Filozofske mrvice Autor: Seren Kjerkegor Izdavač: Kultura, Beograd Godina izdanja: 1982. Meke korice Latinica Broj strana 129 str. Stanje knjiga vrlo dobro TROŠKOVE SLANJA SNOSI KUPAC LIČNO PREUZIMANJE MOGUĆE U CENTRU BEOGRADA Kutija 4

MAURICE MERLEAU PONTY - FENOMENOLOGIJA PERCEPCIJE IZDAVAČ. VESELIN MASLEŠA SARAJEVO STRANA. 515 TVRDOG POVEZA STANJE. SA PAR PODVUČENIH REDOVA I 30-TAK VERTIKALA GRAFINOM, OČUVANA, OCENA. 4 KNJIGA KAO NA SLICI, DOSTAVU PLAĆA KUPAC, VEL SOB KUT

Knjiga je odlično očuvana,kao nova. Jedino što ima posvetu autora na početku knjige. Izdanje autora Zdravka Bujića, Beograd 2003. Tvrdi povez,format 25 cm,dosta korisnih tabela,451 strana. Sadržaj pogledajte na slici broj 4.

Napisan sa duhovitošću, jednostavnošću i simpatijom, ovaj autoritativni izvornik o psihoanalizi predstavlja i laiku i studentu psihologije najosnovnije razumevanje problema savremenog života. Autor se oslanja na informacije prikupljene iz obimnih istorija slučajeva kako bi predstavio i teorije i njihovu praktičnu primenu. odlično očuvana LOK.4

Tomas KUN STRUKTURA NAUČNIH REVOLUCIJA Izdavač: Nolit, Beograd 1974. Meki povez Broj strana: 279 Format: 19 x 12,5 cm STANJE: Korice pohabane i malo prljave. Na 5 mesta pečati prekriveni korektorom (slike 2, 3 i 5). Na dvadesetak stranica tekst lagano PODVLAČEN i OBELEŽAVAN običnom olovkom (slika 4).

Aristotel. 1. `Metafizika / prijevod s izvornika i sedmojezični tumač temeljnih pojmova (grčki, latinski, engleski, francuski, njemački, ruski, novogrčki) Tomislav Ladan ; predgovor Ante Pažanin.` Djela. Zagreb: Liber, 1985. LII, 408 str. ; 22 cm. 2. `O pesničkoj umetnosti.` Prevodi Miloša N. Đurića. 4, Beograd: Dereta, 2002. 1. Deretino izd. 238 str. ; 17 cm. Lepo očuvano.

Protojerej Dmitrij Grigorjev – Dostojevski i crkva SADRŽAJ: PREDGOVOR UVOD Prvi deo RELIGIJA U ŽIVOTU I STVARALAŠTVU DOSTOJEVSKOG 1. U očinskom domu 2. Evropski liberalizam 3. Ruska ideja 4. Preporod čoveka – Raskoljnikov 5. Lik Božji 6. Preobraženi čovek 7. Zli dusi – Stavrogin 8. Sredina 9. Vlas 10. Mladić 11. Smešni čovek 12. Sveti Tihon Zadonski 13. Na izvorima religioznih pogleda Dostojevskog 14. Optina Pustinja 15. Braća Karamazovi 16. Starac Zosima 17. K. N. Leontjev 18. K. P. Pobedonoscev 19. Poslednja faza 20. Smrt i sahrana 21. Vladimir Solovjov i Dostojevski Drugi deo DOSTOJEVSKI U RUSKOJ CRKVENOJ I RELIGIJSKO-FILOSOFSKOJ KRITICI PRE REVOLUCIJE 1. S. Levicki 2. Jeromonah Antonije (Hrapovicki) 3. Religiozna renesansa 4. Protojerej P. J. Svetlov 5. Protojerej Sergej Bulgakov 6. Profesor V. Malinjin 7. Profesor M. M. Tarejev 8. N. D. Kuznjecov 9. Profesor L. A. Sokolov 10. Arhimandrit Ilarion POSLE REVOLUCIJE 11. Mitropolit Antonije (Hrapovicki) 12. Protojerej Georgij Florovski 13. Protojerej Vasilij Zenjkovski 14. Profesor Lav Zander 15. Arhiepiskop Jovan (Šahovskoj) ZAKLjUČAK PRILOG Pasternak i Dostojevski LITERATURA O AUTORU…

Kosmo-psiho-logos, Georgij Gačev, `Logos` 2012, 357 strana. Isporuka(plaćanje) lično, N. Bg -B. kosa, kao preporučena tiskovina, ili kurirskom službom, a nakon uplate na račun: KOMERC. BANKA 205-9001019419338-83; ili putem PostNeta na ime i telefon iz oglasa. -Troškove dostave snosi kupac. -ne šaljem pouzećem ni u inostranstvo. Za sve dodatne informacije možete me kontaktirati preko kupindo poruka. p 199, k 4

