Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jesa Denegri Sartr Sajfert Anais Nin Dusan Pajin Ricard De Mil Meri Daglas Hans Sebald Kenet Minog Martin Hajdeger Dekomb ..... Treći program je časopis za teoriju i kritiku. Uređuje se na bazi emitovanih sadržaja na Trećem programu Radio-Beograda. Prvi broj časopisa pojavio se jula 1969. godine. Izlazi četiri puta godišnje (tromesečno). Izdavač je Radio-televizija Srbije.[1] Časopis ima rešenje Ministarstva nauke za bodovanje priloga radi sticanja naučnih zvanja. Brojevi objavljeni od 2008. godine mogu se čitati i u elektronskoj verziji, na sajtu Radio-Beograda.[2] Istorija Treći program Radio-Beograda počeo je sa emitovanjem 10. novembra 1965. godine. U početku je emitovan tri puta nedeljno po tri sata, a od 1. januara 1966. svake večeri. Četiri godine kasnije, 10. novembra 1969. program je produžen na četiri sata. Kada je osnovan, ovo je bio jedini program na teritoriji bivše Jugoslavije na kojem ostvarenja iz teorije umetnosti i nauke nisu popularizovana kako se to obično činilo na drugim kulturno-umetničkim programima, nego su predstavljana u svom izvornom obliku - onom u kojem ta ostvarenja i postoje. U tom trenutku elitni kulturni programi postojali su u većini evropskih zemalja (Francuskoj, Engleskoj, Nemačkoj), a vrlo brzo su u svim republikama bivše Jugoslavije nastali programi tog tipa (u Ljubljani, Zagrebu, Skoplju, Sarajevu).[3] Treći program Radio Beograda emituje se svake noći od 20.00 do 05.00 časova na frekvencijama Drugog programa Radio Beograda. U programu su zastupljene muzičke i govorne emisije.[4] Glavni članak: Treći program Radio Beograda Najzanimljiviji članci, tekstovi, prevodi i osvrti emitovani u mesečnim i nedeljnim ciklusima, pojedinačnim emisijama i hronici objavljuju se u časopisu Treći program. Prvi broj časopisa izašao je u julu 1969. Prvi glavni i odgovorni urednik, od 1965. do 1974. godine, bio je Aleksandar Acković.[5] Od samog početka časopis izlazi tromesečno, a u njemu se objavljuje izbor tekstova emitovanih u radio programu.[6] Časopis je, zbog materijalnih nemogućnosti, krajem devedesetih imao pauzu u izlaženju[3] od skoro četiri godine. Nastavio je da izlazi 2001. godine, kada je početkom avgusta izašao 111. broj. Ponovno pokretanje časopisa pomogao je Fond za otvoreno društvo.[7] Uredništvo Od osnivanja je glavni i odgovorni urednik časopisa bio Aleksandar Acković (1922-1974). Njega je na tom mestu zamenio Boris Iljenko 1975. godine, a zatim Radenko Kuzmanović 1978, Slobodan Divjak 1986, Karel Turza 2002, Ivana Trišić 2003 i Rade Kalik 2004. Od broja 131/132 iz 2004. glavni i odgovorni urednik Trećeg programa je Predrag Šarčević....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Arheologija (od grčkih reči αρχαίος = star, (u savremenom grčkom i prastar) i λόγος = nauka, reč, misao) je nauka koja izučava materijalne ostatke, tj. sve uočljive tragove ljudskih delatnosti radi upoznavanja njihove sadržine u određenom vremenu i prostoru, kao i njihovog značenja u određenom socijalnom, ekonomskom i istorijskom okruženju. Iako je uobičajeno da se njeno proučavanje vezuje za „starine“, tj. za davnu prošlost, njome je obuhvaćeno vreme od najstarijih materijalnih ostataka, pa sve do današnjih dana.[1] Po svom sadržaju i ciljevima arheologija je društveno-istorijska naučna disciplina. Po naučnim izvorima i metodi rada arheologija je istovremeno i egzaktna nauka, što znači da se bazira na materijalnim ostacima (pokretnim i nepokretnim) potpomažući se pritom, ako ih ima, pisanim izvorima radi što boljeg testiranja hipotezâ. Njen osnovni i trajni cilj takvog načina rada jeste upoznavanje čoveka kao inteligentnog člana ljudskog društva, stvaraoca i tvorca kontinuirane kulturne evolucije.[2] Arheologija poseduje određene metode u izučavanju prošlosti ljudi. Pored toga oslanja se i na ceo niz drugih, pomoćnih naučnih disciplina kao što su: geologija, paleontologija, antropologija, etnologija, antička istoriografija, hemija i dr.[3] Na arheologiju se može gledati i kao na društvenu nauku i humanističku nauku. Ovo zavisi od paradigme koja se posmatra.[4] Rezultati i plodovi arheoloških istraživanja postižu svoj cilj ako postanu pristupačni, vidljivi i razumljivi ne samo stručnjacima, nego i svima onima čiju pažnju privlači arheologija kao izrazito socijalna i antropološka nauka.[5] Arheologija i društvene nauke Arheologija, koja se u novije doba sve više vezuje uz antropologiju a ne istoriju kako je to bilo uobičajeno u prethodnom razdoblju i to naročito u Evropi, proučava ljudska društva i objekte koje su ona ostavila za sobom. To naročito dolazi do izražaja tokom proučavanja praistorije o kojoj su gotovo uvek jedina svedočanstva njeni materijalni ostaci (npr. oruđa od kamena, kosti i metala, keramika, ostaci arhitekture, itd.). Pored praistorije arheologija se bavi i proučavanjem istorijskih perioda, to jest perioda u kojima postoje pisani izvori, i ona u tom slučaju uglavnom ima ulogu pomoćne istorijske nauke. Iako su neki od njenih spektakularnijih otkrića glavni znak prepoznavanja arheologije, takvi su nalazi srazmerno retki i najčešće nedovoljno dokumentovani tako da oni vrlo često nemaju veliku vrednost sa stanovišta naučne arheologije. Moderna arheologija se zasniva na timskom radu i detaljnom dokumentovanju i analizi svih nalaza (uključujući tu i informacije o prirodnoj sredini, ljudske ostatke, arhitekturu, artefakte, biofakte, itd.) i njihovih asocijacija u cilju što preciznijeg rekonstruisanja ljudskih kultura i uopšte ljudskog života u prošlosti....

Skepticizam i životinjska vera Santajana U ovom radu, Santajana analizira prirodu procesa saznanja i pokazuje pomoću jasnih, moćnih argumenata kako znamo i šta potvrđuje naše znanje. Centralni koncept njegove filozofije nalazi se u pažljivoj diskriminaciji između svesti o objektima nezavisnim od naše percepcije i svesti o suštinama koje naš um pripisuje objektima, ili između onoga što Santajana naziva carstvom egzistencijalnih i carstvom egzistencijalnih. Pošto nikada ne možemo biti sigurni da su ovi atributi zapravo svojstveni supstratu egzistencija, skepticizam se uspostavlja kao oblik verovanja, ali se životinjska vera pokazuje kao neophodan kvalitet ljudskog uma. Bez ove vere ne bi bilo racionalnog pristupa neophodnom problemu razumevanja i opstanka u ovom svetu. Santajana ovu praktičnu filozofiju izvodi iz širokog i fascinantnog niza izvora. On kritički razmatra stavove takvih filozofa kao što su Dekart, Euklid, Hjum, Kant, Parmenid, Platon, Pitagora, Šopenhauer i budistička škola, kao i pretpostavke koje običan čovek iznosi u svakodnevnim situacijama. Stvari kao što su priroda verovanja, odbacivanje klasičnog idealizma, priroda intuicije i pamćenja, simboli i mitovi, matematička stvarnost, književna psihologija, otkrivanje suštine, sublimacija životinjske vere, podrazumevano biće istine i mnoge druge date su detaljne analize u pojedinim poglavljima. Skepticizam i životinjska vera (1923) je kasnije delo američkog filozofa španskog porekla Džordža Santajane. Nameravao je da to bude „samo uvod u novi sistem filozofije“, delo koje će kasnije biti nazvano Carstva bića, što čini najveći deo njegove filozofije, zajedno sa Životom razuma. Skepticizam je Santajanin glavni traktat o epistemologiji; nakon njegovog objavljivanja, nije više pisao na tu temu. Njegov predgovor počinje ponizno, Santaiana kaže: Evo još jednog sistema filozofije. Ako je čitalac u iskušenju da se osmehne, mogu da ga uverim da se smejem sa njim... Ja samo pokušavam da čitaocu izrazim principe na koje se on poziva kada se smeje. Štaviše, on ne tvrdi filozofsku nadmoć: Ne tražim od nikoga da razmišlja mojim pojmovima da li više voli druge. Neka bolje očisti, ako može, prozore svoje duše, da bi se raznolikost i lepota perspektive jače širile pred njim. Dok Santajana priznaje važnost skepticizma za filozofiju, i počinje sumnjom u skoro sve; odavde traži da pronađe neku vrstu epistemoloških istina. Idealizam je ispravan, tvrdi Santajana, ali nije od značaja. On iznosi ovu pragmatičnu tvrdnju tvrdeći da ljudi ne žive po principima idealizma, čak i ako je to tačno. Funkcionisali smo eonima ne pridržavajući se takvih principa, i možemo nastaviti, pragmatično, kao takvi. On postavlja neophodnost istoimene `Animal Faith`, koja je vera u ono što nam naša čula govore; „Filozofija počinje in medias res“, uverava nas na početku svoje rasprave odlično očuvana LOK.4

Kao na slikama lepo očuvano Izdvojen je tabak sa tekstom Vitkjeviča o Narkoticima ostalo je sve tu Refleksije o jeziku Merlo-Ponti O FENOMENOLOGIJI GOVORA Šošana Felman PSIHOANALIZA I PERFORMATIV Performans filozofa Rasprave o levici Mišel Fuko Jirgen Habermas Filip Veno Žan Bodrijar ZABORAVITI FUKOA Aksel Honet FUKOOVA TEORIJA DRUŠTVA ... Fransoa Dagonje ARHEOLOGIJA ILI ISTORIJA MEDICINE Treći program je časopis za teoriju i kritiku. Uređuje se na bazi emitovanih sadržaja na Trećem programu Radio-Beograda. Prvi broj časopisa pojavio se jula 1969. godine. Izlazi četiri puta godišnje (tromesečno). Izdavač je Radio-televizija Srbije.[1] Časopis ima rešenje Ministarstva nauke za bodovanje priloga radi sticanja naučnih zvanja. Brojevi objavljeni od 2008. godine mogu se čitati i u elektronskoj verziji, na sajtu Radio-Beograda.[2] Istorija[uredi | uredi izvor] Treći program Radio-Beograda počeo je sa emitovanjem 10. novembra 1965. godine. U početku je emitovan tri puta nedeljno po tri sata, a od 1. januara 1966. svake večeri. Četiri godine kasnije, 10. novembra 1969. program je produžen na četiri sata. Kada je osnovan, ovo je bio jedini program na teritoriji bivše Jugoslavije na kojem ostvarenja iz teorije umetnosti i nauke nisu popularizovana kako se to obično činilo na drugim kulturno-umetničkim programima, nego su predstavljana u svom izvornom obliku - onom u kojem ta ostvarenja i postoje. U tom trenutku elitni kulturni programi postojali su u većini evropskih zemalja (Francuskoj, Engleskoj, Nemačkoj), a vrlo brzo su u svim republikama bivše Jugoslavije nastali programi tog tipa (u Ljubljani, Zagrebu, Skoplju, Sarajevu).[3] Treći program Radio Beograda emituje se svake noći od 20.00 do 05.00 časova na frekvencijama Drugog programa Radio Beograda. U programu su zastupljene muzičke i govorne emisije.[4] Glavni članak: Treći program Radio Beograda Najzanimljiviji članci, tekstovi, prevodi i osvrti emitovani u mesečnim i nedeljnim ciklusima, pojedinačnim emisijama i hronici objavljuju se u časopisu Treći program. Prvi broj časopisa izašao je u julu 1969. Prvi glavni i odgovorni urednik, od 1965. do 1974. godine, bio je Aleksandar Acković.[5] Od samog početka časopis izlazi tromesečno, a u njemu se objavljuje izbor tekstova emitovanih u radio programu.[6] Časopis je, zbog materijalnih nemogućnosti, krajem devedesetih imao pauzu u izlaženju[3] od skoro četiri godine. Nastavio je da izlazi 2001. godine, kada je početkom avgusta izašao 111. broj. Ponovno pokretanje časopisa pomogao je Fond za otvoreno društvo.[7] Uredništvo[uredi | uredi izvor] Od osnivanja je glavni i odgovorni urednik časopisa bio Aleksandar Acković (1922-1974). Njega je na tom mestu zamenio Boris Iljenko 1975. godine, a zatim Radenko Kuzmanović 1978, Slobodan Divjak 1986, Karel Turza 2002, Ivana Trišić 2003 i Rade Kalik 2004. Od broja 131/132 iz 2004. glavni i odgovorni urednik Trećeg programa je Predrag Šarčević.[1]

Beograd 2009. Tvrd povez, ćirilica, 310 strana. Knjiga je, bukvalno, kao nova. V6 Ova knjiga dokumentuje najvažniji deo autorovog rada u Institutu za filozofiju Filozofskog fakulteta u Beogradu tokom poslednjih dvanaest godina [1985—1997]. Pogotovo onaj deo koji se tiče brige oko istraživačkih planova i projekata Instituta i koji je ostavio pisanog traga u zapisnicima sa sastanaka kolegijuma Instituta prilikom primanja završenih radova. Knjiga je sastavljena od većeg broja autorovih tekstova napisanih u razmaku od punih deset godina, a različitih kako po karakteru tako i po nameni. Zajedničko im je jedino to što svi oni pozivaju na otvoreno kritičko raspravljanje i što su upadljivo didaktičko-pedagoški obojeni. Naravno, pored toga što su svi oni uglavnom objavljeni u Filozofskom godišnjaku, ili su u njemu bar delimično prikazani njihovi najvažniji rezultati. Knjiga sadrži tri vrste autorovih radova, raspoređenih u tri relativno samostalne celine. Tu je najpre jedna duža rasprava o Petronijevićevim Načelima metafizike, koja je rađena u okviru potprojekta „Filozofija kod Srba“ i koja je prvi put objavljena 1989. godine u Novom Sadu. Zatim su tu autorove recenzije nekih važnijih radova koje su između 1986. i 1996. godine uspešno priveli kraju razni mlađi saradnici Instituta. Najzad, u knjigu su uvršteni i delovi jednog autorovog još nezavršenog rada pod naslovom „Filozofija u krizi našeg vremena“ (u okviru potprojekta „Filozofija duha“), kao i delovi jednog odavno završenog rada pod naslovom Putevi ka Ničeu (u okviru projekta „Savremena filozofija”), koji nisu ušli u konačnu verziju objavljene knjige. Na čelo ove treće grupe stavljen je kratak kritički prikaz rada Miloša N. Đurića na proučavanju istorije antičke filozofije (zajedno s autorovim prigodnim govorom u spomen na preminulog helenistu), kako bi se bar još jedan predstavnik starije generacije srpskih filozofa našao ovde pored Petronijevića, nasuprot brojnim predstavnicima najmlađe generacije. Sadržaj: Napomena uz desetu knjigu FILOZOFIJA U DIJASPORI:PETRONIJEVIĆEVA NAČELA METAFIZIKE Predgovor iz 1989. godine . 1. Pristup delu 2. Nedoumice oko pojma filozofije 3. Školsko shvatanje metafizike 4. Polazna tačka saznanja 5. Biće i ništa 6. Problem kretanja i promene 7. Matematičko utemeljenje metafizike 8. Neprikladnost „diskretne geometrije“ 9. Hipermetafizičko stanovište 10. Kasniji sažeci dela RECENZIJE IZ FILOZOFSKOG GODIŠNjAKA Vladan Perišić, „Platonizam i teologija“ Slobodan Žunjić, „Pojam jednog u Aristotelovoj metafizici” Miloš Arsenijević, „Prostor, vreme, Zenon“ Bogoljub Šijaković, „Mythos, Physis, Psyche“ Miroslav Milović, „Etika i diskurs“ Zoran Kinđić, „Hajdegerova kritika antropocentrizma“ . Dragan Lakićević, „Filozofski izvori modernih totalitarnih sistema“ Mladen Kozomara, „Subjektivnost i moć - o nekim aspektima Fukoove arheologije i genealogije znanja i moći“ Vladimir Milisavljević, „Dekonstrukcija i lingvistika“. RADOVI NA PROJEKTIMA INSTITUTA Miloš N. Đurić kao istoričar grčke filozofije Dodatak: Reč na komemoraciji Milošu N. Đuriću održanoj 19. 2. 1968. u Srpskoj književnoj zadruzi Dva Ničeova pozna spisa Mesto pisama u celini Ničeovog dela Ničeova pozna zaostavština Hajdegerovo „prebolevanje` filozofije Sećanje na Evropu Podaci o ranijem objavljivanju priloga u drugom i trećem delu ove knjige Popis imena

