48 x 68 cm 2 x presavijen movie poster, AFFICHE de FILM The Party`s Over is a black-and-white British film directed by Guy Hamilton and starring Oliver Reed. Although filmed in 1963 it was censored in the UK over scenes of implied necrophilia, which delayed its release until 1965. It was produced by Anthony Perry, with music by John Barry. Guy Hamilton asked for his name to be removed from the credits in protest at the censorship of the film. Enigmatic young American heiress Melina (Louise Sorel) has fallen in with a group of Chelsea beatniks, catching the attention of the gang`s defiant leader Moise (Oliver Reed) but inviting scorn and jealousy from the group`s other members, including Moise`s lover Libby (Ann Lynn). After Melina apparently vanishes during a wild and drunken party, Melina`s abandoned fiancé Carson (Clifford David), sent by her father to return her to America, begins investigating, eventually revealing the truth about her fate.

Scarface (1983) Director: Brian De Palma Writer: Oliver Stone (screenplay by) Stars: Al Pacino, Michelle Pfeiffer, Steven Bauer Replika originalnog plakata za film Scarface (1983) štampanog u A3 formatu (48 x 33 cm) na kvalitetnom papiru gramaže 300gr. Svi posteri su u odličnom stanju, nekorišćeni, nisu savijani niti lomljeni. tags; movie poster, filmski poster,filmski plakat, kultni filmovi...

Originalni bioskopski (filmski) plakat: U PROTIVAVIONSKOJ ODBRANI / AIR RAID WARDENS Autor plakata: Alfred Lehner Režija: Edward Sedgwick Uloge: Stan Laurel, Oliver Hardy, Edgar Kennedy, Jacqueline White, Stephen McNally, Nella Walker, Donald Meek, Henry O`Neill, Howard Freeman, Paul Stanton, Robert Emmett O`Connor, William Tannen, Russell Hicks, Philip Van Zandt, Frederick Worlock... Kao na fotografijama. Standardne dimenzije (oko 69 x 49 cm)

Originalni bioskopski (filmski) plakat: MISTERIJ STAROG MLINA / The Shuttered Room FILMOTEKA 16 ZAGREB Zvanično - The Shuttered Room (drugi naziv mu je Blood Island) je britanski horor film baziran na istoimenoj kratkoj priči koju su napisali August Derleth i H. P. Lovecraft. Režija: David Greene Uloge: Carol Lynley, Gig Young, Oliver Reed Kao na fotografijama. Dimenzije oko 68 x 32 cm

Stanje kao na fotografijma 49cm x 69cm Kraljevic i prosjak (američki naslov: Prekriženi mačevi) britanski je akcijsko-avanturistički film iz 1977. U režiji Richarda Fleischera, a temelje se na romanu Princ i jadnik Marka Twaina iz 1881. godine. U njemu glume Oliver Reed, Ernest Borgnine, Raquel Welch, George C. Scott, Charlton Heston, Sir Rex Harrison i Mark Lester, igrajući dvostruku ulogu Edwarda VI iz Engleske i Toma Cantyja. Directed by Richard Fleischer Written by Berta Dominguez D. & Pierre Spengler (original screenplay) George MacDonald Fraser (final screenplay) Based on The Prince and the Pauper by Mark Twain Produced by Pierre Spengler Starring Mark Lester Ernest Borgnine Oliver Reed Raquel Welch Rex Harrison Cinematography Jack Cardiff Edited by Ernest Walter Music by Maurice Jarre Production companies International Film Production Prince and the Pauper Film Export A.G. Distributed by Warner Bros Release date 3 June 1977 (London) 17 March 1978 (U.S.) Running time 113 minutes Country United Kingdom Language English Budget $7 million[1] or $8 million Oliver Reed as Sir Miles Hendon Raquel Welch as Lady Edith Mark Lester as Edward VI of England and Tom Canty Charlton Heston as King Henry VIII Ernest Borgnine as John Canty George C. Scott as The Ruffler Rex Harrison as The Duke of Norfolk David Hemmings as Hugh Hendon Harry Andrews as Hertford Julian Orchard as St. John Murray Melvin as Prince`s Dresser Lalla Ward as Princess Elizabeth Felicity Dean as Lady Jane Grey Sybil Danning as Mother Canty Graham Stark as the king`s jester Preston Lockwood as Father Andrew Arthur Hewlett as Fat Man Tommy Wright as Constable Harry Fowler as Nipper Richard Hurndall as Archbishop Cranmer Don Henderson as Burly Ruffian Dudley Sutton as Hodge Ruth Madoc as Moll Originalan filmski plakat Croatia Film

Stanje kao na fotografijma 49cm x 69cm The Assassination Bureau Limited (also known as The Assassination Bureau in the United States) 1969 g. The Assassination Bureau Limited (sh. Biro za atentate d.o.o.) je britanska akcijsko-pustolovna filmska komedija snimljena 1969. godine u režiji Basila Deardena. Predstavlja adaptaciju istoimenog nedovršenog romana američkog pisca Jacka Londona (koga je nekoliko godina prije dovršio Robert L. Fish). Protagonistica, čiji lik tumači Diana Rigg je Sonya Winter, novinarka i sufražetkinja, koja u Londonu početkom 20. vijeka razotkriva tajnu organizaciju koja za novac izvodi atentate te je odluči uništiti tako što kod njenih članova ugovori likvidaciju njenog šefa Ivana Dragomiloffa (čiji lik tumači Oliver Reed). Radnja prikazuje kako je Dragomiloff zaintrigiran time da će biti prisiljen odmjeriti ubilačke vještine sa svojim bivšim kolegama, ali i kako sa Sonyom udružuje snage kada se otkrije da je Biro zapravo angažiran od strane novinskog magnata (čiji lik tumači Telly Savalas) koji želi izazvati svjetski rat. Za razliku od književnog predloška, koji je bio daleko ozbiljniji i mračniji, film se isticao korištenjem crnog humora. Režija Basil Dearden Producent Michael Relph Scenario Michael Relph Wolf Mankowitz Predložak The Assassination Bureau, Ltd.; autor: Jack London Robert L. Fish Uloge Oliver Reed Diana Rigg Telly Savalas Curt Jürgens Muzika Ron Grainer Fotografija Geoffrey Unsworth Montaža Teddy Darvas Distribucija Paramount Pictures Datum(i) premijere 10. mart 1969 Trajanje 110 min. Zemlja Ujedinjeno Kraljevstvo Jezik engleski Oliver Reed ... Ivan Dragomiloff Diana Rigg ... Sonya Winter Telly Savalas ... Lord Bostwick Curd Jürgens ... General von Pinck Philippe Noiret ... Monsieur Lucoville Warren Mitchell ... Herr Weiss Beryl Reid ... Madame Otero Clive Revill ... Cesare Spado Kenneth Griffith ... Monsieur Popescu Vernon Dobtcheff ... Baron Muntzof Annabella Incontrera ... Eleanora Spado Jess Conrad ... Angelo George Coulouris ... Švicarski seljak Sporedni likovi Ralph Michael ... Urednik Katherine Kath ... Mme. Lucoville Eugene Deckers ... Službenik u `La Belle Amie` Olaf Pooley ... Švicarski blagajnik George Murcell ... Pilot cepelina Michael Wolf ... Oficir cepelina Gordon Sterne ... Kaplar Peter Bowles ... Ljubomorni ljubavnik `La Belle Amie` William Kendall ... M. Marivaux u `La Belle Amie` Jeremy Lloyd ... Engleski oficir Roger Delgado ... Član Biroa Maurice Browning ... Član Biroa Clive Cazes ... Član Biroa Gerik Schjelderup ... Član Biroa Milton Reid ... Leonardi (žrtva u liftu) Frank Thornton ... Žrtva u liftu Maggie Wright ... Posebna djevojka Originalan filmski plakat Croatia Film

Poster Bazar (SAMO korice ako nekome treba zbog naslovnice) Poster Bazar (Only Cover!) Ogledalo: Seid Memić Vajta, Branka Kraner, Oliver Dragojević Ocena: 4. Vidi slike. Skladište: DU poster 7 NOVI CENOVNIK pošte za preporučenu tiskovinu od 01.04.2021. godine. 21-50 gr-85 dinara 51-100 gr - 92 dinara 101-250 gr - 102 dinara 251-500 gr – 133 dinara 501-1000gr - 144 dinara 1001-2000 gr - 175 dinara Za tiskovine mase preko 2000 g uz zaključen ugovor, na svakih 1000 g ili deo od 1000 g 15,00 +60,00 za celu pošiljku U SLUČAJU KUPOVINE VIŠE ARTIKLA MOGUĆ POPUST OD 10 DO 20 POSTO. DOGOVOR PUTEM PORUKE NA KUPINDO. Pogledajte ostale moje aukcije na Kupindo http://www.kupindo.com/Clan/Ljubab/SpisakPredmeta Pogledajte ostale moje aukcije na Limundo http://www.limundo.com/Clan/Ljubab/SpisakAukcija

Originalni bioskopski (filmski) plakat : MEGRE POSTAVLJA ZAMKU / MAIGRET TEND UN PIEGE Žorž Simenon (Georges Joseph Christian Simenon) (1903. – 1989.) Belgijski pisac, objavio skoro 200 romana i veliki broj kratkih priča. Najpoznatiji po legendarnom liku policijskog komesara Žila Megrea. Francuska ekranizacija inspektora Megrea predstavlja nam najboljeg od svih interpretatora Simenovog poznatog junaka, tvrdokornog veterana Žana Gabena, koji je tu ulogu igrao tri puta tokom 50-tih i ranih 60-tih. U „Megre postavlja zamku“ inspektor rešava slučaj psihopatskog serijskog ubice. Ženske žrtve su sve bile svučene i izbodene, ali nijedna nije bila silovana. Sabravši 2 i 2, Megre shvata da je ubica motivisan besom i frustracijom, a ne seksom. „Megre postavlja zamku“ izbegava senzacionalizam, već se bazira na stalnom laganom podizanju napetosti. Režija: JEAN DELANNOY Uloge: JEAN GABIN, ANNIE GIRARDOT, OLIVER HUSSENOT, GERARD SETY, JEAN DESAILLY... Kao na fotografijama. Standardne dimenzije (oko 69 x 49 cm)

48 x 68 cm 2 x presavijen movie poster Sons of the Desert is devoted to keeping the lives and works of Stan Laurel and Oliver Hardy before the public, and to have a good time while doing it. The group takes its name from a lodge that the comedians belong to in the 1933 film Sons of the Desert. In keeping with the tongue-in-cheek “desert” theme, each local chapter of the society is called a “tent,” and is named after a Laurel & Hardy film. Worldwide, there are well over 100 active tents, whose members meet regularly to enjoy Laurel & Hardy movies in an informal atmosphere. “It is important, I think, to realize that Sons of the Desert is not a fan club,” explained John McCabe, the team`s biographer, who founded the Sons in 1965. “The word ‘fan’ derives from ‘fanatic’ and I hope we are none of us that. I consider us ‘buffs,’ people having a connoisseur-like affection for Laurel & Hardy, and being discriminating in that affection, with fun as our goal and operative guide.”

Stanje kao na fotografijama 49cm x 69cm Smrtonosna Zoe američko-je francuski kriminalistički film iz 1994. godine koji je napisao i režirao Roger Avary, a u glavnim ulogama su Eric Stoltz, Jean-Hugues Anglade i Julie Delpy. Priča detaljno opisuje sigurnog krekera po imenu Zed koji se vraća u Francusku kako bi pomogao starom prijatelju u izvedbi osuđene bankarske pljačke. Ubojstvo Zoe Roger Ebert označio je kao `prvi film o bankarskim kaparima generacije X.` [4] 2019. Avary je režirao polu-nastavak Lucky Day. Directed by Roger Avary Written by Roger Avary Produced by Samuel Hadida Jeff Schechtman Starring Eric Stoltz Jean-Hugues Anglade Julie Delpy Gary Kemp Kario Salem Cinematography Tom Richmond Edited by Kathryn Himoff Music by tomandandy Production companies Davis-Films Live Entertainment PFG Entertainment Distributed by October Films (United States) Metropolitan Filmexport (France) Release date August 19, 1994 Running time 96 minutes[1] Countries United States France Languages English French Budget $1.5 million[2] Box office $1.3 million Eric Stoltz as Zed Jean-Hugues Anglade as Eric Julie Delpy as Zoe Gary Kemp as Oliver Kario Salem as Jean Tai Thai as François Bruce Ramsay as Ricardo Salvator Xuereb as Claude Cecilia Peck as Martina Ron Jeremy Hyatt as Bank concierge David Richard Thompson as Burnt vault guard Djimon Hounsou as Voice of Moïse Originalan filmski plakat

