Vilijam Džejms Djurant Priča o filosofiji I - životi i mišljenja velikih filozofa SADRŽAJ Dr Miloš Đurić Pre dela Uvod: O koristi od filosofije Prva glava PLATON I Otadžbina Platonova II Sokrat III Platonov razvitak IV Etički problem V Politički problem VI Psihološki problem VII Psihološko rešenje VIII Političko rešenje IX Etičko rešenje X Кritika Druga glava ARISTOTELO I GRČКA NAUКA I Istoriska pozadina II Delo Aristotelovo III Zasnivanje logike IV Organizacija nauke 1 Grčka nauka pre Aristotela 2 Aristotelo kao prirodnjak 3 Zasnivanje biologije V Metafizika i priroda božja VI Psihologija i priroda umetnosti VII Etika i priroda sreće VIII Filosofija države 1 Кomunizam i konservatizam 2 Brak i vaspitanje 3 Demokratija i aristokratija PRIČA O FILOSOFIJI IX Кritika X Poslednje godine života i smrt Treća glava FRANJA BEКON I Od Aristotela do Renesansa II Politička karijera Franje Bekona III Ogledi IV Velika rekonstrukcija 1 Napredovanje učenosti 2 Novi organon 3 Utopija nauke V Кritika VI Završna reč Četvrta glava SPINOZA I Istoriski i biografski podaci 1 Odiseja Jevreja 2 Spinozino vaspitanje 3 Ekskomunikacija 4 Povučenost i smrt II Teološko-politička rasprava III Poboljšanje razuma IV Etika 1 Priroda i bog 2 Materija i duh 3 Inteligencija i moralnost 4 Religija i besmrtnost V Politička rasprava VI Uticaj Spinozin Peta glava VOLTER I FRANCUSКA PROSVEĆENOST I Pariz: Edip II London: Pisma o Englezima III Sire: Romani IV Potsdam i Fridrih V Les Délices: Ogled o naravima VI Ferne: Кandid VII Enciklopedija i filosofiski rečnik VIII Ecrasez l’infâme IX Volter i Ruso X Smirivanje Šesta glava IMANUEL КANT I NEMAČКI IDEALIZAM I Putevi ka Кantu 1 Od Voltera do Кanta 2 Od Loka do Кanta 3 Od Rusoa do Кanta II Sam Кant III Кritika čistoga uma 1 Transcendentalna estetika 2 Transcendentalna analitika 3 Transcendentalna dijalektika IV Кritika praktičnoga uma V O religiji i umu VI O politici i večnom miru VII Кritika i priznanje VIII Beleška o Heglu Napomene Slike

BANTAM BOOKS 1959 Brak i moral je knjiga filozofa Bertranda Rasela iz 1929. godine, u kojoj autor dovodi u pitanje viktorijanske predstave o moralu u vezi sa seksom i brakom. Rasel tvrdi da su zakoni i ideje o seksu njegovog vremena bili potpuri iz različitih izvora i da više nisu važili. Teme se kreću od kritika društvenih normi, teorija o njihovom poreklu i tendencijama, evolucione psihologije i instinktivne vezanosti za decu (ili nedostatka iste), između ostalog. Naime, knjiga je utvrdila da je silovanje u braku uobičajeno, navodeći: „Brak je za ženu najčešći način života, a ukupna količina neželjenog seksa koju žene trpe verovatno je veća u braku nego u prostituciji.“[1]. Rasel se takođe zalaže za povećanu dostupnost kontrole rađanja, dekriminalizaciju homoseksualnosti, poboljšano seksualno obrazovanje, lakši pristup razvodu i veću slobodu žena da ostvare sopstvene interese i karijeru. odlično očuvana LOK.4

Izdavač: Filip Višnjić, Beograd Biblioteka Stremljenja Prevod: Božidar Sekulć Pogovor: Vojislav Koštunica Povez: tvrd sa omotom Broj strana: 302 Parčence selotejpa na omotnici. Pečatirana, podvlačenja samo u Uvodu, sve ostalo čisto i lepo očuvano. Prateći postepenu evoluciju revolucija, Arent predviđa promenu odnosa između rata i revolucije i ključnu ulogu koju će takvi zapaljivi pokreti igrati u budućnosti međunarodnih odnosa. Ona se osvrće na principe koji leže u osnovi svih revolucija, počevši od prvih velikih primera u Americi i Francuskoj, i pokazujući kako su se od tada razvile i teorija i praksa revolucije. Konačno, ona predviđa promenu odnosa između rata i revolucije i ključne promene u međunarodnim odnosima, pri čemu će revolucija postati ključna taktika. S A D R Ž A J: Uvod: Rat i revolucija 1. Istorijska pozadina 2. Socijalno pitanje 3. *Traženje sreće* 4. Osnivanje: Constitutio Libertatis 5. Novus Ordo Saeclorum 6. Tradicija i duh revolucije Pogovor (Vojislav Koštunica): Hana Arent ili revolucija kao sloboda (K-140)

Izdavač: Službeni glasnik, Beograd Biblioteka Književne nauke, umetnost i kultura Kolekcija Glasnik Priredila: Meri Makarti Prevod: Adriana Zaharijević, Aleksandra Bajazetov Pogovor: Daša Duhaček Povez: broširan Broj strana: 605 Veoma dobro očuvana. Hana Arent (1906–1975) bila je jedan od najsjajnijih i najoriginalnijih političkih mislilaca XX veka, neuporedivi istraživač pojave totalitarizma, nasilja i zla u našem vremenu. Bez nje je nezamisliva savremena politička filozofija. Tokom celog svog života plodan esejista i filozof, filozofiju je studirala u Hajdelbergu kod Karla Jaspersa. Potom je morala da beži pred nacističkim progonom. Niz godina je predavala političku filozofiju u Njujorku i Čikagu. Ovo delo prvi put je objavljeno 1978. godine i zapravo je njeno poslednje delo, prebogato u svojoj izazovnoj analizi čovekove mentalne aktivnosti sagledanoj u dimenzijama mišljenja, volje i suđenja. S A D R Ž A J: MIŠLJENJE Uvod I. Pojava 1. Fenomenalna priroda sveta 2. (Istinsko) biće i (puka) pojava: teorija o dva sveta 3. Preokretanje metafizičke hijerarhije: vrednost površine 4. Telo i duša; duša i duh 5. Pojava i privid. 6. Misleće ja i sopstvo: Kant 7. Stvarnost i misleće ja: kartezijanska sumnja i sensus communis 8. Nauka i zdrav razum; Kantovo podvajanje razuma i uma; istina i smisao II. Delatnosti duha u svetu pojava 9. Nevidljivost i povlačenje 10. Unutarnji rat mišljenja i zdravog razuma 11. Mišljenje i delanje: posmatrač 12. Jezik i metafora 13. Metafora i neizrecivo III. Šta nas navodi da mislimo? 14. Pretfilozofske pretpostavke grčke filozofije 15. Platonov odgovor i njegovi odjeci 16. Rimski odgovor 17. Sokratov odgovor 18. Dvoje-u-jednom IV. Gde smo kad mislimo? 19. „Tantôt je pense et tantôt je suis` (Valeri): nigde 20. Jaz izmedu prošlosti i budućnosti: nunc stans 21. Postskiptum HTENJE Uvod I. Filozofi i volja 1. Vreme i delatnosti duha 2. Volja i moderno doba 3. Glavni prigovori volji u filozofiji posle srednjeg veka 4. Problem novog 5. Sudar mišljenja i htenja: tonalitet delatnosti duha 6. Hegelovo rešenje: filozofija istorije II. Quaestio mihi factus sum. Otkrivanje unutrašnjeg čoveka 7. Moć izbora: proairesis, preteča volje 8. Apostol Pavle i nemoć volje 9. Epiktet i svemoć volje 10. Avgustin, prvi filozof volje III. Volja i razum 11. Toma Akvinski i primat razuma 12. Duns Skot i primat volje IV. Zaključak 13. Nemački idealizam i „duga pojmova` 14. Ničeovo odbacivanje volje 15. Hajdegerova volja za ne-htenjem 16. Ponor slobode i novus ordo saeclorum (K-144)

Prvi deo: Jezik Drugi deo: Mitsko mišljenje Izdavači: Dnevnik, Novi Sad / Književna zajednica Novog Sada Biblioteka Theoria Predgovor: Svetlana Knjazev-Adamović Prevod: Olga Kostrešević Povez: broširan Broj strana: 246 + 248 Odlično očuvane. S A D R Ž A J (I deo): Predgovor, Svetlana Knjazev-Adamović FILOZOFIJA SIMBOLIČKIH OBLIKA: JEZIK PREDGOVOR UVOD I POSTAVLJANJE PROBLEMA I. Pojam simboličkog oblika i sistem simboličkih oblika II. Opšta funkcija znaka. - Problem značenja III. Problem `reprezentacije` i izgradnja svesti IV. Idealno značenje znaka. - Prevazilaženje teorije odraza O FENOMENOLOGIJI JEZIČKOG OBLIKA Glava I: PROBLEM JEZIKA U ISTORIJI FILOZOFIJE I. Problem jezika u istoriji filozofskog idealizma II. Postavljanje problema jezika u empirističkim sistemima (Bekon, Hobs, Lok, Berkli) III. Filozofija francuskog prosvetiteljstva (Kondijak, Mopertijus, Didro) IV. Jezik kao izraz afekta. - Problem `porekla jezika` (Đanbatista Viko, Haman, Herder, romantizam) V. Vilhelm fon Humbolt VI. August Šlajher: nauka o jeziku i `nauka o prirodi` VII. Utemeljenje moderne nauke o jeziku i problem `fonetskih zakona` Glava 2: JEZIK U FAZI ČULNOG IZRAZA I. Jezik kao izražajni pokret. - Jezik izražajnih pokreta i glasovni jezik II. Mimičko, analoško i simboličko izražavanje Glava 3: JEZIK U FAZI OPAŽAJNOG IZRAZA I. Izraz prostora i prostornih odnosa II. Predstava o vremenu III. Jezički razvoj pojma broja IV. Jezik i oblast `unutrašnjeg opažanja`. Faze pojma ja 1. Pomaljanje subjektivnosti u jezičkom izrazu 2. Izraz ličnosti i vlasništvo 3. Nominalni i verbalni tip jezičkog izraza Glava 4: JEZIK KAO IZRAZ POJMOVNOG MIŠLJENJA JEZIČKO OBRAZOVANJE POJMOVA I VRSTA I. Kvalificirajuće obrazovanje pojmova II. Osnovni pravci jezičkog obrazovanja vrsta Glava 5: JEZIK I IZRAZ OBLIKA ČISTIH ODNOSA. SFERA SUDA I RELACIONI POJMOVI S A D R Ž A J (II deo): PREDGOVOR. Uvod PROBLEM `FILOZOFIJE MITOLOGIJE` Prvi odeljak: MIT KAO OBLIK MIŠLJENJA Glava I. KARAKTER I OSNOVNI PRAVAC MITSKE SVESTI O PREDMETU Glava II. POJEDINAČNE KATEGORIJE MITSKOG MIŠLJENJA Drugi odeljak: MIT KAO OBLIK OPAŽANJA SKLOP I PODELA PROSTORNO-VREMENSKOG SVETA U MITSKOJ SVESTI Glava I. OSNOVNA SUPROTNOST Glava II. OSNOVNE CRTE UČENJA O OBLICIMA MITA. PROSTOR, VREME I BROJ 1. Raščlanjavanje prostora u mitskoj svesti 2. Prostor i svetlost. - Problem `orijentacije` 3. Mitski pojam vremena 4. Uobličavanje vremena u mitskoj i religioznoj svesti 5. Mitski broj i sistem `svetih brojeva` Treći odeljak: MIT KAO OBLIK ŽIVOTA OTKRIĆE I ODREĐENJE SUBJEKTIVNE STVARNOSTI U MITSKOJ SVESTI Glava I. JA I DUŠA Glava II. RAZVOJ SAMOOSEĆANJA IZ MITSKOG OSEĆANJA JEDINSTVA I ŽIVOTA 1. Zajednica sveg života i mitsko formiranje klasa 2. Pojam ličnosti i lični bogovi. Faze mitskog pojma ja Glava III. KULT I ŽRTVA Četvrti odeljak: DIJALEKTIKA MITSKE SVESTI (K-71)

