TALAL ASAD FORMACIJE SEKULARNOG - hrišćanstvo, islam, modernost Prevod - Dušan Đorđević Mileusnić, Đorđe Čolić, Aleksandra Kostić, Miroslav Zovko Izdavač - Časopis Beogradski krug, Beograd Godina - 2008 330 strana 22 cm Edicija - Biblioteka Circulus ISBN - 978-86-82299-82-0 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Zahvale Uvod: Misliti sekularizam SEKULARNO 1. Kako bi mogla da izgleda antropologija sekularizma? 2. Ramišljanje o moći-delovanja i bolu 3. Refleksije o svireposti i mučenju SEKULARIZAM 4. Iskupljivanje `čoveka` kroz ljudska prava 5. Muslimani kao `verska manjina` u Evropi 6. Sekularizam, nacija-država, religija SEKULARIZACIJA 7. Talal Asad: Intervju Talal Asad: Izabrana bibliografija `Kakva je veza izmenu `sekularnog` kao epistemičke kategorije i `sekularizma` kao političke doktrine? Mogu li oni biti predmet antropološkog ispitivanja? Kako bi mogla da izgleda jedna antropologija sekularizma? Istaknuto mesto religijskih pokreta u današnje vreme, širom zemaljske kugle, i gomila naučničkih i novinarskih komentara o njima, čine očiglednim da religija ni u kom slučaju nenestaje iz modernog sveta. Mnogi su pozdravili `uskrsnuće religije` kao sredstvo nadomeštanja onoga što oni vide kao potrebnu moralnu dimenziju sekularnoj politici i problemima okruženja. Drugi su to primili sa zabrinitošću, kao simptom rastuće iracionalnosti i netolerancije u svakodnevnom životu. Pitanje sekularuzma je postalo predmet akademske argumentacije i praktične rasprave. Ako o ičemu postoji saglasnost, to je onda činjenica da izravni narativ o progresu od onog religioznog do onog sekularnog više nije prihvatljiv. Ali da li iz toga sledi da sekularizam nije univerzalno valjan?` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Formacija Formations of the Secular

Naslov: POLITIKE NEPRIJATELJSTVA [Politiques de l`inimitié] Autor: Ašil Mbembe [Achilles Mbembe] Izdavač: Fakultet za medije i komunikacije Edicija: Vreme trešanja Prevod sa francsukog / engleskog: Slavica Miletić / Mirjana Stošić Obim: 264 strana Format: 12 x 18 cm Povez: broširan Ovaj esej bavi se odnosom, koji je u stalnom širenju i rekonfigurisanju na planetarnom nivou – odnosom prema neprijateljstvu. Naslanjajući se na Fanonovu misao o psihijatrijskom i politici – na tragu buđenja dekolonizatorskih ratova 20. veka – smatra da je rat, pod maskom osvajanja i okupacije, terora i protivpobune, postao sakrament našeg doba. Pasivni pokreti postepeno guraju liberalne demokratije ka podržavanju navika izuzetaka, ka ostvarivanju bezuslovnih akcija, i ka sprovođenju diktature protiv sebe samih i protiv neprijatelja. Mbembe razmatra nove odnose koji vladaju između zakona i nasilja, norme i izuzetka, ratnog stanja, stanja bezbednosti i stanja slobode. U kontekstu „smanjivanja“ sveta i drugačijeg naseljavanja, u svetlu novih migracija, ovaj esej ne otvara samo put ka novoj kritici atavističkih nacionalizama, već postavlja temelje za politiku humanosti, izvan okvira humanizma. ********************************************************* SADRŽAJ: / Uvod: Svet na ispitu 1. Izlazak iz demokratije / Zaokret, obrt i ubrzanje / Noćno telo demokratije / Mitologije / Potrošnja božanskog / Nekropolitike i odnos bez želje 2. Društvo neprijateljstva / Uznemirujući objekt / Neprijatelj, taj Drugi koji sam ja / Osuđenici vere / Stanje nebezbednosti / Nanorasizam i narkoterapija 3. Fanonova apoteka / Princip uništavanja / Društvo objekata i metafizika destrukcije / Rasistički strahovi / Radikalna dekolonizacija i praznik imaginacije / Brižnost / Dvostruko zaglupljivanje / Život koji odlazi 4. Omamljujuće podne / Ćorsokaci humanizma / Drugo od ljudskog i genealogija objekta / Nulti svet / Antimuzej / Autofagija / Kapitalizam i animizam / Emancipacija živog / Zaključak: Etika prolaznika Nekropolitike politika, ideologija, prostor, zajednica, telo, subjekt, diskurs, biopolitika, nekropolitika, postkolonijalizam, kolonijalizam, vreme trešanja, fmk knjige, pobuna, nasilje, revolucija

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Od početaka do Averoesove smrti 1. Izvori filozofske meditacije u islamu 2. Šiizam i proročka filozofija 3. Sunnitski kalam 4. Filozofija 5. Filozofi helenističkog nadahnuća 6. Sufizam 7 Suhrawardi i filozofija svjetlosti 8. U Andaluziji Henri Corbin (francuski: Henri Corbin) je francuski filozof i islamski naučnik, jedan od najistaknutijih evropskih orijentalista dvadesetog veka. Njegov rad povezan je sa Zapadom na islam i islamsko duhovno nasljeđe. Autor je pripovijesti Avicena i vidovnjaka, U iranskom islamu: duhovni i filozofski aspekti, istorija islamske filozofije i drugi. Učenik je Etienne Gilson, Jean Baruzzi i Louis Massignon. Biografija Rođen je 14. aprila 1903. u Parizu u Francuskoj. U dobi od 25 godina dobio je litografsko izdanje „Istočna teozofija“ Suhravardija (perzijskog filozofa), sa kojim je ostao u vezi do kraja života. Knjigu je Corbenu dao sam Louis Massignon, jedna od najvećih ličnosti modernih katoličkih islamskih studija. Nakon ovog sastanka, student Jean Barroso i Etienne Gilson postao je sledbenik Massignona. Corben je započeo naučnu karijeru kao saradnik u odeljenju za rukopise Nacionalne biblioteke u Parizu. 1937. objavljen je prvi prevod Martina Heideggera (`Šta je metafizika?`). Od 1939. do 1945. godine radio je u Francuskom institutu u Istanbulu i osnovao odeljenje iranskih studija pri Francuskom institutu u Teheranu. 1954. godine rukovodio je istraživačkim centrom `Islam i religije arapskog sveta` na Ecole pratikue des hautes etudes (EPHE). Nakon odlaska u penziju 1974. godine, osnovao je Međunarodni centar za uporedne religiozne studije na Univerzitetu Sent Džon u Jerusalimu, gde se svake godine održavaju naučne sesije uz učešće predstavnika judaizma, hrišćanstva i islama. Umro je 7. oktobra 1978. u Parizu u 75. godini.

Opis Božanska i ljudska mudrost u Davidovim psalmima- Vladeta Jerotić Tumačeći Davidove psalme u svojoj knjizi Božanska i ljudska mudrost u Davidovim psalmima, Vladeta Jerotić je u tradiciji ovakvog načina komuniciranja sa Svetim pismom u evropskoj literaturi ali je i u skladu sa najboljim sopstvenim nastojanjima da današnjem čitaocu približi večnu važnost i savremenost i ove hrišćanske riznice mudrosti. Bolje je da se i sunce ugasi, nego da reči Davidove budu predane zaboravu. -Sveti Jovan Zlatousti Psalmi predstavljaju stari književni rod razvijan kod Jevreja i uobličen kao zbirka od 150 pesama zapisanih u razna vremena, čija je konačna redakcija izvršena sredinom II veka (po nekim istraživanjima, najverovatnike između 400. i 200. godine, možda 170. godine) pre Hrista. Od 150 Psalama, 72 su sa natpisom Davidov, devet sa natpisom Davidu, 12 sa natpisom Asafov, 12 su sinova Korejevih, jedan je Idituna, jedan Etanov, jedan Solomonov, dva Ageja i Zaharije, jedan Mojsijev, nenatpisanih je 39… Vladeta Jerotić je rođen 1924. godine u Beogradu u kome je završio gimnaziju i medicinski fakultet. Specijalizirao je neuropsihijatriju, a u Švajcarskoj, Nemačkoj i Francuskoj psihoterapiju. Radio je više decenija kao šef Psihoterapeutskog odeljenja bolnice „Dr Dragiša Mišović“. Od 1985. kao profesor po pozivu predaje Pastirsku psihologiju i medicinu na Teološkom fakultetu u Beogradu. Jerotić je razvio obimnu i plodnu publicističku delatnost iz graničnih oblasti religije i psihoterapije i filosofije i psihijatrije. Takođe je održao predavanja iz psihijatrije, religije i književnosti u gotovo svim većim gradovima Jugoslavije. Od 1984. godine Vladeta Jerotić je član Udruženja književnika Srbije, a redovan je član Medicinske akademije i dopisni član Srpske akademije nauka. Akademik Vladeta Jerotić preminuo je 4. septembra 2018.godine u Beogradu.

Opis Tumačeći Davidove psalme u svojoj knjizi Božanska i ljudska mudrost u Davidovim psalmima, Vladeta Jerotić je u tradiciji ovakvog načina komuniciranja sa Svetim pismom u evropskoj literaturi ali je i u skladu sa najboljim sopstvenim nastojanjima da današnjem čitaocu približi večnu važnost i savremenost i ove hrišćanske riznice mudrosti. Bolje je da se i sunce ugasi, nego da reči Davidove budu predane zaboravu. -Sveti Jovan Zlatousti Psalmi predstavljaju stari književni rod razvijan kod Jevreja i uobličen kao zbirka od 150 pesama zapisanih u razna vremena, čija je konačna redakcija izvršena sredinom II veka (po nekim istraživanjima, najverovatnike između 400. i 200. godine, možda 170. godine) pre Hrista. Od 150 Psalama, 72 su sa natpisom Davidov, devet sa natpisom Davidu, 12 sa natpisom Asafov, 12 su sinova Korejevih, jedan je Idituna, jedan Etanov, jedan Solomonov, dva Ageja i Zaharije, jedan Mojsijev, nenatpisanih je 39… Vladeta Jerotić je rođen 1924. godine u Beogradu u kome je završio gimnaziju i medicinski fakultet. Specijalizirao je neuropsihijatriju, a u Švajcarskoj, Nemačkoj i Francuskoj psihoterapiju. Radio je više decenija kao šef Psihoterapeutskog odeljenja bolnice „Dr Dragiša Mišović“. Od 1985. kao profesor po pozivu predaje Pastirsku psihologiju i medicinu na Teološkom fakultetu u Beogradu. Jerotić je razvio obimnu i plodnu publicističku delatnost iz graničnih oblasti religije i psihoterapije i filosofije i psihijatrije. Takođe je održao predavanja iz psihijatrije, religije i književnosti u gotovo svim većim gradovima Jugoslavije. Od 1984. godine Vladeta Jerotić je član Udruženja književnika Srbije, a redovan je član Medicinske akademije i dopisni član Srpske akademije nauka. Akademik Vladeta Jerotić preminuo je 4. septembra 2018.godine u Beogradu. Kožni luksuzni povez sa zlatotiskom

Ova angažovano i programski pisana knjiga, čiju osnovu čini suprotstavljanje imperijalnog poretka i poretka nacionalnih država, mogla bi se okarakterisati kao neka vrsta manifesta nacionalističkog obrta na Zapadu. Filozofski ubedljiva, nudi argumente potkrepljene najrelevantnijom literaturom. Hazoni je na deduktivan način priredio značajnu odbranu principa i vrline nacije i nacionalizma, dok njegova knjiga predstavlja jedan od najuticajnijih globalnih proizvoda akademske misli danas. Joram Hazoni predstavlja značajno ime u svetu savremene političke filozofije i jevrejske teologije. Po završetku studija u SAD vratio se u jevrejsku državu i bio aktivno uključen u njen administrativni, politički i intelektualni život. Paralelno je gradio karijeru i u američkim intelektualnim krugovima, te njegov dosadašnji angažman obuhvata članstvo u izraelskom Savetu za visoko obrazovanje, upravljanje Šalem centrom za filozofiju i biblijske studije, rukovođenje Institutom „Teodor Hercl“, predsedavanje Fondacijom „Edmung Berk“ u SAD, upravljanje projektom Fondacije za jevrejsku filozofsku teologiju „Džon Templton“ itd. sadržaj Uvod: Povratak nacionalizmu I Nacionalizam i zapadnjačka sloboda 1. Dve vizije svetskog poretka 2. Rimska crkva i njena vizija imperije 3. Izgradnja protestantskog sistema Zapada 4. Džon Lok i liberalni sistem 5. Diskreditovani nacionalizam 6. Liberalizam kao imperijalizam 7. Nacionalističke alternative liberalizmu II Odbrana nacionalne države 8. Dve vrste političke filozofije 9. Osnove političkog poretka 10. Kako se, zapravo, rađaju države? 11. Posao i porodica 12. Imperija i anarhija 13. Nacionalna sloboda kao princip uređenja 14. Vrline nacionalne države 15. Mit o federalnom rešenju 16. Mit o neutralnoj državi 17. Pravo na nacionalnu nezavisnost? 18. Osnovni principi poretka nacionalnih država III Antinacionalizam i mržnja 19. Da li je mržnja argument protiv nacionalizma? 20. Kampanje blaćenja Izraela 21. Imanuel Kant i antinacionalistička paradigma 22. Dve lekcije iz Aušvica 23. Zašto se nenormalnosti Trećeg sveta i islama prihvataju bez protesta 24. Britanija, Amerika i druge nacije za žaljenje 25. Zašto imperijalisti mrze Zaključak: Vrlina nacionalizma