Izdavači: BIGZ / Genes-s štampa / Prosveta / SKZ Izabrana dela Mihaila Markovića, tom VIII Pogovor: Ljubomir Tadić Povez: tvrd sa omotom Broj strana: 612 Sadržaj priložen na slikama. Pečatirana, malo požutela po obodu, veoma dobro očuvana. Knjiga je podeljena na pet tematskih celina: 1. Um kao moć osporavanja 2. Filozofija i praksa 3. Smisao života i istraživanje budućnosti 4. Srpsko nacionalno pitanje 5. Angažovani dijalozi (K-155)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ernst Bloh (nem. Ernst Bloch; Ludvigshafen, 8. jul 1885 — Tibingen, 4. avgust 1977) je bio nemački filozof, osnivač filozofije utopizma. Predmet Blohovih istraživanja bila je nada u utopijski bolji svet. Dela Duh utopije Subjekt-objekt Nasljeđe ovog vremena Tomas Minzer kao teolog revolucije Sloboda i poredak Avicena i Aristotelova ljevica Princip nade Tragovi Ateizam u hrišćanstvu Tubingenski uvod u filozofiju

1. Šarl Lalo. `Osnovi estetike.` Mala filozofska biblioteka. Beograd: BIGZ, 1974. 2. izd. XI, 80 str. ; 20 cm 2. Miodrag Pavlović. `Hram i preobraženje : jedna knjiga.` Novo lice klasike. 9, Beograd: Sfairos, 1989. 113 str. ; 20 cm. NOVA! 3. Miodrag Pavlović. `Poetika žrtvenog obreda.` Sabrana dela Miodraga Pavlovića. Beograd: Dereta, 2000. 3. izd. 249 стр. ; 21 cm 4. Ljubodrag Simonović. `Filozofski aspekti modernog olimpizma.` Beograd: Lorka, 2001. 386 str. ; 23 cm