Stanje kao na fotografijama 49cm x 69cm Sicilijanac je akcijski film iz 1987. godine zasnovan na istoimenom romanu Marija Puza iz 1984. godine. Temelji se na životu sicilijanskog razbojnika Salvatorea Giuliana. Režirao ga je Michael Cimino, a glume Christopher Lambert, Joss Ackland i Terence Stamp. Directed by Michael Cimino Screenplay by Steve Shagan Gore Vidal (uncredited) Based on The Sicilian by Mario Puzo Produced by Joann Carelli Michael Cimino Bruce McNall Starring Christopher Lambert Terence Stamp Joss Ackland John Turturro Richard Bauer Cinematography Alex Thomson Edited by Françoise Bonnot Music by David Mansfield Production company Gladden Entertainment Distributed by 20th Century Fox Release date October 23, 1987 Running time 115 minutes (theatrical) 146 minutes (director`s cut) Country United States Languages English Italian Budget $16.5 million (Estimated)[a 1] Box office $5,406,879 (Domestic) Christopher Lambert as Salvatore Giuliano Terence Stamp as Prince Borsa Joss Ackland as Don Masino Croce John Turturro as Gaspare `Aspanu` Pisciotta Barbara Sukowa as Camilla, Duchess of Crotone Richard Bauer as Hector Adonis Giulia Boschi as Giovanna Ferra Ray McAnally as Trezza Barry Miller as Dr. Nattore Andreas Katsulas as Passatempo Michael Wincott as Cpl. Silvestro Canio Ramon Bieri as Quintana Oliver Cotton as Cmdr. Roccofino Joe Regalbuto as Father Doldana Aldo Ray as Don Siano of Bisacquino Derrick Branche as Terranova Originalan filmski plakat Makedonija Film

Stanje kao na fotografijma 49cm x 69cm Snaga 10 sa Navarona (engl. Force 10 from Navarone) je ratni film iz 1978. u režiji Gaja Hamiltona, snimljen po istoimenom romanu Alistera Maklejna. Nastavak je filma Topovi Navarona iz 1961. Glavne uloge igraju Robert Šo, Edvard Foks i Harison Ford, a u filmu glume i Karl Veders, Barbara Bah, Franko Nero i Ričard Kil. Directed by Guy Hamilton Screenplay by Robin Chapman Uncredited: George MacDonald Fraser[1] Story by Carl Foreman Based on Force 10 from Navarone by Alistair MacLean Produced by Oliver A. Unger John R. Sloan Starring Robert Shaw Harrison Ford Barbara Bach Edward Fox Franco Nero Carl Weathers Richard Kiel Alan Badel Cinematography Christopher Challis Edited by Raymond Poulton Music by Ron Goodwin Production company Navarone Productions Distributed by Columbia Pictures (UK & US) American International Pictures (US) Release date 7 December 1978 (UK) 8 December 1978 (US) Running time 118 minutes (release) 126 minutes (restored) Countries United Kingdom United States Malta France Yugoslavia[2] Language English Budget US$10,500,000[3] Box office US$7,100,000 Robert Shaw as Maj. Keith Mallory Harrison Ford as Lt. Col. Mike Barnsby Edward Fox as S/Sgt. John Miller Barbara Bach as Maritza Petrović Franco Nero as Capt. Lescovar/Col. von Ingorslebon Carl Weathers as Sgt. Weaver Richard Kiel as Capt. Dražak Alan Badel as Maj. Petrović Michael Byrne as Maj. Schroeder Philip Latham as Commander Jensen Angus MacInnes as Lt. Doug Reynolds Michael Sheard as Sgt. Bauer Petar Buntic as Marko Paul Humpoletz as Sgt. Bismark Ramiz Pasic as Mallory`s Boy Originalan filmski plakat

Stanje kao na fotografijama 35cm x 50cm Dvoboj na suncu (nadimak Žudnja u prašini) američki je psihološki zapadnjački film iz 1946. godine u režiji kralja Vidara, u produkciji i scenariju Davida O. Selznicka, koji govori o djevojci Mestize (polunative Amerikanke) koja odlazi živjeti sa svojim bijelim rođacima, uplevši se u predrasude i zabranjenu ljubav. U filmu Technicolor glume Jennifer Jones, Joseph Cotten, Gregory Peck, Lillian Gish i Lionel Barrymore. Directed by King Vidor Written by Oliver H.P. Garrett (adaptation) David O. Selznick (screenplay) Ben Hecht (uncredited) Based on Duel in the Sun by Niven Busch Produced by David O. Selznick Starring Jennifer Jones Joseph Cotten Gregory Peck Narrated by Orson Welles Cinematography Lee Garmes Ray Rennahan Harold Rosson Edited by John D. Faure Charles L. Freeman Hal Kern William H. Ziegler Music by Dimitri Tiomkin Production company Vanguard Films Distributed by Selznick Releasing Organization Release date December 30, 1946 [1] Running time 145 minutes Country United States Language English Budget $6.48 million[2] Box office $20.4 million Jennifer Jones as Pearl Chavez Joseph Cotten as Jesse McCanles Gregory Peck as Lewton `Lewt` McCanles Lionel Barrymore as Senator Jackson McCanles Herbert Marshall as Scott Chavez Lillian Gish as Laura Belle McCanles Walter Huston as Jubal Crabbe, The Sinkiller Charles Bickford as Sam Pierce Harry Carey as Lem Smoot Charles Dingle as Sheriff Hardy Sidney Blackmer as The `Lover` of Mrs. Chavez Butterfly McQueen as Vashti Otto Kruger as Mr. Langford Joan Tetzel as Helen Langford Tilly Losch as Mrs. Chavez Scott McKay as Sid Hank Bell as Ranch Hand (uncredited) Bob McKenzie as Bartender Zeke (uncredited) Originalan filmski plakat

urolan 100 x 53 cm samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Teatar Levo je amatersko pozorište iz Beograda, deo AKUD Ivo Lola Ribar. Pozorište u Loli ima veliku tradiciju i duboke korene i postoji koliko i sama Lola – od 1944. godine. U početku je Omladinsko pozorište vodila Soja Jovanović, prva srpska rediteljka i autor prvog srpskog dugometražnog filma u boji. U njemu su delovali izvanredni umetnici, kao što su: Olivera i Rade Marković, Miodrag Petrović Čkalja, Mija Aleksić, Radivoje Lola Đukić, Mića Tomić, Dragutin Guta Dobričanin, Ljubiša Bačić, Dušan Jakšić, Mihajlo Bata Paskaljević, Ljiljana Krstić, Zoran Longinović, i mnogi drugi. Godine 1962. Nebojša Komadina, reditelj, osniva Satirični kabare „Komarac“, koji je iznedrio umetnike izvanrednih glumačkih dostignuća: Zoran Radmilović, Petar Kralj, Seka Sablić, Dragan Nikolić, Dejan Đurović, Đurđija Cvetić, Jugoslav Pantić, Minja Vujović, i mnogi drugi. Sa grupom pozorišnih entuzijasta, reditelj Jovan Ristić-Rica 1965. godine osniva Teatar Levo. Prvu predstavu, „Čovek broj jedan`, napisao je Milovan Ilić - Minimaks, a režirao Jovan Ristić. Već sledeće godine Teatar Levo gostuje na festivalu u Erlangenu, Nemačka. Ubrzo, prvu ulogu u životu dobija Petar Božović, u Joneskovom komadu „Ćelava pevačica`, a Vladimir Jevtović i Predrag Ejdus igraju u Olbijevom komadu „Zoološka priča`. Početak Teatra Levo u više navrata je opisao Vladimir Jevtović, a najbolje u svojoj knjizi „Uzbudljivo pozorište`.[1][2] Početkom 1976. umetnički rukovodilac Teatra Levo postaje Milan Vukotić i do 1992. ga obeležava snažnim rukopisom. Pozorište proizvodi 16 premijera, učestvuje na 36 međunarodnih festivala, ubira nagrade, i, što je najvažnije, menja ustaljene načine i navike dramskog stvaranja i percepcije. Teatar Levo su obeležila i dalje obeležavaju kultna imena. Mirjana Karanović, Ana Sofrenović, Žika Milenković (grupa Babe), Nenad Momčilović, Dragoljub Njegru - Knjale, Nenad Jović - Talični, Snežana Zdravković - Žana, Milan Pjević - Čupa Generacije pamte predstave : „Rastibuđilizovane Klejbezable“ (1976.) – predstava sa najvećim brojem izvođenja na Balkanu, pa i u Evropi (preko 1400) „Tomas Mor ili 7 smrtnih grehova Utopije” (1984.) „Orfej i Euridika” (1987.) „Pikova dama“ (1990.) „Instrukcija“ Ežena Joneska (1994.) „Rapidna regresija rime” (2000.) U novijem periodu, repertoar Teatra Levo zasniva se na tekstovima afirmisanih srpskih i svetskih autora i sublimira tradiciju koju teatar u Loli ima od svog osnivanja. Naziv „Teatar Levo” nastao potpuno spontano i nema veze sa političkim ili bilo kakvim drugim opredeljenjem. Naime, većina gledalaca je u početku, u potrazi za predstavom, ulazila na glavni ulaz AKUD Lola. Levo od glavnog ulaza, niz stepenice, nalazila se, kao i sada, tada još nedovoljno poznata kamerna scena Lolinog Teatra. Snalažljivi članovi pozorišta, kako bi izbegli dalju konfuziju, postavili su na glavnom ulazu tablu na kojoj je pisalo `teatar levo`. Ostalo je istorija. -------------------------------------------------- Milan D. Vukotić je rođen 1946. godine. Tvorac je avangardnog teatra `Rastibuđilizovanih kvejbezabli`, pozorišni je režiser, slikar, pisac, filozof i osnivač paralelne pedagogije koja mu omogućava da se prenese u svet fantastične logike dečjih misli. Mnogo putuje i svuda se susreće s decom s kojom se igra u pozorištu, slika slike, otkriva i priča priče. Vodi seminare i drži predavanja iz kreativnog pisanja i čitanja za učitelje, roditleje i decu. Njegov moto je `Stvori od sebe pesnika`. Do sada je objavio šest romana za decu koji su doživeli međunarodni uspeh. Milan živi i radi u Austriji. ------------------------------------------------- tanjug : Umro pisac i režiser Milan Vukotić 06.03.2007. / 14:00 Pozorišni režiser i pisac, tvorac poznatog alternativnog `Teatra levo`, Milan Vukotić preminuo je u Austriji u 61. godini i tamo će biti kremiran 17. marta, saopštio je njegov beogradski izdavač `Kreativni centar`. Pozorišni režiser i pisac, tvorac poznatog alternativnog `Teatra levo`, Milan Vukotić preminuo je u Austriji u 61. godini i tamo će biti kremiran 17. marta, saopštio je njegov beogradski izdavač `Kreativni centar`. Poznat kao pisac i režiser kultne predstave za mlade `Rastibuđilizovane klejbezable` , u produkciji `Teatra levo`, u kojoj su stasavale generacije glumaca, Vukotić je već više godina vodio dečji zabavni kamp Apelhof u Austriji. Držao je seminare i predavanja o kreativnom pisanju i čitanju za učitelje, roditelje i decu. Autor je desetak dečjih romana, koji su doživeli međunarodni uspeh, a na srpskom jeziku, u izdanju Kreativnog centra, objavljeni su `Zagonetni iksilon` i `Trinaesti jezik`.

Stanje kao na fotografijama 49cm x 69cm H.M.S. Defiant (objavljen kao Damn the Defiant! U Sjedinjenim Državama ) britanski je pomorski rat CinemaScope i Technicolor film iz 1962. godine u kojem glume Alec Guinness i Dirk Bogarde. Priča priču o pobuni na fiktivnom brodu s naslova u vrijeme pobune Spithead. Režirao ga je Lewis Gilbert, scenarij Nigel Kneale iz romana Franca Tilsleyja Pobuna (1958.). Film je svoju svjetsku premijeru imao na trgu Odeon Leicester na londonskom West Endu 22. veljače 1962. Directed by Lewis Gilbert Screenplay by Nigel Kneale Edmund H. North Based on Mutiny 1958 novel by Frank Tilsley Produced by John Brabourne Starring Alec Guinness Dirk Bogarde Anthony Quayle Maurice Denham Nigel Stock Cinematography Christopher Challis Edited by Peter R. Hunt Music by Clifton Parker Production company G.W. Films Ltd Distributed by Columbia Pictures Release date 22 February 1962 (London) 15 April 1962 (UK) 19 September 1962 (USA) Running time 101 minutes Country United Kingdom Language English Alec Guinness as Captain Crawford Dirk Bogarde as Lieutenant Scott-Padget Anthony Quayle as Vizard Maurice Denham as Mr. Goss (Ship`s Surgeon) Nigel Stock as Senior Midshipman Kilpatrick Richard Carpenter as Lieutenant Ponsonby Peter Gill as Lieutenant D`Arblay David Robinson as Midshipman Harvey Crawford Robin Stewart as Midshipman Pardoe Ray Brooks as Hayes Peter Greenspan as Johnson Tom Bell as Evans Murray Melvin as Percival Wagstaffe Victor Maddern as Bosun Dawlish Bryan Pringle as Marine Sergeant Kneebone Johnny Briggs as Wheatley Brian Phelan as Grimshaw Toke Townley as Silly Billy Declan Mulholland as Morrison Walter Fitzgerald as Admiral Jackson Joy Shelton as Mrs. Crawford Anthony Oliver as Tavern Leader Russell Napier as Flag Captain Michael Coles as Flag Lieutenant Andre Maranne as Colonel Giraud James Bolam as Midshipman Assisting in Operation `Films and Filming rekli su da je to deveti najpopularniji film u Velikoj Britaniji za godinu koja je završila 31. listopada 1962. nakon The Guns of Navarone, Dr No, The Young Ones, Only Two Can Play, The Road to Hong Kong, Spartacus, The Comancheros i Blue Hawaii, i ispred Pirates of Blood River. Originalan filmski plakat Avala Genex

