Golman Oliver Kahn u dresu reptezentacije Nemačke. Velika akciona figura sa postoljem. Pritiskom na dugme (koje je na leđima) aktivira se mehanizam,  desna noga `šutira loptu`. Revell 2004 Kick-O-Mania Visina oko 30 cm

Oliver i družina, Dizney. Malo se `odlepio` omot, skoro neprimetno, u transportu. Knjiga i igračka su nekorišćeni. Ko uzima za ličnu upotrebu, i kome ne smeta, može da kupi po ovoj (sniženoj) ceni!? Kom. 1 Knjiga i igračka. Pitajte!

Originalni jugoslovenski filmski plakat (69 x 48 cm) za film Kompanija Za Umorstva (1969). Odlicno ocuvan! The Assassination Bureau Limited Oliver Reed Diana Rigg Telly Savalas Jack London Jugoslavija Ex Yu

Stanje kao na fotografijma 49cm x 69cm Cromwell je britanski povijesni dramski film iz 1970. godine koji je napisao i režirao Ken Hughes. Temelji se na životu Olivera Cromwella, koji je ustao da predvodi parlamentarne snage tijekom kasnijih dijelova engleskog građanskog rata i, kao Lord Protector, vladao je Velikom Britanijom i Irskom 1650-ih. U njemu glumi ansambl glumaca, predvođen Richardom Harrisom kao Cromwellom i Alecom Guinnessom kao kraljem Charlesom I, s Robertom Morleyem kao Edwardom Montaguom, 2. grofom od Manchestera i Timothyjem Daltonom kao princom Rupertom od Rajne. Film je dobio dvije nominacije za Oscara tijekom 43. dodjele Oscara održane 1971. godine, osvojivši jednu za najbolji kostimografski dizajn Vittorija Nina Novaresea, ali izgubivši još jednu za najbolju originalnu glazbu, koju je skladao Frank Cordell. Također je nominirana za nagradu BAFTA za najbolju kostimografiju i nagradu Zlatni globus za najbolju originalnu glazbu. Na 7. Moskovskom međunarodnom filmskom festivalu 1971. osvojio je nagradu za najboljeg glumca (Richard Harris), a nominiran je za Zlatnu nagradu kao najbolji film (Ken Hughes). [3] Film je dobio negativne kritike zbog mnogih povijesnih netočnosti; međutim, mnogo je pohvala pripalo glumi (posebno Harrisu i Guinnessu), partituri i kostimografiji. Directed by Ken Hughes Written by Ken Hughes Produced by Irving Allen Starring Richard Harris Alec Guinness Robert Morley Nigel Stock Geoffrey Keen Michael Jayston Cinematography Geoffrey Unsworth Edited by Bill Lenny Music by Frank Cordell Production company Irving Allen Productions Distributed by Columbia Pictures Release date 16 July 1970 Running time 140 minutes Country United Kingdom Language English Budget $8 million[1] or £9 million Richard Harris as Oliver Cromwell: a cavalry officer, general of the New Model Army and Lord Protector Alec Guinness as King Charles I Robert Morley as the Earl of Manchester: a commander of the Parliamentary forces. Dorothy Tutin as Queen Henrietta Maria: French Catholic wife of Charles I and mother of Prince Charles. Frank Finlay as John Carter Timothy Dalton as Prince Rupert of the Rhine: nephew of Charles I and a Cavalier cavalry commander. Dalton, 24 years old at the time, was offered the role by casting director Maude Spector, known for her work in Lawrence of Arabia. Patrick Wymark as the Earl of Strafford: a leading advisor to Charles I when he comes back to England. Patrick Magee as Hugh Peters: a preacher. Nigel Stock as Sir Edward Hyde: the once loyal advisor to Charles I. A sympathetic yet conflicted man, he ultimately turns against the king when the latter pretends to accept the peace terms but actually plans to resume the war against Parliament. Charles Gray as the Earl of Essex: Lord General of the New Model Army. Michael Jayston as Henry Ireton: a well meaning yet manipulative parliamentarian. He pushes Cromwell into actions, which the latter initially doubts but pursues them eventually. Ireton`s marriage to Cromwell`s eldest daughter, Bridget is not mentioned in the film. Douglas Wilmer as Sir Thomas Fairfax: a fair minded commander who joins Cromwell and the parliamentarians in their cause but has some respect for the king. Geoffrey Keen as John Pym: the leader of the Long Parliament. Stratford Johns as President Bradshaw: the judge and President of the Court during the king`s trial. Ian McCulloch as John Hampden: a leading parliamentarian and one of the five members whom the king attempted to arrest. Patrick O`Connell as John Lilburne: an English political Leveller. Anna Cropper as Ruth Carter: John Carter`s wife. Jack Gwillim as General Byron: a Royalist supporter Anthony May as Richard Cromwell: son of Oliver Cromwell, who would succeed him as Lord Protector. Richard Cornish as Oliver Cromwell II: son of Oliver Cromwell. Stacy Dorning as Mary Cromwell: daughter of Oliver Cromwell. Zena Walker as Elizabeth Cromwell: wife of Oliver Cromwell and the matriarch of the Cromwell family. Robin Stewart as Prince Charles: the son and successor of Charles I and future King of England - when he returns from exile. Originalan filmski plakat Kinema Sarajevo

Originalni jugoslovenski filmski plakat za film Stan I Olio Na Divljem Zapadu (1937). Stanje kao na fotografijama. Way Out West Laurel and Hardy Stanlio i Olio Sten Lorel Stanlio Oliver Hardi Olio Jugoslavija Ex Yu

Originalni bioskopski (filmski) plakat : ČARLSTON ZA OGNJENKU (2008) Čarlston za Ognjenku (za strano tržište Charleston & Vendetta, a potom Tears for Sale) je visokobudžetni srpski blokbaster iz 2008. godine, koji je režirao Uroš Stojanović, a u kom glavne uloge tumače Sonja Kolačarić, Katarina Radivojević, Nenad Jezdić, Stefan Kapičić i Olivera Katarina. Trenutno nosi „titulu“ najskupljeg srpskog filma, sa budžetom od oko 4 000 000€[1] (iliti 6 miliona američkih dolara), kao i najgledanijeg filma 2008. Film je u srpsku kinematografiju doneo izvesne novine, među kojima je svakako značajna česta upotreba specijalnih efekata. U filmu je čak 40 minuta specijalnih efekata! Takođe, iskorišćeno je i oko 100 000 metara filmske trake, što je oko 5 puta više nego za prosečan srpski film. Takođe, poseduje mnoge fantastične i magične elemente, pa je došlo i do poređenja sa ostvarenjima poput Gospodara Prstenova. Muziku je uradio proslavljeni filmski kompozitor Šigeru Umebajaši, dok je za promociju filma na inostranom tržištu interesovanje pokazao francuski režiser Lik Beson. Pažnju je privukao i prvim pojavljivanjem Olivere Katarine na filmu nakon više od 30 godina pauze u karijeri. Premijera je održana 30. januara 2008. godine u Sava centru. Sam film je naišao na mlake kritike, dok je reakcija publike bila mnogo bolja, i gledanost još uvek raste. Rezija: Uros Stojanovic Glumci: Katarina Radivojevic, Sonja Kolacaric, Stefan Kapicic Kao na fotografiji. Standardne dimenzije (oko 69 x 49 cm)

48 x 68 cm 2 x presavijen movie poster Sons of the Desert is devoted to keeping the lives and works of Stan Laurel and Oliver Hardy before the public, and to have a good time while doing it. The group takes its name from a lodge that the comedians belong to in the 1933 film Sons of the Desert. In keeping with the tongue-in-cheek “desert” theme, each local chapter of the society is called a “tent,” and is named after a Laurel & Hardy film. Worldwide, there are well over 100 active tents, whose members meet regularly to enjoy Laurel & Hardy movies in an informal atmosphere. “It is important, I think, to realize that Sons of the Desert is not a fan club,” explained John McCabe, the team`s biographer, who founded the Sons in 1965. “The word ‘fan’ derives from ‘fanatic’ and I hope we are none of us that. I consider us ‘buffs,’ people having a connoisseur-like affection for Laurel & Hardy, and being discriminating in that affection, with fun as our goal and operative guide.”

Stanje kao na fotografijama 49cm x 69cm Sicilijanac je akcijski film iz 1987. godine zasnovan na istoimenom romanu Marija Puza iz 1984. godine. Temelji se na životu sicilijanskog razbojnika Salvatorea Giuliana. Režirao ga je Michael Cimino, a glume Christopher Lambert, Joss Ackland i Terence Stamp. Directed by Michael Cimino Screenplay by Steve Shagan Gore Vidal (uncredited) Based on The Sicilian by Mario Puzo Produced by Joann Carelli Michael Cimino Bruce McNall Starring Christopher Lambert Terence Stamp Joss Ackland John Turturro Richard Bauer Cinematography Alex Thomson Edited by Françoise Bonnot Music by David Mansfield Production company Gladden Entertainment Distributed by 20th Century Fox Release date October 23, 1987 Running time 115 minutes (theatrical) 146 minutes (director`s cut) Country United States Languages English Italian Budget $16.5 million (Estimated)[a 1] Box office $5,406,879 (Domestic) Christopher Lambert as Salvatore Giuliano Terence Stamp as Prince Borsa Joss Ackland as Don Masino Croce John Turturro as Gaspare `Aspanu` Pisciotta Barbara Sukowa as Camilla, Duchess of Crotone Richard Bauer as Hector Adonis Giulia Boschi as Giovanna Ferra Ray McAnally as Trezza Barry Miller as Dr. Nattore Andreas Katsulas as Passatempo Michael Wincott as Cpl. Silvestro Canio Ramon Bieri as Quintana Oliver Cotton as Cmdr. Roccofino Joe Regalbuto as Father Doldana Aldo Ray as Don Siano of Bisacquino Derrick Branche as Terranova Originalan filmski plakat Makedonija Film

