Arkadije Avercenko, dve knjige Tuce nozeva u ledja revoluciji : Format: 21 cm Strana: 261 Povez: Broširan Izdavač: Jugoistok Spisak svih izdanja Godina: 2011. Sa autobiografijom autora i biografijom autora i ilustracijama iz „Satirikona`. Zbirka dvanaest kratkih priča koje je Arkadije Averčenko objavio u Parizu 1921. godine. Otac- satiricne price: Stranica : 183 Bernar, 2012 godina Obe knjige su odlicno ocuvane, iz kucne biblioteke, bez mana. kom

Nova knjiga, necitana, nema posvete. Uspon hrišćanske evrope - Hju Trevor-Roper Izdavač: Izdavačka knjižarnica Zorana Stojanovića Godina izdanja: 2009 Broj strana: 263 Format: 20 cm Povez: Broširani Najvažniji delovi ove knjige su najpre bili serija predavanja na Univerzitetu Saseks oktobra 1963, i prikazani su na televiziji BBC. U obliku predavanja objavio ih je The Listener novembra i decembra 1963. Od kada sam ih predavao, revidirao sam ih za štampu, ispravio neke manje faktografske greške na koje mi je ukazano i proširio neke delove koje sam prvobitno morao da sažmem zbog vremenskog ograničenja. Nadam se da su zbog onog prvog manje podložne kritici profesionalnih medijevalista koji, kako čitam, upiru “oštre noževe” na mene, a da ih je proširivanje učinilo jasnijim manje upućenim čitaocima koji će, nadam se, biti popustljiviji. Ne očekujem da ću bilo čime što mogu da izmenim izbeći kritiku stručnjaka. U ovim predavanjima sam, nema sumnje, upao u osinjak kontroverze i ispoljio žalosno nepoznavanje izvesnih dubokih tema. Ipak, spreman sam da preuzmem taj rizik. Verujem da istoričari treba da proučavaju proces istorije a ne samo deo uske oblasti za koju se, neizbežno, specijalizuju; a ako to znači da povremeno moraju da zađu u manje poznate oblasti, moraju da budu spremni za posledice. Hju Trevor-Roper

Knjiga je necitana, kupljena nova i stajala u vitrini. Nema posvete. Buntovnici - Milenko Bodirogić Izdavač: Orfelin izdavaštvo Godina izdanja: 2016 Broj strana: 119 Format: 31 cm Povez: Tvrdi Crna noć, mračna noć, mrkla noć, tamna noć, turobna noć, samotna noć, gluva noć, beskrajna noć, neprozirna noć, teška noć, kobna noć, strašna noć, bolna noć, jeziva noć, čemerna noć, noć bez utehe, poslednja noć, nestati u noći, otići u noć, progutala ga noć, izgubiti se u noći, Vartolomejska noć, valpurgina noć, Kristalna noć, Noć dugih noževa, noćna mora, noćna strava, aveti noći, noćnice, noćničine, toliko toga teškog kao mlinsko kamenje smestila je noć u svoje baršunasto krilo. Iznad tog krila raširene su njene ruke, koje kao da kažu: „Uzmite, moje tamne riznice nepresušne su tegobom!“ Zato se kaže dobro jutro i dobar dan, ali samo – laku noć! Jutra i dane nekako ćemo pregurati, ali za lakoću noći treba nam savezništvo, jer čini se da ne smemo da ostanemo sami u njenom zagrljaju. Uostalom, dan sviće, ili se rađa, a noć se spušta, pada, kao što se spuštaju i padaju teške zavese, koje podrazumevaju teret, tegobu i kraj. Leti se noć spušta, tiho i polako, prikrada se kroz suton u kome gasnu boje i sjaj, potom kroz sumrak kada njen tamni veo već pokriva predele i stvari, a samo još horizont odoleva, sablasno bled. Tek potom dolazi mrkli mrak. Zimi noć pada, stušti se na svet u jedan mah i preplavi ga. Te duge zimske noći, u kojima Sunce gubi snagu, najopasnije