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! O ZAVOĐENjU ŽAN BODRIJAR OKTOIH P o d g o r i c a 2 O O 1 R e f e r e n c e Pomračenje seksa Zavođenje/proizvođenje Površinski ponori Politička sudbina zavođenja Strah od zavođenja Zavodnica kao idol Ironična strategija zavodnika Dualno, polarno i digitalno Hladno zavođenje Zavođenje je sudbina Broš Ćirilica 2 1 4 stranica Jean Baudrillard (Reims, 29. srpnja 1929. - Pariz, 6. ožujka 2007.), francuski filozof. Jean Baudrillard djeluje kao kulturni teoretičar i filozof. Predavao je sociologiju no ipak se ne smatra sociologom jer mnoga njegova djela naginju ukidanju te znanstvene discipline. Njegova djela često su povezana s postmodernizmom i poststrukturalizmom. Iako ga smatraju “visokim svećenikom postmodernizma” 1986. god je odbacio etiku postmodernizma, rekao je da postmodernizam nema značenja, nemoguće je odrediti što se sada događa jer postoji praznina! Smatra da jedino proživljena i iskustveno doživljena egzistencija nudi filozofsku osnovu za njezino nadilaženje, a ne pozivanje na ljudsku esenciju. Najpoznatiji je po stvaranju pojma hiperstvarnosti, a posebno po hiperstvarnosti u Sjedinjenim Državama. Prema Baudrillardu, Amerika je sebi stvorila svijet koji je stvarniji od stvarnosti i čiji su stanovnici opsjednuti bezvremenošću, suvremenošću i objektivizacijom samih sebe. Nadalje, autentičnost je zamijenjena kopijom (realnost je zamjenjena supstitutom), i ništa nije “stvarno”, iako oni uključeni u iluziju nisu je sposobni vidjeti. Umjesto da doživljuju iskustva, ljudi promatraju spektakle, preko stvarnih ili metaforičnih kontrolnih ekrana. Njegov svijet je simuliran, zavodljiv, svijet bez nade jer nada podrazumjeva budućnost, koja je sada samo emitiranje vijesti. Umijesto stvarnosti imamo simulaciju i simulakrum (ili simulakr). Dok je u ranoj karijeri bio pod utjecajem marksizma, na kraju dolazi do zaključka kako se Marx tek neznatno razlikuje od kapitalističke misli i da je Marx imao iste osnovne stavove kao i kapitalisti. Za primjer nije propitivao koncepte `posla` ili `vrijednosti`.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! „U ljudskom delovanju postoje sile koje odlučuju o sreći, i one koje odlučuju o nesreći. Ne znamo koja će nadjačati, ali da bismo postupali mudro, moramo biti svesni da obe postoje.“ – Bertrand Rasel Već od samog naslova ove knjige, Bertrand Rasel nam sugeriše da sreća ne dolazi sama od sebe, ni od prirode niti od ma kakvog neljudskog bića; ona potpuno i isključivo zavisi od ljudi, od svakog pojedinca i od celine ljudske zajednice; sreću ne treba čekati nego je osvajati, na ovom svetu i u ovom životu, i to ne sutra nego danas, ne negde tamo nego ovde, tu među ljudima. U ovoj knjizi će čitalac naći Raselovo shvatanje uzroka nesreće i sreće u životu savremenog čoveka, kao i bogatstvo ideja i saveta, pravu raskoš duha i lepotu stila. „Dobar život je onaj koji je inspirisan ljubavlju, a rukovođen znanjem.“ – Bertrand Rasel Bertrand Rasel (engl. Bertrand Russell; Trelek, 18. maj 1872 — Penhrindejdrajt, 2. februar 1970), bio je britanski filozof i matematičar, kao i dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1950. godine. U matematici je poznat po Raselovom paradoksu koji je ukazao na propuste u naivnom (neaksiomatskom) zasnivanju Kantorove teorije skupova. Privatni život Bertrand Artur Vilijam Rasel, 3. erl Rasel (engl. Bertrand Arthur William Russell, 3rd Earl Russell) rođen je 18. maja 1872. godine u plemićkoj porodici. Veoma rano je ostao bez roditelja, majka mu je umrla kada je imao 2 godine, a otac kada je imao 4. Ostali su on i njegov stariji brat Frenk (budući drugi Erl Rasel). O njima se brinuo njihov deda Erl Rasel (lord Džon Rasel) koji je bio predsednik britanske vlade 40-ih godina 19. veka, i baba, dedina žena iz drugog braka. Kum mu je bio filozof Džon Stjuart Mil. Rasel nije ispunio njihova očekivanja što se tiče ženidbe i decembra 1894. se oženio Amerikankom Alis Smit (engl. Alys Pearsall Smith). Alis je bila protestantkinja i to puritanskih shvatanja. Njihov brak je završen razvodom 1911. godine. Rasel nije bio uvek veran bračnom životu, poznate su bile dve ljubavne afere sa čuvenim damama od kojih je jedna bila glumica. Bertrand Rasel je studirao filozofiju i logiku na Univerzitetu Kembridž od 1890. godine. Postao je član Triniti koledža 1908, godine. 1920. je putovao u Rusiju i posle toga predavao u Pekingu filozofiju jednu godinu dana. 1921. kada je izgubio profesorski posao oženio se Dorom Rasel (rođenom Blek) i sa njom je imao sina Džona (John Conrad Russell, kasnije ga nasledio kao četvrti Erl Rasel) i ćerku Ketrin (Katharine Russell udata Tait). Rasel se u ovo vreme ispomagao tako što je pisao popularne knjige iz oblasti fizike, etike i obrazovanja za laike. Sa suprugom Dorom on je osnovao eksperimentalnu školu `Beacon Hill` (u prevodu „Svetionik na bregu“) 1927. godine.[1] Posle smrti starijeg brata, Rasel 1931. godine postaje treći Erl Rasel. Međutim on se veoma retko pozivao na ovu titulu. Supruga Dora ga je izneverila u preljubi sa jednim američkim novinarom i Rasel se 1936. oženio po treći put. Nova supruga mu se zvala Patriša, bila je oksfordski student i guvernanta Raselove dece 1930. godine. Sa njom je imao jednog sina po imenu Konrad. U proleće 1939. preselio se u Santa Barbaru i predavao na univerzitetu Kalifornija u Los Anđelesu. Bio je postavljen za profesora na Gradskom koledžu u Njujorku odmah posle toga, ali posle javnog negodovanja postavljenje je povučeno; njegovo radikalno mišljenje učinilo ga je moralno nepodobnim za predavača na ovom koledžu. U Britaniju se vratio 1944. i ponovo je predavao na Triniti koledžu. Godine 1952, u svojoj osamdesetoj godini, Rasel se ponovo razveo i oženio četvrti put suprugom Edit, sa kojom se poznavao još od 1925. godine. Bertrand Rasel je napisao tri toma svoje autobiografije krajem 1960-ih godina i preminuo je 2. februara 1970. u Velsu u svojoj 98. godini. Njegov pepeo je rasejan u planinama Velsa. Treba pomenuti i da je Rasel poznat kao osnivač i vođa poznatog „Prekog suda“ u kome su bili osuđivani svi zločini SAD u Vijetnamskom ratu tokom 50-ih i 60-ih godina dvadesetog veka. Titulu grofa od Bertranda Rasela nasledio je najpre njegov sin Džon Rasel (kao 4. Erl Rasel), a potom mlađi sin Konrad Rasel (kao 5. Erl Rasel). Konrad Rasel je izabran za naslednog plemića u britanskom Domu lordova, on je ugledni britanski naučnik.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! „U ljudskom delovanju postoje sile koje odlučuju o sreći, i one koje odlučuju o nesreći. Ne znamo koja će nadjačati, ali da bismo postupali mudro, moramo biti svesni da obe postoje.“ – Bertrand Rasel Već od samog naslova ove knjige, Bertrand Rasel nam sugeriše da sreća ne dolazi sama od sebe, ni od prirode niti od ma kakvog neljudskog bića; ona potpuno i isključivo zavisi od ljudi, od svakog pojedinca i od celine ljudske zajednice; sreću ne treba čekati nego je osvajati, na ovom svetu i u ovom životu, i to ne sutra nego danas, ne negde tamo nego ovde, tu među ljudima. U ovoj knjizi će čitalac naći Raselovo shvatanje uzroka nesreće i sreće u životu savremenog čoveka, kao i bogatstvo ideja i saveta, pravu raskoš duha i lepotu stila. „Dobar život je onaj koji je inspirisan ljubavlju, a rukovođen znanjem.“ – Bertrand Rasel Bertrand Rasel (engl. Bertrand Russell; Trelek, 18. maj 1872 — Penhrindejdrajt, 2. februar 1970), bio je britanski filozof i matematičar, kao i dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1950. godine. U matematici je poznat po Raselovom paradoksu koji je ukazao na propuste u naivnom (neaksiomatskom) zasnivanju Kantorove teorije skupova. Privatni život Bertrand Artur Vilijam Rasel, 3. erl Rasel (engl. Bertrand Arthur William Russell, 3rd Earl Russell) rođen je 18. maja 1872. godine u plemićkoj porodici. Veoma rano je ostao bez roditelja, majka mu je umrla kada je imao 2 godine, a otac kada je imao 4. Ostali su on i njegov stariji brat Frenk (budući drugi Erl Rasel). O njima se brinuo njihov deda Erl Rasel (lord Džon Rasel) koji je bio predsednik britanske vlade 40-ih godina 19. veka, i baba, dedina žena iz drugog braka. Kum mu je bio filozof Džon Stjuart Mil. Rasel nije ispunio njihova očekivanja što se tiče ženidbe i decembra 1894. se oženio Amerikankom Alis Smit (engl. Alys Pearsall Smith). Alis je bila protestantkinja i to puritanskih shvatanja. Njihov brak je završen razvodom 1911. godine. Rasel nije bio uvek veran bračnom životu, poznate su bile dve ljubavne afere sa čuvenim damama od kojih je jedna bila glumica. Bertrand Rasel je studirao filozofiju i logiku na Univerzitetu Kembridž od 1890. godine. Postao je član Triniti koledža 1908, godine. 1920. je putovao u Rusiju i posle toga predavao u Pekingu filozofiju jednu godinu dana. 1921. kada je izgubio profesorski posao oženio se Dorom Rasel (rođenom Blek) i sa njom je imao sina Džona (John Conrad Russell, kasnije ga nasledio kao četvrti Erl Rasel) i ćerku Ketrin (Katharine Russell udata Tait). Rasel se u ovo vreme ispomagao tako što je pisao popularne knjige iz oblasti fizike, etike i obrazovanja za laike. Sa suprugom Dorom on je osnovao eksperimentalnu školu `Beacon Hill` (u prevodu „Svetionik na bregu“) 1927. godine.[1] Posle smrti starijeg brata, Rasel 1931. godine postaje treći Erl Rasel. Međutim on se veoma retko pozivao na ovu titulu. Supruga Dora ga je izneverila u preljubi sa jednim američkim novinarom i Rasel se 1936. oženio po treći put. Nova supruga mu se zvala Patriša, bila je oksfordski student i guvernanta Raselove dece 1930. godine. Sa njom je imao jednog sina po imenu Konrad. U proleće 1939. preselio se u Santa Barbaru i predavao na univerzitetu Kalifornija u Los Anđelesu. Bio je postavljen za profesora na Gradskom koledžu u Njujorku odmah posle toga, ali posle javnog negodovanja postavljenje je povučeno; njegovo radikalno mišljenje učinilo ga je moralno nepodobnim za predavača na ovom koledžu. U Britaniju se vratio 1944. i ponovo je predavao na Triniti koledžu. Godine 1952, u svojoj osamdesetoj godini, Rasel se ponovo razveo i oženio četvrti put suprugom Edit, sa kojom se poznavao još od 1925. godine. Bertrand Rasel je napisao tri toma svoje autobiografije krajem 1960-ih godina i preminuo je 2. februara 1970. u Velsu u svojoj 98. godini. Njegov pepeo je rasejan u planinama Velsa. Treba pomenuti i da je Rasel poznat kao osnivač i vođa poznatog „Prekog suda“ u kome su bili osuđivani svi zločini SAD u Vijetnamskom ratu tokom 50-ih i 60-ih godina dvadesetog veka. Titulu grofa od Bertranda Rasela nasledio je najpre njegov sin Džon Rasel (kao 4. Erl Rasel), a potom mlađi sin Konrad Rasel (kao 5. Erl Rasel). Konrad Rasel je izabran za naslednog plemića u britanskom Domu lordova, on je ugledni britanski naučnik.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dismembered: How the Conservative Attack on the State Harms Us All Polly Toynbee Šta je država? I šta je to ikada učinjeno za vas? Više nego što misliš. Država nas smešta, obrazuje, zapošljava, štiti na ulici i u svetu. To je država koju smo zajedno stvorili i deo našeg nacionalnog identiteta. Međutim, poslednjih godina došlo je do sistematskog i prikrivenog napada na državu koji nas je sve okrenuo protiv nje – Vlada je iscrpila finansijska sredstva i resurse, a preko medija je izvršila ideološki napad na javni sektor. Tojnbi i Voker su putovali po Velikoj Britaniji prikupljajući glasove ljudi koji čine medicinske sestre i pacijente, nastavnike i roditelje, policajce i civile. Ova knjiga je vaša prilika da čujete njihovu stranu priče. Priča koju pričaju je priča o rasparčavanju širom naše nacije, rasparčanoj NHS, smanjenoj policiji, podeljenim školama i ranjivoj vojsci. U Dismemberedu postaje jasno da je ovaj napad na državu napad na svakoga od nas, jer naš mir i produktivnost kao zemlje zavise od jake države. RASTAVLJENO ogoljava namerno razbijanje javnog sektora i njegove posledice. Naše blagostanje i prosperitet nakon Bregzita su sada u pitanju. Mary Louisa `Polly` Toynbee (/ˈtɔɪnbi/; rođena 27. prosinca 1946.) [1] [neuspjela provjera] britanska je novinarka i spisateljica. Od 1998. kolumnistica je novina The Guardian. Ona je socijaldemokratkinja i bila je kandidatkinja Socijaldemokratske stranke na općim izborima 1983. godine. Sada uglavnom podržava Laburističku stranku, iako je bila kritična prema njezinom ljevičarskom vođi, Jeremyju Corbynu.[2] Toynbee je prethodno radio kao urednik društvenih pitanja za BBC i također za novine The Independent. Ona je potpredsjednica Humanists UK, a prije toga je bila predsjednica između 2007. i 2012. [3] Također je proglašena kolumnistom godine na dodjeli British Press Awards 2007. godine. Postala je pokroviteljica organizacije za pravo na smrt My Death My Decision 2021. [4] Pozadina Toynbee je rođena u Yaffordu na otoku Wight [5], kao druga kći književnog kritičara Philipa Toynbeeja od njegove prve supruge Anne Barbare Denise (1920.-2004.), kćeri potpukovnika Georgea Powella iz grenadirske garde. 6][7] Njezin djed bio je povjesničar Arnold J. Toynbee, baka joj je bila Rosalind Murray, a njezin prapraunuk filantrop i povjesničar ekonomije Arnold Toynbee, po kojem je Toynbee Hall u East Endu Londona dobio ime. Njezini su se roditelji razveli kad je Toynbee imala četiri godine i ona se s majkom preselila u London, koja se udala za filozofa Richarda Wollheima. [6][8][9] Toynbee je pohađala Badminton School, privatnu školu za djevojke u Bristolu, ostavivši, zbog toga što je bila previše buntovna da bi radila, s 4 O-razine, što ona opisuje kao `loše`. Zatim je pohađala Holland Park School, državnu sveobuhvatnu školu u Londonu, [10] gdje je polagala nedostajuće O-razine, [10] položila jednu A-razinu, [11] i dobila stipendiju na Sveučilištu Oxford [10] za čitanje povijesti na koledžu St Anne.[potreban citat]. Imala je tinejdžersku aferu i zatrudnjela. Unatoč pritisku očeve obitelji, a nakon posjeta sestri studentici (majci malog Borisa Johnsona) u Oxfordu, odlučili su se rastati, a ona je uzela ilegalne tablete za poticanje pobačaja. Ostali su `na daljinu` prijatelji.[10] Ispisala se sa sveučilišta nakon osamnaest mjeseci, zbog čega joj je žao, jer joj je učitelj rekao da hoće. Različito je to pripisivala aferi s oženjenom TV voditeljicom, objavljivanju svog prvog romana u prvom semestru na Oxfordu, pritisku stipendije i obiteljskim očekivanjima te vezi s Jeremyjem Sandfordom.[10] Tijekom svoje godine odmora, 1966., radila je za Amnesty International u Rodeziji (koja je upravo jednostrano proglasila neovisnost) dok je vlada nije protjerala.[11] Svoj prvi roman, Leftovers, objavila je 1966. godine.[11] Nakon njezina protjerivanja iz Rodezije, Toynbee je otkrila postojanje `Harryjevih` pisama, koja su detaljno govorila o navodnom financiranju Amnesty Internationala u Rodeziji od strane britanske vlade.[12] Nakon Oxforda našla je posao u tvornici i burger baru, nadajući se da će u slobodno vrijeme pisati. Kasnije je rekla: `Imala sam ludu ideju da bih mogla raditi rukama tijekom dana, a navečer doći kući i pisati romane i poeziju, i biti Tolstoj... Ali vrlo brzo sam otkrila zašto ljudi koji rade u tvornicama ne Obično nemaju energije pisati kad dođu kući.` [11] Otišla je u novinarstvo, radeći na dnevniku za The Observer, a svoje osam mjeseci iskustva pretvorila je u fizički rad (zajedno s `tajnim` angažmanima kao medicinska sestra i vojni regrut) u knjigu A Working Life (1970).