18 x 24 cm AKUD „Lola“ osnovano je 1944. godine kao Omladinsko kulturno - umetničko društvo „Ivo Lola Ribar“, odmah nakon oslobođenja Beograda. Društvo je dobilo ime po Ivi Loli Ribaru, popularnom omladinskom i studentskom rukovodiocu u predratnom i ratnom periodu, koji je poginuo u 27-oj godini, 1943. godine na Glamoč Polju, u današnjoj Bosni i Hercegovini. Lola je bio briljantan učenik i student, vrstan govornik, pismen momak iz ugledne beogradske porodice, a otac mu je bio predsednik Narodne skupštine Kraljevine Jugoslavije. U novijem periodu, Društvo je od omladinskog u svom nazivu preraslo u akademsko, imajući u vidu da su većina članova budući ili sadašnji studenti. Društvo u javnosti koristi naziv „Lola“, jer taj pojam u našem narodu označava čoveka koji voli da zaigra, zapeva i zasvira. Kolo srpskih sestara je po komunističkoj okupaciji Beograda ukinuto, zbog velikosrpskog i buržoaskog karaktera, a njihova zgrada, Dom Kola srpskih sestara u Resavskoj ulici, je dodeljen novoosnovanom KUD-u Lola. Hor AKUD-a `Ivo Lola Ribar` iz Beograda (1944) jedan je od najznačajnih horskih ansambala u Srbiji. Kroz sedamdesedvogodišnje postojanje izveo je više od 3200 koncerata širom Evrope (V. Britanija, Španija, Švajcarska, Francuska, Nemačka, Austrija, Italija, Rusija, Švedska, Grčka...) i sveta (SAD, Kanada, Kina, Mongolija). Blizu 9500 pevača bilo je do sada u članstvu hora, među kojima su neki od njih postali ugledni članovi Opere sa bogatim međunarodnim karijerama (Radmila Bakočević, Miroslav Čangalović, Biserka Cvejić, Zoran Mojsilović, Drago Starc ...). Horom AKUD-a `Ivo Lola Ribar` dirigovali su vrhunski umetnici, koji su to kasnije potvrđivali u radu sa profesionalnim ansamblima, a kroz istoriju to su bili: Borivoje Simić, Borislav Pašćan, Dušan Skovran, Milan Bajšanski, Miloje Nikolić, Dušan Maksimović- Dumaks, Jovan Šainović, Ivo Dražinić, Vesna Šouc, Milovan Pančić, Dragana Radaković, Zorica Mitev, Olivera Sekulić- Barac, Milica Tišma. Od 2010. godine horom ponovo diriguje Milovan Pančić, dirigent za čije je vreme hor imao najviše uspeha na domaćoj i međunarodnoj sceni. Hor je snimio nekoliko LP ploča i CD-ova u produkciji PGP RTS-a. Takođe, hor `Lola` je u svoju biografiju ubeležio i koncertna izvođenja kapitalnih dela kao što su: IX Betovenova Simfonija, Foreov Rekvijem, Ratni rekvijem - B. Britna, Karmina Burana - Karla Orfa, Mocartov Rekvijem, Betovenova Misa u Ce- duru, kao i operete Slepi Miš- Johana Štrausa. Danas hor na repertoaru ima sva značajnija dela srpskih, ruskih, bugarskih, kao i dela drugih evropskih i svetskih kompozitora. Takođe, prisutan je na svim značajnim kulturnim manifestacijama u Srbiji, počev od BEMUS-a, Mokranjčenjvih dana, Sv. Simeonovskih i Svetosavskih svečanih akademija, IHS-a u Nišu i drugim važnim državnim obeležavanjima, negujući autentični vokalni izraz i delikatni zvuk. Hor je osvojio više od 300 različitih priznanja, od kojih se posebno izdvajaju prve nagrade na međunarodnim festivalima u Pragu, Arecu, Kaselu, Kardici, Prevezi, Langolenu, Londonu, Moskvi, Parizu, Bratislavi, Kopenhagenu, Varni, Debrecinu, Negotinu, Nišu, Prijedoru, Bijeljini. Veliki broj vrhunskih umetnika ponikao je i prošao kroz sekcije “Lole“. Hor Biserka Cvejić Bogdan Babić Dušan Skovran Dušan Maksimović Dumaks Ivo Dražinić Mia Matković Miroslav Čangalović Radmila Bakočević Vesna Šouc Milovan Pančić

18 x 24 cm AKUD „Lola“ osnovano je 1944. godine kao Omladinsko kulturno - umetničko društvo „Ivo Lola Ribar“, odmah nakon oslobođenja Beograda. Društvo je dobilo ime po Ivi Loli Ribaru, popularnom omladinskom i studentskom rukovodiocu u predratnom i ratnom periodu, koji je poginuo u 27-oj godini, 1943. godine na Glamoč Polju, u današnjoj Bosni i Hercegovini. Lola je bio briljantan učenik i student, vrstan govornik, pismen momak iz ugledne beogradske porodice, a otac mu je bio predsednik Narodne skupštine Kraljevine Jugoslavije. U novijem periodu, Društvo je od omladinskog u svom nazivu preraslo u akademsko, imajući u vidu da su većina članova budući ili sadašnji studenti. Društvo u javnosti koristi naziv „Lola“, jer taj pojam u našem narodu označava čoveka koji voli da zaigra, zapeva i zasvira. Kolo srpskih sestara je po komunističkoj okupaciji Beograda ukinuto, zbog velikosrpskog i buržoaskog karaktera, a njihova zgrada, Dom Kola srpskih sestara u Resavskoj ulici, je dodeljen novoosnovanom KUD-u Lola. Hor AKUD-a `Ivo Lola Ribar` iz Beograda (1944) jedan je od najznačajnih horskih ansambala u Srbiji. Kroz sedamdesedvogodišnje postojanje izveo je više od 3200 koncerata širom Evrope (V. Britanija, Španija, Švajcarska, Francuska, Nemačka, Austrija, Italija, Rusija, Švedska, Grčka...) i sveta (SAD, Kanada, Kina, Mongolija). Blizu 9500 pevača bilo je do sada u članstvu hora, među kojima su neki od njih postali ugledni članovi Opere sa bogatim međunarodnim karijerama (Radmila Bakočević, Miroslav Čangalović, Biserka Cvejić, Zoran Mojsilović, Drago Starc ...). Horom AKUD-a `Ivo Lola Ribar` dirigovali su vrhunski umetnici, koji su to kasnije potvrđivali u radu sa profesionalnim ansamblima, a kroz istoriju to su bili: Borivoje Simić, Borislav Pašćan, Dušan Skovran, Milan Bajšanski, Miloje Nikolić, Dušan Maksimović- Dumaks, Jovan Šainović, Ivo Dražinić, Vesna Šouc, Milovan Pančić, Dragana Radaković, Zorica Mitev, Olivera Sekulić- Barac, Milica Tišma. Od 2010. godine horom ponovo diriguje Milovan Pančić, dirigent za čije je vreme hor imao najviše uspeha na domaćoj i međunarodnoj sceni. Hor je snimio nekoliko LP ploča i CD-ova u produkciji PGP RTS-a. Takođe, hor `Lola` je u svoju biografiju ubeležio i koncertna izvođenja kapitalnih dela kao što su: IX Betovenova Simfonija, Foreov Rekvijem, Ratni rekvijem - B. Britna, Karmina Burana - Karla Orfa, Mocartov Rekvijem, Betovenova Misa u Ce- duru, kao i operete Slepi Miš- Johana Štrausa. Danas hor na repertoaru ima sva značajnija dela srpskih, ruskih, bugarskih, kao i dela drugih evropskih i svetskih kompozitora. Takođe, prisutan je na svim značajnim kulturnim manifestacijama u Srbiji, počev od BEMUS-a, Mokranjčenjvih dana, Sv. Simeonovskih i Svetosavskih svečanih akademija, IHS-a u Nišu i drugim važnim državnim obeležavanjima, negujući autentični vokalni izraz i delikatni zvuk. Hor je osvojio više od 300 različitih priznanja, od kojih se posebno izdvajaju prve nagrade na međunarodnim festivalima u Pragu, Arecu, Kaselu, Kardici, Prevezi, Langolenu, Londonu, Moskvi, Parizu, Bratislavi, Kopenhagenu, Varni, Debrecinu, Negotinu, Nišu, Prijedoru, Bijeljini. Veliki broj vrhunskih umetnika ponikao je i prošao kroz sekcije “Lole“. Hor Biserka Cvejić Bogdan Babić Dušan Skovran Dušan Maksimović Dumaks Ivo Dražinić Mia Matković Miroslav Čangalović Radmila Bakočević Vesna Šouc Milovan Pančić