su. Kada jedni drugima poželimo laku noć, naivno verujući u moć reči, i legnemo u postelju – noć ovlada nama. Nasuprot danu, koji je poput nekog božanstva sam protiv svih, pa zato i nemoćan, noć je sa svakim od nas ponaosob, licem u lice, možemo da joj osetimo dah. Oni koje noć budi kažu da je teška, lepljiva, čas hladna, čas vrela, prepuna mraznog znoja, koji se po čoveku hvata kao inje, mrzne mu i vlaži postelju i telo, uvlači se u dušu. Kad se ljudi povuku, spuste reze i zaključaju brave, njihov svet je samo njihova kuća. Sve ostalo zauzela je noć, noć i njena bešumna bića. Tako je odvajkada – ko živi u noći mora biti tih, jer u tišini, u gluvosti, u muku je snaga noći, a ona je neizmerna i teško onom ko je iskušava. Svako svêtlo i brzo oko, svaka nečujna šapa i kobna kandža, paperjasto krilo i oštri kljun, mora uvek biti na oprezu da ne povredi tišinu noći. Inače – noć će ih progutati. Iz te noćne tišine, iz njene tame izranjaju i naša buntovna bića – vampiri i veštice. Nekada, kada su postojali petlovi, muke noći trajale su do njihovog prvog pevanja, oko jedan sat posle ponoći. Danas, kada se dan produžava svetlima i bukom, kada ljudi misle da će tako prevariti noć i kada petlova više nema, mučenje traje sve do prvog prozraka sunca, do osvita, osvitka, ili svanuća, kada svet osvane u svom mekom sivilu bez boja. Osvit je prva predstraža dana, kao što je suton prva noćna uhoda. Tada mučenici noći, ako su iz nje izašli, mogu da usnuju svoj san, obasjani i umireni svetlošću. Do iduće noći. U koju sad ulazimo!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Arman Žan di Plesi de Rišelje (franc. Armand Jean du Plessis de Richelieu;[1][2][3][3][4][5] Pariz, 9. septembar 1585 — Pariz, 4. decembar 1642) je bio francuski državnik, kardinal, koji je kao ministar kralja Luja XIII vršio stvarnu vlast u Francuskoj i podigao moć francuske krune. Godine 1635, osnovao je Francusku akademiju. Rišelje je takođe poznat po tome što je pronalazač stonog noža. Iznerviran lošim manirima koje su često ispoljavani za trpezarijskim stolom korisnici oštrih noževa, koji bi ih koristili za čačkanje zuba,[6] Rišelje je 1637. naredio da se sečiva svih noževa na njegovom trpezarijskom stolu otupe i njihovi vrhovi zaoble. Dizajn je brzo postao popularan širom Francuske, a kasnije se proširio i na druge zemlje.[7] Biografija Rođen je septembra 1585. godine u Parizu.[8] U svojoj devetoj godini, Rišelje je poslat na Koledž Navare u Parizu da studira filozofiju.[9] Nakon toga, počeo je sa obukom za vojnu karijeru.[10] Njegov privatni život bio tipičan za mladog oficira tog doba: 1605. godine, kada je imao dvadeset godina, Teodor de Majern ga je lečio od upale pluća.[11] Kao sveštenik učestvuje 1614. godine u radu Državnih staleža, poslednjih održanih staleža pre izbijanja Francuske revolucije 1789. godine. Godine 1617. se kralj Luj proglasio punoletnim. Pokazao se nesposobnim vladarom. Njegov najbliži saradnik, vojvoda Lin, oslobodio se Končinija, a Marija Mediči 1617. godine odlazi u manastir. Sa njom odlazi i jedan od Končinijevih štićenika, Arman Žan de Plesi, budući kardinal Rišelje. On održava vezu sa kraljem i uspeva da ga 1619. godine pomiri sa majkom. Lin umire 1621. godine i otvara Rišeljeu put ka