Pejaz iz Srbije, akvarel nase cuvene akademske slikarke Olivere Grbic dimenzije rada 38x28 cm Rođena 10. jula 1932. godine u Valjevu. Diplomirala na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu, gde je završila i postdiplomske studije. Odličan slikar i likovni pedagog… Izlagala na više samostalnih izložbi i na velikom broju grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Spada u VRH savremenog srpskog slikarstva.

Olivera Seka Galović Cvece pastel na kartonu 101,3 x 38,2 cm bez rama potpisano dole desno

Olivera Jankovic - Marina Abramovic - RANI RADOVI - BEOGRADSKI PERIOD malo veci format, kao nova POLICA 73

Olivera Kangrga Konji kombinovana tehnika ukupne dimenzije 12,5 x 16 cm potpis dole desno iz kolekcije cuvenog kriticara.

Lepa grafika poznate umetnice, zanimljiva i dimenzija 27x72 cm...

IZDAVAC FONDACIJA MIRA BRTKA,2021.GODINA,411 STRANA,TVRD POVEZ,VELIKI FORMAT(28X24 CM),ILUSTROVANA TEKSTOVI - JESA DENEGRI,SAVA STEPANOV,OLIVERA JANKOVIC,SELENA ANDRIC KNJIGA JE NOVA

Slobodan Manovic Danco Bez naslova, potpisan, 62 x 50 cm tehnika: tus ili suva igla ili bakropis, s obzirom da je ovaj izuzetno dekorativan rad 1993. godine poklonila kompanija Koling za useljenje Oliveri (najverovatnije cuvena Olivera Blažić, arhitekta) moze biti i jedno i drugo, inace, rec je o izuzetno skupom umetniku u svoje vreme kao sto se moze procitati iz raznih clanaka na internetu, a Koling je izuzetno mocna i jaka kompanija. Cena je primerena okvirnoj vrednosti grafike za ovog umetnika.

ŽANR: UMETNOST, MONOGRAFIJA AUTOR: SARAN ALEKSANDRIJAN PREVODILAC: IVAN D. ARANĐELOVIĆ, OLIVERA VALEŠINSKI, MILICA TRIFUNOVIĆ UREDNIK: ŽIVOJIN IVANIŠEVIĆ IZDAVAČI: PARISKI KRUG, RTS ŠTAMPA: CICERO, BEOGRAD GODINA IZDANJA: 2017 JEZIK: SRPSKI, LATINICA BROJ STRANA:269 FORMAT VELIK: 33 CM POVEZ: TVRD STANJE KNJIGE: KNJIGA OČUVANA, VEROVATNO NEKORIŠĆENA, NEKA STRANA I DELIMIČNO SLEPLJENA. O MONOGRAFIJI: NOVA MONOGRAFIJA EKSKLUZIVNA JE PO TOME ŠTO ĆE SE PRVI PUT, I KOD NAS I U SVETU, U NJOJ POJAVITI ESEJI LJUBE POPOVIĆA, ČIJA SU TEMA NJEGOVE SLIKE. U NJOJ SU SABRANI TEKSTOVI DESET AUTORA, ŠEST STRANIH I ČETIRI DOMAĆA POZNAVAOCA POPOVIĆEVE UMETNOSTI. OD NAŠIH ZASTUPLJENI SU - SRETA BOŠNJAK, NIKOLA KUSOVAC, DEJAN ĐORIĆ I MILAN KOMNENIĆ, A STRANIH - SARAN ALEKSANDRIJAN, GUSTAV RENE HOKE, ANDRE PJER DE MANDRIJARG, SEM HANTER, RENE DE SOLIJE I AN TORŠ. MONOGRAFIJA HRONOLOŠKI PREDSTAVLJA POPOVIĆEV OPUS OD 1953. GODINE, SA 113 REPRODUKCIJA, A PRVI PUT SU U NJOJ I NEKA NJEGOVA GRANDIOZNA PLATNA, POPUT TRIPTIHA „O MATERIJI I SMRTI U ČAST DŽEMSA FREJZERA`, DUGAČKOG ČAK OSAM METARA.

muz Olivere Grbic, otac Srdjana Djileta Markovica, slikar. Predeo (1985) kombinovana tehnika 43 x 31,5 cm potpisan i datiran dole desno