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ubrzan tempo savremenog života negativno utiče na naš duhovni mir i često nas čini nervoznim. A spokoj i sreća su bliži nego što mislimo. Kad bismo mogli da utišamo haotični tok misli koje nam onemogućavaju da se usredsredimo na sadašnji trenutak i ne dopuštaju da primetimo plavo nebo, dečji osmeh, divan zalazak sunca, shvatili bismo da mir nije nešto spoljašnje ili nešto što treba sticati, već da je prisutan na svakom koraku. Dovoljno je živeti u skladu sa zdravim razumom, te usporiti tempo i uživati u svakom dahu. Duboko razumevanje stvarnosti zasniva se na svesnom disanju kojim postižemo trezveno stanje uma, a unutrašnji mir koji tim putem stičemo utiče pozitivno ne samo na nas, već i na naše okruženje. Put mira je vodič koji će nas vratiti nama samima, onakvima kakvi zaista jesmo. Ovaj savremeni duhovni klasik nam kroz jednostavne primere ukazuje na to koliko je lako uspostaviti duhovni mir i ravnotežu. Nije neophodno da se izdvajamo od okruženja kako bismo meditirali u osami. Meditacija &ndash svest o sopstvenom telu i duhu putem svesnog disanja &ndash moguća je i dok peremo sudove, jedemo ili čekamo u automobilu da se upali zeleno svetlo na semaforu. &bdquoMir u svakom koraku je knjiga koja nas uči kako da preusmerimo način na koji poimamo svet... ona nam otvara vidike ka humanijem pristupu.&ldquo Publisher Weekly &bdquoNakon što iščitate Mir u svakom koraku nikada više nećete gledati ni na plastičnu kesu kao ranije, a nije nemoguće ni da ćete ispunjeni ljubavlju zagrliti svako drvo pored kojeg prođete.&ldquo Brajan Bruja, Amazon.com Review Tič Nat Han (Thích Nhất Hạnh, rođen kao Nguyễn Xuân Bảo[2] 11. oktobra 1926[3]) vijetnamski je budhistički monah i mirovni aktivista, osnivač tradicije Plam sela. Tíč Nat Han je proveo najveći deo svog kasnijeg života boraveći u manastiru Plam sela u južnoj Francuskoj,[4] internacionalno putujući radi duhovnih povlačenja i govora. On je skovao termin „angažovani budizam” u svojoj knjizi Vijetnam: Lotus u moru vatre.[5] Nakon dugog prognanstva, dobio je dozvolu da se prvi put vrati u Vijetnam 2005. godine.[6][7] U novembru 2018. godine on se vratio u Vijetnam kako bi proveo preostale dane u svom „matičnom hramu”, Tu Hieu u blizini Hue.[8] Nat Han je objavio preko 100 knjiga, uključujući više od 70 na engleskom jeziku.[9][10] On je aktivan je u mirovnom pokretu, i promovisanju nenasilnog rešavanja sukoba.[11] On se takođe se uzdržava od konzumiranja životinjskih proizvoda (veganizam) kao sredstva nenasilja prema životinjama. Nat Han je rođen kao Ngujen Sjuen Bao, u gradu Hue u centralnom Vijetnamu 1926. godine. Sa 16 godina pristupio je u manastiru obližnjeg hrama Tu Hieu, gde je njegov glavni učitelj bio majstor Zena Tan Kuj Čan Tat.[14][15][16] Diplomirao je budističku akademiju Bao Kuok u Centralnom Vijetnamu. Tič Nat Han je prošao kroz obuku u vijetnamskim tradicijama mahajanskog budizma, kao i vijetnamskom Tienu, i dobio potpuno zaređenje kao bikšu 1951. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Žan Bofre (rođen 22. maja 1907 . u Marsu blizu Auzansa u departmanu Krez ; † 7. avgust 1982 . u Parizu ) je bio francuski filozof i germanista. Bio je pod jakim uticajem Martina Hajdegera. Beaufret je odrastao u Auzancesu, gde su mu oba roditelja radila kao učitelji. Od 1919. je pohađao Licee de Montlucon, gde je završio srednju školu 1925. godine. Iste godine se preselio u Pariz u Licej Luj-le-Gran, gde se pripremao za koledž. Beaufret je započeo studije 1928. na Ecole Normal Superieure (Pariz) (ENS). Tamo je bio učenik Leona Brunšvicga.[1] Za svoju `Diplome d`etudes superieures` Beautret je proveo godinu dana 1930/1931. u Institutu francais u Berlinu. Njegova teza iz 1931. nosila je naslov „Les Rapports du droit et de la morale d`apres Fichte“. Po povratku iz Berlina, Bofret je odslužio vojni rok, a zatim nastavio studije. Dobio je agregaciju iz filozofije od ENS-a 1933. godine.[2] Od 1933. Beauret je radio kao nastavnik filozofije na Licee de Gueret. Godine 1937. kratko je predavao u liceju u Okseru, a od 1937. do 1939. radio je kao nastavnik filozofije u francuskoj školi u Aleksandriji, Egipat.[3] Nakon što je Francuska objavila rat Nemačkom Rajhu u septembru 1939. kao reakciju na invaziju Poljske, Bofre je mobilisan i učestvovao sa francuskom jedinicom u bitkama Zapadne kampanje 1940. godine, gde je postao nemački ratni zarobljenik. Septembra 1940. uspeo je da pobegne iz voznog transporta ratnih zarobljenika u Nemačku i pobegne u neokupiranu zonu Francuske. Zauzeo je mesto nastavnika u Liceju Šampolion u Grenoblu novembra 1940. Od oktobra 1942. prelazi na Koledž-licej Amper u Lionu, gde je radio kao učitelj do 1944. godine.[4] U Lionu, Bofre je upoznao Žozefa Rovana, sa kojim je čitao Hajdegerova dela. Rovan je radio za Otpor i, nakon još jedne okupacije Liona 1943, upoznao je Bofrea sa svojom grupom „Service Pericles“, koja je osnovana u julu 1943[5] i kreirala lažna dokumenta. Grupa je razbijena u februaru 1944, a Rovana je uhapsio Gestapo i odveo u Dahau. Bofre je uspeo da pobegne na vreme zbog upozorenja.[6] U Parizu 1944. godine, Beaufret se zaposlio u Liceju Sen Luj. 1945. godine, posle oslobođenja Francuske, bio je nastavnik u Liceju Žak-Dekur. Od septembra 1946. do 1952. Beaufret je bio nastavnik na Liceju Henri IV. Od 1952. do 1955. bio je na istraživačkom mestu u Centru National de la recherche scientifikue.[2] Njegov mentor na doktorskim studijama bio je Jean Vahl, koji ga je 1953/1954. pre Comite consultatif-a klasifikovao kao nepodesnog za univerzitetsku karijeru.[7] Konačno, bio je nastavnik od 1955. do 1972. u Liceju Kondorse. Tokom ovog perioda, Beaufret je održavao redovna čitanja u Ecole Normale Superieure.[2] Godine 1969/1970, Beaufret se drugi put prijavio za poziciju na Univerzitetu Eks-Marsej, ali je odbijen.[7] Od pre Drugog svetskog rata bio je prijatelj sa Polom Eluarom, Morisom Merlo-Pontijem, Andreom Bretonom i Polom Valerijem...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dušan Pajin (Beograd, 1942) srpski je filozof i estetičar, profesor univerziteta. U svom naučnom radu bavi se prevashodno umetnošću, filozofijom i kulturom dalekog Istoka. Diplomirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu 1968, a doktorirao u Sarajevu 1978. godine. Prve tekstove počeo da objavljuje 1963. u Studentu (likovne kritike i eseje). Od tada objavio više od 500 bibliografskih jedinica — studije, članke, kritike i prikaze — u našim i stranim časopisima (Engleska, SAD, Kina, Francuska itd), kao i dvanaest knjiga iz oblasti istorije kulture i filozofije umetnosti, kao i zbirku poezije na kineskom. Priredio je 12 knjiga, uključujući „Antologiju jugoslovenske poezije“ - 1950-95 (objavljena kineskom – 1997, Tajpej, 1998, Peking). Bavi se i slikarstvom.[2] Radio je kao urednik u „Nolitu“, u više biblioteka (Filozofska, Psihološka, Sve o svemu) (1978-1994). Bio je i glavni urednik časopisa Kulture Istoka (1983-1992). Od 1994. je vanredni profesor a u periodu 1999-2009, redovni profesor Fakulteta likovnih umetnosti u Beogradu za predmet Filozofija umetnosti. Od 2009. godine je u penziji. Kao gostujući profesor predavao je na Filozofskom fakultetu u Nišu i Sarajevu (1980-1983) i na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu (1992-2001). Od 2003. do 2009. na engleskom predavao izborni kurs „Evropska kultura - prošlost, sadašnjost, budućnost” na međunarodnim postdiplomskim studijama pri Univerzitetu umetnosti u Beogradu. Učestvovao je na Svetskim kongresima estetike sa referatima (Notingem 1988, Lahti - Finska, 1995, Tokio 2001) kao i u brojnim drugim konferencijama u Srbiji i inostranstvu (Nju Delhi, Hamburg, Beč, Sere, Tajpej, Hong-Kong, London - Oksford, Sijetl, Ralej itd). Redovan je gost kulturnih programa na radiju i televiziji. Predavač na javnim tribinama u Beogradu i drugim gradovima, a sarađivao je i u dnevnoj štampi. Član je Estetičkog društva Srbije. Govori, čita i piše na engleskom, a pohađao je i tečajeve kineskog i sanskrta. Živi u Beogradu. Bibliografija Objavio je sledeće knjige: Druga znanja: eseji o indijskoj meditativnoj tradiciji (Beograd, 1975), Ishodišta Istoka i Zapada (Beograd, 1979), Filozofija upanišada (Beograd, 1980, 1990), Tantrizam i joga (Beograd, 1986), Okeansko osećanje (Beograd, 1990), Vrednost neopipljivog (Beograd, 1990), Wen-hsing ti pien-yuan (Tajpej, 1992, Peking, 1993), Otelovljenje i iskupljenje (Beograd, 1995), Unutrašnja svetlost: filozofija indijske umetnosti (Novi Sad, 1997), Filozofija umetnosti Kine i Japana : druga zemlja drugo nebo (Beograd, 1998), Pajin, Dušan i Aleksandar Marinković, Put zmaja: rečnik taoizma (Beograd, 2004), Lepo i uzvišeno: filozofija umetnosti i estetika — od renesanse do romantizma (Beograd, 2005), Stvaranje i isijavanje: filozofija umetnosti u antici, helenizmu i srednjem veku (Beograd, 2006), Zen: učenje, praksa, tradicija, savremeni uticaji (Beograd, 2012), Za bolji svet: dela velikana kulture u 20. veku (Banja Luka, 2013), Joga — duh i telo: tradicija i prakse u 21. veku (Beograd, 2014), Za svečovečansku zajednicu: Dimitrije Mitrinović (1887–1953) (Beograd, 2016) Taoizam (ili daoizam; od reči tao u značenju „put”)[1] jest drevna kineska filozofska i religijska tradicija čiji je osnivač Lao Ce, koja naglašava življenje u harmoniji sa Taom (kin. 道, isto tako romanizovano kao Dao). Tao je fundamentalna ideja većine kineskih filozofskih škola; u Taoizmu, međutim, to označava princip koji je izvor, oblik i suština svega što postoji.[2][3] Taoizam se razlikuje od Konfučijanstva po tome što se ne naglašavaju kruti rituali i društveni poredak.[2] Taoistička etika varira u zavisnosti od određene škole, ali se generalno teži naglašavanju nedelovanja (bez napornog dejstva), „prirodnosti”, jednostavnosti, spontanosti, i tri blaga: 慈 „saosećanja”, 儉 „skromnosti”, i 不敢為天下先 „poniznosti”. Taoizam je jedna od velikih religioznih tradicija nastalih u Kini. Razlikuju se filozofski taoizam koji zagovara povlačenje mudraca iz sveta, razne tehnike kontemplacije i postizanja mudrosti kroz nedelanje, od religioznog koji uključuje i određenu versku organizaciju, samostane i dr. U obema verzijama taoizam se, kao tradicija vezana uz lična egzistencijalna i etička promišljanja, suprotstavlja konfucijanizmu koji razmatra i naglašava društvena pravila života.[4] Taoizam, konfučijanstvo i kineski budizam čine tradicionalna tri učenja, i osnovu kineske narodne religije. Taoizam je ostavio dubok trag na razne oblasti kineske kulture, a posle se proširio i po drugim oblastima Istočne Azije. Takođe je izvršio znatan uticaj na nastanak zen budizam.[5] Koreni Taoizma idu unazad bar do 4. veka p. n. e. Rani taoisti su izvodili svoje kosmološke pojmove iz škole Jinjanga (naturalista), i bili su pod dubokim uticajem jednog od najstarijih tekstova kineske kulture, Ji đing, koji izlaže filozofski sistem o tome kako zadržati ljudsko ponašanje u skladu sa promenljivim ciklusima prirode. Moguće je da je „legalista” Šen Buhaj (oko 400 – 337 p. n. e.) isto tako imao značajan uticaj, tumačeći realnu politiku vu veja.[6][7][8] Knjiga puta i vrline, kompaktna knjiga koja sadrži učenja koja se pripisuju Lao Ceu (kin. 老子 - Lǎozǐ), široko je prihvaćena kao ključni rad taoističke tradicije, zajedno da kasnijim Čuang Ceovim zapisima. Do vremena dinastije Han (206 p. n. e. – 220), razni izvori Taoizma su konvergirali u koherentnu tradiciju religioznih organizacija i redova ritualista u državi Šu (modernom Sičuanu). U ranijoj drevnoj Kini, taoisti su smatrani pustinjacima ili osamljenicima koji nisu učestvovali u političkom životu. Čuang Ce je najpoznatiji među njima, a značajno je i to da je živeo na jugu, gde je bio deo lokalnih kineskih šamanskih tradicija.[9] Žene šamani su igrale važnu ulogu u toj tradiciji, koja je bila posebno jaka u južnoj državi Ču. Rani taoistički pokreti su razvili svoje sopstvene institucije u kontekstu šamanizma, mada su apsorbovali osnovne šamanističke elemente. Šamani su sledili osnovne tekstove Taoizma od ranog doba do bar 20. veka.[10] Institucionalni redovi Taoizma su evoluirali u raznim oblicima koji se u zadnje vreme konvencionalno grupišu u dve glavne grane: Đuendžen taoizam i Džengui taoizam.[11] Nakon Lao Cea i Čuang Cea, taoistička literatura je postojano rasla i bila je objedinjena u vidu kanona — Daocanga — koji je bio objavljen po nalogu cara. Tokom kineske istorije, taoizam je nominovan nekoliko puta kao a državna religija. Nakon 17. veka, međutim, izgubio je podršku. Taoizam je imao dubok uticaj na kinesku kulturu tokom vekova, i Taoisti (kin. 道士 - dàoshi, „Tao majstori”), titula koja je tradicionalno pripisivana samo sveštenstvu a ne njihovim sledbenicima, obično su vodili računa o pravljenju razlike između svoje ritualne tradicije i praksi kineske narodne religije i netaoističkih vernakularnih ritualnih redova, koji se često pogrešno identifikuju kao taoizam. Kineska alhemija (posebno neidan), kineska astroligija, Čan (Zen) budizam, nekoliko borilačkih veština, tradicionalna kineska medicina, feng šui, i mnogi stilovi či kunga su bili isprepletani sa taoizmom tokom istorije. Izvan Kine, taoizam je isto tako imao uticaja na okolna društva Azije. U današnje vreme, taoistička tradicija je jedna od pet religioznih doktrina koje su zvanično priznate u Narodnoj republici Kini (NRK) kao i na Tajvanu i mada se nije znatno proširila izvan svojih tradicionalnih istočnoazijskih korena, zastupljena je u izvesnoj meri u mnogim društvima.[12] Njeno prisustvo je posebno očevidno u Hongkongu, Makau, i u jugoistočnogj Aziji.

Filozofsko društvo Srbije, 1982. Miladin Životić (Beograd, 14. avgust 1930 – Beograd, 27. februar 1997), bio je srpski filozof i jedan od osnivača, a u vreme smrti i predsednik nezavisne organizacije intelektualaca protiv nacionalizma i rata, Beogradski krug.[1] Život Rođen je 14. avgusta 1930. godine u Ripnju, mestu pored Beograda, Republika Srbija. Studije filozofije završio je 1953. godine na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Po diplomiranju, radio je kao profesor u srednjim školama u Beogradu i Srpskoj učiteljskoj školi u Prizrenu. Asistentsko mesto dobio je 1957, na Katedri za filozofiju svog matičnog fakulteta. Doktorsku tezu „Teorija saznanja u filozofiji pragmatizma“ odbranio je 1962. godine na Filozofskom fakultetu u Beogradu. 1963. je postao docent. Predavao je predmete Savremena filozofija i Aksiologija. Podržavao je studentsku bunu 1968. Kao vanredni profesor Moderne i savremene filozofije, Aksiologije i Uvoda u filozofiju od 1969. godine radi do 28. januara 1975. kada je odlukom Skupštine SR Srbije stavljen na raspolaganje, tj. uklonjen je sa Fakulteta 1975, sa sedmoro drugih nastavnika. Od 1981. godine je viši naučni saradnik, a 1982-1988. naučni savetnik u Institutu društvenih nauka u Centru za filozofiju i društvenu teoriju. Na osnovu konkursa raspisanog 1985. godine, 1988. je izabran za redovnog profesora na predmetu Istorija filozofije IV. Na Filozofski fakultet se vratio 1987. godine. Osnivač Instituta za filozofiju i društvenu teoriju Univerziteta u Beogradu. (šest godina). Preuzeo je predmet koji je i ranije predavao – Savremena filozofija.[2] Godinu 1960/1961. proveo je u SAD-u, kao stipendista Fordove fondacije, kao i 1970/1971, u okviru programa American Council of Learned Societies. Održao je na stotine predavanja u bivšoj Jugoslaviji i u svetu. U penziju je otišao 1994. godine.[3] Dva puta je biran za predsednika Filozofskog društva Srbije.[4] Bio je osnivač i direktor Škole za filozofiju i književnost u Kruševcu, šest godina. Povukao se iz ove škole pred rađanjem nacionalizma u Srbiji. Posle 1991, bio je na čelu Građanske akcije za mir. Jedan je od osnivača i lider Beogradskog kruga nezavisnih intelektualaca. Zajedno s ostalim pripadnicima Kruga i antiratnog pokreta, odlučno je bio protiv nacionalističke ludosti, podržavajući moralno i politički žrtve rata, posebno one u Sarajevu, Mostaru, Tuzli, ali i drugim gradovima BiH. Poslednjih godina života, Životić se posvetio izgradnji i razumevanju političkog pojma Druge, nove, drugačije Srbije. Tako je 1992, uz Radomira Konstantinovića i druge istaknute srpske intelektualce osnovao nezavisni forum intelektualaca Beogradski krug.[5] Ova organizacija je predstavljala važno uporište slabašnim glasovima koji su se suprotstavljali dominantnim nacionalističkim narativima u Srbiji. Životić je nekoliko puta posetio Sarajevo tokom opsade ovog grada, što su Sarajlije (kao i svi drugi antinacionalitički orijentisani ljudi) nikada nisu zaboravili.[6] Preminuo je 27. februara 1997. u Beogradu.[7] U znak zahvalnosti sahranjen je u Memorijalnom centru u Potočarima.[traži se izvor] Bibliografija Odnos morala prema običaju, pravu i religiji, 1957. Osnovna učenja o najvišem dobru i cilju života u istoriji etike, 1957. O ideologiji, 1958. Hjum 1959. Aktuelni problemi odnosa prema religiji, 1961. Pragmatizam i savremena filozofija,doktorska disertacija, 1966. Čovek i vrednosti, 1969. Egzistencija, realnost i sloboda, 1973. Revolucija i kultura: Prilog kritici savremenih ideologija, 1982. Aksiologija, 1986. Moralitet, legalitet i legitimitet, 1990. Contra bellum, 1997.