1. Vilijam Vajt. `Čovek organizacije / Vilijam H. Vajt mlađi : [s engleskog preveli Slobodan Đorđević, Nikola Mišić].` Današnji svet. 4, Beograd: Prosveta, 1967. 573 str. ; 20 cm. 2. Karel Kosik. `Dijalektika konkretnog : studija iz problematike čoveka i sveta.` Današnji svet. 2, Beograd: Prosveta, 1967. 250 str. ; 20 cm. 3. Maršal Makluan. `Poznavanje opštila - čovekovih produžetaka.` Današnji svet. 9, Beograd: Prosveta, 1971. 433 str. ; 20 cm. Unutra kao da nije taknuto.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 20 tak recenica podvuceno nesto hem nesto obicnom olovkom, vise ima obicnom olovkom. Sve ostalo uredno! Ivan Focht (Sarajevo, 7. 6. 1927 - Zagreb, 20. 10. 1992), jugoslavenski filozof i mikolog. Ivan Focht je rođen 7. 6. 1927 u Sarajevu u židovskoj[1][2] porodici Josipa i Sare-Šarlote Foht.[3] Ivanov otac, majka i mlađi brat Vlatko su stradali za vrijeme Holokausta.[3] Tijekom Drugoga svjetskoga rata, 1944 godine, cijela porodica Foht je uhićena, pošto je u njihovoj kući otkriven materijal vojne prirode i tiskara mjesnoga komiteta Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Izbjegavši smrt, skokom sa drugog kata zatvora u zgradi Župskoga redarstva,[3] Ivan se pridružio Narodnooslobodilačkoj vojsci Jugoslavije (NOVJ).[2] Nakon rata pohađao je i završio Filozofski fakultet Sveučilišta u Zagrebu u klasi Vladimira Filipovića. Nakon obrane doktorske teze vratio se u Sarajevo, gdje je predavao estetiku na odsjeku za filozofiju Filozofskog fakulteta u Sarajevu i na Muzičkoj akademiji sve do odlaska u mirovinu. Potom se preselio u Zagreb, gdje je proveo ostatak života.[4][5] Ivan je bio filozof fenomenološke orijentacije, koji se već u ranim djelima odmicao od marksističkog i psihologističkog tumačenja umjetnosti. Glazba je u njegovim tekstovima imala ontološku prednost u odnosu na sve ostale umjetnosti. U glazbenoj umjetnosti, osobito onoj Bachovoj, Focht je pokušavao razotkriti bitnost pitagorejskog ostvarenja glazbe. Utemeljena brojem te na zakonima kosmosa što su ih ustanovili Pitagora i njegovi učenici, Bachova glazba prema tumaćenju Ivana Fochta nije puki odraz subjekta, niti odraz društvene zbilje, jednako tako ona nije izraz ljudskih osjećaja, nego tajna života ustrojena i ugođena prema kozmičkim zakonima.[4][5] Ivan Focht se pored estetike bavio i gljivarstvom, te je objavio nekoliko značajnih knjiga o gljivama. Također je bio jedan od prvih teoretičara znanstvene fantastike u nas, smatrajući kako je naše doba doba odumiranja filozofije, odnosno doba znanosti i znanstvene fantastike. Bio je dopisni član Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine.[4][5] Ivan Focht je preminuo u Zagrebu, 20. 10. 1992 godine. Sahranjen je na zagrebačkom groblju Mirogoju.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pred smrt, ruski filosof Vladimir Solovjov (1853-1900) je napisao knjigu Tri razgovora u kojoj se nalazi i kratka povest o antihristu. Ovo delo je ispunjeno Solovjovljevim proročkim prozrenjima o budućnosti sveta: predvideo je, naime, veliki uspon islama koji će osvojiti nezavisnu državnost i zaratiti sa Zapadom; naslutio je da će Japan, zahvaljujući svojoj etici i zapadnoj tehnici, postati svetska sila; znao je da će Jevreji dobiti nezavisnu državu - Izrael, baš na teritorijama današnjim. Vladimir Sergejevič Solovjov[1] (rus. Влади́мир Серге́евич Соловьёв; Moskva, 28. januar 1853 — Uzkoje, 30. avgust 1900) bio je ruski filozof, teolog, pesnik, pisac pamfleta i književni kritičar, koji je igrao značajnu ulogu u razvoju ruske filozofije i poezije s kraja 19. i duhovnog preporoda s početka 20. veka. Sadržaj 1 Život i rad 2 Uticaj 3 Reference 4 Literatura 5 Spoljašnje veze Život i rad Vladimir Sergejevič Solovjov, sin istoričara Sergeja Mihajloviča Solovjova, rođen je u Moskvi, 28. januara 1853.[2] Njegova majka, Poliksena Vladimirovna, bila je poljskog porekla, i među njenim precima bio je mislilac Grigorij Skovoroda.[3] U svojim tinejdžerskim danim Solovjov se odrekao pravoslavlja zarad nihilizma, ali je kasnije njegovo neodobravanje pozitivizma[4] viđeno kao izražavanje stavova u skladu sa stavovima pravoslavne crkve.[4] U svom delu „Kriza zapadne filozofije: Protiv pozitivizma“ Solovjov je kritikovao pozitivističko odbijanje Aristotelovog esencijalizma, odnosno filozofskog realizma. Pozitivizam, prema Solovjovu, samo potvrđuje pojavu nekog objekta, negirajući intuitivnu realnost koju ljudi doživljavaju kao deo svoje svesti.[4] Vladimir Solovjov postao je prijatelj i poverenik Fjodora Dostojevskog. Suprotno od stavova Dostojevskog, Solovjov je bio naklonjen rimokatoličkoj crkvi. On se zalagao za ukidanje raskola (ekumenizam, sobornost) između pravoslavne i katoličke crkve - eventualno, „sa etičke i socijalne tačke gledišta“,[5] spajajući sve u katolicizam.[6] Solovjov se nikada nije ženio, niti je imao decu, ali, vodio je idealizovane odnose, koje je ovekovečio u svojoj duhovnoj ljubavnoj poeziji, uključujući dve žene po imenu Sofija.[7] Odbacio je tvrdnje mistične Ane Šmit, koja je tvrdila da je njegov božanski partner.[8] Solovjov je umro kao siromašni beskućnik 1900. godine, ostavljajući svog brata Mihajla Sergejeviča i nekoliko kolega da brane njegovo intelektualno nasleđe. Uticaj Široko je rasprostranjeno mišljenje da je Solovjov bio glavna inspiracija za Dostojevskog za likove Aljoše i Ivana Karamazova u delu Braća Karamazovi.[9] Uticaj Solovjova se takođe može videti u delima simbolista i neoidealista kasnije ruske sovjetske ere. Njegova knjiga „Smisao ljubavi“ može se posmatrati kao jedan od filozofskih izvora Tolstojeve „Krojcerove sonate“ (1889). Ovo je takođe delo u kome je uveo pojam “sizigi” da bi označio “bliski savez”. Solovjov je uticao na religioznu filozofiju Nikolaja Berđajeva, Sergeja Bulgakova, Florenskog, Franka, na ideje Rudolfa Štajnera i poeziju i teoriju ruskih simbolista, odnosno Belija, Bloka i drugih.

PHILOSOPHICAL INQUIRY VOL. XXV, SUMMER - FALL, 2003 No 3-4 AKADEMSKI ČASOPIS Autori: P. Dimas, F. G. Hermann, D. Z. Andriopoulos, H. Lesser, Ir. Deretic, G. Couvalis - M. Usher, R. Ferber, D. Lambrellis, Chr. Panayide - R. N. Bosley, Th. Samaras, St. R. L. Clark, Chloe Balla, R. Allinson, Ramon Roma Ascala, V. Karavakou, St. Kouloumentas Naslovi tema na prednjim koricama Odlično očuvano što se tiče unutrašnjosti, nema pisanja ni podvlačenja, bukvalno kao novo; na koricama sitni tragovi korišćenja - stanje možete videti na fotografijama.

Obrasci volje i sreće (Stoički trebnik) Izdavač: Panpublik, Beograd Predgovor: D. Frtunić Povez: broširan Broj strana: 116 Naslov knjige ispisan na hrbatu, sitno presavijanje prednje korice, veoma dobro očuvana. S A D R Ž A J: Uvod u stoičku filozofiju od D. Frtunića EPIKTET - OBRASCI VOLJE I SREĆE 1. Volja 2. Sreća 3. Preziranje bogatstva 4. Slobodan čovek 5. Bogovi 6. Stoička mudrost 7. Žene, ljubav, brak i porodica 8. Prezirimo uvrede 9. Negujmo svoje telo 10. O predrasudama 11. O smrti MISLI MARKA AURELIJA (K-71)

Sto godina filozofije Džon Pasmor U ovom istraživanju, Džon Pasmor se koncentriše na britansku tradiciju u logici, metafizici i teoriji znanja, ali nikada ne zanemaruje paralelni razvoj u Evropi i Americi. On razmatra ključne nove uvide koji su generisani u verovatnoću, propozicije i privatne jezike, značenje, umove i tela i granice nauke. Izveštaji istražuju glavne škole i individualne doprinose filozofa u rasponu od Ajera do Bredlija, od Hajdegera do Popera, od Mura do Merlo-Pontija i od Rasela do Rajla. odlično očuvana LOK.4

Pored prevoda spisa Aurora Jakoba Bemea u celini, filozofa koji zauzima bitno mesto u nemačkoj filozofskoj tradiciji kasnoga srednjega veka, pred čijim bi sveukupnim delom i dubinom misli, kako na jednome mestu kaže F. V. J. Šeling, mnogi filozofi od profesije trebalo napuste čitavu svoju retoriku, knjiga sadrži i prevod prvih osam poglavlja njegove knjige De tribus principiis ili Opis tri principa Božanskog suštastva, Reč unapred priređivača i prevodioca, kao i raspravu Ernsta Bloha o Jakobu Bemeu, iz Blohovih Vorlesungen zur Philosophie der Renaissance [Predavanja o filozofiji renesanse]. biblioteka ASTRA odlično očuvana ROOM.4

IZABRANI SPISI: Čarls Sanders Pers Naslov Izabrani spisi / Čarls Sanders Pers : o pragmatizmu i pragmaticizmu ; izbor, predgovor i prevod Radoslav Konstantinović Jedinstveni naslov Collected Papers. scc Vrsta građe esej Jezik srpski Godina 1993 Izdavanje i proizvodnja Beograd : BIGZ, 1993 (Beograd : BIGZ) Fizički opis 307 str. ; 24 cm Drugi autori - osoba Konstantinović, Radoslav Zbirka Filozofska biblioteka : Velika filozofska biblioteka ISBN 86-13-00464-4 (plast. s omotom) Prevod dela: Collected Papers / Charles Sanders Peierce. Predgovor: str. 7-45. Bibliografija: str.277-282. Registri. Predmetne odrednice Pers, Čarls Sanders Pragmatizam Odlično očuvana knjiga. ps

Zagonetka smrti, Ljubomir Tadić smrt kao tema religije i filozofije Izdavač - `Filip Višnjić`, Beograd, 2003. 253 strana Edicija - Biblioteka Posebna izdanja Povez - Tvrd odlično očuvana knjiga, ali ima mestimično podvlačenja, datum napisan na predlistu SADRŽAJ: Predgovor I DEO - Fizika i metafizika smrti o smrti i besmrtnosti. Telo i duša II DEO - Smrt kao tema filozofa 1. Smrt filozofa (Sokrat) 2. Volja, patnja i smrt (Šopenhauer) 3. Eros i tanatos (Frojd) 4. Povest, individuum i smrt (Hegel) 5. Egzistencija i granične situacije (Jaspers) 6. Bivstvo ka smrti (Hajdeger) 7. `Moja smrt` (Sartr) 8. Apsurd i revolt (Kami) Ljubav protiv smrti Registar

1. Ju-Lan Fung. `Istorija kineske filosofije`. Sazvežđa. 29, Beograd: Nolit, 1971. 394 str. ; 19 cm. Potpis, ostalo uredno. 2. Mikel Difren. `Za čoveka.` Sazvežđa. 35, Beograd: Nolit, 1973. 340 str. ; 19 cm. 3. Ernst Bloh. `Tübingenski uvod u filozofiju.` Sazvežđa. 15, Beograd: Nolit, 1973. 2. izd. 266 str. ; 19 cm. 4. `Svest i saznanje : ogledi iz savremene analitičke filosofije / Ryle ... [et al.].` Sazvežđa. 71, Beograd: Nolit, 1980. 406 str. ; 20 cm. 5. Ernst Bloh. `Experimentum mundi : pitanje-kategorije izvlačenja i saznavanja-praksa / prevela Olga Kostrešević.` Sazvežđa. 68, Beograd: Nolit, 1980. 270 str. ; 20 cm. Požutele od starosti, ali uglavnom nisu čitane.