18 x 24 cm AKUD „Lola“ osnovano je 1944. godine kao Omladinsko kulturno - umetničko društvo „Ivo Lola Ribar“, odmah nakon oslobođenja Beograda. Društvo je dobilo ime po Ivi Loli Ribaru, popularnom omladinskom i studentskom rukovodiocu u predratnom i ratnom periodu, koji je poginuo u 27-oj godini, 1943. godine na Glamoč Polju, u današnjoj Bosni i Hercegovini. Lola je bio briljantan učenik i student, vrstan govornik, pismen momak iz ugledne beogradske porodice, a otac mu je bio predsednik Narodne skupštine Kraljevine Jugoslavije. U novijem periodu, Društvo je od omladinskog u svom nazivu preraslo u akademsko, imajući u vidu da su većina članova budući ili sadašnji studenti. Društvo u javnosti koristi naziv „Lola“, jer taj pojam u našem narodu označava čoveka koji voli da zaigra, zapeva i zasvira. Kolo srpskih sestara je po komunističkoj okupaciji Beograda ukinuto, zbog velikosrpskog i buržoaskog karaktera, a njihova zgrada, Dom Kola srpskih sestara u Resavskoj ulici, je dodeljen novoosnovanom KUD-u Lola. Hor AKUD-a `Ivo Lola Ribar` iz Beograda (1944) jedan je od najznačajnih horskih ansambala u Srbiji. Kroz sedamdesedvogodišnje postojanje izveo je više od 3200 koncerata širom Evrope (V. Britanija, Španija, Švajcarska, Francuska, Nemačka, Austrija, Italija, Rusija, Švedska, Grčka...) i sveta (SAD, Kanada, Kina, Mongolija). Blizu 9500 pevača bilo je do sada u članstvu hora, među kojima su neki od njih postali ugledni članovi Opere sa bogatim međunarodnim karijerama (Radmila Bakočević, Miroslav Čangalović, Biserka Cvejić, Zoran Mojsilović, Drago Starc ...). Horom AKUD-a `Ivo Lola Ribar` dirigovali su vrhunski umetnici, koji su to kasnije potvrđivali u radu sa profesionalnim ansamblima, a kroz istoriju to su bili: Borivoje Simić, Borislav Pašćan, Dušan Skovran, Milan Bajšanski, Miloje Nikolić, Dušan Maksimović- Dumaks, Jovan Šainović, Ivo Dražinić, Vesna Šouc, Milovan Pančić, Dragana Radaković, Zorica Mitev, Olivera Sekulić- Barac, Milica Tišma. Od 2010. godine horom ponovo diriguje Milovan Pančić, dirigent za čije je vreme hor imao najviše uspeha na domaćoj i međunarodnoj sceni. Hor je snimio nekoliko LP ploča i CD-ova u produkciji PGP RTS-a. Takođe, hor `Lola` je u svoju biografiju ubeležio i koncertna izvođenja kapitalnih dela kao što su: IX Betovenova Simfonija, Foreov Rekvijem, Ratni rekvijem - B. Britna, Karmina Burana - Karla Orfa, Mocartov Rekvijem, Betovenova Misa u Ce- duru, kao i operete Slepi Miš- Johana Štrausa. Danas hor na repertoaru ima sva značajnija dela srpskih, ruskih, bugarskih, kao i dela drugih evropskih i svetskih kompozitora. Takođe, prisutan je na svim značajnim kulturnim manifestacijama u Srbiji, počev od BEMUS-a, Mokranjčenjvih dana, Sv. Simeonovskih i Svetosavskih svečanih akademija, IHS-a u Nišu i drugim važnim državnim obeležavanjima, negujući autentični vokalni izraz i delikatni zvuk. Hor je osvojio više od 300 različitih priznanja, od kojih se posebno izdvajaju prve nagrade na međunarodnim festivalima u Pragu, Arecu, Kaselu, Kardici, Prevezi, Langolenu, Londonu, Moskvi, Parizu, Bratislavi, Kopenhagenu, Varni, Debrecinu, Negotinu, Nišu, Prijedoru, Bijeljini. Veliki broj vrhunskih umetnika ponikao je i prošao kroz sekcije “Lole“. Hor Biserka Cvejić Bogdan Babić Dušan Skovran Dušan Maksimović Dumaks Ivo Dražinić Mia Matković Miroslav Čangalović Radmila Bakočević Vesna Šouc Milovan Pančić

18 x 24 cm AKUD „Lola“ osnovano je 1944. godine kao Omladinsko kulturno - umetničko društvo „Ivo Lola Ribar“, odmah nakon oslobođenja Beograda. Društvo je dobilo ime po Ivi Loli Ribaru, popularnom omladinskom i studentskom rukovodiocu u predratnom i ratnom periodu, koji je poginuo u 27-oj godini, 1943. godine na Glamoč Polju, u današnjoj Bosni i Hercegovini. Lola je bio briljantan učenik i student, vrstan govornik, pismen momak iz ugledne beogradske porodice, a otac mu je bio predsednik Narodne skupštine Kraljevine Jugoslavije. U novijem periodu, Društvo je od omladinskog u svom nazivu preraslo u akademsko, imajući u vidu da su većina članova budući ili sadašnji studenti. Društvo u javnosti koristi naziv „Lola“, jer taj pojam u našem narodu označava čoveka koji voli da zaigra, zapeva i zasvira. Kolo srpskih sestara je po komunističkoj okupaciji Beograda ukinuto, zbog velikosrpskog i buržoaskog karaktera, a njihova zgrada, Dom Kola srpskih sestara u Resavskoj ulici, je dodeljen novoosnovanom KUD-u Lola. Hor AKUD-a `Ivo Lola Ribar` iz Beograda (1944) jedan je od najznačajnih horskih ansambala u Srbiji. Kroz sedamdesedvogodišnje postojanje izveo je više od 3200 koncerata širom Evrope (V. Britanija, Španija, Švajcarska, Francuska, Nemačka, Austrija, Italija, Rusija, Švedska, Grčka...) i sveta (SAD, Kanada, Kina, Mongolija). Blizu 9500 pevača bilo je do sada u članstvu hora, među kojima su neki od njih postali ugledni članovi Opere sa bogatim međunarodnim karijerama (Radmila Bakočević, Miroslav Čangalović, Biserka Cvejić, Zoran Mojsilović, Drago Starc ...). Horom AKUD-a `Ivo Lola Ribar` dirigovali su vrhunski umetnici, koji su to kasnije potvrđivali u radu sa profesionalnim ansamblima, a kroz istoriju to su bili: Borivoje Simić, Borislav Pašćan, Dušan Skovran, Milan Bajšanski, Miloje Nikolić, Dušan Maksimović- Dumaks, Jovan Šainović, Ivo Dražinić, Vesna Šouc, Milovan Pančić, Dragana Radaković, Zorica Mitev, Olivera Sekulić- Barac, Milica Tišma. Od 2010. godine horom ponovo diriguje Milovan Pančić, dirigent za čije je vreme hor imao najviše uspeha na domaćoj i međunarodnoj sceni. Hor je snimio nekoliko LP ploča i CD-ova u produkciji PGP RTS-a. Takođe, hor `Lola` je u svoju biografiju ubeležio i koncertna izvođenja kapitalnih dela kao što su: IX Betovenova Simfonija, Foreov Rekvijem, Ratni rekvijem - B. Britna, Karmina Burana - Karla Orfa, Mocartov Rekvijem, Betovenova Misa u Ce- duru, kao i operete Slepi Miš- Johana Štrausa. Danas hor na repertoaru ima sva značajnija dela srpskih, ruskih, bugarskih, kao i dela drugih evropskih i svetskih kompozitora. Takođe, prisutan je na svim značajnim kulturnim manifestacijama u Srbiji, počev od BEMUS-a, Mokranjčenjvih dana, Sv. Simeonovskih i Svetosavskih svečanih akademija, IHS-a u Nišu i drugim važnim državnim obeležavanjima, negujući autentični vokalni izraz i delikatni zvuk. Hor je osvojio više od 300 različitih priznanja, od kojih se posebno izdvajaju prve nagrade na međunarodnim festivalima u Pragu, Arecu, Kaselu, Kardici, Prevezi, Langolenu, Londonu, Moskvi, Parizu, Bratislavi, Kopenhagenu, Varni, Debrecinu, Negotinu, Nišu, Prijedoru, Bijeljini. Veliki broj vrhunskih umetnika ponikao je i prošao kroz sekcije “Lole“. Hor Biserka Cvejić Bogdan Babić Dušan Skovran Dušan Maksimović Dumaks Ivo Dražinić Mia Matković Miroslav Čangalović Radmila Bakočević Vesna Šouc Milovan Pančić