vlasti. Rišelje tokom opsade La Rošela U narednim godinama hugenoti dižu pobunu jer jačanje jezuita i katolika dovodi do slabljenja njihovog položaja. Luj pokušava da nametne hrišćanstvo nekim teritorijama na jugu Francuske što dovodi do otpora. Ugovorom u Monpelijeu, hugenoti gube neke tvrđave i pravo na održavanje skupština. Mir se vraća 1624. godine. Rišelje iste godine ulazi u dvorski savet. Po dolasku na vlast, Rišelje guši pobune plemstva, šalje Mariju Mediči i Gastona Orleanskog (Lujevog brata) u progonstvo, zatvara i osuđuje više prinčeva, ograničava snagu hugenota. On 1626. godine traži stvaranje Velike Francuske. Svestan je teških prilika u zemlji. Ne uspeva da ublaži posledice Tridesetogodišnjeg rata po Francusku (rashodi se udvostručuju). Državi preti raspadanje, a hugenoti govore o republici. Plemstvo preti da od Francuske napravi zemlju sličnu Carstvu. Rišelje najpre izbegava sukobe, ali ga hugenotska pobuna prisiljava na reakciju (1627). Hugenoti su držali velike delove zapadne Francuske, kontrolisali su mnoge luke i održavali veze sa Engleskom. Centar im je bio u Larošelu koga Rišelje opseda 1628. godine. Hugenoti se predaju, a Rišelje sledeće godine donosi Aleski edikt milosti kojima hugenoti gube luke, gradove i političke privilegije. Zadržali su verske povlastice i postali deo zajednice. Naredne tri godine (1629—1632) obeležila je opasna zavera Marije Mediči i Gastona Orleanskog protiv Rišeljea. Zavera nije uspela. U istom periodu česte su pobune protiv vlasti širom Francuske. U spoljnoj politici, Rišelje se uključuje u Tridesetogodišnji rat podržavajući protestantsku Švedsku protiv Austrije (1630). Posle pogibije Gustava Adolfa on podstiče stvaranje nove koalicije protiv cara. Luj objavljuje rat Španiji 1635. godine. Rat se vodi na tri fronta: u Italiji, Rajnskoj oblasti i Nizozemskoj, protiv Španije i Carstva. Najveći neprijatelj je Španija. Španske trupe prodiru u Pikardiju (1636) i ugrožavaju sam Pariz. Pretnja je ujedinila plemstvo i francuska aristokratija nanosi poraze Špancima. Ugrožava i Nizozemsku. Španska flota poražena je od nizozemske kod Dovera (1639), a kopnena vojska od Francuza kod Rokroa (1643). Rišelje nije doživeo ovaj poslednji trijumf jer je umro krajem 1642. godine. Nasledio ga je Žil Mazaren. Uspon na vlast Mladi Luj XIII; jedini portret iz perioda njegove rane vladavine; vlast je zapravo pripadala njegovoj majci, Mariji Mediči. Godine 1614, sveštenstvo iz Poatoa zatražilo je od Rišeljea da bude jedan od njihovih predstavnika u Skupštini staleža.[12] Tamo je bio energični zagovornik crkve, tvrdeći da ona treba da bude oslobođena poreza i da biskupi treba da imaju veću političku moć. On je bio najistaknutiji sveštenik koji je podržao usvajanje dekreta Tridentskog sabora širom Francuske;[13] treći stalež (prosti ljudi) je bio njegov glavni protivnik u ovom nastojanju. Na kraju sabora, prvi stalež (sveštenstvo) ga je izabralo da da govor sa nabrajanjem svojih molbi i odluka.[14] Ubrzo nakon raspuštanja Skupštine staleža, Rišelje je stupio u službu supruge kralja Luja XIII, Ane od Austrije, kao njen almoner.[15] Rišelje je politički napredovao verno služeći miljeniku kraljice-majke, Končinu Končiniju, najmoćnijem ministru u kraljevstvu.