Za ljubitelje serijala Pesma leda i vatre i fanove HBO-ove serije Igra prestola – posebno, raskošno ilustrovano izdanje knjige od koje je sve počelo. Ovo specijalno izdanje sa predgovorom Džona Hodžmana opremljeno je divnim umetničkim radovima – slikama u boji koje su posebno izdvojene i crno-belim ilustracijama koje prate svako poglavlje. Ovi crteži udahnuli su novi život spletkama i tajnama, romantici i avanturama ove veličanstvene sage, remek-delu epske fantastike koje je preraslo u kulturni fenomen. Zima dolazi. To su reči kuće Stark iz najsevernije zemlje kojom gospodari kralj Robert Barateon iz svoje daleke Kraljevske Luke. Severom u Robertovo ime vlada Edard Stark, gospodar Zimovrela. On živi u miru i udobnosti sa svojom ponosnom suprugom Kejtlin, sinovima Robom, Brenom i Rikonom, kćerima Sansom i Arjom, i kopiletom Džonom Snežnim. Još dalje na severu, iza velikog Zida, prostire se divljina i u njoj strašna, neprirodna bića, zaboravljena tokom dugog leta, prognana u mit. Ali sada zima dolazi i divlja zemlja se budi. No, neposredna pretnja ipak dolazi sa juga gde je Džon Erin, kraljeva desna ruka, umro pod misterioznim okolnostima. Sada kralj Robert dolazi u Zimovrel, sa celom svitom, sa porodicom, ljupkom ali hladnom i proračunatom kraljicom Sersei, okrutnim i hrabrim sinom Džofrijem, i kraljičinom braćom Džejmijem i Tirionom iz bogate i moćne kuće Lanister. Prvi je mačevalac bez premca, a drugi porodična nakaza briljantnog uma. Sudbonosni susret se primiče, budućnost carstva je neizvesna. I niko ne obraća pažnju na zemlju preko Uskog mora u kojoj princ Viseris, naslednik pale kuće Targarjena koja je nekad vladala celim Vesterosom, planira da povrati svoje zakonito mesto na tronu. On priprema vojsku divljačkog naroda Dotraka, čiju će vernost platiti jedinim bogatstvom koje mu je preostalo – svojom lepom, nevinom sestrom Deneris. Čitaj dalje

Opis "Igra prestola - ilustrovano izdanje - Džordž R. R. Martin" Za ljubitelje serijala Pesma leda i vatre i fanove HBO-ove serije Igra prestola – posebno, raskošno ilustrovano izdanje knjige od koje je sve počelo. Ovo specijalno izdanje sa predgovorom Džona Hodžmana opremljeno je divnim umetničkim radovima – slikama u boji koje su posebno izdvojene i crno-belim ilustracijama koje prate svako poglavlje. Ovi crteži udahnuli su novi život spletkama i tajnama, romantici i avanturama ove veličanstvene sage, remek-delu epske fantastike koje je preraslo u kulturni fenomen. Zima dolazi. To su reči kuće Stark iz najsevernije zemlje kojom gospodari kralj Robert Barateon iz svoje daleke Kraljevske Luke. Severom u Robertovo ime vlada Edard Stark, gospodar Zimovrela. On živi u miru i udobnosti sa svojom ponosnom suprugom Kejtlin, sinovima Robom, Brenom i Rikonom, kćerima Sansom i Arjom, i kopiletom Džonom Snežnim. Još dalje na severu, iza velikog Zida, prostire se divljina i u njoj strašna, neprirodna bića, zaboravljena tokom dugog leta, prognana u mit. Ali sada zima dolazi i divlja zemlja se budi. No, neposredna pretnja ipak dolazi sa juga gde je Džon Erin, kraljeva desna ruka, umro pod misterioznim okolnostima. Sada kralj Robert dolazi u Zimovrel, sa celom svitom, sa porodicom, ljupkom ali hladnom i proračunatom kraljicom Sersei, okrutnim i hrabrim sinom Džofrijem, i kraljičinom braćom Džejmijem i Tirionom iz bogate i moćne kuće Lanister. Prvi je mačevalac bez premca, a drugi porodična nakaza briljantnog uma. Sudbonosni susret se primiče, budućnost carstva je neizvesna. I niko ne obraća pažnju na zemlju preko Uskog mora u kojoj princ Viseris, naslednik pale kuće Targarjena koja je nekad vladala celim Vesterosom, planira da povrati svoje zakonito mesto na tronu. On priprema vojsku divljačkog naroda Dotraka, čiju će vernost platiti jedinim bogatstvom koje mu je preostalo – svojom lepom, nevinom sestrom Deneris. Povez knjige : tvrd Strana : 700 Format: 16.5x24 cm Pismo : latinica

Opis proizvoda Za ljubitelje serijala Pesma leda i vatre i fanove HBO-ove serije Igra prestola – posebno, raskošno ilustrovano izdanje knjige od koje je sve počelo. Ovo specijalno izdanje sa predgovorom Džona Hodžmana opremljeno je divnim umetničkim radovima – slikama u boji koje su posebno izdvojene i crno-belim ilustracijama koje prate svako poglavlje. Ovi crteži udahnuli su novi život spletkama i tajnama, romantici i avanturama ove veličanstvene sage, remek-delu epske fantastike koje je preraslo u kulturni fenomen. Zima dolazi. To su reči kuće Stark iz najsevernije zemlje kojom gospodari kralj Robert Barateon iz svoje daleke Kraljevske Luke. Severom u Robertovo ime vlada Edard Stark, gospodar Zimovrela. On živi u miru i udobnosti sa svojom ponosnom suprugom Kejtlin, sinovima Robom, Brenom i Rikonom, kćerima Sansom i Arjom, i kopiletom Džonom Snežnim. Još dalje na severu, iza velikog Zida, prostire se divljina i u njoj strašna, neprirodna bića, zaboravljena tokom dugog leta, prognana u mit. Ali sada zima dolazi i divlja zemlja se budi. No, neposredna pretnja ipak dolazi sa juga gde je Džon Erin, kraljeva desna ruka, umro pod misterioznim okolnostima. Sada kralj Robert dolazi u Zimovrel, sa celom svitom, sa porodicom, ljupkom ali hladnom i proračunatom kraljicom Sersei, okrutnim i hrabrim sinom Džofrijem, i kraljičinom braćom Džejmijem i Tirionom iz bogate i moćne kuće Lanister. Prvi je mačevalac bez premca, a drugi porodična nakaza briljantnog uma. Sudbonosni susret se primiče, budućnost carstva je neizvesna. I niko ne obraća pažnju na zemlju preko Uskog mora u kojoj princ Viseris, naslednik pale kuće Targarjena koja je nekad vladala celim Vesterosom, planira da povrati svoje zakonito mesto na tronu. On priprema vojsku divljačkog naroda Dotraka, čiju će vernost platiti jedinim bogatstvom koje mu je preostalo – svojom lepom, nevinom sestrom Deneris.

Trubaduri njihovi životi , njihova poezija Kolja Mićević (autor) Kolja Mićević (prevod) Izdavač: Danteon: Interpress, Beograd, 2009,  ćirilica, 21 cm, 458 strana, broširan povez,  Stanje: Veoma dobro.  . .. Kroz susrete pesnika i muzičara, pred odabranom publikom, usavršavao se jedan moral i, istovremeno, jedna poetika. Ponešto od tog kodeksa sačuvano je, kod najboljih, sve do danas. A kad se trubadurska pustolovina ugasila, i nasilno i sama od sebe, taj pojam courtoisie, ali s velikim početnim slovom, bio je jedan od onih koje su, pomalo svuda u Evropi – na severu Francuske, u Italiji pre svega – preuzeli kasniji pesnici kao simbol-nosilac određenih vrlina, viteških i spiritualnih.  Prateći živote trubadura i njihove raznovrsne poetike, autor objašnjava kako je došlo do pojave trubadurstva, sve do trenutka kad je njihova dvovekovna pustolovina prekinuta, početkom XIII stoleća u pogromu koji je na jugu Francuske, u Provansi, izvršila već sasvim ojačana crkvena vlast, u liku inkvizicije. Informacije ** BESPLATNA ISPORUKA NA TERITORIJI CELE SRBIJE UZ PREDHODNU UPLATU NA TEKUĆI RAČUN ! !! (ne važi za postexpress /dexpress, slanje pošiljaka pouzećem , kao ni za slanje pošiljaka van teritorije Srbije) za sve knjige kupljene sa našeg naloga:

Trubaduri njihovi životi , njihova poezija Kolja Mićević (autor) Kolja Mićević (prevod) Izdavač: Danteon: Interpress, Beograd, 2009, ćirilica, 21 cm, 458 strana, broširan povez, Stanje: Veoma dobro. . .. Kroz susrete pesnika i muzičara, pred odabranom publikom, usavršavao se jedan moral i, istovremeno, jedna poetika. Ponešto od tog kodeksa sačuvano je, kod najboljih, sve do danas. A kad se trubadurska pustolovina ugasila, i nasilno i sama od sebe, taj pojam courtoisie, ali s velikim početnim slovom, bio je jedan od onih koje su, pomalo svuda u Evropi – na severu Francuske, u Italiji pre svega – preuzeli kasniji pesnici kao simbol-nosilac određenih vrlina, viteških i spiritualnih. Prateći živote trubadura i njihove raznovrsne poetike, autor objašnjava kako je došlo do pojave trubadurstva, sve do trenutka kad je njihova dvovekovna pustolovina prekinuta, početkom XIII stoleća u pogromu koji je na jugu Francuske, u Provansi, izvršila već sasvim ojačana crkvena vlast, u liku inkvizicije. Informacije ** BESPLATNA ISPORUKA NA TERITORIJI CELE SRBIJE UZ PREDHODNU UPLATU NA TEKUĆI RAČUN ! !! (ne važi za postexpress /dexpress, slanje pošiljaka pouzećem , kao ni za slanje pošiljaka van teritorije Srbije) za sve knjige kupljene sa našeg naloga:

Za ljubitelje serijala Pesma leda i vatre i fanove HBO-ove serije Igra prestola – posebno, raskošno ilustrovano izdanje knjige od koje je sve počelo. Ovo specijalno izdanje sa predgovorom Džona Hodžmana opremljeno je divnim umetničkim radovima – slikama u boji koje su posebno izdvojene i crno-belim ilustracijama koje prate svako poglavlje. Ovi crteži udahnuli su novi život spletkama i tajnama, romantici i avanturama ove veličanstvene sage, remek-delu epske fantastike koje je preraslo u kulturni fenomen. Zima dolazi. To su reči kuće Stark iz najsevernije zemlje kojom gospodari kralj Robert Barateon iz svoje daleke Kraljevske Luke. Severom u Robertovo ime vlada Edard Stark, gospodar Zimovrela. On živi u miru i udobnosti sa svojom ponosnom suprugom Kejtlin, sinovima Robom, Brenom i Rikonom, kćerima Sansom i Arjom, i kopiletom Džonom Snežnim. Još dalje na severu, iza velikog Zida, prostire se divljina i u njoj strašna, neprirodna bića, zaboravljena tokom dugog leta, prognana u mit. Ali sada zima dolazi i divlja zemlja se budi. No, neposredna pretnja ipak dolazi sa juga gde je Džon Erin, kraljeva desna ruka, umro pod misterioznim okolnostima. Sada kralj Robert dolazi u Zimovrel, sa celom svitom, sa porodicom, ljupkom ali hladnom i proračunatom kraljicom Sersei, okrutnim i hrabrim sinom Džofrijem, i kraljičinom braćom Džejmijem i Tirionom iz bogate i moćne kuće Lanister. Prvi je mačevalac bez premca, a drugi porodična nakaza briljantnog uma. Sudbonosni susret se primiče, budućnost carstva je neizvesna. I niko ne obraća pažnju na zemlju preko Uskog mora u kojoj princ Viseris, naslednik pale kuće Targarjena koja je nekad vladala celim Vesterosom, planira da povrati svoje zakonito mesto na tronu. On priprema vojsku divljačkog naroda Dotraka, čiju će vernost platiti jedinim bogatstvom koje mu je preostalo – svojom lepom, nevinom sestrom Deneris. Naslov: Igra prestola: ilustrovano izdanje Izdavač: Laguna Strana u boji: 780 Povez: tvrdi Pismo: latinica Format: 16.5x24 cm Godina izdanja: 2020 ISBN: 978-86-521-3969-9