Stanje kao na fotografijma ! 50cm x 70cm Originalan filmski plakat Hari Poter i Dvorana tajni (engl. Harry Potter and the Chamber of Secrets) je film iz 2002. godine, režisera Krisa Kolambusa. Zasnovan je na istoimenom romanu Džoane Ketling Rouling i drugi je film u filmskoj seriji Harija Potera. Priča prati Harija Potera na drugoj godini u Hogvortsu i kako naslednik Salzara Sliderina otvara Dvoranu tajni i oslobađa čudovište koje okamenjuje đake u školi. U glavnim ulogama igraju Danijel Radklif kao Hari Poter, Rupert Grint kao Ron Vizli i Ema Votson kao Hermiona Grejndžer. Film je izašao u britanskim i američkim bioskopima 15. novembra 2002. godine. Postigao je kritički i komercijalni uspeh, zaradivši preko 879 miliona dolara širom sveta. Bio je drugi najuspešniji film iz 2002. godine, iza filma Gospodar prstenova: Dve kule. Film je nominovan za mnoge nagrade, uključujući nagradu BAFTA za najbolju scenografiju, najbolji zvuk i najbolje specijalne vizuelne efekte. Prati ga šest nastavaka, od kojih je prvi Hari Poter i zatvorenik iz Askabana iz 2004. godine, a poslednji film iz serijala je Hari Poter i relikvije Smrti: Drugi deo iz 2011. godine, skoro deset godina nakon izlaska prvog filma. Harry Potter and the Chamber of Secrets Directed by Chris Columbus Screenplay by Steve Kloves Based on Harry Potter and the Chamber of Secrets by J. K. Rowling Produced by David Heyman Starring Daniel Radcliffe Rupert Grint Emma Watson Kenneth Branagh John Cleese Robbie Coltrane Warwick Davis Richard Griffiths Richard Harris Jason Isaacs Alan Rickman Fiona Shaw Maggie Smith Julie Walters Cinematography Roger Pratt Edited by Peter Honess Music by John Williams Production companies Warner Bros. Pictures[1] Heyday Films[1] 1492 Pictures[1] Distributed by Warner Bros. Pictures[2] Release dates 3 November 2002 (Odeon Leicester Square) 15 November 2002 (United Kingdom and United States) Running time 161 minutes[3] Countries United Kingdom United States Language English Budget $100 million[2] Box office $879.6 million Cast Further information: List of Harry Potter cast members Daniel Radcliffe as Harry Potter: A 12-year-old British wizard famous for surviving his parents` murder at the hands of the evil wizard Lord Voldemort as an infant, who now enters his second year at Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry.[4] Rupert Grint as Ron Weasley: Harry`s best friend at Hogwarts and one of the youngest members of the Weasley family.[4] Emma Watson as Hermione Granger: Harry`s other best friend and the trio`s brains.[4] Kenneth Branagh as Gilderoy Lockhart: A celebrity author and the new Defence Against the Dark Arts teacher at Hogwarts.[5] Hugh Grant was the first choice for the role to play Lockhart,[6] but due to reported scheduling conflicts he was unable to play the character.[7] Alan Cumming was also considered, but withdrew due to salary disputes.[8] John Cleese as Nearly Headless Nick: The ghost of Gryffindor House.[9] Robbie Coltrane as Rubeus Hagrid: The half-giant gamekeeper at Hogwarts who is framed for opening the Chamber of Secrets and is sent to Azkaban on Lucius Malfoy`s orders. This movie reveals Hagrid`s expulsion from Hogwarts due to Tom Riddle (aka. Lord Voldemort) framing him. Martin Bayfield portrays a young Hagrid.[4] Warwick Davis as Filius Flitwick: The Charms teacher at Hogwarts and head of Ravenclaw House.[9] Richard Griffiths as Vernon Dursley: Harry`s abusive Muggle uncle, who despises wizards and now works as a drill company director.[9] Richard Harris as Albus Dumbledore: The headmaster of Hogwarts and one of the greatest wizards of the age.[4] Harris died shortly before the film was released and the role of Dumbledore was played by Michael Gambon from Harry Potter and the Prisoner of Azkaban onwards.[10] Jason Isaacs as Lucius Malfoy: Draco`s father and a former Hogwarts pupil of Slytherin House who now works as a school governor at Hogwarts.[11] Maggie Smith as Minerva McGonagall: The Transfiguration teacher at Hogwarts and head of Gryffindor House.[4] Gemma Jones as Madam Pomfrey: The magical Healer of the Hogwarts hospital wing.[11] Alan Rickman as Severus Snape: The Potions teacher at Hogwarts and head of Slytherin House.[9] Fiona Shaw as Petunia Dursley: Harry`s Muggle aunt.[9] Julie Walters as Molly Weasley: Ron`s mother.[9] Several actors from Philosopher`s Stone reprise their roles in this film. Harry Melling portrays Dudley Dursley, Harry`s cousin.[12] James and Oliver Phelps play Fred and George Weasley, Ron`s twin brothers;[13] Chris Rankin appears as Percy Weasley, Ron`s other brother and a Gryffindor prefect;[14] and Bonnie Wright portrays their sister Ginny.[15] Tom Felton plays Draco Malfoy, Harry`s rival in Slytherin,[16] while Jamie Waylett and Joshua Herdman appear as Crabbe and Goyle, Draco`s minions.[17][18] Matthew Lewis, Devon Murray and Alfred Enoch play Neville Longbottom, Seamus Finnigan and Dean Thomas, respectively, three Gryffindor students in Harry`s year.[16][19] David Bradley portrays Argus Filch, Hogwarts` caretaker,[20] and Sean Biggerstaff as Oliver Wood, the Keeper of the Gryffindor Quidditch team.[21] Leslie Phillips voices the Sorting Hat.[22] Christian Coulson appears as Tom Marvolo Riddle, a manifestation of young Lord Voldemort; before Coulson was cast, Eddie Redmayne[11][23] and Joseph Morgan auditioned for the role.[24] Mark Williams portrays Arthur Weasley, Ron`s father.[11] Shirley Henderson plays Moaning Myrtle, a Hogwarts ghost.[25] Miriam Margolyes appears as Pomona Sprout, Hogwarts` Herbology professor and head of Hufflepuff.[4] Hugh Mitchell portrays Colin Creevey, a first year student that is a fan of Harry`s.[26] Robert Hardy appears as Cornelius Fudge, the Minister for Magic.[27] Toby Jones voices Dobby, a House-elf,[13] while Julian Glover voices Aragog, an acromantula.

48 x 68 cm 2 x presavijen movie poster Broken Arrow is a Western film released in 1950. Shot in Technicolor, it was directed by Delmer Daves and starred James Stewart as Tom Jeffords and Jeff Chandler as Cochise. The film is based on these historical figures but fictionalizes their story in dramatized form. It was nominated for three Academy Awards, and won a Golden Globe award for Best Film Promoting International Understanding. Film historians have said that the movie was one of the first major Westerns since the Second World War to portray the Indians sympathetically. Tom Jeffords comes across a wounded, 14-year-old Apache boy dying from buckshot wounds in his back. Jeffords gives the boy water and treats his wounds. The boy`s tribesmen appear and are at first hostile but decide to let Jeffords go free. However, when a group of gold prospectors approaches, the Apache gag Jeffords and tie him to a tree. Helpless, he watches as they attack the prospectors and torture the survivors. The warriors then let him go but warn him not to enter Apache territory again. When Jeffords returns to Tucson, he encounters a prospector who escaped the ambush. He corrects a man`s exaggerated account of the attack, but Ben Slade is incredulous and does not see why Jeffords did not kill the Apache boy. Instead, Jeffords learns the Apache language and customs and plans to go to Cochise`s stronghold on behalf of his friend, Milt, who is in charge of the mail service in Tucson. Jeffords enters the Apache stronghold and begins a parley with Cochise, who agrees to let the couriers through. Jeffords meets a young Apache girl, Sonseeahray, and falls in love. A few of Cochise`s warriors attack an army wagon train and kill the survivors. The townsfolk nearly lynch Jeffords as a traitor before he is saved by General Oliver Otis Howard who recruits Jeffords to negotiate peace with Cochise. Howard, the `Christian General` condemns racism, saying that the Bible `says nothing about pigmentation of the skin`. Jeffords makes a peace treaty with Cochise, but a group led by Geronimo, oppose the treaty and leave the stronghold. When these renegades ambush a stagecoach, Jeffords rides off to seek help from Cochise and the stagecoach is saved. Jeffords and Sonseeahray marry in an Apache ceremony and have several days of tranquility. Later, Ben Slade`s son spins a story to Jeffords and Cochise about two of his horses stolen by Cochise`s people. Cochise says that his people did not take them and doubts his story, as he knows the boy`s father is an Apache hater. They then decide to go along with the boy up the canyon but are ambushed by the boy`s father and a gang of men from Tucson. Jeffords is badly wounded and Sonseeahray is killed but Cochise kills most of the men, including Ben Slade. Cochise forbids Jeffords to retaliate, saying that the ambush was not done by the military and that Geronimo broke the peace no less than Slade and his men, and that peace must be maintained. Jeffords rides off with the belief that `the death of Sonseeahray had put a seal upon the peace, and from that day on wherever I went, in the cities, among the Apaches and in the mountains, I always remembered, my wife was with me`.

Stanje kao na fotografijma ! 50cm x 70cm Originalan filmski plakat Stargate (Zvjezdana vrata ili Zvezdana kapija) je američki naučnofantastični film snimljen 1994. godine koga je režirao Roland Emmerich. Zaplet, temeljen na konceptu koga je Emmerich razvio sa svojim koscenaristom Deanom Devlinom, se odvija oko staroegipatskog artefakta za koga se ispostavi da predstavlja vanzemaljski uređaj za međuzvjezdano putovanje, odnosno eskpedicije koju je američko ratno zrakoplovstvo, koristeći isti uređaj, poslalo na udaljenu planetu. Iako sam film nije previše oduševio kritičare, doživio je solidan uspjeh na kino-blagajnama i s vremenom stekao kult-status. Najpoznatiji je, međutim, po tome što je kao njegov nastavak snimljena dugovječna TV-serija, te je tako postao temeljem popularne medijske franšize. Produkcija Stargate je nastao spajanjem dva različita filma koje su, nezavisno jedan od drugog, osmislili Roland Emmerich i Dean Devlin. Prvi je bio Emmerichov Necropol: City of the Dead, koji se trebao baviti vanzemaljskim svemirskim brodom pokopanim ispod Velike piramide u Gizi. Devlin je, pak, namjeravao snimiti ep o čovjeku koji postaje vođa porobljenih vanzemaljaca na dalekoj planeti, odnosno `Lawrence od Arabije u svemiru`. Emmerich i Devlin su na kraju odlučili oba motiva iskoristiti u jednom filmu. Emmerich i Devlin su pred snimanje osigurali budžet od $55 miliona dolara.[2] Pri tome je najveći dio išao na razvoj novih specijalnih efekata, pri čemu se posebna pažnja posvetila uređaju Zvjezdanih vrata, odnosno nastojanju da se na što uvjerljiviji način prikaže prolaženje glavnih junaka u prostornu crvotočinu. Za to je bio zadužen tim od 40 ljudi na čelu s Jeffom Kleiserom koji je razvio vlastiti softver za stvaranje i montažu slika na ekranu; također je razvijen komercijalni softver za CGI efekte koji je korišten u prikazivanju Zvjezdanih vrata, morfirajućih šljemova Ra i njegovih čuvara te za panoramu grada Nagade. Za snimanje eksterijera, odnosno pustinjskih scena na udaljenom planetu i u Egiptu su iskorištene lokacije oko Yume u Arizoni. Radi postizanja što boljeg ugođaja, snimanje na tim lokacijama je rađeno u tzv. čarobnom satu, odnosno u sumrak. Za piramide su korišteni digitalni efekti, isto kao i improvizirane lutke koje su `glumile` veliki broj egipatskih radnika. Dio materijala, prije svega scene Jacksonovog predavanja skeptičnim kolegama, su snimljene u Los Angelesu. U studijima u Long Beachu je, pak, napravljen izuzetno veliki set koji je glumio zrakoplovnu instalaciju, odnosno kontrolnu sobu iz koje se upravlja Zvjezdanim vratima. Među prvim snimljenim scenama su bile one koje prikazuju O`Neilla kao civila. Razlog je bio taj što je glumac Kurt Russell u njima nosio dugu kosu, koju je poslije ošišao radi scena u kojima njegov lik kao ponovno aktivirani oficir nosi kratku vojničku frizuru. Jaye Davidson je, pak, sve vrijeme snimanja nosio piercing na bradavicama, a koji je odbio skinuti. Emmerich je zbog toga odlučio vještim kadriranjem, odnosno korištenjem primitivne odjeće `sakriti` taj detalj u scenama kada njegov lik kao primitivnog mladića ugrabi vanzemaljsko stvorenje. Emmerich je prilikom snimanja angažirao egiptologa Stuarta Tysona Smitha kao stručnog savjetnika nastojeći egipatske hijeroglife i jezik korištene u filmu učiniti što vjerodostojnijim. Muzika Glavni članak: Stargate (soundtrack) Za autora muzike su Emmerich i Devlin angažirali mladog i nepoznatog britanskog kompozitora Davida Arnolda koji je prije toga radio samo na britanskom trileru Young Americans. U trenutku angažmana je Arnold radio u videoteci i, prema vlastitim riječima, bio je impresioniran kako s povjerenjem producenata, tako i sa scenarijem koji mu je ponuđen te čiji je soundtrack morao biti `što veći i što odvažniji`. [3] Nakon što je dobio posao, Arnold je nekoliko mjeseci proveo komponirajući u hotelskoj sobi, pri čemu je dodatno vrijeme dalo dugotrajno nadmetanje suparničkih holivudskih studija oko prikazivačkih prava. [4] Arnoldov soundtrack je izveo orkestar Sinfonia of London pod dirigentskom palicom Nicholasa Dodda.[5] Uvodna tema je kasnije korištena u uvodnoj špici TV-serije Stargate SG-1. Distribucija Stargate je svoju kino-premijeru imao na sjevernoameričkom tržištu 28. oktobra 1994. Tada je distribuiran pod cenzorskim rejtingom MPAA PG-13. Nekoliko mjeseci nakon toga je distribuiran u evropska u druga svjetska kina. Stargate je video-premijeru imao 1995. godine kada je izdan u obliku VHS video-kazete. 18. juna 1997. je izdano prvo DVD-izdanje, a 29. augusta 2006. je izdan na Blu-ray formatu. Komercijalni rezultati Stargate je za vrijeme originalne kino-distribucije zaradio 71,5 mil. US$ na američkom te 125 miliona US$ na svjetskom tržištu. U komercijalnom smislu je predstavljao neočekivani uspjeh za svoje producente, odnosno zaradio je više nego što su tadašnji pratioci holivudskih zbivanja predviđali. [6][7] To se prije svega odnosi na početni vikend u Sjevernoj Americi, kada je zarađeno 16,651.018 US$ što je godine 1994. predstavljalo rekord za kino-distribuciju u oktobru.[8] Mnogi upravo taj uspjeh tumače kao razlog što se Emmerich sredinom 1990-ih uspio etablirati u Hollywoodu, odnosno smatraju kako je upravo zahvaljujući Stargateu uspio pokrenuti još ambicioznije i spektakularnije projekte istog žanra kao što su Dan nezavisnosti i Godzilla. Directed by Roland Emmerich Written by Dean Devlin Roland Emmerich Produced by Joel B. Michaels Oliver Eberle Dean Devlin Starring Kurt Russell James Spader Jaye Davidson Viveca Lindfors Cinematography Karl Walter Lindenlaub Edited by Michael J. Duthie Derek Brechin Music by David Arnold Production companies Centropolis Film Productions Carolco Pictures Le Studio Canal+ Distributed by MGM/UA Distribution Co. (United States) AMLF (France) Release date October 28, 1994 Running time 121 minutes[1] Countries United States France[2][3] Language English[1] Budget $55 million[4] Box office $196.6 million Cast Kurt Russell as Colonel Jonathan J. `Jack` O`Neil, a career U.S. Air Force Special Operations officer, who suffers a period of suicidal depression after his son accidentally shoots and kills himself with O`Neil`s own pistol. When his commission is reactivated, he willingly enters the Stargate, fully aware that he will likely not survive to return to Earth.[7] James Spader as Dr. Daniel Jackson, an archaeologist and linguist whose theory that the pharaohs of the Fourth Dynasty did not build the Great Pyramid of Giza is not very widely accepted. Actor James Spader was intrigued by the script because he found it `awful`, but after meeting director Roland Emmerich got excited about it for he `realized that making this picture was going to be such an adventure that out of that would come an adventure on screen.`[8] Jaye Davidson as Ra, a powerful alien in human form. After voyaging across the universe, searching for a new host that could sustain his dying body, Ra took the form of a curious adolescent boy and enslaved the people of his planet (Earth). Using a Stargate, he transported people from Earth to another planet until the humans on Earth rebelled and buried their Stargate. Reluctant to continue acting after his debut in The Crying Game, Davidson was required to take the role after his request for $1 million in pay was accepted.[9] Stargate was the final major film for Davidson, who subsequently retired from acting. Kairon John plays the masked Ra and Dax Biagas plays the young Ra. Viveca Lindfors as Dr. Catherine Langford, the civilian leader of the Stargate project who was present when the Stargate was uncovered in Giza in 1928, where her father gave her the amulet depicting the Eye of Ra. Stargate was Lindfors` penultimate film.[7] Kelly Vint Castro portrays the young Catherine. Alexis Cruz as Skaara, the son of Kasuf and brother of Sha`uri. Skaara and his friends aid O`Neil and his men to fight Ra. Mili Avital as Sha`uri, the daughter of Kasuf. Kasuf offers Sha`uri to Daniel Jackson in marriage as a gift. Leon Rippy as Major General W. O. West, the commanding officer of the facility housing the Stargate device John Diehl as Lt. Colonel Charles Kawalsky, O`Neil`s second-in-command Carlos Lauchu as Anubis, the captain of Ra`s personal guard Djimon Hounsou as Horus, a personal guard of Ra Erick Avari as Kasuf, the local leader of the people living in a city near the Stargate, and the father of Sha`uri and Skaara French Stewart as Lt. Louis Ferretti, a member of O`Neil`s team Christopher John Fields as Lt. Freeman, a member of O`Neil`s team Derek Webster as Senior Airman Brown, a member of O`Neil`s team Jack Moore as Senior Airman Reilly, a member of O`Neil`s team Steve Giannelli as Lt. Porro, a member of O`Neil`s team Rae Allen as Dr. Barbara Shore, a researcher studying the Stargate Richard Kind as Dr. Gary Meyers, a researcher studying the Stargate

vrlo retko intervju lenona sa samim sobom. pita i odgovara. str. 54, kompletno stanje : LOŠE samo srbija ne saljem ovaj predmet u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Endi Vorhol (6. avgust, 1928. – 22. februar, 1987.) bio je američki umetnik, koji se smatra tipičnim predstavnikom pop arta. Bio je slikar, filmski reditelj, pisac i zvezda. Osnivač je časopisa Interview. Rođen je kao Andrew Warhola u Pittsburghu u Pennsylvaniji. Njegov otac Andrej Warhola (prezime se pisalo Varhola u Evropi, ali je promenjeno na Warhola kada je emigrirao u SAD) i majka Ulja Justina Zavacka bili su imigranti radničke klase, rusinkog porekla iz sela Mikó, Ugarska. (Danas Slovačka: Miková). Porodica je pripadala Rusinskoj katoličkoj crkvi istočnog obreda. U trećem razredu Worhol se razboleo od horeje, koja izaziva bezvoljne trzaje mišića. Ova bolest je dovela i do promena u pigmentaciji kože, a kasnije je razvio i hipohondriju i strah od lekara i bolnica. Pošto je bio vezan za krevet kao mali, bio je isključen od društva svojih vršnjaka i veoma je postao vezan za majku. Kada je bio u krevetu voleo je da crta, sluša radio i skuplja sličice filmskih zvezda, koje je lepio oko kreveta. Warhol je kasnije svoje bolešljivo detinjstvo opisao kao veoma važno za razvoj njegove ličnosti i njegovih sposobnosti. Rano je pokazao svoj talenat za umetnost i studirao je dizajn na Carnegie Mellon University u Pittsburghu. Godine 1949. preselio se u New York City i počeo je uspešnu karijeru u magazinu, baveći se ilustracijom i advertisingom. Postao je poznat po svojim neobaveznim potezima pri crtanju cipela. To je dovelo do njegove prve izložbe u New Yorku u galeriji Bodley. Tokom 1960-ih Warhol je od ilustratora postao jedan od najpoznatijih umetnika Amerike. Na mnogo načina su Warhol i krug ljudi okupljeni oko njega definisali ovu deceniju. Tokom ove decenije Warhol je počeo da slika poznate američke proizvode, kao što su Campbell’s Soup Cans i Coca-Cola, kao i poznate popularne ikone, kao Marilyn Monroe, Troy Donahue i Elizabeth Taylor. Godine 1963. osnovao je „The Factory“ na Midtown Manhattnu i oko sebe je skupio slikare, pisce, muzičare i poznate underground ličnosti. Počeo je da se bavi štampom na tkanini i slike je radio u serijama, postižući time ne samo da se bavi umetnošću masovne proizvodnje, već i da sama umetnost postaje masovni produkt. Izjavljujući da želi da bude mašina i umanjujući značaj svoje kreativnosti u produkovanju svoje umetnosti, Warhol je načinio revoluciju u umetnosti. Njegov rad veoma brzo postaje kontroverzan i popularan. Od ovog perioda njegov rad se kreće oko američke pop (popularne) kulture. Štampao je slike novčanica, zvezda, brendiranih proizvoda i slike iz novina. Teme njegove umetnosti bile su prepoznatljive i dostupne masi – ovaj aspekt ga je najviše interesovao. Na primer, Warhol komentariše dostupnost Coca-Cole: Odlična stvar u vezi sa ovom zemljom je to da je Amerika započela tradiciju u kojoj najbogatiji ljudi kupuju suštinski iste stvari kao i najsiromašniji. Možete da gledate TV i vidite Coca-Colu i znate da i predsednik pije Colu, Liz Taylor poje Colu i, zamislite, i vi možete da pijete Colu. Cola je Cola i ne postoje pare kojima možete kupiti bolju Colu od one koju pije propalica na uglu. Sve Cole su iste i sve Cole su dobre. Liz Taylor to zna, Predsednik to zna, propalica to zna i vi to znate. Tokom 1950-ih Warhol je, kao ilustrator, koristio asistente da bi povećao svoju produktivnost. Sarađivanje sa drugima će ostati prepoznatljiv (i kontroverzan) aspekt njegovog načina rada tokom cele karijere, a posebno tokom 1960-ih. Jedan od njegovih najvažnijih saradnika iz ovog perioda je Gerard Malanga, koji mu je pomagao u štampi, snimanju filmova, skulpturi i drugim radovima. Među drugima koji su činili njegovu grupu bili su i Freddie Herko, Ondine, Ronald Tavel, Mary Woronov, Brigid Berlin (od koje je dobio ideju da snima svoje telefonske razgovore). Tokom decenije Warhol je negovao boemsku ekscentričnost sa kojom je prezentovao svoje „Superstars“, među kojima su Edie Sedgwick, Viva, Nico, Candy Darling, Ultra Violet, Jackie Curtis, Holly Woodlawn i dr. Ovi ljudi su učestvovali u snimanju filmova u Factory-u i neki su, kao Berlin, ostali Warholovi prijatelji do njegove smrti. Vazne ličnosti iz njujorškog underground umetničkog i filmskog sveta (kao pisac John Giorno i reditelj Jack Smith) pojavljivale su se u njegovim filmovima, što ukazuje na Warholovu povezanost sa različitim umetničkim krugovima u tom periodu. Krajem decenije Warhol je već i sam bio zvezda i pojavljivao se često u štampi zajedno sa svojim Superstarovima iz Factory-a, kao što je Sedgwick. Valerie Solanas se 3. juna, 1968. pojavila u Factory-u i pucala u Warhola. Mario Amaya je takođe bio meta. Pre ovoga Solanas je bila marginalna ličnost u Factory-u. Osnovala je „grupu“ (ona je bila jedina članica) pod nazivom S.C.U.M. - Society for Cutting Up Men (Društvo za sečenje muškaraca) i napisala je S.C.U.M Manifest, radikalno feministički napad na patrijarhat. Solanas se pojavljuje u Warholovom filmu iz 1968. godine I, A Man. Nešto ranije tog dana Solana je tražila da joj vrate scenario koji je dala Factory-u, ali joj nisu vratili. Scenario je bio, zapravo, zaturen. Warhol je bio ozbiljno ranjen i jedna je preživeo (lekari su morali da mu otvore grudni koš i masirali su mu srce da bi ga stimulisali). Fizičke posledice je trpeo do kraja života (morao je, recimo, da nosi korset, koji mu je držao abdomen). Pokušaj ubistva je imao trajne posledice i na njegov život i umetnost. Solanas je uhapšena narednog dana. Tokom ispitivanja izjavila je: „Imao je preveliku kontrolu nad mojim životom.“ Posle pokušaja ubistva Factory je postao krući zbog kontrole i mera opreza. Ovo je za mnoge značio kraj Factory-a 60-ih. U poređenju sa uspehom i skandalima iz 1960-ih, nova decenija je bila mnogo mirnija. Warhol je sada počeo da okuplja nove, bogatije ličnosti, među kojima su Mick Jagger, Liza Minnelli, John Lennon, Diana Ross, Brigitte Bordot i Michael Jackson, koje je portretisao. Njegov čuveni portret Mao Zedonga napravljen je 1973. zajedno sa Malangom osniva magazin Interview i objavljuje knjigu The Philosophy of Andy Warhol (1975). U knjizi prezentuje ideje o prirodi umetnosti: Pravljenje para je umetnost i rad je umetnost i dobar biznis je najbolja umetnost. Warhol je izlazio u Serendipity 3, a kanije u Studio 54, poznate noćne klubove na Manhattanu. Opisan je kao povučen, stidljiv i kao posmatrač koji uviđa detalje. Umetnički kritičar Robert Hughes ga naziva „bela krtica Union Square-a“ Tokom 1980-ih Warhol je ponovo doživljavao uspeh kod kritičara i u finansijama, delom i zbog njegovih novih prijateljstava sa mladim umetnicima, među kojima su Jean-Michel Basquiat, Julian Schnabel, David Salle, kao i sa takozvanim neo-ekspresionistima: Francesco Clemente, Enzo Cucchi i članovima Transavanrguardia grupe, koji su tada postali uticajni. Warhol je, takođe, cenio intenzivan hollywoodski glamur. Jednom je rekao: „Volim Los Angeles. Volim Hollywood. Tako su lepi. Sve je plastično, ali ja volim plastiku. Želim da budem plastičan.“ Warhol je bio jedan od prvih vodećih gej američkih umetnika koji su bili otvoreni po pitanju svoje seksualnosti. Mnogi su o njemu mislili kao o aseksualnoj osobi ili tek voajeru. To je međutim odbačeno od strane njegovih biografa (kao što je Victor Bockris), kao i članova scene Factory-a, poput Boba Colacella (u njegovoj knjizi Holy Terror: Andy Warhol Up Close) i akademaca, poput istoričara umetnosti Richarda Meyera. Pitanje kako je njegova seksualnost uticala na njegovu umetnost i oblikovala njegov odnos prema umetničkom svetu je glavna tema istoričara umetnosti, kao i pitanje koje je Warhol sam postavljao u intervjuima, u razgovorima sa savremenicima i u publikacijama (na primer: Popism: The Warhol Sixties). Tokom karijere Warhol je pravio erotske fotografije i crteže golih muškaraca. Mnogi njegovi čuveni radovi (poput portreta gej ikona, kao što su Liza Minnelli, Judy Garland, Elizabeth Taylor i fimovi kao My Hustler, Blow Job i Lonesome Cowboys) crpe snagu iz gej kulture i/ili otvoreno ispituju složenost seksualnosti i seksualne želje. Mnogi njegovi filmovi su premijerno pokazani u gej porno bioskopima. Neke od najinteresantnijih priča o njegovom razvoju kao umetnika jesu u vezi sa preprekama koje je njegova seksualnost u početku predstavljala dok se trudio da pokrene svoju karijeru. Prvi radovi koje je podneo galeriji bili su homoerotski crteži koji su odbijeni jer su bili isuviše otvoreno gej[1]. U Popism-u Warhol se seća svog razgovora sa rediteljem Emile de Antoniom o teškoćama koje je imao da bude prihvaćen od umetnika, kao što su Jasper Johns i Robert Rauschenberg, koji su takođe bili gejevi, ali ne outovani u to vreme. De Antonio objašnjava da je Warhol bio isuviše „swich“ (da je lako bilo pretpostaviti da je gej) i da ih je to plašilo. Warhol odgovara: „Nisam ništa mogao da kažem na to. Bio je isuviše istinito. Samo sam odlučio da ne brinem, jer su sve to bile