OLIVERA ŽIŽOVIĆ SNOVI I INDIVIDUACIJA Josif i njegova braća Tomasa Mana SLUŽBENI GLASNIK BEOGRAD 2O13 Biblioetka KNJIŽEVNE NAUKE Kolekcija INTERPRETACIJE ................................................................ TIRAŽ / S A M O/ 5OO Broš Latinica 25 cm 221 stranica NEKORIŠĆENO NEOTVORENO E k s t r a !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

AK2 61346) The Vicar of Wakefield by Oliver Goldsmith second edition 1891 Published by Macmillan & Co, London and New York 1891 , Second British edition, 1891 (first edition was 1890). Prefece by Austin Dobson and Illustrations by Hugh Thomson. Vikar iz Vejkfilda roman anglo-irskog pisca Olivera Goldsmita (1728–1774). Pisan je od 1761. do 1762. i objavljen 1766. Bio je jedan od najpopularnijih i najčitanijih romana iz 18. veka u Viktorijanskoj eri. Roman trajne popularnosti. engleski jezik , tvrd originalni povez, format 13,5 x 20 cm , ilustrovano, posveta na predlistu , XXXI + 391 strana

Monografiju su izdali Jugoslovenska revija,Beograd i Mladost,Zagreb, 1980.godine. Prevela sa engleskog Olivera Stefanović. Knjiga je bogato ilustrovana kvalitetnim fotografijama u boji. Ima ih oko 250. Obiluje nesvakidašnjim podacima o kineskom životu, kulturi i istoriji. Knjiga je u odličnom stanju,nekorišćena. Tvrdi povez,sa zaštitnim omotom, str.289.

SKZ – VEKFILDSKI SVEŠTENIK AUTOR: OLIVER GOLDSMIT PREVEO S ENGLESKOG DR. LJUBOMIR NEDIĆ IZDAVAČ: SRPSKA KNJIŽEVNA ZADRUGA, BEOGRAD GODINA IZDANJA: 1898. TVRDE KORICE PISMO: ĆIRILICA BROJ STRANA: 176 STR. STANJE KNJIGE ODLIČNO 5- TROŠKOVE SLANJA SNOSI KUPAC LIČNO PREUZIMANJE MOGUĆE U CENTRU BEOGRADA

MARKO ANTONOVIĆ IZDAVAČ PUBLISHER BEOGRAD 2017 a) ANTONOVIĆ, MARKO (1968-2012) - IZLOŽBENI KATALOZI Galerija ULUS 23/8 - 05/09/2017 .............................................................. AUTORI TEKSTOVA: OLIVERA VUKOTIĆ BRATISLAV LJUBIŠIĆ UGLJEŠA RAJČEVIĆ MARKO ANTONOVIĆ TIRAŽ /S A M O/ 300 53 REPRODUKCIJE U BOJI UPOREDO SRPSKI TEKST I ENGLESKI PREVOD TVRDE KORICE ŠIVEN POVEZ OBELEŽIVAČ STRANA 77 STRANA 28 cm NEKORIŠĆENO GARANCIJA ODLIČNO Ekstra ********

ПУКОВНИК НА ФОТОГРАФИЈИ приповести ЕЖЕН ЈОНЕСКО НОЛИТ Б е о г р а д 1 9 9 8 БИБЛИОТЕКА НОЛИТ а) Јонеско, Ежен (1912-1994) - Приповетке .......................................................... Предговор и превод с француског сјајни зналац француског језика ОЛИВЕРА МИЛИЋЕВИЋ Р е ф е р е н ц е Барјак Пуковник на фотографији Пешак по ваздуху Жртва своје дужности Носорози Глиб Пролеће 1939 ........................................................... Ћирилица Тврде корице Омот Шивен повез 1 9 8 страница Пажња !!! НЕКОРИШЋЕНО НЕОТВОРЕНО НОВО Екстра за поклон *****************

Povez: tvrdi Izdavač: George H. Doran Company, New York Godina izdanja: 1932 Obim: 404 Stanje: dobro

Dve knjige ukoričene u jednu. La Vieille Route De Quebec James Oliver Curwood Hachette / Les Meilleurs Romans Etrangers God: 1938 Stanje : 4, bez ispisivanja i cepanja, fleka od vode. Str: 254 L`homme du Brésil. Robert Bourget-Pailleron Stanje : 4, bez ispisivanja i cepanja, fleka od vode. Potpis. Str: 221 Nikk 2096

ПРАВНИ ТРАНСПЛАНТИ Приступ упоредном праву АЛАН ВОТСОН ПРАВНИ ФАКУЛТЕТ У БЕОГРАДУ Б е о г р а д 2 О О О а) Упоредно право б) Социологија права .......................................................... ... др АЛАН ВОТСОН, познати професор права у САД, предавао на правним факултетима универзитета у Вирџинији, Луизијани, Калифорнији, Единбургу и Универзитета у Џорџији... Предговор: др ОЛИВЕР АНТИЋ др СИМА АВРАМОВИЋ Ћирилица Брош 193 странице Тираж: 5ОО НЕКОРИШЋЕНО DSP16

GLAMUR I EZOTERIJA VLADIIR ĐURIĆ ĐURA NEA B e o g r a d 2 O O 3 a) Beograd - Kulturni život - 1978-1983 ........................................................ R e f e r e n c e Časopis `Vidici` Časopis `Izgled` Tajna istorije kulture Knjižara u Cetinjskoj Rok utopija Šezdesetosmaški buntovnici Pankeri Beogradski duh i kulturne institucije Koncept i glamur Nodi talas muzike Sumrak idolA `Novi talas` Barouz Ezoterija Bit Utopija Tito kao ezoterična ličnost Amerika ......................................................... NOVOTALASNA MUZIKA (tekst!) AZRA Teško vrijeme Tople usne Vrijeme odluke Gracija Krvava Meri Marina Kurvini sinovi Odlazak u noć Ravno do dna Duboko u tebi Flach IDOLI Amerika Maljčiki Plastika Kenozoik Schwule uber Europek Nemo Rusija ELEKTRIČNI ORGAZAM Krokodili dolaze Nebo Zlatni papagaj Kapetan Esid ŠARLO AKROBATA Niko kao ja Oko moje glave Ona se budi BIJELO DUGME Na zadnjem sedištu moga auta Tramvaj kreće EKATERINA VELIKA Aut FILM Neprikagožen Zamoli život u ritmu uzike za ples HAUSTOR Djevojke u ljetnjim haljinama OLIVER MANDIĆ Sutra imam prazan stan U ŠKRIPCU Siđi do reke .......................................................... Ilustracije Broš 135 stranica NEKORIŠĆENO

Modern Languages for Modern Schools - Walter Vincent Kaulfers `McGraw-Hill` New York and London 1942. tvrdi povez, odlično očuvana ilustrovana, na engleskom jeziku, 525 str. In his preface the author says he is not competing with existing manuals such as those by Handschin, Humboldt and Cole-Tharp, explaining that `there is little need at the present writing for a critical synthesis and interpretation of the vast number of books, monographs, tests, and articles that have appeared on the subject of curriculum and instruction in foreign languages.” To the above books he adds the bibliographies by Oliver and by Coleman-King and those in current issues of the Modem Language Journal and reports of the Stanford Language Arts Investigation 1 to form a key library for every modem foreign language teacher, in service and prospective. Writing from eighteen years of experience as classroom teacher and supervisor of French, Spanish, German and general language, the author addresses himself mainly to graduate students and teachers in service, but his pages may well be pursued by the neophyte, the school administrator and the language educator, including many who now sit in high places...