Srbac 2020. Tvrd povez, ćirilica, ilustrovano, veliki format (27 cm), 426 strana . Knjiga je odlično očuvana. K2 Opština Srbac, sa teritorijom ustanovljenom 1958. godine, nalazi se na krajnjem sjeveru Republike Srpske i Bosne i Hercegovine. Zahvata površinu od 453,72 km2. Graniči: sa istoka, juga i zapada sa opštinama Derventa, Prnjavor, Laktaši i Gradiška, a sa sjevera rijekom Savom u dužini 42 km, koja je ujedno granica BiH sa Republikom Hrvatskom. Opština se sastoji od 39 naselja. Po zadnjem popisu (2013) imala je 16933 stanovnika. Najviši organ vlasti, Skupština opštine, broji 25 odbornika. Opštinsku upravu čine načelnik, zamjenik načelnika i 5 odjeljenja. Naš opštinski centar i naš grad nije se oduvijek ovako zvao. Dugo je nosio jedno, ne baš lijepo ime, a onda su ljudi odlučili da to promijene. Priča se da je, za vrijeme prve Jugoslavije, jedna delegacija naših uglednih predaka putovala u Beograd i kralja Aleksandra lično umolila da dozvoli promjenu imena. I kralj je dozvolio. Koliko neki zapisi i vojne mape pamte, Srbac se najduže zvao Svinjar. Bosanski Svinjar za razliku od prekosavskog Slavonskog Svinjara. Ovakvo ime je (valjda) dobio po svinjogojstvu koje je (vjerovatno) bilo važna privredna djelatnost, a svinje najprofitabilniji izvozni artikl. Na vojnoj mapi „Slawonia, Kroatia, Bosnia i Dalmacia`, štampanoj u Kelnu 1592. godine, područje koje zahvata današnji Srbac označeno je nazivom Swynar. Takav naziv će sačuvati sve do 1933. godine, kada je dobio novo, lijepo ime, kad je zvanično preimenovan u Srbac. Publicista Danilo Košutić, koji je u svojim istraživačkim radovima ostavio dragocjene podatke o našoj prošlosti, otkrio je da je i prije ovog datuma, pored službene upotrebe naziva Svinjar, pominjan i naziv Srbac. Tako je na jednoj vojnoj karti, štampanoj u Beču 1865. godine, naselje na ušću Vrbasa u Savu označeno nazivom Srbac. Novosadski časopis „Zastava“ objavio je 1875. godine da su srpski ustanici porazili brojno nadmoćniju tursku vojsku „na Srpcu“, koji se nalazi između Svinjara i Hercegova Stola. A ovo je objava Službenih novina Kraljevine Jugoslavije sa potpisom ministra Živojina Lazića, kojom je Srbac dobio i ponio današnji naziv: „Gospodin Ministar unutrašnjih poslova Kraljevine Jugoslavije rešenjem svojim od 2. novembra 1933. godine, broj 40042, na osnovu člana 1. Zakona o imenima mesta i ulica i obeležabanju kuća brojevima, odlučio je da se Dosadašnje ime sela „Bosanski Svinjar“ u Opštini svinjaračkoj, Sreza prnjavorskog, Banovine Vrbaske, promeni u Srbac“. Nema pouzdanih i dokumentovanih podataka ko je i zašto Srpcu nadjenuo ovo lijepo ime. Jedna od pretpostavki je da je na izbor imena presudno uticao etnički sastav stanovništva jer ovdje su Srbi oduvijek bili većinski živalj (često i više od 90%). Druga je da je naziv izveden iz toponima Srpac, područja koje je omeđila rijeka Sava načinivši meandar nalik srpu.

Kao novo. Bez posvete. Podzemna železnica - Kolson Vajthed Godina izdanja: 2017 Broj strana: 310 Povez: Mek Pulicerova nagrada za književnost.National Book Award.Goodreads Choice Award za najbolji istorijski roman.Vrhunsko ostvarenje Kolsona Vajtheda, ovenčano Pulicerovom nagradom i brojnim drugim prestižnim nagradama, pripovest o mladoj robinji sa Juga iz vremena pre Građanskog rata koja očajnički pokušava da se domogne slobode.Kora je robinja na plantaži pamuka u Džordžiji. Život je pakao svim robovima, no posebno je težak Kori. Odbačena čak i od svojih Afrikanaca, na pragu je zrelosti, gde je čekaju još veće muke. Kad joj Cezar, nedavno stigao iz Virdžinije, ispriča za podzemnu železnicu, njih dvoje reše da se izlože strašnoj opasnosti i pobegnu. Ne ide sve po planu – Kora ubija belog dečaka koji pokušava da je uhvati. Iako uspevaju da pronađu stanicu i odu na sever, potera ih goni. Po Vajthedovoj genijalnoj zamisli, podzemna železnica nije samo metafora – mašinovođe i kondukteri rade u tajnoj mreži pruge i tunela pod južnjačkim tlom. Korina i Cezarova prva stanica je u Južnoj Karolini, u gradu koji im se isprva čini kao bezbedna luka. No ispod mirne površine krije se podmukao plan za crne žitelje. A što je još gore – za petama im je Ridžvej, zloglasni i neumoljivi lovac na robove. Primorana da ponovo beži, Kora kreće na mučno putovanje iz jedne u drugu državu u potrazi za pravom slobodom. Poput glavnog junaka Guliverovih putovanja, Kora se na svakoj deonici puta susreće s različitim svetovima – a njena je odiseja i kroz prostor i kroz vreme. Vajthed je majstorski satkao sagu o Americi od brutalnog dovođenja Afrikanaca na njeno tlo do neostvarenih obećanja današnjice, briljantno dočaravajući neizrecive strahote crnaca iz vremena pre Građanskog rata. Podzemna železnica je u isti mah i priča o ženi nesalomive volje rešene da pobegne od užasa ropstva i bolno, moćno razmišljanje o prošlosti zajedničkoj svim Amerikancima.

„Zbor derviša“, satirična poema. Prvo izdanje iz 1949. Naslovnica i ilustracije Zuko Džumhur. Knjiga je u dobrom stanju. Autor - osoba Kulenović, Skender, 1910-1978 = Kulenović, Skender, 1910-1978 Naslov Zbor derviša / Skender Kulenović ; naslovnu stranu i ilustracije izradio Zuko Džumhur Vrsta građe poezija Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1949 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Politika, 1949 Fizički opis [27] str. : ilustr. ; 21 cm Drugi autori - osoba Džumhur, Zuko, 1921-1989 = Džumhur, Zuko, 1921-1989 (Broš.) Napomene Turske riječi: str. [27]. SKENDER KULENOVIĆ (Bosanski Petrovac, 2. 9. 1910 – Beograd, 25. 1. 1978) Kulenović je rođen 1910. u Bosanskom Petrovcu. U rodnom mjestu završio je osnovu školu, gimnaziju u Travniku, a prava je studirao na zagrebačkom Sveučilištu. Rano se opredijelio za napredni komunistički pokret: godine 1933. primljen je u SKOJ, a dvije godine kasnije u Komunističku partiju Jugoslavije. Učesnik je narodnooslobodilačke borbe od 1941. godine. Biran je i za člana AVNOJ-a. U toku narodnooslobodilačke borbe uređivao je partizanske listove, a po oslobođenju zemlje bavio se političkim radom i uređivanjem listova i časopisa („Pregled“, „Književne novine“, „Nova misao“). Bio je dopisni član Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu i redovni član Srpske akadmije nauka i umjetnosti. Umro je u Beogradu 1978. Svoj prvi književni rad, sonetni vijenac „Ocvale primule“ Kulenović je objavio 1927. godine u srednjoškolskom almanahu „Hrvatska vila“, u Travniku. Kasnije objavljuje lirsku prozu u časopisu „Novi behar“ u Sarajevu, prvu pripovijetku Noć u vezirskom gradu u zagrebačkom časopisu „Putokaz“, koji uređuje Hasan Kikić, te pripovijetku Rakije u zagrebačkom časopisu „Izraz“, pod uredništvom Otokara Keršovanija. U tim drugim časopisima i listovima Kulenović, pored književnih radova, objavljuje i političke članke. Kao partizan, Kulenović se 1942. javlja prvom ratnom pjesmom Pismo Jove Stanivuka partizana crvenoarmejcu Nikolaju Ivanoviču Krilovu, objavljenom u listu „Krajiški partizan“, u selu Agiću kraj Banjaluke. Iste godine objavljeno je i najpoznatije djelo Skendera Kulenovića poema Stojanka majka Knežopoljka. Prvi put je štampana kao posebna knjiga 1945. godine, i odmah postala svojina čitavog naroda. Umjetničkim osobenostima – motivom, likom, jezikom i ritmikom – Stojanka majka Knežopoljka predstavlja jedinstvenu fresku o borbi i osveti u našoj literaturi sa temom narodnooslobodilačke borbe i revolucije. S pravom je književna kritika lik majke Stojanke Knežopoljke poredila sa legendarnim likom Majke Jugovića iz narodne poezije. Kulenović je, pored ostalih, objavio i djela: Komedije, Ševa (poema) Svjetlo na drugom spratu (drama), Poeme, Soneti i roman Ponornica (1977). U svojim zrelim godinama Kulenović je sve više iskazivao svoj intimni svijet. Posebno su zapaženi njegovi soneti, zgusnute misli i savršenog izraza. U njima je nastavljena ona nit sa kojom je ovaj pisac i ušao u literaturu. O Skenderu Kulenoviću pisali su: Milan Bogdanović, Eli Finci, Slavko Leovac, Božo Milačić, Stevan Raičković, Božo Bulatović i Novica Petković. Ivo Andrić ga je okarakterisao kao umetnika „živog duha i bogatog srca”, koji „ume u dve brazde da ore” – u literalnoj i likovnoj. Književni i filmski kritičar Milan Vlajčić ga smatra jednom od najznačajnijih i najslojevitijih stvaralačkih ličnosti u jugoslovenskoj kulturi druge polovine prošlog stoleća. Za reditelja Mirzu Idrizovića, on je božanski daroviti mudrac, u kome su se sretno susreli istok, zapad, sever i jug. Čega god bi se dotakao, postajalo je umetnost, zapisao je o njemu Momo Kapor. Zulfikar Zuko Džumhur (1920‒1989), bio je novinar, slikar, karikaturista, ilustrator, književnik, scenarista, scenograf, kostimograf... Centar njegovog stvaralačkog univerzuma bio je list „Politika”, u kojoj je objavljivao putopise i karikature, gotovo četiri decenije. Džumhurov opus čini gotovo 10.000 karikatura, crteža i ilustracija, kao i 35 pozorišnih scenografija. Autor je sedam knjiga (tri su objavljene posthumno), a za prvu, „Nekrolog jednoj čaršiji” (1958) predgovor mu je napisao Ivo Andrić. To je jedini predgovor koji je naš nobelovac ikome ikada podario. Bio je koscenarista filma „Miris dunja” (1982) jugoslovenskog kandidata za „Oskara”. Najšire je upamćen kao tvorac i voditelj kultnog putopisnog TV serijala „Hodoljublja”, svojevrsnog hodočašća Evropom, Azijom i Afrikom. I danas, u vreme svakojakih tehnoloških televizijskih čudesa, „Hodoljublja” plene toplinom i pripovedanjem slikovitijim od slike. Ostalo je za Džumhurom i ono što izmiče faktografskom popisu. Ostalo je sijanje koje su upijali svi koji su imali privilegiju da ga upoznaju. Ostali su biseri mudrosti rasuti u intervjuima, u docnije zapisanim ili predanjem prenošenim kafanskim kazivanjima i anegdotama. I zato ne čudi što je u ovoj mračnoj 2020. zaiskrilo nekoliko manifestacija, kojima je obeležen vek od rođenja Zuke Džumhura. U njegovom rodnom Konjicu, u Sarajevu, u Beogradu i Herceg Novom, gde je proveo poslednje decenije života, oživela su sećanja na čoveka kome je ceo svet bio domovina, a sav ljudski rod porodica. Zukov zavičaj bili su ne samo predeli već i ljudi. Kako je to i sam rekao u jednom od poslednjih intervjua: „Ako sam i imao neku sreću u životu, to je sreća da se družim s ljudima s kojima se vredelo i vredi družiti.” Jedan od tih u kojima je ostavio svetlosti trag, bio je i pisac Mirko Kovač, koji mu je uzdario divnom posvetom u svom romanu „Kristalne rešetke” (1995). Glavni lik u šetnji Kalemegdanom sreće Zuka i s njim kratko razgovara, nakon čega zaključuje: „Kad god sam sreo Džumhura, nešto sam naučio.” A šta tek reći za roman „Zelena čoja Montenegra” (1992) kojim je Momo Kapor u literaturu pretočio višedecenijsko prijateljstvo s Džumhurom? Jedna od anegdota koju je Kaporovo pero sačuvalo, zbila se u Herceg Novom, dok je pored bašte kafane u kojoj su sedeli, oznojen i zadihan promakao neki pobornik džogiranja, kako se u to vreme nazivalo rekreativno trčanje. „Alah nam je dao tačan broj koraka koje ćemo napraviti u životu, a on, budala, žuri da ih što pre potroši”, prokomentarisao je Džumhur. Toj rečenici je naš biolog dr Predrag Slijepčević, profesor na Londonskom univerzitetu „Brunel”, pre nekoliko godina posvetio fantastičan esej, naslovljen „Balkanski Sokrat”. Prema njegovom tumačenju, Džumhurova poruka je da je egzistencijalni problem zapadne civilizacije (koju oličava oznojeni trkač) to što nije sposobna da razluči mudrost od ludosti: ‒ Prvi deo rečenice „Alah nam je dao tačan broj koraka koje ćemo napraviti u životu”, može se izraziti rečju optimum. Tačno onoliko koliko treba, ako je manje ne valja, ako je više isto tako ne valja. Filozofski, optimum je mudrost ili sposobnost da se zna svoje mesto u svetu. Drugi deo rečenice – „a on, budala, žuri da ih što pre potroši”, može se izraziti rečju maksimum. Filozofski rečeno, maksimum je ludost. Ludost je precenjivanje svog mesta u svetu. Sve što Zapad radi je bežanje od optimuma i težnja maksimumu ‒ poentira dr Slijepčević. A Zuko Džumhur je znao svoje mesto u svetu, koga je napustio pre 31 godine. Sahranjen je na današnji dan, na rođendan SFR Jugoslavije, države čiji je bio jedan od simbola. Otišao je pre godina krvavog razlaza. Na zaključak da je otišao neponovljivo dobar čovek, verovatno bi se dobroćudno namrštio. „Dobar čovek ne postoji, to je veštačka tvorevina, rezultat teške unutrašnje borbe sa samim sobom”, govorio je. Na lament da je s ovog sveta otišao prerano, sigurno bi se dobroćudno namrštio. Jer svakom je dat tačan broj koraka... Likovni simbol jedne epohe Karikaturu koja je vizuelni simbol raskida Titovog režima sa Staljinom i Informbiroom naslikao je upravo – Zuko Džumhur. Objavljena je 1951. u Književnim novinama”, a onda ju je preuzela „Politika”, zajedno s njenim autorom, koji je i „ozbiljno propisao” na stranicama našeg lista. Na karikaturi je Karl Marks za radnim stolom, a iznad njega na zidu – uramljena slika Staljina. Ovaj lucidni prikaz ideološke inverzije bila je prva karikatura stvorena iza „gvozdene zavese” koju je objavio neki zapadni list (nemački „Štern”), a uvrštena je i u brojne antologije. U Kusturičinom filmu „Otac na službenom putu” zaplet počinje kada glavni lik Mehmed Meša (tumači ga Miki Manojlović) komentariše Zukinu karikaturu rečima „E vala ga prećeraše”, nakon čega je, kao informbirovac, dopao robije. Tako je slikopisao Zuko Upečatljiv zapis o Džumhurovom kreativnom likovnom činu ostavio je i Minja Bojanić, dugogodišnji dopisnik podgoričke „Pobjede” iz Herceg Novog: „Svaki je četvrtak u nedelji bio dan njegove neskrivene novinarske groznice. Čak i u jeseni života, onu svoju čuvenu karikaturu za naslovnicu nedeljne „Politike” porađao je s vidljivom mukom, uz blagu nervozu i u pozi nekog sasvim odsutnog indijskog mudraca. Belinom papira formata A-4, tek bi se oglašavala jedva čujna škripa naliv-pera „monblan” ili „pelikan”, obavezno ispunjenih crnom tintom. Preko prve verzije, obično bi sledio novi list i dugo kopiranje s korekcijom početne ideje. Pa treći, četvrti, peti... Uglavnom, ispod stola bi svaki put ostajala gomila, čak i desetine varijanti Džumhurove iste „priče bez reči”. ‒ Crtež ište strogu higijenu, moraš stalno da ga čistiš i čistiš, da učiš, moj Bojaniću”, ponavljao bi, slavodobitno zatvarajući oveći roze koverat, nakon gotovo ritualnog kvašenja lepljivih rubova jezikom. Istom predanošću ispisivao bi i adresu: „Politika”, Beograd, Makedonska 29 ‒ zapisao je Minja Bojanić. Zulfikar Zuko Džumhur, bosanskohercegovački i jugoslovenski putopisac, slikar i karikaturista. Rođen je u Konjicu 24. septembra 1920. godine, a potiče iz stare ugledne ulemanske porodice. Otac mu je Abduselam Džumhur i majka Vasvija rođena Rufo. Osnovnu školu i nižu gimnaziju završio je u Beogradu, gdje mu je otac radio kao imam, a višu gimnaziju u Sarajevu 1939. godine. Počeo je studirati pravo, ali je prešao na likovnu akademiju i završio je u klasi Petra Dobrovića. Prve crteže je objavio u „Narodnoj armiji“ 1947, a od tada sarađuje kao karikaturista i ilustrator u „Ježu“, „Borbi“, „Vetrenjaci“, „Politici“, „Oslobođenju“, reviji „Danas“, NIN-u kao stalni saradnik i urednik. Objavio je više od 10.000 karikatura. Napisao je scenarije za više kratkih i tri za igrane filmove. Uradio je 35 scenografija za pozorište, a posljednjih deset godina radio je na sarajevskoj televiziji kao pisac scenarija i voditelj serija emisije Hodoljublje. Zajedno sa Momom Kaporom autor knjige „Zelena čoja Montenegra“. Umro je u Herceg Novom, a ukopan u rodnom Konjicu 29. novembra 1989. godine. Zuko Džumhur je bio izuzetan čovjek. Sâm predsjednik SFRJ Josip Broz Tito vrlo rado se družio s njim. Zuko je jedan od najvećih boema svoga vremena. KC