[16] Godine 1616, Rišelje je postao državni sekretar i dobio je odgovornost za spoljne poslove.[14] Poput Končinija, biskup je bio jedan od najbližih savetnika majke Luja XIII, Marije Mediči. Kraljica je postala regent Francuske kada se devetogodišnji Luj uspeo na presto; iako je njen sin postao punoletan 1614. godine, ona je ostala efektivna vladarka carstva.[17] Međutim, njena politika, kao i Končinijeva, pokazala se nepopularnom kod mnogih u Francuskoj. Kao rezultat toga, Marija i Končini su postali mete intriga na dvoru; njihov najmoćniji neprijatelj bio je Šarl de Luin.[18] U aprilu 1617. godine, u zaveri koju je organizovao Luin, Luj XIII je naredio da Končini bude uhapšen i usmrćen ako pruži otpor; Končini je shodno tome ubijen, a Marija Mediči je svrgnuta.[19] Pošto je njegov pokrovitelj umro, Rišelje je takođe izgubio vlast; razrešen je dužnosti državnog sekretara, i uklonjen je sa dvora.[19] Godine 1618, kralj, još uvek sumnjičav prema biskupu Lusonu, proterao ga je u Avinjon. Tamo je Rišelje provodio većinu svog vremena u pisanju; sastavio je katekizam pod naslovom L`Instruction du chrétien.[20] Godine 1619, Marija Mediči je pobegla iz zatočeništva u zamku Bloa, postavši titularni vođa aristokratske pobune. Kralj i vojvoda de Luin opozvali su Rišeljea, verujući da će moći da urazumi kraljicu. Rišelje je bio uspešan u ovom poduhvatu, posredujući između nje i njenog sina.[21] Složeni pregovori su urodili plodom kada je ratifikovan Angulemski ugovor; Marija Mediči je dobila potpunu slobodu, ali će ostati u miru sa kraljem. Kraljica-majka je takođe vraćena u kraljevsko veće.[22] Nakon smrti kraljevog miljenika, vojvode de Luina, 1621. godine, Rišelje je brzo došao na vlast. Godinu kasnije, kralj je nominovao Rišeljea za kardinala, što je papa Grgur XV shodno tome ozvaničio u septembru 1622. godine..[23] Krize u Francuskoj, uključujući pobunu Hugenota, učinile su Rišeljea skoro nezamenljivim savetnikom kralja. Nakon što je 29. aprila 1624. imenovan u kraljevsko veće ministara,[24] sprovodio je intrige protiv glavnog ministra, Šarla, vojvode de la Vievila.[21] Dana 12. avgusta iste godine, la Vievil je uhapšen pod optužbom za korupciju, a kardinal Rišelje je sledećeg dana preuzeo njegovo mesto kao kraljev glavni ministar, iako je kardinal de la Rošefuko nominalno ostao predsednik saveta (Rišelje je zvanično imenovan za predsednika novembra 1629). Carl Jacob Burckhardt (10. rujna 1891. - 3. ožujka 1974.) bio je švicarski diplomat i povjesničar. U njegovoj karijeri izmjenjivala su se razdoblja akademskog povijesnog istraživanja i diplomatskih dužnosti; najistaknutiji od potonjih bili su visoki povjerenik Lige naroda za slobodni grad Danzig (1937–39) i predsjednik Međunarodnog odbora Crvenog križa (1945–48). Biografija Burckhardt je rođen u Baselu od Carla Christopha Burckhardta, člana patricijske obitelji Burckhardt, a pohađao je gimnaziju u Baselu i Glariseggu (u Steckbornu). Potom je studirao na sveučilištima u Baselu, Zürichu, Münchenu i Göttingenu, a na njega su osobito utjecali profesori Ernst Gagliardi i Heinrich Wölfflin. Prvo diplomatsko iskustvo stekao je u švicarskom poslanstvu u Austriji od 1918. do 1922., kaotičnom razdoblju nakon raspada Austro-Ugarske. Dok je bio tamo, upoznao se s Hugom von Hofmannsthalom. Burckhardt je stekao doktorat 1922., a zatim je prihvatio imenovanje u Međunarodnom odboru Crvenog križa (ICRC), koji ga je poslao u Malu Aziju, gdje je pomogao u preseljenju Grka protjeranih iz Turske nakon poraza Grčke 1922. Nakon toga se vratio u Švicarsku kako bi nastavio akademsku karijeru. Godine 1926. oženio je Marie-Elisabeth de Reynold (1906.