VODIČ KROZ NOVI TALAS U SFRJ VLADIMIR ĐURIĆ ĐURA Službeni glasnik B e o g r a d 2 O 1 6 ZLATNA EDICIJA R e f e r e n c e `Novi talas` - kontrakulturna pojava Časopis `Vidici` Časopis `Izgled` Vlaja Jovanović, promoter glamura `Šezdesetosmaši` `Novotalasovci` Pankeri Kemp estetika Vesele osamdesete Knjižara u Cetinjskoj ulici u Bgd Grupa `Idoli` Nikola Bunuševac Grupa `Slomljena stakla` Svetislav Basara Dragoljub Raša Todosijević Emisija `Popovanje` Dr Spira Noćni provod 8O-tih u Beogradu Radovan Hiršl Dragan Papić Milan Delčić Delča Kinoteka u Kosovskoj ulici u Bgd Oliver Mandić Žurka u fabrici Goran Bregović Grupa `Bijelo dugme` Sarajevski `novi primitivizam` Pioniri elektronske muzike Nebojša Pajkić Film `Dečko koji obećava` Časopis `Džuboks` YU-rok misija Živorad Mihajlović Slavinski Pozdrav iz Beograda Petar Luković Grupa `Duh Nibor` Duško Radović Petar Peca Popović Magazin `The face` Emisija `Hit meseca` Sonja Savić, veličanstvena srpska glumica !!! Nebojša Čonkić Čonta Žurke kod sestara Rajh Šarlo akrobata Dragoslav Bokan Grupa `Električni orgazam` Ploča `Paket aranžman` Miško Plavi Džoni Štulić Nesalomivi Fit Džakarta Frizura `Limalka` ......................................................... ... Pobuna `dece komunizma` ili nešto drugo, subverzivna snaga rokenrola ili samo želja da se pobedi socrealisitičko sivilo... Nepristajanje, bunt, novi zvuci i nove energije. Sve je to `novi talas`, snaga i stihija drugačijih oblika, umetničkog i supkulturnog izraza na kraju /k o m u n i s t i č k o g/ eksperimenta u SFRJ. Broš Latinica 1 2 7 stranica NEKORIŠĆENO perfekT kondicija: 1O