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Đuro Vilović (Brela, 1889. – Bjelovar, 1958.), hrvatski književnik. Ekstremni jugoslavenski nacionalist, član Orjune i za vrijeme II. svjetskog rata, četnik. Đuro Vilović je rođen u Brelima. Studij katoličke teologije pohađao je u Zadru, te je 1913. zaređen za svećenika. Nakon zaređenja odlazi u Beč na studij filozofije. Nakon povratka u Hrvatsku službuje u Dekanovcu u Međimurju, s kojom će se životnom sredinom nježno poistovijetiti. Kasnije piše “Ta mi je zemlja postala bliza, i topla mi posta ta zemlja, u kojoj gusto i bujno cvatu ljubice, a žene govore nekim romonom i šaptom, kojim romone naši lijepi, mladi glagolaši uz more. Tu kao da sam se sreo s jezikom naših primorskih nedjelja i ranih jutara.” Već 1918. godine napisao je tu roman s tematikom ljubavnog života mladog kapelana, koja će pod naslovom `Međimurje - ispovijest jednoga sutona` biti objavljena u Bjelovaru 1923. godine. Sklonost ženama će ga ubrzo i odbiti od svećeničkog zvanja, nakon što je pokazao simpatije tadašnjem tzv. reformnom pokretu katoličkih svećenika koji je, između ostaloga, zahtijevao da se svećenicima dopusti ženidbu.[1] Nekadašnji pravaš i hrvatski nacionalist, postao je nacionalnim renegatom, nekako u vrijeme kada se odlučio oženiti pravoslavnom Srpkinjom iz okolice Bjelovara. Nakon što ga je Srpska pravoslavna crkva odbila, odlučio je postati protestant - možda samo zato da bi se 1919. godine mogao zaposliti kao nastavnik u protestantskoj školi u Staroj Pazovi - te počeo pisati pripovjetke i romane u kojima je vrlo kritizirao katoličko svećenstvo i Katoličku crkvu u cjelini.[2] 1930. godine u Zagrebu osniva s još nekoliko novinara izdavačku udrugu BINOZA (BIblioteka NOvinarske ZAdruge), koja je izdala značajan broj knjiga, među kojima i neke Vilovićeve.[3] Makar je demonstrativno raskrstio s hrvatstvom, djelo Đure Vilovića ostalo je neraskidivo vezanu uz Hrvatsku i njen kulturni prostor.[4][5] Kraj 1930-ih godina dočekuje Đuro Vilović kao jedan od nesumnjivo najčitanijih i najcjenjenijih hrvatskih pisaca. Nakon što je više godina ponovio živio u Beogradu, 1938/39. godine je završio vilu u Brelima kod Makarske, te je sve više živio i radio u Splitu.[6] Tijekom II. svjetskog rata prišao je četničkomu pokretu. Nakon što 1941. god. posve napušta Zagreb i odlazi u Split koji je bio pripojen Italiji - moguće stoga što je računao da bi kao mason mogao u Zagrebu imati nevolja s Ustašama i Nijemcima[7] - 1942. godine Đuro Vilović počinje u Splitu pisati za četnička glasila, te ondje od listopada 1942. god. uređuje časopis Krik iz jama u kojem govori o 600.000 Srba koje da su ustaše pobacale u jame na području NDH. Potom se u ožujku 1943. godine pridružuje samom Draži Mihailoviću u Srbiji. Na sastanak s Dražom Mihailovićem Đuro Vilović i nekolicina drugih orjunaša iz Splita lete talijanskim vojnim avionom.[8] Ostaje Vilović djelovati u propagandnom odjelu četničke vrhovne komande[9] gdje blisko surađuje sa Stevanom Moljevićem, urednikom četničkog časopisa `Ravna Gora`.[10] U četničkim publikacijama objavljuje pod pseudonimom Ljubiša Petrović,[11] te osobito piše protiv svake hrvatske politike - ne samo ustaške, nego i one Hrvatske seljačke stranke, te one koju vode tadašnji hrvatski komunisti.[12] Pod imenom `Ljubiša Petrović` objavljena mu je 1943. godine u Pittsburgu knjižica (79 stranica) `Tajni plan Velikohrvatske ideje i njene ekspanzije: dokumenat mračne megalomanije jednog narodića` (izdanje Slobodne srpske planine 1943 godine, štampa Amerikanskog srbobrana).[13] Otvoreno velikosrpska Srpska radikalna stranka objavila je 2011. godine tu Vilovićevu knjižicu pod novim naslovom `Bastardija Hrvatstva` (priredio Nikola Žutić, koji je napisao opširni predgovor od 40 stranica, recenzenti Vojislav Šešelj i Momčilo Subotić). U knjižici Vilović svojim srpskim čitateljima s neskrivenom antihrvatskom mržnjom govori primjerice o `strašnim i mračnim hrvatskim masama` nezadovoljnim stvaranjem Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, koje će `mračne mase` rado primiti `najcrnje ropstvo mađarsko i tursko, čaki i cigansko, ako hoćete, samo ne srpsko`; te nastavlja o `sasvim nastranom i bolesnom, ali velikom očaju hrvatskih seljačkih masa` koje Radićev poklič `Vjera u Boga i seljačka sloga!` odjednom `dira u živac` i potiče ih `u gomilu`, te se `Radićev pokret širi na sve strane kao kuga`.[14] S Đurom Vilovićem je u četnike krenuo i njegov sin jedinac Vojko, student medicine. Vojko Vilović će s četnicima, tj. Dobrovoljačkom antikomunističkom milicijom - ali u talijanskoj uniformi - doći i do Brela, gdje je bio ljetnikovac obitelji Vilović. U četničkim će redovima Vojko Vilović i poginuti ili umrijeti.[15] Đuro Vilović je godinama dopunjavao svoj rukopis Krvava crkva, s podnaslovom Hrvatski popovi i fratri u raspadu Jugoslavije i u pokoljima Srba, kojega je naposljetku objavila tek Srpska radikalna stranka 2009. godine.[16] U tom djelu je Vilović zastupao radikalno jugoslavenstvo i srpstvo. Kao pobornik teze da hrvatski narod zapravo ne postoji, u knjizi `Krvava crkva` prema osobnom iskustvu govori o rijetkim Hrvatima svojega doba koji su poput njega odlučili postati Srbima: „Tih je Hrvata bilo malo tek toliko da se može reći da ih je – ipak bilo. Ti su se Hrvati već toga dana konačno i definitivno pretopili u Srbe, jer ih je srpska duša i svest i borbenost srknula, kao što srče veća kaplja sitne kapljice vode. Od toga dana ti Hrvati više u sebi ne mogu ništa da prona­đu hrvatsko osim jednog bezgraničnog bola i isto takva stida što im je sudbina udesila, da se rode pod hrvatskim imenom.”[17] 1946. osuđen je Đuro Vilović na 7 godina zatvora. Makar je u zatvoru pisao ekavicom i ćirilicom (nerijetko na toaletnom papiru), s vremenom mu je postalo jasno da ga drugi četnici u zatvoru ne prihvaćaju kao Srbina, dapače da ga preziru kao Hrvata. U njegovoj ćeliji je bio i jedan pravoslavni svećenik, ali s njime Vilović nije htio razgovarati: kao što je prezirao katoličke svećenike, Vilović je prezirao i pravoslavne. Nakon izdržane kazne živio je u Bjelovaru, na imanju svoje supruge.[18] Navodno je posljednje godine proveo u teškoj depresiji, žaleći zbog gubitka sina, i svega drugoga što je izgubio pristupajući četnicima.[19] Dugo nakon njegove smrti je pronađen rukopis njegovog romana `Picukare`, dovršen pred II. svjetski rat. U tom romanu napada Vilović dalmatinske pobožne žene, čija starinska pučka pobožnost prema Vilovićevoj viziji opterećuje taj dio Hrvatske i ispunja ga negativnošću. Roman je objavljen u Zagrebu 2010. godine.[20] Izdavač njegove antikatoličke i antihrvatske knjige `Krvava crkva` mora 2009. godine sa žaljenjem konstatirati da je Đuro Vilović nesumnjivo uvršten u povijest kao hrvatski književnik, makar je Vilović sebe smatrao Srbinom i tvrdio da hrvatski narod uopće ne postoji:[21] naime je Vilović s uvjerenjem ponavljao, da postoje samo Srbi i Slovenci, a da je Zagreb pun potomaka neslavenskih došljaka iz raznih dijelova Europe koji govore o Hrvatskoj i deklariraju se kao Hrvati.[22] Važnija djela Esteta, roman, prvo izdanje 1919. Zagaljeni životi, zbirka pripovjedaka, 1923. Mandorlato, zbirka pripovjedaka, 1924. Međimurje - ispovijest jednoga sutona, roman, 1923., izdano 1968. god. kod Matice Hrvatske Hrvatski sjever i jug, zbirka pripovjedaka, Matica Hrvatska, 1930. Majstor duša, roman, prvo izdanje Binoza 1931. Pas Cvilek, dječak Ivek i dudaš Martin, roman za mlade, Binoza, 1934. Dorica pleše, libreto za operu Krste Odaka, 1934. Tri sata: roman međimurskog prekreta, Binoza, 1935. Zvono je oplakalo djevicu: roman barjaka Rajske Djeve Kraljice Hrvata, Binoza 1938. Krvava crkva, prvo izdanje Srpska radikalna stranka, 2009. Picukare, roman, prvo izdanje V.B.Z., 2010. (rukopis dovršen pred II. svjetski rat)