stvari koje ionako nisam želeo da menjam, za koje sam mislio da ne treba da menjam... Drugi ljudi mogu da menjaju svoj stav o meni[2]. Ispitujući njegovu biografiju, mnogi definišu ovaj period – kasne 1950-e i početak 1960-ih – kao ključni za razvoj njegove ličnosti. Neki tvrde da njegovo često odbijanje da komentariše svoj rad i da priča o sebi (odgovarajući na pitanja novinara u intervjuima sa „Uhm, Yes“ i „Uhm, No“ i dozvoljavajući drugima da pričaju o njemu), pa i razvoj njegovog pop stila mogu da se prate do godina kada je Warhol odbijen od strane unutrašnjih krugova njujorškog umetničkog sveta. Warhol je praktikovao Katoličanstvo istočnog obreda. Redovno je volontirao u skloništima za beskućnike i opisivao je sebe kao religioznu osobu. Mnogi njegovi kasniji radovi sadrže skrivene religijske teme. Redovno je posećivao liturgije, a sveštenik crkve Saint Vincent Ferrer na Manhattnu je rekao da je Warhol u crkvu odlazio gotovo svakog dana. Na njegov rad je uticala ikonografska tradicija istočnog Hrišćanstva. Warholov brat je rekao da je Warhol bio „istinski religiozan, ali da nije želeo da ljudi to znaju, jer je to bila privatna stvar“. Warhol umire relativno rano, u svojoj 58. godini, 22. februara, 1987. godine u 6:32 u New Yorku. Prema novinskim izveštajima, Warhol se dobro oporavljao posle rutinske operacije žučne kese u uglednoj New York Hospital pre nego što je umro u snu od iznenadnog infarkta. Bolničko osoblje nije dobro pratilo njegovo stanje i posle operacije su ga „napunili“ tečnošću, zbog čega je došlo do hiperhidratacije, zbog čega je Warholov advokat podneo tužbu. Warhol je sahranjen na grkokatoličkom groblju u Bethel Parku, predgrađu Pittsburgha. Među ljudima koji su održali posmrtni govor bila je i Yoko Ono. Bilo je toliko puno predmeta koje je Warhol posedovao da je Sotheby’s devet dana izlagao njegove stvari na aukciji. Aukcijom se prikupilo više od 20 miliona dolara. Do početka 1960-ih Warhol je bio uspešni reklamni ilustrator. Warhol je bio toliko uspešan kao komercijalni ilustrator, da ga niko nije shvatao kao umetnika. Koristeći istu tehniku koju je koristio u ilustracijama, Warhol je uradio seriju crteža i podneo ih galeriji, koja ga je odbila. Počeo je da promišlja odnos između komercijalne umetnosti i umetnosti i umesto da ih vidi kao suprotnosti (što je bio slučaj sa ostalim umetnicima) počeo je da ih spaja stvarajući pop art. Pop art je bila eksperimentalna forma koju je nekoliko umetnika nezavisno počelo da usvaja. Neki od njih, kao što je Roy Lichtenstein kasnije će postati sinonimi za ovaj pokret. Warhol koji će postati poznat kao „Papa popa“ („Pope of Pop“) prihvatio je ovaj stil. Njegove prve slike prikazuju likove iz crtanih filmova i reklama, koje je radio ručno. Kasnije, Warhol svoje teme traži u samim ikonama popa – brendovima, zvezdama i dolarima – i isključuje svaki trag „ruke“. Warhol je tražio svoje teme, koje bi ga razlikovale od drugih pop-artista. Prijatelji su mu rekli da slika stvari koje najviše voli. Na sebi svojstven način da stvari shvata bukvalno počeo je da slika svoje omiljene stvari. Za svoju prvu veliku izložbu slikao je konzerve Campbell’s Soup, koje je jeo za ručak tokom celog života. Warhol je voleo novac, pa je slikao novčanice. Voleo je zvezde, pa je slikao i njih. Od ovakvih početaka razvio je svoj kasniji stil. Umesto da bira teme po kojima će biti prepoznatljiv, birao je prepoznatljiv stil, iz koga je polako istiskivao ruku u procesu stvaranja. Slike je počeo da radi kao štampu na tkanini. Od slikara Warhol je postao dizajner slike. U vrhuncu svoje slave, Warhol je imao nekoliko asistenata koji su radili po njegovim instrukcijama. Warhol se bavio i komičnim i ozbiljnim temama, birajući predmete od konzerve supe do električne stolice. Koristio je istu tehniku – tekstilna štampa, serijska reprodukcija i upotreba svetlih boja – bez obzira na to da li slika glamurozne zvezde, predmete iz svakodnevnog života ili slike samoubistava, saobraćajnih nesreća i sl. Slike iz serije „Dead and Disaster“ (1962-1963), kao što su „Red Car Crach“, „Purple Jumping Man“, „Orange Disaster“, transformišu ličnu tragediju u javnu spektakl i opominje medije da stalno prikazivanje ovakvih slika u medijima otupljuje publiku. Jedinstveni element njegovog rada je njegov keatonski stil – potpuna bezizražajnost. Ovo se ogledalo i u njegovom ponašanju – često se „pravio glup“ u medijima i odbijao je da objašnjava svoj rad. Poznat je po tome što je rekao da sve što treba da se zna o njemu i njegovom radu je već tu – na površini. U takvoj površnosti, bez oznaka iskrenosti, posmatrač je ostavljen da se pita i otkriva šta „pravi Andy“ misli. Da li je Andy užasnut smrću ili mu je ona smešna? Da li su njegove konzerve supe cinična primedba o bezvredosti popularne kulture, ili su „homage“ jednostavne udobnosti doma? Bez želje da odgovara na ova pitanja, njegov rad postaje interesantniji – ostavlja publici da interpretiraju njegovo značenje. Warhol je radio u mnogim medijima – slikarstvo, fotografija, crtež i skulptura. Pored toga, pravio je i filmove. Između 1963. i 1968. snimio je preko 60 filmova. Jedan od najpoznatijih filmova, Sleep (1963.) prati šestočasovno spavanje pesnika Johna Giorna. Film Blow Job (1963.) 41 minut prati izraz lica Toma Bakera kome Willard Maas čini felacio (kamera, međutim, prikazuje samo Tomovo lice). Film Empire sastoji se od osmočasovnog snimanja zgrade Empire States Building u sumrak. Njegov najpopularniji film koji je dobio i najbolje kritike je Chelsea Girls (1966). Film prikazuje dva filma istovremeno, sa različitim pričama. Posle pokušaja ubistva Warhol, koji je sada živeo povučenije, odustao je od snimanja filmova. Njegov asistent, reditelj Paul Morrissay nastavio je da pravi filmove za Factory, usmeravajući filmsku produkciju sa warholovske na više mainstream i filmove sa narativom, kao što su Flesh, Trash, Heat. Ovi filmovi, uključujući i Andy Warhol’s Dracula i Andy Warhol’s Frankenstein bili su više mainstream od bilo čega što je Warhol režirao. U ovim filmovima pojavljivao se Joe Dallesandro, koji je bio više Morrisseyeva nego Warholova zvezda. Warhol je prihvatio bend Velvet Underground kao jedan od svojih projekata tokom 1960-ih, „producirajući“ njihov prvi album The Velvet Underground and Nico i praveći naslovne slike. Njegova „produkcija“ ovog albuma se sastojala samo u plaćanju vremena u studiju. Posle ovog albuma Warhol i Lou Reed su počeli da se sukobljavaju oko ideje u kom pravcu bend treba da se razvija i konačno su prekinuli kontakt. Warhol je dizajnirao omote za dva albuma The Rolling Stones: Sticky Fingers (1971) i Love You Live (1977). Godine 1975. Warhol je uradio nekoliko portreta Mick Jaggera. Godine 1990. Lou Reed snima album Sons for Drella (jedan od Warholovih nadimaka bio je Drella, kao kombinacija imena Drakula i Cinderella (Pepeljuga)) sa John Caleom. Na albumu Reed se izvinjava Warholu zbog sukoba. Warhol je bio prijatelj sa mnogim muzičarima, uključujući Bob Dylana i John Lennona. Warhol je dizajnirao omot za Lennonov album Menlove Avenue, koji je posthumno izdat 1986. godine. Warhol se pojavljuje kao barmen u spotu pesme „Hello Again“ grupe The Cars i u spotu za singl „Mistif“ grupe Curiosity Killed the Cat. Warhol je imao veoma veliki uticaj na new wave/punk rock bend Devo, kao i na David Bowiea, koji je snimio i pesmu pod nazivom „Andy Warhol“ za album Hunky Dory (1971). Andy Warhol Museum u Pittsbughu je najveći američki muzej posvećen samo jednom umetniku. Čuva zbirku sa više od 12.000 umetničkih predmeta. Warholov brat, John Warhol i Warhol Foundation iz New Yorka osnovali su 1992. Warholov porodični muzej moderne umetnosti u Slovačkoj u mestu Medzilaborce, pored koga su rođeni Warholovi roditelji. U filmu The Doors (1991) Olivera Stona Warhola glumi Crispin Glover. David Bowie ga je glumio u filmu Basquiat Juliana Schnabela. U filmu I Shot Andy Warhol (1996), rediteljke Mary Harron glumio ga je Jared Harris, a Sean Gregory Sullivan u filmu 54. Poslednji film u kome se pojavljuje lik Andy Warhola je Factory Girl (2007) u kome ga glumi Guy Pearce. In Novermber (?) 1974, John Lennon interviewed himself for Andy Warhol’s Interview Magazine. The interview, as the title in the pictures say, is conducted by/on John Lennon, and/or Dr Winston O’boogie. For those who don’t know, Dr Winston O’boogie is a pseudonym John used to use. Here, John talks about Walls And Bridges, seeing UFO’s in New York, producing other artists’ albums, Klein and how “he was unfaithful”,the other beatles, and sex with men… Andy Warhol`s Interview Magazine November 1974. CONTENTS VOL. IV No. 10 Bette Midler 4 John Lennon 10 Elsa Peretti 14 Bryan Pitts 16 Butterfly McQueen 18 Louis Malle 20 Aurore Clement 22 Tab Hunter 24 Bruce Lee 30 Yvette Mimieux 32 John Springer 34 Dina Merrill 37 Meet Your Maker 38 Carol Charming 41 Making Faces 43 Good News 45 Out .46 Smalltalk 49 I Cover The Waterfront 54 EDITORS: Andy Warhol Paul Morrissey Fred Hughes PUBLISHER: Peter M. Brant COVER PHOTO: Berry Berenson