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Bleak House se otvara u sumrak maglovitog Londona, gde magla najgušće zahvata grad u Dvoru kancelarije. Opskurni slučaj Jarndajs i Jarndajs, u kojem nasledstvo postepeno gutaju sudski troškovi, romansa Ester Sammerson i tajne njenog porekla, otkrivanje detektiva inspektora Baketa i sudbina Džona, čistača prelaza, ovo su neki života koje Dikens poziva da bi prikazao londonsko društvo, bogato i siromašno, kao što to nije učinio nijedan drugi pisac. Bleak House, po svojoj atmosferi, simbolici i veličanstvenoj sumornoj komediji, često se smatra najboljim od Dikensa. „Veliki viktorijanski roman“, toliko je inventivan u svojim konkurentskim zapletima i stilovima da izmiče tumačenju. Čarls Džon Hafem Dikens (engl. Charles John Huffam Dickens; Lendport, 7. februar 1812 — Hajam, 9. jun 1870) je bio najznačajniji engleski romanopisac XIX veka. Njegova dela pripadaju ranoj fazi realizma.[1] Dikens se danas smatra osnivačem socijalnog romana, a možda je njegova najveća zasluga što je malograđansku publiku pridobio za literaturu. Takođe je najpoznatiji pripovedač viktorijanskog vremena.[2][3] Dok je bio djete njegova porodica je često menjala mesto boravka u potrazi za poslom. Na kratko se školovao u privatnoj školi. Nakon što mu je otac uhapšen zbog nevraćanja dugova, Čarls 10 sati dnevno radi u fabrici paste za cipele. Kad je odrastao počeo je da radi kao novinar. Napisao je više obimnih romana. O tome koliko je njegov rad bio popularan u njegovo vreme govori to da se sva njegova dela, od prvog objavljivanja, stalno nadoštampavaju.[4] Novela Oliver Tvist je najpoznatije Dikensovo delo. Iako govori o jako ozbiljnoj temi, Oliver Tvist je pun sarkazma i crnog humora. Dikens je za svoje najbolje delo smatrao Dejvida Koperfilda,[5] roman koji sadrži dosta autobiografskih elemenata. Zagonetnost i tajanstvenost fabula njegovih romana tragovi su prethodne stilske formacije romantizma.[6] Dikens je slikar engleskog srednjeg i nižeg građanskog staleža i osnivač socijalnog romana. Njegova dela odražavaju sklonost humoru i satiri, ali i primesa romantičnog i sentimentalnog Rođen je 7. februara 1812. u Landportu, Portsi, kao drugo od osmoro dece Džona i Elizabet Dikens. Otac mu je bio činovnik. Ubrzo nakon Čarlsovog rođenja porodica se seli u Norfolk Strit, Blumsberi, te kada mu je bilo četiri godine u Čatam,[9] pa u Kent, gde je boravio sve do uzrasta od 11 godina. Puno vremena je provodio napolju, ali je i vrlo rado čitao, naročito romane Tobajas Smoleta i Henrija Fildinga.[10] Kratko vreme u kome je otac radio kao činovnik u mornaričkoj postaji za plate (engl. `Navy Pay Office`),[11] školovao se u privatnim školama. Njegovo školovanje u privatnim školama naglo je prekinuto, zbog finansijskih problema u porodici, zbog kojih se porodica preselila iz Kenta u Kamden Taun u Londonu 1822. godine. Sklon životu iznad svojih mogućnosti Xon Dikens je zatvoren zbog dugova u Sautvarku u Londonu 1824.[12] Ubrzo su s njime zatvorena njegova supruga i najmlađa deca, kao što je bio običaj u to vreme.[13] Čarls tada star 12 godina dodeljen je porodičnoj prijateljici Elizabeti Rojlans u Kamden Taunu.[14] Kasnije je stanovao na tavanu kuće agenta za insolvenciju Arčibald Rasela.[15] Obe su mu kasnije poslužili kao obrasci za likove.[16][12] Nedelje je sa sestrom Francis, kada je bila slobodna od obaveza na Kraljevskoj muzičkoj akademiji, provodio u zatvoru Maršalsi.[17] Da bi platio svoj smeštaj i pomogao porodici bio je primoran napustiti školu i da radi po 10 sati na dan u fabrici lepeći nalepnice na posude crnila za cipele, za 6 šilinga nedeljno. Teški, a često i okrutni radni uslovi ostavili su trajan trag na Dikensa, što je kasnije uticalo na njegove romane i eseje, te postalo osnova za njegov interes u socioekonomsku reformu i uslove rada. Nakon nekoliko meseci u zatvoru Maršalsi, preminula je Elizabeta Dikens, baka Džona Dikensa po ocu i ostavila mu imetak od 450 £. Zbog preuzimanja Džon je pušten iz zatvora. Podmiriviši svoja dugovanja, porodica Dikens je napustila zatvor.[18] Iako je Čarls počeo da pohađa školu Wеллингтон Хоусе Ацадемy u severnom Londonu, majka ga nije odmah izvukla iz fabrike.[19] Taj događaj razvio je kod Dikensa osećaj da bi očevi morali da vladaju porodicom, dok bi majke svoj deo uticaja trebalo da zadrže unutar doma. Odbijanje njegovog zahteva da se vrati iz fabrike bio je značajan faktor u njegovom odnosu prema ženama.[20] Pravednički gnev prema situaciji i uslovima u kojima je radna klasa ljudi živela postala je glavna tema njegovih dela. Radio je u pravnoj kancelariji advokata Elisa i Blekmora, kao mlađi činovnik od maja 1827. do novembraa 1828. Tada je napustio kancelariju i postao novinar. Dalji rođak Tomas Čarlton, bio je izveštač na sudu engl. „Doctors` Commons“ (građanski sud), te je Dikens s njim delio mesto, te pisao četiri godine izveštaje sa sud. Ova iskustva preneo je u svoja dela (romani „Nicholas Nickleby“, „Dombey and Son“, te posebno „Bleak House“), te u njima prikazao makinacije i birokraciju pravnog sistema širem broju ljudi, te preneo svoje stavove o teškom teretu koji čeka siromašne ljude ako su primorani da idu na sud. Godine 1830, Dikens je upoznao svoju prvu ljubav, Mariju Bidnel, za koju se smatra da je bila model za lik Dore u romanu „David Koperfild“. Marijini roditelji nisu odobrili udvaranje, te su Mariju poslali na školovanje u Pariz što je prekinulo vezu.[21] Novinarstvo i rani romani Godine 1832, s uzrastom od 20 godina, Dikens je bio energetičan, pun dobrog humora, uživao u poplarnim zabavama, bez jasne vizije šta želi da postane. Znao da želi da bude slavan. Privlačilo ga je pozorište, te je uspio da dobije audiciju u Kovent Gardenu, za koju se je dobro pripremio, ali ju je propustio zbog prehlade, čime su prekinute aspiracije o karijeri na pozornici. Godinu dana kasnije predao je svoju prvu priču „A Dinner at Poplar Walk“ u londonski časopis „Monthly Magazine“. Stanovao je u iznajmljenoj sobi u prenoćištu „Furnival`s Inn“, postao je novinar koji prati politiku, izveštavajući sa parlamentarnih rasprava i putujući Britanijom prateći izborne kampanje za novine „Morning Chronicle“. Njegovo novinarstvo u obliku crtica u časopisima, oblikovalo je u njegovu prvu zbirku dela engl. Sketches by Boz 1836. (Boz je bio njegov porodični nadimak koji je koristio kao pseudonim). Dikens je navodno pseudonim preuzeo od nadimka Mozes koji je on dao najmlađem bratu Augustusu Dikensu, prema liku iz dela Olivera Goldsmita engl. The Vicar of Wakefield. Kada je neko prehlađen htio da izgovori Mozes izgovorio bi Bozes, što je kasnije skraćeno u `Boz`. Naime Dikens je korišteno u to vreme u smislu engl. What the Dickens! u kojem Dikens zamenjuje reč „devil“, što bi se moglo prevesti na kao `Kog đavola!` (prvi je to koristio Šakespir u komediji „Vesele žene vindsorske“). Koristilo se i u frazi engl. to play the Dickens` (kao „uzrokovati haos/napakostiti“). Časopisima je pisao i uređivao ih do kraja života. Nakon uspjeha skica izdavači „Chapman and Hall“ ponudili su Dikensu da piše tekst uz ilustracije Roberta Sejmoura u mesečnom časopisu. Nakon drugog izdanja Sejmour je izvršio samoubistvo, te je Dikens zaposlio Hablot Najt Brauna da radi ilustracije. Iz te saradnje nastao je roman „The Pickwick Papers“ koji se izdavao u nekoliko poglavlja mesečno, te je u zadnjem nastavku prodan u 40000 kopija. U novembru 1836. Dikens je prihvatio radno mesto urednika u „Bentley`s Miscellany“, na kome je ostao tri godine dok se nije posvađao sa vlasnikom. Godine 1836. kada je izdao zadnji nastavak Pikvika počeo je da radi delove Oliver Tvista, uz sav posao u Bentliju koji je obuhvatao pisanje četiri predstave i nadgledanje njihove produkcije. Oliver Tvist, objavljen 1838. postao je jedna od bolje poznatih Dikensovih priča, koje je uspešno adaptirana za pozorište, te je bila prvi viktorijanski roman u kojem je dete bilo glavni lik. Dana 2. aprila 1836. oženio je Katarinu Tomson Hogart (1816–1879), kćerku Džordža Hogarta, urednika „Evening Chronicle“. Nakon kratkog medenog meseca u