-1989.), kćer švicarskog pisca, povjesničara i desničarskog političkog aktivista Gonzaguea de Reynolda (1880.-1970.). Godinu dana kasnije imenovan je privatnim docentom na Sveučilištu u Zürichu, a 1929. izvanrednim profesorom suvremene povijesti. Od 1932. do 1937. bio je redoviti profesor na nedavno osnovanom Graduate Institute of International Studies u Ženevi. Dok je bio tamo, objavio je 1935. prvi svezak svoje opsežne biografije kardinala Richelieua, koja će na kraju biti dovršena objavljivanjem 4. sveska 1967. godine. Vratio se diplomatskoj karijeri 1937., služeći kao posljednji visoki povjerenik Lige naroda za slobodni grad Danzig od 1937. do 1939. Na tom je položaju nastojao održati međunarodni status Danziga koji je jamčila Liga naroda, što je doveo ga je u kontakt s nizom istaknutih nacista dok je pokušavao odbiti sve veće njemačke zahtjeve. Misija je naposljetku završila neuspješno invazijom na Poljsku u rujnu 1939. Burckhardta je stavio u kućni pritvor od strane nacističkog gauleitera za Danzig Alberta Forstera i dao mu je dva sata da napusti grad. Burckhardt je tada pobjegao u Litvu, a nacistička Njemačka će naknadno anektirati Danzig. Burckhardt u posjetu logoru Fünfeichen u kolovozu 1941 Nakon tog razdoblja visokog komesara, vratio se svojoj profesuri u Ženevi do kraja Drugog svjetskog rata (1939.-1945.). Dok je bio na tom položaju, također je bio aktivan u vodećoj ulozi u ICRC-u, putujući u Njemačku nekoliko puta kako bi pregovarao o boljem tretmanu civila i zatvorenika, djelomično koristeći kontakte stečene tijekom svoje dvije godine kao Visoki povjerenik u Danzigu. Upletenost u nacizam Nakon rata postao je predsjednik ICRC-a, na toj dužnosti od 1945. do 1948. Organizacijski je povećao integraciju međunarodnih institucija Crvenog križa i nacionalnih društava Crvenog križa. Politički, njegov je mandat bio kontroverzan jer je zadržao postojeću politiku stroge neutralnosti ICRC-a u međunarodnim sporovima, što je dovelo do odbijanja ICRC-a osuditi naciste nakon što su njihova zlodjela službeno izašla na vidjelo. Njegov snažan antikomunizam čak ga je doveo do toga da je nacizam smatrao manjim zlom.[1] U međuvremenu je od 1945. do 1949. bio švicarski izaslanik u Parizu. Protivio se suđenjima u Nürnbergu, nazivajući ih `židovskom osvetom.` [1] Pod njegovim nadzorom, ICRC je osigurao dokumente koji su pomogli mnogim nacistima na visokoj razini, uključujući Adolfa Eichmanna i Josefa Mengelea, da pobjegnu iz Europe i izbjegnu pravdu za svoje ratne zločine u svijetu. Drugi rat. Stav Crvenog križa tijekom rata nije u potpunosti izašao na vidjelo sve dok nije otvorio svoje arhive iz razdoblja 1994. godine.[4] Nakon 1949. vratio se svojoj akademskoj karijeri, objavivši niz knjiga o povijesti tijekom sljedećih nekoliko desetljeća. Godine 1954. dobio je nagradu za mir njemačkog knjižara. Preminuo je 1974. u Vinzelu.