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! G.V. Plehanov - Osnovna pitanja marksizma (dijalketika i logika) Georgi Valentinovič Plehanov (/plɪˈkɑːnəf/ plih-KAH-nəf; ruski: Geórgij Valentínovič Plehánov, IPA: [ɡʲɪˈorɡʲɪj vəlʲɪnʲˈtʲinəvʲɪtɕ plʲɪˈxanəf] ⓘ; 11. prosinca [O.S. 29. studenog] 1856. - 30. svibnja 1918.) bio je ruski revolucionar, filozof i marksistički teoretičar . Bio je utemeljitelj socijaldemokratskog pokreta u Rusiji i jedan od prvih Rusa koji se identificirao kao `marksist`. Suočen s političkim progonom, Plehanov je 1880. emigrirao u Švicarsku, gdje je nastavio svoju političku aktivnost pokušavajući svrgnuti caristički režim u Rusiji. Plehanov je poznat kao `otac ruskog marksizma`.[2] Rođen u tatarskoj plemićkoj obitelji zemljoposjednika i nižih državnih službenika, Plehanov je odrastao odbacujući svoju društvenu klasu. Kao student postao je marksist. Iako je podržavao boljševičku frakciju na 2. kongresu Ruske socijaldemokratske radničke stranke 1903., Plehanov je ubrzo odbacio ideju demokratskog centralizma i postao jedan od glavnih antagonista Vladimira Lenjina i Leona Trockog u sovjetu u Sankt Peterburgu 1905. Tijekom Prvog svjetskog rata Plehanov se okupio za borbu sila Antante protiv Njemačke i vratio se kući u Rusiju nakon Veljačke revolucije 1917. godine. Plehanov je bio protivnik boljševičke države koja je došla na vlast u jesen 1917. Sljedeće je godine umro od tuberkuloze u Finskoj. Unatoč njegovom snažnom i otvorenom protivljenju Lenjinovoj političkoj stranci 1917. godine, Komunistička partija Sovjetskog Saveza Plehanova je nakon njegove smrti visoko cijenila kao utemeljitelja ruskog marksizma i filozofskog mislioca. Rane godine Plehanov 1870-ih Georgij Valentinovič Plehanov rođen je 29. studenog 1856. (stari stil) u ruskom selu Gudalovka u Tambovskoj guberniji, kao jedan od dvanaestero braće i sestara. Georgijev otac, Valentin Plehanov, iz tatarske plemićke obitelji,[3][4] bio je član nasljednog plemstva.[5] Valentin je bio pripadnik nižeg sloja ruskog plemstva, posjednik oko 270 jutara zemlje i približno 50 kmetova.[5] Georgijeva majka, Marija Fjodorovna, bila je daleka rođakinja slavnog književnog kritičara Visariona Belinskog i udala se za Valentina 1855. godine, nakon smrti njegove prve žene.[6] Georgi je bio prvorođenac od petero djece para.

ŽIVOT DUHA Hana Arent Str 612 Povez mek Stanje knjige dobro OSTALE MOJE AUKCIJE MOŽETE POGLEDATI PREKO LINKA http://www.kupindo.com/pretraga.php?Prodavac=rere&Grupa=1 Kupovinom više knjiga značajno štedite na poštarini. O knjizi Hana Arent (1906–1975) bila je jedan od najsjajnijih i najoriginalnijih političkih mislilaca XX veka, neuporedivi istraživač pojave totalitarizma, nasilja i zla u našem vremenu. Bez nje je nezamisliva savremena politička filozofija. Tokom celog svog života plodan esejista i filozof, filozofiju je studirala u Hajdelbergu kod Karla Jaspersa. Potom je morala da beži pred nacističkim progonom. Niz godina je predavala političku filozofiju u Njujorku i Čikagu. Ovo delo prvi put je objavljeno 1978. godine i zapravo je njeno poslednje delo, prebogato u svojoj izazovnoj analizi čovekove mentalne aktivnosti sagledanoj u dimenzijama mišljenja, volje i suđenja. * Johana Hana Arent rođena je 14. oktobra 1906. godine u Hanoveru u porodici imućnih Jevreja poreklom iz Kenigsberga (današnjeg Kalinjingrada) u istočnoj Pruskoj. U tom istom Kenigsbergu o kojem je Imanuel Kant, gotovo ne napuštajući kućni prag, napisao da je `takav grad pravo mesto za sticanje znanja o ljudima i svetu, čak i bez putovanja`, Hana Arent je provela detinjstvo. Godine 1933., posle studija u Marburgu, Frajburgu i Hajdelbergu, kod Jaspersa i Hajdegera, bila je prinuđena da napusti nacističku Nemačku. Posle bekstva u tadašnju Čehoslovačku, uz pomoć porodice koja je posedovala kuću sa ulaznim vratima na nemačkoj, a zadnjim vratima na čehoslovačkoj teritoriji, Hana Arent kratko boravi u Ženevi, a zatim u Parizu, da bi najzad 1941. godine utočište našla u Njujorku. Tačno deset godina kasnije u egzilu je napisala Izvore totalitarizma (The Origins of Totalitarianism), delo koje joj je donelo ono što će je pratiti kraja života - svetsku slavu i osporavanje. Slede Ljudska situacija (The Human Condition), Između prošlosti i budućnosti (Between Past and Future), Ajhman u Jerusalimu (Eichmann in Jerusalem), O revoluciji (On Revolution), Ljudi u mračnim vremenima (Men in Dark Times) i O nasilju (On Violence). Umrla je 4. oktobra 1975. godine, u trenutku kada je započela pisanje poslednjeg poglavlja obimne studije Život duha (Life of Mind)

DISCIPLINOVANJE DEMOKRATIJE: Đorđe Pavićević Marko Simendić Potpuno nova, nekorišćena knjiga. Naslov Disciplinovanje demokratije : klasične kritike i moderna sporenja / Đorđe Pavićević i Marko Simendić Vrsta građe stručna monografija Jezik srpski Godina 2016 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Fabrika knjiga, 2016 (Beograd : Standard 2) Fizički opis 191 str. ; 23 cm Zbirka Edicija Reč / [Fabrika knjiga] ; knj. 96 ISBN 978-86-7718-160-4 (broš.) Napomene Na poleđini kor. beleške o autorima Napomene i bibliografske reference uz tekst Bibliografija: str. 185-191. Predmetne odrednice Demokratija Filozofija politike Đorđe Pavićević predaje političku teoriju na Fakultetu političkih nauka Univerziteta u Beogradu. Bavi se političkom filozofijom i savremenom političkom teorijom. U Fabrici knjiga objavio je studiju “Pravda i politika: nasleđe i granice političke filozofije Džona Rolsa” (2011). Marko Simendić (1985) predaje na Fakultetu političkih nauka Univerziteta u Beogradu istoriju političke misli. Na Univerzitetu u Jorku (UK) završio je master studije i odbranio doktorat 2011. Bavi se ranom modernom političkom filozofijom, teorijama društvenog ugovora, te idejama suverenosti, ličnosti i predstavljanja. O knjizi: “Savremena ideja demokratije ima dve snažne karakteristike. S jedne strane, radi se o pojmu koji je tako moćan da je postao univerzalno legitimaciono načelo svakog savremenog političkog poretka. S druge strane, to je pojam ispražnjen od sadržaja. Demokratijom se lako može nazvati i nešto što nije demokratija, a njena legitimaciona moć čini da to bude posebno primamljivo. Širenje demokratije i normativna prihvatljivost njenog pojma postignuti su po cenu de-demokratizacije demokratije. U knjizi se polazi od pretpostavke da nešto nije u redu sa takvom koncepcijom demokratije. Opis stanja demokratije posle Drugog svetskog rata Hansa Kelzena sličan je današnjim opisima. Kelzen piše da je sadržaj simbola demokratije toliko ispražnjen da se može odbaciti sadržaj, a da se zadrži simbol. Kelzen stoga smatra da je od najveće važnosti razotkriti pojmovnu konstrukciju pomoću koje je taj simbol tako uspešno izvrnut. Smatramo da opet vredi postaviti isto pitanje. Potrebno je potražiti nove odgovore.” Đorđe Pavićević i Marko Simendić pd