Čoku, Kent, vratili su se u Furnivalovu gostionicu. U januaru 1837. dobio je prvo od desetero dece, sina Čarlija, a nekoliko meseci kasnije porodica se smestila u Blumsberiju, na adresi 48 Doughty Street, London (Čarls je imao trogodišnji najam za 80 £ godišnje, od 25. marta 1837. do decembra 1839). Dikensov mlađi brat Frederik i Katarinina 17-godišnja sestra Mari doselili su s njima. Dikens se vrlo vezao uz Mary, koja je preminula u njegovom naručju nakon kratke bolesti 1837. Dikens je Mari idealizirao, te se smatra da su prema njoj stvoreni kasniji opisi likova Rose Maylie, Little Nell i Florence Dombey. Njegova tuga je bila tolika velika da je zakasnio sa pisanjem junskog odlomaka u Pickwick Papers i morao je da otkaže nastavke Oliver Tvista za taj mesec. U isto vreme se je nastavio njegov uspeh sa delima „Nicholas Nickleby“ (1838–39), „The Old Curiosity Shop“ i „Barnaby Rudge: A Tale of the Riots of `Eighty“ kao deo „Master Humphrey`s Clock“ serije (1840–41) - koji su se izdavali u nastavcima, a kasnije su izdani kao knjige. Prva poseta SAD Godine 1840. sa suprugom je prvi put posetio SAD i Kanadu. U to vreme još jedna mlađa sestra njegove supruge Katarina, Džeordžina Hogart, uselila se kako bi se brinula o mladoj porodici dok su roditelji bili na putu. Sa njima je ostala sve do Dikensove smrti. Svoja zapažanja i utiske zabeležio je u putopisu engl. American Notes for General Circulation. U delu je u nekoliko navrata oštro osudio robovlasništvo, koje je i ranije napao u delu „The Pickwick Papers“. U Njujorku se zadržao mesec dana, te je držao brojna predavanja. Često je postavljao i pitanje međunarodnog prava o autorstvu zbog svojih dela koja su objavljivana u američkim novinama. Po povratku u Englesku počeo je raditi na svojim božićnim pričama (1843. napisao je „A Christmas Carol“, 1844. „The Chimes“, a 1845. „The Cricket on the Hearth“). Nakon što je kratko živeo u Italiji (1844), putovao je u Švajcarsku (1846) gde počeo da radi na delu „Dombey and Son“ (1846–48).[11] To delo i „Dejvid Koperfild“ (1849–50) učinili su značajan umetički bileg u Dikensovoj karijeri i njegovi romani postali su ozbiljniji u temi i brižnije planirani od ranijih dela. Čovekoljublje U maju 1846. Angela Bardet Kots, nasledinica bogatstva bankarske porodice Kuts, predložila je Dikensu izgradnju prihvatlišta za „posrnule žene“ (prostitutke) iz radne klase. Iako je prvotno odbio, Dikens je osnovao utočište „Urania Cottage“ kojim je upravljao deset godina. Srednje godine U novembru 1851. Dikens se preselio u engl. Tavistock House, gde je napisao „Bleak House“ (1852–53), „Hard Times“ (1854) i „Little Dorrit“ (1857). U novom domu zabavljao se amaterskim pozorištem. Godine 1856. njegova primanja od pisanja bila su dovoljna da kupi Gad`s Hill Place u Highamu, Kent, gde je kao dete često prolazio i sanjao da će jednom živeti na takvom mestu. Neki događaji iz Šekspirovog „Henrija IV“, prvog dela, odvijala su se na tome mestu što je Dikensa takođe veselilo. Godine 1857. Dikens je iznajmio profesionalne glumice za predstavu „The Frozen Deep“ koju je napisao njegov štićenik Vilki Kolins. Dikens se zaljubio u jednu od njih. Ljubav prema Elen Ternan trajala je do kraja života. Dikens je bio star 45 godina, dok je Ternan imala 18 kada se je Dikens 1858. odlučio da se odvoji od supruge, što je po tadašnjim viktorijanskim konvencijama bilo vrlo neprimereno, dok je razvod bio nezamisliv. Kada je Katarina otišla iz doma povela je jedno dete, supruga ga nije više nikada videla, a decu je poverila sestri Džeordžini koje odlučila da ostane u Gad`s Hill Place. U to vreme iako se dvoumio da uzme učešća u javnim čitanjima, Dikensa su iz jedne bolnice (Great Ormond Street Hospital) zamolili da sujeluje u prikupljanju sredstava kako bi izvukao bolnicu iz financijske krize. Čarls Vest, Dikensov prijatelj koji je bio u upravnom odboru bolnice, zamolio ga je za pomoć, na što je Dikens pristao, te svojim javnim čitanjima prikupio dovoljna sredstva da osigura financijsku stabilnost bolnice za duže vreme. Tako je npr. samo 9. februara 1858. prikupio 3000 £. Nakon odvajanja od Katarine, Dikens je započeo niz vrlo popularnih turneja kroz Englesku, Škotsku i Irsku na kojima je čitao svoja dela, što je u sledećoj deceniji zaokupilo veći deo njegove energije, te je u to vreme napisao samo dva romana. Važnija dela „A Tale of Two Cities“ (1859) i „Velika očekivanja“ („Great Expectations“) bila su veliki uspeh. U to vreme bio je urednik, izdavač i autor u časopisima „Household Words“ (1850–1859) i „All the Year Round“ (1858–1870). U septembru 1860. u polju kod svoje kuće, Dikens je naložio veliku lomaču u koje je spalio većinu pisama, preživela su samo ona poslovne prirode. Kako je Elen Ternan takođe spalila sva Dikensova pisma trajanje i dubina njihove veze nije poznata. Tomas Rajt je tokom 1930-ih prisetio da je Ternan možda imala ljubavnu vezu sa Kanonom Benhamom, a da je par imao i sina koji je umro kao novorođenče, napomenula je Kate Peruđini, Dikensova kćerka, u razgovoru pred smrt 1929, koji je objavljen. Dokazi ne postoje. Na samrti Dikens je odredio isplatu anuiteta za Ternan koji ju je učinio financijski nezavisnom. U knjizi Klare Tomalin „The Invisible Woman“, navodi se da je Ternan tajno žvjela sa Dikensom barem 13 godina. Knjiga je kasnije pretvorena u predstavu „Little Nell“ autora Simona Greja. U to vreme Dikens je pokazivao pojačano zanimanje za paranormalno, te je postao jedan od prvih članova organizacije engl. The Ghost Club. Kasne godine Dana 9. juna 1865. na povratku iz Pariza sa Ternan, voz u kojem je Dikens putovao je učestvovao u saobraćajnoj nesreći. Prvih sedam vagona skliznulo je sa željeznog mosta koji je bio u popravci. Jedino je na koloseku ostao vagon prvog razreda u kojem je bio Dikens. Pre nego što su stigli spasioci, Dikens je pomagao unesrećenima sa vodoma i brendijem. Pre odlaska setio se rukopisa za nedovoršeno delo „Our Mutual Friend“ koje mu je ostalo u vagonu, te se vratio po njega. To iskustvo je kasnije iskoristio u kratkoj priči o duhovima „The Signal-Man“, u kojoj glavni lik predoseća vlastitu smrt u željezničkoj nesreći. Priča se bazira i na nekoliko pređašnjih željezničkih nesreća. Dikens je uspeo da izbegne da se pojavi pred istragom o nesreći, jer kako je putovao sa Ternana i njenom majkom, to saznanje bi izazvalo skandal. Iako nije zadobio nikakve ozlede, Dikens se nikada nije oporavio od traume željezničke nesreće. Njegov rad se sveo na završavanje započetog „Our Mutual Friend“ i započinjanje nikad završenog „The Mystery of Edwin Drood“. Druga poseta SAD Dana 9. novembra 1867. Dikens je iz Liverpula zaplovio na drugu američku turneju. Nakon što se iskrcao u Bostonu veći dio meseca posvetio je brojnim večerama sa prominentnim ličnostima kao što su npr. Ralf Valdo Emerson, Henri Vadsvort Longfelou i njegov američki izdavač Džejms Tomas Filds. U decembru su započela čitanja, trebalo je održati 76 nastupa uz zaradu od 19000 £, a trebalo je da traju do aprila 1868. Turneja je bila naporna, te iako bolestan, uspeo je da održi čitanja, a 23. aprila je isplovio na put kući. Oproštajna čitanja Između 1868. i 1869. Dikens je organizovao turneju „oproštajnih čitanja“ u Engleskoj, Škotskoj i Irskoj. Uspeo je odraditi 75 od dogovorenih 100 čitanja. Zbog napada vrtoglavice i paralize, na savet lekara, turneju je otkazao 22. aprila 1869. Nakon što se dovoljno oporavio dogovorio je posljednji niz čitanja, kako bi nadoknadio sponzorima ono što su izgubili zbog prekida turneje. Zadnje čitanje u turneji bilo je u Londonu St. James`s Hall. Zadnji javni nastup mu je bio na banketu Kraljevske akademije uz prisutvu Prica i Princeze od Valsa, gde je odao počast pokojnom prijatelju, ilustratoru Danielu Maklisu. Smrt Dana 8. juna 1870. Dikens je u svome domu doživeo još jedan moždani udar, nakon celog dana rada na delu „Edvin Drud“. Nije se osvestio te je sledećeg dana 9. juna, tačno pet godina nakon željezničke nesreće preminuo. Suprotno željama nije sahranjen u jeftinom, skromnom, i strogo privatnom pogrebu u katedrali u Ročesteru, već u Vestminsterskoj opatiji.