Izdavač: Rad, Beograd Kolekcija Pečat Prevod: Jovica Aćin Povez: broširan Broj strana: 127 Odlično očuvana. Formirani u školi bezvoljnika, u školi idolopoklonika fragmenata i ožiljka, pripadamo kliničkom vremenu u kome se računaju jedino slučajevi. Uresređujemo se na ono što je neki pisac prećutao, na ono što je mogao da kaže, na njegove neme dubine. Ako za sobom ostavlja delo, ako je sebe izrazio, sebi je osigurao naš zaborav. S A D R Ž A J: 1. Atrofija reči 2. Lupež Ponora 3. Vreme i anemija 4. Zapad 5. Cirkus usamljenosti 6. Religija 7. Vitalnost ljubavi 8. O muzici 9. Vrtoglavica istorije 10. Na izvorima praznine (K-133)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Manhajmova knjiga `Ideologija i Utopija` (1929) bila je najšire raspravljana knjiga živog sociologa u Nemačkoj tokom Vajmarske republike. Engleska verzija `Ideologija i Utopija` (1936) je bila standard u američkom stilu međunarodne akademske sociologije, nošena interesom koji je izazvan u SAD.Manhajmovo sociološko teoretisanje bio je predmet brojnih studija dužinskih-knjiga, dokaz za internacionalni interes za njegove glavne teme. Manhajm nije bio autor nijednog dela koje je on smatrao završenom knjigom, već autor pedesetak glavnih eseja i pozorišnih dela, koja su, kasnije, većina njih izdata kao knjige. Karl Manhajm (27. mart 1893—9. januar 1947) ili Károly Manheim kako glasi njegovo originalno ime, bio je mađarski sociolog, uticajan u prvoj polovini 20. veka i jedan od osnivača klasične sociologije kao i osnivač sociologije znanja. Manhajm je oženio profesorku i psihologa `Juliska` Károlyné Julia Lang, poznatiju kao Julia Lang.[1] Život Rođen je u Budimpešti, kao jedino dete tekstilnog prozvođača,[1] studirao je tamo kao i u Berlinu, Parizu i Hajdelbergu. Na Univerzitetu u Budimpešti stekao je doktorat iz filozofije.[2] 1914. godine pohađao je predavanja Georga Zimela. Tokom kratkog perioda Mađarske sovjetske republike, predavao je u školi za obuku nastavnika zahvaljujući pokroviteljstvu njegovog prijatelja i mentora Đerđa Lukača,[3] čija je politička konverzija u komunizmu.[4] Posle zbacivanja Bela Kuna i uspona Hortija kao regenta Mađarske Manhajm je izabrao egzil u Nemačkoj. U Nemačkoj Manhajm se preselio iz Frajburga u Hajdelberg i 1921. godine oženio se Juliom Lang.[4] Posle neuspelog pokušaja da dobije filozofa kao sponzora u Hajdelbergu, on je 1924. godine počeo da radi kod nemačkog sociologa Alfreda Vebera, brata poznatog sociologa Maksa Vebera.[5] Manhajm je 1926. godine imao svoju habilitaciju koja je bila prihvaćena od strane fakulteta društvenih nauka i na taj način je ispunio uslove da drži časove sociologije u Hajdelbergu. 1930. godine postao je profesor sociologije i političke ekonomije na Johan Volfgang Gete Univerzitetu Frankfurta na Majni.[4] Norbert Elijas i Hans Gert bili su njegovi asistenti tokom ovog perioda(od proleća 1930. do proleća 1933) sa Elijasom kao starijim partnerom. Greta Kučkov koja je kasnije postala važna ličnost u DDR je bila njegov administrativni asistent u Frankfurtu, napustila ga je početkom 1933. da bi studirala na Londonskoj školi ekonomije i pripremala za Manhajmovu emigraciju tamo.[6] U 1933. , posle svrgnuća iz prosvete, pod uslovima anti-semitskog zakona da ukloni građansku službu, napustio je nacistički režim i nastanio se u Britaniji gde je postao lektor sociologije u Londonskoj školi ekonomije, pod programom da pomaže prognanim akademicima. 1941. godine, Sid Fred Klark, direktor Instituta za obrazovanje, Univerziteta u Londonu, pozvao ga je da predaje sociologiju sa skraćenim radnim vremenom u vezi sa njegovom opadajućom ulogom u Londonskoj školi ekonomije u ratnim uslovima. U januaru 1946. je imenovan za prvog profesora sociologije na Institutu za obrazovanje, a tu poziciju je zadržao sve do svoje smrti godinu dana kasnije u Londonu, u 53. godini. Tokom svog boravka u Engleskoj, Manhajm je igrao istaknutu ulogu u “Moot”, hrišćanskoj grupi za diskusiju čiji je član takođe bio Eliot, zabrinut za ulogu religije i kulture u društvu, koji je sazvao J.H. Oldham.