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! The wisdom of the Hindu mystics Upanišade (sanskrit: उपनिषद् upaniṣad - istina, vrlina) su hinduistički spisi koji čine srž učenja vedante. To su drevni sanskritski tekstovi koji sadrže neke od centralnih filozofskih koncepata i ideja hinduizma, deo kojih je zajednički sa religioznim tradicijama kao što su budizam i džainizam.[1][2][3] Ove rasprave su deo veda kojima se nastoji da se sadržina filozofski obrazloži. Najstarije Upanišade potiču iz predbudističkog, a mlađe iz hrišćanskog doba. Upanišade su između 700. i 500. p. n. e. satstavljali šumski asketi kao završne delove Veda. Poznate su i kao šruti, odnosno tekstovi „za slušanje“ i skoro sva njihova učenja u dijaloškoj su formi. Značenje reči upanišada je „sedeći dole pored“ gurua koji prenosi svoja učenja. Zapisano je više od stotinu kompilacija ovih dijaloga, mada je samo njih trinaest prihvaćeno za smriti, odnosno svete spise. Upanišade raspravljaju o odnosu pojedinca i svemira, o prirodi univerzalne duše, o značenju života i prirodi života posle smrti. Upanišade su prvi tekstovi poštovani među Indijcima koji označavaju ideju da jedno nepromenjivo sopstvo prelazi iz jednog tela u drugo, i to u zavisnosti od postupaka. Tako dobri postupci donose dobre plodove, a loši rezultiraju budućom reinkarnacijom.[4] Upanišadsko razdoblje Upanišadsko razdoblje (800-450. p. n. e.) jedna ja od najvećih era stvaralačkog mišljenja u istoriji hinduizma. Bilo je obeleženo povećanim zanimanjem za pitanje ljudskog postojanja. Upanišadske askete su bili filozovi, učitelji i vidovnjaci. Živeli su po šumskim skolništima. Dane su provodili u proučavanjima, posmatranjima i pretresanju zbunjujućih pitanja o kosmosu. Ovi pustinjaci su privlačili mlade dihove koji su se nadali da će se uključiti u njihove rasprave i tako dostići prosvetljenje. Tradicija upanišada srodna je sa drugim asketskim tradicijama koje su se razvile u isto vreme ili kasnije. One su poznate kao šramana i karakteriše ih ideologija povlačenja iz sveta i praktikovanja asketizma. U tekstovima nastalim od 800. do 400. godine pre naše ere mnogo je tragova ovakvih verovanja i učenja po kojima je život patnja, a oslobađanje dolazi jedino kroz prekidanje veza sa svetom. Najvažnije od ovih tradicija, koje su se održale i kasnije razvile, jesu budizam i đainizam.[4] Rukopisi Dva najstarija (oko 700.-500. p. n. e.) i najznačajnija upanišadska rukopisa su ’’Brihadaranjaka Upanišada” i ’’Čandogja Upanišada”. U ovoj drugoj pitanje je tako postavljeno kako bi odgovor mogao pokazati ondos između žrtvene vatre na oltaru, vatre sunca i tapas tapasa (vatre razumevanja). Pitanje se odnosi na stvaralačke moći svemira. Formulisano je ovako: Kakva je priroda Jednog koje je uzrok svekolikog postojanja? Odgovor raspravlja o kreativnim moćma tapasa, žrtvovanja i vrhovne istine, brahmana. Verovanja Proučavaoci Upanišada verovali su da je važan ne zamo čin žrtvovanja, već pre njegov duh. Verovali su da meditacijom ili posmatranjem mogu spoznati svoj odnos prema bogovima i poreklo ove božanske povezanosti. Takođe su želeli da saznaju šta su zapravo i u kakvom su odnosu sa Apsolutnom Realnošću, odnosno brahmanom. Verovalo se da kod posvećenog učenika ovakva duhovna posmatranja i traženja uzrokuju tapas (žar znanja). Ostavljajući po strani sve ostalo, on to u stvari „žrtvuje“. Tako su napuštali, odnosno „žrtvovali“ ovozemaljske stvari i time ih prinosili na oltar sopstvenoga srca. Ovakva samožrtvovanja obavljana su istovremeno sa vatrenim žrtvovanjima vedskih sveštenika. Upanišadske askete su žrtvovale svoje jastvo, disciplinovali telo i čeznuli za prosvetljenjem. Verovali su da se time pokazuje snaga za prevazilaženje zemaljskih stvari i razmatranje važnih pitanja o stvarnosti. Tako je stvoreno mišljenje da pojedinac, iza porvšnog jastva, poseduje suštinsko ili stvarno jastvo. Pitanje je dakle, bilo, kakvo je to suštinsko jastvo i kako se može dosegnuti. Na ovo pitanje, važno i za moderni hinduizam, delimično je dat odgovor novom idejom o Apsolutnom. U Upanišadama su svi brojni bogovi vedske tradicije svedeni na jednog, brahmana. Verovalo se da je on vrhovna suština svemira. Ova suština se nalazi u svemiru, u različitim oblicima pojavnog sveta i u duši pojedinca. Glavna tema upanišadskih mislilaca bila je ideja da je duša pojedinca, atman, odvojni deo brahmana, univerzalne duše. Od upanišadske ere se verovalo da atman, ili duša pojedinca, jeste brahman, univerzalna duša. Izdvojana ja kao atman, ali se po dostizanju mokše, spasenja, ponovo ujedinjuje sa brahmanom. Konačno, reč brahman odnosila se na univerzalnu suštinu u kojoj su sadržane sve vrste moći. Ideja atmana-brahmana ponovljena je u čuvenoj rečenici Čandogja Upanišade „tat tvam asi“, bukvalno, „ti si to“. To znači da ne postoji razlika između pojedinačnog i opšteg.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dok je njegova prva knjiga Pol i karakter doživela do 1923. dvadeset i šest izdanja, njegova druga, posthumno objavljena, knjiga O krajnjim životnim svrhama, u mnogo čemu dublja i originalnija, doživela je do 1918. svega četiri izdanja. Razlozi njegovog samoubistva u 23. godini života ostaju prekriveni velom tajne. Zašto je tako tragično završio život ovaj neobični čovek, duboko prožet verom u Hrista kao Bogočoveka, kome su uzori u filozofiji bili Platon i Kant, Plotin i Avgustin, a u muzici Bah, Betoven, Vagner, Mocart? Ako nije dovoljno tumačenje nekih psihijatara da je reč o duševnoj bolesti od koje je patio, još manje je prihvatljivo objašnjenje koje je sam dao: „Pristojan čovek ide u smrt kada oseti da je konalno zao; prostak mora da bude prisiljen na smrt sudskim postupkom.“ Oto Vajninger (Otto Weininger, 3. april 1880 - 4. oktobar 1903.), bio je austrijski filozof. Rođen u Beču 3. aprila 1880. godine kao drugo dete jednog umetničkog zanatlije. Bio je veseo dečak i rado je učestvovao u dečjim igrama. Prilično rano je kod njega počeo da se primećuje snažan nagon za znanjem. U gimnaziji je marljivim čitanjem istorijskih, književnih i filozofskih dela bio mnogo ispred svojih godina. U to doba se najviše zanimao za filologiju, a i nosio se mišlju da postane filolog. Francuskim, engleskim i italijanskim jezikom potpuno je vladao, a dobro je poznavao španski i norveški. Smisao za prirodne nauke i matematiku probudio se kod njega tek kasnije, kada je pohađao univerzitet. Na studijama se naročito podrobno bavio filozofijom, biologijom, fiziologijom, fizikom i matematikom. Za eksperimentalne vežbe u laboratoriji nije pokazivao mnogo sklonosti. Oto Vajninger, bolesni genije, kako su ga zvali, je sa dvadeset godina imao više znanja i informacija, veću obrazovanost, pročitao više knjiga nego većina intelektualca sa daleko većim životnim stažem. To je ono što fascinira. Kada se pogleda bibliografija za njegovo delo `Pol i karakter` vidi se ogroman broj konsultovanih naslova, toliko veliki da izaziva poštovanje i kod onih koji o knjizi i ne znaju mnogo. Uglavnom ne priznat za života, koliko i kako pripada svim velikim ljudima, ipak, sa neobičnim poštovanjem obraćali su mu se takođe veliki ljudi, kao što je to bio August Strindberg. Da etika i filozofija ne mogu nego zajedno, potvrđuje i Vajningerovo čojstvo. Posle uvrede izazvao je na dvoboj neuporedivo spremnijeg čovek. Protivnik je od zadobijenih rana nakon dvoboja i umro. Veoma je karakterističan njegov odnos prema muzici, za koju je bio neobično talentovan. Muzički utisak u njemu je budio slike iz duševnog života ili iz prirode, pa i onde gde je posredi bila samo apsolutna muzika, daleka od svakog teksta i programa. Najveći među svim muzičarima, najveći umetnik čovečanstva uopšte, za njega je Rihard Vagner. Posle Vagnera najviše je poštovao Betovena. Mocart, Bah i Hendl bili su, u njegovom smislu, najpobožniji kompozitori. Karakterističan je i njegov odnos prema prirodi. Imao je inzvaredno snažno, diferencirano i obuhvatno osećanje za prirodu, i kao u slučaju muzike, svi utisci su povezani sa asociranim sadržinama predstava. Najdublje razumevanje Vajningerovog života i mišljenja razotkriva nam njegov stav prema dualizmu. Čovek je, prema Vajningeru, sastavljen iz dva dela: jedan deo potiče iz svemira, iz kosmosa, iz božanstva, a drugi iz ništavila, iz haosa, iz đavola. Deo iz kosmosa proteže se na sve u čemu se izražava ono što je dobro, lepo i istinito; u njemu se nalazi sve pozitivno, sve što samostalno egzistira, svaka snaga i životna radost, a istovremeno i sve objektivno što povezuje ljude jedne s drugima. Druga polovina, nasleđe haosa, sadrži sve negativno, sve što egzistira neslobodno i ne na osnovu sebe samog, svaki strah i slabost i sve što razdvaja ljude: na njihovom čelu zločin i ludilo. Sa psihijatrijske strane Vajninger je označen kao histeričan. Smatralo se da je ova dijagnoza opovrgla njegova načela. Sigurno je da je Vajninger u to doba gotovo uvek bio blizu očajanja, ali uprkos tome, sačuvao je moralnu snagu da do smrti održava veru u mogućnost svoje pobede. Nakon što je odlučio da se ubije, napustio je stan svojih roditelja i iznajmio jednu sobu u kući u kojoj je umro Betoven. Tu je proveo jednu noć. Rano ujutru, 4. oktobra 1903. godine okončao je svoj život prostrelivši se kroz grudi. Doživljavajući zlo sveta kao sopstvenu krivicu, Oto Vajninger je presudio sam sebi potvrđujući i na ovaj tragičan način činjenicu praroditeljskog greha i slobodne odluke svakog čoveka da se prema njemu postavi...

Brian Cox & Jeff Forshaw - Why Does E=mc2? Da Capo Press, 2010 248 str. meki povez stanje: vrlo dobro This is an engaging and accessible explanation of Einstein`s equation that explores the principles of physics through everyday life. Professor Brian Cox and Professor Jeff Forshaw go on a journey to the frontier of 21st century science to consider the real meaning behind the iconic sequence of symbols that make up Einstein`s most famous equation. Breaking down the symbols themselves, they pose a series of questions: What is energy? What is mass? What has the speed of light got to do with energy and mass? In answering these questions, they take us to the site of one of the largest scientific experiments ever conducted. Lying beneath the city of Geneva, straddling the Franco-Swiss boarder, is a 27 km particle accelerator, known as the Large Hadron Collider. Using this gigantic machine - which can recreate conditions in the early Universe fractions of a second after the Big Bang - Cox and Forshaw will describe the current theory behind the origin of mass. Alongside questions of energy and mass, they will consider the third, and perhaps, most intriguing element of the equation: `c` - or the speed of light. Why is it that the speed of light is the exchange rate? Answering this question is at the heart of the investigation as the authors demonstrate how, in order to truly understand why E=mc2, we first must understand why we must move forward in time and not backwards and how objects in our 3-dimensional world actually move in 4-dimensional space-time. In other words, how the very fabric of our world is constructed. A collaboration between two of the youngest professors in the UK, `Why Does E=MC2?` promises to be one of the most exciting and accessible explanations of the theory of relativity in recent years. Contents Space and time -- The speed of light -- Special relativity -- Spacetime -- Why does E=mc2? -- And why should we care? Of atoms, mousetraps, and the power of the stars -- The origin of mass -- Warping spacetime. Nonfiction, Philosophy, 0306819112

„Iskustvo mere“ je zbornik, posvećen dugogodišnjem profesoru nemačke klasične filozofije na Beogradskom univerzitetu, dr Zdravku Kučinaru. Knjiga sadrži 20 originalnih naučnih i stručnih radova, od čega jedan na nemačkom i jedan na engleskom jeziku. Zbornik sadrži 450 strana teksta, velikog formata, a osim stručnih radova tu su i prilozi o delu Zdravka Kučinara, kao i Kučinarove fotografije sa zasedanja Korčulanske letnje škole, nastale u vreme kada su na Korčuli bili najpoznatiji svetski filozofi – Markuze, Habermas, Bloh, Goldman, Fink, Palmije i drugi. Tematski, ovo je veoma heterogena knjiga u kojoj su osim filozofskih tekstova prisutni i sociološki pristupi. Svi prilozi u ovom zborniku su originalni, što znači da se pojavljuju prvi put. Neposredno po izlasku iz štampe, knjiga „Iskustvo mere“ već je ušla na spisak obavezne literature za studente treće godine filozofije na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a preporučena je i za polaznike kursa o Hajdegeru na Filozofskom fakultetu u Zagrebu i Filozofskom fakultetu u Tibingenu (tekst na nemačkom jeziku). 1. Zoran Kinđić – Iskustvo mere 2. Mladen Kozomara – U pohvalu odmerenosti 3. Danilo N. Basta – Misaoni svet Marksovih sledbenika 4. Aleksa Buha – Mjesto filozofije čina u političkoj filozofiji 5. Ilija Marić – O knjigama Zdravka Kučinara 6. Marinko Lolić – Skice Zdravka Kučinara za portrete praxis filozofa 7. Slobodan Žunjić – Kako je Evropa počela da filozofira 8. Borislav Mikulić – Spass und Mass. Uber den fruhesten Fall literarischer “Selbstaufhebung” der Philosophie in Platons Phaidros und deren hermeneutisches Unbehagen 9. Mladen Kozomara – Elementarana raspredanja o “političkoj ontologiji” u pathosu filozofije 10. Predrag Čičovački – Religija i um – poređenje Imanuela Kanta i Alberta Švajcera 11. Slobodan Antonić – Ontološki i komunitaristički problem moći u filozofiji 12. Časlav D. Koprivica – Gigantomahija oko javne i autentične egzistencije – iz spora Hajdegera I Plesnera 13. Srđan Maraš – Nekoliko reči o mišljenju, umu i filozofiji kod Levinasa 14. Milomir Erić – Merlo-Ponti o istoriji, Hegelu i smrti. 15. Sofija Mojsić – Hobs kao filozof rata i mira – sukoba i saradnje 16. Predrag Krstić – Kant via Adorno, sa Hegelom u zaleđu 17. Stanko Blagojević – Parisijina pobeda 18. Zoran Kinđić – O apsurdu i smislu 19. Vladimir Đurđević – Eros i politika 20. Aleksandar Pavković – Why did the Yugoslav idea fail? 21. Zoran Vidojević – Imperativ etike otpora 22. Rade Kalik – Uspomene 23. Predrag Čičovački – Sećanje na studentske dane 24. Zdravko Kučinar – Objavljeni radovi 25. Korčulanski foto-zapisi