U dobrom stanju, zaštitna kutija lošija. Folio Society First Impression Publisher Folio Society, London; 1960 Quarter Green Cloth with Marbled Paper Boards Hardback, 265 pp Illustrations by ‘Phiz’ [Hablot K. Browne]. Size 225 x 145mm, 800g The New Newgate Calendar A volume of criminal trials of the 19th century including cases of murder, burglary, child stealing, High Treason, rape, bigamy, theft etc. The Newgate Calendar, subtitled The Malefactors` Bloody Register, was a popular collection of moralising stories about sin, crime, and criminals who commit them in England in the 18th and 19th centuries. Originally a monthly bulletin of executions, produced by the Keeper of Newgate Prison in London, the Calendar`s title was appropriated by other publishers, who put out biographical chapbooks about notorious criminals such as Sawney Bean, Dick Turpin, John Wilkes[ and Moll Cutpurse. Collected editions of these stories began to appear in the mid-18th century, and in 1774 a five-volume bound edition became the standard version. While many of its accounts are highly embellished and/or drawn uncritically from other sources, they are lively and full of incident, and often refer to contemporary events and social issues. Along with the Bible and John Bunyan`s The Pilgrim`s Progress, the Calendar was famously in the top three works most likely to be found in the average home. The entries editorialise strongly against their subjects, including Catholicism, The Protectorate and Commonwealth, any political enemies of Britain (such as the French), drunkenness, prostitution (`Women of abandoned character`), gambling, `dissipation` in general and other `vices`, while eulogising Protestantism, the Church of England, the English monarchy and legal system, the Common Law and Bloody Code, with some rare exceptions. One edition contained an introduction suggesting that swindling be made (another) capital offence. A new edition in four volumes was published in 1824-26 by Andrew Knapp and William Baldwin, two lawyers, and a further edition in 1826, under the title, The New Newgate Calendar. A penny dreadful edition of The New Newgate Calendar appeared between 1863 and 1866. The Newgate Calendar had a lasting legacy on early 19th-century crime fiction. Critics believed that the Calendars` publication would inspire copycat criminals and romanticize crime culture. There was a communal and social element to the stories. According to Henry Mayhew, orphans in common lodging-houses would read the stories out loud in groups. Spoofs were dubbed `Newgate novels` of the `Newgate school` of literature in a derogatory manner. Oliver Twist, which mentions the Calendar twice, was designated as such by Dickens` contemporary, William Makepeace Thackeray, much to Dickens` chagrin. Tom Cringle in Michael Scott`s novel Tom Cringle`s Log apologises for interrupting the pirate smuggler Obed`s confessional story, saying `It was not quite the thing to cut you short in the middle of your Newgate Calendar, Obed--beg pardon, your story I mean; no offence now, none in the world--eh?` Thomas Carlyle wrote, in his Life of Friedrich Schiller: `Look at the biography of authors! Except the Newgate Calendar, it is the most sickening chapter in the history of man.`

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Branislav Nušić (Beograd, 20. oktobar 1864 — Beograd, 19. januar 1938) bio je srpski književnik, pisac romana, drama, priča i eseja, komediograf, začetnik retorike u Srbiji i istaknuti fotograf amater. Takođe je radio kao novinar i diplomata. Najznačajniji deo njegovog stvaralaštva su pozorišna dela, od kojih su najpoznatije komedije: Gospođa ministarka, Narodni poslanik, Sumnjivo lice, Ožalošćena porodica i Pokojnik. Osim što je pisao za pozorište, radio je kao dramaturg ili upravnik u pozorištima u Beogradu, Novom Sadu, Skoplju i Sarajevu. Branislav Nušić je u svojim delima ovekovečio svakodnevicu srpskog društva u XIX i XX veku, a njegove sociološke analize su aktuelne i u XXI veku. Branislav Nušić je rođen 20. oktobra (8. oktobra po julijanskom kalendaru) 1864. u Beogradu, nedaleko od Saborne crkve (današnja ulica Kralja Petra I), u kući na čijem je mestu danas Narodna banka Srbije, kao Alkibijad Nuša (cinc. Alchiviadi al Nuşa) od oca Đorđa (Georgijasa) Cincarina, i majke Ljubice Srpkinje. Njegov otac je bio ugledni trgovac žitom, ali je ubrzo posle Nušićevog rođenja izgubio bogatstvo. Porodica se preselila u Smederevo, gde je Nušić proveo svoje detinjstvo i pohađao osnovnu školu i prve dve godine gimnazije. Maturirao je u Beogradu. Još kao gimnazijalac završnog razreda postao je član Đačke družine `Nada`. Njegov prvi književni rad predstavljale su pesme, od kojih su dve objavljene u `Nadinom` almanahu.[3] Svoje pesme kasnije je objavljivao i u `Golubu` - listu za srpsku mladež 1879. godine.[4] Kada je napunio 18 godina, zakonski je promenio svoje ime u Branislav Nušić. Još kao mlad postao je član opozicione Radikalne stranke. Tada je prvi put osetio snagu vladajućeg režima. Godine 1883, u 19 godini, napisao je prvu svoju komediju Narodni poslanik koja će biti postavljena na scenu trinaest godina kasnije, 1896. godine. Ovaj komad ismeva političku borbu, izbore, narodne poslanike i vladinu stranku. Iako je dobio povoljnu ocenu recenzenata, Milovana Glišića i Laze Lazarevića, i stavljen na repertoar, upravnik Kraljevskog srpskog narodnog pozorišta Milorad Šapčanin je u poslednjem trenutku uputio rukopis u ministarstvo policije s molbom za mišljenje, jer treba da bude postavljen na državnu pozornicu. Međutim, tamo će zbog „birokratije“ ostati godinama. Studije pravnih nauka započeo je u Gracu (gde je proveo godinu dana)[5], a zatim nastavio u Beogradu, gde je i diplomirao na Velikoj školi 1886. godine. Branislav Nušić (desno) kao kaplar u srpsko-bugarskom ratu 1886. godine Sa dvanaest godina Nušić beži od kuće, kako bi se pridružio srpskoj vojsci u Srpsko-turskom ratu, ali ga gradski pandur ubrzo vraća kući. Kasnije je učestvovao u kratkom dvonedeljnom Srpsko-bugarskom ratu 1885. godine, kao dobrovoljac. Tada je kao kaplar 15. puka dobio u Jagodini jedan vod dobrovoljaca za obuku. U tom vodu je bio i pesnik Vojislav Ilić,[6][7] sa kojim Nušić ostaje nerazdvojan prijatelj sve do Ilićeve smrti, 1894. godine.[8] Bugarska je u ovom ratu dobila ujedinjenje, dok je Srbija dobila ratnog junaka, majora Mihaila Katanića, koji je tokom borbi na Neškovom visu opkoljen očajnički branio pukovsku zastavu. Teško ranjen i zarobljen prebačen je na lečenje u Sofiju po nalogu samog bugarskog kneza Aleksandra I Batenberga, koji je posmatrao bitku. Prva knjiga koju je Nušić objavio bile su Pripovetke jednog kaplara 1886 godine, zbirka kratkih priča i crtica nastalih na osnovu priča iz rata. Zatvor Pošto mu je prvi rukopis bio „uhapšen“, kako je mnogo godina kasnije naveo u svojoj autobiografiji, tada najverovatnije dobija inspiraciju za sledeću svoju komediju u kojoj se „pozabavio policijskim činovnicima“. Komediju Sumnjivo lice napisao je 1887/88. godine, koja će biti postavljena na scenu 35 godina kasnije 29. maja 1923. godine. U ovom delu ismeva policijski aparat, u kome vladaju korupcija, ksenofobija i karijerizam, čiji je glavni zadatak borba protiv onih što deluju protiv dinastije, koja se u tekstu spominje nekoliko puta, i to ne na mnogo pažljiv i lojalan način, a tokom ovakve borbe obično stradaju nedužni. Scena iz predstave Protekcija B. Nušića, Sekcija za Dunavsku banovinu (NP, Beograd), Novi Sad, 1934, Pozorišni muzej Vojvodine Godine 1887,, u Beogradu su se dogodile dve sahrane. Prva sahrana je bila starije žene i majke pukovnika Dragutina Franasovića, koji je bio ljubimac kralja Milana jer je oteo revolver nakon pucnja od Jelene – Ilke Marković tokom neuspelog atentata u Sabornoj crkvi 1882. godine. Ovoj sahrani su pored rodbine prisustvovali kralj, visoki oficiri i svi članovi Vlade. Druga sahrana na groblju, nekoliko dana kasnije, bila je junaka Katanića, koji je nakon puštanja iz zarobljeništva preminuo od posledica ranjavanja. Ovoj sahrani prisustvovala je cela prestonica. Revoltiran ovim događajem mladi Nušić je napisao političko-satiričnu pesmu pod naslovom „Dva raba” i podelio je na dva dela. U prvom delu opisuje prvu sahranu kojoj su prisustvovali „kite i mundiri” kao „i još neko, ali to je tajna” (ovde se misli na kralja). U drugom delu pesme Nušić je stihovao o sahrani hrabrog junaka. Pesma je objavljena u „Dnevnom listu“ i izazvala je veliku pažnju kod naroda. Međutim, publikovana pesma silno je uvredila i razbesnela kralja Milana koji je naredio da se Nušić uhapsi i osudi. Nušić je do tada već stekao reputaciju mladog čoveka „poganog jezika i još poganijeg pera.... te da će mu Požarevac dobro doći da se malo rashladi“. Nušić je 1888. godine osuđen na dve, a pomilovan je na molbu svog oca, posle godinu dana provedenih u Požarevcu.[9] Na robiji je pisao priče docnije okupljene u knjigu Listići i komediju Protekcija. U ovoj komediji Nušić je u satiričnim aluzijama daleko obazriviji. U Protekciji, takođe, ismeva birokratiju ali ima znatno blaži stav. Ministar je tu prikazan kao dobrodušan čovek koji je gotov da svakom pomogne, čak pokazuje razumevanje i širokogrudosti prema ljudima koji su ga oštro napadali u štampi. Po izlasku iz zatvora, odlazi na prijem kod kralja Milana, nakon čega mu ministar inostranih dela dodeljuje službu u diplomatiji. Sledećih deset godina službuje u konzulatima u Osmanskom carstvu (Bitolju, Skoplju, Solunu, Serezu i Prištini). Njegov poslednji napisan komad Protekcija biće postavljen prvi put na scenu Kraljevskog pozorišta uoči polaska na službu u inostranstvu 1889. godine. Srednje doba Milivoje Živanović (Ivo Knežević) i Vasa Nikolić (Petronije Šišo) u predstavi Knez Ivo od Semberije B. Nušića (Srpsko narodno pozorište, predstava za vojsku u Kasarni „Kralja Aleksandra I“ u Novom Sadu, 1924. Fotografija je muzejska građa Pozorišnog muzeja Vojvodine) Kao zvaničnik Ministarstva spoljnih poslova, postavljen je za pisara konzulata u Bitolju, gde se i oženio 1893. godine, Darinkom, ćerkom trgovca Božidara Đorđevića i Ljubice čiji je brat Dimitrije Bodi u to vreme bio konzul u Bitolju.[10] Iste godine je postavljen za konzula u Prištini, gde mu je Vojislav Ilić pisar. Tokom službovanja u Srpskom konzulatu u Prištini bio je svedok stradanja srpskog stanovništva, što je opisivao u svojim pismima koja su postala poznata kao Pisma konzula.[11] Godine 1900, Nušić je postavljen za sekretara Ministarstva prosvete, a ubrzo posle toga postao je dramaturg Narodnog pozorišta u Beogradu. 1902. je postavljen za poštansko-telegrafskog komesara prve klase u Poštansko-telegrafskom odeljenju Ministarstva građevina. [12] Godine 1904. postavljen je za upravnika Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu.[13] Zajedno sa učiteljem Mihajlom Sretenovićem osnovao je prvo dečje pozorište, u kom su uloge tumačile isključivo deca, a među njima i Nušićeva. Ovo dečje pozorište je predstave održavalao u kafanama i restoranima, pa se brzo i ugasilo. 1905. godine, napustio je ovu funkciju i preselio se u Beograd, gde se bavio novinarstvom. Osim pod svojim imenom, pisao je i pod pseudonimom „Ben Akiba“. Vratio se 1912. godine u Bitolj kao državni službenik. Bio je jedno vreme načelnik okruga, kada se povukao na tu poziciju je došao Dušan Đ. Alimpić. Tokom 1913. godine osnovao je pozorište u Skoplju, gde je živeo do 1915. Napustio je zemlju sa vojskom tokom Prvog svetskog rata i boravio u Italiji, Švajcarskoj i Francuskoj do kraja rata. Vojvoda Simo Popović navodi podatak da je Nušić hteo biti u Ulcinju za vreme rata, i da je hvalio kralja Nikolu kako je uspeo sačuvati Crnu Goru od rata i Austrije. Tokom Prvog svetskog rata deo rukopisa je ostavio u Prištini, jer nije mogao da ih nosi peške dalje prema Prizrenu. Ti rukopsii su sačuvani. Deo rukopisa koji su bili u Skoplju je izgoreo.[14] Starije doba Posle rata, Nušić je postavljen za prvog upravnika „Umetničkog odseka“ ministarstva za prosvetu. Na ovoj poziciji je ostao do 1923. godine. Posle toga je postao upravnik Narodnog pozorišta u Sarajevu, da bi se 1927. godine vratio u Beograd. Bio je izabran za predsednika Udruženja jugoslovenskih dramskih autora. Njegov 60. rođendan je svečano proslavljen 6. novembra 1924. u Beogradu.[15] Izabran je za redovnog člana Srpske kraljevske akademije 10. februara 1933. Branislav Nušić je bio plodan pisac, poznat po svom upečatljivom humoru. Pisao je o ljudima i njihovoj, često duhovitoj, prirodi. Pred kraj života Nušić je doprineo da se u Beogradu osnuje Rodino pozorište, preteču današnjeg pozorišta Boško Buha koje je 1950. godine osnovala njegova ćerka Margita Predić-Nušić. Operisan je u jesen 1937. godine, o čemu su izvestile tadašnje novine.[16] Preminuo je 19. januara 1938, a tog dana fasada zgrade beogradskog Narodnog pozorišta bila je uvijena u crno platno.[17] O njegovom burnom životu snimljena je televizijska drama Neozbiljni Branislav Nušić 1986. godine. Privatni život Tokom službovanja u Bitolju Nušić je upoznao Darinku Đorđević, kojom se oženio 1893. godine. Prva izjava ljubavi upućena Darinki bila je pesma ispisana na lepezi. Kao diplomata često je sa porodicom menjao mesto stanovanja, što je služba zahtevala od njega. Kada je postao poznat pisac konačno se skrasio kao dramaturg i upravnik Narodnog pozorišta u Beogradu.[18] U braku su dobili troje dece: Margitu, Strahinju Bana i Oliveru. Najmlađe dete, ćerka Olivera, umrla je sa samo dve godine. Nušić je bio privržen svojoj deci, o čemu svedoče i reči njegove ćerke Margite: „Ni Bana ni mene nikada nije udario. Vodio nas je u slikarska ateljea i u pozorište. Tamo nas je učio da gledamo slike i da pažljivo posmatramo šta se dešava na pozorišnim daskama.”[18] Margita i Strahinja su kao deca često igrali dečje uloge u očevim pozorišnim komadima.[13] Strahinja Ban (1896—1915), Nušićev jedini sin, poginuo kao srpski vojnik u Prvom svetskom ratu. Umro je 12. oktobra 1915, od rana zadobijenih u bici,[1] ubrzo po povratku na front posle prisustva na Margitinoj svadbi u Skoplju.[19] O sinu je Nušić kasnije retko pričao.[20] Romanom Devetstopetnaesta podigao mu je svojevrstan spomenik. Posle sinovljeve smrti trebalo mu je skoro deset godina da ponovo počne da stvara. Tada su nastali njegovi najbolji pozorišni komadi: Gospođa ministarka, Mister dolar, Ožalošćena porodica, Dr, Pokojnik i drugi. U to vreme je bio najpopularniji jugoslovenski pisac.[18] Odlikovanja Branislav Nušić u svečanom odelu sa odlikovanjima SRB-SHS-YUG Orden Svetog Save VKrst BAR.svg Orden Svetog Save, I stepena (Kraljevina SHS).[21][22] ME Order of Danilo I Knight RIBBON BAR.svg Orden knjaza Danila I, IV stepena (Kraljevina Crna Gora).[21] SRB-SHS-YUG Orden Svetog Save Komandir BAR.svg Orden Svetog Save, IV stepena (Kraljevina Srbija).[21] SRB-SHS-YUG Orden Belog Orla Kavalir BAR.svg Orden belog orla, V stepena (Kraljevina SHS).[21] Književna dela Spomenik Branislavu Nušiću na Trgu republike u Beogradu (1993) Komedije „Narodni poslanik“ (1883) „Sumnjivo lice“ (1887) „Protekcija“ (1889) „Običan čovek“ (1899) „Svet“ (1906) „Put oko sveta“ (1910) „Gospođa ministarka“ (1929) „Mister Dolar“ (1932) „UJEŽ - Udruženje jugoslovenskih emancipovanih žena“ (1933) „Ožalošćena porodica“ (1935) „Dr“ (1936) „Pokojnik“ (1938) „Ne očajavajte nikad!“ „Vlast“ (nezavršena[23]) Plakat za predstavu Branislava Nušića u Pančevu iz 1942. godine Prva ljubav (komedija za decu) Romani „Opštinsko dete“ (u Sarajevu izdano kao „Općinsko dijete“) (1902) „Hajduci“ (svoj doživljaj iz detinjstva) (1933) COBISS.SR 18077703 „Devetsto petnaesta“ (1920) [24] Autobiografska proza „Autobiografija“ (1924) Drame „Pučina“ (1901) „Tako je moralo biti“ „Jesenja kiša“ (1907) „Iza Božjih leđa“ (1910) „Kirija“ „Analfabeta“ Pripovetke Nušićev grob na beogradskom Novom groblju „Politički protivnik“ „Posmrtno slovo“ „Klasa“ „Pripovetke jednog kaplara“ Tragedije „Knez Ivo od Semberije“ „Hadži-Loja“ „Nahod“ Rasprave i udžbenici „Retorika“ Putopisi Kosovo, Opis zemlje i naroda Ostale umetnosti Poštanska marka s likom Branislava Nušića, deo serije maraka pod imenom „Velikani srpske književnosti“ koju je izdala Srbijamarka, PTT Srbija, 2010. godine Doprinos srpskoj fotografiji Bavio se fotografijom i pre konzulovanja u Prištini (jun 1893). Jedan je od najranijih srpskih stereofotografa. Ostavio je trag i kao pisac o srpskoj fotografskoj istoriji (prvi je zabeležio delovanje putujućih dagerotipista Kapilerija i Dajča), i nekim tada novim tehnikama (npr. o rentgenskoj fotografiji). Svojim fotografskim radovima ilustrovao je svoje tri putopisne knjige. Učesnik je Prve izložbe fotoamatera u Beogradu, 1901. Objavio je u listu „Politika“ i jednu pripovetku na fotografske teme koju je posvetio svom kumu, dvorskom fotografu Milanu Jovanoviću. Nušićeva fotografska dela se čuvaju u njegovom legatu u Muzeju grada Beograda. Opere „Na uranku“, 1903. COBISS.SR 512765114 Knez Ivo od Semberije (opera), 1911. Stripovi Još za Nušićevog života, njegova dela su stripovana u najtiražnijim međuratnim listovima, a autori su bili najpoznatiji umetnici tog doba. „Put oko sveta”, scenaristička adaptacija Branko Vidić, crtež Đuka Janković, Mika Miš, Beograd 1937. „Hajduci”, adaptacija i crtež Aleksije Ranhner, Mika Miš, 1938. „Opštinsko dete“, adaptacija i crtež Momčilo Moma Marković, Ošišani jež, Beograd. U popularnoj kulturi Nušićeva dela su od 1950. do danas adaptirana u pedesetak bioskopskih i televizijskih filmova. Narodni poslanik, igrani film zasnovan na komediji iz 1883. godine Branislava Nušića u režiji Stoleta Jankovića snimljen je 1964. godine u produkciji Bosna filma.[25] Narodni poslanik (rimejk), televizijski film prema motivima istoimene komedije u režiji Slavenka Saletovića snimljen je 1990. godine u produkciji RTB-a.[26][27] Sumnjivo lice, igrani film zasnovan na komediji iz 1887. godine Branislava Nušića u režiji Soje Jovanović, prve žene reditelja u Jugoslaviji i Balkanu, snimljen je 1954. godine u produkciji Avala filma.[28] Sumnjivo lice (rimejk), televizijski film prema motivima istoimene komedije u režiji Arse Miloševića snimljen je 1989. godine u produkciji RTB-a.[29][30] Gospođa ministarka, igrani film zasnovan na komediji iz 1929. godine Branislava Nušića u režiji Žorža Skrigina snimljen je 1958. godine u produkciji UFUS-a.[31][32] Svetislav Savić (1892-1958) i R. Nikolićeva (dete) u komadu: `Put oko sveta` Branislava Nušića, Srpsko narodno pozorište, gostovanje u Vršcu, 1927. Fotografija je muzejska građa Pozorišnog muzeja Vojvodine. Gospođa ministarka (rimejk), televizijski film prema motivima istoimene komedije u režiji Zdravka Šotre snimljen je 1989. godine u produkciji RTB-a.[33][34] Ožalošćena porodica, televizijski film prema motivima komedije iz 1935. godine Branislava Nušića snimljen je 1960. u produkciji RTB-a (dve godine ranije ista TV kuća otpočela je sa emitovanjem TV programa).[35] Ožalošćena porodica (rimejk), televizijski film prema motivima istoimene komedije u režiji Milana Karadžića snimljen je 1990. godine u produkciji RTB-a.[36] Dr, igrani film zasnovan na istoimenoj komediji Branislava Nušića u režiji Soje Jovanović snimljen je 1962. godine u produkciji Avala filma.[37] Dr (rimejk), televizijski film prema motivima istoimene Nušićevoj komedije u režiji Aleksandra Đorđevića snimljen je 1984. godine u produkciji RTB-a.[38] Put oko sveta, igrani film zasnovan na istoimenoj komediji Branislava Nušića iz 1931. godine u režiji Soje Jovanović snimljen je 1964. godine u produkciji Avala filma.[39] Pre rata, igrani film zasnovan na dve Nušićeve komedije, „Pokojnik“ i „Ožalošćena porodica“, u režiji Vuka Babića snimljen je 1966. godine u produkciji Avala filma.[40] Nušićijada, festival filmske komedije u Ivanjici postojao je od 1968. do 1972. godine, a ponovo je obnovljena 2010. godine kao kolaž različitih umetničkih formi.[41][42] Nušićevi dani, pozorišni festival osnovan je 1984. godine u Smederevu u čast Branislava Nušića, a od 1990. godine na ovom festivalu dodeljuje se Nagrada Branislav Nušić. Pokojnik, televizijski film prema motivima istoimene Nušićeve komedije u režiji Aleksandra Mandića snimljen je 1990. godine u produkciji RTB-a.[43][44] U TV miniseriji Kraj dinastije Obrenović iz 1995. godine, lik Branislava Nušića glumio je Milenko Pavlov.[45] Položajnik, televizijski film zasnovan prema pričama Branislava Nušića scenario je napisala Mirjana Lazić snimljen je 2005. godine u režiji Miloša Radovića, u produkciji RTS-a.[46] U televizijskom filmu Albatros iz 2011. godine, lik Branislava Nušića glumio je Milan Vranešević. [47][48] Mister Dolar (film) i rimejk Mister Dolar (film) Svet (film) Ljubavni slučaj sestre jednog ministra (film) Vlast (film) Tuce svilenih čarapa (film) Opštinsko dete (film iz 1953) Zvezdara teatar je producirao nisko-budžetsku vodvilju ”Rođendan gospodina Nušića” u kojoj glavnu ulogu tumači Branislav Lečić. Kuća Branislava Nušića Kuća Branislava Nušića, koju je sagradio pred kraj svog života (1937) godine u Šekspirovoj ulici br. 1 u Beogradu, proglašena je za kulturno dobro (kao spomenik kulture), rešenjem Zavoda za zaštitu spomenika kulture grada Beograda br. 1046/2 od 28. 12. 1967.

