Udzbenik sudskog krivicnog postupka Kraljevine Jugoslavije.Od Dr.Bozidara Markovica profesora na Beogradskom univerzitetu.Drugo,popravljeno i dopunjeno izdanje.

mek povez dobro ocuvano posveta autora na par mesta zabeleske grafitnom olovkom 124

O kontinuitetu država Stevan V.Đorđević sa osvrtom na Kraljevinu Jugoslaviju i FNRJ Naučna knjiga,Bg,1967. mek povez str.182 stanje-dobro

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1941. godina Dr Slavko Đ. Stojković (Negotin, 22. septembar 1900 − Beograd, 4. april 1983) bio je srpski i jugoslovenski pravnik, profesor i diplomata. Bio je sekretar Stalne delegacije Kraljevine Jugoslavije pri Društvu naroda u Ženevi, pravnik, honorarni profesor Pravnog fakulteta u Beogradu, redovni profesor Ekonomsko−komercijalne visoke škole (današnjeg Ekonomskog fakulteta) u Beogradu, državni zastupnik pri međunarodnim sudovima, načelnik Pravnog odeljenja Ministarstva inostranih poslova (MIP-a) Kraljevine Jugoslavije, član delegacije Kraljevine Jugoslavije na XIX zasedanju Skupštine Društva naroda u Ženevi od 12. do 30. septembra 1938.[1] Biografija Rođen je 22. septembra 1900. u Negotinu, okrug Krajinski, kao peto dete oca Đorđa S. Stojkovića, upravnika građanske škole (gimnazije) i majke Leposave. Pohađao je Drugu beogradsku gimnaziju. Četvrti razred gimnazije završio je u junu 1914, a viši tečajni ispit položio u istoj gimnaziji 24. septembra 1919. Svršio je pravni fakultet i doktorat u Parizu 14. marta 1924. Odbranio je doktorsku disertaciju u oblasti međunarodne arbitraže.[2] Zaposlio se kao pripravnik u Ministarstvu inostranih poslova 1. maja 1925. Početkom 1929. upućen je na rad u Kraljevsku delegaciju pri Reparacionoj komisiji u Parizu kao pisar, a 1930. na zahtev zastupnika u Kraljevskom poslanstvu u Hagu, premešten u to poslanstvo gde je ostao do januara 1933. Za honorarnog nastavnika Pravnog fakulteta u Beogradu na Katedri građanskog prava sa međunarodnim privatnim pravom izabran je na sednici Saveta Pravnog fakulteta oktobra 1933. godine. U međuvremenu je imenovan za sekretara Stalne delegaciju Kraljevine Jugoslavije pri Društvu naroda u Ženevi, `pa je tako Fakultet ostao bez odličnog stručnjaka za Međunarodno javno i Međunarodno privatno pravo.`[3] Na mestu sekretara Stalne delegacije u Ženevi radio je od septembra 1933. do jula 1935. Imenovan je za zastupnika Kraljevine Jugoslavije u svim parnicama pred jugoslovensko-nemačkim i jugoslovensko-mađarskim mešovitim sudovima 1. avgusta 1935. Ukazom Ministra prosvete od 1. jula 1937. postavljen je za redovnog profesora međunarodnog prava i diplomatske istorije na novoosnovanoj Ekonomsko-komercijalnoj visokoj školi u Beogradu (današnji Ekonomski fakultet u Beogradu). Ukazom kraljevskih namesnika od 15. septembra 1939. postavljen je za načelnika Pravnog odeljenja Ministarstva inostranih poslova. Odlukom Predsednika Ministarskog saveta od 7. novembra 1941. stavljen je na raspolaganje, a zatim penzionisan 17. oktobra 1942. Bio je državni zastupnik Kraljevine Jugoslavije pred Stalnim sudom međunarodne pravde u Hagu u sporu sa Švajcarskom vladom u slučaju Lozinger (the Losinger Case,1935-1936), kao i u sporu sa Mađarskom oko primene agrarne reforme na mađarske državljane (The Pajzs, Czáky, Esterházy Case, 1935-1936). Zajedno sa profesorom Tomom Živanovićem bio je delegat Kraljevine Jugoslavije na Konferenciji o suzbijanju terorizma. Tokom rada od 1-16. novembra 1937, Konferencija je razmatrala nacrte koje je sastavio odbor eksperata osnovan u skladu sa rezolucijom Saveta društva naroda od 10. decembra 1934. i usvojila sledeće akte: 1. Konvenciju o prevenciji i suzbijanju terorizma (Convention pour la prévention et la répression du terrorisme); 2. Konvenciju o stvaranju međunarodnog suda (Convention pour la création d`une cour pénale internationale). Prisustvovao je potpisivanju Protokola o pristupanju Jugoslavije Trojnom paktu. Tokom potpisivanja, pred oko 150 nemačkih i stranih novinara, `protivno protokolu, jugoslovenski poslanik u Berlinu, Ivo Andrić, i načelnik Ministarstva spoljnih poslova, dr Slavko Stojković, koji je bio u jugoslovenskoj delegaciji, nisu stajali iza Cvetkovića i Cincar-Markovića, već negde u uglu dvorane sa još nekoliko jugoslovenskih predstavnika`, zapisao je Danilo Gregorić.[4] Posle Drugog svetskog rata bio je pravni savetnik u Privrednom savetu i Ministarstvu finansija FNRJ i glavni pravni savetnik Narodne banke Jugoslavije. Učestvovao je kao arbitar i predsednik arbitražnih veća u više sporova po pravilniku Spoljnotrgovinske arbitraže pri Privrednoj komori Jugoslavije. Zastupao je jugoslovensko preduzeće Energoprojekt u više arbitražnih postupaka u inostranstvu. Umro je 1983. godine u Beogradu. Sahranjen je 6. aprila 1983. na Novom groblju. Bio je oženjen Milicom (nadimak: Boća), koja je završila medicinski fakultet u Francuskoj i sa njom je imao dvoje dece, Đorđa i Stanka. Đorđe se iselio u Švedsku, a Stanko u Sjedinjene Američke Države.