Knjiga je kao nova. Ples sa vodom - Ta-Nehasi Kouts Izdavač: Dereta Godina izdanja: 2020 Broj strana: 409 Format: 21 cm Povez: Broširani Mladi Hajram Voker rođen je u ropstvu, na plantaži duvana. Sin belog gospodara i majke crnkinje, dečak poseduje neobičan dar: neverovatno fotografsko pamćenje. Međutim, kada dečak napuni devet godina, otac odlučuje da proda njegovu majku i, uprkos fantastičnom daru da zapamti i najmanju sitnicu, Hajram će izgubiti svako sećanje na nju. Zauzvrat, dečak dobija neobičnu moć koja će mu, godinama kasnije, spasiti život iz nabujale reke. Susret sa smrću rađa u Hajramu jednu želju: da pobegne sa plantaže duvana, jedinog doma koji ima. Tako počinje veliko putovanje od surovog Juga, kroz podzemne ratove robova i robovlasnika, preko plantaža Virdžinije, sve do gerilskih jedinica skrivenih u divljini i utopijskih pokreta na Severu. Začinjen magičnim realizmom, Ples sa vodom uzbudljiv je istorijski roman jednog od najaktuelnijih savremenih američkih pisaca Ta-Nehasija Koutsa, nezvaničnog ideologa borbe pokreta „Black Lives Matters” u kome se još dublje tematizuje borba afroamerikanaca za jednakost u savremenom američkom društvu. Debitantski roman dobitnika američke Nacionalne književne nagrade, priča je o gubitku, magičnom daru i borbi za oslobađanje od ropstva. Bestseler Njujork tajmsa • Preporuka Oprinog književnog kluba Najbolja knjiga 2019. po izboru časopisa: Tajm, Veniti fer, Vašington post, Čikago tribjun, Roling stoun, Eskvajer…

Knjiga je kao nova. Podzemna železnica - Kolson Vajthed Izdavač: Laguna Godina izdanja: 2020 Broj strana: 312 Format: 20 cm Povez: Broširani Vrhunsko ostvarenje Kolsona Vajtheda, ovenčano Pulicerovom nagradom i brojnim drugim prestižnim nagradama, pripovest o mladoj robinji sa Juga iz vremena pre Građanskog rata koja očajnički pokušava da se domogne slobode. Kora je robinja na plantaži pamuka u Džordžiji. Život je pakao svim robovima, no posebno je težak Kori. Odbačena čak i od svojih Afrikanaca, na pragu je zrelosti, gde je čekaju još veće muke. Kad joj Cezar, nedavno stigao iz Virdžinije, ispriča za podzemnu železnicu, njih dvoje reše da se izlože strašnoj opasnosti i pobegnu. Ne ide sve po planu – Kora ubija belog dečaka koji pokušava da je uhvati. Iako uspevaju da pronađu stanicu i odu na sever, potera ih goni. Po Vajthedovoj genijalnoj zamisli, podzemna železnica nije samo metafora – mašinovođe i kondukteri rade u tajnoj mreži pruge i tunela pod južnjačkim tlom. Korina i Cezarova prva stanica je u Južnoj Karolini, u gradu koji im se isprva čini kao bezbedna luka. No ispod mirne površine krije se podmukao plan za crne žitelje. A što je još gore – za petama im je Ridžvej, zloglasni i neumoljivi lovac na robove. Primorana da ponovo beži, Kora kreće na mučno putovanje iz jedne u drugu državu u potrazi za pravom slobodom. Poput glavnog junaka Guliverovih putovanja, Kora se na svakoj deonici puta susreće s različitim svetovima – a njena je odiseja i kroz prostor i kroz vreme. Vajthed je majstorski satkao sagu o Americi od brutalnog dovođenja Afrikanaca na njeno tlo do neostvarenih obećanja današnjice, briljantno dočaravajući neizrecive strahote crnaca iz vremena pre Građanskog rata. Podzemna železnica je u isti mah i priča o ženi nesalomive volje rešene da pobegne od užasa ropstva i bolno, moćno razmišljanje o prošlosti zajedničkoj svim Amerikancima.

Knjiga je necitana, kupljena nova i stajala u vitrini. Nema posvete. Agara - Pol fon Martens Izdavač: Atos Godina izdanja: 2001 Broj strana: 214 Format: 21 cm Povez: Broširani Radnja romana savremenog švedskog pisca Pola fon Martensa Agara smeštena je u naše dane i događa se u Helsinkiju, nemačkom gradu Kilu i na Ohridskom jezeru. Glavni junaci su Valdemar Tera, poslovni čoveka poznih godina, njegova supruga Laura, teolog, i mlada studentkinja Ana, koju Anđeo spašava iz talasa Baltičkog mora. Roman, međutin, nije konvencionalna priča o lubavi starijeg muškarca i devojke, već nešto sasvim drugo. U Helsinki stiže tajanstveni gost, Valdemarov prijatelj sa juga Evrope, srpski književnik Zvonimir. Razovori koji se vode na finskom ostrvu dotiču se i teme Kosova i aktuelnih događaja u vezi sa južnom srpskom pokrajinom, o srpskom kralju Milutinu, vrednostima srpske i vizantijske kulture, a posebno, o pravoslavnoj mistici, u kojoj centralno mesto ima čuveni spor o Isihazmu i umnosrdačnoj molitvi, o disputu između Grigorija Palame i Akindina. Delo varira povest o Avramu, Sari i Agari (Postanje, gi. 18), i nagrađeno je književnom nagradom Švedske Kraljevske Akademije. Čitalac sa severa Evrope, konačno, zahvaljujući jednom aspektu ovog dela saznaje i nešto o srpskoj duhovnosti, kulturi i istoriji, toliko drugačije od uobičajene medijske slike stvorene o ovom prostoru u poslednjoj deceniji.

Knjiga kroz 12 poglavlja, obrađuje tehniku i tehnologiju korišćenja sunčeve energije u njenom toplotnom i fotoelektričnom obliku, kao i opštu problematiku koja se odnosi na uslove, pogodnosti, mogućnosti i stanje korišćenja sunčeve energije u Srbiji. U poglavljima 1 do 4 su dati podaci koji se odnosi na potrebnu orijentaciju i nagib površina za prijem sunčevog zračenja, kao i podaci za preračunavanje tabelarnih - meteoroloških podataka za različite nagibe prijemnih površina i različite orijentacije tih površina u odnosu na najbolju -južnu orijentaciju. Dati su podaci koji se odnose na karakteristike sunčevog zračenja - teritorijalnu raspodelu, intenzitet i energetske efekte koji se mogu dobiti iz termičkih solarnih kolektora i instalacija. Prikazane su solarne karte Srbije sa naznačenim vrednostima prosečno dozračene energije na horizontalnu i površine pod nagibom. Za lokacije toplotnih solarnih kolektora u više većih gradova Srbije - od severa do juga zemlje i od istoka do zapada Srbije prikazane su prosečne vrednosti gustine sunčevog zračenja i vrednosti dozračene energije na jedinicu horizontalne površine i površine pod nagibom od 300 i 450 kao i pod optimalnim uglom za maksimalan prijem dozračene energije tokom dana, meseca i godine. Detaljni podaci su dati za gradove: Subotica, Novi Sad, Sombor, Kikindu, Sremsku Mitrovicu, Beograd, Smederevo, Užice, Niš, Zaječar, Vranje, Kosovsku Mitrovicu i dr. Prikazane su konstrukcije i različite koncepcije i karakteristike ravnih toplotnih solarnih kolektora elementnog (za primenu kod različitih objekata) i integralnog tipa, pogodnih za direktnu aplikaciju i integraciju sa objektom u kojem se koristi sunčeva energija. Date su koncepcije solarnih kolektora kod kojih se koristi tečni radni medijum kao nosilac toplote i konstrukcije kolektora kod kojih je vazduh nosilac toplote. U petom poglavlju je obrađena energetska efikasnost komercijalnih tipova solarnih kolektora sa primerima atestiranih kolektora. U šestom poglavlju su obrađene instalacije za korišćenje sunčeve energije u toplotnom obliku - sa ravnim pločastim solarnim kolektorima. Date su brojne šeme sa opisom načina funkcionisanja kao i detaljniji primeri izvedenih solarnih postrojenja sa brojnim podacima vezanim za dnevno merenje energetskih efekata - tokom godine. Principi pasivnog solarnog grejanja kuća, koncepcije, konstruktivne varijante i temperaturne karakteristike koji se odnose na masivne solarne zidove i aplikovane staklenike različitih koncepcija su obrađene u poglavlju 7. U poglavlju 8 su prikazani sistemi sa koncentrisanjem sunčevog zračenja. Date su vrste i komponente različitih koncentrišućih sistema kao što su koncentrišući srednje i visoko temperaturni sistemi - solarne elektrane, heliostati i dr. Tehnologije direktnog pretvaranja sunčevog zračenja u električnu energiju su obrađene u poglavlju 9. Prikazane su vrste solarnih ćelija i njihove karakteristike, energetska efikasnost solarnih ćelija, njihova primena, način povezivanja u sistem i komponente sistema. Prikazane su instalacije sistema koji nisu (sa akumulatoriskim baterijama) i koji jesu vezane za elektrodistributivnu mrežu. Dati su detaljni podaci - merodavni parametri za definisanje snage fotonaponskih sistema - elektrana - za više gradova Srbije (od severa do juga i od istoka do zapada Srbije). Prikazani su parametri za gradove: Subotica, Novi Sad, Beograd, Sombor, Kikindu, Sremsku Mitrovicu, Beograd, Smederevo, Užice, Niš, Zaječar, Vranje, Kosovsku Mitrovicu i dr. Dati su kriterijumi za dimenzionisanje fotonaponskih sistema kao što su: određivanje dnevne potrošnje električne energije, određivanje broja FN modula, određivanje kapaciteta akumulatora i dr. U poglavlju 10 je dat prikaz stanja korišćenja sunčeve energije u svetu koji se odnose na termalne i fotonaponske sisteme, kao i mere podsticaja i stimulisanja primene. Mogućnost korišćenja, sa preporukama za korišćenje različitih solarnih vrsta sistema i za različite korisnike - potrošače u Srbiji - obrađena je u poglavlju 11. Prikazana su aktuelna zakonska akta, uslovi za projektovanje, montažu i dr. Neke od tema obrađenih u ovom poglavlju su vezane za grejanje vode i prostora u domaćinstvima, ustanovama, privredi (industriji, poljoprivredi i dr.), nivo potrebnih ulaganja, pravne regulative i druge teme. Recenzenti: Akademik Tomislav M.Pavlović, prirodno matematički fakultet Niš Prof. dr Dragiša M.Tolmač, tehnički fakutlet M.Pupin, Zrenjanin SADRŽAJ 1. UVOD 2. SUNČEVA ENERGIJA 2.1. Globalno, direktno, difuzno i reflektovano zračenje 3. POTENCIJAL SUNČEVE ENERGIJE 3.1. Sunčevo zračenje u Srbiji 3.1.1. Optimalni nagib i orijentacija površine za prijem globalnog zračenja Optimalan nagib prijemne površine Optimalna orijentacija prijemne površine 3.2. Sunčevo zračenje - za veća mesta u Srbiji 4. TOPLOTNI SOLARNI SISTEMI 4.1. Toplotni solarni kolektori 4.1.1. Ravni - pločasti prijemnici sunčeve energije (PSE) 4.1.2. Izgled i konstrukcija ravnih - pločastih prijemnika sunčeve energije 4.1.3. Integralni (integrisani) ravni - pločasti prijemnik sunčeve energije 4.1.4. Vakuumski kolektori 5. ENERGETSKA EFIKASNOST TOPLOTNIH PSE 5.1. Primeri efikasnosti termičkih ravnih solarnih kolektora 6. INSTALACIJE ZA KORIŠĆENJE SUNČEVE ENERGIJE U TOPLOTNOM OBLIKU - SA RAVNIM SOLARNIM KOLEKTORIMA 6.1. Šeme i funkcionisanje solarnih instalacija 6.2. Primeri solarnih instalacija 6.3. Primeri izvedenih solarnih postrojenja 7. PASIVNO SOLARNO GREJANJE 7.1. Principi pasivnog solarnog grejanja objekata 7.2. Masivan (Trombeov zid) 7.3. Konstrukcije masivnih zidova i staklenika 8. SOLARNI SISTEMI SA KONCENTRISANJEM SUNČEVOG ZRAČENJA 8.1. Prijemnici sa koncentrisanjem (fokusiranjem) sunčevih zraka - koncentratori 8.1.1. Vrste koncentrišućih sistema 8.1.2. Koncentrišući srednje temperaturni sistemi 8.1.3. Heliostatski makrokoncentrator 8.1.4. Primer "Solar Two" postrojenja 8.1.5. Solarni toranj i njegova korisnost 8.1.6. Ekološki uticaj 8.1.7. Heliostati 9. KONVERZIJA SUNČEVOG ZRAČENJA U ELEKTRIČNU ENERGIJU 9.1. Solarnih ćelija 9.2. Solarnih ćelija 9.2.1. Silicijum i njegove osobine 9.2.2. Solarne ćelije od polikristalnog silicijuma 9.2.3. Solarne ćelije od amorfnog silicijuma 9.2.4. Solarne ćelije od amorfnog silicijuma na plastičnoj osnovi 9.2.5. Prednosti i nedostaci a-Si solarnih ćelija 9.2.6. Ostale vrste solarnih ćelija 9.3. Efikasnost solarnih ćelija 9.4. Primena solarnih ćelija 9.4.1. Povezivanje solarnih ćelija 9.4.2. Fotonaponski solarni sistemi Fotonaponski solarni sistemi koji nisu vezani za elektrodistributivnu mrežu 9.4.3. Komponente fotonaponskog solarnog sistema 9.4.4. Određivanje karakteristika fotonaponskog sistema koji nije povezan sa elektrodistributivnom mrežom Određivanje dnevnog dobitka električne energije 9.5. Parametri fotonaponskih sistema - solarnih elektrana - za veća mesta u Srbiji 9.6. Parametri za dimenzionisanje FN sistema 9.6.1.Određivanje dnevne potrošnje električne energije jednosmerne struje 9.6.2. Određivanje dnevne potrošnje električne energije naizmenične struje 9.6.3. Određivanje ukupne dnevne potrošnje električne energije 9.6.4. Određivanje broja solarnih modula 9.6.5. Određivanje kapaciteta akumulatora 9.6.6. Primer za izračunavanje karakteristika fotonaponskog sistema 9.6.7. Fotonaponski solarni sistem priključen za elektrodistributivnu mrežu 9.6.8. Kombinovani fotonaponski sistem 9.6.9. Hibridni sistemi 9.6.10. Solarne elektrane 9.7. Primene fotonaponskih sistema 9.7.1. Primeri primene solarnih ćelija 10. STANJE KORIŠĆENJA SUNČEVE ENERGIJE U SVETU 10.1. Termalni sistemi 10.2. Fotonaponski sistemi 10.3. Mere podsticaja Stimulisanje korišćenja obnovljivih izvora energije i efikasnih tehnologija za proizvodnju električne energije 11. KORIŠĆENJE SUNČEVE ENERGIJE U SRBIJI 11.1. Zakonska podrška primeni novih i obnovljivih izvora energije 11.2. Tehničko - tehnološke mogućnosti korišćenja sunčeve energije u Srbiji Značaj korišćenja termičkog i fotoelektričnog dejstva sunčevog zračenja Tehnički sistemi za grejanje vode i objekata i korišćenje sunčeve energije Korišćenje sunčeve energije za energetske potrebe domaćinstava Osnovni elementi dimenzionisanja termičkih solarnih instalacija u domaćinstvima Solarno grejanje sanitarne vode Primer isplativosti u poređenju sa električnim grejanjem vode Solarno grejanje kuća Potrebna temperatura fluida za različite kategorije potrošača u domaćinstvu Nivo potrebnih ulaganja u solarne instalacije za domaćinstva Korišćenje sunčeve energije u industriji Korišćenje sunčeve energije u različitim poslovnim, stambenim i drugim objektima i ustanovama Korišćenje sunčeve energije u poljoprivredi Korišćenje sunčeve energije u procesima sušenja 11.3. Tržište solarnih kolektora 11.5. Projektovanje i izgradnja (montaža) solarnih postrojenja Zakon o planiranju i izgradnji Studija opravdanosti i drugi dokumenti prema Zakonu o planiranju i gradnji Finansiranje projekata za korišćenje OIE Primer pozitivnog modela podsticaja Napomene Očekivani efekti 12. PREDLOZI I MERE ZA KORIŠĆENJE SUNČEVE ENERGIJE U SRBIJI 12.1. Pravna regulativa 12.2. Mere i prepreke za intenziviranje korišćenja sunčeve energije u Srbiji LITERATURA Naslov: Solarne tehnologije - toplotni i fotoelektrični sistemi Izdavač: AGM Knjiga Strana: 264 (cb) Povez: meki Pismo: latinica Format: B5 Godina izdanja: 2013 ISBN: 978-86-86363-40-4