str. 47, kompletno stanje : LOŠE samo srbija ne saljem ovaj predmet u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Endi Vorhol (6. avgust, 1928. – 22. februar, 1987.) bio je američki umetnik, koji se smatra tipičnim predstavnikom pop arta. Bio je slikar, filmski reditelj, pisac i zvezda. Osnivač je časopisa Interview. Rođen je kao Andrew Warhola u Pittsburghu u Pennsylvaniji. Njegov otac Andrej Warhola (prezime se pisalo Varhola u Evropi, ali je promenjeno na Warhola kada je emigrirao u SAD) i majka Ulja Justina Zavacka bili su imigranti radničke klase, rusinkog porekla iz sela Mikó, Ugarska. (Danas Slovačka: Miková). Porodica je pripadala Rusinskoj katoličkoj crkvi istočnog obreda. U trećem razredu Worhol se razboleo od horeje, koja izaziva bezvoljne trzaje mišića. Ova bolest je dovela i do promena u pigmentaciji kože, a kasnije je razvio i hipohondriju i strah od lekara i bolnica. Pošto je bio vezan za krevet kao mali, bio je isključen od društva svojih vršnjaka i veoma je postao vezan za majku. Kada je bio u krevetu voleo je da crta, sluša radio i skuplja sličice filmskih zvezda, koje je lepio oko kreveta. Warhol je kasnije svoje bolešljivo detinjstvo opisao kao veoma važno za razvoj njegove ličnosti i njegovih sposobnosti. Rano je pokazao svoj talenat za umetnost i studirao je dizajn na Carnegie Mellon University u Pittsburghu. Godine 1949. preselio se u New York City i počeo je uspešnu karijeru u magazinu, baveći se ilustracijom i advertisingom. Postao je poznat po svojim neobaveznim potezima pri crtanju cipela. To je dovelo do njegove prve izložbe u New Yorku u galeriji Bodley. Tokom 1960-ih Warhol je od ilustratora postao jedan od najpoznatijih umetnika Amerike. Na mnogo načina su Warhol i krug ljudi okupljeni oko njega definisali ovu deceniju. Tokom ove decenije Warhol je počeo da slika poznate američke proizvode, kao što su Campbell’s Soup Cans i Coca-Cola, kao i poznate popularne ikone, kao Marilyn Monroe, Troy Donahue i Elizabeth Taylor. Godine 1963. osnovao je „The Factory“ na Midtown Manhattnu i oko sebe je skupio slikare, pisce, muzičare i poznate underground ličnosti. Počeo je da se bavi štampom na tkanini i slike je radio u serijama, postižući time ne samo da se bavi umetnošću masovne proizvodnje, već i da sama umetnost postaje masovni produkt. Izjavljujući da želi da bude mašina i umanjujući značaj svoje kreativnosti u produkovanju svoje umetnosti, Warhol je načinio revoluciju u umetnosti. Njegov rad veoma brzo postaje kontroverzan i popularan. Od ovog perioda njegov rad se kreće oko američke pop (popularne) kulture. Štampao je slike novčanica, zvezda, brendiranih proizvoda i slike iz novina. Teme njegove umetnosti bile su prepoznatljive i dostupne masi – ovaj aspekt ga je najviše interesovao. Na primer, Warhol komentariše dostupnost Coca-Cole: Odlična stvar u vezi sa ovom zemljom je to da je Amerika započela tradiciju u kojoj najbogatiji ljudi kupuju suštinski iste stvari kao i najsiromašniji. Možete da gledate TV i vidite Coca-Colu i znate da i predsednik pije Colu, Liz Taylor poje Colu i, zamislite, i vi možete da pijete Colu. Cola je Cola i ne postoje pare kojima možete kupiti bolju Colu od one koju pije propalica na uglu. Sve Cole su iste i sve Cole su dobre. Liz Taylor to zna, Predsednik to zna, propalica to zna i vi to znate. Tokom 1950-ih Warhol je, kao ilustrator, koristio asistente da bi povećao svoju produktivnost. Sarađivanje sa drugima će ostati prepoznatljiv (i kontroverzan) aspekt njegovog načina rada tokom cele karijere, a posebno tokom 1960-ih. Jedan od njegovih najvažnijih saradnika iz ovog perioda je Gerard Malanga, koji mu je pomagao u štampi, snimanju filmova, skulpturi i drugim radovima. Među drugima koji su činili njegovu grupu bili su i Freddie Herko, Ondine, Ronald Tavel, Mary Woronov, Brigid Berlin (od koje je dobio ideju da snima svoje telefonske razgovore). Tokom decenije Warhol je negovao boemsku ekscentričnost sa kojom je prezentovao svoje „Superstars“, među kojima su Edie Sedgwick, Viva, Nico, Candy Darling, Ultra Violet, Jackie Curtis, Holly Woodlawn i dr. Ovi ljudi su učestvovali u snimanju filmova u Factory-u i neki su, kao Berlin, ostali Warholovi prijatelji do njegove smrti. Vazne ličnosti iz njujorškog underground umetničkog i filmskog sveta (kao pisac John Giorno i reditelj Jack Smith) pojavljivale su se u njegovim filmovima, što ukazuje na Warholovu povezanost sa različitim umetničkim krugovima u tom periodu. Krajem decenije Warhol je već i sam bio zvezda i pojavljivao se često u štampi zajedno sa svojim Superstarovima iz Factory-a, kao što je Sedgwick. Valerie Solanas se 3. juna, 1968. pojavila u Factory-u i pucala u Warhola. Mario Amaya je takođe bio meta. Pre ovoga Solanas je bila marginalna ličnost u Factory-u. Osnovala je „grupu“ (ona je bila jedina članica) pod nazivom S.C.U.M. - Society for Cutting Up Men (Društvo za sečenje muškaraca) i napisala je S.C.U.M Manifest, radikalno feministički napad na patrijarhat. Solanas se pojavljuje u Warholovom filmu iz 1968. godine I, A Man. Nešto ranije tog dana Solana je tražila da joj vrate scenario koji je dala Factory-u, ali joj nisu vratili. Scenario je bio, zapravo, zaturen. Warhol je bio ozbiljno ranjen i jedna je preživeo (lekari su morali da mu otvore grudni koš i masirali su mu srce da bi ga stimulisali). Fizičke posledice je trpeo do kraja života (morao je, recimo, da nosi korset, koji mu je držao abdomen). Pokušaj ubistva je imao trajne posledice i na njegov život i umetnost. Solanas je uhapšena narednog dana. Tokom ispitivanja izjavila je: „Imao je preveliku kontrolu nad mojim životom.“ Posle pokušaja ubistva Factory je postao krući zbog kontrole i mera opreza. Ovo je za mnoge značio kraj Factory-a 60-ih. U poređenju sa uspehom i skandalima iz 1960-ih, nova decenija je bila mnogo mirnija. Warhol je sada počeo da okuplja nove, bogatije ličnosti, među kojima su Mick Jagger, Liza Minnelli, John Lennon, Diana Ross, Brigitte Bordot i Michael Jackson, koje je portretisao. Njegov čuveni portret Mao Zedonga napravljen je 1973. zajedno sa Malangom osniva magazin Interview i objavljuje knjigu The Philosophy of Andy Warhol (1975). U knjizi prezentuje ideje o prirodi umetnosti: Pravljenje para je umetnost i rad je umetnost i dobar biznis je najbolja umetnost. Warhol je izlazio u Serendipity 3, a kanije u Studio 54, poznate noćne klubove na Manhattanu. Opisan je kao povučen, stidljiv i kao posmatrač koji uviđa detalje. Umetnički kritičar Robert Hughes ga naziva „bela krtica Union Square-a“ Tokom 1980-ih Warhol je ponovo doživljavao uspeh kod kritičara i u finansijama, delom i zbog njegovih novih prijateljstava sa mladim umetnicima, među kojima su Jean-Michel Basquiat, Julian Schnabel, David Salle, kao i sa takozvanim neo-ekspresionistima: Francesco Clemente, Enzo Cucchi i članovima Transavanrguardia grupe, koji su tada postali uticajni. Warhol je, takođe, cenio intenzivan hollywoodski glamur. Jednom je rekao: „Volim Los Angeles. Volim Hollywood. Tako su lepi. Sve je plastično, ali ja volim plastiku. Želim da budem plastičan.“ Warhol je bio jedan od prvih vodećih gej američkih umetnika koji su bili otvoreni po pitanju svoje seksualnosti. Mnogi su o njemu mislili kao o aseksualnoj osobi ili tek voajeru. To je međutim odbačeno od strane njegovih biografa (kao što je Victor Bockris), kao i članova scene Factory-a, poput Boba Colacella (u njegovoj knjizi Holy Terror: Andy Warhol Up Close) i akademaca, poput istoričara umetnosti Richarda Meyera. Pitanje kako je njegova seksualnost uticala na njegovu umetnost i oblikovala njegov odnos prema umetničkom svetu je glavna tema istoričara umetnosti, kao i pitanje koje je Warhol sam postavljao u intervjuima, u razgovorima sa savremenicima i u publikacijama (na primer: Popism: The Warhol Sixties). Tokom karijere Warhol je pravio erotske fotografije i crteže golih muškaraca. Mnogi njegovi čuveni radovi (poput portreta gej ikona, kao što su Liza Minnelli, Judy Garland, Elizabeth Taylor i fimovi kao My Hustler, Blow Job i Lonesome Cowboys) crpe snagu iz gej kulture i/ili otvoreno ispituju složenost seksualnosti i seksualne želje. Mnogi njegovi filmovi su premijerno pokazani u gej porno bioskopima. Neke od najinteresantnijih priča o njegovom razvoju kao umetnika jesu u vezi sa preprekama koje je njegova seksualnost u početku predstavljala dok se trudio da pokrene svoju karijeru. Prvi radovi koje je podneo galeriji bili su homoerotski crteži koji su odbijeni jer su bili isuviše otvoreno gej[1]. U Popism-u Warhol se seća svog razgovora sa rediteljem Emile de Antoniom o teškoćama koje je imao da bude prihvaćen od umetnika, kao što su Jasper Johns i Robert Rauschenberg, koji su takođe bili gejevi, ali ne outovani u to vreme. De Antonio objašnjava da je Warhol bio isuviše „swich“ (da je lako bilo pretpostaviti da je gej) i da ih je to plašilo. Warhol odgovara: „Nisam ništa mogao da kažem na to. Bio je isuviše istinito. Samo sam odlučio da ne brinem, jer su sve to bile stvari koje ionako nisam želeo da menjam, za koje sam mislio da ne treba da menjam... Drugi ljudi mogu da menjaju svoj stav o meni[2]. Ispitujući njegovu biografiju, mnogi definišu ovaj period – kasne 1950-e i početak 1960-ih – kao ključni za razvoj njegove ličnosti. Neki tvrde da njegovo često odbijanje da komentariše svoj rad i da priča o sebi (odgovarajući na pitanja novinara u intervjuima sa „Uhm, Yes“ i „Uhm, No“ i dozvoljavajući drugima da pričaju o njemu), pa i razvoj njegovog pop stila mogu da se prate do godina kada je Warhol odbijen od strane unutrašnjih krugova njujorškog umetničkog sveta. Warhol je praktikovao Katoličanstvo istočnog obreda. Redovno je volontirao u skloništima za beskućnike i opisivao je sebe kao religioznu osobu. Mnogi njegovi kasniji radovi sadrže skrivene religijske teme. Redovno je posećivao liturgije, a sveštenik crkve Saint Vincent Ferrer na Manhattnu je rekao da je Warhol u crkvu odlazio gotovo svakog dana. Na njegov rad je uticala ikonografska tradicija istočnog Hrišćanstva. Warholov brat je rekao da je Warhol bio „istinski religiozan, ali da nije želeo da ljudi to znaju, jer je to bila privatna stvar“. Warhol umire relativno rano, u svojoj 58. godini, 22. februara, 1987. godine u 6:32 u New Yorku. Prema novinskim izveštajima, Warhol se dobro oporavljao posle rutinske operacije žučne kese u uglednoj New York Hospital pre nego što je umro u snu od iznenadnog infarkta. Bolničko osoblje nije dobro pratilo njegovo stanje i posle operacije su ga „napunili“ tečnošću, zbog čega je došlo do hiperhidratacije, zbog čega je Warholov advokat podneo tužbu. Warhol je sahranjen na grkokatoličkom groblju u Bethel Parku, predgrađu Pittsburgha. Među ljudima koji su održali posmrtni govor bila je i Yoko Ono. Bilo je toliko puno predmeta koje je Warhol posedovao da je Sotheby’s devet dana izlagao njegove stvari na aukciji. Aukcijom se prikupilo više od 20 miliona dolara. Do početka 1960-ih Warhol je bio uspešni reklamni ilustrator. Warhol je bio toliko uspešan kao komercijalni ilustrator, da ga niko nije shvatao kao umetnika. Koristeći istu tehniku koju je koristio u ilustracijama, Warhol je uradio seriju crteža i podneo ih galeriji, koja ga je odbila. Počeo je da promišlja odnos između komercijalne umetnosti i umetnosti i umesto da ih vidi kao suprotnosti (što je bio slučaj sa ostalim umetnicima) počeo je da ih spaja stvarajući pop art. Pop art je bila eksperimentalna forma koju je nekoliko umetnika nezavisno počelo da usvaja. Neki od njih, kao što je Roy Lichtenstein kasnije će postati sinonimi za ovaj pokret. Warhol koji će postati poznat kao „Papa popa“ („Pope of Pop“) prihvatio je ovaj stil. Njegove prve slike prikazuju likove iz crtanih filmova i reklama, koje je radio ručno. Kasnije, Warhol svoje teme traži u samim ikonama popa – brendovima, zvezdama i dolarima – i isključuje svaki trag „ruke“. Warhol je tražio svoje teme, koje bi ga razlikovale od drugih pop-artista. Prijatelji su mu rekli da slika stvari koje najviše voli. Na sebi svojstven način da stvari shvata bukvalno počeo je da slika svoje omiljene stvari. Za svoju prvu veliku izložbu slikao je konzerve Campbell’s Soup, koje je jeo za ručak tokom celog života. Warhol je voleo novac, pa je slikao novčanice. Voleo je zvezde, pa je slikao i njih. Od ovakvih početaka razvio je svoj kasniji stil. Umesto da bira teme po kojima će biti prepoznatljiv, birao je prepoznatljiv stil, iz koga je polako istiskivao ruku u procesu stvaranja. Slike je počeo da radi kao štampu na tkanini. Od slikara Warhol je postao dizajner slike. U vrhuncu svoje slave, Warhol je imao nekoliko asistenata koji su radili po njegovim instrukcijama. Warhol se bavio i komičnim i ozbiljnim temama, birajući predmete od konzerve supe do električne stolice. Koristio je istu tehniku – tekstilna štampa, serijska reprodukcija i upotreba svetlih boja – bez obzira na to da li slika glamurozne zvezde, predmete iz svakodnevnog života ili slike samoubistava, saobraćajnih nesreća i sl. Slike iz serije „Dead and Disaster“ (1962-1963), kao što su „Red Car Crach“, „Purple Jumping Man“, „Orange Disaster“, transformišu ličnu tragediju u javnu spektakl i opominje medije da stalno prikazivanje ovakvih slika u medijima otupljuje publiku. Jedinstveni element njegovog rada je njegov keatonski stil – potpuna bezizražajnost. Ovo se ogledalo i u njegovom ponašanju – često se „pravio glup“ u medijima i odbijao je da objašnjava svoj rad. Poznat je po tome što je rekao da sve što treba da se zna o njemu i njegovom radu je već tu – na površini. U takvoj površnosti, bez oznaka iskrenosti, posmatrač je ostavljen da se pita i otkriva šta „pravi Andy“ misli. Da li je Andy užasnut smrću ili mu je ona smešna? Da li su njegove konzerve supe cinična primedba o bezvredosti popularne kulture, ili su „homage“ jednostavne udobnosti doma? Bez želje da odgovara na ova pitanja, njegov rad postaje interesantniji – ostavlja publici da interpretiraju njegovo značenje. Warhol je radio u mnogim medijima – slikarstvo, fotografija, crtež i skulptura. Pored toga, pravio je i filmove. Između 1963. i 1968. snimio je preko 60 filmova. Jedan od najpoznatijih filmova, Sleep (1963.) prati šestočasovno spavanje pesnika Johna Giorna. Film Blow Job (1963.) 41 minut prati izraz lica Toma Bakera kome Willard Maas čini felacio (kamera, međutim, prikazuje samo Tomovo lice). Film Empire sastoji se od osmočasovnog snimanja zgrade Empire States Building u sumrak. Njegov najpopularniji film koji je dobio i najbolje kritike je Chelsea Girls (1966). Film prikazuje dva filma istovremeno, sa različitim pričama. Posle pokušaja ubistva Warhol, koji je sada živeo povučenije, odustao je od snimanja filmova. Njegov asistent, reditelj Paul Morrissay nastavio je da pravi filmove za Factory, usmeravajući filmsku produkciju sa warholovske na više mainstream i filmove sa narativom, kao što su Flesh, Trash, Heat. Ovi filmovi, uključujući i Andy Warhol’s Dracula i Andy Warhol’s Frankenstein bili su više mainstream od bilo čega što je Warhol režirao. U ovim filmovima pojavljivao se Joe Dallesandro, koji je bio više Morrisseyeva nego Warholova zvezda. Warhol je prihvatio bend Velvet Underground kao jedan od svojih projekata tokom 1960-ih, „producirajući“ njihov prvi album The Velvet Underground and Nico i praveći naslovne slike. Njegova „produkcija“ ovog albuma se sastojala samo u plaćanju vremena u studiju. Posle ovog albuma Warhol i Lou Reed su počeli da se sukobljavaju oko ideje u kom pravcu bend treba da se razvija i konačno su prekinuli kontakt. Warhol je dizajnirao omote za dva albuma The Rolling Stones: Sticky Fingers (1971) i Love You Live (1977). Godine 1975. Warhol je uradio nekoliko portreta Mick Jaggera. Godine 1990. Lou Reed snima album Sons for Drella (jedan od Warholovih nadimaka bio je Drella, kao kombinacija imena Drakula i Cinderella (Pepeljuga)) sa John Caleom. Na albumu Reed se izvinjava Warholu zbog sukoba. Warhol je bio prijatelj sa mnogim muzičarima, uključujući Bob Dylana i John Lennona. Warhol je dizajnirao omot za Lennonov album Menlove Avenue, koji je posthumno izdat 1986. godine. Warhol se pojavljuje kao barmen u spotu pesme „Hello Again“ grupe The Cars i u spotu za singl „Mistif“ grupe Curiosity Killed the Cat. Warhol je imao veoma veliki uticaj na new wave/punk rock bend Devo, kao i na David Bowiea, koji je snimio i pesmu pod nazivom „Andy Warhol“ za album Hunky Dory (1971). Andy Warhol Museum u Pittsbughu je najveći američki muzej posvećen samo jednom umetniku. Čuva zbirku sa više od 12.000 umetničkih predmeta. Warholov brat, John Warhol i Warhol Foundation iz New Yorka osnovali su 1992. Warholov porodični muzej moderne umetnosti u Slovačkoj u mestu Medzilaborce, pored koga su rođeni Warholovi roditelji. U filmu The Doors (1991) Olivera Stona Warhola glumi Crispin Glover. David Bowie ga je glumio u filmu Basquiat Juliana Schnabela. U filmu I Shot Andy Warhol (1996), rediteljke Mary Harron glumio ga je Jared Harris, a Sean Gregory Sullivan u filmu 54. Poslednji film u kome se pojavljuje lik Andy Warhola je Factory Girl (2007) u kome ga glumi Guy Pearce. fellini, man ray, josephina baker, mick jager, david bowie ... Rare Vintage Andy Warhol`s INTERVIEW Magazine, June 1973, featuringFellini by Andy Warhol & Pat HackettUschiTommy NutterCharles LudlumJosephine BakerRobert Aldrich`Fabulous Fruits`Lots of photos by ScavulloMAN RAY: Many full page photos!Antonio, fashion illustrator with several full page illustrations Hollywood Headstones Fran Lebowitz (`THE BEST OF THE WORST` column) Bad movies Patti Labelle Jonathan Richmond with funny photo booth photo series!Johnny Nash Mati, the painter DAVID BOWIE AND MICK JAGGER AND LOU REED kissing each other in party picsFull page Warhol color ad for Pioneer Stereo.