Knjiga je lepo očuvana Ima pečat prethodnog vlasnika kao na slici Blez Paskal (franc. Blaise Pascal; Klermon-Feran, 19. jun 1623 — Pariz, 19. avgust 1662) je bio francuski matematičar, fizičar i filozof.[1] Paskal je odmalena pokazivao interesovanje za nauku pa je već sa 18 godina konstruisao prvu matematičku mašinu, mehanički sabirač kako bi pomogao svom ocu u poslovanju.[2] 1650. godine napušta svet nauke i okreće se religiji, odnosno kako je on napisao „razmatranju veličine i misterije čoveka“. Paskalu u čast je ime dobila jedinica za pritisak (1 Pa = 1 N / m2) Život i rad[uredi | uredi izvor] Blez Paskal rođen je 19. juna u Klermon Feranu, u Francuskoj. Blez je bio treće dete Etjena Paskala i Antoanete Begon. Majka mu je umrla kada je imao samo tri godine, ostavljajući ga sa dve sestre – Žilbert i Žaklin. Godine 1631, porodica Paskal napušta Klermon i seli se u Pariz. Blezov otac, Etjen Paskal (1588—1651) i sam se interesovao za nauku i matematiku. Bio je lokalni sudija u Klermonu i bio je član Mersenove akademije. Pošto je imao neortodoksne poglede na obrazovanje, odlučio je da svoga sina sam podučava. Etjen je odlučio da Blez neće učiti matematiku do svoje petnaeste godine, i sva literatura u vezi matematike bila je premeštena iz njihove kuće. Nastojao je da mu sin najpre nauči latinski i grčki. Ali Blez je samo još više razvio svoju radoznalost i počeo da radi geometriju već u dvanaestoj godini. Iako je bio oduševljen njegovim znanjem, Blezov otac nije odustajao od svoje odluke da sam podučava sina. U tom ranom periodu, međutim, za dečaka su bili značajni susreti sa Galilejem i Dekartom, kao i njegovo poznanstvo sa matematičarem Fermaom, sa kojim će stvoriti temelj teorije verovatnoće. Sa petnaest godina Blez Paskal je počeo da se divi radu Dezarga, a sa šesnaest godina Paskal je izdao jedinstven primerak lista sa jednog od Mersenovih sastanaka u junu 1639. godine. Sadržao je brojeve teorema iz projektivne geometrije, uključujući tu i Paskalov mistični šestougao. Decembra 1639. godine, Paskalova porodica je napustila Pariz da bi živela u Ruanu, gde je Etjen bio primljen kao skupljač poreza za gornju Normandiju. Brzo po smeštanju u Ruanu, Blez je napisao svoj prvi rad nazvan Esej o konusnim presecima, izdat februara 1640. godine. Iste godine Paskal je izumeo i prvi digitalni kalkulator sa namerom da pomogne svome ocu u prikupljanju poreza i taksi. Događaji 1646. godine su bili vrlo značajni za mladog Paskala. Te godine je njegov otac povredio nogu i morao je da se oporavlja kod kuće. O njemu su se brinula njegova mlađa braća, koji su bili u religioznom pokretu iz Ruana. Oni su imali dubok uticaj na Paskala i on je postao jako religiozan. Etjen Paskal je umro u septembru 1651. godine. Posle očeve smrti, Blez je pisao jednoj od svojih sestara, dajući, pri tome, smrti jedno duboko hrišćansko značenje; i za njega je očeva smrt bila nešto posebno. Tada je oformio svoje ideje koje su poslužile kao osnova za njegova pisma, objedinjena u filozofski rad pod nazivom Misli (franc. Pensees). Posle ovoga, Paskal je posetio jansenski manastir Port Rojal de Šamp,[3] koji se nalazio oko 30 km jugozapadno od Pariza. Počeo je da izdaje anonimna dela na temu religije. Osamnaest provincijalnih pisama je bilo izdato u periodu između 1656. godine do početka 1657. godine. Sve je to bilo pisano kao znak odbrane od njegovog prijatelja Antoana i velikog protivnika Jezuita i branioca jansenizma, koji je inače pre svojih studija teologije u Parizu, bio osuđivan zbog svog kontroverznog religioznog rada. Paskalov najpoznatiji rad iz filozofije je Misli, a na izdanju o svojim ličnim mislima vezanim za ljudsku patnju, sudbinu i Boga, kojem je pristupio kasne 1656. godine, nastavio je da radi tokom 1657. i 1658. godine. Ovaj rad sadrži i Paskalovu opkladu kao dokaz da je verovanje u Boga razumno samo sa pratećim argumentima. Ako Bog ne postoji, onaj ko ne veruje u njega neće izgubiti ništa, a ako, pak, Bog postoji, taj isti čovek će izgubiti sve zato što nije verovao u njega. Paskal je u svojoj opkladi koristio matematičke argumente i argumente iz verovatnoće, ali njegova glavna računica je: „…mi smo svi prisiljeni da se kockamo”. Religija, filozofija i dela[uredi | uredi izvor] Paskalov asketski način života proizilazio je iz verovanja da je prirodno i neophodno da čovek pati. 1659. godine, Paskal, inače slabog zdravlja, ozbiljno se razboleo. Svojih poslednjih godina života odbijao je pomoć lekara, govoreći da je bolest prirodno stanje kod hrišćana. Luj XIV ugušio je jansenski pokret u Port Rojalu, 1661. godine.[3] Kao odgovor na ovo, Paskal je napisao jedan od svojih poslednjih radova, Ecrit sur la signature du formulaire, poručujući jansenima da se ne predaju. Kasnije, te godine, njegova sestra Žaklin umire, što navodi Paskala da prestane sa polemikama o jansenizmu. Tada se vratio svojoj prvoj ljubavi – pronalazaštvu. Jednom prilikom je predstavio svetu verovatno prvi autobus, vozilo sa više sedišta kojim su se ljudi prevozili po Parizu. Godine 1662, Paskalovo zdravstveno stanje se pogoršava. Videvši da ga zdravlje izdaje, tražio je da ga premeste u bolnicu za neizlečive bolesti, ali lekari su smatrali da je bio previše slab da bi ga premeštali. 18. avgusta 1662. godine, Paskal dobija grčeve i prima ekstremnu dozu lekova. Umro je sledećeg jutra (19. avgusta 1662), a njegove poslednje reči bile su: „Neka me Bog nikada ne napusti“. Sahranjen je na groblju Sent Etjen du Mon. Autopsijom je kasnije utvrđeno da je imao ozbiljne probleme sa stomakom, kao i oštećenje mozga. Nije zasigurno utvrđeno od čega je bolovao. Govori se da je možda uzrok smrti bila tuberkuloza ili rak stomačnih organa, ili čak oboje. Ali se zna da su Paskalove česte glavobolje bile uzrokovane prevelikim umnim naprezanjem. Najveći uticaj na Paskalovo versko opredeljenje imali su njegova bolest i jansenski pokret. Još od svoje osamnaeste godine, Paskal je pretrpeo oštećenje nervnog sistema, što je ostavilo posledice na njegovo kasnije zdravlje. 1647. godine je oboleo od paralize i od tada je mogao da hoda samo pomoću štaka. Trpeo je bolove; bolela ga je glava, imao je upalu creva, noge su mu stalno bile hladne usled nedovoljne cirkulacije krvi. Razlog više da se odseli u Pariz sa sestrom Žaklin bio je i taj što će tamo dobiti bolju zdravstvenu negu. Zdravstveno stanje mu se onda popravilo, ali usled oštećenja nervnog sistema, počeo je da pati od hipohondrije, što je umnogome uticalo na njegovu ličnost i filozofiju. Postao je razdražljiv, ohol i retko se smejao. Godine 1645, Paskalov otac biva ranjen i u to vreme se o njemu brinuo jedan lekar, pripadnik jansenskog pokreta.[4] Blez je tada često razgovarao sa lekarom i nakon uspešnog Etjenovog oporavka, Blez je pozajmio neke radove jansenskih autora i tako počeo da se interesuje za njihove delatnosti. U periodu od 1648. do 1654. godine, Paskal se, međutim, udaljio od svojih početnih verskih obaveza. Otac mu je umro 1651. godine i Paskal je tada dobio svoje i sestrino nasledstvo. Te iste godine, Žaklin je odlučila da se zamonaši u Port Rojalu, uprkos protivljenjima svoga brata. Paskal joj u znak protesta nije isplatio dovoljno od njenog nasledstva kako bi imala da plati više mesto u svojoj službi. Međutim, kasnije je Paskal popustio. Kada su se stvari sredile sa njegovom sestrom, Paskal je mogao konačno da uživa u bogatstvu i slobodi. Kupio je raskošno opremljenu kuću, imao je sluge, i slobodno vreme je uglavnom popunjavao u društvu intelektualaca, žena i kocke. Sestra ga je korila zbog njegove neozbiljnosti i molila se za njega. Tokom svojih poseta sestri u Port Rojalu 1654, Paskal je prezreo ovozemaljske poslove, ali se ipak nije potpuno okrenuo Bogu. Pisma iz provincije[uredi | uredi izvor] Dana 23. novembra 1654. godine, Paskal je doživeo nesreću na mostu. Njegove kočije su pale preko ivice mosta, ali srećom su se tu i zadržale i Paskal i njegovi prijatelji su uspeli da se izvuku nepovređeni. Ali, Paskal se toliko preplašio kada je uvideo koliko mu je smrt bila blizu, da je izgubio svest na neko vreme. Ta nesreća je imala značajan uticaj na njegovu religijsku svest, jer je, naime tvrdio da je u noći kada se osvestio, imao viziju. On je to svoje iskustvo zabeležio na papiru kao sopstveni podsetnik, a glasilo je: „Vatra. Bože Avramov, Bože Isakov, Bože Jakovov, ne filozofov i učenjakov…“, a završava se citatom iz Psalma 119:16: „Neću zaboraviti tvoju reč. Amin.“ Taj podsetnik je uvek nosio sa sobom, ušivenog u postavi kaputa. Njegov sluga je taj papir slučajno pronašao nakon Paskalove smrti. Taj papir je sada poznat pod nazivom Memorijal. Paskal se konačno vratio svojim verskim obavezama. U januaru 1655, posetio je dva manastira u Port Rojalu. Sledeće četiri godine, redovno je putovao na relaciji Port Rojal – Pariz. U tom verskom preobraćanju, počeo je da piše svoje prvo veće religijsko delo – Pisma iz provincije. Godine 1656, Paskal je objavio svoj rad u kome napada kazuistiku, popularni etički metod kojim su se služili katolički mislioci (naročito jezuiti).[4] Naime, Paskal je osudio kazuitske stavove kao puko korišćenje složenih razmišljanja da bi se opravdao nedostatak morala. Svoje argumente Paskal je vešto prikrio. Pisma iz provincije su tobože bili izveštaji jednog Parižanina svome prijatelju iz provincije, o moralu i teološkim temama o tada aktuelnim intelektualnim i religijskim krugovima Pariza. Serija od 18 pisama objavljena je između 1656. i 1657. godine pod pseudonimom Luj de Montalt. To delo je izazvalo gnev Luja XIV. Kralj je naredio da se knjiga spali 1660. godine. Zatim, 1661. godine, jansenska škola u Port Rojalu biva osuđena i zatvorena. Svojim poslednjim objavljenim pismom iz 1657. godine, Paskal je prozvao i samog papu, Aleksandra VII, koji je takođe osudio pisma. Ali to nije sprečilo sve obrazovane Francuze da pročitaju ova pisma. Čak je i papa, uprkos protivljenju javnosti, bio ubeđen u Paskalove argumente. Osudio je „labavi“ moral u crkvi i naredio ispravke kazuističkih tekstova samo par godina kasnije (1665–1666). Pored svog religijskog uticaja, Pisma iz provincije su bila poznata i kao literarno delo. Paskalov humor, podsmevanje i „otrovna“ satira učinili su da Pisma postanu popularna u širokim krugovima čitalaca. Ovo delo je kasnije uticalo i na pisce kao što su Volter i Žan Žak Ruso. Prvih nekoliko pisama govore o jansenskom učenju, kao što su dogme o „neposrednoj moći“ (Pismo I) i „umesnom dobročinstvu“ (Pismo II), i objašnjenje zašto ona nisu jeretička. U ostalim pismima, Paskal opisuje pritisak na jansenski pokret u Port Rojalu da se odreknu svojih učenja, kao i napad na kazuiste. Pismo XVI sadrži Paskalovo jedinstveno izvinjenje, koje glasi: „Napisao bih kraće pismo, ali nisam imao vremena“. Misli[uredi | uredi izvor] Nažalost, Paskal nije uspeo pre smrti da završi svoje najuticajnije teološko delo, Misli. To delo je u suštini predstavljalo odbranu hrišćanske vere, originalnog naziva Odbrana hrišćanske religije. Posle Paskalove smrti, u njegovim privatnim arhivama, nađeni su mnogi papiri po kojima su bile ispisane njegove misli poređane nasumično, ali koje su se ipak mogle čitati sa razumevanjem. Prva verzija ovako odvojenih beležaka pojavila se u štampi u obliku knjige 1670. godine, pod nazivom Razmišljanja gospodina Paskala o religiji i drugim temama.[4] Ubrzo posle toga, ova knjiga je postala klasik. Paskalovi prijatelji iz Port Rojala su neke delove njegovih beležaka smatrali spornim, pa ih stoga nisu ni objavili. Ni sami izdavači nisu želeli da se nastavljaju dalje polemike oko Paskalovih stavova, pa je izdavanje ostalo praktično nedovršeno sve do 19. veka kada se Misli konačno pojavljuju u svom celovitom izdanju. Misli se smatraju remek-delom i zaštitnim znakom francuske proze. Paskal je u ovom delu posmatrao nekoliko filozofskih paradoksa: beskonačno i ništavilo; veru i razum; dušu i materiju; život i smrt; svrhu i sujetu. Nije došao ni do kakvog konkretnog zaključka, osim saznanja da je opšte prisutno poniženje, neznanje i milost. Sve ovo zajedno našlo je mesto u Paskalovoj opkladi. Citati iz Paskalovih Misli: „Čovek je samo trska, najslabija u prirodi; ali to je trska što misli. Nije potrebno da se cela vasiona naoružava da ga smrvi: dovoljna je jedna kap vode da ga ubije. Ali i da ga vasiona smrvi, čovek bi bio blagorodniji nego ono što ga ubija, pošto on zna da umire i zna za nadmoć koju vasiona ima nad njim; vasiona o tome ne zna ništa. Sve naše dostojanstvo sastoji se, dakle u misli. Time treba da se ponosimo, a ne prostorom i trajanjem, koje nismo kadri da ispunimo. Trudimo se, dakle da pravilno mislimo, u tome leži načelo morala.” „Mi uviđamo da postoji beskonačnost, a ne znamo joj prirodu.” „Ako ima Boga, on je beskrajno nepojaman, pošto, nemajući ni delova ni granica, on nema nikakav odnos s nama. Mi, dakle nismo kadri da saznamo niti šta je On, niti da li postoji.” „Dve preteranosti: isključiti razum, i priznati samo razum” „Mi saznajemo istinu ne samo razumom nego i srcem.” Paskalova opklada[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Paskalova opklada Pod ovim pojmom se podrazumeva Paskalova teorija o verovanju u Boga. Opklada zapravo predstavlja zbirku beležaka objavljenih u delu Misli. Opklada govori o tome da je bolje verovati da Bog postoji; jer je bolje verovati u nešto nego ne verovati uopšte. U svojoj opkladi, Paskal pruža jedan analitički proces po kome osoba može da proceni vrednost verovanja u Boga. Paskal, dakle, daje samo dve opcije: verovati ili ne verovati. Iz ovoga slede mogućnosti: Veruješ u Boga. Ako Bog postoji, ideš u raj posle smrti; što znači da imaš beskrajnu dobit. Ako Bog ne postoji, gubiš; tvoj gubitak je konačan i samim tim zanemarljiv. Ne veruješ u Boga. Ako Bog postoji, ideš u pakao; gubitak je beskrajan. Ako Bog ne postoji, tvoja dobit je konačna i samim tim zanemarljiva. Ovim opcijama i statistikama, Paskal se nadao da je dokazao da je jedino razborito rešenje za čoveka – verovati u Boga. Paskal se takođe nadao da će bar, ako ne uspe da nevernike pretvori u hrišćane, uspeti da im pokaže svrhu, vrednost i moguću potrebu da bar razmotre pitanje postojanja Boga. U svojim ostalim delima je nastojao da dokaže da je hrišćanska vera ispravna. Opklada je najviše kritikovana od strane mnogih mislilaca, uključujući i Voltera. Ali većina ovih kritika je uglavnom nastala izvlačenjem Paskalovih argumenata iz konteksta, nesagledanih kao celina. Paskal se smatra jednim od najznačajnijih autora francuskog klasičnog perioda, kao i jednim od velikih majstora francuske proze. Doprinosi matematici[uredi | uredi izvor] Paskalov aritmetički trougao[uredi | uredi izvor] Paskalov trougao. Svaki broj je zbir dva broja direktno iznad njih. Trougao pokazuje mnoge matematičke osobine binomnih koeficijenata. Godine 1653. Paskal piše svoje delo Teza o aritmetičkom trouglu (franc. Traité du triangle arithmétique), iznoseći u njemu opis tabelarnog prikaza za binomne koeficijente koji se danas zove Paskalov trougao. 0 1 2 3 4 5 6 0 1 1 1 1 1 1 1 1 1 2 3 4 5 6 2 1 3 6 10 15 3 1 4 10 20 4 1 5 15 5 1 6 6 1 Nastao je kao rezultat njegovog interesovanja za ruski rulet i ostale igre na sreću. Predstavlja beskonačan niz prirodnih brojeva poređanih u obliku piramidalne sheme. Ovi brojevi posmatrani po vrstama se ponašaju kao binomni koeficijenti. Paskalova teorema[uredi | uredi izvor] Prateći druge radove, Paskal sa šesnaest godina piše raspravu o konusnim presecima – Essai sur les coniques. Iako veći deo izgubljen, važan deo je sačuvan, poznat kao Paskalova teorema. Paskalov rad je bio toliko zrelo napisan da je Dekart, kada je video rukopis, odbio da poveruje da delo nije zasluga njegovog oca. U projektivnoj geometriji, Paskalova teorema izlaže da ako je proizvoljan šestougao upisan u bilo koji konusni presek, a suprotan par strana je produžen sve do tačke spajanja, tri tačke spajanja će ležati na pravoj liniji, Paskalovoj liniji konfiguracije. U euklidskoj ravni, ova teorema ima izuzetke. Paskalina[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Paskalina Rana Paskalina izložena u Musée des Arts et Métiers, Pariz Paskal je, 1642. godine, kada je imao samo 19 godina, otpočeo rad na mehaničkom kalkulatoru koji se naziva Paskalina. On je tada pomagao svom ocu, koji je bio sakupljač poreza i želeo je da mu olakša posao. Prvi model je izrađen 1645. godine, a 1652. godine je izrađeno već 50 prototipova, od kojih je bar 12 prodato. Cena i složenost mašine onemogućili su dalju proizvodnju, kao i činjenica da je samo Paskal mogao da je popravi. U to vreme, on je već imao druga naučna interesovanja. Paskalov kalkulator je bio decimalna mašina, što je bio nedostatak, jer u to vreme francuski novčani sistem nije bio decimalni. Njegov rad se zasnivao na zupčanicima. Kasnije verzije su imale 8 zupčanika, što znači da je kalkulator mogao da računa sa vrednostima do 9.999.999. Zupčanici su se okretali samo u jednom smeru, pa direktan rad sa negativnim brojevima nije bio moguć, već se za negativne brojeve koristio takozvani „komplement (do 9) broja”. Filozofija matematike[uredi | uredi izvor] Paskal je dao najveći doprinos filozofiji matematike u delu O geometrijskom duhu (franc. De l`Esprit géométrique), koje je napisao kao predgovor udžbeniku geometrije za jednu čuvenu školu. Rad je objavljen tek oko sto godina nakon njegove smrti. To delo je takođe koristio i da razvije svoju teoriju definicije. On je napravio razliku između definicija koje su uobičajene etikete koje je odredio pisac, i definicija unutar jezika, jasne svima, zato što jasno označavaju stvari na koje se odnose. Druga definicija bi bila karakteristika filozofije esencijalizma. Prema Paskalu, samo definicije prvog tipa su važne za nauku i matematiku. U delu O umetnosti ubeđivanja (franc. De l`Art de persuader), Paskal je dublje istražio aksiomatski metod geometrije, posebno se baveći pitanjem kako ljudi postaju ubeđeni u tačnost aksioma na kojima su zasnovani kasniji zaključci. Paskal je bio uveren da postizanje sigurnosti u ove aksiome i zaključke iz njih izvedene kroz ljudske metode nije moguće. Smatrao je da ovi principi mogu biti shvaćeni jedino putem intuicije, i da ova činjenica naglašava neophodnost potčinjavanja Bogu u otkrivanju istina. Paskalov doprinos fizici[uredi | uredi izvor] Paskalov rad na polju izučavanja fluida (hidrodinamičkih i hidrostatičnih) bio je zasnovan na principima hidrauličnih fluida. Njegov pronalazak uključuje i hidrauličnu presu (korišćenjem hidrauličnog pritiska kako bi se povećala snaga) kao i štrcaljku. Do 1646. godine, Paskal je izučio Toričelijev eksperiment sa barometrima. Nakon što je ponovio eksperiment, koji je podrazumevao postavljanje tube ispunjene živom naopako u bokal žive, Paskal je postavio pitanje koja sila je držala živu u tubi i šta je ispunjavalo prostor iznad žive u tubi. Do tada, većina naučnika je radije verovala da taj prostor ispunjava neka nevidljiva materija nego vakuum. Nastavljajući dalje eksperimente, Paskal je 1647. godine napisao delo Novi eksperimenti sa vakuumom (franc. Experiences nouvelles touchant le vide), u kom je detaljno opisao osnovna pravila, navodeći na kojoj temperaturi različite tečnosti mogu biti podupirane vazdušnim pritiskom. On takođe iznosi i razloge zašto se baš vakuum nalazi iznad tečnosti u tubi barometra. Paskal 1648. godine nastavlja sa eksperimentima kojima potvrđuje da visina žive može da se promeni. Eksperiment je zaživeo u Evropi kao konačna teorija o principima i vrednostima barometra. Suočen sa kritikama da mora postojati neka nevidljiva materija koja ispunjava prazan prostor, Paskal je u svom odgovoru upućenom naučnicima dao jedan od najznačajnijih izjava sedamnaestog veka o naučnoj metodi : Kako bi pokazao da je hipoteza očigledna, nije dovoljno da svi fenomeni iz nje slede, već ako ona dovodi do nečega što je u suprotnosti, sa makar jednim fenomenom, to je dovoljno da se dokaže njena netačnost. Njegovo insistiranje na postojanju vakuuma uzrokovalo je i konflikte sa mnogim istaknutim naučnicima uključujući i Dekarta. Zanimljivosti[uredi | uredi izvor] U znak priznanja njegovim velikim zaslugama u mnogim poljima nauke i inženjerstva, njegovo ime je dodeljeno mnogim pojmovima. Niklaus Virt je nazvao jedan, u to vreme revolucionarni, strukturirani programski jezik, Pascal. Jedinica mere za pritisak po međunarodnom sistemu mera je 1 Pa. U hidrostatici postoji Paskalov zakon. U aritmetici postoji Paskalov trougao.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Edmund Leach i D. Alan Aycock Kroz primenu antropoloških tehnika za analizu mitova, eseji u ovom svesku iz 1983. nude zanimljive strukturalističke uvide koji izazivaju razmišljanje za niz konkretnih slučajeva u Svetom pismu. Oni takođe daju neki prikaz prošlih interakcija između antropologa i hrišćanskih teologa i ulaze u debatu o istoričnosti biblijskih događaja. Edmund Lič je dugi niz godina bio zainteresovan za implikacije strukturalističkog načina analize mitova za objašnjenje biblijskih tekstova i problema. Njegovi eseji u ovoj knjizi nastavljaju liniju istraživanja koju je prvi razvio u Postanku kao mit (1969) i on ovde nastavlja svoje argumente sa karakterističnom bojom i briljantnošću izlaganja. Sa dva dela dr Alana Ejkoka o srodnim temama, ovaj tom daje fascinantan i kontroverzan doprinos proučavanju i tumačenju Biblije. Sir Edmund Ronald Leach FRAI FBA (7. studenog 1910. - 6. siječnja 1989.) bio je britanski socijalni antropolog i akademik. Služio je kao rektor King`s Collegea u Cambridgeu od 1966. do 1979. Također je bio predsjednik Kraljevskog antropološkog instituta od 1971. do 1975. Rane godine Osobni život Leach je rođen u Sidmouthu, Devon, kao najmlađi od troje djece i sin Williama Edmunda Leacha i Mildred Brierley. Njegov otac je posjedovao i bio upravitelj plantaže šećera u sjevernoj Argentini. Godine 1940. Leach se oženio Celijom Joyce koja je tada bila slikarica, a kasnije je objavila poeziju i dva romana. Dobili su kćer 1941., a sina 1946. godine. Obrazovanje i karijera Leach se školovao na koledžu Marlborough i koledžu Clare u Cambridgeu, gdje je 1932. diplomirao inženjerstvo s počastima. Nakon što je napustio Sveučilište Cambridge, Leach je 1933. sklopio četverogodišnji ugovor s Butterfieldom i Swireom u Kini, služeći u Hong Kongu, Šangaju, Chongqingu, Qingdaou i Pekingu. Nakon isteka ugovora otkrio je da mu se ne sviđa poslovna atmosfera i više nikada neće sjesti na uredski stolac. Namjeravao se vratiti u Englesku preko Rusije Transsibirskom željeznicom, ali sve veća politička previranja u Rusiji uvjerila su ga u suprotno. Dok je bio u Pekingu, Leach je imao slučajan susret s Kiltonom Stewartom, psihijatrom, bivšim mormonskim misionarom i piscem koji ga je pozvao na izlet na otok Botel Tobago blizu obale Formoze. I tako je na putu kući Leach proveo nekoliko mjeseci među Yami Botel Tobaga, otoka blizu obale Formoze. Ovdje je vodio etnografske bilješke i posebno se usredotočio na dizajn lokalnog broda. Ovaj je rad rezultirao člankom iz 1937. u antropološkom časopisu Man.[3] Vratio se u Englesku i studirao socijalnu antropologiju na London School of Economics kod Raymonda Firtha koji ga je upoznao s Bronisławom Malinowskim. Bio je aktivan član `čuvenog seminara` Malinowskog.[4] Godine 1938. Leach je otišao u Irak (Kurdistan) proučavati Kurde, što je rezultiralo društvenom i ekonomskom organizacijom Rowanduz Kurda.[5] Međutim, odustao je od ovog putovanja zbog Münchenske krize. Napisao je: `Imam ogromnu količinu sposobnosti za gotovo sve, ali do sada to nisam iskoristio apsolutno ništa... Čini se da sam visoko organizirani dio mentalnog aparata od kojeg nitko drugi nema nikakve koristi ` (D.N.B. 258). Godine 1939. namjeravao je proučavati brda Kachin u Burmi, ali se umiješao Drugi svjetski rat. Leach se potom pridružio vojsci Burme, od jeseni 1939. do ljeta 1945., gdje je postigao čin bojnika. Tijekom svog vremena u Burmi, Leach je stekao vrhunsko znanje o sjevernoj Burmi i njezinim brojnim brdskim plemenima. Posebno se dobro upoznao s narodom Kachin, čak je služio i kao zapovjednik neregularnih snaga Kachina.[4] To je rezultiralo objavljivanjem `Jinghpaw Kinship Terminology: An Experiment in Ethnographic Algebra` 1945. godine.[6] Nakon što je napustio vojsku 1946., vratio se na London School of Economics kako bi završio svoju disertaciju pod nadzorom Raymonda Firtha. U proljeće 1947. doktorirao je antropologiju. Njegova disertacija od 732 stranice temelji se na vremenu provedenom u Burmi i naslovljena je Kulturna promjena, s posebnim osvrtom na brdska plemena Burme i Assama.[7][8] Kasnije te iste godine, na zahtjev Sir Charlesa Ardena Clarka, tadašnjeg guvernera Sarawaka (tada pod britanskom kolonijalnom vlašću) i na preporuku Raymonda Firtha, Britansko kolonijalno vijeće za istraživanje društvenih znanosti pozvalo je Leacha da provede veliko istraživanje lokalne zajednice. naroda.[9] Izvješće iz 1948., Istraživanje društvenih znanosti u Sarawaku (kasnije objavljeno 1950.), korišteno je kao vodič za mnoga dobro poznata naknadna antropološka istraživanja regije. Uz izvješće, Leach je izradio pet dodatnih publikacija iz ovog rada na terenu. Po povratku s terenskog rada na Borneu, Leach je postao predavač na LSE-u. Godine 1951. Leach je osvojio Curl Essay Prize [10] za svoj esej Strukturalne implikacije matrilateralnog braka između rođaka, koji se oslanjao na njegove opsežne podatke o Kachinu kako bi iznio važne teorijske točke u vezi s teorijom srodstva.[11] Godine 1953. postao je predavač na Sveučilištu Cambridge, a 1957. unaprijeđen u Readera. Zajedno sa svojom suprugom Celijom, Leach je proveo godinu dana od 1960. do 1961. u Centru za napredna proučavanja bihevioralnih studija u Palo Altu u Kaliforniji. Ovdje je upoznao Romana Jakobsona, ruskog lingvista, popularizatora Saussureove strukturalne lingvistike i velikog utjecaja na teorijsko razmišljanje Levi-Straussa, što je dovelo do njegove strukturalne antropologije. Godine 1972. dobio je osobnu stolicu. Izabran je za rektora King`s Collegea u Cambridgeu 1966. i umirovljen je 1979.; predsjednik Kraljevskog antropološkog instituta (1971.–1975.); član Britanske akademije (od 1972.), a proglašen je vitezom 1975.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Eugen Verber „Svici sa Mrtvog mora“ ili „Kumranski spisi“ sastoje se od oko 900 dokumenata, uključujući i tekstova iz Hebrejske Biblije, koji su otkriveni između 1947. i 1956. u 11 pećina u okolini Kumrana u blizini drevnog naselja Khirbet Kumran, na severozapadnoj obali Mrtvog mora. Tekstovi su od velikog istorijskog i religijskog značenja pošto sadrže jedine poznate preživele kopije biblijskih dokumenata nastalih oko 100. p. n. e. te sadrže dokaze o značajnoj raznolikosti vere i prakse unutar kasnog Drugog Hrama judaizma. Napisani su na hebrejskom, aramejskom i grčkom jeziku, većinom na pergamentu, ali neki su napisani i na papirusu.[1] Ovi spisi većinom datiraju između 150. p. n. e. i 70. n. e.[2] Svici su većinom poistovjećeni sa drevnom jevrejskom sektom zvanom eseni, no neki noviji naučnici sumnjaju u njihovu povezanost sa spisima.[3] Svici sa Mrtvog mora su tradicionalno podeljeni na tri grupe: „biblijski“ rukopisi (kopije tekstova Hebrejske Biblije), koji tvore oko 40% identifikovanih spisa; „apokrifne“ ili „pseudepigrane“ rukopise (poznati dokumenti iz razdoblja Drugog Hrama poput Enoha, Jubileja, Tobita, Siraha, nekanonizovanih psalma, itd., koji nisu postali službeni deo Biblije), koji tvore oko 30% identifikovanih spisa; i „sektarijanskim“ rukopisima (prethodno nepoznatim dokumentima koji govore o pravilima i verovanjima određene grupe ili grupa unutar šireg judaizma) kao što je „Pravilo o zajednici“, „Spis o ratu“, „Pesher“ (hebrejski pesher פשר = „objašnjenje“) o Habakuku, i „Pravilo o blagosolovu“, koje čine oko 30% identifikovanih spisa. [4] Pre 1968, većina poznatih spisa i fragmenata su bili smiješteni u Rokfelerovom muzeju (prethodno poznatom kao Palestinski arheološki muzej) u Jerusalimu. Nakon Šestodnevnog rata, spisi su premešteni u Hram knjiga, kod izraelskog muzeja. Objavljivanje spisa je trajalo decenijama, pa je stoga takvo zakašnjenje bilo predmet raznih akademskih kontroverzi. Do 2007, dve sveske se moraju upotpuniti da bi cela serija „Otkrića u judejskoj pustinji“, imala ukupno svezaka. Osim u Izraelu, neki se svici nalaze u univerzitetu u Čikagu u sklopu Orijentalnog instituta, Pristonskog teološkog seminarau, univerzitetu Azuza Pacifik i u rukama privatnih skupljača. Prema Oksfordovom vodiču za arheologiju, Kumranski spisi, koji uključuju barem fragmente od svake knjige Starog zaveta, izuzev Knjige o Esteri, omogućavaju stručnjacima mnogo stariji poprečni presek tradicije skripte nego onaj koji je bio pre moguć. Oko 35% biblijskih spisa su gotovo identični tradicionalnim hebrejskim tekstovima Starog zaveta s 10% tradicionalnim grčkim i samaritanskim, dok ostatak izlaže gotovo dramatičnu razliku i u jeziku i u sadržaju. U svojem opsegu tekstovnih varijanti, kumranski spisi su naterali naučnike da razmisle o ustaljenim teorijama o razvoju modernog biblijskog teksta od samo tri rukopisne porodice: Mazoretski tekst, hebrejski original Septuaginta i Samaritanska Tora. Postaje jasno da je sveto pismo Starog zaveta bilo izrazito tečno sve do biblijske kanonizacije koja se dogodila oko 100. n. e...