Opis proizvoda Kosovo je izdužena prostrana oblast koja obuhvata dno istoimene kotline, odnosno ravnicu oko reka Sitnice i Nerodimke. U širem smislu, ovom predelu pripadaju manje okolne oblasti koje čine obod kotline. Na zapadu, na razmeđi Kosova i Metohije je Drenica, u slivu istoimene reke. Na severozapadu reka Ibar razdvaja Kosovo od Starog ili Ibarskog Kolašina, dok se na severu prostire predeo Kopaonika, koji zahvata južne padine ove planine. Nešto severoistočnije je predeona celina Lab, koja se drugačije naziva i Malo Kosovo, i ona zahvata izvorišni deo reke Lab, u podnožju jugoistočnog dela Kopaonika. Na istoku je oblast Novobrdske Krive Reke, a na jugoistoku oblasti u porečju Južne (Binačke) Morave – Gornja Morava i Izmornik. Na jugu oblast Kosova zatvara razvođe reka Binačke Morave i Lepenca, koji teče predelom Kačanika ka Kačaničkoj klisuri. Na jugozapadu su istočne padine Šar-planine sa Ljubotenom kao najistaknutijim vrhom i Sirinićkom župom u podnožjuProstranstvo Kosova i njegov istorijski značaj u prošlosti srpskog naroda uslovili su da zbog broja relevantnih studija napisanih o naseljima, stanovništvu i narodnom životu i običajima, objavimo dve knjige, tj. dva toma, posvećena ovom predelu. U prvoj knjizi prezentovali smo najstarije naučne studije i zabeleženu etnografsku građu, objavljenu pre Drugog svetskog rata. Drugu knjigu u osnovi sadrže studije Atanasija Uroševića, koji je više decenija, od početka druge četvrtine XX veka pa do smrti (1992), sistematski proučavao Kosovo u širem smislu i etničke procese u njemu, na temeljima Cvijićeve antropogeografske škole.

Opis proizvoda Kosovo je izdužena prostrana oblast koja obuhvata dno istoimene kotline, odnosno ravnicu oko reka Sitnice i Nerodimke. U širem smislu, ovom predelu pripadaju manje okolne oblasti koje čine obod kotline. Na zapadu, na razmeđi Kosova i Metohije je Drenica, u slivu istoimene reke. Na severozapadu reka Ibar razdvaja Kosovo od Starog ili Ibarskog Kolašina, dok se na severu prostire predeo Kopaonika, koji zahvata južne padine ove planine. Nešto severoistočnije je predeona celina Lab, koja se drugačije naziva i Malo Kosovo, i ona zahvata izvorišni deo reke Lab, u podnožju jugoistočnog dela Kopaonika. Na istoku je oblast Novobrdske Krive Reke, a na jugoistoku oblasti u porečju Južne (Binačke) Morave – Gornja Morava i Izmornik. Na jugu oblast Kosova zatvara razvođe reka Binačke Morave i Lepenca, koji teče predelom Kačanika ka Kačaničkoj klisuri. Na jugozapadu su istočne padine Šar-planine sa Ljubotenom kao najistaknutijim vrhom i Sirinićkom župom u podnožjuProstranstvo Kosova i njegov istorijski značaj u prošlosti srpskog naroda uslovili su da zbog broja relevantnih studija napisanih o naseljima, stanovništvu i narodnom životu i običajima, objavimo dve knjige, tj. dva toma, posvećena ovom predelu. U prvoj knjizi prezentovali smo najstarije naučne studije i zabeleženu etnografsku građu, objavljenu pre Drugog svetskog rata. Drugu knjigu u osnovi sadrže studije Atanasija Uroševića, koji je više decenija, od početka druge četvrtine XX veka pa do smrti (1992), sistematski proučavao Kosovo u širem smislu i etničke procese u njemu, na temeljima Cvijićeve antropogeografske škole.

Odlomak : ’’ Redosled tekstova u knjizi je dat po vre­menu nastanka svake bogomolje, to jest po vremenu osnivanja svake crkvene opšti­ne. Kod pripreme tekstova, poseban akcenat je stavljen na zanimljivosti vezane za svaku crkvu, na priče i legende koje su se prenosi­le među meštanima, na zapise koji se nalaze u arhivama, kao i na prikaz umetničkih dela i dela primenjene umetnosti koja se nalaze u crkvama. Mnoštvo fotografija će svakako do­pri­neti boljem prikazu sve tri bogomolje, a pojedini detalji koji su dostupni svakom verniku i posetiocu, biće posebno istaknuti i pojašnjeni. Trojezičnost tekstova (srpski, mađarski, engleski) će približiti knjigu širokom krugu čitalaca. Istovremeno sa izradom knjige, zavr­šeno je i snimanje dokumentarnog filma koji je obradio istu temu i prikazao je, takođe, na tri jezika. U filmu su crkve pri­kazane po lokaciji, počevši od juga prema severu.’’ Dragan Rauški Iz recenzije : ’’ Knjiga i film „Tri crkve u Novom Miloševu” Dragana Rauškog, u svakom smislu čine celinu i prenose jednu istu poruku na tri jezika u dva različita medija: kroz knjigu – pisanu reč i fotografiju – i kroz dramsku i audiovizuelnu formu – dokumentarni film. Ta poruka je sledeća: Novo Miloševo ima veliko bogatstvo u svoja tri hrama, oni su simboli života, borbe i trajanja naših predaka, simoboli njihovnih duhovnih i opšte ljudskih spremljenja i želje za napretkom, potvrdom i uzdizanju ka visinama. Ta poruka znači i ovo: Naši preci su činili velike napore i značane podvige, u vremenima koja su bile jednako teška kao i danas. Ako su oni to mogli, zašto ne bismo mogli i mi? To je naša obaveza. Ovu parafrazu poruke filma i knjige prenose različiti komunikacijski kodovi koje Dragan Rauški koristi da zabelieži, predstavi, prikaže i osvetli značaj i lepotu naših hramova svima onima koji čine publiku kojoj se Dragan Rauški kao autor obraća. Dragan Rauški na jedan edukativan, jednostavan način, a bogat podacima i informacijama koji nisu preopterećujući, iznosi pisane i slikovne podatke do kojih je u svojim istraživanjima došao o našim trima crkvama. On želi da običnom čoveku približi istoriju, umetničko blago hramova i crkveni život vernika na jedan publicistički način, tačan i precizan, čistim jezikom, ali ne koristeći naučnu aparaturu i pristup pisanju koji bi opteretio prosečnog konzumenta. Dragan Rauški, kao čovek iz naroda, piše – za narod – knjigu i scenario za film o tri crkve.’’ Senka Vlahović Filipov