str. 54, kompletno stanje : LOŠE samo srbija ne saljem ovaj predmet u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Endi Vorhol (6. avgust, 1928. – 22. februar, 1987.) bio je američki umetnik, koji se smatra tipičnim predstavnikom pop arta. Bio je slikar, filmski reditelj, pisac i zvezda. Osnivač je časopisa Interview. Rođen je kao Andrew Warhola u Pittsburghu u Pennsylvaniji. Njegov otac Andrej Warhola (prezime se pisalo Varhola u Evropi, ali je promenjeno na Warhola kada je emigrirao u SAD) i majka Ulja Justina Zavacka bili su imigranti radničke klase, rusinkog porekla iz sela Mikó, Ugarska. (Danas Slovačka: Miková). Porodica je pripadala Rusinskoj katoličkoj crkvi istočnog obreda. U trećem razredu Worhol se razboleo od horeje, koja izaziva bezvoljne trzaje mišića. Ova bolest je dovela i do promena u pigmentaciji kože, a kasnije je razvio i hipohondriju i strah od lekara i bolnica. Pošto je bio vezan za krevet kao mali, bio je isključen od društva svojih vršnjaka i veoma je postao vezan za majku. Kada je bio u krevetu voleo je da crta, sluša radio i skuplja sličice filmskih zvezda, koje je lepio oko kreveta. Warhol je kasnije svoje bolešljivo detinjstvo opisao kao veoma važno za razvoj njegove ličnosti i njegovih sposobnosti. Rano je pokazao svoj talenat za umetnost i studirao je dizajn na Carnegie Mellon University u Pittsburghu. Godine 1949. preselio se u New York City i počeo je uspešnu karijeru u magazinu, baveći se ilustracijom i advertisingom. Postao je poznat po svojim neobaveznim potezima pri crtanju cipela. To je dovelo do njegove prve izložbe u New Yorku u galeriji Bodley. Tokom 1960-ih Warhol je od ilustratora postao jedan od najpoznatijih umetnika Amerike. Na mnogo načina su Warhol i krug ljudi okupljeni oko njega definisali ovu deceniju. Tokom ove decenije Warhol je počeo da slika poznate američke proizvode, kao što su Campbell’s Soup Cans i Coca-Cola, kao i poznate popularne ikone, kao Marilyn Monroe, Troy Donahue i Elizabeth Taylor. Godine 1963. osnovao je „The Factory“ na Midtown Manhattnu i oko sebe je skupio slikare, pisce, muzičare i poznate underground ličnosti. Počeo je da se bavi štampom na tkanini i slike je radio u serijama, postižući time ne samo da se bavi umetnošću masovne proizvodnje, već i da sama umetnost postaje masovni produkt. Izjavljujući da želi da bude mašina i umanjujući značaj svoje kreativnosti u produkovanju svoje umetnosti, Warhol je načinio revoluciju u umetnosti. Njegov rad veoma brzo postaje kontroverzan i popularan. Od ovog perioda njegov rad se kreće oko američke pop (popularne) kulture. Štampao je slike novčanica, zvezda, brendiranih proizvoda i slike iz novina. Teme njegove umetnosti bile su prepoznatljive i dostupne masi – ovaj aspekt ga je najviše interesovao. Na primer, Warhol komentariše dostupnost Coca-Cole: Odlična stvar u vezi sa ovom zemljom je to da je Amerika započela tradiciju u kojoj najbogatiji ljudi kupuju suštinski iste stvari kao i najsiromašniji. Možete da gledate TV i vidite Coca-Colu i znate da i predsednik pije Colu, Liz Taylor poje Colu i, zamislite, i vi možete da pijete Colu. Cola je Cola i ne postoje pare kojima možete kupiti bolju Colu od one koju pije propalica na uglu. Sve Cole su iste i sve Cole su dobre. Liz Taylor to zna, Predsednik to zna, propalica to zna i vi to znate. Tokom 1950-ih Warhol je, kao ilustrator, koristio asistente da bi povećao svoju produktivnost. Sarađivanje sa drugima će ostati prepoznatljiv (i kontroverzan) aspekt njegovog načina rada tokom cele karijere, a posebno tokom 1960-ih. Jedan od njegovih najvažnijih saradnika iz ovog perioda je Gerard Malanga, koji mu je pomagao u štampi, snimanju filmova, skulpturi i drugim radovima. Među drugima koji su činili njegovu grupu bili su i Freddie Herko, Ondine, Ronald Tavel, Mary Woronov, Brigid Berlin (od koje je dobio ideju da snima svoje telefonske razgovore). Tokom decenije Warhol je negovao boemsku ekscentričnost sa kojom je prezentovao svoje „Superstars“, među kojima su Edie Sedgwick, Viva, Nico, Candy Darling, Ultra Violet, Jackie Curtis, Holly Woodlawn i dr. Ovi ljudi su učestvovali u snimanju filmova u Factory-u i neki su, kao Berlin, ostali Warholovi prijatelji do njegove smrti. Vazne ličnosti iz njujorškog underground umetničkog i filmskog sveta (kao pisac John Giorno i reditelj Jack Smith) pojavljivale su se u njegovim filmovima, što ukazuje na Warholovu povezanost sa različitim umetničkim krugovima u tom periodu. Krajem decenije Warhol je već i sam bio zvezda i pojavljivao se često u štampi zajedno sa svojim Superstarovima iz Factory-a, kao što je Sedgwick. Valerie Solanas se 3. juna, 1968. pojavila u Factory-u i pucala u Warhola. Mario Amaya je takođe bio meta. Pre ovoga Solanas je bila marginalna ličnost u Factory-u. Osnovala je „grupu“ (ona je bila jedina članica) pod nazivom S.C.U.M. - Society for Cutting Up Men (Društvo za sečenje muškaraca) i napisala je S.C.U.M Manifest, radikalno feministički napad na patrijarhat. Solanas se pojavljuje u Warholovom filmu iz 1968. godine I, A Man. Nešto ranije tog dana Solana je tražila da joj vrate scenario koji je dala Factory-u, ali joj nisu vratili. Scenario je bio, zapravo, zaturen. Warhol je bio ozbiljno ranjen i jedna je preživeo (lekari su morali da mu otvore grudni koš i masirali su mu srce da bi ga stimulisali). Fizičke posledice je trpeo do kraja života (morao je, recimo, da nosi korset, koji mu je držao abdomen). Pokušaj ubistva je imao trajne posledice i na njegov život i umetnost. Solanas je uhapšena narednog dana. Tokom ispitivanja izjavila je: „Imao je preveliku kontrolu nad mojim životom.“ Posle pokušaja ubistva Factory je postao krući zbog kontrole i mera opreza. Ovo je za mnoge značio kraj Factory-a 60-ih. U poređenju sa uspehom i skandalima iz 1960-ih, nova decenija je bila mnogo mirnija. Warhol je sada počeo da okuplja nove, bogatije ličnosti, među kojima su Mick Jagger, Liza Minnelli, John Lennon, Diana Ross, Brigitte Bordot i Michael Jackson, koje je portretisao. Njegov čuveni portret Mao Zedonga napravljen je 1973. zajedno sa Malangom osniva magazin Interview i objavljuje knjigu The Philosophy of Andy Warhol (1975). U knjizi prezentuje ideje o prirodi umetnosti: Pravljenje para je umetnost i rad je umetnost i dobar biznis je najbolja umetnost. Warhol je izlazio u Serendipity 3, a kanije u Studio 54, poznate noćne klubove na Manhattanu. Opisan je kao povučen, stidljiv i kao posmatrač koji uviđa detalje. Umetnički kritičar Robert Hughes ga naziva „bela krtica Union Square-a“ Tokom 1980-ih Warhol je ponovo doživljavao uspeh kod kritičara i u finansijama, delom i zbog njegovih novih prijateljstava sa mladim umetnicima, među kojima su Jean-Michel Basquiat, Julian Schnabel, David Salle, kao i sa takozvanim neo-ekspresionistima: Francesco Clemente, Enzo Cucchi i članovima Transavanrguardia grupe, koji su tada postali uticajni. Warhol je, takođe, cenio intenzivan hollywoodski glamur. Jednom je rekao: „Volim Los Angeles. Volim Hollywood. Tako su lepi. Sve je plastično, ali ja volim plastiku. Želim da budem plastičan.“ Warhol je bio jedan od prvih vodećih gej američkih umetnika koji su bili otvoreni po pitanju svoje seksualnosti. Mnogi su o njemu mislili kao o aseksualnoj osobi ili tek voajeru. To je međutim odbačeno od strane njegovih biografa (kao što je Victor Bockris), kao i članova scene Factory-a, poput Boba Colacella (u njegovoj knjizi Holy Terror: Andy Warhol Up Close) i akademaca, poput istoričara umetnosti Richarda Meyera. Pitanje kako je njegova seksualnost uticala na njegovu umetnost i oblikovala njegov odnos prema umetničkom svetu je glavna tema istoričara umetnosti, kao i pitanje koje je Warhol sam postavljao u intervjuima, u razgovorima sa savremenicima i u publikacijama (na primer: Popism: The Warhol Sixties). Tokom karijere Warhol je pravio erotske fotografije i crteže golih muškaraca. Mnogi njegovi čuveni radovi (poput portreta gej ikona, kao što su Liza Minnelli, Judy Garland, Elizabeth Taylor i fimovi kao My Hustler, Blow Job i Lonesome Cowboys) crpe snagu iz gej kulture i/ili otvoreno ispituju složenost seksualnosti i seksualne želje. Mnogi njegovi filmovi su premijerno pokazani u gej porno bioskopima. Neke od najinteresantnijih priča o njegovom razvoju kao umetnika jesu u vezi sa preprekama koje je njegova seksualnost u početku predstavljala dok se trudio da pokrene svoju karijeru. Prvi radovi koje je podneo galeriji bili su homoerotski crteži koji su odbijeni jer su bili isuviše otvoreno gej[1]. U Popism-u Warhol se seća svog razgovora sa rediteljem Emile de Antoniom o teškoćama koje je imao da bude prihvaćen od umetnika, kao što su Jasper Johns i Robert Rauschenberg, koji su takođe bili gejevi, ali ne outovani u to vreme. De Antonio objašnjava da je Warhol bio isuviše „swich“ (da je lako bilo pretpostaviti da je gej) i da ih je to plašilo. Warhol odgovara: „Nisam ništa mogao da kažem na to. Bio je isuviše istinito. Samo sam odlučio da ne brinem, jer su sve to bile stvari koje ionako nisam želeo da menjam, za koje sam mislio da ne treba da menjam... Drugi ljudi mogu da menjaju svoj stav o meni[2]. Ispitujući njegovu biografiju, mnogi definišu ovaj period – kasne 1950-e i početak 1960-ih – kao ključni za razvoj njegove ličnosti. Neki tvrde da njegovo često odbijanje da komentariše svoj rad i da priča o sebi (odgovarajući na pitanja novinara u intervjuima sa „Uhm, Yes“ i „Uhm, No“ i dozvoljavajući drugima da pričaju o njemu), pa i razvoj njegovog pop stila mogu da se prate do godina kada je Warhol odbijen od strane unutrašnjih krugova njujorškog umetničkog sveta. Warhol je praktikovao Katoličanstvo istočnog obreda. Redovno je volontirao u skloništima za beskućnike i opisivao je sebe kao religioznu osobu. Mnogi njegovi kasniji radovi sadrže skrivene religijske teme. Redovno je posećivao liturgije, a sveštenik crkve Saint Vincent Ferrer na Manhattnu je rekao da je Warhol u crkvu odlazio gotovo svakog dana. Na njegov rad je uticala ikonografska tradicija istočnog Hrišćanstva. Warholov brat je rekao da je Warhol bio „istinski religiozan, ali da nije želeo da ljudi to znaju, jer je to bila privatna stvar“. Warhol umire relativno rano, u svojoj 58. godini, 22. februara, 1987. godine u 6:32 u New Yorku. Prema novinskim izveštajima, Warhol se dobro oporavljao posle rutinske operacije žučne kese u uglednoj New York Hospital pre nego što je umro u snu od iznenadnog infarkta. Bolničko osoblje nije dobro pratilo njegovo stanje i posle operacije su ga „napunili“ tečnošću, zbog čega je došlo do hiperhidratacije, zbog čega je Warholov advokat podneo tužbu. Warhol je sahranjen na grkokatoličkom groblju u Bethel Parku, predgrađu Pittsburgha. Među ljudima koji su održali posmrtni govor bila je i Yoko Ono. Bilo je toliko puno predmeta koje je Warhol posedovao da je Sotheby’s devet dana izlagao njegove stvari na aukciji. Aukcijom se prikupilo više od 20 miliona dolara. Do početka 1960-ih Warhol je bio uspešni reklamni ilustrator. Warhol je bio toliko uspešan kao komercijalni ilustrator, da ga niko nije shvatao kao umetnika. Koristeći istu tehniku koju je koristio u ilustracijama, Warhol je uradio seriju crteža i podneo ih galeriji, koja ga je odbila. Počeo je da promišlja odnos između komercijalne umetnosti i umetnosti i umesto da ih vidi kao suprotnosti (što je bio slučaj sa ostalim umetnicima) počeo je da ih spaja stvarajući pop art. Pop art je bila eksperimentalna forma koju je nekoliko umetnika nezavisno počelo da usvaja. Neki od njih, kao što je Roy Lichtenstein kasnije će postati sinonimi za ovaj pokret. Warhol koji će postati poznat kao „Papa popa“ („Pope of Pop“) prihvatio je ovaj stil. Njegove prve slike prikazuju likove iz crtanih filmova i reklama, koje je radio ručno. Kasnije, Warhol svoje teme traži u samim ikonama popa – brendovima, zvezdama i dolarima – i isključuje svaki trag „ruke“. Warhol je tražio svoje teme, koje bi ga razlikovale od drugih pop-artista. Prijatelji su mu rekli da slika stvari koje najviše voli. Na sebi svojstven način da stvari shvata bukvalno počeo je da slika svoje omiljene stvari. Za svoju prvu veliku izložbu slikao je konzerve Campbell’s Soup, koje je jeo za ručak tokom celog života. Warhol je voleo novac, pa je slikao novčanice. Voleo je zvezde, pa je slikao i njih. Od ovakvih početaka razvio je svoj kasniji stil. Umesto da bira teme po kojima će biti prepoznatljiv, birao je prepoznatljiv stil, iz koga je polako istiskivao ruku u procesu stvaranja. Slike je počeo da radi kao štampu na tkanini. Od slikara Warhol je postao dizajner slike. U vrhuncu svoje slave, Warhol je imao nekoliko asistenata koji su radili po njegovim instrukcijama. Warhol se bavio i komičnim i ozbiljnim temama, birajući predmete od konzerve supe do električne stolice. Koristio je istu tehniku – tekstilna štampa, serijska reprodukcija i upotreba svetlih boja – bez obzira na to da li slika glamurozne zvezde, predmete iz svakodnevnog života ili slike samoubistava, saobraćajnih nesreća i sl. Slike iz serije „Dead and Disaster“ (1962-1963), kao što su „Red Car Crach“, „Purple Jumping Man“, „Orange Disaster“, transformišu ličnu tragediju u javnu spektakl i opominje medije da stalno prikazivanje ovakvih slika u medijima otupljuje publiku. Jedinstveni element njegovog rada je njegov keatonski stil – potpuna bezizražajnost. Ovo se ogledalo i u njegovom ponašanju – često se „pravio glup“ u medijima i odbijao je da objašnjava svoj rad. Poznat je po tome što je rekao da sve što treba da se zna o njemu i njegovom radu je već tu – na površini. U takvoj površnosti, bez oznaka iskrenosti, posmatrač je ostavljen da se pita i otkriva šta „pravi Andy“ misli. Da li je Andy užasnut smrću ili mu je ona smešna? Da li su njegove konzerve supe cinična primedba o bezvredosti popularne kulture, ili su „homage“ jednostavne udobnosti doma? Bez želje da odgovara na ova pitanja, njegov rad postaje interesantniji – ostavlja publici da interpretiraju njegovo značenje. Warhol je radio u mnogim medijima – slikarstvo, fotografija, crtež i skulptura. Pored toga, pravio je i filmove. Između 1963. i 1968. snimio je preko 60 filmova. Jedan od najpoznatijih filmova, Sleep (1963.) prati šestočasovno spavanje pesnika Johna Giorna. Film Blow Job (1963.) 41 minut prati izraz lica Toma Bakera kome Willard Maas čini felacio (kamera, međutim, prikazuje samo Tomovo lice). Film Empire sastoji se od osmočasovnog snimanja zgrade Empire States Building u sumrak. Njegov najpopularniji film koji je dobio i najbolje kritike je Chelsea Girls (1966). Film prikazuje dva filma istovremeno, sa različitim pričama. Posle pokušaja ubistva Warhol, koji je sada živeo povučenije, odustao je od snimanja filmova. Njegov asistent, reditelj Paul Morrissay nastavio je da pravi filmove za Factory, usmeravajući filmsku produkciju sa warholovske na više mainstream i filmove sa narativom, kao što su Flesh, Trash, Heat. Ovi filmovi, uključujući i Andy Warhol’s Dracula i Andy Warhol’s Frankenstein bili su više mainstream od bilo čega što je Warhol režirao. U ovim filmovima pojavljivao se Joe Dallesandro, koji je bio više Morrisseyeva nego Warholova zvezda. Warhol je prihvatio bend Velvet Underground kao jedan od svojih projekata tokom 1960-ih, „producirajući“ njihov prvi album The Velvet Underground and Nico i praveći naslovne slike. Njegova „produkcija“ ovog albuma se sastojala samo u plaćanju vremena u studiju. Posle ovog albuma Warhol i Lou Reed su počeli da se sukobljavaju oko ideje u kom pravcu bend treba da se razvija i konačno su prekinuli kontakt. Warhol je dizajnirao omote za dva albuma The Rolling Stones: Sticky Fingers (1971) i Love You Live (1977). Godine 1975. Warhol je uradio nekoliko portreta Mick Jaggera. Godine 1990. Lou Reed snima album Sons for Drella (jedan od Warholovih nadimaka bio je Drella, kao kombinacija imena Drakula i Cinderella (Pepeljuga)) sa John Caleom. Na albumu Reed se izvinjava Warholu zbog sukoba. Warhol je bio prijatelj sa mnogim muzičarima, uključujući Bob Dylana i John Lennona. Warhol je dizajnirao omot za Lennonov album Menlove Avenue, koji je posthumno izdat 1986. godine. Warhol se pojavljuje kao barmen u spotu pesme „Hello Again“ grupe The Cars i u spotu za singl „Mistif“ grupe Curiosity Killed the Cat. Warhol je imao veoma veliki uticaj na new wave/punk rock bend Devo, kao i na David Bowiea, koji je snimio i pesmu pod nazivom „Andy Warhol“ za album Hunky Dory (1971). Andy Warhol Museum u Pittsbughu je najveći američki muzej posvećen samo jednom umetniku. Čuva zbirku sa više od 12.000 umetničkih predmeta. Warholov brat, John Warhol i Warhol Foundation iz New Yorka osnovali su 1992. Warholov porodični muzej moderne umetnosti u Slovačkoj u mestu Medzilaborce, pored koga su rođeni Warholovi roditelji. U filmu The Doors (1991) Olivera Stona Warhola glumi Crispin Glover. David Bowie ga je glumio u filmu Basquiat Juliana Schnabela. U filmu I Shot Andy Warhol (1996), rediteljke Mary Harron glumio ga je Jared Harris, a Sean Gregory Sullivan u filmu 54. Poslednji film u kome se pojavljuje lik Andy Warhola je Factory Girl (2007) u kome ga glumi Guy Pearce. jon voigt, donyale luna, john lenon Andy Warhol`s Interview October 1974 Donyale Luna Philippe Petit Hiram Keller Michael Winner Martha Donyale Luna 5 Philippe Petit 8 Meet Your Maker 12 Michael Winner 14 Martha Reeves 18 Jon Voigt 20 The Andrews Sisters 24 Hiram Keller 30 Frederic Davies 34 Ray Bolger 36 Les Smiths de Monte Carlo 40 Richard Estes 42 Waylon Jennings 44 Making Faces 47 Buy n` Buy 49 Out 50 Smalltalk 52 I Cover The Waterfront 54 COVER: DONYALE LUNA IN HALSTON 3D LUMILAR SEQUINS: AND HIRAM KELLER IN HALSTON BLACK CASHMERE. PHOTOGRAPHED BY BILL KING. STYLED BY DENNIS CHRISTOPHER. COVER DESIGNED BY RICHARD BER NST E I N.