Kao na slikama Retko sa omotom Nolit Pavle Bihaly dizajn omotnice Синклер Луис (енгл. Sinclair Lewis; 7. фебруар 1885 — 10. јануар 1951), био је амерички књижевник и Нобеловац. Рођен је 1885, имао је живот испуњен разноврсним искуствима, корисним за стварање широке визије америчког друштва, чију ће снажну слику дати у својим романима. Тако је он, рецимо, прекинуо студије на универзитету Јејл, и отишао да ради на Панамском каналу. А онда се вратио на Јејл и дипломирао, 1908. Наредних година је пуно путовао по Америци, радећи као извештач многих листова и агенција. У почетку, док још није нашао свој прави пут, писао је булеварску прозу, приче и романе, све док 1920. није објавио роман „Главна улица” и постигао огроман успех. За кратко време било је распродато пола милиона примерака, а роман је преведен на безмало све европске језике. Уследили су потом романи:„Краљевска крв”,„Бебит”, „Елмер Гантри”, „Човек који је познавао Кулиџа”, „Додсворт”, „Мартин Ароусмит”, „Ана Викерс”, „Уметничко дело”, „То је овде немогуће”.[1][2] Њима је Луис избио у ред великих реалистичких писаца савремене Америке, с подједнаким познавањем описујући живот различитих слојева и врло различитих јунака.[3] Снажна сатиричка, критичка нота изазивала је често противречне реакције јавности. Од похвала критике и слободоумних интелектуалаца – до позива на бојкот, линч, хапшење! Синклер Луис је један од најславнијих писаца такозване изгубљене генерације. Нобелову награду за књижевност добио је 1930. године.[4] Преминуо је 1951.[5] Радови[уреди | уреди извор] Луис 1944. Новеле[уреди | уреди извор] 1912: Hike and the Aeroplane 1914: Our Mr. Wrenn: The Romantic Adventures of a Gentle Man 1915: The Trail of the Hawk: A Comedy of the Seriousness of Life 1917: The Job 1917: The Innocents: A Story for Lovers 1919: Free Air Serialized in The Saturday Evening Post, May 31, June 7, June 14 and 21, 1919 1920: Main Street 1922: Babbitt Excerpted in Hearst`s International, October 1922 1925: Arrowsmith 1926: Mantrap Serialized in Collier`s, February 20, March 20 and April 24, 1926 1927: Elmer Gantry 1928: The Man Who Knew Coolidge: Being the Soul of Lowell Schmaltz, Constructive and Nordic Citizen 1929: Dodsworth 1933: Ann Vickers Serialized in Redbook, August, November and December 1932 1934: Work of Art 1935: It Can`t Happen Here 1938: The Prodigal Parents 1940: Bethel Merriday 1943: Gideon Planish 1945: Cass Timberlane: A Novel of Husbands and Wives Appeared in Cosmopolitan, July 1945. 1947: Kingsblood Royal 1949: The God-Seeker 1951: World So Wide (posthumous) Babbitt, Mantrap and Cass Timberline were published as Armed Services Editions during WWII. Кратке приче[уреди | уреди извор] 1907: `That Passage in Isaiah`, The Blue Mule, May 1907 1907: `Art and the Woman`, The Gray Goose, June 1907 1911: `The Way to Rome`, The Bellman, May 13, 1911 1915: `Commutation: $9.17`, The Saturday Evening Post, October 30, 1915 1915: `The Other Side of the House`, The Saturday Evening Post, November 27, 1915 1916: `If I Were Boss`, The Saturday Evening Post, January 1 and 8, 1916 1916: `I`m a Stranger Here Myself`, The Smart Set, August 1916 1916: `He Loved His Country`, Everybody`s Magazine, October 1916 1916: `Honestly If Possible`, The Saturday Evening Post, October 14, 191 1917: `Twenty-Four Hours in June`, The Saturday Evening Post, February 17, 1917 1917: `The Innocents`, Woman`s Home Companion, March 1917 1917: `A Story with a Happy Ending`, The Saturday Evening Post, March 17, 1917 1917: `Hobohemia`, The Saturday Evening Post, April 7, 1917 1917: `The Ghost Patrol`, The Red Book Magazine, June 1917 Adapted for the silent film The Ghost Patrol (1923) 1917: `Young Man Axelbrod`, The Century, June 1917 1917: `A Woman by Candlelight`, The Saturday Evening Post, July 28, 1917 1917: `The Whisperer`, The Saturday Evening Post, August 11, 1917 1917: `The Hidden People`, Good Housekeeping, September 1917 1917: `Joy-Joy`, The Saturday Evening Post, October 20, 1917 1918: `A Rose for Little Eva`, McClure`s, February 1918 1918: `Slip It to `Em`, Metropolitan Magazine, March 1918 1918: `An Invitation to Tea`, Every Week, June 1, 1918 1918: `The Shadowy Glass`, The Saturday Evening Post, June 22, 1918 1918: `The Willow Walk`, The Saturday Evening Post, August 10, 1918 1918: `Getting His Bit`, Metropolitan Magazine, September 1918 1918: `The Swept Hearth`, The Saturday Evening Post, September 21, 1918 1918: `Jazz`, Metropolitan Magazine, October 1918 1918: `Gladvertising`, The Popular Magazine, October 7, 1918 1919: `Moths in the Arc Light`, The Saturday Evening Post, January 11, 1919 1919: `The Shrinking Violet`, The Saturday Evening Post, February 15, 1919 1919: `Things`, The Saturday Evening Post, February 22, 1919 1919: `The Cat of the Stars`, The Saturday Evening Post, April 19, 1919 1919: `The Watcher Across the Road`, The Saturday Evening Post, May 24, 1919 1919: `Speed`, The Red Book Magazine, June 1919 1919: `The Shrimp-Colored Blouse`, The Red Book Magazine, August 1919 1919: `The Enchanted Hour`, The Saturday Evening Post, August 9, 1919 1919: `Danger—Run Slow`, The Saturday Evening Post, October 18 and 25, 1919 1919: `Bronze Bars`, The Saturday Evening Post, December 13, 1919 1920: `Habaes Corpus`, The Saturday Evening Post, January 24, 1920 1920: `Way I See It`, The Saturday Evening Post, May 29, 1920 1920: `The Good Sport`, The Saturday Evening Post, December 11, 1920 1921: `A Matter of Business`, Harper`s, March 1921 1921: `Number Seven to Sagapoose`, The American Magazine, May 1921 1921: `The Post-Mortem Murder`, The Century, May 1921 1923: `The Hack Driver`, The Nation, August 29, 1923[6] 1929: `He Had a Brother`, Cosmopolitan, May 1929 1929: `There Was a Prince`, Cosmopolitan, June 1929 1929: `Elizabeth, Kitty and Jane`, Cosmopolitan, July 1929 1929: `Dear Editor`, Cosmopolitan, August 1929 1929: `What a Man!`, Cosmopolitan, September 1929 1929: `Keep Out of the Kitchen`, Cosmopolitan, October 1929 1929: `A Letter from the Queen`, Cosmopolitan, December 1929 1930: `Youth`, Cosmopolitan, February 1930 1930: `Noble Experiment`, Cosmopolitan, August 1930 1930: `Little Bear Bongo`, Cosmopolitan, September 1930 Adapted for the animated feature film Fun and Fancy Free (1947) 1930: `Go East, Young Man`, Cosmopolitan, December 1930 1931: `Let`s Play King`, Cosmopolitan, January, February and March 1931 1931: `Pajamas`, Redbook, April 1931 1931: `Ring Around a Rosy`, The Saturday Evening Post, June 6, 1931 1931: `City of Mercy`, Cosmopolitan, July 1931 1931: `Land`, The Saturday Evening Post, September 12, 1931 1931: `Dollar Chasers`, The Saturday Evening Post, October 17 and 24, 1931 1935: `The Hippocratic Oath`, Cosmopolitan, June 1935 1935: `Proper Gander`, The Saturday Evening Post, July 13, 1935 1935: `Onward, Sons of Ingersoll!`, Scribner`s, August 1935 1936: `From the Queen`, Argosy, February 1936 1941: `The Man Who Cheated Time`, Good Housekeeping, March 1941 1941: `Manhattan Madness`, The American Magazine, September 1941 1941: `They Had Magic Then!`, Liberty, September 6, 1941 1943: `All Wives Are Angels`, Cosmopolitan, February 1943 1943: `Nobody to Write About`, Cosmopolitan, July 1943 1943: `Green Eyes—A Handbook of Jealousy`, Cosmopolitan, September and October 1943 1943: Harri Serialized in Good Housekeeping, August, September 1943 ISBN 978-1523653508(novella) Кратке приче (1904–1949)[уреди | уреди извор] Самуел Ј. Рогал је уредио Кратке приче Синклера Луиса (1904–1949), седмотомни сет који је 2007. објавио Едвин Мелен прес. Први покушај да се прикупе све Луисове кратке приче.[7] Volume 1 (June 1904 – January 1916) ISBN 9780773454873 Volume 2 (August 1916 – October 1917) ISBN 9780773454897 Volume 3 (January 1918 – February 1919) ISBN 9780773454910 Volume 4 (February 1919 – May 1921) ISBN 9780773454194 Volume 5 (August 1923 – April 1931) ISBN 9780773453562 Volume 6 (June 1931 – March 1941) ISBN 9780773453067 Volume 7 (September 1941 – May 1949) ISBN 9780773452763 Чланци[уреди | уреди извор] 1915: `Nature, Inc.`, The Saturday Evening Post, October 2, 1915 1917: `For the Zelda Bunch`, McClure`s, October 1917 1918: `Spiritualist Vaudeville`, Metropolitan Magazine, February 1918 1919: `Adventures in Autobumming: Gasoline Gypsies`, The Saturday Evening Post, December 20, 1919 1919: `Adventures in Autobumming: Want a Lift?`, The Saturday Evening Post, December 27, 1919 1920: `Adventures in Autobumming: The Great American Frying Pan`, The Saturday Evening Post, January 3, 1920 Драме[уреди | уреди извор] 1919: Hobohemia 1934: Jayhawker: A Play in Three Acts (with Lloyd Lewis) 1936: It Can`t Happen Here (with John C. Moffitt) 1938: Angela Is Twenty-Two (with Fay Wray) Adapted for the feature film This Is the Life (1944) Сценарио[уреди | уреди извор] 1943: Storm In the West (with Dore Schary – unproduced)[8] Поеме[уреди | уреди извор] 1907: `The Ultra-Modern`, The Smart Set, July 1907 1907: `Dim Hours of Dusk`, The Smart Set, August 1907 1907: `Disillusion`, The Smart Set, December 1907 1909: `Summer in Winter`, People`s Magazine, February 1909 1912: `A Canticle of Great Lovers`, Ainslee`s Magazine, July 1912 Предговори[уреди | уреди извор] 1942: Henry Ward Beecher: An American Portrait (by Paxton Hibben; publisher: The Press of the Readers Club, NY NY) Књиге[уреди | уреди извор] 1915: Tennis As I Play It (ghostwritten for Maurice McLoughlin)[9] 1926: John Dos Passos` Manhattan Transfer 1929: Cheap and Contented Labor: The Picture of a Southern Mill Town in 1929 1935: Selected Short Stories of Sinclair Lewis 1952: From Main Street to Stockholm: Letters of Sinclair Lewis, 1919–1930 (edited by Alfred Harcourt and Oliver Harrison) 1953: A Sinclair Lewis Reader: Selected Essays and Other Writings, 1904–1950 (edited by Harry E. Maule and Melville Cane) 1962: I`m a Stranger Here Myself and Other Stories (edited by Mark Schorer) 1962: Sinclair Lewis: A Collection of Critical Essays (edited by Mark Schorer) 1985: Selected Letters of Sinclair Lewis (edited by John J. Koblas and Dave Page) 1997: If I Were Boss: The Early Business Stories of Sinclair Lewis (edited by Anthony Di Renzo) 2000: Minnesota Diary, 1942–46 (edited by George Killough) 2005: Go East, Young Man: Sinclair Lewis on Class in America (edited by Sally E. Parry) 2005: The Minnesota Stories of Sinclair Lewis (edited by Sally E. Parry) Референце[уреди | уреди извор] ^ Панчић, Теофил. „ROMAN – TO JE OVDE NEMOGUĆE > »Mali čovek« i veliko zlo”. vreme.com. Приступљено 23. 1. 2021. ^ Tasić, Jelena. „Knjiga koja je predvidela današnju Ameriku”. danas.rs. Приступљено 23. 1. 2021. ^ „Синклер Луис, први Американац који је добио Нобелову награду за књижевност”. greelane.com. Приступљено 23. 1. 2021. ^ STANKOVIĆ, Dušan. „Genije sa vizijom”. novosti.rs. Приступљено 23. 1. 2021. ^ ТСАНКОВА, ГЕРГАНА. „Синклер Луис - бекства црвенокосог побуњеника”. binar.bg. Архивирано из оригинала 16. 01. 2021. г. Приступљено 23. 1. 2021. ^ „The Hack Driver” (PDF). Footprints Without Fleet: Supplementary Reader in English for Class X. New Delhi: NCERT. 2018. стр. 46—52. ISBN 978-81-7450-709-9. OCLC 1144708212. ^ „The Short Stories of Sinclair Lewis (1904–1949)”. Lewiston, New York: Edwin Mellen Press. Приступљено 31. 12. 2013. ^ Lewis, Sinclair; Schary, Dore (1963). Storm In the West. New York: Stein and Day. ^ Pastore, 323–5 Литература[уреди | уреди извор] Lingeman, Richard R. (2002) Sinclair Lewis: Rebel From Main Street. New York: Borealis Books. ISBN 0873515412. online Pastore, Stephen R. (1997) Sinclair Lewis: A Descriptive Bibliography. New Haven, YALE UP. ISBN 0965627500. Schorer, Mark. (1961) Sinclair Lewis: An American Life. New York: McGraw-Hill, 1961. online Augspurger, Michael. `Sinclair Lewis` Primers for the Professional Managerial Class: Babbitt, Arrowsmith, and Dodsworth.` Journal of the Midwest Modern Language Association 34.2 (2001): 73–97. online Babcock, C. Merton, and Sinclair Lewis. `Americanisms in the Novels of Sinclair Lewis.` American Speech 35.2 (1960): 110–116. online Blair, Amy. `Main Street Reading Main Street.` New directions in American reception study (2008): 139–58. Bucco, Martin. Main Street: The Revolt of Carol Kennicott, 1993. Dooley, D. J. The Art of Sinclair Lewis, 1967. Eisenman, David J. `Rereading Arrowsmith in the COVID-19 Pandemic.` JAMA 324.4 (2020): 319–320. online Fleming, Robert E. Sinclair Lewis, a reference guide (1980) online Hutchisson, James M. `Sinclair Lewis, Paul De Kruif, and the Composition of` Arrowsmith`.` Studies in the Novel 24.1 (1992): 48–66. online Hutchisson, James M. `All of Us Americans at 46: The Making of Sinclair Lewis` Babbitt.` Journal of Modern Literature 18.1 (1992): 95–114. online Hutchisson, James M. Rise of Sinclair Lewis, 1920–1930 (Penn State Press, 2010). online