Autor: grupa autoraPetar Ž. Petrović, Raška. Antropogeografska proučavanja, knj. I–II (1984, 2010); Raška. Antropogeografska i etnološka monografija varošice (1954) Ženidbeni običaji muslimana u Novom Pazaru (1938); O narodnoj keramici u dolini Raške (1936)Radislav Pumpalović, Banjska i Zvečan (2015)Ejup Mušović, Etnički procesi i etnička struktura stanovništva Novog Pazara (1979)Pogovor: B. Čeliković, Istraživanja RaškePredeona celina Raške predstavlja centar na kojem je nastala i odakle se širila stara srpska srednjovekovna država. To je u geografskom pogledu sliv reke Raške, oivičen sa severa planinskim vencima Golije i Javora, sa zapada Pešterskom visoravni, juga Rogoznom i sa istoka rekom Ibar. Obrađeno je 202 naseljena mesta. Gradu Novom Pazaru pripada 99 naselja: Aluloviće, Bajevica, Banja, Bare, Batnjik, Bekova, Bele Vode, Boturovina, Brđani, Brestovo, Varevo, Vever, Vidovo, Vitkoviće, Vojkoviće, Vojniće, Vranovina, Vučiniće, Vučja Lokva, Golice, Gornja Tušimlja, Goševo, Građanoviće, Gračane, Grubetiće, Deževa, Dojinoviće, Dolac, Doljani, Dragočevo, Dramiće, Žunjeviće, Zabrđe, Zlatare, Ivanča, Izbice, Jablanica, Javor, Janča, Jova, Kašalj, Kovačevo, Kožlje, Koprivnica. Kosuriće, Kruševo, Kuzmičevo, Leča, Lopužnje, Lukare, Lukarsko Goševo, Lukocrevo, Miščiće, Mur, Muhovo, Negotinac, Novi Pazar, Odojeviće, Okose, Osaonica, Osoje, Oholje, Pavlje, Paralovo, Pasji Potok, Pilareta, Pobrđe, Požega Požežina, Polokce, Pope, Postenje, Prćenova, Pusta Tušimlja, Pustovlah, Radaljica, Rajetiće, Rajkoviće, Rajčinoviće, Rajčinovićka Trnava, Rakovac, Rast, Sebečevo, Sitniče, Skukovo, Slatina, Smilov Laz, Srednja Tušimlja, Stradovo, Sudsko Selo, Tenkovo, Trnava, Tunovo, Hotkovo, Cokoviće, Čašić Dolac, Šavci, Šaronje i Štitare; opštini Raška – 19: Belo Polje, Biočin, Boroviće, Vrtine, Gnjilica, Draganići, Kraviće, Kućane, Lukovo, Milatkoviće, Nosoljin, Orahovo, Panojeviće, Plavkovo, Plešin, Raška, Sebimilje, Supnje i Trnava; opštini Tutin – 13: Blaca, Brniševo, Gluhavica, Kovači, Morani, Nadumce, Namga, Piskopovce, Pokrvenik, Raduhovce, Ruđa, Smoluća i Crkvine; opštini Sjenica – 5: Zabrđe, Lijeva Reka, Milići, Crčevo i Šare; opštini Leposavić – 27: Bare, Beluće, Berberište, Borova, Vračevo, Vuča, Gnježdane, Gornji Krnjin, Grkaje, Gulije, Desetak, Donji Krnjin, Duboka, Ibarsko Postenje, Jošanica, Kamenica, Košutica, Kruševo, Kutnje, Plakaonica, Popovce, Potkomlje, Pridvorica, Rvatska, Seoce, Trebiće i Crveni; opštini Zvečan – 28: Banov Do, Banjska, Banjska Reka, Banjski Suvi Do, Bresnica, Valač, Vilište, Grižani, Doljane, Žerovnica, Žitkovac, Zvečan, Izvori, Jankov Potok, Joševik, Kamenica, Korilje, Kula, Lipovica, Lovac, Lozište, Lokva, Mali Zvečan, Matica, Meki Do, Oraovica, Rudine i Sendo; Zubinom Potoku – 5: Vitakovo, Jagnjenica, Kozarevo, Rujište i Čabra; i gradu Kosovska Mitrovica – 6, od kojih su dva u srpskoj opštini Severna Mitrovica: Gornji Suvi Do i Donji Suvi Do, a četiri u opštini Južna Mitrovica: Vidomirić, Gornje i Donje Vinarce i Gušavac.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Why Nations Fail: The Origins of Power, Prosperity, and Poverty Daron Acemoğlu James A. Robinson Briljantno i zanimljivo napisano, Zašto nacije propadaju, odgovara na pitanje koje je vekovima mučilo stručnjake: Zašto su neke nacije bogate, a druge siromašne, podeljene bogatstvom i siromaštvom, zdravljem i bolešću, hranom i glađu? Da li je to kultura, vreme, geografija? Možda nepoznavanje šta su ispravne politike? Jednostavno, ne. Nijedan od ovih faktora nije ni definitivan ni sudbinski. Inače, kako objasniti zašto je Bocvana postala jedna od najbrže rastućih zemalja na svetu, dok su druge afričke nacije, poput Zimbabvea, Konga i Sijera Leonea, zaglibljene u siromaštvu i nasilju? Daron Acemoglu i Džejms Robinson ubedljivo pokazuju da su političke i ekonomske institucije koje je stvorio čovek ono što leži u osnovi ekonomskog uspeha (ili njegovog nedostatka). Koreja, da uzmemo samo jedan od njihovih fascinantnih primera, je izuzetno homogena nacija, ali narod Severne Koreje je među najsiromašnijim na svetu, dok su njihova braća i sestre u Južnoj Koreji među najbogatijima. Jug je stvorio društvo koje je stvaralo podsticaje, nagrađivalo inovacije i dozvoljavalo svima da učestvuju u ekonomskim prilikama. Ekonomski uspeh koji je tako podstaknut je održan jer je vlada postala odgovorna i odgovorna građanima i velikoj masi ljudi. Nažalost, ljudi na severu trpe decenije gladi, političke represije i veoma različitih ekonomskih institucija – kojima se ne vidi kraj. Razlike između Koreja su posledica politike koja je stvorila ove potpuno različite institucionalne putanje. Na osnovu petnaestogodišnjeg originalnog istraživanja, Acemoglu i Robinson su prikupili izvanredne istorijske dokaze iz Rimskog carstva, gradova-država Maja, srednjovekovne Venecije, Sovjetskog Saveza, Latinske Amerike, Engleske, Evrope, Sjedinjenih Država i Afrike kako bi izgradili novu teoriju političke ekonomije od velike važnosti za velika pitanja današnjice, uključujući: – Kina je izgradila autoritarnu mašinu rasta. Da li će nastaviti da raste tako velikom brzinom i da preplavi Zapad? - Da li su najbolji američki dani iza toga? Da li se krećemo od vrlinskog kruga u kome se elita odupire naporima da uveća vlast u poročan krug koji obogaćuje i osnažuje malu manjinu? - Koji je najefikasniji način da se pomogne da se milijarde ljudi prebace iz kolotečine siromaštva u prosperitet? Više filantropija od bogatih nacija Zapada? Ili učenje teško stečenih lekcija Acemoglua i Robinsonovih revolucionarnih ideja o interakciji između inkluzivnih političkih i ekonomskih institucija? Zašto nacije propadaju promeniće način na koji gledate i razumete svet.

Nova knjiga, necitana, nema posvete. Nikeče - Paulina Šizijane Izdavač: Geopoetika Godina izdanja: 2014 Broj strana: 298 Format: 20 cm Povez: Broširani Nikeče je četvrti roman Pauline Šizijane, prve žene romanopisca iz Mozambika. Glavna junakinja ovog romana o poligamiji nakon dvadeset godina braka otkriva da njen muž, viši policijski oficir, ima nekoliko paralelnih porodica. Ova hrabra, prva supruga okuplja sve druge žene i one zajedno započinju bitku, koja ne predstavlja samo glas inferiornih (koji se do tada nikada nije ni čuo), već je i svojevrstan protest protiv nasleđenih običaja, nesalomivih i surovih pravila i žestoko podređenog položaja žene u neravnopravnom društvu, koje se u pravnom i administrativnom smislu tek uspostavlja. Diskurs je evropskom čitaocu svakako neobičan, samo naizgled jednostavan, na granici naivnosti, ali upravo tako jezik postaje sredstvo za prenošenje osobenosti jednog stila života, međuljudskih odnosa u kojima su emocije, i pozitivne i negativne, oslobođene i otvorene do svoje srži. Ova surova i tužna priča o vernosti i pripadanju, ljubavi i odanosti, ali i nasilju i silovanju, ponižavanju i iskorištavanju, postavlja pitanje da li je poligamija više pitanje društva, konvencije, običaja ili pak karaktera pojedinca, te njegove nestalne prirode koja ne može da se odupre novim izazovima. Ovaj roman preispituje tradicionalne vrednosti jednog podneblja, dajući istovremeno uzbudljiv i upečatljiv portret tog društva u kojem je posebno vidljiv ponor između juga i severa zemlje. Imajući u vidu okove prošlosti i tradicije, borba okupljenih žena i njihovo oslobađanje na kraju, uzbuđujuće je hrabar čin ne samo glavnih junakinja romana već pre svega same autorke, koja pišući daleko prevazilazi granice umetničkog stvaralaštva, a feminizmu, u svoj njegovoj savremenoj disperzivnosti, daje potpuno nov okvir. Paulina Šizijane je rođena 1955. godine u protestantskoj porodici, u Manžakazeu, u južnoj mozambičkoj pokrajini Gazi, a u ranom detinjstvu se preselila u glavni grad Maputo (tada Lourenso Markes). Piše romane i kratke priče. Studirala je lingvistiku na Univerzitetu Eduardo Mondlane u Maputu. Odrasla je u neasimilovanoj porodici, gde je kontakt s kolonistima bio strogo zabranjen. Rano se udala, ali se razvela već u svojim dvadesetim, da bi se školovala i posvetila pisanju. Spada među najpoznatije mozambičke autore. Književnu karijeru počela je 1984. pričama u mozambičkoj periodici. Objavivši 1990. godine Ljubavnu baladu vetru (Balada o Amor ao Vento), Paulina Šizijane je postala prva žena autorka romana iz Mozambika. Objavila je još i: Vetrove apokalipse (Ventos do Apocalipse, 1996), Sedmu zakletvu (O Setimo Juramento, 2000), Jarebičin radosni poj (O Alegre Canto da Perdiz, 2008). Njena dela su izazvala polemike o brojnim socijalnim temama, među njima i o poligamiji. Kao mlada, aktivno je učestvovala u političkom pokretu Frelimo (Front za oslobođenje Mozambika), ali ubrzo prestaje da se bavi politikom i posvećuje se pisanju. Jedan od razloga zbog kojih je napustila politiku bilo je razočaranje političkim odlukama Frelimoa nakon osamostaljenja, pogotovo zbog prozapadnjačke politike i unutrašnjih podvojenosti u pokretu i, između ostalog, licemerja prema ekonomskoj slobodi žene. Zato u svom pisanju često odražava socijalne teškoće u zemlji opustošenoj i podeljenoj oslobodilačkim ratom i građanskim sukobima posle osamostaljenja. Stil Pauline Šizijane često se definiše kao politički i feministički, ali njoj je pisanje misija, način izražavanja teškoća s kojima se susreće žena suočena s heterogenošću mozambičkih kulturnih tradicija i novouspostavljenog pravnog i administrativnog sistema. Za sebe kaže da nije romanopisac, već da priča priče, jer svoje stvaralaštvo bazira na bogatom nasleđu usmenog pripovedanja svog naroda. Za roman Nikeče: priča o poligamiji, Paulina Šizijane je 2003. dobila nagradu „Hose Kraveirinja“.

Opis proizvoda Objavljene studije: Vidosava Nikolić-Stojančević, Vranjsko Pomoravlje (1974) Mihailo M. Veljić, Običaji i verovanja iz Jovca. Okrug Vranjski (1925) Jovan Hadži-Vasiljević, Vranjska gradska nošnja ranijih godina (1932) Jovan F. Trifunoski, Kosovsko-metohijski doseljenici u Vranjskoj kotlini (1958) Cigani u Vranjskom Pomoravlju (1960); O arbanaškom stanovništvu Vranjske kotline (1960) Etnografske beleške iz Vranjske kotline (1957) Vranjsko Pomoravlje je prostrana oblast koja zahvata kotlinu oko srednjeg toka reke Južne Morave i njenih pritoka, izduženu od jugozapada prema severoistoku i oivičenu planinskim grebenima i kosama iza kojih leže susedne oblasti Gornje Pčinje na jugoistoku, Krajišta na istoku, Vlasine na severoistoku, Grdeličke klisure na severu, Poljanice na severozapadu, Novobrdske Krive reke na zapadu, Gornje Morave sa Izmornikom na jugozapadu i preševske Moravice na jugu. Na prostoru Vranjskog Pomoravlja nalazi se i obrađeno je168 naseljenih mesta od kojih 79 pripada gradu Vranju: Aleksandrovac , Babina Poljana, Bali Breg, Bojin Del, Bresnica, Bujkovac, Buljesovce, Buštranje, Viševce, Vranje, Vranjska Banja, Vrtogoš, Gornja Otulja, Gornje Žapsko, Gornje Punuševce, Gornje Trebišnje, Gornji Neradovac, Gumerište, Davidovac, Donja Otulja, Donje Žapsko, Donje Punuševce, Donje Trebišnje, Donji Neradovac, Dubnica, Duga Luka, Dulan, Zlatokop, Izumno, Katun, Klašnjice, Klisurica, Kopanjane, Korbevac, Korbul, Kriva Feja,Kumarevo, Kupinince, Leva Reka, Lepčince, Lipovac, Lukovo, Margance, Mečkovac, Milanovo, Milivojce, Moštanica, Nastavce , Nesvrta, Oblička Sena, Pavlovac, Panevlje,Pljačkovica, Prvonek, Prevalac, Preobraženje, Ranutovac, Rataje, Ribnice, Ristovac, Rusce, Serbevranje, Slivnica, Soderce, Srednji Del, Stara Brezovica, Stari Glog, Stropsko,Struganica, Suvi Dol, Surdul,Tesovište, Tibužde, Toplac, Ćukovac, Ćurkovica, Crni Vrh, Crni Lug i Čestelin; 33 opštini Bujanovac: Baraljevac, Bogdanovac, Božinjevac, Borovac, Brnjare, Buštranje, Veliki Trnovac, Donje Novo Selo, Drežnica, Žbevac, Žuželjica, Jastrebac, Karadnik, Klenike, Klinovac, Košarno, Krševica, Kuštica, Lopardince, Lukarce, Ljiljance, Mali Trnovac, Pretina, Rakovac, Rusce, Sveta Petka, Sejace, Spančevac, Srpska Kuća , Starac, Trejak i Turija; 31 opštini Vladičin Han: Bačvište, Belanovce, Beliševo, Bogoševo, Brestovo, Vladičin Han, Vrbovo, Gornje i Donje Jabukovo, Gramađe, Dekutince, Žitorađe, Jagnjilo, Jovac, Kalimance, Kacapun, Kostomlatica, Kukavica, Kunovo, Lepenica, Mazarać, Ostrovica, Polom, Prekodolce, Priboj, Ravna Reka, Repince, Solačka Sena, Srneći Dol, Stubal i Suva Morava; 25 opštini Surdulica: Alakince, Bacijevce, Belo Polje, Binovce, Bitvrđa, Vlasina Rid, Vlasina Stojkovićeva, Vučadelce Gornje i Donje Romanovce, Dugi Del, Dugojnica, Zagužanje, Jelašnica, Kalabovce, Kijevac, Leskova Bara, Masurica, Novo Selo, Rđavica, Stajkovce, Suvojnica, Surdulica, Topli Do i Ćurkovica.