UMBERTO EKO KANT I KLJUNAR Prevod - Mirela Radosavljević i Saša Modrec Izdavač - Paideia, Beograd Godina - 2000 430 strana 21 cm Edicija - Biblioteka Eseji ISBN - 86-7448-060-8 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, na nekoliko mesta podvučeno markerom SADRŽAJ: Uvod 1. O biću 2. Kant, Pers i kljunar 3. Kognitivni tipovi i nuklearni sadržaj 4. Kljunar između rečnika i enciklopedije 5. Zapažanja o referenciji kao ugovoru 6. Ikonizam i hipoikone Dodatak 1. O denotaciji Dodatak 2. Kroče, intuicija i papazjanija Beleške o poglavljim Bibliografija `Umberto Eko spaja u svom naslovu nespojivo: velikog nemačkog filozofa i čudnu životinju čija su neobična svojstva zadala velike muke naučnicima. Time Eko naznačava budućem čitaocu širok raspon pitanja kojima se bavi njegova knjiga. On se, naime, vraća nekim svojim omiljenim temema kojima se bavio u čuvenom `Traktatu o opštoj semiotici` još pre više od dvadeset godina. Reč je o istraživačkom naporu da se razjasne neke od brojnih nedorečenosti koje se nalaze u Traktatu u novom, neuporedivo bogatijem kontekstu semiotičkih istraživanja. Ono što u formalnom vidu predstavlja izvesnu novinu jeste Ekova odluka da većinu svojih ogleda u ovoj knjizi uobliči kroz priče. Ne da bi se ponovo prikazivao kao vrsni pripovedač, nego da bi kroz formu priče pojačao filozofsko dejstvo svog teksta: priča o susretu Asteka sa konjima na kojima su jahali konkistadori, životinjama koje do tada nisu bili videli i koje je trebalo semiotički obraditi; priča o doktoru Džekilu i blizancima Hajd koja osvetljava problem identifikacije, itd. Jedno od poglavlja koje sadrži možda najznačajniju novinu u Ekovim razmišljanjima jeste ono prvo, koje govori o Biću. Tragajući za granicama interpretacije objekta (zamišljenog kao Dinamiki objekat čijem saznanju se teži), Eko je stigao do pitanja da li uz sva druga ograničenja (saznajna, kulturna, tekstualna) - postoji i ograničenje dublje prirode, ono koje potiče iz svojstva bića. Ovo pitanje, uz mnoga druga prateća, Umberto Eko razvija kao osobitu polemiku, kako sam kaže, pre svega sa samim sobom. Neobična životinja, kljunar, otkriven u XVIII veku, svojevrsni je junak ove Ekove knjige. Otkriće tog sisara sa osobinama raznorodnih životinja, njegova pojava u naučnom svetu, događaj je koji je poslužio Eku kao model, kao paradigmatična situacija za praćenje osnovnih semiotičkih procesa: prepoznavanje, davanje imena, klasifikovanje, uopštavanje itd. Kad je reč o Kantu, dobar deo knjige posvećen je upravo preispitivanju njegove filozofije sa stanovišta semiotike. Obnavljajući spomenuto preispitivanje sam, ili uz pomoć tekstova drugih semiotičara (Čarlsa Persa, pre svih) Eko ukazuje na filozofske poteškoće koje je Kant imao sa kategorijama konkretnog, posebnog, sa procesom uopštavanja i shematizovanja znanja. ekova pažnja usmerena je na to da se spomenuti nedostaci otkriju, ali i na to da se eventualni `semiotički` kvaliteti Kantove misli sačuvaju. Nastojanje da se savremena semiotik na izvestan način uklopi u velike tokove ljudske misli vidljivo je i u poslednjem, dodatnom poglavlju knjige u kojem se problem denotacije prati od Aristotela, Boecija, Toma Akvinski i drugih, do Hobsa i Mila, u dijahronijskoj perspektivi koja dodatno obogaćuje složenost pronicljivih pitanja i produbljenih odgovora.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Eco And The Platypus