KNJIGA JE NOVA, NECITANA. VULKAN, 2014 STAMPANO U ITALIJI TIRAZ: 3000 PRIMERAKA TVRD POVEZ ZASTITNA UVLAKA U našoj mašti žive zemlje i mesta koja nikada nisu postojala, od kolibe sedam patuljaka do ostrva koja je Guliver posetio na svojim putovanjima, od Fejginove jazbine iz Olivera Tvista do stana Šerloka Holmsa u ulici Bejker. Iako znamo da su samo plod imaginacije pripovedača ili pesnika, još od drevnih vremena sanjarimo o mestima koja su možda postojala, kao što su Atlantida, Mu, Lemurija, Eldorado, Dembelija, tajno skrovište Svetog grala ili tajanstveno podzemno kraljevstvo Agarta. Neka od ovih mesta podstakla su očaravajuće legende i inspirisala veličanstvena umetnička dela, druga su opsedala maštu lovaca na misterije ili čak podstakla putovanja i istraživanja toliko da su, sledeći svoju iluziju, ti strastveni putnici pronašli nove, stvarne zemlje i promenili tok istorije. Od Homerovih epova do naučne fantastike, od drevnih mitova do savremenih stripova, čovek je neprestano izmišljao čudesne zemlje, projektujući u njih želje, snove, utopije, strahove – previše smele ili previše teške za naš svet stvarnosti pun ograničenja. BOGATO ILUSTROVANO. RASPRODATO IZDANJE! RETKO!

DESTRUCTION / CONSTRUCTION The Venice Biennale 2002 8th International Architecture Exhibition The Yugoslav Pavilion Na kraju knjige u džepu NEW MOMENT kartice koje nemam,cena spustena Prelep dizajn knjige Venecijanski bijenale Arhitektura Jugoslovenski paviljon DE CO Venecijansko bijenale 2002 Naslov: DESTRUKCIJA I KONSTRUKCIJA 1991-2002. Autor(i): Branko Pavić, Dejan Miljković Saradnici u realizaciji: Miloš Perović, Maja Gavrić, Dragan Janković, Dragan Sakan, Olivera Živančević, Srđan Ralić, Vesna Pavlović, Milica Lopičić, Dragan Babović, Darko Staničić, Olga Sabo, Ksenija Todorović, Adele Mazzola, Darinka Maksimović Autor(i) izloženih radova: Spasoje Krunić, Slobodan Rajević, Vasilije Milunović, Branislav Mitrović, Miodrag Mirković, Josip Pilasanović, Goran Vojvodić, Ružica BožovićStamenović, Dragan Stamenović, Aleksandar Spajić, Dušan Tešić, Vlada Slavica, Dejan Miljković, Gordana Radović, Zoran Radojičić, Marina Šibalić, Ljiljana Blagojević, Nebojša Fotirić, Igor Rajković, Miloš Nenadović, Vladimir Lojanica, Aleksandar Nedeljković, Đorđe Nedeljković, Jasmina Đokić, Vesna Savić, Dragana Nestorović, Ana Petković Produkcija izložbe: New Moment New Ideas Company Nacionalni komesar: Marina Đurđević Organizator: Ministarstvo kulture i javnog informisanja Republike Srbije, Savezno ministarstvo za inostrane poslove Savezne republike Jugoslavije Ko-organizator: Muzej primenjene umetnosti Beograd Autori fotografija: Autori, Dejan Todorović Destruction et construction 1991-2002 : 8th International Architecture Exhibition, The Venice Biennale 2002, The Yugoslav Pavilion : YU = Distruzione e costruzione 1991-2002 : 8. Mostra Internazionale d`Architettura, La Biennale di Venezia, Padiglione Jugoslavo = Destrukcija i konstrukcija 1991-2002 : 8. međunarodna izložba arhitekture, Venecijanski bijenale 2002, Jugoslovenski paviljon Author: Marina Đurđević; Muzej primenjene umetnosti, Publisher: Belgrade Museum of Applied Arts 2002

Ranko Radovic - Originalni arhitektonski crtez (projekat) za Atelje 212. Paus, dimenzije 72x52 cm. Uz ovaj crtez ide i par projekata za kucu u Somboru, koji su potpisani, a bili su uz ovaj za Atelje 212. Ranko Radović je rođen 18. avgusta 1935 godine u Podgorici. Diplomirao je studije arhitekture u Beogradu, đe je i magistrirao 1971. godine kod prof. Olivera Minića. Doktorirao je na pariškoj Sorboni 1980 godine kod prof. Bernarda Dorivala, sa temom “Kontinuitet ideja i oblika u savremenoj arhitekturi”. Na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu je stekao sva univerzitetska zvanja. Čitav svoj radni vijek proveo je kao univerzitetski profesor arhitekture i urbanizma u zemlji i inostranstvu. U Novom Sadu je formirao `Odsek za arhitekturu` na Fakultetu tehničkih nauka. Predavao je na postdiplomskim studijama u Zagrebu, Ljubljani, Skoplju, Prištini i Sarajevu, a po pozivu je bio gostujući profesor na Katedri za urbani dizajn u Tcukubi kraj Tokija u Japanu i na Međunarodnoj katedri za arhitekturu i urbanitet novih gradova u Helsinkiju. Predavao je na postdiplomskim studijama arhitekture o održivom razvoju gradova i neophodnoj sintezi tradicije u skladu sa modernim kretanjima u urbanizmu u Rimu, Veroni, Stokholmu, Cirihu, Parizu, Lisabonu, Melburnu, Montrealu, Kjotu, Varšavi, Luksemburgu itd. Kao grafičar, crtač i slikar imao je 26 samostalnih izložbi, među kojima su najznačajnije u Beogradu, Lisabonu, Helsinkiju, Palermu, Budimpešti, Hagu i Parizu. Godine 1987. je dobio Nagradu Oktobarskog salona za grafiku. Bio je član mnogih strukovnih organizacija u zemlji i inostranstvu i dobitnik vrijednih priznanja za svoje stvaralaštvo. Jedini je jugoslovenski arhitekta čije je djelo (Spomen kuća bitke na Sutjesci, na Tjentištu) uvršćeno u knjigu Čarlsa Dženksa, Evolutivno stablo, 1991, 1993. „Arhitektura jeste i mora ostati umjetnost, ali umjetnost duboko prožeta realnošću i životom, idealima i ljudskim težnjama, daleko od larpurlartizma i samozadovoljstva ... (ali nota bene) ... rad i istraživanje likovnog u arhitekturi i njenog jezika jeste i treba da ostane prirodna i legitimna dimenzija svakoga graditeljskoga posla.“ Profesor Ranko Radović je, treba i to reći, održao oko 150 predavanja, u više ciklusa, u velikoj Koncertnoj sali Kolarčevog narodnog univerziteta u Beogradu. Tokom devedesetih godina prošlog vijeka, tokom tih mračnih, ratnih godina, u vrijeme kada je živa arhitektonska riječ teško pronalazila put do kamenite uzvisine nad ušćem Save u Dunav, Radovićeva predavanja u Kolarcu su inspirisala čitave generacije studenata arhitekure, kojih je među publikom uvijek bilo najviše. Mnogi ga pamte i po televizijskim emisijama o arhitekturi, iz TV serijala `Antologija kuća` u školskom programu. Radović nije iskazivao interesovanje za politiku, ali je ipak januara 2003. godine izabran za ministra za zaštitu životne sredine i uređenje prostora u vladi Crne Gore. Bio je potpuno nesvakidašnji i originalan ministar, kada je par dana po imenovanju zatražio da mu se kao službeno vozilo ministarstva dodijeli bicikl. Ostavku na mjesto ministra podnosi 11. septembra 2003., a svoj bicikl je poklonio najboljem učeniku jedne podgoričke osnovne škole. Kao posthumno priznanje osnovana je 2006. godine Nagrada za arhitekturu “Ranko Radović”. Međunarodna organizacija za urbanizam i stanovanje, IFHP, 2006. godine je ustanovila Međunarodnu nagradu “Ranko Radović”, za studentska ostvarenja u arhitekturi. Sebe je smatrao Beograđaninom sa Dorćola, Crnogorcem i građaninom svijeta. Po vlastitoj želji sahranjen je u Gornjim Martinićima kod Danilovgrada 19. februara 2005 godine.