Tvrd povez sa omotom, vrlo dobro očuvana, 302 strane, izdanje Filip Višnjić Beograd 1991 Johana Hana Arent rođena je 14. oktobra 1906. godine u Hanoveru uporodici imućnih Jevreja poreklom iz Kenigsberga (današnjegKalinjingrada) u istočnoj Pruskoj. U tom istom Kenigsbergu o kojem jeImanuel Kant, gotovo ne napuštajući kućni prag, napisao da je `takavgrad pravo mesto za sticanje znanja o ljudima i svetu, čak i bezputovanja`, Hana Arent je provela detinjstvo. Godine 1933., poslestudija u Marburgu, Frajburgu i Hajdelbergu, kod Jaspersa iHajdegera, bila je prinuđena da napusti nacističku Nemačku. Posle bekstva u tadašnju Čehoslovačku, uz pomoć porodice koja je posedovala kuću sa ulaznim vratima na nemačkoj, a zadnjim vratima na čehoslovačkoj teritoriji, Hana Arent kratko boravi u Ženevi, a zatim u Parizu, da bi najzad 1941. godine utočište našla u Njujorku. Tačnodeset godina kasnije u egzilu je napisala Izvore totalitarizma (TheOrigins of Totalitarianism), delo koje joj je donelo ono što će je pratitido kraja života ? svetsku slavu i osporavanje. Slede Ljudska situacija(The Human Condition), Između prošlosti i budućnosti (Between Pastand Future), Ajhman u Jerusalimu (Eichmann in Jerusalem), Orevoluciji (On Revolution), Ljudi u mračnim vremenima (Men in DarkTimes) i O nasilju (On Violence). Umrla je 4. oktobra 1975. godine, utrenutku kada je započela pisanje poslednjeg poglavlja obimne studijeŽivot duha (Life of Mind).

Opis O autoru Dodatne informacije Saznaj više Isak Njutn predstavlja jednu od najvećih ličnosti u istoriji nauke. Njegovo delo Matematički principi prirodne filozofije postavilo je temelje klasične mehanike, a poslužilo je i kao primer za nastanak i razvoj drugih modernih fizičkih teorija. Njutn je bio prvi koji je pokazao da se kretanja tela na Zemlji i kretanja nebeskih tela potčinjavaju istim fizičkim zakonima. Time je postalo jasno da jednostavni matematički zakoni mogu objasniti veliki broj naizgled nepovezanih fizičkih činjenica, pružajući nauci jednostavna objašnjenja za kojim je od davnina tragala. Pored toga, Njutnovo nastojanje na matematičkom opisu fizičkih pojava postavilo je standarde koje savremena fizika i dan-danas sledi. Isak Njutn (engl. Sir Isaac Newton, Linkolnšir, 4. januar 1643 — London, 31. mart 1727) je bio engleski fizičar, matematičar, astronom, alhemičar i filozof prirode, koji je danas za većinu ljudi jedna od najvećih ličnosti u istoriji nauke. Rođen je 4. januara 1643. u Linkolnširu, a preminuo je 31. marta 1727. u Londonu. Njegova studija Matematički principi prirodne filozofije (lat. Philosophiae Naturalis Principia Mathematica), objavljena 1687, koja opisuje univerzalnu gravitaciju i tri zakona kretanja, postavila je temelje klasične (Njutnove) mehanike i poslužila kao primer za nastanak i razvoj drugih modernih fizičkih teorija. Izvodeći iz ovog svog sistema Кeplerove zakone kretanja planeta, on je bio prvi koji je pokazao da se kretanja tela na Zemlji i kretanja nebeskih tela potčinjavaju istim fizičkim zakonima. Ujedinjujuća i deterministička moć njegovih zakona dovela je do revolucije u nauci i do daljeg napretka i uzdizanja heliocentrizma. U mehanici, Njutn je takođe ukazao na jedan novi, veliki, značaj principa održanja impulsa i momenta impulsa. U optici, on je napravio prvi praktični refleksioni (ogledalski) teleskop i otkrio da se propuštanjem bele svetlosti kroz staklenu prizmu ona razlaže u spektar svih boja (u skladu sa tvrđenjem Rodžera Bejkona iz 13. veka). Njutn se snažno zalagao u prilog čestične prirode svetlosti. On je takođe formulisao empirijski zakon hlađenja, proučavao brzinu zvuka i predložio teoriju o poreklu zvezda. U matematici, Njutn deli zasluge sa Gotfridom Lajbnicom za otkriće infinitezimalnog računa. On je takođe izložio i uopštenu binomsku teoremu, razvijajući na taj način tzv. „Njutnov metod“ za aproksimacije nula funkcije i doprinoseći proučavanjima razlaganja funkcija u redove. Francuski matematičar Žozef Luj Lagranž često je izjavljivao da je Njutn najveći genije koji je ikada živeo, dodajući jednom da je on, takođe, i „najsrećniji, jer se sistem sveta ne može otkriti i ustanoviti više nego jednoga puta“. Engleski pesnik Aleksandar Poup, dirnut Njutnovim postignućima, napisao je čuveni epitaf: Priroda i prirodni zakoni u noćnoj tami nalaze skrivenost; Bog reče “Neka bude Njutn” i sve postade svetlost. (Nature and nature's laws lay hid in night; God said "Let Newton be" and all was light.) Težina 0,8 кг Dimenzije 135 × 225 × 3 cm Godina izdanja 2019 Pismo latinica Povez tvrd Broj stranica 484 ISBN 978-86-6263-255-5 Dimenzije 135x225 Miloš Babović, ,,Sir Isak Njutn prvi put među Srbima", 28. januar 2012.

Zygmunt Bauman - Mortality, Immortality and Other Life Strategies Polity Press, 1992 224 str. meki povez stanje: vrlo dobro, beleške grafitnom olovkom na desetak strana. An exploration of what is still a taboo subject in modern societies: death and dying. Bauman puts forward a new theory explaining the individual, cultural, and institutional strategies for dealing with human mortality. Table of Contents • 1. Living with Death. Knowledge that cannot be believed. The existential ambivalence of being. Coping with ambivalence: a brief survey of expedients. The mortal roots of culture`s immortality. The game of survival. Yearning for face, fleeing from face. The loneliness of terror • 2. Bidding for Immortality. Immortality, the great de-equalizer. Private roads to immortality. Immortal thoughts, immortal thinkers. The loneliness of immortality. Immortality as shelter. The precarious survival of immortality. Immortality into notoriety • 3. The Selfish Species. The cultural take-over. Death suffered, death defied. Power-assisted universality. Selfish societies. Constructing the nation`s immortality. Survival as group privilege. Immortality dressed as history. Mortality collectivized • 4. Modernity, or Deconstructing Mortality. The Other of emancipation. The stratifying magic. Modern promises, modern fears. Killing death • 5. Postmodernity, or Deconstructing Immortality. Eternity decomposed. Now, wonderful now. Making history in a world without history. Death`s disappearing act. Games and spectacles. Death daily rehearsed. Beneficiaries and victims • Postscript: `To die for...`, or Death and Morality. Nonfiction, Philosophy, 0745610161, Zigmunt Bauman

FILOZOFIJA ZLA - Laš Fr. H. Svensen Nataša Ristivojević-Rajković (prevod) Izdavač: Geopoetika 2006 251 str Naslov originala: Ondskapens filosofi / Lars Fr. H. Svendsen „Gledamo zlo, činimo zlo i izloženi smo zlu. Žan Bodrijar se pita kuda je zlo danas nestalo i odgovara da je ono svuda. To me podseća na Andersenovu bajku ‘Snežna kraljica’, u kojoj se đavolovo ogledalo – koje izobličava na zlo sve što se u njemu ogleda – razbija, a krhotine dospevaju u oči i srca ljudi, tako da oni vide zlo i ružnoću kuda god da pogledaju. Za većinu nas pojam zla nije primarno vezan uz svakodnevnu realnost i naša svakodnevna iskustva, već nam se zlo prenosi putem masovnih medija. Zlo je, tako, istovremeno i odsutno i sveprisutno – odsutno iz našeg konkretnog iskustva, a sveprisutno u medijskoj stvarnosti. “ Ova knjiga nije istorija zla, iako se poziva na istorijske izvore. Zlo je i suviše široka i raznovrsna tema da bi je bilo koje delo moglo u potpunosti obuhvatiti. Zato se autor ograničio na pojedine i najvažnije aspekte zla. Centralno mesto u ovom filozofskom pristupu fenomenu zla pripada čoveku. Cilj ove knjige nije da otkrije koren zla, da nađe izvor iz kog ističu sva zla, već pre svega da opiše neke karakteristike ljudskog delanja, pozitivne i negativne mogućnosti koje se u njemu nalaze. K.S.N. O. 4. POL.2

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Karijatide 1940. godina Viljem Džems - Pragmatizam i eseji o radikalnom empirizmu Duboko uticajna figura u američkoj psihologiji, Vilijam Džejms (1842–1910) je takođe bio istaknuti filozof, koji je koristio teorije pragmatizma Čarlsa S. Pirsa kao osnovu za sopstveno shvatanje te uticajne filozofije. Za Džejmsa, ovo je značilo naglasak na „radikalnom empirizmu“ i konceptu da značenje bilo koje ideje — filozofske, političke, društvene ili druge — ima validnost samo u smislu svojih iskustvenih i praktičnih posledica. Džejms je u ovoj knjizi, jednoj od najvažnijih u američkoj filozofiji, izložio svoje teorije pragmatizma. U izvesnom smislu, on je želeo da testira konkurentske sisteme mišljenja na „tržištu stvarnog iskustva“ kako bi utvrdio njihovu valjanost, tj. da li usvajanje određene filozofske teorije ili načina gledanja na svet pravi razliku u individualnom ponašanju ili u tome kako mi sagledavaju i reaguju na različita iskustva. Na ovim stranicama, Džejms ne samo da snažno argumentuje svoje ideje, već pokreće snažan napad na transcendentalnu i racionalističku tradiciju. Za sve koji su zainteresovani za Vilijama Džejmsa ili istoriju američke filozofske misli, pragmatizam je suštinska referenca koja izaziva razmišljanje. Vilijam Džejms (engl. William James; Njujork, 11. januar 1842 — Čokorua, 26. avgust 1910) je bio pionir američke filozofije i psihologije, i prvi obrazovni radnik koji je ponudio kurs psihologije u Sjedinjenim Državama.[2] Džejms se smatra vodećim misliocem s kraja devetnaestog veka, jednim od najuticajnijih filozofa Sjedinjenih Država i „ocem američke psihologije“.[3][4][5] Zajedno sa Čarlsom Sandersom Pirsom, Džejms je osnovao filozofsku školu poznatu kao pragmatizam, a takođe se navodi i kao jedan od osnivača funkcionalne psihologije. Pregled analize opšte psihologije, objavljen 2002. godine, svrstao je Džejmsa kao 14. najeminentnijeg psihologa 20. veka.[6] Istraživanje objavljeno u časopisu Američki Psiholog 1991. godine rangiralo je Džejmsovu reputaciju na drugo mesto,[7] nakon Vilhelma Vundta, koji se smatra osnivačem eksperimentalne psihologije.[8][9] Džejms je takođe razvio filozofsku perspektivu poznatu kao radikalni empirizam. Džejmsov rad uticao je na filozofe i akademike kao što su Emil Dirkem, Vilijam Edvard Bergart, Edmund Huserl, Bertrand Rasel, Ludvig Vitgenštajn, Hilari Patnam, Ričard Rorti i Merilin Robinson.[10] Džejms je rođen u bogatoj porodici, sin švedborgijskog teologa Henrija Džejmsa starijeg i brat istaknutog romanopisca Henrija Džejmsa i pisca dnevnika Alis Džejms. Džejms se školovao za lekara i predavao anatomiju na Harvardu, ali se nikada nije bavio medicinom. Umesto toga, on se bavio psihologijom, a zatim filozofijom. Džejms je široko pisao o mnogim temama, uključujući epistemologiju, obrazovanje, metafiziku, psihologiju, religiju i mistiku. Među njegovim najuticajnijim knjigama su Principi psihologije, revolucionarni tekst na polju psihologije; Eseji iz radikalnog empirizma, važan tekst u filozofiji; i Varijeteti religioznog iskustva, istraživanje različitih oblika religijskog iskustva, uključujući teorije o lečenju uma.[11] Biografija Rođen je kao najstarije od petero dece. Njegov brat Henri postao je jedan od svetskih romanopisaca, a sestra Alis čuvena je po svojim dnevnicima. Sa 18 godina, studirao je godinu dana umetnost, zatim hemiju, da bi dve godine posle prešao na medicinu i diplomirao 1869. godine. Godine 1885. postao je profesor filozofije. Predavao je fiziologiju, anatomiju, filozofiju i psihologiju na univerzitetu Harvard. Osnivač je pragmatizma, po kojem je osnovni kriterijum spoznaje njegova praktična vrednost. Psihički život posmatrao je kao neprekidan tok misli. Izneo je vlastite poglede o pamćenju i osećajima. Jedan je od utemeljitelja američke naučne psihologije. Njegova `Hačela psihologije` smatraju se još uvek najboljim udžbenikom, a osim te knjige najpoznatiji je po svojoj teoriji emocija. Glavna dela The Principles of Psychology, 2 vols. (1890), Dover Publications 1950, vol. 1: ISBN 0-486-20381-6, vol. 2: ISBN 0-486-20382-4 Psychology (Briefer Course) (1892), University of Notre Dame Press 1985: ISBN 0-268-01557-0, Dover Publications 2001: ISBN 0-486-41604-6 Is Life Worth Living? (1895), the seminal lecture delivered at Harvard on April 15, 1895 The Will to Believe, and Other Essays in Popular Philosophy (1897) Human Immortality: Two Supposed Objections to the Doctrine (the Ingersoll Lecture, 1897) The Will to Believe, Human Immortality (1956) Dover Publications, ISBN 0-486-20291-7 Talks to Teachers on Psychology: and to Students on Some of Life`s Ideals (1899), Dover Publications 2001: ISBN 0-486-41964-9, IndyPublish.com 2005: ISBN 1-4219-5806-6 The Varieties of Religious Experience: A Study in Human Nature (1902), ISBN 0-14-039034-0 Pragmatism: A New Name for Some Old Ways of Thinking (1907), Hackett Publishing 1981: ISBN 0-915145-05-7, Dover 1995: ISBN 0-486-28270-8 A Pluralistic Universe (1909), Hibbert Lectures, University of Nebraska Press 1996: ISBN 0-8032-7591-9 The Meaning of Truth: A Sequel to `Pragmatism` (1909), Prometheus Books, 1997: ISBN 1-57392-138-6 Some Problems of Philosophy: A Beginning of an Introduction to Philosophy (1911), University of Nebraska Press 1996: ISBN 0-8032-7587-0 Memories and Studies (1911), Reprint Services Corp: 1992: ISBN 0-7812-3481-6 Essays in Radical Empiricism (1912), Dover Publications 2003, ISBN 0-486-43094-4 critical edition, Frederick Burkhardt and Fredson Bowers, editors. Harvard University Press 1976: ISBN 0-674-26717-6 (includes commentary, notes, enumerated emendations, appendices with English translation of `La Notion de Conscience`) Letters of William James, 2 vols. (1920) Collected Essays and Reviews (1920) Ralph Barton Perry, The Thought and Character of William James, 2 vols. (1935), Vanderbilt University Press 1996 reprint: ISBN 0-8265-1279-8 (contains some 500 letters by William James not found in the earlier edition of the Letters of William James) William James on Psychical Research (1960) The Correspondence of William James, 12 vols. (1992–2004) University of Virginia Press, ISBN 0-8139-2318-2 `The Dilemma of Determinism` William James on Habit, Will, Truth, and the Meaning of Life, James Sloan Allen, ed. Frederic C. Beil, Publisher, ISBN 978-1-929490-45-5 Колекције William James: Writings 1878–1899 (1992). Library of America, 1212 p., ISBN 978-0-940450-72-1 Psychology: Briefer Course (rev. and condensed Principles of Psychology), The Will to Believe and Other Essays in Popular Philosophy, Talks to Teachers and Students, Essays (nine others) William James: Writings 1902–1910 (1987). Library of America, 1379 p., ISBN 978-0-940450-38-7 The Varieties of Religious Experience, Pragmatism, A Pluralistic Universe, The Meaning of Truth, Some Problems of Philosophy, Essays The Writings of William James: A Comprehensive Edition (1978). University of Chicago Press, 912 pp., ISBN 0-226-39188-4 Pragmatism, Essays in Radical Empiricism, and A Pluralistic Universe complete; plus selections from other works In 1975, Harvard University Press began publication of a standard edition of The Works of William James.

PJER ADO UNUTRAŠNJA TVRĐAVA - uvod u delo Samom sebi Marka Aurelija Prevod - Olja Petronić Izdavač - Fedon, Beograd Godina - 2016 478 strana 24 cm Edicija - Daimon ISBN - 978-86-86525-77-2 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Predgovor 1. Car-filozof 2. Prva zapažanja o delu Samom sebi 3. Samom sebi kao duhovna vežba 4. Rob-filozof i car-filozof. Epiktet i delo Samom sebi 5. Epiktetov stoicizam 6. Stoicizam dela Samom sebi - Unutrašnja tvrđava ili disciplina prosuđivanja 7. Stoicizam dela Samom sebi - Disciplina želje ili amor fati 8. Stoicizam dela Samom sebi - Disciplina delanja ili delanje u službi ljudi 9. Stoicizam dela Samom sebi - Vrline i radost 10. Marko Aurelije u svom delu Samom sebi Zaključak Bibliografija Indeks citata iz dela Penses Indeks citata iz Epiktetovog dela Entretiens Indeks vlastitih imena Analitički indeks `Uvod u delo Samom sebi, dnevnik rimskog cara i predstavnika stoičke filozofije, Marka Aurelija. Pjer Ado je bio francuski filozof i istoričar filozofije. Filozofiji je davao mnogo dublji i širi smisao nego što se to radi danas na univerzitetima. Filozofiji ji je vratio izvorno značenje i predstavljao je kao svojevrstan način života i ljubav prema mudrosti.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Pierre Hadot The Inner Citadel The Meditations of Marcus Aurelius Antonin Pije Aristotel Ariston Aulo Gelije Sveti Avgustin Julije Cezar Ciceron Tomas de Kvinsi Demokrit Fronton Hadrijan Heraklit Hrisip Junije Rustik Dion Kasije Fridrih Niče Ruf Musonije Paskal Platon Plotin Plutarh Ernst Renan Seneka Sekst Empirik Sokrat

Autor - osoba Vejl, Simon, 1909-1943 Naslov Težina i blagorodnost / Simon Vejl ; prevod sa francuskog Nina Živančević Jedinstveni naslov ǂLa ǂpesanteur et la grâce. srpski jezik Vrsta građe knjiga URL medijskog objekta odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 2007 Izdanje 1. izd. Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Adresa, 2007 (Novi Sad : MBM plas) Fizički opis 210 str. ; 17 cm Drugi autori - osoba Živančević, Nina Zbirka ǂBiblioteka ǂAdresa ; 4 (broš.) Napomene Prevod dela: La pesanteur et la grâce / Simone Weil Str. 203-208: Težina i blagorodnost Simon Vejl / Nina Živančević Na koricama beleška o autoru. Predmetne odrednice Vejl, Simon, 1909-1943 Simon Vejl / Vej (1909–1943), filozof, teozof, pacifista, mistik, levičar, rođena u Parizu u ateističkoj jevrejskoj porodici. Počela da piše dvadesetih godina prošlog veka: pohađala je Ekol normal superijer, kao i predavanja filozofa Alana. Održavala je veze sa radničkim i pacifističkim pokretima. Vejlova je definisala slobodu kao međuigru između misli i akcije i potpunog odsustva delovanja. Učestvovala je 1936. u Španskom građanskom ratu. Vratila se 1937. u Francusku. Predavala filozofiju i starogrčki. U Benediktinskom manastiru upoznala se sa hrišćanstvom. Od 1938. do 1940. proučava engleske metafizičke pesnike i piše eseje: Ilijada, pesma o moći i Razmišljanja o poreklu hitlerizma. Vodi dnevnik. Sa porodicom 1940. napušta Pariz i odlazi u Marsej, sarađuje sa Pokretom otpora. Čita Bhagavad gitu, gnostike i istoriju religije. Beži 1942. za Kazablanku, potom za Njujork. U Englesku stiže 1942. Odtad pa do 1943, ostvarila je neke od najznačajnijih spisa: Potreba za korenima, prevode iz Upanišada, kao i eseje o grčkim filozofima. Napori kojima je bila izložena odveli su je u smrt, preminula je u Engleskoj. MG84

Autor: Deleuze Gilles (Žil Delez) Izdavač: Sandorf, Zagreb Broj stranica: 199 Godina izdanja: 2023 Dimenzije: 11.5 x 15.5 cm Pismo: latinica Povez: meki Gilles Deleuze: Foucault Knjiga o Fukou je možda najviše zanemarena od svih knjiga iz Delezovog opusa, i to potpuno nepravedno, jer ona je nastala u njegovom zrelom periodu, onome u kojem se ubiru plodovi životnog delovanja. Upravo u toj iskustvom prožetoj tački Delez uvodi i razvija jedan od svojih poslednjih velikih koncepata – plik [pli], da bi opisao proces subjektivacije u vidu ustanovljavanja jedne unutrašnjosti mišljenja, jedne unutrašnjosti koja nije ništa drugo nego plik eksterijera. (Iz Predgovora Borisa Žličara) Novi arhivar postavljen je u gradu. Ali da li je stvarno postavljen? Da ne radi po vlastitom nahođenju? Zloban svet tvrdi da je predstavnik jedne tehnologije, jedne strukturalne tehnokratije. Jedni, koji svoju glupost smatraju duhovitom, tvrde da je Hitlerov doušnik; ili bar da vređa prava čoveka (ne mogu oprostiti što je objavio „smrt čoveka”). Drugi tvrde da je prevarant koji se ne oslanja ni na kakav sveti tekst i koji takoreći uopšte ne citira velike filozofe. Neki opet sebi kažu da je nešto novo, suštinski novo, rođeno u filozofiji i da to delo krasi lepota koju ono osporava: lepota prazničnog jutra. Žil Delez (18. januar 1925 – 4. novembar 1995) je bio francuski filozof sa kraja 20. veka. Od ranih šezdesetih pa sve do smrti napisao je veliki broj vrlo uticajnih radova iz oblasti filozofije, književnosti, filma i lepih umetnosti. Na srpski su prevedene njegove knjige Anti-Edip. Kapitalizam i shizofrenija, Pokretne slike, Šta je filozofija, Kafka, Razlika i ponavljanje, Niče i filozofija, Psihoanaliza... MG25 (N)

Opis O autoru Dodatne informacije IZBOR IZ FILOZOFSKIH SPISA. Spisi sabrani u ovom tomu donose reprezentativni izbor delā jednog od najvećih fenomenologa izvan nemačkog kulturnog područja i jednog od najvećih slovenskih filosofa 20. veka. Jan Patočka, donekle na tragu povesnog mišljenja Huserla i Hajdegera, ali uz mnoštvo odlučnih, samosvojnih iskoraka, u tekstovima pisanim neobično prijemčljivim jezikom, promišlja pitanja početaka i povesne sudbine evropske kulture, kao i probleme situacije savremenog sveta. Pored razvijene filosofskokulturne refleksije, Patočkini spisi obiluju brilijantnim izvođenjima o istoriji filosofije. https://akademskaknjiga.com/biblioteka/επιμελεια/ Jan Patočka (1. jun 1907 - 13. mart 1977) bio je češki filozof. Zbog svog doprinosa fenomenologiji i filozofiji istorije smatra se jednim od najznačajnijih filozofa 20. veka. Studirao je u Pragu, Parizu, Berlinu i Frajburgu i bio je jedan od poslednjih učenika Edmunda Huserla i Martina Hajdegera. Tokom studija u Frajburgu, podučavao je Eugen Finka, a iz tog odnosa se rodilo doživotno filozofsko prijateljstvo. Njegovi radovi uglavnom se bave problemom izvornog, datog sveta (Lebenswelt), njegovom strukturom i ljudskom pozicijom u njoj. On je pokušao da razvije ovaj Huserlovski koncept pod uticajem nekih ključnih Hajdegerovih tema (npr. istoričnost, tehnika, itd), a s druge strane, on je kritikovao i Hajdegerovu filozofiju da se ne bavi dovoljno osnovnim strukturama bića. Sa ovog stanovišta formulisao je svoju originalnu teoriju o "tri pokreta ljudske egzistencije": 1) primanje, 2) reprodukcija, 3) transcendencija. Preveo je i mnoge Hegelove i Šelingove radove na češki jezik. Patočka je objavljivana na češkom, nemačkom i francuskom jeziku. Težina 0,73 кг Dimenzije 135 × 205 × 3 cm Godina izdanja 2013 Pismo latinica Povez tvrd Broj stranica 400 str. ISBN 978-86-6263-038-4 Dimenzije 135x205

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1932. Stvaralačka evolucija Ma koliko da je još nepotpuna, istorija razvoja života omogućava nam već da nazremo kako se inteligencija izgradila neprekidnim napredovanjem, duž linije koja se penje preko niza kičmenjaka do čoveka. Ona nam pokazuje u sposobnosti razumevanja jedan izdanak sposobnosti delanja, jedno prilagođavanje sve tačnije, sve složenije, sve gipkije, prilagođavanje svih živih bića uslovima postojanja koji su im dati. Odatle bi imalo da sleduje da je ljudska inteligencija, u užem smislu te reči, namenjena da osigurava savršeno užlebljenje našeg tela u njegovu sredinu, da predstavlja međusobne odnose spoljnih stvari, najzad da misli materiju. Takav će biti , zaista, jedan od zaključaka ovog ogleda. Anri Bergson (franc. Henri Bergson; Pariz, 18. oktobar 1859 – Pariz, 4. januar 1941), bio je francuski filozof.[4] Biografija Anri Bergson je francusko jevrejski filozof koji je ostavio traga u 20. veku. Bio je izvrstan matematičar, a zatim prelazi na humanističke nauke. Predao je dva doktorata: Esej o neposrednim datostima svesti, i jedan na latinskom o Aristotelovom shvatanju mesta. Predaje na koledžu de France, sluša ga Etijen Gilsone, T. E. Eliot, predaje i u Americi, član je francuske akademije i to kao prvi Jevrejin koji je ušao u nju. Imao je i političku karijeru, umire u 81. godini. Naginjao je rimokatoličanstvu, a da nikada nije prešao na njega, a 1927. dobio je Nobelovu nagradu za književnost.[5] Čitava filozofija mu je spiritualistička alternativa pozitivizmu 20. veka. Dela Materija i pamćenje Stvaralačka evolucija (ovo mu je najbitnije delo, a zbog te evolucije rimokatolička crkva ga nije volela) Temeljna Bergsonova intuicija koja hrani njegovu filozofsku spekulaciju skupljena je u iskaz da vreme nije atomičko već ono što traje. Time je izjednačio vreme i trajanje (DUREÉ). Pod uticajem pozitivizma i prirodnih nauka na vreme se gledalo kao i na prostor – da je deljivo na delove međusobno različite po tome što je pre, a što posle. Bergson smatra da to nije tako pa se utiče neposrednim datostima svesti: vreme nije nešto poput tačaka već kontinuirano i protežno, sastavljeno od dimenzija: prošlost, sadašnjost i budućnost. Ispitujući činjenice svesti vidimo da one nisu homogene, već da se svest sastoji od heterogenih međusobno prožimajućih momenata koji konstituišu jedno trajanje. Vreme je zbog toga suslednost trajne svesti pa je u svojoj biti trajanje, proces u neprestanom obogaćivanju te je nedeljivo. Trajanje osim datosti svesti karakteriše čitavu stvarnost – stvarnost nema kao najviši princip bitak već je poslednji princip svekolike stvarnosti životni zamah, ELAN VITAL. Zaista je stvaralačka evolucija sa bitnom karakteristikom trajanja, a koja je onda metoda istraživanja takve stvarnosti? Metoda ne može biti pozitivistička – ona je pogodna za stvarnost koju redukuje na šeme, a nije pogodna za filozofiju – tu je potrebna metoda koja je u mogućnosti približiti se stvarnosti, a da je ne iskrivi. Ta metoda ne dolazi od ratia – on je kompetentan samo za atomičnu stvarnost. Zato je naša metoda intuicija koja povezuje instinkt i intelekt. Statička religija temelji se na pripovedanju kojim se čovek brani od štetnih uticaja, a motivirana je obećanjem večne kazne ili nagrade. Dinamička religija temelji se na intuiciji apsolutnoga i na mističnom sjedinjenju sa njim tako da je praktični vid ove religije mistični život. Tu Bergson proučava grčki i istočni misticizam, jevrejske proroke i hrišćansku mistiku pa zaključuje da je mistika hrišćanstva jedina koja je uspela u posvemašnjoj meri – tu se mistika skroz iskristalizovala. Ovde Bergson stiže do Božje opstojnosti koju postavlja na temeljima skroz drugačijim od logičkih, za koje drži da ne dokazuju ništa: potrebno je ovde verovati misticima – to su eksperti koji znaju o čemu govore baš kako verujemo doktoru kad je u pitanju naše zdravlje. Počekom 20. veka u Francuskoj se formira bergsonovska škola na koju utiče anglosaksonski pragmatizam, a koja ide dalje od Bergsona. On je pak na svojoj samrti zaželeo da mu se spale spisi pa nam od njega nije ništa ostalo osim nekih...

Ova angažovano i programski pisana knjiga, čiju osnovu čini suprotstavljanje imperijalnog poretka i poretka nacionalnih država, mogla bi se okarakterisati kao neka vrsta manifesta nacionalističkog obrta na Zapadu. Filozofski ubedljiva, nudi argumente potkrepljene najrelevantnijom literaturom. Hazoni je na deduktivan način priredio značajnu odbranu principa i vrline nacije i nacionalizma, dok njegova knjiga predstavlja jedan od najuticajnijih globalnih proizvoda akademske misli danas. Joram Hazoni predstavlja značajno ime u svetu savremene političke filozofije i jevrejske teologije. Po završetku studija u SAD vratio se u jevrejsku državu i bio aktivno uključen u njen administrativni, politički i intelektualni život. Paralelno je gradio karijeru i u američkim intelektualnim krugovima, te njegov dosadašnji angažman obuhvata članstvo u izraelskom Savetu za visoko obrazovanje, upravljanje Šalem centrom za filozofiju i biblijske studije, rukovođenje Institutom „Teodor Hercl“, predsedavanje Fondacijom „Edmung Berk“ u SAD, upravljanje projektom Fondacije za jevrejsku filozofsku teologiju „Džon Templton“ itd. sadržaj Uvod: Povratak nacionalizmu I Nacionalizam i zapadnjačka sloboda 1. Dve vizije svetskog poretka 2. Rimska crkva i njena vizija imperije 3. Izgradnja protestantskog sistema Zapada 4. Džon Lok i liberalni sistem 5. Diskreditovani nacionalizam 6. Liberalizam kao imperijalizam 7. Nacionalističke alternative liberalizmu II Odbrana nacionalne države 8. Dve vrste političke filozofije 9. Osnove političkog poretka 10. Kako se, zapravo, rađaju države? 11. Posao i porodica 12. Imperija i anarhija 13. Nacionalna sloboda kao princip uređenja 14. Vrline nacionalne države 15. Mit o federalnom rešenju 16. Mit o neutralnoj državi 17. Pravo na nacionalnu nezavisnost? 18. Osnovni principi poretka nacionalnih država III Antinacionalizam i mržnja 19. Da li je mržnja argument protiv nacionalizma? 20. Kampanje blaćenja Izraela 21. Imanuel Kant i antinacionalistička paradigma 22. Dve lekcije iz Aušvica 23. Zašto se nenormalnosti Trećeg sveta i islama prihvataju bez protesta 24. Britanija, Amerika i druge nacije za žaljenje 25. Zašto imperijalisti mrze Zaključak: Vrlina nacionalizma

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Anti-edip. Kapitalizam i shizofrenija Dve strane ove knjige vode ka istoj temi: kritika Edipovog kompleksa i psihoanalize, odnosno studija o kapitalizmu i odnosima između kapitalizma i šizofrenije. Centrala tema ove studije jeste kritika svođenja bilo koje čovekove aktivnosti na libido i kućne manifestacije. Ovo zajedinčko delo Deleza i Gatarija predstavlja pokušaj da se šizoanaliza dovede u protivstav sa psihoanalizom, usled nedostataka psihoanalize, koji su u vezi sa njenom dubokom ukorenjenošću u kapitalnom društvu i sa njenom nemogućnošću da shvati svoju vlastitu šizofreničnu osnovu. U radu se preispituje status želja kao libida, koji se stalno vraćao na predstave unutar Edipovog kompleksa. Međutim, Edipov kompleks nije formacija samog nesvesnog, kako tvrdi Frojd, već aparatura za potiskivanje `želećih mašina` (koncepcija nesvesnog kao mašine). Upravo ovo operisanje psihoanalize u kapitalističkom društvu Delez i Gatari osuđuju. Oni smatraju da je društveno polje investirano na dva načina: predsvesno investiranje interesima i nesvesno investiranje željom. Tako dolazimo do pojma šizoanalize, čije se polazište nalazi u militarno libidno-ekonomskoj i libidno-političkoj analizi, a koja se nalazi u osnovi analize fašizma. Pjer-Feliks Gatari (1930-1992) je bio francuski psihoterapeut i filozof. Osnivač je šizoanalize i ekozofije (ekološke filozofije). Naročito je poznat po intelektualnoj saradnji sa Žilom Delezom. Žil Delez (18. januar 1925 – 4. novembar 1995) je bio francuski filozof sa kraja 20. veka. Od ranih šezdesetih pa sve do smrti napisao je veliki broj vrlo uticajnih radova iz oblasti filozofije, književnosti, filma i lepih umetnosti. Na srpski su prevedene njegove knjige Anti-Edip. Kapitalizam i shizofrenija, Pokretne slike, Šta je filozofija, Kafka, Razlika i ponavljanje, Niče i filozofija, Psihoanaliza...Prva četiri od ovih naslova objavljeni su u Izdavačkoj knjižarnici Zorana Stojanovića.