Spolja kao na slikama, unutra dobro očuvano. Autor - osoba Byčkov, Viktor Vasilʹevič Naslov Vizantijska estetika : teorijski problemi / V. V. Bičkov ; s ruskog preveo Dimitrije M. Kalezić Jedinstveni naslov Византийская эстетика. srp Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1991 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Prosveta, 1991 (Beograd : BIGZ) Fizički opis 329 str. ; 21 cm Drugi autori - osoba Kalezić, Dimitrije M. Zbirka Ѣ biblioteka (karton sa omotom) Napomene Prevod dela: Византийская эстетика / В. В. Бычков Tiraž 2.000 Beleška o piscu: str. [333]. Predmetne odrednice Estetika -- Vizantija 1. Estetika u sistemu vizantijskoga shvatanja svijeta 2. Ljepota, prekrasno i njihove modifikacije 3. Slika i simbol 4. Umjetnost 5. Estetika unutrašnjega 6. Antičke tradicije 7. Kanon, Beleška o piscu BELEŠKA O PISCU Viktor Vasiljevič BIČKOV rođen je 1940. godine. Stalno je nastanjen u Moskvi. Po završetku srednje škole sa zlatnom medaljom (1960), upisao se na Moskovski energetski institut koji je završio 1965. godine, specijalnost radiofizika. Ali jour u studentskoj klupi kod Bičkova se ispoljila sklonost prema humanističkim naukama. Naporedo sa studijama u Institutu proučavao je istoriju umjetnosti, estetiku, istoriju filosofije, posjećivao predavanja prof. M. A. Alpatova, V. N. Lazareva, V. F. Asmusa. Po završetku instituta radio je kao inženjer, nastavljajući istovremeno da izučava istoriju filosofije, istoriju kulture i stare jezike (na Odjeljenju za klasične nauke Moskovskoga državnog univerziteta kod prof. A. F. Losjeva). Godine 1969. upisao se na redovni tečaj aspiranture Moskovskoga univerziteta, gdje je nastavio da se zanima starim jezicima, istorijom religije, estetikom. Po završetku aspiranture primljen je u Odeljenje za estetiku Instituta za filosofiju Akademije nauka SSSR, gdje se i sada nalazi. Još prije stupanja na studije, odnosno pripreme za aspiranturu, već su se odredile naučne sklonosti V. Bičkova – umjetnost, estetika, duhovna kultura Vizantije i zemalja njenoga regiona. Godine 1973, odbranio je na Filosofskom fakultetu Moskovskoga univerziteta disertaciju za kandidata filosofskih nauka na temu Uzajamna veza filosofskog, religijskog i estetskog u istočnohršićanskoj umjetnosti. Za vrijeme rada u Institutu za filosofiju Bičkov je aktivno izučavao patristiku na materijalu koji je on pripremio i na osnovu njega objavio monografije Vizantijska estetika. „Teorijski problemi“, Moskva 1977. god., zatim „Estetika pozne antike, II–III vijek“, Moskva, 1981. pa „Estetika Aurelija Avgustina“, Moskva 1984. i čitav niz naučnih članaka i referata koji su se pojavili u Rusiji i u inostranstvu (u Austriji, Bugarskoj, Saveznoj Republici Njemačkoj, Grčkoj, Jugoslaviji). Godine 1981, na naučnom savjetu Filosofskog instituta AN SSSR Bičkov je odbranio disertaciju i stekao naučni stepen doktora filosofskih nauka, sa temom Estetske ideje patristike II–V vijeka. V. V. Bičkov je bio učesnik niza međunarodnih skupova i konferencija iz filosofije, umjetnosti i vizantologije. Njegove monografije „Vizantijska estetika“ i „Estetika pozne antike“ sa velikim je interesovanjem dočekala naučna javnost, dobile su visoku ocjenu u nizu naučnih publikacija. „Vizantijska estetika“ je prevedena i izdata u Italiji (1983), u Bugarskoj (1984), u Mađarskoj (1988), a pripremljen je i njemački prevod Verlag der Kunst – Dresden, „Estetika pozne antike“ je publikovana u rumunskome prevodu (Bucureçti, 1984). V. V. Bičkov je zauzet velikim naučnoorganizacionim poslom. Niz godina on je rukovodio autorskim kolektivom na izradi prva dva toma „Istorije estetičke misli“ (izdanje: „Iskusstvo“, Moskva, 1985); sada rukovodi autorskim kolektivom koji radi na izradi prva dva toma „Istorije ruske estetike“ (tom I: Drevnяя Rusь, tom P: XVII vek). MG148 (N)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Povez losiji, i ponegde ima podvucenih recenica obicnom olovkom, nista strasno. Sve ostalo uredno! „Misli” (1902) Božidara Kneževića predstavljaju zbirku objedinjenih aforizama sa filozofskim, religioznim i moralističkim pogledima na svet. Najviše pažnje Knežević posvećuje kritici društva i pojedinca. Postavljanjem i tumačenjem različitih egzistencijalnih pitanja, „Misli” čitaoca čine mudrijim i razotkrivaju mu pojedine tajne… Božidar Knežević (Ub, 7/19. mart 1862 — Beograd, 18. februar/3. mart 1905) bio je srpski filozof, istoričar filozofije, profesor istorije, prevodilac nekoliko stručnih radova sa engleskog. Književnosti pripada samo njegovo, obimom malo ali značajno delo, Misli. Biografija Otac mu je bio Stevan Knežević, a deda Knez Ivo od Semberije.[1] Gimnaziju je završio u Beogradu, a tu je i diplomirao na Istorijsko-filološkom odseku Velike škole u Beogradu. Godine 1884. je otišao u Užice i postao je nastavnik u tamošnjoj gimnaziji, gde je predavao francuski jezik, istoriju i filozofsku propedeutiku (uvod u filozofiju). Napustio je na kratko profesorski posao i 1885. godine učestvovao u srpsko-bugarskom ratu, kao četni komesar. Godine 1889. je bio premešten sa službom u Niš, a zatim je radio i u Čačku, Kragujevcu, Šapcu, da bi 1902. godine bio premešten u Beograd. Iste godine je polagao profesorski ispit sa temom Uticaj Istoka na civilizaciju evropskih naroda. Živeo je i radio u izuzetno nepovoljnim prilikama. Dvadeset godina, najbolji deo svoga života, proveo je u unutrašnjosti, u teškim materijalnim uslovima. Ceo Kneževićev život je bio obeležen krajnjom nemaštinom, trošenjem u tegobnom radu da bi se izdržavao tokom školovanja, mukotrpnim profesorskim položajem i brigom i za svoju i za porodicu svoga brata, čestim premeštanjem po nalogu prosvetnih vlasti iz jedne u drugu gimnaziju (iz Užica u Niš, Čačak, Kragujevac, ponovo Čačak i Šabac), nedostatkom potrebnih sredstava za istraživački i prevodilački rad, što mu je, uz stalno saplitanje iz akademskih krugova, onemogućilo da se profesionalno izgradi i za života dobije potrebno priznanje naučnika i mislioca.[2][3] Ipak, uspeo je da sam nauči jezike, posvetio se dubljem izučavanju filozofije, istorije i sociologije, što je, s obzirom na lošu opskrbljenost tadašnjih bibliotečkih fondova i na neobrazovanost i intelektualnu nezainteresovanost palanačkog okruženja, bio veliki uspeh.[4] Pored drugih, značajni su njegovi prevodi sa engleskog Istorije civilizacije u Engleskoj H. T. Berkla (Beograd, 1893 — 1894) i O herojima Tomasa Karlajla (Beograd, 1903). Godine 1902. došao je u Beograd, gde je umro 1905. godine kao profesor Prve beogradske gimnazije. Po njemu se zove Biblioteka „Božidar Knežević” Ub. Misli Misli Božidara Kneževića nisu misli i izreke po tipu uobičajenih aforizama, nisu ni saveti praktične moralne filozofije, po uzoru na stare moraliste. U Mislima pisac često daje zaključke svojih istorijsko-filozofskih razmišljanja. U njima ima tragova filozofskog špekulisanja i istorijskih ideja. Terminologija je ponekad naučna, ali u delu ima vrlo mnogo i ličnog, gotovo autobiografskog. Nezadovoljan svojim životom, duhovno i duševno vređan od okoline, bez pravog prijatelja i sagovornika, Knežević se povukao u sebe i odvojen od svojih savremenika i iznad svoje sredine tražio zaborav i utehu u čistim visinama misli. Njegove omiljene ideje su: konstatovanje niske životinjske prirode ljudske, pesimističko shvatanje čoveka, razlika koja postoji između nižeg, animalnog i višeg, intelektualnog čoveka, borba ideala i stvarnosti, krajnji trijumf duha nad materijom i večnosti nad prolaznošću, kult i poezija misli, otkupljenje duše mišlju, ne besmrtnost duše nego besmrtnost duha. Cela ova mala knjiga je lirika intelekta i apoteoza misli, Kneževićeve osloboditeljke i utešiteljke od čamotinje, niskosti, gluposti i nerazumevanja. Misli su prvo objavljene u Srpskom književnom glasniku (1901), a odštampane su u zasebnu knjigu najpre 1902, pa u drugom, dopunjenom izdanju u Beogradu 1914. godine...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Za Ničea istorija ne predstavlja kontinuitet, niti vladavinu činjenica gde će pojedinac biti puko oruđe procesa... Fridrih Vilhelm Niče (nem. Friedrich Wilhelm Nietzsche; 15. oktobar 1844 — 25. avgust 1900) radikalni nemački filozof-pesnik, jedan od najvećih modernih mislilaca i jedan od najžešćih kritičara zapadne kulture i hrišćanstva. Filolog, filozof i pesnik.[1] Studirao je klasičnu filologiju i kratko vreme radio kao profesor u Bazelu, ali je morao da se povuče zbog bolesti. Na Ničea su najviše uticali Šopenhauer, kompozitor Vagner i predsokratovski filozofi, naročito Heraklit.[2] Neretko, Ničea označavaju kao jednog od začetnika egzistencijalizma, zajedno sa Serenom Kierkegarom[3] Niče je ostavio za sobom izuzetna dela sa dalekosežnim uticajem. On je jedan od glavnih utemeljivača `Lebens-philosophiae` (filozofije života), koja doživljava vaskrsenje i renesansu u `duhu našeg doba Niče je rođen u gradu Rekenu (pored Licena), u protestantskoj porodici.[3] Njegov otac Ludvig kao i njegov deda bili su protestanski pastori. Otac mu je umro kada je imao samo 4 godine što je ostavilo dubok trag na njega. Školovao se u Pforti koja je bila izuzetno stroga škola i ostavljala učenicima jako malo slobodnog vremena. Tu je stekao i osnove poznavanja klasičnih jezika i književnosti. Bio je počeo da studira teologiju, ali se onda upisao na klasičnu filologiju.[4] Posle briljantno završenih studija, Niče je bio izvesno vreme, dok se nije razboleo, profesor u Bazelu. Doktor nauka je postao sa 24 godine bez odbrane teze zahvaljujući profesoru Ričlu koji je u njemu video veliki talenat za filologiju. Godine 1868. Niče je upoznao slavnog nemačkog kompozitora Riharda Vagnera koji je bio onoliko star koliko bi bio njegov otac da je živ.[5] Vagner i Niče su formirali odnos otac-sin i sam Niče je bio neverovatno odan Vagneru i oduševljen njime. Godine 1871.-1872. izlazi prva ničeova filozofska knjiga `Rođenje Tragedije`. Snažan uticaj Vagnerijanskih ideja koje su opet kao i Ničeove bile pod uticajem filozofije Artura Šopenhauera gotovo se može naći tokom cele knjige. Iako ima neospornu filozofsku vrednost nije pogrešno reći da je ona odbrana i veličanje Vagnerove muzike i estetike. Tokom pisanja njegove druge knjige `Nesavremena Razmatranja` (od 4 dela) Niče se filozofski osamostaljuje i raskida odnos sa Vagnerom. Godine 1889. Niče je doživeo nervni slom. Posle paralize, on je poslednjih 11 godina života proveo potpuno pomračene svesti, a o njemu su brinule majka i sestra. Inače, Ničeova najpoznatija dela su: Rođenje tragedije iz duha muzike, filozofska poema `Tako je govorio Zaratustra` (koje je prema prvobitnoj zamisli trebalo da se zove `Volja za moć, pokušaj prevrednovanja svih vrednosti`), imoralistički spis i predigra filozofije budućnosti, sa naslovom S onu stranu dobra i zla, zatim Genealogija morala, Antihrist, autobiografski esej Ecce homo i zbirka filozofskih vinjeta Volja i moć. Neosporni su Ničeovi uticaju na filozofe života, potonje mislioce egzistencije, psihoanalitičare, kao i na neke književnike, kao što su Avgust Strinberg, Džordž Bernard Šo, Andre Žid, Romen Rolan, Alber Kami, Miroslav Krleža, Martin Hajdeger i drugi. Niče kroz pero Štefana Cvajga Ničeov opis verno je preneo na papir pisac Štefan Cvajg.[6] Wikiquote „Prkosno uzdignuta glava junaka, visoko izbočeno čelo svo izbrazdano mračnim mislima, teški uvojci kose iznad napetog prkosnog zatiljka. Ispod obrva svetluca sokolski pogled, a svaki mišić umnoga lica, sav je napet od volje, zdravlja i snage. Vercingetoriksovi brkovi muževno mu se spuštaju iznad oporih usana i izbočene brade, pokazujući varvarskog ratnika, pa čovek nehotice uz tu lavlju glavu čvrstih mišića može zamisliti germanski vikinški lik s pobedničkim mačem, rogom i kopljem“ (―) Nihilizam Nihilizam označava istorijsko kretanje Evrope kroz prethodne vekove, koje je odredio i sadašnji vek. To je vreme u kojem već dve hiljade godina preovlaadva onto-teološki horizont tumačenja sveta, hrišćanska religija i moral. [7] Niče razlikuje dve vrste nihilizma: pasivni i aktivni. Pasivni nihilizam je izraz stanja u kome postojeći vrednosti ne zadovoljavaju životne potrebe-ne znače ništa.[2] Ali on je polazište za aktivni nihilizam, za svesno odbacivanje i razaranje postojećih vrednosti, kako bi se stvorili uslovi za ponovno jedinstvo kulture i života.[2] Po sebi se razume da Niče nije izmislio nihilizam - niti je pripremio njegov dolazak, niti je prokrčio put njegovoj prevlasti u našem vremenu. NJegova je zasluga samo u tome što je prvi jasno prepoznao nihilističko lice savremenog sveta.[8] Što je prvi progovorio o rastućoj pustinji moderne bezbednosti, što je prvi glasno ustanovio da je Zapad izgubio veru u viši smisao života.[8] Niče je došao u priliku da shvati nihilizam kao prolazno, privremeno stanje. I štaviše pošlo mu je za rukom da oktrije skrivenu šansu koju nihilizam pruža današnjem čoveku.[8] Da shvati ovaj povesni događaj kao dobar znak, kao znamenje životne obnove, kao prvi nagoveštaj prelaska na nove uslove postojanja[8] Niče na jednom mestu izričito tvrdi, nihilizam je u usti mah grozničavo stanje krize s pozitivnim, a ne samo negativnim predznakom.[8] Nihilizam je zaloga buduće zrelosti života. Stoga je neopravdano svako opiranje njegovoj prevlasti, stoga je neumesna svaka borba protiv njega.[8] Natčovek Natčovek je najviši oblik volje za moć koji određuje smisao opstanka na Zemlji: Cilj nije čovečanstvo, nego više no čovek![9]. NJegov cilj je u stalnom povećanju volje za moć iz čega proizilazi da nema za cilj podređivanje natprirodnom svetu. Afirmacija sebe, a ne potčinjavanje natprirodnom, suština je Ničeove preokupacije natčovekom. U suprotnom, čovek ostaje da živi kao malograđanin u svojim životinjskim užicima kao u nadrealnom ambijentu. Natčovek je ogledalo dionizijske volje koja hoće samo sebe, odnosno večna afirmacija sveg postojećeg. Učiniti natčoveka gospodarem sveta značilo biraščovečenje postojećeg čoveka, učiniti ga ogoljenim od dosadašnjih vrednosti. Rušenjem postojećih vrednosti, što je omogućeno učenjem o večnom vraćanju istog, natčovek se otkriva kao priroda, animalnost, vladavina nesvesnog. Time Niče vrši alteraciju čoveka od tužđeg, hrišćanskog čoveka ka čoveku prirode, raščovečenom čoveku novih vrednosti. To znači da Niče suštinu čoveka određuje kao reaktivno postojanje. Na taj način čovek postojećih vrednosti mora da želi svoju propast, svoj silazak, kako bi prevazišao sebe: Mrtvi su svi bogovi, sada želimo da živi natčovek- to neka jednom u veliko podne bude naša poslednja volja![10] Čovek u dosadašnjoj istoriji nije bio sposoban da zagospodari Zemljom, jer je stalno bio usmeren protiv nje. Zbog toga čovek treba da bude nad sobom, da prevaziđe sebe. U tom pogledu natčovek ne predstavlja plod neobuzdane isprazne fantazije. Sa druge strane, prirodu natčoveka ne možemo otkriti u okviru tradicionalne-hrišćanske istorije, već je potrebno iskoračiti iz nje. Upravo ovaj iskorak može da odredi sudbinu i budućnost cele Zemlje.[7] Ničeova pisma Između Ničeove filozofije i života postoji prisna unutrašnja veza, daleko prisnija nego što je to slučaj sa ostalim filozofima.[11] Motiv usamljenosti postaje okosnica Ničeovih pisama.[11] O svojoj usamljnosti Niče je prvi put progovorio u pismima školskom drugu, prijatelju E. Rodeu, pisanim za vreme služenja vojnog roka.[11] U jednom od njih kaže da je prilično usamljen jer `u krugu svojih poznatih` nema ni prijatelja ni filologa.[12] Mladi Niče je doživeo je doživeo i shvatio usamljenost sasvim skromno i bezazleno - kao čisto spoljašnju prepreku.[11] Niče je progovorio u pismu Hajnrihu Kezelicu iz 1878[13] očigledno duboko povređen slabim prijemom na koji je naišla njegova knjiga `LJudsko, odviše ljudsko` kod njegovih prijatelja.[11] Naknadno je tačno uvideo da su unutrašnje prepreke ljudima kudikamo teži i važniji od spoljašnjih. S toga je priznao da se oseća usamljenim ne zato što je fizički udaljen od njih, već zato što je izgubio poverenje otkrivši da nema ničeg zajedničkog sa njima.[11] Jačanju i produbljivanju osećaja usamljenosti znatno je doprineo mučan rastanaka sa Lu Salome i Paulom Reeom posle kratkog ali intenzivnog druženja.[14] Poslenjih godina pred slom Niče je najzad izgubio veru u prijatelje i prijateljstvo.[11] O tome veoma upečatljivo svedoči pismo sestri u kome kaže:[11] Wikiquote „Počev od dečjih nogu do sada nisam našao nikoga s kim bi imao istu muku na srcu i savesti. Skoro sve moje ljudske veze nastale su iz napada osećanja usamljenosti. Overbek baš kao i Ree, Malvida baš kao i Kezelic - bio sam smešno srećan kada sam s nekim našao ili verovao da nalazim makar i trunčicu zajedničkog.“ (―) Svoj ispovedni ton nastavlja i u sledećem pismu.[15] Wikiquote „Ako izuzmem Vagnera, niko mi do sada ni hiljaditim delom strasti patnje nije izašao u susret da bih se sa njim `razumeo`, tako sam još kao dete bio sam, a i danas sam to u svojoj 44-toj godini života.“ (―) Stil je onakav kakav je čovek Oko 1869. godine Ono što je posebno karakteristično za Ničea jeste njegov stil. Tako se još jednom potvrđuje tačnost one Bigonove da je čovek stil i obratno. Prvo što se može zapaziti jeste da Ničeova dela više liče na pesničku prozu nego na filozofska dela. Možda je to zato što njemu nikada nisu svojstveni vedrina mudraca i spokojstvo uravnoteženog duha. On je bio emotivan i intuitivan, strastven i patetičan čovek. Jezik njegovog glavnog junaka Zaratustre jeste jezik ditiramba, a ne suptilne filozofske analize. Njegova pesničko-filozofska reč ima opojnu prometejsku snagu. Niče eksplicite tvrdi: `Moja filozofija donosi pobedonosnu misao od koje konačno propada svaki drugi način mišljenja`. On piše po nadahnuću i asocijacijama `zadirkuje` filozofske teme, više sugeriše nego što argumentuje. Svoju filozofiju naziva i `eksperimentalnom` zato što, zapravo eksperimentiše idejama. To je navelo neke pedagoge da konstatuju kako je Niče zarazan, otrovan za omladinu. Neguje ispovedni stil pisanja, koji su koristili i neki filozofi i pre njega: Blez Paskal, Žan Žak Ruso, Mišel Ejkem de Montenj, Soren Kjerkegor i drugi. Svi oni manje dokazuju a više pokazuju, tj. saopštavaju. Dijalog ima subjektivnu dijalektiku, potiskuje monolog. Otuda nije nikakvo iznenađenje što Niče uzima na nišan pre svega `dijalektičare` Sokrata i Platona. On kao iz topa ispucava ideje i, kako kaže sam, `filozofira čekićem`, jer `nije čovek, već dinamit`. U vezi s tim, odbacujući tvrdnje da je Niče bio lud, Brana Petronijević vispreno zaključuje da je Niče samo `do ludila bio uveren u istinitost svojih stavova`. Odista, Niče je voleo da se izjednačava sa Dionisom (Bahom) i Zaratrustom i da otvoreno istupi kao profet (prorok). Ničeova prva intelektualna ljubav bio je Šopenhauer, pod čijim okriljem je stasao i još jedan neobični genije Sigmund Frojd. Međutim, nasuprot `učiteljevom` pesimizmu, Niče razvija herojski životni optimizam. Pri tome izričito kaže da bi više voleo da bude Dionisov satir nego hrišćanski svetac. Njegovi mišljenici su presokratici i spartanci. Niče piše kako mu u blizini Heraklita postaje toplije. I pisao je po ugledu na njegove aforizme. U svom prvom značajnijem delu Rođenje tragedije iz duha muzike, Niče razlikuje dionizijski i apolonski elemenat grčke duševnosti i duhovnosti - tumačeći tragediju, slično Aristotelu, kao apolonsko oplemenjivanje dionizijskih težnji. Inače, Niče Apolona označava kao načelo likovnih umetnosti, a Dionisa kao načelo Muzike. Ova Ničeova distinkcija dionizijskog i apolonskog u čoveku, slična Frojdovom razlikovanju Erosa i Tanatosa, poklapa se zapravo, sa razlikom između Hegelove `ideje` i Šopenhauerove `volje`. Pojava Sokrata je, i za Ničea, prekretnica u razvoju grčko-evropske kulture, ali u negativnom smislu. On je za Ničea, u stvari, prvi dekadent, jer je svojim prosvetiteljskim intelektualizmom poremetio odnose između dionizijskog i apolonskog elementa kulture, u korist ovog drugog. Od njega, navodno, kultura stalno retardira, previše je racionalistička i time neprijateljska prema životu, koji za Ničea nije ništa drugo do `večno vraćanje istog`, čija je suština `volja za moć`. Doduše, Fridrh Niče na jednom mestu pošteno priznaje da možda nije ni razumeo Sokrata, što možemo i prihvatiti kao tačno.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ecce Homo: Kako čovek postaje ono šta jeste (nem. Ecce homo. Wie man wird, was man ist) je knjiga koju je Fridrih Niče napisao u svojim poznim godinama kada je bio u već poodmaklom stadijumu paralize. Delo je Ničeovo lično objašnjenje svojih glavnih dela i uslova pod kojima su pisana. Evo čoveka je objavljeno 1908. godine, pošto se dugo vremena mislilo da je Niče pred smrt lično želeo da ostane neštampano. Fridrih Vilhelm Niče (nem. Friedrich Wilhelm Nietzsche; 15. oktobar 1844 — 25. avgust 1900) radikalni nemački filozof-pesnik, jedan od najvećih modernih mislilaca i jedan od najžešćih kritičara zapadne kulture i hrišćanstva. Filolog, filozof i pesnik.[1] Studirao je klasičnu filologiju i kratko vreme radio kao profesor u Bazelu, ali je morao da se povuče zbog bolesti. Na Ničea su najviše uticali Šopenhauer, kompozitor Vagner i predsokratovski filozofi, naročito Heraklit.[2] Neretko, Ničea označavaju kao jednog od začetnika egzistencijalizma, zajedno sa Serenom Kierkegarom[3] Niče je ostavio za sobom izuzetna dela sa dalekosežnim uticajem. On je jedan od glavnih utemeljivača `Lebens-philosophiae` (filozofije života), koja doživljava vaskrsenje i renesansu u `duhu našeg doba Niče je rođen u gradu Rekenu (pored Licena), u protestantskoj porodici.[3] Njegov otac Ludvig kao i njegov deda bili su protestanski pastori. Otac mu je umro kada je imao samo 4 godine što je ostavilo dubok trag na njega. Školovao se u Pforti koja je bila izuzetno stroga škola i ostavljala učenicima jako malo slobodnog vremena. Tu je stekao i osnove poznavanja klasičnih jezika i književnosti. Bio je počeo da studira teologiju, ali se onda upisao na klasičnu filologiju.[4] Posle briljantno završenih studija, Niče je bio izvesno vreme, dok se nije razboleo, profesor u Bazelu. Doktor nauka je postao sa 24 godine bez odbrane teze zahvaljujući profesoru Ričlu koji je u njemu video veliki talenat za filologiju. Godine 1868. Niče je upoznao slavnog nemačkog kompozitora Riharda Vagnera koji je bio onoliko star koliko bi bio njegov otac da je živ.[5] Vagner i Niče su formirali odnos otac-sin i sam Niče je bio neverovatno odan Vagneru i oduševljen njime. Godine 1871.-1872. izlazi prva ničeova filozofska knjiga `Rođenje Tragedije`. Snažan uticaj Vagnerijanskih ideja koje su opet kao i Ničeove bile pod uticajem filozofije Artura Šopenhauera gotovo se može naći tokom cele knjige. Iako ima neospornu filozofsku vrednost nije pogrešno reći da je ona odbrana i veličanje Vagnerove muzike i estetike. Tokom pisanja njegove druge knjige `Nesavremena Razmatranja` (od 4 dela) Niče se filozofski osamostaljuje i raskida odnos sa Vagnerom. Godine 1889. Niče je doživeo nervni slom. Posle paralize, on je poslednjih 11 godina života proveo potpuno pomračene svesti, a o njemu su brinule majka i sestra. Inače, Ničeova najpoznatija dela su: Rođenje tragedije iz duha muzike, filozofska poema `Tako je govorio Zaratustra` (koje je prema prvobitnoj zamisli trebalo da se zove `Volja za moć, pokušaj prevrednovanja svih vrednosti`), imoralistički spis i predigra filozofije budućnosti, sa naslovom S onu stranu dobra i zla, zatim Genealogija morala, Antihrist, autobiografski esej Ecce homo i zbirka filozofskih vinjeta Volja i moć. Neosporni su Ničeovi uticaju na filozofe života, potonje mislioce egzistencije, psihoanalitičare, kao i na neke književnike, kao što su Avgust Strinberg, Džordž Bernard Šo, Andre Žid, Romen Rolan, Alber Kami, Miroslav Krleža, Martin Hajdeger i drugi. Niče kroz pero Štefana Cvajga Ničeov opis verno je preneo na papir pisac Štefan Cvajg.[6] Wikiquote „Prkosno uzdignuta glava junaka, visoko izbočeno čelo svo izbrazdano mračnim mislima, teški uvojci kose iznad napetog prkosnog zatiljka. Ispod obrva svetluca sokolski pogled, a svaki mišić umnoga lica, sav je napet od volje, zdravlja i snage. Vercingetoriksovi brkovi muževno mu se spuštaju iznad oporih usana i izbočene brade, pokazujući varvarskog ratnika, pa čovek nehotice uz tu lavlju glavu čvrstih mišića može zamisliti germanski vikinški lik s pobedničkim mačem, rogom i kopljem“ (―) Nihilizam Nihilizam označava istorijsko kretanje Evrope kroz prethodne vekove, koje je odredio i sadašnji vek. To je vreme u kojem već dve hiljade godina preovlaadva onto-teološki horizont tumačenja sveta, hrišćanska religija i moral. [7] Niče razlikuje dve vrste nihilizma: pasivni i aktivni. Pasivni nihilizam je izraz stanja u kome postojeći vrednosti ne zadovoljavaju životne potrebe-ne znače ništa.[2] Ali on je polazište za aktivni nihilizam, za svesno odbacivanje i razaranje postojećih vrednosti, kako bi se stvorili uslovi za ponovno jedinstvo kulture i života.[2] Po sebi se razume da Niče nije izmislio nihilizam - niti je pripremio njegov dolazak, niti je prokrčio put njegovoj prevlasti u našem vremenu. NJegova je zasluga samo u tome što je prvi jasno prepoznao nihilističko lice savremenog sveta.[8] Što je prvi progovorio o rastućoj pustinji moderne bezbednosti, što je prvi glasno ustanovio da je Zapad izgubio veru u viši smisao života.[8] Niče je došao u priliku da shvati nihilizam kao prolazno, privremeno stanje. I štaviše pošlo mu je za rukom da oktrije skrivenu šansu koju nihilizam pruža današnjem čoveku.[8] Da shvati ovaj povesni događaj kao dobar znak, kao znamenje životne obnove, kao prvi nagoveštaj prelaska na nove uslove postojanja[8] Niče na jednom mestu izričito tvrdi, nihilizam je u usti mah grozničavo stanje krize s pozitivnim, a ne samo negativnim predznakom.[8] Nihilizam je zaloga buduće zrelosti života. Stoga je neopravdano svako opiranje njegovoj prevlasti, stoga je neumesna svaka borba protiv njega.[8] Natčovek Natčovek je najviši oblik volje za moć koji određuje smisao opstanka na Zemlji: Cilj nije čovečanstvo, nego više no čovek![9]. NJegov cilj je u stalnom povećanju volje za moć iz čega proizilazi da nema za cilj podređivanje natprirodnom svetu. Afirmacija sebe, a ne potčinjavanje natprirodnom, suština je Ničeove preokupacije natčovekom. U suprotnom, čovek ostaje da živi kao malograđanin u svojim životinjskim užicima kao u nadrealnom ambijentu. Natčovek je ogledalo dionizijske volje koja hoće samo sebe, odnosno večna afirmacija sveg postojećeg. Učiniti natčoveka gospodarem sveta značilo biraščovečenje postojećeg čoveka, učiniti ga ogoljenim od dosadašnjih vrednosti. Rušenjem postojećih vrednosti, što je omogućeno učenjem o večnom vraćanju istog, natčovek se otkriva kao priroda, animalnost, vladavina nesvesnog. Time Niče vrši alteraciju čoveka od tužđeg, hrišćanskog čoveka ka čoveku prirode, raščovečenom čoveku novih vrednosti. To znači da Niče suštinu čoveka određuje kao reaktivno postojanje. Na taj način čovek postojećih vrednosti mora da želi svoju propast, svoj silazak, kako bi prevazišao sebe: Mrtvi su svi bogovi, sada želimo da živi natčovek- to neka jednom u veliko podne bude naša poslednja volja![10] Čovek u dosadašnjoj istoriji nije bio sposoban da zagospodari Zemljom, jer je stalno bio usmeren protiv nje. Zbog toga čovek treba da bude nad sobom, da prevaziđe sebe. U tom pogledu natčovek ne predstavlja plod neobuzdane isprazne fantazije. Sa druge strane, prirodu natčoveka ne možemo otkriti u okviru tradicionalne-hrišćanske istorije, već je potrebno iskoračiti iz nje. Upravo ovaj iskorak može da odredi sudbinu i budućnost cele Zemlje.[7] Ničeova pisma Između Ničeove filozofije i života postoji prisna unutrašnja veza, daleko prisnija nego što je to slučaj sa ostalim filozofima.[11] Motiv usamljenosti postaje okosnica Ničeovih pisama.[11] O svojoj usamljnosti Niče je prvi put progovorio u pismima školskom drugu, prijatelju E. Rodeu, pisanim za vreme služenja vojnog roka.[11] U jednom od njih kaže da je prilično usamljen jer `u krugu svojih poznatih` nema ni prijatelja ni filologa.[12] Mladi Niče je doživeo je doživeo i shvatio usamljenost sasvim skromno i bezazleno - kao čisto spoljašnju prepreku.[11] Niče je progovorio u pismu Hajnrihu Kezelicu iz 1878[13] očigledno duboko povređen slabim prijemom na koji je naišla njegova knjiga `LJudsko, odviše ljudsko` kod njegovih prijatelja.[11] Naknadno je tačno uvideo da su unutrašnje prepreke ljudima kudikamo teži i važniji od spoljašnjih. S toga je priznao da se oseća usamljenim ne zato što je fizički udaljen od njih, već zato što je izgubio poverenje otkrivši da nema ničeg zajedničkog sa njima.[11] Jačanju i produbljivanju osećaja usamljenosti znatno je doprineo mučan rastanaka sa Lu Salome i Paulom Reeom posle kratkog ali intenzivnog druženja.[14] Poslenjih godina pred slom Niče je najzad izgubio veru u prijatelje i prijateljstvo.[11] O tome veoma upečatljivo svedoči pismo sestri u kome kaže:[11] Wikiquote „Počev od dečjih nogu do sada nisam našao nikoga s kim bi imao istu muku na srcu i savesti. Skoro sve moje ljudske veze nastale su iz napada osećanja usamljenosti. Overbek baš kao i Ree, Malvida baš kao i Kezelic - bio sam smešno srećan kada sam s nekim našao ili verovao da nalazim makar i trunčicu zajedničkog.“ (―) Svoj ispovedni ton nastavlja i u sledećem pismu.[15] Wikiquote „Ako izuzmem Vagnera, niko mi do sada ni hiljaditim delom strasti patnje nije izašao u susret da bih se sa njim `razumeo`, tako sam još kao dete bio sam, a i danas sam to u svojoj 44-toj godini života.“ (―) Stil je onakav kakav je čovek Oko 1869. godine Ono što je posebno karakteristično za Ničea jeste njegov stil. Tako se još jednom potvrđuje tačnost one Bigonove da je čovek stil i obratno. Prvo što se može zapaziti jeste da Ničeova dela više liče na pesničku prozu nego na filozofska dela. Možda je to zato što njemu nikada nisu svojstveni vedrina mudraca i spokojstvo uravnoteženog duha. On je bio emotivan i intuitivan, strastven i patetičan čovek. Jezik njegovog glavnog junaka Zaratustre jeste jezik ditiramba, a ne suptilne filozofske analize. Njegova pesničko-filozofska reč ima opojnu prometejsku snagu. Niče eksplicite tvrdi: `Moja filozofija donosi pobedonosnu misao od koje konačno propada svaki drugi način mišljenja`. On piše po nadahnuću i asocijacijama `zadirkuje` filozofske teme, više sugeriše nego što argumentuje. Svoju filozofiju naziva i `eksperimentalnom` zato što, zapravo eksperimentiše idejama. To je navelo neke pedagoge da konstatuju kako je Niče zarazan, otrovan za omladinu. Neguje ispovedni stil pisanja, koji su koristili i neki filozofi i pre njega: Blez Paskal, Žan Žak Ruso, Mišel Ejkem de Montenj, Soren Kjerkegor i drugi. Svi oni manje dokazuju a više pokazuju, tj. saopštavaju. Dijalog ima subjektivnu dijalektiku, potiskuje monolog. Otuda nije nikakvo iznenađenje što Niče uzima na nišan pre svega `dijalektičare` Sokrata i Platona. On kao iz topa ispucava ideje i, kako kaže sam, `filozofira čekićem`, jer `nije čovek, već dinamit`. U vezi s tim, odbacujući tvrdnje da je Niče bio lud, Brana Petronijević vispreno zaključuje da je Niče samo `do ludila bio uveren u istinitost svojih stavova`. Odista, Niče je voleo da se izjednačava sa Dionisom (Bahom) i Zaratrustom i da otvoreno istupi kao profet (prorok). Ničeova prva intelektualna ljubav bio je Šopenhauer, pod čijim okriljem je stasao i još jedan neobični genije Sigmund Frojd. Međutim, nasuprot `učiteljevom` pesimizmu, Niče razvija herojski životni optimizam. Pri tome izričito kaže da bi više voleo da bude Dionisov satir nego hrišćanski svetac. Njegovi mišljenici su presokratici i spartanci. Niče piše kako mu u blizini Heraklita postaje toplije. I pisao je po ugledu na njegove aforizme. U svom prvom značajnijem delu Rođenje tragedije iz duha muzike, Niče razlikuje dionizijski i apolonski elemenat grčke duševnosti i duhovnosti - tumačeći tragediju, slično Aristotelu, kao apolonsko oplemenjivanje dionizijskih težnji. Inače, Niče Apolona označava kao načelo likovnih umetnosti, a Dionisa kao načelo Muzike. Ova Ničeova distinkcija dionizijskog i apolonskog u čoveku, slična Frojdovom razlikovanju Erosa i Tanatosa, poklapa se zapravo, sa razlikom između Hegelove `ideje` i Šopenhauerove `volje`. Pojava Sokrata je, i za Ničea, prekretnica u razvoju grčko-evropske kulture, ali u negativnom smislu. On je za Ničea, u stvari, prvi dekadent, jer je svojim prosvetiteljskim intelektualizmom poremetio odnose između dionizijskog i apolonskog elementa kulture, u korist ovog drugog. Od njega, navodno, kultura stalno retardira, previše je racionalistička i time neprijateljska prema životu, koji za Ničea nije ništa drugo do `večno vraćanje istog`, čija je suština `volja za moć`. Doduše, Fridrh Niče na jednom mestu pošteno priznaje da možda nije ni razumeo Sokrata, što možemo i prihvatiti kao tačno....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Lešek Kolakovski (polj. Leszek Kołakowski; Radom, 23. oktobar 1927 – 17. jul 2009) bio je poljski filozof i istoričar. Najpoznatiji je po svojim kritičkim analizama marksističke misli, naročito poznat po trotomnom delu „glavni tokovi marksizma“. U svom kasnijem radu, Kolakovski se fokusirao i na verska pitanja. U svom 1986 Jefferson Lecture, rekao je Ne učimo istoriju iz razloga da bi znali kako da se ponašamo ili kako da uspemo, već da bi znali ko smo mi.[1] Biografija Kolakovski je rođen u gradu Radom, u Poljskoj. Zbog nemačke okupacije Poljske u Drugom svetskom ratu, nije išao u školu , ali je čitao knjige i uzimao povremene privatne časove , svoje završne ispite je položio kao izvaredan student. Posle rata, studirao je filozofiju na Univerzitetu u Lođu i 1953. godine doktorirao na Varšavskom univerzitetu, sa tezom o Spinozi . Bio je profesor i predsednik odeljenja Univerziteta u Varšavi za istoriju filozofije od 1959. do 1968. godine. U mladosti, Kolakovski je bio komunista. U periodu 1947-1966 , bio je član Poljske ujedinjene radničke partije. Kao istasknuti intelektualni radnik putovao je u Moskvu, gde je video komunizam u praksi i utvrdio da je nije dobar . On je prekinuo sa komunizmom i prozvan je kao „revizionistički marksista“, zalagao se za humanističko tumačenje Marksa. Godinu dana posle poljskog oktobra 1956., Kolakovski je objavio četiri dela kritika sovjetskih marksističkih dogmi.[2] Njegovo javno predavanje na Varšavskom univerzitetu na desetogodišnjicu od Poljskog oktobra dovela do njegovog izbacivanja iz Poljske ujedinjene radničke partije. U toku Poljske političke krize 1968. godine on je izgubio i posao na Varšavskom univerzitetu. Došao je do zaključka da totalitarna surovost staljinizma nije bilo odstupanje, već logički krajnji proizvod marksizma. Njegov glavni rad su „Glavne tokovi marksizma I, II i III“, objavljeni su 1976-1978. U kasnijoj faza Kolakovski je postao sve više fasciniran doprinosom teoloških pretpostavki u Zapadnoj kulturu, premda se i pre bavio istorijom teologije i katoličkim misticizmom. Kolakovski je branio ulogu koju sloboda igra u ljudskoj potrazi za trancedentnim. Iako ljudska pogrešivost podrazumeva da treba skeptično da tretiramo tvrdnje nepogrešivosti , naša potraga za većim ( kao što su istina i dobrota) je oplemenjuje.[3] Kolakovski je 1968. godine postao gostujući profesor na odeljenje za filozofiju na Univerzitetu Makgil u Montrealu i 1969. se preselio na Univerzitetu u Kaliforniji, Berkli. Godine 1970. postao je viši naučni saradnik na All Souls koledžu u Oksfordu. On je uglavnom ostao na Oksfordu, iako je proveo deo 1974. godine na Univerzitetu Jejl, a od 1981. do 1994. godine bio honorarni profesor Komiteta za socijalne misli i u odeljenju za filozofiju na Univerzitetu u Čikagu. Iako su njegovi radovi zvanično bili zabranjeni u Poljskoj, ilegalne kopije njegovih dela su znatno uticale na stavove poljskih intelektualaca i ponjske ​​opozicije. Njegov esej iz 1971. godine Teze o nadi i beznađu (Pun naziv: U Staljinovom zemljama: Teze o Nadi i očaj ) koji je predložio da bi samoorganizovane društvene grupe postepeno proširile sfere civilnog društva u totalitarnoj državi, inspirisao je pokrete 1970. koji su doveli do Solidarnost-i i , na kraju, do kolapsa komunizma u Evropi 1989. U 1980. godini, Kolakovski je podržao Solidarnost davanjem intervjua, pisanjem i prikupljanjem sredstava.[4] [5] U Poljskoj , Kolakovski nije samo poštovan kao filozof i istoričar ideja , nego i kao ikona među protivnicima komunizma . Adam Mihnjik ocenio je Kolakovskog `jedan od najistaknutijih stvaralaca savremene Poljske kulture`.[6] [7] Kolakovski je umro 17. jula 2009, u Oksfordu. Leszek Kolakowski. Encyclopaedia Britannica U svojoj čitulji, filozof Rodžer Skruton je rekao Kolakovski je „mislilac našeg vremena“ i da je u vezi debate Kolakovski je sa intelektualnim protivnicima, `čak i ako ... . ništa nije ostalo od subverzivnih dogmi, niko se nije osećao oštećen u svom egu ili poražen u projektu njihovog života, od argumenata koji bi iz bilo kog drugog izvora inspirisao najveće ogorčenje. `[8] Dobar deo filozofskih eseja, studija i glavnih dela Lešeka Kolakovskog je preveden i na srpski jezik.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ludvig Vitgenštajn (nem. Ludwig Wittgenstein Josef Johann[1]; Beč, 26. aprila 1889 — Kembridž, 29. aprila 1951) bio je austrijsko-britanski filozof poreklom iz Austrije koji je prvenstveno radio u poljima logike, matematičke filozofije, filozofije duha, i filozofije jezika.[2]. Mnogi ga smatraju jednim od najupečatljivijih i najharizmatičnijih filozofa u 20. veku uopšte. Od 1929 do 1947, Vitgenštajn je predavao na univerzitetu u Kembridžu.[3] Tokom svog života on je objavio samo jednu tanku knjigu, Logičko-filozofski traktat sa 75 stranica (1921), jedan članak, jednu knjigu pregleda i dečiji rečnik.[4] Njegovi obimni rukopisi su uređeni i objavljeni posthumno. Filozofijska istraživanja su objavljena kao knjiga 1953, i od tada su njegovi radovi prepoznati kao jedno od najvažnijih dela filozofije u 20. veku.[5] Njegov nastavnik, Bertrand Rasel, opisao je Vitgenštajna kao „najsavršeniji primer genija koga je ikada poznavao kao što se tradicionalno shvata; strastven, duboko intenzivan i dominantan”.[6] Rodio se u Beču, u veoma bogatoj i obrazovanoj porodici jevrejskog porekla. Kao student, otišao je u Englesku u Kembridž, gde je bio jedan od studenata filozofa Bertrana Rasela i njegov saradnik na pitanjima logike i matematike. Vratio se u Austriju uoči početka Prvog svetskog rata, da bi ponovo otišao u Englesku 1929. godine. Iako je proveo veći deo svog profesionalnog života u Engleskoj, Vitgenštajn nikada nije potpuno izgubio kontakte sa svojim austrijskim korenima. Delo koje je stvorio je jedinstvena kombinacija anglosaksonske filozofske tradicije i tradicije kontinentalne Evrope. Njegovu filozofsku misao prati duboki skepticizam prema filozofiji, iako je očuvao uverenje da postoje neke veoma bitne stvari koje treba sačuvati iz tradicije. U Plavoj svesci (1958), definiše svoje delo kao „nasleđe teme koja je bila poznata pod imenom filozofija“. On je nasledio bogatstvo svog oca 1913. U početku je donirao deo poseda umetnicima i piscima, a potom, u periodu teške lične depresije nakon Prvog svetskog rata, on je svo svoje bogatstvo dao svojoj braći i sestrama.[7][8][9] Tri njegova brata su izvršila samoubistvo, a i Ludvig je takođe razmišljao o tome.[10][11] On je napupatao akademiju nekoliko puta — služeći kao oficir na frontu tokom Prvog svetskog rata, gde je više puta odlikovan za hrabrost; predavao je po školama u udaljenim austrijskim selima gde je naišao na kontroverzu zbog udaranja dece kada bi pogrešila u matematici; i radeći kao bolničar tokom Drugog svetskog rata u Londonu gde je govorio pacijentima da ne uzimaju lekove koji su im propisani. U velikoj meri je uspevao da zadrži u tajnosti činjenicu da je bio jedan od najpoznatijih svetskih filozofa.[12][13] On je opisivao filozofiju kao „jedini rad koji mi daje realno zadovoljstvo”.[14] Njegova filozofija se često deli u rani period, tokom koga je na primer napisao Traktatus, i kasniji period, artikulisan u Filozofskim istraživanjima. Tokom ranog perioda Vitgenštajn se bavio logičkim odnosima između propozicija i reči, i smatrao je da se putem pružanja logičkog pregleda koji je u osnovi ovog odnosa, mogu rešiti svi filozofski problemi. U kasnijem periodu Vitgenštajn je odbacio mnoge od svojih pretpostavki iz Traktatusa, tvrdeći da se značenje reči najbolje shvata kao njihova upotreba u datom jezičkom kontekstu.[15] Jedan pregled među predavačima američkih uhiverziteta i koledža rangirao je Istraživanja kao najvažniju knjigu filozofije 20. veka, koja se izdvaja kao „jedno ukršteno remekdelo u filozofiji 20. veka, koje dodiruje različite specijalizacije i filozofske orijentacije”.[16] Istraživanja su isto tako rangirana na 54. mestu spiska nauticajnijih radova 20. veka u kognitivnoj nauci koju je pripremio Centar za kognitivne nauke univerziteta Minesote.[17] Međutim, po rečima njegovog prijatelja Georga Henrika fon Rajta, on je smatrao da su „njegove ideje su uglavnom pogrešno shvaćene i izobličene čak i od strane onih koji su isticali da su njegovi učenici. On je sumnjao da će ga bolje razumeti u budućnosti. Jednom je rekao da se osećao kao da piše za ljude koji bi drugačije razmišljali, disali drugačiji vazduh života, od onog današnjih ljudi.”