Ranko Radovic - Originalni arhitektonski crtez (projekat) za Atelje 212. Paus, dimenzije 72x52 cm. Uz ovaj crtez ide i par projekata za kucu u Somboru, koji su potpisani, a bili su uz ovaj za Atelje 212. Ranko Radović je rođen 18. avgusta 1935 godine u Podgorici. Diplomirao je studije arhitekture u Beogradu, đe je i magistrirao 1971. godine kod prof. Olivera Minića. Doktorirao je na pariškoj Sorboni 1980 godine kod prof. Bernarda Dorivala, sa temom “Kontinuitet ideja i oblika u savremenoj arhitekturi”. Na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu je stekao sva univerzitetska zvanja. Čitav svoj radni vijek proveo je kao univerzitetski profesor arhitekture i urbanizma u zemlji i inostranstvu. U Novom Sadu je formirao `Odsek za arhitekturu` na Fakultetu tehničkih nauka. Predavao je na postdiplomskim studijama u Zagrebu, Ljubljani, Skoplju, Prištini i Sarajevu, a po pozivu je bio gostujući profesor na Katedri za urbani dizajn u Tcukubi kraj Tokija u Japanu i na Međunarodnoj katedri za arhitekturu i urbanitet novih gradova u Helsinkiju. Predavao je na postdiplomskim studijama arhitekture o održivom razvoju gradova i neophodnoj sintezi tradicije u skladu sa modernim kretanjima u urbanizmu u Rimu, Veroni, Stokholmu, Cirihu, Parizu, Lisabonu, Melburnu, Montrealu, Kjotu, Varšavi, Luksemburgu itd. Kao grafičar, crtač i slikar imao je 26 samostalnih izložbi, među kojima su najznačajnije u Beogradu, Lisabonu, Helsinkiju, Palermu, Budimpešti, Hagu i Parizu. Godine 1987. je dobio Nagradu Oktobarskog salona za grafiku. Bio je član mnogih strukovnih organizacija u zemlji i inostranstvu i dobitnik vrijednih priznanja za svoje stvaralaštvo. Jedini je jugoslovenski arhitekta čije je djelo (Spomen kuća bitke na Sutjesci, na Tjentištu) uvršćeno u knjigu Čarlsa Dženksa, Evolutivno stablo, 1991, 1993. „Arhitektura jeste i mora ostati umjetnost, ali umjetnost duboko prožeta realnošću i životom, idealima i ljudskim težnjama, daleko od larpurlartizma i samozadovoljstva ... (ali nota bene) ... rad i istraživanje likovnog u arhitekturi i njenog jezika jeste i treba da ostane prirodna i legitimna dimenzija svakoga graditeljskoga posla.“ Profesor Ranko Radović je, treba i to reći, održao oko 150 predavanja, u više ciklusa, u velikoj Koncertnoj sali Kolarčevog narodnog univerziteta u Beogradu. Tokom devedesetih godina prošlog vijeka, tokom tih mračnih, ratnih godina, u vrijeme kada je živa arhitektonska riječ teško pronalazila put do kamenite uzvisine nad ušćem Save u Dunav, Radovićeva predavanja u Kolarcu su inspirisala čitave generacije studenata arhitekure, kojih je među publikom uvijek bilo najviše. Mnogi ga pamte i po televizijskim emisijama o arhitekturi, iz TV serijala `Antologija kuća` u školskom programu. Radović nije iskazivao interesovanje za politiku, ali je ipak januara 2003. godine izabran za ministra za zaštitu životne sredine i uređenje prostora u vladi Crne Gore. Bio je potpuno nesvakidašnji i originalan ministar, kada je par dana po imenovanju zatražio da mu se kao službeno vozilo ministarstva dodijeli bicikl. Ostavku na mjesto ministra podnosi 11. septembra 2003., a svoj bicikl je poklonio najboljem učeniku jedne podgoričke osnovne škole. Kao posthumno priznanje osnovana je 2006. godine Nagrada za arhitekturu “Ranko Radović”. Međunarodna organizacija za urbanizam i stanovanje, IFHP, 2006. godine je ustanovila Međunarodnu nagradu “Ranko Radović”, za studentska ostvarenja u arhitekturi. Sebe je smatrao Beograđaninom sa Dorćola, Crnogorcem i građaninom svijeta. Po vlastitoj želji sahranjen je u Gornjim Martinićima kod Danilovgrada 19. februara 2005 godine.