Opis proizvoda Objavljene studije: Vidosava Nikolić-Stojančević, Vranjsko Pomoravlje (1974) Mihailo M. Veljić, Običaji i verovanja iz Jovca. Okrug Vranjski (1925) Jovan Hadži-Vasiljević, Vranjska gradska nošnja ranijih godina (1932) Jovan F. Trifunoski, Kosovsko-metohijski doseljenici u Vranjskoj kotlini (1958) Cigani u Vranjskom Pomoravlju (1960); O arbanaškom stanovništvu Vranjske kotline (1960) Etnografske beleške iz Vranjske kotline (1957) Vranjsko Pomoravlje je prostrana oblast koja zahvata kotlinu oko srednjeg toka reke Južne Morave i njenih pritoka, izduženu od jugozapada prema severoistoku i oivičenu planinskim grebenima i kosama iza kojih leže susedne oblasti Gornje Pčinje na jugoistoku, Krajišta na istoku, Vlasine na severoistoku, Grdeličke klisure na severu, Poljanice na severozapadu, Novobrdske Krive reke na zapadu, Gornje Morave sa Izmornikom na jugozapadu i preševske Moravice na jugu. Na prostoru Vranjskog Pomoravlja nalazi se i obrađeno je168 naseljenih mesta od kojih 79 pripada gradu Vranju: Aleksandrovac , Babina Poljana, Bali Breg, Bojin Del, Bresnica, Bujkovac, Buljesovce, Buštranje, Viševce, Vranje, Vranjska Banja, Vrtogoš, Gornja Otulja, Gornje Žapsko, Gornje Punuševce, Gornje Trebišnje, Gornji Neradovac, Gumerište, Davidovac, Donja Otulja, Donje Žapsko, Donje Punuševce, Donje Trebišnje, Donji Neradovac, Dubnica, Duga Luka, Dulan, Zlatokop, Izumno, Katun, Klašnjice, Klisurica, Kopanjane, Korbevac, Korbul, Kriva Feja,Kumarevo, Kupinince, Leva Reka, Lepčince, Lipovac, Lukovo, Margance, Mečkovac, Milanovo, Milivojce, Moštanica, Nastavce , Nesvrta, Oblička Sena, Pavlovac, Panevlje,Pljačkovica, Prvonek, Prevalac, Preobraženje, Ranutovac, Rataje, Ribnice, Ristovac, Rusce, Serbevranje, Slivnica, Soderce, Srednji Del, Stara Brezovica, Stari Glog, Stropsko,Struganica, Suvi Dol, Surdul,Tesovište, Tibužde, Toplac, Ćukovac, Ćurkovica, Crni Vrh, Crni Lug i Čestelin; 33 opštini Bujanovac: Baraljevac, Bogdanovac, Božinjevac, Borovac, Brnjare, Buštranje, Veliki Trnovac, Donje Novo Selo, Drežnica, Žbevac, Žuželjica, Jastrebac, Karadnik, Klenike, Klinovac, Košarno, Krševica, Kuštica, Lopardince, Lukarce, Ljiljance, Mali Trnovac, Pretina, Rakovac, Rusce, Sveta Petka, Sejace, Spančevac, Srpska Kuća , Starac, Trejak i Turija; 31 opštini Vladičin Han: Bačvište, Belanovce, Beliševo, Bogoševo, Brestovo, Vladičin Han, Vrbovo, Gornje i Donje Jabukovo, Gramađe, Dekutince, Žitorađe, Jagnjilo, Jovac, Kalimance, Kacapun, Kostomlatica, Kukavica, Kunovo, Lepenica, Mazarać, Ostrovica, Polom, Prekodolce, Priboj, Ravna Reka, Repince, Solačka Sena, Srneći Dol, Stubal i Suva Morava; 25 opštini Surdulica: Alakince, Bacijevce, Belo Polje, Binovce, Bitvrđa, Vlasina Rid, Vlasina Stojkovićeva, Vučadelce Gornje i Donje Romanovce, Dugi Del, Dugojnica, Zagužanje, Jelašnica, Kalabovce, Kijevac, Leskova Bara, Masurica, Novo Selo, Rđavica, Stajkovce, Suvojnica, Surdulica, Topli Do i Ćurkovica.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Japan (jap. 日本; O ovoj zvučnoj datoteci Nihon ili O ovoj zvučnoj datoteci Nippon), poznat i kao Država Japan (jap. 日本国; Nippon-koku ili Nihon-koku), unitarna je parlamentarna ustavna monarhija u istočnoj Aziji. Ostrvska je država koja se nalazi u Tihom okeanu, leži na istočnoj obali azijskog kopna i proteže se od Ohotskog mora na sjeveru do Istočnokineskog mora na jugozapadu. Zauzima površinu od 377.972 km², a klima je pretežno umjerena, ali se razlikuje u velikoj mjeri od sjevera do juga. Sa 127 miliona stanovnika, Japan je deseta najnaseljenija zemlja na svijetu. Glavni i najveći grad je Tokio, dok su ostali veći gradovi Jokohama, Osaka, Nagoja, Saporo, Kobe, Kjoto, Fukuoka, Kavasaki i Saitama. Kandži znaci koji čine naziv Japana znače „porijeklo Sunca” od čega je izvedeno „Zemlja izlazećeg Sunca”. Japan je stratovulkanski arhipelag koji se sastoji od 6.852 ostrva. Četiri najveća ostrva su Kjušu, Hokaido, Honšu i Šikoku, koja čine oko 97% kopnene površine Japana i često se nazivaju matičnim ostrvima. Zemlja je podijeljena na 47 prefektura u 8 regija, sa Hokaidom kao najsjevernijom prefekturom i Okinavom kao najjužnijom. Arheološkim istraživanjima je dokazano da je Japan bio naseljen već u gornjem paleolitu. Prvo pisano pominjanje Japana je u kineskim istorijskim tekstovima iz 1. vijeka n. e. Uticaji iz drugih regiona, naročito Kine, praćeni razdobljima izolacije, posebno od Zapadne Evrope, okarakterisala su istoriju Japana. Od 12. vijeka do 1868. godine, Japanom su vladali nasljedni feudalni vojni šoguni u ime cara. Japan je početkom 17. vijeka ušao u dug period izolacije, koji se završio 1853. godine kada je SAD primorao Japan da se otvori prema Zapadu. Poslije gotovo dva desetljeća unutrašnjih sukoba i pobuna, Carski dvor je povratio svoju političku moć 1868. uz pomoć nekoliko klanova iz Čošua i Sacuma i osnovano je Japansko carstvo. Krajem 19. i početkom 20. vijeka, pobjede u Prvom kinesko-japanskom ratu, Rusko-japanskom ratu i Prvom svjetskom ratu omogućile su Japanu da proširi svoje carstvo tokom perioda rasta militarizma. Drugi kinesko-japanski rat 1937. godine prerastao je u Drugi svjetski rat 1941, koji se završio 1945. nakon bacanja atomske bombe na Hirošimu i Nagasaki i japanske predaje. Od usvajanja revidiranog ustava 3. maja 1947. godine, tokom okupacije pod Vrhovnim zapovjedništvom savezničkih snaga, Japan je postao ustavna monarhija na čelu sa Carem i izbornim zakonodavstvom pod nazivom Kokai. Zemlja ima znatnu korist od visoko kvalifikovane radne snage, nalazi se među visoko obrazovanim zemljama svijeta, sa jednim od najviših procenata stanovništva sa diplomom visokog obrazovanja. Japan je visoko razvijena zemlja sa veoma visokim standardom života. Stanovništvo Japana uživa najviši životni vijek i treću najnižu stopu smrtnosti novorođenčadi na svijetu. Japan je poznat po svojim istorijskim i obimnim bioskopima, bogatoj kuhinji i velikom doprinosu nauci i savremenim tehnologijama. Zemlja ima treću najveću privredu prema nominalnom BDP i četvrtu najveću privredu prema paritetu kupovne moći na svijetu. Takođe je četvrti najveći uvoznik na svijetu i četvrti najveći izvoznik. Iako se Japan zvanično odrekao prava na proglašenje rata, održava savremene oružane snage sa 8. najvećim vojnim rashodima na svijetu, koje koristi za samoodbranu i mirovne uloge. Japan je država članica Međunarodnog krivičnog suda, Međunarodnog monetarnog fonda, Međunarodnog tijela za morsko dno, Interparlamentarne unije, Interpola, Organizacije za zabranu hemijskog oružja, Organizacije ujedinjenih nacija, Grupe svjetske banke, Svjetske trgovinske organizacije, Grupe 7 (bivše Grupe 8), Grupe 20, Dijaloga za azijsku saradnju, Azijsko-pacifičke ekonomske saradnje, Dodatnog mehanizma Asocijacije nacija jugoistočne Azije, Sekretarijata za trilateralnu saradnju i Organizacije za ekonomsku saradnju i razvoj...