Jako lepo ocuvana, na 10ak mesta uredno podvucena obicnom olovkom, moze se lako obrisati. Van toga odlicna. Edward Osborne Wilson, profesor emeritus biologije na Sveučilištu Harvard, jedan je od najvažnijih suvremenih svjetskih biologa i znanstvenika uopće: zaslužan je za niz otkrića o biologiji kukaca (od njega smo, primjerice, saznali da mravi komuniciraju pomoću feromona), a postigao je i nešto čime se i među vrhunskim znanstvenicima malo tko može podičiti: otvorio je novo znanstveno područje, koje danas poznajemo kao evolucijsku psihologiju. `U darvinovskom smislu`, piše Wilson, `organizam ne živi sam za sebe. Njegova primarna funkcija čak nije ni reprodukcija drugih organizama; on reproducira gene, i služi kao njihov privremeni nosilac.` Wilson je u tako malo riječi iznio zamisao poznatu pod nadimkom sebični gen, koju će kasnije popularizirati Richard Dawkins. Ali ako su nam geni sebični, kako to da smo društvena bića? Može li biologija odgovoriti na ta i druga velika pitanja? Najveći živući biološki sistematičar u ovoj nam knjizi pokazuje kako je evolucija ostavila traga na našim najljudskijim osobinama – kako su darežljivost, agresivnost, požrtvovnost, religija ili seks iz zadovoljstva duboko ugrađeni u povijest naše vrste. Wilsonov najveći doprinos suvremenom mišljenju je prodor u biološke korijene kulture: kako se kultura i genetika prožimaju tvoreći kompleksno tkivo ljudskog života. Jezgrovito i bez trunke oholosti, prozom za koju je prije četvrt stoljeća dobio Pulitzerovu nagradu, ova je knjiga do danas ostala jednim od najljepših djela od ljudskoj prirodi. Posljedice Wilsonove teze veoma su značajne: ako je istinita, ne smije je zanemariti nijedan sustav političkog, društvenog, religijskog ili etičkog mišljenja… Wilsonov pokušaj dovršenja Darwinove revolucije odlikuje se jasnoćom, preciznošću i hrabrošću. – Nicholas Wade, The New Republic Sadržaj Predgovor, 2004 Predgovor 1. Dilema 2. Nasljeđivanje 3. Razvoj 4. Emergencija 5. Agresivnost 6. Seksualnost 7. Altruizam 8. Religija 9. Nada Rječnik pojmova Manje detalja

Opis Povratak ocima je ključna knjiga Jerotićevog celokupnog dela jer označava početak povratka učenju hrišćanskih otaca i u savremeni srpski duhovni i intelektualni život. Luksuzno kožno izdanje knjige Povratak ocima obuhvata tri Jerotićeve knjige: Učenje svetog Jovana Lestvičnika i naše vreme, Učenje svetog Isaka Sirina i naše vreme i Sveti Marko podvižnik i drugi ogledi. Na početku knjige je uvodno slovo Patrijarha srpskog gospodina Pavla. Predgovor “ Dugo su svet teologije i Crkve, sjedne strane, i svet medicine, i osobito psihijatrije, s druge strane, živeli međusobno udaljeni. Danas međutim, oni koji sa pažnjom prate napredak nauke uopšte, na svim njenim poljima, mogu se uveriti, da tradicionalno sužavanje i specijalizovanje njenih oblasti sve više dolazi pod sumnju, ako prevaziljena metodologija. Uske pregrade izmelju različitih nauka brzo se ruše; niko nikome ne može reći „nisi mi potreban“, veli apostol Pavle (I Kor. 12, 11). Nekada se, na primer, smatralo da botanika predstavlja specijanlu nezavisnost od zoologije; danas je jasno da je nemoguće upoznati cvet i njegove biološke mehanizme, a da se pritom ne upoznaju mehanizmi pčele ili insekata koji žive od cveta …“ episkop jegarski Porfirije Perić. Vladeta Jerotić je rođen 1924. godine u Beogradu u kome je završio gimnaziju i medicinski fakultet. Specijalizirao je neuropsihijatriju, a u Švajcarskoj, Nemačkoj i Francuskoj psihoterapiju. Radio je više decenija kao šef Psihoterapeutskog odeljenja bolnice „Dr Dragiša Mišović“. Od 1985. kao profesor po pozivu predaje Pastirsku psihologiju i medicinu na Teološkom fakultetu u Beogradu. Jerotić je razvio obimnu i plodnu publicističku delatnost iz graničnih oblasti religije i psihoterapije i filosofije i psihijatrije. Takođe je održao predavanja iz psihijatrije, religije i književnosti u gotovo svim većim gradovima Jugoslavije. Od 1984. godine Vladeta Jerotić je član Udruženja književnika Srbije, a redovan je član Medicinske akademije i dopisni član Srpske akademije nauka. Akademik Vladeta Jerotić preminuo je 4. septembra 2018.godine u Beogradu.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ja sam. Mi smo. To je dovoljno. Sada moramo da počnemo. Ovo su uvodne reči prvog velikog dela Ernsta Bloha, Duh utopije, napisanog uglavnom 1915-1916, objavljenog u svojoj prvoj verziji neposredno posle Prvog svetskog rata, ponovo objavljenog pet godina kasnije, 1923. Duh utopije je jedna od velikih istorijskih knjiga s početka veka, ali nije zastarela. U svom stilu razmišljanja, svojevrsni amalgam biblijskih, marksističkih i ekspresionističkih obrta, u svojim analitičkim veštinama duboko informisanim od Zimela, uzimajući svoje informacije od Hegela i Šopenhauera za osnovu svoje metafizike muzike, ali dosledno tumačeći kulturno nasleđe u U svetlu izvesnog marksizma, Blohov Duh utopije je jedinstven pokušaj da se istorija zapadnih civilizacija preispita kao proces revolucionarnih poremećaja i da se ponovo pročitaju umetnička dela, religije i filozofije ove tradicije kao podsticaji za nastavak narušavanja. Savez između mesijanizma i marksizma, koji je u ovoj knjizi prvi put proglašen epskom širinom, naišao je na više kritike nego priznanja. Ekspresivna i barokna dikcija knjige smatrana je uvredljivom kao i njeno tvrdoglavo nepoštovanje granica „disciplina“. Ipak, teško da postoji „disciplina“ koja nije usvojila, ma koliko nesvesno, neke od Blohovih uvida, a njegova provokativna udruženja često su se pokazala produktivnijom od statističkog prikaza društvenih promena. Prvi deo ove filozofske meditacije — koja je takođe narativ, analiza, rapsodija i manifest — odnosi se na način „samosusreta“ koji se u istoriji muzike predstavlja od Mocarta do Malera kao susret sa problem zajednice koja dolazi. Ovaj `mi-problem` Bloh je razradio u smislu filozofije istorije muzike. „Samosusret” se, međutim, mora shvatiti kao „samoinvencija”, kao aktivna, afirmativna borba za slobodu i socijalnu pravdu, pod znakom Marksa. Drugi deo knjige nosi naslov „Karl Marks, smrt i apokalipsa“. Ja sam. Mi smo. To je jedva nešto. Ali dovoljno za početak. Ernst Bloh (nem. Ernst Bloch; Ludvigshafen, 8. jul 1885 — Tibingen, 4. avgust 1977) je bio nemački filozof, osnivač filozofije utopizma. Predmet Blohovih istraživanja bila je nada u utopijski bolji svet. Dela Duh utopije Subjekt-objekt Nasljeđe ovog vremena Tomas Minzer kao teolog revolucije Sloboda i poredak Avicena i Aristotelova ljevica Princip nade Tragovi Ateizam u hrišćanstvu Tubingenski uvod u filozofiju

Autor: Deleuze Gilles (Žil Delez) Izdavač: Sandorf, Zagreb Broj stranica: 224 Godina izdanja: 2020 Dimenzije: 11.5 x 15.5 cm Pismo: latinica Povez: meki Stanje: prednja korica malo zacepljena s gornje strane, ali reparirana. Gilles Deleuze: Proust i znakovi Knjiga „Prust i znakovi“ predstavlja rukavicu bačenu u lice psihoanalizi u jeku lakanizma. Jer kako drugačije opisati knjigu koja se prvenstveno bavi psihologijom (i psihijatrijom), a koja, sa obzirom na vreme kada je pisana, nijednom rečju ne spominje ni Frojda ni psihoanalizu, iako se u njoj posvuda može naići na psihoanalitičke koncepte (npr. tumačenje snova i sanjanja, parcijalne objekte, neurozu, pa čak i patricid), ali različito protumačene i smeštene u sasvim drugačiju teoriju. Preciznije, Frojd i psihoanaliza se ne spominju u prvom delu, koji je pisan prije revolucije 68-e, dok u drugom delu, gde ih se na nekoliko mesta i doslovno spominje, to se čini samo marginalno, kao još jednu (doduše, aktualnu) od hiljadu drugačijih i mogućih tačaka gledišta na istu problematiku, jednu od mogućih taksonomija. Jer jedan od glavnih koncepata koji se provlači ovom knjigom jest perspektivizam, ili mogućnost postojanja mnoštva tačaka gledišta na isti objekt. A to je uostalom i važan aspekt Delezove filozofije čiji je opus sastavljen od knjiga koja svaka prilazi uglavnom istim ili sličnim problemima iz drugačijih tačaka gledišta (što podrazumeva isti postupak i unutar svake knjige zasebno, kao što je to i ovde slučaj). Drugi važan koncept kojim se ova knjiga bavi jeste onaj transverzalnosti, od perceptivne do spolne transverzalnosti (problematiku teorije procesa spolne transferzalnosti ili teoriju primordijalnog hermafroditizma, koju je Prust uneo u svoj roman prepisavši je izravno od Darvina, Delez ovom knjigom etički eksplicira tridesetak godina pre nego li je moralni aspekt ove problematike postao akutan). U ovom se konceptu ujedno nalazi i seme buduće plodne suradnje sa Feliksom Gatarijem. Žil Delez (18. januar 1925 – 4. novembar 1995) je bio francuski filozof sa kraja 20. veka. Od ranih šezdesetih pa sve do smrti napisao je veliki broj vrlo uticajnih radova iz oblasti filozofije, književnosti, filma i lepih umetnosti. Na srpski su prevedene njegove knjige Anti-Edip. Kapitalizam i shizofrenija, Pokretne slike, Šta je filozofija, Kafka, Razlika i ponavljanje, Niče i filozofija, Psihoanaliza... MG25 (N)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Omot malo ostecen, i tabak ima malo starackih pega, nista strasno. Sve ostalo uredno! Ригведа (санскрит: ऋग्वेद ṛg-vedá - pohvala znanju)[1] najstariji spomenik indijske književnosti, u 10 knjiga.[2] To je jedan od četiri sveta kanonska teksta (śruti) hinduizma poznat kao Vede.[3][4] Rigvedu čini 1028 himni (ovom kontekstu himna označava pesmu verskog sadržaja i religiozne svrhe) napisanih u više od deset hiljada strofa sa preko 150.000 reči. Smatra se da su najstariji delovi Rigvede nastali već oko 1300. godine p. n. e, što može da izgleda kao veoma rano za jedno tako značajno delo, ali treba imati na umu i činjenicu da Rigveda ima svoje korene u veoma dalekoj prošlosti. Njeni rani slojevi su jedan od najstarijih postojećih tekstova na bilo kom indoevropskom jeziku.[5][note 1] Zvukovi i tekstovi Rigvede se usmeno prenošeni od 2. milenijuma pre nove ere.[7][8][9] Filološki i lingvistički dokazi ukazuju da je glavnina Rigvede Samhita bila sačinjena u severozapadnom regionu (Pandžab) Indijskog potkontinenta, najverovatnije između 1500. i 1200. p. n. e,[10][11][12] iako je kao šira aproksimacija dato je i oko 1700–1100. p. n. e.[13][14][note 2] Neki od bogova koji su opevani u rgvedskim himnama, kao na primer Varuna, Mitra i Indra, tri velika boga Rigvede, slavljeni su i ranije, u manje ili više drugačijem obliku, u vreme indoevropske zajednice, zatim kod starih Grka, i kod plemena koja su kasnije naselila područja današnje Indije i Irana. Susret arijskih došljaka i dravidskih stanovnika u slivu reke Ind, uslovno rečeno, proizveo je još bogova. U rigvedskim himnama se možu osetiti nasleđe duge i drevne pesničke tradicije i usmenih predanja. Struktura i oblik himni često su veoma zamršeni, teme koje su opevane vrlo raznolike kao i duhovni horizonti pesnika: tu su strofe u kojima se pokušava ostvariti komunikacija sa bogovima, ali one koje svedoče o svetovnim i metafizičkim razmišljanjima autora. Tekst je slojevit i sastoji se od Samhita, Brahmana, Aranjakas i Upanišads.[note 3] Rigveda Samhita je osnovni tekst i predstavlja zbirku od 10 knjiga (maṇḍala) sa 1.028 himni (sūkta) u oko 10.600 stihova (zvanih ṛc, eponimskih po imenu Rigveda). U osam knjiga - knjige 2 do 9 - koje su nastale najranije, himne pretežno raspravljaju o kosmologiji i slave božanstva.[15][16] Novije knjige (1. i 10. knjiga) delom se bave i filozofskim ili spekulativnim pitanjima,[16] vrlinama kao što je dāna (dobročinstvo) u društvu,[17] pitanjima o poreklu univerzuma i prirodi božanskog,[18][19] i drugim metafizičkim pitanjima u njihovim himnama.[20] Neki od njegovih stihova nastavljaju da se recituju tokom hinduističkih obreda proslava (poput venčanja) i molitvi, što ovo delo čini verovatno najstarijim verskim tekstom na svetu, koji se i dalje koristi.[21][22] Sadržaj Himne u Rigvedi posvećene su različitim božanstvima. Indra je jedan od najvažnijih, a tu su i Agni, žrtveni plamen, i Soma, sveti napitak i biljka od koje se napitak pravi. Isto tako, važni su i Mitra, Varuna, Savitr, Višnu, Rudra, Pušan, Brihaspati (ili Brahmanaspati), te prirodne pojave: Prithivi (Majka Zemlja), Surja (Sunce), Vata (Vetar), Apas (Voda), Parjanija (Grom i Kiša), Vac (Reč), mnoge reke i ostali. Osim božanstava, himne pominju i ličnosti, koncepte, pojave, predmete, fragmente mogućih stvarnih istorijskih događaja (borbe prvih Arijaca protiv neprijatelja). Rigveda se satoji od deset knjiga - mandala - sa određenim brojem himni u svakoj (prva i deseta imaju po 191 himni i najveće su, ostale mandale imaju od 43 do 114 himne). Rgveda je deklamovana tokom (žrtvenih) obreda, najčešće su to radili vrhovni sveštenici, mada pojedine himne imaju i nesumnjivu pesničku vrednost, a postoje i brojne paralele sa večnim pitanjima i temama obrađenim u kasnijim religioznim i svetovnim delima. Mislav Ježić (Zagreb, 1952.) po struci je indolog, klasični filolog, filozof i poredbeni jezikoslovac ili indoeuropeist. Redoviti je profesor na Odsjeku za indologiju i dalekoistočne studije na Filozofskome fakultetu u Zagrebu, redoviti član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti,[1] te predsjednik Hrvatske paneuropske unije i potpredsjednik međunarodne Paneuropske unije Životopis Mislav Ježić rođen je 1952. u Zagrebu kao sin povjesničara hrvatske književnosti Slavka Ježića.[2] Završio je Klasičnu gimnaziju 1970. godine.[3] Stekao je diplomu profesora filozofije i indologije te lingvistike i grčke filologije na Filozofskome fakultetu Sveučilišta u Zagrebu. Doktorirao je 1983. disertacijom o egzegezi Rgvedskih himana. Od 1978. predaje na Filozofskome fakultetu, a od 2003. redoviti je profesor indologije u trajnome zvanju. Redoviti je član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti od 2000. godine.[1] Na fakultetu predstojnik je Katedre za indologiju na Odsjeku za indologiju i dalekoistočne studije. Na indologiji predaje staroindijski jezik (vedski i sanskrt), staroiranski (avestički i staroperzijski), srednjoindijske jezike, a povremeno i hindski. Predaje i indijske religije, filozofiju i književnost. Na doktorskome studiju lingvistike u Zagrebu predaje predmet Lingvistika i filologija. Kao pročelnik Odsjeka (tada Odsjeka za lingvistiku i orijentalne studije) 1991.−1995. uveo je studije turkologije i hungarologije na Fakultet i osnovao Katedru za računalnu lingvistiku. Akademske godine 1993.−1994. pokrenuo studij kroatologije na Hrvatskim studijima. G. 2004. dobio je zadaću da kao predstojnik Katedre za sinologiju (o. d.) organizira trogodišnji slobodni studij sinologije te radi na razvoju cjelovitoga studija sinologije na Fakultetu. Sudjeluje u brizi za razvoj studija japanologije. Sudjelovao je i u osnivanju judaistike. Od akademske godine 2012.−2013. dobio je u zadatak i da se brine za uvođenje studija romistike. Studijske je godine proveo na Sveučilištu u Bonnu 1978.−1979., na Sveučilištu u Delhiu 1989.−1990., a 1996.−1997. na Sveučilištu Harvard, gdje je bio pozvan i da predaje na doktorskome studiju.[4] Znanstveni rad Glavna su područja rada Mislava Ježića: vedski studiji, sanskrtski epovi, početci indijske i hellēnske filozofije, indijsko jezikoslovlje, međunarodni kontekst hrvatske kulture. Glavne je prinose dao na područjima istraživanja geneze vedskoga pantheona i dijelova vedskoga korpusa, analize slojeva upaniṣadskih (Aitareya-upaniṣad, Kauṣītaki-upaniṣad, Īśā-upaniṣad, Brhadāraṇyaka-upaniṣad) i epskih tekstova (Bhagavadgītā, Anugītā, Rāmāyaṇa), poredbene mitologije i religiologije te istraživanja pretpostavaka i izvora indijske i hellēnske filozofije te njihovih podudarnica. Objavio je autorske knjige Rgvedski himni (1987.), Rgvedske upaniṣadi (1999.), Amaruśataka / Amarukina Stotina (2011.) i izbor članaka Mišljenje i riječ o bitku u svijetu (1989.); knjige sa suradnicima Mahābhārata (1989., stručno redigirao izbor teksta u prijevodu Gorana Andrijaševića i Slobodana Vlaisavljevića), Istočne religije (2001., napisao s Milkom Jauk-Pinhak, Klarom Gönc Moačanin i Krešimirom Krnicem), Rig-Veda. Das heilige Wissen. Erster und zweiter Liederkreis (2007., prevodio pod uredništvom Michaela Witzela i Toshifumia Gotōa); uredničke knjige (s vlastitim prilozima) Sredozemni i srednjoeuropski kulturni krajolici Hrvatske (1996.; na hrvatskome, engleskome, francuskome i njemačkome), Epics, Khilas and Purāṇas. Proceedings of the Third Dubrovnik International Conference on the Sanskrit Epics and Purāṇas (2005., s ur. Peteriem Koskikalliom), Parallels and Comparisons. Proceedings of the Fourth Dubrovnik International Conference on the Sanskrit Epics and Purāṇas (2009., s ur. P. Koskikalliom), Moderna hrvatska kultura. Od preporoda do moderne (XIX. stoljeće), Hrvatska i Europa, sv. IV (2009., s ur. Josipom Bratulićem), Vita litterarum studiis sacra. Zbornik u čast Radoslavu Katičiću (2014., s ur. Ivanom Andrijanićem i Krešimirom Krnicem). Objavio je i preko 120 znanstvenih i stručnih članaka s područja indologije, filozofije, jezikoslovlja i hrvatskih studija u zemlji i inozemstvu. Od 2002. Mislav Ježić glavni je urednik Proceedings of the Dubrovnik International Conference on the Sanskrit Epics and Purāṇas (DICSEP), koji uređuje međunarodna redakcija, a objavljuje HAZU. Kao glavni urednik uređivao je sveske III i IV, koji su izašli 2005. i 2009. U pripremi je svezak V. Član je Savjetodavnoga odbora (Consultative Committee) strukovne udruge International Association of Sanskrit Studies, član American Oriental Society, International Association of Vedic Studies, Hrvatskoga filozofskoga društva, Hrvatskoga filološkoga društva i dr.[4] Ocjene i odjek znanstvenoga rada Povodom prve njegove knjige Rgvedski himni (1987.) napisao je akademik Radoslav Katičić: »Ovom se knjigom Ježić suvereno uvrstio u slijed velikih učitelja vedologa i predložio je rješenja koja su uvijek ozbiljna, sugestivna i dobro obrazložena te daju ozbiljan prilog teškim problemima razumijevanja i tumačenja, a nerijetko se približavaju njihovu definitivnom rješenju« (iz recenzije, na ovitku). U međuvremenu je Mislav Ježić stao surađivati s vodećim vedologom, harvardskim profesorom, Michaelom Witzelom i profesorom Toshifumiem Gotōom na novome njemačkome prijevodu Rksaṃhite. U knjizi A Theory of Textual Reconstruction in Indo-European Linguistics (1996.), Ranko Matasović posvećuje istraživanju Mislava Ježića stranice 43−46 i zaključuje: »Iako je njegova knjiga prvjenstveno namijenjena indolozima, Ježićev poredbeni pristup vedskim temama omogućio mu je da objasni veći broj vidova staroindijske, grčke i indoeuropske književne prethistorije. Poklanjajući posebnu pažnju okolnostima u kojima su se pjesnički tekstovi izvodili u grčkoj i staroindijskoj tradiciji, dao je znatan prinos pristupu koji smo nazvali poredbenom indoeuropskom stilistikom.« Neal Delmonico i Lloyd Pflueger u svojem izdanju filozofskih komentara Śaṃkare i Madhve uz Īśā-upaniṣad (u tisku, str. 19) ističu da počinju izdanje teksta upaniṣadi s »ranijom verzijom Mādhyandina s Ježićevim emendacijama i bilješkama jer to predstavlja najbolju rekonstrukciju originalnoga teksta do danas.« Za povijest teksta Bhagavadgīte napisao je John Brockington u Handbuch der Orientalistik, The Sanskrit Epics (1998., str. 269 i 275) da je analiza slojeva teksta Mislava Ježića »istančanija od svih do sada«, a taj je spjev jedan od najutjecajnijih i najistraživanijih staroindijskih tekstova. Michael Witzel u svojoj sintezi The Origins of World Mythologies (2012.) spominje rad M. Ježića o Rāmāyaṇi 7 puta i, govoreći o ustroju bajke prema Vladimiru Proppu, kaže »Istu je strukturu nedavno dokazao M. Ježić za veliki indijski ep, Rāmāyaṇu, koja je, što ne začuđuje, još uvijek najobljubljeniji indijski tekst i često se smatra doslovno kao pravo ‘sveto pismo’« (str. 26 i bilj. 162). Georg von Simson piše u svojem novome prijevodu izabranih ključnih dijelova Mahābhārate (2011., str. 697) da »istraživanje Mahābhārate na Zapadu postepeno dobiva na zamahu – za to ima nemale zasluge konferencija Dubrovnik International Conference on the Sanskrit Epics and Purāṇas koja se na inicijativu hrvatskoga indologa Mislava Ježića održava od 1997. svake tri godine«.[4] Javna djelatnost Od 1991. do 2003. bio je predsjednik Hrvatske paneuropske unije. Od 2003. počasni predsjednik. Kao potpredsjednik međunarodne Paneuropske unije od 1995., postavio je u siječnju 1996., kada je Hrvatska bila međunarodno izolirana zbog operacije »Oluja«, izložbu Sredozemni i srednjoeuropski kulturni krajolici Hrvatske u Europskome parlamentu u Strasbourgu, a ona je potom izložena i u Palači UNESCO-a u Parizu, i putovala je u Beč, Kairo, Dresden, Berlin, München, Prag, Bratislavu, Budimpeštu i drugamo. Za nju je s nizom vodećih hrvatskih stručnjaka napisao te uredio i spomenuti katalog pod istim imenom na četiri jezika. Od 1992. do 1993. bio je predsjednik Hrvatskoga filozofskoga društva i organizirao sedam znanstvenih skupova, od toga četiri međunarodna, među njima i Dane Frane Petriša koji su postali vodećim redovitim skupom HFD-a. Bio je član Nacionalnoga vijeća za visoku naobrazbu 1994.−1998., a Nacionalnoga vijeća za znanost i predsjednik Područnoga vijeća za humanističke znanosti 2004.−2009. Uz ostalo, ustrajno se i s uspjehom zalagao za obranu primjerenih kriterija za ocjenjivanje znanstvenoga rada i za izbor u znanstvena zvanja u području humanističkih znanosti. Bio je potpredsjednik Vijeća za normu hrvatskoga standardnog jezika.[5] 2005.−2012. Zalagao se za to da se na Vijeću, u reprezentativnome krugu stručnjaka pod predsjedanjem akademika Katičića, raspravi niz ključnih načelnih i metodoloških pitanja o povijesti, gramatici i pravopisu hrvatskoga književnoga jezika i djelatno pridonosio tim raspravama kojima je Vijeće zacrtalo poželjne okvire za skrb za hrvatski jezik i njegov razvoj.[4] Članstvo u Akademiji Mislav Ježić od 1992. godine član je suradnik, a od 2000. redoviti član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti. Od 2001. glavni je urednik IV. i V. sveska edicije Hrvatska i Europa. Svezak IV Moderna hrvatska kultura. Od preporoda do moderne (XIX. stoljeće) objavljen je (hrv. izd.) 2009. Francuski je prijevod sveska IV priređen za tisak, engleski je redigiran i priređuje se za tisak, kao i svezak V na hrvatskome. Vodi i Kulturološki pododbor Odbora za nacionalna dobra od općega značenja HAZU i priprema obuhvatnu publikaciju o kulturnim dobrima u Hrvatskoj. Predsjednik je Odbora za orijentalistiku HAZU.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Na desetak mesta hem. olovkom ostavljane kvacice na marginama i po koja recenica podvucena, nista strasno! Sve ostalo uredno! Djelo Harrya Bravermana Rad i monopolistički kapital (1974)1 jedno je od najboljih dostignuća američkog marksizma i svakako predstavlja veliki doprinos internacionalnom marksizmu kao teoriji i praksi radničke klase. Našoj sociološkoj i političko-ekonomskoj teoriji prijeko je potrebna reaktualizacija određenih pitanja koja su restauracijom kapitalizma pala u zaborav. Marksistička misao ima taj težak zadatak ponovnog aktualiziranja za čovjeka važnih pitanja rada i radnog procesa, koji se ogleda u tome što ona to mora učiniti kritički i na višem nivou da ne bi upala u zamku ponavljanja starih i prevladanih dogmi. Bravermanovo djelo vrlo lako može biti prvi korak na tom putu. Pogledom na našu stvarnost, može se zaključiti da se hrvatsko društvo nalazi u fazi u kojoj je radnički pokret razbijen, radnička klasa dezorijentirana, dezorganizirana i gdje kronično nedostaje jaka i organizirana radnička politička stranka. Nitko drugi ne može povezati, organizirati i pripremiti radništvo za ovu dosad najnemilosrdniju klasnu borbu koja se odvija pred našim očima. Političko organiziranje radništva nedovoljno je ako ga ne prati napredna teorija koja se i sama razvija napredovanjem radničkog pokreta. Važnost je ove teorije njeno dijalektičko jedinstvo s političkom praksom. Upravo je Braverman svojim životom i djelom razvijao marksizam sintetizirajući teoriju i praksu. Iako je posljednjih godina života bio urednik američkih novina Monthly Review i za to vrijeme pisao svoje životno djelo, treba imati na umu da je veći dio života proveo radeći u tvornicama, čeličanama i brodogradilištima. Zbog velikog opsega posla, prikupljanja informacija i raznovrsnosti poslova kojima se bavio često je pisao po noći. Osim što je iz prve ruke vidio kako se razvoj tehnologije i strojeva odražava na radni proces i degradaciju rada, Braverman je bio direktno uključen u radnički pokret djelujući u sindikatima i u socijalističkoj partiji. Stoga je ovo djelo rezultat dugogodišnjeg proučavanja kojeg se, uz politički rad, prihvatio jedan, u Lenjinovom smislu, napredni radnik. Kao marksist, Braverman razumije da se kapitalizam i njegove manifestacije ne mogu kvalitetno analizirati bez uvida u politiku, ekonomiju i historiju. U tom je pravcu on nastojao djelovati čitav svoj radni život. Zato ne čudi njegovo mišljenje o prirodi države u kapitalizmu, pogotovo što je to jedna od točaka na kojoj se brojni na ljevici razilaze odbacujući Marxove poglede na državu. Njemu je jasno da se država ne može analizirati in abstracto, izvan društva. Država je konkretna, njena je priroda „određena odnosom prema ekonomskoj strukturi i ekonomskim klasama društva“. Stoga ona, ovdje i sada, može biti ili buržoaska (kapitalistička) ili, kao istinska alternativa, radnička. Kapitalistički karakter države očituje se u tome „što je cijeli esencijalni supstrat djelovanja kao i politika, a koji okuplja njenu pažnju 365 dana u godini, dizajniran da podrži i upravlja kapitalističkim sistemom“2. Apologete kapitalizma, među kojima kod nas ima podosta mladih ekonomista, često osporavaju kapitalistički karakter hrvatske države budući da ona, nasuprot njihovim naporima, ipak ne može ostvariti sve želje i zahtjeve koje joj postavlja kapitalistička klasa ili individualni kapitalist. Međutim, ovo je pogrešno. S pravom je pisao Braverman da se ti zahtjevi ne mogu ostvariti ne zato što je državna vlast protiv kapitala, nego „zato što to okolnosti čine nemogućim“ (ibid.). Nijedna država ne služi kapitalističkoj klasi u potpunosti pa je stoga pogrešno uopće tako razmišljati. Procesi u društvu ne odvijaju se jednosmjerno i tako pojednostavljeno, već je tu mnogo prisutnih faktora, od kojih svaki ima svoju dinamiku te koji se međusobno isprepliću.3 Osim prirode kapitalističke države, zanimljivo Braverman razmišlja i o tzv. socijalističkim društvima. Dio autora smatra da razdoblje od 1917. – 1990. označava razdoblje socijalizma ili pak realno egzistirajućeg socijalizma. Ostali to razdoblje nazivaju komunizam, čime još više doprinose daljnjem zamagljivanju činjenica o toj nedavnoj prošlosti. Braverman je bio jedan od onih marksista koji je uočio bitnu osobinu prijelaznog razdoblja između kapitalizma i socijalizma. Tako je njemu bilo jasno „da između carske Rusije i Rusije stvarnog socijalizma leži period tranzicije, za vrijeme kojeg se višestoljetna postignuća kapitalizma moraju reproducirati u Rusiji unutar nekoliko desetljeća kao preduvjeti za socijalizam. To je nužnost u Rusiji, nužnost koju nijedna teorija ne može premostiti“ 4. Braverman se ovdje drži objektivnih i historijskih razloga nadmoći socijalizma. Pa mu nije bilo problematično napisati da je „posebnost ruskog razvoja i odsada istočne Europe i Kine u tome što cijeli period od revolucije predstavlja primjenu socijalističkih metoda za rješenje još neispunjenih zadataka kapitalizma. Sve dok per-capita razina proizvodnosti u Rusiji ne premaši ili se barem ne izjednači s trenutno najvišim razinama kapitalističke radne proizvodnosti (ona jest rasla brzo, ali je i dalje znatno manja od polovine američke radne proizvodnosti), Rusi neće moći reći da su na raskrižju socijalističke ere, u punom smislu te riječi“ (ibid., podvukao D. B.). Osnovna točka (ne i glavna!) usporedbe, osnovno objektivno mjerilo kapitalizma i njegove alternative jest stupanj proizvodnosti rada i sve ono što iz njega proizlazi. Nije čudno što je Braverman bio svjestan te činjenice budući da se njegovo životno djelo bazira upravo na važnosti rada, proizvodnosti rada i posljedica koje rad u svojem konkretnom obliku, u kapitalističkom obliku reproducira. Možemo reći i da je ona rezultat Bravermanovov marksizma koji prepoznaje one osobine koje su zanemarili revizionistički sljedbenici Marxa i Engelsa, s jedne, i dogmatski sljedbenici Lenjina, s druge strane. Temelj je dijalektičko jedinstvo teorije i prakse. Za Bravermana je „teorija, osim ako ne služi kao vodič za akciju, bezvrijedna (Monthly Review, lipanj 1974). Dakle, on teoriju ne uzima kao svrhu sebi samoj, kao neku vrstu intelektualne razonode.5 Za njega je teorija neodvojivo vezana za praktične probleme, stoga i služi za „razumijevanje uvjeta za rješenje i stvaranje generacije revolucionara spremnih da ih i riješe“. Takav je pristup proučavanju usko vezan za historiju socijalističkog pokreta. A ova veza se ostvaruje samo ako je spoznaja rezultat analize usmjerene „ne prema dokazivanju unaprijed zamišljene ili sektaške opaske, nego prema razumijevanju što se zaista dogodilo revolucionarnim pokretima radničke klase u prošlosti i zašto“ (ibid.).6 Drugim riječima, analizu kapitalizma i svih njegovih procesa nužno je raditi kroz perspektivu revolucionarnog pokreta koji ima svoja sredstva i svoje ciljeve. Ovaj je pristup prakticirao Braverman kad je počeo raditi na svom životnom djelu Rad i monopolistički kapital. Imajući na umu revolucionarni radnički pokret s njegovom kompleksnom historijom kao i vlastito iskustvo radnika, odlučio je analizirati jedan segment kapitalističkog načina proizvodnje. Međutim, vrlo važan, gotovo najvažniji segment! Odlučio je analizirati uzroke i posljedice najamnog oblika rada koji ovaj poprima u kapitalizmu i to u kontekstu klasne borbe radničke klase. Počeo je od poznate distinkcije klase za sebe i klase po sebi, gdje prva označava istinsku klasnu svijest, svijest radničke klase o njenom historijskom i materijalnom položaju, o njenoj potenciji, snazi i perspektivi, a druga, možemo ga tako označiti, društveno-materijalni kontekst iz kojeg klasna svijest proizlazi. Harry Braverman (1920. – 1976.) [1] bio je američki marksist, radnik, politički ekonomist i revolucionar. Rođen u New Yorku u radničkoj obitelji, Braverman je radio u raznim kovačkim industrijama prije nego što je postao urednik u Grove Pressu, a kasnije u Monthly Review Pressu, gdje je radio do svoje smrti u dobi od 55 godina u Honesdaleu, Pennsylvania [2] Braverman je najpoznatiji po svojoj knjizi iz 1974. Labor and Monopoly Capital: The Degradation of Work in the Twentieth Century, [3] `tekstu koji je doslovno krstio novo polje studija procesa rada` i koji je zauzvrat `ponovno osnažio intelektualnu osjetljivost i oživio proučavanje procesa rada u područjima kao što su povijest, sociologija, ekonomija, političke znanosti i ljudska geografija.`[4]: 33 Politička borba i razvoj Braverman je bio jedan od mnogih tisuća industrijskih radnika koji su se radikalizirali u događajima Velike depresije. Najprije se politički aktivirao u Savezu mladih socijalista (YPSL), čiji su članovi bili poznati kao `Yipsels`. Unatoč tome što su uglavnom bili sastavljeni od studenata i mladih radikala, Yipselovi su otvoreno odstupili od stajališta uspostavljenih komunističkih skupina, zauzevši čvrst stav o potrebi socijalističkog internacionalizma (u vezi sa Španjolskim građanskim ratom), pružajući entuzijastičnu potporu radničkim ustancima i osnivanje CIO-a (Kongresa industrijskih organizacija) i odlučno odbacivanje staljinističke politike i iskrivljenja.[4]: 35–36  Braverman se nije bojao nepopularnih pozicija. Stalno je nastojao produbiti socijalističku politiku odbacivanjem pojednostavljenih formulacija marksističke teorije. `Marksizam`, upozorio je Braverman, `nije gotova dogma automata, već široka teorija društvenog razvoja koja zahtijeva primjenu i reinterpretaciju u svakom razdoblju.`

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Edgar Moren Jesa Denegri Moris Godelije Umberto Meloti Lorens Krejder Rolan Bart Julija Kristeva Zak Marten Mirca Elijade Norman Perin Martin Fos Ervin Panofski Borhes Gadamer Karl Levit Karl Jaspers Mohanti Karnap Habermas Gabitova Treći program je časopis za teoriju i kritiku. Uređuje se na bazi emitovanih sadržaja na Trećem programu Radio-Beograda. Prvi broj časopisa pojavio se jula 1969. godine. Izlazi četiri puta godišnje (tromesečno). Izdavač je Radio-televizija Srbije.[1] Časopis ima rešenje Ministarstva nauke za bodovanje priloga radi sticanja naučnih zvanja. Brojevi objavljeni od 2008. godine mogu se čitati i u elektronskoj verziji, na sajtu Radio-Beograda.[2] Istorija Treći program Radio-Beograda počeo je sa emitovanjem 10. novembra 1965. godine. U početku je emitovan tri puta nedeljno po tri sata, a od 1. januara 1966. svake večeri. Četiri godine kasnije, 10. novembra 1969. program je produžen na četiri sata. Kada je osnovan, ovo je bio jedini program na teritoriji bivše Jugoslavije na kojem ostvarenja iz teorije umetnosti i nauke nisu popularizovana kako se to obično činilo na drugim kulturno-umetničkim programima, nego su predstavljana u svom izvornom obliku - onom u kojem ta ostvarenja i postoje. U tom trenutku elitni kulturni programi postojali su u većini evropskih zemalja (Francuskoj, Engleskoj, Nemačkoj), a vrlo brzo su u svim republikama bivše Jugoslavije nastali programi tog tipa (u Ljubljani, Zagrebu, Skoplju, Sarajevu).[3] Treći program Radio Beograda emituje se svake noći od 20.00 do 05.00 časova na frekvencijama Drugog programa Radio Beograda. U programu su zastupljene muzičke i govorne emisije.[4] Glavni članak: Treći program Radio Beograda Najzanimljiviji članci, tekstovi, prevodi i osvrti emitovani u mesečnim i nedeljnim ciklusima, pojedinačnim emisijama i hronici objavljuju se u časopisu Treći program. Prvi broj časopisa izašao je u julu 1969. Prvi glavni i odgovorni urednik, od 1965. do 1974. godine, bio je Aleksandar Acković.[5] Od samog početka časopis izlazi tromesečno, a u njemu se objavljuje izbor tekstova emitovanih u radio programu.[6] Časopis je, zbog materijalnih nemogućnosti, krajem devedesetih imao pauzu u izlaženju[3] od skoro četiri godine. Nastavio je da izlazi 2001. godine, kada je početkom avgusta izašao 111. broj. Ponovno pokretanje časopisa pomogao je Fond za otvoreno društvo.[7] Uredništvo Od osnivanja je glavni i odgovorni urednik časopisa bio Aleksandar Acković (1922-1974). Njega je na tom mestu zamenio Boris Iljenko 1975. godine, a zatim Radenko Kuzmanović 1978, Slobodan Divjak 1986, Karel Turza 2002, Ivana Trišić 2003 i Rade Kalik 2004. Od broja 131/132 iz 2004. glavni i odgovorni urednik Trećeg programa je Predrag Šarčević.

552 strane A5 Johana Hana Arent rođena je 14. oktobra 1906. godine u Hanoveru u porodici imućnih Jevreja poreklom iz Kenigsberga (današnjeg Kalinjingrada) u istočnoj Pruskoj. U tom istom Kenigsbergu o kojem je Imanuel Kant, gotovo ne napuštajući kućni prag, napisao da je `takav grad pravo mesto za sticanje znanja o ljudima i svetu, čak i bez putovanja`, Hana Arent je provela detinjstvo. Godine 1933., posle studija u Marburgu, Frajburgu i Hajdelbergu, kod Jaspersa i Hajdegera, bila je prinuđena da napusti nacističku Nemačku. Posle bekstva u tadašnju Čehoslovačku, uz pomoć porodice koja je posedovala kuću sa ulaznim vratima na nemačkoj, a zadnjim vratima na čehoslovačkoj teritoriji, Hana Arent kratko boravi u Ženevi, a zatim u Parizu, da bi najzad 1941. godine utočište našla u Njujorku. Tačno deset godina kasnije u egzilu je napisala Izvore totalitarizma (The Origins of Totalitarianism), delo koje joj je donelo ono što će je pratiti kraja života - svetsku slavu i osporavanje. Slede Ljudska situacija (The Human Condition), Između prošlosti i budućnosti (Between Past and Future), Ajhman u Jerusalimu (Eichmann in Jerusalem), O revoluciji (On Revolution), Ljudi u mračnim vremenima (Men in Dark Times) i O nasilju (On Violence). Umrla je 4. oktobra 1975. godine, u trenutku kada je započela pisanje poslednjeg poglavlja obimne studije Život duha (Life of Mind). Antisemitizam Imperijalizam Totalitarizam PRVO POGLAVLJE: Antisemitizam kao uvreda zdravog razuma 3 DRUGO POGLAVLJE: Jevreji, nacionalna država i rođenje antisemitizma I: Dvosmislenosti emancipacije i Jevrejin kao državni bankar II: Rani antisemitizam III: Prve antisemitske partije IV: Antisemitizam levičara V: Zlatno doba sigurnosti TREĆE POGLAVLJE: Jevreji i društvo I: Između parija i skorojevića II: Moćni čarobnjak III: Izme_u poroka i zločina ČETVRTO POGLAVLJE: Drajfusova afera I: Činjenice o ovom slučaju II: Treća republika i francuska jevrejska zajednica III: Vojska i kler protiv republike IV: Narod i gomila V: Jevreji i drajfusovci VI: Izvinjenje i njegovo značenje PETO POGLAVLJE: Politička emancipacija buržoazije I: Ekspanzija i nacionalna država II: Vlast i buržoazija III: Savez između gomile i kapitala ŠESTO POGLAVLJE: Teorija rase pre rasizma I: `Rasa` aristokrata protiv `nacije` građana II: Rasno jedinstvo kao zamena za nacionalnu emancipaciju III: Novi ključ za istoriju IV: `Prava Engleza ` vs. Prava čoveka SEDMO POGLAVLJE: Rasa i birokratija I: Fantomski svet Crnog kontinenta II: Zlato i rasa III: Karakter imperijaliste OSMO POGLAVLJE: Kontinentalni imperijalizam: pan-pokreti I: Plemenski nacionalizam II: Nasleđe bezakonja III: Partija i pokret DEVETO POGLAVLJE: Propadanje nacionalne države i kraj Prava čoveka I: `Nacija manjina ` i narod bez državljanstva II: Aporije ljudskih prava DESETO POGLAVLJE: Besklasno društvo I: Mase II: Privremeni savez između gomile i elite JEDANAESTO POGLAVLJE: Totalitarni pokret I: Totalitarna propaganda II: Organizaciona priprema totalitarne vlasti DVANAESTO POGLAVLJE: Totalitarizam na vlasti I: Totalitarna država II: Tajna policija III: Totalna dominacija TRINAESTO POGLAVLJE: Ideologija i teror: novi oblik vlasti