[7] Stekao je poziciju uticaja preko svog uredništva obimne Routledge serije o društvenim naukama. Manhajmov život , jedan od intelektualnih i geografskih migracija , deli se na tri glavne faze : Mađarska (do 1919. godine), Nemačka (1919-1933), Britanska (1933-1947). Među njegovim cenjenim sagovornicima bili su Đerđ Lukač, Oskar Jasi, Georg Zimel, Martin Hajdeger, Edmund Huserl, Karl Marks, Alfred i Maks Veber, Maks Šeler i Vilhelm Diltaj. U svom radu, on je na različite načine pokušao da sintetizuje elemente izvedene iz Nemačkog istoricizma, marksizma, fenomenologije, sociologije, i anglo - američkog pragmatizma. Intelektualni rad Mađarska faza Manhajm je bio rani naučnik i cenjeni član dva uticajna intelektualna kruga u Budimpešti. U jesen 1915. godine bio je najmlađi od osnivača[8] na Sonntagskreis (Nedeljni krug) zajedno sa Belom Balaž, Lujem Filipom, and Đorđom Lukačem, gde se raspravlja o širokom spektru filozofskih i književnih tema.[9] Neke diskusije su fokusirane na entuzijazam nemačkih dijagnostičara kulturne krize, posebno na romane Fjodora Dostojevskog i dela nemačkih mistika. Udruženje “Društvene nauke”, sa druge strane je osnovao Oskar Jasi 1919. godine i pre svega interesovao se za nemačke i francuske sociološke tekstove. Manhajmovi mađarski spisi, posebno njegova doktorska disertacija “Strukturna analiza epistemogije”,[4] predvide njegovo doživotno istraživanje “sinteze”, izmedju ovih struja. Prema Longhurstu, Sonntagskreis je “odbacio bilo kakvo ‘pozitivističko’ ili ‘mehaničko’ razumevanje društva” i nije bio zadovoljan političkim aranžmanima u Mađarskoj. Put napred video se kroz duhovnu obnovu koju je zahtevala revolucija u kulturi.[4] Članovi grupe su bili nezadovoljni političkim i intelektualnim sastavom Mađarske, međutim , `oni su odbacili materijalističku marksističku kritiku ovog društva`. Mađarska se menjala duhovnom obnovom na čelu sa onima koji su dostigli značajan nivo kulturne svesti.[4] Ipak oni ne isključuju da su marksističke teme i Manhajmov rad pod uticajem Lukačovih marksističkih interesa, koje je pripisao Marksu kao preteči sociologije znanja.[2] Manhajmova sociologija znanja zasniva se na nekim od epistemoloških otkrića Imanuela Kanta i sociologija znanja je poznata kao deo veće oblasti poznatije kao sociologija kulture. Sociologija kulture se definiše kao veza između kulture i društva.[10] Sociologija kulture je imala 2 glavne grane: umerena grana, zastupana od strane Maksa Šelera, koji je verovao da socijalni uslovi ne utiču na sadržaj znanja, i radikalna grana, čiji su Manhajm i Maks Šeler bili članovi. Radikalna grana je isticala da je društvo određeno aspektima kulture. Kada je u pitanju sociologija znanja, Manhajm je verovao da je uspostavljena zavisnost od znanja o društvenoj stvarnosti.[10] Centralno pitanje Manhajmove sociologije znanja, koja je pokušala da razume vezu između društva i znanja, demonstriralo je svoje napore da reši problem “istorijske prirode i jedinstva uma i života”.[10] Manhajm je potvrdio sociologiju znanja kao “spoljašnju interpretaciju i odvaja od imanentnog tumačenja misli proizvoda.”[10] Imanentna interpretacija je zasnovana na nečijem razumevanju intelektualnog sadržaja, koja je ograničena na teoretski sadržaj znanja i spoljašnje tumačenje se zasniva na sposobnosti da razume manifestacije.[10] Znajući razliku između ove dve vrste tumačenja pomoglo je Manhajmu da napravi mesto za sociologiju znanja u naučnom sistemu, ostavljajući sociologiju znanja da stane suprotno od tradicionalnih humanističkih nauka i interpretira znanja kroz istraživanje društvene stvarnosti.[10] Manhajm tvrdi da sociologija znanja treba da se shvati kao vizionarski izraz `istorijskog iskustva koje ima društvenu stvarnost u njenom vitalnom centru.”[10] Nemačka faza To je bio Manhajmov najproduktivniji period. U prvom delu njegovog boravka u Nemačkoj, Manhajm je objavio svoju doktorsku disertaciju “Strukturna epistemologija znanja” koja razmatra njegovu teoriju o strukturi epistemologije, odnose izmedju “poznavaoca, na poznato i da se zna… za Manhajma zasnovano na psihologiji, logici i ontologiji.[4] ” Sociolog Brian Longhurst objašnjava, njegov rad na epistemologiji predstavlja visinu njegove rane “idealističke” faze i prelazak na hermeneutička “pitanja tumačenja u okviru kulture”. U ovom eseju, Manhajm uvodi “hermeneutički problem odnosa između celine i delova”. On je istakao razlike između umetnosti, prirodnih nauka, i filozofije “u vezi sa istinom potraživanja ” navodeći da nauka uvek pokušava da dokaže jednu teoriju, dok umetnost to ne radi u više od jednog pogleda na svet; filozofija pada izmedju dva eksrtrema. Manhajm postavlja ”strah od relativizma” u kome istorijski proces daje kulturni prozivod; ako se smatra da je u odnosu na istorijski period, može biti nedostupna za istorijski period.[4] U tom periodu se okrenuo od filozofije na sociologiju, istažujući korene kulture. Njegovi eseji o sociologiji znanja postali su klasici. U `Ideologiji i Utopiji` on tvrdi da se primena termina ideologije treba proširiti. On je pratio istoriju termina od onoga što je on nazvao `poseban` pogled. Ovaj pogled je video ideologiju kao da možda namerno skriva činjenicu. Ovaj pogled je put do `Total` začeća (pre svega kod Marksa), koji je tvrdio da misao socijalne grupe u celini je formirana po svom društvenom položaju (npr. verovanje proletarijata bilo je uslovljeno njihovim odnosom prema sredstvima za proizvodnju). Međutim, on se pozvao na drugi korak, koji je nazvao opšta totalna koncepcija ideologije, u kojoj je priznato da su svačija uverenja - uključujući sociologe - proizvod konteksta u kome su su stvorena. Manhajm ističe društvene klase, lokacije i stvaranje kao najveće determinante znanja.[4] On se plašio da to može dovesti do relativizma, ali je predložio ideju relationizma kao protivotrova. Da bi podržao razliku, on je tvrdio da je priznanje različitih perspektiva prema razlikama u vremenu i socijalnoj lokaciji izgleda proizvoljno samo za apstraktnu i bestelesnu teoriju znanja. Spisak recezenata nemacke `Ideologije i Utopije` uključuje izvanrednu prozivku pojedinaca koji su postali poznati u izgnanstvu, nakon uspona Hitlera: Hana Arent, Maks Horkhajmer, Herber Markuze, Paul Tillich, Hans Speier, Ginter Anders, Valdemar Gurian, Zigfrid Krakuer, Oto Nojrat, Karl Avgust Vitfogel, Bela Fogaraši i Leo Štraus. Ranih 70-ih godina, Erih From i Majkl Makobi će kasnije naučno ilustrovati efekte društvene klase i ekonomske strukture na ličnost u njihovom istraživanju društvenog karaktera u meksičkom selu. Manhajmov ambiciozni pokušaj da promoviše sveobuhvatnu sociološku analizu strukture znanja je tretiran sa sumnjom od strane marksista i neo-marksista o tome šta je grupacija koja je kasnije priznata kao preteča Frankfurtske škole. Oni su videli porast popularnosti sociologije znanja kao neutralizaciju i izdaju Marksističke inspiracije. Veze između Manhajma i Horkhajmera su ipak tačne, i nema dokaza da su studenti bili angažovani u njihovim raspravama, koje su odigravaju na fakultetksim forumima, kao što je Kant Gesellschaft i Paul Tillich-ova hrišćanska socijalistička diskusiona grupa. Horkhajmerov institut u to vreme je bio poznatiji po empirijskom radu koji je podstakao, i nekoliko Manhajmovih doktoranata koristilo je njegove resurse. Iako je ovo unutarškolsko takmičenje prisutno u retrospektivi, Manhajmovi najaktivniji savremeni takmičari bili su ustvari drugi akademski sociolozi, značajno obdaren proto-fašistički lajpciški profesor, Hans Frejer, i predlagač formalne sociologije i vodeća figura u profesiji, Leopold fon Vize. Britanska faza U britanskoj fazi Manhajm je pokušao sveobuhvatnu analizu strukture modernog društva putem demokratskog društvenog planiranja i obrazovanja. Manhajmov prvi veliki rad objavljen tokom ovog perioda je `Čovek i društvo u doba reknostrkucije` 1935. god., u kojem se on zalaže za pomeranje sa liberalnog poretka laissez-faire kapitalizma, “osnovanog na slobodnom trgovinskom ciklusu, planskoj demokratiji, slobodnoj konkurenciji i idejama konkurentskog individualizma”, na planiranu demokratiju.[4] U delu `Dijagnoza našeg vremena`, Manhajm proširuje ovaj argument i izražava zabrinutost zbog prelaska sa liberalnog poretka na planiranu demokratiju, saglasno Longhurstu, tvrdeći “rano planirano demokratsko društvo moze se razviti uz demokratske i diktatorske puteve kao sto je izraženo u totalitarnim društvima nacističke Nemačke i Sovjetskog saveza.”[4] Njegovom radu su se više divili vaspitači, socijalni radnici i verski mislioci od male zajednice britanskih sociologa. Njegove knjige o planiranju i pored toga su imale važnu ulogu u političkim debatama o neposrednim posleratnim godinama, kako u Sjedinjenim Američkim državama tako i u nekoliko evropskih zemalja. Smrt Manhajm je umro u Londonu i kremiran je Golder ‘s Green krematorijumu. Njegov pepeo stavljen je u kolumbarijumu u urni i kasnije pomešan sa pepelom njegove supruge Julie. U početku je bio postavljen preko puta Sigmunda Frojda zbog planiranog uparivanja, ali Frojd je kasnije premešten.