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! SADRŽAJ Veljko Korać — Fihteov sistem transcendentalnog idealizma Napomena prevodioca O POJMU UČENJA O NAUCI ILI TAKOZVANE FILOZOFIJE Predgovor prvom izdanju Predgovor drugom izdanju Prvi odeljak O pojmu učenja o nauci uopšte § 1. Hipotetički postavljeni pojam učenja o nauci § 2. Razvijanje pojma učenja o nauci Drugi odeljak Razmatranje pojma učenja o nauci § 3... § 4. Kako učenje o nauci može biti sigurno da je iscrplo ljudsko znanje uopšte? § 5. Koja granica razdvaja opšte učenje o nauci od posebne nauke koja je njime utemeljena? § 6. Kako se opšte učenje o nauci posebno odnosi prema logici? § 7. Kako se učenje o nauci, kao nauka, odnosi prema svom predmetu? Treći odeljak Hipotetička podela učenja o nauci §8... O OSOBENOSTI UČENJA O NAUCI S OBZIROM NA TEORIJSKU MOĆ § 1. Pojam posebnog teorijskog učenja o nauci § 2. Prva postavka. Pokazani fakat se postavlja osećajem, ili: dedukcija osećaja § 3. Druga postavka. Ono što oseća postavlja se opažajem, ili: dedukcija opažaja § 4. Opažaj se određuje u vremenu, a ono što je opaženo u prostoru PRVI UVOD U UČENJE O NAUCI Prethodna napomena Uvod DRUGI UVOD U UČENJE O NAUCI ZA ČITAOCE KOJI VEĆ IMAJU FILOZOFSKI SISTEM POKUŠAJ NOVOG PRIKAZA UČENJA O NAUCl Prvo poglavlje Svaka svest je uslovljena neposrednom svešću o nama samima Johan Gotlib Fihte (nem. Johann Gottlieb Fichte; Ramenau, 19. maj 1762 - Berlin, 27. januar 1814) jedan je od glavnih predstavnika nemačke klasične idealističke filozofije i najistaknutijih ličnosti nemačkog duhovnog života krjem 18. i početkom 19. veka. Fihte je rođen u Ramenauu, u porodici siromašnog tkača lanenog platna. Bez obzira na oskudne životne prilike, kao izuzetno darovit dečak, svoje školovanje započeo je u Šulpforti, najpoznatijoj srednjoškolskoj ustanovi u 18. veku u kojoj su saksonski vladaoci od dece svojih podanika obrazovali nove naraštaje za sopstvene činovnike, pravnike, sveštenike i gimnazijske nastavnike.[1] Na preporuku Getea, Fihte je veoma rano postao profesor u Jeni gde je objasnio svoj sistem `transcendentalnog idealizma`. Međutim, nakon objavljivanja njegovog eseja `Ueber den Grund unsers Glaubens an eine göttliche Weltregierung` (`Na osnovu naše vere u vladavinu božanskog sveta`) on je optužen za ateizam zbog čega je otpušten sa Filozofskog fakulteta u Jeni 1799. godine. Nakon izvesnog vremena prelazi u Berlin gde drži vatrene govore pod francuskom okupacijom čime je pokazao veliku ličnu hrabrost. Značajno je doprineo osnivanju i razvoju berlinskog Univerziteta 1809. godine gde postaje profesor i rektor. U 51. godini života oboleo je od tifusa od kog umire 1814. godine u Berlinu.[2] Filozofija Fihteova filozofija masonstva predstavlja pokušaj da se sa stanovištva filozofije klasičnog nemačkog idealizma rasvetli i preuzme, odnosno iskoristi za vlastite svrhe, jedna u doba prosvetiteljstva i rane romantike uticajna i raširena, iako u to vreme ništa manje opskurna kultura tajnog društva, da se preko nje ostvari ideja čoveka kao svetskog građanina i da se na taj način izvrši uticaj na takozvano veliko ili javno društvo i na politiku.[1] Fihte je odbacivao Kantov dualizam koji je kritikovao sa pozicije čistog subjektivnog idalizma pri čemu je negirao postojanje stvari, predmeta i materije van čoveka a istovremeno na osnovu svoje filozofije uzima apsolutno `ja`.[2] Pedagoški pogledi Fihte govori o dužnosti ličnog primera kao o naročito značajnoj temi za određivanje načina vaspitnog delovanja unutar ljudske zajednice. O njoj govori u svojim Predavanjima, opisujući lik naučnika kao učitelja i vaspitača ljudskog roda. Smatrao je da učitelj davanjem ličnog primera, neposredno delujući na ljude oko sebe, ljudske vrline i ideale čini realnim i mogućim.[3] Fihteov naučnik-vaspitač se ne obraća individui, detetu, već društvu u celini. Budući da je za njega društvo, tj. ljudska zajednica, pre svega ,,međusobni odnos umnih bića‘’ i imajući u vidu da čovek poseduje nagon, prema kome teži ,,da izvan sebe nađe slobodna umna bića i da sa njima stupi u zajednicu‘’, to cilj čoveka u društvu postaje da i drugoga učini savršenijim, ne bi li tako svi u društvu putem ,,međusobnog ujedinjavanja putem usavršavanja‘’ postali međusobno jedinstveniji.[3] On zahteva formiranje celog čoveka koje je podrazumevalo formiranje karaktera i volje, odgajanje duha samodelatnosti i samostalnosti i negovanje ideje o univerzalnosti ljudske ličnosti uz istovremeno služenje zajednici. Po njegovom mišljenju staleške razlike i polovično i jednostrano obrazovanje koje se stiče u velikom društvu predstavlja jednu od glavnih prepreka koja onemogućava ostvarenje univerzalnog ljudskog vaspitanja koje ne pogađaju samo pojedinca, već ugrožavaju ceo ljudski rod u njegovoj težnji ka konačnom cilju. Zbog toga, pod uticajem švajcarskog pedagoga Pestalocija, on počinje da zastupa stanovište da je kroz reformu vaspitanja i obrazovanja, moguće, ne samo narode, već i celo čovečanstvo spasiti bede i prevladati stalešku podeljenost među ljudima. Dostizanje univerzalnog obrazovanja smatrao pouzdanim znakom ljudske zrelosti. Štaviše, on je zrelost ljudske ličnosti izjednačio s pojmom univerzalnog vaspitanja. Prema Fihteovoj teoriji vaspitanja pod zrelošću se podrazumeva dostizanje najšireg obima ljudske slobode i humaniteta ljudske ličnosti. Nasuprot tome, on je u usko specijalizovanom, jednostranom, profesionalnom obrazovanju modernog čoveka prepoznao jedan od uzroka čovekove nezrelosti. Tu nezrelost Fihte je video kao posledicu disharmoničnog razvitka modernog individuuma koji, kako on kaže, s jedne strane pati od `prezrelosti, a s druge strane od nezrelosti.` Toj disharmoničnoj ličnosti modernog doba, Fihte je, poput Šilera i Getea, pokušao da suprotstavi svoju estetiziranu sliku individue u kojoj je `muževna snaga ublažena ljubaznošću`. Da bi, u svom formiranju dostigao najviši stepen zrelosti, čovek, po Fihteu, treba kroz proces vaspitanja da savlada sve ono što je u njegovoj ličnosti nasilno i što `treba da nestane kad razvoj ličnosti bude dovršen i kad se njen duhovni oblik zaokruži u sebi`. Fihteova teorija univerzalnog vaspitanja, ne podrazumeva samo oslobađanje pojedinca od onog partikularnog, već i otklanjanje iz njegovog odgoja svega onog što bi takvog čoveka moglo zbog karaktera njegovog univerzalnog vaspitanja dovesti i istrgnuti iz zajednice i izručiti ga, kako on kaže, `hladnom kosmopilitizmu`. U Fihteovoj koncepciji vaspitanja pojmovi kosmopolitizma, kao jedna vrsta epohalnog svetsko-građanskog štimunga, i patriotizma, kao ljubav prema domovini, nalaze se u bliskoj vezi i nisu suprotstavljeni. Zastupao je stav da je narodnost najvažniji deo čovekovog bića i nastojao je da vaspita valjanog člana naroda a time i valjanog čoveka. Verovatno je moralno propadanje nemačkog naroda (po Fihteu) uticalo da se opredeli za čisto narodno vaspitanje koje bi obnovilo duh nemačkog naroda i preporodilo nemačkog čoveka.[1] Fihte je smatrao da se o vaspitanju dece, muške i ženske, treba brinuti država, čija bi uloga bila osnivanje `narodnih škola` koje bi se izdržavale radov vaspitanika. U tim školama vaspitavali bi se savršeni građani koji bi to bili tek kad usvoje religijsko učenje.[2] Dela „Osnova celokupnog učenja u nastavi“ „Uvod u učenje o nauci“ „Sistem učenja o moralu“ „Sastav skromne nauke“ „Aforizmi o vaspitavanju“ „Govor nemačkom narodu“ „Pokušaj kritike sveg otkrivenja“ „Osnova prirodnog prava prema principima teorije nauke“ „Sistem teorije morala prema principima teorije nauke“ „Određenje čoveka“ „Zatvorena trgovačka država“