18 x 24 cm AKUD „Lola“ osnovano je 1944. godine kao Omladinsko kulturno - umetničko društvo „Ivo Lola Ribar“, odmah nakon oslobođenja Beograda. Društvo je dobilo ime po Ivi Loli Ribaru, popularnom omladinskom i studentskom rukovodiocu u predratnom i ratnom periodu, koji je poginuo u 27-oj godini, 1943. godine na Glamoč Polju, u današnjoj Bosni i Hercegovini. Lola je bio briljantan učenik i student, vrstan govornik, pismen momak iz ugledne beogradske porodice, a otac mu je bio predsednik Narodne skupštine Kraljevine Jugoslavije. U novijem periodu, Društvo je od omladinskog u svom nazivu preraslo u akademsko, imajući u vidu da su većina članova budući ili sadašnji studenti. Društvo u javnosti koristi naziv „Lola“, jer taj pojam u našem narodu označava čoveka koji voli da zaigra, zapeva i zasvira. Kolo srpskih sestara je po komunističkoj okupaciji Beograda ukinuto, zbog velikosrpskog i buržoaskog karaktera, a njihova zgrada, Dom Kola srpskih sestara u Resavskoj ulici, je dodeljen novoosnovanom KUD-u Lola. Hor AKUD-a `Ivo Lola Ribar` iz Beograda (1944) jedan je od najznačajnih horskih ansambala u Srbiji. Kroz sedamdesedvogodišnje postojanje izveo je više od 3200 koncerata širom Evrope (V. Britanija, Španija, Švajcarska, Francuska, Nemačka, Austrija, Italija, Rusija, Švedska, Grčka...) i sveta (SAD, Kanada, Kina, Mongolija). Blizu 9500 pevača bilo je do sada u članstvu hora, među kojima su neki od njih postali ugledni članovi Opere sa bogatim međunarodnim karijerama (Radmila Bakočević, Miroslav Čangalović, Biserka Cvejić, Zoran Mojsilović, Drago Starc ...). Horom AKUD-a `Ivo Lola Ribar` dirigovali su vrhunski umetnici, koji su to kasnije potvrđivali u radu sa profesionalnim ansamblima, a kroz istoriju to su bili: Borivoje Simić, Borislav Pašćan, Dušan Skovran, Milan Bajšanski, Miloje Nikolić, Dušan Maksimović- Dumaks, Jovan Šainović, Ivo Dražinić, Vesna Šouc, Milovan Pančić, Dragana Radaković, Zorica Mitev, Olivera Sekulić- Barac, Milica Tišma. Od 2010. godine horom ponovo diriguje Milovan Pančić, dirigent za čije je vreme hor imao najviše uspeha na domaćoj i međunarodnoj sceni. Hor je snimio nekoliko LP ploča i CD-ova u produkciji PGP RTS-a. Takođe, hor `Lola` je u svoju biografiju ubeležio i koncertna izvođenja kapitalnih dela kao što su: IX Betovenova Simfonija, Foreov Rekvijem, Ratni rekvijem - B. Britna, Karmina Burana - Karla Orfa, Mocartov Rekvijem, Betovenova Misa u Ce- duru, kao i operete Slepi Miš- Johana Štrausa. Danas hor na repertoaru ima sva značajnija dela srpskih, ruskih, bugarskih, kao i dela drugih evropskih i svetskih kompozitora. Takođe, prisutan je na svim značajnim kulturnim manifestacijama u Srbiji, počev od BEMUS-a, Mokranjčenjvih dana, Sv. Simeonovskih i Svetosavskih svečanih akademija, IHS-a u Nišu i drugim važnim državnim obeležavanjima, negujući autentični vokalni izraz i delikatni zvuk. Hor je osvojio više od 300 različitih priznanja, od kojih se posebno izdvajaju prve nagrade na međunarodnim festivalima u Pragu, Arecu, Kaselu, Kardici, Prevezi, Langolenu, Londonu, Moskvi, Parizu, Bratislavi, Kopenhagenu, Varni, Debrecinu, Negotinu, Nišu, Prijedoru, Bijeljini. Veliki broj vrhunskih umetnika ponikao je i prošao kroz sekcije “Lole“. Hor Biserka Cvejić Bogdan Babić Dušan Skovran Dušan Maksimović Dumaks Ivo Dražinić Mia Matković Miroslav Čangalović Radmila Bakočević Vesna Šouc Milovan Pančić

18 x 24 cm AKUD „Lola“ osnovano je 1944. godine kao Omladinsko kulturno - umetničko društvo „Ivo Lola Ribar“, odmah nakon oslobođenja Beograda. Društvo je dobilo ime po Ivi Loli Ribaru, popularnom omladinskom i studentskom rukovodiocu u predratnom i ratnom periodu, koji je poginuo u 27-oj godini, 1943. godine na Glamoč Polju, u današnjoj Bosni i Hercegovini. Lola je bio briljantan učenik i student, vrstan govornik, pismen momak iz ugledne beogradske porodice, a otac mu je bio predsednik Narodne skupštine Kraljevine Jugoslavije. U novijem periodu, Društvo je od omladinskog u svom nazivu preraslo u akademsko, imajući u vidu da su većina članova budući ili sadašnji studenti. Društvo u javnosti koristi naziv „Lola“, jer taj pojam u našem narodu označava čoveka koji voli da zaigra, zapeva i zasvira. Kolo srpskih sestara je po komunističkoj okupaciji Beograda ukinuto, zbog velikosrpskog i buržoaskog karaktera, a njihova zgrada, Dom Kola srpskih sestara u Resavskoj ulici, je dodeljen novoosnovanom KUD-u Lola. Hor AKUD-a `Ivo Lola Ribar` iz Beograda (1944) jedan je od najznačajnih horskih ansambala u Srbiji. Kroz sedamdesedvogodišnje postojanje izveo je više od 3200 koncerata širom Evrope (V. Britanija, Španija, Švajcarska, Francuska, Nemačka, Austrija, Italija, Rusija, Švedska, Grčka...) i sveta (SAD, Kanada, Kina, Mongolija). Blizu 9500 pevača bilo je do sada u članstvu hora, među kojima su neki od njih postali ugledni članovi Opere sa bogatim međunarodnim karijerama (Radmila Bakočević, Miroslav Čangalović, Biserka Cvejić, Zoran Mojsilović, Drago Starc ...). Horom AKUD-a `Ivo Lola Ribar` dirigovali su vrhunski umetnici, koji su to kasnije potvrđivali u radu sa profesionalnim ansamblima, a kroz istoriju to su bili: Borivoje Simić, Borislav Pašćan, Dušan Skovran, Milan Bajšanski, Miloje Nikolić, Dušan Maksimović- Dumaks, Jovan Šainović, Ivo Dražinić, Vesna Šouc, Milovan Pančić, Dragana Radaković, Zorica Mitev, Olivera Sekulić- Barac, Milica Tišma. Od 2010. godine horom ponovo diriguje Milovan Pančić, dirigent za čije je vreme hor imao najviše uspeha na domaćoj i međunarodnoj sceni. Hor je snimio nekoliko LP ploča i CD-ova u produkciji PGP RTS-a. Takođe, hor `Lola` je u svoju biografiju ubeležio i koncertna izvođenja kapitalnih dela kao što su: IX Betovenova Simfonija, Foreov Rekvijem, Ratni rekvijem - B. Britna, Karmina Burana - Karla Orfa, Mocartov Rekvijem, Betovenova Misa u Ce- duru, kao i operete Slepi Miš- Johana Štrausa. Danas hor na repertoaru ima sva značajnija dela srpskih, ruskih, bugarskih, kao i dela drugih evropskih i svetskih kompozitora. Takođe, prisutan je na svim značajnim kulturnim manifestacijama u Srbiji, počev od BEMUS-a, Mokranjčenjvih dana, Sv. Simeonovskih i Svetosavskih svečanih akademija, IHS-a u Nišu i drugim važnim državnim obeležavanjima, negujući autentični vokalni izraz i delikatni zvuk. Hor je osvojio više od 300 različitih priznanja, od kojih se posebno izdvajaju prve nagrade na međunarodnim festivalima u Pragu, Arecu, Kaselu, Kardici, Prevezi, Langolenu, Londonu, Moskvi, Parizu, Bratislavi, Kopenhagenu, Varni, Debrecinu, Negotinu, Nišu, Prijedoru, Bijeljini. Veliki broj vrhunskih umetnika ponikao je i prošao kroz sekcije “Lole“. Hor Biserka Cvejić Bogdan Babić Dušan Skovran Dušan Maksimović Dumaks Ivo Dražinić Mia Matković Miroslav Čangalović Radmila Bakočević Vesna Šouc Milovan Pančić

Stanje kao na fotografijama 49cm x 69cm H.M.S. Defiant (objavljen kao Damn the Defiant! U Sjedinjenim Državama ) britanski je pomorski rat CinemaScope i Technicolor film iz 1962. godine u kojem glume Alec Guinness i Dirk Bogarde. Priča priču o pobuni na fiktivnom brodu s naslova u vrijeme pobune Spithead. Režirao ga je Lewis Gilbert, scenarij Nigel Kneale iz romana Franca Tilsleyja Pobuna (1958.). Film je svoju svjetsku premijeru imao na trgu Odeon Leicester na londonskom West Endu 22. veljače 1962. Directed by Lewis Gilbert Screenplay by Nigel Kneale Edmund H. North Based on Mutiny 1958 novel by Frank Tilsley Produced by John Brabourne Starring Alec Guinness Dirk Bogarde Anthony Quayle Maurice Denham Nigel Stock Cinematography Christopher Challis Edited by Peter R. Hunt Music by Clifton Parker Production company G.W. Films Ltd Distributed by Columbia Pictures Release date 22 February 1962 (London) 15 April 1962 (UK) 19 September 1962 (USA) Running time 101 minutes Country United Kingdom Language English Alec Guinness as Captain Crawford Dirk Bogarde as Lieutenant Scott-Padget Anthony Quayle as Vizard Maurice Denham as Mr. Goss (Ship`s Surgeon) Nigel Stock as Senior Midshipman Kilpatrick Richard Carpenter as Lieutenant Ponsonby Peter Gill as Lieutenant D`Arblay David Robinson as Midshipman Harvey Crawford Robin Stewart as Midshipman Pardoe Ray Brooks as Hayes Peter Greenspan as Johnson Tom Bell as Evans Murray Melvin as Percival Wagstaffe Victor Maddern as Bosun Dawlish Bryan Pringle as Marine Sergeant Kneebone Johnny Briggs as Wheatley Brian Phelan as Grimshaw Toke Townley as Silly Billy Declan Mulholland as Morrison Walter Fitzgerald as Admiral Jackson Joy Shelton as Mrs. Crawford Anthony Oliver as Tavern Leader Russell Napier as Flag Captain Michael Coles as Flag Lieutenant Andre Maranne as Colonel Giraud James Bolam as Midshipman Assisting in Operation `Films and Filming rekli su da je to deveti najpopularniji film u Velikoj Britaniji za godinu koja je završila 31. listopada 1962. nakon The Guns of Navarone, Dr No, The Young Ones, Only Two Can Play, The Road to Hong Kong, Spartacus, The Comancheros i Blue Hawaii, i ispred Pirates of Blood River. Originalan filmski plakat Avala Genex

