo, teoretsku kritičku obradu sustava novog sudskog izvršnog prava uvedenog Zakonom o izvršnom postupku iz 1978. godine. Angažiranost u izučavanju arbitražnog prava kulminirala je pisanjem, u suradnji s profesorom Aleksandarom Goldštajnom, knjige Međunarodna trgovačka arbitraža, koja je, pored zapaženih inozemnih prikaza i recenzija, dobila i nagradu Službenog lista SFRJ za najbolje djelo iz oblasti pravnih nauka objavljeno 1987. godine. Triva bio je glavni urednik Pravne enciklopedije, isprva Pravnog fakulteta, a od 1988. Leksikografskog zavoda Miroslav Krleža u Zagrebu. U povodu savjetovanja održanog 1989. u Opatiji, Društvo za građanskopravne znanosti i praksu Hrvatske posvetilo mu je svoj Zbornik radova za njegov izuzetan doprinos znanosti građanskog procesnog prava. Društvo hrvatskih sudaca izabralo ga je 1992. za svog počasnog člana. Triva je bio povremeni sudac Visokog trgovačkog suda. Intenzivna je bila i njegova suradnja s Vrhovnim sudom Republike Hrvatske. Od 1961. bio je arbitar Vanjskotrgovinske arbitraže pri Privrednoj komori Jugoslavije. Od osnivanja arbitražnog sudišta u Hrvatskoj 1966. godine predsjednik je Stalnog arbitražnog sudišta pri Hrvatskoj gospodarskoj komori. Djelovao je i kao arbitar-predsjednik arbitražnog vijeća Međunarodnog arbitražnog sudišta Međunarodne trgovačke komore u Parizu. Senat Sveučilišta u Zagrebu donio je 2000. godine odluku kojom se Trivi dodjeljuje počasno zvanje i titula professor emeritus. Hrvatska gospodarska komora 2005. godine dodijelila mu je postumno Zlatnu kunu kao nagradu za životno djelo za doprinos razvitku hrvatskog gospodarstva na području arbitražne prakse, te kao utemeljitelju modernog arbitražnog sudišta u Hrvatskoj.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Izraz rimsko pravo[1] se odnosi na rimski pravni sistem koji je postojao od osnivanja rimske države, pa do propasti Vizantije, koja predstavlja prirodni produžetak rimske države i prava. Istorijat Celokupno rimsko pravo se, formalno, zasnivalo na Zakonu dvanaest tablica. Zakon dvanaest tablica je bio prilično primitivan zbornik. Ipak, sadržao je veliki broj propisa koji su bili osnova čitavog rimskog pravnog sistema. Ovaj zakon nikad nije bio menjan, dopunjavan, niti su mu neki propisi bili brisani, nego je on formalnopravno važio kroz celokupnu rimsku istoriju. Ovo, naravno, ne znači da je zakon bio savršen. Daleko od toga, ali su preduzimljivi Rimljani jednostavno prelazili preko nekih zastarelih propisa ili su ih tumačenjem prilagođavali izmenjenoj stvarnosti. Pošto su bili velike tradicionalnosti, nikad nisu smogli hrabrosti da ga ukinu ili promene. Smatrali su ga božanskim zakonom, učili ga napamet u školama i smatrali ga osnovnim izvorom celokupnog prava. Tokom većeg dela svoje istorije Rimljani su retko donosili zakone kojima bi uređivali oblast građanskog prava. Zato su morali da stvore mehanizam koji bi im omogućavao da svoje pravo usklađuju sa novonastalim društvenim potrebama. Rešenje je pronađeno u pretoru. Pretori su bili visoki državni rukovodioci, koji su imali velika ovlašćenja za uređivanje prava. Oni nisu bili sudije, ali su davali dozvolu građanima da idu na sud, kao što su i savetovali sudije (inače običnim građanima) kako da presude povodom nekog pitanja. Nisu bili zakonodavci, ali su svojim tumačenjem zakona umeli da potpuno preokrenu značenje nekog propisa. Bilo je uobičajeno da svaki pretor, prilikom stupanja na dužnost, izda proglas o tome kako će odlučivati u pojedinim slučajevima koji dođu pred njega (jer je nedostatak