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Bart po Bartu je istinski postmoderna autobiografija, inovacija u umetnosti autobiografije koja se može uporediti po svojim teorijskim implikacijama na naše razumevanje autobiografije sa Sartrovim Rečima.“ Rolan Žerar Bart (franc. Roland Gérard Barthes; Šerbur Oktevil, 12. novembar 1915 – Pariz 25. mart 1980)[1] bio je francuski teoretičar književnosti, filozof, književni kritičar i semiotičar. Njegovo polje interesovanja bilo je široko. Izvršio je snažan uticaj na razvoj strukturalizma, semiotike, egzistencijalizma, marksizma, antropologije i poststrukturalizma. Biografija Bart je rođen 12. novembra 1915. u Šerburu u Normandiji kao sin Anrijete i Luja Barta, pomorskog oficira.[2] Otac mu je poginuo 1916. na Severnome moru za vreme Prvog svetskog rata. Sa jedanaest godina zajedno sa majkom preselio se u Pariz, no uprkos preseljenju Bart je čitav život ostao vezan za svoj rodni kraj. Na pariskoj Sorboni, koju pohađa od 1935. do 1939, pokazuje se ambicioznim učenikom. U tom razdoblju bolovao je od raznoraznih bolesti, uključujući i tuberkulozu, zbog koje je mnogo vremena proveo u izolaciji sanatorijuma.[3] Učestali zdravstveni problemi negativno su uticali na njegovu akademsku karijeru i polaganje ispita. Zbog lošeg zdravlja bio je oslobođen vojne službe. Od 1939. do 1948. radio je na dobijanju diplome iz gramatike i filologije, izdao je svoje prve akademske radove, sudelovao je u medicinskim studijima, ali se i dalje borio sa lošim zdravstvenim stanjem. Godine 1948. vratio se isključivo akademskome radu, te je dobio nekoliko kratkoročnih poslova na institutima u Francuskoj, Rumuniji i Egiptu. Istovremeno pisao je za pariski levičarski časopis Borba (Combat), a ti članci su vremenom izrasli u knjigu Le degré zéro de l`écriture (1953). Narednih sedam godina proveo je u Centre national de la recherche scientifique gde je studirao leksikologiju i sociologiju.[4] Takođe, u tome periodu počeo je da piše popularni serijal eseja za časopis Les Lettres Nouvelles u kojima je pobijao mitove popularne kulture (kasnije su eseji okupljeni i objavljeni u zbirci Mitologije izdanoj 1957. godine).[5] Poznavajući u izvesnoj meri engleski jezik, Bart je predavao na Midlberi koledžu 1957. godine i sprijateljio se sa budućim engleskim prevodiocem velikog dela njegovog rada, Ričardom Hauardom, tog leta u Njujorku.[6] Rane šezdesete proveo je istraživajući semiotiku i strukturalizam. Mnogi njegovi radovi su kritikovali postojeće tradicionalne akademske poglede književne kritike. Njegove ideje dovele su ga u javni sukob sa Romonom Pikarom, koji ga je napao u tekstu Nova kritika zbog navodnog nedostatka poštovanja prema francuskpj književnoj tradiciji. Bart mu je odgovario u svome delu Kritika i istina iz 1966. gde je optužio staru građansku kritiku za manjak brige o nijansama i finoći jezika, te o selektivnoj neukosti u kritici dijalektičkih teorija (kao što je na primer marksizam). Do kasnih šezdesetih Bart je stekao veliki ugled. Putuje u SAD i Japan te održava prezentacije. Svoje najpoznatije delo, esej Smrt autora, koje služi kao jedan od osnovnih prelaznih radova u istraživanju logike strukturalističke misli, objavio je 1967. godine. Nastavio je da doprinosi zajedno sa Filipom Solerom avangardnom književnom časopisu Tel Quel, gde se razvijaju slične ideje Bartovim. Bart objavljuje knjigu S/Z 1970, u kojoj je analizirao Balzakovu pripovetku Sarazin. Tokom sedamdesetih nastavio je graditi književnu kritiku, te razvija pojmove tekstualnosti i književničke neutralnosti. 1971. gostuje kao predavač na univerzitetu u Ženevi. Godine 1976. bio je odabran za predavača na katedri za književnu semiologiju na Koležu de Frans u Parizu. [7]Iste godine njegova majka Anrijeta Bart, sa kojom je živeo 60 godina umire. Njegovo poslednje veliko delo Mračna komora je delom esej o prirodi fotografije, a delom pomirenje sa smrću njegove majke. Dana 25. februara 1980. Barta je udario automobil, nakon što je napustio zabavu, koju je održao Fransoa Miteran. Mesec dana kasnije umiro je od posledica povrede.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tema broja: Istok kao knjizevna inspiracija Casopis za knjizevnost i umetnost Istoka Urednik Dusan Pajin. Kulture Istoka je naučni časopis o kulturi Azije koji je izlazio od 1984. do 1992. godine. Ukupno je imao 33 broja (32+ nulti). Kulture Istoka, koji je objavljivan sa podnaslovom `časopis za filozofiju, književnost i umetnost Istoka` nastao je 1984. godine, iste kad i časopis Moment za vizuelnu umetnost sa kojim deli i godinu gašenja.[2] O razlozima pokretanja ovog časopisa govori deo u `nultom broju` istog. Tamo je urednik Tode Čolak napisao: „ Kao skroman pokušaj da se odgovori na neke od ovih potreba pokrenut je i časopis „Kulture Istoka“. Iako je zamišljen da u svom sadašnjem tematskom opsegu pokriva i istražuje samo kulture istočnih naroda – u rasponu od Bliskog istoka do Japana – dakle, da ne pokriva i područje ne-evropskog uopšte, ipak verujemo da i ovako omeđeno polje istraživanja može, u našim uslovima, dati svoj mali doprinos dijalogu i sporazumevanju između kultura. ” Radovi u časopisu doticali su se najrazličitijih tema, od religije, jezika, istorije, preko pozorišta, borilačkih veština, sve do misticizma, medicine i astrologije. Godine 1988. je kao prateće izdanje časopisa pokrenuta edicija zbornika, koji su sadržavali pojedine temate časopisa, uz dodate tekstove. Zbornike je uređivao glavni urednik časopisa, povremeno u saradnji sa članovima redakcije. U periodu 1988-91. objavljeni su sledeći zbornici: Zen danas, Misticizam Istoka i Zapada, Kultura tela i borilačke veštine, Smrt i reinkarnacija, Meditacija Istoka i Zapada, Kosmologije – početak i kraj univerzuma, Istočnjačka medicina, Askeza i ljubav, San, java i buđenje. Kada je počeo građanski rat u Jugoslaviji nastao je raspad kulture pa je većina izdavača u Srbiji zapala u krizu. Dečije novine, kao izdavač iz Gornjeg Milanovca gase 1992. godine određeni broj časopisa, između ostalog i Kulture Istoka. Sama izdavačka kuća prestala je da postoji 2001. godine.[3] Atraktivnost tema i danas privlači čitaoce koje stare brojeve pronalazi u bibliotekama i na internetu. U časopisu Filozofija i društvo izašao je tekst Dušana Pajina o časopisu „Kulture istoka“ nakon 21 godinu od njegovog gašenja,[2] kao i članak u glasilu `Zlatna greda` pod nazivom `Kulture istoka - časopis za sva vremena`.[4] Periodičnost izlaženja Kvartalni časopis koji je izlazio na svakih tri meseca (četiri puta godišnje). Urednici i redakcija Glavni urednik nulog, prvog i drugog broja bio je Tode Čolak, a od četvrtog do trideset drugog Dušan Pajin. Redakciju su činili članovi iz različitih delova bivše Jugoslavije. Redakcija 1985: David Albahari, Rade Božović, Mirko Gaspari, Vesna Grubić, Zorana Jeremić, Radoslav Mirosavljev, Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dejan Razić, Mitja Saje, Nenad Fišer, Ivan Šop. Redakcija 1991: David Albahari, Karmen Bašić, Mirko Gaspari, Maja Milčinski, Branko Merlin, Anđelka Mitrović, Vlasta Pacheiner-Klander, Radosav Pušić, Jasna Šamić, Miroslav Tanasijević. Izdavački savet: David Albahari (zamenik predsednika), Bogdan Bogdanović, Ljiljana Bojanić, Jovan Ćirilov, Ašer Deleon, Desanka Gačić, Mirko Gaspari, Rada Iveković, Srećko Jovanović, Tvrtko Kulenović (predsednik), Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dušan Pajin, Ivan Šop, Darko Tanasković, Vinko Trček, Veljko Trojančević, Ljubica Vasiljević. Lektor: Jovan Pejčić Likovno-grafička oprema: Rade Rančić (nulti broj) Veljko Trojančević (od broja 1–2 do broja 25) Milan Jovanović (od broja 26 do broja 32) .[2] Autori priloga Za ovaj časopis su pisali brojni domaći, danas uspešni i poznati orijentalisti, redovni profesori Filološkog fakulteta na katedrama za japanski, kineski, turski, arapski jezik, ali i zaljubljenici i stručnjaci za kulturu Indije, Mongolije, Jugoistočne Azije, Sibira, Pakistana, Irana... Teme Tema časopisa je kulture Bliskog i Dalekog istoka a tokom izdavanja imala je redovne rubrike kao što su: Filozofije i kulture istoka Književnost: prevodi i poetike Ličnosti i događaji Osvrti i prikazi knjiga Pisma uredništvu Svaki broj imao je svoju zadatu temu poput „Arheologija Istoka: praistorija i protoistorija“ (četvrt broj), „Askeza i ljubav“ (sedamnaesti broj) i „Ideali ljudskog savršenstva“ (trideseti broj).