422 Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Fali 24 slicice 76 od 100 Volter Elajas Dizni (engl. Walter Elias Disney; Čikago, 5. decembar 1901 — Berbank, 15. decembar 1966) bio je američki filmski producent, režiser, scenarista i animator. Jedan je od najpoznatijih producenata pokretnih slika u svetu, bio je crtač strip svezaka i novinskih stripova. Stvorio je zabavni park Diznilend, a zajedno sa svojim bratom Rojem Diznijem je osnovao Produkciju Volta Diznija (Walt Disney Productions), danas poznatu kao Kompanija „Volt Dizni” (The Walt Disney Company). Rođen je 5. decembra 1901. godine u Čikagu na aveniji Trip, kao četvrto dete Elajasa Diznija i Flore Kol. Imao je trojicu starije braće Herberta, Rejmonda i Roja Olivera, i mlađu sestru, Rut Floru. Otac se bavio stočarstvom i voćarstvom, poreklom je iz Misurija iz irsko-kanadske porodice, dok su majčini preci bili doseljenici iz Nemačke. Volt je dobio ime po porodičnom svešteniku Voltu Paru.[1][2] Otac je kupio imanje u blizini mesta Marselin (Misuri), gde se cela porodica preselila 1906. godine, kada mu je bilo 5 godina. U blizini se nalazilo i imanje strica Roberta, od nekoliko stotina hektara. Nekoliko meseci kasnije, dva najstarija brata Herbert i Rejmond su se vratili u Čikago, dok je treći brat Roj ostao da radi na imanju. Tako je Volter često morao da se igra sam, a njegovo društvo su činile domaće životinje.[3] Sklonost prema crtanju pokazivao je vrlo rano, a njegov prvi učitelj bio je komšija i porodični prijatelj dr Šervurd. Već sa sedam godina naplaćivao je crteže, koje je pravio po komšiluku.[3] U leto 1910 porodica se preselila u Kanzas, a zatim 1917. su se ponovo vratili u Čikago gde je pohađao srednju školu. Mladost Istovremeno sa srednjom školom koju je upisao u Čikagu, noću je pohađao je Akademiju lepih umetnosti (engl. Chicago Art Institute) i počeo da crta stripove za školske novine, sa crtežima uglavnom rodoljubive tematike. Njegov učitelj je bio tada poznati novinski crtač stripova i karikaturista Liroj Goset. Sa 16 godina, pred kraj Prvog svetskog rata, ispisao se iz škole i odlučio da se prijavi za vojsku, ali kako je bio maloletan, nisu ga primili, pa se priključio američkom ogranku Crvenog krsta u Francuskoj, gde je bio vozač hitne pomoći, nije učestvovao u borbama.[1][3] Osnivanje studija 3:23 Newman Laugh-O-Gram (1921) Po povratku u SAD, uz pomoć brata Roja Olivera, zaposlio se kao ilustrator u Kanzas Sitiju, gde je upoznao Juba Iverksa (engl. Ub Iwerks), sa kojim se sprijateljio i osnovao prvo preduzeće[1] Ajverks i Dizni, komercijalni umetnici[2], za crtanje reklama[3]. Ubrzo su ga pozvali iz kanzaške filmske kompanije da radi za njih, što je prihvatio, uz uslov da sa sobom dovede i svoju firmu. Zatim je osnovao još jedno filmsko preduzeće, koje je počelo da pravi crtane filmove, čija je glavna junakinja bila „Alisa u zemlji čuda”. Međutim, ovo preduzeće je propalo, posle čega se 1923. godine preselio u Los Anđeles, gde je uz pomoć strica Roberta i brata Roja osnovao filmski studio, koji najpre nosio ime Studio braće Dizni (engl. Disney Brothers Studio).[2] Sa dvadeset četiri godine Volt Dizni je stvorio svoj prvi originalan crtani lik: zeca Osvalda, ali mu ga je „Univerzal studio” oteo.[4] Ceo posao su započeli u garaži sa kamerom koju su kupili od pozajmljenih para, a vremenom su počele da stižu ponude, pa su zaposlili i nekoliko ljudi, a zatim su osnovali veći Volt Dizni studio (engl. „Walt Disney Studio”).[2][3] Posao oko distribucije crtanih filmova od 1930. godine preuzelo je preduzeće „Kolumbija pikčers”.[5] Sa svojim preduzećem, Dizni je nekoliko puta bio na ivici propasti, ali bi posle svake krize ono postajalo sve moćnije i veće.[2] Studio je i dalje jedna od najuspešnijih kompanija u SAD i na svetu. Porodica Bio je vredan i porodičan čovek. Sa dvadeset četiri godine se oženio s Lilijan Baunds, jednom od zaposlenih u odeljenju za bojenje u njegovom studiju. Oni su posle više godina braka dobili kćerku Dajanu Mari (1933—2013), a potom su usvojili i Šeron Me[2] (1936—1993). Dajana se kasnije udala za Rona Milera, bivšeg predsednika očeve firme i oni su zajedno imali sedmoro dece. Šaron je imala troje dece i umrla je 1993. godine.[3] Dugometražni filmovi „Snežana i sedam patuljaka” je bio prvi dugometražni animirani mjuzikl u produkciji Volta Diznija. Do tada su u Diznijevoj produkciji realizovani samo kratki animirani filmovi i serije. To je istovremno i prvi dugometražni animirani film u istoriji filmske produkcije u Americi proizveden u punom koloru, kao i deseti najkomercijalniji film 20. veka. Rad na filmu je započeo početkom 1934. Najveći deo filma režirao je Dejvid Hend, dok je grupa drugih režisera samo pojedinačne sekvence. Volt Dizni se od samog početka suočio sa problemima, pošto su njegov brat i poslovni partner Roj kao i supruga Lilijan pokušavali da ga odvrate od te ideje, dok se on nadao da će na ovaj način proširiti ugled studija i povećati prihode, u čemu je na kraju i uspeo. Međutim, da bi obezbijedio novac morao je svoju kuću da stavi pod hipoteku. Film je premijerno je prikazan 21. decembra 1937. u Holivudu (Los Anđelesu), a na redovnom bioskopskom repertoaru u Americi našao se u februara 1938. godine.[6] S obizorom da je pravljen za vreme Velike depresije, troškovi za njegovu produkciju, koji su od planiranih 250 hiljada dostigli sumu od 1,5 miliona dolara, predstavljali su ogroman iznos.[3] Godine 1989. film je postavljen u Nacionalni filmski registar SAD i ocenjen je kao delo od kulturnog istorijskog i estetskog značaja.[6] Tokom narednih pet godina, dovršeno je još nekoliko animiraniih filmova pravljenim po klasičnim bajkama, kao što su: Pinokio, Fantazije (1940), Dambo (1941) i Bambi (1942).[3] Drugi svetski rat Film Fantazija, koji je završen 1940. godine je doživeo krah na bioskopskim blagajnama. Prema nekim autorima, ovaj neuspeh se može dugovati činjenici da je tih godina veliki deo tržišta bio zahvaćen ratom, a sa druge strane, film je baziran na oziljnim temama klasične muzike, što nije prihvaćeno u širokim slojevima publike. Osim toga, krajem 1940. godine organizovan je i veliki štrajk radnika, za koje je Dizni optuživao komuniste. Tako da se firma, sa novoizgrađenim studijima našla se u otežanoj finansijskoj situaciji. Iz tog razloga bila joj je potrebna pomoć države.[7][8] Diznija je država najpre bio angažovala u poboljšavanju imidža SAD i uspotavljanja boljih odnosa sa zemljama Južne Amerike. Početkom 1941. godine organizovana je desetonedeljna turneja po Brazilu, Argentini, Peruu i Čileu, u kojoj su učestvovali Dizni, njegova žena i još 16 njegovih vrhunskih umetnika, režisera, crtača i kompozitora. Kao rezultat ove turneje, sledeće godine nastao je 43-minutni dugometražni film pod nazivom Saludos Amigos, podeljen u četiri epizode, za svaku zemlju po jedna. Na taj način, stanovnici ovih južnoameričkih država imali su mogućnost da vide Diznijeve junake u svojoj sredini, dok je građanima SAD pružena mogućnost da upoznaju svet pun bogate kulture, tradicije, flore i faune, koji je za većinu do tada bio nedovoljno poznat.[8] U Drugom svetskom ratu Američki Kongres je odobrio Diznijevom preduzeću kredit od 250 miliona dolara za izradu propagandnih plakata, oznake jedinica, crtane filmove sa patriotski porukama i podršku američkim [9] ili savezničkim vojnicima u ratu.[10] Još pre nego što su SAD ušle u rat, za obuku mehaničara u fabrici vojnih aviona napravljen je film Četiri metode zakivanja (engl. Four Methods of Flush Riveting), koji se i danas uzima kao model obrazovnog animiranog filma. Za kanadsku vladu je uradio dva niskobudžetna filma za promociju prodaje ratnih obveznica. Od napada na Perl Harbor 7. decembra 1941. godine, najveći deo produkcije Diznijevog studija, radio je isključivo za američku vladu. No, proizvodi sa likom Volta Diznija i njegovih junaka mogli su se naći na obe strane fronta, pa je tako Mikijev lik stajao i na nekoliko nemačkih podmornica, koje su operisale na Atlantiku.[11] Poznato je da su Hitler i Gebels bili veliki fanovi Diznijevih filmova koje su često gledali u privatnosti svojih odaja, dok je zvanično ova produkcija bila zabranjena za prikazivanje u bioskopima.[12] Diznijev studio nije jedini studio angažovan u ratu, neki filmovi su rađeni u zajednikoj produkciji, zbog čega nije poznat tačan broj filmova koje je ovaj studio proizveo u cilju ratne propagande. U cilju promovisanja vojske, i vojničkog života napravljen je niz filmova o Pajinom vojničkom životu, kao što su: „Paja je regrutovan”, „Nebeski vojnik”, „Odbrana zemlje”, „Patak komandos” i drugi.[13] Pluton je takođe bio glavni junak u dva filma ove namene. U jednom „Armijska maskota”, Pluton je prikazan kao dobro hranjena i pažena maskota u vojnom logoru, a u drugom „Vojnik Pluton” maršira i bori se da sačuva top od veverica Čipa i Dejla, koji pokušavaju da ga upotrebe za razbijanje oraha. Šilja je imao glavne uloge u filmovima: „Sredstva za pobedu”, u kome se bori sa nestašicom goriva i guma u Americi usled rata, te pokušava da nađe alternativni način prevoza, a u drugom u „Kako se postaje mornar” prikazana je istorija američke ratne mornarice.[14] U vreme produkcije filma „Maza i Lunja”, 15. juna 1955. godine otvoren je Dizniled.[3] Karakter Potpisana fotografija Volta Diznija tokom šetnje po Berlinu, deo kolekcije u Adligatu Mada su pod njegovim rukovodstvom nastali nezaboravni crtani filmovi namenjeni deci, Dizni je, prema nekim autorima ostao zapamćen kao rasista, antisemita i pobornik nejednakosti među polovima. Tako na primer, njegovi crtači su mogli da budu isključivo muškarci, dok je žene zapošljavao u odeljenju za bojenje slika, pa čak i tako one su dobijale otkaz posle navršene 30 godine.[15] Obavljao je i funkciju potpredsednika organizacije formirane 1944. pod nazivom „Filmsko udruženje za očuvanje američkih ideala”, izrazito antikomunističke organizacije, koja je okupljala desno orijentisane ličnosti iz filmske industrije, kao što su Gari Kuper, Klerk Gejbl, Barbara Stenvik, Džon Vejn. Pred kraj života je tvrdio da slava nije nikakvo preimućstvo, olakšanje, pa ni sreća u životu.[2] Diznijeva javna ličnost se veoma razlikovala od njegove stvarne ličnosti. Dramski pisac Robert E. Šervud opisao ga je kao „skoro bolno stidljivog ... samouveren` i samozatajan.[16] Prema njegovom biografu Ričardu Šikelu, Dizni je skrivao svoju stidljivu i nesigurnu ličnost iza svog javnog identiteta.[17] Kimbol tvrdi da je Dizni `igrao ulogu stidljivog tajkuna koji je bio posramljen`. u javnosti“ i znao da to čini.[18] Dizni je priznao fasadu i rekao prijatelju da „ja nisam Volt Dizni. Radim mnogo stvari koje Volt Dizni ne bi uradio. Volt Dizni ne puši, pušim. Volt Dizni ne pije. pijem.“ Stavovi o Dizniju i njegovom radu su se menjali tokom decenija, a bilo je i polarizovanih mišljenja.[19] Mark Langer, u Američkom rečniku nacionalne biografije, piše da su ga „Ranije ocene o Dizniju hvalile kao patriotu, narodnog umetnika i popularizatora kulture. U novije vreme, Dizni se smatra paradigmom američkog imperijalizma i netolerancije, kao i ponižavanjem kulture.“[20] Stiven Vots je napisao da neki prozivaju Diznija „kao ciničnog manipulatora kulturnih i komercijalnih formula“,[19] dok PBS beleži da su kritičari osuđivali njegov rad zbog njegove „glatke fasade sentimentalnosti i tvrdoglavog optimizma, zbog dobrog osećaja ponovnog pisanja američke istorije“. Bolest i smrt Grob Volta Diznija na groblju Forest Lawn u Glendejlu, Okrug Los Anđeles Oboleo je od raka pluća 1966. godine, pa mu je odstranjeno levo plućno krilo. Umro je u šezdeset petoj godini života, posle operacije, 15. decembra 1966. godine, u bolnici u Berbanku, nedaleko od studija. Kremiran je i sahranjen u Memorijalnom parku u Glendejl u Kaliforniji. Po njegovoj izričitoj volji, nije organizovana javna sahrana.[2][21] Nagrade Za svoj rad dobio je ukupno 950 priznanja širom sveta.[3] Osvojio je dvadeset Oskara, od čega su tri posebna, a jedan mu je dodeljen posthumno, što je inače najveći broj Oskara za nekog filmskog umetnika.[1] Prvi animirani film u istoriji kinematografije koji je osvojio nagradu Američke akademije, upravo je Diznijev film „Cveće i drveće” iz 1932. godine.[2] Godine 1935, Dizni je nagrađen Ordenom Lige naroda za veliki umetnički doprinos. Nagrađen je i Predsedničkom medaljom za slobodu.[1] Junaci diznijevih stripova i crtanih filmova Američka poštanska markica sa likom Vilta Diznija, 1968. Najpoznatiji likovi diznijevih stripova i crtanih filmova su: Paja Patak, Pata, Vlaja, Raja i Gaja, Baja Patak, Miki Maus, Mini Maus, Mića, Belka, Horacije, Pluton, Hromi Daba, Šilja, Cakani Caja, Crna Mrlja.