Ex libris, 2003. Novo, mediteransko izdanje Odavno rasprodato, izuzetno retko u ponudi. Iznimno popularna knjiga proznih zapisa i crtica o prehrambenim uspomenama Pavla Pavličića sjajan je portret ne samo prehrambenih navika nego općenito i jednoga vremena, 50-ih i ranih 60-ih godina prošloga stoljeća kada, kako autor smatra, regionalizmi, odnosno kontrast sjevera i juga određuju ne samo prehrambeni nego i hrvatski civilizacijski identitet uopće. Pavao Pavličić (Vukovar, 16. kolovoza 1946.),[1] hrvatski je akademik, književnik, književni znanstvenik, prevoditelj i scenarist, istaknut po pisanju kriminalističkih romana za djecu i odrasle. Životopis Pavao Pavličić rođen je 16. kolovoza 1946. godine u Vukovaru gdje je završio osnovnu školu i gimnaziju. Godine 1969. na Filozofskom fakultetu Zagrebačkoga Sveučilišta diplomirao je komparativnu književnost i talijanski jezik, a doktorirao je 1974. godine tezom iz područja metrike (Sesta rima u hrvatskoj književnosti: književnoteorijski i književnohistorijski aspekti).[1] Od 1970. godine zaposlen je na Filozofskom fakultetu u Zagrebu gdje je redoviti profesor na Odsjeku za komparativnu književnost. Član suradnik Razreda za književnost HAZU bio je od 3. prosinca 1992. do 30. siječnja 1997. godine a redoviti je član Razreda za književnost HAZU od 30. siječnja 1997. godine.[2] Književno i znanstveno stvaralaštvo Književni i znanstveni interesi kod njega su podjednako zastupljeni i isprepliću se. Kao znanstvenika, Pavličića zaokupljaju teme iz starije hrvatske književnosti i literarne teorije. Iz tog područja objavio je veći broj rasprava i nekoliko knjiga: Rasprave o hrvatskoj baroknoj književnosti (1979.), Književna genologija (1983.), Stih u drami, drama u stihu (1985.), Sedam interpretacija (1986.), Poetika manirizma (1988.), Stih i značenje (1993.), Barokni stih u Dubrovniku (1995.), Moderna hrvatska lirika (1999.), Hrvatski dramski stih (2000.), Barokni pakao: rasprave iz hrvatske književnosti (2003.) i dr. Književnu karijeru započeo je kao novelist i objavio je zbirke pripovjedaka: Lađa od vode (1972., 2003.), Vilinski vatrogasci (1975.), Dobri duh Zagreba (1976., 1996., 1999., 2003., 2004., 2005., 2006., 2007.), Radovi na krovu (1984.), Skandal na simpoziju (1985.), Kako preživjeti mladost (1997.) i Otrovni papir (2001.) te više od dvadeset romana: Plava ruža (1977., 2001.), Stroj za maglu (1978., 1995.), Umjetni orao (1979., 2004.), Večernji akt (1981., 1982., 1983., 1984., 1990., 1997., 1999.), Slobodni pad (1982.), Eter (1983.), Trg slobode (1986.), Rakova djeca (1988.), Koraljna vrata (1990., 1996., 2004.), Diksilend (1995.). Pavao Pavličić piše i lirsko-memoarske knjige i to ponajviše o svom rodnom gradu Vukovaru: Dunav (1983., 1992., 1999.), Šapudl (1995.), Kruh i mast (1996., 2003.), Vodič po Vukovaru (1997.), Vesele zgode djeda i bake (2000.), Vukovarski spomenar (2007.) i dr., feljtone: Zagrebački odrezak (1985.), Inventura (1989.), Prolazna soba (1992.), Leksikon uzaludnih znaja (1995.) i dr., te eseje: Sve što znam o krimiću (1990.), Svoj svome (1992.), Rukoljub (1995., 2001.), Ulica me odgojila (2004.) i dr. Neraskidiva veza Pavličićeva znanstvenog i književnog interesa može se i `pročitati` iz njegovih romana. Naime, gotovo svi njegovi glavni junaci imaju nekakve veze s njegovim zvanjem. Tako u romanu Koraljna vrata filolog odlazi na Lastovo pregledati stare spise među kojima će pronaći dva izgubljena pjevanja Gundulićeva Osmana. U Rupi na nebu glavni lik je prevoditelj (Pavličić je prevodio talijanske dolcestilnoviste) koji otkriva zagrebačke gornjogradske podzemne hodnike, a u njegovu romanu Numerus clausus u središtu pozornosti je student književnosti kao pripovjedač i njegov prijatelj, student medicine. Već u Pavličićevoj novelističkoj fazi (treća zbirka pripovjedaka Dobri duh Zagreba) primijećena je stanovita promjena u njegovu pisanju koja je postala njegova trajna odlika: miješanje fantastike i postupaka karakterističnih za kriminalistički roman. Naime, u osnovi većine Pavličićevih romana je struktura enigme, a fantastične elemente koristi pri stvaranju zapleta. Osim strukture enigme i fantastičnih elemenata, u njegovim romanima uočljivi su i postupci karakteristični za tzv. zabavnu književnost: dinamična fabula (puna neočekivanih obrata), jednostavan izraz, plošni likovi, odnosno likovi svedeni na funkcije koje imaju u strukturi zapleta. Knjige su mu prevađane na slovački i češki. Roman Večernji akt 1981. godine bio je proglašen knjigom godine.[3] Scenarist Pavao Pavličić autor je scenarija za filmove: Ritam zločina, (1981.) Zločin u školi, (1982.) Treći ključ, (1983.) San o ruži, (1986.) Osuđeni, (1987.) Čovjek koji je volio sprovode, (1989.) Orao, (1990.) Vukovar se vraća kući, (1994.) Putovanje tamnom polutkom, (1996.) Treća žena, (1997.) Djela Cjelokupan opus do ožujka 2016. (ukupno 95 djela) Zbirke pripovijesti Lađa od vode, Zagreb 1972., Beograd 2003. Vilinski vatrogasci, Zagreb 1975. Dobri duh Zagreba, Zagreb 1976., 1996., 1999., 2003., 2004., 2005., 2006.,2008., 2011. (dva izdanja) Radovi na krovu, Beograd 1984. Skandal na simpoziju, Split 1985. Kako preživjeti mladost, Zagreb 1997. Otrovni papir, Zagreb 2001. Tko je to učinio? (sabrane kriminalističke priče), Zagreb 2006. Romani Plava ruža, Zagreb 1977.; 2001. Stroj za maglu, Zagreb 1978., Rijeka 1995. Umjetni orao, Zagreb 1979., 2004. Večernji akt, Zagreb 1981., 1982., 1983., 1984.,1990., 1997., 1999., 2014. Slobodni pad, Zagreb 1982. Eter, Zagreb 1983. Kraj mandata, Zagreb 1984. Čelični mjesec, Zagreb 1985. Trg slobode, Zagreb 1986. Krasopis, Zagreb 1987. Rakova djeca, Zagreb 1988., 2001. Sretan kraj, Zagreb 1989. Koraljna vrata, Zagreb 1990., 1996., 2004., 2008. Rupa na nebu, Zagreb 1992. Nevidljivo pismo, Zagreb 1993. Škola pisanja, Zagreb 1994. Diksilend, Zagreb 1995. Zaborav, Rijeka 1996. Pokora, Zagreb 1998. Numerus clausus, Zagreb 1998. Nepovrat, Zagreb 1999. Pasijans, Zagreb 2000. Pjesma za rastanak, Zagreb 2000. Kronika provincijskog kazališta, Zagreb 2002. Tužni bogataš, Zagreb 2002., 2003., 2004. Melem, Zagreb 2003., 2004. Mrtva voda, Zagreb 2003. Krvnik u kući, Zagreb 2004. Odbor za sreću, Zagreb 2004. Zmijska serenada, Zagreb 2005. Devet spomenika, Zagreb 2006. Cvijeće na vjetru, Zagreb 2007. Literarna sekcija, Zagreb 2008. Trajanovo pravilo, Zagreb 2009. Žive igračke, Zagreb 2009. Stara ljubav, Zagreb 2010. Brda se miču, Zagreb 2011. Muzej revolucije, Zagreb 2012. Krvna veza, Zagreb 2014. Crveno pile, Zagreb 2014. Tri petka u travnju, Zagreb 2015. Tajno ime, Zagreb 2015. Vlasnik, glasnik, hodočasnik, 2015. Romani za djecu Trojica u Trnju, Zagreb 1984., 1987., 1992. 1996., 1999. 2008., 2014. Zeleni tigar, Zagreb 1986., 1990., 2005., 2007. Petlja, Zagreb 1988., 2005., 2007., 2008., 2011. Lopovska uspavanka, Zagreb 1992. Mjesto u srcu, Zagreb 1996., 2000. San koji se ponavlja, Zagreb 2001. Memoarska proza Dunav, Zagreb 1983., 1992., 1999., 2008. Šapudl, Zagreb 1995., 2014. Kruh i mast, Zagreb 1996., Split-Zagreb 2003. Vodič po Vukovaru, Zagreb 1997. Vesele zgode djeda i bake, Zagreb 2000. Vukovarski spomenar, Zagreb 2007. Bilo pa prošlo, Zagreb 2011. Narodno veselje, Zagreb 2013. Feljtoni Zagrebački odrezak, Zagreb 1985. Inventura, Zagreb 1989. Prolazna soba, Zagreb 1992. Leksikon uzaludnih znanja, Rijeka 1995. Zagrebački trgovi, Zagreb 1998. (suautor Pavao Cajzek)[4] Ulica me odgojila, Zagreb 2004. Knjiški moljac, Zagreb 2009. Ljetno kino, Zagreb 2013. Eseji Sve što znam o krimiću, Beograd 1990., Zagreb 2008. Svoj svome, Zagreb 1992. Rukoljub, Zagreb 1995., 2001. More i voda, Zagreb 2014. Znanstvene knjige Rasprave o hrvatskoj baroknoj književnosti, Split 1978. Književna genologija, Zagreb 1983. Stih u drami & drama u stihu, Zagreb 1985. Sedam interpretacija, Rijeka 1986. Poetika manirizma, Zagreb 1988. Stih i značenje, Zagreb 1993. Barokni stih u Dubrovniku, Dubrovnik 1995. Studije o Osmanu, Zagreb 1996. Moderna hrvatska lirika, Zagreb 1999. Hrvatski dramski stih, Split 2000. Barokni pakao, Zagreb 2003. Skrivena teorija, Zagreb 2006. Epika granice, Zagreb 2007. Mala tipologija moderne hrvatske lirike, Zagreb 2008. Petnaest riječi, Zagreb 2011. Vrijeme u pjesmi, Zagreb 2011. Moderna alegorija, Zagreb 2013. Uvod u Marinkovićevu prozu, Zagreb 2014. Prijevodi Na slovenski: Večerni akt (Večernji akt), prev. Bilka Matė, Ljubljana 1984. Lepopis (Krasopis), prev. Đurđa Strsoglavec, Ljubljana 2009. Na makedonski: Етер (Eter), prev. Ljube Cvetanovski, Skopje 1986. Na slovački: Zlatá ruža, Prístroj na hmlu, Umelý orol, (Plava ruža, Stroj za maglu, Umjetni orao), prev. Ján Jankovič, Bratislava 1986. Na rumunjski: Clarobscur (Večernji akt), prev. Octavia Nedelcu & Adrian Costea, Bucuresti 1991. Na bugarski: Стоманената луна (Čelični mjesec), prev. Kristina Makaveeva, Hemus, Sofija, 1992.[5] Na danski: Ørnen (Umjetni orao), prev. Henning Mørk, Århus 1994. Na francuski: La calligraphie (Krasopis), prev. Ljiljana Huibner-Fuzellier & Raymond Fuzellier, Boulogne 1994. Na češki: Večerní akt (Večernji akt), prev Dušan Karpatský, Praha 1997. Na slovački: Večerný akt (Večernji akt), prev. Ján Jankovič, Bratislava 2006. Na njemački: Die Donau (Dunav), prev. Tamara Marčetić, Klagenfurt 2008. Nagrade 1974.: nagrada A.B. Šimić za zbirku pripovijesti Vilinski vatrogasci 1974.: Nagrada Večernjeg lista za kratku priču (II.) 1981.: NIN-ova nagrada za roman Večernji akt 1983.: Nagrada Politikinog zabavnika za roman Trojica u Trnju 1986.: nagrada Ksaver Šandor Gjalski za roman Trg slobode 1990.: nagrada Goran za roman Koraljna vrata 1994.: nagrada Miroslav Krleža za roman Nevidljivo pismo 1995.: nagrada Ksaver Šandor Gjalski za memoarsku prozu Šapudl 1996.: nagrada Judita za Studije o Osmanu 1996.: nagrada Josip i Ivan Kozarac za cjelokupni doprinos 1997.: nagrada Grigor Vitez za roman za djecu Mjesto u srcu 1997.: Nagrada Mato Lovrak za roman za djecu Mjesto u srcu 2001.: nagrada Josip i Ivan Kozarac za roman Pasijans 2003.: Nagrada Večernjeg lista za kratku priču (I.), Što da se radi s Krležom? 2008.: Nagrada Matice hrvatske za književnu i umjetničku kritiku `Antun Gustav Matoš`, za knjigu Mala tipologija moderne hrvatske lirike[6] 2013.: nagrada Ksaver Šandor Gjalski za roman Muzej revolucije 2014.: Nagrada Večernjeg lista za kratku priču (I.) Ugovor s Viragom 2014.: nagrada Zvane Črnja za memoarsku prozu Narodno veselje 2015.: nagrada Josip i Ivan Kozarac za roman Tri petka u travnju 2015.: Nagrada Vladimir Nazor, za životno djelo[7] 2020.: Nagrada za životno djelo Grada Vukovara, za iznimne zasluge u području hrvatske književnosti koju je oplemenio svojim djelima u kojima je promicao i svoj rodni grad Vukovar[8] Osobni život Godine 1985. na književnoj večeri u Osijeku upoznao je Julijanu Matanović, knjževnicu koja je tri godine prije kao studentica napisala negativnu novinsku kritiku za njegov roman Slobodni pad. Pavličić je 1989. godine bio član vijeća pri njezinoj obrani magisterija. Matanović je 1995. godine bila urednica njegove knjige Diksilend u Biblioteci HIT. Surađivali su i kao predavači na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Nakon dvogodišnje ljubavne veze vjenčali su se u prosincu 2017. godine u Osijeku, u kojem je Matanović provela svoju mladost.[9]

Elijah Wald- Narcocorrido Putovanje u glazbu oruzja, droge i gerile Mlinarec i Plavic, Zagreb, 2006. Mek povez, 287 strana, ilustrovano. U prosincu 1999. stajao sam iza pozornice na Zocalu, glavnom trgu u Mexico Cityju, i promatrao gomilu od 150.000 razgaljenih obožavatelja Los Tigresa del Norte (Tigrovi sjevera). Los Tigrcsi su kraljevi nortcna, meksičke country glazbe koja spada među najpopularnije glazbene stilove u Sjedinjenim Državama i Srednjoj Americi. Iako američki mediji drže kako je trenutačna glazbena poplava latinoameričkih stilova potekla iz karipskih stilova poput salse i merenguea, Meksikanci i meksički Amerikanci definitivno su najbrojnija skupina Španjolskog govornog područja u Sjedinjenim Državama, a meksički bendovi zauzimaju otprilike dvije trećine ukupnih domaćih latino ploča. U ovom svijetu, Los Tigros su poput Willieja Nelsona i Rolling Stonesa zajedno, dugovječne zvijezde prizemnog popa za radničku klasu. Njihove ploče prodaju se u milijunskim nakladama, koncertima pune dvorane diljem sjevcrnoameričkog kontinenta, a pjesme su im postale dijelom meksičkog kulturnog naslijeđa. Nikad nisu stekli obožavatelje među engleskim govornicima iz više razloga: prvo, njihov se glazbeni stil temelji na polkama i valcerima u harmonikaškoj izvedbi - što se ne smatra osobito atraktivnim zvukom. Drugo, njihova je glazba staromodna i vuče korijene iz seoskih sredina te je stoga odbacuje većina modno osviještenih intelektualaca i trendcsctera. Treće, najpoznatiji hitovi su narcocorridi, balade o trgovini drogom. Narkokoride su podvrsta severnih Meksičkih balada. Nastale su u Severnom Meksiku pre više od sto godina, a sada se slušaju u Meksiku i na jugu Sjedinjenih Američkih Država.[1][2] Prve narkokoride su nastale tokom Meksičke Revolucije 1910. godine i opevavale su revolucionare. Muzički kritičari ih upoređuju sa gangsterskim repom. Muzika narkokorida je zasnovana na polci i valceru, a tekst opisuje događaje iz narko sveta. Najčešće su događaji, osobe i godine koji se opevavaju u pesmama istiniti. I zbog toga je ovaj žanr jedan od najopasnijih, a i polako počinje da bude zabranjen u velikom delu sveta. Tekstovi najčešće govore o ubistvu, mučenju, švercu droge, a nekad i kritikuju korumpiranu vlast.