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tema broja: Filozofija i religija Casopis za knjizevnost i umetnost Istoka Urednik Dusan Pajin. Kulture Istoka je naučni časopis o kulturi Azije koji je izlazio od 1984. do 1992. godine. Ukupno je imao 33 broja (32+ nulti). Kulture Istoka, koji je objavljivan sa podnaslovom `časopis za filozofiju, književnost i umetnost Istoka` nastao je 1984. godine, iste kad i časopis Moment za vizuelnu umetnost sa kojim deli i godinu gašenja.[2] O razlozima pokretanja ovog časopisa govori deo u `nultom broju` istog. Tamo je urednik Tode Čolak napisao: „ Kao skroman pokušaj da se odgovori na neke od ovih potreba pokrenut je i časopis „Kulture Istoka“. Iako je zamišljen da u svom sadašnjem tematskom opsegu pokriva i istražuje samo kulture istočnih naroda – u rasponu od Bliskog istoka do Japana – dakle, da ne pokriva i područje ne-evropskog uopšte, ipak verujemo da i ovako omeđeno polje istraživanja može, u našim uslovima, dati svoj mali doprinos dijalogu i sporazumevanju između kultura. ” Radovi u časopisu doticali su se najrazličitijih tema, od religije, jezika, istorije, preko pozorišta, borilačkih veština, sve do misticizma, medicine i astrologije. Godine 1988. je kao prateće izdanje časopisa pokrenuta edicija zbornika, koji su sadržavali pojedine temate časopisa, uz dodate tekstove. Zbornike je uređivao glavni urednik časopisa, povremeno u saradnji sa članovima redakcije. U periodu 1988-91. objavljeni su sledeći zbornici: Zen danas, Misticizam Istoka i Zapada, Kultura tela i borilačke veštine, Smrt i reinkarnacija, Meditacija Istoka i Zapada, Kosmologije – početak i kraj univerzuma, Istočnjačka medicina, Askeza i ljubav, San, java i buđenje. Kada je počeo građanski rat u Jugoslaviji nastao je raspad kulture pa je većina izdavača u Srbiji zapala u krizu. Dečije novine, kao izdavač iz Gornjeg Milanovca gase 1992. godine određeni broj časopisa, između ostalog i Kulture Istoka. Sama izdavačka kuća prestala je da postoji 2001. godine.[3] Atraktivnost tema i danas privlači čitaoce koje stare brojeve pronalazi u bibliotekama i na internetu. U časopisu Filozofija i društvo izašao je tekst Dušana Pajina o časopisu „Kulture istoka“ nakon 21 godinu od njegovog gašenja,[2] kao i članak u glasilu `Zlatna greda` pod nazivom `Kulture istoka - časopis za sva vremena`.[4] Periodičnost izlaženja Kvartalni časopis koji je izlazio na svakih tri meseca (četiri puta godišnje). Urednici i redakcija Glavni urednik nulog, prvog i drugog broja bio je Tode Čolak, a od četvrtog do trideset drugog Dušan Pajin. Redakciju su činili članovi iz različitih delova bivše Jugoslavije. Redakcija 1985: David Albahari, Rade Božović, Mirko Gaspari, Vesna Grubić, Zorana Jeremić, Radoslav Mirosavljev, Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dejan Razić, Mitja Saje, Nenad Fišer, Ivan Šop. Redakcija 1991: David Albahari, Karmen Bašić, Mirko Gaspari, Maja Milčinski, Branko Merlin, Anđelka Mitrović, Vlasta Pacheiner-Klander, Radosav Pušić, Jasna Šamić, Miroslav Tanasijević. Izdavački savet: David Albahari (zamenik predsednika), Bogdan Bogdanović, Ljiljana Bojanić, Jovan Ćirilov, Ašer Deleon, Desanka Gačić, Mirko Gaspari, Rada Iveković, Srećko Jovanović, Tvrtko Kulenović (predsednik), Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dušan Pajin, Ivan Šop, Darko Tanasković, Vinko Trček, Veljko Trojančević, Ljubica Vasiljević. Lektor: Jovan Pejčić Likovno-grafička oprema: Rade Rančić (nulti broj) Veljko Trojančević (od broja 1–2 do broja 25) Milan Jovanović (od broja 26 do broja 32) .[2] Autori priloga Za ovaj časopis su pisali brojni domaći, danas uspešni i poznati orijentalisti, redovni profesori Filološkog fakulteta na katedrama za japanski, kineski, turski, arapski jezik, ali i zaljubljenici i stručnjaci za kulturu Indije, Mongolije, Jugoistočne Azije, Sibira, Pakistana, Irana... Teme Tema časopisa je kulture Bliskog i Dalekog istoka a tokom izdavanja imala je redovne rubrike kao što su: Filozofije i kulture istoka Književnost: prevodi i poetike Ličnosti i događaji Osvrti i prikazi knjiga Pisma uredništvu Svaki broj imao je svoju zadatu temu poput „Arheologija Istoka: praistorija i protoistorija“ (četvrt broj), „Askeza i ljubav“ (sedamnaesti broj) i „Ideali ljudskog savršenstva“ (trideseti broj).

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tema broja: Meditacija Istoka i Zapada Casopis za knjizevnost i umetnost Istoka Urednik Dusan Pajin. Kulture Istoka je naučni časopis o kulturi Azije koji je izlazio od 1984. do 1992. godine. Ukupno je imao 33 broja (32+ nulti). Kulture Istoka, koji je objavljivan sa podnaslovom `časopis za filozofiju, književnost i umetnost Istoka` nastao je 1984. godine, iste kad i časopis Moment za vizuelnu umetnost sa kojim deli i godinu gašenja.[2] O razlozima pokretanja ovog časopisa govori deo u `nultom broju` istog. Tamo je urednik Tode Čolak napisao: „ Kao skroman pokušaj da se odgovori na neke od ovih potreba pokrenut je i časopis „Kulture Istoka“. Iako je zamišljen da u svom sadašnjem tematskom opsegu pokriva i istražuje samo kulture istočnih naroda – u rasponu od Bliskog istoka do Japana – dakle, da ne pokriva i područje ne-evropskog uopšte, ipak verujemo da i ovako omeđeno polje istraživanja može, u našim uslovima, dati svoj mali doprinos dijalogu i sporazumevanju između kultura. ” Radovi u časopisu doticali su se najrazličitijih tema, od religije, jezika, istorije, preko pozorišta, borilačkih veština, sve do misticizma, medicine i astrologije. Godine 1988. je kao prateće izdanje časopisa pokrenuta edicija zbornika, koji su sadržavali pojedine temate časopisa, uz dodate tekstove. Zbornike je uređivao glavni urednik časopisa, povremeno u saradnji sa članovima redakcije. U periodu 1988-91. objavljeni su sledeći zbornici: Zen danas, Misticizam Istoka i Zapada, Kultura tela i borilačke veštine, Smrt i reinkarnacija, Meditacija Istoka i Zapada, Kosmologije – početak i kraj univerzuma, Istočnjačka medicina, Askeza i ljubav, San, java i buđenje. Kada je počeo građanski rat u Jugoslaviji nastao je raspad kulture pa je većina izdavača u Srbiji zapala u krizu. Dečije novine, kao izdavač iz Gornjeg Milanovca gase 1992. godine određeni broj časopisa, između ostalog i Kulture Istoka. Sama izdavačka kuća prestala je da postoji 2001. godine.[3] Atraktivnost tema i danas privlači čitaoce koje stare brojeve pronalazi u bibliotekama i na internetu. U časopisu Filozofija i društvo izašao je tekst Dušana Pajina o časopisu „Kulture istoka“ nakon 21 godinu od njegovog gašenja,[2] kao i članak u glasilu `Zlatna greda` pod nazivom `Kulture istoka - časopis za sva vremena`.[4] Periodičnost izlaženja Kvartalni časopis koji je izlazio na svakih tri meseca (četiri puta godišnje). Urednici i redakcija Glavni urednik nulog, prvog i drugog broja bio je Tode Čolak, a od četvrtog do trideset drugog Dušan Pajin. Redakciju su činili članovi iz različitih delova bivše Jugoslavije. Redakcija 1985: David Albahari, Rade Božović, Mirko Gaspari, Vesna Grubić, Zorana Jeremić, Radoslav Mirosavljev, Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dejan Razić, Mitja Saje, Nenad Fišer, Ivan Šop. Redakcija 1991: David Albahari, Karmen Bašić, Mirko Gaspari, Maja Milčinski, Branko Merlin, Anđelka Mitrović, Vlasta Pacheiner-Klander, Radosav Pušić, Jasna Šamić, Miroslav Tanasijević. Izdavački savet: David Albahari (zamenik predsednika), Bogdan Bogdanović, Ljiljana Bojanić, Jovan Ćirilov, Ašer Deleon, Desanka Gačić, Mirko Gaspari, Rada Iveković, Srećko Jovanović, Tvrtko Kulenović (predsednik), Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dušan Pajin, Ivan Šop, Darko Tanasković, Vinko Trček, Veljko Trojančević, Ljubica Vasiljević. Lektor: Jovan Pejčić Likovno-grafička oprema: Rade Rančić (nulti broj) Veljko Trojančević (od broja 1–2 do broja 25) Milan Jovanović (od broja 26 do broja 32) .[2] Autori priloga Za ovaj časopis su pisali brojni domaći, danas uspešni i poznati orijentalisti, redovni profesori Filološkog fakulteta na katedrama za japanski, kineski, turski, arapski jezik, ali i zaljubljenici i stručnjaci za kulturu Indije, Mongolije, Jugoistočne Azije, Sibira, Pakistana, Irana... Teme Tema časopisa je kulture Bliskog i Dalekog istoka a tokom izdavanja imala je redovne rubrike kao što su: Filozofije i kulture istoka Književnost: prevodi i poetike Ličnosti i događaji Osvrti i prikazi knjiga Pisma uredništvu Svaki broj imao je svoju zadatu temu poput „Arheologija Istoka: praistorija i protoistorija“ (četvrt broj), „Askeza i ljubav“ (sedamnaesti broj) i „Ideali ljudskog savršenstva“ (trideseti broj).

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tema broja: Budizam - svetlo Azije Casopis za knjizevnost i umetnost Istoka Urednik Dusan Pajin. Kulture Istoka je naučni časopis o kulturi Azije koji je izlazio od 1984. do 1992. godine. Ukupno je imao 33 broja (32+ nulti). Kulture Istoka, koji je objavljivan sa podnaslovom `časopis za filozofiju, književnost i umetnost Istoka` nastao je 1984. godine, iste kad i časopis Moment za vizuelnu umetnost sa kojim deli i godinu gašenja.[2] O razlozima pokretanja ovog časopisa govori deo u `nultom broju` istog. Tamo je urednik Tode Čolak napisao: „ Kao skroman pokušaj da se odgovori na neke od ovih potreba pokrenut je i časopis „Kulture Istoka“. Iako je zamišljen da u svom sadašnjem tematskom opsegu pokriva i istražuje samo kulture istočnih naroda – u rasponu od Bliskog istoka do Japana – dakle, da ne pokriva i područje ne-evropskog uopšte, ipak verujemo da i ovako omeđeno polje istraživanja može, u našim uslovima, dati svoj mali doprinos dijalogu i sporazumevanju između kultura. ” Radovi u časopisu doticali su se najrazličitijih tema, od religije, jezika, istorije, preko pozorišta, borilačkih veština, sve do misticizma, medicine i astrologije. Godine 1988. je kao prateće izdanje časopisa pokrenuta edicija zbornika, koji su sadržavali pojedine temate časopisa, uz dodate tekstove. Zbornike je uređivao glavni urednik časopisa, povremeno u saradnji sa članovima redakcije. U periodu 1988-91. objavljeni su sledeći zbornici: Zen danas, Misticizam Istoka i Zapada, Kultura tela i borilačke veštine, Smrt i reinkarnacija, Meditacija Istoka i Zapada, Kosmologije – početak i kraj univerzuma, Istočnjačka medicina, Askeza i ljubav, San, java i buđenje. Kada je počeo građanski rat u Jugoslaviji nastao je raspad kulture pa je većina izdavača u Srbiji zapala u krizu. Dečije novine, kao izdavač iz Gornjeg Milanovca gase 1992. godine određeni broj časopisa, između ostalog i Kulture Istoka. Sama izdavačka kuća prestala je da postoji 2001. godine.[3] Atraktivnost tema i danas privlači čitaoce koje stare brojeve pronalazi u bibliotekama i na internetu. U časopisu Filozofija i društvo izašao je tekst Dušana Pajina o časopisu „Kulture istoka“ nakon 21 godinu od njegovog gašenja,[2] kao i članak u glasilu `Zlatna greda` pod nazivom `Kulture istoka - časopis za sva vremena`.[4] Periodičnost izlaženja Kvartalni časopis koji je izlazio na svakih tri meseca (četiri puta godišnje). Urednici i redakcija Glavni urednik nulog, prvog i drugog broja bio je Tode Čolak, a od četvrtog do trideset drugog Dušan Pajin. Redakciju su činili članovi iz različitih delova bivše Jugoslavije. Redakcija 1985: David Albahari, Rade Božović, Mirko Gaspari, Vesna Grubić, Zorana Jeremić, Radoslav Mirosavljev, Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dejan Razić, Mitja Saje, Nenad Fišer, Ivan Šop. Redakcija 1991: David Albahari, Karmen Bašić, Mirko Gaspari, Maja Milčinski, Branko Merlin, Anđelka Mitrović, Vlasta Pacheiner-Klander, Radosav Pušić, Jasna Šamić, Miroslav Tanasijević. Izdavački savet: David Albahari (zamenik predsednika), Bogdan Bogdanović, Ljiljana Bojanić, Jovan Ćirilov, Ašer Deleon, Desanka Gačić, Mirko Gaspari, Rada Iveković, Srećko Jovanović, Tvrtko Kulenović (predsednik), Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dušan Pajin, Ivan Šop, Darko Tanasković, Vinko Trček, Veljko Trojančević, Ljubica Vasiljević. Lektor: Jovan Pejčić Likovno-grafička oprema: Rade Rančić (nulti broj) Veljko Trojančević (od broja 1–2 do broja 25) Milan Jovanović (od broja 26 do broja 32) .[2] Autori priloga Za ovaj časopis su pisali brojni domaći, danas uspešni i poznati orijentalisti, redovni profesori Filološkog fakulteta na katedrama za japanski, kineski, turski, arapski jezik, ali i zaljubljenici i stručnjaci za kulturu Indije, Mongolije, Jugoistočne Azije, Sibira, Pakistana, Irana... Teme Tema časopisa je kulture Bliskog i Dalekog istoka a tokom izdavanja imala je redovne rubrike kao što su: Filozofije i kulture istoka Književnost: prevodi i poetike Ličnosti i događaji Osvrti i prikazi knjiga Pisma uredništvu Svaki broj imao je svoju zadatu temu poput „Arheologija Istoka: praistorija i protoistorija“ (četvrt broj), „Askeza i ljubav“ (sedamnaesti broj) i „Ideali ljudskog savršenstva“ (trideseti broj).

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Casopis za knjizevnost i umetnost Istoka Urednik Dusan Pajin. Kulture Istoka je naučni časopis o kulturi Azije koji je izlazio od 1984. do 1992. godine. Ukupno je imao 33 broja (32+ nulti). Kulture Istoka, koji je objavljivan sa podnaslovom `časopis za filozofiju, književnost i umetnost Istoka` nastao je 1984. godine, iste kad i časopis Moment za vizuelnu umetnost sa kojim deli i godinu gašenja.[2] O razlozima pokretanja ovog časopisa govori deo u `nultom broju` istog. Tamo je urednik Tode Čolak napisao: „ Kao skroman pokušaj da se odgovori na neke od ovih potreba pokrenut je i časopis „Kulture Istoka“. Iako je zamišljen da u svom sadašnjem tematskom opsegu pokriva i istražuje samo kulture istočnih naroda – u rasponu od Bliskog istoka do Japana – dakle, da ne pokriva i područje ne-evropskog uopšte, ipak verujemo da i ovako omeđeno polje istraživanja može, u našim uslovima, dati svoj mali doprinos dijalogu i sporazumevanju između kultura. ” Radovi u časopisu doticali su se najrazličitijih tema, od religije, jezika, istorije, preko pozorišta, borilačkih veština, sve do misticizma, medicine i astrologije. Godine 1988. je kao prateće izdanje časopisa pokrenuta edicija zbornika, koji su sadržavali pojedine temate časopisa, uz dodate tekstove. Zbornike je uređivao glavni urednik časopisa, povremeno u saradnji sa članovima redakcije. U periodu 1988-91. objavljeni su sledeći zbornici: Zen danas, Misticizam Istoka i Zapada, Kultura tela i borilačke veštine, Smrt i reinkarnacija, Meditacija Istoka i Zapada, Kosmologije – početak i kraj univerzuma, Istočnjačka medicina, Askeza i ljubav, San, java i buđenje. Kada je počeo građanski rat u Jugoslaviji nastao je raspad kulture pa je većina izdavača u Srbiji zapala u krizu. Dečije novine, kao izdavač iz Gornjeg Milanovca gase 1992. godine određeni broj časopisa, između ostalog i Kulture Istoka. Sama izdavačka kuća prestala je da postoji 2001. godine.[3] Atraktivnost tema i danas privlači čitaoce koje stare brojeve pronalazi u bibliotekama i na internetu. U časopisu Filozofija i društvo izašao je tekst Dušana Pajina o časopisu „Kulture istoka“ nakon 21 godinu od njegovog gašenja,[2] kao i članak u glasilu `Zlatna greda` pod nazivom `Kulture istoka - časopis za sva vremena`.[4] Periodičnost izlaženja Kvartalni časopis koji je izlazio na svakih tri meseca (četiri puta godišnje). Urednici i redakcija Glavni urednik nulog, prvog i drugog broja bio je Tode Čolak, a od četvrtog do trideset drugog Dušan Pajin. Redakciju su činili članovi iz različitih delova bivše Jugoslavije. Redakcija 1985: David Albahari, Rade Božović, Mirko Gaspari, Vesna Grubić, Zorana Jeremić, Radoslav Mirosavljev, Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dejan Razić, Mitja Saje, Nenad Fišer, Ivan Šop. Redakcija 1991: David Albahari, Karmen Bašić, Mirko Gaspari, Maja Milčinski, Branko Merlin, Anđelka Mitrović, Vlasta Pacheiner-Klander, Radosav Pušić, Jasna Šamić, Miroslav Tanasijević. Izdavački savet: David Albahari (zamenik predsednika), Bogdan Bogdanović, Ljiljana Bojanić, Jovan Ćirilov, Ašer Deleon, Desanka Gačić, Mirko Gaspari, Rada Iveković, Srećko Jovanović, Tvrtko Kulenović (predsednik), Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dušan Pajin, Ivan Šop, Darko Tanasković, Vinko Trček, Veljko Trojančević, Ljubica Vasiljević. Lektor: Jovan Pejčić Likovno-grafička oprema: Rade Rančić (nulti broj) Veljko Trojančević (od broja 1–2 do broja 25) Milan Jovanović (od broja 26 do broja 32) .[2] Autori priloga Za ovaj časopis su pisali brojni domaći, danas uspešni i poznati orijentalisti, redovni profesori Filološkog fakulteta na katedrama za japanski, kineski, turski, arapski jezik, ali i zaljubljenici i stručnjaci za kulturu Indije, Mongolije, Jugoistočne Azije, Sibira, Pakistana, Irana... Teme Tema časopisa je kulture Bliskog i Dalekog istoka a tokom izdavanja imala je redovne rubrike kao što su: Filozofije i kulture istoka Književnost: prevodi i poetike Ličnosti i događaji Osvrti i prikazi knjiga Pisma uredništvu Svaki broj imao je svoju zadatu temu poput „Arheologija Istoka: praistorija i protoistorija“ (četvrt broj), „Askeza i ljubav“ (sedamnaesti broj) i „Ideali ljudskog savršenstva“ (trideseti broj).

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tema: Sufizam Ibn Arabija Casopis za knjizevnost i umetnost Istoka Urednik Dusan Pajin. Kulture Istoka je naučni časopis o kulturi Azije koji je izlazio od 1984. do 1992. godine. Ukupno je imao 33 broja (32+ nulti). Kulture Istoka, koji je objavljivan sa podnaslovom `časopis za filozofiju, književnost i umetnost Istoka` nastao je 1984. godine, iste kad i časopis Moment za vizuelnu umetnost sa kojim deli i godinu gašenja.[2] O razlozima pokretanja ovog časopisa govori deo u `nultom broju` istog. Tamo je urednik Tode Čolak napisao: „ Kao skroman pokušaj da se odgovori na neke od ovih potreba pokrenut je i časopis „Kulture Istoka“. Iako je zamišljen da u svom sadašnjem tematskom opsegu pokriva i istražuje samo kulture istočnih naroda – u rasponu od Bliskog istoka do Japana – dakle, da ne pokriva i područje ne-evropskog uopšte, ipak verujemo da i ovako omeđeno polje istraživanja može, u našim uslovima, dati svoj mali doprinos dijalogu i sporazumevanju između kultura. ” Radovi u časopisu doticali su se najrazličitijih tema, od religije, jezika, istorije, preko pozorišta, borilačkih veština, sve do misticizma, medicine i astrologije. Godine 1988. je kao prateće izdanje časopisa pokrenuta edicija zbornika, koji su sadržavali pojedine temate časopisa, uz dodate tekstove. Zbornike je uređivao glavni urednik časopisa, povremeno u saradnji sa članovima redakcije. U periodu 1988-91. objavljeni su sledeći zbornici: Zen danas, Misticizam Istoka i Zapada, Kultura tela i borilačke veštine, Smrt i reinkarnacija, Meditacija Istoka i Zapada, Kosmologije – početak i kraj univerzuma, Istočnjačka medicina, Askeza i ljubav, San, java i buđenje. Kada je počeo građanski rat u Jugoslaviji nastao je raspad kulture pa je većina izdavača u Srbiji zapala u krizu. Dečije novine, kao izdavač iz Gornjeg Milanovca gase 1992. godine određeni broj časopisa, između ostalog i Kulture Istoka. Sama izdavačka kuća prestala je da postoji 2001. godine.[3] Atraktivnost tema i danas privlači čitaoce koje stare brojeve pronalazi u bibliotekama i na internetu. U časopisu Filozofija i društvo izašao je tekst Dušana Pajina o časopisu „Kulture istoka“ nakon 21 godinu od njegovog gašenja,[2] kao i članak u glasilu `Zlatna greda` pod nazivom `Kulture istoka - časopis za sva vremena`.[4] Periodičnost izlaženja Kvartalni časopis koji je izlazio na svakih tri meseca (četiri puta godišnje). Urednici i redakcija Glavni urednik nulog, prvog i drugog broja bio je Tode Čolak, a od četvrtog do trideset drugog Dušan Pajin. Redakciju su činili članovi iz različitih delova bivše Jugoslavije. Redakcija 1985: David Albahari, Rade Božović, Mirko Gaspari, Vesna Grubić, Zorana Jeremić, Radoslav Mirosavljev, Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dejan Razić, Mitja Saje, Nenad Fišer, Ivan Šop. Redakcija 1991: David Albahari, Karmen Bašić, Mirko Gaspari, Maja Milčinski, Branko Merlin, Anđelka Mitrović, Vlasta Pacheiner-Klander, Radosav Pušić, Jasna Šamić, Miroslav Tanasijević. Izdavački savet: David Albahari (zamenik predsednika), Bogdan Bogdanović, Ljiljana Bojanić, Jovan Ćirilov, Ašer Deleon, Desanka Gačić, Mirko Gaspari, Rada Iveković, Srećko Jovanović, Tvrtko Kulenović (predsednik), Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dušan Pajin, Ivan Šop, Darko Tanasković, Vinko Trček, Veljko Trojančević, Ljubica Vasiljević. Lektor: Jovan Pejčić Likovno-grafička oprema: Rade Rančić (nulti broj) Veljko Trojančević (od broja 1–2 do broja 25) Milan Jovanović (od broja 26 do broja 32) .[2] Autori priloga Za ovaj časopis su pisali brojni domaći, danas uspešni i poznati orijentalisti, redovni profesori Filološkog fakulteta na katedrama za japanski, kineski, turski, arapski jezik, ali i zaljubljenici i stručnjaci za kulturu Indije, Mongolije, Jugoistočne Azije, Sibira, Pakistana, Irana... Teme Tema časopisa je kulture Bliskog i Dalekog istoka a tokom izdavanja imala je redovne rubrike kao što su: Filozofije i kulture istoka Književnost: prevodi i poetike Ličnosti i događaji Osvrti i prikazi knjiga Pisma uredništvu Svaki broj imao je svoju zadatu temu poput „Arheologija Istoka: praistorija i protoistorija“ (četvrt broj), „Askeza i ljubav“ (sedamnaesti broj) i „Ideali ljudskog savršenstva“ (trideseti broj).

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Casopis za knjizevnost i umetnost Istoka Urednik Dusan Pajin. Kulture Istoka je naučni časopis o kulturi Azije koji je izlazio od 1984. do 1992. godine. Ukupno je imao 33 broja (32+ nulti). Kulture Istoka, koji je objavljivan sa podnaslovom `časopis za filozofiju, književnost i umetnost Istoka` nastao je 1984. godine, iste kad i časopis Moment za vizuelnu umetnost sa kojim deli i godinu gašenja.[2] O razlozima pokretanja ovog časopisa govori deo u `nultom broju` istog. Tamo je urednik Tode Čolak napisao: „ Kao skroman pokušaj da se odgovori na neke od ovih potreba pokrenut je i časopis „Kulture Istoka“. Iako je zamišljen da u svom sadašnjem tematskom opsegu pokriva i istražuje samo kulture istočnih naroda – u rasponu od Bliskog istoka do Japana – dakle, da ne pokriva i područje ne-evropskog uopšte, ipak verujemo da i ovako omeđeno polje istraživanja može, u našim uslovima, dati svoj mali doprinos dijalogu i sporazumevanju između kultura. ” Radovi u časopisu doticali su se najrazličitijih tema, od religije, jezika, istorije, preko pozorišta, borilačkih veština, sve do misticizma, medicine i astrologije. Godine 1988. je kao prateće izdanje časopisa pokrenuta edicija zbornika, koji su sadržavali pojedine temate časopisa, uz dodate tekstove. Zbornike je uređivao glavni urednik časopisa, povremeno u saradnji sa članovima redakcije. U periodu 1988-91. objavljeni su sledeći zbornici: Zen danas, Misticizam Istoka i Zapada, Kultura tela i borilačke veštine, Smrt i reinkarnacija, Meditacija Istoka i Zapada, Kosmologije – početak i kraj univerzuma, Istočnjačka medicina, Askeza i ljubav, San, java i buđenje. Kada je počeo građanski rat u Jugoslaviji nastao je raspad kulture pa je većina izdavača u Srbiji zapala u krizu. Dečije novine, kao izdavač iz Gornjeg Milanovca gase 1992. godine određeni broj časopisa, između ostalog i Kulture Istoka. Sama izdavačka kuća prestala je da postoji 2001. godine.[3] Atraktivnost tema i danas privlači čitaoce koje stare brojeve pronalazi u bibliotekama i na internetu. U časopisu Filozofija i društvo izašao je tekst Dušana Pajina o časopisu „Kulture istoka“ nakon 21 godinu od njegovog gašenja,[2] kao i članak u glasilu `Zlatna greda` pod nazivom `Kulture istoka - časopis za sva vremena`.[4] Periodičnost izlaženja Kvartalni časopis koji je izlazio na svakih tri meseca (četiri puta godišnje). Urednici i redakcija Glavni urednik nulog, prvog i drugog broja bio je Tode Čolak, a od četvrtog do trideset drugog Dušan Pajin. Redakciju su činili članovi iz različitih delova bivše Jugoslavije. Redakcija 1985: David Albahari, Rade Božović, Mirko Gaspari, Vesna Grubić, Zorana Jeremić, Radoslav Mirosavljev, Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dejan Razić, Mitja Saje, Nenad Fišer, Ivan Šop. Redakcija 1991: David Albahari, Karmen Bašić, Mirko Gaspari, Maja Milčinski, Branko Merlin, Anđelka Mitrović, Vlasta Pacheiner-Klander, Radosav Pušić, Jasna Šamić, Miroslav Tanasijević. Izdavački savet: David Albahari (zamenik predsednika), Bogdan Bogdanović, Ljiljana Bojanić, Jovan Ćirilov, Ašer Deleon, Desanka Gačić, Mirko Gaspari, Rada Iveković, Srećko Jovanović, Tvrtko Kulenović (predsednik), Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dušan Pajin, Ivan Šop, Darko Tanasković, Vinko Trček, Veljko Trojančević, Ljubica Vasiljević. Lektor: Jovan Pejčić Likovno-grafička oprema: Rade Rančić (nulti broj) Veljko Trojančević (od broja 1–2 do broja 25) Milan Jovanović (od broja 26 do broja 32) .[2] Autori priloga Za ovaj časopis su pisali brojni domaći, danas uspešni i poznati orijentalisti, redovni profesori Filološkog fakulteta na katedrama za japanski, kineski, turski, arapski jezik, ali i zaljubljenici i stručnjaci za kulturu Indije, Mongolije, Jugoistočne Azije, Sibira, Pakistana, Irana... Teme Tema časopisa je kulture Bliskog i Dalekog istoka a tokom izdavanja imala je redovne rubrike kao što su: Filozofije i kulture istoka Književnost: prevodi i poetike Ličnosti i događaji Osvrti i prikazi knjiga Pisma uredništvu Svaki broj imao je svoju zadatu temu poput „Arheologija Istoka: praistorija i protoistorija“ (četvrt broj), „Askeza i ljubav“ (sedamnaesti broj) i „Ideali ljudskog savršenstva“ (trideseti broj).

Casopis za knjizevnost i umetnost Istoka Urednik Dusan Pajin. Kulture Istoka je naučni časopis o kulturi Azije koji je izlazio od 1984. do 1992. godine. Ukupno je imao 33 broja (32+ nulti). Kulture Istoka, koji je objavljivan sa podnaslovom `časopis za filozofiju, književnost i umetnost Istoka` nastao je 1984. godine, iste kad i časopis Moment za vizuelnu umetnost sa kojim deli i godinu gašenja.[2] O razlozima pokretanja ovog časopisa govori deo u `nultom broju` istog. Tamo je urednik Tode Čolak napisao: „ Kao skroman pokušaj da se odgovori na neke od ovih potreba pokrenut je i časopis „Kulture Istoka“. Iako je zamišljen da u svom sadašnjem tematskom opsegu pokriva i istražuje samo kulture istočnih naroda – u rasponu od Bliskog istoka do Japana – dakle, da ne pokriva i područje ne-evropskog uopšte, ipak verujemo da i ovako omeđeno polje istraživanja može, u našim uslovima, dati svoj mali doprinos dijalogu i sporazumevanju između kultura. ” Radovi u časopisu doticali su se najrazličitijih tema, od religije, jezika, istorije, preko pozorišta, borilačkih veština, sve do misticizma, medicine i astrologije. Godine 1988. je kao prateće izdanje časopisa pokrenuta edicija zbornika, koji su sadržavali pojedine temate časopisa, uz dodate tekstove. Zbornike je uređivao glavni urednik časopisa, povremeno u saradnji sa članovima redakcije. U periodu 1988-91. objavljeni su sledeći zbornici: Zen danas, Misticizam Istoka i Zapada, Kultura tela i borilačke veštine, Smrt i reinkarnacija, Meditacija Istoka i Zapada, Kosmologije – početak i kraj univerzuma, Istočnjačka medicina, Askeza i ljubav, San, java i buđenje. Kada je počeo građanski rat u Jugoslaviji nastao je raspad kulture pa je većina izdavača u Srbiji zapala u krizu. Dečije novine, kao izdavač iz Gornjeg Milanovca gase 1992. godine određeni broj časopisa, između ostalog i Kulture Istoka. Sama izdavačka kuća prestala je da postoji 2001. godine.[3] Atraktivnost tema i danas privlači čitaoce koje stare brojeve pronalazi u bibliotekama i na internetu. U časopisu Filozofija i društvo izašao je tekst Dušana Pajina o časopisu „Kulture istoka“ nakon 21 godinu od njegovog gašenja,[2] kao i članak u glasilu `Zlatna greda` pod nazivom `Kulture istoka - časopis za sva vremena`.[4] Periodičnost izlaženja Kvartalni časopis koji je izlazio na svakih tri meseca (četiri puta godišnje). Urednici i redakcija Glavni urednik nulog, prvog i drugog broja bio je Tode Čolak, a od četvrtog do trideset drugog Dušan Pajin. Redakciju su činili članovi iz različitih delova bivše Jugoslavije. Redakcija 1985: David Albahari, Rade Božović, Mirko Gaspari, Vesna Grubić, Zorana Jeremić, Radoslav Mirosavljev, Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dejan Razić, Mitja Saje, Nenad Fišer, Ivan Šop. Redakcija 1991: David Albahari, Karmen Bašić, Mirko Gaspari, Maja Milčinski, Branko Merlin, Anđelka Mitrović, Vlasta Pacheiner-Klander, Radosav Pušić, Jasna Šamić, Miroslav Tanasijević. Izdavački savet: David Albahari (zamenik predsednika), Bogdan Bogdanović, Ljiljana Bojanić, Jovan Ćirilov, Ašer Deleon, Desanka Gačić, Mirko Gaspari, Rada Iveković, Srećko Jovanović, Tvrtko Kulenović (predsednik), Ljiljana Nikolić-Jamagiši, Dušan Pajin, Ivan Šop, Darko Tanasković, Vinko Trček, Veljko Trojančević, Ljubica Vasiljević. Lektor: Jovan Pejčić Likovno-grafička oprema: Rade Rančić (nulti broj) Veljko Trojančević (od broja 1–2 do broja 25) Milan Jovanović (od broja 26 do broja 32) .[2] Autori priloga Za ovaj časopis su pisali brojni domaći, danas uspešni i poznati orijentalisti, redovni profesori Filološkog fakulteta na katedrama za japanski, kineski, turski, arapski jezik, ali i zaljubljenici i stručnjaci za kulturu Indije, Mongolije, Jugoistočne Azije, Sibira, Pakistana, Irana... Teme Tema časopisa je kulture Bliskog i Dalekog istoka a tokom izdavanja imala je redovne rubrike kao što su: Filozofije i kulture istoka Književnost: prevodi i poetike Ličnosti i događaji Osvrti i prikazi knjiga Pisma uredništvu Svaki broj imao je svoju zadatu temu poput „Arheologija Istoka: praistorija i protoistorija“ (četvrt broj), „Askeza i ljubav“ (sedamnaesti broj) i „Ideali ljudskog savršenstva“ (trideseti broj).

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Joseph Banks Rhine (29. rujna 1895. - 20. veljače 1980.), obično poznat kao JB Rhine, bio je američki botaničar koji je utemeljio parapsihologiju kao granu psihologije, osnovavši laboratorij parapsihologije na Sveučilištu Duke, Journal of Parapsychology, Zakladu za Istraživanje o prirodi čovjeka i Parapsihološka udruga. Rhine je napisao knjige Extrasensory Perception and Parapsychology: Frontier Science of the Mind. Joseph Banks Rhine bio je drugo dijete od petero djece koje su rodili Samuel Ellis Rhine i Elizabeth Vaughan Rhine u Waterloou, okrug Juniata, Pennsylvania. Samuel Rhine obrazovao se na Harrisburškom poslovnom fakultetu, učio je školu, a kasnije je bio poljoprivrednik i trgovac. Obitelj se preselila u Marshallville, Ohio, kad je Joseph bio u ranoj mladosti. [1] Obrazovao se na sjevernom sveučilištu Ohio Northern i koledžu Wooster, nakon čega se prijavio u marince, a bio je stacioniran u Santiagu. Nakon toga upisao se na Sveučilište u Chicagu, gdje je magistrirao botaniku 1923. i doktorirao. u botanici 1925. [2] Dok su bili tamo, on i njegova supruga Louisa E. Rhine bili su impresionirani predavanjem Arthura Conana Doylea u svibnju 1922. koje je veličalo znanstveni dokaz komunikacije s mrtvima. [3] Rhine je kasnije napisao: `Ova puka mogućnost bila je najuzbudljivija misao koju sam imao godinama.` [1] [4] [5] Predavao je godinu dana na Institutu za istraživanje biljaka Boyce Thompson u Yonkersu u New Yorku. Nakon toga upisao je odjel psihologije na Sveučilištu Harvard, kako bi godinu dana studirao kod profesora Williama McDougalla. Godine 1927. preselio se na Sveučilište Duke u Durhamu u Sjevernoj Karolini kako bi radio kod profesora McDougalla. Rhine je započeo studije koje su pomogle razvoju parapsihologije u granu znanosti; na parapsihologiju je gledao kao na granu `nenormalne psihologije`. Posredništvo Rhine je dao uvid u medij u izvedbama Mine Crandon. Mogao je promatrati neke njezine lukavštine u mraku kad je koristila svjetleće predmete. [6] Rhine je tvrdio da je promatrao Crandona u prevari na seansi 1926. Prema Rhineu, tijekom seanse bila je oslobođena kontrole i udarila nogom megafon da bi ostavila dojam da levitira. [7] Rhineovo izvješće koje je dokumentiralo prijevaru odbilo je Američko društvo za psihička istraživanja, pa ga je objavio u Journal of Abnormal Social Psychology. Kao odgovor, branitelji Crandona napali su Rajnu. Arthur Conan Doyle objavio je članak u bostonskim novinama u kojem se tvrdi `J. B. Rhine je magarac.` [7] Rhine se pitao zašto J. Malcolm Bird s trogodišnjim iskustvom nije razotkrila niti jedan njezin trik. Rhine je sumnjao da je Bird konfederacija medija. [7] ESP istraživanje Hubert Pearce s Joseph Banks Rajna. Rhine je u svom istraživačkom projektu mnoge studente testirao kao volonterske subjekte. Njegov prvi iznimni predmet u ovom istraživanju ESP -a bio je Adam Linzmayer, diplomirani ekonomist na Dukeu. Godine 1931. Linzmayer je postigao vrlo visoku ocjenu u preliminarnim testovima Zener kartice kroz koje ga je provela Rajna; u početku je postigao 100% točan rezultat na dva kratka (serija od devet karata) testova koje mu je dao Rhine. Čak i na svom prvom dugom testu (serija od 300 karata), Linzmayer je postigao 39,6% točnih bodova, dok je šansa bila samo 20%. Svaki put je uzastopno postigao 36% u tri serije od 25 karata (šansa 20%). Međutim, s vremenom su Linzmayerovi rezultati počeli padati znatno bliže (ali još uvijek iznad) prosjeka šanse. Linzmayerova dosada, ometanje i konkurentske obveze nagađane su kao mogući čimbenici koji utječu na opadajuće rezultate ispitivanja. [1] Linzmayerov epski niz imenovanja 21 od 25 zbio se u Rajinovom automobilu. [4] Sljedeće godine, Rhine je testirao još jednog obećavajućeg pojedinca, Huberta Pearcea, koji je uspio nadmašiti Linzmayerove ukupne performanse 1931. godine. (Pearceov prosjek tijekom razdoblja testiranja 1932. iznosio je 40%, dok bi šansa bila 20%. [1]) Međutim, Pearceu je zapravo većinu vremena bilo dopušteno rukovanje karticama. Promiješao ih je i izrezao. [4] Najpoznatiji niz eksperimenata iz Rajnovog laboratorija vjerojatno su ESP testovi u kojima su sudjelovali Hubert Pearce i Joseph Gaither Pratt, znanstveni asistent. Pearcea je testirao (koristeći Zener kartice) Pratt, koji je promiješao i zabilježio redoslijed kartica u laboratoriju za parapsihologiju 100 metara od mjesta gdje je Pearce sjedio u prostoriji knjižnice u kampusu. Serija se sastojala od 37 probnih ciklusa od 25 pokušaja, provedenih između kolovoza 1933. i ožujka 1934. Od početka do kraja, broj podudaranja između Prattovih karata i Pearceovih nagađanja bio je vrlo promjenjiv, općenito odstupajući znatno iznad šanse, ali i dramatično padajući ispod šanse . Ti su rezultati dobiveni bez obzira na udaljenost između Pratta i Pearcea, koja je bila raspoređena na 100 ili 250 metara. [1] Godine 1934., oslanjajući se na višegodišnje pomno laboratorijsko istraživanje i statističku analizu, Rhine je objavio prvo izdanje knjige pod naslovom Ekstra-senzorna percepcija, koja je u raznim izdanjima čitana tijekom sljedećih desetljeća. [1] [8] Kasnijih 1930 -ih, Rhine je istraživao `psihokinezu` - opet reducirajući temu na jednostavne pojmove kako bi se mogla testirati, s kontrolama, u laboratorijskim uvjetima. Rhine se oslanjao na ispitivanje može li subjekt utjecati na ishod bačenih kockica-u početku ručno bačenim kockicama, kasnije kockicama izbačenim iz šalice, i na kraju strojno bačenim kockicama. [1] 1940. Rajna je bila koautor s Josephom Gaither Prattom i drugim asocira na Dukeovoj izvansenzornoj percepciji nakon šezdeset godina [8], pregled svih eksperimentalnih studija vidovitosti i telepatije. Priznata je kao prva meta-analiza u povijesti znanosti. [9] Tijekom ratnih godina, Rajna je izgubila većinu svog muškog osoblja zbog ratnog posla ili vojske. To je izazvalo zastoj u provođenju novih istraživanja, ali iskorištena je prilika za objavljivanje velikog broja zaostalih eksperimenata koji su provedeni od ranih 1930 -ih na psihokinezi. Nakon rata imao je priliku proučavati neke dramatične slučajeve izvan laboratorija. [1] Rhineova supruga, Louisa E. Rhine, bavila se poslom koji je nadopunio suprugovo djelovanje kasnih 1940 -ih, prikupljajući podatke o spontanim izvješćima ESP -a (iskustva koja su ljudi imali izvan laboratorijskog okruženja). Ipak, Rhine je vjerovao da bi u laboratoriju trebalo postaviti dobre temelje, kako bi se znanstvena zajednica parapsihologiju mogla ozbiljno pozabaviti. Početkom 1960 -ih Rajna je napustila Dukea i osnovala Institut za parapsihologiju, koji je kasnije postao Zaklada za istraživanje prirode čovjeka. 1970-ih nekoliko je visoko uspješnih subjekata-Sean Harribance, M.B. Dykshoorn i Bill Delmore - testirani su u laboratoriju, malo prije Rajnova odlaska u mirovinu. [Potreban citat] Naslijeđe Rhine je zajedno s Williamom McDougallom uveo izraz `parapsihologija` (prijevod njemačkog izraza koji je skovao Max Dessoir). Ponekad se kaže da je Rhine gotovo sam razvio metodologiju i koncepte za parapsihologiju kao oblik eksperimentalne psihologije; koliko god njegovi doprinosi bili veliki, neki raniji radovi na sličnom - analitičkom i statističkom planu - sporadično su se poduzimali u Europi, osobito eksperimentalni rad Olivera Lodgea. [10] Rhine je osnovao institucije potrebne za kontinuiranu profesionalizaciju parapsihologije u SAD -u - uključujući osnivanje Journal of Parapsychology i formiranje Parapsychological Association [11], a također i Zakladu za istraživanje prirode čovjeka (FRNM), prethodnicu ono što je danas poznato kao Rajnsko istraživačko središte. Njegova istraživačka organizacija za parapsihologiju izvorno je bila povezana sa Sveučilištem Duke, ali je sada zasebna. [Potreban citat] On je također imao veliki utjecaj na znanstvenu fantastiku nakon što je John W. Campbell postao opsjednut svojim teorijama o psizičkim moćima i idejama o budućoj ljudskoj evoluciji. [12] Recepcija Rajnove rezultate znanstvena zajednica nikada nije duplicirala. [13] [14] Brojni psihološki odjeli pokušali su ponoviti Rajnove pokuse, ali nisu uspjeli. W. S. Cox (1936) sa Sveučilišta Princeton sa 132 ispitanika proizveo je 25.064 pokusa u ESP eksperimentu s kartama. [15] Cox je zaključio: `Nema dokaza o natčulnoj percepciji ni u `prosječnog čovjeka` ni u ispitivanoj skupini, niti u bilo kojeg pojedinca te skupine. Razlika između ovih rezultata i onih koje je dobila Rajna posljedica je ili nekontroliranih čimbenika u eksperimentalnom postupku ili na razliku u predmetima. `[15] Četiri druga psihološka odjela nisu uspjela ponoviti Rajnove rezultate. [16] [17] Američki psiholog James Charles Crumbaugh pokušao je dugo uspješno ponavljati Rajnova otkrića. Crumbaugh je napisao: U vrijeme [1938] izvođenja uključenih pokusa potpuno sam očekivao da će oni lako dati sve konačne odgovore. Nisam zamišljao da ću nakon 28 godina još uvijek biti u tolikoj sumnji kao kad sam počeo. Ponovio sam niz tada aktualnih Dukeovih tehnika, ali rezultati 3,024 trčanja [jedan niz sastoji se od dvadeset i pet pogađanja] ESP kartica onoliko koliko je Rhine prijavio u svojoj prvoj knjizi-bili su negativni. Godine 1940. koristio sam daljnje metode sa srednjoškolcima, opet s negativnim rezultatima. [18] Otkriveno je da su Rajnovi eksperimenti s ekstrasenzornom percepcijom (ESP) sadržavali metodološke nedostatke. [19] Psiholozi Leonard Zusne i Warren Jones napisali su da je `vođenje evidencije u Rajnovim pokusima bilo neadekvatno. Ponekad bi ispitanik mogao pomoći u provjeri njegovih ili njezinih poziva u odnosu na poredak karata. U nekim eksperimentima telepatije na daljinu, redoslijed karata prošao je kroz ruke primatelja prije nego što je stigao od Rajne do agenta. `[20] Metoda pogađanja kartica korištena u rajnskim pokusima sadržavala je nedostatke koji nisu isključili mogućnost osjetnog curenja. Danas istraživači odbacuju prvo desetljeće Rajnovog rada sa Zener karticama. Propuštanje poticaja ili varanje mogli bi objasniti sve njegove nalaze. Blagi udubljenja na poleđini karata otkrivala su simbole utisnute na licima kartica. Ispitanici su mogli vidjeti i čuti eksperimentatora te primijetiti suptilne, ali otkrivajuće izraze lica ili promjene u disanju. Prema Terenceu Hinesu: Metode koje je Rhines koristio da spriječe subjekte da dobiju natuknice i tragove u pogledu dizajna na karticama bile su daleko od primjerenih. U mnogim eksperimentima karte su bile prikazane licem prema gore, ali skriveno ind mali drveni štit. Nekoliko načina dobivanja informacija o dizajnu na kartici ostaje čak i u prisutnosti štita. Na primjer, subjekt može ponekad vidjeti dizajn na kartici okrenutom prema gore reflektiranom u naočarima agenta. Čak i ako agent ne nosi naočale, moguće je vidjeti odraz u njegovoj rožnici. [21] Godine 1938. Harold Gulliksen je napisao da Rhine nije jasno opisao svoje eksperimentalne metode i koristio se neprikladnim matematičkim postupcima koji su precijenili značaj njegovih rezultata. [22] Rhine je 1940. s brojnim kolegama objavio Ekstra-senzornu percepciju nakon šezdeset godina, kako bi se pozabavili postavljenim prigovorima. U knjizi su Rhine i njegovi kolege opisali tri eksperimenta-Pearce-Prattov eksperiment, Pratt-Woodruffov eksperiment i Ownbey-Zirkle-za koje su vjerovali da pokazuju ESP. Psiholog C. E. M. Hansel napisao je `sada je poznato da je svaki eksperiment sadržavao ozbiljne nedostatke koji su izbjegli zapažanje u pregledu koji su proveli autori ekstrasenzorne percepcije nakon šezdeset godina`. [23] Rajnovi pokusi psihokineze (PK) nisu ponovljeni od strane drugih znanstvenika. [24] John Sladek je napisao: Njegovo je istraživanje koristilo kockice, a ispitanici su ih `voljni` pasti na određeni način. Ne samo da se kockice mogu bušiti, brijati, lažno numerirati i manipulirati, već čak i ravne kockice često pokazuju pristranost na duge staze. Iz tog razloga kockarnice često odlaze u mirovinu, ali u Dukeu su ispitanici nastavili pokušavati postići isti učinak na istim kockicama tijekom dugih eksperimentalnih vožnji. Nije iznenađujuće da se PK pojavio kod Dukea i nigdje drugdje. [25] Znanstveni pisac Martin Gardner napisao je da je Rhine više puta pokušao ponoviti njegovo djelo, ali je proizveo samo neuspjehe koje nikada nije prijavio. [26] Gardner je kritizirao Rajnu jer nije otkrio imena pomoćnika koje je uhvatio kako varaju: Njegov rad `Sigurnost naspram obmane u parapsihologiji` objavljen u njegovom časopisu (vol. 38, 1974), ima 23 stranice ... Rhine odabire dvanaest primjera slučajeva nepoštenih eksperimentatora koji su mu privukli pažnju od 1940. do 1950., od kojih su četiri bila uhvaćen na djelu`. Ne spominje se niti jedno ime. Koje su novine objavili, pita se čovjek? Ovo je Gardneru sugeriralo da je Rajna prakticirala `politiku tajnosti`. Gardner je tvrdio da ima unutarnje informacije da dosjei u Rajnovom laboratoriju sadrže materijal koji sugerira prijevaru od strane Huberta Pearcea. [27] Pearce nikada nije uspio postići rezultate iznad šanse kada su tijekom eksperimenta bile prisutne i druge osobe osim eksperimentatora, što je povećalo vjerojatnost da je na neki način varao. Rajnovi drugi subjekti uspjeli su dobiti neobavezne razine tek kad su mogli miješati karte, što je sugeriralo da su se poslužili trikovima kako bi složili redoslijed kartica Zener prije početka eksperimenata. [28] Prema Jamesu Alcocku, zbog Rajnskih grešaka, parapsiholozi više ne koriste studije pogađanja kartona. [29] Rajna je opisana kao lakovjerna jer je vjerovao da je konj `Lady Wonder` telepatski, ali je otkriveno da je vlasnik koristio suptilne signale za kontrolu ponašanja konja. Povjesničarka Ruth Brandon napisala je da Rajnovo istraživanje nije bilo uravnoteženo niti objektivno, već je `motivirano najekstremnijom ideologijom` vitalizma.