Db Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Fali 16 slicica! 84 od 100 Volter Elajas Dizni (engl. Walter Elias Disney; Čikago, 5. decembar 1901 — Berbank, 15. decembar 1966) bio je američki filmski producent, režiser, scenarista i animator. Jedan je od najpoznatijih producenata pokretnih slika u svetu, bio je crtač strip svezaka i novinskih stripova. Stvorio je zabavni park Diznilend, a zajedno sa svojim bratom Rojem Diznijem je osnovao Produkciju Volta Diznija (Walt Disney Productions), danas poznatu kao Kompanija „Volt Dizni” (The Walt Disney Company). Rođen je 5. decembra 1901. godine u Čikagu na aveniji Trip, kao četvrto dete Elajasa Diznija i Flore Kol. Imao je trojicu starije braće Herberta, Rejmonda i Roja Olivera, i mlađu sestru, Rut Floru. Otac se bavio stočarstvom i voćarstvom, poreklom je iz Misurija iz irsko-kanadske porodice, dok su majčini preci bili doseljenici iz Nemačke. Volt je dobio ime po porodičnom svešteniku Voltu Paru.[1][2] Otac je kupio imanje u blizini mesta Marselin (Misuri), gde se cela porodica preselila 1906. godine, kada mu je bilo 5 godina. U blizini se nalazilo i imanje strica Roberta, od nekoliko stotina hektara. Nekoliko meseci kasnije, dva najstarija brata Herbert i Rejmond su se vratili u Čikago, dok je treći brat Roj ostao da radi na imanju. Tako je Volter često morao da se igra sam, a njegovo društvo su činile domaće životinje.[3] Sklonost prema crtanju pokazivao je vrlo rano, a njegov prvi učitelj bio je komšija i porodični prijatelj dr Šervurd. Već sa sedam godina naplaćivao je crteže, koje je pravio po komšiluku.[3] U leto 1910 porodica se preselila u Kanzas, a zatim 1917. su se ponovo vratili u Čikago gde je pohađao srednju školu. Mladost Istovremeno sa srednjom školom koju je upisao u Čikagu, noću je pohađao je Akademiju lepih umetnosti (engl. Chicago Art Institute) i počeo da crta stripove za školske novine, sa crtežima uglavnom rodoljubive tematike. Njegov učitelj je bio tada poznati novinski crtač stripova i karikaturista Liroj Goset. Sa 16 godina, pred kraj Prvog svetskog rata, ispisao se iz škole i odlučio da se prijavi za vojsku, ali kako je bio maloletan, nisu ga primili, pa se priključio američkom ogranku Crvenog krsta u Francuskoj, gde je bio vozač hitne pomoći, nije učestvovao u borbama.[1][3] Osnivanje studija 3:23 Newman Laugh-O-Gram (1921) Po povratku u SAD, uz pomoć brata Roja Olivera, zaposlio se kao ilustrator u Kanzas Sitiju, gde je upoznao Juba Iverksa (engl. Ub Iwerks), sa kojim se sprijateljio i osnovao prvo preduzeće[1] Ajverks i Dizni, komercijalni umetnici[2], za crtanje reklama[3]. Ubrzo su ga pozvali iz kanzaške filmske kompanije da radi za njih, što je prihvatio, uz uslov da sa sobom dovede i svoju firmu. Zatim je osnovao još jedno filmsko preduzeće, koje je počelo da pravi crtane filmove, čija je glavna junakinja bila „Alisa u zemlji čuda”. Međutim, ovo preduzeće je propalo, posle čega se 1923. godine preselio u Los Anđeles, gde je uz pomoć strica Roberta i brata Roja osnovao filmski studio, koji najpre nosio ime Studio braće Dizni (engl. Disney Brothers Studio).[2] Sa dvadeset četiri godine Volt Dizni je stvorio svoj prvi originalan crtani lik: zeca Osvalda, ali mu ga je „Univerzal studio” oteo.[4] Ceo posao su započeli u garaži sa kamerom koju su kupili od pozajmljenih para, a vremenom su počele da stižu ponude, pa su zaposlili i nekoliko ljudi, a zatim su osnovali veći Volt Dizni studio (engl. „Walt Disney Studio”).[2][3] Posao oko distribucije crtanih filmova od 1930. godine preuzelo je preduzeće „Kolumbija pikčers”.[5] Sa svojim preduzećem, Dizni je nekoliko puta bio na ivici propasti, ali bi posle svake krize ono postajalo sve moćnije i veće.[2] Studio je i dalje jedna od najuspešnijih kompanija u SAD i na svetu. Porodica Bio je vredan i porodičan čovek. Sa dvadeset četiri godine se oženio s Lilijan Baunds, jednom od zaposlenih u odeljenju za bojenje u njegovom studiju. Oni su posle više godina braka dobili kćerku Dajanu Mari (1933—2013), a potom su usvojili i Šeron Me[2] (1936—1993). Dajana se kasnije udala za Rona Milera, bivšeg predsednika očeve firme i oni su zajedno imali sedmoro dece. Šaron je imala troje dece i umrla je 1993. godine.[3] Dugometražni filmovi „Snežana i sedam patuljaka” je bio prvi dugometražni animirani mjuzikl u produkciji Volta Diznija. Do tada su u Diznijevoj produkciji realizovani samo kratki animirani filmovi i serije. To je istovremno i prvi dugometražni animirani film u istoriji filmske produkcije u Americi proizveden u punom koloru, kao i deseti najkomercijalniji film 20. veka. Rad na filmu je započeo početkom 1934. Najveći deo filma režirao je Dejvid Hend, dok je grupa drugih režisera samo pojedinačne sekvence. Volt Dizni se od samog početka suočio sa problemima, pošto su njegov brat i poslovni partner Roj kao i supruga Lilijan pokušavali da ga odvrate od te ideje, dok se on nadao da će na ovaj način proširiti ugled studija i povećati prihode, u čemu je na kraju i uspeo. Međutim, da bi obezbijedio novac morao je svoju kuću da stavi pod hipoteku. Film je premijerno je prikazan 21. decembra 1937. u Holivudu (Los Anđelesu), a na redovnom bioskopskom repertoaru u Americi našao se u februara 1938. godine.[6] S obizorom da je pravljen za vreme Velike depresije, troškovi za njegovu produkciju, koji su od planiranih 250 hiljada dostigli sumu od 1,5 miliona dolara, predstavljali su ogroman iznos.[3] Godine 1989. film je postavljen u Nacionalni filmski registar SAD i ocenjen je kao delo od kulturnog istorijskog i estetskog značaja.[6] Tokom narednih pet godina, dovršeno je još nekoliko animiraniih filmova pravljenim po klasičnim bajkama, kao što su: Pinokio, Fantazije (1940), Dambo (1941) i Bambi (1942).[3] Drugi svetski rat Film Fantazija, koji je završen 1940. godine je doživeo krah na bioskopskim blagajnama. Prema nekim autorima, ovaj neuspeh se može dugovati činjenici da je tih godina veliki deo tržišta bio zahvaćen ratom, a sa druge strane, film je baziran na oziljnim temama klasične muzike, što nije prihvaćeno u širokim slojevima publike. Osim toga, krajem 1940. godine organizovan je i veliki štrajk radnika, za koje je Dizni optuživao komuniste. Tako da se firma, sa novoizgrađenim studijima našla se u otežanoj finansijskoj situaciji. Iz tog razloga bila joj je potrebna pomoć države.[7][8] Diznija je država najpre bio angažovala u poboljšavanju imidža SAD i uspotavljanja boljih odnosa sa zemljama Južne Amerike. Početkom 1941. godine organizovana je desetonedeljna turneja po Brazilu, Argentini, Peruu i Čileu, u kojoj su učestvovali Dizni, njegova žena i još 16 njegovih vrhunskih umetnika, režisera, crtača i kompozitora. Kao rezultat ove turneje, sledeće godine nastao je 43-minutni dugometražni film pod nazivom Saludos Amigos, podeljen u četiri epizode, za svaku zemlju po jedna. Na taj način, stanovnici ovih južnoameričkih država imali su mogućnost da vide Diznijeve junake u svojoj sredini, dok je građanima SAD pružena mogućnost da upoznaju svet pun bogate kulture, tradicije, flore i faune, koji je za većinu do tada bio nedovoljno poznat.[8] U Drugom svetskom ratu Američki Kongres je odobrio Diznijevom preduzeću kredit od 250 miliona dolara za izradu propagandnih plakata, oznake jedinica, crtane filmove sa patriotski porukama i podršku američkim [9] ili savezničkim vojnicima u ratu.[10] Još pre nego što su SAD ušle u rat, za obuku mehaničara u fabrici vojnih aviona napravljen je film Četiri metode zakivanja (engl. Four Methods of Flush Riveting), koji se i danas uzima kao model obrazovnog animiranog filma. Za kanadsku vladu je uradio dva niskobudžetna filma za promociju prodaje ratnih obveznica. Od napada na Perl Harbor 7. decembra 1941. godine, najveći deo produkcije Diznijevog studija, radio je isključivo za američku vladu. No, proizvodi sa likom Volta Diznija i njegovih junaka mogli su se naći na obe strane fronta, pa je tako Mikijev lik stajao i na nekoliko nemačkih podmornica, koje su operisale na Atlantiku.[11] Poznato je da su Hitler i Gebels bili veliki fanovi Diznijevih filmova koje su često gledali u privatnosti svojih odaja, dok je zvanično ova produkcija bila zabranjena za prikazivanje u bioskopima.[12] Diznijev studio nije jedini studio angažovan u ratu, neki filmovi su rađeni u zajednikoj produkciji, zbog čega nije poznat tačan broj filmova koje je ovaj studio proizveo u cilju ratne propagande. U cilju promovisanja vojske, i vojničkog života napravljen je niz filmova o Pajinom vojničkom životu, kao što su: „Paja je regrutovan”, „Nebeski vojnik”, „Odbrana zemlje”, „Patak komandos” i drugi.[13] Pluton je takođe bio glavni junak u dva filma ove namene. U jednom „Armijska maskota”, Pluton je prikazan kao dobro hranjena i pažena maskota u vojnom logoru, a u drugom „Vojnik Pluton” maršira i bori se da sačuva top od veverica Čipa i Dejla, koji pokušavaju da ga upotrebe za razbijanje oraha. Šilja je imao glavne uloge u filmovima: „Sredstva za pobedu”, u kome se bori sa nestašicom goriva i guma u Americi usled rata, te pokušava da nađe alternativni način prevoza, a u drugom u „Kako se postaje mornar” prikazana je istorija američke ratne mornarice.[14] U vreme produkcije filma „Maza i Lunja”, 15. juna 1955. godine otvoren je Dizniled.[3] Karakter Potpisana fotografija Volta Diznija tokom šetnje po Berlinu, deo kolekcije u Adligatu Mada su pod njegovim rukovodstvom nastali nezaboravni crtani filmovi namenjeni deci, Dizni je, prema nekim autorima ostao zapamćen kao rasista, antisemita i pobornik nejednakosti među polovima. Tako na primer, njegovi crtači su mogli da budu isključivo muškarci, dok je žene zapošljavao u odeljenju za bojenje slika, pa čak i tako one su dobijale otkaz posle navršene 30 godine.[15] Obavljao je i funkciju potpredsednika organizacije formirane 1944. pod nazivom „Filmsko udruženje za očuvanje američkih ideala”, izrazito antikomunističke organizacije, koja je okupljala desno orijentisane ličnosti iz filmske industrije, kao što su Gari Kuper, Klerk Gejbl, Barbara Stenvik, Džon Vejn. Pred kraj života je tvrdio da slava nije nikakvo preimućstvo, olakšanje, pa ni sreća u životu.[2] Diznijeva javna ličnost se veoma razlikovala od njegove stvarne ličnosti. Dramski pisac Robert E. Šervud opisao ga je kao „skoro bolno stidljivog ... samouveren` i samozatajan.[16] Prema njegovom biografu Ričardu Šikelu, Dizni je skrivao svoju stidljivu i nesigurnu ličnost iza svog javnog identiteta.[17] Kimbol tvrdi da je Dizni `igrao ulogu stidljivog tajkuna koji je bio posramljen`. u javnosti“ i znao da to čini.[18] Dizni je priznao fasadu i rekao prijatelju da „ja nisam Volt Dizni. Radim mnogo stvari koje Volt Dizni ne bi uradio. Volt Dizni ne puši, pušim. Volt Dizni ne pije. pijem.“ Stavovi o Dizniju i njegovom radu su se menjali tokom decenija, a bilo je i polarizovanih mišljenja.[19] Mark Langer, u Američkom rečniku nacionalne biografije, piše da su ga „Ranije ocene o Dizniju hvalile kao patriotu, narodnog umetnika i popularizatora kulture. U novije vreme, Dizni se smatra paradigmom američkog imperijalizma i netolerancije, kao i ponižavanjem kulture.“[20] Stiven Vots je napisao da neki prozivaju Diznija „kao ciničnog manipulatora kulturnih i komercijalnih formula“,[19] dok PBS beleži da su kritičari osuđivali njegov rad zbog njegove „glatke fasade sentimentalnosti i tvrdoglavog optimizma, zbog dobrog osećaja ponovnog pisanja američke istorije“. Bolest i smrt Grob Volta Diznija na groblju Forest Lawn u Glendejlu, Okrug Los Anđeles Oboleo je od raka pluća 1966. godine, pa mu je odstranjeno levo plućno krilo. Umro je u šezdeset petoj godini života, posle operacije, 15. decembra 1966. godine, u bolnici u Berbanku, nedaleko od studija. Kremiran je i sahranjen u Memorijalnom parku u Glendejl u Kaliforniji. Po njegovoj izričitoj volji, nije organizovana javna sahrana.[2][21] Nagrade Za svoj rad dobio je ukupno 950 priznanja širom sveta.[3] Osvojio je dvadeset Oskara, od čega su tri posebna, a jedan mu je dodeljen posthumno, što je inače najveći broj Oskara za nekog filmskog umetnika.[1] Prvi animirani film u istoriji kinematografije koji je osvojio nagradu Američke akademije, upravo je Diznijev film „Cveće i drveće” iz 1932. godine.[2] Godine 1935, Dizni je nagrađen Ordenom Lige naroda za veliki umetnički doprinos. Nagrađen je i Predsedničkom medaljom za slobodu.[1] Junaci diznijevih stripova i crtanih filmova Američka poštanska markica sa likom Vilta Diznija, 1968. Najpoznatiji likovi diznijevih stripova i crtanih filmova su: Paja Patak, Pata, Vlaja, Raja i Gaja, Baja Patak, Miki Maus, Mini Maus, Mića, Belka, Horacije, Pluton, Hromi Daba, Šilja, Cakani Caja, Crna Mrlja.