MARTIN HAJDEGER PLATONOV NAUK O ISTINI O SUŠTINI ISTINE Predgovor - Milorad Lj. Milenković Prevod - Vlastimir Đaković, Milorad Lj. Milenković Izdavač - Eidos, Vrnjačka Banja Godina - 1995 76 strana 21 cm Edicija - Filosofska biblioteka. Eidos Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: PLATONOV NAUK O ISTINI O SUŠTINI ISTINE 1. Uhodani pojam Istine 2. Unutrašnja mogućnost podudaranja 3. Osnova omogućavanja neke tačnosti 4. Suština slobode 5. Suština Istine 6. Ne-istina kao skrivanje 7. Ne-istina kao bluđenje 8. Pitanje Istine i filosofija 9. Primedba Napomena prevodioca MILORAD LJ. MILENKOVIĆ - Hajdegerovo iskustvo Istine MILORAD LJ. MILENKOVIĆ - Priređivačeva reč Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Martin Heidegger Platons Lehre von der Wahrheit Vom Wesen des Wahrheit

Дамир Барбарић: ФИЛОЗОФИЈА АНДРИЈЕ ДОРОТИЋА Издавач: Одјел за повијест филозофије Института за повијесне знаности, Загреб, 1987.год. Меки повез, 208 страна, илустровано, латиница. Очувано. `Djelo sadrži prikaz i vrednovanje filozofskog djela franjevca Andrije Dorotića. U njegovim rukopisima i jedinom tiskanom djelu izložene su sve osnovne discipline filozofije, a dotaknute su i matematika, retorika i kriminalno pravo. Andrija Dorotić (Sumartin, 25. listopada 1761. - Sumartin 4. rujna 1837.), hrvatski političar, filozof i politički pisac.[1] Franjevac, svestrani humanistički duh, značajna osoba u povijesti razvitka hrvatske misli. Pretpreporodni borac za sjedinjenje hrvatskih zemalja, i općenito predšasnik i rodonačelnik svih državotvoraca i napredni pronositelj hrvatske integralističke misli. Dalmatinski franjevački provincijal, ravnatelj tajne državne policije, revolucionar, prkosnik, prorok i stradalnik, filozof, pravnik, matematičar i fizičar. Rodio se u bračkom mjestu Sumartinu. Studirao je filozofiju i bogoslovlje u Ferrari, a za profesora je položio u Rimu. Predavao je filozofiju na franjevačkim učilištima u Orvietu 1790./91., Rimu (Aracoeli) (1791.-1794.), a bogoslovlje u Perugiji 1794. i Mletcima 1794.-1797. godine. Potom se vratio u Hrvatsku, gdje je predavao u Šibeniku 1797.-1803.. Bio je dalmatinskim provincijalom. Poslije je djelovao u ramskoj župi kao kapelan. U Ramu je došao zbog straha od mletačkih progona[2], prebjegavši pod imenom Andrea Chidrotto[3]. Ipak, šira publika više ga zna po njegovom političkom angažmanu. Činjenica je bila da su visovački franjevci pripadali franjevačkoj Provinciji Presvetog Otkupitelja, koja je bila zdužno za sjedinjenje Dalmacije s ostalom Hrvatskom. Sam fra Andrija Dorotić je također zdušno je promicao nužnost ujedinjenja Dalmacije s ostatkom Hrvatske. Radi pripravljanja tog sjedinjenja, u Mletcima je tiskao svoj poznati letak Proglašenje narodu dalmatinskomu [4], te prisnije veze s Austrijom. Za vrijeme francuske (Napoleonove) vlasti, uz još neke franjevce (fra Šimun Ivanković, fra Stjepan Lerotić, fra Ivan Živanović ), bio je jednim od vođa ustanka mjesnih Hrvata 1806.. Ustanak su podigli radi zbacivanja Francuza, koji su svojim ponašanjem vrijeđali vjerske osjećaje domaćeg stanovništva. U tom ustanku je Dorotić bio vojnim povjerenikom u Skradinu, i otvoreno se stavio na austrijsku stranu.[4]. 1813. je pokušao ponovno podignuti ustanak. Njegov angažman za hrvatsko ujedinjenje je po nekim izvorima išao i dalje. Tako je jedno izvješće iz dijelova Hrvatske pod neposrednom austrijskom upravom govorilo da se Dorotić udružio s biskupom Vrhovcem i banskim namjesnikom u Zagrebačku ligu, ligu koja je željela sjedinjenje hrvatskih kraljevina: Dalmacije, Hrvatske i Slavonije[3]. Istakao se za vrijeme velike gladi 1829. pri pomoći stanovništvu Sumartina i okolice. Od mirovine što ju je uštedio kupio je jedan posjed i ustanovio pobožnu zakladu za pomoć mjesnoj crkvi i siromasima rodnog mjesta. Njegovi filozofski rukopisi (u knjižnici makaranskog franjevačkog samostana) još čekaju pomnog proučavatelja. Djela[uredi VE | uredi] Philosophicum specimen de homine Cosmologia Ethica Historia philosophiae enarratio In universam philosophiam isagoge Logica theoretica et practica Ontologia Philosophiae elementa Philosophiae rudimenta Poznat je njegov letak Proglascegne narodu dalmatinskom iz 1797..`