Teoretsko - praktični komentar Zakona o sudskom vanparničnom postupku za Kraljevinu Jugoslaviju: (vanparnični postupak) s uvodnim zakonom / Dr Dionis Godina Beograd 1934. Tvrd povez, XXXVI + 583 strane. Napomena: na predlistu potpis prethodnog vlasnika; na desetak strana tragovi grafitne olovke (uredno obeležena po rečenica ili njen deo); ako se to izuzme, knjiga je odlično očuvana. D7

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Naslov: Vanparnični postupak u ostavinskim, porodičnim, zemljišno-knjižnim eksproprijacionim, amortizacionim i drugim stvarima Autor: Srećko Zuglia Izdavač: Školska knjiga Mesto: Zagreb Godina: 1956 Povez: Tvrd Strana: 219 Format: 20 cm Pismo: Latinica Zuglia [cu`ļa], Srećko, hrvatski pravnik (Gračišće kraj Pazina, 19. XI. 1888 – Zagreb, 26. III. 1969). Pravni studij završio i doktorirao rigorozom u Zagrebu (1914). Radio u pravosuđu (1914–23). Građansko procesno pravo predavao na Pravnom fakultetu u Subotici (1923–25) i Pravnom fakultetu u Zagrebu (1924–41. te, nakon prisilnog umirovljenja 1941–45., ponovno 1945–59). Dekan Pravnoga fakulteta u Zagrebu 1926–27., 1931–32., 1940–41. i 1950–51. Sudjelovao u zakonodavnom radu i objavio niz zakonskih komentara. Autor je monografija i udžbenika: Građanski parnični postupak u Hrvatskoj i Slavoniji (1928), Građansko procesno pravo Kraljevine Jugoslavije (I–II, 1936–38), Sudovi i ostali organi koji učestvuju u vršenju građanskog pravosuđa (1956), Građanski parnični postupak FNRJ (1957). Zuglia, Srećko, pravnik, sveučilišni profesor (Čulji [Culji] kraj Gračišća, 19.XI.1888. - Zagreb, 26.III.1969.). Rođen u siromašnoj seoskoj obitelji kao najstarije od trinaestero djece. Školovao se u Gračišću i Pićnu, gdje je Fran Barbalić prepoznao njegovu nadarenost i uputio ga u pazinsku c. k. gimnaziju, u kojoj je maturirao 1908. Studij prava započeo je u Beču, 1910. nastavio u Zagrebu, gdje je diplomirao 1913. Do 1919. službovao je kao sudac u Puli, Rovinju, Pazinu, Tuzli, Trstu i Velikom Bečkereku (danas Zrenjanin). Prelazi potom u odvjetnike, a nedugo zatim, 1922. postaje docentom na Pravnom fakultetu u Subotici. Godine 1924. dolazi na Pravni fakultet u Zagrebu, gdje postaje izvanrednim, potom i redovitim profesorom na Katedri za građanski sudski postupak. U NDH bio je prisilno umirovljen, zatvaran u Lepoglavi i Kerestincu. Vratio se na Fakultet 1945. i radio do ponovnog umirovljenja 1959. Više puta bio je prodekanom i dekanom Pravnoga fakulteta u Zagrebu. Autor je više udžbenika iz područja građanskog prava, te stručni suautor više zakonskih tekstova iz tog područja. Kapitalno mu je djelo Građansko procesno pravo Kraljevine Jugoslavije, objavljeno u dva sveska u Beogradu 1936. i 1938. Nakon Drugog svjetskog rata svojim radovima Sudovi i ostali organi koji učestvuju u vršenju građanskog pravosuđa, Van parnični postupak i Prinudna likvidacija Zuglia je prvi sustavno i znanstveno dao tumačenje novog socijalističkog pravnog sustava. U Gračišću mu je 2002. podignuta spomen-ploča. Rodno mjesto mu je u lokalnom govoru Culji, ali službeno se piše Čulji...