48 x 68 cm 2 x presavijen movie poster Broken Arrow is a Western film released in 1950. Shot in Technicolor, it was directed by Delmer Daves and starred James Stewart as Tom Jeffords and Jeff Chandler as Cochise. The film is based on these historical figures but fictionalizes their story in dramatized form. It was nominated for three Academy Awards, and won a Golden Globe award for Best Film Promoting International Understanding. Film historians have said that the movie was one of the first major Westerns since the Second World War to portray the Indians sympathetically. Tom Jeffords comes across a wounded, 14-year-old Apache boy dying from buckshot wounds in his back. Jeffords gives the boy water and treats his wounds. The boy`s tribesmen appear and are at first hostile but decide to let Jeffords go free. However, when a group of gold prospectors approaches, the Apache gag Jeffords and tie him to a tree. Helpless, he watches as they attack the prospectors and torture the survivors. The warriors then let him go but warn him not to enter Apache territory again. When Jeffords returns to Tucson, he encounters a prospector who escaped the ambush. He corrects a man`s exaggerated account of the attack, but Ben Slade is incredulous and does not see why Jeffords did not kill the Apache boy. Instead, Jeffords learns the Apache language and customs and plans to go to Cochise`s stronghold on behalf of his friend, Milt, who is in charge of the mail service in Tucson. Jeffords enters the Apache stronghold and begins a parley with Cochise, who agrees to let the couriers through. Jeffords meets a young Apache girl, Sonseeahray, and falls in love. A few of Cochise`s warriors attack an army wagon train and kill the survivors. The townsfolk nearly lynch Jeffords as a traitor before he is saved by General Oliver Otis Howard who recruits Jeffords to negotiate peace with Cochise. Howard, the `Christian General` condemns racism, saying that the Bible `says nothing about pigmentation of the skin`. Jeffords makes a peace treaty with Cochise, but a group led by Geronimo, oppose the treaty and leave the stronghold. When these renegades ambush a stagecoach, Jeffords rides off to seek help from Cochise and the stagecoach is saved. Jeffords and Sonseeahray marry in an Apache ceremony and have several days of tranquility. Later, Ben Slade`s son spins a story to Jeffords and Cochise about two of his horses stolen by Cochise`s people. Cochise says that his people did not take them and doubts his story, as he knows the boy`s father is an Apache hater. They then decide to go along with the boy up the canyon but are ambushed by the boy`s father and a gang of men from Tucson. Jeffords is badly wounded and Sonseeahray is killed but Cochise kills most of the men, including Ben Slade. Cochise forbids Jeffords to retaliate, saying that the ambush was not done by the military and that Geronimo broke the peace no less than Slade and his men, and that peace must be maintained. Jeffords rides off with the belief that `the death of Sonseeahray had put a seal upon the peace, and from that day on wherever I went, in the cities, among the Apaches and in the mountains, I always remembered, my wife was with me`.