zakona ostavljao velike praznine). U početku su te odluke bile usmene i nazivale su se edikti, a kasnije su bile ispisivane na drvenim pločicama i isticane na rimskom gradskom trgu Forumu. Ove pločice nosile su naziv album (lat. albus - beo). Vremenom su se ove odluke toliko namnožile da su stvorile složeni sistem privatnog prava koji je potisnuo sistem koji se zasnivao na Zakonu dvanaest tablica. Pored Zakona dvanaest tablica i pretorskog prava, značajan izvor prava u Rimu bila su i mišljenja uglednih pravnika, odluke senata i carske odluke iz kasnijeg doba rimske države.... Bertold Eisner (Korolówka, Austro-Ugarska, 1875 - Zagreb, 27. juli 1956), istaknuti jugoslavenski pravnik i profesor na Pravnom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu Dr. Bertold Eisner je rođen 1875 godine u selu Korolówka u Galiciji. Srednju školu je pohađao u gradu Černovice (danas dio Češke Republike), gdje je isto tako završio Pravni fakultet i 1899 bio promoviran u doktora prava. Nakon studija radio je kao sudski vježbenik pri kotarskom sudu u Beču. Polovinom 1900 godine dr. Eisner se zbog materijalnih poteškoća preselio u Bosnu i Hercegovinu (BiH). U BiH je službovao na sudovima u Travniku, Jajcu, Prijedoru i Ključu. 1905 postao je referent u pravosudnom odjelu Zemaljske vlade BiH u Sarajevu, gdje je ostao raditi do 1924 godine. Iste godine bio je pozvan na rad u Ministarstvo pravde Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca u Beograd, no već početkom 1925 je na vlastiti zahtjev bio razriješen dužnosti te se vratio u Sarajevo. U Sarajevu je preuzeo funkciju predsjednika građanskog senata Vrhovnog suda. Krajem 1928 godine dr. Eisner je opet bio pozvan na rad u Ministarstvo pravde u Beograd u svojstvu načelnika zakonodavnog odjeljenja. Od 1924 do 1933 Bertold je sudjelovao u pisanju brojnih zakona Kraljevine Jugoslavije. 1933 godine preselio se u Zagreb, te dobio zaposlenje na Pravnom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu. Na fakultetu je kao redoviti profesor predavao predmete pandektno i međunarodno privatno pravo. Tijekom Drugog svjetsko rata tj. uspostavom Nezavisne Države Hrvatske (NDH) dr. Eisner je kao Židov zatražio arijska prava, no nije poznato da li ih je dobio. Po nalogu iz Ureda poglavnika od 31. 12. 1941 bio je izuzet od rasnih mjera protiv Židova `s obzirom na činjenicu da će mu možda biti podijeljene dozvole boravka i rada`, te zbog toga nije bio upisan u Kartoteku židovskog znaka. U siječnju 1943 godine dr. Eisner je bio umirovljen u poslijednjem prisilnom valu umirovljenja židovskih profesora na Sveučilištu u Zagrebu. Odmah po završetku rata vratio se na fakultet gdje je ostao raditi sve do mirovine 1955 godine. U FNR Jugoslaviji radio je kao referent i član komisija na izradi niza značajnih prijedloga NR Hrvatske dajući svoje vrijedne i dragocijene primjedbe. Nadzirao je sve značajnije zakonske nacrte, posebice one s područja građanskog prava, a neke je i sam napisao. Dr. Eisner je objavio veliki broj članaka, debata, književnih kritika i izlaganja. Njegova sfera interesa bilo je građansko pravo, no bavio se također i obiteljskim, međunarodnim, trgovačkim, autorskim i rimskim pravom. Ukupno je objavio 60 znanstvenih radova. Njegovo najznačajnije djelo je `Međunarodno privatno pravo`, objavljeno 1953 i 1956 godine. Dao je također znatan doprinos u legislativi. Sudjelovao je u brojnim konferencijama o pravu. Kao vrhunski znanstvenik, dr. Eisner je bio poštovan među kolegama, obožavateljima i studentima. Svu svoju imovinu ostavio je siromašnim studentima.[1][2] Dr. Bertold Eisner je preminuo 27. 7. 1956 u Zagrebu. Sahranjen je na zagrebačkom groblju Mirogoj. Marijan Horvat (10. siječnja 1903. - 29. prosinca 1967.) bio je hrvatski pravnik i romanist, dekan i prodekan Pravnog fakulteta u Zagrebu te rektor i prorektor Sveučilišta u Zagrebu. Životopis Horvat je rođen u Zagrebu gdje je završio osnovnu školu, klasičnu gimnaziju i pravni fakultet, postižući najviše ocjene. Nakon što je doktorirao na Pravnom fakultetu u Zagrebu 1926., odlazi u Pariz gdje na pravnom fakultetu provodi jednu studijsku godinu slušajući predavanja poznatih romanista Paula Colineta i Piera Noillesa. Nakon povratka u Zagreb, nastavio se baviti već ranije započetom odvjetničko-pripravničkom praksom, a 1929. postao je odvjetnik.[1] Sveučilišnu karijeru Horvat je počeo 1938. kao honorarni nastavnik rimskog prava na Pravnom fakultetu u Zagrebu. Napustio je odvjetničku službu početkom 1940. i nastavio kao privatni docent, a kasnije je imenovan izvanrednim profesorom. Redovni profesor postao je 1944. i ponovno od 1945., jer su svi izbori na Sveučilištu u vrijeme Nezavisne Države Hrvatske bili poništeni.[2] Za dopisnog člana Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu izabran je 1961. Horvat je bio dekan i prodekan Pravnog fakulteta u Zagrebu dva puta te rektor (1958. - 1960.) i prorektor (1960. - 1962.) Sveučilišta u Zagrebu. Dugi niz godina obavljao je uspješno dužnost urednika časopisa Zbornik Pravnog fakulteta u Zagrebu od 1953. do 1965.,[2] kao i dužnost predstojnika Knjžnice Pravnog fakulteta u Zagrebu. Aktivno je sudjelovao u upravi velikog broja znanstvenih, kulturnih i drugih javnih ustanova i udruga, među njima i Udruženja pravnika, Odvjetničke komore, Nacionalne i sveučilišne knjižnice, Matice hrvatske i dr. Bio je član niza pravno-povijesnih i drugih društava od kojih su brojna bila inozemna (Société d`histoire du droit de l`Antiquité u Bruxellesu, Société Jean Bodin pour l`histoire des institutions u Bruxellesu, i Société européenne de culture u Rimu).[1] Horvatov znanstveni interes obuhvaćao je vrlo širok tematski raspon, no najzaslužniji je za svoj doprinos proučavanju rimskog prava. U njegovoj obradi, rimsko pravo nije nikada, čak ni u trenutcima kad je, izravno ili neizravno, zahtijevala ideološka isljučivost aktualne politike, promatrao jednodimenzionalno, isključivo kao povijesno pravo, kao pravo koje bi prestalo vrijediti zajedno s antičkom rimskom državom koja ga je stvorila. Tako je primjerice u monografskom spisu Bona fides u rimskom obveznom pravu (1939.), poznatom u inozemstvu, pružio, ne samo prikaz razvoja načela bona fidei u rimskom razdoblju, što je glavna tema rada, nego i u kasnijim razdobljima, promatrajući kasniji razvoj tog načela, pa i suvremenu njegovu regulaciju u građanskom i drugim zakonodavstvima, samo kao produžetak i nadogradnju ranijeg razvoja, a uvijek s rimskim elementima kao dominantnim. Višedimenzionalni pristup fenomenu rimskog prava izrazito je izražen i u njegovoj knjizi Rimska pravna poviest (1943.) u kojoj je Horvat pružio sustavan prikaz razvitka rimskog prava, ne ograničavajući se na antičko razdoblje, nego prateći, u glavnim linijama, i dalji život rimskog prava sve do modernih građanskih zakonika, i to kako u praktičnoj primjeni (s naglaskom na recepciji rimskog prava), tako i u znanstvenoj obradi (u učenjima kako glosatorske i postglosatorske škole tako i škole elegantne jurisprudencije, historijsko-pravne škole i dr.).[3] Horvat je umro u Zagrebu u šezdeset i petoj godini života.