UPOREDNA I PRAVNA TRADICIJA: Sima Avramović Vojislav Stanimirović Naslov Uporedna pravna tradicija / Sima Avramović, Vojislav Stanimirović Vrsta građe udžbenik Jezik srpski Godina 2015 Izdanje 11. izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : ǂPravni fakultet Univerziteta, ǂCentar za izdavaštvo i informisanje, 2015 (Beograd : Službeni glasnik) Fizički opis 341 str. ; 24 cm Zbirka Biblioteka Udžbenici / Pravni fakultet, Beograd ISBN 978-86-7630-578-0 (broš.) Napomene Tiraž 1.200 Bibliografija: str. 327-341. Predmetne odrednice Pravo -- Istorija Teorija države i prava Predmet Uporedna pravna tradicija predstavlja organski nastavak dugog razvoja pravnoistorijskih disciplina na Pravnom fakultetu Univerziteta u Beogradu. Pravna istorija je začeta u Srbiji neposredno posle osnivanja Pravoslovnog odeljenja na beogradskom Liceju 1841. godine kao Istorija zakonoznanja. Potom se dugo razvijala i predavala pod imenom Istorija slovenskih prava, a od Uredbe iz 1938. godine, koja je predviđala jedinstven nastavni plan za sva tri tadašnja pravna fakulteta u Kraljevini Jugoslaviji (Beograd, Zagreb, Ljubljana), kao Narodna pravna istorija i uporedna isto- rija prava. Uz to je jedino Pravni fakultet u Beogradu imao jedan predmet više od ostalih - Šerijatsko pravo. Temelje ove pravnoistorijske disci- pline su postavili Nikola Krstić na Liceju (1852-1862) i Dragiša Mijuš- ković (1887-1903) u okviru Velike škole, a puni sjaj i slavu su joj u okviru Univerziteta u Beogradu donela dvojica istaknutih ruskih emigranata, Te- odor Taranovski i Aleksandar Solovjev. Pomenuta disciplina je posle Drugog svetskog rata prerasla u predmet koji se, kao i u drugim socijalističkim državama tog vremena, nazivao Opšta istorija države i prava. Nju je na Pravnom fakultetu Univerziteta u Beogradu zasnovao Albert Vajs, a njegovo delo je zaokružila Ljubica Kandić, koja je sačinila i praktikum za ovaj predmet. Takvo viđenje predmeta, zasnovaHog na metodu istorijskog materijalizma, dominiralo je skoro pola stoleća, tokom cele druge polovine XX veka, a pomenuti udžbenik se dugo koristio na svim drugim novoosnovanim pravnim fakultetima u zemlji. Tek pri samom kraju XX veka naziv i koncepcija discipline su transformisani kroz pred- met Opšta pravna istorija. Sadržina predmeta je bila promenjena ne samo u metodološkom smislu i utoliko što je akcenat bio više okrenut ka istoriji prava nego ka istoriji države (mada ni nju kurs nije zapostavljao), nego i zbog postepenog okretanja uporednoj pravnoj istoriji i pravu, odnosno nastojanju da što više znanja iz ove oblasti bude od koristi pravniku savremenog doba. Na taj način je, u suštini, već tada bio postavljen osnov za prerastanje pred- meta u modernu komparativnu disciplinu, koja se danas sreće u nastavnim planovima pravnih fakulteta širom sveta, najčešće pod nazivima Evropska pravna tradicija, Zapadna pravna tradicija ili Uporedna pravna tradicija Odlično očuvana knjiga. ad