MIODRAG ŠUVAKOVIĆ 3E ESTETIKA EPISTEMOLOGIJA ETIKA SPEKULATIVNIH I DE RE MEDIJA - istraživanja iz savremene estetičke teorije umetnosti i medija Izdavač - Fakultet za medije i komunikacije, Beograd Godina - 2020 644 strana 22 cm Edicija - Biblioteka Philoxenia ISBN - 978-86-81042-78-6 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: 1. GOVOR U PRVOM LICU: Z-AB (NUŽNI E/E/E REVIZIONIZAM) 2. PRISTUPI: NA RUBU 3. ŠTA SE DESILO SA ESTETIKOM U POSLEDNJIH STO GODINA? KONTRADIKCIJE I ANTAGONIZMI - IZABRANI DETALJI TEORIJSKIH RATOVA Nelinearnost - rezovi rubova: estetički Blitzkrieg - teorijska kadriranja poput filmske montaže Estetička tradicija i njeni diskontinuiteti: logika krize ilozofija umetnosti i izvor umetničkog dela: od metafizičkog do žargona Uporedne estetičke paradigme, estetika posle Drugog svetskog rata Estetika na kraju i neposredno posle Hladnog rata Od epistemološkog preloma preko `teorijskih obrta` do estetičkih rojeva 4. DIAGRAM AESTHESIS Paul Kle: dijagram Džordž Maćijunas: dijagram poslovne politike fluksusa Harun Faroki: dijagram politizacije slike bandu Piter Ajzenman, Bernar Čumi, Frenk O. Geri: dijagramske linije procesuiranja Tomas Hiršhorn: ljubav umetnosti i filozofije Diagram Aesthesis: umačenje dijagramskog znanja 5. MATERIJALISTIČKA TEORIJA AVANGARDE I NEOAVANGARDE Kritične podudarnosti i razlike između avangardi i neoavangardi Materijalistička teorija avangarde i neoavangarde 6. TAKTIČKI MEHANIČKI I ANALOGNI MEDIJI: ANTIMEDIJI, NEMEDIJI ILI DINAMIKA NOVIH MEDIJA Novi mediji: tehne, epistema i afekt Koncepti novomedijske umetnosti Rubni odnosi novih tehnologija, novih medija i mašinske umetnosti Spekulativna interpretacija! Kognitivna interpretacija! Interpretacije antagonizama! 7. PRIVREMENE ONTOLOGIJE FOTOGRAFIJE Fenomenologija duha/fotografije Dispozitivi fotografije: fotografija kao novi medij Pet ontologija: fotografija i fotografije Prva ontologija: Andre Bazen - Šta je fotografija? Druga ontologija: Valter Benjamin - optičko-nesvesno Treća ontologija: konceptualna fotografijam Četvrta ontologija: memorijski tekst Peta ontologija: digitalna fotografija 8. SPEKULATIVNI MEDIJ: ASAMBLAŽNI NOVI (DIGITALNI) MEDIJI Introspekcija Digitalni proleteri Rogobatni i složeni teorijski pojmovi Medijska arheologija i forenzika Polazne tvrdnje o novom (digitalnom) mediju Rubna digresija: digitalna vrtoglavica i posed virusa 9. DE RE MEDIJI: POLITIKA MEDIJA I POSTMEDIJA PREMA STVARNOM SVETU KAO TAKTIČKOM ASAMBLAŽNOM DISPOZITIVU De Dicto i De Re De Re mediji (Object oriented World/Mind - estetski režimi) 12. Rojevi Od slike sveta do događaja sveta - obračun Digresije i primerion Opredmećena komunikacija 10. SIVE ZONE Percepcija - vidljivost - i - teorijski konstrukt `nevidljivog` i `neprozirnog` 11. SPINOZA: NA RUBU (TAKTIČKI ZAKLJUČAK - DO POSLEDNJEG DAHA) Spinoza: on i ja: ekstenzije autokritike ETIKA ili Etika medija: taktički i strateški sudovi Spisak imena Biografija autora `Knjigom 3E se identifikuju antagonizmi estetike, epistemologije i etike u polju eksperimentalnih i istraživačkih medijskih i umetničkih praksi. Mapiraju se sive zone u kojima javna sfera istovremeno nastaje i nestaje između ekranskih sablasti bića i nebića. Autor se bez predrasuda dijagramski kreće između Spinozine Etike i Nam Džun Pajkovih elektronskih instalacija, između digitalnih i ekoloških impakta, između nekropolitike virusa i biopolitike savremenih autokratskih režima, između prozirnosti i neprozirnosti jezičkih produkcija i razmena. De Re mediji nas, nasuprot spekulativnim medijima, suočavaju sa antagonizmima stvarnog života u polju biologije, ekologije, klase, ekonomije, političkih borbi i, svakako, savremene umetnosti. Knjiga je pisana tokom globalne pandemije korona virusa kao analitička, na mahove ispovedna, teoretizacija. Reč je o pisanju do poslednjeg daha.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Abram Deborin - Uvod u filozofiju dijalektičkog materijalizma Autor se bavi sl. filozofima: Frensis Bekon, Tomas Hobs, Džon Lok, Džordž Berkli, David Hjum… Sa predgovorom G. V. Plehanova ; [s ruskog prevela Ljubinka Krešić]. Pogovor Andrija Krešić Abram Mojsejevič Deborin (Ioffe) (ruski: Abrám Moiséevič Debórin (Ióffe); 16. lipnja [O.S. 4. lipnja] 1881., Upyna, Kovanjska gubernija - 8. ožujka 1963., Moskva) bio je sovjetski marksistički filozof i akademik Akademije znanosti Sovjetski Savez (1929). Deborin je oscilirao između boljševičke i menjševičke frakcije Ruske socijaldemokratske radničke stranke, prije nego što se skrasio s boljševicima i uživao u dugoj karijeri filozofa u Sovjetskom Savezu. Iako je njegova karijera patila pod Staljinom, doživio je ponovno objavljivanje svojih djela kad je Sovjetski Savez vodio Nikita Hruščov. Prije ruske revolucije Ušavši u revolucionarni pokret krajem 1890-ih, Deborin se 1903. pridružio boljševičkoj frakciji Ruske socijaldemokratske radničke stranke. Do 1907., međutim, prešao je u frakciju menjševika i postao poznat kao jedan od učenika Georgija Plehanova, obojica u politici i filozofije. Godine 1908. Deborin je diplomirao na Odsjeku za filozofiju na Sveučilištu u Bernu (L. I. Axelrod tamo je doktorirala 1900.). Uskoro je počeo objavljivati velike knjige i članke o filozofiji iz marksističke perspektive. Zatim je napisao `Filosofiia Makha` (Mahistička filozofija), objavljenu u Golos sotst`aldemokrata, u travnju 1908. Ovdje je boljševizam okarakterizirao kao političku manifestaciju `subjektivizma` i `volontarizma` svojstvenog mačizmu, te da su njihovi `taktičari i praktični ljudi` bili su nesvjesni mahisti i idealisti.[1]: 34  Lenjin je bio jedan od praktičnih ljudi koji su se unatoč svom odbijanju `mačizma` pridržavali primirja unutar boljševičke frakcije prema kojem su se složili da neće politizirati takva filozofska pitanja. Nakon ruske revolucije Ubrzo nakon Listopadske revolucije 1917. Deborin je napustio menjševike i počeo predavati na Sveruskom komunističkom sveučilištu, Institutu crvenih profesora i Institutu za filozofiju. Ubrzo je preuzeo uredničke dužnosti u časopisu Pod zastavom marksizma, koji je vodio od 1926. do 1931. godine.[2] Deborin se pridružio Komunističkoj partiji 1928. Nakon Oktobarske revolucije 1917. sovjetska se filozofija našla podijeljena između dvije frakcije: `dijalektičara`, na čelu s Deborinom, i `mehanista`, čija je vodeća figura bila filozofkinja Lyubov Axelrod (tadašnja istaknuti boljševički vođa Nikolaj Buharin bio je viđen kao saveznik `mehanista`, iako se nije u potpunosti slagao s njima). Pod Staljinom Kažnjen je zbog `menjševizirajućeg idealizma`. [3] Godine 1931. Josif Staljin odlučio je pitanje rasprave između dijalektičara i mehaničara objavljivanjem dekreta koji je identificirao dijalektički materijalizam kao dio koji se odnosi isključivo na marksizam-lenjinizam. Zatim ju je kodificirao u Dijalektičkom i povijesnom materijalizmu (1938.) nabrajajući `zakone dijalektike`, koji su temelji pojedinih disciplina, a posebno znanosti o povijesti, i koji jamči njihovu sukladnost s `proleterskom koncepcijom svijeta `. Tako je diamat nametnut većini komunističkih stranaka povezanih s Trećom internacionalom. Diamat je postao službena filozofija Sovjetskog Saveza i kao takav ostao do njegova raspada. Kada se Staljin odlučio za dijalektički materijalizam, Deborin je pokazao podršku Staljinovom stajalištu. Nekoliko godina nakon toga Deborin se držao povučeno, a većina njegovih spisa bila je zataškavana. Međutim, živio je dovoljno dugo da vidi sva svoja djela ponovno objavljena u Sovjetskom Savezu tijekom `otopljavanja` pod Nikitom Hruščovom.

ĐORĐO AGAMBEN OTVORENO - čovjek i životinja Prevod - Mario Kopić Izdavač - Gradac, Beograd Godina - 2014 82 strana 23 cm Edicija - Alef ISBN - 978-86-83507-98-6 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: 1. U obliku zvijeri 2. Bezglavi 3. Snob 4. Mysterium disiunctionis 5. Fiziologija blaženih 6. Cognitio experimentalis 7. Taksonomije 8. Bez ranga 9. Antropološka mašina 10. Umwelt 11. Krpelj 12. Oskudijevati svijetom 13. Otvoreno 14. Duboka dosada 15. Svijet i zemlja 16. Poživotinjenje 17. Antropogeneza 18. Između 19. Desœuvrement (Razdjelovljenje) 20. Van bivstvovanja `Italijanski filozof Đorđo Agamben, konte od Salaparute, rođen je u Rimu 1942. godine. Studirao je pravne nauke i diplomirao na temu „Simon Vej i pojam ličnosti“. Presudan poticaj za filozofiju dobiva preko seminara na otvorenom s Martinom Hajdegerom u Provansi 1966. i 1968. godine. Drugi učitelj, možda još značajniji, bio je Valter Benjamin. Agamben je bio urednik izdanja njegovih djela na italijanskom. Svjetsku slavu stiče 1995. knjigom Homosacer, što je i uvodno djelo u nedovršeni istoimeni ciklus, od kojeg je danas objavljeno sedam knjiga (Homosacer, Vanredno stanje, Carstvo i slava, Sakrament jezika, Opus Dei, Ono što ostaje od Aušvica, Najviše siromaštvo). Hiljadugodišnja historija politike za Agambena je kontinuum po tome što od samog početka isključuje neke živote koji su za nju konstitutivni. Ključna slika homosacera jeste osuđenik u rimskom koji je postao sacer, svet, izlučen, izvan zakona, prognan iz polisa, bez svih prava, lišen svakog identiteta, kako religioznog tako i civilnog. Bilo ko mogao je tog čovjeka nekažnjeno usmrtiti, pa ipak to ubistvo nije moglo imati vrijednost žrtvovanja. Homosacer koji čuva sjećanje na izvorno isključenje, preko koje se politička dimenzija na početku uspostavila, za Agambena je potencijalno svako od nas. Moderne politika je zapravo anti-politika, krvava mistifikacija novog planetarnog poretka. U temelju polisa od početka se skriva mračna tajna: zajednica ne počiva ni na kakvoj etici ili ugovoru, nego na brutalnoj gesti suverene moći. Paradigma današnjeg svijeta nije grad, koji bi počivao na zakonu i raspravi, nego koncentracijski logor, nije Atina Aušvic: država koja počiva na ukidanju zakona, na `,,vanrednom stanju``. Logori nisu prestali sa Drugim svjetskim ratom, nego se njihova temeljna logika čuva i postaje sve savršenijom. Naša temeljno ljudsko stanje ostvaruje se u sudbinama izbjeglica, prognanika, staraca, bolesnika od AIDS-a, žrtava birokratskog zdravstvenog sistema, rata protiv terorizma itd. Moć se sprovodi na golom životu, koji je reduciran na trpeću tišinu lišenu glasa. U svim tim sudbinama ne vidi se samo da smo iz subjekta u novom vijeku postali objekti biopolitike, nego se pokazuje da je sama bio-politika (i to ne samo kao državno-tehnološko preoblikovanje života, politizacija golog života, nego kao thanato-politika, oblikovanje smrti) za politiku konstitutivna od samog početka, premda se zaoštrila tek u modernitetu. U knjizi Otvoreno. Čovjek i životinja (2002) Agamben se vraća klasičnom toposu zapadnjačke metafizike, odnosu između čovjeka i životinje. U kritičkom dijalogu s brojnim naučnicima i filozofima, posebno s Heidegerom, definira protok granice u čovjeku samom. Svijet se čovjeku otvara tek kada suspendira svoju animalnost. Ali ujedno čovjek zajedno sa svojom animalnošću isključuje i svoj život u područje vanrednog stanja. Odnos između čovjeka i životinje, između bios i zoe, postaje tako ishodište i podloga za možebitnu afirmativnu, dakle pozitivnu teoriju političke emancipacije, odnosno nadolazeće politike, u kojoj se ukrštaju brojni ključni aspekti Agambenove filozofske misli. (Mario Kopić)` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Giorgio Agamben L`aperto : lʼuomo e lʼ animale The Open Man and Animal