14 x 10 cm Đorđe Đoka Marjanović (Kučevo, 30. oktobar 1931 — Beograd, 15. maj 2021) bio je jugoslovenski i srpski pevač, najpopularniji tokom šezdesetih, sedamdesetih i osamdesetih godina 20. veka u SFR Jugoslaviji i Sovjetskom Savezu i, po mnogima, najveća zvezda jugoslovenske i srpske zabavne muzike. Rođen je u Kučevu. Gimnaziju je završio u Požarevcu, nakon čega je u Beogradu studirao farmaciju. Pošto je zapostavio studije, novac je zarađivao istovarajući vagone na železničkoj stanici, raznoseći mleko i novine, radeći kao inkasant u Radio Beogradu i statirajući u filmu `Svi na more` i predstavama Jugoslovenskog dramskog pozorišta. Prvi put je zapevao na audiciji pevača zabavne muzike koju je organizovalo Udruženje džezista Srbije, da bi u narednom periodu pevao na igrankama i zabavama u gradu. Prelomni trenutak dogodio se 1958. godine u Nišu. Duško Radančević, šef jednog malog beogradskog orkestra koji je pratio pevače i glumce, pozvao ga je da peva u pauzi između nastupa pevača zabavne i narodne muzike. Đorđe je otpevao četiri pesme - Zvižduk u osam, Plavo u plavom, Stidljiva serenada i kaubojsku pesmu iz jednog filma. Publika je fantastično reagovala, tražila bis, a Đorđe, kako je spremio samo pomenute pesme, sve ih je otpevao na bis. Njegovo pojavljivanje na televiziji sa pesmom „Zvižduk u osam“ odmah se pretvorilo u opšte oduševljenje. On je bio prvi pevač zabavne muzike na prostoru Jugoslavije koji nije samo stajao za mikrofonom već je padao na kolena, valjao se po podu, plakao, bacao sako u publiku. Prva LP ploča Đorđa Marjanovića Muzika za igru (PGP RTB) pojavila se u prodaji na njegov rođendan, 30. oktobra 1959. godine. Ploča je prodata u 11.000 primeraka, u vreme kad u Jugoslaviji nije bilo više od 20.000 gramofona. Druga LP ploča, pod nazivom Mustafa objavljena je 1962. godine. Omote za obe ploče oblikovao je istaknuti srpski dizajner Ljubomir Pavićević Fis. 1960. godine sa pesmama Pesma raznosača mleka i Prodavač novina učestvovao je na festivalu u Opatiji i osvojio tri nagrade. Na takmičenju Zlatni mikrofon 1961. godine u Domu sindikata, po mišljenju publike nepravedno mu je oduzeto prvo mesto i nezadovoljni „Đokisti“ su na trgu Marksa i Engelsa (danas Nikole Pašića) napravili demonstracije i ulične nerede, tako da je milicija morala da interveniše. Da bi nekako smirio razbesnelu masu, Đorđe se popeo na krov automobila i odatle pevao svojim obožavaocima. 1963. godine započinje svoju karijeru u Sovjetskom Savezu, čija ga je publika prihvatila od prvog trenutka. O njegovoj popularnosti u SSSR-u najbolje govori podatak da je na stadionu `Lenjin` imao petnaest uzastopnih koncerata pevajući svake večeri pred petnaestak hiljada ljudi. Učestvovao je na gotovo svim jugoslovenskim festivalima zabavne muzike - Beogradsko proleće, Vaš šlager sezone, Festival Opatija, Pesma leta, Splitski festival, Zagrebački festival, kao i nekoliko puta na jugoslovenskom izboru za Pesmu Evrovizije. Na Beoviziji 2009. je nastupio zajedno sa Oskarom i sastavom Bjuti kvins u pesmi Superstar Ognjena Amidžića, Vladimira Graića i Saše Miloševića Mareta. Dana 14. aprila 1990. je doživeo moždani udar na koncertu u Melburnu (Australija) gde je bio gost Lepe Brene. Udar je doživeo na sceni dok je pevao pesmu „Mene nema ko da žali“. Posle toga jedno vreme ostao je potpuno bez govora. Kasnije mu se govor povratio u izvesnoj meri tako da može da priča ali otežano. Uprkos bolesti, na insistiranje svojih obožavalaca priređivao je koncerte gde je uglavnom pevao sa gostima i na plejbek svoje stare hitove. Pojavljivao se i na koncertima drugih pevača i kao gost na televiziji. Oprostio se od muzičke publike i publike uopšte 31. maja 2004. koncertom u centru Sava. Povodom 75. rođendana Đorđa Marjanovića, Kulturno-obrazovni program RTS-a napravio je seriju `K`o nekad u osam` od pet epizoda o njegovom životu i karijeri, čija je promocija održana u Ruskom domu, uz prisustvo delegacija Rusije, Belorusije i Ukrajine. Povodom 80. rođendana, 30. oktobra 2011. godine u Domu sindikata održan je koncert, nazvan `Milordu s ljubavlju`, na kom su Đorđu u čast pevali njegovi prijatelji i kolege: Bora Đorđević, Leo Martin, Miki Jevremović, Cune Gojković, Radmila Karaklajić, Ekstra Nena, Dragana del Monako, Živan Saramandić, Oliver Njego, Dušan Svilar, Andrej Berščenko, kao i grupa Ivan i klinci iz Marjanovićevog rodnog Kučeva. Juna 2016. godine, na oduševljenje brojne publike, pojavio se na festivalu Pesma leta u Smederevu i na plejbek izveo pesme Zvižduk u osam, Romana i Nikad nije kasno. Dobitnik je velikog broja nagrada i priznanja, među kojima su: priznanje Nacionalni estradno-muzički umetnik Srbije (2018), Zlatni mikrofon Radio Beograda (2016), Sretenjski orden trećeg stepena (2015), Zlatna plaketa Beograda, Orden rada, Orden zasluga za narod sa srebrnim vencem. Predsednik SSSR Mihail Gorbačov dodelio mu je Orden za učvršćivanje prijateljstva i širenje kulturnih veza između Jugoslavije i SSSR. Po Srbiji su postojali klubovi obožavalaca Đorđa Marjanovića, Đokisti, koje je on redovno obilazio, rukovao se i slikao. U tadašnjem Sovjetskom Savezu Đorđe je bio veoma popularan pevač. Pevao je u najvećim dvoranama i bio dočekivan sa počastima. Na jednom od tih putovanja Đorđe je upoznao i svoju suprugu Eli, sa kojom je bio u braku od 1966 do njegove smrti. Imao je troje dece. Živeo je u Beogradu. Marijana Dujović je o Đorđu Marjanoviću objavila biografsku knjigu „Energija slobode” 2019. godine. Preminuo je 15. maja 2021. godine. Iako se u početku ispostavilo da je umro od posledica virusa korona, njegova kći Nevena je potvrdila da je on zapravo umro od opšte slabosti, budući da je imao 89 godina. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu